شهریار شهریار
نظرات مطالب
طریقه بررسی صحت کدملی به کمک متدهای الحاقی
با سلام

من از الگوریتم زیر استفاده میکنم گفتم اینجا بنویسم شاید به کار بیاد

 Private Function ValidateNcode(ByVal NC As Int64) As Boolean
        If IsNumeric(NC) = False Or NC.ToString.Length < 10 Then
            Return False
        End If
        Dim vnc As String = NC.ToString
        Dim pos As Integer = 10
        Dim sum As Integer = 0

        For i = 0 To 8
            sum += Integer.Parse(vnc.ToCharArray()(i).ToString()) * pos
            pos = pos - 1
        Next i

        Dim remind As Integer = sum Mod 11
        Dim controlNum As Integer = Integer.Parse(vnc.ToCharArray()(9))

        If remind <= 2 Then
            If controlNum = remind Then
                Return True
            Else
                Return False
            End If
        Else
            If (11 - remind) = controlNum Then
                Return True
            Else
                Return False
            End If
        End If
    End Function
private bool ValidateNcode(Int64 NC)
{
if (IsNumeric(NC) == false | NC.ToString.Length < 10) {
return false;
}
string vnc = NC.ToString;
int pos = 10;
int sum = 0;

for (i = 0; i <= 8; i++) {
sum += int.Parse(vnc.ToCharArray()(i).ToString()) * pos;
pos = pos - 1;
}

int remind = sum % 11;
int controlNum = int.Parse(vnc.ToCharArray()(9));

if (remind <= 2) {
if (controlNum == remind) {
return true;
} else {
return false;
}
} else {
if ((11 - remind) == controlNum) {
return true;
} else {
return false;
}
}
‫۱۱ سال و ۷ ماه قبل، پنجشنبه ۱۵ فروردین ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۵۷
محمد سلیم آبادی محمد سلیم آبادی
مطالب
جستجوی کاراکترهای wildcards توسط ماده اختیاری ESCAPE
syntax کامل LIKE:
match_expression [ NOT ] LIKE pattern [ ESCAPE escape_character ]

چهار کاراکتر وجود دارد که الگوهای جستجو را توسط آنها تعریف می‌کنند. این کاراکترها wildcard نام دارند.
زمانی که کاراکترهای wildcard موجود در الگوی ما به عنوان کاراکترهای عادی در نظر گرفته شده اند نه wildcard آنگاه باید به SQL اطلاع دهیم که آنها را با کاراکترهای wildcard اشتباه نگیرد، برای این منظور چندین راه حل وجود دارد که در ادامه شرح خواهم داد.

فرض کنید الگوی شما این مقدار باشد:
"تنها دو کاراکتر % کاراکترهای wildcard هستند"
%[abcde_ ]%

روش اول: ESCAPE
WHERE string_value LIKE '%@[abcde@_ ]%' ESCAPE '@'
دو کاراکتر ] و _ علامت گذاری (بوسیله @) و توسط ماده ESCAPE به عنوان کاراکترهای معمولی شناخته شدند.

روش دوم: Bracket
WHERE string_value LIKE '%[[]abcde[_] ]%'
دو کاراکتر ] و _ را داخل [] قرار دادیم.

روش سوم: CHARINDEX
WHERE CHARINDEX('[abcde_ ]', string_value) > 0
عبارت را بدون هیچ گونه تغییری در تابع استفاده کردیم. این روش تنها زمانی مورد استفاده می‌تواند قرار گیرد که کاراکتر % در ابتدا یا انتهای (یا هر دو) آن قرار گرفته باشد.


تمرین: عباراتی را پیدا کنید که الگوی زیر در آن پیدا شود، فقط آخرین کاراکتر wildcard می‌باشد یعنی کاراکتر %
[[[%^ab'c'de]]]%
برای تست راه حلتان از متغیر جدولی زیر استفاده کنید:

declare @t table (s varchar(50))
insert @t values ('[[[%^ab''c''de]]]%'),
('[[[ %^ab''cde]]%'), ('[[%^ab''c''de]]%'),
('[[[%^abc''de]]]%');



‫۱۱ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۴ بهمن ۱۳۹۱، ساعت ۲۰:۰۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
مرتب سازی رکوردها به صورت اتفاقی در Entity framework
یکی از انواع روش‌هایی که در SQL Server و مشتقات آن برای نمایش رکوردها به صورت اتفاقی مورد استفاده قرار می‌گیرد، استفاده از کوئری زیر است:
SELECT * FROM table
ORDER BY NEWID()
سؤال: ترجمه و معادل کوئری فوق در Entity framework به چه صورتی است؟
پاسخ:
یک مثال کامل را در این زمینه در ادامه ملاحظه می‌کنید:
using System;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Linq;

namespace Sample
{
    public class User
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public int Age { get; set; }
    }

    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<User> Users { get; set; }
    }

    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {
            context.Users.Add(new User { Name = "User 1", Age = 20 });
            context.Users.Add(new User { Name = "User 2", Age = 25 });
            context.Users.Add(new User { Name = "User 3", Age = 30 });
            context.Users.Add(new User { Name = "User 4", Age = 35 });
            context.Users.Add(new User { Name = "User 5", Age = 40 });
            base.Seed(context);
        }
    }

    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());

            using (var context = new MyContext())
            {
               var randomListOfUsers =
                        context.Users
                               .Where(person => person.Age >= 25 && person.Age < 40)
                               .OrderBy(person => Guid.NewGuid())
                               .ToList();

               foreach (var person in randomListOfUsers)
                   Console.WriteLine("{0}:{1}", person.Name, person.Age);
            }
        }
    }
}
تنها نکته مهم آن سطر ذیل است که برای مرتب سازی اتفاقی استفاده شده است:
.OrderBy(person => Guid.NewGuid())
که معادل 
ORDER BY NEWID()
در SQL Server است.

خروجی SQL تولیدی کوئری LINQ فوق را نیز در ادامه مشاهده می‌کنید:
SELECT 
[Project1].[Id] AS [Id], 
[Project1].[Name] AS [Name], 
[Project1].[Age] AS [Age]
FROM ( SELECT 
NEWID() AS [C1], ------ Guid created here
[Extent1].[Id] AS [Id], 
[Extent1].[Name] AS [Name], 
[Extent1].[Age] AS [Age]
FROM [dbo].[Users] AS [Extent1]
WHERE ([Extent1].[Age] >= 25) AND ([Extent1].[Age] < 40)
)  AS [Project1]
ORDER BY [Project1].[C1] ASC  ------ Used for sorting here
‫۱۲ سال و ۱ ماه قبل، جمعه ۷ مهر ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۲۸
وحید نصیری وحید نصیری
بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌های AutoMapper در لایه سرویس برنامه
- محل تعریف نگاشت‌ها و کلاس‌های پروفایل، مهم نیست. چون اساسا هرجایی که قرار گیرند، دو وابستگی بیشتر نخواهند داشت: کلاس‌های مدل و کلاس‌های ViewModel.
- محل فراخوانی اولیه‌ی تعاریف نگاشت‌ها جهت معرفی آن‌ها به سیستم، مهم است.
+ اگر از کاربر اطلاعاتی را دریافت می‌کنید، در لایه UI هست که کار نگاشت اطلاعات دریافتی از کاربر و از ViewModelها به Modelهای اصلی برنامه انجام می‌شود (توسط متد Mapper.Map). اگر قرار است اطلاعاتی را بازگشت دهید، متدهای جدیدی مانند Project To بسیار بهینه‌تر هستند از روش قدیمی Mapper.Map و این متد را بهتر است در لایه سرویس استفاده کنید. متد Project To کارش بهینه سازی کوئری SQL ارسالی به سرور هست. اگر از روش Mapper.Map در لایه UI استفاده کنید، این قابلیت را از دست خواهید داد؛ چون Mapper.Map به معنای کار با اشیاء درون حافظه و LINQ to Objects است. کار متد ویژه‌ی Project To افزونه‌ای برای کار با Entity Framework و بهینه سازی آن است.
‫۹ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۶ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۲۰:۳۱
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
SQL تولیدی در NHibernate از کدام متد صادر شده است؟

اگر مطلب "ذخیره سازی SQL تولیدی در NH3" را دنبال کرده باشید که یک مثال عملی از "NHibernate 3.0 و عدم وابستگی مستقیم به Log4Net" بود، خروجی حاصل از آن به صورت زیر است:
---+ 12/29/2010 05:35:59.75 +---
SQL ...

---+ 12/29/2010 05:35:59.75 +---
SQL ...
و پس از مدتی این فایل هیچ حسی را منتقل نمی‌کند! یک سری SQL که لاگ شده‌اند. مشخص نیست کدام متد در کدام کلاس و کدام فضای نام، سبب صدور این عبارت SQL ثبت شده‌، گردیده‌ است.
خوشبختانه در دات نت فریم ورک می‌توان با بررسی Stack trace ، رد کاملی را از فراخوان‌های متدها یافت:
StackTrace stackTrace = new StackTrace();
StackFrame stackFrame = stackTrace.GetFrame(1);
MethodBase methodBase = stackFrame.GetMethod();
Type callingType=methodBase.DeclaringType;
با بررسی StackFrame ها امکان یافتن نام متدها، فضاهای نام و غیره میسر است. مثلا یکی از کاربردهای مهم این روش، ثبت فراخوان‌های متدی است که استثنایی را ثبت کرده است.
بر این اساس سورس مثال قبل را جهت درج اطلاعات فراخوان‌های متدها تکمیل کرده‌ام، که از این آدرس قابل دریافت است.

اکنون اگر از این ماژول جدید استفاده کنیم، خروجی نمونه‌‌ی آن به صورت زیر خواهد بود:
---+ 01/02/2011 02:19:24.98 +---
-- Void ASP.feedback_aspx.ProcessRequest(System.Web.HttpContext) [File=App_Web_4nvdip40.5.cs, Line=0]
--- Void Prog.Web.UserCtrls.FeedbacksList.Page_Load(System.Object, System.EventArgs) [File=FeedbacksList.ascx.cs, Line=23]
---- Void Prog.Web.UserCtrls.FeedbacksList.BindTo() [File=FeedbacksList.ascx.cs, Line=43]
----- System.Collections.Generic.IList`1[Feedback] Prog.GetAllUserFeedbacks(Int32) [File=FeedbackWebRepository.cs, Line=66]

SELECT ...
@p0 = 3 [Type: Int32 (0)]
به این معنا که عبارت SQL ثبت شده، حاصل از پردازش صفحه‌ی feedback.aspx، سپس متد Page_Load آن که از یوزر کنترل FeedbacksList.ascx استفاده می‌کند، می‌باشد. در اینجا فراخوانی متد BindTo سبب فراخوانی متد GetAllUserFeedbacks در فایل FeedbackWebRepository.cs واقع در سطر 66 آن گردیده است.
اینطوری حداقل می‌توان دریافت که SQL تولیدی دقیقا به کجا بر می‌گردد و چه متدی سبب صدور آن شده است.

ملاحظات:
این ماژول تنها در صورت وجود فایل pdb معتبر کنار اسمبلی‌های شما این خروجی مفصل را تولید خواهد کرد. در غیر اینصورت از آن صرفنظر می‌کند. (برای مثال نام فایل سورس فراخوان، شماره‌ی سطر فراخوان، حتی محل قرارگیری آن فایل بر روی کامپیوتر شما در فایل‌های pdb ثبت می‌گردند؛ به همین جهت توصیه اکید حین ارائه‌ی نهایی برنامه، حذف این نوع فایل‌ها است)

‫۱۳ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۱۳ دی ۱۳۸۹، ساعت ۱۶:۱۴
اسدی اسدی
نظرات مطالب
نحوه استفاده از ViewModel در ASP.NET MVC
سلام، من توی مدل پراپرتی از نوع DateTime? دارم که توی view اون رو با کنترل datepicker نمایش میدم. مشکل اینجاست که مقداری که به مدل پاس میشه، تاریخ شمسی هستش و مدل انتظار datetime رو داره. نهایتا توی uow.SaveChanges با این خطا مواجه میشم:
the conversion of a datetime2 data type to a datetime data type resulted in an out-of-range value

‫۱۰ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۲ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۱۳:۰۳
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
استفاده از افزونه‌ی jQuery Autocomplete در ASP.NET

با استفاده از AutoComplete TextBoxes می‌توان گوشه‌ای از زندگی روزمره‌ی کاربران یک برنامه را ساده‌تر کرد. مشکل مهم dropDownList ها دریک برنامه‌ی وب، عدم امکان تایپ قسمتی از متن مورد نظر و سپس نمایان شدن آیتم‌های متناظر با آن در اسرع وقت می‌باشد. همچنین با تعداد بالای آیتم‌ها هم حجم صفحه و زمان بارگذاری را افزایش می‌دهند. راه حل‌های بسیار زیادی برای حل این مشکل وجود دارند و یکی از آن‌ها ایجاد AutoComplete TextBoxes است. پلاگین‌های متعددی هم جهت پیاده سازی این قابلیت نوشته‌ شده‌اند منجمله jQuery Autocomplete . این پلاگین دیگر توسط نویسنده‌ی اصلی آن نگهداری نمی‌شود اما توسط برنامه نویسی دیگر در github ادامه یافته است. در ادامه نحوه‌ی استفاده از این افزونه‌ را در ASP.NET Webforms بررسی خواهیم کرد.

الف) دریافت افزونه

لطفا به آدرس GitHub ذکر شده مراجعه نمائید.

سپس برای مثال پوشه‌ی js را به پروژه افزوده و فایل‌های jquery-1.5.min.js ، jquery.autocomplete.js ، jquery.autocomplete.css و indicator.gif را در آن کپی کنید. فایل indicator.gif به همراه مجموعه‌ی دریافتی ارائه نمی‌شود و یک آیکن loading معروف می‌تواند باشد.
علاوه بر آن یک فایل جدید custom.js را نیز جهت تعاریف سفارشی خودمان اضافه خواهیم کرد.


ب) افزودن تعاریف افزونه به صفحه

در ذیل نحوه‌ی افزودن فایل‌های فوق به یک master page نمایش داده شده است.
در اینجا از قابلیت‌های جدید ScriptManager (موجود در سرویس پک یک دات نت سه و نیم و یا دات نت چهار) جهت یکی کردن اسکریپت‌ها کمک گرفته شده است. به این صورت تعداد رفت و برگشت‌ها به سرور به‌جای سه مورد (تعداد فایل‌های اسکریپت مورد استفاده)، یک مورد (نهایی یکی شده) خواهد بود و همچنین حاصل نهایی به صورت خودکار به شکلی فشرده شده به مرورگر تحویل داده شده، سرآیندهای کش شدن اطلاعات به آن اضافه می‌گردد (که در سایر حالات متداول اینگونه نیست)؛ به علاوه Url نهایی آن هم بر اساس hash فایل‌ها تولید می‌شود. یعنی اگر محتوای یکی از این فایل‌ها تغییر کرد، چون Url نهایی تغییر می‌کند، دیگر لازم نیست نگران کش شدن و به روز نشدن اسکریپت‌ها در سمت کاربر باشیم.

<%@ Master Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Site.master.cs" Inherits="AspNetjQueryAutocompleteTest.Site" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
   <title></title>
   <asp:PlaceHolder Runat="server">
       <link href="<%= ResolveClientUrl("~/js/jquery.autocomplete.css")%>" rel="stylesheet"  type="text/css" />
   </asp:PlaceHolder>
   <asp:ContentPlaceHolder ID="head" runat="server">
   </asp:ContentPlaceHolder>
</head>
<body>
   <form id="form1" runat="server">
   <asp:ScriptManager ID="ScriptManager1" runat="server">
       <CompositeScript>
           <Scripts>
               <asp:ScriptReference Path="~/js/jquery-1.5.min.js" />
               <asp:ScriptReference Path="~/js/jquery.autocomplete.js" />
               <asp:ScriptReference Path="~/js/custom.js" />
           </Scripts>
       </CompositeScript>
   </asp:ScriptManager>
   <div>
       <asp:ContentPlaceHolder ID="ContentPlaceHolder1" runat="server">
       </asp:ContentPlaceHolder>
   </div>
   </form>
</body>
</html>
علت استفاده از ResolveClientUrl در حین تعریف فایل css در اینجا به عدم مجاز بودن استفاده از ~ جهت مسیر دهی فایل‌های css در header صفحه بر می‌گردد.


ج) افزودن یک صفحه‌ی ساده به برنامه
<%@ Page Title="" Language="C#" MasterPageFile="~/Site.Master" AutoEventWireup="true"
   CodeBehind="default.aspx.cs" Inherits="AspNetjQueryAutocompleteTest._default" %>

<asp:Content ID="Content1" ContentPlaceHolderID="head" runat="server">
</asp:Content>
<asp:Content ID="Content2" ContentPlaceHolderID="ContentPlaceHolder1" runat="server">
   <asp:TextBox ID="txtShenas" runat="server" />
</asp:Content>

فرض کنید می‌خواهیم افزونه‌ی ذکر شده را به TextBox استاندارد فوق اعمال کنیم. ID این TextBox در نهایت به شکل ContentPlaceHolder1_txtShenas رندر خواهد شد. البته در ASP.NET 4.0 با تنظیم ClientIDMode=Static می‌توان ID انتخابی خود را به جای این ID خودکار درنظر گرفت و اعمال کرد. اهمیت این مساله در قسمت (ه) مشخص می‌گردد.


د) فراهم آوردن اطلاعات مورد استفاده توسط افزونه‌ی AutoComplete به صورت پویا

مهم‌ترین قسمت استفاده از این افزونه، تهیه‌ی اطلاعاتی است که باید نمایش دهد. این اطلاعات باید به صورت فایلی که هر سطر آن حاوی یکی از آیتم‌های مورد نظر است، تهیه گردد. برای این منظور می‌توان از فایل‌های ASHX یا همان Generic handlers استفاده کرد:

using System;
using System.Data.SqlClient;
using System.Text;
using System.Web;

namespace AspNetjQueryAutocompleteTest
{
   public class AutoComplete : IHttpHandler
   {
       public void ProcessRequest(HttpContext context)
       {
           string prefixText = context.Request.QueryString["q"];
           var sb = new StringBuilder();

           using (var conn = new SqlConnection())
           {
               //todo: این مورد باید از فایل کانفیگ خوانده شود
               conn.ConnectionString = "Data Source=(local);Initial Catalog=MyDB;Integrated Security = true";
               using (var cmd = new SqlCommand())
               {
                   cmd.CommandText = @" select Field1 ,Field2 from tblData where  Field1 like @SearchText + '%' ";
                   cmd.Parameters.AddWithValue("@SearchText", prefixText);
                   cmd.Connection = conn;
                   conn.Open();
                   using (var sdr = cmd.ExecuteReader())
                   {
                       if (sdr != null)
                           while (sdr.Read())
                           {
                               string field1 = sdr.GetValue(0) == DBNull.Value ? string.Empty : sdr.GetValue(0).ToString().Trim();
                               string field2 = sdr.GetValue(1) == DBNull.Value ? string.Empty : sdr.GetValue(1).ToString().Trim();
                               sb.AppendLine(field1 + "|" + field2);
                           }
                   }
               }
           }

           context.Response.Write(sb.ToString());
       }

       public bool IsReusable
       {
           get
           {
               return false;
           }
       }
   }
}

در این مثال از ADO.NET کلاسیک استفاده شده است تا به عمد نحوه‌ی تعریف پارامترها یکبار دیگر مرور گردند. اگر از LINQ to SQL یا Entity framework یا NHibernate و موارد مشابه استفاده می‌کنید، جای نگرانی نیست؛ زیرا کوئری‌های SQL تولیدی توسط این ORMs به صورت پیش فرض از نوع پارامتری هستند (+).
در این مثال اطلاعات دو فیلد یک و دوی فرضی از جدولی با توجه به استفاده از like تعریف شده دریافت می‌گردد. به عبارتی همان متد StartsWith معروف LINQ بکارگرفته شده است.
به صورت خلاصه افزونه، کوئری استرینگ q را به این فایل ashx ارسال می‌کند. سپس کلیه آیتم‌های شروع شده با مقدار دریافتی، از بانک اطلاعاتی دریافت شده و هر کدام قرارگرفته در یک سطر جدید بازگشت داده می‌شوند.
اگر دقت کرده باشید در قسمت sb.AppendLine ، با استفاده از "|" دو مقدار دریافتی از هم جدا شده‌اند. عموما یک مقدار کفایت می‌کند (در 98 درصد موارد) ولی اگر نیاز بود تا توضیحاتی نیز نمایش داده شود از این روش نیز می‌توان استفاده کرد. برای مثال یک مقدار خاص به همراه توضیحات آن به عنوان یک آیتم نمایش داده شده مد نظر است.


ه) اعمال نهایی افزونه به TextBox

در ادامه پیاده سازی فایل custom.js برای استفاده از امکانات فراهم شده در قسمت‌های قبل ارائه گردیده است:

function formatItem(row) {
   return row[0] + "<br/><span style='text-align:justify;' dir='rtl'>" + row[1] + "</span>";
}

$(document).ready(function () {
   $("#ContentPlaceHolder1_txtShenas").autocomplete('AutoComplete.ashx', {
       //Minimum number of characters a user has to type before the autocompleter activates
       minChars: 0,
       delay: 5,
       //Only suggested values are valid
       mustMatch: true,
       //The number of items in the select box
       max: 20,
       //Fill the input while still selecting a value
       autoFill: false,
       //The comparison doesn't looks inside
       matchContains: false,
       formatItem: formatItem
   });
});

پس از این مقدمات، اعمال افزونه‌ی autocomplete به textBox ایی با id مساوی ContentPlaceHolder1_txtShenas ساده است. اطلاعات از فایل AutoComplete.ashx دریافت می‌گردد و تعدادی از خواص پیش فرض این افزونه در اینجا مقدار دهی شده‌اند. لیست کامل آن‌ها را در فایل jquery.autocomplete.js می‌توان مشاهده کرد.
تنها نکته‌ی مهم آن استفاده از پارامتر اختیاری formatItem است. اگر در حین تهیه‌ی AutoComplete.ashx خود تنها یک آیتم را در هر سطر نمایش می‌دهید و از "|" استفاده نکرده‌اید، نیازی به ذکر آن نیست. در این مثال ویژه، فیلد یک در یک سطر و فیلد دو در سطر دوم یک آیتم نمایش داده می‌شوند:



‫۱۳ سال و ۹ ماه قبل، شنبه ۲۳ بهمن ۱۳۸۹، ساعت ۱۳:۴۶
کیانوش درتاج کیانوش درتاج
مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 6 - Fuctions
توابع یکی از اجزای اساسی برنامه نویسی Rust هستند. آنها به شما این امکان را می‌دهند که یک بلوک کد را کپسوله کنید که می‌تواند بارها و بارها با ورودی‌های مختلفی فراخوانی شود. در اینجا یک مثال از یک تابع در Rust آمده‌است:
fn main() {
    println!("The sum of 2 and 3 is {}", sum(2, 3));
}

fn sum(a: i32, b: i32) -> i32 {
    a + b
}
در این مثال، تابعی را به نام sum تعریف می‌کنیم که دو آرگومان i32 را می‌گیرد و مجموع آنها را برمی گرداند. سپس تابع sum را با آرگومان‌های 2 و 3 فراخوانی می‌کنیم و نتیجه را با استفاده از println در کنسول چاپ می‌کنیم.

Function Declaration

توابع در Rust با استفاده از کلمه‌ی کلیدی fn و به دنبال آن نام تابع، پارامترها و نوع بازگشت (در صورت وجود) اعلام می‌شوند. در اینجا دستور کلی برای اعلان یک تابع در Rust آمده‌است: 
fn function_name(parameter1: type1, parameter2: type2) -> return_type {
    // بدنه تابع
    // استفاده از مقادیر یارگشتی در صورت لزوم
}
در مثال بالا، تابع sum دو پارامتر، هر دو از نوع i32 را می‌گیرد و مقدار i32 را برمی گرداند.
 
Function Parameters
توابع در Rust می‌توانند صفر یا چند پارامتر را داشته باشند. پارامترها در امضای تابع، داخل پرانتز قرار گرفته و با کاما از هم جدا می‌شوند. در اینجا یک مثال، از یک تابع، با دو پارامتر آورده شده‌است: 
fn greet(name: &str, age: i32) {
    println!("Hello, {}! You are {} years old.", name, age);
}
در این مثال، تابع greet دو پارامتر دارد: a &str (اشاره به یک رشته) و i32 (یک عدد صحیح). در داخل بدنه تابع، از مقادیر پارامترها برای چاپ پیام تبریک استفاده می‌کنیم.

Function Return Values
توابع در Rust می‌توانند با استفاده از کلمه‌ی کلیدی return و سپس مقدار بازگشتی، مقداری را برگردانند. یک مثال: 
fn square(x: i32) -> i32 {
    return x * x;
}
در این مثال، تابع square، آرگومان i32 را می‌گیرد و square آن آرگومان را برمی‌گرداند. برای برگرداندن نتیجه، از کلمه کلیدی بازگشت استفاده می‌کنیم.
با این حال، Rust یک سینتکس مختصر را نیز برای برگرداندن مقادیر، از توابع دارد که در آن می‌توانید کلمه‌ی کلیدی return را حذف کنید و به سادگی مقداری را که باید در انتهای بدنه‌ی تابع برگردانده شود، مشخص کنید. در اینجا همان مثال، با استفاده از سینتکس کوتاه آمده‌است: 
fn square(x: i32) -> i32 {
    x * x
}
در این مثال، کلمه‌ی کلیدی return را حذف کرده‌ایم و به‌سادگی مقداری را که باید به عنوان آخرین خط بدنه تابع برگردانده شود، مشخص کرده‌ایم.

Functions with Multiple Return Values
Rust همچنین از توابعی با مقادیر بازگشتی چندگانه پشتیبانی می‌کند که به آنها 'tuples' نیز می‌گویند. یک مثال:
fn swap(a: i32, b: i32) -> (i32, i32) {
    (b, a)
}
این تابع دو پارامتر i32 را می‌گیرد و یک tuple  از همان نوع را برمی‌گرداند. tuple، شامل دو مقدار ورودی مبادله شده‌است.
برای استفاده از مقادیر بازگشتی یک تابع tuple، می‌توانید tuple  را destructure کنید یا از عملگر '.' برای دسترسی به عناصر آن استفاده کنید. در این مثال هر دو روش وجود دارند:  
let (b, a) = swap(1, 2);
println!("a is {} and b is {}", a, b);

let tuple = swap(1, 2);
println!("a is {} and b is {}", tuple.1, tuple.0);
روش اول تاپل را مستقیماً به متغیرهای a و b تجزیه می‌کند؛ در حالیکه روش دوم با استفاده از عملگر نقطه، به داده‌ها دسترسی پیدا میکند.
‫۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۸ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۳:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
استفاده از Dialect سفارشی در NHibernate

Dialects در NHibernate کلاس‌هایی هستند جهت معرفی تعاریف ویژگی‌های خاص بانک‌های اطلاعاتی مختلف؛ مثلا SQL Server 2008 چه ویژگی‌های جدیدی دارد یا SQL Server CE 4.0 که جدیدا ارائه شده، امکان تعریف offset را در کوئری‌های خود میسر کرده (چیزی که قرار است در نگارش بعدی SQL Server اصلی(!) در دسترس باشد) ، اکنون چگونه می‌توان این ویژگی را فعال کرد (باید Dialect آن به روز شود و ... همین). یک سری Dialect از پیش تعریف شده هم برای اکثر بانک‌های اطلاعاتی در NHibernate وجود دارد. ممکن است این Dialects پیش فرض الزاما خواسته شما را برآورده نکنند یا مو به مو مستندات بانک‌ اطلاعاتی مرتبط را پیاده سازی نکرده باشند و سؤال این است که اکنون چه باید کرد؟ آیا باید حتما سورس‌ها را دستکاری و بعد کامپایل کرد؟ به این صورت هر بار با ارائه یک نگارش جدید NHibernate به مشکل برخواهیم خورد چون باید کل عملیات تکرار شود.
خبر خوب اینکه می‌توان از همین Dialects موجود ارث بری کرد، سپس مواردی را که نیاز داریم override کرده یا به کلاس مشتق شده افزود. اکنون می‌توان از این Dialect سفارشی به جای Dialect اصلی استفاده کرد. در ادامه با یک نمونه آشنا خواهیم شد.
فرض کنید Dialect انتخابی مرتبط است با SQL Server CE استاندارد. کوئری ساده زیر را می‌نویسیم، به ظاهر باید کار کند:
var list = session.Query<SomeClass>().Where(x=>x.Date.Year==2011).ToList();
اما کار نمی‌کند! علت این است که تمام Dialects در NHibernate از یک Dialect پایه مشتق شده‌اند. در این Dialect پایه، تعریف تابع استخراج year از یک تاریخ به نحو زیر است:
extract(year, ?1)
اما در SQL CE این تابع باید به صورت زیر تغییر کند تا کار کند:
datepart(year, ?1)
و ... این Override انجام نشده (تا نگارش فعلی آن). مهم نیست! خودمان انجام خواهیم داد! به صورت زیر:
using NHibernate;
using NHibernate.Dialect;
using NHibernate.Dialect.Function;

namespace Test1
{
   public class CustomSqlCeDialect : MsSqlCeDialect
   {
       public CustomSqlCeDialect()
       {
           RegisterFunction("year", new SQLFunctionTemplate(NHibernateUtil.Int32, "datepart(year, ?1)"));
       }
   }
}
خوب تا اینجا ما یک Dialect جدید را با ارث بری از MsSqlCeDialect اصلی تولید کرده‌ایم. مرحله بعد نوبت به معرفی آن به NHibernate است. اینکار توسط Fluent NHibernate به سادگی زیر است:
var dbType = MsSqlCeConfiguration.Standard
                      ...
                      .Dialect<CustomSqlCeDialect>();

پس از آن کوئری LINQ ابتدای بحث بدون مشکل اجرا خواهد شد چون اکنون می‌داند که بجای extract year ، باید از تابع datepart‌ استفاده کند.
مرحله بعد هم می‌تواند تهیه یک patch و ارسال به گروه اصلی برای به روز رسانی پروژه NH باشد.

‫۱۳ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۳ خرداد ۱۳۹۰، ساعت ۲۳:۲۶