مطالب
ASP.NET MVC #17

فیلترهای امنیتی ASP.NET MVC

ASP.NET MVC به همراه تعدادی فیلتر امنیتی توکار است که در این قسمت به بررسی آ‌ن‌ها خواهیم پرداخت.


بررسی اعتبار درخواست (Request Validation) در ASP.NET MVC

ASP.NET MVC امکان ارسال اطلاعاتی را که دارای تگ‌های HTML باشند، نمی‌دهد. این قابلیت به صورت پیش فرض فعال است و جلوی ارسال انواع و اقسام اطلاعاتی که ممکن است سبب بروز حملات XSS Cross site scripting attacks شود را می‌گیرد. نمونه‌ای از خطای نمایش داده:

A potentially dangerous Request.Form value was detected from the client (Html="<a>"). 

بنابراین تصمیم گرفته شده صحیح است؛ اما ممکن است در قسمتی از سایت نیاز باشد تا کاربران از یک ویرایشگر متنی پیشرفته استفاده کنند. خروجی این نوع ویرایشگرها هم HTML است. در این حالت می‌توان صرفا برای متدی خاص امکانات Request Validation را به کمک ویژگی ValidateInput غیرفعال کرد:

[HttpPost]
[ValidateInput(false)]
public ActionResult CreateBlogPost(BlogPost post)

از ASP.NET MVC 3.0 به بعد راه حل بهتری به کمک ویژگی AllowHtml معرفی شده است. غیرفعال کردن ValidateInput ‌ایی که معرفی شد، بر روی تمام خواص شیء BlogPost اعمال می‌شود. اما اگر فقط بخواهیم که مثلا خاصیت Text آن از مکانیزم بررسی اعتبار درخواست خارج شود، بهتر است دیگر از ویژگی ValidateInput استفاده نشده و به نحو زیر عمل گردد:

using System;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication14.Models
{
public class BlogPost
{
public int Id { set; get; }
public DateTime AddDate { set; get; }
public string Title { set; get; }

[AllowHtml]
public string Text { set; get; }
}
}

در اینجا فقط خاصیت Text مجاز به دریافت محتوای HTML ایی خواهد بود. اما خاصیت Title چنین مجوزی را ندارد. همچنین دیگر نیازی به استفاده از ویژگی ValidateInput غیرفعال شده نیز نخواهد بود.
به علاوه همانطور که در قسمت‌های قبل نیز ذکر شد، خروجی Razor به صورت پیش فرض Html encoded است مگر اینکه صریحا آن‌را تبدیل به HTML کنیم (مثلا استفاده از متد Html.Raw). به عبارتی خروجی Razor در حالت پیش فرض در مقابل حملات XSS مقاوم است مگر اینکه آگاهانه بخواهیم آن‌را غیرفعال کنیم.

مطلب تکمیلی
مقابله با XSS ؛ یکبار برای همیشه!



فیلتر RequireHttps

به کمک ویژگی یا فیلتر RequireHttps، تمام درخواست‌های رسیده به یک متد خاص باید از طریق HTTPS انجام شوند و حتی اگر شخصی سعی به استفاده از پروتکل HTTP معمولی کند، به صورت خودکار به HTTPS هدایت خواهد شد:

[RequireHttps]
public ActionResult LogOn()
{
}


فیلتر ValidateAntiForgeryToken

نوع دیگری از حملات که باید در برنامه‌های وب به آن‌ها دقت داشت به نام CSRF یا Cross site request forgery معروف هستند.
برای مثال فرض کنید کاربری قبل از اینکه بتواند در سایت شما کار خاصی را انجام دهد، نیاز به اعتبار سنجی داشته باشد. پس از لاگین شخص و ایجاد کوکی و سشن معتبر، همین شخص به سایت دیگری مراجعه می‌کند که در آن مهاجمی بر اساس وضعیت جاری اعتبار سنجی او مثلا لینک حذف کاربری یا افزودن اطلاعات جدیدی را به برنامه ارائه می‌دهد. چون سشن شخص و کوکی مرتبط به سایت اول هنوز معتبر هستند و شخص سایت را نبسته است، «احتمال» اجرا شدن درخواست مهاجم بالا است (خصوصا اگر از مرورگرهای قدیمی استفاده کند).
بنابراین نیاز است بررسی شود آیا درخواست رسیده واقعا از طریق فرم‌های برنامه ما صادر شده است یا اینکه شخصی از طریق سایت دیگری اقدام به جعل درخواست‌ها کرده است.
برای مقابله با این نوع خطاها ابتدا باید داخل فرم‌های برنامه از متد Html.AntiForgeryToken استفاده کرد. کار این متد ایجاد یک فیلد مخفی با مقداری منحصربفرد بر اساس اطلاعات سشن جاری کاربر است، به علاوه ارسال یک کوکی خودکار تا بتوان از تطابق اطلاعات اطمینان حاصل کرد:

@using (Html.BeginForm()) {
@Html.AntiForgeryToken()

در مرحله بعد باید فیلتر ValidateAntiForgeryToken جهت بررسی مقدار token دریافتی به متد ثبت اطلاعات اضافه شود:

[HttpPost]
[ValidateAntiForgeryToken]
public ActionResult CreateBlogPost(BlogPost post)

در اینجا مقدار دریافتی از فیلد مخفی فرم :

<input name="__RequestVerificationToken" type="hidden" value="C0iPfy/3T....=" />

با مقدار موجود در کوکی سایت بررسی و تطابق داده خواهند شد. اگر این مقادیر تطابق نداشته باشند، یک استثنا صادر شده و از پردازش اطلاعات رسیده جلوگیری می‌شود.
علاوه بر این‌ها بهتر است حین استفاده از متد و فیلتر یاد شده، از یک salt مجزا نیز به ازای هر فرم، استفاده شود:

[ValidateAntiForgeryToken(Salt="1234")]

@Html.AntiForgeryToken(salt:"1234")

به این ترتیب tokenهای تولید شده در فرم‌های مختلف سایت یکسان نخواهند بود.
به علاوه باید دقت داشت که ValidateAntiForgeryToken فقط با فعال بودن کوکی‌ها در مرورگر کاربر کار می‌کند و اگر کاربری پذیرش کوکی‌ها را غیرفعال کرده باشد، قادر به ارسال اطلاعاتی به برنامه نخواهد بود. همچنین این فیلتر تنها در حالت HttpPost قابل استفاده است. این مورد هم در قسمت‌های قبل تاکید گردید که برای مثال بهتر است بجای داشتن لینک delete در برنامه که با HttpGet ساده کار می‌کند،‌ آن‌را تبدیل به HttpPost نمود تا میزان امنیت برنامه بهبود یابد. از HttpGet فقط برای گزارشگیری و خواندن اطلاعات از برنامه استفاده کنید و نه ثبت اطلاعات.
بنابراین استفاده از AntiForgeryToken را به چک لیست اجباری تولید تمام فرم‌های برنامه اضافه نمائید.

مطلب مشابه
Anti CSRF module for ASP.NET



فیلتر سفارشی بررسی Referrer

یکی دیگر از روش‌های مقابله با CSRF، بررسی اطلاعات هدر درخواست ارسالی است. اگر اطلاعات Referrer آن با دومین جاری تطابق نداشت، به معنای مشکل دار بودن درخواست رسیده است. فیلتر سفارشی زیر می‌تواند نمونه‌ای باشد جهت نمایش نحوه بررسی UrlReferrer درخواست رسیده:

using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication14.CustomFilter
{
public class CheckReferrerAttribute : AuthorizeAttribute
{
public override void OnAuthorization(AuthorizationContext filterContext)
{
if (filterContext.HttpContext != null)
{
if (filterContext.HttpContext.Request.UrlReferrer == null)
throw new System.Web.HttpException("Invalid submission");

if (filterContext.HttpContext.Request.UrlReferrer.Host != "mysite.com")
throw new System.Web.HttpException("This form wasn't submitted from this site!");
}

base.OnAuthorization(filterContext);
}
}
}

و برای استفاده از آن:
[HttpPost]
[CheckReferrer]
[ValidateAntiForgeryToken]
public ActionResult DeleteTask(int id)


نکته‌ای امنیتی در مورد آپلود فایل‌ها در ASP.NET

هر جایی که کاربر بتواند فایلی را به سرور شما آپلود کند، مشکلات امنیتی هم از همانجا شروع خواهند شد. مثلا در متد Upload قسمت 11 این سری، منعی در آپلود انواع فایل‌ها نیست و کاربر می‌تواند انواع و اقسام شل‌ها را جهت تحت کنترل گرفتن سایت و سرور آپلود و اجرا کند. راه حل چیست؟
از همان روش امنیتی مورد استفاده توسط تیم ASP.NET MVC استفاده می‌کنیم. فایل web.config قرار گرفته در پوشه Views را باز کنید (نه فایل وب کانفیگ ریشه اصلی سایت‌را). چنین تنظیمی را می‌توان مشاهده کرد:
برای IIS6 :

<system.web>
<httpHandlers>
<add path="*" verb="*" type="System.Web.HttpNotFoundHandler"/>
</httpHandlers>
</system.web>
برای IIS7 :
<system.webServer>
<handlers>
<remove name="BlockViewHandler"/>
<add name="BlockViewHandler" path="*" verb="*" preCondition="integratedMode" type="System.Web.HttpNotFoundHandler" />
</handlers>
</system.webServer>


تنظیم فوق، موتور اجرایی ASP.NET را در این پوشه خاص از کار می‌اندازد. به عبارتی اگر شخصی مسیر یک فایل aspx یا cshtml یا هر فایل قرار گرفته در پوشه Views را مستقیما در مرورگر خود وارد کند، با پیغام HttpNotFound مواجه خواهد شد.
این روش هم با ASP.NET Web forms سازگار است و هم با ASP.NET MVC؛ چون مرتبط است به موتور اجرایی ASP.NET که هر دوی این فریم ورک‌ها برفراز آن معنا پیدا می‌کنند.
بنابراین در پوشه فایل‌های آپلودی به سرور خود یک web.config را با محتوای فوق ایجاد کنید (و فقط باید مواظب باشید که این فایل حین آپلود فایل‌های جدید، overwrite نشود. مهم!). به این ترتیب این مسیر دیگر از طریق مرورگر قابل دسترسی نخواهد بود (با هر محتوایی). سپس برای ارائه فایل‌های آپلودی به کاربران از روش زیر استفاده کنید:

public ActionResult Download()
{
return File(Server.MapPath("~/Myfiles/test.txt"), "text/plain");
}

مزیت مهم روش ذکر شده این است که کاربران مجاز به آپلود هر نوع فایلی خواهند بود و نیازی نیست لیست سیاه تهیه کنید که مثلا فایل‌هایی با پسوند‌های خاص آپلود نشوند (که در این بین ممکن است لیست سیاه شما کامل نباشد ...).




علاوه بر تمام فیلترهای امنیتی که تاکنون بررسی شدند،‌ فیلتر دیگری نیز به نام Authorize وجود دارد که در قسمت‌های بعدی بررسی خواهد شد.
مطالب
فراخوانی GraphQL API در یک کلاینت Angular
در قسمت‌های قبل ( ^  ، ^ و  ^ ) GraphQL  را در ASP.Net Core راه اندازی کردیم و در قسمت ( فراخوانی GraphQL API در یک کلاینت ASP.NET Core  ) از GraphQL API  فراهم شده در یک کلاینت ASP Net Core  استفاده کردیم. اکنون می‌خواهیم چگونگی استفاده از GraphQL را در انگیولار، یاد بگیریم.
Apollo Angular، به شما اجازه میدهد داده‌ها را از یک سرور GraphQL دریافت و از آن برای ساختن UI ‌های واکنشی و پیچیده در انگیولار استفاده کنید. وقتی که از Apollo Client استفاده می‌کنیم، نیازی نیست هیچ چیز خاصی را در مورد سینتکس query ‌ها یادبگیریم؛ به دلیل اینکه همه چیز همان استاندارد GraphQL می‌باشد. هر چیزی را که شما در GraphQL query IDE تایپ می‌کنید، می‌توانید آن‌ها را در کد‌های Apollo Client نیز قرار دهید.

Installation with Angular Schematics 
 
بعد از ایجاد یک پروژه انگیولار با دستور زیر
ng new apollo-angular-project
در ترمینال VS Code  دستور زیر را وارد نمایید: 
ng add apollo-angular
تنها کاری که بعد از اجرای دستور بالا نیاز است انجام دهیم، تنظیم آدرس سرور GraphQL می‌باشد. از این رو فایل graphql.module.ts را باز کنید و متغیر uri را مقدار دهی کنید.
const uri = 'https://localhost:5001/graphql';
اکنون همه چیز تمام شده‌است. شما می‌توانید اولین query خود را اجرا کنید. 

Installation without Angular Schematics 

اگر می‌خواهید Apollo را بدون کمک گرفتن از Angular Schematics نصب کنید، در ابتدا کتابخانه‌های زیر را نصب نمائید:
npm install --save apollo-angular \
  apollo-angular-link-http \
  apollo-link \
  apollo-client \
  apollo-cache-inmemory \
  graphql-tag \
  graphql
کتابخانه apollo-client نیازمند AsyncIterable می‌باشد. به همین جهت مطمئن شوید فایل tsconfig.json شما به صورت زیر است:
{
  "compilerOptions": {
    // ...
    "lib": [
      "es2017",
      "dom",
      "esnext.asynciterable"
    ]
  }
}
اکنون شما تمام وابستگی‌های مورد نیاز را دارید. سپس می‌توانید اولین Apollo Client خود را اجرا کنید. 
در ادامه، فایل app.module.ts را باز کرده و آن را مطابق زیر ویرایش کنید:
import { BrowserModule } from '@angular/platform-browser';
import { NgModule } from '@angular/core';

import { AppComponent } from './app.component';
import { HttpClientModule } from "@angular/common/http";
import { ApolloModule, APOLLO_OPTIONS } from "apollo-angular";
import { HttpLinkModule, HttpLink } from "apollo-angular-link-http";
import { InMemoryCache } from "apollo-cache-inmemory";


@NgModule({
  declarations:
    [
      AppComponent
    ],
  imports:
    [
      BrowserModule,
      HttpClientModule,
      ApolloModule,
      HttpLinkModule
    ],
  providers:
    [
      {
        provide: APOLLO_OPTIONS,
        useFactory: (httpLink: HttpLink) => {
          return {
            cache: new InMemoryCache(),
            link: httpLink.create({
              uri: "https://localhost:5001/graphql"
            })
          }
        },
        deps:
          [
            HttpLink
          ]
      }],
  bootstrap:
    [
      AppComponent
    ]
})
export class AppModule { }
چه کاری در اینجا انجام شده است:
- با استفاده از سرویس apollo-angular-link-http و HttpLink، کلاینت را به یک سرور GraphQL متصل می‌کنیم. 
- apollo-cache-inmemory و InMemoryCache محلی برای ذخیره سازی داده‌ها می‌باشد. 
- APOLLO_OPTIONS فراهم کننده تنظیمات Apollo Client است.
- HttpLink نیاز به HttpClient دارد. به همین خاطر است که ما از HttpClientModule استفاده کرده‌ایم. 

Links and Cache 
 Apollo Client، یک لایه واسط شبکه قابل تعویض را دارد که به شما اجازه می‌دهد تا تنظیم کنید که چگونه query ‌ها در HTTP ارسال شوند؛ یا کل بخش Network را با چیزی کاملا سفارشی سازی شده جایگزین کنید؛ مثل یک websocket transport.
apollo-angular-link-http : از Http  برای ارسال query ‌ها استفاده می‌کند. 
apollo-cache-inmemory : پیاده سازی کش پیش فرض برای Apollo Client 2.0 می‌باشد. 
 
نکته
 Apollo یک سرویس export شده انگیولار از apollo-angular، برای به اشتراک گذاشتن داده‌های GraphQL با UI شما می‌باشد.

شروع کار
به همان روش که فایل‌های Model را برای کلاینت ASP.NET Core ایجاد کردیم، در اینجا هم ایجاد می‌کنیم. کار را با ایجاد کردن یک پوشه جدید به نام types، شروع می‌کنیم و چند type را در آن تعریف خواهیم کرد ( OwnerInputType ،AccountType  و OwnerType ):
export type OwnerInputType = {
    name: string;
    address: string;
}
export type AccountType = {
    'id': string;
    'description': string;
    'ownerId' : string;
    'type': string;
}
import { AccountType } from './accountType';
 
export type OwnerType = {
    'id': string;
    'name': string;
    'address': string;
    'accounts': AccountType[];
}

سپس یک سرویس را به نام graphql ایجاد می‌کنیم: 
ng g s graphql
و آن را همانند زیر ویرایش می‌کنیم: 
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Apollo } from 'apollo-angular';
import gql from 'graphql-tag';

@Injectable({
  providedIn: 'root'
})
export class GraphqlService {

  constructor(private apollo: Apollo) { }
  
}
اکنون همه چیز آماده است تا تعدادی query و mutation را اجرا کنیم ( providedIn ).

بازیابی تمامی Owner ها 
سرویس graphql  را باز می‌کنیم و آن را همانند زیر ویرایش می‌کنیم ( اضافه کردن متد getOwners ):
  public getOwners = () => {
    return this.apollo.query({
      query: gql`query getOwners{
      owners{
        id,
        name,
        address,
        accounts{
          id,
          description,
          type
        }
      }
    }`
    });
  }

سپس فایل app.component.ts را باز کرده و همانند زیر ویرایش می‌کنیم: 
export class AppComponent implements OnInit {

  public owners: OwnerType[];
  public loading = true;

  constructor(private graphQLService: GraphqlService) { }

  ngOnInit() {
    this.graphQLService.getOwners().subscribe(result => {
      this.owners = result.data["owners"] as OwnerType[];
      this.loading = result.loading;
    });
  }
}

و هم چنین app.component.html:
<div>
    <div *ngIf="!this.loading">
        <table>
            <thead>
                <tr>
                    <th>
                        #
                    </th>
                    <th>
                        نام و نام خانوادگی
                    </th>
                    <th>
                        آدرس
                    </th>
                </tr>
            </thead>

            <tbody>
                <ng-container *ngFor="let item of this.owners;let idx=index" [ngTemplateOutlet]="innertable"
                    [ngTemplateOutletContext]="{item:item, index:idx}"></ng-container>
            </tbody>

        </table>
    </div>
    <div *ngIf="this.loading">
        <p>
            در حال بارگذاری لیست ...
        </p>
    </div>
</div>


<ng-template #innertable let-item="item" let-idx="index">
    <tr>
        <td>{{idx+1}}</td>
        <td>{{item.name}}</td>
        <td>{{item.address}}</td>
    </tr>
    <tr *ngIf="this.item.accounts && this.item.accounts.length > 0">
        <td colspan="4">
            <div>
                <p>Accounts</p>
            </div>
            <div>
                <table>
                    <thead>
                        <tr>
                            <th>#</th>
                            <th>نوع</th>
                            <th>توضیحات</th>
                        </tr>
                    </thead>
                    <tbody>
                        <tr *ngFor="let innerItem of this.item.accounts;let innerIndex=index">
                            <td>
                                {{innerIndex+1}}
                            </td>
                            <td>
                                {{innerItem.type}}
                            </td>
                            <td>
                                {{innerItem.description}}
                            </td>
                        </tr>
                    </tbody>
                </table>
            </div>
        </td>
    </tr>
</ng-template>
اکنون جهت اجرای پروژه، کد‌های ضمیمه شده در پایان قسمت ( GraphQL Mutations در ASP.NET Core ( عملیات POST, PUT, DELETE ) ) را دانلود نمایید و آن را اجرا کنید: 
dotnet restore
dotnet run
سپس پروژه را اجرا کنید: 
ng serve

خروجی به صورت زیر می‌باشد (لیست تمامی Owner ‌ها به همراه Account‌های مربوط به هر Owner):


در متد getOwner، بجای apollo.query می‌توان از apollo.watchQuery استفاده کرد که در نمونه زیر، در ابتدا، GraphQL query را در تابع gql ( از graphql-tag ) برای خصوصیت query در متد apollo.watchQuery پاس میدهیم.
  public getOwners = () => {
    return this.apollo.watchQuery<any>({
      query: gql`query getOwners{
        owners{
          id,
          name,
          address,
          accounts{
            id,
            description,
            type
          }
        }
      }`
    })
  }

و سپس در کامپوننت:
export class AppComponent implements OnInit {

  loading: boolean;
  public owners: OwnerType[];

  private querySubscription: Subscription;

  constructor(private graphQLService: GraphqlService) { }

  ngOnInit() {
    this.querySubscription = this.graphQLService.getOwners()
      .valueChanges
      .subscribe(result => {
        this.loading = result.loading;
        this.owners = result.data["owners"] as OwnerType[];
      });
  }

  ngOnDestroy() {
    this.querySubscription.unsubscribe();
  }
}
متد watchQuery، شیء QueryRef را برگشت می‌دهد که خصوصیت valueChanges را دارد که آن یک Observable می‌باشد. Observable تنها یک بار صادر خواهد شد و آن زمانی است که query کامل می‌شود و خصوصیت loading به false  تنظیم خواهد شد؛ مگر اینکه شما پارامتر notifyOnNetworkStatusChange را در watchQuery  به true  تنظیم کنید. شیء منتقل شده از طریق یک Observable، شامل خصوصیات loading ،error و data است. هنگامی که نتیجه query برگشت داده می‌شود، به خصوصیت data انتساب داده می‌شود. 
 


مابقی query ‌ها و mutation ها از سرویس graphql
بازیابی یک Owner  مشخص 

  public getOwner = (id) => {
    return this.apollo.query({
      query: gql`query getOwner($ownerID: ID!){
      owner(ownerId: $ownerID){
        id,
        name,
        address,
        accounts{
          id,
          description,
          type
        }
      }
    }`,
      variables: { ownerID: id }
    })
  }

ایجاد یک Owner جدید 
  public createOwner = (ownerToCreate: OwnerInputType) => {
    return this.apollo.mutate({
      mutation: gql`mutation($owner: ownerInput!){
        createOwner(owner: $owner){
          id,
          name,
          address
        }
      }`,
      variables: { owner: ownerToCreate }
    })
  }

ویرایش یک Owner 
  public updateOwner = (ownerToUpdate: OwnerInputType, id: string) => {
    return this.apollo.mutate({
      mutation: gql`mutation($owner: ownerInput!, $ownerId: ID!){
        updateOwner(owner: $owner, ownerId: $ownerId){
          id,
          name,
          address
        }
      }`,
      variables: { owner: ownerToUpdate, ownerId: id }
    })
  }

و در نهایت حذف یک Owner
  public deleteOwner = (id: string) => {
    return this.apollo.mutate({
      mutation: gql`mutation($ownerId: ID!){
        deleteOwner(ownerId: $ownerId)
       }`,
      variables: { ownerId: id }
    })
  }
اکنون شما می‌توانید با ویرایش کردن فایل app.component.ts یا ایجاد کردن کامپوننت‌های جدید، از نتایج بدست آمده استفاده کنید.


کد‌های کامل این قسمت را از ایجا دریافت کنید : GraphQL_Angular.zip
کد‌های کامل قسمت ( GraphQL Mutations در ASP.NET Core ( عملیات POST, PUT, DELETE ) ) را از اینجا دریافت کنید :  ASPCoreGraphQL_3.rar  
اشتراک‌ها
سری ساخت یک Angular Dashboard با NET Core.

.NET Core + Angular Dashboard

Topics Covered:
- Building a dashboard application in Angular
- Building a Web API in .NET Core 2.0
- Using Chart.js to build stunning charts of different types
- Making HTTP requests using Angular to query a Web API
- Using Postman to send requests
- Working with Observables
- Using Input and Output decorators in Angular
- Using PostgreSQL and pgAdmin
- Automatically seeding a database with large amounts of sample data
- Styling an application using custom CSS and Bootstrap 4
- Using Map, Filter, and Reduce in Javascript
- Creating Routes in Angular
- Get, Put, Post, Patch Web API Controller Action request types
- Configuring your API for CORS
 

سری ساخت یک Angular Dashboard با NET Core.
نظرات مطالب
Owin چیست ؟ قسمت اول
بله، به همین معنی است
البته دقت کنید، پیاده سازی OWIN کار ساده ای نیست، و به سرعت نمی‌توان شاهد پیاده سازی آن بر روی هاست‌های مختلف بود، و این پروسه با سرعت فعلی از نظر من مدتی طول خواهد کشید.
برای مثال Katana که یک پیاده سازی قابل استفاده و خوب از آن به شمار می‌رود کار شرکت مایکروسافت است و سایر پیاده سازی Open Source سایر تیم‌ها که بالطبع امکان مانور شرکت مایکروسافت را ندارند، کمی طول می‌کشد تا واقعا آماده استفاده شود.
و همچنین پیاده سازی‌های فعلی در قسمت هایی مانند Web Socket‌ها و سایر مسائل پیچیده دارای ضعف هایی هستند.
درست مانند استاندارد HTML 5 که بر روی مرورگرهای مختلف به میزان‌های مختلفی پیاده سازی شده است.
به بیان دیگر پیاده سازی OWIN صفر و صدی نیست، بلکه هر پیاده سازی ممکن است در داخل خود دارای ضعف‌ها و یا نواقصی باشد.
علاوه بر این اگر شما در کد نویسی ASP.NET MVC خود، بی جهت به امکانات پایه ASP.NET ایجاد وابستگی کنید، نیز در این عمل دچار مشکل خواهید شد، برای همین بدیهتا کاری را که می‌توانید با Action Filter انجام دهید را نباید با یک Http Module انجام دهید و ...
مهم‌ترین کار طراحی برنامه هایی که می‌نویسید به صورت سازگار با OWIN است که در پست‌های بعدی قرار است به همین قسم از مطالب بپردازیم
البته من آینده خوبی برای OWIN قائلم، و نفع آن در کوتاه مدت و بلند مدت کاملا آشکار و واضح است، کما این که در مطلب به آن اشاره شد.
برای مشاهده پیاده سازی‌های مختلف OWIN می‌توانید به سایت owin.org مراجعه کنید.
موفق و پایدار باشید
نظرات مطالب
فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid
مثال فوق را (KendoUI06) اگر برای ASP.NET MVC بازنویسی کنیم به کدهای ذیل خواهیم رسید:
using System.Linq;
using System.Net;
using System.Net.Http;
using System.Web.Mvc;
using Kendo.DynamicLinq;
using KendoUI06Mvc.Models;
using Newtonsoft.Json;

namespace KendoUI06Mvc.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            return View(); // shows the page.
        }

        [HttpDelete]
        public ActionResult DeleteProduct(int id)
        {
            var item = ProductDataSource.LatestProducts.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            if (item == null)
                return new HttpNotFoundResult();

            ProductDataSource.LatestProducts.Remove(item);

            return Json(item);
        }

        [HttpGet]
        public ActionResult GetProducts()
        {
            var request = JsonConvert.DeserializeObject<DataSourceRequest>(
               this.Request.Url.ParseQueryString().GetKey(0)
            );

            var list = ProductDataSource.LatestProducts;
            return Json(list.AsQueryable()
                       .ToDataSourceResult(request.Take, request.Skip, request.Sort, request.Filter),
                       JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }

        [HttpPost]
        public ActionResult PostProduct(Product product)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
                return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.BadRequest);

            var id = 1;
            var lastItem = ProductDataSource.LatestProducts.LastOrDefault();
            if (lastItem != null)
            {
                id = lastItem.Id + 1;
            }
            product.Id = id;
            ProductDataSource.LatestProducts.Add(product);

            // گرید آی دی جدید را به این صورت دریافت می‌کند
            return Json(new DataSourceResult { Data = new[] { product } });
        }

        [HttpPut] // Add it to fix this error: The requested resource does not support http method 'PUT'
        public ActionResult UpdateProduct(int id, Product product)
        {
            var item = ProductDataSource.LatestProducts
                                        .Select(
                                            (prod, index) =>
                                                new
                                                {
                                                    Item = prod,
                                                    Index = index
                                                })
                                        .FirstOrDefault(x => x.Item.Id == id);
            if (item == null)
                return new HttpNotFoundResult();


            if (!ModelState.IsValid || id != product.Id)
                return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.BadRequest);

            ProductDataSource.LatestProducts[item.Index] = product;

            //Return HttpStatusCode.OK
            return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.OK);
        }
    }
}
در این حالت View برنامه فقط جهت ذکر آدرس‌های جدید باید اصلاح شود و نیاز به تغییر دیگری ندارد:
        var productsDataSource = new kendo.data.DataSource({
            transport: {
                read: {
                    url: "@Url.Action("GetProducts","Home")",
                    dataType: "json",
                    contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                    type: 'GET'
                },
                create: {
                    url: "@Url.Action("PostProduct","Home")",
                    contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                    type: "POST"
                },
                update: {
                    url: function (product) {
                        return "@Url.Action("UpdateProduct","Home")/" + product.Id;
                        },
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: "PUT"
                    },
                    destroy: {
                        url: function (product) {
                            return "@Url.Action("DeleteProduct","Home")/" + product.Id;
                        },
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: "DELETE"
                    },
                    parameterMap: function (options) {
                        return kendo.stringify(options);
                    }
                },
مطالب
نکاتی در باب T-SQL
در این مطلب قصد دارم به نکاتی ساده  در T-SQL بپردازم، امیدوارم مفید واقع شود.

1- تفاوت (*)Count و (Count(column
در (*)Count ، همه Row‌ها و مقادیرشان مورد جستجو قرار می‌گیرد، اما در  (Count(column فقط مقادیر غیر Null ستون مورد نظر،مورد جستجو قرار می‌گیرد.
مثال:
Create Table Test(ID int,Firstname varchar(20));

Insert Into Test (ID,Firstname) Values(1,'K');
Insert Into Test (ID,Firstname) Values(2,'B');
Insert Into Test (ID) Values(3);
با اجرای Query زیر خواهیم داشت:
Select COUNT(*) From Test
خروجی آن 3 می‌باشد.
اما با اجرای Query زیر خواهیم داشت:
Select COUNT(Firstname) From Test
خروجی آن 2 میباشد، چون با توجه به سه رکوردی که در جدول Test درج شده بود، رکورد سوم برای فیلد Firstname با مقدار Null پر شده است.
  • هرگاه در اجرای Count ،هدفتان بدست آوردن تعداد ستون خاصی است، از (Count(column استفاده نمایید.
2- بوسیله Script‌های زیر می‌توانیم عدد صفر تولید نماییم.
select count(cast(null as int))
select count(*) where 'a'='b'
select €
select ¥
select £
Select $ 
select count(*)-count(*)
select Ascii('A')-Ascii('A')
select LEN('')
3- با یک Select ساده می‌توان نام ستون و مقدار را کنار هم نوشت و مشاهده نمود.

در مثال بالا مقادیر ستونها، عددی در نظر گرفته شده است، چنانچه تمایل به نمایش حروف داشته باشید، کافیست کاراکترهای حرفی را بین سنگل کوتیشن قرار دهید، همانند شکل زیر:

4- دو روش پیشنهادی برای تشخیص عدد بزرگتر از بین دو عدد
  • روش اول 
      ابتدا به فرمول زیر توجه نمایید:
(a+b)+ABS(a-b)
      حاصل جواب فرمول،برابر است با دو برابر عدد بزرگتر،بنابراین اگر حاصل فوق را ضربدر عدد 0/5 نماییم،عدد بزرگتر بدست خواهد آمد. در نتیجه خواهیم داشت:
0.5(a+b)+ABS(a-b)
 با اجرای Script زیر خروجی عدد 90.34 می‌باشد:
DECLARE @Value1 DECIMAL(5,2) = 80.22
DECLARE @Value2 DECIMAL(5,2) =90.34
SELECT (0.5 * ((@Value1 + @Value2) + ABS(@Value1 - @Value2))) AS MaxColumn  
اشکال در این روش این است که، اگر مقدار یکی از اعداد Null باشد،ماکزیمم بین دو عدد Null نمایش داده خواهد شد.
  • روش دوم
DECLARE @Value1 DECIMAL(5,2) = 9.22
DECLARE @Value2 DECIMAL(5,2) = 8.34
SELECT CASE WHEN @Value1 > @Value2 THEN @Value1 ELSE @Value2 END AS MaxColumn

در این روش اگر مقدار یکی از اعداد Null باشد،ماکزیمم بین دو عدد، عدد غیر Null می‌باشد.

5- مشاهده مشخصات کلیه دیتابیس‌های موجود در SQL Server با استفاده از Sys.Databases .
Select * From sys.databases
خروجی بصورت زیر خواهد بود:



6- بوسیله دستور OUTPUT می‌توان خروجی Query‌های Delete،Update و Insert را مشاهده نمود:

مثال اول برای Query Delete :

در شکل، تک رکورد حذف شده را مشاهده می‌نمایید.

مثال دوم برای Query Update بصورت زیر میباشد:

در شکل، مقدار A، مقدار جدیدی است که بروز رسانی شده است و مقدار B مقداری است که مربوط به قبل از بروز رسانی می‌باشد.

مثال سوم برای Query Insert بصورت زیر میباشد:

موفق باشید.

نظرات مطالب
EF Code First #14
به چه مشکلی برخوردید زمانیکه رکوردهای OrderLine را مستقیما واکشی و ویرایش کردید؟ Id هر Order در OrderLineهای مرتبط وجود دارد. بنابراین یک کوئری بگیرید بر این اساس. نتیجه‌ی این کوئری الان تحت نظر سیستم Tracking است. در این بین آن‌ها را ویرایش کرده و سپس SaveChanges در آخر کار.
احتمالا علت حذف لینک‌ها در آن پروژه این بوده: من یک سری لینک دارم. اما زمان ارسال به سرور نمی‌دانم کدام یکی جدید است و کدام یکی دارد ویرایش می‌شود. برای حل این مساله باید id هر رکورد را در یک فیلد مخفی کنار لینک قرار داد؛ یا حتی در یک ویژگی data-*. بعد هنگام ارسال به سرور، بر اساس این idها می‌شود تصمیم گیری کرد. اگر رکوردی جدید است و می‌شود به صورت پویا ردیفی را به لیست اضافه کرد، این id وجود ندارد. اگر قدیمی است، id آن دقیقا مشخص است و به سرور ارسال می‌شود. ضمن اینکه با داشتن این id حتی دیگر نیازی به واکشی رکورد متناظر آن از دیتابیس نخواهد بود. می‌شود به کمک روش علامتگذاری یک شیء به صورت EntityState.Modified، آن‌را وارد سیستم Tracking کرد. در این مورد در مطلب «کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first» بیشتر بحث شده و نکته‌ی مهم آن، کار کردن با Id یک شیء است در ارتباطات و تعریف صریح آن توسط ویژگی ForeignKey. همچنین مطلب «رفتار متصل و غیر متصل در EF چیست؟» نیز مفید است.
مطالب
بررسی روش آپلود فایل‌ها از طریق یک برنامه‌ی Angular به یک برنامه‌ی ASP.NET Core
پیشنیازها
«بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core»
«ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax»
- در مطلب اول، روش دریافت فایل‌ها از کلاینت، در سمت سرور و ذخیره سازی آن‌ها در یک برنامه‌ی ASP.NET Core بررسی شده‌است که کلیات آن در اینجا نیز صادق است.
- در مطلب دوم، روش کار با FormData استاندارد بررسی شده‌است. هرچند در مطلب جاری از jQuery استفاده نمی‌شود، اما نکات نحوه‌ی کار با شیء FormData استاندارد، در اینجا نیز یکی است.


تدارک مقدمات مثال این قسمت

این مثال در ادامه‌ی همین سری کار با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها است. به همین جهت ابتدا ماژول جدید UploadFile را به آن اضافه می‌کنیم:
 >ng g m UploadFile -m app.module --routing
همچنین به فایل app.module.ts مراجعه کرده و UploadFileModule را بجای UploadFileRoutingModule در قسمت imports معرفی می‌کنیم. سپس به این ماژول جدید، کامپوننت فرم ثبت یک درخواست پشتیبانی را اضافه خواهیم کرد:
 >ng g c UploadFile/UploadFileSimple
که اینکار سبب به روز رسانی فایل upload-file.module.ts و افزوده شدن UploadFileSimpleComponent به قسمت declarations آن می‌شود.
در ادامه کلاس مدل معادل فرم ثبت نام یک درخواست پشتیبانی را تعریف می‌کنیم:
 >ng g cl UploadFile/Ticket
با این محتوا:
export class Ticket {
  constructor(public description: string = "") {}
}
در اینجا Ticket تعریف شده دارای یک خاصیت توضیحات است و این فرم به همراه فیلد ارسال چندین فایل نیز می‌باشد که نیازی به درج آن‌ها در کلاس فوق نیست:



ایجاد مقدمات کامپوننت UploadFileSimple و قالب آن

پس از ایجاد ساختار کلاس Ticket، یک وهله از آن‌را به نام model ایجاد کرده و در اختیار قالب آن قرار می‌دهیم:
import { Ticket } from "./../ticket";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  model = new Ticket();
سپس قالب این کامپوننت و یا همان فایل upload-file-simple.component.html را به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:
<div class="container">
  <h3>Support Form</h3>
  <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
    <div class="form-group" [class.has-error]="description.invalid && description.touched">
      <label class="control-label">Description</label>
      <input #description="ngModel" required type="text" class="form-control"
        name="description" [(ngModel)]="model.description">
      <div *ngIf="description.invalid && description.touched">
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="description.errors.required">
          description is required.
        </div>
      </div>
    </div>

    <div class="form-group">
      <label class="control-label">Screenshot(s)</label>
      <input #screenshotInput required type="file" multiple (change)="fileChange($event)"
        class="form-control" name="screenshot">
    </div>

    <button class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid" type="submit">Ok</button>
  </form>
</div>
در اینجا ابتدا فیلد توضیحات درخواست جدید، ارائه و به خاصیت model.description متصل شده‌است. همچنین این فیلد با ویژگی required مزین، و اجباری بودن آن بررسی گردیده‌است.
سپس در انتها، فیلد آپلود را مشاهده می‌کنید؛ با این ویژگی‌ها:
الف) ngModel ایی به آن متصل نشده‌است؛ چون روش کار با آن متفاوت است.
ب) یک template reference variable به نام screenshotInput# در آن تعریف شده‌است. از این متغیر، در کامپوننت قالب استفاده خواهیم کرد.
ج) به رخ‌داد change این کنترل، متد fileChange متصل شده‌است که رخ‌داد جاری را نیز دریافت می‌کند.
د) ذکر ویژگی استاندارد multiple را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید. وجود آن سبب خواهد شد تا کاربر بتواند چندین فایل را با هم انتخاب کند. اگر نیازی به ارسال چندین فایل نیست، این ویژگی را حذف کنید.


دسترسی به المان ارسال فایل در کامپوننت متناظر

تا اینجا یک المان ارسال فایل را به فرم، اضافه کرده‌ایم. اما چگونه باید به فایل‌های آن برای ارسال به سرور دسترسی پیدا کنیم؟
برای این منظور در ادامه دو روش را بررسی خواهیم کرد:

1) دسترسی به المان ارسال فایل از طریق رخ‌داد change
در تعریف فیلد ارسال فایل، اتصال به رخ‌داد change تعریف شده‌است:
 (change)="fileChange($event)"
معادل آن در سمت کامپوننت متناظر، به صورت ذیل است:
fileChange(event) {
    const filesList: FileList = event.target.files;
    console.log("fileChange() -> filesList", filesList);
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، event.target، امکان دسترسی مستقیم به المان متناظری را در قالب کامپوننت میسر می‌کند. سپس می‌توان به خاصیت files آن دسترسی یافت.


در اینجا ساختار شیء استاندارد FileList و اجزای آن‌را مشاهده می‌کنید. برای مثال چون دو فایل انتخاب شده‌است، این لیست به همراه یک خاصیت طول و دو شیء File است.

تعاریف این اشیاء استاندارد، در فایل ذیل قرار دارند و به همین جهت است که VSCode، بدون نیاز به تنظیمات دیگری، آن‌ها را شناسایی و intellisense متناظری را مهیا می‌کند:
 C:\Program Files (x86)\Microsoft VS Code\resources\app\extensions\node_modules\typescript\lib\lib.dom.d.ts
همچنین اگر به فایل tsconfig.json پروژه نیز مراجعه کنید، یک چنین تعاریفی در آن قرار دارند:
{
    "lib": [
      "es2016",
      "dom"
    ]
  }
}
وجود و تعریف کتابخانه‌ی dom است که سبب کامپایل شدن کدهای فوق، بدون بروز هیچگونه خطایی می‌شود.


2) دسترسی به المان آپلود فایل از طریق یک template reference variable
در حین تعریف المان فایل در فرم برنامه، متغیر screenshotInput# نیز ذکر شده‌است. می‌توان به یک چنین متغیرهایی در کامپوننت متناظر به روش ذیل دسترسی یافت:
import { Component, OnInit, ViewChild, ElementRef } from "@angular/core";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  @ViewChild("screenshotInput") screenshotInput: ElementRef;

  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);
  }
ابتدا یک خاصیت جدید را به نام screenshotInput از نوع ElementRef که در angular/core@ تعریف شده‌است، اضافه می‌کنیم. سپس برای اتصال آن به template reference variable ایی به نام screenshotInput، از ویژگی به نام ViewChild، با پارامتری مساوی نام همین متغیر، استفاده خواهیم کرد.
اکنون خاصیت screenshotInput کامپوننت، به متغیری به همین نام در قالب متناظر با آن متصل شده‌است. بنابراین با استفاده از خاصیت nativeElement آن همانند کدهایی که در متد submitForm فوق ملاحظه می‌کنید، می‌توان به خاصیت files این کنترل ارسال فایل‌ها دسترسی یافت.
نوع جدید و استاندارد HTMLInputElement نیز در فایل lib.dom.d.ts که پیشتر معرفی شد، ثبت شده‌است.


ارسال فرم درخواست پشتیبانی به سرور

تا اینجا فرمی را تشکیل داده و همچنین به فیلد file آن دسترسی پیدا کردیم. اکنون می‌خواهیم این اطلاعات را به سمت سرور ارسال کنیم. برای این منظور، سرویس جدیدی را ایجاد خواهیم کرد:
 >ng g s UploadFile/UploadFileSimple -m upload-file.module
که سبب به روز رسانی خودکار قسمت providers فایل upload-file.module.ts نیز می‌شود.
در ادامه کدهای کامل این سرویس را مشاهده می‌کنید:
import { Http, RequestOptions, Response, Headers } from "@angular/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/operator/do";
import "rxjs/add/operator/catch";
import "rxjs/add/observable/throw";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/observable/of";

import { Ticket } from "./ticket";

@Injectable()
export class UploadFileSimpleService {
  private baseUrl = "api/SimpleUpload";

  constructor(private http: Http) {}

  private extractData(res: Response) {
    const body = res.json();
    return body || {};
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error("observable error: ", error);
    return Observable.throw(error.statusText);
  }

  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    if (!filesList || filesList.length === 0) {
      return Observable.throw("Please select a file.");
    }

    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }

    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }

    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);
  }
}
توضیحات تکمیلی:
روش کار با فرم‌هایی که فیلدهای ارسال فایل را به همراه دارند، متفاوت است با روش کار با فرم‌های معمولی. در فرم‌های معمولی، اصل شیء Ticket را به متد this.http.post واگذار می‌کنیم. مابقی آن خودکار است. در اینجا باید شیء استاندارد FormData را تشکیل داده و سپس اطلاعات را از طریق آن ارسال کنیم:
الف) افزودن مقادیر خواص شیء Ticket به FormData
  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }
با استفاده از حلقه‌ی for می‌توان بر روی خواص یک شیء جاوا اسکریپتی حرکت کرد. به این ترتیب می‌توان نام و مقدار آن‌ها را یافت و سپس به formData به صورت key/value افزود.

ب) افزودن فایل‌ها به شیء FormData
پس از افزودن اطلاعات ticket به FormData، اکنون نوبت به افزودن فایل‌های فرم است:
    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }
این مورد نیز به سادگی تشکیل یک حلقه، بر روی خاصیت files المان آپلود فایل است. به همین جهت بود که به دو روش سعی کردیم، به این خاصیت دسترسی پیدا کنیم.

یک نکته: چون در اینجا کلید اضافه شده، نام فایل است، دیگر نمی‌توان در سمت سرور از روش model binding استفاده کرد. چون این نام دیگر ثابت نیست و هربار می‌تواند متغیر باشد (در حالت model binding دقیقا مشخص است که کلید مشخصی قرار است به سرور ارسال شود و بر همین اساس، نام خاصیت یا پارامتر سمت سرور تعیین می‌گردد). به همین جهت در سمت سرور برای دسترسی به این مجموعه، از روش Request.Form.Files استفاده می‌کنیم.

ج) ارسال اطلاعات نهایی به سرور
اکنون که formData را بر اساس اطلاعات اضافی ticket و فایل‌های متصل به آن تشکیل دادیم، روش ارسال آن به سرور همانند قبل است:
    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);

یک نکته: در اینجا در روش استفاده از formData نباید Content-Type را به multipart/form-data  تنظیم کرد. در غیراینصورت خطای Missing content-type boundary error را دریافت می‌کنید.


تکمیل کامپوننت ارسال درخواست پشتیبانی

پس از تکمیل سرویس ارسال اطلاعات به سمت سرور، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن در کامپوننت ارسال فرم درخواست پشتیبانی است. بنابراین ابتدا این سرویس جدید را به سازنده‌ی UploadFileSimpleComponent تزریق می‌کنیم:
import { UploadFileSimpleService } from "./../upload-file-simple.service";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  constructor(private uploadService: UploadFileSimpleService  ) {}
و سپس متد submitForm چنین شکلی را پیدا می‌کند:
  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);

    this.uploadService
      .postTicket(this.model, fileInput.files)
      .subscribe(data => {
        console.log("success: ", data);
      });
  }
در اینجا this.model حاوی اطلاعات شیء ticket است (برای مثال اطلاعات توضیحات آن) و fileInput.files امکان دسترسی به اطلاعات فایل‌های انتخابی توسط کاربر را می‌دهد. پس از آن فراخوانی متدهای this.uploadService.postTicket و subscribe، سبب ارسال این اطلاعات به سمت سرور می‌شوند.


دریافت فرم درخواست پشتیبانی در سمت سرور و ذخیره‌ی فایل‌های آن‌

کدهای کامل SimpleUpload که در سرویس فوق مشخص شده‌است، به صورت ذیل هستند. ابتدا مدل Ticket مشخص شده‌است:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models
{
    public class Ticket
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Description { set; get; }
    }
}
و سپس کنترلر ذخیره سازی اطلاعات Ticket را مشاهده می‌کنید:
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;
using AngularTemplateDrivenFormsLab.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class SimpleUploadController : Controller
    {
        private readonly IHostingEnvironment _environment;
        public SimpleUploadController(IHostingEnvironment environment)
        {
            _environment = environment;
        }

        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SaveTicket(Ticket ticket)
        {
            //TODO: save the ticket ... get id
            ticket.Id = 1001;

            var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
            if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
            {
                Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
            }

            var files = Request.Form.Files;
            foreach (var file in files)
            {
                //TODO: do security checks ...!

                if (file == null || file.Length == 0)
                {
                    continue;
                }

                var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName);
                using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
                {
                    await file.CopyToAsync(fileStream).ConfigureAwait(false);
                }
            }

            return Created("", ticket);
        }
    }
}
توضیحات تکمیلی
- تزریق IHostingEnvironment در سازنده‌ی کلاس کنترلر، سبب می‌شود تا از طریق خاصیت WebRootPath آن، به مسیر wwwroot سایت دسترسی پیدا کنیم و فایل‌های نهایی را در آنجا ذخیره سازی کنیم.
- همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم model binding کار کرده و می‌توان شیء Ticket را به نحو متداولی دریافت کرد:
 SaveTicket(Ticket ticket)
اما همانطور که عنوان شد، چون در حلقه‌ی افزودن فایل‌ها در سمت کلاینت، کلید نام این فایل‌ها هربار متفاوت است:
 formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
مجبور هستیم در سمت سرور بر روی Request.Form.Files یک حلقه را تشکیل داده و تمام فایل‌های رسیده را پردازش کنیم:
var files = Request.Form.Files;
foreach (var file in files)



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
نظرات مطالب
معرفی Kendo UI
قسمت «مجوز استفاده از Kendo UI» را در متن مطالعه کنید. بنابراین:
- آیا بسته‌ی تجاری و غیر سورس باز آن رایگان است؟ خیر؛ نیست!
- آیا این بسته‌ی تجاری دارای time bomb است؟ خیر. تنها مشکلی که در آینده خواهید داشت دسترسی به فایل‌های جدید آن است که صرفا در اختیار مشترکین آن قرار می‌گیرد. این بسته‌ی تجاری حتی به همراه سورس کامل غیر فشرده شده‌ی آن هم هست.
مطالب
آشنایی با JSON؛ ساده - خوانا - کم حجم

(JSON (JavaScript Object Notation یک راه مناسب برای نگهداری اطلاعات است و از لحاظ ساختاری شباهت زیادی به XML، رقیب قدیمی خود دارد.

وب سرویس و آجاکس برای انتقال اطلاعات از این روش استفاده می‌کنند و بعضی از پایگاه‌های داده مانند RavenDB بر مبنای این تکنولوژی پایه گذاری شده اند.

هیچ چیزی نمی‌تواند مثل یک مثال؛ خوانایی ، سادگی و کم حجم بودن این روش را نشان دهد :

اگر یک شئ با ساختار زیر در سی شارپ داشته باشید :

class Customer
    {
        public int Id { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
    }

ساختار JSON متناظر با آن ( در صورت این که مقدار دهی شده باشد ) به صورت زیر است: 

{
   "Id":1,
   "FirstName":"John",
   "LastName":"Doe"
}

و در یک مثال پیچیده‌تر :

class Customer
{
        public int Id { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public Car Car { get; set; }
        public IEnumerable<Location> Locations { get; set; }
}

class Location
{
        public int Id { get; set; }
        public string Address { get; set; }
        public int Zip { get; set; }
}

class Car
{
        public int Id { get; set; }
        public string Model { get; set; }
}
{
      "Id":1,
      "FirstName":"John",
      "LastName":"Doe",
      "Car": {
                     "Id":1,
                     "Model":"Nissan GT-R"
               },
      "Locations":[
                            {
                                  "Id":1,
                                  "Address":"30 Mortensen Avenue, Salinas",
                                  "Zip":93905
                            },
                            {
                                  "Id":2,
                                  "Address":"65 West Alisal Street, #210, Salinas",
                                  "Zip":95812
                            }
                      ]
}

ساختار JSON را مجموعه ای از ( نام - مقدار ) تشکیل می‌دهد. ساختار مشابه آن در زبان سی شارپ KeyValuePair است.

مشاهده این تصاویر، بهترین درک را از ساختار JSON به شما می‌دهد.

Json.net یکی از بهترین کتابخانه هایی است که برای کار با این تکنولوژی در net. ارائه شده است. بهترین روش اضافه نمودن آن به پروژه NuGet است.برای این کار دستور زیر را در Package Manager Console وارد کنید.

PM> Install-Package Newtonsoft.Json

با استفاده از کد زیر می‌توانید یک Object را به فرمت JSON تبدیل کنید.

 var customer = new Customer
                               {
                                   Id = 1,
                                   FirstName = "John",
                                   LastName = "Doe",
                                   Car = new Car
                                             {
                                                 Id = 1,
                                                 Model = "Nissan GT-R"
                                             },
                                   Locations = new[]
                                                   {
                                                       new Location
                                                           {
                                                               Id = 1,
                                                               Address = "30 Mortensen Avenue, Salinas",
                                                               Zip = 93905
                                                           },
                                                       new Location
                                                           {
                                                               Id = 2,
                                                               Address = "65 West Alisal Street, #210, Salinas",
                                                               Zip = 95812
                                                           },
                                                   }
                               };
 var data = Newtonsoft.Json.JsonConvert.SerializeObject(customer);

خروجی تابع SerializeObject رشته ای است که محتوی آن را در چهارمین بلاک کد که در بالا‌تر آمده است، می‌توانید مشاهده کنید.

برای Deserialize کردن (Cast اطلاعات با فرمت JSON به کلاس موردنظر) از روش زیر بهره می‌گیریم :

var customer = Newtonsoft.Json.JsonConvert.DeserializeObject<Customer>(data);

آشنایی با این تکنولوژی، پیش درآمدی برای چشیدن طعم NoSQL و معرفی کارآمد‌ترین روش‌های آن است که در آینده خواهیم آموخت...
خوشحال می‌شوم اگر نظرات شما را در باره این موضوع بدانم.