Integrated Terminal improvements - Find support, select/copy multiple pages.
Command Palette MRU list - Quickly find and run your recently used commands.
New Tasks menu - Top-level Tasks menu for running builds and configuring the task runner.
Automatic indentation - Auto indent while typing, moving, and pasting source code.
Emmet abbreviation enhancements - Add Emmet to any language. Multi-cursor support.
New Diff review pane - Navigate Diff editor changes quickly with F7, displayed in patch format.
Angular debugging recipe - Debug your Angular client in VS Code.
Better screen reader support - Aria properties to better present list and drop-down items.
Preview: 64 bit Windows build - Try out the Windows 64 bit version (Insiders build).
Preview: Multi-root workspaces - Open multiple projects in the same editor (Insiders build).
- شاید Angular 2 بهترین نباشد یا نشود، اما این مهم نیست. عوامل زیادی در انتخاب یک فریم ورک مؤثر هستند:
بنابراین آیا پس از ارائهی نهایی Angular 2، ارزش یادگیری را دارد؟ بله؛ حتما. ابتدا (و هم اکنون) اعتراضهای شدیدی در مورد عدم سازگاری آن با نگارشهای قبلی وجود خواهد داشت و پس از مدتی همه آنرا فراموش کرده و خودشان را وفق میدهند.
- چه کسانی این فریم ورک را توسعه میدهند؟ گوگل. این مورد خیلی مهم است. در این بین شاید Aurelia مدرنتر به نظر برسد اما تیم آن سابقهی خوبی در نگهداری محصولات قبلی آن ندارد. برای مثال Durandal آنها به طور کامل رها شده و الان Aurelia را شروع کردهاند.
- تیم Angular اینقدر شجاعت داشته که اقرار کند نگارش 1 آن مشکلات زیادی دارد و دست به یک بازنویسی کامل زدهاند. باید دقت کرد که چقدر اینکار برای یک تیم محبوب در وب مشکل است و قطعا نگارش 2 آن که با این حجم بالای اعتراضات عدم سازگاری با نگارش 1 آن تولید شدهاست، بسیاری از مشکلات نگارش قبلی را ندارد. همچنین همین مساله سازگاری آنرا با نگارشهای بعد از 2 نیز تضمین خواهد کرد. چون اینبار دست به یک طراحی مجدد زدهاند و ... این طراحی مجدد خیلی برای آنها گران تمام شدهاست (خصوصا از لحاظ حجم انتقادهای رسیده). بنابراین در آینده در زمینه سازگاری با نگارشهای قبلی به شدت محتاط خواهند بود. این موردی است که استفاده کنندگان از ReactJS به زودی با آن مواجه خواهند شد.
- گروه کاربری مصرف کنندگان آن. چه تعداد مقاله، ویدیوی آموزشی، انجمن رفع اشکال و امثال اینها را در مورد یک محصول میتوانید پیدا کنید؟ قطعا AngularJS در این زمینه حرف اول را میزند.
- Angular 2 بر مبنای استاندارد web component طراحی شدهاست که در دراز مدت نیز سبب برد AngularJS 2 خواهد شد و نیاز کمتر به بازنویسیهای کلی.
- Angular 2 برای کار با محصولات موبایل بهینه سازی شدهاست و مانند بوت استرپ 3 یک فریم ورک mobile first است.
- استفادهی از Type Script به عنوان زبان اول این پلتفرم (البته استفادهی از آن اجباری نیست). این مساله در دراز مدت سبب تولید کدهایی با کیفیت بالاتر میشود. برای مثال الان ReactJS مخلوطی است از ES 5 و ES 6. اما AngularJS 2 تصمیم بهتری را اتخاذ کردهاست. همین مساله سبب شدهاست که توسعهی Type Script توسط مایکروسافت سرعت بیشتری پیدا کند.
- داشتن امکانات توکار بیشتری نسبت به رقبا. برای مثال ReactJS یک کتابخانه است؛ اما AngularJS 2 یک فریم ورک کامل که تمام کتابخانههای جانبی رقبا را یکجا از روز اول دارد.
بنابراین آیا پس از ارائهی نهایی Angular 2، ارزش یادگیری را دارد؟ بله؛ حتما. ابتدا (و هم اکنون) اعتراضهای شدیدی در مورد عدم سازگاری آن با نگارشهای قبلی وجود خواهد داشت و پس از مدتی همه آنرا فراموش کرده و خودشان را وفق میدهند.
پس از برقراری ارتباط بین فرم و مدل آن در قسمت قبل، مرحلهی بعدی طراحی یک فرم خوب، اعتبارسنجی ورودیهای کاربران است و واکنش نشان دادن به ورودیهای نامطلوب.
کلاسهای CSS اعتبارسنجی در Angular
زمانیکه Angular فرمی را تحت نظر قرار میدهد، کلاسهای CSS خاصی را نیز بر اساس حالات عناصر مختلف آن، به آنها متصل خواهد کرد. بر این اساس میتوان ظاهر این المانها را سفارشی سازی نمود. این کلاسها به شرح زیر هستند:
برای اینکه بتوانیم این موارد را در عمل مشاهده کنیم، به ابتدای فرم مثال این سری، تغییرات ذیل را اعمال خواهیم کرد:
برای اینکه مشخص کنیم چه کلاسی به المان firstName متصل شدهاست، ابتدا نیاز است یک template reference variable را برای آن تعریف کنیم که اینکار را توسط معرفی firstName# انجام دادهایم. به این ترتیب است که میتوان به خاصیت className آن در ادامه دسترسی یافت.
تصویر فوق کلاسهایی را نمایش میدهد که در اولین بار نمایش فرم، به المان firstName متصل شدهاند. برای مثال در این حالت کلاس ng-pristine قابل مشاهدهاست و هنوز تغییری در آن حاصل نشدهاست.
در ادامه اگر حرفی را به آن اضافه کنیم:
هنوز هم ng-untouched آن برقرار است؛ اما ng-pristine آن به ng-dirty تبدیل شدهاست. در اینجا حتی اگر کل اطلاعات فیلد را نیز حذف کنیم و آنرا خالی کنیم یا به حالت اول بازگردانیم نیز کلاس ng-dirty قابل مشاهدهاست. بنابراین اگر حالت فیلدی dirty شد، همواره به همین حالت باقی میماند.
در این لحظه اگر با Tab به فیلد دیگری در فرم مراجعه کنیم:
در اینجا است که کلاس ng-untouched به ng-touched تبدیل میشود. بنابراین کلاسهای مختلف لمس یک فیلد، ارتباطی به افزوده شدن یا حذف کاراکتری از یک فیلد ندارند و فقط به از دست رفتن focus و مراجعهی به فیلد دیگری مرتبط میشوند.
اگر به المان تغییر یافتهی فوق دقت کنید، ویژگی required نیز به آن اضافه شدهاست (علاوه بر template reference variable ایی که تعریف کردیم). در این حالت کل فیلد را خالی کنید:
همانطور که مشاهده میکنید، اکنون کلاس ng-valid به کلاس ng-invalid تغییر یافتهاست.
ارتباط بین کلاسهای CSS اعتبارسنجی و خواص ngModel
تمام کلاسهای -ng ایی که در بالا معرفی شدند، معادلهای خواص ngModel ایی نیز دارند. فقط کافی است -ng آنها را حذف کنید، باقیماندهی آن، نام خاصیت متناظری در ngModel خواهد بود. برای مثال کلاس ng-untouched به خاصیت untouched نگاشت میشود و به همین ترتیب برای مابقی.
template reference variable ایی را که تا به اینجا به المان اضافه کردیم (firstName#) به خواص همان المان دسترسی دارد (مانند className آن). اما در ادامه میخواهیم این متغیر به ngModel و خواص آن دسترسی داشته باشد و میدان دید آن تغییر کند. به همین جهت تنها کافی است تا ngModel را به این متغیر انتساب دهیم:
پس از این تغییر اکنون template reference variable تعریف شده میتواند برای نمونه به خاصیت dirty شیء ngModel دسترسی پیدا کند.
یک نکته: در حالت خواص valid و invalid که مرتبط با اعتبارسنجی هستند، خاصیت سومی نیز به نام errors وجود دارد که حاوی اطلاعات بیشتری در مورد خطای اعتبارسنجی رخ دادهاست. بنابراین وجود این خاصیت و نال نبودن آن نیز دلالت بر وجود یک خطای اعتبارسنجی است. از خاصیت errors در ادامهی بحث در قسمت «مدیریت چندین خطای همزمان اعتبارسنجی» استفاده خواهیم کرد.
نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با بررسی خواص ngModel
یکی از مزایای کار با خواص ngModel، امکان استفادهی از آنها در عبارات شرطیاست که نسبت به کلاسهای CSS معرفی شدهی در ابتدای بحث، انعطاف پذیری بیشتری را به همراه خواهند داشت.
توسط ngIf میتوان المانی را به DOM اضافه و یا کلا از آن حذف کرد. در اینجا یک عبارت boolean به آن نسبت داده شدهاست. ابتدا حالت firstName.invalid را بررسی کنید. مشاهده خواهید کرد که اگر فرم برای بار اول و با مقادیر خالی نمایش داده شود، div خطا نیز ظاهر میشود که آنچنان خوشایند نیست و بهتر است خطاها را پس از اینکه کاربر مشغول به کار با فرم شد، به او نمایش دهیم؛ تا اینکه از همان ابتدا این خطاها به صورت واضحی نمایش داده شوند. بنابراین && firstName.touched نیز در اینجا اضافه شدهاست. به این ترتیب div نمایش دهندهی alert بوت استرپ، دیگر در اولین بار نمایش یک فرم خالی، ظاهر نخواهد شد. اما اگر کاربر با یک tab از فیلدی خالی رد شد، آنگاه این خطا نمایش داده میشود.
نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با مزین ساختن المانهای ورودی
علاوه بر نمایش یک alert بوت استرپی متناظر با یک فیلد غیرمعتبر، میتوان خود المانهای ورودی را نیز با شیوهنامههایی مزین ساخت.
این کار را در بوت استرپ با افزودن کلاس has-error در کنار form-group انجام میدهند. همچنین label نیز باید به کلاس control-label مزین شود تا hass-error بر روی آن نیز تاثیرگذار شود. برای پیاده سازی پویای آن در Angular به روش ذیل عمل میشود:
در اینجا روش افزودن شرطی کلاس ویژهی has-error بوت استرپ را به مجموعه کلاسهای div جاری ملاحظه میکنید. هر زمان که شرط ذکر شده برقرار باشد، در عبارت property binding مخصوص class.className، این className را به صورت خودکار به مجموعه کلاسهای آن المان اضافه میکند و برعکس.
بنابراین اگر المان firstName خالی باشد و همچنین با یک Tab از روی آن عبور کرده باشیم، کلاس has-error در کنار کلاس form-group اضافه میشود.
روش دوم: همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، Angular بر اساس حالات مختلف یک فیلد، کلاسهای CSS خاصی را به آنها انتساب میدهد. یک چنین کاری را با مقدار دهی این کلاسها در فایل src\styles.css نیز میتوان انجام داد که دقیقا معادل بررسی خواص invalid و touched با کدنویسی است:
سایر ویژگیهای اعتبارسنجی HTML 5
تا اینجا ویژگی استاندارد required را به المان ورودی فرم ثبت اطلاعات کاربران، اضافه کردیم.
در اینجا برای مثال اعمال ویژگیهای maxlength، minlength و pattern را مشاهده میکنید. ویژگی pattern برای تعریف عبارات باقاعده بکار میرود (برای مثال، نام حتما باید با V شروع شود) و تقریبا در تمام مرورگرها (caniuse.com ) نیز پشتیبانی میشود.
برای نمونه minlength همهجا پشتیبانی نمیشود؛ اما آنرا میتوان برای مثال با الگویی مساوی "+..." جایگزین کرد.
مشکل! ذکر چند ویژگی اعتبارسنجی با هم، تداخل ایجاد میکنند!
در اینجا چون چهار ویژگی مختلف را به صورت یکجا به یک المان متصل کردهایم، اکنون div ذیل به هر کدام از این ویژگیها به صورت یکسانی واکنش نشان خواهد داد؛ زیرا خاصیت invalid را true میکنند:
روش مدیریت این حالت، به صورت ذیل است:
با یک چنین خروجی:
همانطور که در تصویر ملاحظه میکنید، محتوای خاصیت errors به صورت JSON، جهت دیباگ نیز درج شدهاست.
بنابراین وجود خاصیت firstName.errors.minlength و یا firstName.errors.pattern به این معنا است که این خطاهای خاص وجود دارند (خاصیت firstName.errors به همراه اضافاتی است) و برعکس نال بودن آنها مؤید عدم وجود خطایی است. به همین جهت میتوان به ازای هر کدام، یک div جداگانه را تشکیل داد.
مرحلهی بعد، استخراج اطلاعات بیشتری از همین شیء و محتوای خاصیت errors است. برای مثال زمانیکه در آن خاصیت minlength ظاهر شد، این خاصیت نیز دارای خاصیتی مانند requiredLength است که از آن میتوان جهت درج عدد واقعی مورد نیاز این اعتبارسنج استفاده کرد.
بهبود اعتبارسنجی drop down
در حالت فعلی تعریف drop down مثال این سری، نیازی به اعتبارسنجی نیست؛ چون لیست مشخصی از طریق کامپوننت در اختیار این المان قرار میگیرد و همواره دقیقا یکی از این عناصر انتخاب خواهند شد. اما اگر گزینهی دیگری را مانند:
به ابتدای این لیست اضافه کنیم، اینبار نیاز به اعتبارسنجی خواهد بود؛ زیرا اکنون کاربر میتواند گزینهای را انتخاب نکند و راهی پیش فرض هم برای اعتبارسنجی این گزینه وجود ندارد.
در اینجا اتصال به class.has-error را همانند مثالهای قبلی مشاهده میکنید. اما اینبار به یک خاصیت عمومی تعریف شدهی در سطح کامپوننت متصل شدهاست؛ زیرا Angular در مورد این المان خاص، کاری را برای ما انجام نخواهد داد. همچنین پیاده سازی حالت عبور از این کامپوننت با Tab نیز توسط اتصال به رخداد blur صورت گرفتهاست تا هر زمانیکه این فیلد focus را از دست داد، اجرا شود. دسترسی به مقدار جاری انتخابی این select نیز توسط یک template reference variable به نام primaryLanguage# صورت گرفتهاست. به این ترتیب میتوان به خواص این المان مانند value آن دسترسی پیدا کرد. همچنین چون میخواهیم با انتخاب گزینهی دیگری این علامت خطا رفع شود، این متد به رخداد change نیز علاوه بر blur، متصل شدهاست.
کار این متد تغییر مقدار hasPrimaryLanguageError است تا کلاس has-error در فرم نمایش داده شود. در اینجا اگر مقدار primaryLanguage انتخابی همان گزینهی default ابتدایی باشد، خاصیت hasPrimaryLanguageError به true تنظیم میشود:
اعتبارسنجی در سطح کل فرم
تا اینجا بررسیهایی را که انجام دادیم، در سطح فیلدها بودند. اکنون اگر کاربر به طور کامل تمام این فیلدها را تغییر ندهد و بر روی دکمهی ارسال کلیک کند چطور؟
زمانیکه فرم جاری را ایجاد کردیم، یک template reference variable را به نام form# نیز به آن نسبت دادیم و چون به ngForm متصل شدهاست، میتوان به خواص این شیء نیز دسترسی یافت. برای نمونه پس از دکمهی ثبت، عبارت ذیل را تعریف کنید:
همانطور که ملاحظه میکنید یکی از خواص شیء ngForm که توسط متغیر form قابل دسترسی شدهاست، خاصیت valid میباشد که حاصل اعتبارسنجی تمام عناصر داخل فرم است. برای مثال میتوان از این خاصیت جهت فعال یا غیرفعال کردن دکمهی ثبت اطلاعات نیز استفاده کرد:
در اینجا مقدار form.invalid به خاصیت disabled المان متصل شدهاست و اگر اعتبارسنجی فرم با شکست مواجه شود، این دکمه در حالت غیرفعال ظاهر میشود.
در قسمت بعد نحوهی ارسال این فرم را به سرور، بررسی میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-04.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
کلاسهای CSS اعتبارسنجی در Angular
زمانیکه Angular فرمی را تحت نظر قرار میدهد، کلاسهای CSS خاصی را نیز بر اساس حالات عناصر مختلف آن، به آنها متصل خواهد کرد. بر این اساس میتوان ظاهر این المانها را سفارشی سازی نمود. این کلاسها به شرح زیر هستند:
کلاس CSS اعتبارسنجی | توضیحات |
ng-untouched | زمانیکه فرمی برای بار اول رندر میشود، تمام فیلدهای آن با کلاس CSS ایی به نام ng-untouched علامتگذاری میشوند. |
ng-touched | همینقدر که کاربر با یک Tab از فیلدی عبور کند، با کلاس ng-touched مزین خواهد شد. بنابراین مهم نیست که حتما دادهای وارد شده باشد یا خیر. حتی عبور از یک فیلد نیز به معنای لمس آن نیز میباشد. |
ng-pristine | مربوط به زمانیاست که یک فیلد نه تغییر کردهاست و نه لمس شدهاست. |
ng-dirty | همینقدر که کاربر، تغییری را در فیلدی ایجاد کند، آن المان با کلاس ng-dirty مشخص خواهد شد. |
ng-valid | برای حالت موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی، به آن المان انتساب داده میشود. |
ng-invalid | برای حالت غیر موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی، به آن المان انتساب داده میشود. |
برای اینکه بتوانیم این موارد را در عمل مشاهده کنیم، به ابتدای فرم مثال این سری، تغییرات ذیل را اعمال خواهیم کرد:
<div class="form-group"> <label>First Name</label> <input #firstName required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName"> </div> <h3>Classes</h3> <h4>{{ firstName.className }}</h4>
تصویر فوق کلاسهایی را نمایش میدهد که در اولین بار نمایش فرم، به المان firstName متصل شدهاند. برای مثال در این حالت کلاس ng-pristine قابل مشاهدهاست و هنوز تغییری در آن حاصل نشدهاست.
در ادامه اگر حرفی را به آن اضافه کنیم:
هنوز هم ng-untouched آن برقرار است؛ اما ng-pristine آن به ng-dirty تبدیل شدهاست. در اینجا حتی اگر کل اطلاعات فیلد را نیز حذف کنیم و آنرا خالی کنیم یا به حالت اول بازگردانیم نیز کلاس ng-dirty قابل مشاهدهاست. بنابراین اگر حالت فیلدی dirty شد، همواره به همین حالت باقی میماند.
در این لحظه اگر با Tab به فیلد دیگری در فرم مراجعه کنیم:
در اینجا است که کلاس ng-untouched به ng-touched تبدیل میشود. بنابراین کلاسهای مختلف لمس یک فیلد، ارتباطی به افزوده شدن یا حذف کاراکتری از یک فیلد ندارند و فقط به از دست رفتن focus و مراجعهی به فیلد دیگری مرتبط میشوند.
اگر به المان تغییر یافتهی فوق دقت کنید، ویژگی required نیز به آن اضافه شدهاست (علاوه بر template reference variable ایی که تعریف کردیم). در این حالت کل فیلد را خالی کنید:
همانطور که مشاهده میکنید، اکنون کلاس ng-valid به کلاس ng-invalid تغییر یافتهاست.
ارتباط بین کلاسهای CSS اعتبارسنجی و خواص ngModel
تمام کلاسهای -ng ایی که در بالا معرفی شدند، معادلهای خواص ngModel ایی نیز دارند. فقط کافی است -ng آنها را حذف کنید، باقیماندهی آن، نام خاصیت متناظری در ngModel خواهد بود. برای مثال کلاس ng-untouched به خاصیت untouched نگاشت میشود و به همین ترتیب برای مابقی.
template reference variable ایی را که تا به اینجا به المان اضافه کردیم (firstName#) به خواص همان المان دسترسی دارد (مانند className آن). اما در ادامه میخواهیم این متغیر به ngModel و خواص آن دسترسی داشته باشد و میدان دید آن تغییر کند. به همین جهت تنها کافی است تا ngModel را به این متغیر انتساب دهیم:
<div class="form-group"> <label>First Name</label> <input #firstName="ngModel" required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName"> </div> <h4>dirty: {{ firstName.dirty }}</h4>
یک نکته: در حالت خواص valid و invalid که مرتبط با اعتبارسنجی هستند، خاصیت سومی نیز به نام errors وجود دارد که حاوی اطلاعات بیشتری در مورد خطای اعتبارسنجی رخ دادهاست. بنابراین وجود این خاصیت و نال نبودن آن نیز دلالت بر وجود یک خطای اعتبارسنجی است. از خاصیت errors در ادامهی بحث در قسمت «مدیریت چندین خطای همزمان اعتبارسنجی» استفاده خواهیم کرد.
نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با بررسی خواص ngModel
یکی از مزایای کار با خواص ngModel، امکان استفادهی از آنها در عبارات شرطیاست که نسبت به کلاسهای CSS معرفی شدهی در ابتدای بحث، انعطاف پذیری بیشتری را به همراه خواهند داشت.
<div class="form-group"> <label>First Name</label> <input #firstName="ngModel" #firstNameElement required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName"> <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched" class="alert alert-danger"> First Name is required. </div> </div> <h4>className: {{ firstNameElement.className }}</h4> <h4>dirty: {{ firstName.dirty }}</h4> <h4>invalid: {{ firstName.invalid }}</h4>
نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با مزین ساختن المانهای ورودی
علاوه بر نمایش یک alert بوت استرپی متناظر با یک فیلد غیرمعتبر، میتوان خود المانهای ورودی را نیز با شیوهنامههایی مزین ساخت.
این کار را در بوت استرپ با افزودن کلاس has-error در کنار form-group انجام میدهند. همچنین label نیز باید به کلاس control-label مزین شود تا hass-error بر روی آن نیز تاثیرگذار شود. برای پیاده سازی پویای آن در Angular به روش ذیل عمل میشود:
<div class="form-group" [class.has-error]="firstName.invalid && firstName.touched"> <label class="control-label">First Name</label>
بنابراین اگر المان firstName خالی باشد و همچنین با یک Tab از روی آن عبور کرده باشیم، کلاس has-error در کنار کلاس form-group اضافه میشود.
روش دوم: همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، Angular بر اساس حالات مختلف یک فیلد، کلاسهای CSS خاصی را به آنها انتساب میدهد. یک چنین کاری را با مقدار دهی این کلاسها در فایل src\styles.css نیز میتوان انجام داد که دقیقا معادل بررسی خواص invalid و touched با کدنویسی است:
.ng-touched.ng-invalid{ border: 1px solid red; }
سایر ویژگیهای اعتبارسنجی HTML 5
تا اینجا ویژگی استاندارد required را به المان ورودی فرم ثبت اطلاعات کاربران، اضافه کردیم.
<input #firstName="ngModel" #firstNameElement required maxlength="3" minlength="2" pattern="^V.*" type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
برای نمونه minlength همهجا پشتیبانی نمیشود؛ اما آنرا میتوان برای مثال با الگویی مساوی "+..." جایگزین کرد.
مشکل! ذکر چند ویژگی اعتبارسنجی با هم، تداخل ایجاد میکنند!
در اینجا چون چهار ویژگی مختلف را به صورت یکجا به یک المان متصل کردهایم، اکنون div ذیل به هر کدام از این ویژگیها به صورت یکسانی واکنش نشان خواهد داد؛ زیرا خاصیت invalid را true میکنند:
<div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched" class="alert alert-danger"> First Name is required. </div>
<div class="form-group" [class.has-error]="firstName.invalid && firstName.touched"> <label class="control-label">First Name</label> <input #firstName="ngModel" #firstNameElement required maxlength="3" minlength="2" pattern="^V.*" type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName"> <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched"> <div class="alert alert-info"> errors: {{ firstName.errors | json }} </div> <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.required"> Name is required. </div> <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.minlength"> Name should be minimum {{firstName.errors.minlength.requiredLength}} characters. </div> <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.maxlength"> Name should be max {{firstName.errors.maxlength.requiredLength}} characters. </div> <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.pattern"> Name pattern: {{firstName.errors.pattern.requiredPattern}} </div> </div> </div>
همانطور که در تصویر ملاحظه میکنید، محتوای خاصیت errors به صورت JSON، جهت دیباگ نیز درج شدهاست.
بنابراین وجود خاصیت firstName.errors.minlength و یا firstName.errors.pattern به این معنا است که این خطاهای خاص وجود دارند (خاصیت firstName.errors به همراه اضافاتی است) و برعکس نال بودن آنها مؤید عدم وجود خطایی است. به همین جهت میتوان به ازای هر کدام، یک div جداگانه را تشکیل داد.
مرحلهی بعد، استخراج اطلاعات بیشتری از همین شیء و محتوای خاصیت errors است. برای مثال زمانیکه در آن خاصیت minlength ظاهر شد، این خاصیت نیز دارای خاصیتی مانند requiredLength است که از آن میتوان جهت درج عدد واقعی مورد نیاز این اعتبارسنج استفاده کرد.
بهبود اعتبارسنجی drop down
در حالت فعلی تعریف drop down مثال این سری، نیازی به اعتبارسنجی نیست؛ چون لیست مشخصی از طریق کامپوننت در اختیار این المان قرار میگیرد و همواره دقیقا یکی از این عناصر انتخاب خواهند شد. اما اگر گزینهی دیگری را مانند:
<option value="default">Select a Language...</option>
<div class="form-group" [class.has-error]="hasPrimaryLanguageError"> <label class="control-label">Primary Language</label> <select class="form-control" name="primaryLanguage" #primaryLanguage (blur)="validatePrimaryLanguage(primaryLanguage.value)" (change)="validatePrimaryLanguage(primaryLanguage.value)" [(ngModel)]="model.primaryLanguage"> <option value="default">Select a Language...</option> <option *ngFor="let lang of languages"> {{ lang }} </option> </select> </div>
export class EmployeeRegisterComponent { hasPrimaryLanguageError = false; validatePrimaryLanguage(value) { if (value === 'default'){ this.hasPrimaryLanguageError = true; } else{ this.hasPrimaryLanguageError = false; } } }
اعتبارسنجی در سطح کل فرم
تا اینجا بررسیهایی را که انجام دادیم، در سطح فیلدها بودند. اکنون اگر کاربر به طور کامل تمام این فیلدها را تغییر ندهد و بر روی دکمهی ارسال کلیک کند چطور؟
<form #form="ngForm" novalidate>
<h3> form.valid: {{ form.valid }}</h3>
<button class="btn btn-primary" type="submit" [disabled]="form.invalid">Ok</button>
در قسمت بعد نحوهی ارسال این فرم را به سرور، بررسی میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-04.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
This is the first of an eight part series where I am joined by Phil Japikse to discuss design patterns. A design pattern is a best practice you can use in your code to solve a common problem. In this episode, Phil demonstrates the Command and Memento patterns.
Episodes in this series:
- Command/Memento patterns (this episode)
- Strategy pattern
- Template Method pattern (to be published 7/20)
- Observer/Publish-Subscribe patterns (to be published 7/25)
- Singleton pattern (to be published 8/8)
- Factory patterns (to be published 8/10)
- Adapter/Facade patterns (to be published 8/15)
- Decorator pattern (to be published 8/17)
اغلب برنامههای بزرگ Angular، ویژگیهای مختلف خود را به ماژولهای مجزایی تبدیل میکنند. این ماژولها شبیه به مفهوم Area در ASP.NET MVC هستند و هدف آنها نظم بخشیدن به کامپوننتهای ویژهی یک قسمت خاص از برنامه، در ناحیهای مختص به آن میباشد. به علاوه ایجاد ماژولها، قابلیت lazy loading مسیریابیها را نیز مسیر میکند. هر برنامهی Angular حداقل به همراه یک ماژول است که بر اساس قراردادی، AppModule نام گرفتهاست و در فایل src\app\app.module.ts قرار دارد. با توسعهی برنامه و بیشتر شدن قابلیتهای آن، استفادهی از این تک ماژول پیش فرض، مشکل تداخل مسئولیتها را به همراه خواهد داشت. برای رفع این مشکل توصیه شدهاست که کامپوننتهای مرتبط به یک ویژگی خاص را درون ماژولی مختص به خود قرار دهید؛ برای مثال مانند ماژول محصولات، برای نظم دهی به کامپوننتهای لیست محصولات، جزئیات محصولات، ویرایش محصولات و غیره، ماژول کاربران برای تعریف کامپوننتهای لاگین، تغییر کلمهی عبور و امثال آن. در این قسمت قصد داریم نحوهی تنظیمات مسیریابی و هدایت کاربران را به ماژولهای مختلف برنامه، بررسی کنیم.
تنظیم مسیریابی ماژولها
در اینجا نیازی به تنظیم base path نیست و این تنظیم تنها یکبار به ازای کل برنامه انجام میشود. همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، ماژول مسیریابی Angular و یا همان RouterModule، به همراه سرویسی برای دسترسی به امکانات آن، تنظیمات مسیریابی و یک سری دایرکتیو مانند routerLink، جهت تعامل با آن است. از آنجائیکه سرویس ماژول مسیریابی در فایل src\app\app-routing.module.ts تعریف و تنظیم شدهاست، باید اطمینان حاصل کرد که این سرویس تنها یکبار در طول عمر برنامه وهله سازی میشود و از آنجائیکه هر ماژول تنظیمات مجزای مسیریابی خود را خواهد داشت، دیگر نمیتوان از متد RouterModule.forRoot سراسری استفاده کرد و در اینجا باید از متد forChild این ماژول، جهت تعریف تنظیمات مسیریابیهای ماژولهای مختلف کمک گرفت. متد forChild نیز شبیه به همان آرایهی تنظیمات مسیریابی متد forRoot را دریافت میکند.
یک مثال: در ادامهی مثالی که در قسمت قبل به کمک Angular CLI ایجاد کردیم، ماژول جدید محصولات را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد میکنیم:
پس از اجرای این دستور، ماژول جدید محصولات در فایل src\app\product\product.module.ts و تنظیمات ابتدایی آن در فایل src\app\product\product-routing.module.ts تشکیل میشوند:
همانطور که مشاهده میکنید، در حین تشکیل تنظیمات ابتدایی مسیریابی این ماژول جدید، اینبار از متد forChild استفاده شدهاست و نه متد forRoot که مختص به ماژول اصلی و سراسری برنامهاست.
سپس ProductRoutingModule به قسمت imports ماژول محصولات به صورت خودکار اضافه شدهاست:
در ادامه کامپوننت جدید لیست محصولات را به این ماژول اضافه میکنیم:
به این ترتیب داخل پوشهای به نام produc-list، کامپوننت product-list.component.ts تشکیل خواهد شد. در حقیقت این دستور اعمال ذیل را انجام میدهد:
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، کار به روز رسانی فایل ماژول محصولات، جهت درج این کامپوننت جدید، در قسمت declarations فایل product.module.ts نیز به صورت خودکار انجام شدهاست:
اکنون که این ماژول جدید را به همراه یک کامپوننت نمونه در آن تعریف کردیم، برای افزودن مسیریابی به آن، به فایل src\app\product\product-routing.module.ts مراجعه کرده و آرایهی Routes آنرا تکمیل میکنیم:
ابتدا کامپوننت لیست محصولات import شده و سپس آرایهی Routes مسیری را به این کامپوننت تعریف کردهایم.
در ادامه میخواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید اضافه کنیم. در قسمت قبل منویی را به برنامه اضافه کردیم. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و routerLink جدیدی را به آن اضافه میکنیم:
پیشتر لینکی را به کامپوننت welcome در قسمت قبل اضافه کرده بودیم. در اینجا لینک جدیدی را به کامپوننت لیست محصولات، در ذیل آن تعریف کردهایم.
در اینجا نیز نحوهی تعریف لینکها مانند قبل است و آرایهی تنظیمات پارامترهای لینک باید به مقدار خاصیت path تعریف شده اشاره کند.
اکنون دستور ng serve -o را صادر کنید تا برنامه در حافظه ساخته شده و در مرورگر نمایش داده شود. در ادامه اگر بر روی لینک لیست محصولات کلیک کنید، صفحهی ذیل را مشاهده خواهید کرد:
به این معنا که برنامه اطلاعی از این مسیریابی جدید نداشته و صفحهی یافت نشدن مسیریابی را که در قسمت قبل تنظیم کردیم، نمایش دادهاست. برای رفع این مشکل باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به آن معرفی کنیم:
در اینجا در ابتدا ماژول محصولات import شده و سپس به قسمت لیست imports ماژول App اضافه گردیدهاست. اکنون مسیریابی به این کامپوننت جدید واقع شدهی در قسمت ماژول محصولات، کار میکند:
نکته 1: علت اینکه ProductModule را پیش از AppRoutingModule تعریف کردیم این است که AppRoutingModule دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که در قسمت قبل آنرا جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزودیم. اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف میشد و سپس ProductModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابیهای ماژول محصولات نمیرسید؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده بود.
نکته 2: میتوان در قسمت import متد RouterModule.forRoot را نیز مستقیما قرار داد (بجای AppRoutingModule). اگر این کار صورت گیرد، ابتدا مسیریابیهای موجود در ماژولها پردازش میشوند و در آخر مسیرهای موجود در RouterModule.forRoot صرفنظر از محل قرارگیری آن در این لیست بررسی خواهد شد (حتی اگر در ابتدای لیست قرار گیرد). هرچند جهت مدیریت بهتر برنامه، این متد به AppRoutingModule منتقل شدهاست. بنابراین اکنون «نکتهی 1» برقرار است.
انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها
هنگام کار کردن با تعدادی ویژگی مرتبط به هم قرار گرفتهی داخل یک ماژول، بهتر است روش نامگذاری مناسبی را برای تنظیمات مسیریابی آن درنظر گرفت تا مسیرهای تعیین شده علاوه بر زیبایی، وضوح بیشتری را نیز پیدا کنند. به علاوه این نامگذاری مناسب، گروه بندی مسیریابیها و lazy loading آنها را نیز سادهتر میکند.
استراتژی ابتدایی که به ذهن میرسد، نامگذاری هر مسیر بر اساس عملکرد آنها است مانند products برای نمایش لیست محصولات، product/:id برای نمایش جزئیات محصولی خاص که در اینجا id پارامتر مسیریابی است و productEdit/:id برای ویرایش جزئیات یک محصول مشخص. همانطور که مشاهده میکنید، هرچند این مسیرها متعلق به یک ماژول هستند، اما مسیرهای تعیین شدهی برای آنها اینگونه به نظر نمیرسد. بنابراین بهتر است تمام ویژگیهای قرار گرفتهی درون یک ماژول را با مسیر ریشهی یکسانی شروع کنیم. به این ترتیب نمایش لیست محصولات همان products باقی خواهد ماند اما برای نمایش جزئیات محصولی خاص از مسیر products/:id استفاده میکنیم (همان اسم جمع ریشهی مسیر؛ بجای اسم مفرد). اینبار مسیر ویرایش جزئیات یک محصول به صورت products/:id/edit تنظیم خواهد شد:
در اینجا نام ریشهی یکسانی را برای عناصر مختلف قرارگرفتهی درون یک ماژول انتخاب کردهایم؛ تا ارتباط بین آنها بهتر مشخص شود و همچنین در آینده بتوان مباحث گروه بندی و lazy loading را نیز بر این اساس پیاده سازی کرد.
فعالسازی یک مسیر با کدنویسی
تا اینجا نحوهی فعالسازی یک مسیر را با استفاده از دایرکتیو routerLink بررسی کردیم. اما گاهی از اوقات نیاز است تا بتوان با کدنویسی نیز کاربران را به مسیری خاص هدایت کرد. برای مثال پس از عملیات logout میخواهیم مجددا صفحهی اول سایت نمایش داده شود. برای اینکار از سرویس Router مسیریاب Angular کمک گرفته میشود. ابتدا آنرا در سازندهی یک کامپوننت تزریق کرده و سپس میتوان به قابلیتهای آن مانند استفادهی از متد navigate آن، در کدهای برنامه دسترسی یافت.
باید درنظر داشت که دایرکتیو routerLink نیز در پشت صحنه از همین متد navigate سرویس Router استفاده میکند. بنابراین تمام پارامترهای آن در متد navigate نیز قابل استفاده هستند. برای مثال زمانیکه تعداد پارامترهای routerLink یک مورد است، میتوان آرایهی آنرا به یک رشته خلاصه کرد. یک چنین قابلیتی با متد navigate نیز میسر است.
متد navigate تنها قسمتهایی از URL جاری را تغییر میدهد. اگر نیاز باشد تا کل آدرس تعویض شود، میتوان از متد دیگر سرویس Router به نام navigateByUrl استفاده کرد. این متد تمام URL segments موجود را با مسیر جدیدی جایگزین میکند. به علاوه برخلاف متد navigate، تنها یک رشته را به عنوان پارامتر میپذیرد.
در ادامه مثال جاری میخواهیم پیاده سازی ابتدایی login و logout را به برنامه اضافه کنیم. به همین منظور ابتدا ماژول جدید user را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه میکنیم:
به این ترتیب دو فایل src\app\user\user-routing.module.ts و src\app\user\user.module.ts به برنامه اضافه میشوند.
همانند ماژول قبلی، نیاز است UserModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم:
سپس کامپوننت جدید لاگین را به ماژول user برنامه اضافه میکنیم:
که اینکار سبب به روز رسانی فایل user.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن با LoginComponent نیز میشود.
در ادامه به فایل src\app\user\user-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی جدیدی را به کامپوننت لاگین تعریف میکنیم:
ابتدا این کامپوننت import شده و سپس یک path جدید را به آن انتساب میدهیم.
مرحلهی بعد، فعالسازی این مسیریابی است، با تعریف لینکی به آن. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و منوی برنامه را تکمیل میکنیم:
اکنون دستور ng serve -o را صادر کنید تا برنامه در حافظه ساخته شده و در مرورگر نمایش داده شود و سپس بر روی لینک login کلیک کنید تا قالب ابتدایی آن نمایش داده شود:
تکمیل کامپوننت login و افزودن لینک logout
در ادامه میخواهیم یک فرم لاگین مقدماتی را پس از کلیک بر روی لینک لاگین نمایش دهیم و هدایت به صفحهی لیست محصولات را پس از لاگین و مخفی کردن لینک لاگین و نمایش لینک خروج را در این حالت پیاده سازی کنیم. برای این منظور ابتدا اینترفیس خالی کاربر را ایجاد میکنیم:
که سبب ایجاد فایل src\app\user\user.ts خواهد شد. این اینترفیس را به صورت زیر تکمیل میکنیم:
پس از آن یک سرویس ابتدایی اعتبارسنجی کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
که سبب افزوده شدن سرویس auth.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول user.module.ts نیز میشود:
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمیشود.
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل auth.service.ts آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
در اینجا اگر کاربر هر نوع کلمهی عبور و یا نام کاربری را وارد کند، به سیستم وارد خواهد شد. اگر نامش admin باشد، دسترسی admin پیدا میکند و همچنین متدهای logout با null کردن یوزر وارد شدهی به سیستم و isLoggedIn برای مشخص بودن نال نبودن شیء کاربر جاری، به این سرویس اضافه شدهاند.
سپس کامپوننت لاگین واقع در فایل src\app\user\login\login.component.ts را به نحو ذیل تکمیل کنید:
در این کامپوننت دو سرویس AuthService، که پیشتر ایجاد کردیم و سرویس Router، به سازندهی کلاس تزریق شدهاند.
از AuthService برای اعتبارسنجی کاربر و لاگین او به سیستم استفاده میکنیم و از سرویس مسیریاب Angular جهت فراخوانی متد navigate آن به صفحهی مشاهدهی محصولات، پس از لاگین کاربر استفاده شدهاست.
اکنون میخواهیم قالب این کامپوننت را نیز تکمیل کنیم. پیش از آن به فایل src\app\user\user.module.ts مراجعه کرده و در قسمت imports آن FormsModule را نیز اضافه کنید:
سپس فایل src\app\user\login\login.component.html را به نحو ذیل تغییر دهید:
تا اینجا صفحهی لاگین نمایش داده شده و کاربر میتواند به سیستم وارد شود. تا زمانیکه کلمهی عبور و نام کاربری وارد نشده باشند، دکمهی login این فرم غیرفعال باقی میماند. پس از آن کاربر با هر نوع ترکیبی از کلمهی عبور و نام کاربری میتواند به سیستم وارد شده و بلافاصله به صفحهی لیست محصولات هدایت میشود.
اکنون میخواهیم پس از ورود او، نام او را نمایش داده و همچنین دکمهی logout را بجای login در منوی بالای سایت نمایش دهیم. به همین جهت در قالب کامپوننت App که منوی برنامه در آن تنظیم شدهاست، نیاز است بتوانیم به سرویس Auth سفارشی دسترسی یافته و خروجی متد isLoggedIn آنرا بررسی کنیم. به همین منظور به فایل src\app\app.component.ts مراجعه کرده و آنرا به صورت ذیل تکمیل کنید:
در اینجا دو سرویس Auth و Router به سازندهی کامپوننت App تزریق شدهاند. به این ترتیب میتوان از شیء authService در قالب این کامپوننت برای دسترسی به متد isLoggedIn و سایر خواص این سرویس استفاده کرد. همچنین از سرویس مسیریاب Angular برای پیاده سازی logout و هدایت کاربر به صفحهی welcome کمک گرفتهایم. در اینجا از متد navigateByUrl استفاده شدهاست؛ از این جهت که پس از Logout دیگر حفظ URL Segments موجود بیمفهوم است و تمام آنها باید پاک شده و با آدرس جدید جایگزین شوند.
پس از این تغییرات، اکنون میتوان قالب src\app\app.component.html را به نحو ذیل تکمیل کرد:
همانطور که مشاهده میکنید، دوبار لاگین بودن کاربر جاری توسط متد authService.isLoggedIn بررسی شدهاست. اگر خروجی این متد true باشد، نام کاربری شخص به همراه لینک Logout نمایش داده میشود. اگر خروجی این متد false باشد، تنها لینک login نمایان شده و مابقی گزینهها (لینک لاگین و نمایش نام شخص) از صفحه حذف میشوند.
اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o اجرا کنید، صفحهی لاگین و منوی بالای صفحه چنین شکلی را خواهد داشت:
پس از لاگین، لینک لاگین از منو حذف شده و سپس نام کاربری و لینک به logout نمایان میشوند.
اینبار اگر بر روی logout کلیک کنید، نام کاربری و لینک logout از صفحه حذف و مجددا لینک لاگین نمایش داده میشود.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-01.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
تنظیم مسیریابی ماژولها
در اینجا نیازی به تنظیم base path نیست و این تنظیم تنها یکبار به ازای کل برنامه انجام میشود. همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، ماژول مسیریابی Angular و یا همان RouterModule، به همراه سرویسی برای دسترسی به امکانات آن، تنظیمات مسیریابی و یک سری دایرکتیو مانند routerLink، جهت تعامل با آن است. از آنجائیکه سرویس ماژول مسیریابی در فایل src\app\app-routing.module.ts تعریف و تنظیم شدهاست، باید اطمینان حاصل کرد که این سرویس تنها یکبار در طول عمر برنامه وهله سازی میشود و از آنجائیکه هر ماژول تنظیمات مجزای مسیریابی خود را خواهد داشت، دیگر نمیتوان از متد RouterModule.forRoot سراسری استفاده کرد و در اینجا باید از متد forChild این ماژول، جهت تعریف تنظیمات مسیریابیهای ماژولهای مختلف کمک گرفت. متد forChild نیز شبیه به همان آرایهی تنظیمات مسیریابی متد forRoot را دریافت میکند.
یک مثال: در ادامهی مثالی که در قسمت قبل به کمک Angular CLI ایجاد کردیم، ماژول جدید محصولات را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد میکنیم:
>ng g m product --routing
import { NgModule } from '@angular/core'; import { Routes, RouterModule } from '@angular/router'; const routes: Routes = []; @NgModule({ imports: [RouterModule.forChild(routes)], exports: [RouterModule] }) export class ProductRoutingModule { }
سپس ProductRoutingModule به قسمت imports ماژول محصولات به صورت خودکار اضافه شدهاست:
import { NgModule } from '@angular/core'; import { CommonModule } from '@angular/common'; import { ProductRoutingModule } from './product-routing.module'; @NgModule({ imports: [ CommonModule, ProductRoutingModule ], declarations: [] }) export class ProductModule { }
در ادامه کامپوننت جدید لیست محصولات را به این ماژول اضافه میکنیم:
>ng g c product/ProductList
installing component create src\app\product\product-list\product-list.component.css create src\app\product\product-list\product-list.component.html create src\app\product\product-list\product-list.component.spec.ts create src\app\product\product-list\product-list.component.ts update src\app\product\product.module.ts
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component'; @NgModule({ imports: [ ], declarations: [ProductListComponent] }) export class ProductModule { }
اکنون که این ماژول جدید را به همراه یک کامپوننت نمونه در آن تعریف کردیم، برای افزودن مسیریابی به آن، به فایل src\app\product\product-routing.module.ts مراجعه کرده و آرایهی Routes آنرا تکمیل میکنیم:
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component'; const routes: Routes = [ { path: 'products', component: ProductListComponent } ];
در ادامه میخواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید اضافه کنیم. در قسمت قبل منویی را به برنامه اضافه کردیم. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و routerLink جدیدی را به آن اضافه میکنیم:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/products']">Product List</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
در اینجا نیز نحوهی تعریف لینکها مانند قبل است و آرایهی تنظیمات پارامترهای لینک باید به مقدار خاصیت path تعریف شده اشاره کند.
اکنون دستور ng serve -o را صادر کنید تا برنامه در حافظه ساخته شده و در مرورگر نمایش داده شود. در ادامه اگر بر روی لینک لیست محصولات کلیک کنید، صفحهی ذیل را مشاهده خواهید کرد:
به این معنا که برنامه اطلاعی از این مسیریابی جدید نداشته و صفحهی یافت نشدن مسیریابی را که در قسمت قبل تنظیم کردیم، نمایش دادهاست. برای رفع این مشکل باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به آن معرفی کنیم:
import { ProductModule } from './product/product.module'; @NgModule({ declarations: [ ], imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, ProductModule, AppRoutingModule ],
نکته 1: علت اینکه ProductModule را پیش از AppRoutingModule تعریف کردیم این است که AppRoutingModule دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که در قسمت قبل آنرا جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزودیم. اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف میشد و سپس ProductModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابیهای ماژول محصولات نمیرسید؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده بود.
نکته 2: میتوان در قسمت import متد RouterModule.forRoot را نیز مستقیما قرار داد (بجای AppRoutingModule). اگر این کار صورت گیرد، ابتدا مسیریابیهای موجود در ماژولها پردازش میشوند و در آخر مسیرهای موجود در RouterModule.forRoot صرفنظر از محل قرارگیری آن در این لیست بررسی خواهد شد (حتی اگر در ابتدای لیست قرار گیرد). هرچند جهت مدیریت بهتر برنامه، این متد به AppRoutingModule منتقل شدهاست. بنابراین اکنون «نکتهی 1» برقرار است.
انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها
هنگام کار کردن با تعدادی ویژگی مرتبط به هم قرار گرفتهی داخل یک ماژول، بهتر است روش نامگذاری مناسبی را برای تنظیمات مسیریابی آن درنظر گرفت تا مسیرهای تعیین شده علاوه بر زیبایی، وضوح بیشتری را نیز پیدا کنند. به علاوه این نامگذاری مناسب، گروه بندی مسیریابیها و lazy loading آنها را نیز سادهتر میکند.
استراتژی ابتدایی که به ذهن میرسد، نامگذاری هر مسیر بر اساس عملکرد آنها است مانند products برای نمایش لیست محصولات، product/:id برای نمایش جزئیات محصولی خاص که در اینجا id پارامتر مسیریابی است و productEdit/:id برای ویرایش جزئیات یک محصول مشخص. همانطور که مشاهده میکنید، هرچند این مسیرها متعلق به یک ماژول هستند، اما مسیرهای تعیین شدهی برای آنها اینگونه به نظر نمیرسد. بنابراین بهتر است تمام ویژگیهای قرار گرفتهی درون یک ماژول را با مسیر ریشهی یکسانی شروع کنیم. به این ترتیب نمایش لیست محصولات همان products باقی خواهد ماند اما برای نمایش جزئیات محصولی خاص از مسیر products/:id استفاده میکنیم (همان اسم جمع ریشهی مسیر؛ بجای اسم مفرد). اینبار مسیر ویرایش جزئیات یک محصول به صورت products/:id/edit تنظیم خواهد شد:
products products/:id products/:id/edit
فعالسازی یک مسیر با کدنویسی
تا اینجا نحوهی فعالسازی یک مسیر را با استفاده از دایرکتیو routerLink بررسی کردیم. اما گاهی از اوقات نیاز است تا بتوان با کدنویسی نیز کاربران را به مسیری خاص هدایت کرد. برای مثال پس از عملیات logout میخواهیم مجددا صفحهی اول سایت نمایش داده شود. برای اینکار از سرویس Router مسیریاب Angular کمک گرفته میشود. ابتدا آنرا در سازندهی یک کامپوننت تزریق کرده و سپس میتوان به قابلیتهای آن مانند استفادهی از متد navigate آن، در کدهای برنامه دسترسی یافت.
باید درنظر داشت که دایرکتیو routerLink نیز در پشت صحنه از همین متد navigate سرویس Router استفاده میکند. بنابراین تمام پارامترهای آن در متد navigate نیز قابل استفاده هستند. برای مثال زمانیکه تعداد پارامترهای routerLink یک مورد است، میتوان آرایهی آنرا به یک رشته خلاصه کرد. یک چنین قابلیتی با متد navigate نیز میسر است.
متد navigate تنها قسمتهایی از URL جاری را تغییر میدهد. اگر نیاز باشد تا کل آدرس تعویض شود، میتوان از متد دیگر سرویس Router به نام navigateByUrl استفاده کرد. این متد تمام URL segments موجود را با مسیر جدیدی جایگزین میکند. به علاوه برخلاف متد navigate، تنها یک رشته را به عنوان پارامتر میپذیرد.
در ادامه مثال جاری میخواهیم پیاده سازی ابتدایی login و logout را به برنامه اضافه کنیم. به همین منظور ابتدا ماژول جدید user را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه میکنیم:
>ng g m user --routing
همانند ماژول قبلی، نیاز است UserModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم:
import { UserModule } from './user/user.module'; @NgModule({ declarations: [ ], imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, ProductModule, UserModule, AppRoutingModule ],
سپس کامپوننت جدید لاگین را به ماژول user برنامه اضافه میکنیم:
>ng g c user/login
در ادامه به فایل src\app\user\user-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی جدیدی را به کامپوننت لاگین تعریف میکنیم:
import { LoginComponent } from './login/login.component'; const routes: Routes = [ { path: 'login', component: LoginComponent} ];
مرحلهی بعد، فعالسازی این مسیریابی است، با تعریف لینکی به آن. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و منوی برنامه را تکمیل میکنیم:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/products']">Product List</a> </li> </ul> <ul class="nav navbar-nav navbar-right"> <li> <a [routerLink]="['/login']">Log In</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
تکمیل کامپوننت login و افزودن لینک logout
در ادامه میخواهیم یک فرم لاگین مقدماتی را پس از کلیک بر روی لینک لاگین نمایش دهیم و هدایت به صفحهی لیست محصولات را پس از لاگین و مخفی کردن لینک لاگین و نمایش لینک خروج را در این حالت پیاده سازی کنیم. برای این منظور ابتدا اینترفیس خالی کاربر را ایجاد میکنیم:
>ng g i user/user
export interface IUser { id: number; userName: string; isAdmin: boolean; }
پس از آن یک سرویس ابتدایی اعتبارسنجی کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
>ng g s user/auth -m user/user.module
installing service create src\app\user\auth.service.spec.ts create src\app\user\auth.service.ts update src\app\user\user.module.ts
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل auth.service.ts آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { IUser } from './user'; import { Injectable } from '@angular/core'; @Injectable() export class AuthService { currentUser: IUser; constructor() { } isLoggedIn(): boolean { return !this.currentUser; } login(userName: string, password: string): boolean { if (!userName || !password) { return false; } if (userName === 'admin') { this.currentUser = { id: 1, userName: userName, isAdmin: true }; return true; } this.currentUser = { id: 2, userName: userName, isAdmin: false }; return true; } logout(): void { this.currentUser = null; } }
سپس کامپوننت لاگین واقع در فایل src\app\user\login\login.component.ts را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Router } from '@angular/router'; import { AuthService } from './../auth.service'; import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { NgForm } from '@angular/forms'; @Component({ selector: 'app-login', templateUrl: './login.component.html', styleUrls: ['./login.component.css'] }) export class LoginComponent implements OnInit { errorMessage: string; pageTitle = 'Log In'; constructor(private authService: AuthService, private router: Router) { } ngOnInit() { } login(loginForm: NgForm) { if (loginForm && loginForm.valid) { let userName = loginForm.form.value.userName; let password = loginForm.form.value.password; if (this.authService.login(userName, password)) { this.router.navigate(['/products']); } } else { this.errorMessage = 'Please enter a user name and password.'; }; } }
از AuthService برای اعتبارسنجی کاربر و لاگین او به سیستم استفاده میکنیم و از سرویس مسیریاب Angular جهت فراخوانی متد navigate آن به صفحهی مشاهدهی محصولات، پس از لاگین کاربر استفاده شدهاست.
اکنون میخواهیم قالب این کامپوننت را نیز تکمیل کنیم. پیش از آن به فایل src\app\user\user.module.ts مراجعه کرده و در قسمت imports آن FormsModule را نیز اضافه کنید:
import { FormsModule } from '@angular/forms'; @NgModule({ imports: [ CommonModule, FormsModule, UserRoutingModule ],
سپس فایل src\app\user\login\login.component.html را به نحو ذیل تغییر دهید:
<div class="panel panel-default"> <div class="panel-heading"> {{pageTitle}} </div> <div class="panel-body"> <form class="form-horizontal" novalidate (ngSubmit)="login(loginForm)" #loginForm="ngForm" autocomplete="off"> <fieldset> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (userNameVar.touched || userNameVar.dirty) && !userNameVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="userNameId">User Name</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="userNameId" type="text" placeholder="User Name (required)" required (ngModel)="userName" name="userName" #userNameVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(userNameVar.touched || userNameVar.dirty) && userNameVar.errors"> <span *ngIf="userNameVar.errors.required"> User name is required. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (passwordVar.touched || passwordVar.dirty) && !passwordVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="passwordId">Password</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="passwordId" type="password" placeholder="Password (required)" required (ngModel)="password" name="password" #passwordVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(passwordVar.touched || passwordVar.dirty) && passwordVar.errors"> <span *ngIf="passwordVar.errors.required"> Password is required. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-4 col-md-offset-2"> <span> <button class="btn btn-primary" type="submit" style="width:80px;margin-right:10px" [disabled]="!loginForm.valid"> Log In </button> </span> <span> <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/welcome']"> Cancel </a> </span> </div> </div> </fieldset> </form> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </div> </div>
اکنون میخواهیم پس از ورود او، نام او را نمایش داده و همچنین دکمهی logout را بجای login در منوی بالای سایت نمایش دهیم. به همین جهت در قالب کامپوننت App که منوی برنامه در آن تنظیم شدهاست، نیاز است بتوانیم به سرویس Auth سفارشی دسترسی یافته و خروجی متد isLoggedIn آنرا بررسی کنیم. به همین منظور به فایل src\app\app.component.ts مراجعه کرده و آنرا به صورت ذیل تکمیل کنید:
import { Router } from '@angular/router'; import { AuthService } from './user/auth.service'; import { Component } from '@angular/core'; @Component({ selector: 'app-root', templateUrl: './app.component.html', styleUrls: ['./app.component.css'] }) export class AppComponent { pageTitle: string = 'Routing Lab'; constructor(private authService: AuthService, private router: Router) { } logOut(): void { this.authService.logout(); this.router.navigateByUrl('/welcome'); } }
پس از این تغییرات، اکنون میتوان قالب src\app\app.component.html را به نحو ذیل تکمیل کرد:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/products']">Product List</a> </li> </ul> <ul class="nav navbar-nav navbar-right"> <li *ngIf="authService.isLoggedIn()"> <a>Welcome {{ authService.currentUser.userName }}</a> </li> <li *ngIf="!authService.isLoggedIn()"> <a [routerLink]="['/login']">Log In</a> </li> <li *ngIf="authService.isLoggedIn()"> <a (click)="logOut()">Log Out</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o اجرا کنید، صفحهی لاگین و منوی بالای صفحه چنین شکلی را خواهد داشت:
پس از لاگین، لینک لاگین از منو حذف شده و سپس نام کاربری و لینک به logout نمایان میشوند.
اینبار اگر بر روی logout کلیک کنید، نام کاربری و لینک logout از صفحه حذف و مجددا لینک لاگین نمایش داده میشود.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-01.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
این خروجی که مشاهده کردید مربوط به حالت دیباگ هست. زمان حالت ارائهی نهایی با دستور dotnet publish --configuration Release کار trimming دات نت 5 (حذف کدهای اضافی استفاده نشده) و همچنین فشرده سازی فایلها، به صورت خودکار انجام میشود که حجم مشاهده شده را به بیشتر از نصف کاهش میدهد. البته این موارد publish و اجرای آفلاین و ثبت اطلاعات آفلاین، در قسمتهای بعدی به صورت جداگانه و مفصلی بحث خواهند شد. این حجم publish، با حجم برنامههای واقعی Angular یا React قابل مقایسه است و تقریبا یکی هست.
مایکروسافت سه ابزار امنیتی رایگان جدید را جهت توسعه دهندگان وب ارائه داده است که فعلا در مرحله آزمایش به سر میبرند و قرار است این مجموعه به صورت جرئی از مجموعه power tools ویژوال استودیو 2010 ارائه شوند. این سه ابزار به شرح زیر هستند:
الف) CAT.NET 2.0 CTP
CAT.NET کاملا از صفر بازنویسی شده و از موتور جدیدی کمک میگیرد. نگارش CTP فعلی آن فقط از طریق خط فرمان قابل اجرا است.
دریافت
ب) WACA 1.0 CTP
نام این ابزار مخفف Web Application Configuration Analyzer است که جهت بررسی تنظیمات برنامههای وب شما، همچنین IIS و SQL Server بکار میرود و نقایص امنیتی آنها را گوشزد خواهد کرد.
دریافت
ج) WPL 1.0 CTP
نام این ابزار مخفف Web Protection Library است. این ابزار شبیه به یک فایروال جهت برنامههای وب شما در مقابل حملات XSS و SQL injection عمل میکند و بدون نیاز به تغییر کد (با کمک یک HTTP Module)، محافظت قابل توجهی را ارائه خواهد داد.
دریافت