اشتراکها
Dropzone.js is a light weight JavaScript library that turns an HTML element into a dropzone. This means that a user can drag and drop a file onto it, and the file gets uploaded to the server via AJAX. Demo
یکی دیگر از ویژگیهای جدید C# 8.0، پشتیبانی از using declarations (اعلانهای using) در مقابل using statements (عبارات using) پیشین است که سبب میشود بتوان کدهای کمتری را برای تعریف آنها نوشت.
مثالی از using declarations
تا پیش از C# 8.0، روش متداول کار با عبارات using به صورت زیر است و به آن استفاده از using statements گفته میشود:
که در نهایت پس از پایان این قطعه کد، هر دو شیء file و reader به صورت خودکار Dispose میشوند.
اکنون در C# 8.0 میتوان قطعه کد فوق را به کمک using declarations به صورت زیر خلاصه کرد:
که در اینجا پرانتزها و همچنین {} ها، حذف شدهاند.
میدان دید using declarations
پس از این تغییرات، سؤال مهمی که مطرح میشود این است: متغیرهایی که توسط using declaration تعریف میشوند، تا چه زمانی زنده نگه داشته میشوند. به عبارتی متد UsingOldScope آیا همانند متد UsingNewScope عمل میکند؟ آیا متغیر buffer آن همانند متد UsingOldScope خارج از میدان دید usingها قرار میگیرد؟
زمانیکه از using statements استفاده میشود (مانند متد UsingOldScope)، توسط آن یک scope نیز تعریف میشود (داخل {} ها) که در پایان آن، کار فراخوانی متد Dispose اشیاء IDisposable ارجاعی، به صورت خودکار انجام میشود. این فراخوانی نیز توسط کامپایلر در داخل یک قطعه کد try/finally صورت میگیرد تا حتی اگر در این بین استثنائی نیز رخ داد، حتما متد Dispose فراخوانی گردد.
اما زمانیکه از using declarations استفاده میشود (مانند متد UsingNewScope)، دیگر این {} را نداریم. اینبار scope تعریف شده، تا «پایان متد» ادامه پیدا میکند و سپس متد Dispose اشیاء ارجاعی، فراخوانی میگردد. بدیهی است در اینجا نیز همانند قبل، همان قطعه کد try/finally توسط کامپایلر جهت فراخوانی متد Dispose، تشکیل خواهد شد. بنابراین اگر بخواهیم متد UsingNewScope را توسط using statements پیشین بازنویسی کنیم، به یک چنین قطعه کدی خواهیم رسید که scope پس از using declarations، تا آخر متد ادامه پیدا میکند:
سؤال: آیا امکان محدود کردن میدان دید using declarations وجود دارد؟
پاسخ: بله. میتوان با تعریف یک {}، میدان دید متغیرهای ارجاعی توسط using declarations را محدود کرد:
در اینجا جائیکه {} بسته میشود، متغیر r1 از میدان دید خارج شده و بلافاصله Dispose خواهد شد.
سؤال: آیا using declarations تمام قابلیتهای using statements را ارائه میدهند؟
پاسخ: خیر. فرض کنید کلاس AResource از نوع IDisposable تعریف شدهاست:
و سپس متدی، وهلهای از این کلاس را باز میگرداند:
با استفاده از using statements، نوشتن چنین قطعه کدی بدون تعریف متغیری مجاز است:
اما اگر اینکار را توسط using declarations انجام دهیم، به چندین خطای کامپایلر خواهیم رسید:
علت اینجا است که برخلاف using statements، ذکر متغیرهای scope برای using declarations اجباری است. برای رفع آن میتوان از یک discard استفاده کرد:
مثالی از using declarations
تا پیش از C# 8.0، روش متداول کار با عبارات using به صورت زیر است و به آن استفاده از using statements گفته میشود:
class Program { static void UsingOld() { using (var file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open)) using (var reader = new StreamReader(file)) { var s = reader.ReadToEnd(); // Do something with data } }
اکنون در C# 8.0 میتوان قطعه کد فوق را به کمک using declarations به صورت زیر خلاصه کرد:
class Program { static void UsingNew(string[] args) { using Stream file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open); using StreamReader reader = new StreamReader(file); var s = reader.ReadToEnd(); // Do something with data }
میدان دید using declarations
پس از این تغییرات، سؤال مهمی که مطرح میشود این است: متغیرهایی که توسط using declaration تعریف میشوند، تا چه زمانی زنده نگه داشته میشوند. به عبارتی متد UsingOldScope آیا همانند متد UsingNewScope عمل میکند؟ آیا متغیر buffer آن همانند متد UsingOldScope خارج از میدان دید usingها قرار میگیرد؟
class Program { static void UsingNewScope() { string buffer = null; using Stream file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open); using StreamReader reader = new StreamReader(file); buffer = reader.ReadToEnd(); // Do something with data buffer = null; } static void UsingOldScope(string[] args) { string buffer = null; using (var file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open)) using (var reader = new StreamReader(file)) { buffer = reader.ReadToEnd(); } // Do something with data buffer = null; }
اما زمانیکه از using declarations استفاده میشود (مانند متد UsingNewScope)، دیگر این {} را نداریم. اینبار scope تعریف شده، تا «پایان متد» ادامه پیدا میکند و سپس متد Dispose اشیاء ارجاعی، فراخوانی میگردد. بدیهی است در اینجا نیز همانند قبل، همان قطعه کد try/finally توسط کامپایلر جهت فراخوانی متد Dispose، تشکیل خواهد شد. بنابراین اگر بخواهیم متد UsingNewScope را توسط using statements پیشین بازنویسی کنیم، به یک چنین قطعه کدی خواهیم رسید که scope پس از using declarations، تا آخر متد ادامه پیدا میکند:
string buffer = null; using (var file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open)) { using (var reader = new StreamReader(file)) { buffer = reader.ReadToEnd(); buffer = null; } }
پاسخ: بله. میتوان با تعریف یک {}، میدان دید متغیرهای ارجاعی توسط using declarations را محدود کرد:
private static void UsingDeclarationWithScope() { { using var r1 = new AResource(); r1.UseIt(); } // r1 is disposed here! Console.WriteLine("r1 is already disposed"); }
سؤال: آیا using declarations تمام قابلیتهای using statements را ارائه میدهند؟
پاسخ: خیر. فرض کنید کلاس AResource از نوع IDisposable تعریف شدهاست:
public class AResource : IDisposable { public void UseIt() => Console.WriteLine(nameof(UseIt)); public void Dispose() => Console.WriteLine($"Dispose {nameof(AResource)}"); }
class Program { public static AResource GetTheResource() => new AResource();
using (GetTheResource()) { // do something here } // resource is disposed here
using GetTheResource(); // Compiler error
using var _ = GetTheResource(); // Works fine
اشتراکها
NuGet 3.2 منتشر شد
در این مقاله مروری سریع و کاربردی خواهیم داشت بر تواناییهای مقدماتی LinqToExcel
در ابتدا میبایست LinqToExcel را از طریق NuGet به پروژه افزود.
و یا از طریق solution Explorer گزینه Manage NuGet Packages
در صورتیکه بخواهیم انتقال اطلاعات فایل اکسل به جداول بانک اطلاعاتی مانند Sql Server بطور مثال با روش EF Entity Framework را انجام دهیم کلاس زیر با نام person را فرض نمایید.
باید بدانید که بصورت پیشفرض سطر اول از فایل اکسل به عنوان نام ستون انتخاب میشود و میبایست جهت نگاشت با نام propertyهای کلاس ما دقیقاً همنام باشد.
اگر فایل اکسل ما ستونهای بیشتری داشته باشد تنها ستونهای همنام با propertyهای کلاس ما به کلاس نگاشت پیدا میکند و سایر ستونها نادیده گرفته میشود.
در صورتیکه نام ستونهای فایل اکسل(سطر اول) با نام propertyهای کلاس یکسان نباشد جهت نگاشت آنها در کلاس میتوان از متد AddMapping استفاده نمود.
در کدهای بالا در صورتی که sheetName قید نشود بصورت پیشفرض Sheet1 از فایل اکسل انتخاب میشود.
همچنین میتوان از اندیس جهت مشخص نمودن Sheet مورد نظر استفاده نمود که اندیسها از صفر شروع میشوند.
توسط متد GetWorksheetNames می توان نام sheetها را بدست آورد.
و توسط متد GetColumnNames می توان نام ستونها را بدست آورد.
همانطور که میبینید با روش توضیح داده شده در این مقاله به راحتی از فرامین Linq مانند where میتوان در انتخاب اطلاعات از فایل اکسل استفاده نمود و سپس نتیجه را به جداول مورد نظر انتقال داد.
در ابتدا میبایست LinqToExcel را از طریق NuGet به پروژه افزود.
PM> Install-Package LinqToExcel
اکنون فایل اکسل ذیل را در نظر بگیرید.
روش خواندن اطلاعات از فایل اکسل فوق تحت فرامین Linq و با مشخص کردن نام sheet مورد نظر توسط شئ ExcelQueryFactory بصورت زیر است.
string pathToExcelFile = @"C:\Users\MASOUD\Desktop\ExcelFile.xlsx"; var excel = new ExcelQueryFactory(pathToExcelFile); string sheetName = "Sheet1"; var persons = from a in excel.Worksheet(sheetName) select a; foreach (var a in persons) { MessageBox.Show(a["Name"]+" "+a["Family"]); }
در صورتیکه بخواهیم انتقال اطلاعات فایل اکسل به جداول بانک اطلاعاتی مانند Sql Server بطور مثال با روش EF Entity Framework را انجام دهیم کلاس زیر با نام person را فرض نمایید.
public class Person { public string Name { get; set; } public string Family { get; set; } }
string pathToExcelFile = @"C:\Users\MASOUD\Desktop\ExcelFile.xlsx"; var excel = new ExcelQueryFactory(pathToExcelFile); string sheetName = "Sheet1"; var persons = from a in excel.Worksheet<Person>(sheetName) select a; foreach (var a in persons) { MessageBox.Show(a.Name+" "+a.Family); }
در صورتیکه نام ستونهای فایل اکسل(سطر اول) با نام propertyهای کلاس یکسان نباشد جهت نگاشت آنها در کلاس میتوان از متد AddMapping استفاده نمود.
string pathToExcelFile = @"C:\Users\MASOUD\Desktop\ExcelFile.xlsx"; var excel = new ExcelQueryFactory(pathToExcelFile); string sheetName = "Sheet1"; excel.AddMapping("Name","نام"); excel.AddMapping("Family", "نام خانوادگی"); var persons = from a in excel.Worksheet<Person>(sheetName) select a; foreach (var a in persons) { MessageBox.Show(a.Name+" "+a.Family); }
در کدهای بالا در صورتی که sheetName قید نشود بصورت پیشفرض Sheet1 از فایل اکسل انتخاب میشود.
var persons = from a in excel.Worksheet<Person>() select a;
var persons = from a in excel.Worksheet<Person>(0) select a;
public IEnumerable<string> getWorkSheets() { string pathToExcelFile = @"C:\Users\MASOUD\Desktop\ExcelFile.xlsx"; var excel = new ExcelQueryFactory(pathToExcelFile); return excel.GetWorksheetNames(); }
var SheetColumnNames = excel.GetColumnNames(sheetName);
اشتراکها
ارسال ایمیل به آینده
روش مرسوم اعتبارسنجی اطلاعات مدلهای ASP.NET Core، با استفاده از data annotations توکار آن است که در بسیاری از موارد هم به خوبی کار میکند. اما اگر به دنبال ویژگیهای دیگری مانند نوشتن آزمونهای واحد برای اعتبارسنجی اطلاعات، جداسازی شرطهای اعتبارسنجی از تعاریف مدلها، نوشتن اعتبارسنجیهای پیچیده به همراه تزریق وابستگیها هستید، کتابخانهی FluentValidation میتواند جایگزین بهتر و بسیار کاملتری باشد.
نصب کتابخانهی FluentValidation در پروژه
فرض کنید پروژهی ما از سه پوشهی FluentValidationSample.Web، FluentValidationSample.Models و FluentValidationSample.Services تشکیل شدهاست که اولی یک پروژهی MVC است و دو مورد دیگر classlib هستند.
در پروژهی FluentValidationSample.Models، بستهی نیوگت کتابخانهی FluentValidation را به صورت زیر نصب میکنیم:
جایگزین کردن سیستم اعتبارسنجی مبتنی بر DataAnnotations با FluentValidation
اکنون فرض کنید در پروژهی Models، مدل ثبتنام زیر را اضافه کردهایم که از همان data annotations توکار و استاندارد ASP.NET Core برای اعتبارسنجی اطلاعات استفاده میکند:
برای جایگزین کردن data annotations اعتبارسنجی اطلاعات با روش FluentValidation، میتوان به صورت زیر عمل کرد:
برای این منظور ابتدا یک کلاس Validator را با ارث بری از AbstractValidator از نوع مدلی که میخواهیم قواعد اعتبارسنجی آنرا مشخص کنیم، ایجاد میکنیم. سپس در سازندهی آن، میتوان به متدهای تعریف شدهی در این کلاس پایه دسترسی یافت.
در اینجا در ابتدا به ازای هر خاصیت کلاس مدل مدنظر، یک RuleFor تعریف میشود که با استفاده از static reflection، امکان تعریف strongly typed آنها وجود دارد. سپس ویژگی Required به متد NotNull تبدیل میشود و ویژگی StringLength توسط متد Length قابل تعریف خواهد بود و یا ویژگی Compare توسط متد Equal به صورت strongly typed به خاصیت دیگری متصل میشود.
پس از این تعاریف، میتوان ویژگیهای اعتبارسنجی اطلاعات را از مدل ثبت نام حذف کرد و تنها ویژگیهای خاص Viewهای MVC را در صورت نیاز باقی گذاشت:
تعریف پیامهای سفارشی اعتبارسنجی
روش تعریف پیامهای سفارشی شکست اعتبارسنجی اطلاعات را توسط متد WithMessage در ادامه مشاهده میکنید:
به ازای هر متد تعریف یک قاعدهی اعتبارسنجی جدید، بلافاصله میتوان از متد WithMessage نیز استفاده کرد. همچنین این متد میتواند به اطلاعات اصل model دریافتی نیز همانند پیام سفارشی مرتبط با MinimumLength نام کاربری، دسترسی پیدا کند.
روش تعریف اعتبارسنجیهای سفارشی خواص مدل
فرض کنید میخواهیم یک کلمهی عبور وارد شدهی معتبر، حتما از جمع حروف کوچک، بزرگ، اعداد و symbols تشکیل شده باشد. برای این منظور میتوان از متد Must استفاده کرد:
متد Must، میتواند مقدار خاصیت متناظر را نیز در اختیار ما قرار دهد و بر اساس آن مقدار میتوان خروجی true/false ای را بازگشت داد تا نشان شکست و یا موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی اطلاعات باشد.
البته lambda expression نوشته شده را میتوان توسط method groups، به صورت زیر نیز خلاصه نوشت:
انتقال تعاریف اعتبارسنجهای سفارشی خواص به کلاسهای مجزا
اگر نیاز به استفادهی از متد hasValidPassword در کلاسهای دیگری نیز وجود دارد، میتوان اینگونه اعتبارسنجیهای سفارشی را به کلاسهای مجزایی نیز تبدیل کرد. برای مثال فرض کنید که میخواهیم ایمیل دریافت شده، فقط از یک دومین خاص قابل قبول باشد.
برای این منظور یک کلاس جدید را با ارثبری از PropertyValidator تعریف شدهی در فضای نام FluentValidation.Validators، ایجاد میکنیم. سپس متد IsValid آنرا بازنویسی میکنیم تا برای مثال ایمیلها را صرفا از دومین خاصی بپذیرد.
PropertyValidatorContext امکان دسترسی به نام و مقدار خاصیت در حال اعتبارسنجی را میسر میکند. همچنین مقدار کل model جاری را نیز به صورت یک object در اختیار ما قرار میدهد.
اکنون برای استفادهی از آن میتوان از متد SetValidator استفاده کرد:
و یا حتی میتوان یک متد الحاقی fluent را نیز برای آن طراحی کرد تا SetValidator را به صورت خودکار فراخوانی کند:
سپس تعریف قاعدهی اعتبارسنجی ایمیلها به صورت زیر تغییر میکند:
تعریف قواعد اعتبارسنجی خواص تو در تو و لیستی
فرض کنید به RegisterModel این قسمت، دو خاصیت آدرس و شماره تلفنها نیز اضافه شدهاست که یکی به شیء آدرس و دیگری به مجموعهای از آدرسها اشاره میکند:
در یک چنین حالتی، ابتدا به صورت متداول، قواعد اعتبارسنجی Phone و Address را جداگانه تعریف میکنیم:
سپس برای تعریف اعتبارسنجی دو خاصیت پیچیدهی اضافه شده، میتوان از همان متد SetValidator استفاده کرد که اینبار پارامتر ورودی آن، نمونهای از AbstractValidatorهای هرکدام است. البته برای خاصیت مجموعهای اینبار باید با متد RuleForEach شروع کرد:
در قسمت بعد، روشهای مختلف استفادهی از قواعد اعتبارسنجی تعریف شده را در یک برنامهی ASP.NET Core بررسی میکنیم.
برای مطالعهی بیشتر
- «FluentValidation #1»
نصب کتابخانهی FluentValidation در پروژه
فرض کنید پروژهی ما از سه پوشهی FluentValidationSample.Web، FluentValidationSample.Models و FluentValidationSample.Services تشکیل شدهاست که اولی یک پروژهی MVC است و دو مورد دیگر classlib هستند.
در پروژهی FluentValidationSample.Models، بستهی نیوگت کتابخانهی FluentValidation را به صورت زیر نصب میکنیم:
dotnet add package FluentValidation.AspNetCore
جایگزین کردن سیستم اعتبارسنجی مبتنی بر DataAnnotations با FluentValidation
اکنون فرض کنید در پروژهی Models، مدل ثبتنام زیر را اضافه کردهایم که از همان data annotations توکار و استاندارد ASP.NET Core برای اعتبارسنجی اطلاعات استفاده میکند:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace FluentValidationSample.Models { public class RegisterModel { [Required] [Display(Name = "User name")] public string UserName { get; set; } [Required] [StringLength(100, ErrorMessage = "The {0} must be at least {2} characters long.", MinimumLength = 6)] [DataType(DataType.Password)] [Display(Name = "Password")] public string Password { get; set; } [DataType(DataType.Password)] [Display(Name = "Confirm password")] [Compare("Password", ErrorMessage = "The password and confirmation password do not match.")] public string ConfirmPassword { get; set; } [DataType(DataType.EmailAddress)] [Display(Name = "Email")] [EmailAddress] public string Email { get; set; } [Range(18, 60)] [Display(Name = "Age")] public int Age { get; set; } } }
using FluentValidation; namespace FluentValidationSample.Models { public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel> { public RegisterModelValidator() { RuleFor(x => x.UserName).NotNull(); RuleFor(x => x.Password).NotNull().Length(6, 100); RuleFor(x => x.ConfirmPassword).Equal(x => x.Password); RuleFor(x => x.Email).EmailAddress(); RuleFor(x => x.Age).InclusiveBetween(18, 60); } } }
در اینجا در ابتدا به ازای هر خاصیت کلاس مدل مدنظر، یک RuleFor تعریف میشود که با استفاده از static reflection، امکان تعریف strongly typed آنها وجود دارد. سپس ویژگی Required به متد NotNull تبدیل میشود و ویژگی StringLength توسط متد Length قابل تعریف خواهد بود و یا ویژگی Compare توسط متد Equal به صورت strongly typed به خاصیت دیگری متصل میشود.
پس از این تعاریف، میتوان ویژگیهای اعتبارسنجی اطلاعات را از مدل ثبت نام حذف کرد و تنها ویژگیهای خاص Viewهای MVC را در صورت نیاز باقی گذاشت:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace FluentValidationSample.Models { public class RegisterModel { [Display(Name = "User name")] public string UserName { get; set; } [DataType(DataType.Password)] [Display(Name = "Password")] public string Password { get; set; } [DataType(DataType.Password)] [Display(Name = "Confirm password")] public string ConfirmPassword { get; set; } [DataType(DataType.EmailAddress)] [Display(Name = "Email")] public string Email { get; set; } [Display(Name = "Age")] public int Age { get; set; } } }
تعریف پیامهای سفارشی اعتبارسنجی
روش تعریف پیامهای سفارشی شکست اعتبارسنجی اطلاعات را توسط متد WithMessage در ادامه مشاهده میکنید:
using FluentValidation; namespace FluentValidationSample.Models { public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel> { public RegisterModelValidator() { RuleFor(x => x.UserName) .NotNull() .WithMessage("Your first name is required.") .MaximumLength(20) .WithMessage("Your first name is too long!") .MinimumLength(3) .WithMessage(registerModel => $"Your first name `{registerModel.UserName}` is too short!"); RuleFor(x => x.Password) .NotNull() .WithMessage("Your password is required.") .Length(6, 100); RuleFor(x => x.ConfirmPassword) .NotNull() .WithMessage("Your confirmation password is required.") .Equal(x => x.Password) .WithMessage("The password and confirmation password do not match."); RuleFor(x => x.Email).EmailAddress(); RuleFor(x => x.Age).InclusiveBetween(18, 60); } } }
روش تعریف اعتبارسنجیهای سفارشی خواص مدل
فرض کنید میخواهیم یک کلمهی عبور وارد شدهی معتبر، حتما از جمع حروف کوچک، بزرگ، اعداد و symbols تشکیل شده باشد. برای این منظور میتوان از متد Must استفاده کرد:
using System.Text.RegularExpressions; using FluentValidation; namespace FluentValidationSample.Models { public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel> { public RegisterModelValidator() { RuleFor(x => x.Password) .NotNull() .WithMessage("Your password is required.") .Length(6, 100) .Must(password => hasValidPassword(password)); //... } private static bool hasValidPassword(string password) { var lowercase = new Regex("[a-z]+"); var uppercase = new Regex("[A-Z]+"); var digit = new Regex("(\\d)+"); var symbol = new Regex("(\\W)+"); return lowercase.IsMatch(password) && uppercase.IsMatch(password) && digit.IsMatch(password) && symbol.IsMatch(password); } } }
البته lambda expression نوشته شده را میتوان توسط method groups، به صورت زیر نیز خلاصه نوشت:
RuleFor(x => x.Password) .NotNull() .WithMessage("Your password is required.") .Length(6, 100) .Must(hasValidPassword);
اگر نیاز به استفادهی از متد hasValidPassword در کلاسهای دیگری نیز وجود دارد، میتوان اینگونه اعتبارسنجیهای سفارشی را به کلاسهای مجزایی نیز تبدیل کرد. برای مثال فرض کنید که میخواهیم ایمیل دریافت شده، فقط از یک دومین خاص قابل قبول باشد.
using System; using FluentValidation; using FluentValidation.Validators; namespace FluentValidationSample.Models { public class EmailFromDomainValidator : PropertyValidator { private readonly string _domain; public EmailFromDomainValidator(string domain) : base("Email address {PropertyValue} is not from domain {domain}") { _domain = domain; } protected override bool IsValid(PropertyValidatorContext context) { if (context.PropertyValue == null) return false; var split = context.PropertyValue.ToString().Split('@'); return split.Length == 2 && split[1].Equals(_domain, StringComparison.OrdinalIgnoreCase); } } }
PropertyValidatorContext امکان دسترسی به نام و مقدار خاصیت در حال اعتبارسنجی را میسر میکند. همچنین مقدار کل model جاری را نیز به صورت یک object در اختیار ما قرار میدهد.
اکنون برای استفادهی از آن میتوان از متد SetValidator استفاده کرد:
RuleFor(x => x.Email) .SetValidator(new EmailFromDomainValidator("gmail.com"));
public static class CustomValidatorExtensions { public static IRuleBuilderOptions<T, string> EmailAddressFromDomain<T>( this IRuleBuilder<T, string> ruleBuilder, string domain) { return ruleBuilder.SetValidator(new EmailFromDomainValidator(domain)); } }
RuleFor(x => x.Email).EmailAddressFromDomain("gmail.com");
فرض کنید به RegisterModel این قسمت، دو خاصیت آدرس و شماره تلفنها نیز اضافه شدهاست که یکی به شیء آدرس و دیگری به مجموعهای از آدرسها اشاره میکند:
public class RegisterModel { // ... public Address Address { get; set; } public ICollection<Phone> Phones { get; set; } } public class Phone { public string Number { get; set; } public string Description { get; set; } } public class Address { public string Location { get; set; } public string PostalCode { get; set; } }
public class PhoneValidator : AbstractValidator<Phone> { public PhoneValidator() { RuleFor(x => x.Number).NotNull(); } } public class AddressValidator : AbstractValidator<Address> { public AddressValidator() { RuleFor(x => x.PostalCode).NotNull(); RuleFor(x => x.Location).NotNull(); } }
public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel> { public RegisterModelValidator() { // ... RuleFor(x => x.Address).SetValidator(new AddressValidator()); RuleForEach(x => x.Phones).SetValidator(new PhoneValidator()); }
در قسمت بعد، روشهای مختلف استفادهی از قواعد اعتبارسنجی تعریف شده را در یک برنامهی ASP.NET Core بررسی میکنیم.
برای مطالعهی بیشتر
- «FluentValidation #1»
انتقال محتوای کامپوننت Index به یک کامپوننت جدید و تعریف مسیریابی و مدخل منوی آن
پیش از ادامهی مثال قسمت قبل، قصد داریم تمام کدهای موجود در فایل Pages\Index.razor را به یک فایل اختصاصی آنها منتقل کرده و مسیریابی و منوی آنرا تکمیل کنیم. به همین جهت در پوشهی Pages، یک پوشهی جدید را به نام LearnBlazor ایجاد کرده و درون آن، فایل خالی BindProp.razor را ایجاد میکنیم. سپس تمام محتوای فایل Pages\Index.razor را cut کرده و به درون فایل جدید Pages\LearnBlazor\BindProp.razor، منتقل و Paste میکنیم.
پس از این تغییرات، در فایل Pages\Index.razor، مهمترین سطر آن، همان اولین سطر تعریف مسیریابی آن خواهد بود و هر محتوای دلخواهی که علاقمند بودید:
در ادامه چون میخواهیم گزینهی منوی جدیدی را برای BindProp.razor تعریف کنیم، سطر اول آنرا به صورت زیر تغییر میدهیم:
با اینکار، این کامپوننت صرفنظر از محل قرارگیری آن که اکنون در پوشهی Pages\LearnBlazor است، در مسیر https://localhost:5001/bindprop قابل دسترسی خواهد شد. اما چگونه باید مدخل منوی جدیدی را برای آن تعریف کرد؟ برای اینکار به فایل Shared\NavMenu.razor مراجعه کرده و دقیقا شبیه به ساختار مداخل منوهای Home ، Counter و غیره، مدخل جدیدی را برای آن تعریف میکنیم:
در اینجا برچسب مدخل جدید تعریف شده، Bind Properties است و href لینک به آن، دقیقا به مسیریابی تعریف شدهی در فایل BindProp.razor اشاره میکند.
نمایش لیست اتاقهای تعریف شده، به همراه ویژگیهای آنها
در قسمت قبل، نمایش ردیفی لیست اتاقهای تعریف شده را مشاهده کردید. در این قسمت میخواهیم هر اتاق تعریف شده را در یک card جداگانه نمایش دهیم. هدف این است که در ابتدا به یک UI متداول شلوغ برسیم و بعد شروع کنیم به Refactoring این UI پیچیده، به کامپوننتهای کوچکتر تشکیل دهندهی آن، جهت مدیریت سادهتر این UI و درک بهتر آن. بنابراین در ابتدا با یک کامپوننت کلی شلوغ، شروع خواهیم کرد.
به همین جهت فایل جدید Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor را برای نمایش لیست اتاقهای موجود اضافه میکنیم. سپس محتوای آنرا به صورت زیر تغییر خواهیم داد:
- قسمت کدهای آن که در اینجا ذکر نشده (code@)، با قسمت کدهای کامپوننت Pages\LearnBlazor\BindProp.razor که در قسمت قبل تهیه کردیم، یکی است و هدف از آن، ارائهی List<BlazorRoom> Rooms است که در کدهای razor جاری استفاده شدهاست.
- سپس مسیریابی منتهی به این کامپوننت، به آدرس demoHotel/ تنظیم شدهاست. این مسیریابی را در کامپوننت Shared\NavMenu.razor به صورت زیر مورد استفاده قرار خواهیم داد تا مدخل منوی جدیدی برای آن تهیه شود:
- در این کامپوننت، با ایجاد حلقهای بر روی لیست اتاقها، مشخصات هر کدام نمایش داده میشود. همچنین در اینجا اگر اتاق در حال نمایش فعال باشد، لیست خواص آن نیز درج خواهد شد. به علاوه دو دکمهی جدید حذف و ویرایش نیز در انتهای هر برگه اضافه شدهاست:
تبدیل دکمههای حذف و ویرایش هر اتاق به یک کامپوننت جدید
اکنون میخواهیم کامپوننت شلوغ Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor را به چند زیر کامپوننت بشکنیم تا هر کدام وظایف خاص خود را انجام دهند و در نهایت به یک UI قابل درکتر برسیم. برای مثال میخواهیم دکمههای حذف و ویرایش هر اتاق را به یک کامپوننت جدید منتقل کنیم تا هم این UI خلوتتر شود و هم اگر در قسمت دیگری از برنامه نیاز به یک چنین دکمههایی بود، بتوان از آن کامپوننت اختصاصی، استفادهی مجدد کرد.
برای این منظور ابتدا پوشهی جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents را افزوده و سپس در داخل آن، فایل جدید کامپوننت EditDeleteButton.razor را نیز ایجاد میکنیم. در این فایل جدید در ابتدا کدهای دو دکمهی تعریف شده را از کامپوننت DemoHotel.razor انتخاب و cut کرده و سپس در این فایل جدید paste میکنیم. در این کامپوننت جدید، نیازی به تعریف page@ و مسیریابی آن نیست. به این معنا که این کامپوننت، یک کامپوننت اشتراکی است و routable نیست و قرار است در داخل یک کامپوننت دیگر مورد استفاده قرار گیرد.
بنابراین تا اینجا محتوای کامپوننت EditDeleteButton.razor فقط از دو سطر زیر تشکیل میشود:
در ادامه برای درج این کامپوننت در حلقهی نمایشی آن در کامپوننت DemoHotel، باید به صورت زیر عمل کرد که به فضای نام کامل این کامپوننت اشاره میکند:
برای اینکه مجبور به تعریف یک چنین نام طولانی نباشیم، میتوان فضای نام پوشهی آنرا در انتهای فایل Imports.razor_ قرار داد:
البته اگر قرار نیست از این کامپوننت در سایر کامپوننتها استفاده شود و فقط یک محل استفاده را دارد، میتوان این using را در بالای تعاریف فایل DemoHotel.razor نیز قرار داد.
اکنون میتوان تعریف مدخل کامپوننت را به صورت زیر خلاصه کرد:
ارسال پارامترها به یک کامپوننت
فرض کنید قصد داریم دکمههای ویرایش و حذف را تنها به کاربران ادمین نمایش دهیم. به همین جهت نیاز است بتوان پارامتری مانند IsAdmin را به کامپوننت EditDeleteButton ارسال کرد. برای اینکار کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\EditDeleteButton.razor را به صورت زیر ویرایش میکنیم:
در اینجا خواص عمومی مزین شدهی با ویژگی Parameter، به عنوان پارامتر ورودی کامپوننت عمل میکنند. برای نمونه بر اساس مقدار خاصیت IsAdmin، توسط یک if@ تصمیم خواهیم گرفت که آیا قسمتی از UI نمایش داده شود یا خیر؟
پس از تعریف این پارامتر ورودی، روش استفادهی از آن در کامپوننت DemoHotel به صورت زیر است:
انتقال هر اتاق به کامپوننت مجزای خاص خودش
در ادامه میخواهیم محتوای حلقهی foreach (var room in Rooms)@ کامپوننت DemoHotel را به طور کامل cut کرده و در یک کامپوننت جدید paste کنیم تا به حلقهای خواناتر و با مسئولیتهای کمتری برسیم. نگهداری کدهایی که قسمتهای مختلف آن از هم ایزوله شدهاند و دامنهی تغییرات آنها کاملا مشخص و محدود است، در طول زمان بسیار سادهتر از نگهداری کدهای UI ای در هم تنیدهاست.
به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\IndividualRoom.razor را ایجاد میکنیم و سپس، هر آنچه داخل حلقهی foreach یاد شده قرار دارد را انتخاب و cut کرده و درون این کامپوننت جدید paste میکنیم:
در اینجا پس از paste کدهای داخل حلقه، نیاز به یک پارامتر ورودی که همان شیء Room در حال رندر است، خواهد بود. به همین جهت پارامتر آنرا تعریف کرده و همچنین کدهای موجود را نیز اندکی ویرایش میکنیم، تا از نام این پارامتر جدید استفاده کند.
پس از این تغییر، کدهای حلقهی foreach کامپوننت DemoHotel.razor به صورت زیر خلاصه میشوند. در اینجا روش ارسال یک شیء را به پارامتر Room نیز مشاهده میکنید (البته ذکر @ در اینجا الزامی نیست و میشد از روش مقدار دهی "Room="room نیز استفاده کرد):
در اینجا میتوان سلسه مراتب کامپوننتها را مشاهده کرد. کامپوننت DemoHotel، کامپوننت IndividualRoom را فراخوانی میکند و این کامپوننت نیز کامپوننت EditDeleteButton را مورد استفاده قرار میدهد.
یک تمرین: نمایش لیست امکانات رفاهی هتل
پس از نمایش لیست اتاقهای یک هتل، قصد داریم لیست امکانات رفاهی آنرا نیز نمایش دهیم:
مدل این امکانات را به صورت زیر به پوشهی Models برنامه اضافه میکنیم:
از آنجائیکه قصد داریم لیست آنها را در همان کامپوننت DemoHotel.razor نمایش دهیم، این لیست را به صورت زیر تشکیل میدهیم:
در ابتدا فیلد List<BlazorAmenity> AmenitiesList جهت دسترسی به لیست امکانات رفاهی تعریف شده و سپس آنرا در رویدادگردان OnInitialized، مقدار دهی اولیه کردهایم. در مورد این متدهای چرخهی حیات، در قسمت بعدی بیشتر بحث خواهیم کرد.
اکنون برای نمایش تک تک عناصر این لیست، ابتدا یک کامپوننت منحصر به یک BlazorAmenity را به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\IndividualAmenity.razor ایجاد میکنیم با این محتوا:
این کامپوننت، یک شیء BlazorAmenity را به عنوان پارامتر دریافت کرده و سپس Id، نام و توضیحات آنرا نمایش میدهد.
در آخر پس از تعریف کامپوننت IndividualAmenity.razor، روش استفادهی از آن در کامپوننت DemoHotel به صورت زیر است:
در اینجا بر روی لیست امکانات، یک حلقه را تشکیل داده و سپس توسط کامپوننت IndividualAmenity، هر کدام از امکانات را جداگانه نمایش دادهایم.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-05.zip
پیش از ادامهی مثال قسمت قبل، قصد داریم تمام کدهای موجود در فایل Pages\Index.razor را به یک فایل اختصاصی آنها منتقل کرده و مسیریابی و منوی آنرا تکمیل کنیم. به همین جهت در پوشهی Pages، یک پوشهی جدید را به نام LearnBlazor ایجاد کرده و درون آن، فایل خالی BindProp.razor را ایجاد میکنیم. سپس تمام محتوای فایل Pages\Index.razor را cut کرده و به درون فایل جدید Pages\LearnBlazor\BindProp.razor، منتقل و Paste میکنیم.
پس از این تغییرات، در فایل Pages\Index.razor، مهمترین سطر آن، همان اولین سطر تعریف مسیریابی آن خواهد بود و هر محتوای دلخواهی که علاقمند بودید:
@page "/" <h1>Hello, world!</h1>
@page "/bindprop"
<li class="nav-item px-3"> <NavLink class="nav-link" href="bindprop"> <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> Bind Properties </NavLink> </li>
نمایش لیست اتاقهای تعریف شده، به همراه ویژگیهای آنها
در قسمت قبل، نمایش ردیفی لیست اتاقهای تعریف شده را مشاهده کردید. در این قسمت میخواهیم هر اتاق تعریف شده را در یک card جداگانه نمایش دهیم. هدف این است که در ابتدا به یک UI متداول شلوغ برسیم و بعد شروع کنیم به Refactoring این UI پیچیده، به کامپوننتهای کوچکتر تشکیل دهندهی آن، جهت مدیریت سادهتر این UI و درک بهتر آن. بنابراین در ابتدا با یک کامپوننت کلی شلوغ، شروع خواهیم کرد.
به همین جهت فایل جدید Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor را برای نمایش لیست اتاقهای موجود اضافه میکنیم. سپس محتوای آنرا به صورت زیر تغییر خواهیم داد:
@page "/demoHotel" <h3>Hotel Rooms</h3> <div class="border p-2 mt-2" style="background-color:azure"> <h2 class="text-info">Rooms List</h2> <div class="row container"> @foreach (var room in Rooms) { <div class="bg-light border p-2 col-5 ml-2"> <h4 class="text-secondary">Room - @room.Id</h4> @room.Name<br /> @room.Price.ToString("c")<br /> <input type="checkbox" @bind-value="room.IsActive" checked="@(room.IsActive?"checked":null)" /> Is Active<br /> <span>This room is @(room.IsActive?"Active": "InActive")</span> @if (room.IsActive) { @foreach (var roomProp in room.RoomProps) { <p>@roomProp.Name - @roomProp.Value</p> } } <input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" /> <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" /> </div> } </div> </div>
- سپس مسیریابی منتهی به این کامپوننت، به آدرس demoHotel/ تنظیم شدهاست. این مسیریابی را در کامپوننت Shared\NavMenu.razor به صورت زیر مورد استفاده قرار خواهیم داد تا مدخل منوی جدیدی برای آن تهیه شود:
<li class="nav-item px-3"> <NavLink class="nav-link" href="demoHotel"> <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> Demo Hotel </NavLink> </li>
تبدیل دکمههای حذف و ویرایش هر اتاق به یک کامپوننت جدید
اکنون میخواهیم کامپوننت شلوغ Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor را به چند زیر کامپوننت بشکنیم تا هر کدام وظایف خاص خود را انجام دهند و در نهایت به یک UI قابل درکتر برسیم. برای مثال میخواهیم دکمههای حذف و ویرایش هر اتاق را به یک کامپوننت جدید منتقل کنیم تا هم این UI خلوتتر شود و هم اگر در قسمت دیگری از برنامه نیاز به یک چنین دکمههایی بود، بتوان از آن کامپوننت اختصاصی، استفادهی مجدد کرد.
برای این منظور ابتدا پوشهی جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents را افزوده و سپس در داخل آن، فایل جدید کامپوننت EditDeleteButton.razor را نیز ایجاد میکنیم. در این فایل جدید در ابتدا کدهای دو دکمهی تعریف شده را از کامپوننت DemoHotel.razor انتخاب و cut کرده و سپس در این فایل جدید paste میکنیم. در این کامپوننت جدید، نیازی به تعریف page@ و مسیریابی آن نیست. به این معنا که این کامپوننت، یک کامپوننت اشتراکی است و routable نیست و قرار است در داخل یک کامپوننت دیگر مورد استفاده قرار گیرد.
بنابراین تا اینجا محتوای کامپوننت EditDeleteButton.razor فقط از دو سطر زیر تشکیل میشود:
<input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" /> <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" />
<BlazorServerSample.Pages.LearnBlazor.LearnBlazorComponents.EditDeleteButton></BlazorServerSample.Pages.LearnBlazor.LearnBlazorComponents.EditDeleteButton>
@using BlazorServerSample.Pages.LearnBlazor.LearnBlazorComponents
اکنون میتوان تعریف مدخل کامپوننت را به صورت زیر خلاصه کرد:
<EditDeleteButton></EditDeleteButton>
ارسال پارامترها به یک کامپوننت
فرض کنید قصد داریم دکمههای ویرایش و حذف را تنها به کاربران ادمین نمایش دهیم. به همین جهت نیاز است بتوان پارامتری مانند IsAdmin را به کامپوننت EditDeleteButton ارسال کرد. برای اینکار کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\EditDeleteButton.razor را به صورت زیر ویرایش میکنیم:
@if (IsAdmin) { <input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" /> <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" /> } @code { [Parameter] public bool IsAdmin { get; set; } }
پس از تعریف این پارامتر ورودی، روش استفادهی از آن در کامپوننت DemoHotel به صورت زیر است:
<EditDeleteButton IsAdmin="true"></EditDeleteButton>
انتقال هر اتاق به کامپوننت مجزای خاص خودش
در ادامه میخواهیم محتوای حلقهی foreach (var room in Rooms)@ کامپوننت DemoHotel را به طور کامل cut کرده و در یک کامپوننت جدید paste کنیم تا به حلقهای خواناتر و با مسئولیتهای کمتری برسیم. نگهداری کدهایی که قسمتهای مختلف آن از هم ایزوله شدهاند و دامنهی تغییرات آنها کاملا مشخص و محدود است، در طول زمان بسیار سادهتر از نگهداری کدهای UI ای در هم تنیدهاست.
به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\IndividualRoom.razor را ایجاد میکنیم و سپس، هر آنچه داخل حلقهی foreach یاد شده قرار دارد را انتخاب و cut کرده و درون این کامپوننت جدید paste میکنیم:
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1"> <h4 class="text-secondary">Room - @Room.Id</h4> @Room.Name<br /> @Room.Price.ToString("c")<br /> <input type="checkbox" @bind-value="Room.IsActive" checked="@(Room.IsActive?"checked":null)" /> Is Active<br /> <span>This room is @(Room.IsActive?"Active": "InActive")</span> @if (Room.IsActive) { @foreach (var roomProp in Room.RoomProps) { <p>@roomProp.Name - @roomProp.Value</p> } } <EditDeleteButton IsAdmin="true"></EditDeleteButton> </div> @code { [Parameter] public BlazorRoom Room { get; set; } }
پس از این تغییر، کدهای حلقهی foreach کامپوننت DemoHotel.razor به صورت زیر خلاصه میشوند. در اینجا روش ارسال یک شیء را به پارامتر Room نیز مشاهده میکنید (البته ذکر @ در اینجا الزامی نیست و میشد از روش مقدار دهی "Room="room نیز استفاده کرد):
<div class="row container"> @foreach (var room in Rooms) { <IndividualRoom Room="@room"></IndividualRoom> } </div>
یک تمرین: نمایش لیست امکانات رفاهی هتل
پس از نمایش لیست اتاقهای یک هتل، قصد داریم لیست امکانات رفاهی آنرا نیز نمایش دهیم:
مدل این امکانات را به صورت زیر به پوشهی Models برنامه اضافه میکنیم:
namespace BlazorServerSample.Models { public class BlazorAmenity { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string Description { get; set; } } }
@code{ List<BlazorAmenity> AmenitiesList = new List<BlazorAmenity>(); // ... protected override void OnInitialized() { base.OnInitialized(); // ... AmenitiesList.Add(new BlazorAmenity { Id = 111, Name = "Gym", Description = "24x7 gym room is available." }); AmenitiesList.Add(new BlazorAmenity { Id = 222, Name = "Swimming Pool", Description = "Pool room is open from 6am to 10pm." }); AmenitiesList.Add(new BlazorAmenity { Id = 333, Name = "Free Brakfast", Description = "Enjoy free breakfast at out hotel." }); } }
اکنون برای نمایش تک تک عناصر این لیست، ابتدا یک کامپوننت منحصر به یک BlazorAmenity را به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\IndividualAmenity.razor ایجاد میکنیم با این محتوا:
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1 mt-2"> <h4 class="text-secondary">Amenity - @Amenity.Id</h4> @Amenity.Name<br /> @Amenity.Description<br /> </div> @code { [Parameter] public BlazorAmenity Amenity { get; set; } }
در آخر پس از تعریف کامپوننت IndividualAmenity.razor، روش استفادهی از آن در کامپوننت DemoHotel به صورت زیر است:
<div class="col-12 mt-4"> <h4 class="text-info">Hotel Amenities</h4> </div> @foreach (var amenity in AmenitiesList) { <IndividualAmenity Amenity="@amenity"></IndividualAmenity> }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-05.zip
از قبل در لینوکس وجود داشت در ورژن 17.06 برای ویندوز نیز موجود میشود.
Secrets are a first-class citizen in Docker. They're for storing sensitive application data, like API keys and connection strings. Secrets have been in Docker on Linux for a while, and with Docker version 17.06 they're coming to Windows.