مطالب
بررسی تفاوت بین DTO و POCO
در ابتدا اجازه بدهید تعریف درستی از این دو واژه، ارائه کنیم.

DTO (Data Transfer Object)
به بیان خیلی ساده، DTO‌ها برای انتقال اطلاعات استفاده می‌شوند؛ پس هیچ منطق و رفتاری در این اشیاء تعریف نمی‌شود .اگر در DTO منطقی پیاده سازی شود، دیگر به آن DTO گفته نمی‌شود. اجازه بدید منظورمان را از منطق یا رفتار مشخص کنیم. منطق یا رفتار، همان متدهایی هستند که در نوع داده خود تعریف میکنیم. در #C، یک DTO تنها از خصوصیت‌ها (Properties) که از بلوک‌های Get و Set تشکیل شده‌اند، ساخته می‌شود. البته بدون کدهایی جهت اعتبار سنجی (Validation) مقادیر.

سؤال: وضعیت attribute ‌ها و Metadata‌ها چه می‌شود؟
خیلی غیر معمول نیست که از metadata‌ها در DTO، به‌منظور اعتبار سنجی یا اهداف خاص، استفاده کنیم. بعضی از attribute‌ها هیچ رفتاری را به DTO‌ها اضافه نمی‌کنند؛ ولی استفاده از DTO‌ها را در بخش‌های دیگر سیستم، ساده‌تر می‌کنند. در نتیجه هیچکدام از attribute ‌ها و metadata‌ها، شرایط DTO بودن را نقض نمی‌کنند.

مدل‌های دیگری مثل ViewModels‌ها و API Model‌ها چه می‌شوند؟
واژه DTO خیلی مبهم است. تنها چیزی که بیان می‌کند این است که شیء است و فقط و فقط شامل اطلاعات است و رفتاری ندارد. در این تعریف درباره‌ی کاربرد مورد نظر یک DTO چیزی گفته نشده. در بسیاری از معماری‌ها، DTO نقش خاصی را ایفا می‌کند. بطور مثال در معماری MVC، از DTO‌ها برای انقیاد داده (Binding) و ارسال اطلاعات به یک View استفاده میکنند. به همین خاطر این DTO‌ها بعنوان ViewModel، در معماری MVC شناخته می‌شوند که رفتاری را در خود تعریف نمی‌کنند و تنها فرمت اطلاعات مورد انتظار یک View را مهیا می‌کنند.
پس در این سناریوی خاص، ViewModel نوعی DTO می‌باشد. اما باید دقت داشته باشید، همه ViewModel‌‌ها را نمی‌توان DTO محسوب کرد؛ مثلا در معماری MVVM، ویوو مدل‌های تعریف شده، شامل رفتار هم می‌باشند. حتی در معماری MVC نیز گاهی اوقات منطقی به  ViewModel‌‌ها اضافه می‌شود که دیگر به آنها DTO نمی‌گوییم.

 
در صورت امکان، نام DTO‌ها را بر اساس استفاده‌ی آنها تعیین کنید. بطور مثال کلاسی با نام FoodDTO، مشخص نمی‌کند که این نوع، کجا و چگونه قرار است در معماری برنامه شما مورد استفاده قرار  بگیرید؛ برعکس نامگذاری به صورت FoodViewModels کاربرد آن را صراحتا بیان می‌کند.
مثالی از DTO در زبان سی شارپ :
public class ProductViewModel
{
  public int ProductId { get; set; }
  public string Name { get; set; }
  public string Description { get; set; }
  public string ImageUrl { get; set; }
  public decimal UnitPrice { get; set; }
}

کپسوله سازی و DTO ها 
کپسوله سازی، یکی از اصول برنامه نویسی شیءگرا می‌باشد. اما این کپسوله سازی به DTO‌ها اعمال نمی‌شوند. به این علت که هدف کپسوله سازی، پنهان کردن فرآیند پشت صحنه‌ی ذخیره سازی اطلاعات است؛ اما در DTO هیچ فرآیندی پیاده سازی نشده و نباید هیچ State پنهانی وجود داشته باشد. پس بحث Encapsulation در DTO منتفی است. پس کار را برای خودتان سخت نکنید؛ با تعریف private setter ‌ها یا تبدیل کردن DTO به یک شیء غیرقابل تغییر (immutable). شما باید به‌راحتی بتوانید عملیات ایجاد، نوشتن و خواندن DTO‌‌ها را انجام دهید؛ همچنین باید بتوانید عملیات سریالایز کردن بر روی DTO‌‌ها را بدون فرآیند سفارشی اضافه‌ای، انجام دهید.

Field ها  یا Property ها 
سؤالی که مطرح می‌شود این است که وقتی کپسوله سازی در DTO مفهومی ندارد، چرا باید همیشه از property ‌ها استفاده کنیم؟ چرا از فیلد‌ها استفاده نکنیم (فیلد‌های public )؟
ما می‌توانیم هم از property استفاده کنیم و هم از field‌ها؛ اما بعضی از فریم ورک‌ها که کار Serialization را انجام می‌دهند، فقط با property ‌ها کار می‌کنند. بنابراین بسته به نیاز خودتان، از field‌های عمومی یا property‌ها استفاده کنید. اما عموما از Property استفاده میکنند. البته در این پیوند، پرسش و پاسخ مفصلی در این رابطه وجود دارد.

غیرقابل تغییر بودن (Immutability) و نوع رکورد ( Record Type )
غیرقابل تغییر بودن، یکی از مزیت‌های مهم در توسعه نرم افزار است. اما همانطور که در مثل بالا بیان شد، نیازی به غیرقابل تغییر کردن DTO‌‌ها نیست. با ارائه رکورد در سی شارپ 9  شرایط کمی تغییر کرد. شاید عبارت مخفف دیگری که اضافه شده Data transfer Records یا (DTRs) است. یکی از روش‌های تعریف DTR در سی شارپ 9، به شکل زیر است:
public record ProductDTO(int Id, string Name, string Description);

البته روش دیگری هم وجود دارد که شما property‌ها را تعریف کنید و از طریق سازنده، مقدار دهی شوند. ویژگی جدید init-only این امکان را فراهم می‌کند که فقط در زمان مقدار دهی اولیه (initialization)، خصوصیات مقداردهی شوند و در ادامه‌ی چرخه حیات شیء، property ‌ها فقط خواندنی هستند. این ویژگی، record‌ها را غیر قابل تغییر می‌کند.
مثال:
public record ProductDTO
{
  public int Id { get; init; }
  public string Name { get; init; }
}
var dto = new ProductDTO { Id = 1, Name = "some name" };

کلاس‌های POCO یا همان Plain Old CLR/C# Object
شی Plain Old چیست؟ هر شیءای که Plain Old باشد، می‌تواند در هر جایی از برنامه‌ی ما مورد استفاده قرار بگیرد؛ حتی در کلاس‌های Test برنامه. این اشیاء هیچگونه وابستگی برای اجرا وظایف خود، به بانک‌های اطلاعاتی و کتابخانه‌های ثالت ندارند.
برای درک بهتر این نوع کلاس‌ها، به مثال زیر دقت کنید:
public class Product : DataObject<Product>
{
  public Product(int id)
  {
    Id = id;
    InitializeFromDatabase();
  }
  private void InitializeFromDatabase()
  {
    DataHelpers.LoadFromDatabase(this);
  }
  public int Id { get; private set; }
  // other properties and methods
}
همانطور که مشاهده میکنید، این کلاس به متد استاتیکی برای کار با دیتابیس وابسته است؛ در نتیجه باعث میشود که کل کلاس، به وجود بانک اطلاعاتی وابسته شود. همچنین با ارث بری از کلاس پایه‌ی دیگری، وابستگی به یک کتابخانه‌ی ثالث ایجاد شده‌است. اجرای آزمون واحد برای چنین کلاسی، سبب fail شدن عملیات می‌شود. به این علت که ارتباط با بانک اطلاعاتی مورد نیاز متد DataHelpers، تامین نشده‌است. این شرایط، مثالی از الگوی Active Record Pattern می‌باشند. همچنین این کلاس دسترسی به منبع داده را در درون خود گنجانده است که این به معنای نقض اصل Persistence Ignorant (اصل Persistence Ignorance به طور خلاصه بیان می‌کند که در تحلیل و طراحی Business Logic به موضوع ذخیره‌سازی (Persistence) فکر نکنید (تا جای ممکن) یا به عبارت دیگر، ذهن خود را درگیر پیچیدگی‌های ذخیره سازی نکنید. برگرفته شده از breakpoint.blog.ir : روح الله دلپاک)می باشد. یکی از ویژگی‌های POCO عدم نقض الگوی فوق است.

مثالی از POCO : 
public class Product
{
  public Product(int id)
  {
    Id = id;
  }

  private Product()
  {
    // required for EF
  }

  public int Id { get; private set; }
  // other properties and methods
}
این کلاس یک POCO است:
  • برای اجرای وظایف خود به فریم ورک ثالثی وابسته نیست.
  • به کلاس پایه‌ای ( Base class) نیاز ندارد.
  • وابستگی به متد استاتیکی ندارد.
  • می تواند در هر جایی از پروژه، نمونه سازی شود.
  • اصل Persistence Ignorant را بیشتر رعایت کرده، نه بطور کامل؛ چون یک سازنده دارد که به کتابخانه‌ی ثالثی نیازمند است (سازنده‌ی بدون پارامتر که مورد نیاز EF می‌باشد).

POCO و DTO :

شاید این دو مفهموم گیج کننده باشند، ولی DTO همان POCO هست. اگر یک کلاس، DTO باشد، حتما POCO نیز هست. (مرور ویژگی‌های دو مورد در بخش‌های قبلی) ولی برعکس این وضعیت ممکن است صادق نباشد؛ مثال قبلی که در آن وابستگی به کتابخانه‌ی ثالثی در سازنده‌ی بدون پارامتر وجود داشت، DTO بودن را نقض می‌کرد. پس اگر هر دو حالت صادق بود، میتوان گفت این دو مفهوم یکی است.
اشتراک‌ها
Basket.js: اسکریپت برای کش کردن، script و css ها در localStorage

One of common concerns I faced in web/frontend development is libraries like “Angularjs, Bootstrap, JQuery… etc..” loading time, and how that affect on website performance, when you need to load several libraries to your website/page.. specially with low internet speed connections

Basket.js: اسکریپت برای کش کردن، script و css ها در localStorage
اشتراک‌ها
تکنیک‌هایی جهت بالا بردن سرعت برنامه‌های AngularJS

AngularJS is a huge framework with that already has many performance enhancements built in, but they can’t solve all our problems. No matter how fast the framework, we can all create sluggish code through bad practices and not understanding key concepts that help it perform well.  

تکنیک‌هایی جهت بالا بردن سرعت برنامه‌های AngularJS
مطالب
آموزش Knockout.Js #4
مقید سازی رویداد کلیک
Click Binding روشی است برای اضافه کردن یک گرداننده رویداد در زمانی که قصد داریم یک تابع جاوااسکریپتی را در هنگام کلیک بر روی المان مورد نظر فراخوانی کنیم. از این مقید سازی عموما در عناصر button و input و تگ a استفاده می‌شود. اما در حقیقت در تمام عناصر غیر پنهان صفحه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
<div>
    Number Of Clicks <span data-bind="text: numberOfClicks"></span> times
    <button data-bind="click: clickMe">Click me</button>
</div>
 
<script type="text/javascript">
    var viewModel = {
        numberOfClicks : ko.observable(0),
        clickMe: function() {
            var previousCount = this.numberOfClicks();
            this.numberOfClicks(previousCount + 1);
        }
    };
</script>
رویداد کلیک  button در کد بالا به تابعی با نام clickMe مقید شده است. این تابع در viewModel جاری صفحه تعریف شده است و در بدنه آن تعداد کلیک‌های قبلی را به علاوه یک خواهد کرد. از آنجا که تگ span در بالای صفحه به تعداد کلیک‌ها مقید شده است در نتیجه همواره مقدار این تگ به روز خواهد بود.

*نکته اول: اگر قصد داشته باشیم که عنصر جاری در viewModel را به گرداننده رویداد پاس دهیم چه باید کرد؟
هنگام فراخوانی رویدادها، KO به صورت پیش فرض مقدار جاری مدل را به عنوان اولین پارامتر به این گرداننده پاس می‌دهد. این روش مخصوصا در هنگامی که قصد اجرای عملیاتی خاص بر روی تک تک عناصر یک مجموعه را داشته باشید(مثل حلقه foreach) بسیار مفید خواهد بود.
<ul data-bind="foreach: places">
    <li>
        <span data-bind="text: $data"></span>
        <button data-bind="click: $parent.removePlace">Remove</button>
    </li>
</ul>
 
 <script type="text/javascript">
     function MyViewModel() {
         var self = this;
         self.places = ko.observableArray(['Tehran', 'Esfahan', 'Shiraz']);
 
         self.removePlace = function(place) {
             self.places.remove(place)
         }
     }
     ko.applyBindings(new MyViewModel());
</script>
در تابع removePlace می‌بینید که مقدار آیتم جاری در لیست به عنوان اولین آرگومان به این تابع پاس داده می‌شود، در نتیجه می‌دانیم که کدام عنصر را باید از لیست مورد نظر حذف کنیم. برای به دست آوردن آیتم جاری در لیست از parent$ یا root$ می‌توان استفاده کرد.
همان طور که پست قبل توضیح داده شد؛ برای اینکه بتوانیم از یک viewModel به مجموعه از عناصر در  یک حلقه foreach مقید کنیم امکان استفاده از اشاره گر this میسر نیست. در نتیجه بهتر است در ابتدای viewModel مقدار این اشاره گر را در یک متغیر معمولی (در اینجا به نام self است) ذخیره کنیم و از این پس این متغیر را برای اشاره به عناصر viewModel به کار بریم. در اینجا self به عنواتن یک alias برای this خواهد بود.

*نکته دوم: دسترسی به عنصر رویداد
در بعضی مواقع نیاز است در حین فراخوانی رویداد ،عنصر رویداد DOM  به عنوان فرستنده در اختیار تابع گرداننده قرار گیرد. خبر خوش این است که KO به صورت پیش فرض این عنصر را نیز به عنوان پارامتر دوم به توابع گرداننده رویداد پاس می‌دهد. برای مثال:
<button data-bind="click: myFunction">
    Click me
</button>
 
 <script type="text/javascript">
    var viewModel = {
        myFunction: function(data, event) {
            if (event.shiftKey) {
               
            } else {               
            }
        }
    };
    ko.applyBindings(viewModel);
</script>
تابع myFunction در مثال بالا دارای دو پارامتر است. پارامتر دوم در این تابع به عنوان عنصر فرستنده رویداد مورد استفاده قرار خواهد گرفت. بدین ترتیب در توابع event Handler‌ها می‌توان به راحتی اطلاعات مورد نیاز درباره آبجکت رویداد را به دست آورد.

*نکته سوم: به صورت پیش فرض KO از اجرای عملیات پیش فرض رویداد‌ها جلوگیری به عمل می‌آورد. این به این معنی است که اگر برای رویداد کلیک تگ a بک تابع گرداننده تعریف کرده باشید، بعد از کلیک بر روی این المان؛ مرورگر فقط این تابع تعریف شده توسط شما را فراخوانی خواهد کرد و دیگر عملیات راهبری به صفحه مورد نظر در خاصیت href صورت نخواهد گرفت. اگر به هر دلیلی قصد داشته باشیم که این رفتار صورت نگیرد کافیست در انتهای تابع گرداننده رویداد مقدار true برگشت داده شود.

*نکته چهارم: مفهوم clickBubble
ابتدا به کد زیر دقت کنید:
<div data-bind="click: myDivHandler">
    <button data-bind="click: myButtonHandler">
        Click me
    </button>
</div>
همان طور که مشاهده می‌کنید در کد بالا برای عنصر button یک رویداد کلید تعریف شده است. از طرف دیگر این button درون تگ div قرار دارد که برای این تگ نیز این رویداد کلیک با تابع گرداننده متفاوتی تعریف شده است. نکته این جاست که به صورت پیش فرض بعد از فراخوانی رویداد کلیک عنصر داخلی، رویداد کلیک عنصر خارجی نیز فراخوانی خواهد شد. به این رفتار event bubbling می‌گویند. اگر قصد داشته باشیم که این رفتار را غیر فعال کنیم(بعنی با کلیک بر روی button، رویداد کلیک تگ div اجرا نشود باید مقدار خاصبت clickBubble رویداد عنصر داخلی را برابر false قرار دهیم) به صورت زیر:
<div data-bind="click: myDivHandler">
    <button data-bind="click: myButtonHandler, clickBubble: false">
        Click me
    </button>
</div>
مطالب
کار با modal dialogs مجموعه Bootstrap در برنامه‌های Angular
در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث» با نحوه‌ی دریافت، نصب و راه اندازی کتابخانه‌ی ngx-bootstrap آشنا شدیم. در اینجا می‌خواهیم نحوه‌ی کار با کامپوننت Modal آن را بررسی کنیم.


سازماندهی بهتر کامپوننت‌های ngx-bootstrap

پس از نصب بسته‌ی npm کتابخانه‌ی ngx-bootstrap و تنظیم فایل angular-cli.json. که در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث» بررسی شدند، برای کار با کامپوننت‌های این کتابخانه باید متدهای BsDropdownModule.forRoot، TooltipModule.forRoot، ModalModule.forRoot و ... را به قسمت imports فایل app.module.ts اضافه کرد. با انجام این‌کار پس از مدتی به یک فایل بسیار شلوغ app.module.ts خواهیم رسید. برای مدیریت بهتر آن می‌توان شبیه به مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» در پوشه‌ی Shared برنامه، ماژول ذیل را تدارک دید. برای اینکار ابتدا فایل جدید src\app\shared\shared.bootstrap.module.ts را ایجاد نمائید. سپس کامپوننت‌های این کتابخانه را به صورت ذیل در این تک ماژول اختصاصی قرار دهید:
import { NgModule } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { BsDropdownModule } from "ngx-bootstrap/dropdown";
import { TooltipModule } from "ngx-bootstrap/tooltip";
import { ModalModule } from "ngx-bootstrap/modal";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    BsDropdownModule.forRoot(),
    TooltipModule.forRoot(),
    ModalModule.forRoot()
  ],
  exports: [
    BsDropdownModule,
    TooltipModule,
    ModalModule
  ]
})
export class SharedBootstrapModule { }
متدهای forRoot در قسمت imports قرار می‌گیرند (فلسفه‌ی وجودی این متد و الگوی ویژه را در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» پیشتر بررسی کرده‌ایم). سپس برای اینکه این کامپوننت‌ها در سایر ماژول‌های برنامه قابل استفاده باشند، باید نام ماژول مرتبط با هر کدام را در قسمت exports نیز ذکر کرد.
اکنون برای استفاده‌ی از SharedBootstrapModule اختصاصی فوق، می‌توان دو روش را بکار برد:
الف) import مستقیم آن در فایل app.module.ts
import { SharedBootstrapModule } from './shared/shared.bootstrap.module';
@NgModule({
  imports: [BrowserModule, SharedBootstrapModule],
  // ...
})
export class AppModule {}
ب) import آن در SharedModule
و یا اگر فایل src\app\shared\shared.module.ts را مطابق مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» ایجاد کرده‌اید، این ماژول به صورت ذیل، در دو قسمت imports و exports آن اضافه خواهد شد:
import { SharedBootstrapModule } from "./shared.bootstrap.module";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    SharedBootstrapModule
  ],
  exports: [
    CommonModule,
    SharedBootstrapModule
  ]
})


نمایش یک modal dialog توسط کامپوننت Modal

پس از تعریف ModalModule.forRoot، اکنون می‌توان به کامپوننت Modal این ماژول دسترسی یافت. برای این منظور کامپوننتی که قرار است یک Modal را نمایش دهد، چنین ساختاری را پیدا می‌کند:
import { Component, OnInit, TemplateRef } from "@angular/core";
import { BsModalRef, BsModalService } from "ngx-bootstrap";

@Component({
  selector: "app-modal-dialog-test",
  templateUrl: "./modal-dialog-test.component.html",
  styleUrls: ["./modal-dialog-test.component.css"]
})
export class ModalDialogTestComponent implements OnInit {

  modalRef: BsModalRef;

  constructor(private modalService: BsModalService) { }

  openModal(template: TemplateRef<any>) {
    this.modalRef = this.modalService.show(template,
      { animated: true, keyboard: true, backdrop: true, ignoreBackdropClick: false });
  }

  closeModal() {
    this.modalRef.hide();
  }
}
توسط سرویس BsModalService که به سازنده‌ی کلاس کامپوننت تزریق شده‌است، می‌توان به متد show آن دسترسی یافت. این متد یک ng-template را قبول می‌کند. بنابراین در قالب این کامپوننت باید قسمتی را که قرار است به صورت modal نمایش داده شود، توسط یک ng-template تعریف کرد.
سپس با فراخوانی متد this.modalService.show می‌توان این قالب را نمایش داد. خروجی این متد ارجاعی را به این modal بازگشت می‌دهد. از این ارجاع می‌توان در جهت بستن آن استفاده کرد (مانند متد closeModal).

بنابراین در ادامه، قالب کامپوننت مثال این قسمت، یک چنین شکلی را پیدا می‌کند:
<h1>Displaying modal bootstrap dialogs</h1>

<button type="button" class="btn btn-info" (click)="openModal(template1)">Create template modal</button>

<ng-template #template1>
  <div class="modal-header">
    <h4 class="modal-title pull-left">Modal</h4>
    <button type="button" class="close pull-right" aria-label="Close" (click)="closeModal()">
      <span aria-hidden="true">&times;</span>
    </button>
  </div>
  <div class="modal-body">
    This is a modal.
  </div>
</ng-template>
در اینجا محتوای modal داخل یک ng-template قرار گرفته‌است و این قالب توسط یک template reference variable به نام template1 مشخص شده‌است. این نام را در متد openModal(template1) استفاده خواهیم کرد تا به متد show سرویس نمایش modal منتقل شود.



طراحی یک کامپوننت عمومی مودال جهت دریافت تائید انجام عملیات

در ادامه می‌خواهیم توسط یک modal dialog، کار دریافت تائید و یا لغو انجام یک عملیات را انجام دهیم. چون این کامپوننت عمومی قرار است در بیش از یک ماژول استفاده شود، بنابراین نیاز است آن‌را در Shared Module ثبت کرد. به همین جهت این کامپوننت را به نحو ذیل در پوشه‌ی Shared ایجاد می‌کنیم:
 ng g c Shared/ConfirmModal --skip-import
پرچم skip-import نیز ذکر شده‌است، چون قصد نداریم به صورت مستقیم از طریق درج selector آن در صفحه، با آن کار کنیم. سرویس سفارشی مودالی که برای این منظور تدارک خواهیم دید، کار نمایش آن‌را انجام می‌دهد.
import { ConfirmModalComponent } from "./confirm-modal/confirm-modal.component";

@NgModule({
  imports: [
  ],
  entryComponents: [
    ConfirmModalComponent
  ],
  declarations: [
    ConfirmModalComponent
  ]
})
export class SharedModule {}
نحوه‌ی درج و تعریف این کامپوننت اندکی متفاوت است. چون این کامپوننت قرار است «به صورت پویا» توسط متد show سرویس BsModalService نمایش داده شود (پارامتر اول آن می‌تواند یک قالب و یا یک کامپوننت کامل باشد)، باید در قسمت entryComponents و declarations مربوط به SharedModule درج شود. آن‌را در قسمت exports ذکر نمی‌کنیم، چون قرار نیست با درج مستقیم selector آن در صفحه، آن‌را نمایش دهیم.

این کامپوننت دریافت تائید کاربر به صورت ذیل تعریف می‌شود:
import { Component } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-confirm-modal",
  templateUrl: "./confirm-modal.component.html",
  styleUrls: ["./confirm-modal.component.css"]
})
export class ConfirmModalComponent {

  args: {
    title: string;
    message: string;
  };

  close: (val?: any) => void;

}
در اینجا args آن توسط سرویسی که در ادامه طراحی می‌کنیم، مقدار دهی خواهد شد (طراحی args در اینجا کاملا دلخواه است و در کامپوننت‌های مشابه دیگر می‌تواند متفاوت باشد). متد close آن نیز کار گزارش دهی به فراخوان را انجام می‌دهد.
قالب این کامپوننت نیز بدون استفاده از ng-template تعریف می‌شود:
<div class="modal-header">
  <h4 class="modal-title pull-left">{{ args?.title }}</h4>
  <button type="button" class="close pull-right" aria-label="Close" (click)="close()">
    <span aria-hidden="true">&times;</span>
  </button>
</div>
<div class="modal-body">
  <p>{{ args?.message }}</p>
</div>
<div class="modal-footer">
  <button class="btn btn-danger" (click)="close(true)">Yes</button>
  <button class="btn btn-primary" (click)="close()">Cancel</button>
</div>
چون این کامپوننت قرار است به صورت پویا توسط متد show بارگذاری شود، نیازی نیست محتوای قالب آن‌را توسط ng-template مخفی کرد و سپس نمایش داد. زمانیکه این کامپوننت بارگذاری شد، یعنی قصد داریم یک modal کامل را نمایش دهیم.

تا اینجا یک کامپوننت نمایش دریافت تائید انجام عملیات را تهیه کردیم. در ادامه نیاز است یک سرویس را جهت بارگذاری پویای اینگونه کامپوننت‌های مودال طراحی کنیم. این سرویس عمومی در پوشه‌ی Core و CoreModule ثبت خواهد شد:
 >ng g s Core/Modal
با این محتوا
import { Injectable } from "@angular/core";
import { BsModalService } from "ngx-bootstrap";

@Injectable()
export class ModalService {

  constructor(private bsModalService: BsModalService) { }

  show(component: any, args?: any, options?: any): Promise<any> {
    return new Promise(resolve => {
      options = options || {};
      const modal = this.bsModalService.show(component, options);
      let result: any;
      const sub = this.bsModalService.onHidden.subscribe(() => {
        sub.unsubscribe();
        resolve(result);
      });
      modal.content.args = args;
      modal.content.close = (val?: any) => {
        result = val;
        modal.hide();
      };
    });
  }
}
کار این سرویس، نمایش یک کامپوننت مودال مانند ConfirmModalComponent به صورت پویا است؛ از این جهت که متد this.bsModalService.show هم امکان نمایش یک ng-template را دارد و هم یک کامپوننت کامل را به صورت پویا.

یک مودال در سه حالت ممکن است بسته شود:
الف) کلیک بر روی دکمه‌ی close و یا cancel
ب) کلیک بر روی علامت ضربدر درج شده‌ی در یک سمت عنوان آن
ج) کلیک بر روی قسمتی از صفحه، خارج از مودال
در حالات ب و ج، رخ‌داد this.bsModalService.onHidden فراخوانی می‌شود. در حالت الف، همان متد close درج شده‌ی در کامپوننت فراخوانی می‌شود.
برای اینکه بتوان نتیجه‌ی عملیات را از طرف یک سرویس به کامپوننت فراخوان آن گزارش دهیم، یکی از روش‌ها، استفاده از Promiseها است که مشاهده می‌کنید. با فراخوانی resolve(result)، کار ارسال نتیجه‌ی فراخوانی متدهای close(true) و ()close صورت می‌گیرد (یا true و یا undefined).

خاصیت modal.content امکان دسترسی به خواص عمومی کامپوننت در حال استفاده را میسر می‌کند (content به کامپوننت بارگذاری شده اشاره می‌کند). اینجا است که می‌توان برای مثال به خاصیت args یک کامپوننت، مقادیری را نسبت داد و یا به متد close آن دسترسی یافت.

پس از افزودن این سرویس، محل تعریف آن در قسمت providers مربوط به CoreModule است تا در تمام برنامه قابل دسترسی شود:
import { ModalService } from "./modal.service";

@NgModule({
  providers: [
    ModalService
  ]
})
export class CoreModule {}
در پایان برای آزمایش این سرویس جدید، یک دکمه و یک برچسب را به قالب کامپوننت ModalDialogTestComponent ابتدای بحث اضافه می‌کنیم:
<button type="button" class="btn btn-danger" (click)="deleteRecord()">Delete record</button>
<div *ngIf="confirmResult" class="alert alert-info">{{confirmResult}}</div>
با این کدها:
import { ModalService } from "./../../core/modal.service";
import { ConfirmModalComponent } from "./../../shared/confirm-modal/confirm-modal.component";

export class ModalDialogTestComponent implements OnInit {

  confirmResult: string;

  constructor(private modalService: ModalService) { }

  deleteRecord() {
    this.confirmResult = "";
    this.modalService.show(
      ConfirmModalComponent,
      {
        title: "Confirm", message: "Do you want to delete this record?"
      },
      {
        animated: true, keyboard: true, backdrop: true, ignoreBackdropClick: false
      }).then(confirmed => {
        if (confirmed) {
          this.confirmResult = "Deleted!";
        } else {
          this.confirmResult = "Canceled!";
        }
      });
  }
}
در اینجا نحوه‌ی استفاده‌ی از این ModalService سفارشی را ملاحظه می‌کنید. ابتدا به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است و سپس در متد deleteRecord توسط متد show آن، کامپوننت ConfirmModalComponent به صورت پویا بارگذاری شده‌است. همچنین خاصیت args آن نیز با خواص title و message سفارشی، مقدار دهی شده‌است. چون این متد یک Promise را باز می‌گرداند، می‌توان مشترک آن شد و نتیجه‌ی نهایی را از آن دریافت کرد و بر اساس آن تصمیم گرفت که آیا باید عملیاتی رخ‌دهد، یا خیر.


توسط this.modalService.show می‌توان انواع و اقسام کامپوننت‌های مودال را به صورت پویا بارگذاری کرد و نمایش داد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
اشتراک‌ها
تغییرات مهم ASP.NET 5 و MVC 6

1. ASP.NET on OSX and Linux
2. No More Web Forms
3. No More Visual Basic
4. Tag Helpers
5. View Components
6. GruntJS, NPM, and Bower Support
7. Unified MVC and Web API Controllers
8. AngularJS
9. ASP.NET Dependency Injection Framework
10. xUnit.net 

تغییرات مهم ASP.NET 5 و MVC 6
نظرات مطالب
شروع کار با Apache Cordova در ویژوال استودیو #4
سلام وقتی توی تیکه کد بالا میخوام از JqueryMobile با AngularJS بصورت MVC استفاده کنم
JqueryMobile کار نمیکنه و همه چیز ساده میشه
مثلاً این قسمت
   <div data-role= "content" >
<p>سلام من محتوای اولین برنامه هستم</p>
</div>
بشه
   <div data-role= "content" ng-view="" > </div>
دیگه هر چیزی داخل این Div نوشته بشه بصورت Tag عادی باهاش برخورد میشه و JqueryMobile نمیشه
مثل عکس زیر که با کدش معلومه یه textbox ساده درج شده

 

بازخوردهای دوره
مدیریت تغییرات گریدی از اطلاعات به کمک استفاده از الگوی واحد کار مشترک بین ViewModel و لایه سرویس
 کد SelectedItem را در صورت نیاز می‌توانید به صورت زیر عمل کنید خاصیت زیر را به کلاس ViewModel اضافه کنید 
public User SelectedUser { get; set; }
و در سمت View
SelectedItem="{Binding SelectedUser}"
و در نهایت برای تابع Delete
UsersList.Remove(SelectedUser);

نظرات مطالب
آشنایی با الگوی M-V-VM‌ - قسمت سوم
- کار messenger صرفا برقراری ارتباط بین دو یا چند ViewModel است؛ در یک AppDomain. از آن جهت ارسال پارامتر و اطلاعات، از یک ViewModel به ViewModel ایی دیگر استفاده می‌شود. مزیت آن عدم ارجاع مستقیم به یک ViewModel در ViewModel ایی دیگر است (مفهوم loose coupling ).
- View اطلاعات خودش را به ViewModel از طریق Binding دو طرفه و همچنین Commands ارسال می‌کند.