نام این جدول را با درنظر گرفتن شرایط موجود می‌توان Resources گذاشت.

ستون Name برای ذخیره نام منبع درنظر گرفته شده است. این نام برابر نام منابع درخواستی در سیستم مدیریت منابع ASP.NET است که درواقع برابر همان نام فایل منبع اما بدون پسوند resx. است.

ستون Key برای نگهداری کلید ورودی منبع استفاده می‌شود که دقیقا برابر همان مقداری است که درون فایلهای resx. ذخیره می‌شود. 

ستون Culture برای ذخیره کالچر ورودی منبع به کار می‌رود. این مقدار می‌تواند برای کالچر پیش‌فرض برنامه برابر رشته خالی باشد. 

ستون Value نیز برای نگهداری مقدار ورودی منبع استفاده می‌شود. 

برای ستون Id می‌توان از GUID نیز استفاده کرد. در اینجا برای راحتی کار از نوع داده bigint و خاصیت Identity برای تولید خودکار آن در Sql Server استفاده شده است.

نکته: برای امنیت بیشتر می‌توان یک Unique Constraint بر روی سه فیلد Name و Key و Culture اعمال کرد.

برای نمونه به تصویر زیر که ذخیره تعدای ورودی منبع را درون جدول Resources نمایش می‌دهد دقت کنید:

اصلاح کلاس DbResourceProviderFactory

برای ذخیره منابع محلی، جهت اطمینان از یکسان بودن نام منبع، متد مربوطه در کلاس DbResourceProviderFactory باید به‌صورت زیر تغییر کند:

public override IResourceProvider CreateLocalResourceProvider(string virtualPath)
{
  if (!string.IsNullOrEmpty(virtualPath))
  {
    virtualPath = virtualPath.Remove(0, virtualPath.IndexOf('/') + 1); // removes everything from start to the first '/'
  }
  return new LocalDbResourceProvider(virtualPath);
}

ارتباط با دیتابیس

خوشبختانه برای تبادل اطلاعات با جدول بالا امروزه راه‌های زیادی وجود دارد. برای پیاده‌سازی آن مثلا می‌توان از یک اینترفیس استفاده کرد. سپس با استفاده از سازوکارهای موجود مثلا به‌کارگیری IoC، نمونه مناسبی از پیاده‌سازی اینترفیس مذبور را در اختیار برنامه قرار داد.
اما برای جلوگیری از پیچیدگی بیش از حد و دور شدن از مبحث اصلی، برای پیاده‌سازی فعلی از EF Code First به صورت مستقیم در پروژه استفاده شده است که سری آموزشی کاملی از آن در همین سایت وجود دارد.

پس از پیاده‌سازی کلاس‌های مرتبط برای استفاده از EF Code First، از کلاس ResourceData که در بخش اول نیز نشان داده شده بود، برای کپسوله کردن ارتباط با داده‌ها استفاده می‌شود که نمونه‌ای ابتدایی از آن در زیر آورده شده است:

using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using DbResourceProvider.Models;

namespace DbResourceProvider.Data
{
  public class ResourceData
  {
    private readonly string _resourceName;
    public ResourceData(string resourceName)
    {
      _resourceName = resourceName;
    }
    public Resource GetResource(string resourceKey, string culture)
    {
      using (var data = new TestContext())
      {
        return data.Resources.SingleOrDefault(r => r.Name == _resourceName && r.Key == resourceKey && r.Culture == culture);
      }
    }
    public List<Resource> GetResources(string culture)
    {
      using (var data = new TestContext())
      {
        return data.Resources.Where(r => r.Name == _resourceName && r.Culture == culture).ToList();
      }
    }
  }
}

ابتدا تنظیمات موردنیاز فایل کانفیگ را که در قسمت قبل نشان داده شد، در برنامه خود اعمال کنید.

داده‌های نمونه نشان داده شده در ابتدای این مطلب را درنظر بگیرید. حال اگر در یک برنامه وب اپلیکیشن، صفحه Default.aspx در ریشه سایت حاوی دو کنترل زیر باشد:

<asp:Label ID="Label1" runat="server" meta:resourcekey="Label1" />
<asp:Label ID="Label2" runat="server" meta:resourcekey="Label2" />

سپس تغییر زیر را در فایل web.config اعمال کنید تا کالچر UI سایت به fa تغییر یابد (به بخش "uiCulture="fa دقت کنید):

<globalization uiCulture="fa" resourceProviderFactoryType = "DbResourceProvider.DbResourceProviderFactory, DbResourceProvider" />

می‌بینید که با توجه به عدم وجود مقداری برای Label2.Text برای کالچر fa، عملیات fallback اتفاق افتاده است.

کار تولید یک پرووایدر منابع سفارشی دیتابیسی به اتمام رسید. تا اینجا اصول کلی تولید یک پرووایدر سفارشی شرح داده شد. بدین ترتیب می‌توان برای هر حالت خاص دیگری نیز پرووایدرهای سفارشی مخصوص ساخت تا مدیریت منابع به آسانی تحت کنترل برنامه نویس قرار گیرد.

اما نکته‌ای را که باید به آن توجه کنید این است که در پیاده‌سازی‌های نشان داده شده با توجه به نحوه کش‌شدن مقادیر ورودی‌ها، اگر این مقادیر در دیتابیس تغییر کنند، تا زمانیکه سایت ریست نشود این تغییرات در برنامه اعمال نخواهد شد. زیرا همانطور که اشاره شد، مدیریت نمونه‌های تولیدشده از پرووایدرهای منابع برای هر منبع درخواستی درنهایت برعهده ASP.NET است. بنابراین باید مکانیزمی پیاده شود تا کلاس DbResourceManager از به‌روزرسانی ورودی‌های کش‌شده اطلاع یابد تا آنها را ریفرش کند.

در ادامه درباره روش‌های مختلف نحوه پیاده‌سازی قابلیت به‌روزرسانی ورودی‌های منابع در زمان اجرا با استفاده از پرووایدرهای منابع سفارشی بحث خواهد شد. همچنین راه‌حل‌های مختلف استفاده از این پرووایدرهای سفارشی در جاهای مختلف پروژه‌های MVC شرح داده می‌شود.

البته مباحث پیشرفته‌تری چون تزریق وابستگی برای پیاده‌سازی لایه ارتباط با دیتابیس در بیرون و یا تولید یک Factory برای تزریق کامل پرووایدر منابع از بیرون نیز جای بحث و بررسی دارد.

منابع

http://weblogs.asp.net/thangchung/archive/2010/06/25/extending-resource-provider-for-soring-resources-in-the-database.aspx

http://msdn.microsoft.com/en-us/library/aa905797.aspx

http://msdn.microsoft.com/en-us/library/system.web.compilation.resourceproviderfactory.aspx

http://www.dotnetframework.org/default.aspx/.../ResourceFallbackManager@cs

http://www.codeproject.com/Articles/14190/ASP-NET-2-0-Custom-SQL-Server-ResourceProvider

http://www.west-wind.com/presentations/wwdbresourceprovider

public static List<string> ScanAllControllers(HttpRequestBase requestBase)
        {
            if (requestBase.Url == null)
                return null;

            Assembly asm = Assembly.GetAssembly(typeof(MvcApplication));
            var securedControllers =
                asm.GetTypes()
                    .Where(
                        type =>
                            typeof(IController).IsAssignableFrom(type) &&
                            Attribute.IsDefined(type, typeof(AuthorizeAttribute)) &&
                           !type.Name.StartsWith("T4MVC"));

            var allControllers = asm.GetTypes()
                .Where(type => typeof(Controller).IsAssignableFrom(type));

            var controllers = allControllers.Except(securedControllers);

            var actionsWithAuthorizeAndAjaxAttribute = allControllers.SelectMany(t => t.GetMethods(BindingFlags.Instance
                                              | BindingFlags.DeclaredOnly
                                              | BindingFlags.Public))
                .Where(m => m.GetCustomAttributes(typeof(AuthorizeAttribute), true)
                .Any() | m.GetCustomAttributes(typeof(AjaxRequestAttribute), true)
                .Any());

            var controllersList = controllers.SelectMany(type => type.GetMethods(BindingFlags.Instance | BindingFlags.DeclaredOnly | BindingFlags.Public))
                                             .Except(actionsWithAuthorizeAndAjaxAttribute)
                                             .Where((returnType => returnType.ReturnType == (typeof(ViewResult)) || returnType.ReturnType == (typeof(ActionResult))))
                                             .Where(returntype => !returntype.DeclaringType.Name.StartsWith("Site"))
                                             .Where(returnType => !returnType.DeclaringType.Name.StartsWith("Admin"))
                                             .Select(
                                                x =>
                                                    new
                                                    {
                                                        Controller = x.DeclaringType.Name.Replace("Controller", string.Empty),
                                                        Action = x.Name,
                                                        ReturnType = x.ReturnType.Name

                                                    })
                                             .OrderBy(x => x.Controller).ThenBy(x => x.Action).Distinct().ToList();



            var url = requestBase.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority);
            return controllersList.Select(controller => $"{url}/{controller.Controller}/{controller.Action}").ToList();
        }

• تنظیمات پیش فرض باید تغییر کنند تا کلمات عبور حداقل 10 کاراکتر باشند
• کلمه عبور حداقل یک عدد و یک کاراکتر ویژه باید داشته باشد
• امکان استفاده از 5 کلمه عبور اخیری که ثبت شده وجود ندارد

در پنجره Solution Explorer روی نام پروژه کلیک راست کنید و گزینه Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. به قسمت Update بروید و تمام انتشارات جدید را در صورت وجود نصب کنید.

بگذارید تا به روند کلی ایجاد کاربران جدید در اپلیکیشن نگاهی بیاندازیم. این به ما در شناسایی نیازهای جدیدمان کمک می‌کند. در پوشه Controllers فایلی بنام AccountController.cs وجود دارد که حاوی متدهایی برای مدیریت کاربران است.

• کنترلر Account از کلاس UserManager استفاده می‌کند که در فریم ورک Identity تعریف شده است. این کلاس به نوبه خود از کلاس دیگری بنام UserStore استفاده می‌کند که برای دسترسی و مدیریت داده‌های کاربران استفاده می‌شود. در مثال ما این کلاس از Entity Framework استفاده می‌کند که پیاده سازی پیش فرض است.
• متد Register POST یک کاربر جدید می‌سازد. متد CreateAsync به طبع متد 'ValidateAsync' را روی خاصیت PasswordValidator فراخوانی می‌کند تا کلمه عبور دریافتی اعتبارسنجی شود.

var user = new ApplicationUser() { UserName = model.UserName };  
var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password);
  
if (result.Succeeded)
{
    await SignInAsync(user, isPersistent: false);  
    return RedirectToAction("Index", "Home");
}

• مقدار حداقل کاراکترهای کلمه عبور به دو شکل می‌تواند تعریف شود. راه اول، تغییر کنترلر Account است. در متد سازنده این کنترلر کلاس UserManager وهله سازی می‌شود، همینجا می‌توانید این تغییر را اعمال کنید. راه دوم، ساختن کلاس جدیدی است که از UserManager ارث بری می‌کند. سپس می‌توان این کلاس را در سطح global تعریف کرد. در پوشه IdentityExtensions کلاس جدیدی با نام ApplicationUserManager بسازید.

public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser>
{
    public ApplicationUserManager(): base(new UserStore<ApplicationUser>(new ApplicationDbContext()))
    {
        PasswordValidator = new MinimumLengthValidator (10);
    }
}

• حال باید کلاس ApplicationUserManager را در کنترلر Account استفاده کنیم. متد سازنده و خاصیت UserManager را مانند زیر تغییر دهید.

 public AccountController() : this(new ApplicationUserManager())
         {
         }
  
         public AccountController(ApplicationUserManager userManager)
         {
             UserManager = userManager;
         }
         public ApplicationUserManager UserManager { get; private set; }

• اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید کاربر محلی جدیدی ثبت نمایید. اگر کلمه عبور وارد شده کمتر از 10 کاراکتر باشد پیغام خطای زیر را دریافت می‌کنید.

• در پوشه IdentityExtensions کلاس جدیدی بنام CustomPasswordValidator بسازید و اینترفیس مذکور را پیاده سازی کنید. از آنجا که نوع کلمه عبور رشته (string) است از <IIdentityValidator<string استفاده می‌کنیم.
  

public class CustomPasswordValidator : IIdentityValidator<string> 
{  
    public int RequiredLength { get; set; }

    public CustomPasswordValidator(int length)
    {
        RequiredLength = length;
    }
  
    public Task<IdentityResult> ValidateAsync(string item)
    {
        if (String.IsNullOrEmpty(item) || item.Length < RequiredLength)
        {
            return Task.FromResult(IdentityResult.Failed(String.Format("Password should be of length {0}",RequiredLength)));
        }
  
    string pattern = @"^(?=.*[0-9])(?=.*[!@#$%^&*])[0-9a-zA-Z!@#$%^&*0-9]{10,}$";
   
    if (!Regex.IsMatch(item, pattern))  
    {
        return Task.FromResult(IdentityResult.Failed("Password should have one numeral and one special character"));
    }
  
    return Task.FromResult(IdentityResult.Success);
 }

• قدم بعدی تعریف این اعتبارسنج سفارشی در کلاس UserManager است. باید مقدار خاصیت PasswordValidator را به این کلاس تنظیم کنیم. به کلاس ApplicationUserManager که پیشتر ساختید بروید و مقدار خاصیت PasswordValidator را به CustomPasswordValidator تغییر دهید.

public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser>  
{  
    public ApplicationUserManager() : base(new UserStore<ApplicationUser(new ApplicationDbContext()))
    {
        PasswordValidator = new CustomPasswordValidator(10);
    }
 }

قانون 3: امکان استفاده از 5 کلمه عبور اخیر ثبت شده وجود ندارد

public class PreviousPassword  
{
  
 public PreviousPassword()
 {
    CreateDate = DateTimeOffset.Now;
 }
  
 [Key, Column(Order = 0)]
  
 public string PasswordHash { get; set; }
  
 public DateTimeOffset CreateDate { get; set; }
  
 [Key, Column(Order = 1)]
  
 public string UserId { get; set; }
  
 public virtual ApplicationUser User { get; set; }
  
 }

public class ApplicationUser : IdentityUser
{
    public ApplicationUser() : base()
    {
        PreviousUserPasswords = new List<PreviousPassword>();
     }

     public virtual IList<PreviousPassword> PreviousUserPasswords { get; set; }
}

public class ApplicationUserStore : UserStore<ApplicationUser>
{ 
    public ApplicationUserStore(DbContext context) : base(context)  { }
  
    public override async Task CreateAsync(ApplicationUser user)
    {
        await base.CreateAsync(user);
        await AddToPreviousPasswordsAsync(user, user.PasswordHash);
    }
  
     public Task AddToPreviousPasswordsAsync(ApplicationUser user, string password)
     {
        user.PreviousUserPasswords.Add(new PreviousPassword() { UserId = user.Id, PasswordHash = password });
  
        return UpdateAsync(user);
     }
 }

public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser>
    {
        private const int PASSWORD_HISTORY_LIMIT = 5;

        public ApplicationUserManager() : base(new ApplicationUserStore(new ApplicationDbContext()))
        {
            PasswordValidator = new CustomPasswordValidator(10);
        }

        public override async Task<IdentityResult> ChangePasswordAsync(string userId, string currentPassword, string newPassword)
        {
            if (await IsPreviousPassword(userId, newPassword))
            {
                return await Task.FromResult(IdentityResult.Failed("Cannot reuse old password"));
            }

            var result = await base.ChangePasswordAsync(userId, currentPassword, newPassword);

            if (result.Succeeded)
            {
                var store = Store as ApplicationUserStore;
                await store.AddToPreviousPasswordsAsync(await FindByIdAsync(userId), PasswordHasher.HashPassword(newPassword));
            }

            return result;
        }

        public override async Task<IdentityResult> ResetPasswordAsync(string userId, string token, string newPassword)
        {
            if (await IsPreviousPassword(userId, newPassword))
            {
                return await Task.FromResult(IdentityResult.Failed("Cannot reuse old password"));
            }

            var result = await base.ResetPasswordAsync(userId, token, newPassword);

            if (result.Succeeded)
            {
                var store = Store as ApplicationUserStore;
                await store.AddToPreviousPasswordsAsync(await FindByIdAsync(userId), PasswordHasher.HashPassword(newPassword));
            }

            return result;
        }

        private async Task<bool> IsPreviousPassword(string userId, string newPassword)
        {
            var user = await FindByIdAsync(userId);

            if (user.PreviousUserPasswords.OrderByDescending(x => x.CreateDate).
                Select(x => x.PasswordHash).Take(PASSWORD_HISTORY_LIMIT)
                .Where(x => PasswordHasher.VerifyHashedPassword(x, newPassword) != PasswordVerificationResult.Failed).Any())
            {
                return true;
            }

            return false;
        }
    }

• سبک بودن: مهمترین مورد سبک بودن آن است؛ چه از لحاظ اجرای برنامه و چه از لحاظ حجم نهایی برنامه
• سریع بودن: مطمئنا ORM‌های طراحی شده‌ی موجود، از سرعت خیلی بدی برخوردار نخواهند بود؛ اگر سر زبان هم افتاده باشند. ولی باز هم انتخاب سریع بودن یک ORM، مورد علاقه‌ی بسیاری از ماهاست.
• یادگیری آسان و کانفیگ راحت تر.

@DatabaseTable(tableName = "users")
public class User {
    @DatabaseField(id = true)
    private String username;
    @DatabaseField
    private String password;
 
    public User() {
        // ORMLite needs a no-arg constructor
    }
    public User(String username, String password) {
        this.username = username;
        this.password = password;
    }
 
    // Implementing getter and setter methods
    public String getUserame() {
        return this.username;
    }
    public void setName(String username) {
        this.username = username;
    }
    public String getPassword() {
        return this.password;
    }
    public void setPassword(String password) {
        this.password = password;
    }
}

<meta-data android:name="DATABASE" android:value="my_database.db" />
<meta-data android:name="VERSION" android:value="1" />
<meta-data android:name="QUERY_LOG" android:value="true" />
<meta-data android:name="DOMAIN_PACKAGE_NAME" android:value="com.my-domain" />

public class User extends SugarRecord<User> {
    String username;
    String password;
    int age;
    @Ignore
    String bio; //this will be ignored by SugarORM
 
    public User() { }
 
    public User(String username, String password,int age){
        this.username = username;
        this.password = password;
        this.age = age;
    }
}

User johndoe = new User(getContext(),"john.doe","secret",19);
johndoe.save(); //ذخیره کاربر جدید در دیتابیس


//حذف تمامی کاربرانی که سنشان 19 سال است
List<User> nineteens = User.find(User.class,"age = ?",new int[]{19});
foreach(user in nineteens) {
    user.delete();
}

<meta-data android:name="AA_DB_NAME" android:value="my_database.db" />
<meta-data android:name="AA_DB_VERSION" android:value="1" />

public class MyActivity extends Activity {
    @Override
    public void onCreate(Bundle savedInstanceState) {
        super.onCreate(savedInstanceState);
        ActiveAndroid.initialize(this);
 
        //ادامه برنامه
    }
}

@Table(name = "User")
public class User extends Model {
    @Column(name = "username")
    public String username;
 
    @Column(name = "password")
    public String password;
 
    public User() {
        super();
    }
 
    public User(String username,String password) {
        super();
        this.username = username;
        this.password = password;
    }
}

<meta-data
  android:name="ormdroid.database.name"
  android:value="your_database_name" />

<meta-data
  android:name="ormdroid.database.visibility"
  android:value="PRIVATE||WORLD_READABLE||WORLD_WRITEABLE" />

ORMDroidApplication.initialize(someContext);

<Report>
    <DocumentPreferences RunDirection="RTL" PageOrientation="Portrait" PageSize="A4">
        <Watermark RunDirection="" Text="پس زمینه نمونه" Font="bardia.ttf" FillOpacity="0.7" StrokeOpacity="0.5" />
    </DocumentPreferences>
    <DefaultFonts  PrimaryFont="irsans.ttf" SecondaryFont="farnaz.ttf" Size="12px" Color="#CCFFBB" /> 
    <DefaultFooter Message="پا صفحه نمونه" />
    <DefaultHeader Message="سرصفحه نمونه" MessageFontColor="#ََََAA0012" ImagePath="logo.png" />
    <MainTableTemplate TemplateName="AppleOrchardTemplate" />
    <MainTablePreferences ColumnsWidthsType="Relative" NumberOfDataRowsPerPage="0" >
        <GroupsPreferences GroupType="HideGroupingColumns" ShowOneGroupPerPage="true" /> 
    </MainTablePreferences>
    <MainTableSummarySettings OverallSummarySettings="جمع کل" PreviousPageSummarySettings="نقل از صفحه قبل" 
                              PageSummarySettings="جمع کل صفحه" AllGroupsSummarySettings="جمع کل گروه ها"   />
    <MainTableDataSource ProviderName="System.Data.SQLُServerCE" 
                         ConnectionString="Data Source=MyData.sdf;Persist Security Info=False;"
                         SqlStatement="SELECT [url], [name], [NumberOfPosts], [AddDate]
                               FROM [tblBlogs]
                               WHERE [NumberOfPosts]>=@p1” >
        <Parameters>
            <Param Type="int" Name="@p1"/>
        </Parameters>
    </MainTableDataSource>
    <MainTableColumns>
        <Columns>
            <Column CellHorizontalAlignment="Right" ColumnItemsTemplate="TextBlock" HeaderCell="عنوان ستون 1" PropertyName="Title" Order="0" Width="1" />
            <Column CellHorizontalAlignment="Right" Group="true" ColumnItemsTemplate="TextBlock" HeaderCell="عنوان ستون 2" PropertyName="Category" Order="1" Width="2" />
            <Column CellHorizontalAlignment="Right" ColumnItemsTemplate="Image" HeaderCell="عنوان ستون 3" PropertyName="Image" Order="2" Width="2" />
        </Columns>
    </MainTableColumns>
    <MainTableEvents> 
        <DataSourceIsEmpty Message="داده ای برای نمایش وجود ندارد" />
    </MainTableEvents>
    <Export ToExcel="True" ToCsv="False" ToXml="True" />
    <Generate Type="AsPdfFile" FileName="Report.pdf" />
</Report>

public class SelectAllBehavior
    {
        public static bool GetSelectAll(TextBoxBase target)
        {
            return (bool)target.GetValue(SelectAllProperty);
        }

        public static void SetSelectAll(TextBoxBase target, bool value)
        {
            target.SetValue(SelectAllProperty, value);
        }

        public static readonly DependencyProperty SelectAllProperty = DependencyProperty.RegisterAttached("SelectAll", typeof(bool), typeof(SelectAllBehavior), new UIPropertyMetadata(false, OnSelectAllPropertyChanged));

        static void OnSelectAllPropertyChanged(DependencyObject o, DependencyPropertyChangedEventArgs e)
        {
            ((TextBoxBase)o).SelectAll();
        }
    }

<Style TargetType="{x:Type TextBoxBase}" >
    <Style.Triggers>
        <Trigger Property="IsFocused" Value="True">
            <Setter Property="x: SelectAllBehavior.SelectAll" Value="True"/>
        </Trigger>
    </Style.Triggers>
</Style>

در تکه کد بالا ،هنگامی که خصوصیت IsFocused مربوط به کنترل TextBox برابر True می‌شود، یعنی Focus روی TextBox قرار می‌گیرد،مقدار خصوصیت پیوست شده نیز برابر True می‌شود که همانطور که گفته شد باعث فراخوانی OnSelectAllPropertyChanged می‌شود.

تا اینجا فراخوانی یک متد از کنترل از طریق استایل توضیح داده شد، همانطور که در عنوان مطلب آورده شده است. اما اگر بخواهید مثال فوق را به درستی اجرا کنید یعنی هنگام کلیک روی TextBox متن درون آن انتخاب شود، نیاز به اضافه کردن کدهای دیگری وجود دارد. چرا که به صورت پیش فرض زمانی که MouseLeftButtonUp اجرا می‌شود در صورتی که حالت متن به صورت انتخاب شده باشد، از حالت انتخاب خارج میشود. این بار برای اینکار از   خصوصیت‌های پیوست شده( AttachedPropery)  برای کنترل رویداد PreviewMouseLeftButtonDown استفاده میکنیم و هنگام فشرده شدن کلید سمت چپ موس رویدادهای Click و بقیه LeftMouseButtonDown‌ها را غیرفعال می‌کنیم.

 public class PreviewMouseLeftButtonDownBehavior
{
    public static readonly DependencyProperty PreviewMouseLeftButtonDownProperty = DependencyProperty.RegisterAttached("PreviewMouseLeftButtonDown"
                  , typeof(bool?)
                  , typeof(PreviewMouseLeftButtonDownBehavior)
                  , new UIPropertyMetadata(null, OnPreviewMouseLeftButtonDown)
                  );

    public static void SetPreviewMouseLeftButtonDown(DependencyObject target, bool? value)
    {
        target.SetValue(PreviewMouseLeftButtonDownProperty, value);
    }
    public static object GetPreviewMouseLeftButtonDown(DependencyObject target)
    {
        return target.GetValue(PreviewMouseLeftButtonDownProperty);
    }

    public static void OnPreviewMouseLeftButtonDown(DependencyObject obj, DependencyPropertyChangedEventArgs e)
    {
        var control = obj as Control;
        if (control == null)
            return;
        if (e.NewValue != null && e.OldValue == null)
            control.PreviewMouseLeftButtonDown += control_PreviewMouseLeftButtonUp;
        else if ((e.NewValue == null) && (e.OldValue != null))
        {
            control.PreviewMouseLeftButtonDown -= control_PreviewMouseLeftButtonUp;
        }
    }
    static void control_PreviewMouseLeftButtonUp(object sender, System.Windows.Input.MouseButtonEventArgs e)
    {
        var tb = (sender as TextBox);
        if (tb != null)
        {
            if (!tb.IsKeyboardFocusWithin)
            {
                e.Handled = true;
                tb.Focus();
            }
        }
    }
}

و استایل را به صورت زیر تغییر میدهیم:

<Style TargetType="{x:Type TextBoxBase}" >
    <Setter Property="x:PreviewMouseLeftButtonDownBehavior.IsPreviewMouseLeftButtonDown" Value="True"/>
    <Style.Triggers>
        <Trigger Property="IsKeyboardFocusWithin" Value="True">
            <Setter Property="InputLanguageManager.InputLanguage" Value="fa-ir" />
        </Trigger>
        <Trigger Property="IsFocused" Value="True">
            <Setter Property="xamlServices:SelectAllTextBoxBehavior.SelectAll" Value="True"/>
        </Trigger>
    </Style.Triggers>
</Style>

در این مثال با Focus رو هر TextBox که استایل فوق را به کار گرفته باشد، متن در حالت انتخاب شده قرار میگیرد. (البته این مشروط به این است که نیاز نباشد رویداد PreviewMouseLeftButtonDown  کنترل مورد نظر درون برنامه مقیدسازی(Bind) شود.)