مطالب
آموزش فایرباگ - #3 - JavaScript Development
توابع توسعه جاوا اسکریپت در فایرباگ به دو بخش تقسیم می‌شوند :
  • توابع خط فرمان - Command Line API
  • توابع کنسول - Console API
توابع خط فرمان توابعی هستند که فقط در خط فرمان قابل استفاده هستند و توابع کنسول هم توابعی هستند که خارج از محیط خط فرمان ( ، در بین کدهای جاوا اسکریپت برنامه ) هم قابل استفاده هستند .
در این قسمت توابع خط فرمان را بررسی خواهیم کرد و در قسمت بعدی با توابع کنسول آشنا خواهیم شد .

توابع خط فرمان - Command Line API :

این توابع حدود 14 تا هستند که بوسیله آنها می‌توانیم در حین اجرای برنامه تست‌های مختلفی انجام داده یا اطلاعاتی از قسمت‌های مختلف بدست آوریم .
توجه : برای همراه شدن با تست‌های انجام شده در این مقاله می‌توانید کد صفحه‌ی زیر را ذخیره کنید و برای اجرای کدها ، آن‌ها را در قسمت خط فرمان ( در تب کنسول ) قرار بدهید و دکمه‌ی Run ( یا Ctrl + Enter ) را بزنید .
<div id="first" class="content">Content1 with css class and id</div>
<div class="content">
    Content2 with css class
    <a class="links" href="#">Link1</a>
    <a href="#">Link2</a>
</div>
<div>
    Content3 without css class and id
</div>
<input type="button" onclick="myFunc()" value="Run myFunc" />
<input type="text" id="myInput" />

<script type="text/javascript">
    function myFunc() {
        loop(1000);
        loop(50000);
    }
    function loop(number) {
        for (var i = 0; i < number; i++) { }
    }
</script>
قبل از توضیح این توابع ، یک مثال ساده می‌زنیم :
فرض کنید می‌خواهید همه‌ی المنت هایی که با یک selector مطابقت دارند را مشاهده کنید . ( آرایه ای از المنت‌ها دریافت کنید )
$$("div.content");
نتیجه :

می خواهید یکی از توابع جاوا اسکریپت برنامه را اجرا و آن را از لحاظ سرعت ، تعداد فراخوانی شدن و ... بررسی کنید .
profile("myFunc Testing");
myFunc();
profileEnd();
نتیجه :

اکنون با همه‌ی توابع خط فرمان آشنا می‌شویم :

  • $(id)

    معادل دستور document.getElementById است که یک المنت با id داده شده بر می‌گرداند .
    $("first");
    نتیجه :

  • $$(selector)


    آرایه ای از المنت‌های مطابق با selector داده شده بر می‌گرداند .
    $$("div.content")
    نتیجه :

    به تفاوت دو دستور توجه کنید . خروجی دستور اول ، یک المنت است و خروجی دستور دوم یک آرایه از المنت که بین [ و ] قرار گرفته اند .

    برای آشنایی بیشتر با CSS Seletor‌ها به این لینک مراجعه کنید : http://www.w3.org/TR/css3-selectors

  • $x(xPathExpression)

    آرایه ای از المنت هایی را بر می‌گرداند که با xPath داده شده مطابقت داشته باشند .
    var objects = $x("html/body/div[2]/a")
    
    for(var i = 0; i < objects.length; i++) {
       console.log(objects[i]);
    }
    نتیجه :

    برای آشنایی بیشتر با عبارات xPath به این لینک مراجعه کنید : http://www.w3schools.com/xpath

  • dir(object)

    تمام خصوصیات شیء ارسال شده را لیست می‌کند .
    var objects = $x("html/body/div[2]/a")
    
    dir(objects);
    نتیجه :

  • dirxml(node)

    سورس یک المنت را بصورت درختواره ( tree ) پرینت می‌کند . همچنین با کلیک بروی هر node ، فایرباگ آن node را در تب html نمایش می‌دهد .
    var node = $("first");
    dirxml(node);
    نتیجه :

    توجه کنید که این دستور فقط یک node دریافت می‌کند . برای همین اگر از دستور $$("#first") استفاده می‌کنید ، چون این دستور یک آرایه بر می‌گرداند ، باید اولین عضو آرایه را دریافت و ارسال کنید .
    یعنی :
    var node = $$("#first")[0];
    dirxml(node);
  • clear()

    این دستور محیط console را خالی می‌کند . عملکرد این دستور معادل کلیک دکمه‌ی Clear ( در بالا - چپ تب کنسول ) است .

  • inspect(object[,tabName])

    توسط این دستور می‌توانید یک شیء را در مناسب‌ترین تب فایرباگ یا یکی از تب‌های مورد نظر خود ، Inspect کنید .
    var node = $("first");
    
    inspect(node); // inspect in html tab
    inspect(node,'dom'); // inspect in dom tab
  • keys(object)

    آرایه ای از "نام" تمام خصوصیات شیء ارسال شده بر می‌گرداند .
    var obj = $("first");
    keys(obj)
  • values(object)

    آرایه ای از "مقدار" تمام خصوصیات شیء ارسال شده بر می‌گرداند .
    var obj = $("first");
    values(obj)
  • debug(fn) and undebug(fn)

    این متدها یک BreakPoint در ابتدای تابع مشخص شده اضافه/حذف می‌کنند . ( در تب Script ) . به همین ترتیب هنگامی که تابع مورد نظر فراخوانی شود ، در نقطه ای که BreakPoint قرار داده شده توقف خواهد کرد .
    البته می‌شود BreakPoint را دستی هم قرار داد . در اصل این تابع ، این عملیات را ساده‌تر می‌کند .
    debug(myFunc);
    myFunc();
    undebug(myFunc);
  • monitor(fn) and unmonitor(fn)

    این متدها برای فعال/غیرفعال کردن Logging فراخوانی‌های یک تابع استفاده می‌شوند .
    در حالت عادی برای پی بردن به اینکه یک تابع اجرا می‌شود یا نه ، در تابع مورد نظر یک alert قرار می‌دهیم و تست می‌کنیم . که این روش در برنامه برنامه‌های بزرگ صحیح نیست . زیرا در این حالت باید بین حجم زیادی کد به دنبال تابع مورد نظر بگردیم  و سپس alert را قرار بدهیم و بعد اطمینان از صحت عملکرد تابع مجدد آن را حذف کرد ، که با اتلاف زمان و به خطر انداختن کدها همراه است .
    اما با استفاده از این متدها ، تنها نیاز به داشتن اسم تابع داریم ( و نه مکان تابع در کدهای برنامه ) .
    تست monitor :
    monitor(myFunc);
    // now click on "Run myFunc" button
    تست unmonitor :
    unmonitor(myFunc);
    // now click on "Run myFunc" button
  • monitorEvents(object[, types]) and unmonitorEvents(object[, types])

    این متدها عملیات Event Logging برای یک شیء را فعال/غیرفعال می‌کنند . در کنار شیء مورد نظر ، می‌توان نوع رویداد را هم به متد ارسال کرد . در این صورت عملیات Logging فقط برای همان گروه رویداد/رویداد ، فعال/غیرفعال می‌شود .
    منظور از گروه رویداد ، مجموعه رویداد‌های یک شیء است . مثلا mousemove , moseover , mousedown , ... در گروه mouse قرار می‌گیرند . یعنی می‌توانید با ارسال کلمه‌ی mouse فقط رویدادهای mouse را تحت نظر بگیرید یا اینکه فقط یک رویداد را مشخص کنید ، مثل mousedown .
    راه ساده‌تر فعال کردن Event Logging ، رفتن به تب Html ، راست کلیک کردن بروی المنت مورد نظر و فعال کردن گزینه‌ی Log Events می‌باشد .
    var obj = $("myInput");
    monitorEvents(obj,'keypress');

    نتیجه پس از فشردن چند دکمه‌ی کیبورد در myInput :

    توضیحات بیشتر : http://getfirebug.com/wiki/index.php/MonitorEvents

  • profile([title]) and profileEnd()

    این متدها ، JavaScript Profiler را فعال/غیرفعال می‌کنند . هنگام فعال کردن می‌توانید یک عنوان هم برای پروفایل مشخص کنید . در قسمت قبلی مقاله در مورد این قابلیت توضیحاتی ارائه شد .
    سه را برای اجرای Profiler وجود دارد :
    1 - کلیک بروی دکمه‌ی Profiler در بالای تب کنسول .
    2 - استفاده از کد console.profile("ProfileTitle") در کدهای جاوا اسکریپت .
    3 - استفاده از متد profile("Profile Title") در خط فرمان .

    profile("myFunc Testing");
    myFunc();
    profileEnd();
    نتیجه :



    ستون‌های Profiler :

    Function : نام تابع اجرا شده .
    Calls : تعداد دفعات فراخوانی تابع .
    Percent : زمان اجرای تابع در زمان کل ، به درصد .
    Own Time : زمان اجرای تابع به تنهایی . برای مثال در کد ما ، زمان اجرای تابع myFunc به تنهایی تقریبا صفر است زیرا عمیاتی در خود انجام نمی‌دهد و زمان صرف شده در این تابع ، برای اجرای 2 با تابع loop است . این زمان ( Own Time ) زمان اجرای تابع ، منهای زمان صرف شده برای فراخوانی توابع دیگر است .
    Time : زمان اجرای تابع از نقطه‌ی آغاز تا پایان . مجموع زمان اجرای خود تابع به همراه زمان اجرای توابع فراخوانی شده . در کد ما ، این زمان ، مجموع زمان اجرای خود تابع به همراه دو بار فراخوانی تابع loop است .
    Avg : میانگین زمان اجرای هربار تابع . فرمول : Avg = Time / Calls
    Min & Max : حداقل و حداکثر زمان اجرای تابع .
    File : نام فایل و شماره خطی که تابع در آن قرار دارد .

در قسمت بعد با توابع کنسول آشنا خواهیم شد .

منابع :
Packtpub.Firebug.1.5.Editing.Debugging.and.Monitoring.Web.Pages.Apr.2010
مطالب
وی‍‍ژگی های پیشرفته ی AutoMapper - قسمت اول
در پست قبلی مقدمه‌ای داشتیم بر AutoMapper؛ مثالی که در اون پست عنوان شد ساده‌ترین و پرکاربردترین روش استفاده از AutoMapper هست بنام Flattening که در واقع از یک شیء کل به یک شیء کوچکتر می‌رسیم.
همانطور که در قسمت اول گفتم AutoMapper کارش رو بر اساس قراردادها انجام میده یا همون Convention Base. یکی از قردادهای AutoMapper، نگاشت براساس نام اعضای اون شی هست؛ مثلا در مثال قبلی FirstName در مبداء، به خاصیتی با همین نام نگاشت شد و ...

Projection
روش استفاده بعدی که به اون Projection (معنی فارسی خوب برا Projection چیه ؟) میگن برای مواقعی هست که اعضای یک شیء در مبداء، همتایی در مقصد ندارد (از نظر نام) و در واقع می‌خواهیم یک شیء رو به یک شیء دیگه تغییر شکل بدیم.
مدل زیر رو در نظر بگیرید:
  public class Person
    {
        public int Id { get; set; }

        public string FirstName { get; set; }       

        public string LastName { get; set; }

    }

  که قرار است به مدل PersonDTO نگاشت بشه.
  public class PersonDTO
    {
        public int Id { get; set; }

        public string Name { get; set; }

        public string Family { get; set; }

public string FullName { get; set; }

        public string Email { get; set; }
    }
همنطور که می‌بینید در مقصد خاصیت‌هایی داریم که در مبداء همتایی ندارند. برای نگاشت چنین اشیایی، از متد ForMember  استفاده و نگاشت‌های شی‌های موردنظر رو Custom می‌کنیم.
 Mapper.CreateMap<Person, PersonDTO>().ForMember(des => des.Name, op => op.MapFrom(src => src.FirstName)).
                ForMember(des => des.FullName, op => op.MapFrom(src => src.FirstName + " " + src.LastName)).ForMember(
                    des => des.Email, op => op.Ignore());
متد ForMember  از یک Action Delegate  برای کانفیگ کردن هر عضو استفاده میکنه. در مثال بالا ما از MapFrom برای اعمال نگاشت Custom  استفاده کردیم.
AutoMapper.IMappingExpression<TSource,TDestination>.ForMember(System.Linq.Expressions.Expression<System.Func<TDestination,object>>, System.Action<AutoMapper.IMemberConfigurationExpression<TSource>>)

نکته:برای تست کردن اینکه آیا نگاشت ما Exception  داره یا نه میتوان از متد زیر استفاده کرد.
Mapper.AssertConfigurationIsValid();

نکته
: همیشه موقع نگاشت، اعضای شیء مقصد برای AutoMapper  مهمن؛ مثلا در مثال بالا خاصیت LastName در مبداء به هیچ عضوی در مقصد نگاشت نشده (به صورت مستقیم) و این تولید Exception  نمیکنه ولی برعکس اون باعث تولید Exception میشه؛ مثلا اگه خاصیت Email  رو که در مبداء همتایی نداره رو کانفیگ نکنیم، باعث تولید Exception میشه.
 
نحوه استفاده
var person = new Person
                {
                    Id = 1,
                    FirstName = "Mohammad",
                    LastName = "Saheb",
                    
                };
var personDTO = Mapper.Map<Person, PersonDTO>(person);
خروجی به شکل زیر میشه


Collection
بعد از نوشتن کانفیگ نگاشت‌ها، بدون نیاز به تنظیمات خاصی میتونیم مجموعه ای از شی‌های مبداء رو به مقصد نگاشت کنیم. مجموعه‌های پشتیبانی شده به شرح زیرن.
IEnumerable, IEnumerable<T>, ICollection, ICollection<T>, IList, IList<T>, List<T>.
و البته آرایه ها.
مثال
var persons = new[]
                {
                    new Person { Id = 1, FirstName = "Mohammad", LastName = "Saheb" },
                    new Person { Id = 2, FirstName = "Babak", LastName = "Saheb" }
                };

var personDTOs = Mapper.Map<Person[], List<PersonDTO>>(persons);
خروجی به شکل زیر میشه

Nested Mappings
برای نگاشت کلاس‌های تو در تو از این روش استفاده می‌کنیم و ...
فرض کنید در کلاس Person خاصیتی از نوع Address داریم و در کلاس PersonDTO  خاصیتی از نوع AddressDTO.
public class Address
    {
        public string Ad1 { get; set; }
        public string Ad2 { get; set; }
    }


public class AddressDTO
    {
        public string Ad1 { get; set; }
        public string Ad2 { get; set; }
    }
برای نگاشت‌هایی از این دست باید تنظیمات نگاشت مربوط به نوع‌های تودرتو را صریحا معین کنیم.
Mapper.CreateMap<Address, AddressDTO>();
نکته: هرچند منطقی‌تر بنظر میرسه که تعریف نگاشت‌های داخلی ابتدا بیاد، ولی فرقی نمیکنه که تعریف این نگاشت قبل یا بعد از نگاشت اصلی باشه.
ادامه دارد...
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #14
بله. در فایل layout به هر تعداد ChildAction که نیاز باشد، قابل تعریف و رندر هستند.
در اینجا برای کش کردن و کاهش بار سیستم می‌توان یک ChildAction خاص را طراحی کرد که Partial View آن متشکل از چند Html.RenderPartial باشد. زمانیکه OutputCache روی آن قرار داده می‌شود، تمام زیر مجموعه‌ها با هم و یکباره کش خواهند شد.
برای مثال اگر قسمت سمت راست صفحه از 5 ویجت تشکیل می‌شود، نیازی نیست 5 بار از Html.RenderAction در فایل Layout استفاده کنید. یک اکشن متد کلی طراحی کنید که توسط ViewModel ایی مشخص، دیتای View متشکل از چند Partial View خودش را که از چند Html.RenderPartial استفاده می‌کند، تامین کند. بعد در فایل Layout فقط همین تک اکشن متد OutputCache دار را توسط Html.RenderAction رندر کنید.
مطالب
پارامترها در ES 6
Destructuring assignment این امکان را به ES 6 اضافه کرده‌است تا بتوان خواص یک شیء یا اعضای یک آرایه را با سهولت بیشتری به متغیرها نسبت داد و نگارش آن بسیار شبیه است به تعریف اشیاء یا آرایه‌ها در جاوا اسکریپت.

Destructuring Arrays

بدون استفاده از Destructuring assignment برای دسترسی به اعضای یک آرایه و انتساب آن‌ها به متغیرهای مختلف، روش متداول زیر مرسوم است:
var first = someArray[0];
var second = someArray[1];
var third = someArray[2];
اما با استفاده از Destructuring assignment این سه سطر، تبدیل به یک سطر می‌شوند:
 var [first, second, third] = someArray;
همانطور که ملاحظه می‌کنید، سمت چپ این انتساب، بسیار شبیه است به تعریف یک آرایه، اما در اینجا مفهوم Destructuring assignment را دارد و سه متغیر جدید را تعریف می‌کند.

یک مثال:
 let [one, two, three] = ['globin', 'ghoul', 'ghost', 'white walker'];
console.log(`one is ${one}, two is ${two}, three is ${three}`)
// => one is globin, two is ghoul, three is ghost
در اینجا ترکیبی از Destructuring assignment و بهبودهای کار با رشته‌ها را در ES 6، ملاحظه می‌کنید. سمت چپ انتساب، سه متغیر جدید را تعریف کرده‌است که این سه متغیر با سه عضو اول آرایه مقدار دهی می‌شوند.

همچنین در این مثال اگر علاقمند بودیم صرفا به اعضای اول و چهارم این آرایه دسترسی پیدا کنیم، می‌توان نوشت:
 let [firstMonster, , , fourthMonster] =  ['globin', 'ghoul', 'ghost', 'white walker'];
console.log(`the first monster is ${firstMonster}, the fourth is ${fourthMonster}`)
// => one is globin, two is ghoul, three is ghost
تعریف یک کامای خالی، سبب پرش به عضو بعدی خواهد شد و به معنای صرفنظر کردن از ایندکس مطرح شده‌است. برای مثال در اینجا از ایندکس‌های 2 و 3 صرفنظر شده‌است.

امکان دسترسی به اعضای تو در تو نیز با Destructuring assignment پیش بینی شده‌است:
 let nested = [1, [2, 3], 4];
let [a, [b], d] = nested;
console.log(a); // 1
console.log(b); // 2
console.log(d); // 4
در مثال فوق، دومین عضو آرایه، خود نیز یک آرایه‌است. برای دسترسی به این آرایه‌ی دوم، دومین عضو Destructuring assignment نیز باید یک Destructuring assignment جدید باشد.

می‌توان از Destructuring assignment جهت جابجایی مقادیر متغیرها بدون انتساب به یک متغیر موقتی نیز استفاده کرد:
 let point = [1, 2];
let [xVal, yVal] = point;
[xVal, yVal] = [yVal, xVal];
console.log(xVal); // 2
console.log(yVal); // 1
در این مثال ابتدا یک آرایه با دو عضو تعریف شده‌است. سپس اعضای این آرایه به دو متغیر جدید xVal و yVal انتساب یافته‌اند. در ادامه در سطر سوم، مقادیر این دو متغیر با هم تعویض شده‌اند.


Destructuring Objects

امکانات Destructuring assignment، به کار با آرایه‌ها محدود نمی‌شود و از آن می‌توان برای کار با اشیاء نیز استفاده کرد. فرض کنید شیء pouch به صورت زیر تعریف شده‌است:
 let pouch = {coins: 10};
روش متداول دسترسی به خاصیت coins، به صورت pouch.coins است:
 let coins = pouch.coins;
اما با استفاده از Destructuring assignment می‌توان نوشت (در حالت کار با اشیاء، بجای [] از {} استفاده می‌شود):
 let {coins} = pouch;
در این مثال، خاصیت coins شیء pouch به متغیر جدید coins انتساب داده شده‌است. نکته‌ای که در اینجا باید به آن دقت داشت، همنامی متغیر جدید coins با خاصیت coins است. اگر بخواهیم این خاصیت را به یک متغیر غیرهمنام انتساب دهیم، باید به صورت زیر عمل کرد:
 let pouch = {coins: 10};
let {coins: newVar1 } = pouch;
console.log(newVar1); //10
در مثال فوق، مقدار خاصیت coins به متغیر جدیدی با نام newVar1 انتساب داده شده‌است.

در اینجا نیز امکان کار با اشیای تو در تو، پیش بینی شده‌است:
let point = {
    x: 1,
    y: 2,
    z: {
         one: 3,
         two: 4
    }
};
let { x: a, y: b, z: { one: c, two: d } } = point;
console.log(a); // 1
console.log(b); // 2
console.log(c); // 3
console.log(d); // 4
در این مثال، خاصیت z شیء point نیز خود یک شیء دیگر است. برای دسترسی به آن همانند کار با آرایه‌ها نیاز است از یک {} دیگر برای استخراج خواص one و two استفاده کرد.
در انتساب فوق، خاصیت x شیء point به متغیر جدید a، خاصیت y شیء point به متغیر جدید b و خاصیت one شیء منتسب به خاصیت z، به متغیر c و خاصیت two شیء منتسب به خاصیت z، به متغیر d انتساب یافته‌اند.


ترکیب Destructuring Objects و Destructuring Arrays

در مثال زیر، نمونه‌ای ترکیبی از Destructuring اشیاء و آرایه‌ها را با هم مشاهده می‌کنید:
let mixed = {
    one: 1,
    two: 2,
    values: [3, 4, 5]
};
let { one: a, two: b, values: [c, , e] } = mixed;
console.log(a); // 1
console.log(b); // 2
console.log(c); // 3
console.log(e); // 5
در این مثال، خاصیت one شیء mixed به متغیر جدید a، خاصیت two آن به متغیر جدید b و اعضای اول و سوم آرایه‌ی values به متغیرهای جدید c و e انتساب داده شده‌اند. از ایندکس دوم آرایه‌ی values نیز با معرفی یک کاما، صرفنظر گردیده‌است.


Destructuring Function Arguments

از Destructuring در حین تعریف پارامترهای متدها نیز می‌توان استفاده کرد.
 function removeBreakpoint({ url, line, column }) {
  // ...
}
در این مثال، متد removeBreakpoint دارای سه پارامتر ورودی تعریف شده‌ی توسط Destructuring است. در این حالت این پارامترها به صورت خودکار از شیء ارسالی به این متد دریافت و مقدار دهی خواهند شد.

و یا برای مثال در زبان #C امکان تعریف named arguments (آرگومان‌های نامدار) و همچنین تعریف مقادیر پیش فرضی برای آن‌ها وجود دارد. در اینجا نیز می‌توان با استفاده از Destructuring به تعریفی مشابه آن برای ارائه‌ی آرگومان‌هایی با مقادیر پیش فرض رسید:
 function random ({ min=1, max=300 }) {
    return Math.floor(Math.random() * (max - min)) + min
}
console.log(random({}))
// <- 174
console.log(random({max: 24}))
// <- 18
در این مثال پارامترهای min و max تعریف شده‌ی با Destructuring، دارای یک مقدار پیش فرض هستند. اگر شیءایی خالی را به این متد ارسال کنیم، از مقادیر پیش فرض استفاده خواهد شد و یا اگر max را مقدار دهی کنیم، مقدار min، از مقدار پیش فرض آن دریافت می‌گردد.
و یا اینبار jQuery Ajax را می‌توان با پارامترهای پیش فرض آن به صورت ذیل خلاصه نویسی کرد:
 jQuery.ajax = function (url, {
  async = true,
  beforeSend = noop,
  cache = true,
  complete = noop,
  crossDomain = false,
  global = true,
  // ... more config
}) {
    // ... do stuff
};
همچنین اینبار امکان شبیه سازی دریافت چندین خروجی از متد، به نحو ساده‌تر و واضح‌تری میسر است:
 function returnMultipleValues() {
     return [1, 2];
}
var [foo, bar] = returnMultipleValues();
در ابتدا، متدی تعریف شده‌است که یک آرایه‌ی معمولی را بازگشت می‌دهد. اما با استفاده از Destructuring می‌توان چندین خروجی با معنا را در طی یک سطر، از آن دریافت کرد.
شبیه به همین مورد در حین کار با اشیاء نیز میسر است:
function returnMultipleValues() {
  return {
            foo: 1,
            bar: 2
     };
}
var { foo, bar } = returnMultipleValues();
متدی که یک شیء را بر می‌گرداند و با استفاده از Destructuring، خروجی آن به دو متغیر جدید، انتساب داده شده‌اند.


تعریف مقادیر پیش فرض در حین Destructuring

در انتساب ذیل، چون شیء سمت راست، دارای خاصیت foo نیست، مقدار این پارامتر جدید undefined خواهد بود. برای رفع این مشکل می‌توان به آن مقدار پیش فرضی را نیز نسبت داد:
var {foo=3} = { bar: 2 }
console.log(foo)
// <- 3
چند مثال دیگر:
اگر مقدار پیش فرض، ذکر شود و خاصیت متناظر با آن دارای مقدار باشد، از همان مقدار اصلی ذکر شده استفاده می‌شود:
var {foo=3} = { foo: 2 }
console.log(foo)
// <- 2
اما اگر این مقدار undefined باشد، به مقدار پیش فرض سوئیچ خواهد شد:
var {foo=3} = { foo: undefined }
console.log(foo)
// <- 3
این مورد در حین کار با آرایه‌ها نیز برقرار است:
var [b=10] = [undefined]
console.log(b)
// <- 10

var [c=10] = []
console.log(c)
// <- 10


ES6 — default + rest + spread

علاوه بر destructuring، سه قابلیت و بهبود دیگر نیز در زمینه‌ی کار با متغیرها و پارامترها به ES 6 اضافه شده‌اند:

1) امکان تعریف مقادیر پیش فرض پارامترها
function inc(number, increment) {
        increment = increment || 1;
        return number + increment;
}
console.log(inc(2, 2)); // 4
console.log(inc(2)); // 3
در جاوا اسکریپت، الزامی برای فراخوانی و ذکر تمام پارامترهای یک متد وجود ندارد. برای نمونه در مثال فوق می‌توان متد inc را با یک و یا دو پارامتر فراخوانی کرد. در حالتیکه پارامتری ذکر نشود، مقدار آن تعریف نشده خواهد بود و روش برخورد با آن استفاده از عملگر || برای تعریف مقداری پیش فرض است. برای بهبود این وضعیت در ES 6، امکان تعریف مقدار پیش فرض پارامترها نیز درنظر گرفته شده‌است:
function inc(number, increment = 1) {
        return number + increment;
}
console.log(inc(2, 2)); // 4
console.log(inc(2)); // 3
در ES 6 امکان تعریف پارامترهایی با مقادیر پیش فرض، پیش از پارامترهایی که دارای مقادیر پیش فرض نیستند نیز میسر است (برخلاف زبان سی‌شارپ که چنین اجازه‌ای را نمی‌دهد):
function sum(a, b = 2, c) {
     return a + b + c;
}
console.log(sum(1, 5, 10)); // 16 -> b === 5
console.log(sum(1, undefined, 10)); // 13 -> b as default
همچنین در حین تعریف این مقدار پیش فرض، می‌توان از مقادیر غیر ثابت هم استفاده کرد (باز هم برخلاف سی‌شارپ). برای نمونه در مثال ذیل، خروجی یک متد، به عنوان مقدار پیش فرض پارامتری تعریف شده‌است:
 function getDefaultIncrement() {
    return 1;
}
function inc(number, increment = getDefaultIncrement()) {
    return number + increment;
}
console.log(inc(2, 2)); // 4
console.log(inc(2)); // 3


2) Spread

متد جمع زیر را درنظر بگیرید:
function sum(a, b, c) {
   return a + b + c;
}
روش متداول فراخوانی آن، ذکر تک تک آرگومان‌های آن به ترتیب است. اما با استفاده از عملگر spread اضافه شده به ES 6 که با سه نقطه بیان می‌شود، می‌توان نوشت:
 var args = [1, 2, 3];
console.log(sum(…args)); // 6
عملگر spread اجازه‌ی بسط و پخش شدن اعضای یک آرایه را به پارامترهای متناظر با آن‌ها می‌دهد. به علاوه امکان ترکیب این روش، با روش متداول ذکر صریح آرگومان‌ها نیز وجود دارد:
var args = [1, 2];
console.log(sum(…args, 3)); // 6
در این مثال، آرایه‌ی مدنظر تنها دو عضو دارد و متد sum دارای سه پارامتر است. با استفاده از عملگر spread، دو پارامتر اول متد به صورت خودکار از آرایه واکشی شده و جایگزین می‌شوند. آرگومان سوم هم به صورت متداولی ذکر شده‌است.

مثال‌هایی از ساده سازی اعمال متداول در ES 5 (جاوا اسکریپت فعلی) با کمک ES 6:
الف) ترکیب spread و Destructuring
 a = list[0], rest = list.slice(1)
معادل Destructuring ذیل است:
 [a, ...rest] = list

ب) ساده سازی کار با concat
بجای
 [1, 2].concat(more)
می‌توان نوشت:
[1, 2, ...more]

ج) افزودن یک رنج به یک آرایه
بجای
 list.push.apply(list, [3, 4])
می‌توان نوشت:
 list.push(...[3, 4])


3) Rest

جاوا اسکریپت دارای شیءایی است به نام arguments که توسط آن می‌توان به لیست پارامترهای یک متد دسترسی یافت. برای نمونه مثال ذیل را درنظر بگیرید:
function sum() {
     var numbers = Array.prototype.slice.call(arguments),
     result = 0;
     numbers.forEach(function (number) {
          result += number;
    });
    return result;
}
در اینجا به ظاهر متد sum دارای پارامتری نیست. اما با استفاده از شیء arguments، می‌توان هر تعداد آرگومانی را برای آن متصور شد و فراخوانی‌ها ذیل کاملا مجاز هستند:
console.log(sum(1)); // 1
console.log(sum(1, 2, 3, 4, 5)); // 15
اما مشکل اینجا است که به ظاهر متد sum، هیچ پارامتری را قبول نمی‌کند و هدف از تعریف آن واضح نیست. برای رفع این مشکل، در ES 6 عملگر rest معرفی شده‌است که بسیار شبیه به عملگر spread است:
function sum(…numbers) {
      var result = 0;
      numbers.forEach(function (number) {
          result += number;
      });
      return result;
}
console.log(sum(1)); // 1
console.log(sum(1, 2, 3, 4, 5)); // 15
در اینجا عملگر سه نقطه‌ای rest که به عنوان پارامتر متد معرفی شده‌است، بیانگر امکان دریافت لیستی از آرگومان‌ها، توسط متد sum است. به این ترتیب، تعریف این متد که تعداد آرگومان‌های متغیری را می‌پذیرد، وضوح بیشتری پیدا کرده‌است.
در اینجا باید دقت داشت که پس از ذکر rest، دیگر نمی‌توان پارامتری را تعریف کرد:
 function sum(…numbers, last) { // causes a syntax error
مطالب
فلسفه وجودی بخش finally در try catch چیست؟
حتما شما هم متوجه شدید که وقتی رخداد یک استثناء را با استفاده از try و catch کنترل می‌کنیم، هر چیزی که بعد از بسته شدن تگ catch بنویسیم، در هر صورت اجرا می‌شود.

 try {
     int i=0;
     string s = "hello";
     i = Convert.ToInt32(s);
} catch (Exception ex)
{
     Console.WriteLine("Error");
}
Console.WriteLine("I am here!");

پس فلسفه استفاده از بخش finally چیست؟
در قسمت finally منابع تخصیص داده شده در try را آزاد می‌کنیم. کد موجود در این قسمت به هر روی اجرا می‌شود چه استثناء رخ دهد چه ندهد. البته اگر استثناء رخ داده شده در لیست استثناء هایی که برای آنها catch انجام دادیم نباشد، قسمت finally هم عمل نخواهد کرد مگر اینکه از catch به صورت سراسری استفاده کنیم.
اما مهمترین مزیتی که finally ایجاد می‌کند در این است که حتی اگر در قسمت try با استفاده از دستوراتی مثل return یا break یا continue از ادامه کد منصرف شویم و مثلا مقداری برگردانیم، چه خطا رخ دهد یا ندهد کد موجود در finally اجرا می‌شود در حالی که کد نوشته شده بعد از try catch finally فقط در صورتی اجرا می‌شود که به طور منطقی اجرای برنامه به آن نقطه برسد. اجازه بدهید با یک مثال توضیح دهم. اگر کد زیر را اجرا کنیم:
  public static int GetMyInt()
 {
     try {
          for (int i=10;i>=0;i--)
             Console.WriteLine(10/i);
         return 1;
     } catch
     {
         Console.WriteLine("Error!");
     }
     finally {
         Console.WriteLine("ok");
     }
     Console.WriteLine("can you reach here?");  
     return -1;  
 }

برنامه خطای تقسیم بر صفر می‌دهد اما با توجه به کدی که نوشتیم، عدد -1 به خروجی خواهد رفت. در عین حال عبارت ok و can you reach here در خروجی چاپ شده است. اما حال اگر مشکل تقسیم بر صفر را حل کنیم، آیا باز هم عبارت can you reach here در خروجی چاپ خواهد شد؟
 
public static int GetMyInt()
 {
     try {
          for (int i=10;i>=1;i--)
             Console.WriteLine(10/i);
         return 1;
     } catch
     {
         Console.WriteLine("Error!");
     }
     finally {
         Console.WriteLine("ok");
     }
     Console.WriteLine("can you reach here?");  
     return -1;  
 }

مشاهده می‌کنید که مقدار 1 برگردانده می‌شود و عبارت can you reach here در خروجی چاپ نمی‌شود ولی همچنان عبارت ok که در finally ذکر شده در خروجی چاپ می‌شود. یک مثال خوب استفاده از چنین وضعیتی، زمانی است که شما یک ارتباط با بانک اطلاعاتی باز می‌کنید، و نتیجه یک عملیات را با دستور return به کاربر بر می‌گردانید. مسئله این است که در این وضعیت چگونه ارتباط با دیتابیس بسته شده و منابع آزاد می‌گردند؟ اگر در حین عملیات بانک اطلاعاتی، خطایی رخ دهد یا ندهد، و شما دستور آزاد سازی منابع و بستن ارتباط را در داخل قسمت finally نوشته باشید، وقتی دستور return فراخوانی می‌شود، ابتدا منابع آزاد و سپس مقدار به خروجی بر می‌گردد.
public int GetUserId(string nickname)
{
     SqlConnection connection = new SqlConnection(...);
     SqlCommand command = connection.CreateCommand();
     command.CommandText = "select id from users where nickname like @nickname";
     command.Parameters.Add(new SqlParameter("@nickname", nickname));
      try {
         connection.Open();
          return Convert.ToInt32(command.ExecuteScalar());
      } 
      catch(SqlException exception)
      {
      // some exception handling
         return -1;
      } finally {
          if (connection.State == ConnectionState.Open)
         connection.Close();
      }
      // if all things works, you can not reach here
}


مطالب
نمایش تعداد کل صفحات در iTextSharp

در مورد نحوه‌ی نمایش شماره صفحه جاری در مثلا header یک گزارش PDF تهیه شده به کمک writer.PageNumber و ارث بری از کلاس PdfPageEventHelper،‌ در پایان مطلب فارسی نویسی در iTextSharp توضیح داده شد. این مورد جزو ضروریات یک گزارش خوب است، اما عموما نیاز است تا تعداد کل صفحات هم نمایش داده شود. مثلا صفحه n از 100 جایی در تمام صفحات درج شود و ... هیچ خاصیتی به نام TotalNumberOfPages را در این کتابخانه نمی‌توان یافت. علت هم این است که تعداد واقعی کل صفحات فقط در حین بسته شدن شیء Document مشخص می‌شود و نه در هنگام تهیه صفحات. بنابراین نکته تهیه و نمایش تعداد صفحات، در iTextSharp به صورت خلاصه به شرح زیر است:
الف) باید در همان کلاسی که از PdfPageEventHelper به ارث رسیده است، متد OnCloseDocument را تحریف (override) کرد. در اینجا به خاصیت writer.PageNumber دسترسی داریم و writer.PageNumber - 1 مساوی است با تعداد کل صفحات.
ب) در مرحله بعد نیاز است تا این عدد را به نحوی به تمام صفحات تولید شده اضافه کنیم. این کار هم ساده است و مبتنی است بر بکارگیری یک PdfTemplate :
  • در متد تحریف شده‌ی OnOpenDocument ، یک قالب PDF ساده را تولید می‌کنیم (مثلا یک مستطیل کوچک خالی).
  • سپس در متد OnEndPage ، این قالب را به انتهای تمام صفحات در حال تولید اضافه خواهیم کرد.
  • زمانیکه متد OnCloseDocument فراخوانده شد، عدد تعداد کل صفحات را در این قالب که به تمام صفحات اضافه شده، درج خواهیم کرد. به این ترتیب این عدد به صورت خودکار در تمام صفحات نمایش داده خواهد شد.

پیاده سازی این توضیحات را در ادامه ملاحظه خواهید کرد:
using System;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace iTextSharpTests
{
public class PdfWriterPageEvents : PdfPageEventHelper
{
PdfContentByte _pdfContentByte;
// عدد نهایی تعداد کل صفحات را در این قالب قرار خواهیم داد
PdfTemplate _template;
BaseFont _baseFont;

public override void OnOpenDocument(PdfWriter writer, Document document)
{
_baseFont = BaseFont.CreateFont(BaseFont.HELVETICA, BaseFont.CP1252, BaseFont.NOT_EMBEDDED);
_pdfContentByte = writer.DirectContent;
_template = _pdfContentByte.CreateTemplate(50, 50);
}

public override void OnEndPage(PdfWriter writer, Document document)
{
base.OnEndPage(writer, document);
String text = writer.PageNumber + "/";
float len = _baseFont.GetWidthPoint(text, 8);
Rectangle pageSize = document.PageSize;
_pdfContentByte.SetRGBColorFill(100, 100, 100);
_pdfContentByte.BeginText();
_pdfContentByte.SetFontAndSize(_baseFont, 8);
_pdfContentByte.SetTextMatrix(pageSize.GetLeft(40), pageSize.GetBottom(30));
_pdfContentByte.ShowText(text);
_pdfContentByte.EndText();
//در پایان هر صفحه یک جای خالی را مخصوص تعداد کل صفحات رزرو خواهیم کرد
_pdfContentByte.AddTemplate(_template, pageSize.GetLeft(40) + len, pageSize.GetBottom(30));
}
public override void OnCloseDocument(PdfWriter writer, Document document)
{
base.OnCloseDocument(writer, document);
_template.BeginText();
_template.SetFontAndSize(_baseFont, 8);
_template.SetTextMatrix(0, 0);
//درج تعداد کل صفحات در تمام قالب‌های اضافه شده
_template.ShowText((writer.PageNumber - 1).ToString());
_template.EndText();
}
}

public class AddTotalNoPages
{
public static void CreateTestPdf()
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("tpn.pdf", FileMode.Create));
pdfWriter.PageEvent = new PdfWriterPageEvents();
pdfDoc.Open();


pdfDoc.Add(new Phrase("Page1"));
pdfDoc.NewPage();
pdfDoc.Add(new Phrase("Page2"));
pdfDoc.NewPage();
pdfDoc.Add(new Phrase("Page3"));
}
}
}
}

مطالب
پیاده سازی INotifyPropertyChanged با استفاده از Unity Container
AOP یکی از فناوری‌های مرتبط با توسعه نرم افزار محسوب می‌شود که توسط آن می‌توان اعمال مشترک و متداول موجود در برنامه را در یک یا چند ماژول مختلف قرار داد (که به آن‌ها Aspects نیز گفته می‌شود) و سپس آن‌ها را به مکان‌های مختلفی در برنامه متصل ساخت. عموما Aspects، قابلیت‌هایی را که قسمت عمده‌ای از برنامه را تحت پوشش قرار می‌دهند، کپسوله می‌کنند. اصطلاحا به این نوع قابلیت‌های مشترک، تکراری و پراکنده مورد نیاز در قسمت‌های مختلف برنامه، Cross cutting concerns نیز گفته می‌شود؛ مانند اعمال ثبت وقایع سیستم، امنیت، مدیریت تراکنش‌ها و امثال آن. با قرار دادن این نیازها در Aspects مجزا، می‌توان برنامه‌ای را تشکیل داد که از کدهای تکراری عاری است.

پیاده سازی INotifyPropertyChanged یکی از این مسائل می‌باشد که می‌توان آن را در یک Aspect محصور و در ماژول‌های مختلف استفاده کرد.

مسئله:
کلاس زیر مفروض است:
public class Foo
{
        public virtual int Id { get; set; }

        public virtual string Name { get; set; }
}
اکنون می‌خواهیم  کلاس Foo را به INotifyPropertyChanged مزین، و  یک Subscriber به قسمت set پراپرتی‌های کلاس‌ تزریق کنیم.

راه حل:
ابتدا پکیچ‌های Unity را از Nuget دریافت کنید:
PM> Install-Package Unity.Interception
این پکیچ وابستگی‌های خود را که Unity و CommonServiceLocator هستند نیز دریافت می‌کند.

حال یک Interceptor که اینترفیس IInterceptionBehavior را پیاده سازی می‌کند، می‌نویسیم:
namespace NotifyPropertyChangedInterceptor.Interceptions
{
    using System;
    using System.Collections.Generic;
    using System.ComponentModel;
    using System.Reflection;
    using Microsoft.Practices.Unity.InterceptionExtension;

    class NotifyPropertyChangedBehavior : IInterceptionBehavior
    {
        private event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;

        private readonly MethodInfo _addEventMethodInfo =
            typeof(INotifyPropertyChanged).GetEvent("PropertyChanged").GetAddMethod();

        private readonly MethodInfo _removeEventMethodInfo =
            typeof(INotifyPropertyChanged).GetEvent("PropertyChanged").GetRemoveMethod();

        
        public IMethodReturn Invoke(IMethodInvocation input, GetNextInterceptionBehaviorDelegate getNext)
        {
            if (input.MethodBase == _addEventMethodInfo)
            {
                return AddEventSubscription(input);
            }

            if (input.MethodBase == _removeEventMethodInfo)
            {
                return RemoveEventSubscription(input);
            }
            
            if (IsPropertySetter(input))
            {
                return InterceptPropertySet(input, getNext);
            }
            
            return getNext()(input, getNext);
        }

        public bool WillExecute
        {
            get { return true; }
        }

        public IEnumerable<Type> GetRequiredInterfaces()
        {
            yield return typeof(INotifyPropertyChanged);
        }

        private IMethodReturn AddEventSubscription(IMethodInvocation input)
        {
            var subscriber = (PropertyChangedEventHandler)input.Arguments[0];
            PropertyChanged += subscriber;

            return input.CreateMethodReturn(null);
        }

        private IMethodReturn RemoveEventSubscription(IMethodInvocation input)
        {
            var subscriber = (PropertyChangedEventHandler)input.Arguments[0];
            PropertyChanged -= subscriber;

            return input.CreateMethodReturn(null);
        }

        private bool IsPropertySetter(IMethodInvocation input)
        {
            return input.MethodBase.IsSpecialName && input.MethodBase.Name.StartsWith("set_");
        }

        private IMethodReturn InterceptPropertySet(IMethodInvocation input, GetNextInterceptionBehaviorDelegate getNext)
        {
            var propertyName = input.MethodBase.Name.Substring(4);

            var subscribers = PropertyChanged;
            if (subscribers != null)
            {
                subscribers(input.Target, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
            }

            return getNext()(input, getNext);
        }
    }
}

متد Invoke : این متد Behavior مورد نظر را پردازش می‌کند (در اینجا، تزریق یک Subscriber در قسمت set پراپرتی ها).
متد GetRequiredInterfaces : یک روش است برای یافتن کلاس هایی که با اینترفیس IInterceptionBehavior مزین شده‌اند.
پراپرتی WillExecute : ابن پراپرتی به Unity می‌گوید که این Behavior اعمال شود یا نه. اگر مقدار برگشتی آن false باشد، متد Invoke اجرا نخواهد شد.
همانطور که در متد Invoke مشاهد می‌کنید، شرط هایی برای افزودن و حذف یک  Subscriber و چک کردن متد set نوشته شده و در غیر این صورت کنترل به متد بعدی داده می‌شود.

اتصال Interceptor به کلاس ها
در ادامه Unity را برای ساخت یک نمونه از کلاس پیکربندی می‌کنیم:
var container = new UnityContainer();

container.RegisterType<Foo, Foo>(
                new AdditionalInterface<INotifyPropertyChanged>(),
                new Interceptor<VirtualMethodInterceptor>(),
                new InterceptionBehavior<NotifyPropertyChangedBehavior>())
                .AddNewExtension<Interception>();
توسط متد RegisterType یک Type را با پیکربندی دلخواه به Unity معرفی می‌کنیم. در اینجا به ازای درخواست Foo (اولین پارامتر جنریک)، یک Foo (دومین پارامتر جنریک ) برگشت داده می‌شود. این متد تعدادی InjetctionMember (بصورت params) دریافت می‌کند که در این مثال سه InjetctionMember  به آن پاس داه شده است:
  • Interceptor : اطلاعاتی در مورد IInterceptor و نحوه‌ی Intercept یک شیء را نگه داری می‌کند. در اینجا از  VirtualMethodInterceptor برای تزریق کد استفاده شده.
  • InterceptionBehavior : این کلاس Behavior مورد نظر را به کلاس تزریق می‌کند.
  • AddintionalInterface  : کلاس target را مجبور به پیاده سازی اینترفیس دریافتی از پارامتر می‌کند.  اگر کلاس behavior، متد  GetRequiredInterfaces  اینترفیس INotifyPropertyChanged را برمی گرداند، نیازی نیست از AddintionalInterface در پارامتر متد فوق استفاده کنید. 

نکته :
کلاس VirtualMethodInterceptor فقط اعضای virtual را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
اکنون نحوه‌ی ساخت یک نمونه از کلاس Foo به شکل زیر است:
var foo = container.Resolve<Foo>();
(foo as INotifyPropertyChanged).PropertyChanged += FooPropertyChanged;
private void FooPropertyChanged (object sender, PropertyChangedEventArgs e)
 {
      // Do some things.......
 }

نکته‌ی تکمیلی
طبق مستندات MSDN، کلاس VirtualMethodInterceptor  یک کلاس جدید مشتق شده از کلاس target (در اینجا Foo) می‌سازد. بنابراین اگر کلاس‌های شما دارای Data annotation و یا در کلاس‌های Mapper یک ORM استفاده شده‌اند (مانند کلاس‌های لایه Domain)، بجای  VirtualMethodInterceptor  از TransparentProxyInterceptor استفاده کنید.
سرعت اجرای VirtualMethodInterceptor سریعتر است ؛ اما به یاد داشته که برای استفاده از  TransparentProxyInterceptor  باید کلاس target از کلاس MarshalByRefObject ارث بری کند.
مطالب
اعمال SEO بر روی AngularJS
در این بخش قصد داریم سئو را بر روی یک برنامه‌ی نوشته شده با آنگلولار و Asp.net Mvc اعمال نماییم. انگولار جی‌اس، صفحات را با  استفاده از جاوااسکریپت رندر میکند، ولی اکثر کرالر‌ها نمیتوانند جاوااسکریپت را اجرا کنند و موقع اجرای صفحات سایت ما  فقط یک div خالی را میبینند.
کاری که سرویس Prerender یا فیلتر سفارشی AjaxCrawlable برای ما انجام میدهد، درخواست‌هایی را که از طرف کرالرها آمده‌است را شناسایی میکند و مانند یک مرورگر، با استفاده از phantomjs آنرا اجرا میکند و نتیجه‌ی کامل صفحات ما را به صورت اچ تی ام ال استاتیک برمی‌گرداند.
فانتوم جی اس، موتور اختصاصی برای شبیه سازی مرورگر مبتنی بر Webkit می‌باشد. فانتوم جی اس را میتوانید بر روی ویندوز، لینوکس و مک نصب نمایید. فانتوم جی اس یک Console در اختیار برنامه نویس قرار می‌دهد که می‌توان توسط آن، برنامه‌های جاوااسکریپت را اجرا نمود. همچنین فانتوم جی اس میتواند اسکرین شاتی را نیز از محتوای وب سایت ما فراهم نماید.
 برای اینکه صفحات انگولار جی اس،ایندکس شوند سه مرحله وجود دارند:
1- به کرالر اطلاع دهیم که رندر کردن سایت، توسط جاوااسکریپت انجام میگردد؛ با اضافه کردن متاتگ زیر در اچ تی ام ال سایت (البته در حالت استفاده HTML5 push state ) :
<meta name="fragment" content="!">
<base href="/">
2- بعد از اضافه کردن متاتگ بالا، کرالر درخواست‌های خود را به صورت زیر به سایت ما ارسال میکند:
http://www.example.com/?_escaped_fragment_=
ما در این مثال از  HTML5 push state  استفاده میکنیم. بنابراین لینکی مانند http://www.example.com/user/123 توسط کرالر به صورت زیر دیده میشود: 
http://www.example.com/user/123?_escaped_fragment_=
3- اچ تی ام ال کاملا رندر شده توسط سایت ما به کرالر ارسال گردد.
برای رندر کردن  اچ تی ام ال صفحات، چندین روش وجود دارد:
روش اول: میتوانیم از سرویس‌های آماده‌ای همچون Prerender.io   استفاده کنیم که سرویسهایی را برای زبانهای مختلف ارائه کرده‌اند. باتوجه به توضیحات نمونه استفاده از آن در Asp.Net Mvc کافیست در سایت Prerender.io  ثبت نام کرده، Token را دریافت کنیم و در کانفیگ برنامه قرار دهیم و در کلاس PreStart قطعه کد زیر را قرار دهیم:
DynamicModuleUtility.RegisterModule(typeof(Prerender.io.PrerenderModule));
مثال استفاده از Prerender.io را میتوانید از این آدرس Simple_Demo_Prerender.zip دانلود نمایید.
 
یکی از ابزارهای مناسب تست کردن اینکه صفحات توسط کرالر ایندکس میشوند یا خیر، برنامه screamingfrog میباشد.
در پنل Ajax آن، صفحات ایندکس شده ما نمایش داده میشوند. لینکی مشابه زیر را در مرورگر اجرا کرده، با ViewPage Source کردن آن میتوانید نتیجه اچ تی ام ال کاملا رندر شده را مشاهده نمایید.
http://www.example.com/user/123?_escaped_fragment_=
نسخه رایگان سرویس Prerender.io تا 250 صفحه را پوشش میدهد.

روش دوم: فیلتر سفارشی AjaxCrawlable. در اولین قدم نیاز به نصب فانتوم جی اس داریم:
<package id="PhantomJS" version="1.9.2" targetFramework="net452" />
<package id="phantomjs.exe" version="1.9.2.1" targetFramework="net452" />
فایل phantomjs.exe را از پوشه packages\PhantomJS.1.9.2\tools\phantomjs\phantomjs.exe یافته و در پوشه bin برنامه قرار دهید. با Attribute زیر هر درخواستی که توسط کرالر ارسال گردد به اکشن returnHTML منتقل میگردد.
برای اینکه خطای معروف A potentially dangerous Request.Form value was detected from the client را دریافت نکنیم، کافیست قسمتهایی از آدرس را که شامل کاراکترهای خاصی مانند :// میباشند، از url حذف کنیم و در اکشن returnHtml قسمتهای حذف شده را  به url  اضافه نماییم.
کرالرها  با مشاهده تگ fragment، تمام لینکها را به همراه کوئری استرینگ _escaped_fragment_  میفرستند، که ما در سرور باید آنرا  با رشته خالی جایگزین نماییم.
 public class AjaxCrawlableAttribute : System.Web.Mvc.ActionFilterAttribute
    {
        private const string Fragment = "_escaped_fragment_";
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            var request = filterContext.RequestContext.HttpContext.Request;
            var url = request.Url.ToString();
            if (request.QueryString[Fragment] != null && !url.Contains("HtmlSnapshot/returnHTML"))
            {
                url = url.Replace("?_escaped_fragment_=", string.Empty).Replace(request.Url.Scheme + "://", string.Empty);
                url = url.Split(':')[1];
                filterContext.Result = new RedirectToRouteResult(
                   new RouteValueDictionary { { "controller", "HtmlSnapshot" }, { "action", "returnHTML" }, { "url", url } });
            }
            return;
        }
    }
Route‌های پیشفرض را با کدهای زیر جایگزین میکنیم:
public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");

            routes.MapRoute(
             name: "HtmlSnapshot",
             url: "HtmlSnapshot/returnHTML/{*url}",
             defaults: new { controller = "HtmlSnapshot", action = "returnHTML", url = UrlParameter.Optional });

            routes.MapRoute(
            name: "SPA",
            url: "{*catchall}",
            defaults: new { controller = "Home", action = "Index" })
        }
 اضافه کردن این فیلتر به فیلترهای Asp.net Mvc 
 public class FilterConfig
    {
        public static void RegisterGlobalFilters(GlobalFilterCollection filters)
        {
            filters.Add(new AjaxCrawlableAttribute());
        }
    }
ایجاد کنترلر HtmlSnapshot و متد returnHTML :
Url را به عنوان آرگومان به تابع page.open فایل جاوااسکریپتی فانتوم میدهیم و بعد از اجرای کامل، خروجی را درViewData قرار میدهیم 
public ActionResult returnHTML(string url)
        {
            var prefix = HttpContext.Request.Url.Scheme + "://" + HttpContext.Request.Url.Host+":";
            url = prefix+url;
            string appRoot = Path.GetDirectoryName(AppDomain.CurrentDomain.BaseDirectory);
            var startInfo = new ProcessStartInfo
            {
                Arguments = string.Format("{0} {1}", Path.Combine(appRoot, "Scripts\\seo.js"), url),
                FileName = Path.Combine(appRoot, "bin\\phantomjs.exe"),
                UseShellExecute = false,
                CreateNoWindow = true,
                RedirectStandardOutput = true,
                RedirectStandardError = true,
                RedirectStandardInput = true,
                StandardOutputEncoding = System.Text.Encoding.UTF8
            };
            var p = new Process();
            p.StartInfo = startInfo;
            p.Start();
            string output1 = p.StandardOutput.ReadToEnd();
            p.WaitForExit();
            ViewData["result"] = output1.Replace("<!-- ngView:  -->", "").Replace("ng-view=\"\"", "");
            return View();
        }
در فایل renderHtml.cshtml
@{ 
    Layout = null;
}
@Html.Raw(ViewBag.result)
ایجاد فایل seo.js  در پوشه Scripts سایت :
در این بخش webpage  را ایجاد میکنیم و آدرس صفحه را از[system.args[1  دریافت کرده و عملیات کپچر کردن را آغاز میکنیم و بعد از تکمیل اطلاعات در سرور، کد زیر اجرا میشود:
console.log(page.content)

var page = require('webpage').create();
var system = require('system');

var lastReceived = new Date().getTime();
var requestCount = 0;
var responseCount = 0;
var requestIds = [];
var startTime = new Date().getTime();;
page.onResourceReceived = function (response) {
    if (requestIds.indexOf(response.id) !== -1) {
        lastReceived = new Date().getTime();
        responseCount++;
        requestIds[requestIds.indexOf(response.id)] = null;
    }
};
page.onResourceRequested = function (request) {
    if (requestIds.indexOf(request.id) === -1) {
        requestIds.push(request.id);
        requestCount++;
    }
};

function checkLoaded() {
    return page.evaluate(function () {
        return document.all["compositionComplete"];
    }) != null;
}
// Open the page
page.open(system.args[1], function () {

});

var checkComplete = function () {
    // We don't allow it to take longer than 5 seconds but
    // don't return until all requests are finished
    if ((new Date().getTime() - lastReceived > 300 && requestCount === responseCount) || new Date().getTime() - startTime > 10000 || checkLoaded()) {
        clearInterval(checkCompleteInterval);
        console.log(page.content);
        phantom.exit();
    }
}
// Let us check to see if the page is finished rendering
var checkCompleteInterval = setInterval(checkComplete, 300);
صفحه Layout.Cshtml
<!DOCTYPE html>
<html ng-app="appOne">
<head>
    <meta name="fragment" content="!">
    <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
    <meta charset="utf-8" />
    <link href="~/favicon.ico" rel="shortcut icon" type="image/x-icon" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <base href="/">
    @Styles.Render("~/Content/css")
    @Scripts.Render("~/bundles/modernizr")
    <script src="~/Scripts/angular/angular.js"></script>
    <script src="~/Scripts/angular/angular-route.js"></script>
    <script src="~/Scripts/angular/angular-animate.js"></script>
    <script>
        angular.module('appOne', ['ngRoute'], function ($routeProvider, $locationProvider) {
            $routeProvider.when('/one', {
                template: "<div>one</div>", controller: function ($scope) {
                }
            })
            .when('/two', {
                template: "<div>two</div>", controller: function ($scope) {
                }
            }).when('/', {
                template: "<div>home</div>", controller: function ($scope) {
                }
            });
            $locationProvider.html5Mode({
                enabled: true
            });
        });
    </script>
</head>
<body>
    <div id="body">
        <section ng-view></section>
        @RenderBody()
    </div>
    <div id="footer">
        <ul class='xoxo blogroll'>
            <li><a href="one">one</a></li>
            <li><a href="two">two</a></li>
        </ul>
    </div>
</body>
</html>

چند نکته تکمیلی:
* فانتوم جی اس قادر به اجرای لینکهای فارسی (utf-8) نمیباشد.
 * اگر خطای syntax error را دریافت کردید ممکن است پروژه شما در مسیری طولانی در روی هارد دیسک قرار داشته باشد.
مطالب
خواندن اطلاعات API فیدبرنر

مطلبی را در سایت رادیکال 2 در مورد نمایش تعداد خواننده یک فید دیدم که پیاده سازی آن با سی شارپ و xml serialization به صورت زیر است:

using System;
using System.Xml;
using System.Xml.Serialization;

namespace Test
{
/// <summary>
/// کلاسی جهت نمایش تعداد خواننده فید وبلاگ شما
/// <example>CFeedBurner data = new CFeedBurner { FeedID = "fhphjt61bueu08k93ehujpu234" };
/// MessageBox.Show(data.Circulation().ToString());</example>
/// </summary>
class CFeedBurner
{
/// <summary>
/// آی دی فید شما زمانیکه به فید برنر لاگین کرده‌اید در تایتل صفحه مربوطه
/// </summary>
public string FeedID { get; set; }

/// <summary>
/// نگاشت فید به یک کلاس
/// </summary>
/// <returns>کلاس متناظر با فید</returns>
/// <exception cref="Exception">لطفا شماره شناسایی فید را وارد کنید</exception>
rsp deserializeFromXML()
{
if (FeedID == null)
throw new Exception("لطفا شماره شناسایی فید را وارد کنید");

XmlSerializer deserializer =
new XmlSerializer(typeof(rsp));
using (XmlReader reader = XmlReader.Create(
string.Format("https://feedburner.google.com/api/awareness/1.0/GetFeedData?id={0}", FeedID)))
{
return (rsp)deserializer.Deserialize(reader);
}
}

/// <summary>
/// دریافت تعداد خواننده فید
/// </summary>
/// <returns>آمار فید</returns>
/// <exception cref="Exception">اطلاعات فید شما قابل دریافت نیست</exception>
public int Circulation()
{
rsp data = deserializeFromXML();
if (data == null || data.feed == null || data.feed.Length == 0)
throw new Exception("اطلاعات فید شما قابل دریافت نیست");

if (data.feed[0].entry == null || data.feed[0].entry.Length == 0)
throw new Exception("اطلاعات فید شما قابل پردازش نیست");

return int.Parse(data.feed[0].entry[0].circulation);
}
}
}

کلاس rsp از فایل xml فید استاندارد سایت فیدبرنر درست شده است. روش تولید آن‌را قبلا توضیح داده بودم. به سادگی اجرای دو سطر زیر است:

xsd.exe GetFeedData.xml
xsd.exe GetFeedData.xsd /c

دریافت فایل‌های کلاس‌های نامبرده شده.

مطالب
Test Driven Development #3
در پست قبلی با  نوشتن یک تست ساده، با مفهوم TDD بیشتر آشنا شدیم .در این پست قصد بر این  است که به وسیله Mvc.Net شروع به نوشتن تست‌های جدی‌تر کرده و از مزایای آن بهره ببریم .
برای  شروع یک پروژه Mvc.Net ساخته و Nunit را در آن نصب می‌کنیم.
مدل زیر را در پوشه مدل‌ها می‌سازیم:
    public class Idea
    {
        public static List<Idea> Ideas = new List<Idea>
            {
                new Idea{Content="سایتی که در ایده به اشتراک گذاشته شود",Title = "سایت ایده ها"},
                new Idea{Content="عینک گوگل را فارسی کنم",Title = "عینک گوگل"},
            };
        public string Content { get;  set;}
        public string Title { get; set; }
    }
  [TestFixture]
    public class IdeaTest
    {
        [Test]
        public void ShouldDisplayListOfIdea()
        {
            var viewResult = new IdeaController().Index() as ViewResult;
            Assert.AreEqual(Idea.Ideas, viewResult.Model)
             Assert.IsNotNull(viewResult.Model);


        }    
 }

کد بالا شامل مقایسه مقدار خروجی Action با لیستی از مدل Idea و همچنین اطمینان از خالی نبودن مدل ارسالی به view می‌باشد.در خط اول یک وهله از Controller می سازیم و Action مورد نظر را به شی از جنس ViewResult  تبدیل(Cast) می‌کنیم پس از آن به وسیله viewResult.Model به مدلی که به سمت view پاس داده می‌شود دسترسی خواهیم داشت.اکنون اگر تست را اجرا  کنیم با خطای کامپایل مواجه می‌شویم.حال Controller و Action مورد نظر را به صورتی  که تست ما پاس شود پیاده سازی می‌کنیم.
    public class IdeaController : Controller
    {

        public ActionResult Index()
        {
            return View(Idea.Ideas);
        }
      }
کد بالا مقدار Ideas را به view برمیگرداند.
در این دروره ما به تست کردن ویو‌ها نخواهیم پرداخت.
تست بعدی تست ساده ای است که فقط میخواهیم از از وجود داشتن یک Action و نام view بازگشتی اطمینان حاصل کنیم.
   [Test]
        public void ShouldLoadCreateIdeaView()
        {
            var viewResult = new IdeaController().Create() as ViewResult;
            Assert.AreEqual(string.Empty, viewResult.ViewName);
        }
در کد بالا مثل تست قبل، یک وهله از Controller می سازیم و سپس نام view بازگشتی را با string.Empty مقایسه میکنیم به این معنی که view خروجی Action ما نباید نامی داشته باشد و براساس قرار دادها باید هم نام اکشن باشد.
حال نوبت به پیاده سازی اکشن رسید.:
        public ActionResult Create()
        {
            return View();
        }
در تست بعدی میخواهیم عملیات اضافه شدن یک Idea را به لیست بررسی کنیم:
    [Test]
        public void ShouldAddIdeaItem()
        {
            var idea = new Idea { Title = "شبکه اجتماعی ", Content = " شبکه اجتماعی سینمایی" };
            var redirectToRouteResult = new IdeaController().Create(idea) as RedirectToRouteResult;
            Assert.Contains(idea, Idea.Ideas);
            Assert.AreEqual("Index",redirectToRouteResult.RouteValues["action"]);
        }
تست بالا نیز مانند دو تست قبل است با این تفاوت که مخواهیم ریدارکت شدن به یک Action  خاص را نیز تست کنیم.برای همین مقدار خروجی را به RedirectToRouteResult تبدیل می‌کنیم.در ادامه یک Idea جدید ساخته و به لست اضافه میکنیم سپس از وجود داشتن آن در لیست Ideas اطمینان حاصل می‌کنیم.در خط آخر نیز نام Action که انتظار داریم بعد از اضافه شدن یک Idea ,کاربر به آن هدایت شود را ست می‌کنیم.
پیاده سازی Action  به شکل زیر است:
        public ActionResult Create(Idea idea)
        {
            Idea.Ideas.Add(idea);
            return RedirectToAction("Index");
        }

در این پست شما با مدل تست نویسی برایMvc.Net آشنا شدید.در مطلب بعدی شما با تست حذف و اصلاح Ideas آشنا خواهید شد.