نظرات مطالب
استفاده از مسیرهای مطلق در حین import ماژول‌ها در برنامه‌های مبتنی بر TypeScript
در صورتی که یک Angular workspace را با دستور زیر ایجاد کنیم :
ng new angular-apps --create-application=false
و سپس درون آن یک پروژه را با دستور زیر ایجاد کنیم :
ng generate application cac-web
در ریشه workspace   یک فایل به نام  tsconfig.json وجود دارد و در ریشه پروژه  cac-web یک فایل به نام  tsconfig.app.json وجود دارد . تنظیمات این دو فایل برای  مسیرهای مطلق در حین import ماژول‌ها  چگونه است ؟ 
در فایل  tsconfig.app.json تنظیمات زیر اعمال شده است ولی تاثیری ندارد 

{
  "compilerOptions": {
    "baseUrl": "src",
    "paths": {
      "@app/*": [
        "app/*"
      ],
      "@app/core/*": [
        "app/core/*"
      ],
      "@app/shared/*": [
        "app/shared/*"
      ],
      "@env/*": [
        "environments/*"
      ]
    }
  }
}

ساختار به صورت زیر می‌باشد :
|node_modules
|projects--------------cac-web|e2e-----------------|src
|                             |                    |protractor.conf.js
|                             |                    |tsconfig.json
|                             |src-----------------|app-----------------|client(Module)
|                             |                    |                    |shared(Module)
|                             |                    |                    |core(Module)
|                             |                    |                    |app-routing.module.ts
|                             |                    |                    |app.component.html
|                             |                    |                    |app.component.ts
|                             |                    |                    |app.module.ts
|                             |                    |assets
|                             |                    |environments
|                             |                    |index.html
|                             |                    |main.ts
|                             |                    |polyfills.ts
|                             |                    |styles.css
|                             |                    |test.ts
|                             |browserslist
|                             |karma.conf.js
|                             |tsconfig.app.json
|                             |tsconfig.spec.json
|                             |tslint.json
|.editorconfig
|.gitignore
|angular.json
|package-lock.json
|package.json
|README.md
|tsconfig.json
|tslint.json
اشتراک‌ها
کتابخانه stickyElements

npm install stickyelements and insert dist/stickyelements-animate.js (or build your own bundle using src files)

Then, stick elements!  Demo

stickyElements('.item', {
  stickiness: 5,
  duration: 450
});
  
کتابخانه stickyElements
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت چهارم
در قسمت قبلی با اسمبلی‌ها تا حدی آشنا شدیم. امروز می‌خواهیم یاد بگیریم که چگونه اسمبلی‌ها در حافظه بارگذاری می‌شوند. همانطور که می‌دانید CLR مسئول اجرای کدهای داخل اسمبلی‌هاست. به همین دلیل یک نسخه‌ی دات نت فریم ورک هم باید در ماشین مقصد نصب باشد. به همین منظور مایکروسافت بسته‌های توزیع شونده‌ی دات نت فریمورک را فراهم کرده تا به سادگی بر روی سیستم مشتری نصب شوند و بعضی از ویندوزها نیز نسخه‌های متفاوتی از دات نت فریم ورک را شامل می‌شوند.
برای اینکه مطمئن شوید که آیا دات نت فریم ورک نصب شده است، می‌توانید در شاخه‌ی system32 سیستم، وجود فایل MSCorEE.dll را بررسی نمایید. البته بر روی یک سیستم می‌تواند نسخه‌های مختلفی از یک دات نت فریم ورک نصب باشد. برای آگاهی از اینکه چه نسخه‌هایی بر روی سیستم نصب است باید مسیرهای زیر را مورد بررسی قرار دهید:
%SystemRoot%\Microsoft.NET\Framework
%SystemRoot%\Microsoft.NET\Framework64

بسته‌ی دات نت فریمورک شامل ابزار خط فرمانی به نام CLRVer.exe می‌شود که همه‌ی نسخه‌های نصب شده را نشان می‌دهد. این ابزار با سوییچ all می‌تواند نشان دهد که چه پروسه‌هایی در حال حاضر دارند از یک نسخه‌ی خاص استفاده می‌کنند. یا اینکه ID یک پروسه را به آن داده و نسخه‌ی در حال استفاده را بیابیم.

قبل از اینکه پروسه‌ی بارگیری یک اسمبلی را بررسی کنیم، بهتر است به نسخه‌های 32 و 64 بیتی ویندوز، نگاهی بیندازیم:
یک برنامه در حالت عمومی بر روی تمامی نسخه‌ها قابل اجراست و نیازی نیست که توسعه دهنده کار خاصی انجام دهد. ولی اگر توسعه دهنده نیاز داشته باشد که برنامه را محدود به پلتفرم خاصی کند، باید از طریق برگه build در projectProperties در قسمت PlatformTarget معماری پردازنده را انتخاب کند:

موقعیکه گزینه برای روی anyCPU تنظیم شده باشد و تیک گزینه perfer 32-bit را زده باشید، به این معنی است که بر روی هر سیستمی قابل اجراست؛ ولی اجرا به شیوه‌ی 32 بیت اصلح است. به این معنی که در یک سیستم 64 بیت برنامه را به شکل 32 بیت بالا می‌آورد.
بسته به پلتفرمی که برای توزیع انتخاب می‌کنید، کامپایلر به ساخت اسمبلی‌های با هدرهای (+)P32 می‌پردازد. مایکروسافت دو ابزار خط فرمان را به نام‌های DumpBin .exe و CoreFlags .exe در راستای آزمایش و بررسی هدرهای تولید شده توسط کامپایلر ارائه کرده است.
موقعی که شما یک فایل اجرایی را اجرا می‌کنید، ابتدا هدرها را خوانده و طبق اطلاعات موجود تصمیم می‌گیرد برنامه به چه شکلی اجرا شود. اگر دارای هدر p32 باشد قابل اجرا بر روی سیستم‌های 32 و 64 بیتی است و اگر +PE32 باشد روی سیستم‌های 64 بیتی قابل اجرا خواهد بود. همچنین به بررسی معماری پردازنده که در قسمت هدر embed شده، پرداخته تا اطمینان کسب کند که با خصوصیات پردازنده مقصد مطابقت می‌کند.
نسخه‌های 64 بیتی ارائه شده توسط مایکروسافت دارای فناوری به نام WOW64 یا Windows On Windows64 هستند که اجازه‌ی اجرای برنامه‌های 32 بیت را روی نسخه‌های 64 بیتی، می‌دهند.
جدول زیر اطلاعاتی را ارائه میکند که در حالت عادی برنامه روی چه سیستم‌هایی ارائه شده است و اگر آن‌را محدود به نسخه‌های 32 یا 64 بیتی کنیم، نحوه‌ی اجرا آن بر روی سایر پلتفرم‌ها چگونه خواهد بود.


بعد از اینکه هدر مورد آزمایش قرار گرفت و متوجه شد چه نسخه‌ای از آن باید اجرا شود، بر اساس نسخه‌ی انتخابی، یک از نسخه‌های MSCorEE سی و دو بیتی یا 64 بیتی یا ARM را که در شاخه‌ی system32 قرار دارد، در حافظه بارگذاری می‌نماید. در نسخه‌های 64 بیتی ویندوز که نیاز به MSCorEE نسخه‌های 32 بیتی احساس می‌شود، در آدرس زیر قرار گرفته است:
%SystemRoot%\SysWow64
بعد از آن ترد اصلی پروسه، متدی را در MSCorEE صدا خواهد زد که موجب آماده سازی CLR بارگذاری اسمبلی اجرایی EXE در حافظه و صدا زدن مدخل ورودی برنامه یعنی متد Main می‌گردد. به این ترتیب برنامه‌ی مدیریت شده (managed) شما اجرا می‌گردد.
اشتراک‌ها
مشاهده بیکار شدن کاربر با ng-idle

You may wish to detect idle users and respond, for example, to log them out so their sensitive data is protected, or taunt them, or whatever. I don't care.

This module will include a variety of services and directives to help you in this task. 

مشاهده بیکار شدن کاربر با ng-idle
اشتراک‌ها
نگاهی به راه‌حل‌های موجود پیاده سازی سیستم احراز هویت مرکزی در برنامه‌های دات‌نتی
Securing Modern .NET Core App

Table of Contents:

OAuth 2.0
OpenID Connect
OAuth 2.0 & OpenID Connect: Interplay and Usage
.NET OpenIddict & .NET IdentityServer, How Similar are they?
- OAuth 2.0 Implementation and supported features
- OIDC Implementation and supported features
.NET OpenIddict & .NET IdentityServer, How Different are they?
- OpendictId
- IdentityServer
- Choosing between them
IAM
- Keycloak
- OpenIAM
- Choosing Between OpenIAM and Keycloak
DIF
نگاهی به راه‌حل‌های موجود پیاده سازی سیستم احراز هویت مرکزی در برنامه‌های دات‌نتی