راهنماهای پروژه‌ها
چگونه فایل‌های PDF را نمایش دهیم؟
بهترین نمایشگر فایل‌های PDF بدون شک نرم افزار رایگان Adobe Reader است. پس از نصب این برنامه، Active-X همراه آن در انواع و اقسام برنامه‌ها و حتی صفحات وب نیز قابل استفاده است. برای نمونه به دو مطلب ذیل در سایت مراجعه نمائید:
استفاده از کنترل‌های Active-X در WPF  
نمایش یک فایل PDF در WinForms ، WPF و سیلورلایت

همچنین روش‌های دیگری که عموما مبتنی بر تبدیل PDF به تصویر هستند نیز جهت نمایش فایل‌های PDF کاربرد دارند. در لینک ذیل، جمع آوری مطالب مرتبطی را خواهید یافت:
iTextSharp

به علاوه مرورگرهای مدرن نیز در پی ارائه پشتیبانی توکاری از نمایش فایل‌های PDF هستند. برای نمونه می‌توان به پروژه PDF.js فایرفاکس که از نگارش 15 آن جرئی از فایرفاکس شده است، اشاره کرد.
   

اشتراک‌ها
پیاده سازیِ سیاست دسترسی به داده ها توسط ویژگی RLS در SQL Server 2016

در بسیاری موارد (مانند سیستم‌های Multi Tenant) لازم هست تا مانع از این شویم که داده‌های کاربران با هم تداخل پیدا کند و یا آن‌ها بتوانند به داده‌های هم دسترسی داشته باشند. مثلا می‌خواهیم کاربران هر شعبه از سازمان، تنها به اطلاعات شعبه خودشان دسترسی داشته باشند. یک کار ساده، پردردسر و بسیار بد آن است که از برنامه نویس‌ها بخواهیم در هر کوئری عبارتی را اضافه کنند که سطح دسترسی را چک کند. اما اگر برنامه نویس جایی فراموش کرد چی؟ اگر سیاست دسترسی پیچیده‌تر بود و مبنی بر پارامتر‌های مختلف محاسبه می‌شد چه خواهد شد؟ این راهکار در حجم بزرگ غیر مطمئن و غیرقابل نگهداری است.

در EF6 قابلیتی به نام Interception وجود دارد که با استفاده از آن می‌توان سیاست دسترسی به داده را در لایه‌های پایینی طراحی کرد. در این روش برنامه نویس لایه هایی بالا، بدون آنکه درگیر مفاهیمی مانند Tenant و سیاست‌ها بشود، می‌تواند به راحتی کوئری هایش را تولید کند. سپس EF به طور خودکار تغییری در کوئری‌ها خواهد داد تا دسترسی‌های لازم رعایت کرده باشد. برای اینکار می‌توانید از کتابخانه EntityFramework.DynamicFilters استفاده کنید.

این روش هم علی رغم همه مزایا معایبی هم دارد. اگر بخواهیم از همین پایگاه داده استفاده کنیم ولی در محیط دات نت نباشیم و یا از EF6 استفاده نکنیم، دوباره مشکلات اغاز می‌شوند. سیاست‌ها را باید در همه جا کپی کنیم و در صورت لزوم هم، مجددا همه را تغییر دهیم.

در SQL Server 2016 قابلیتی به نام Row Level Security وجود دارد، که به ما اجازه می‌دهد سیاست‌های دسترسی با داده را در لایه پایگاه داده متمرکز کنیم. در این صورت اپلیکشن‌ها هیچگونه آگاهی ایی نسبت به سیاست‌ها نخواهند داشت و درگیر این مفاهیم در سطح کد نخواهیم بود. همچنین در صورت لزوم به تغییر سیاست ها، فقط لازم است تغییراتی را در پایگاه داده بدهیم. با این روش، به هر طریقی و از هر ابزاری که به پایگاه داده کوئری هایمان را ارسال کنیم، سیاست‌های دسترسی به داده اعمال خواهند شد و امنیت بالا و البته ریزدانه ای (granular) را خواهیم داشت.

در مثال زیر خواهیم دید که چگونه می‌توان با استفاده از EF6 از ویژگی RLS بهره برد. این مثال یکی دیگر از کاربرد‌های Interception را نیز توضیح می‌دهد.
 

پیاده سازیِ سیاست دسترسی به داده ها توسط ویژگی RLS در SQL Server 2016
نظرات مطالب
EF Code First #12
- یک Context در EF باید طول عمر کوتاهی داشته باشد. سینگلتون تعریف کردن آن یعنی زنده نگه داشتن آن در طول عمر برنامه. در یک برنامه وب به این ترتیب اگر جایی کاربری به مشکلی برخورد، چون یک Context در این حالت بیشتر وجود نخواهد داشت، تمام خطاهای آن کاربر به سایر کاربران نیز منعکس می‌شود. همچنین Context به صورت thread safe طراحی نشده و به این ترتیب به مشکلات تخریب اطلاعات در برنامه‌های چند کاربره نیز برخواهید خورد.
- در مطلب فوق به ازای هر درخواست یک Context ایجاد می‌شود (مقدمه بحث). Context در طول عمر یک درخواست کاربری خاص، زنده نگه داشته شده و بعد در پایان کار آن درخواست Dispose می‌شود. نه فقط بحث مدیریت اتصالات در اینجا مطرح است، بحث مدیریت یک تراکنش واحد در طول عمر یک درخواست نیز باید درنظر گرفته شود.

چند پیشنهاد:
- یکبار مطلب جاری را مطالعه کنید.
- یکبار وقت بگذارید نظرات آن‌را هم بررسی کنید. در مورد سینگلتون یا حتی Contextهای استاتیک و امثال آن قبلا بحث شده.
- یکبار دوره پیشنیاز این مطلب را مطالعه کنید: «بررسی مفاهیم معکوس سازی وابستگی‌ها و ابزارهای مرتبط با آن»
- یکبار دوره خاص برنامه‌های دسکتاپ طراحی شده با این الگو را هم مطالعه کنید: «طراحی یک فریم ورک برای کار با WPF و EF Code First توسط الگوی MVVM»
- نگاهی هم به یک پروژه کامل ASP.NET MVC که با درنظر گرفتن الگوی مطرح شده در این بحث تهیه شده، داشته باشید: «سیستم مدیریت محتوای IRIS»

این مبحث باز شده‌اش بالای 20 قسمت است.
مطالب
سیستم‌های توزیع شده در NET. - بخش چهارم - تعاریف، مزایا و معایب
بدلیل اینکه یکی از مهمترین معایب سیستم‌های توزیع شده، پیچیدگی در طراحی و پیاده سازی این نوع از سیستمها می‌باشد و آشنا بودن ما با تعاریف، خصوصیات، مزایا، معایب، اهداف و اصطلاحات موجود در این نوع سیستمها، باعث کاهش این پیچیدگیها و مدیریت و کنترل بیشتری بر روی این پیچیدگی‌ها می‌شود، پیش نیاز ورود به دنیای سیستم‌های توزیع شده و استفاده از ابزارهای مرتبط با آنها، آشنا بودن با مفاهیم فوق است.

 در این بخش تعاریف، خصوصیات، مزایا و معایب مرتبط با این نوع سیستم‌ها بررسی می‌شوند.


تعریف سیستمهای توزیع شده

تعاریف مختلفی توسط اشخاص و گروه‌های مختلف، از سیستم‌های توزیع شده وجود دارد. در اینجا سعی شده که اکثر این تعاریف معرفی شوند؛ بگونه‌ای که با ارائه نکات کلیدی این تعاریف به درک بهتری از خصوصیات سیستم‌های توزیع شده برسیم.


تعاریف سیستم‌های توزیع شده

تعریف اول: سیستمهای توزیع  شده از مجموعه‌ای از سخت افزارها و نرم افزارها که برای رسیدن به یک هدف واحد از طریق شبکه با یکدیگر در ارتباطند تشکیل شده.
تعریف دوم: یک مجموعه از Computerهای مستقل که از نظر کاربر یک Computer و یک سیستم واحد و منسجمند.
تعریف سوم: سیستم‌های توزیع شده در واقع هنری هستند که بوسیله آنها می‌توانید مشکلاتی را که در یک کامپیوتر وجود دارند، با استفاده از چند کامپیوتر رفع کنید و معمولا به این دلیل انتخاب می‌شوند که این مشکلات توسط یک کامپیوتر رفع نمی‌شوند.
تعریف چهارم: زیر سیستمهایی که بصورت همزمان می‌توانند پردازش یک سیستم بزرگ را انجام دهند؛ البته همزمانی که در آن مانند سیستمهای Parallel از یک حافظه مشترک استفاده نشود.
تعریف پنجم: مجموعه ای از پردازشهای مرتبط به هم، بصورتی که هر پردازش از حافظه داخلی مرتبط با خودش استفاده کند و تمام این پردازش‌ها از طریق Message passing در سطح شبکه با یکدیگر در ارتباطند.
تعریف ششم: تقسیم بندی وظایف یک سیستم بزرگ به زیرسیستمهایی که در سخت افزارهای مجزا اجرا می‌شوند و کاربر هیچ تصوری از وجود این زیر سیستمها ندارد.

در تعاریف فوق نکات کلیدی وجود دارد که می‌توانند خصوصیات سیستم‌های توزیع شده نیز باشند و با در نظر گرفتن آنها می‌توانید به درک بهتری از سیستم‌های توزیع شده برسید.


نکات کلیدی یا خصوصیات سیستمهای توزیع شده

1- داشتن یک هدف واحد در سیستم‌های توزیع شده، زیر سیستمهایی که از نظر کاربر یک سیستم واحد و متمرکزند:  این یکی از خصوصیات و نکات کلیدی سیستم‌های توزیع شده‌است که تمام اجزاء و زیرسیستم‌ها در راه رسیدن به یک هدف واحد با یکدیگر در ارتباط اند. ارتباطی که باعث همکاری آنها می‌شود و همکاری که باید بصورت کامل از دید کاربر مخفی بماند (داشتن یک هدف واحد یکی از تفاوتهای سیستم‌های توزیع شده با Cloud distributed systemها می‌باشد. چون در Cloud distributed systemها لزوما تمام اجزا برای رسیدن به یک هدف مشترک با یکدیگر کار نمی‌کنند).

2- کامپیوتر‌های مستقل، حافظه‌های داخلی جداگانه، عدم وجود حافظه مشترک:  یکی از مهمترین تفاوتهای سیستم‌های توزیع شده با سیستمهای Parallel، عدم وجود حافظه مشترک بین پردازش‌های جداگانه است. یعنی در این نوع سیستم‌ها، هر زیرسیستم در یک کامپیوتر مجزا که حافظه داخلی خودش را دارد اجرا می‌شود.

3- تقسیم بندی وظایف: که یکی از نکات کلیدی این نوع سیستمها می‌باشد. تقسیم بندی می‌تواند به هر دلیلی که شما درنظر می‌گیرید صورت بپذیرد. دلایلی برای بالا بردن کارآیی، امنیت، در دسترس بودن، یا حتی دلایل مربوط به Business سیستم شما.

4- ارتباط از طریق شبکه، ارتباطی که از طریق Message passing صورت می‌پذیرد: این خصوصیت در واقع پایه تمام تعاریف سیستم‌های توزیع شده‌است. در سیستم‌های توزیع شده همه چیز از ارتباط‌هایی که از طریق شبکه صورت می‌پذیرد، شروع می‌شود .


مزایای استفاده از سیستم‌های توزیع شده

1- کارآیی بسیار بالاتر: بدلیل همزمان اجرا شدن کارها در سخت افزارهای مختلف، کارآیی این نوع سیستم‌ها بسیار بیشتر از سیستم‌های متمرکز است.
2- قابلیت همکاری بیشتر: بدلیل اینکه این سیستمها ذاتا توزیع شده هستند، با کمترین هزینه و پیچیدگی می‌توانند با سایر سیستمها همکاری لازم را داشته باشند.
3- قابلیت در دسترس بودن و اطمینان بیشتر: در این سیستم‌ها با روشهای مختلفی مانند replication، به راحتی می‌توان این دو قابلیت را در بالاترین سطح قرار داد.
4- مقیاس پذیری: مقیاس پذیری در این سیستمها با قرار دادن کامپوننت‌هایی که قابلیت استفاده مجدد بالایی را دارند در سرور‌های جدید به راحتی و بدون از دسترس خارج شدن سیستم صورت می‌پذیرد.
5- قابلیت گسترش: برای گسترش سیستم و اضافه کردن نیازمندی‌های جدید در این سیستم‌ها، به راحتی می‌توان کامپوننت‌ها و زیرسیستمهای جدیدی را پیاده سازی کرد و بدون از دسترس خارج شدن سیستم و به گونه‌ای که به راحتی با سایر قسمت‌های موجود در ارتباط باشند، آنها را به سیستم اضافه کرد.
6- بهره وری بالاتر و زمان توسعه کمتر: بدلیل تقسیم بندی قسمتهای بزرگ به قسمتهای کوچکتر، تیمهای مختلف می‌توانند بصورت همزمان قسمتهای کوچک را توسعه دهند.
7- قابلیت استفاده مجدد بسیار بالا: در این نوع سیستم‌ها به راحتی می‌توانید از یک زیرسیستم یا کامپوننت خاص که یکبار پیاده سازی شده و در سخت افزار جداگانه‌ای اجرا شده، در تمام Application‌ها استفاده کنید.
8- کاهش هزینه: در مواردی مانند قابلیت استفاده‌ی مجدد بالا و توسعه پذیری سیستم، می‌توانند باعث کاهش هزینه‌ها شوند (در صورت انتخاب نادرست این نوع سیستم، این مزیت می‌تواند تبدیل به یکی از معایب سیستم شود).
9- امنیت: بدلیل اینکه هر زیرسیستم در یک سخت افزار جداگانه اجرا می‌شود که مکان آن از قبل مشخص نیست و همچنین تقسیم بندی قسمت‌هایی که نیاز به امنیت بالایی دارند، می‌تواند بر اساس نیاز و در سخت افزارهایی که حتی به اینترنت هم متصل نیستند، صورت بپذیرد. این نوع سیستم می‌تواند از امنیت بالایی برخوردار باشد (البته در صورت طراحی نادرست، امنیت می‌تواند بعنوان یکی از معایب این نوع سیستمها نیز مطرح شود).


معایب  استفاده از سیستم‌های توزیع شده

1- پیچیدگی در انتخاب، طراحی و پیاده سازی سیستمهای توزیع شده: یکی از اصلی‌ترین معایب سیستم‌های توزیع شده، پیچیدگی‌هایی است که در انتخاب، طراحی و پیاده سازی آنها وجود دارد. به دلیل پیچیدگی‌هایی که در هریک از این قسمت‌ها وجود دارد، در صورت اتخاذ تصمیمات نادرست، در هر یک از این قسمتها اکثر مزایای آنها می‌توانند تبدیل به معایب این نوع سیستم‌ها شوند.

2- بالا رفتن زمان طراحی و پیاده سازی: بدلیل بوجود آمدن مفاهیم جدید و پیچیدگی که در این نوع سیستم وجود دارد و همچنین بدلیل کم بودن نیروی متخصص در این نوع سیستم، زمان توسعه آنها می‌تواند بیشتر از سیستم‌های متمرکز باشد.

3- هزینه طراحی و پیاده سازی بیشتر: دلایل 1 و 2 می‌توانند باعث بالا رفتن هزینه‌های طراحی و پیاده سازی این نوع سیستم‌ها شوند.

4- هزینه‌های بیشتر مرتبط با شبکه: در این نوع سیستم‌ها بدلیل استفاده بیشتر از منابع، مانند سخت افزار‌ها و ابزارهای مرتبط با شبکه، هزینه‌های مرتبط با استفاده از منابع، مانند برق و شبکه بیشتر از سیستم‌های متمرکز است.

5- کاهش امنیت: توزیع نادرست منابع سیستم در سخت افزارهای متفاوت و مدیریت نادرست این منابع باعث کاهش امنیت این نوع سیستم‌ها می‌شود.

6- مدیریت دشوارتر: بدلیل اینکه سیستمهای توزیع شده از زیرسیستم‌های زیادی تشکیل شده و هر یک از این زیر سیستمها در سخت افزارهای متفاوتی اجرا شده‌اند، مدیریت و سازماندهی این نوع سیستم‌ها دشوار‌تر از سیستم‌های متمرکز است.

بدلیل اینکه همیشه قسمتهای مرتبط با پیاده سازی این نوع سیستم‌ها از تعاریف آنها جذابتر است، سعی کرده‌ام در این بخش و بخش بعد که اهداف و اصطلاحات مرتبط با سیستمهای توزیع شده را بررسی میکند، کمتر وارد جزئیات مفاهیم شوم. در صورت نیاز به توضیح بیشتر در مورد قسمت خاصی از این مفاهیم، در قسمت نظرات آن‌ها را مطرح کنید.
مطالب
ExtJs! رویا یا کابوس؟
چندی پیش یکی از دوستان درباره فریم ورک ExtJs سوالاتی را پرسیده بود که تصمیم گرفتم جواب‌های مورد نظر را به صورت عمومی در قالب یک پست منتشر کنم.
  •  ExtJs چیست؟
  •  چه زمانی کاربرد دارد؟
  •  تفاوت آن با سایر فریم ورک‌های جاوااسکریپ در چیست؟
شاید خیلی از شما با MODX آشنایی داشته باشید یا حتی با این CMS کار کرده باشید. اگر این طور است پس حتما با پنجره‌های زیبا و کامپوننت‌های قوی و اعتبارسنجی‌های سفارشی و تعاملاتی Ajax ای آن آشنایی دارید و شاید این سوال به ذهنتان خطور کرده باشد که در طراحی این CMS که بر پایه زبان PHP است دقیقا از چه چیز استفاده شده است؟
پاسخ یک کلمه است: ExtJs. بله درست است در طراحی این CMS تنها از یک فریم ورک جاوااسکریپتی به نام ExtJs استفاده شده است. فریم ورکی که به عقیده بعضی‌ها یک رویا برای توسعه دهندگان وب است و به عقیده سایرین شاید یک کابوس. در این پست قصد دارم به عنوان کسی که با این فریم ورک آشنایی دارم این موضوع را بررسی و مزایا و معایب این فریم ورک را عنوان کنم.
ExtJs یک فریم ورک جاوااسکریپ است بر مبنای Sencha و طراحی شده برای توسعه پروژه‌های وب در مقیاس بزرگ و به صورت cross-platform . مجوز استفاده از این فریم ورک به صورت GPLv3 است.(یعنی مجاز به استفاده رایگان از فایل‌های این فریم ورک هستید به شرطی که قصد استفاده تجاری از پروژه تهیه شده را نداشته باشید! در غیر این صورت باید زحمت خرید نسخه تجاری این فریم ورک را متحمل شوید).
نسخه ای که درباره آن بحث می‌کنیم نسخه چهار این فریم ورک (ExtJs 4) که بر مبنای ExtJs 3 تولید شده است. تفاوت عمده آن با نسخه قبلی در تکمیل ابزار و کامپوننت هاست و از طرفی نسخه چهار این فریم ورک بر مبنای مدل MVC توسعه داده شده است. یعنی همانند Angular و BackBoneJs می‌توانید مفاهیم کنترلر و مدل را به راحتی پیاده سازی کنید.

رویایی به نام ExtJs

اگر بخواهیم این فریم ورک را یک رویا برای توسعه دهندگان وب بنامیم می‌توان عناوین زیر را به عنوان مزایا برشمرد:
  • در درجه اول قابلیتی که این فریم ورک را متفاوت از سایر فریم ورک‌های جاوااسکریپتی می‌کند این است که این فریم ورک انبوهی از کامپوننت‌ها و ویجیت‌های آماده را به همراه خود دارد (با کارایی و انعطاف پذیری قابل قبول) و به نوعی شما را بی نیاز از هرگونه مجموعه کامپوننت‌های دیگر خواهد کرد. 
  • این فریم ورک به خوبی از مباحت OOP پشتیبانی می‌کند و به این صورت است که یک سری مفاهیم و مدل‌های پایه در این فریم ورک تعبیه شده و به راحتی شما می‌توانید مدل‌های مورد نظر خود را بر اساس این مفاهیم و مدل‌های پایه توسعه دهید.
  • تمام مفاهیم و ابزار لازم جهت درخواست‌های Ajax ای و اعتبار سنجی سفارشی و دستکاری عناصر DOM و... به خوبی در این فریم ورک وجود دارد.
  • به دلیل وجود کامپوننت‌های یک دست و آماده به راحتی می‌توانید امکان تغییر theme را در پروزه‌های خود بدون کوچکترین زحمت قرار دهید. 
  • کنترل GridPanel،TreeView ، کنترل‌های ورود اطلاعات، کنترل Tab با قابلیت درخواست‌های لود صفحات به صورت Ajax و Async با کمترین زحمت در کد نویسی و هم چنین چارت‌های بسیار گسترده و متنوع از دیگر مزایای این فریم ورک می‌تواند باشد.
  • ارائه مکانیزمی مناسب برای کار با عملیات داده ای Json. به عنوان نمونه:
Ext.data.JsonP.request({
  url: '@url',
  params: {
  apiKey: '1234'
  },
  callbackKey: 'myCallbackFn',
  success: function(){
 },
  failure: function(){
},
scope: this
});
  • این فریم ورک ابزارهای جالب و کارآمدی برای توسعه به صورت SPA را داراست.
  • کنترل‌های داده ای این فریم ورک در هنگام کار با حجم داده بسیار زیاد، فراتر از انتظار عمل می‌کنند(برای مثال کنترل GridPanel و DataView)
  • اگر قصد تولید و توسعه بک پروژه بزرگ درون سازمانی را دارید و سرعت تولید نیز برای شما مهم است ExtJs در این زمینه کمک شایانی به شما خواهد کرد.
  • و...

حال با همه این تفاسیر آیا این فریم ورک یک رویا برای هر توسعه دهنده وب خواهد بود؟ 

به طور قطع نه. با توجه به اصل واقع بینی! همواره به خاطر داشته باشید که اگر این فریم ورک یک ابزار بی نقص و همه منظوره بود الآن مطمئنا صدها کتاب و مستندات درباره آن نوشته شده بود و شاید شهرتی بس فراتر از این داشت. 

کابوسی به نام ExtJs

  • اگر قصد ایجاد یک وب سایت کوچک و جمع و جور را دارید به طوری که مباحث مربوط به SEO نیز برای شما اهمیت دارد تجربه نشان داده است که انتخاب ExtJs می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات در طول عمر کاری شما شود.
  • ExtJs هیچ گونه کمکی برای تولید و توسعه اپلیکیشن‌های موبایل یا پروژه‌های وب گرافیکی نمی‌تواند به شما کند.
  • اگر سرعت یکی از فاکتور خیلی مهم برای شماست بهتر است به این فریم ورک علاقه نشان ندهید.(کتابخانه آن چیزی در حدود 500KB است! البته با فشرده سازی به 150KB خواهد رسید که باز هم قابل قبول نیست)
  • مجوز استفاده برای پروژه‌های تجاری به صورت رایگان نیست.(^)
  • به دلیل وجود ابزار‌های متنوع و زیاد؛ زمان یادگیری برای آشنایی و کار کردن با ابزارها، نسبتا طولانی خواهد شد.
  • کد نویسی برای استفاده از ابزار‌های آن در مقایسه با Jquery و Angular بیشتر خواهد بود(البته این به نوعی مزیت هم است، به دلیل اینکه خوانایی کد‌ها بسیار بالا می‌رود)
  • در طراحی کامپوننت‌ها آن از تگ div در حد غیر قابل قبول استفاده شده است به طوری که Debug صفحات حتی با Firebug هم در بعضی مواقع سخت می‌شود.
  • و...

Ext.Net چیست؟

Ext.Net یک پیاده سازی خاص از فریم ورک ExtJs است که برای توسعه پروژه‌های Asp.Net Web Forms و Asp.Net MVC طراحی شده است. تفاوت اصلی بین این دو محصول در نوع کدنویسی برای استفاده در پروژه‌های Asp.Net است. برای مثال در هنگام کار با Ext.Net و پروژه‌های MVC از آنجا که این محصول سازگاری کامل با موتور Razor دارد به راحتی می‌توانید به صورت سینتکس Razor صفحات خود را طراحی کنید. 

مثال:

ExtJs

Ext.create('Ext.panel.Panel', {
title: 'Fit Layout',
width: 500,
height: 200,
items: {
title: 'Inner Panel',
html: 'Panel content',
bodyPadding: 10,
border: true
},
renderTo: Ext.getBody()
});
اجرای کد بالا با استفاده از ExtJs به صورت زیر خواهد بود:

Ext.Net
@(X.Panel()
        .ID("ExpandablePanel")
        .Title("Panel")
        .Width(500)
        .Height(300)
        .Collapsible(true)
        .Loader(X.ComponentLoader()
            .Url(Url.Action("RenderChild"))
            .Mode(LoadMode.Frame)
            .DisableCaching(true)
            .Params(new { containerId = "ExpandablePanel" })
            .LoadMask(lm => lm.ShowMask = true)
        )
        .Listeners(l => {
            l.Expand.Handler = "this.reload();";
            l.Collapse.Handler = "this.clearContent();";
        })
    )  
خروجی مورد نظر برای Ext.Net:

جمع بندی:
با توجه مواردی که ذکر شد می‌توان به یک نکته مهم رسید و آن هم این است که هنگام انتخاب ExtJs یا Ext.Net (البته این شامل اکثر ابزارهای توسعه دیگر نیز خواهد شد) حتما شرایط موجود و حاکم برای توسعه محصول را مد نظر داشته باشید که این شرایط شامل محیط اجرای محصول، مدت زمان لازم برای توسعه، سطح دانش نیروی‌های توسعه دهنده و ... نیز می‌باشد.
مطالب
استفاده از MediaWiki بهترین روش نگهداری یادداشت‌های شخصی خصوصا برای برنامه‌نویس‌ها
 شیوه‌های متعددی رو برای نگهداری نکات مختلفی که ضمن کار یادمی‌گرفتم،  تست کردم  از جمله نوشتن در کاغذهای مخصوص  فیش و استفاده از OneNote و بعضی از نرم افزارهای فیش نگاری و ... همه روش‌هایی که گفته شد به نوعی یک یادداشت برداری کاغذی ولی به سبک دیجیتال هستند نه خیلی بیشتر که معمولا خسته کننده هستند و کم نتیجه و عمدتا پاسخگوی نیازهای جدید نیستند
پس از مدتی استفاده از این شیوه‌ها به این نتیجه رسیدم که یک ویکی شخصی کم دردسر برای خودم راه اندازی کنم. نرم‌افزارهای سورس باز مختلفی رو تست کردم و علیرغم برخی کاستی‌ها به همان نرم افزاری رسیدم که سایت معظم ویکی پیدیا از اون استفاده میکنه یعنی نرم افزار MediaWiki که از  اینجا میتونید دانلودش کنید 
در مدیاویکی شخصی خودتون به صورت کاملا لوکالی، میتونید فیش‌ها، یادداشت‌ها، صفحات وبی و مقالات متعددی رو ایجاد و ویرایش کنید و به یکدیگر و به سایت‌های اینترنتی پیوند بدید. همه صفحات ویکی شما میتونند با همدیگه به شکل درون متنی پیوند برقرار کنند و شبکه‌ای از مفاهیم مرتبط  به هم تشکیل بدند. همچنین برای هر صفحه میشه از دسته‌بندی و کلمات کلیدی که توسط خودتون تعریف میشه برای طبقه‌بندی استفاده کرد 
نصب و راه‌اندازی اون بسیار ساده است و کافیه مثلا فقط نرم افزار WAMP -Windows Apache Mysql PHP- رو به عنوان راه انداز وب سرور داخلی نصب کنید و ...

ربطش به برنامه نویسی

یکی از کاربردهایی که میشه برای این شیوه در نظر گرفت، نگهداری و به اشتراک گذاری دانش افراد مثلا در یک تیم برنامه‌نویسی است که پس از مدتی استفاده از اون باعث تولید یک مجموعه ارزشمند از تجربیات و دانش افراد میشه و افراد تازه کار میتونن در تجربیات بقیه شریک بشن و هرکاری فقط توسط یک نفر تجربه میشه و سایرین اونو استفاده میکنن و نیازی نیست که همه اونو تجربه کنن یا به قولی دوباره چرخ رو اختراع کنن 
مطالب
زیر نویس فارسی ویدیوهای ساخت برنامه‌های مترو توسط سی شارپ و XAML - قسمت آخر

زیرنویس‌های فارسی قسمت آخر «Building Windows 8 Metro Apps in C# and XAML» را از اینجا می‌تونید دریافت کنید.

این قسمت برای کسانی که می‌خواهند مروری بر مفاهیم Binding موجود در WPF و سیلورلایت داشته باشند و همچنین تفاوت‌های آن‌را با نمونه موجود در WinRT بررسی کنند، بسیار مفید است. در کل سیستم Binding موجود در WinRT یک نمونه ساده شده آنچیزی است که در سیلورلایت موجود است (و البته سیلورلایت هم یک نمونه ساده شده WPF است!).
برای مثال خاصیت UpdateSourceTrigger موجود در عبارات Binding مرتبط با WPF و سیلورلایت فعلا در WinRT وجود ندارد.
تفاوت دیگر این است که هرچند اینترفیس INotifyPropertyChanged در WinRT هم وجود دارد اما نمونه مهیای در فضای نام جدیدی به نام windows.ui.xaml.data توسط WinRT شناسایی می‌شود و اگر کدهای سایر فناوری‌های مشابه را به سیستم مترو تبدیل کنید، کار نخواهند کرد! چون این اینترفیس پیشتر در فضای نام System.ComponentModel تعریف شده بود و هنوز هم حضور دارد (فقط در حد یک تغییر سطر تعاریف فضاهای نام کفایت می‌کند).
یک تله دیگر هم در WinRT وجود دارد. در اینجا هم کلاسی به نام DependencyObject وجود دارد که ... معادل نمونه مشابه WPF و Silverlight نیست و XAML امکان تشخیص خودکار تغییرات خواص آن‌را ندارد.
همچنین اینترفیس INotifyCollectionChanged مرتبط با ObservableCollection موجود در WPF و Silverlight در WinRT فعلا وجود خارجی ندارند (هرچند هنوز در خود دات نت فریم ورک وجود دارند، اما کار نمی‌کنند). به نظر قرار است تا قبل از ارائه نهایی ویندوز 8 در این مورد تصمیم گیری شود. اما در اینجا باید از IObservableVector استفاده کرد! (کلا این کلمه Vector ابراز وجود زاید طراحان سی++ مترو است! یعنی ما هنوز هم زنده‌ایم و سی++ هنوز هم مهم است!)
نحوه گروه بندی اطلاعات نیز تغییر کرده است و باید منبع داده‌ای، اینترفیس جدید IGroupInfo را پیاده سازی کند. به علاوه CollectionViewSource آن نیز فعلا قابلیت‌های جستجو و مرتب سازی موجود در WPF و سیلورلایت را ارائه نمی‌دهد.

مسیرراه‌ها
NoSQL
RavenDb
MongoDb در سی شارپ
بخش اول: عملیات درج و بازخوانی
بخش دوم: عملیات به روزرسانی، حذف و ایندکس گذاری
بخش سوم: ذخیره و بازیابی فایل
بخش چهارم :Chunk
بخش پنجم : پشتیبانی گیری و بازگردانی
بخش ششم: Import & Export
بخش هفتم : دیتاهای ایستا و پویا
بخش هشتم : الگوی Repository
مطالب
استفاده از EF7 با پایگاه داده SQLite تحت NET Core. به کمک Visual Studio Code
در این مقاله سعی داریم مراحل نوشتن و اجرای یک برنامه‌ی ساده را تحت NET Core. و با بهره گیری از دیتابیس SQLite و EF7، دنبال کنیم. همچنین از آنجایی‌که NET Core. به صورت چندسکویی طراحی شده‌است و تحت لینوکس و مکینتاش هم قابل اجراست، در نتیجه مناسب دیدم که ابزار نوشتن این پروژه‌ی ساده نیز قابلیت چندسکویی داشته و تحت لینوکس و مکینتاش نیز قابل اجرا باشد. در نتیجه به جای Visual Studio در این مقاله از Visual Studio Code استفاده شده است.

ابزارهای پیش نیاز:
  1. Visual Studio Code
  2. .NET Core
در اولین قدم، برنامه‌ی متن باز Visual Studio Code را از اینجا دانلود و نصب کنید. برنامه‌ی Visual Studio Code که در ادامه‌ی فعالیت‌های جدید متن باز مایکروسافت به بازار عرضه شده است، سریع، سبک و کاملا قابل توسعه و سفارشی سازی است و از اکثر زبان‌های معروف پشتیبانی می‌کند.
در قدم بعدی، شما باید NET Core. را از اینجا (64 بیتی) دانلود و نصب کنید.

 .NET Core چیست؟
NET Core. در واقع پیاده سازی بخشی از NET. اصلی است که به صورت متن باز در حال توسعه می‌باشد و بر روی لینوکس و مکینتاش هم قابل اجراست. موتور اجرای دات نت کامل CLR نام دارد و NET Core. نیز دارای موتور اجرایی CoreCLR است و شامل فریمورک CoreFX می‌باشد.

در حال حاضر شما می‌توانید با استفاده از NET Core. برنامه‌های کنسولی و تحت وب با ASP.NET 5 بنویسید و احتمالا در آینده می‌توان امیدوار بود که از ساختارهای پیچیده‌تری مثل WPF نیز پشتیبانی کند.

پس از آنکه NET Core. را دانلود و نصب کردید، جهت شروع پروژه، یک پوشه را در یکی از درایوها ساخته (در این مثال E:\Projects\EF7-SQLite-NETCore) و Command prompt را در آنجا باز کنید. سپس دستورات زیر را به ترتیب اجرا کنید:

dotnet new
dotnet restore
dotnet run

دستور dotnet new یک پروژه‌ی ساده‌ی Hello World را در پوشه‌ی جاری ایجاد می‌کند که حاوی فایل‌های زیر است:
  • NuGet.Config (این فایل، تنظیمات مربوط به نیوگت را جهت کشف و دریافت وابستگی‌های پروژه، شامل می‌شود)
  •  Program.cs (این فایل سی شارپ حاوی کد برنامه است)
  • project.json (این فایل حاوی اطلاعات پلتفرم هدف و لیست وابستگی‌های پروژه است)

دستور dotnet restore بر اساس لیست وابستگی‌ها و پلتفرم هدف، وابستگی‌های لازم را از مخزن نیوگت دریافت می‌کند. (در صورتی که در هنگام اجرای این دستور با خطای NullReferenceException مواجه شدید از دستور dnu restore استفاده کنید. این خطا در گیت هاب در حال بررسی است)

دستور dotnet run هم سورس برنامه را کامپایل و اجرا می‌کند. در صورتی که پیام Hello World را مشاهده کردید، یعنی برنامه‌ی شما تحت NET Core. با موفقیت اجرا شده است.

توسعه‌ی پروژه با Visual Studio Code

در ادامه، قصد داریم پروژه‌ی HelloWorld را تحت Visual Studio Code باز کرده و تغییرات بعدی را در آنجا اعمال کنیم. پس از باز کردن Visual Studio Code از منوی File گزینه‌ی Open Folder را انتخاب کنید و پوشه‌ی حاوی پروژه (EF7-SQLite-NETCore) را انتخاب کنید. اکنون پروژه‌ی شما تحت VS Code باز شده و قابل ویرایش است.

سپس از لیست فایل‌های پروژه، فایل project.json را باز کرده و در بخش "dependencies" یک ردیف را برای EntityFramework.SQLite به صورت زیر اضافه کنید. به محض افزودن این خط در project.json و ذخیره‌ی آن، در صورتیکه قبلا این وابستگی دریافت نشده باشد، Visual Studio Code با نمایش یک هشدار در بالای برنامه به شما امکان دریافت اتوماتیک این وابستگی را می‌دهد. در نتیجه کافیست دکمه‌ی Restore را زده و منتظر شوید تا وابستگی EntityFramework.SQLite از مخزن ناگت دانلود و برای پروژه‌ی شما تنظیم شود.

"EntityFramework.SQLite": "7.0.0-rc1-final"

دریافت اتوماتیک وابستگی‌ها توسط Visual Studio Code


پس از کامل شدن این مرحله، در پروژه‌های بعدی تمام ارجاعات به وابستگی‌های دریافت شده، از طریق مخزن موجود در سیستم خود شما، برطرف خواهد شد و نیاز به دانلود مجدد وابستگی‌ها نیست.

اکنون همه‌ی موارد، جهت توسعه‌ی پروژه آماده است. ماوس خود را بر روی ریشه‌ی پروژه در VS Code قرار داده و New Folder را انتخاب کنید و نام Models را برای آن تایپ کنید. این پوشه قرار است مدل کلاس‌های پروژه را شامل شود. در اینجا ما یک مدل به نام Book داریم و نام کانتکست اصلی پروژه را هم LibraryContext گذاشته‌ایم.

بر روی پوشه‌ی Models راست کلیک کرده و گزینه‌ی New File را انتخاب کنید. سپس فایل‌های Book.cs و LibraryContext.cs را ایجاد کرده و کدهای زیر را برای مدل و کانتکست، در درون این دو فایل قرار دهید.

Book.cs

namespace Models
{
    public class Book
    {
        public int ID { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Author{get;set;}
        public int PublishYear { get; set; }
    }
}
LibraryContext.cs
using Microsoft.Data.Entity;
using Microsoft.Data.Sqlite;

namespace Models
{
    public class LibraryContext : DbContext
    {
        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            var connectionStringBuilder = new SqliteConnectionStringBuilder { DataSource = "test.db" };
            var connectionString = connectionStringBuilder.ToString();
            var connection = new SqliteConnection(connectionString);
            optionsBuilder.UseSqlite(connection);
        }
        public DbSet<Book> Books { get; set; }
    }
}
در فایل Book.cs یک مدل ساده به نام Book داریم که حاوی اطلاعات یک کتاب است. فایل LibraryContext.cs نیز حاوی کلاس LibraryContext است که یک مجموعه از کتاب‌ها را با نام Books نگهداری می‌کند. در متد OnConfiguring تنظیمات لازم را جهت استفاده از دیتابیس SQLite با نام test.db، قرار داده‌ایم که البته این کد را در پروژه‌های کامل می‌توان در خارج از LibraryContext قرار داد تا بتوان مسیر ذخیره سازی دیتابیس را کنترل و قابل تنظیم کرد.

در قدم آخر هم کافیست که فایل Program.cs را تغییر دهید و مقادیری را در دیتابیس ذخیره و بازخوانی کنید.
Program.cs
using System;
using Models;

namespace ConsoleApplication
{
    public class Program
    {
        public static void Main(string[] args)
        {
            Console.WriteLine("EF7 + Sqlite with the taste of .NET Core");

            try
            {
                using (var context = new LibraryContext())
                {
                    context.Database.EnsureCreated();

                    var book1 = new Book()
                    {
                        Title = "Adaptive Code via C#: Agile coding with design patterns and SOLID principles ",
                        Author = "Gary McLean Hall",
                        PublishYear = 2014
                    };

                    var book2 = new Book()
                    {
                        Title = "CLR via C# (4th Edition)",
                        Author = "Jefrey Ritcher",
                        PublishYear = 2012
                    };

                    context.Books.Add(book1);
                    context.Books.Add(book2);

                    context.SaveChanges();

                    ReadData(context);
                }

                Console.WriteLine("Press any key to exit ...");
                Console.ReadKey();
            }
            catch (Exception ex)
            {
                Console.WriteLine($"An exception occured: {ex.Message}\n{ex.StackTrace}");
            }
        }

        private static void ReadData(LibraryContext context)
        {
            Console.WriteLine("Books in database:");
            foreach (var b in context.Books)
            {
                Console.WriteLine($"Book {b.ID}");
                Console.WriteLine($"\tName: {b.Title}");
                Console.WriteLine($"\tAuthor: {b.Author}");
                Console.WriteLine($"\tPublish Year: {b.PublishYear}");
                Console.WriteLine();
            }
        }
    }
}
در فایل Program.cs جهت تست پروژه، از روی کلاس Book دو نمونه ساخته و آن‌ها را به دیتابیس افزوده و ذخیره می‌کنیم و در انتها، اطلاعات تمامی کتاب‌های موجود در دیتابیس را با جزییات نمایش می‌دهیم.

جهت اجرای برنامه کافیست Command prompt را در آدرس پروژه باز کرده و دستور dotnet run را اجرا کنید. پروژه‌ی شما کامپایل و اجرا می‌شود و خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد. اگر برنامه را مجددا اجرا کنید، به جای دو کتاب اطلاعات چهار کتاب نمایش داده خواهد شد؛ چرا که در هر مرحله اطلاعات دو کتاب در دیتابیس درج می‌شود.

.NET Core + EF7 + SQLite

اگر به پوشه‌ی bin که در پوشه‌ی پروژه ایجاد شده است، نگاهی بیندازید، خبری از فایل باینری نیست. چرا که در لحظه‌، تولید و اجرا شده است. جهت build کردن پروژه و تولید فایل باینری کافیست دستور dotnet build را اجرا کنید، تا فایل باینری در پوشه‌ی bin ایجاد شود.

جهت انتشار برنامه می‌توانید دستور dotnet publish را اجرا کنید. این دستور نه تنها برنامه، که تمام وابستگی‌های مورد نیاز آن را برای اجرای در یک پلتفرم خاص تولید می‌کند. برای مثال بعد از اجرای این دستور یک پوشه‌ی win7-x64 حاوی 211 فایل در مجموع تولید شده است که تمامی وابستگی‌های این پروژه را شامل می‌شود.

Publishing .NET Core app

در واقع این پوشه تمام وابستگی‌های مورد نیاز پروژه را همراه خود دارد و در نتیجه جهت اجرای این برنامه برخلاف برنامه‌های معمولی دات نت، دیگر نیازی به نصب هیچ وابستگی مجزایی نیست و حتی پروژه‌های نوشته شده تحت NET Core. را می‌توانید در سیستم‌های عامل‌های دیگری مثل لینوکس و مکینتاش و یا  Windows IoT بر روی سخت افزار Raspberry Pi 2 هم اجرا کنید.

جهت مطالعه‌ی بیشتر:
مطالب
مقایسه بین Proxy و ChannelFactory در WCF
برای ساخت یک WCF Client یا دسترسی به یک سرویس WCF دو راه وجود دارد.
  • استفاده از WCF Proxy
  • استفاده از ChannelFactory

قصد دارم طی یک مقایسه کوتاه این دو روش را بررسی کنیم:

WCF Proxy:

Proxy در واقع یک کلاس CLR است که به عنوان نماینده یک اینترفیس که از نوع  Service Contract است مورد استفاده قرار می‌گیرد. یا به زبان ساده تر، یک Proxy در واقع نماینده Service Contract ای که سمت سرور پیاده سازی شده است در سمت کلاینت خواهد بود. Proxy تمام متد یا Operation Contract‌های سمت سرور را داراست به همراه یک سری متد‌ها و خواص دیگر برای مدیریت چرخه طول عمر سرویس،  هم چنین اطلاعات مربوط به وضعیت سرویس و نحوه اتصال آن به سرور. ساخت Proxy به دو روش امکان پذیر است:

  • با استفاده از امکانات AddServiceReference موجود در Visual Studio. کافیست از پنجره معروف زیر با استفاده از یک URL سرویس مورد نظر را به پروژه سمت کلاینت خود اضافه نمایید

همچنین  می‌توانید از قسمت Advanced نیز برای تنظیمات خاص مورد نظر خود(مثل تولید کد برای متد‌های Async یا تعیین نوع Collection‌ها در هنگام انتقال داده و ...) استفاده نمایید.

  • با استفاده از SvcUtil.exe . کاربرد svcutil.exe در موارد Metadata Export، Service Validtation، XmlSerialization Type Generator و Metadata Download و ... خلاصه می‌شود. با استفاده از Vs.Net Command Promptو svcutil می‌توان به سرویس مورد نظر دسترسی داشت.مثال
    svcutil.exe /language:vb /out:generatedProxy.vb /config:app.config http://localhost:8000/ServiceModelSamples/service

ChannelFactory:

ChannelFactory یک کلاس تعبیه شده در دات نت می‌باشد که به وسیله یک اینترفیس که به عنوان تعاریف سرویس سمت سرور است یک نمونه از سرویس مورد نظر را برای ما خواهد ساخت. اما به خاظر داشته باشید از این روش زمانی می‌توان استفاده کرد که دسترسی کامل به سمت سرور و کلاینت داشته باشید.

برای آشنایی با نحوه پیاده سازی به این روش نیز می‌توانید از این مقاله کمک بگیرید.

مثال:

public static TChannel CreateChannel()
        {
            IBookService service;

            var endPointAddress = new EndpointAddress( "http://localhost:7000/service.svc" );

            var httpBinding = new BasicHttpBinding();
            
            ChannelFactory<TChannel> factory = new ChannelFactory<TChannel>( httpBinding, endPointAddress );

            instance= factory.CreateChannel();

            return instance;
        }
همان طور که مشاهده می‌کنید در این روش نیاز به یک EndpointAddress به همراه یک نمونه از نوع Binding مورد نظر دارید. نوع این Binding حتما باید با نوع نمونه ساخته شده در سمت سرور که برای هاست کردن سرویس‌ها مورد استفاده قرار گرفته است یکی باشد. این نوع‌ها می‌تواند شامل NetTcpBidning ،WShttpBinding  BasicHttpBinding ،WSDualHttpBinding، MSMQ Binding و البته چند نوع دیگر نیز باشد.
در نتیجه برای ساخت یک سرویس به روش ChannelFactory باید مراحل زیر را طی نمایید:
  • یک نمونه از WCF Binding بسازید
  • یک نمونه از کلاس EndPointAddress به همراه آدرس سرویس مورد نظر در سمت سرور بسازید(البته می‌توان این مرحله را نادیده گرفت و آدرس سرویس را مستقیما به نمونه ChannelFactory به عنوان پارامتر پاس داد)
  • یک نمونه از کلاس ChannelFactory یا استفاده از EndPointAddress بسازید
  • با استفاده از ChannelFactory یک نمونه از Channel مورد نظر را فراخوانی نمایید(فراخوانی متد CreateChannel)

تفاوت‌های دو روش

Proxy
 ChannelFactory
فقط نیاز به یک URL برای ساخت سرویس مورد نظر دارد. بقیه مراحل توسط ابزار‌های مرتبط انجام خواهد شد  
 شما نیاز به دسترسی مستقیم به اسمبلی حاوی Service Contract پروژه خود دارید.
 استفاده از این روش بسیار آسان و ساده است
 پیاده سازی آن پیچیدگی بیشتر دارد
فهم مفاهیم این روش بسیار راحت است
نیاز به دانش اولیه از مفاهیم WCF برای پیاده سازی دارد
 زمانی که میزان تغییرات در کلاس‌های مدل و Entity‌ها زیاد باشد این روش بسیار موثر است.(مدیریت تغییرات در WCF)
 زمانی که اطمینان دارید که مدل و entity‌ها پروژه زیاد تغییر نخواهند کرد و از طرفی نیاز به کد نویسی کمتر در سمت کلاینت دارید، این روش موثرتر خواهد بود
 فقط به اینترفیس هایی که دارای ServiceContractAttribute هستند دسترسی خواهیم داشت.
به تمام اینترفیس‌های تعریف شده در بخش  Contracts دسترسی داریم.
 فقط به متد‌های که دارای OperationContractAttribute هستند دسترسی خواهیم داشت.    به تمام متد‌های عمومی سرویس دسترسی داریم.  

آیا می‌توان از روش AddServiceReference تعبیه شده در Vs.Net، برای ساخت ChannelFactory استفاده کرد؟

بله! کافیست هنگام ساخت سرویس، در پنجره AddServiceReference از قسمت Advanced وارد برگه تنظیمات شوید. سپس تیک مربوط به قسمت های  Reused Type in referenced assemblies  و Reused Types in specified referenced assemblies را بزنید. بعد از لیست پایین، اسمبلی‌های مربوط به Domain Model و هم چنین Contract‌های سمت سرور را انتخاب نمایید. در این حالت شما از روش Channel Factory برای ساخت سرویس WCF استفاده کرده اید.