مطالب
شروع به کار با DNTFrameworkCore - قسمت 4 - پیاده‌سازی CRUD API موجودیت‌ها
پس از معرفی DNTFrameworkCore، طراحی موجودیت‌های سیستم و پیاده‌سازی DTOها، اعتبارسنج‌ها و سرویس‌های متناظر آنها، در این مطلب روش پیاده سازی CRUD API یکسری موجودیت فرضی را با استفاده از امکانات این زیرساخت بررسی خواهیم کرد.

برای شروع لازم است بسته نیوگت زیر را نصب کنید:
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web

همچنین برای اعمال خودکار مهاجرت‌های بانک اطلاعاتی، بسته نیوگت زیر را نصب کنید:
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web.EntityFramework

سپس با استفاده از متد الحاقی MigrateDbContext به شکل زیر می‌توان فرآیند مذکور را خودکار کرد:
public class Program
{
    public static void Main(string[] args)
    {
        CreateWebHostBuilder(args).Build()
            .MigrateDbContext<ProjectDbContext>()
            .Run();
    }

//...
}

مثال اول: پیاده سازی CRUD API یک موجودیت ساده
[Route("api/[controller]")]
public class BlogsController : CrudController<IBlogService, int, BlogModel>
{
    public BlogsController(IBlogService service) : base(service)
    {
    }

    protected override string CreatePermissionName => PermissionNames.Blogs_Create;
    protected override string EditPermissionName => PermissionNames.Blogs_Edit;
    protected override string ViewPermissionName => PermissionNames.Blogs_View;
    protected override string DeletePermissionName => PermissionNames.Blogs_Delete;
}
کار با ارث‌بری از CrudController جنریک شروع می‌شود؛ سپس نیاز است نوع سرویس، نوع مدل و همچنین نوع شناسه مرتبط با موجودیت مورد‎‌نظر را از طریق Type Parameter مشخص کنید. این کنترلر پایه تعاریف مختلفی دارد که برحسب نیاز خود می‌توانید از آنها استفاده کنید. در ادامه نیز برای اعمال دسترسی خاصی برای عملیات CRUD، نیاز است نام دسترسی‌ها را مشخص کنید. کار تمام است؛ برای استفاده از آن می‌توانید با اجرای پروژه DNTFrameworkCore.TestAPI به شکل زیر عمل کنید:
ابتدا نیاز است با استفاده از افزونه‌ی Postman یک Environment جدید ایجاد کنید.

در اینجا دو متغیر endpoint و token ‌برای سرعت بخشیدن به فرآیند تست API تولیدی ایجاد شده‌اند. مقدار endpoint آن از ابتدا مشخص می‌باشد؛ ولی برای مقداردهی token، از ترفند زیر می‌توان استفاده کرد:

در برگه Tests آن می‌توان متغیر تعریف شده در Environment ایجاد شده را با قطعه کد زیر مقداردهی کرد:
 var data = JSON.parse(responseBody)
pm.environment.set("token", data.token);
و برای استفاده از این متغیر به شکل زیر عمل کنید:

حال برای ارسال درخواست‌های HTTP به BlogsController به شکل زیر عمل کنید:

پشت صحنه اکشن GET مربوط به BlogsController از متد سرویس ReadPagedListAsync استفاده می‌شود که خروجی آن در صورت مشخص نکردن TReadModel، برای یک موجودیت ساده مانند واحد سنجش، از همان TModel استفاده خواهد شد. در تصویر بالا لیست صفحه بندی شده موجودیت Blog را مشاهده می‌کنید. برای درخواست صفحه دیگر و جستجوی پویا می‌توان به شکل زیر عمل کرد:
query={"page":1,"pageSize":100,"filter":{"logic":"and","filters":[{"field":"title","value":"Blog1","operator":"startswith"}]}}
همانطور که در مطالب گذشته اشاره شد، ورودی متدهای Read موجود در سرویس‌ها از نوع IFilteredPagedQueryModel می‌باشد. یک ModelBinder سفارشی هم برای بایند خودکار این کوئری استرینک با محتوای یک شیء JSON، در زیرساخت طراحی شده است.

در پشت صحنه اکشن POST از متد CreateAsync سرویس مرتبط استفاده می‌شود و همانطور که در قسمت قبلی عنوان شد، Id و RowVersion مدل ارسالی، مقداردهی خواهد شد. 

در پشت صحنه اکشن ‎‎‎‎‎‎GET/{id}‎ از متد FindAsync سرویس مرتبط استفاده می‌شود و خروجی آن از نوع TModel می‌باشد. 

در پشت صحنه اکشن PUT از متد EditAsync سرویس مرتبط استفاده می‌شود که ورودی آن نوع TModel می‌باشد. همانطور که قبلا اشاره شده بود و در خروجی حاصل از درخواست ویرایش بالا مشخص می‎‌باشد، مکانیزم مدیریت استثناهای حاصل از مباحث همزمانی نیز به درستی انجام شده است.
برای حذف یک Blog می‌توان با ارسال درخواست DELETE به آدرس زیر به این هدف رسید:
{{endpoint}}/blogs/10
در پشت صحنه این اکشن نیز از متد DeleteAsync سرویس مرتبط استفاده می‌شود.
‌‌‌
مثال دوم: پیاده سازی و استفاده از CRUD API در سناریوهای Master-Detail
[Route("api/[controller]")]
public class UsersController : CrudController<IUserService, long, UserReadModel, UserModel>
{
    private readonly ILookupService _lookupService;

    public UsersController(IUserService service, ILookupService lookupService) : base(service)
    {
        _lookupService = lookupService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(lookupService));
    }

    protected override string CreatePermissionName => PermissionNames.Users_Create;
    protected override string EditPermissionName => PermissionNames.Users_Edit;
    protected override string ViewPermissionName => PermissionNames.Users_View;
    protected override string DeletePermissionName => PermissionNames.Users_Delete;

    [HttpGet("[action]")]
    [PermissionAuthorize(PermissionNames.Users_Create, PermissionNames.Users_Edit)]
    public async Task<IActionResult> RoleList()
    {
        var result = await _lookupService.ReadRolesAsync();
        return Ok(result);
    }
}
‌‌
موجودیت User از جمله موجودیت‌هایی می‌باشد که نیاز است ReadModel مجزایی برای آن درنظر گرفت؛ چرا که در زمان نمایش لیستی کاربران، نیاز به واکشی گروه‌های کاربری متصل و دسترسی‌های خاص آن، نمی‌باشد. همچنین اکشن متد RoleList برای دریافت لیست گروه‌های کاربری موجود در سیستم نیز پیاده‌سازی شده است. باتوجه به اینکه نیاز است از این اکشن متد در عملیات ثبت و ویرایش استفاده کرد، بر روی آن با استفاده از فیلتر سفارشی PermissionAuthorize، بررسی شده است که کاربر جاری یکی از دسترسی‌های Users_Create یا Users_Edit را داشته باشد.
‎‎‎‎‎
درخواست‌های GET و DELETE مشابه مثال اول می‌باشد؛ برای درخواست‌های POST و PUT آن می‌توان به شکل زیر عمل کرد:

باتوجه به اینکه UserRole به عنوان یکی از وابستگی‌های موجودیت User محسوب می‌شود، در پاسخ درخواست GET مرتبط با کاربری با شناسه 2، roles آن، لیستی از UserRoleModel هستند که به عنوان یک DetailModel طراحی شده است. به عنوان مثال برای حذف اتصال یک گروه کاربری باید درخواست PUT را به شکل زیر ارسال کنید:

این‌بار اگر برای درخواست GET کاربر با شناسه 2 اقدام کنیم، به خروجی زیر خواهم رسید:

{
    "userName": "rabbal",
    "displayName": "غلامرضا ربال",
    "password": null,
    "isActive": false,
    "roles": [],
    "permissions": [],
    "ignoredPermissions": [],
    "rowVersion": "AAAAAAACGxI=",
    "id": 2
}


برای بررسی بیشتر، پیشنهاد می‌کنم پروژه  DNTFrameworkCore.TestAPI  موجود در مخزن این زیرساخت را بازبینی کنید.  
مطالب
ASP.NET Web API - قسمت سوم
در قسمت اول به دلایل ایجاد Web API پرداخته شد و در قسمت دوم مثالی ساده از Web API را بررسی کردیم. در این قسمت، مثال قبل را تست کرده و نحوه‌ی تعامل jQuery با آن را بررسی می‌کنیم.

فراخوانی Web API از طریق مرورگر

با فشردن کلید F5، پروژه را اجرا کنید. شکل ذیل ظاهر می‌شود.


صفحه ای که ظاهر می‌شود، یک View است که توسط HomeController و متد Index آن برگشت داده شده است. برای فراخوانی متدهای موجود در کلاس Controller مثال قسمت قبل که مربوط به Web API است، باید به یکی از آدرس‌های اشاره شده در قسمت قبل برویم. به عنوان مثال، برای به دست آوردن لیست تمامی محصولات، به آدرس http://localhost:xxxx/api/products بروید. xxxx، شماره‌ی پورتی است که Web Server داخلی Visual Studio در هنگام اجرای پروژه به آن اختصاص می‌دهد. آن را نسبت به پروژه‌ی خود تغییر دهید.
نتیجه‌ی دریافتی بستگی به نوع مرورگری دارد که استفاده می‌کنید. Internet Explorer از شما در مورد باز کردن یا ذخیره‌ی فایلی با نام products پرسش می‌کند (شکل ذیل).


محتوای فایل، بدنه‌ی پاسخ دریافتی است. اگر این فایل را باز کنید، خواهید دید که که محتوای آن، لیستی از محصولات با فرمت JSON مانند ذیل است.

[{"Id":1,"Name":"Tomato soup","Category":"Groceries","Price":1.39},{"Id":2,"Name":
"Yo-yo","Category":"Toys","Price":3.75},{"Id":3,"Name":"Hammer","Category":
"Hardware","Price":16.99}]
اما مرورگر Firefox، محصولات را در قالب XML نشان می‌دهد (شکل ذیل).


دلیل تفاوت در نتیجه‌ی دریافتی این است که مرورگر Internet Explorer و Firefox، هر یک مقدار متفاوتی را در هدر Accept درخواست، ارسال می‌کنند. بنابراین، Web API نیز مقدار متفاوتی را در پاسخ برگشت می‌دهد.

حال به آدرس‌های ذیل بروید: 

http://localhost:xxxx/api/products/1
http://localhost:xxxx/api/products?category=hardware

اولین آدرس، باید محصولی با مشخصه‌ی 1 را برگشت دهد و دومین آدرس، لیستی از تمامی محصولاتی که در دسته‌ی hardware قرار دارند را برگشت می‌دهد (در مثال ما فقط یک آیتم این شرط را دارد).

نکته: در صورتی که در هنگام فراخوانی هر یک از متدهای Web API با خطای ذیل مواجه شدید، دستور [("AcceptVerbs("GET", "POST] را به ابتدای متدها اضافه کنید.

The requested resource does not support http method 'GET'
 

فراخوانی Web API با استفاده از کتابخانه‌ی jQuery

در قسمت قبل، متدهای Web API را مستقیماً از طریق وارد کردن آدرس آنها در نوار آدرس مرورگر فراخوانی کردیم. اما در اکثر اوقات، این متدها با روش‌های برنامه نویسی توسط یک Client فراخوانی می‌شوند. اجازه بدهید Clientیی ایجاد کنیم که با استفاده از jQuery، متدهای ما را فراخوانی می‌کند.
در Solution Explorer، از پوشه‌ی Views و سپس Home، فایل Index.cshtml را باز کنید.

تمامی محتویات این View را حذف و کدهای ذیل را در آن قرار دهید.  

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>ASP.NET Web API</title>
    <script src="../../Scripts/jquery-1.7.2.min.js" 
        type="text/javascript"></script>
</head>
<body>
    <div>
        <h1>All Products</h1>
        <ul id='products' />
    </div>
    <div>
        <label for="prodId">ID:</label>
        <input type="text" id="prodId" size="5"/>
        <input type="button" value="Search" onclick="find();" />
        <p id="product" />
    </div>
</body>
</html>


بازیابی لیستی از محصولات

برای بازیابی لیستی از محصولات، فقط کافی است تا یک درخواست از نوع GET به آدرس "/api/products" بفرستید. این کار با jQuery به صورت ذیل انجام می‌شود. 

<script type="text/javascript">
    $(document).ready(function () {
        // Send an AJAX request
        $.getJSON("api/products/",
        function (data) {
            // On success, 'data' contains a list of products.
            $.each(data, function (key, val) {

                // Format the text to display.
                var str = val.Name + ': $' + val.Price;

                // Add a list item for the product.
                $('<li/>', { html: str })    
                .appendTo($('#products'));   
            });
        });
    });
</script>

متد getJSON، یک درخواست AJAX از نوع GET را ارسال می‌کند و پاسخ دریافتی آن نیز با فرمت JSON خواهد بود. دومین پارامتر متد getJSON، یک callback است که پس از دریافت موفقیت آمیز پاسخ اجرا می‌شود.


بازیابی یک محصول با استفاده از مشخصه‌ی آن

برای بازیابی یک محصول با استفاده از مشخصه‌ی آن، یک درخواست از نوع GET به آدرس "api/products/id/" ارسال کنید. id، مشخصه‌ی محصول است. کد ذیل را در ادامه‌ی کد قبل و پیش از تگ <script/> قرار دهید.

function find() {
    var id = $('#prodId').val();
    $.getJSON("api/products/" + id,
        function (data) {
            var str = data.Name + ': $' + data.Price;
            $('#product').html(str);
        })
    .fail(
        function (jqXHR, textStatus, err) {
            $('#product').html('Error: ' + err); 
        });
}


باز هم از متد getJSON استفاده کردیم، اما این بار مقدار id برای آدرس از یک Text Box خوانده و آدرس ایجاد می‌شود. پاسخ دریافتی، یک محصول در قالب JSON است.


اجرای پروژه

پروژه را با فشردن کلید F5 اجرا کنید. پس از نمایش فرم، تمامی محصولات بر روی صفحه نمایش داده می‌شوند. عدد 1 را وارد و بر روی دکمه‌ی Search کلیک کنید، محصولی که مشخصه‌ی آن 1 است نمایش داده می‌شود (شکل ذیل).

اگر مشخصه ای را وارد کنید که وجود ندارد، خطای 404 با مضمون "Error: Not Found" بر روی صفحه نمایش داده می‌شود و در صورتی که به جای عدد، عبارتی غیر عددی وارد کنید، خطای 400 با مضمون: "Error: Bad Request" نمایش داده می‌شود. در Web API، تمامی پاسخ‌ها باید در قالب کدهای وضعیت HTTP باشند (شکل ذیل). این یکی از اصول اساسی کار با وب سرویس‌ها است. وفادار ماندن به مفاهیم پایه‌ی وب، دید بهتری در مورد اتفاقاتی که می‌افتد به شما می‌دهد. 

در قسمت بعد با مفهوم مسیریابی در ASP.NET Web API آشنا می‌شوید.

مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 5 - فعال سازی صفحات مخصوص توسعه دهنده‌ها
اولین Middleware موجود در بسته‌ی Microsoft.AspNetCore.Diagnostics را در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 3 - Middleware چیست؟» با نمایش welcome page آن، بررسی کردیم. در این مطلب سایر صفحات مخصوص توسعه دهنده‌های موجود در این بسته را مرور خواهیم کرد.



مشاهده‌ی جزئیات اطلاعات سرور و بسته‌های نصب شده‌ی بر روی آن

در نگارش‌های قبل از RTM، با فراخوانی app.UseRuntimeInfoPage در متد Configure کلاس Startup، ریز اطلاعاتی از وضعیت سرور و بسته‌های موجود در آن با مراجعه‌ی به آدرس http://site/runtimeinfo نمایش داده می‌شدند. این مورد خاص از نگارش RTM حذف شده‌است (احتمالا به دلایل امنیتی). البته اگر علاقمند به بررسی کدهای آن باشید، هنوز تاریخچه‌ی آن در GitHub موجود است .


مدیریت خطاها در برنامه‌های ASP.NET Core 1.0

به متد Configure کلاس Startup مراجعه کرد و یک سطر استثناء را به ابتدای کدهای Middleware انتهایی آن اضافه کنید:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
    app.Run(async context =>
    {
        throw new Exception("Generic Error");
        await context.Response.WriteAsync("Hello DNT!");
    });
}
هدف این است که بررسی کنیم اگر استثنایی در یک Middleware رخ داد، برنامه چه خروجی را نمایش می‌دهد.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، این خروجی را دریافت خواهیم کرد:


و اگر به وضعیت بازگشت داده شده‌ی از طرف سرور دقت کنیم، فقط internal server error است:


در اینجا برخلاف نگارش‌های قبلی ASP.NET، دیگر حتی صفحه‌ی زرد رنگ معروف نمایش خطاها (yellow screen of death) نیز فعال نیستند. برای فعال سازی آن نیاز است Middleware مرتبط با آن‌را به نحو ذیل به برنامه معرفی کنیم:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseDeveloperExceptionPage();
پس از این فعال سازی، اگر مجددا برنامه را اجرا کنید، این خروجی را می‌توان در مرورگر مشاهده کرد:


به دلایل امنیتی و عدم نشت اطلاعات سمت سرور و خصوصا عدم امکان دیباگ از راه دور برنامه توسط مهاجمین، این Middleware به صورت پیش فرض فعال نیست.
بنابراین این سؤال مطرح می‌شود که چگونه می‌توان این صفحه را تنها در حین توسعه‌ی برنامه نمایش داد؟
پاسخ آن به نحوه‌ی طراحی متد Configure در کلاس Startup بر می‌گردد. این متد امضای ثابتی را ندارد. هر تعداد سرویسی را که نیاز داشتید، می‌توانید به عنوان پارامتر این متد معرفی کنید و کار تزریق وابستگی‌ها و نمونه سازی آن‌ها، توسط امکانات توکار ASP.NET Core به صورت خودکار انجام می‌شود. برای مثال سرویس IApplicationBuilder، یکی از سرویس‌های توکار ASP.NET Core است و برای تنظیم آن نیازی نیست تا کار خاصی را انجام دهیم. به همین جهت است که صرفا معرفی اینترفیس آن در این متد، وهله‌ای را از سازنده‌ی برنامه در اختیار ما قرار می‌دهد. سرویس‌ها را در مطلبی جداگانه مورد بررسی قرار خواهیم داد، اما فعلا جهت تکمیل بحث باید درنظر داشت که یکی دیگر از سرویس‌های توکار ASP.NET Core، به نام IHostingEnvironment، اطلاعاتی را در مورد محیطی که برنامه را در آن اجرا می‌کنیم در اختیار ما قرار می‌دهد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
روش معرفی آن نیز همانند روش معرفی سرویس IApplicationBuilder است و تنها کافی است به عنوان یک پارامتر جدید متد Configure معرفی شود. وهله سازی و تنظیمات آن نیز به صورت خودکار توسط ASP.NET Core انجام خواهد شد. اکنون پس از تزریق این سرویس، می‌توان صفحه‌ی نمایش جزئیات خطاها را تنها محدود به محیط توسعه کرد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
در مورد انواع محیط‌های توسعه، در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 2 - بررسی ساختار جدید Solution» در انتهای بحث به «نقش فایل launchsetting.json» اشاره شد. اگر بر روی پروژه کلیک راست کرده و به صفحه‌ی properties آن مراجعه کنید و یا دوبار کلیک بر روی گره properties، یک چنین تنظیمی را می‌توان مشاهده کرد:


این متغیر محیطی می‌تواند سه مقدار Development, Staging و Production را داشته باشد و بر اساس این متغیر و مقدار آن است که یکی از سه متد ذیل مفهوم پیدا می‌کنند و true یا false را باز می‌گردانند:
if(env.IsDevelopment()){ }
if(env.IsProduction()){ }
if(env.IsStaging()){ }


نمایش و مدیریت خطاها در حالت Production

از app.UseDeveloperExceptionPage صرفا در حالت توسعه استفاده کنید؛ چون اطلاعات نمایش داده شده‌ی توسط آن، بیش از اندازه برای مهاجمین مفید است. اما در حالت توزیع نهایی بر روی سرور چه باید کرد؟
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
    else
    {
        app.UseExceptionHandler(errorHandlingPath: "/MyControllerName/SomeActionMethodName");
    }
در این حالت از Middleware دیگری به نام ExceptionHandler با فراخوانی app.UseExceptionHandler می‌توان کمک گرفت. کار آن هدایت کاربر به صفحه‌ای خاص از برنامه، در صورت بروز استثنایی است. در اینجا شما می‌توانید یک صفحه‌ی عمومی «خطایی رخ داده‌است» را بدون ذکر هیچ نوع جزئیاتی، به کاربر نمایش دهید.
به علاوه در اینجا (در این قسمت خاص برنامه که توسط پارامتر errorHandlingPath مشخص شده‌است) با استفاده از قطعه کد ذیل، دسترسی کاملی را به اطلاعات خطای رخ داده، جهت ثبت و لاگ آن دارید:
 var feature = HttpContext.Features.Get<IExceptionHandlerFeature>();
var error = feature?.Error;


بررسی میان‌افزار StatusCode

این میان افزار برای مدیریت responseهایی که status code آن‌ها بین 400 تا 600 هستند، طراحی شده‌است. بر اساس این شماره‌ها، می‌توان خطای خاصی را بازگشت داده و یا کاربر را به یک صفحه یا کنترلر خاصی در برنامه، هدایت کرد.
در حالت عادی ثبت آن
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseStatusCodePages();
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
    else
    {
        app.UseExceptionHandler(errorHandlingPath: "/MyControllerName/SomeActionMethodName");
    }
}
تنها یک خروجی متنی را نمایش می‌دهد.


برای نمونه در اینجا مسیری درخواست داده شده‌است که توسط برنامه پردازش نمی‌شود و وجود ندارد.
اگر خواستید تا status code واقعی، به کاربر بازگشت داده شود، اما خروجی نمایش داده شده را سفارشی سازی کنید، می‌توانید از متد UseStatusCodePagesWithReExecute استفاده نمائید:
 app.UseStatusCodePagesWithReExecute("/MyControllerName/SomeActionMethodName/{0}");
در اینجا کاربر هنوز status code مساوی 404 را دریافت می‌کند (مناسب برای موتورهای جستجو)، اما اکشن متد خاصی در برنامه، سبب بازگشت یک View سفارشی به کاربر خواهد شد (بجای نمایش یک متن ساده). پارامتر {0} آن نیز همان شماره status code بازگشتی است.
مطالب
پیاده سازی Basic Authentication در ASP.NET MVC
در سیستم‌های اتصال از راه دور به خصوص اتصال تلفن‌های همراه به وب سرویس، یکی از مواردی که مرتبا قبل از هر درخواستی بررسی میگردد، صحت نام کاربری و کلمه عبور درخواستی است. در این روش کاربر، الزامات امنیتی (نام کاربری و کلمه عبور) را در بدنه درخواست قرار داده و هر api باید قبل از انجام عملیات، صحت آن را بررسی کند. این مورد باعث میشود که کدها از حالت بهینه خارج شده و در سمت سرور، Api مربوطه باید صحت آن را بررسی کند. در این مقاله قصد داریم با پیاده سازی Basic Authentication این مشکل را رفع کرده تا به کد یکدست‌تری برسیم. Basic Authentication طبق گفته ویکی پدیا در واقع یک روش در درخواست‌های ارسالی http میباشد که با فراهم سازی الزامات امنیتی، درخواست خود را به سرور ارائه میدهد. در این روش نام کاربری و کلمه عبور به جای ارسال در بدنه درخواست، در هدر درخواست قرار گرفته و الزامات امنیتی به صورت رمزگذاری شده (عموما Base64) به سمت سرور ارسال می‌شوند.
این روش به دلیل عدم وجود ذخیره کوکی، ایجاد Session و دیگر مباحث امنیتی، جز ساده‌ترین روش‌های تشخیص هویت میباشد و همچنین مشخص است به دلیل رمزگذاری ساده‌ای چون Base64 و همچنین در صورت ارسال از طریق http نه https، حفاظت چندانی در ارسال الزامات امنیتی ندارند. ولی عموما برای گوشی‌های همراه تا حد زیادی قابل قبول است. همچنین در این روش مکانیزم logout فراهم نیست و تنها در طی یک درخواست پردازش اطلاعات انجام شده و بعد از آن هویت شما نابود خواهد شد.

برای ارسال اطلاعات در هدر درخواستی، به شیوه زیر اطلاعات را ارسال میکنیم:
Authorization: Basic  Username:Password
از آنجا که گفتیم اطلاعات بالا بهتر هست در قالب خاصی رمزگذاری (encoding) شوند، خط بالا به صورت نهایی، به شکل زیر خواهد بود:
Authorization: Basic dXNlcm5hbWU6cGFzc3dvcmQ=
از آنجا که این کد اعتبارسنجی باید مرتبا بررسی شود، باعث میشود که اصل تک مسئولیتی اکشن زیر سوال رفته و کدها در ابتدا مرتبا تکرار شوند. این وظیفه را بر عهده Attribute ‌ها میگذاریم. در Attribute‌های موجود در سیستم دات نت، می‌توان به AuthorizationFilterAttribute اشاره کرد که امکانات Authorization را در اختیار ما قرار میدهد. کد زیر را برای آن وارد میکنیم:
public class BasicAuthetication:AuthorizationFilterAttribute
    {
        public override void OnAuthorization(HttpActionContext actionContext)
        {
            if (actionContext.Request.Headers.Authorization == null)
            {
                SayYouAreUnAuthorize(actionContext);
                return;
            }

            var param = actionContext.Request.Headers.Authorization.Parameter;
            var decodedCridential = Encoding.UTF8.GetString(Convert.FromBase64String(param));
            var splitedArray = decodedCridential.Split(':');
            if (splitedArray[0] == "username" && splitedArray[1] == "password")
            {
                var userId = 1;
                var genericIdentity=new GenericIdentity(userId.ToString());
                var genericPrincipal=new GenericPrincipal(genericIdentity,null);
                Thread.CurrentPrincipal = genericPrincipal;
                return;
            }
            SayYouAreUnAuthorize(actionContext);
        }

        private void SayYouAreUnAuthorize(HttpActionContext actionContext)
        {
            actionContext.Response = actionContext.Request.CreateResponse(HttpStatusCode.Unauthorized);            
        }
    }

  در اولین خط از کد بررسی میشود که خاصیت Authorization در هدر درخواست وجود دارد یا خیر؛ در صورت که وجود نداشته باشد متد SayYouAreUnAuthorize  صدا زده میشود. این متد وظیفه دارد، در صورتیکه صحت نام کاربری و کلمه عبور تایید نشد، خطای مورد نظر را که با کد 401 شناخته میشود، بازگرداند که در متد اصلی دو بار مورد استفاده قرار گرفته است. با استفاده از این بازگردانی و دادن پاسخ کاربر، دیگر api مورد نظر به مرحله اجرا نمیرسد.

در صورتیکه کد ادامه پیدا کند، مقدار تنظیم شده Authorization را دریافت کرده و در خط بعدی آن را از حالت انکود شده خارج میکنیم. از آنجاکه الگوی ارسالی ما به شکل username:password میباشد، با استفاده از متد الحاقی Split هر دو عبارت را جدا کرده و در خط بعد، صحت آن دو را مشخص میکنیم. از آنجا که این تکه کد تنها یک تست است، من آن را به شکل ساده و استاتیک نوشته‌ام. بدیهی است که در یک مثال واقعی، این تایید صحت توسط یک منبع داده انجام می‌شود. در صورتی که صحت آن تایید نشود مجددا متد SayYouAreUnAuthorize مورد استفاده قرار میگیرد. در غیر این صورت باید این تایید هویت را در ترد جاری تایید کرده و حفظ کنیم و حتی در صورت لزوم Id کاربر و نقش‌های آن را ذخیره کنیم تا اگر api مورد نظر بر اساس آن تصمیم میگیرد، آن‌ها را در اختیار داشته باشیم. به عنوان مثال ممکن است اطلاعات دریافتی پرداختی‌های یک کاربر باشد که به UserId نیاز است.

از آنجا که در این روش نه ذخیره session و نه کوکی و نه مورد دیگری داریم و قصد داریم تنها در ترد یا درخواست جاری این اعتبار را نگه داریم، میتوانیم از thread.CurrentPrincipal استفاده کنیم. این خصوصیت نوع GenericPrincipal را نیاز دارد که دو پارامتر   GenereicIdentity و آرایه‌ای از نوع رشته را دریافت میکنید. این آرایه‌ها متعلق به زمانی است که شما قصد دارید نقش‌های یک کاربر را ارسال کنید و شیء GenericIdentity شیءایی است که شامل اطلاعات Authorization بوده و هیچ وابستگی به windows Domain ندارد. این شیء از شما تنها یک نام را به صورت رشته میگیرد که میتوانیم از طریق آن UserId را پاس کنیم. برای دریافت آن نیز داریم:
var userId=int.Parse(Thread.CurrentPrincipal.Identity.Name);
حال برای api به کد زیر نیاز داریم:
[BasicAuthetication]
        public HttpResponseMessage GetPayments(int type)
        {
            var userId = int.Parse(Thread.CurrentPrincipal.Identity.Name);
            if (type == 1)
            {
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK, new
                {
                    Id = 4,
                    Price = 20000,
                    userId=userId
                });
            }
          
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK, new
                {
                    Id = 3,
                    Price = 10000,
                    userId = userId
                });
            
        }

در api بالا attribute مدنظر بر روی آن اعمال شده و تنها مقادیر ورودی این api همان پارامترهای درخواست اصلی میباشد و ویژگی BasicAuthentication کدهای اعتبارسنجی را از کد اصلی دور نگه داشته است و api اصلی هیچگاه متوجه قضیه نمی‌شود و تنها کار اصلی خود را انجام می‌دهد. همچین در اینجا از طریق کلاس thread به UserId دسترسی داریم.

حال تنها لازم است کلاینت، قسمت هدر را پر کرده و آن را به سمت سرور ارسال کند. در اینجا من از نرم افزار I'm only resting استفاده میکنیم تا درخواست رسیده را در WebApi تست نمایم.


نظرات مطالب
مدیریت سفارشی سطوح دسترسی کاربران در MVC
سلام
من کل مطالب Mvc 18 و بخش کوکی‌ها را مطالعه کردم اما به دلیل نظرات مختلف متوجه نشدم راه اصولی چیه؟
برای هر کاربر یکسری اطلاعات وجود دارد که میشه در کوکی‌ها ذخیره کرد مثل نام کاربری یا هر چیز دیگه ای که حتی اگر کاربر آنها را تغییر بده مهم نیستند و صرفا جنبه نمایش در صفحات را دارند اما یکسری اطلاعات هست که خیلی مهمه هستند مثل این که این کاربر مدیر هست یا خیر. این اطلاعات یا باید هر بار که نیاز هست از دیتابیس یا هر منبع دیگه ای واکشی بشه ویا در جایی ذخیره بشه که هر وقت خواستیم به اون دسترسی داشته باشیم.
پیش‌تر این نوع اطلاعات و در Session ذخیره می‌کردیم که از دید کاربر به دور بود ، اما برای پردازش موازی و انجام چک لیست تهیه شده بهتره که از Session‌ها استفاده نشه،
خب حالا ذخیره این اطلاعات در کوکی‌ها درسته؟ حتی اگر کد بشن باز خطرناکه ، چرا که یک کاربر اگر بتونه کوکی که مدیر بودن یا نبودن کاربر را مشخص می‌کند را تغییر بده می‌تونه به همه بخش‌ها دسترسی پیدا کنه!
از طرفی صرفا مدیر بودن یا نبودن یک کاربر مطرح نیست ، اطلاعات زیادی  هستند که مهم هستند و ذخیره اون‌ها در  Session میتونه منابع سرور و به خودش مشغول کنه!
روش درست چیه؟ 
مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت چهارم
پردازش درخواست‌های HTTP در IIS
بگذارید در این قسمت خلاصه‌ای از درخواست‌های نوع HTTP را که تا به الان گفته‌ایم، به همراه شکل بیان کنیم:
  1. موقعی که کلاینت درخواست خود را مبنی بر یکی از منابع سرور ارسال می‌کند، Http.sys این درخواست را می‌گیرد.
  2. http.sys با WAS تماس گرفته و درخواست می‌کند تا اطلاعات پیکربندی یا تنظیمات IIS را برای نحوه‌ی برخورد با درخواست، برایش بفرستد.
  3. WAS هم اطلاعات پیکربندی شده را از محل ذخیره داده‌ها که applicationHost.config هست، می‌خواند.
  4. WWW Service که یک آداپتور برای Http.sys هست، اطلاعات را از WAS دریافت می‌کند. این اطلاعات شامل پیکربندی application pool و سایت می‌باشد.
  5. WWW Service اطلاعات را برای Http.sys میفرستد.
  6. WAS یک پروسه کارگر را در application pool ایجاد می‌کند تا درخواست رسیده مورد پردازش قرار بگیرد.
  7. پروسه‌های کارگر درخواست را پردازش کرده و خروجی یا response مورد نظر را تولید می‌کنند.
  8. Http.sys نتیجه را دریافت و برای کلاینت می‌فرستد.


حال بیایید ببینیم موقعی که درخواست وارد پروسه‌ی کارگر میشود چه اتفاقی می‌افتد؟

در پروسه‌های کارگر، یک درخواست از مراحل لیست شده ای به ترتیب عبور می‌کند. در هسته وب سرور، رویدادهایی را فراخوانی می‌کند که در هر رویداد چندین ماژول native برای کارهایی چون authentication یا events logs دارد و در صورتیکه درخواستی نیاز به یک ماژول مدیریت شده CLR داشته باشد، از ماژول native managedEngine  کمک گرفته و یک app domain را ایجاد می‌کند تا ماژول‌های مدیریت شده، عملیات لازم خودشان را انجام دهند. مثل authentication form و ...

موقعی هم که درخواست، از تمامی این رویدادها عبور کند، response برای http.sys ارسال می‌شود تا به کلاینت بازگشت داده شود. شکل زیر نحوه ورود یک درخواست به پروسه کارگر را نشان می‌دهد.


از نسخه 7 به بعد، IIS از یک معماری ماژولار استفاده می‌کند و این ویژگی، سه فایده دارد:
  • Componentization یا کامپوننت سازی
  • Extensibility یا توسعه پذیری یا قابل گشترش
  • ASP.NET Integration 

Componentization 

همه خصوصیات و ویژگی‌های این وب سرور، توسط کامپوننت‌ها مدیریت می‌شوند که باعث می‌شود شما به راحتی بتوانید کامپوننتی را اضافه، حذف یا جایگزین کنید و این باعث می‌شود که چندین امتیاز از IIS قبلی جلوتر باشد:
  • باعث کاهش attack surface  می‌شود که در نتیجه امنیت سیستم را بالا میبرد. با ویژگی حذف کامپوننت‌ها شما می‌توانید ویژگی‌های غیرقابل استفاده IIS را حذف کنید تا وروردی‌های سیستم کاهش یابد. پس با کاهش ویژگی‌هایی که از آن هرگز استفاده نخواهید کرد، مدخل ورود هکر را از بین برده تا امنیت سرور بالاتر برود.
  • افزایش کارآیی و کاهش مصرف حافظه. با حذف ویژگی‌هایی که هرگز استفاده نمی‌کنید، در مصرف حافظه و بهینه استفاده شدن منابع سرور صرفه جویی کنید.
  • با وجود ویژگی افزودن و جایگزینی کامپوننت‌ها، ناخودآگاه ذهن ما به سمت کاستوم سازی یا خصوصی سازی کشیده می‌شود. با این کار شما به راحتی یک custom server ایجاد می‌کنید که این سرور بر اساس علایق شما کارش را انجام می‌دهد و به راحتی امکاناتی چون افزودن third party‌ها را به توسعه دهنده می‌دهد.

Extensibility

با توجه به موارد بالا، خصوصی سازی باعث گسترش امکانات IIS می‌شود که می‌تواند به دلایل زیر اتفاق بیفتد:
  • قدرت بخشی به برنامه‌های وب. امکانات و قدرتی که می‌تواند در این حالت به برنامه‌های در حال اجرا داد به مراتب بیشتر از استفاده از لایه‌های داخلی خود برنامه هست. برای اینکار شما می‌توانید کدهای خود را با ASP.Net نوشته یا از کدهای native چون ++C استفاده کنید.
  • تجربه‌ای از توسعه پذیری ساده‌تر و راحت تر
  • استفاده از قدرت و تمامی امکانات را به شما می‌دهد و  می‌توانید تمام دستورات را برای همه منابع حتی فایل‌های ایستا، CGI ، ASP و دیگر منابع اجرا کنید.

ASP.NET Integration

تمامی موارد گفته شده بالا در این گزینه خلاصه می‌شود : محیط ASP.Net Integration به شما امکان استفاده از تمامی امکانات و منابع را به طور کامل می‌دهد.
نظرات مطالب
اعمال تزریق وابستگی‌ها به مثال رسمی ASP.NET Identity
سلام مجدد؛ دو تا راهنمایی دیگه از دوستان می‌خواستم.
1- همانطور که عنوان شد برای راهکارهای single page app و راهکارهای صرفا WebApi بهتر است از روش jwt استفاده گردد. حالا اگر سیستم نرم افزاری ما ترکیبی باشه(ASS.NET MVC و WebApi و ...) آیا پیاده سازی و توسعه همین سیستم منطقی‌تر نیست؟
2- روال کاری که در ASP.NET Identity در اینجا و در مثال رسمی خود مایکروسافت هستش بصورت ثبت نام و فعال سازی احراز هویت دو مرحله ای بعد از ثبت نام و در کنترل پنل کاربر(User Profile) هستش. ولی اگه بخوایم راهکار ما بصورت ثبت نام کاربر(نام کاربری - رمز عبور - تلفن همراه و ...) باشه و پس از ثبت نام با ارسال کد فعال سازی به تلفن همراه یا ایمیل کاربر و وارد کردن این کد توسط کاربر در صفحه مخصوص خودش(Verify Code) باشه(سیستم احراز هویت برنامه هایی مثل تلگرام و ...) آیا تابع Register دوباره بازنویسی باید بشه(چه در MVC Controller چه در WebApi Controller) یا توابع جدیدی برای این کار تعریف بشه. البته خب فکر میکنم باید View Model‌های جدید تعریف بشه چون یه مقدار اون قسمت ViewModel‌های داخل پروژه(Register  و ...) برای بنده گنگ بود برای پیاده سازی این کار مثل FactorViewModel و  SendCodeViewModel.
ممنون میشم یه مقدار بنده رو راهنمایی کنید تو این مبحث یا اگه پیاده سازی و مثال خاصی با پیاده سازی در این زمینه می‌شناسید به بنده معرفی کنید.
مطالب
منسوخ شده‌ها در نگارش‌های جدید SQL server

با تکامل SQL server و بهبودهای حاصل شده، یک سری از ویژگی‌های موجود صرفا جهت حفظ سازگاری با نگارش‌های قبلی ارائه می‌شوند. لیست کامل آنها را در آدرس زیر می‌توان مشاهده نمود:

Deprecated Database Engine Features in SQL Server 2008

لیست بلند بالایی است. اما در یک محیط کاری، نوع‌های زیر از سایر موارد ذکر شده بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند:
منسوخ شده‌ها: text ، ntext و image . جایگزین‌ها : varchar ، nvarchar و varbinary از نوع max دار

عموما علت استفاده از نوع‌های text یا ntext (نمونه یونیکد text) ، مشخص نبودن تعداد کاراکتری است که کاربر قرار است وارد کند. برای مثال یک سایت خبری ایجاد کرده‌اید و طول محتوای خبر ثبت شده در بانک اطلاعاتی از یک خبر به خبر دیگر کاملا متفاوت است. در اینجا برای حل این مشکل از نوع‌های text یا ntext استفاده می‌شد (این مورد تا اس‌کیوال سرور 2000 توصیه می‌شود).
varchar max تا 2,147,483,648 کاراکتر را می‌تواند ذخیره کند، یعنی تا 2 GB و nvarchar max تا نصف این مقدار را. در اس کیوال سرور 2000 محدودیت 8000 کاراکتر برای نوع vrachar وجود داشت (و نوع nvrachar تا 4000 کاراکتر).

مزایای استفاده از نوع‌های max دار (از اس کیوال سرور 2005 به بعد) :
  • بهبود کارآیی کوئری‌های جستجو نسبت به نوع‌های Text‌
  • اگر مطلب تشخیص کمبود ایندکس‌ها را دنبال کرده باشید، در آنجا ذکر شد که در قسمت included columns نمی‌توان از text و ntext‌ استفاده کرد اما نوع‌های max دار متنی مجازند.
  • امکان استفاده از فیلدهای max دار برای مرتب سازی کوئری مجاز است. (به شخصه با این مورد زیاد برخورد داشتم. برای مثال امکان سورت کردن یک گرید را در ASP.Net فراهم کرده‌اید و کاربر با کلیک بر روی سر ستون فیلدی از نوع ntext با یک خطا متوقف خواهد شد)
  • امکان استفاده از نوع‌های Text به‌عنوان متغیر در رویه‌های ذخیره شده یا توابع T-SQL مهیا نیست اما این محدودیت در نوع‌های max دار برطرف شده است.
  • نوع‌های text را در توابع REPLACE ، CHARINDEX و SUBSTRINGنمی‌توان بکار برد (برخلاف نوع‌های متنی max دار).
بعد از این توضیحات شاید علاقمند شده باشید که نوع‌های فیلدهای قدیمی را به نوع‌های جدید تبدیل کنید (مراجعه به management studio ، تغییر نوع فیلد و کلیک بر روی دکمه ذخیره در نوار ابزار آن). اگر تعداد رکوردها بالا باشد، بدون شک با خطای زیر متوقف خواهید شد:

Timeout expired. The timeout period elapsed prior to completion of the operation or the server is not responding.

برای حل این مشکل می‌توان مقدار پیش فرض timeout را مطابق تصویر زیر تغییر داد (منوی tools گزینه options) :



بعد از این تغییر به سادگی می‌توان عملیات ارتقاء را بدون نگرانی از بروز خطای فوق انجام داد.

مطالب
نمایش اشیاء موجود در View بر اساس دسترسی‌ها در ASP.NET MVC
سیستم دسترسی در یک سیستم، همیشه برای من چالش برانگیز بوده است. با دیدن کدهای مختلف از افراد مختلف، شیوه‌های گوناگونی از کدنویسی را دیده‌ام؛ ولی یکی از نکاتی که در بین آن‌ها بررسی نشده بود و یا از آن غافل مانده بودند، بررسی بعضی از عناصر موجود در ویو بود که باید با توجه به نقش کاربر سیستم، وضعیت آن بررسی میشد. 
برای مثال تصور کنید که شما دو کاربر دارید که هر دو سطح دسترسی به پروفایل کاربران دیگر را دارند. ولی یکی از کاربرها این توانایی را دارد تا با کلیک بر روی دکمه‌ای، لاگین کاربر مورد نظر را مسدود نماید، ولی دیگری نمی‌تواند این دکمه را ببیند، یا برای او به صورت غیرفعال نمایش داده شود. در اکثر این مواقع کاری که برنامه نویسان انجام میدهند، نوشتن توابع به شیوه‌های گوناگون در لابلای انبوهی از کدهای View هست تا بتوانند این مسئله را پیاده سازی کنند. ولی با اضافه شدن هر چه بیشتر این عناصر به صفحه و با توجه به انبوهی از ویووها و ویووکامپوننت‌ها کار بسیار سخت‌تر میشود.
 به همین جهت من از فیلترها در MVC کمک گرفتم و این موضوع را با توجه به خروجی نهایی صفحه بررسی میکنم. به این معنا که وقتی صفحه بدون هیچ گونه اعتبارسنجی در سطح ویو آماده شد، با استفاده از فیلتر مورد نظر که به صورت سراسری اضافه شده است، بررسی میکنم که آیا این کاربر حق دارد بعضی از المان‌ها را ببیند یا خیر؟ در صورتیکه برای هر المان موجود در صفحه اعتباری نداشته باشد، آن المان از صفحه حذف و یا غیرفعال میشود.
ابتدا یک صفحه را با المان‌های زیر میسازیم. از آنجا که بیشتر تگ‌های عملیاتی از نوع لینک و دکمه هستند، از هر کدام، سه عنصر به صفحه اضافه میکنیم:
<button data-perm="true" data-controller="c" data-action="r" data-method="post" data-type="disable">Test 1</button>
<button data-perm="true" data-controller="c" data-action="t" data-method="post">Test 2</button>
<button data-perm="false" data-controller="c" data-action="r" data-method="post">Test 3</button>
<a data-perm="true" data-controller="c" data-action="m" data-method="post">Test 4</a>
<a data-perm="false" data-controller="c" data-action="m" data-method="post">Test 5</a>
<a data-perm="true" data-controller="c" data-action="t" data-method="post">Test 6</a>
در اینجا ما از همان ساختار آشنای *-data استفاده میکنیم و معنی هر کدام از ویژگی‌ها برابر زیر است:
ویژگی
توضیحات
 perm   آیا نیاز به اعتبارسنجی دارد یا خیر؟ در صورتی که المانی مقدار Perm آن با مقدار true پر گردد، اعتبارسنجی روی آن اعمال خواهد شد.   
 controller   نام کنترلری که به آن دسترسی دارد.  
 action  نام اکشنی که به آن در کنترلر ذکر شده دسترسی دارد. 
 method   در صورتیکه دسترسی get و post و ... هر یک متفاوت باشد.  
 type  نحوه برخورد با المان غیرمجاز. در صورتیکه با disable مقداردهی شود، المان غیرفعال و در غیر اینصورت، از روی صفحه حذف میشود.

سپس یک کلاس جدید ساخته و با ارث بری از ActionFilterAttribute، کار ساخت فیلتر را آغاز میکنیم:

    public class AuthorizePage: ActionFilterAttribute
    {
        private HtmlTextWriter _htmlTextWriter;
        private StringWriter _stringWriter;
        private StringBuilder _stringBuilder;
        private HttpWriter _output;
        IAuthorization _auth;
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
        {        
            _stringBuilder = new StringBuilder();
            _stringWriter = new StringWriter(_stringBuilder);
            _htmlTextWriter = new HtmlTextWriter(_stringWriter);
            _output = (HttpWriter) filterContext.RequestContext.HttpContext.Response.Output;
            filterContext.RequestContext.HttpContext.Response.Output = _htmlTextWriter;
            _auth = new Auth();
        }

        public override void OnResultExecuted(ResultExecutedContext filterContext)
        {
            var response = _stringBuilder.ToString();

            response = AuthorizeTags(response);
            _output.Write(response);
        }

        public string AuthorizeTags(string response)
        {

            var doc = GetHtmlDocument(response);
            var nodes=doc.DocumentNode.SelectNodes("//*[@data-perm]");

            if (nodes == null)
                return response;

            foreach(var node in nodes)
            {
                var dataPermission = node.Attributes["data-perm"];
                if(!dataPermission.Value.TryBooleanParse())
                {
                    continue;
                }

                var controller = node.Attributes["data-controller"].Value;
                var action = node.Attributes["data-action"].Value;
                var method = node.Attributes["data-method"].Value;

                var access=_auth.Authorize(HttpContext.Current.User.Identity.Name , controller, action, method);

                if (access)
                    continue;

                var removeElm = true;
                var type = node.Attributes["data-type"]?.Value;
                if (type!=null && type.ToLower()== "disable")
                {
                    removeElm = false;
                }

                if(removeElm)
                {
                    node.Remove();
                    continue;
                }


                node.Attributes.Add("disabled", "true");
            }

            return doc.DocumentNode.OuterHtml;
        }

        private HtmlDocument GetHtmlDocument(string htmlContent)
        {
            var doc = new HtmlDocument
            {
                OptionOutputAsXml = true,
                OptionDefaultStreamEncoding = Encoding.UTF8
            };
            doc.LoadHtml(htmlContent);

            return doc;
        }

    }
در خطوط اولیه، از متد OnActionExecuting به عنوان یک سازنده برای پر کردن در لحظه هر درخواست استفاده میکنیم. htmlTextWriter که یک پیاده سازی از TextWriter هست، برای نوشتن بهینه کدهای HTML سودمند میباشد و از آن جهت که نیاز زیادی برای کار با رشته‌ها دارد، از StringBuilder در پشت صحنه استفاده می‌کند. جهت آشنایی بیشتر با این کلاس‌ها، مطلب StringBuilder و قسمت نظراتش را مطالعه بفرمایید. همچنین یک httpWriter هم برای ایجاد خروجی در اکشن مورد نظر نیازمندیم و مورد آخر یک اینترفیس میباشد که جهت اعتبارسنجی مورد استفاده قرار میگیرد و این اینترفیس میتواند از طریق تزریق وابستگی‌ها پر شود:
  public interface IAuthorization
    {
        bool Authorize(string userId, string controller, string action, string method);
    }

ادامه کد در متد OnResultExecuted قرار دارد و متد اصلی کار ما میباشد. این متد بعد از صدور خروجی از اکشن، صدا زده شده اجرا میشود و شامل خروجی اکشن میباشد. خروجی اکشن را به متدی به نام AuthorizeResponse داده و با استفاده از بسته htmlagilitypack که یک HTML Parser میباشد، کدهای HTML را تحلیل میکنیم. قاعده فیلترسازی المان‌ها در این کتابخانه بر اساس قواعد تعریف شده در XPath میباشد. بر اساس این قاعده ما گفتیم هر نوع تگی که دارای ویژگی data-perm میباشد، باید به عنوان گره‌های فیلتر شده برگشت داده شود. سپس مقادیر نام کنترلر و اکشن و ... از المان دریافت شده و با استفاده از اینترفیسی که ما اینجا تعریف کرده‌ایم، بررسی میکنیم که آیا این کاربر به این موارد دسترسی دارد یا خیر. در صورتیکه پاسخ برگشتی، از عدم اعتبار کاربر بگوید، گره مورد نظر حذف و یا در صورتیکه ویژگی data-type وجود داشته و مقدارش برابر disable باشد، آن المان غیرفعال خواهد شد. در نهایت کد تولیدی سند را به رشته تبدیل کرده و جایگزین خروجی فعلی میکنیم.
جهت تعریف سراسری آن در Global.asax داریم:
protected void Application_Start()
{
  GlobalFilters.Filters.Add(new AuthorizePage());
}
مطالب
تبدیل html به pdf با کیفیت بالا

کتابخانه iTextSharp دارای کلاسی است به نام HTMLWorker که کار تبدیل عناصر HTML را به عناصر متناظر خودش، انجام می‌دهد. این کلاس در حال حاضر منسوخ شده درنظر گرفته می‌شود (اینطور توسط نویسندگان آن اعلام شده) و دیگر توسعه نخواهد یافت. بنابراین اگر از HTMLWorker استفاده می‌کنید با یک کلاس قدیمی که دارای HTML Parser ایی بسیار بدوی است طرف هستید و در کل برای تبدیل محتوای HTML ایی با ساختار بسیار ساده بد نیست؛ اما انتظار زیادی از آن نداشته باشید.
جایگزین کلاس HTMLWorker در این کتابخانه در حال حاضر کتابخانه itextsharp.xmlworker است، که به صورت یک افزونه در کنار کتابخانه اصلی در حال توسعه می‌باشد. مشکل اصلی این کتابخانه، عدم پشتیبانی از UTF8 و راست به چپ است. بنابراین حداقل به درد کار ما نمی‌خورد.

راه حل بسیار بهتری برای موضوع اصلی بحث ما وجود دارد و آن هم استفاده از موتور WebKit (همان موتوری که برای مثال در Apple Safari استفاده می‌شود) برای HTML parsing و سپس تبدیل نتیجه نهایی به PDF است. پروژه‌ای که این مقصود را میسر کرده، wkhtmltopdf نام دارد.
توسط آن به کمک موتور WebKit، کار HTML Parsing انجام شده و سپس برای تبدیل عناصر نهایی به PDF از امکانات کتابخانه‌ای به نام QT استفاده می‌شود. کیفیت نهایی آن کپی مطابق اصل HTML قابل مشاهده در یک مرورگر است و با یونیکد و زبان فارسی هم مشکلی ندارد.

برای استفاده از این کتابخانه‌ی native در دات نت، شخصی پروژه‌ای را ایجاد کرده است به نام WkHtmlToXSharp که محصور کننده‌ی wkhtmltopdf می‌باشد. در ادامه به نحوه استفاده از آن خواهیم پرداخت:

الف) دریافت پروژه WkHtmlToXSharp
پروژه WkHtmlToXSharp را از آدرس زیر می‌توانید دریافت کنید.

 این پروژه به همراه فایل‌های کامپایل شده نهایی wkhtmltopdf نیز می‌باشد و حجمی حدود 40 مگ دارد. به علاوه فعلا نسخه 32 بیتی آن در دسترس است. بنابراین باید دقت داشت که نباید تنظیمات پروژه دات نت خود را بر روی Any CPU قرار دهیم، زیرا در این حالت برنامه شما در یک سیستم 64 بیتی بلافاصله کرش خواهد کرد. تنظیمات target platform پروژه دات نتی ما حتما باید بر روی X86 تنظیم شود.

ب) پس از دریافت این پروژه و افزودن ارجاعی به اسمبلی WkHtmlToXSharp.dll، استفاده از آن به نحو زیر می‌باشد:

using System.IO;
using WkHtmlToXSharp;
using System;

namespace Test2
{
    public class WkHtmlToXSharpTest
    {
        public static void ConvertHtmlStringToPdfTest()
        {
            using (var wk = new MultiplexingConverter())
            {
                wk.Begin += (s, e) => Console.WriteLine("Conversion begin, phase count: {0}", e.Value);
                wk.Error += (s, e) => Console.WriteLine(e.Value);
                wk.Warning += (s, e) => Console.WriteLine(e.Value);
                wk.PhaseChanged += (s, e) => Console.WriteLine("PhaseChanged: {0} - {1}", e.Value, e.Value2);
                wk.ProgressChanged += (s, e) => Console.WriteLine("ProgressChanged: {0} - {1}", e.Value, e.Value2);
                wk.Finished += (s, e) => Console.WriteLine("Finished: {0}", e.Value ? "success" : "failed!");

                wk.GlobalSettings.Margin.Top = "0cm";
                wk.GlobalSettings.Margin.Bottom = "0cm";
                wk.GlobalSettings.Margin.Left = "0cm";
                wk.GlobalSettings.Margin.Right = "0cm";

                wk.ObjectSettings.Web.EnablePlugins = false;
                wk.ObjectSettings.Web.EnableJavascript = false;
                wk.ObjectSettings.Load.Proxy = "none";

                var htmlString = File.ReadAllText(@"c:\page.xhtml");
                var tmp = wk.Convert(htmlString);

                File.WriteAllBytes(@"tst.pdf", tmp);
            }
        }
    }
}

کار با وهله سازی از کلاس MultiplexingConverter شروع می‌شود. اگر علاقمند باشید که درصد پیشرفت کار به همراه خطاهای احتمالی پردازشی را ملاحظه کنید می‌توان از رخدادگردان‌هایی مانند ProgressChanged و Error استفاده نمائید که نمونه‌ای از آن در کد فوق بکارگرفته شده است.
تبدیل HTML به PDF آنچنان تنظیمات خاصی ندارد زیرا فرض بر این است که قرار است از همان تنظیمات اصلی HTML مورد نظر استفاده گردد. اما اگر نیاز به تنظیمات بیشتری وجود داشت، برای مثال به کمک GlobalSettings آن می‌توان حاشیه‌های صفحات فایل نهایی تولیدی را تنظیم کرد.
موتور WebKit با توجه به اینکه موتور یک مرورگر است، امکان پردازش جاوا اسکریپت را هم دارد. بنابراین اگر قصد استفاده از آن‌را نداشتید می‌توان خاصیت ObjectSettings.Web.EnableJavascript را به false مقدار دهی کرد.
کار اصلی، در متد Convert انجام می‌شود. در اینجا می‌توان یک رشته را که حاوی فایل HTML مورد نظر است به آن ارسال کرد و نتیجه نهایی، آرایه‌ای از بایت‌ها، حاوی فایل باینری PDF تولیدی است.
روش دیگر استفاده از این کتابخانه، مقدار دهی wk.ObjectSettings.Page می‌باشد. در اینجا می‌توان Url یک صفحه اینترنتی را مشخص ساخت. در این حالت دیگر نیازی نیست تا به متد Convert پارامتری را ارسال کرد. می‌توان از overload بدون پارامتر آن استفاده نمود.

یک نکته:
اگر می‌خواهید زبان فارسی را توسط این کتابخانه به درستی پردازش کنید، نیاز است حتما یک سطر زیر را به header فایل html خود اضافه نمائید:

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />