محمد سلیم آبادی محمد سلیم آبادی
مطالب
ستون محاسباتی (computed column)
برخی از داده‌ها از ترکیب و ادغام شدن چند داده دیگر بدست می‌آیند. مثلا شماره دانشجویی از ترکیب چند صفت مختلف بوجود می‌آید (مثل نیمسال ورودی، کددانشگاه، کدرشته تحصیلی...).
برای پیاده سازی اینگونه ستون‌ها SQL Server یک قابلیتی به نام computed column ارائه داده است. برای تعریف این چنین ستون هایی بعد از نام ستون از کلمه AS استفاده می‌کنیم. عبارتی که ستون محاسباتی را تشکیل می‌دهد می‌تواند شامل این موارد باشد: تابع، نام ستون غیر محاسباتی و مقادیر ثابت ولی امکان استفاده از subquery وجود ندارد.
ستون‌های محاسباتی بطور پیشفرض مجازی هستند (بطور فیزیکی بر روی دیسک ذخیره نشده اند). یعنی هر موقع که query اجرا می‌شود آنها نیز مجدد محاسبه شده و نمایش داده می‌شوند.
برای اینکه نوع ذخیره سازی را از مجازی به فیزیکی تبدیل کنیم باید در هنگام ساخت جدول (یا تغییر آن) از کلید واژه PERSISTED استفاده کنیم. وقتی بطور فیزیکی ذخیره شده باشد با هر بار ویرایش یکی از ستون‌های تشکلیل دهنده ستون محاسباتی هم ویرایش می‌شود.
ستون محاسباتی بعد از تبدیل شدن از مجازی به فیزیکی می‌تواند به عنوان کلید اولیه و ایندکس در نظر گرفته شود.

به مثال زیر توجه کنید:
جدولی داریم با دو ستون، قرار هست بر اساس ترکیب مقادیر دو ستون جستجویی انجام دهیم. ضمن اینکه ترکیب دو ستون باید منحصر بفرد باشد. برای این منظور یک unique index روی دو ستون لحاظ می‌کنیم.
create table t1
(
col1 char(1),
col2 char(1)
)

create unique nonclustered index ix_uq on t1 (col1 , col2);

insert t1 
values('A', 'B'), ('B', 'C'), ('C', 'D'), ('D', 'E'), ('E', 'F'),
('G', 'H'), ('I', 'J'), ('K', 'L'), ('M', 'N'), ('O', 'P');

اکنون به دنبال سطری میگردیم که ترکیب مقادیر دو ستون آن برابر با OP باشد. پس query زیر را اجرا میکنیم
select col1 + col2
from t1
where col1 + col2 = 'OP'
اما همانطور که در تصویر زیر مشاهده می‌شود عمل Index Seek صورت نگرفته است. زمانی که از ستون به عنوان یک عبارت استفاده شود Index Seek نخواهیم داشت. منظور عبارت، الحاق مقداری با ستون، قرار گرفتن ستون در یک تابع و ... می‌باشد.


برای اینکه Index Seek داشته باشیم بایستی مقادیر را جداگانه مقایسه کنیم(ستون‌ها به صورت عبارت محاسباتی نباشند)
select col1 + col2
from t1
where col1  = 'O' and col2 = 'P'

ولی ما می‌خواهیم شرط بر اساس ترکیب دو ستون باشد. خب اینجا هست که Computed Columns مطرح میشوند. 
alter table t1 add col3 as col1 + col2 persisted

create clustered index ix1 on t1 (col3)
با دستور اول یک ستون محاسباتی از نوع persisted به جدول اضافه نمودیم. و با دستور دوم یک Index روی ستون محاسباتی ایجاد نمودیم.
حال مجددا عمل جستجو را انجام میدهیم ولی به کمک ستون محاسباتی که اخیرا ایجاد نمودیم:
select *
from t1
where col3 = 'OP';


حالا مشاهده می‌شود که شاخص ix1 اسکن نشده است. و از آنجایی که شاخص از نوع Clustered است مشکل Covering هم نخواهیم داشت.


‫۱۱ سال و ۹ ماه قبل، جمعه ۶ بهمن ۱۳۹۱، ساعت ۲۲:۰۵
مجتبی کاویانی مجتبی کاویانی
مطالب
آشنایی و بررسی ابزار MiniProfiler
در کنار کتابخانه elmah که وظیفه ثبت تمامی خطاهای برنامه را دارد کتابخانه MiniProfiler امکان یافتن مشکلات کارایی و تنگناهای وب سایت را در اختیارمان قرار می‌دهد. دو قابلیت عمده که این ابزار فراهم می‌نمایید
  1. امکان مشاهده و بررسی کوئری‌های خام ADO.NET از قبیل SQL Server,Oracle و LINQ-to-SQL و EF/First Code و...
  2. نمایش زمان اجرای عملی صفحات
برای استفاده از این ابزار کافیست تا آن را از nuget دریافت نمایید
PM> Install-Package MiniProfiler
 در ASP.NET MVC در صفحه Layout_ قبل از بسته شدن تگ body تابع RenderIncludes را مانند زیر صدا بزنید تا در همه صفحات نمایش داده شود
@using StackExchange.Profiling;
<head>
 ..
</head>
<body>
  ...
  @MiniProfiler.RenderIncludes()
</body>
در کلاس global کد زیر را برای اجرای MiniProfiler اضافه نمایید
protected void Application_BeginRequest()
{
    if (Request.IsLocal)
    {
        MiniProfiler.Start();
    }
}

protected void Application_EndRequest()
{
    MiniProfiler.Stop();
}

برای پیکربندی MiniProfiler در web.config کد زیر را اضافه نمایید
<system.webServer>
  ...
  <handlers>
    <add name="MiniProfiler" path="mini-profiler-resources/*" verb="*" 
         type="System.Web.Routing.UrlRoutingModule"
         resourceType="Unspecified" 
         preCondition="integratedMode" />
  </handlers>
</system.webServer>
یا کتابخانه MiniProfiler.MVC را از nuget دریافت نمایید
PM> Install-Package MiniProfiler.MVC
با اضافه شدن این کتابخانه همه پیکربندی بصورت صورت خودکار انجام می‌گیرد. حال وب سایت را اجرا کنید در بالای صفحه مانند شکل زیر مدت زمان بارگذاری صفحه نمایش داده می‌شود که با کلیک بر روی آن اطلاعات بیشتری را مشاهده می‌نمایید

اگر در اکشن اجرا شده کوئری اجرا شد باشد ستونی به نام query times نمایش داده می‌شود که تعداد کوئری‌ها و مدت زمان آن را نمایش می‌دهد

حال بر روی گزینه sql کلیک کنید که صفحه دیگری باز شود و کوئری خام آن را مشاهد نمایید اگر کوئری تکرار شده باشد در کنار آن با DUPLICATE متمایز شده است

برای مشاهده کوئری‌های Entity Framework/First Code کتابخانه MiniProfiler.EF را اضافه نمایید
PM> Install-Package MiniProfiler.EF
اگر بصورت دستی MiniProfiler را پیکربندی کرده باشید می‌بایست در Application_Start دستور زیر را اجرا نمایید
protected void Application_BeginRequest()
{
    if (Request.IsLocal)
    {
        MiniProfiler.Start();
        MiniProfilerEF.Initialize();
    }
}
در حالت پبشرفته‌تر اگر قصد داشته باشید زمان یک قطعه کد را جداگانه محاسبه نمایید بصورت زیر عمل نمایید
public ActionResult Index()
{
    
    var profiler = MiniProfiler.Current;

    using (profiler.Step("Step 1"))
    {
        //code 1
    }

    using (profiler.Step("Step 2"))
    {
        //code 2
    }

    return View();
}
با این کار زمان هر step را بصورت جداگانه محاسبه می‌نماید. در ASP.NET Webforms دقیقا به همین صورت استفاده می‌شود فقط کافیست در masterpage اصلی یا اگر از masterpage استفاده نمی‌کنیم در صفحه مورد نظر تابع RenderIncludes را بصورت زیر صدا بزنیم
<%= StackExchange.Profiling.MiniProfiler.RenderIncludes() %>
امیدوارم مفید واقع شده باشد.
‫۱۱ سال و ۹ ماه قبل، یکشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۱، ساعت ۱۹:۳۰
پدرام جباری پدرام جباری
مطالب
ایندکس منحصر به فرد با استفاده از Data Annotation در EF Code First
در حال حاضر امکان خاصی برای ایجاد ایندکس منحصر به فرد در EF First Code وجود ندارد, برای این کار راه‌های زیادی وجود دارد مانند پست قبلی آقای نصیری, در این آموزش از Data Annotation و یا همان Attribute  هایی که بالای Property‌های مدل‌ها قرار می‌دهیم, مانند کد زیر : 
public class User
    {
        public int Id { get; set; }

        [Unique]
        public string Email { get; set; }

        [Unique("MyUniqueIndex",UniqueIndexOrder.ASC)]
        public string Username { get; set; }

        [Unique(UniqueIndexOrder.DESC)]
        public string PersonalCode{ get; set; }

        public string Password { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
    }

همانطور که در کد بالا می‌بینید با استفاده از Attribute Unique ایندکس منحصر به فرد آن در دیتابیس ساخته خواهد شد.
ابتدا یک کلاس برای Attribute Unique به صورت زیر ایحاد کنید : 
using System;

namespace SampleUniqueIndex
{
    [AttributeUsage(AttributeTargets.Property, Inherited = false, AllowMultiple = false)]
    public class UniqueAttribute : Attribute
    {
        public UniqueAttribute(UniqueIndexOrder order = UniqueIndexOrder.ASC) {
            Order = order;
        }
        public UniqueAttribute(string indexName,UniqueIndexOrder order = UniqueIndexOrder.ASC)
        {
            IndexName = indexName;
            Order = order;
        }
        public string IndexName { get; private set; }
        public UniqueIndexOrder Order { get; set; }
    }

    public enum UniqueIndexOrder
    {
        ASC,
        DESC
    }
}
در کد بالا یک Enum برای مرتب سازی ایندکس به دو صورت صعودی و نزولی قرار دارد, همانند کد ابتدای آموزش که مشاهده می‌کنید امکان تعریف این Attribute به سه صورت امکان دارد که به صورت زیر می‌باشد:
1. ایجاد Attribute بدون هیچ پارامتری که در این صورت نام ایندکس با استفاده از نام جدول و آن فیلد ساخته خواهد شد :  IX_Unique_TableName_FieldName و مرتب ساری آن به صورت صعودی می‌باشد.
2.نامی برای ایندکس انتخاب کنید تا با آن نام در دیتابیس ذخبره شود, در این حالت مرتب سازی آن هم به صورت صعودی می‌باشد.
3. در حالت سوم شما ضمن وارد کردن نام ایندکس مرتب سازی آن را نیز وارد می‌کنید.
بعد از کلاس Attribute حالا نوبت به کلاس اصلی میرسد که به صورت زیر می‌باشد:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Infrastructure;
using System.Data.Metadata.Edm;
using System.Linq;
using System.Reflection;

namespace SampleUniqueIndex
{
    public static class DbContextExtention
    {
        private static BindingFlags PublicInstance = BindingFlags.Public | BindingFlags.Instance | BindingFlags.FlattenHierarchy;

        public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            var tables = GetTables(context);
            var query = "";
            foreach (var dbSet in GetDbSets(context))
            {
                var entityType = dbSet.PropertyType.GetGenericArguments().First();
                var table = tables[entityType.Name];
                var currentIndexes = GetCurrentUniqueIndexes(context, table.TableName);
                foreach (var uniqueProp in GetUniqueProperties(context, entityType, table))
                {
                    var indexName = string.IsNullOrWhiteSpace(uniqueProp.IndexName) ?
                        "IX_Unique_" + uniqueProp.TableName + "_" + uniqueProp.FieldName :
                        uniqueProp.IndexName;

                    if (!currentIndexes.Contains(indexName))
                    {
                        query += "ALTER TABLE [" + table.TableSchema + "].[" + table.TableName + "] ADD CONSTRAINT [" + indexName + "] UNIQUE ([" + uniqueProp.FieldName + "] " + uniqueProp.Order + "); ";
                    }
                    else
                    {
                        currentIndexes.Remove(indexName);
                    }
                }
                foreach (var index in currentIndexes)
                {
                    query += "ALTER TABLE [" + table.TableSchema + "].[" + table.TableName + "] DROP CONSTRAINT " + index + "; ";
                }
            }

            if (query.Length > 0)
                context.Database.ExecuteSqlCommand(query);
        }

        private static List<string> GetCurrentUniqueIndexes(DbContext context, string tableName)
        {
            var sql = "SELECT CONSTRAINT_NAME FROM INFORMATION_SCHEMA.TABLE_CONSTRAINTS where table_name = '"
                      + tableName + "' and CONSTRAINT_TYPE = 'UNIQUE'";
            var result = context.Database.SqlQuery<string>(sql).ToList();
            return result;
        }
        private static IEnumerable<PropertyDescriptor> GetDbSets(DbContext context)
        {
            foreach (PropertyDescriptor prop in TypeDescriptor.GetProperties(context))
            {
                var notMapped = prop.GetType().GetCustomAttributes(typeof(NotMappedAttribute),true);
                if (prop.PropertyType.Name == typeof(DbSet<>).Name && notMapped.Length == 0)
                    yield return prop;
            }
        }
        private static List<UniqueProperty> GetUniqueProperties(DbContext context, Type entity, TableInfo tableInfo)
        {
            var indexedProperties = new List<UniqueProperty>();
            var properties = entity.GetProperties(PublicInstance);
            var tableName = tableInfo.TableName;
            foreach (var prop in properties)
            {
                if (!prop.PropertyType.IsValueType && prop.PropertyType != typeof(string)) continue;

                UniqueAttribute[] uniqueAttributes = (UniqueAttribute[])prop.GetCustomAttributes(typeof(UniqueAttribute), true);
                NotMappedAttribute[] notMappedAttributes = (NotMappedAttribute[])prop.GetCustomAttributes(typeof(NotMappedAttribute), true);
                if (uniqueAttributes.Length > 0 && notMappedAttributes.Length == 0)
                {
                    var fieldName = GetFieldName(context, entity, prop.Name);
                    if (fieldName != null)
                    {
                        indexedProperties.Add(new UniqueProperty
                        {
                            TableName = tableName,
                            IndexName = uniqueAttributes[0].IndexName,
                            FieldName = fieldName,
                            Order = uniqueAttributes[0].Order.ToString()
                        });
                    }
                }
            }
            return indexedProperties;
        }
        private static Dictionary<string, TableInfo> GetTables(DbContext context)
        {
            var tablesInfo = new Dictionary<string, TableInfo>();
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var tables = metadata.GetItemCollection(DataSpace.SSpace)
              .GetItems<EntityContainer>()
              .Single()
              .BaseEntitySets
              .OfType<EntitySet>()
              .Where(s => !s.MetadataProperties.Contains("Type")
                || s.MetadataProperties["Type"].ToString() == "Tables");
            foreach (var table in tables)
            {
                var tableName = table.MetadataProperties.Contains("Table")
                    && table.MetadataProperties["Table"].Value != null
                  ? table.MetadataProperties["Table"].Value.ToString()
                  : table.Name;
                var tableSchema = table.MetadataProperties["Schema"].Value.ToString();
                tablesInfo.Add(table.Name, new TableInfo
                {
                    EntityName = table.Name,
                    TableName = tableName,
                    TableSchema = tableSchema,
                });
            }

            return tablesInfo;
        }
        public static string GetFieldName(DbContext context, Type entityModel, string propertyName)
        {
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var osMembers = metadata.GetItem<EntityType>(entityModel.FullName, DataSpace.OSpace).Properties;
            var ssMebers = metadata.GetItem<EntityType>("CodeFirstDatabaseSchema." + entityModel.Name, DataSpace.SSpace).Properties;
            
            if (!osMembers.Contains(propertyName)) return null;

            var index = osMembers.IndexOf(osMembers[propertyName]);
            return ssMebers[index].Name;
        }

        internal class UniqueProperty
        {
            public string TableName { get; set; }
            public string FieldName { get; set; }
            public string IndexName { get; set; }
            public string Order { get; set; }
        }
        internal class TableInfo
        {
            public string EntityName { get; set; }
            public string TableName { get; set; }
            public string TableSchema { get; set; }
        }
    }
}
در کد بالا با استفاده از Extension Method برای کلاس DbContext یک متد با نام ExecuteUniqueIndexes  ایجاد می‌کنیم تا برای ایجاد ایندکس‌ها در دیتابیس از آن استفاده کنیم.
روند اجرای کلاس بالا به صورت زیر می‌باشد:
در ابتدای متد ()ExecuteUniqueIndexes  :
 public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            var tables = GetTables(context);
            ...
        }
با استفاده از متد ()GetTables ما تمام جداول ساخته توسط دیتایس توسط DbContext را گرفنه:
        private static Dictionary<string, TableInfo> GetTables(DbContext context)
        {
            var tablesInfo = new Dictionary<string, TableInfo>();
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var tables = metadata.GetItemCollection(DataSpace.SSpace)
              .GetItems<EntityContainer>()
              .Single()
              .BaseEntitySets
              .OfType<EntitySet>()
              .Where(s => !s.MetadataProperties.Contains("Type")
                || s.MetadataProperties["Type"].ToString() == "Tables");
            foreach (var table in tables)
            {
                var tableName = table.MetadataProperties.Contains("Table")
                    && table.MetadataProperties["Table"].Value != null
                  ? table.MetadataProperties["Table"].Value.ToString()
                  : table.Name;
                var tableSchema = table.MetadataProperties["Schema"].Value.ToString();
                tablesInfo.Add(table.Name, new TableInfo
                {
                    EntityName = table.Name,
                    TableName = tableName,
                    TableSchema = tableSchema,
                });
            }

            return tablesInfo;
        }
با استفاده از این طریق چنانچه کاربر نام دیگری برای هر جدول در نظر بگیرد مشکلی ایجاد نمی‌شود و همینطور Schema جدول نیز گرفته می‌شود, سه مشخصه نام مدل و نام جدول و Schema جدول در کلاس TableInfo قرار داده می‌شود و در انتها تمام جداول در یک Collection قرار داده میشوند و به عنوان خروجی متد استفاده می‌شوند.
بعد از آنکه نام جداول متناظر با نام مدل آنها را در اختیار داریم نوبت به گرفتن تمام DbSet‌ها در DbContext می‌باشد که با استفاده از متد ()GetDbSets :
public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            var tables = GetTables(context);
            var query = "";
            foreach (var dbSet in GetDbSets(context))
            {
            ....
        }
در این متد چنانچه Property دارای Attribute NotMapped باشد در لیست خروجی متد قرار داده نمی‌شود. 
سپس داخل چرخه DbSet‌ها نوبت به گرفتن ایندکس‌های موجود با استفاده از متد ()GetCurrentUniqueIndexes برای این مدل می‌باشد تا از ایجاد دوباره آن جلوگیری شود و البته اگر ایندکس هایی را در مدل تعربف نکرده باشید از دیتابیس حذف شوند.
        public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            ...
            foreach (var dbSet in GetDbSets(context))
            {
                var entityType = dbSet.PropertyType.GetGenericArguments().First();
                var table = tables[entityType.Name];
                var currentIndexes = GetCurrentUniqueIndexes(context, table.TableName);
            }
        }
بعد از آن نوبت به گرفتن Property‌های دارای Attribute Unique می‌باشد که این کار نیز با استفاده از متد ()GetUniqueProperties انجام خواهد شد.
در متد ()GetUniqueProperties چند شرط بررسی خواهد شد از جمله اینکه Property از نوع Value Type باشد و نه یک کلاس سپس Attribute NotMapped را نداشته باشد و بعد از آن می‌بایست نام متناظر با آن Property را در دیتابیس به دست بیاریم برای این کار از متد ()GetFieldName استفاده می‌کنیم:
        public static string GetFieldName(DbContext context, Type entityModel, string propertyName)
        {
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var osMembers = metadata.GetItem<EntityType>(entityModel.FullName, DataSpace.OSpace).Properties;
            var ssMebers = metadata.GetItem<EntityType>("CodeFirstDatabaseSchema." + entityModel.Name, DataSpace.SSpace).Properties;
            
            if (!osMembers.Contains(propertyName)) return null;

            var index = osMembers.IndexOf(osMembers[propertyName]);
            return ssMebers[index].Name;
        }
برای این کار با استفاده از MetadataWorkspace در DbContext دو لیست SSpace و OSpace استفاده می‌کنیم که در ادامه در مورد این گونه لیست ها بیشتر توضیح می‌دهیم , سپس با استفاده از Member‌های این دو لیست و ایندکس‌های متناظر در این دو لیست نام متناظر با Property را در دیتابیس پیدا خواهیم کرد, البته یک نکته مهم هست چنانچه برای فیلد‌های دیتابیس OrderColumn قرار داده باشید دو لیست Member‌ها از نظر ایندکس متناظر متفاوت خواهند شد پس در نتیجه ایندکس به اشتباه برروی یک فیلد دیگر اعمال خواهد شد.
لیست‌ها در MetadataWorkspace:
1. CSpace : این لیست شامل آبجکت‌های Conceptual از مدل‌های شما می‌باشد تا برای Mapping دیتابیس با مدل‌های شما مانند مبدلی این بین عمل کند.
2. OSpace : این لیست شامل آبجکت‌های مدل‌های شما می‌باشد.
3. SSpace : این لیست نیز شامل آبجکت‌های مربوط به دیتابیس از مدل‌های شما می‌باشد
4. CSSpace : این لیست شامل تنظیمات Mapping بین دو لیست SSpace و CSpace می‌باشد.
5. OCSpace : این لیست شامل تنظیمات Mapping بین دو لیست OSpace و CSpace می‌باشد.
روند Mapping مدل‌های شما از OSpace شروع شده و به SSpace ختم میشود که سه لیست دیگز شامل تنظیماتی برای این کار می‌باشند.
و حالا در متد اصلی ()ExecuteUniqueIndexes ما کوئری مورد نیاز برای ساخت ایندکس‌ها را ساخته ایم.

حال برای استفاده از متد()ExecuteUniqueIndexes می‌بایست در متد Seed آن را صدا بزنیم تا کار ساخت ایندکس‌ها شروع شود، مانند کد زیر:
protected override void Seed(myDbContext context)
        {
            //  This method will be called after migrating to the latest version.

            //  You can use the DbSet<T>.AddOrUpdate() helper extension method 
            //  to avoid creating duplicate seed data. E.g.
            //
            //    context.People.AddOrUpdate(
            //      p => p.FullName,
            //      new Person { FullName = "Andrew Peters" },
            //      new Person { FullName = "Brice Lambson" },
            //      new Person { FullName = "Rowan Miller" }
            //    );
            //
            context.ExecuteUniqueIndexes();
        }
چند نکته برای ایجاد ایندکس منحصر به فرد وجود دارد که در زیر به آنها اشاره می‌کنیم:
1. فیلد‌های متنی باید حداکثر تا 350 کاراکتر باشند تا ایندکس اعمال شود.
2. همانطور که بالاتر اشاره شد برای فیلد‌های دیتابیس OrderColumn اعمال نکنید که علت آن در بالا توضیح داده شد

دانلود فایل پروژه:
Sample_UniqueIndex.zip
‫۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۱، ساعت ۰۲:۵۸
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger - قسمت چهارم - تکمیل مستندات نوع‌های خروجی API
Swashbuckle.AspNetCore چگونه اطلاعات خود را فراهم می‌کند؟

در برنامه‌های ASP.NET Core، اطلاعات OpenAPI بر اساس سرویس توکاری به نام ApiExplorer تولید می‌شود که کار آن فراهم آوردن متادیتای مرتبط با یک برنامه‌ی وب است. برای مثال توسط این سرویس می‌توان به لیست کنترلرها، متدها و پارامترهای آن‌ها دسترسی یافت. Swashbuckle.AspNetCore به کمک ApiExplorer کار تولید OpenAPI Specification را انجام می‌دهد. برای فعالسازی این سرویس نیازی نیست کار خاصی انجام شود و زمانیکه ()services.AddMvc را فراخوانی می‌کنیم، ثبت و معرفی این سرویس نیز جزئی از آن است.


اهمیت تولید Response Types صحیح

در قسمت‌های قبل مشاهده کردیم که اگر متدی برای مثال در قسمتی از آن return NotFound یا 404 را داشته باشد، این نوع از خروجی، در OpenAPI Specification تولیدی لحاظ نمی‌شود و ناقص است و یا حتی ممکن است Response Type پیش‌فرض تولیدی که 200 است، ارتباطی به هیچکدام از نوع‌های خروجی یک اکشن متد نداشته باشد و نیاز به اصلاح آن است. این مورد برای تکمیل مستندات یک API ضروری است و استفاده کنندگان از یک API باید بدانند چون نوع خروجی‌هایی را ممکن است در شرایط مختلف، دریافت کنند.


روش تغییر و اصلاح Response Type پیش‌فرض OpenAPI Specification

اکشن متد GetBook کنترلر کتاب‌ها، دارای دو نوع return Ok و return NotFound است؛ اما OpenAPI Specification تولیدی پیش‌فرض، تنها حالت return Ok یا 200 را مستند می‌کند. برای تکمیل مستندات این اکشن متد، می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
/// <summary>
/// Get a book by id for a specific author
/// </summary>
/// <param name="authorId">The id of the book author</param>
/// <param name="bookId">The id of the book</param>
/// <returns>An ActionResult of type Book</returns>
/// <response code="200">Returns the requested book</response>
[HttpGet("{bookId}")]
[ProducesResponseType(StatusCodes.Status404NotFound)]
[ProducesResponseType(StatusCodes.Status400BadRequest)]
[ProducesResponseType(StatusCodes.Status200OK)]
public async Task<ActionResult<Book>> GetBook(Guid authorId, Guid bookId)
در اینجا با استفاده از ویژگی ProducesResponseType، می‌توان StatusCodes بازگشتی از متد را به صورت صریحی مشخص کرد. وجود این متادیتاها سبب خواهد شد تاOpenAPI Specification تولیدی، به نحو صحیحی حالت 404 را نیز لحاظ کند.
در اینجا StatusCodes.Status400BadRequest را نیز مشاهده می‌کنید. هرچند حالت return BadRequest در کدهای این اکشن متد وجود خارجی ندارد، اما در صورت بروز مشکلی در فراخوانی و یا پردازش آن، به صورت خودکار توسط فریم‌ورک بازگشت داده می‌شود. بنابراین مستندسازی آن نیز ضروری است.

برای آزمایش آن، برنامه را اجرا کنید. در قسمت مستندات متد فوق، اکنون سه حالت 404، 400 و 200 قابل مشاهده هستند. برای نمونه بر روی دکمه‌ی try it out آن کلیک کرده و زمانیکه authorId و bookId را درخواست می‌کند، دو Guid اتفاقی و کاملا بی‌ربط را وارد کنید. همچنین Controls Accept header را نیز بر روی application/json قرار دهید. سپس بر روی دکمه‌ی execute در ذیل آن کلیک نمائید. یک چنین خروجی 404 کاملی را مشاهده خواهید کرد:


در این تصویر، response body بر اساس rfc 7807 تولید می‌شود و استاندارد گزارش مشکلات یک API است. این مورد اکنون به صورت یک اسکیمای جدید در انتهای مستندات تولیدی نیز قابل مشاهده‌است:



بهبود مستندات تشخیص نوع‌های مدل‌های خروجی اکشن متدها

مورد دیگری که در اینجا جالب توجه است، تشخیص نوع خروجی، در حالت return Ok است:


در اینجا اگر بر روی لینک Schema، بجای Example value پیش‌فرض کلیک کنیم، تصویر فوق حاصل می‌شود. تشخیص این نوع، به علت استفاده‌ی از ActionResult از نوع Book، به صورت زیر است که در ASP.NET Core 2.1 برای همین منظور (تکمیل مستندات Swagger) معرفی شده‌است:
public async Task<ActionResult<Book>> GetBook(Guid authorId, Guid bookId)
بنابراین از ASP.NET Core 2.1 به بعد، بهتر است در APIها خود از IActionResult استفاده نکنید و شروع به کار با <ActionResult<T نمائید تا بتوان مستندات بهتری را تولید کرد. اگر از IActionResult استفاده کنید، دیگر خبری از Example value و Schema تصویر فوق نخواهد بود و از روی متادیتای این اکشن متد نمی‌توان نوع خروجی آن‌را تشخیص داد. البته در این حالت می‌توان این مشکل را به صورت زیر نیز حل کرد؛ اما باز هم بهتر است از <ActionResult<T استفاده کنید:
[ProducesResponseType(StatusCodes.Status200OK, Type = typeof(Book))]

یک نکته: در این تصویر، در قسمت توضیحات حالت 200، عبارت "Returns the requested book" مشاهده می‌شود. اما در حالت‌های دیگر response types تعریف شده، عبارات پیش‌فرض bad request و یا not found نمایش داده شده‌اند. نحوه‌ی بازنویسی این پیش‌فرض‌ها، با تکمیل مستندات XMLای اکشن متد و ذکر response code دلخواه، به صورت زیر است:
/// <response code="200">Returns the requested book</response>


استفاده از API Analyzers برای بهبود OpenAPI Specification تولیدی

اکنون این سؤال مطرح می‌شود که پس از این تغییرات، هنوز چه مواردی در OpenAPI Specification تولیدی ما وجود خارجی ندارند و بهتر است اضافه شوند. برای پاسخ به این سؤال، از زمان ارائه‌ی ASP.NET Core 2.2، بسته‌ی جدید Microsoft.AspNetCore.Mvc.Api.Analyzers نیز ارائه شده‌است که کار آن دقیقا بررسی همین نقایص و کمبودها است. بنابراین ابتدا آن‌را به فایل OpenAPISwaggerDoc.Web.csproj اضافه کرده و سپس دستور dotnet restore را صادر می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Mvc.Api.Analyzers" Version="2.2.0" />
  </ItemGroup>
پس از نصب این ابزار جدید که به صورت افزونه‌ای برای کامپایلر #‍C کار می‌کند، بلافاصله اخطارهایی توسط کامپایلر ظاهر خواهند شد؛ مانند:
Controllers\BooksController.cs(40,17): warning API1000: Action method returns undeclared status code '404'.
Controllers\BooksController.cs(89,13): warning API1000: Action method returns undeclared status code '201'.
همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم نیاز به تعریف تعدادی ProducesResponseType فراموش شده وجود دارد که آن‌ها را به صورت زیر اضافه خواهیم کرد:
/// <summary>
/// Get the books for a specific author
/// </summary>
/// <param name="authorId">The id of the book author</param>
/// <returns>An ActionResult of type IEnumerable of Book</returns>
[HttpGet()]
[ProducesResponseType(StatusCodes.Status200OK)]
[ProducesResponseType(StatusCodes.Status404NotFound)]
[ProducesDefaultResponseType]
public async Task<ActionResult<IEnumerable<Book>>> GetBooks(Guid authorId)
در ابتدا نوع‌های خروجی اکشن متد GetBooks را تکمیل می‌کنیم که آن نیز دارای return NotFound و همچنین return Ok است. به علاوه در اینجا ویژگی جدید ProducesDefaultResponseType را نیز ملاحظه می‌کنید که یک چنین خروجی را تولید می‌کند:


کار آن مدیریت تمام حالت‌های دیگری است که هنوز توسط ProducesResponseTypeها تعریف یا پیش‌بینی نشده‌اند. هرچند وجود آن می‌تواند در یک چنین مواردی مفید باشد، اما همواره تعریف صریح نوع‌های خروجی نسبت به استفاده‌ی از یک حالت پیش‌فرض برای تمام آن‌ها، ترجیح داده می‌شود.


ساده سازی کدهای تکراری تعریف ProducesResponseTypeها

مواردی مانند StatusCodes.Status400BadRequest و یا 406 را در حالت عدم قبول درخواست (مثلا با انتخاب یک accept header اشتباه) و یا 500 را در صورت وجود استثنائی در سمت سرور، باید به تمام اکشن متدها نیز اضافه کرد؛ چون می‌توانند تحت شرایطی، نوع‌های خروجی معتبری باشند. برای خلاصه سازی این عملیات، یا می‌توان این ویژگی‌ها را بجای قراردادن آن‌ها در بالای تعریف امضای اکشن متدها، به بالای تعریف کلاس کنترلر انتقال داد. با اینکار ویژگی که به یک کنترلر اعمال شده باشد به تمام اکشن متدهای آن نیز اعمال خواهد شد و یا حتی برای عدم تعریف این ویژگی‌های تکراری به ازای هر کنترلر موجود، می‌توان آن‌ها را به صورت سراسری تعریف کرد:
namespace OpenAPISwaggerDoc.Web
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddMvc(setupAction =>
            {
                setupAction.Filters.Add(
                    new ProducesResponseTypeAttribute(StatusCodes.Status400BadRequest));
                setupAction.Filters.Add(
                    new ProducesResponseTypeAttribute(StatusCodes.Status406NotAcceptable));
                setupAction.Filters.Add(
                    new ProducesResponseTypeAttribute(StatusCodes.Status500InternalServerError));
                setupAction.Filters.Add(
                    new ProducesDefaultResponseTypeAttribute());

                setupAction.ReturnHttpNotAcceptable = true;
// ...
به این ترتیب یکسری از نوع‌های خروجی که ممکن است توسط خود فریم‌ورک به صورت خودکار بازگشت داده شوند، به صورت سراسری به تمام اکشن متدهای برنامه اعمال می‌شوند و دیگر نیازی به تعریف دستی آن‌ها نخواهد بود.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: OpenAPISwaggerDoc-04.zip

در قسمت بعد، روش‌های دیگری را برای تکمیل مستندات خروجی API بررسی می‌کنیم.
‫۵ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۳۰ فروردین ۱۳۹۸، ساعت ۱۷:۴۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
Static Reflection
بله. این هم یکی از کاربردهای static reflection‌ در عمل است که در WPF و سیلورلایت می‌تونه مورد استفاده قرار بگیره.
هدف هم حذف رشته ذکر شده در متدهای متداول و اجباری PropertyChanged است که باید به ازای هر خاصیت نوشته شود.
این رشته‌ها (آرگومان‌های PropertyChanged) چون دقیقا همان نام خاصیت‌های تعریف شده در کلاس جاری هستند، بنابراین با استفاده از lambda به عنوان داده (توسط کلاس expression و func) به صورت strongly typed و همچنین قابل تشخیص توسط intellisense می‌توانند تفسیر و قابل دسترسی شوند. زمانیکه  Expression Func of T را بجای آرگومان رشته‌ای تعریف کردید، خواص این T توسط intellisense و lambda expression ظاهر می‌شوند. تا اینجا یک مرحله پیشرفت است (شما دیگر رشته ننوشته‌اید و کد هست به عنوان داده). مرحله بعد ترجمه این کد هست به همان رشته. نهایتا متد PropertyChanged نیاز به رشته دارد. اینجا است که کلاس Expression وارد عمل می‌شود و کد را به داده مورد نظر ترجمه می‌کند.
‫۱۳ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۱۰ مرداد ۱۳۹۰، ساعت ۱۶:۴۱
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
ارسال مستقیم یک فایل PDF به چاپگر
برنامه رایگان Adobe reader یک سری خط فرمان دارد که توسط آن‌ها می‌توان فایل‌های PDF را مستقیما به چاپگر ارسال کرد. در ادامه قطعه کدی را ملاحظه خواهید کرد که انجام اینکار را کپسوله می‌کند:
using System;
using System.Diagnostics;
using System.IO;
using System.Management;
using Microsoft.Win32;

namespace PdfFilePrinter
{
    /// <summary>
    /// Executes the Adobe Reader and prints a file while suppressing the Acrobat print
    /// dialog box, then terminating the Reader.
    /// </summary>
    public class AcroPrint
    {
        /// <summary>
        /// The Adobe Reader or Adobe Acrobat path such as 'C:\Program Files\Adobe\Adobe Reader X\AcroRd32.exe'.
        /// If it's not specified, the InstalledAdobeReaderPath property value will be used.
        /// </summary>
        public string AdobeReaderPath { set; get; }

        /// <summary>
        /// Returns the default printer name.
        /// </summary>
        public string DefaultPrinterName
        {
            get
            {
                var query = new ObjectQuery("SELECT * FROM Win32_Printer");
                using (var searcher = new ManagementObjectSearcher(query))
                {
                    foreach (var mo in searcher.Get())
                    {
                        if (((bool?)mo["Default"]) ?? false)
                            return mo["Name"] as string;
                    }
                }
                return string.Empty;
            }
        }

        /// <summary>
        /// The name and path of the PDF file to print.
        /// </summary>
        public string PdfFilePath { set; get; }

        /// <summary>
        /// Name of the printer such as '\\PrintServer\HP LaserJet'.
        /// If it's not specified, the DefaultPrinterName property value will be used.
        /// </summary>
        public string PrinterName { set; get; }

        /// <summary>
        /// Returns the HKEY_CLASSES_ROOT\Software\Adobe\Acrobat\Exe value.
        /// If AcroRd32.exe does not exist, returns string.Empty
        /// </summary>
        public string InstalledAdobeReaderPath
        {
            get
            {
                var acroRd32Exe = Registry.ClassesRoot.OpenSubKey(@"Software\Adobe\Acrobat\Exe", writable: false);
                if (acroRd32Exe == null)
                    return string.Empty;

                var exePath = acroRd32Exe.GetValue(string.Empty) as string;
                if (string.IsNullOrEmpty(exePath))
                    return string.Empty;

                exePath = exePath.Trim(new[] { '"' });
                return File.Exists(exePath) ? exePath : string.Empty;
            }
        }

        /// <summary>
        /// Executes the Adobe Reader and prints a file while suppressing the Acrobat print
        /// dialog box, then terminating the Reader.
        /// </summary>
        /// <param name="timeout">The amount of time, in milliseconds, to wait for the associated process to exit. The maximum is the largest possible value of a 32-bit integer, which represents infinity to the operating system.</param>
        public void PrintPdfFile(int timeout = Int32.MaxValue)
        {
            if (!File.Exists(PdfFilePath))
                throw new ArgumentException(PdfFilePath + " does not exist.");

            var args = string.Format("/N /T \"{0}\" \"{1}\"", PdfFilePath, getPrinterName());
            var process = startAdobeProcess(args);
            if (!process.WaitForExit(timeout))
                process.Kill();
        }

        private Process startAdobeProcess(string arguments = "")
        {
            var startInfo = new ProcessStartInfo
                {
                    FileName = this.getExePath(),
                    Arguments = arguments,
                    CreateNoWindow = true,
                    ErrorDialog = false,
                    UseShellExecute = false,
                    Verb = "print"
                };

            return Process.Start(startInfo);
        }

        private string getPrinterName()
        {
            var printer = PrinterName;
            if (string.IsNullOrEmpty(printer))
                printer = DefaultPrinterName;

            if (string.IsNullOrEmpty(printer))
                throw new ArgumentException("Please set the PrinterName.");

            return printer;
        }

        private string getExePath()
        {
            var exePath = AdobeReaderPath;
            if (string.IsNullOrEmpty(exePath) || !File.Exists(exePath))
                exePath = InstalledAdobeReaderPath;

            if (string.IsNullOrEmpty(exePath))
                throw new ArgumentException("Please set the full path of the AcroRd32.exe or Acrobat.exe.");

            return exePath;
        }
    }
}

توضیحات:
استفاده ابتدایی از کلاس فوق به نحو زیر است:
            new AcroPrint 
            {
                PdfFilePath = @"D:\path\test.pdf"
            }.PrintPdfFile();
به این ترتیب فایل PDF ذکر شده به چاپگر پیش فرض سیستم ارسال می‌شود.

ملاحظات:
- کدهای فوق نیاز به ارجاعی به اسمبلی استاندارد System.Management.dll نیز دارند.
- اگر علاقمند بودید که چاپگر خاصی را معرفی کنید (برای مثال یک چاپگر تعریف شده در شبکه)، می‌توانید خاصیت PrinterName را مقدار دهی نمائید.
- محل نصب Adobe reader از رجیستری ویندوز استخراج می‌شود. اما اگر محل نصب برنامه استاندارد نبود، نیاز است خاصیت AdobeReaderPath مقدار دهی گردد.
- تحت هر شرایطی برنامه Adobe reader ظاهر خواهد شد؛ حتی اگر در حین آغاز پروسه سعی در مخفی کردن پنجره آن نمائید. اینکار به عمد جهت مسایل امنیتی در این برنامه درنظر گرفته شده است تا کاربر بداند که پروسه چاپ آغاز شده است.
‫۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۲۲ آذر ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
پردازش توالی توالی‌ها در Reactive extensions
به صورت پیش فرض، Rx هر بار تنها یک مقدار را بررسی می‌کند. اما گاهی از اوقات نیاز است تا در هربار، بیشتر از یک مقدار دریافت و پردازش شوند. برای این منظور Rx متدهای الحاقی ویژه‌ای را به نام‌های Buffer ،Scan و Window تدارک دیده‌است تا بتواند از یک توالی، چندین توالی را تولید کند (توالی توالی‌ها = Sequence of sequences).


متد Scan

فرض کنید قصد دارید تعدادی عدد را با هم جمع بزنید. برای اینکار عموما عدد اول با عدد دوم جمع زده شده و سپس حاصل آن با عدد سوم جمع زده خواهد شد و به همین ترتیب تا آخر توالی. کار متد Scan نیز دقیقا به همین نحو است. هربار که قرار است توالی پردازش شود، حاصل عملیات مرحله‌ی قبل را در اختیار مصرف کننده قرار می‌دهد.
در مثال ذیل، قصد داریم حاصل جمع اعداد موجود در آرایه‌ای را بدست بیاوریم:
var sequence = new[] { 12, 3, -4, 7 }.ToObservable();
var runningSum = sequence.Scan((accumulator, value) =>
{
    Console.WriteLine("accumulator {0}", accumulator);
    Console.WriteLine("value {0}", value);
    return accumulator + value;
});
runningSum.Subscribe(result => Console.WriteLine("result {0}\n", result));
با این خروجی
result 12

accumulator 12
value 3
result 15

accumulator 15
value -4
result 11

accumulator 11
value 7
result 18
در اولین بار اجرای متد Subscribe، کار مقدار دهی accumulator با اولین عنصر آرایه صورت می‌گیرد.
در دفعات بعدی، مقدار این accumulator با عدد جاری جمع زده شده و حاصل این عملیات در تکرار آتی، مجددا توسط accumulator قابل دسترسی خواهد بود.

یک نکته: اگر علاقمند باشیم که مقدار اولیه‌ی accumulator، اولین عنصر توالی نباشد، می‌توان آن‌را توسط پارامتر seed متد Scan مقدار دهی کرد:
 var runningSum = sequence.Scan(seed: 10, accumulator: (accumulator, value) =>


متد Buffer

متد بافر، کار تقسیم یک توالی را به توالی‌های کوچکتر، بر اساس زمان، یا تعداد عنصر مشخص شده، انجام می‌دهد. برای مثال در برنامه‌های دسکتاپ شاید نیازی نباشد تا به ازای هر عنصر توالی، یکبار رابط کاربری را به روز کرد. عموما بهتر است تا تعداد مشخصی از عناصر یکجا پردازش شده و نتیجه‌ی این پردازش به تدریج نمایش داده شود. 
var sequence = Enumerable.Range(1, 200)
                 .ToObservable()
                 .Buffer(count: 10);

sequence.Subscribe(onNext: numbers =>
{
   Console.WriteLine(numbers.Sum());
});
در اینجا نحوه‌ی استفاده از متد بافر را به همراه مشخص کردن تعداد اعضای بافر ملاحظه می‌کنید. هربار که onNext متد Subscribe فراخوانی شود، 10 عنصر از توالی را در اختیار خواهیم داشت (بجای یک عنصر حالت متداول بافر نشده).
به این ترتیب می‌توان فشار حجم اطلاعات ورودی با فرکانس بالا را کنترل کرد و در نتیجه از منابع موجود بهتر استفاده نمود. برای مثال اگر می‌خواهید عملیات bulk insert را انجام دهید، می‌توان بر اساس یک batch size مشخص، گروه گروه اطلاعات را به بانک اطلاعاتی اضافه کرد تا فشار کار کاهش یابد.

همینکار را بر اساس زمان نیز می‌توان انجام داد:
 var sequence = Enumerable.Range(1, 200)
                   .ToObservable()
                   .Buffer(timeSpan: TimeSpan.FromSeconds(2));
در مثال فوق هر 2 ثانیه یکبار، مجموعه‌ای از عناصر به متد onNext ارسال خواهند شد.


متد Window

متد Window نیز دقیقا همان پارامترهای متد بافر را قبول می‌کند. با این تفاوت که هربار، یک توالی obsevable را به متد onNext ارسال می‌کند.
نوع numbers پارامتر onNext، در حین بکارگیری متد بافر در مثال‌های فوق، IList of int است. اما اگر متدهای Buffer را تبدیل به متد Window کنیم، اینبار نوع numbers، معادل IObservable of int خواهد شد.
 var sequence = Enumerable.Range(1, 200)
                           .ToObservable()
                           .Window(timeSpan: TimeSpan.FromSeconds(2));

sequence.Subscribe(onNext: numbers =>
{
       numbers.Subscribe(onNext: number => Console.WriteLine(number));
});


چه زمانی باید از Buffer استفاده کرد و چه زمانی از Window؟

در متد بافر، به ازای هر توالی که به پارامتر onNext ارسال می‌شود، یکبار وهله‌ی جدیدی از توالی مدنظر در حافظه ایجاد و ارسال خواهد شد. در متد Window صرفا اشاره‌گرهایی به این توالی را در اختیار داریم؛ بنابراین مصرف حافظه‌ی کمتری را شاهد خواهیم بود. متد Window بسیار مناسب است برای اعمال aggregation. مثلا اگر نیاز است جمع، میانگین، حداقل و حداکثر عناصر دریافتی محاسبه شوند، بهتر است از متد Window استفاده شود که نهایتا قابلیت استفاده از متدهای الحاقی Sum و Max و Min را به همراه دارد. با این تفاوت که حاصل این‌ها نیز یک IObservable است که باید Subscribe آن‌را برای دریافت نتیجه فراخوانی کرد:
 var sequence = Enumerable.Range(1, 200)
                          .ToObservable()
                          .Window(10);

sequence.Subscribe(onNext: numbers =>
{
     numbers.Sum().Subscribe(onNext: number => Console.WriteLine(number));
});
در این حالت متد Window، برخلاف متد Buffer، توالی numbers را هربار کش نمی‌کند و به این ترتیب می‌توان به مصرف حافظه‌ی کمتری رسید.


کاربردهای دنیای واقعی

در اینجا دو مثال از بکارگیری متد Buffer را جهت پردازش مجموعه‌های عظیمی از اطلاعات و نمایش همزمان آن‌ها در رابط کاربری ملاحظه می‌کنید.
مثال اول: فرض کنید قصد دارید تمام فایل‌های درایو C خود را توسط یک TreeView نمایش دهید. در این حالت نباید رابط کاربری برنامه در حالت هنگ به نظر برسد. همچنین به علت زیاد بودن تعداد فایل‌ها و نمایش همزمان آن‌ها در UI، نباید CPU Usage برنامه تا حدی باشد که در کار سایر برنامه‌ها اخلال ایجاد کند. در این مثال‌ها با استفاده از Rx و متد بافر آن، هربار مثلا 1000 آیتم را بافر کرده و سپس یکجا در TreeView نمایش می‌دهند. به این ترتیب دو شرط یاد شده محقق می‌شوند.
The Rx Framework By Example

مثال دوم: خواندن تعداد زیادی رکورد از بانک اطلاعاتی به همراه نمایش همزمان آن‌ها در UI بدون اخلالی در کار سیستم و همچنین هنگ کردن برنامه.
Using Reactive Extensions for Streaming Data from Database
‫۱۰ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۱۸:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
صفحه بندی، مرتب سازی و جستجوی پویای اطلاعات به کمک Kendo UI Grid
- قصد پشتیبانی از wrapperهای آن‌را ندارم. لطفا خارج از موضوع سؤال نپرسید. اگر کسی دوست داشت در این زمینه مطلب منتشر کند، خوب. ولی من چنین قصدی ندارم.
- عرض کردم اگر از wrapperها استفاده کنید، به علت عدم درک زیر ساخت اصلی Kendo UI، قادر به دیباگ کار نخواهید بود.
- اگر متن را مطالعه کنید در قسمت «پیشنیاز تامین داده مخصوص Kendo UI Grid » دقیقا شکل نهایی خروجی JSON مورد نیاز ارائه شده‌است. این خروجی در سه فیلد data، total و aggregate قرار می‌گیرد. شما الان فقط قسمت data آن‌را بازگشت داده‌اید؛ بجای اصل و کل آن. نام این سه فیلد هم مهم نیست؛ اما هر چیزی که تعیین می‌شوند، باید در قسمت data source در خاصیت schema آن مانند مثالی که در مطلب جاری آمده (در قسمت «تامین داده و نمایش گرید »)، دقیقا مشخص شوند، تا Kendo UI بداند که اطلاعات مختلف را باید از چه فیلدهایی از JSON خروجی دریافت کند.
‫۹ سال و ۱۲ ماه قبل، شنبه ۱۷ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۱۸:۳۲
مجتبی آزاد مجتبی آزاد
نظرات مطالب
معماری لایه بندی نرم افزار #3
بعد از پیاده سازی UOW و لایه‌بندی نرم‌افزار به این این شکل که در مطلب فعلی توضیح داده شد،
 فرض کنید دو ویومدل زیر را داریم:
 public class PersonFormViewModel
    {
        public long Id { get; set; }
        public long RequestId { get; set; }
        [DisplayName("نام کاربری"), Required(ErrorMessage = "نام کاربری الزامی می‌باشد.")]
        public string Username { get; set; }
        public bool Accepted { get; set; }
        [DisplayName("مدل")]
        public string DeviceModel { get; set; }
        public DateTime? ExpireDate { get; set; }
        public RequestViewModel RequestViewModel { get; set; }
    }
public class RequestViewModel
    {
        public long Id { get; set; }
        public string Username { get; set; }
        [DisplayName("توضیحات")]
        [DataType(DataType.MultilineText)]
        public string Description { get; set; }
        public DateTime CreateDate { get; set; }
        public Nullable<long> DeviceId { get; set; }
        public Nullable<long> ParentId { get; set; }
        public long RequestTypeId { get; set; }
        public bool IsFinalized { get; set; }
        public virtual  PersonFormViewModel PersonFormViewModel { get; set; }
    }
سناریو به این شکل است که ما فرمی داریم برای ایحاد یک درخواست (RequestViewModel) که با ایجاد آن در واقع اطلاعات شخص (PersonFormViewModel) را نیز دریافت می‌کنیم.
برای افزودن RequestٰViewModel به دیتابیس این دو روش قابل پیاده‌سازی است:
روش اول: 
تنها RequestViewModel را از طریق RequestService اضافه می‌کنیم و به دلیل وجود PersonFormViewModel داخل RequestViewModel اطلاعات شخص به خودی خود داخل entity مربوطه اضافه می‌شود:
_requestService.Add(requestViewModel);
_uow.SaveChanges();
روش دوم:
ابتدا RequestViewModel را از طریق سرویس مربوطه اضافه می‌کنیم و بعد به طور جداگانه PersonViewModel را از طریق سرویس PersonFormService اضافه می‌کنیم:
var addedRequest = _requestService.Add(requestViewModel ); 
var personViewModel = requestViewModel .PersonFormViewModel; 
_personFormService.Add(personViewModel);
_uow.SaveChanges();
در حال حاضر روش درست کدام است؟
‫۹ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۱۰ تیر ۱۳۹۴، ساعت ۱۸:۳۳
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 1 - برپایی تنظیمات اولیه
این احتمال وجود دارد در صورتی که پروژه را از طریق cli و vscode اجرا میکنید محیط اجرایی بر روی حالت Production قرار گرفته باشد و باعث شود صفحه پیام خطا به شما نشان داده نشود. بعد از اجرای dotnet run در خطوط اولیه زیر در جلوی عبارت Hosting Environment این حالت قابل نمایش است:
> dotnet run
Project TestApp (.NETCoreApp,Version=v1.0) was previously compiled. Skipping compilation.

Hosting environment: Production  
Content root path: C:\Projects\TestApp  
Now listening on: http://localhost:5000  
Application started. Press Ctrl+C to shut down.
برای تغییر این حالت به حالت توسعه کدهای زیر را در CLI وارد نمایید:
>set ASPNETCORE_ENVIRONMENT "Development"

SUCCESS: Specified value was saved.
بعد از تغییر موفقیت آمیز مشکل همچنان ادامه دارد و دلیل آن اینست که این مقدار قبلا توسط Console خوانده شده است و مجددا باید کنسول جدید را اجرا نمایید تا مشکل حل شود.
‫۷ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۱۵ خرداد ۱۳۹۶، ساعت ۱۷:۳۱