مطالب
کار با modal dialogs مجموعه Bootstrap در برنامه‌های Angular
در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث» با نحوه‌ی دریافت، نصب و راه اندازی کتابخانه‌ی ngx-bootstrap آشنا شدیم. در اینجا می‌خواهیم نحوه‌ی کار با کامپوننت Modal آن را بررسی کنیم.


سازماندهی بهتر کامپوننت‌های ngx-bootstrap

پس از نصب بسته‌ی npm کتابخانه‌ی ngx-bootstrap و تنظیم فایل angular-cli.json. که در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث» بررسی شدند، برای کار با کامپوننت‌های این کتابخانه باید متدهای BsDropdownModule.forRoot، TooltipModule.forRoot، ModalModule.forRoot و ... را به قسمت imports فایل app.module.ts اضافه کرد. با انجام این‌کار پس از مدتی به یک فایل بسیار شلوغ app.module.ts خواهیم رسید. برای مدیریت بهتر آن می‌توان شبیه به مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» در پوشه‌ی Shared برنامه، ماژول ذیل را تدارک دید. برای اینکار ابتدا فایل جدید src\app\shared\shared.bootstrap.module.ts را ایجاد نمائید. سپس کامپوننت‌های این کتابخانه را به صورت ذیل در این تک ماژول اختصاصی قرار دهید:
import { NgModule } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { BsDropdownModule } from "ngx-bootstrap/dropdown";
import { TooltipModule } from "ngx-bootstrap/tooltip";
import { ModalModule } from "ngx-bootstrap/modal";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    BsDropdownModule.forRoot(),
    TooltipModule.forRoot(),
    ModalModule.forRoot()
  ],
  exports: [
    BsDropdownModule,
    TooltipModule,
    ModalModule
  ]
})
export class SharedBootstrapModule { }
متدهای forRoot در قسمت imports قرار می‌گیرند (فلسفه‌ی وجودی این متد و الگوی ویژه را در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» پیشتر بررسی کرده‌ایم). سپس برای اینکه این کامپوننت‌ها در سایر ماژول‌های برنامه قابل استفاده باشند، باید نام ماژول مرتبط با هر کدام را در قسمت exports نیز ذکر کرد.
اکنون برای استفاده‌ی از SharedBootstrapModule اختصاصی فوق، می‌توان دو روش را بکار برد:
الف) import مستقیم آن در فایل app.module.ts
import { SharedBootstrapModule } from './shared/shared.bootstrap.module';
@NgModule({
  imports: [BrowserModule, SharedBootstrapModule],
  // ...
})
export class AppModule {}
ب) import آن در SharedModule
و یا اگر فایل src\app\shared\shared.module.ts را مطابق مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» ایجاد کرده‌اید، این ماژول به صورت ذیل، در دو قسمت imports و exports آن اضافه خواهد شد:
import { SharedBootstrapModule } from "./shared.bootstrap.module";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    SharedBootstrapModule
  ],
  exports: [
    CommonModule,
    SharedBootstrapModule
  ]
})


نمایش یک modal dialog توسط کامپوننت Modal

پس از تعریف ModalModule.forRoot، اکنون می‌توان به کامپوننت Modal این ماژول دسترسی یافت. برای این منظور کامپوننتی که قرار است یک Modal را نمایش دهد، چنین ساختاری را پیدا می‌کند:
import { Component, OnInit, TemplateRef } from "@angular/core";
import { BsModalRef, BsModalService } from "ngx-bootstrap";

@Component({
  selector: "app-modal-dialog-test",
  templateUrl: "./modal-dialog-test.component.html",
  styleUrls: ["./modal-dialog-test.component.css"]
})
export class ModalDialogTestComponent implements OnInit {

  modalRef: BsModalRef;

  constructor(private modalService: BsModalService) { }

  openModal(template: TemplateRef<any>) {
    this.modalRef = this.modalService.show(template,
      { animated: true, keyboard: true, backdrop: true, ignoreBackdropClick: false });
  }

  closeModal() {
    this.modalRef.hide();
  }
}
توسط سرویس BsModalService که به سازنده‌ی کلاس کامپوننت تزریق شده‌است، می‌توان به متد show آن دسترسی یافت. این متد یک ng-template را قبول می‌کند. بنابراین در قالب این کامپوننت باید قسمتی را که قرار است به صورت modal نمایش داده شود، توسط یک ng-template تعریف کرد.
سپس با فراخوانی متد this.modalService.show می‌توان این قالب را نمایش داد. خروجی این متد ارجاعی را به این modal بازگشت می‌دهد. از این ارجاع می‌توان در جهت بستن آن استفاده کرد (مانند متد closeModal).

بنابراین در ادامه، قالب کامپوننت مثال این قسمت، یک چنین شکلی را پیدا می‌کند:
<h1>Displaying modal bootstrap dialogs</h1>

<button type="button" class="btn btn-info" (click)="openModal(template1)">Create template modal</button>

<ng-template #template1>
  <div class="modal-header">
    <h4 class="modal-title pull-left">Modal</h4>
    <button type="button" class="close pull-right" aria-label="Close" (click)="closeModal()">
      <span aria-hidden="true">&times;</span>
    </button>
  </div>
  <div class="modal-body">
    This is a modal.
  </div>
</ng-template>
در اینجا محتوای modal داخل یک ng-template قرار گرفته‌است و این قالب توسط یک template reference variable به نام template1 مشخص شده‌است. این نام را در متد openModal(template1) استفاده خواهیم کرد تا به متد show سرویس نمایش modal منتقل شود.



طراحی یک کامپوننت عمومی مودال جهت دریافت تائید انجام عملیات

در ادامه می‌خواهیم توسط یک modal dialog، کار دریافت تائید و یا لغو انجام یک عملیات را انجام دهیم. چون این کامپوننت عمومی قرار است در بیش از یک ماژول استفاده شود، بنابراین نیاز است آن‌را در Shared Module ثبت کرد. به همین جهت این کامپوننت را به نحو ذیل در پوشه‌ی Shared ایجاد می‌کنیم:
 ng g c Shared/ConfirmModal --skip-import
پرچم skip-import نیز ذکر شده‌است، چون قصد نداریم به صورت مستقیم از طریق درج selector آن در صفحه، با آن کار کنیم. سرویس سفارشی مودالی که برای این منظور تدارک خواهیم دید، کار نمایش آن‌را انجام می‌دهد.
import { ConfirmModalComponent } from "./confirm-modal/confirm-modal.component";

@NgModule({
  imports: [
  ],
  entryComponents: [
    ConfirmModalComponent
  ],
  declarations: [
    ConfirmModalComponent
  ]
})
export class SharedModule {}
نحوه‌ی درج و تعریف این کامپوننت اندکی متفاوت است. چون این کامپوننت قرار است «به صورت پویا» توسط متد show سرویس BsModalService نمایش داده شود (پارامتر اول آن می‌تواند یک قالب و یا یک کامپوننت کامل باشد)، باید در قسمت entryComponents و declarations مربوط به SharedModule درج شود. آن‌را در قسمت exports ذکر نمی‌کنیم، چون قرار نیست با درج مستقیم selector آن در صفحه، آن‌را نمایش دهیم.

این کامپوننت دریافت تائید کاربر به صورت ذیل تعریف می‌شود:
import { Component } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-confirm-modal",
  templateUrl: "./confirm-modal.component.html",
  styleUrls: ["./confirm-modal.component.css"]
})
export class ConfirmModalComponent {

  args: {
    title: string;
    message: string;
  };

  close: (val?: any) => void;

}
در اینجا args آن توسط سرویسی که در ادامه طراحی می‌کنیم، مقدار دهی خواهد شد (طراحی args در اینجا کاملا دلخواه است و در کامپوننت‌های مشابه دیگر می‌تواند متفاوت باشد). متد close آن نیز کار گزارش دهی به فراخوان را انجام می‌دهد.
قالب این کامپوننت نیز بدون استفاده از ng-template تعریف می‌شود:
<div class="modal-header">
  <h4 class="modal-title pull-left">{{ args?.title }}</h4>
  <button type="button" class="close pull-right" aria-label="Close" (click)="close()">
    <span aria-hidden="true">&times;</span>
  </button>
</div>
<div class="modal-body">
  <p>{{ args?.message }}</p>
</div>
<div class="modal-footer">
  <button class="btn btn-danger" (click)="close(true)">Yes</button>
  <button class="btn btn-primary" (click)="close()">Cancel</button>
</div>
چون این کامپوننت قرار است به صورت پویا توسط متد show بارگذاری شود، نیازی نیست محتوای قالب آن‌را توسط ng-template مخفی کرد و سپس نمایش داد. زمانیکه این کامپوننت بارگذاری شد، یعنی قصد داریم یک modal کامل را نمایش دهیم.

تا اینجا یک کامپوننت نمایش دریافت تائید انجام عملیات را تهیه کردیم. در ادامه نیاز است یک سرویس را جهت بارگذاری پویای اینگونه کامپوننت‌های مودال طراحی کنیم. این سرویس عمومی در پوشه‌ی Core و CoreModule ثبت خواهد شد:
 >ng g s Core/Modal
با این محتوا
import { Injectable } from "@angular/core";
import { BsModalService } from "ngx-bootstrap";

@Injectable()
export class ModalService {

  constructor(private bsModalService: BsModalService) { }

  show(component: any, args?: any, options?: any): Promise<any> {
    return new Promise(resolve => {
      options = options || {};
      const modal = this.bsModalService.show(component, options);
      let result: any;
      const sub = this.bsModalService.onHidden.subscribe(() => {
        sub.unsubscribe();
        resolve(result);
      });
      modal.content.args = args;
      modal.content.close = (val?: any) => {
        result = val;
        modal.hide();
      };
    });
  }
}
کار این سرویس، نمایش یک کامپوننت مودال مانند ConfirmModalComponent به صورت پویا است؛ از این جهت که متد this.bsModalService.show هم امکان نمایش یک ng-template را دارد و هم یک کامپوننت کامل را به صورت پویا.

یک مودال در سه حالت ممکن است بسته شود:
الف) کلیک بر روی دکمه‌ی close و یا cancel
ب) کلیک بر روی علامت ضربدر درج شده‌ی در یک سمت عنوان آن
ج) کلیک بر روی قسمتی از صفحه، خارج از مودال
در حالات ب و ج، رخ‌داد this.bsModalService.onHidden فراخوانی می‌شود. در حالت الف، همان متد close درج شده‌ی در کامپوننت فراخوانی می‌شود.
برای اینکه بتوان نتیجه‌ی عملیات را از طرف یک سرویس به کامپوننت فراخوان آن گزارش دهیم، یکی از روش‌ها، استفاده از Promiseها است که مشاهده می‌کنید. با فراخوانی resolve(result)، کار ارسال نتیجه‌ی فراخوانی متدهای close(true) و ()close صورت می‌گیرد (یا true و یا undefined).

خاصیت modal.content امکان دسترسی به خواص عمومی کامپوننت در حال استفاده را میسر می‌کند (content به کامپوننت بارگذاری شده اشاره می‌کند). اینجا است که می‌توان برای مثال به خاصیت args یک کامپوننت، مقادیری را نسبت داد و یا به متد close آن دسترسی یافت.

پس از افزودن این سرویس، محل تعریف آن در قسمت providers مربوط به CoreModule است تا در تمام برنامه قابل دسترسی شود:
import { ModalService } from "./modal.service";

@NgModule({
  providers: [
    ModalService
  ]
})
export class CoreModule {}
در پایان برای آزمایش این سرویس جدید، یک دکمه و یک برچسب را به قالب کامپوننت ModalDialogTestComponent ابتدای بحث اضافه می‌کنیم:
<button type="button" class="btn btn-danger" (click)="deleteRecord()">Delete record</button>
<div *ngIf="confirmResult" class="alert alert-info">{{confirmResult}}</div>
با این کدها:
import { ModalService } from "./../../core/modal.service";
import { ConfirmModalComponent } from "./../../shared/confirm-modal/confirm-modal.component";

export class ModalDialogTestComponent implements OnInit {

  confirmResult: string;

  constructor(private modalService: ModalService) { }

  deleteRecord() {
    this.confirmResult = "";
    this.modalService.show(
      ConfirmModalComponent,
      {
        title: "Confirm", message: "Do you want to delete this record?"
      },
      {
        animated: true, keyboard: true, backdrop: true, ignoreBackdropClick: false
      }).then(confirmed => {
        if (confirmed) {
          this.confirmResult = "Deleted!";
        } else {
          this.confirmResult = "Canceled!";
        }
      });
  }
}
در اینجا نحوه‌ی استفاده‌ی از این ModalService سفارشی را ملاحظه می‌کنید. ابتدا به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است و سپس در متد deleteRecord توسط متد show آن، کامپوننت ConfirmModalComponent به صورت پویا بارگذاری شده‌است. همچنین خاصیت args آن نیز با خواص title و message سفارشی، مقدار دهی شده‌است. چون این متد یک Promise را باز می‌گرداند، می‌توان مشترک آن شد و نتیجه‌ی نهایی را از آن دریافت کرد و بر اساس آن تصمیم گرفت که آیا باید عملیاتی رخ‌دهد، یا خیر.


توسط this.modalService.show می‌توان انواع و اقسام کامپوننت‌های مودال را به صورت پویا بارگذاری کرد و نمایش داد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
صدور رخدادها از سرویس‌ها به کامپوننت‌ها در برنامه‌های Angular
در طراحی برنامه‌های Angular توصیه شده‌است تا هرگونه منطقی که مستقیما به View یک کامپوننت مرتبط نیست، به یک کلاس سرویس منتقل شود. در این بین ممکن است نیاز به صدور رخدادی از یک سرویس به خارج از آن باشد؛ چیزی مانند EventEmitter. اما EventEmitter برای سرویس‌ها طراحی نشده‌است و کاربرد صحیح آن صرفا محدود به کامپوننت‌ها است. برای حل این مساله، API سرویس ما باید یک Observable را در معرض دید استفاده کننده قرار دهد تا توسط آن بتوان رخ‌دادهایی را به کامپوننت‌های مشترک شده‌ی به آن، صادر کرد.


چگونه می‌توان رخ‌دادهایی از نوع Observable را ایجاد کرد؟

کلاس Subject پاسخی است به این پرسش. Subjectها Observableهایی هستند که می‌توانند چندین مشترک داشته باشند و رخ‌دادهایی را به مشترکین خود صادر کنند. برای کار با آن‌ها باید یک private Subject را در سرویس خود ایجاد کرد و سپس جریان منتقل شده‌ی توسط آن‌را توسط یک public Observable در اختیار مصرف کنندگان قرار داد. با فراخوانی متد next یک Subject، رخ‌دادی به مشترکین آن منتقل می‌شود.
import { Subject } from “rxjs/Subject”;

public countdown: number = 0;

private countdownEndSource = new Subject<void>();
public countdownEnd$ = this.countdownEndSource.asObservable();
مرسوم است نام Observableهایی را که قرار است رخ‌دادی را صادر کنند به $ ختم می‌کنند.
استفاده کنندگان نیز مشترک این $countdownEnd شده و هر بار که در طرف سرویس، متد next آن فراخوانی می‌شود، از به روز رسانی آن مطلع خواهند شد.


چرا مستقیما از مقدار countdown استفاده نکنیم؟

در قسمتی از سرویس فوق که ملاحظه می‌کنید، می‌توان مقدار countdown را مستقیما نیز در کامپوننت‌ها مورد استفاده قرار داد. اما این روش بهینه نیست. از این جهت که Angular باید مدام تغییرات این خاصیت را رصد کند و به آن واکنش نشان دهد. آیا بهتر نیست ما به Angular اعلام کنیم که مقدار آن تغییر کرده‌است و اکنون بهتر است View را به روز رسانی کنی؟ با ارائه‌ی مقادیر جدیدی توسط یک Observable، اکنون Angular صرفا به تغییرات آن واکنش نشان خواهد داد و دیگری نیاز به بررسی مداوم تغییرات مقدار countdown ندارد.


یک مشکل! Subject تعریف شده، مقادیر را تنها در زمان فراخوانی متد next ارائه می‌دهد و نه به صورت دیگری.

پیشتر با دسترسی مستقیم به خاصیت countdown، همواره به مقادیر آن هم دسترسی داشتیم. اما با استفاده از یک Subject، تنها زمانیکه متد next آن فراخوانی شود می‌توان به این مقدار دسترسی یافت. برای رفع این مشکل یک Subject ویژه به نام BehaviorSubject طراحی شده‌است که به محض مشترک شدن به آن، اولین و یا آخرین مقدار آن‌را می‌توان دریافت کرد.


تفاوت Subject با BehaviorSubject

BehaviorSubject مانند یک Subject است؛ با این تفاوت که همواره از وضعیت خود آگاه می‌باشد. یک BehaviorSubject:
- همواره دارای مقداری است. حتی در زمان وهله سازی، باید مقدار اولیه‌ای را برای آن مشخص کرد.
- در زمان اشتراک به آن، می‌توان آخرین مقدار موجود در آن را که ممکن است اولین مقدار آن نیز باشد، دریافت کرد.
- همواره می‌توان مقدار آن‌را توسط متد getValue بدست آورد.

و مهم‌ترین مزیت آن نسبت به Subject، همان مورد دوم است. اگر مشترک یک Subject شویم، تا متد next آن فراخوانی نشود، مقداری را دریافت نمی‌کنیم. اما همان لحظه که مشترک BehaviorSubject می‌شویم، آخرین مقدار موجود در آن‌را دریافت خواهیم کرد.
برای مثال فرض کنید کامپوننتی را دارید که به خاصیت isLoggedIn از نوع Observable یک Subject گوش فرا می‌دهد. اما اشتراک آن پس از فراخوانی متد next در این سرویس بوده‌است. از این رو این کامپوننت هیچگاه متوجه تغییر و یا مقدار نهایی isLoggedIn نخواهد شد. به همین جهت است که به BehaviorSubject نیاز داریم. در این بین مهم نیست که چه زمانی مشترک آن می‌شویم؛ همواره در زمان اشتراک، آخرین و یا اولین مقدار موجود در آن‌را دریافت خواهیم کرد.


یک مثال: بررسی عملکرد BehaviorSubject

در ادامه یک ماژول را به همراه 4 کامپوننت و یک سرویس سفارشی ایجاد می‌کنیم:
ng g m ServiceComponentCommunication -m app.module --routing
ng g c ServiceComponentCommunication/First
ng g c ServiceComponentCommunication/Second
ng g c ServiceComponentCommunication/Third
ng g c ServiceComponentCommunication/Final
ng g s ServiceComponentCommunication/Sample


هدف این است که سه کامپوننت اول، دوم و سوم را در کامپوننت final، همانند تصویر فوق نمایش دهیم.
در این بین یک سرویس انتشار اطلاعات نیز طراحی شده‌است:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { BehaviorSubject } from "rxjs/BehaviorSubject";

@Injectable()
export class SampleService {

  private msgSource = new BehaviorSubject<string>("default service value");

  telecast$ = this.msgSource.asObservable();

  constructor() { }

  editMsg(newMsg: string) {
    this.msgSource.next(newMsg);
  }

}
کار این سرویس ارائه یک پیام از نوع BehaviorSubject از طریق خاصیت عمومی $telecast آن است که به صورت Observable در معرض دید کامپوننت‌های مشترک به آن قرار خواهد گرفت. هدف این است که کامپوننت‌ها مدام تغییرات msg را بررسی نکنند و فقط به آخرین تغییر صادر شده‌ی توسط کامپوننت که از طریق فراخوانی متد next در متد editMsg صورت می‌گیرد، واکنش نشان دهند.

در کامپوننت اول، نحوه‌ی اشتراک به این سرویس را مشاهده می‌کنید:
import { SampleService } from "./../sample.service";
import { Component, OnInit, OnDestroy } from "@angular/core";
import { Subscription } from "rxjs/Subscription";

@Component({
  selector: "app-first",
  templateUrl: "./first.component.html",
  styleUrls: ["./first.component.css"]
})
export class FirstComponent implements OnInit, OnDestroy {

  editedMsg: string;
  sampleSubscription: Subscription;

  constructor(private sampleService: SampleService) { }

  ngOnInit() {
    this.sampleSubscription = this.sampleService.telecast$.subscribe(message => {
      this.editedMsg = message;
    });
  }

  editMsg() {
    this.sampleService.editMsg(this.editedMsg);
  }

  ngOnDestroy() {
    this.sampleSubscription.unsubscribe();
  }
}
کار اشتراک در این کامپوننت در متد ngOnInit انجام شده‌است. بسیار مهم است جهت عدم بروز نشتی حافظه، در متد ngOnDestroy کار unsubscribe بر روی این اشتراک نیز صورت گیرد.
در اینجا هر زمانیکه متد next در سرویس فراخوانی شود، this.editedMsg مقدار جدیدی را دریافت می‌کند.
با این قالب:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">First Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <p> {{editedMsg}}</p>
    <input class="form-control" type="text" [(ngModel)]="editedMsg">
    <button (click)="editMsg()" class="btn btn-primary">Change</button>
  </div>
</div>


اما اگر به تصویر دقت کنید، this.editedMsg هم اکنون دارای مقدار است (در اولین بار اجرای این کامپوننت). علت آن به داشتن مقدار اولیه‌ای در BehaviorSubject تعریف شده بر می‌گردد که در اولین بار اشتراک به آن، در اختیار مشترک قرار خواهد گرفت. این مورد، مهم‌ترین تفاوت BehaviorSubject با Subject است.
در این کامپوننت اگر کاربر مقداری را در textbox وارد کند و سپس بر روی دکمه‌ی Change کلیک نماید، این تغییر از طریق سرویس، به تمام مشترکین آن صادر خواهد شد.

کامپوننت دوم نیز مانند کامپوننت اول است، فقط یک textbox ورود اطلاعات را به همراه ندارد.


همانطور که ملاحظه می‌کنید، این کامپوننت نیز دارای مقدار اولیه‌ی BehaviorSubject است.

کامپوننت سوم، اندکی متفاوت است:
import { SampleService } from "./../sample.service";
import { Component, OnInit, OnDestroy } from "@angular/core";
import { Subscription } from "rxjs/Subscription";

@Component({
  selector: "app-third",
  templateUrl: "./third.component.html",
  styleUrls: ["./third.component.css"]
})
export class ThirdComponent implements OnInit, OnDestroy {

  message: string;
  sampleSubscription: Subscription;

  constructor(private sampleService: SampleService) { }

  ngOnInit() {
  }

  subscribe() {
    this.sampleSubscription = this.sampleService.telecast$.subscribe(message => {
      this.message = message;
    });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.sampleSubscription) {
      this.sampleSubscription.unsubscribe();
    }
  }
}
در اینجا کار اشتراک در متد subscribe فراخوانی شده‌ی توسط قالب آن صورت می‌گیرد:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Third Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <p>{{message}}</p>
    <button (click)="subscribe()" class="btn btn-success">Subscribe</button>
  </div>
</div>


و چون این متد پس از ngOnInit قرار است توسط کاربر فراخوانی شود، مقدار message این کامپوننت هنوز خالی است.
اکنون اگر بر روی دکمه‌ی Subscribe آن کلیک کنیم، بلافاصله در لحظه‌ی اشتراک، اولین/آخرین مقدار موجود در BehaviorSubject را دریافت خواهیم کرد:


کامپوننت Final نیز تمام کامپوننت‌ها را در صفحه نمایش می‌دهد:
<div class="row">
  <div class="col-md-4">
    <app-first></app-first>
  </div>
  <div class="col-md-4">
    <app-second></app-second>
  </div>
  <div class="col-md-4">
    <app-third></app-third>
  </div>
</div>

و اگر در textbox کامپوننت اول، مقدار Test را وارد کنیم و سپس بر روی دکمه‌ی Change آن کلیک نمائیم، این مقدار به تمام کامپوننت‌های مشترک به BehaviorSubject سرویس برنامه، منتشر خواهد شد:


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
چگونه برنامه‌های دات نت را خارج از ویژوال استودیو دیباگ کنیم؟
مشکل: نگارش  1.0.808.0 برنامه‌ی DNTProfiler بر روی سایر سیستم‌ها، هنوز به مرحله‌ی نمایش نرسیده، کرش می‌کند. علت چیست؟

این نگارش بر روی سیستم من مشکلی نداشت ولی پس از چند گزارش عدم امکان اجرای آن بر روی سایر سیستم‌ها، یک ماشین مجازی ویندوز 8.1 را تهیه و برنامه را بر روی آن اجرا کردم. بله ... برنامه هنوز به مرحله‌ی نمایش نرسیده، محو می‌شد. در این مرحله‌ی ابتدایی امکان تهیه‌ی لاگ استثنای حاصل توسط برنامه وجود نداشت و تنها این خطا در event viewer ویندوز (Computer management -> event viewer -> windows logs -> application) قابل مشاهده بود:
 Application: DNTProfiler.exe
Framework Version: v4.0.30319
Description: The process was terminated due to an unhandled exception.
Exception Info: System.Windows.Markup.XamlParseException
Stack:
at System.Windows.Markup.WpfXamlLoader.Load
متاسفانه از این استثنای لاگ شده‌ی در لاگ‌های ویندوز، اطلاعات مفیدی را نمی‌توان دریافت کرد. عنوان کرده XamlParse برنامه را نمی‌تواند آغاز کند.
روش حل این نوع مشکلات و بررسی آن‌ها در خارج از VS.NET، با استفاده از برنامه‌ی معروف WinDBG مایکروسافت میسر است.
دو نگارش 32 بیتی و 64 بیتی آن‌را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
http://codemachine.com/downloads.html

پس از دریافت، بهتر است نسخه‌ی 32 بیتی آن‌را اجرا کنید، زیرا برای دیباگ برنامه‌های دات نت این نسخه است که امکان بارگذاری فایل C:\Windows\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\sos.dll را دارد.

تا اینجا فرض بر این است که نسخه‌ی 32 بیتی windbg را دریافت و اجرا کرده‌اید. در ادامه از منوی File آن گزینه‌ی Open executable را انتخاب کرده و فایل exe برنامه را به آن معرفی کنید.
 CommandLine: C:\Tests\DNTProfiler.1.0.808.0\DNTProfiler.exe
Symbol search path is: srv*
Executable search path is:
ModLoad: 00150000 00176000 DNTProfiler.exe
ModLoad: 76f30000 77098000 ntdll.dll
ModLoad: 72ee0000 72f36000 C:\Windows\SysWOW64\MSCOREE.DLL
ModLoad: 74be0000 74d20000 C:\Windows\SysWOW64\KERNEL32.dll
ModLoad: 756e0000 757af000 C:\Windows\SysWOW64\KERNELBASE.dll
(684.764): Break instruction exception - code 80000003 (first chance)
eax=00000000 ebx=00000000 ecx=37af0000 edx=00000000 esi=7eb8f000 edi=00000000
eip=76fe2d15 esp=002ff604 ebp=002ff630 iopl=0 nv up ei pl zr na pe nc
cs=0023  ss=002b  ds=002b  es=002b  fs=0053  gs=002b efl=00000246
*** ERROR: Symbol file could not be found.  Defaulted to export symbols for ntdll.dll -
ntdll!LdrResolveDelayLoadsFromDll+0xa89:
76fe2d15 cc   int   3
برنامه داخل این دیباگر اجرا شده و در همینجا نیز به پایان می‌رسد. در ادامه‌ی کار در textbox ذیل این گزارش، دستور g را صادر کرده و enter کنید.
 0:000> g
ModLoad: 757b0000 75827000 C:\Windows\SysWOW64\ADVAPI32.dll
ModLoad: 05080000 05102000 Newtonsoft.Json.dll
(684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance)
(684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance)
(684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance)
(684.764): CLR exception - code e0434352 (first chance)
First chance exceptions are reported before any exception handling.
This exception may be expected and handled.
eax=002fd0a0 ebx=00000005 ecx=00000005 edx=00000000 esi=002fd164 edi=00000001
eip=756f3d67 esp=002fd0a0 ebp=002fd0f8 iopl=0 nv up ei pl nz ac pe nc
cs=0023  ss=002b  ds=002b  es=002b  fs=0053  gs=002b efl=00200216
*** ERROR: Symbol file could not be found.  Defaulted to export symbols for C:\Windows\SysWOW64\KERNELBASE.dll -
KERNELBASE!RaiseException+0x48:
756f3d67 8b4c2454   mov   ecx,dword ptr [esp+54h] ss:002b:002fd0f4=3fce1188
فرمان g سبب می‌شود تا کار دیباگ برنامه ادامه پیدا کند و به اولین CLR exception رسیده و متوقف شود. در ادامه نیاز است تا با صدور فرمان sxe clr، دیباگ clr را فعال کرده و سپس مجددا دستور g را برای ادامه‌ی دیباگ صادر کنیم.
 0:000> sxe clr
0:000> g
(684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance)
(684.764): CLR exception - code e0434352 (first chance)
First chance exceptions are reported before any exception handling.
This exception may be expected and handled.
eax=002fe2a0 ebx=00000005 ecx=00000005 edx=00000000 esi=002fe368 edi=00000001
eip=756f3d67 esp=002fe2a0 ebp=002fe2fc iopl=0 nv up ei pl nz ac pe nc
cs=0023  ss=002b  ds=002b  es=002b  fs=0053  gs=002b efl=00200216
KERNELBASE!RaiseException+0x48:
756f3d67 8b4c2454   mov   ecx,dword ptr [esp+54h] ss:002b:002fe2f4=3fce2388
بنابراین ابتدا دستور sxe clr را صادر و enter و سپس g و enter. مجددا برنامه پس از رسیدن به یک CLR exception متوقف می‌شود.
اکنون می‌خواهیم پیام استثنای واقعی دات نت را مشاهده کنیم. به همین جهت ابتدا دستور loadby sos clr! و سپس دستور CLRStack! را صادر می‌کنیم:
 0:000> !loadby sos clr
0:000> !CLRStack
*** ERROR: Symbol file could not be found.  Defaulted to export symbols for C:\Windows\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\clr.dll -
PDB symbol for clr.dll not loaded
OS Thread Id: 0x764 (0)
Child SP IP Call Site
002fe3f4 756f3d67 [GCFrame: 002fe3f4]
002fe430 756f3d67 [GCFrame: 002fe430]
002fe528 756f3d67 [GCFrame: 002fe528]
002fe544 756f3d67 [HelperMethodFrame_2OBJ: 002fe544] System.RuntimeTypeHandle.CreateInstance(System.RuntimeType, Boolean, Boolean, Boolean ByRef, System.RuntimeMethodHandleInternal ByRef, Boolean ByRef)
DNTProfiler.App.Main()
002ff190 720e2652 [GCFrame: 002ff190]
در اینجا کار بررسی stack trace برنامه پایان می‌یابد. اکنون با صدور دستور PrintException! می‌توان علت اصلی استثناء را مشاهده کرد:
 0:000> !PrintException
Exception object: 021e6f0c
Exception type: System.Reflection.TargetInvocationException
Message: Exception has been thrown by the target of an invocation.
InnerException: System.IO.FileNotFoundException, Use !PrintException 021e6950 to see more.
StackTrace (generated):
<none>
StackTraceString: <none>
HResult: 80131604
0:000> !PrintException 021e6950
Exception object: 021e6950
Exception type: System.IO.FileNotFoundException
Message: Could not load file or assembly 'System.Net.Http.Formatting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35' or one of its dependencies. The system cannot find the file specified.
InnerException: <none>
StackTrace (generated):
SP IP Function
00000000 00000001 DNTProfiler!DNTProfiler.Services.SelfHostConfig.getHostConfiguration(System.String, Boolean)+0x2
002FE298 006B4E54 DNTProfiler!DNTProfiler.Services.SelfHostConfig.OpenWait(System.String, Boolean)+0x14
002FE2B0 006B4A3F DNTProfiler!DNTProfiler.ViewModels.MainWindowViewModel.doStart(System.String)+0x1f
002FE2C0 006B368D DNTProfiler!DNTProfiler.ViewModels.MainWindowViewModel..ctor(DNTProfiler.Common.Mvvm.ICommonDialogsService, DNTProfiler.Common.Controls.DialogManagement.Contracts.IDialogManager)+0xcd
002FE2D8 006B04C9 DNTProfiler!DNTProfiler.MainWindow..ctor()+0x91

StackTraceString: <none>
HResult: 80070002
همانطور که مشاهده می‌کنید، عنوان کرده‌است که فایل System.Net.Http.Formatting قابل بارگذاری نیست. بله ... این فایل جزو بسته‌ی نگارش اول برنامه نبود و به نظر علت عدم کرش آن، نصب این فایل در GAC سیستم توسط نصاب‌های ASP.NET MVC بوده‌است (نگارش‌های 3 و 4 آن). بنابراین اگر کسی این فایل را در GAC سیستم خود نداشته باشد، قادر به اجرای برنامه نخواهد بود.
روش حل این مشکل، مراجعه به خواص پروژه، یافتن اسمبلی System.Net.Http.Formatting در لیست ارجاعات برنامه و سپس true کردن خاصیت copy to local آن است. به این ترتیب این اسمبلی در کنار فایل اجرایی برنامه کپی خواهد شد.

بنابراین خلاصه‌ی عملیات یافتن علت اصلی کرش برنامه در خارج از ویژوال استودیو به صورت ذیل است:
الف) اجرای نسخه‌ی 32 بیتی برنامه‌ی windbg
ب) انتخاب منوی File آن و سپس باز کردن فایل اجرایی برنامه توسط گزینه‌ی Open executable
ج) اجرای دستورات ذیل به ترتیب:
 0:000> g
0:000> sxe clr
0:000> g
0:000> !loadby sos clr
0:000> !CLRStack
0:000> !PrintException

چند نمونه‌ی مشابه برای مطالعه‌ی بیشتر
Finding CLR exceptions without visual studio
Power of WinDBG: The story of mysterious crash of WPF application
مطالب
C# 8.0 - Nullable Reference Types
نوع‌های ارجاعی (Reference Types) در #C، همیشه نال‌پذیر بوده‌اند؛ در مقابل نوع‌های مقداری (value types) مانند DateTime که برای نال‌پذیر کردن آن‌ها باید یک علامت سؤال را در حین تعریف نوع آن‌ها ذکر کرد تا تبدیل به یک نوع نال‌پذیر شود (DateTime? Created). بنابراین عنوانی مانند «نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر» شاید آنچنان مفهوم نباشد.
خالق Null در زبان‌های برنامه نویسی، آن‌را یک اشتباه چند میلیارد دلاری می‌داند! و به عنوان یک توسعه دهنده‌ی دات نت، غیرممکن است که در حین اجرای برنامه‌های خود تابحال به null reference exception برخورد نکرده باشید. هدف از ارائه‌ی قابلیت جدید «نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر» در C# 8.0، مقابله‌ی با یک چنین مشکلاتی است و خصوصا غنی سازی IDEها برای ارائه‌ی اخطارهایی پیش از کامپایل برنامه، در مورد قسمت‌هایی از کد که ممکن است سبب بروز null reference exception شوند.


فعالسازی «نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر»

قابلیت «نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر» به صورت پیش‌فرض غیرفعال است. برای فعالسازی آن می‌توان فایل csproj را به صورت زیر، با افزودن خاصیت NullableContextOptions، ویرایش کرد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework>
    <LangVersion>8.0</LangVersion>
    <NullableContextOptions>enable</NullableContextOptions>
  </PropertyGroup>
</Project>
یک نکته: در نگارش‌های بعدی NET Core SDK. و همچنین ویژوال استودیو (از نگارش 16.2.0 به بعد)، خاصیت NullableContextOptions به صرفا Nullable تغییر نام یافته و ساده شده‌است. بنابراین اگر در این نگارش‌ها به خطاهای ذیل برخوردید:
CS8632: The annotation for nullable reference types should only be used in code within a ‘#nullable’ context.
CS8627: A nullable type parameter must be known to be a value-type or non-nullable reference type. Consider adding a ‘class’, ‘struct’ or type constraint.
صرفا به معنای استفاده‌ی از نام قدیمی این ویژگی است که باید به Nullable تغییر پیدا کند:
<PropertyGroup>
  <LangVersion>preview</LangVersion>
  <Nullable>enable</Nullable>
</PropertyGroup>
اما در زمان نگارش این مطلب که 3.0.100-preview5-011568 در دسترس است، فعلا همان نام قدیمی NullableContextOptions کار می‌کند.


تغییر ماهیت نوع‌های ارجاعی #C با فعالسازی NullableContextOptions


در #C ای که ما می‌شناسیم، رشته‌ها قابلیت پذیرش نال را دارند و همچنین ذکر آن‌ها به صورت nullable بی‌معنا است. اما پس از فعالسازی ویژگی نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر، اکنون عکس آن رخ می‌دهد. رشته‌ها نال‌نپذیر می‌شوند؛ اما می‌توان در صورت نیاز، آن‌ها را nullable نیز تعریف کرد.


یک مثال: بررسی تاثیر فعالسازی NullableContextOptions بر روی یک پروژه

کلاس زیر را در نظر بگیرید:
    public class Person
    {
        public string FirstName { get; set; }

        public string MiddleName { get; set; }

        public string LastName { get; set; }

        public Person(string first, string last) =>
            (FirstName, LastName) = (first, last);

        public Person(string first, string middle, string last) =>
            (FirstName, MiddleName, LastName) = (first, middle, last);

        public override string ToString() => $"{FirstName} {MiddleName} {LastName}";
    }
با فعالسازی خاصیت NullableContextOptions، بلافاصله اخطار زیر در IDE ظاهر می‌شود (اگر ظاهر نشد، یکبار پروژه را بسته و مجددا بارگذاری کنید):


در این کلاس، دو سازنده وجود دارند که یکی MiddleName را دریافت می‌کند و دیگری خیر. در اینجا کامپایلر تشخیص داده‌است که چون در سازنده‌ی اولی که MiddleName را دریافت نمی‌کند، مقدار پیش‌فرض خاصیت MiddleName، نال خواهد بود و همچنین ما NullableContextOptions را نیز فعال کرده‌ایم، بنابراین این خاصیت دیگر به صورت معمول و متداول یک نوع ارجاعی نال‌پذیر عمل نمی‌کند و دیگر نمی‌توان نال را به عنوان مقدار پیش‌فرض آن، به آن نسبت داد. به همین جهت اخطار فوق ظاهر شده‌است.
برای رفع این مشکل:
به کامپایلر اعلام می‌کنیم: «می‌دانیم که MiddleName می‌تواند نال هم باشد» و آن‌را در این زمینه راهنمایی می‌کنیم:
public string? MiddleName { get; set; }
پس از این تغییر، اخطار فوق که ذیل سازنده‌ی اول کلاس Person ظاهر شده بود، محو می‌شود. اما اکنون مجددا کامپایلر، در جائیکه می‌خواهیم از آن استفاده کنیم:
    public static class NullableReferenceTypes
    {
        //#nullable enable // Toggle to enable

        public static string Exemplify()
        {
            var vahid = new Person("Vahid", "N");
            var length = GetLengthOfMiddleName(vahid);

            return $"{vahid.FirstName}'s middle name has {length} characters in it.";

            static int GetLengthOfMiddleName(Person person)
            {
                string middleName = person.MiddleName;
                return middleName.Length;
            }
        }
    }
اخطارهایی را صادر می‌کند:


در اینجا در متد محلی (local function) تعریف شده، سعی در دسترسی به خاصیت MiddleName وجود دارد و اکنون با تغییر جدیدی که اعمال کردیم، به صورت نال‌پذیر تعریف شده‌است.
همچنین در سطر بعدی آن نیز نتیجه‌ی نهایی middleName، مورد استفاده قرار گرفته‌است که آن نیز مشکل‌دار تشخیص داده شده‌است.
مشکل اولین سطر را به این صورت می‌توانیم برطرف کنیم:
var middleName = person.MiddleName;
در اینجا بجای ذکر صریح نوع string، از var استفاده شده‌است. پیشتر با ذکر صریح نوع string، آن‌را یک رشته‌ی نال‌نپذیر تعریف کرده بودیم. اما اکنون چون person.MiddleName نال‌پذیر تعریف شده‌است، var نیز به صورت خودکار به این رشته‌ی نال‌پذیر اشاره می‌کند.
اما مشکل سطر دوم هنوز باقی است:


علت اینجا است که متغیر middleName نیز اکنون ممکن است مقدار نال را داشته باشد. برای رفع این مشکل می‌توان از اپراتور .? استفاده کرد و سپس اگر مقدار نهایی این عبارت نال بود، مقدار صفر را بازگشت می‌دهیم:
static int GetLengthOfMiddleName(Person person)
{
   var middleName = person.MiddleName;
   return middleName?.Length ?? 0;
}
هدف از این قابلیت و ویژگی کامپایلر، کمک کردن به توسعه دهنده‌ها جهت نوشتن کدهایی امن‌تر و مقاوم‌تر به null reference exception‌ها است.


امکان خاموش و روشن کردن ویژگی نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر به صورت موضعی

زمانیکه خاصیت NullableContextOptions را فعال می‌کنیم، بر روی کل پروژه تاثیر می‌گذارد. برای مثال اگر یک چنین قابلیتی را بر روی پروژه‌های قدیمی خود فعال کنید، با صدها اخطار مواجه خواهید شد. به همین جهت است که این ویژگی حتی با فعالسازی C# 8.0 و انتخاب آن، به صورت پیش‌فرض غیرفعال است. بنابراین برای اینکه بتوان پروژه‌های قدیمی را قدم به قدم و سر فرصت، «مقاوم‌تر» کرد، می‌توان تعیین کرد که کدام قسمت، تحت تاثیر این ویژگی قرار بگیرد و کدام قسمت‌ها خیر:
public static class NullableReferenceTypes
{
#nullable disable // Toggle to enable
در اینجا می‌توان با استفاده از compiler directive جدید nullable# به کامپایلر اعلام کرد که از این قسمت صرفنظر کن. مقدار آن می‌تواند disable و یا enable باشد.


مجبور ساختن خود به «مقاوم سازی» برنامه

اگر NullableContextOptions را فعال کنید، کامپایلر صرفا یکسری اخطار را در مورد مشکلات احتمالی صادر می‌کند؛ اما برنامه هنوز کامپایل می‌شود. برای اینکه خود را مقید به «مقاوم سازی» برنامه کنیم، می‌توانیم با فعالسازی ویژگی TreatWarningsAsErrors در فایل csprj، این اخطارها را تبدیل به خطای کامپایلر کرده و از کامپایل برنامه جلوگیری کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework>
    <LangVersion>8.0</LangVersion>
    <NullableContextOptions>enable</NullableContextOptions>
    <TreatWarningsAsErrors>true</TreatWarningsAsErrors>
  </PropertyGroup>
</Project>
البته TreatWarningsAsErrors تمام اخطارهای برنامه را تبدیل به خطا می‌کند. اگر می‌خواهید انتخابی‌تر عمل کنید، می‌توان از خاصیت WarningsAsErrors استفاده کرد:
<WarningsAsErrors>CS8600;CS8602;CS8603</WarningsAsErrors>


آیا اگر برنامه‌ای با C# 7.0 کامپایل شود، کتابخانه‌های تهیه شده‌ی با C# 8.0 را می‌تواند استفاده کند؟

پاسخ: بله. از دیدگاه برنامه‌های قدیمی، کتابخانه‌های تهیه شده‌ی با C# 8.0، تفاوتی با سایر کتابخانه ندارند. آن‌ها نوع‌های نال‌پذیر جدید را مانند ?string مشاهده نمی‌کنند؛ آن‌ها فقط string را مشاهده می‌کنند و روش کار کردن با آن‌ها نیز همانند قبل است. بدیهی است در این حالت از مزایای کامپایلر C# 8.0 در تشخیص زود هنگام مشکلات برنامه محروم خواهند بود؛ اما عملکرد برنامه تفاوتی نمی‌کند.


وضعیت برنامه‌ی C# 8.0 ای که از کتابخانه‌های C# 7.0 و یا قبل از آن استفاده می‌کند، چگونه خواهد بود؟

چون کتابخانه‌های قدیمی‌تر از مزایای کامپایلر C# 8.0 استفاده نمی‌کنند، خروجی‌های آن بدون بروز خطایی توسط کامپایلر C# 8.0 استفاده می‌شوند؛ چون حجم اخطارهای صادر شده‌ی در این حالت بیش از حد خواهد بود. یعنی این بررسی‌های کامپایلر صرفا برای کتابخانه‌های جدید فعال هستند و نه برای کتابخانه‌های قدیمی.


مهارت‌های مواجه شدن با اخطارهای ناشی از فعالسازی NullableContextOptions

در مثالی که بررسی شد، یک نمونه از روش‌های مواجه شدن با اخطارهای ناشی از فعالسازی ویژگی نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر را بررسی کردیم. در ادامه روش‌های تکمیلی دیگری را بررسی می‌کنیم.

1- هرجائیکه قرار است متغیر ارجاعی نال‌پذیر باشد، آن‌را صراحتا اعلام کنید.
string name = null; // ERROR
string? name = null; // OK!
این مثال را پیشتر بررسی کردیم. با فعالسازی ویژگی نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر، ماهیت آن‌ها نیز تغییر می‌کند و دیگر نمی‌توان به آن‌ها null را انتساب داد. اگر نیاز است حتما اینکار صورت گیرد، آن‌ها را توسط ? به صورت nullable تعریف کنید.
نمونه‌ی دیگر آن مثال زیر است:
public class Person
{
    public Address? Address { get; set; };
    public string Country => Address?.Country;   // ERROR! 
}
در اینجا Address یک نوع ارجاعی نال‌پذیر است. بنابراین حاصل Address?.Country می‌تواند نال باشد و به Country نال‌نپذیر قابل انتساب نیست. برای رفع این مشکل کافی است دقیقا مشخص کنیم که این رشته نیز نال‌پذیر است:
public class Person
{
    public Address? Address { get; set; };
    public string? Country => Address?.Country;  // OK!
}

البته در این حالت باید به مثال زیر دقت داشت:
var node = this; // Initialize non-nullable variable
while (node != null)
{
   node = null; // ERROR!
}
چون node در اینجا توسط var تعریف شده‌است، دقیقا نوع this را که non-nullable است، پیدا می‌کند. بنابراین بعدها نمی‌توان به آن null را انتساب داد. اگر چنین موردی نیاز بود، باید صریحا نوع آن‌را بدو امر، nullable تعریف کرد؛ چون هنوز امکان تعریف ?var میسر نیست:
Node? node = this;   // Initialize nullable variable
while (node != null) {
   node = null; // OK!
}


2- نوع‌های خود را مقدار دهی اولیه کنید.
در مثال زیر:
public class Person
{
   public string Name { get; set; } // ERROR!
}
در این حالت چون خاصیت Name، در سازنده‌ی کلاس مقدار دهی اولیه نشده‌است، یک اخطار صادر می‌شود که بیانگر احتمال نال بودن آن است. یک روش مواجه شدن با این مشکل، تعریف آن به صورت یک خاصیت نال‌پذیر است:
public class Person
{
   public string? Name { get; set; }
}

یا یک استثناء را صادر کنید:
public class Person
{
    public string Name { get; set; }
    public Person(string name) {
        Name = name ?? throw new ArgumentNullException(nameof(name));
    }
}
به این ترتیب کامپایلر می‌داند که اگر نام دریافتی نال بود، دقیقا باید چگونه رفتار کند.
البته در این حالت برای مقدار دهی اولیه‌ی Name، حتما نیاز به تعریف یک سازنده‌است و در این حالت کدهایی را که از سازنده‌ی پیش‌فرض استفاده کرده بودند (مانند new Person { Name = "Vahid" })، باید تغییر دهید.

راه‌حل دیگر، مقدار دهی اولیه‌ی این خواص بدون تعریف یک سازنده‌ی اضافی است:
public class Person
{
   public string Name { get; set; } = string.Empty;
   // -or-
   public string Name { get; set; } = "";
}
برای مثال می‌توان از مقادیر خالی زیر برای مقدار دهی اولیه‌ی رشته‌ها، آرایه‌ها و مجموعه‌ها استفاده کرد:
String.Empty
Array.Empty<T>()
Enumerable.Empty<T>()
یا حتی می‌توان اشیاء دیگر را نیز به صورت زیر مقدار دهی اولیه کرد:
public class Person
{
   public Address Address { get; set; } = new Address();
}
البته در این حالت باید مفهوم فلسفی «خالی بودن» را پیش خودتان تفسیر و تعریف کنید که دقیقا مقصود از یک آدرس خالی چیست؟ به همین جهت شاید تعریف این شیء به صورت nullable بهتر باشد.
اشتراک‌ها
سوالات مصاحبه در مورد بوت استرپ

فریم‌ورک Bootstrap به عنوان یکی از محبوب‌ترین فریم‌ورک‌های CSS شناخته می‌شود. این فریم‌ورک به حدی محبوب شده‌است که آشنایی با آن در بسیاری از جلسات مصاحبه فنی برای موقعیت Front-End Developer حیاتی است.


سوالات مصاحبه در مورد بوت استرپ
اشتراک‌ها
معرفی پروژه lebab

اگر با پروژه https://babeljs.io آشنایی داشته باشید که کد‌های نسخه جدید جاوااسکریپت (ES6)را به نسخه ES5 تبدیل می‌کند.اما یکی از توسعه دهنده‌های ایرانی اومده و معکوس همین روند رو پیاده سازی کرده که با استقبال خیلی خوبی مواجه شده !

 
معرفی پروژه lebab
اشتراک‌ها
دریافت فیلم های آموزشی اصول طراحی پایگاه داده مهندس قاسمی
این فیلم‌ها متعلق به مهندس مرتضی قاسمی استاد پایگاه داده بنده در دانشگاه است، و برای کسانی که با پایگاه‌های داده آشنایی ندارند و می‌خواهند به صورت اصولی و کاربردی طراحی پایگاه‌های داده را فرا بگیرند، فیلم‌های بسیار خوبی هستند.
دریافت فیلم های آموزشی اصول طراحی پایگاه داده مهندس قاسمی
نظرات مطالب
Asp.Net Identity #2
نظرات مطالب
استفاده از نگارش سوم Google Analytics API در سرویس‌های ویندوز یا برنامه‌های وب
از اونجا که بیشتر سایت‌ها روی سرورهای غیر ایرانی هاست میشن مشکل خاصی نیست ولی برای اطلاعات بیشتر آشنایی با سرویس‌های مشابه به اینجا رجوع کنید.
همچنین خود بینگ هم api هایی رو در این زمینه داره که میتونید مستنداتش رو مطالعه کنید.
نظرات مطالب
یک دست سازی ی و ک در برنامه‌های Entity framework 6
- بازگشت رشته خالی بجای نال: آشنایی با Defensive programming  قسمت اول و دوم.
- حذف فواصل خالی: فواصل خالی ابتدا و انتهای رشته در خیلی از موارد نباید حضور داشته باشند. مثلا در ثبت نام فرق است بین «سالار» و «  سالار     ».