<script> let src = 'https://svelte.dev/tutorial/image.gif'; let name = 'Rick Astley'; </script> <img src={src} alt="{name} dancing">
- نکته اول : اگر در تگ img مقدار alt را وارد نکنیم و یا alt در این تگ وجود نداشته باشد، یک هشدار توسط کامپایلر svelte برای ما با عنوان <img> element should have an alt attribute> ایجاد میشود. زمان ساخت یک برنامه بسیار مهم است تا قوانین نوشتن یک کد html خوب را رعایت کنیم تا برای تمامی کاربران احتمالی برنامه قابل استفاده باشد. در همین مثال با ایجاد یک هشدار Svelte تلاش میکند که ما را از اشتباه در نوشتن کد html مطلع سازد.
- نکته دوم : اگر نام یک آبجکت تعریف شده و یک attribute، برابر باشد میتوانیم از نسخه کوتاه شده یا Shorthand attributes در svelte استفاده کنیم. به طور مثال در مثال بالا میتوانیم از کد زیر در خط 6 استفاده کنیم.
<img {src} alt="{name} dancing">
<script> export let siteName = "dotnettips"; </script> <p>this is a nested component for third tutorial on {siteName}</p>
<script> import Nested from "./Nested.svelte"; export let name; </script> <h1>Hello {name}!</h1> <Nested siteName="dotnettips.info" />
Hello world! this is a nested component for third tutorial on dotnettips.info
در مثال بالا ما یک کامپوننت جدید را ایجاد کرده و از طریق دستور import به App.svelte اضافه کردیم. نکتهای که در اینجا وجود دارد، نحوه مقدار دهی props در کامپوننتها است. اگر به خط 9 دقت کنیم، کامپوننت ما از طریق تگ جدیدی با نام (Nested) به بدنه html برنامه اضافه شده است که یک attribute به نام siteName دارد. siteName متغیر export شده در کامپوننت Nested.svelte است که در کامپوننتها به این صورت مقدار دهی میشود. قبلا نحوه مقدار دهی این خصیصهها را در فایلهای جاوا اسکریپت مشاهده کرده بودیم. نکته دیگری که باید به آن دقت داشت این است که خصیصه siteName مقدار پیش فرض dotnettips را در Nested.svelte به خود اختصاص داده بود. به همین جهت اگر ما siteName را هنگام استفاده از کامپوننت مقدار دهی نکنیم، از مقدار پیش فرض خود استفاده خواهد کرد. ولی اینجا ما با مقدار دهی آن، siteName را به dotnettips.info تغییر دادهایم.
نکته مهم : دقت داشته باشید کامپوننتهای شما همیشه باید با حروف بزرگ شروع شوند؛ به طور مثال در صورت نوشتن <nested/> محتوای کامپوننت نمایش داده نخواهد شد. svelte، از طریق زیر نظر گرفتن حروف کوچک و بزرگ در ابتدای تگها، بین تگهای html و کامپوننتها تمایز قائل میشود.
Spread props :
تا اینجا به صورت خلاصه با props یا خصیصهها آشنا شدهاید و دیدیم که با export کردن یک متغیر در یک کامپوننت، میتوانیم آن را هنگام استفاده مقدار دهی نماییم. برای اینکه تمرینی هم باشد با توجه به مطالبی که تاکنون گفته شده، پروژهی جدیدی را ایجاد کنید و محتوای App.svelte را مانند کد زیر تغییر دهید.
<script> import Info from './Info.svelte'; const pkg = { name: 'svelte', version: 3, speed: 'blazing', website: 'https://svelte.dev' }; </script> <Info name={pkg.name} version={pkg.version} speed={pkg.speed} website={pkg.website}/>
همانطور که در خط دوم کد میبینید، کامپوننتی به نام Info.svelte به این بخش اضافه شدهاست. این کامپوننت را با محتوای زیر ایجاد نمایید:
<script> export let name; export let version; export let speed; export let website; </script> <p> The <code>{name}</code> package is {speed} fast. Download version {version} from <a href="https://www.npmjs.com/package/{name}">npm</a> and <a href={website}>learn more here</a> </p>
اگر برنامه را اجرا کنید یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:
The svelte package is blazing fast. Download version 3 from npm and learn more here
<Info {...pkg}/>
<script> let count = 0; function handleClick() { count += 1; } </script> <p>Count : {count}</p> <button on:click={handleClick}> Clicked {count} {count === 1 ? 'time' : 'times'} </button>
<script> let count = 0; let doubled = count * 2; function handleClick() { count += 1; } </script> <button on:click={handleClick}> Clicked {count} {count === 1 ? 'time' : 'times'} </button> <p>{count} doubled is {doubled}</p>
$: doubled = count * 2;
$: console.log(`the count is ${count}`);
$: { console.log(`the count is ${count}`); alert(`I SAID THE COUNT IS ${count}`); }
$: if (count >= 10) { alert(`count is dangerously high!`); count = 9; }
<script> let numbers = [1, 2, 3, 4]; function addNumber() { let newNumber = numbers.length + 1; numbers.push(newNumber); } $: sum = numbers.reduce((t, n) => t + n, 0); </script> <p>{numbers.join(' + ')} = {sum}</p> <button on:click={addNumber}>Add a number</button>
function addNumber() { let newNumber = numbers.length + 1; numbers.push(newNumber); numbers = numbers; }
function addNumber() { let newNumber = numbers.length + 1; numbers = [...numbers, newNumber]; }
مروری بر Two way bindings :
<script> let name = ""; function updateName(event) { name = event.target.value; } </script> <h4>My Name Is {name}</h4> <input value={name} on:input={updateName} />
<script> let name = ""; </script> <h4>My Name Is {name}</h4> <input bind:value={name} />
{#if condition} <!-- you html codes ... --> {/if}
<script> let user = { loggedIn: false }; function toggle() { user.loggedIn = !user.loggedIn; } </script> {#if user.loggedIn} <button on:click={toggle}> Log out </button> {/if} {#if !user.loggedIn} <button on:click={toggle}> Log in </button> {/if}
{#if condition} <!-- you html code when condition is true --> {:else} <!-- you html code when condition is false --> {/if}
{#if user.loggedIn} <button on:click={toggle}> Log out </button> {:else} <button on:click={toggle}> Log in </button> {/if}
{#if condition} <!-- you html code when condition is true --> {:else if condition2} <!-- you html code when condition2 is true --> {:else} <!-- you html code when condition and condition2 are false --> {/if}
{#each list as item} <!-- you html code per each item in list --> {/each}
<script> let cats = [ { id: 'J---aiyznGQ', name: 'Keyboard Cat' }, { id: 'z_AbfPXTKms', name: 'Maru' }, { id: 'OUtn3pvWmpg', name: 'Henri The Existential Cat' } ]; </script> <h1>The Famous Cats of YouTube</h1> <ul> {#each cats as cat} <li><a target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v={cat.id}"> {cat.name} </a></li> {/each} </ul>
<ul> {#each cats as {id,name}} <li><a target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v={id}"> {name} </a></li> {/each} </ul>
<ul> {#each cats as { id, name }, i} <li><a target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v={id}"> {i + 1}: {name} </a></li> {/each} </ul>
نکته : در این بخش من سعی کردم تا حدودی به ترتیب بخش آموزشی خود وبسایت Svelte، موارد را بیان کنم؛ ولی با توجه به اینکه شاید دوستان ترجیح بدهند روش آموزشی خود آن وبسایت که امکان تغییر و نوشتن کد را هم محیا کرده است، امتحان کنند لینک آن را به اشتراک میگذارم.
Iterators در ES 6
هر Iterator شیءایی است که دارای متد next میباشد. هر بار که این متد فراخوانی میشود، عضو بعدی مجموعه، بازگشت داده خواهد شد. خروجی هر مرحله، درون یک شیء با دو خاصیت value و done قرار داده میشود. value، مقدار مرحلهی بعد است و done مشخص میکند که آیا به پایان مجموعه رسیدهایم یا خیر (بنابراین در اینجا تعداد اعضای Iterator مشخص نیست).
مثالی از پیمایش یک آرایه با چندین روش مختلف
در مثال زیر، آرایهای از اعداد را داریم که نیاز است جمع اعضای آن محاسبه شود:
let sum = 0; let numbers = [1,2,3,4];
// for loop sum = 0; for(let i =0; i < numbers.length; i++){ sum += numbers[i]; } //sum = 10
// for in sum = 0; for(let i in numbers) { sum += numbers[i]; } //sum = 10
// iterator sum = 0; let iterator = number.values(); let next = iterator.next(); while(!next.done){ sum += next.value; next = iterator.next(); } //sum = 10
مرحلهی بعدی، فراخوانی متد next این Iterator است. این عملیات باید در طی یک حلقه، تا پایان کار Iterator انجام شود. همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، خروجی متد next یک شیء است که دارای خواص value و done میباشد. اگر done مساوی true شد، یعنی به پایان کار پیمایش رسیدهایم.
البته هدف از این مثال، صرفا نمایش سطح پایین کار با Iterators بود. در عمل از حلقهی جدیدی به نام for of برای انجام این پیمایش استفاده میشود.
معرفی حلقهی for of
جاوا اسکریپت سالها است که دارای حلقهی for in میباشد و نمونهای از کاربرد آنرا در مثال قبل مشاهده کردید. اگر این حلقه بر روی آرایهها فراخوانی شود، هربار ایندکس پیمایش شده را بازگشت میدهد و اگر بر روی یک شیء فراخوانی شود، خواص آن شیء را بازگشت میدهد:
var person = { first: "Vahid", last "N" }; for(let i in person) { console.log(person[i]); }
چون این حلقه صرفا ایندکسها و کلیدها را بازگشت میدهد، جهت کار با Iterators که نیاز است به مقادیر اعضاء دسترسی پیدا کنیم، مناسب نیست. به همین جهت در ES 6، حلقهی جدیدی به نام for of برای کار با Iterators معرفی شدهاست:
let numbers = [1,2,3,4]; for(let i of numbers) { console.log(i); }
let sum = 0; let numbers = [1,2,3,4]; for(let n of numbers){ sum += n; }
for of یکی از روشهای پیمایش Iterators است. پارامترهای rest و همچنین Array.from نیز چنین قابلیتی را فراهم میکنند.
امکان پیاده سازی Iterators سفارشی نیز وجود دارد که پیشنیاز آن، درک مبحث جدید Symbols است که به صورت جداگانهای بررسی خواهد شد.
نحوه استفاده
نحوه استفاده از آن بسیار راحت است و در دموی html همراه آن به طور ساده در سه مثال توضیح داده شده است. ابتدا از این آدرس کتابخانه آن را دریافت کنید. این کتابخانه شامل یک فایل js که شامل کدهای پلاگین است، یک فایل css جهت تغییر استایل کدهایی است که پلاگین تولید میکند که اسامی آن دقیقا مشخص میکند که هر کلاس متعلق به چه بخشی است.
گام اول:
فایلهای مورد نظر را بعد از صدا زدن کتابخانهی جی کوئری صدا بزنید.
<link type="text/css" href="css/RowAdder.css" rel="stylesheet" /> <script src="js/RowAdder.js" type="text/javascript"></script>
گام دوم :
در تکه کدهای html، کدی را که قرار است در هر سطر تکرار شود، داخل یک div قرار داده و نامی مثل row-sample را برای آن قرار دهید (فعلا حتما این نام باشد)، بعدها پلاگین، کدهای داخل این تگ div را به عنوان هر سطر خواهد شناخت:
<div id="row-sample"> <form style="margin: 0; padding: 0;"> Name:<input type="text"/> <input type="radio" name="Gender" value="male" checked="checked">Male <input type="radio" name="Gender" value="female">Female </form> </div>
گام سوم:
سپس یک div دیگر ایجاد کنید و نامی مثل mypanel را به آن بدهید تا سطرهایی که ایجاد میشوند داخل این div قرار بگیرند.
<div id="mypanel"></div>
گام چهارم:
در بخش head یک تگ اسکریپت باز کرده و کدهای زیر را به آن اضافه میکنیم. این کد باعث میشود که پلاگین فعال شود.
<script> $(document).ready(function() { $("#mypanel").RowAdder(); }); </script>
یک دکمه جهت افزودن سطر به صفحه اضافه میکنیم
<button id="addanotherform">Add New Form</button>
و در قسمت تگ اسکریپت هم کد زیر را اضافه میکنیم:
$("#addanotherform").on('click', function() { $("#mypanel").RowAdder('add'); });
حال از صفحه تست میگیریم: با هر بار کلیک بر روی دکمهی Add New Form یک سطر جدید ایجاد میگردد.
در تصویر بالا دکمههای دیگر هم دیده میشوند که به دیگر متدهای آن اشاره دارد:
جهت مخفی سازی:
$("#mypanel").RowAdder('hide');
چهت نمایش:
$("#mypanel").RowAdder('show');
جهت افزودن سطر با کد:
$("#mypanel").RowAdder('add');
جهت دریافت تعداد سطرهای ایجاد شده:
$("#mypanel").RowAdder('count')
جهت دریافت کدهای یک سطر در اندیس x
$("#mypanel").RowAdder('content', 3)
جهت حذف یک سطر با اندیس x
$("#mypanel").RowAdder('remove', 3);
همانطور که با صدا زدن اولین متد پلاگین متوجه شدید و نتیجهی آن را در دمو دیدید، این پلاگین از پیش فرضهایی جهت راه اندازی اولیه استفاده میکند که این پیش فرضها عبارتند از تگ row-sample که بدون معرفی رسمی، آن را شناسایی کرد. همچنین ممکن است بخواهید عبارت Remove را با کلمهی فارسی «حذف» جایگزین نمایید. برای اینکار میتوانید پلاگین را به شکل زیر به کار ببرید:
$("#mypanel").RowAdder({ sample: '#my-custom-sample', type: 'text', value:'حذف' });
تغییر اولین پیش فرض، تغییر نام تگ row-sample به my-custom-sample بود و در مرحلهی بعد هم نام فارسی حذف را جایگزین remove کردیم. عبارت type به طور پیش فرض بر روی text قرار دارد که اجباری به ذکر آن در کد بالا نبود. ولی اگر دوست دارید که به جای نمایش عبارت حذف، از یک آیکن یا تصویر استفاده کنید، کد را به شکل زیر تغییر دهید:
$("#mypanel").RowAdder({ type: 'image', value: 'images/remove.png' });
فایل RowAdder.css
در بردارنده هر سطر .each-section { margin: 20px; padding: 5px; } جهت استایل بندی لینک چه تصویر و چه متن .remove-link { color:#999; text-decoration: none; } a:hover.remove-link { color:#802727; } جهت تغییر استایل بر روی خود تصویر .remove-image { }
آشنایی با کد پلاگین
(function ($) { var settings = null; $.fn.RowAdder = function (method) { // call methods if (methods[method]) { return methods[method].apply(this, Array.prototype.slice.call(arguments, 1)); } else if (typeof method === 'object' || !method) { return methods.init.apply(this, arguments); } else { $.error('Method ' + method + ' does not exist on jQuery.RowAdder'); } }; })(jQuery);
متدها
//methods var methods = { init: function (options) { //default-settings settings = $.extend({ 'sample': '#row-sample', 'type': 'text', 'value': 'Remove' }, options); this.attr('data-sample', settings.sample); this.attr('data-type', settings.type); this.attr('data-value', settings.value); Do(this); }, show: function () { this.css("display", "inline"); }, hide: function () { this.css("display", "none"); }, add: function () { Do(this); }, remove: function (index) { console.log(index); this.find(".each-section")[index].remove(); }, content: function (index) { return this.find(".each-section")[index]; }, count: function (index) { return this.find(".each-section").size(); } };
تابع Do
function Do(panelDiv) { settings.sample = panelDiv.data('sample'); settings.type = panelDiv.data('type'); settings.value = panelDiv.data('value'); //find sample code var rowsample = $(settings.sample); rowsample.css("display", "none"); var sample = rowsample.html(); var i = panelDiv.find(".each-section").size(); //add html details to create a correct template var sectionDiv = $('<div />', { "class": 'each-section', 'id': 'section'+i }); var image = $("<img />", { "src": settings.value,"class":"remove-image" }); var link = $("<a />", { "text": settings.value,"class":"remove-link" }); //remove event for remove selected form //create new form sectionDiv.html(sample); link.on('click', function (e) { e.preventDefault(); var $this = $(this); $this.closest(".each-section").remove(); }); if (i > 0) { if (settings.type == 'image') { link.text(''); link.append(image); } sectionDiv.append(link); } //add new created form on document panelDiv.append(sectionDiv); }
settings.sample = panelDiv.data('sample'); settings.type = panelDiv.data('type'); settings.value = panelDiv.data('value'); //find sample code var rowsample = $(settings.sample); rowsample.css("display", "none"); var sample = rowsample.html(); var i = panelDiv.find(".each-section").size();
//add html details to create a correct template var sectionDiv = $('<div />', { "class": 'each-section', 'id': 'section'+i }); var image = $("<img />", { "src": settings.value,"class":"remove-image" }); var link = $("<a />", { "text": settings.value,"class":"remove-link" });
در خط بعدی محتویات نمونه را داخل تگ sectiondiv قرار میدهیم:
//create new form sectionDiv.html(sample);
بعد از آن برای رویداد کلیک لینک حذف، کد زیر را وارد میکنیم:
link.on('click', function (e) { e.preventDefault(); var $this = $(this); $this.closest(".each-section").remove(); });
اولین شرط زیر بررسی میکند که آیا این سطری که ایجاد شده است سطر دوم به بعد است یا خیر؟ اگر آری پس باید دکمهی حذف را به همراه داشته باشد. در صورتیکه سطر دوم به بعد باشد، وارد آن میشود. حالا بررسی میکند که کاربر برای دکمهی حذف، درخواست لینک تصویری یا لینک متنی داده است و لینک مناسب را ساخته و آن را به انتهای sectionDiv اضافه میکند.
if (i > 0) { if (settings.type == 'image') { link.text(''); link.append(image); } sectionDiv.append(link); }
در انتها کل تگ sectionDiv را به تگ داده شده اضافه میکنیم تا به کاربر نمایش داده شود.
//add new created form on document panelDiv.append(sectionDiv);
«تبدیل HTML به PDF با استفاده از کتابخانهی iTextSharp»
هرچند کلاس HTMLWorker دیگر توسعه نخواهد یافت (با کتابخانه XML Worker جایگزین شدهاست)، اما برای تبدیل یک سری از کارهای ابتدایی بسیار مناسب است. در این بین اگر تگ خاصی توسط کلاس HTMLWorker پشتیبانی نشود یا پیاده سازی آن ناقص باشد، امکان جایگزین کردن کامل آن با پیاده سازی اینترفیس IHTMLTagProcessor وجود دارد. در کدهای ذیل نحوه جایگزین کردن پردازش کننده تصاویر آنرا ملاحظه میکنید. در اینجا پشتیبانی از تصاویر base64 مدفون شده در صفحات html به آن اضافه شده است:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Diagnostics; using System.IO; using iTextSharp.text; using iTextSharp.text.html; using iTextSharp.text.html.simpleparser; using iTextSharp.text.pdf; namespace CustomHtmlWorkerTag { /// <summary> /// Our custom HTML Tag to add an IElement. /// </summary> public class CustomImageHTMLTagProcessor : IHTMLTagProcessor { /// <summary> /// Tells the HTMLWorker what to do when a close tag is encountered. /// </summary> public void EndElement(HTMLWorker worker, string tag) { } /// <summary> /// Tells the HTMLWorker what to do when an open tag is encountered. /// </summary> public void StartElement(HTMLWorker worker, string tag, IDictionary<string, string> attrs) { Image image; var src = attrs["src"]; if (src.StartsWith("data:image/")) { // data:[<MIME-type>][;charset=<encoding>][;base64],<data> var base64Data = src.Substring(src.IndexOf(",") + 1); var imagedata = Convert.FromBase64String(base64Data); image = Image.GetInstance(imagedata); } else { image = Image.GetInstance(src); } worker.UpdateChain(tag, attrs); worker.ProcessImage(image, attrs); worker.UpdateChain(tag); } } class Program { static void Main(string[] args) { using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4)) { PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create)); pdfDoc.Open(); FontFactory.Register("c:\\windows\\fonts\\tahoma.ttf"); var tags = new HTMLTagProcessors(); // Replace the built-in image processor tags[HtmlTags.IMG] = new CustomImageHTMLTagProcessor(); var html = "<img alt='' src='' />"; var styles = new StyleSheet(); styles.LoadTagStyle(HtmlTags.BODY, HtmlTags.FONTFAMILY, "tahoma"); styles.LoadTagStyle(HtmlTags.BODY, HtmlTags.ENCODING, "Identity-H"); PdfPCell pdfCell = new PdfPCell { Border = 0 }; pdfCell.RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_LTR; using (var reader = new StringReader(html)) { var parsedHtmlElements = HTMLWorker.ParseToList(reader, styles, tags, null); foreach (var htmlElement in parsedHtmlElements) { pdfCell.AddElement(htmlElement); } } var table1 = new PdfPTable(1); table1.AddCell(pdfCell); pdfDoc.Add(table1); } Process.Start("Test.pdf"); } } }
var tags = new HTMLTagProcessors(); // Replace the built-in image processor tags[HtmlTags.IMG] = new CustomImageHTMLTagProcessor();
HTMLWorker.ParseToList(reader, styles, tags, null)
واژهی استثناء یا exception کوتاه شدهی عبارت exceptional event است. در واقع exception یک نوع رویداد است که در طول اجرای برنامه رخ میدهد و در نتیجه، جریان عادی برنامه را مختل میکند. زمانیکه خطایی درون یک متد رخ دهد، یک شیء (exception object) حاوی اطلاعاتی دربارهی خطا ایجاد خواهد شد. به فرآیند ایجاد یک exception object و تحویل دادن آن به سیستم runtime، اصطلاحاً throwing an exception یا صدور استثناء گفته میشود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
بعد از اینکه یک متد استثناءایی را صادر میکند، سیستم runtime سعی در یافتن روشی برای مدیریت آن خواهد کرد.
خوب اکنون که با مفهوم استثناء آشنا شدید اجازه دهید دو سناریو را با هم بررسی کنیم.
- سناریوی اول:
فرض کنید یک فایل XML از پیش تعریف شده (برای مثال یک لیست از محصولات) قرار است در کنار برنامهی شما باشد و باید این لیست را درون برنامهی خود نمایش دهید. در این حالت برای خواندن این فایل انتظار دارید که فایل وجود داشته باشد. اگر این فایل وجود نداشته باشد برنامهی شما با اشکال روبرو خواهد شد.
- سناریوی دوم:
فرض کنید یک فایل XML از آخرین محصولات مشاهده شده توسط کاربران را به صورت cache در برنامهتان دارید. در این حالت در اولین بار اجرای برنامه توسط کاربر انتظار داریم که این فایل موجود نباشد و اگر فایل وجود نداشته باشد به سادگی میتوانیم فایل مربوط را ایجاده کرده و محصولاتی را که توسط کاربر مشاهده شده، درون این فایل اضافه کنیم.
در واقع استثناءها بستگی به حالتهای مختلفی دارد. در مثال اول وجود فایل حیاتی است ولی در حالت دوم بدون وجود فایل نیز برنامه میتواند به کار خود ادامه داده و فایل مورد نظر را از نو ایجاد کند.
استثناها مربوط به زمانی هستند که این احتمال وجود داشته باشد که برنامه طبق انتظار پیش نرود.
برای حالت اول کد زیر را داریم:
public IEnumerable<Product> GetProducts() { using (var stream = File.Read(Path.Combine(Environment.CurrentDirectory, "products.xml"))) { var serializer = new XmlSerializer(); return (IEnumerable<Product>)serializer.Deserialize(stream); } }
در مثال دوم میدانیم که ممکن است فایل از قبل موجود نباشد. بنابراین میتوانیم موجود بودن فایل را با یک شرط بررسی کنیم:
public IEnumerable<Product> GetCachedProducts() { var fullPath = Path.Combine(Environment.CurrentDirectory, "ProductCache.xml"); if (!File.Exists(fullPath)) return new Product[0]; using (var stream = File.Read(fullPath)) { var serializer = new XmlSerializer(); return (IEnumerable<Product>)serializer.Deserialize(stream); } }
چه زمانی باید استثناءها را مدیریت کنیم؟
زمانیکه بتوان متدهایی که خروجی مورد انتظار را بر میگردانند ایجاد کرد.
اجازه دهید دوباره از مثالهای فوق استفاده کنیم:
IEnumerable<Product> GetProducts()
IEnumerable<Product> GetCachedProducts()
در واقع استثناها حالتهایی هستند که غیرقابل پیشبینی هستند. این حالتها میتوانند یک خطای منطقی از طرف برنامهنویس و یا چیزی خارج کنترل برنامهنویس باشند (مانند خطاهای سیستمعامل، شبکه، دیسک). یعنی در بیشتر مواقع این نوع خطاها را نمیتوان مدیریت کرد.
اگر میخواهید استثناءها را catch کرده و آنها را لاگ کنید در بالاترین لایه اینکار را انجام دهید.
چه استثناءهایی باید مدیریت شوند و کدامها خیر؟
مدیریت صحیح استثناءها میتواند خیلی مفید باشد. همانطور که عنوان شد یک استثناء زمانی رخ میدهد که یک حالت استثناء در برنامه اتفاق بیفتد. این مورد را بخاطر داشته باشید، زیرا به شما یادآوری میکند که در همه جا نیازی به استفاده از try/catch نیست. در اینجا ذکر این نکته خیلی مهم است:
تنها استثناءهایی را catch کنید که بتوانید برای آن راهحلی ارائه دهید.
به عنوان مثال اگر در لایهی دسترسی به داده، خطایی رخ دهد و استثناءی SqlException صادر شود، میتوانیم آن را catch کرده و درون یک استثناء عمومیتر قرار دهیم:
public class UserRepository : IUserRepository { public IList<User> Search(string value) { try { return CreateConnectionAndACommandAndReturnAList("WHERE value=@value", Parameter.New("value", value)); } catch (SqlException err) { var msg = String.Format("Ohh no! Failed to search after users with '{0}' as search string", value); throw new DataSourceException(msg, err); } } }
اگر مطمئن نیستید که تمام استثناءها توسط شما مدیریت شدهاند، میتوانید در حالتهای زیر، دیگر استثناءها را مدیریت کنید:
ASP.NET: میتوانید Aplication_Error را پیادهسازی کنید. در اینجا فرصت خواهید داشت تا تمامی خطاهای مدیریت نشده را هندل کنید.
WinForms: استفاده از رویدادهای Application.ThreadException و AppDomain.CurrentDomain.UnhandledException
WCF: پیادهسازی اینترفیس IErrorHandler
ASMX: ایجاد یک Soap Extension سفارشی
ASP.NET WebAPI
چه زمانهایی باید یک استثناء صادر شود؟
صادر کردن یک استثناء به تنهایی کار سادهایی است. تنها کافی است throw را همراه شیء exception (exception object) فراخوانی کنیم. اما سوال اینجاست که چه زمانی باید یک استثناء را صادر کنیم؟ چه دادههایی را باید به استثناء اضافه کنیم؟ در ادامه به این سوالات خواهیم پرداخت.
همانطور که عنوان گردید استثناءها زمانی باید صادر شوند که یک استثناء اتفاق بیفتد.
اعتبارسنجی آرگومانها
سادهترین مثال، آرگومانهای مورد انتظار یک متد است:
public void PrintName(string name) { Console.WriteLine(name); }
مشکل فوق را میتوانیم با صدور استثنای ArgumentNullException رفع کنیم:
public void PrintName(string name) { if (name == null) throw new ArgumentNullException("name"); Console.WriteLine(name); }
public void PrintName(string name) { if (name == null) throw new ArgumentNullException("name"); if (name.Length < 5 || name.Length > 10) throw new ArgumentOutOfRangeException("name", name, "Name must be between 5 or 10 characters long"); if (name.Any(x => !char.IsAlphaNumeric(x)) throw new ArgumentOutOfRangeException("name", name, "May only contain alpha numerics"); Console.WriteLine(name); }
حالت دیگر صدور استثناء، زمانی است که متدی خروجی مورد انتظارمان را نتواند تحویل دهد. یک مثال بحثبرانگیز متدی با امضای زیر است:
public User GetUser(int id) { }
با استفاده از بررسی null کدهایی شبیه به این را در همه جا خواهیم داشت:
var user = datasource.GetUser(userId); if (user == null) throw new InvalidOperationException("Failed to find user: " + userId); // actual logic here
public User GetUser(int id) { if (id <= 0) throw new ArgumentOutOfRangeException("id", id, "Valid ids are from 1 and above. Do you have a parsing error somewhere?"); var user = db.Execute<User>("WHERE Id = ?", id); if (user == null) throw new EntityNotFoundException("Failed to find user with id " + id); return user; }
خطاهای متداول حین کار با استثناءها
- صدور مجدد استثناء و از بین بردن stacktrace
کد زیر را در نظر بگیرید:
try { FutileAttemptToResist(); } catch (BorgException err) { _myDearLog.Error("I'm in da cube! Ohh no!", err); throw err; }
- اضافه نکردن اطلاعات استثناء اصلی به استثناء جدید
یکی دیگر از خطاهای رایج اضافه نکردن استثناء اصلی حین صدور استثناء جدید است:
try { GreaseTinMan(); } catch (InvalidOperationException err) { throw new TooScaredLion("The Lion was not in the m00d", err); //<---- استثناء اصلی بهتر است به استثناء جدید پاس داده شود }
- ارائه ندادن context information
در هنگام صدور یک استثناء بهتر است اطلاعات دقیقی را به آن ارسال کنیم تا دیباگ کردن آن به راحتی انجام شود. به عنوان مثال کد زیر را در نظر داشته باشید:
try { socket.Connect("somethingawful.com", 80); } catch (SocketException err) { throw new InvalidOperationException("Socket failed", err); }
void IncreaseStatusForUser(int userId, int newStatus) { try { var user = _repository.Get(userId); if (user == null) throw new UpdateException(string.Format("Failed to find user #{0} when trying to increase status to {1}", userId, newStatus)); user.Status = newStatus; _repository.Save(user); } catch (DataSourceException err) { var errMsg = string.Format("Failed to find modify user #{0} when trying to increase status to {1}", userId, newStatus); throw new UpdateException(errMsg, err); }
نحوهی طراحی استثناءها
برای ایجاد یک استثناء سفارشی میتوانید از کلاس Exception ارثبری کنید و چهار سازندهی آن را اضافه کنید:
public NewException() public NewException(string description ) public NewException(string description, Exception inner) protected or private NewException(SerializationInfo info, StreamingContext context)
سازندهی دوم برای تعیین description بوده و همانطور که عنوان شد ارائه دادن context information از اهمیت بالایی برخوردار است. به عنوان مثال فرض کنید استثناء KeyNotFoundException که توسط کلاس Dictionary صادر شده است را دریافت کردهاید. این استثناء زمانی صادر خواهد شد که بخواهید به عنصری که درون دیکشنری پیدا نشده است دسترسی داشته باشید. در این حالت پیام زیر را دریافت خواهید کرد:
“The given key was not present in the dictionary.”
“The key ‘abrakadabra’ was not present in the dictionary.”
سازندهی سوم شبیه به سازندهی قبلی عمل میکند با این تفاوت که توسط پارامتر دوم میتوانیم یک استثناء دیگر را catch کرده یک استثناء جدید صادر کنیم.
سازندهی سوم زمانی مورد استفاده قرار میگیرد که بخواهید از Serialization پشتیبانی کنید (به عنوان مثال ذخیرهی استثناءها درون فایل و...)
خوب، برای یک استثناء سفارشی حداقل باید کدهای زیر را داشته باشیم:
public class SampleException : Exception { public SampleException(string description) : base(description) { if (description == null) throw new ArgumentNullException("description"); } public SampleException(string description, Exception inner) : base(description, inner) { if (description == null) throw new ArgumentNullException("description"); if (inner == null) throw new ArgumentNullException("inner"); } public SampleException(SerializationInfo info, StreamingContext context) : base(info, context) { } }
اجباری کردن ارائهی Context information:
برای اجباری کردن context information کافی است یک فیلد اجباری درون سازنده تعریف کنیم. برای مثال اگر بخواهیم کاربر HTTP status code را برای استثناء ارائه دهد باید سازندهها را اینگونه تعریف کنیم:
public class HttpException : Exception { System.Net.HttpStatusCode _statusCode; public HttpException(System.Net.HttpStatusCode statusCode, string description) : base(description) { if (description == null) throw new ArgumentNullException("description"); _statusCode = statusCode; } public HttpException(System.Net.HttpStatusCode statusCode, string description, Exception inner) : base(description, inner) { if (description == null) throw new ArgumentNullException("description"); if (inner == null) throw new ArgumentNullException("inner"); _statusCode = statusCode; } public HttpException(SerializationInfo info, StreamingContext context) : base(info, context) { } public System.Net.HttpStatusCode StatusCode { get; private set; } }
public override string Message { get { return base.Message + "\r\nStatus code: " + StatusCode; } }
public class HttpException : Exception { // [...] public HttpException(SerializationInfo info, StreamingContext context) : base(info, context) { // this is new StatusCode = (HttpStatusCode) info.GetInt32("HttpStatusCode"); } public HttpStatusCode StatusCode { get; private set; } public override string Message { get { return base.Message + "\r\nStatus code: " + StatusCode; } } // this is new public override void GetObjectData(SerializationInfo info, StreamingContext context) { base.GetObjectData(info, context); info.AddValue("HttpStatusCode", (int) StatusCode); } }
در حین صدور استثناءها همیشه باید در نظر داشته باشیم که چه نوع context information را میتوان ارائه داد، این مورد در یافتن راهحل خیلی کمک خواهد کرد.
طراحی پیامهای مناسب
پیامهای exception مختص به توسعهدهندگان است نه کاربران نهایی.
نوشتن این نوع پیامها برای برنامهنویس کار خستهکنندهایی است. برای مثال دو مورد زیر را در نظر داشته باشید:
throw new Exception("Unknown FaileType"); throw new Exception("Unecpected workingDirectory");
توسعهدهندگانی که exception message را در اولویت قرار میدهند، معتقد هستند که از لحاظ تجربهی کاربری پیامها تا حد امکان باید فاقد اطلاعات فنی باشد. همچنین همانطور که پیشتر عنوان گردید این نوع پیامها همیشه باید در بالاترین سطح نمایش داده شوند نه در لایههای زیرین. همچنین پیامهایی مانند Unknown FaileType نه برای کاربر نهایی، بلکه برای برنامهنویس نیز ارزش چندانی ندارد زیرا فاقد اطلاعات کافی برای یافتن مشکل است.
در طراحی پیامها باید موارد زیر را در نظر داشته باشیم:
- امنیت:
یکی از مواردی که از اهمیت بالایی برخوردار است مسئله امنیت است از این جهت که پیامها باید فاقد مقادیر runtime باشند. زیرا ممکن است اطلاعاتی را در خصوص نحوهی عملکرد سیستم آشکار سازند.
- زبان:
همانطور که عنوان گردید پیامهای استثناء برای کاربران نهایی نیستند، زیرا کاربران نهایی ممکن است اشخاص فنی نباشند، یا ممکن است زبان آنها انگلیسی نباشد. اگر مخاطبین شما آلمانی باشند چطور؟ آیا تمامی پیامها را با زبان آلمانی خواهید نوشت؟ اگر هم اینکار را انجام دهید تکلیف استثناءهایی که توسط Base Class Library و دیگر کتابخانههای thirt-party صادر میشوند چیست؟ اینها انگلیسی هستند.
در تمامی حالتهایی که عنوان شد فرض بر این است که شما در حال نوشتن این نوع پیامها برای یک سیستم خاص هستید. اما اگر هدف نوشتن یک کتابخانه باشد چطور؟ در این حالت نمیدانید که کتابخانهی شما در کجا استفاده میشود.
اگر هدف نوشتن یک کتابخانه نباشد این نوع پیامهایی که برای کاربران نهایی باشند، وابستگیها را در سیستم افزایش خواهند داد، زیرا در این حالت پیامها به یک رابط کاربری خاص گره خواهند خورد.
خب اگر پیامها برای کاربران نهایی نیستند، پس برای کسانی مورد استفاده قرار خواهند گرفت؟ در واقع این نوع پیام میتواند به عنوان یک documentation برای سیستم شما باشند.
فرض کنید در حال استفاده از یک کتابخانه جدید هستید به نظر شما کدام یک از پیامهای زیر مناسب هستند:
"Unecpected workingDirectory"
"You tried to provide a working directory string that doesn't represent a working directory. It's not your fault, because it wasn't possible to design the FileStore class in such a way that this is a statically typed pre-condition, but please supply a valid path to an existing directory. "The invalid value was: "fllobdedy"."
همیشه برای نوشتن پیامهای مناسب سعی کنید از لحاظ نوشتاری متن شما مشکلی نداشته باشد، اطلاعات کافی را درون پیام اضافه کنید و تا حد امکان نحوهی رفع مشکل را توضیح دهید