html5 audio visualizer with audio play controls Demo
اشتراکها
کتابخانه Placeholders.js
A JavaScript polyfill for the HTML5 placeholder attribute Demo
اشتراکها
لیستی از WYSIWYG HTML Editor ها
اشتراکها
پروژه Breach
React یک کتابخانهی جاوا اسکریپتی، برای ساخت رابطهای کاربری سریع و تعاملی است. توسعهی آن از سال 2011 در فیسبوک شروع شد و در حال حاضر محبوبترین کتابخانهی جاوا اسکریپتی در این ردهاست:
به همین جهت اگر میخواهید رزومهی غنیتری را ارائه دهید، فراگیری React میتواند موقعیتهای شغلی بیشتری را نصیب شما کند.
ساختار کلی یک برنامهی React
کامپوننتها (جزئی از یک رابط کاربری) قلب هر برنامهی React ای را تشکیل میدهند. برای ساخت یک برنامهی React، تعدادی کامپوننت مستقل را تهیه و با هم ترکیب میکنیم تا به رابط کاربری نهایی برسیم.
هر برنامهی React، حداقل از یک کامپوننت تشکیل میشود که به آن Root component هم میگویند. این کامپوننت بیانگر کل برنامهاست و دربرگیرندهی مابقی Child components برنامه است. بنابراین ساختار هر برنامهی React، شبیه به درختی از کامپوننتها است. اگر با Angular 2 به بعد کار کرده باشید، این مفهوم برای شما آشنا است.
یک مثال: فرض کنید میخواهیم UI برنامهای را به مانند رابط کاربری Twitter، ایجاد کنیم. هر قسمت یک صفحهی توئیتر، به کامپوننتهایی شکسته میشود؛ مانند منوی راهبری، نمایش پروفایل شخص، نمایش لیست آخرین اخبار مورد علاقهی شخص و نمایش فید. اگر بخواهیم این ساختار را توسط یک برنامهی React شبیه سازی کنیم، در بالاترین سطح، کامپوننت root را خواهیم داشت که کار ترکیب و نمایش سایر کامپوننتهای برنامه مانند nav bar ، trends ، profile و feed را انجام میدهد. اکنون در این ساختار ایجاد شده، برای مثال کامپوننت feed نیز میتواند از چندین کامپوننت مجزا تشکیل شود؛ مانند کامپوننتهای tweet و like.
بنابراین هر کامپوننت، قسمتی از UI را تشکیل میدهد. هر کدام از آنها به صورت مجزای از دیگری ساخته شده و سپس در کنار هم قرار میگیرند تا UI نهایی را شکل دهند:
هر کامپوننت در React به صورت یک کلاس ES6، با ساختاری که دارای یک شیء state و متد render است، تشکیل میشود:
state در اینجا همان اطلاعاتی است که قرار است در زمان نمایش این کامپوننت، رندر شود. کار متد render نیز همانطور که از نام آن نیز مشخص است، بیان نحوهی تشکیل و رندر UI است. خروجی این متد، یک React Element است که در حقیقت یک شیء جاوا اسکریپتی خالص است و در نهایت به المانهای DOM، نگاشت میشود. یک React Element، یک DOM Element واقعی نیست؛ بلکه تنها یک شیء جاوا اسکریپتی بیانگر DOM Element، در حافظهاست. بنابراین یک برنامهی React تشکیل شدهاست از لیستی از React Elementها در حافظه که به آن Virtual DOM هم گفته میشود.
مزیت کارکردن با Virtual DOM، سادگی ایجاد، تغییر و به روز رسانی آن در مقایسه با DOM واقعی است که در نهایت کار رندر عناصر UI را در مرورگر انجام میدهد. زمانیکه در state کامپوننتی تغییری رخ میدهد، یک React Element جدید تولید میشود. سپس React این شیء جدید را با نمونهی قبلی آن مقایسه کرده و تغییرات رخداده را محاسبه میکند. در آخر این تغییرات را به DOM واقعی اعمال میکند تا با Virtual DOM موجود هماهنگ شود.
بنابراین در حین کار با React، دیگر همانند کار با جاوا اسکریپت خالص و یا jQuery، مستقیما عناصر UI و DOM واقعی را تغییر نمیدهیم. در اینجا فقط state یک کامپوننت را تغییر میدهیم و سپس React، کار ایجاد شیء UI درون حافظهای متناظر با آن و سپس اعمال آنرا به UI نهایی قابل مشاهدهی در مرورگر، انجام میدهد. به همین جهت به این کتابخانه React میگویند! چون به تغییرات state کامپوننتها واکنش نشان میدهد و سپس DOM واقعی را به روز میکند.
Angular یا React؟!
هر دوی React و Angular از لحاظ طراحی کامپوننتها بسیار شبیه به هم هستند؛ اما Angular یک فریمورک است و React تنها یک کتابخانه. تنها کاری را که React انجام میدهد، رندر View است و هماهنگ نگه داشتن آن با state کامپوننتها. این تمام کاری است که React انجام میدهد؛ نه بیشتر و نه کمتر! بنابراین یادگیری React، بسیار سریعتر و سادهتر از Angular است. بدیهی است یک برنامهی تک صفحهای وب، از اجزای دیگری مانند مسیریابی و یا کار با سرویسهای HTTP نیز تشکیل میشود. در React شما مختار هستید که کتابخانههای جانبی فراهم شدهی برای آنرا خودتان انتخاب کرده و استفاده کنید؛ برخلاف روشی که در Angular مرسوم است و به صورت مشخص و ثابتی به همراه این فریمورک ارائه میشوند.
برپایی محیط توسعهی React
اولین برنامهای را که برای کار با React باید نصب کنید، node.js است. البته ما در این سری قرار نیست با node.js کار کنیم؛ اما از یکی از اجزای آن به نام node package manager یا npm، برای نصب کتابخانهی جاوا اسکریپتی ثالث، زیاد استفاده خواهیم کرد. پس از نصب آن، به خط فرمان مراجعه کرد و دستور زیر را صادر کنید:
این دستور npm قدیمی موجود بر روی سیستم را به روز رسانی میکند (اگر پیشتر یک node.js قدیمی را نصب و اکنون آنرا به روز رسانی کردهاید).
اگر هم خیلی پیشترها node.js را نصب کردهاید (برای مثال چند سال قبل!)، نصب نگارش جدید آن احتمالا کار نخواهد کرد. حتی عزل و نصب مجدد آن نیز کارساز نیست. در این حالت باید پس از عزل آن، پوشههای قدیمی آنرا یکی یکی یافته و دستی حذف کنید . سپس مجددا آنرا نصب کنید.
در ادامه در خط فرمان و توسط npm، قالب create-react-app را نصب خواهیم کرد:
در اینجا سوئیچ i به معنای install است و g یعنی نصب global و سراسری بستهی create-react-app. نصب سراسری یک بسته یعنی در هر پوشهای میتوان به امکانات آن دسترسی یافت و از آن استفاده کرد. اگر از سوئیچ g استفاده نمیشد، این بسته تنها در پوشهی جاری و با سطح دید مختص به آن، نصب و قابل استفاده میشد.
ابزار دیگری که در این سری از آن استفاده خواهیم کرد، ادیتور بسیار معروف و محبوب VSCode است. پس از دریافت و نصب آن، چند افزونهی زیر را نیز به آن اضافه خواهیم کرد:
برای نصب آنها، پنل extensions را در VSCode، از نوار ابزار کنار صفحهی آن، انتخاب کرده و نامهای فوق را در آن جستجو و سپس نصب کنید.
و یا میتوانید این فایل را اجرا کرده و تعدادی از افزونههای مفید VSCode را یکجا نصب کنید: install-addons.zip
همچنین قابلیت فرمتکردن پس از Save را نیز در VSCode فعال کنید تا پس از هربار Save، اعمال این افزونهها به صورت خودکار صورت گیرد. برای این منظور گزینهی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و سپس save را جستجو کرده و Format On Save را انتخاب کنید:
علاوه بر اینها، جهت کار بهتر با VSCode، بهتر است بررسی کنندههای کدهای جاوا اسکریپتی (static code analyzers) را نیز با اجرای دستور زیر نصب کنید:
پس از این تغییرات، نیاز است یکبار VSCode را بسته و مجددا باز کنید. سپس مجددا گزینهی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و ابتدا eslint را در اینجا جستجو کنید. در صفحهی نمایش تنظیمات آن، گزینهی Auto fix on save آنرا انتخاب نمائید. در آخر در همین قسمت settings، عبارت prettier را انتخاب کنید. در اینجا اگر گزینهی قدیمی یکپارچگی با eslint آن هنوز وجود دارد، آنرا از حالت انتخاب شده خارج کنید (به صورت قرمز و deprecated نمایش داده میشود) تا افزونهی prettier بدون مشکل و خطا کار کند (disable Prettier ESLint integration).
ایجاد قالب اولین برنامهی React
در ادامه برای ایجاد اولین برنامهی React، از بستهی create-react-app که پیشتر آنرا نصب کردیم، استفاده میکنیم. برای این منظور در خط فرمان دستور زیر را صادر کنید:
در اینجا sample-01 یک نام دلخواه است و در حین اجرای این دستور باید به اینترنت متصل باشید تا وابستگیهای مرتبط با پروژه را نیز دریافت کند. برای بار اول، اجرای آن ممکن است کمی طول بکشد. اما از دفعات آتی، چون بستههای مرتبط را در npm-cache سیستم نیز ذخیره میکند، اجرای آن بسیار سریع خواهد بود.
این قالب نه تنها React را نصب میکند، بلکه یک development server را برای اجرا و مشاهدهی سریع برنامه، webpack را برای یکی کردن فایلها (bundling & minification)، Babel را برای کامپایل کدهای فایلهای JSX و ... نیز نصب میکند. بنابراین به این ترتیب، یک پروژهی تنظیم شده و آمادهی استفاده و توسعه را شاهد خواهیم بود که نیازی به تنظیمات اولیهی آن نیست.
پس ایجاد برنامه، وارد پوشهی sample-01 شده و دستور npm start را صادر کنید:
به این ترتیب برنامه بر روی پورت 3000، قابل دسترسی و مشاهده میشود:
development server آن، تغییرات فایلهای برنامه را تحت نظر قرار میدهد و با هر تغییری، به صورت خودکار برنامه را در مرورگر بارگذاری مجدد خواهد کرد.
بررسی ساختار اولین پروژهی React ایجاد شده
ساختار پوشهها و فایلهای مثال اولیهی ایجاد شده توسط قالب create-react-app به صورت زیر است:
البته شما در این تصویر پوشهی node_modules را که در کنار این پوشهها قرار دارد، مشاهده نمیکنید. وجود یک چنین پوشهی سنگینی با هزاران فایل داخل آن، کار نمایشی IDEها را با مشکل مواجه میکند (مصرف حافظهی بالا، به همراه کند شدن شدید آن). اگر نمیخواهید این پوشه نمایش داده شود، در مسیر file->preferences->settings، عبارت npm را جستجو کرده و سپس در قسمت npm: exclude آن، بر روی لینک edit in settings.json کلیک کنید:
و سپس در فایل باز شده، یک چنین تنظیمی را میتوانید اضافه و یا ویرایش و تکمیل کنید:
در ادامه پوشهی public این پروژه را مشاهده میکنید. تمام فایلهایی که قرار است به صورت عمومی توسط برنامه ارائه شوند، مانند favicon.ico و غیره، در این پوشه قرار میگیرند.
در این پوشه بر روی فایل index.html آن کلیک کنید تا بتوان محتوای آنرا بهتر بررسی کرد. برای مثال در ابتدای آن، درج تعدادی متادیتا را که یکی از آنها ذکر manifest.json است، مشاهده میکنید. کار فایل manifest.json، ارائهی یک سری متادیتای خاص مخصوص دستگاههای موبایل است که در آنها بجای favicon.ico، میتوان از تصاویر و یا آیکنهای بزرگتری مانند فایلهای png موجود در پوشهی public، استفاده کرد. در ادامهی این فایل، به تنظیم زیر میرسیم:
div با id مساوی root، محل ارائهی کل برنامهی React ما است.
در پوشهی src و فایل App.js آن، شاهد یک کامپوننت ابتدایی هستید که کار رندر صفحهی مشکی پیشفرض این قالب را انجام میدهد. در این فایل، شاهد بازگشت یک چنین تگهایی هستیم:
احتمالا تابحال چنین return ای را در برنامههای جاوا اسکریپتی مشاهده نکردهاید؛ چون درج آنها در فایلهای js به این نحو، غیرمجاز است. این تگها نه رشتهای هستند و نه HTML خالص. به آن jsx گفته میشود که مخفف JavaScript XML میباشد. کار آن ارائهی ساختار UI ای است که قرار است رندر شود. یک چنین کدی برای اینکه قابل تفسیر و اجرا باشد، از درون کامپایلر ویژهای به نام Babel عبور میکند و تبدیل به کدهای جاوا اسکریپتی خالصی میشود که برای مرورگرها قابل درک و اجرا است.
برای درک بهتر آن به آدرس https://babeljs.io/repl مراجعه کنید. سپس در سمت چپ صفحه، یک قطعه کد jsx را به یک ثابت انتساب دهید:
همانطور که مشاهده میکنید، این قطعه کد jsx (که یک رشتهی معمولی نیست)، توسط Babel به یک قطعه کد کاملا جاوا اسکریپتی قابل درک برای مرورگر تبدیل شدهاست:
بدیهی است نوشتن کدهای jsx، سادهتر از نوشتن قطعه کد فوق است و درک آن نیز به علت شباهت آن به HTML، آسانتر است. به همین جهت در کدهای React، ما از jsx استفاده میکنیم و تفسیر آنرا به Babel واگذار خواهیم کرد.
در پوشهی src، فایل مهم دیگری که وجود دارد، index.js است. این فایل نقطهی آغازین برنامه را مشخص میکند. در قسمتهای بعدی، محتویات این فایل را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
در اینجا فایل serviceWorker.js را نیز مشاهده میکنید. این فایل به صورت خودکار توسط قالب create-react-app ایجاد شدهاست و کار آن کمک به ارائهی محلی برنامه، توسط development server آن است. بنابراین ما کاری با این فایل نخواهیم داشت.
نوشتن اولین برنامهی React
به پوشهی src ایجاد شده مراجعه کرده و تمام فایلهای موجود و پیشفرض آنرا حذف کنید. در ادامه خودمان آنها را از صفر ایجاد خواهیم کرد. برای این منظور فایل جدید و خالی src\index.js را ایجاد میکنیم. در ابتدای کار نیاز است تعدادی ماژول React را import کنیم.
در اینجا شیء React از ماژول react دریافت شده و سپس یک ثابت را با یک عبارت jsx مقدار دهی کردهایم. چون از jsx استفاده میکنیم، ذکر import ابتدای فایل الزامی است؛ از این جهت که Babel به کمک آن است که میتواند معادل React.createElement را تولید کند.
اگر هنوز برنامه توسط دستور npm start در حال اجرا است، هر بار که فایل index.js را ذخیره میکنیم، خروجی نهایی را در مرورگر نمایش میدهد (اگر هم آنرا بستهاید، یکبار از طریق خط فرمان، دستور npm start را در ریشهی پروژه، صادر کنید). به این قابلیت hot module reloading هم گفته میشود.
در این حالت اگر به مرورگر مراجعه کنید، یک صفحهی سفید را مشاهده خواهید کرد. اکنون دکمهی F12 را فشرده (و یا ctrl+shift+i) و developer console مرورگر را باز کنید.
شیءای را که در اینجا مشاهده میکنید، همان حاصل console.log کدهای فوق است؛ به عبارتی Babel، عبارت jsx ما را تبدیل به یک شیء جاوا اسکریپتی قابل فهم برای مرورگر کردهاست که از دیدگاه React، جزئی از همان Virtual DOM ای است که پیشتر معرفی شد (نمایش درون حافظهای DOM مختص React، جهت محاسبهی تغییرات، با تغییر state هر کامپوننت و سپس اعمال آنها به DOM اصلی در مرورگر).
اکنون میخواهیم این المان را در DOM اصلی، رندر کرده و نمایش دهیم:
برای این منظور نیاز است از متد ReactDOM.render استفاده کرد. این شیء در ماژول react-dom قرار دارد؛ به همین جهت در ابتدای فایل import شدهاست. سپس در متد render آن، ابتدا المانی که قرار است رندر شود ذکر خواهد شد و سپس محل درج آنرا مشخص میکنیم که دقیقا به همان div با id مساوی root در فایل public\index.html اشاره میکند.
اکنون پس از ذخیره سازی فایل index.js، اگر به مرورگر مراجعه کنید، عبارت Hello World! را مشاهده خواهید کرد:
همانطور که در این تصویر نیز مشخص است، المان h1 ما را داخل div ای با id مساوی root، درج کردهاست.
هدف از این مثال ساده، نمایش نحوهی کارکرد React، در پشت صحنه بود. در یک برنامهی واقعی، بجای رندر یک المان ساده در DOM، کار رندر App component را انجام خواهیم داد. کامپوننت App، کامپوننت ریشهای برنامه بوده و میتواند شامل درختی از کامپوننتها که UI نهایی را تشکیل میدهند، شود.
نگاهی به تنظیمات پروژهی ایجاد شده
اگر فایل package.json پروژه را باز کنید، یک چنین بستههایی در آن درج شدهاست:
در اینجا صرفا سه بستهی react، react-dom و react-scripts را در قسمت dependencies مشاهده میکنید که کل Importهای ما را تشکیل میدهند.
بستهی react-scripts است که کار مدیریت چهار جزء قسمت scripts این فایل را انجام میدهد. برای نمونه دستور npm start ای که در اینجا تعریف شده، سبب اجرای react-scripts start میشود. در ادامه اگر دستور npm run build را اجرا کنیم، یک بستهی نهایی بهینه سازی شده را تولید میکند.
آخرین دستور آن eject است. اگر دستور npm run eject را اجرا کنید، امکان سفارشی سازی پشت صحنهی create-react-app را خواهید داشت؛ اما در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر میشوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفهاست. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانیهای بعدی create-react-app را با مشکل مواجه میکند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفتهی React است.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-01.zip
در قسمت بعد، پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را بررسی میکنیم.
به همین جهت اگر میخواهید رزومهی غنیتری را ارائه دهید، فراگیری React میتواند موقعیتهای شغلی بیشتری را نصیب شما کند.
ساختار کلی یک برنامهی React
کامپوننتها (جزئی از یک رابط کاربری) قلب هر برنامهی React ای را تشکیل میدهند. برای ساخت یک برنامهی React، تعدادی کامپوننت مستقل را تهیه و با هم ترکیب میکنیم تا به رابط کاربری نهایی برسیم.
هر برنامهی React، حداقل از یک کامپوننت تشکیل میشود که به آن Root component هم میگویند. این کامپوننت بیانگر کل برنامهاست و دربرگیرندهی مابقی Child components برنامه است. بنابراین ساختار هر برنامهی React، شبیه به درختی از کامپوننتها است. اگر با Angular 2 به بعد کار کرده باشید، این مفهوم برای شما آشنا است.
یک مثال: فرض کنید میخواهیم UI برنامهای را به مانند رابط کاربری Twitter، ایجاد کنیم. هر قسمت یک صفحهی توئیتر، به کامپوننتهایی شکسته میشود؛ مانند منوی راهبری، نمایش پروفایل شخص، نمایش لیست آخرین اخبار مورد علاقهی شخص و نمایش فید. اگر بخواهیم این ساختار را توسط یک برنامهی React شبیه سازی کنیم، در بالاترین سطح، کامپوننت root را خواهیم داشت که کار ترکیب و نمایش سایر کامپوننتهای برنامه مانند nav bar ، trends ، profile و feed را انجام میدهد. اکنون در این ساختار ایجاد شده، برای مثال کامپوننت feed نیز میتواند از چندین کامپوننت مجزا تشکیل شود؛ مانند کامپوننتهای tweet و like.
بنابراین هر کامپوننت، قسمتی از UI را تشکیل میدهد. هر کدام از آنها به صورت مجزای از دیگری ساخته شده و سپس در کنار هم قرار میگیرند تا UI نهایی را شکل دهند:
هر کامپوننت در React به صورت یک کلاس ES6، با ساختاری که دارای یک شیء state و متد render است، تشکیل میشود:
class Tweet { state = {}; render() { } }
مزیت کارکردن با Virtual DOM، سادگی ایجاد، تغییر و به روز رسانی آن در مقایسه با DOM واقعی است که در نهایت کار رندر عناصر UI را در مرورگر انجام میدهد. زمانیکه در state کامپوننتی تغییری رخ میدهد، یک React Element جدید تولید میشود. سپس React این شیء جدید را با نمونهی قبلی آن مقایسه کرده و تغییرات رخداده را محاسبه میکند. در آخر این تغییرات را به DOM واقعی اعمال میکند تا با Virtual DOM موجود هماهنگ شود.
بنابراین در حین کار با React، دیگر همانند کار با جاوا اسکریپت خالص و یا jQuery، مستقیما عناصر UI و DOM واقعی را تغییر نمیدهیم. در اینجا فقط state یک کامپوننت را تغییر میدهیم و سپس React، کار ایجاد شیء UI درون حافظهای متناظر با آن و سپس اعمال آنرا به UI نهایی قابل مشاهدهی در مرورگر، انجام میدهد. به همین جهت به این کتابخانه React میگویند! چون به تغییرات state کامپوننتها واکنش نشان میدهد و سپس DOM واقعی را به روز میکند.
Angular یا React؟!
هر دوی React و Angular از لحاظ طراحی کامپوننتها بسیار شبیه به هم هستند؛ اما Angular یک فریمورک است و React تنها یک کتابخانه. تنها کاری را که React انجام میدهد، رندر View است و هماهنگ نگه داشتن آن با state کامپوننتها. این تمام کاری است که React انجام میدهد؛ نه بیشتر و نه کمتر! بنابراین یادگیری React، بسیار سریعتر و سادهتر از Angular است. بدیهی است یک برنامهی تک صفحهای وب، از اجزای دیگری مانند مسیریابی و یا کار با سرویسهای HTTP نیز تشکیل میشود. در React شما مختار هستید که کتابخانههای جانبی فراهم شدهی برای آنرا خودتان انتخاب کرده و استفاده کنید؛ برخلاف روشی که در Angular مرسوم است و به صورت مشخص و ثابتی به همراه این فریمورک ارائه میشوند.
برپایی محیط توسعهی React
اولین برنامهای را که برای کار با React باید نصب کنید، node.js است. البته ما در این سری قرار نیست با node.js کار کنیم؛ اما از یکی از اجزای آن به نام node package manager یا npm، برای نصب کتابخانهی جاوا اسکریپتی ثالث، زیاد استفاده خواهیم کرد. پس از نصب آن، به خط فرمان مراجعه کرد و دستور زیر را صادر کنید:
> npm install -g npm@latest
اگر هم خیلی پیشترها node.js را نصب کردهاید (برای مثال چند سال قبل!)، نصب نگارش جدید آن احتمالا کار نخواهد کرد. حتی عزل و نصب مجدد آن نیز کارساز نیست. در این حالت باید پس از عزل آن، پوشههای قدیمی آنرا یکی یکی یافته و دستی حذف کنید . سپس مجددا آنرا نصب کنید.
در ادامه در خط فرمان و توسط npm، قالب create-react-app را نصب خواهیم کرد:
> npm i -g create-react-app
ابزار دیگری که در این سری از آن استفاده خواهیم کرد، ادیتور بسیار معروف و محبوب VSCode است. پس از دریافت و نصب آن، چند افزونهی زیر را نیز به آن اضافه خواهیم کرد:
برای نصب آنها، پنل extensions را در VSCode، از نوار ابزار کنار صفحهی آن، انتخاب کرده و نامهای فوق را در آن جستجو و سپس نصب کنید.
و یا میتوانید این فایل را اجرا کرده و تعدادی از افزونههای مفید VSCode را یکجا نصب کنید: install-addons.zip
همچنین قابلیت فرمتکردن پس از Save را نیز در VSCode فعال کنید تا پس از هربار Save، اعمال این افزونهها به صورت خودکار صورت گیرد. برای این منظور گزینهی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و سپس save را جستجو کرده و Format On Save را انتخاب کنید:
علاوه بر اینها، جهت کار بهتر با VSCode، بهتر است بررسی کنندههای کدهای جاوا اسکریپتی (static code analyzers) را نیز با اجرای دستور زیر نصب کنید:
> npm i -g typescript eslint tslint eslint-plugin-react-hooks
پس از این تغییرات، نیاز است یکبار VSCode را بسته و مجددا باز کنید. سپس مجددا گزینهی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و ابتدا eslint را در اینجا جستجو کنید. در صفحهی نمایش تنظیمات آن، گزینهی Auto fix on save آنرا انتخاب نمائید. در آخر در همین قسمت settings، عبارت prettier را انتخاب کنید. در اینجا اگر گزینهی قدیمی یکپارچگی با eslint آن هنوز وجود دارد، آنرا از حالت انتخاب شده خارج کنید (به صورت قرمز و deprecated نمایش داده میشود) تا افزونهی prettier بدون مشکل و خطا کار کند (disable Prettier ESLint integration).
ایجاد قالب اولین برنامهی React
در ادامه برای ایجاد اولین برنامهی React، از بستهی create-react-app که پیشتر آنرا نصب کردیم، استفاده میکنیم. برای این منظور در خط فرمان دستور زیر را صادر کنید:
> create-react-app sample-01
این قالب نه تنها React را نصب میکند، بلکه یک development server را برای اجرا و مشاهدهی سریع برنامه، webpack را برای یکی کردن فایلها (bundling & minification)، Babel را برای کامپایل کدهای فایلهای JSX و ... نیز نصب میکند. بنابراین به این ترتیب، یک پروژهی تنظیم شده و آمادهی استفاده و توسعه را شاهد خواهیم بود که نیازی به تنظیمات اولیهی آن نیست.
پس ایجاد برنامه، وارد پوشهی sample-01 شده و دستور npm start را صادر کنید:
> cd sample-01 > npm start
development server آن، تغییرات فایلهای برنامه را تحت نظر قرار میدهد و با هر تغییری، به صورت خودکار برنامه را در مرورگر بارگذاری مجدد خواهد کرد.
بررسی ساختار اولین پروژهی React ایجاد شده
ساختار پوشهها و فایلهای مثال اولیهی ایجاد شده توسط قالب create-react-app به صورت زیر است:
البته شما در این تصویر پوشهی node_modules را که در کنار این پوشهها قرار دارد، مشاهده نمیکنید. وجود یک چنین پوشهی سنگینی با هزاران فایل داخل آن، کار نمایشی IDEها را با مشکل مواجه میکند (مصرف حافظهی بالا، به همراه کند شدن شدید آن). اگر نمیخواهید این پوشه نمایش داده شود، در مسیر file->preferences->settings، عبارت npm را جستجو کرده و سپس در قسمت npm: exclude آن، بر روی لینک edit in settings.json کلیک کنید:
و سپس در فایل باز شده، یک چنین تنظیمی را میتوانید اضافه و یا ویرایش و تکمیل کنید:
"files.exclude": { "**/.git": true, "**/.svn": true, "**/.hg": true, "**/CVS": true, "**/.DS_Store": true, "**/node_modules": true, "**/wwwroot": true, "**/bower_components": true, "**/**/bin": true, "**/**/obj": true, "**/packages": true },
در ادامه پوشهی public این پروژه را مشاهده میکنید. تمام فایلهایی که قرار است به صورت عمومی توسط برنامه ارائه شوند، مانند favicon.ico و غیره، در این پوشه قرار میگیرند.
در این پوشه بر روی فایل index.html آن کلیک کنید تا بتوان محتوای آنرا بهتر بررسی کرد. برای مثال در ابتدای آن، درج تعدادی متادیتا را که یکی از آنها ذکر manifest.json است، مشاهده میکنید. کار فایل manifest.json، ارائهی یک سری متادیتای خاص مخصوص دستگاههای موبایل است که در آنها بجای favicon.ico، میتوان از تصاویر و یا آیکنهای بزرگتری مانند فایلهای png موجود در پوشهی public، استفاده کرد. در ادامهی این فایل، به تنظیم زیر میرسیم:
<body> <noscript>You need to enable JavaScript to run this app.</noscript> <div id="root"></div>
در پوشهی src و فایل App.js آن، شاهد یک کامپوننت ابتدایی هستید که کار رندر صفحهی مشکی پیشفرض این قالب را انجام میدهد. در این فایل، شاهد بازگشت یک چنین تگهایی هستیم:
return ( <div className="App"> <header className="App-header"> ... </header> </div> );
برای درک بهتر آن به آدرس https://babeljs.io/repl مراجعه کنید. سپس در سمت چپ صفحه، یک قطعه کد jsx را به یک ثابت انتساب دهید:
const element = <h1>Hello World!</h1>;
همانطور که مشاهده میکنید، این قطعه کد jsx (که یک رشتهی معمولی نیست)، توسط Babel به یک قطعه کد کاملا جاوا اسکریپتی قابل درک برای مرورگر تبدیل شدهاست:
"use strict"; var element = React.createElement("h1", null, "Hello World!");
بدیهی است نوشتن کدهای jsx، سادهتر از نوشتن قطعه کد فوق است و درک آن نیز به علت شباهت آن به HTML، آسانتر است. به همین جهت در کدهای React، ما از jsx استفاده میکنیم و تفسیر آنرا به Babel واگذار خواهیم کرد.
در پوشهی src، فایل مهم دیگری که وجود دارد، index.js است. این فایل نقطهی آغازین برنامه را مشخص میکند. در قسمتهای بعدی، محتویات این فایل را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
در اینجا فایل serviceWorker.js را نیز مشاهده میکنید. این فایل به صورت خودکار توسط قالب create-react-app ایجاد شدهاست و کار آن کمک به ارائهی محلی برنامه، توسط development server آن است. بنابراین ما کاری با این فایل نخواهیم داشت.
نوشتن اولین برنامهی React
به پوشهی src ایجاد شده مراجعه کرده و تمام فایلهای موجود و پیشفرض آنرا حذف کنید. در ادامه خودمان آنها را از صفر ایجاد خواهیم کرد. برای این منظور فایل جدید و خالی src\index.js را ایجاد میکنیم. در ابتدای کار نیاز است تعدادی ماژول React را import کنیم.
import React from "react"; const element = <h1>Hello World!</h1>; console.log(element);
اگر هنوز برنامه توسط دستور npm start در حال اجرا است، هر بار که فایل index.js را ذخیره میکنیم، خروجی نهایی را در مرورگر نمایش میدهد (اگر هم آنرا بستهاید، یکبار از طریق خط فرمان، دستور npm start را در ریشهی پروژه، صادر کنید). به این قابلیت hot module reloading هم گفته میشود.
در این حالت اگر به مرورگر مراجعه کنید، یک صفحهی سفید را مشاهده خواهید کرد. اکنون دکمهی F12 را فشرده (و یا ctrl+shift+i) و developer console مرورگر را باز کنید.
شیءای را که در اینجا مشاهده میکنید، همان حاصل console.log کدهای فوق است؛ به عبارتی Babel، عبارت jsx ما را تبدیل به یک شیء جاوا اسکریپتی قابل فهم برای مرورگر کردهاست که از دیدگاه React، جزئی از همان Virtual DOM ای است که پیشتر معرفی شد (نمایش درون حافظهای DOM مختص React، جهت محاسبهی تغییرات، با تغییر state هر کامپوننت و سپس اعمال آنها به DOM اصلی در مرورگر).
اکنون میخواهیم این المان را در DOM اصلی، رندر کرده و نمایش دهیم:
import React from "react"; import ReactDOM from "react-dom"; const element = <h1>Hello World!</h1>; console.log(element); ReactDOM.render(element, document.getElementById("root"));
اکنون پس از ذخیره سازی فایل index.js، اگر به مرورگر مراجعه کنید، عبارت Hello World! را مشاهده خواهید کرد:
همانطور که در این تصویر نیز مشخص است، المان h1 ما را داخل div ای با id مساوی root، درج کردهاست.
هدف از این مثال ساده، نمایش نحوهی کارکرد React، در پشت صحنه بود. در یک برنامهی واقعی، بجای رندر یک المان ساده در DOM، کار رندر App component را انجام خواهیم داد. کامپوننت App، کامپوننت ریشهای برنامه بوده و میتواند شامل درختی از کامپوننتها که UI نهایی را تشکیل میدهند، شود.
نگاهی به تنظیمات پروژهی ایجاد شده
اگر فایل package.json پروژه را باز کنید، یک چنین بستههایی در آن درج شدهاست:
{ "name": "sample-01", "version": "0.1.0", "private": true, "dependencies": { "react": "^16.11.0", "react-dom": "^16.11.0", "react-scripts": "3.2.0" }, "scripts": { "start": "react-scripts start", "build": "react-scripts build", "test": "react-scripts test", "eject": "react-scripts eject" }, "eslintConfig": { "extends": "react-app" }, "browserslist": { "production": [ ">0.2%", "not dead", "not op_mini all" ], "development": [ "last 1 chrome version", "last 1 firefox version", "last 1 safari version" ] } }
بستهی react-scripts است که کار مدیریت چهار جزء قسمت scripts این فایل را انجام میدهد. برای نمونه دستور npm start ای که در اینجا تعریف شده، سبب اجرای react-scripts start میشود. در ادامه اگر دستور npm run build را اجرا کنیم، یک بستهی نهایی بهینه سازی شده را تولید میکند.
آخرین دستور آن eject است. اگر دستور npm run eject را اجرا کنید، امکان سفارشی سازی پشت صحنهی create-react-app را خواهید داشت؛ اما در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر میشوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفهاست. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانیهای بعدی create-react-app را با مشکل مواجه میکند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفتهی React است.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-01.zip
در قسمت بعد، پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را بررسی میکنیم.
نظرات مطالب
Highlight کردن لینک صفحه جاری در ASP.NET MVC
سلام مهندس (تبریک سال نو با تاخیر)
روشی که گفتین به نظر من یه ایراد کوچک داره و اونم اینه که در صورتی لینک
رنگی میشه که حتما آدرس مورد نظر با آدرس لینک برابر باشه، در صورتی که لینک موردنظر یک صفحه فرعی باشه و ان لینک در لیست منو وجود نداشته باشه هیچ
لینکی رنگی نمیشه، مثلا در سایت دات نت تیپس
در صورتی که کاربر روی لینک جزئیات یک پروژه کلیک کنه لینک پروژهها رنگی
میشه در صورتی که ادرسش توی منوها موجود نیست، من وقتی کدهای سایت مذکور
بررسی کردم فهمیدم به جای اون شما از تابع startsWith (تعریف شده توسط شما) استفاده کردین، در این صورت لینکهایی که با قسمتی از آدرس مذکور شروع بشه تغییرات رنگ (استایل مورد نظر) رو اون اعمال میشه.
اگر اشتباه میکنم لطفا تصحیح بفرمایید.
اگر اشتباه میکنم لطفا تصحیح بفرمایید.
کتابخانه iTextSharp دارای کلاسی است به نام HTMLWorker که کار تبدیل عناصر HTML را به عناصر متناظر خودش، انجام میدهد. این کلاس در حال حاضر منسوخ شده درنظر گرفته میشود (اینطور توسط نویسندگان آن اعلام شده) و دیگر توسعه نخواهد یافت. بنابراین اگر از HTMLWorker استفاده میکنید با یک کلاس قدیمی که دارای HTML Parser ایی بسیار بدوی است طرف هستید و در کل برای تبدیل محتوای HTML ایی با ساختار بسیار ساده بد نیست؛ اما انتظار زیادی از آن نداشته باشید.
جایگزین کلاس HTMLWorker در این کتابخانه در حال حاضر کتابخانه itextsharp.xmlworker است، که به صورت یک افزونه در کنار کتابخانه اصلی در حال توسعه میباشد. مشکل اصلی این کتابخانه، عدم پشتیبانی از UTF8 و راست به چپ است. بنابراین حداقل به درد کار ما نمیخورد.
راه حل بسیار بهتری برای موضوع اصلی بحث ما وجود دارد و آن هم استفاده از موتور WebKit (همان موتوری که برای مثال در Apple Safari استفاده میشود) برای HTML parsing و سپس تبدیل نتیجه نهایی به PDF است. پروژهای که این مقصود را میسر کرده، wkhtmltopdf نام دارد.
توسط آن به کمک موتور WebKit، کار HTML Parsing انجام شده و سپس برای تبدیل عناصر نهایی به PDF از امکانات کتابخانهای به نام QT استفاده میشود. کیفیت نهایی آن کپی مطابق اصل HTML قابل مشاهده در یک مرورگر است و با یونیکد و زبان فارسی هم مشکلی ندارد.
برای استفاده از این کتابخانهی native در دات نت، شخصی پروژهای را ایجاد کرده است به نام WkHtmlToXSharp که محصور کنندهی wkhtmltopdf میباشد. در ادامه به نحوه استفاده از آن خواهیم پرداخت:
الف) دریافت پروژه WkHtmlToXSharp
پروژه WkHtmlToXSharp را از آدرس زیر میتوانید دریافت کنید.
این پروژه به همراه فایلهای کامپایل شده نهایی wkhtmltopdf نیز میباشد و حجمی حدود 40 مگ دارد. به علاوه فعلا نسخه 32 بیتی آن در دسترس است. بنابراین باید دقت داشت که نباید تنظیمات پروژه دات نت خود را بر روی Any CPU قرار دهیم، زیرا در این حالت برنامه شما در یک سیستم 64 بیتی بلافاصله کرش خواهد کرد. تنظیمات target platform پروژه دات نتی ما حتما باید بر روی X86 تنظیم شود.
ب) پس از دریافت این پروژه و افزودن ارجاعی به اسمبلی WkHtmlToXSharp.dll، استفاده از آن به نحو زیر میباشد:
using System.IO; using WkHtmlToXSharp; using System; namespace Test2 { public class WkHtmlToXSharpTest { public static void ConvertHtmlStringToPdfTest() { using (var wk = new MultiplexingConverter()) { wk.Begin += (s, e) => Console.WriteLine("Conversion begin, phase count: {0}", e.Value); wk.Error += (s, e) => Console.WriteLine(e.Value); wk.Warning += (s, e) => Console.WriteLine(e.Value); wk.PhaseChanged += (s, e) => Console.WriteLine("PhaseChanged: {0} - {1}", e.Value, e.Value2); wk.ProgressChanged += (s, e) => Console.WriteLine("ProgressChanged: {0} - {1}", e.Value, e.Value2); wk.Finished += (s, e) => Console.WriteLine("Finished: {0}", e.Value ? "success" : "failed!"); wk.GlobalSettings.Margin.Top = "0cm"; wk.GlobalSettings.Margin.Bottom = "0cm"; wk.GlobalSettings.Margin.Left = "0cm"; wk.GlobalSettings.Margin.Right = "0cm"; wk.ObjectSettings.Web.EnablePlugins = false; wk.ObjectSettings.Web.EnableJavascript = false; wk.ObjectSettings.Load.Proxy = "none"; var htmlString = File.ReadAllText(@"c:\page.xhtml"); var tmp = wk.Convert(htmlString); File.WriteAllBytes(@"tst.pdf", tmp); } } } }
کار با وهله سازی از کلاس MultiplexingConverter شروع میشود. اگر علاقمند باشید که درصد پیشرفت کار به همراه خطاهای احتمالی پردازشی را ملاحظه کنید میتوان از رخدادگردانهایی مانند ProgressChanged و Error استفاده نمائید که نمونهای از آن در کد فوق بکارگرفته شده است.
تبدیل HTML به PDF آنچنان تنظیمات خاصی ندارد زیرا فرض بر این است که قرار است از همان تنظیمات اصلی HTML مورد نظر استفاده گردد. اما اگر نیاز به تنظیمات بیشتری وجود داشت، برای مثال به کمک GlobalSettings آن میتوان حاشیههای صفحات فایل نهایی تولیدی را تنظیم کرد.
موتور WebKit با توجه به اینکه موتور یک مرورگر است، امکان پردازش جاوا اسکریپت را هم دارد. بنابراین اگر قصد استفاده از آنرا نداشتید میتوان خاصیت ObjectSettings.Web.EnableJavascript را به false مقدار دهی کرد.
کار اصلی، در متد Convert انجام میشود. در اینجا میتوان یک رشته را که حاوی فایل HTML مورد نظر است به آن ارسال کرد و نتیجه نهایی، آرایهای از بایتها، حاوی فایل باینری PDF تولیدی است.
روش دیگر استفاده از این کتابخانه، مقدار دهی wk.ObjectSettings.Page میباشد. در اینجا میتوان Url یک صفحه اینترنتی را مشخص ساخت. در این حالت دیگر نیازی نیست تا به متد Convert پارامتری را ارسال کرد. میتوان از overload بدون پارامتر آن استفاده نمود.
یک نکته:
اگر میخواهید زبان فارسی را توسط این کتابخانه به درستی پردازش کنید، نیاز است حتما یک سطر زیر را به header فایل html خود اضافه نمائید:
<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
در ادامه مطلب قبلی آموزش (jQuery) جی کوئری 4# به ادامه بحث میپردازیم.
در پست قبل به بررسی انتخاب عناصر بر اساس موقعیت پرداختیم، در این پست به بحث "استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery" خواهیم پرداخت.
4-1- استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery
در پستهای قبلی (^ و ^ ) تعدادی از انتخاب کنندههای CSS که هر کدامشان موجب قدرت و انعطاف پذیری انتخاب اشیا موجود در صفحه میشوند را بررسی کردیم. با این وجود فیلترهای انتخاب کننده قدرتمندتری وجود دارند که توانایی ما را برای انتخاب بیشتر میکنند.
به عنوان مثال اگر بخواهید از میان تمام چک باکس ها، گزینه هایی را که تیک خورده اند انتخاب نمایید، از آنجا که تلاش برای مطابقت حالتهای اولیه کنترلهای HTML را بررسی میکنیم، jQuery انتخابگر سفارشی checked: را پیشنهاد میکند، که مجموعه از عناصر را که خاصیت checked آنها فعال باشد را برای ما برمی گرداند. براس مثال انتخاب کننده input تمامی المانهای <input> را انتخاب میکند، و انتخاب کننده input:checked تمامی inputهایی را انتخاب میکند که checked هستند. انتخاب کننده سفارشی checked:یک انتخاب کننده خصوصیت CSS عمل میکند (مانند [foo=bar]). ترکیب این انتخاب کنندهها میتواند قدرت بیشتری به ما بدهد، انتخاب کننده هایی مانند radio:checked: و checkbox:checked: .
همانطور هم که قبلا بیان شد، jQuery علاوه بر پشتیبانی از انتخاب کنندههای CSS تعدادی انتخاب کننده سفارشی را نیز شامل میشود که در جدول 3-2 شرح داده شده است.
بسیاری از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery بررسی شده برای انتخاب عناصر فرم ورود اطلاعات کاربر استفاده میشوند. این فیلترها قابلیت ادغام را دارند، برای مثال در زیر دستوری را به منظور انتخاب آن دسته از گزینههای Checkbox که تیک خورده اند و فعال هستند را مشاهده میکنید:
این فیلترها و انتخاب کنندهها کاربردهای وسیعی در صفحات اینترنتی دارند، آیا آنها حالت معکوسی نیز دارند؟
استفاده از فیلتر not:
برای آنکه نتیجه انتخاب کنندهها را معکوس کنیم میتوانیم از این فیلتر استفاده کنیم. برای مثال دستور زیر تمام عناصری را که checkBox نیستند را انتخاب میکند:
اما استفاده از این فیلتر دقت زیادی را میطلبد زیرا به سادگی ممکن است با نتیجه ای غیر منتظره مواجه شویم.
استفاده از فیلتر has:
در اینجا دیدیم که CSS انتخاب کننده قدرتمندی را ارایه کرده است که فرزندران یک عنصر را در هر سطحی که باشند (حتی اگر فرزند مستقیم هم نباشند) انتخاب میکند. برای مثال دستور زیر تمام عناصر span را که در div معرفی شده باشند را انتخاب میکند:
اما اگر بخواهیم انتخابی برعکس این انتخاب داشته باشیم، باید چه کنیم؟ برای این کار باید تمام divهایی که دارای عنصر span میباشد را انتخاب کرد. برای چنین انتخابی از فیلتر has: استفاده میکنیم. به دستور زیر توجه نمایید، این دستور تمام عناصر div را که در آنها عنصر span معرفی شده است را انتخاب میکند:
برای برخی انتخابهای پیچیده و مشکل، این فیلتر و مکانیزم بسیار کارا میباشد و به سادگی ما را به هدف دلخواه میرساند. فرض کنید میخواهیم آن خانه از جدول که دارای یک عنصر عکس خاص میباشد را پیدا کنیم. با توجه به این نکته که آن عکس از طریق مقدار src قابل تشخیص میباشد، با استفاده از فیلتر has: دستوری مانند زیر مینویسیم:
این دستور هر خانه از جدول را که این عکس در آن قرار گرفته باشد را انتخاب میکند.
همانگونه که دیدیم jQuery گزینههای بسیار متعددی را به منظور انتخاب عناصر موجود در صفحه برای ما مهیا کرده است که میتوانیم هر عنصری از صفحه را انتخاب و سپس تغییر دهیم که تغییر این عناصر در پستهای آینده بحث خواهد شد.
موفق و موید باشید.
در پست قبل به بررسی انتخاب عناصر بر اساس موقعیت پرداختیم، در این پست به بحث "استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery" خواهیم پرداخت.
4-1- استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery
در پستهای قبلی (^ و ^ ) تعدادی از انتخاب کنندههای CSS که هر کدامشان موجب قدرت و انعطاف پذیری انتخاب اشیا موجود در صفحه میشوند را بررسی کردیم. با این وجود فیلترهای انتخاب کننده قدرتمندتری وجود دارند که توانایی ما را برای انتخاب بیشتر میکنند.
به عنوان مثال اگر بخواهید از میان تمام چک باکس ها، گزینه هایی را که تیک خورده اند انتخاب نمایید، از آنجا که تلاش برای مطابقت حالتهای اولیه کنترلهای HTML را بررسی میکنیم، jQuery انتخابگر سفارشی checked: را پیشنهاد میکند، که مجموعه از عناصر را که خاصیت checked آنها فعال باشد را برای ما برمی گرداند. براس مثال انتخاب کننده input تمامی المانهای <input> را انتخاب میکند، و انتخاب کننده input:checked تمامی inputهایی را انتخاب میکند که checked هستند. انتخاب کننده سفارشی checked:یک انتخاب کننده خصوصیت CSS عمل میکند (مانند [foo=bar]). ترکیب این انتخاب کنندهها میتواند قدرت بیشتری به ما بدهد، انتخاب کننده هایی مانند radio:checked: و checkbox:checked: .
همانطور هم که قبلا بیان شد، jQuery علاوه بر پشتیبانی از انتخاب کنندههای CSS تعدادی انتخاب کننده سفارشی را نیز شامل میشود که در جدول 3-2 شرح داده شده است.
جدول 3-2: انتخاب کنندههای سفارشی jQuery
توضیح | انتخاب کننده |
عناصری را انتخاب میکند که تحت کنترل انیمیشن میباشند. در پستهای بعدی انیمیشنها توضیح داده میشوند. | animated: |
عناصر دکمه را انتخاب میکند، عناصری مانند (input[type=submit]، input[type=reset]، input[type=button]، یا button) | button: |
عناصر Checkbox را انتخاب میکند، مانند ([input[type=checkbox). | checkbox: |
عناصر checkboxها یا دکمههای رادیویی را انتخاب میکند که در حالت انتخاب باشند. | checked: |
عناصری ر انتخاب میکند که دارای عبارت foo باشند. | contains(foo) //c: |
عناصر در حالت disabled را انتخاب میکند. | disabled: |
عناصر در حالت enabledرا انتخاب میکند. | enabled: |
عناصر فایل را انتخاب میکند، مانند ([input[type=file). | file: |
عناصر هدر مانند h1 تا h6 را انتخاب میکند. | header: |
عناصر مخفی شده را انتهاب میکند. | hidden: |
عناصر تصویر را انتخاب میکند، مانند ([input[type=image). | image: |
عناصر فرم مانند input ، select، textarea، button را انتخاب میکند. | input: |
انتخاب کنندهها را برعکس میکند. | not(filter)//c: |
عناصری که فرزندی دارند را انتخاب میکند. | parent: |
عناصر password را انتخاب میکند، مانند ([input[type=password). | password: |
عناصر radio را انتخاب میکند، مانند ([input[type=radio). | radio: |
دکمههای reset را انتخاب میکند، مانند ([input[type=reset یا [button[type=reset). | raset: |
عناصری (عناصر option) را انتخاب میکند که در وضعیت selected قراردارند. | selected: |
دکمههای submit را انتخاب میکند، مانند ([input[type=submit یا [button[type=submit). | submit: |
عناصر text را انتخاب میکند، مانند ([input[type=text). | text: |
عناصری را که در وضعیت visibleباشند انتخاب میکند. | visible: |
:checkbox:checked:enabled
این فیلترها و انتخاب کنندهها کاربردهای وسیعی در صفحات اینترنتی دارند، آیا آنها حالت معکوسی نیز دارند؟
استفاده از فیلتر not:
برای آنکه نتیجه انتخاب کنندهها را معکوس کنیم میتوانیم از این فیلتر استفاده کنیم. برای مثال دستور زیر تمام عناصری را که checkBox نیستند را انتخاب میکند:
input:not(:checkbox)
استفاده از فیلتر has:
در اینجا دیدیم که CSS انتخاب کننده قدرتمندی را ارایه کرده است که فرزندران یک عنصر را در هر سطحی که باشند (حتی اگر فرزند مستقیم هم نباشند) انتخاب میکند. برای مثال دستور زیر تمام عناصر span را که در div معرفی شده باشند را انتخاب میکند:
div span
اما اگر بخواهیم انتخابی برعکس این انتخاب داشته باشیم، باید چه کنیم؟ برای این کار باید تمام divهایی که دارای عنصر span میباشد را انتخاب کرد. برای چنین انتخابی از فیلتر has: استفاده میکنیم. به دستور زیر توجه نمایید، این دستور تمام عناصر div را که در آنها عنصر span معرفی شده است را انتخاب میکند:
div:has(span)
برای برخی انتخابهای پیچیده و مشکل، این فیلتر و مکانیزم بسیار کارا میباشد و به سادگی ما را به هدف دلخواه میرساند. فرض کنید میخواهیم آن خانه از جدول که دارای یک عنصر عکس خاص میباشد را پیدا کنیم. با توجه به این نکته که آن عکس از طریق مقدار src قابل تشخیص میباشد، با استفاده از فیلتر has: دستوری مانند زیر مینویسیم:
$('tr:has(img[src$="foo.png"])')
این دستور هر خانه از جدول را که این عکس در آن قرار گرفته باشد را انتخاب میکند.
همانگونه که دیدیم jQuery گزینههای بسیار متعددی را به منظور انتخاب عناصر موجود در صفحه برای ما مهیا کرده است که میتوانیم هر عنصری از صفحه را انتخاب و سپس تغییر دهیم که تغییر این عناصر در پستهای آینده بحث خواهد شد.
موفق و موید باشید.
مطالب
آشنایی با XSLT
XSLT در واقع یک StyleSheet یا یک راهنما در مورد تبدیل فایلهای xml به
انواع و یا ساختارهای دیگری چون فایلهای html، فایلهای متنی و ... است که توسط کنسرسیوم وب ارائه شدهاست. این فایل حاوی یک سری دستورالعمل برای
برنامههای پردازشگر است که به آنها میگوید چگونه این فایل را تبدیل کنند.
اساس کار XSLT
در تصویر زیر، فایل xml به همراه xslt، به تجزیه کننده یا تحلیل کننده داده میشوند. در این قسمت هر دو فایل منبع تحلیل شده و از روی فایل xml، درختی در حافظه تهیه میشود و از فایل xslt یک سری قوانین استخراج میشوند. بعد این دو محتوای جدید تولید شده، در اختیار XSL Processor قرار گرفته و از روی آنها به ساخت درخت نتیجه (نوع درخواستی) در حافظه میرسد که در نهایت آن را به نام یک فایل مستند میکند.
اساس کار XSLT
در تصویر زیر، فایل xml به همراه xslt، به تجزیه کننده یا تحلیل کننده داده میشوند. در این قسمت هر دو فایل منبع تحلیل شده و از روی فایل xml، درختی در حافظه تهیه میشود و از فایل xslt یک سری قوانین استخراج میشوند. بعد این دو محتوای جدید تولید شده، در اختیار XSL Processor قرار گرفته و از روی آنها به ساخت درخت نتیجه (نوع درخواستی) در حافظه میرسد که در نهایت آن را به نام یک فایل مستند میکند.
توجه داشته باشید که xslt یک زبان برنامه نویسی نیست؛ ولی تعدادی دستورالعملهای مشابه و توابع داخلی در آن قرار گرفته است. در اینجا هنگام کار با نام گرهها، باید به بزرگی و کوچکی حروف توجه کنید.
پروژه نمونه
در این مقاله ما یک فایل xml داریم که قصد داریم آلبومهایی را طبق ساختار زیر، در آن قرار دهیم و سپس بر اساس قوانین xslt آن را در قالب یک فایل html نشان دهیم. فایلهای تمرینی این مقاله در این آدرس قابل دسترسی است.
ساختار فایل xml:
پروژه نمونه
در این مقاله ما یک فایل xml داریم که قصد داریم آلبومهایی را طبق ساختار زیر، در آن قرار دهیم و سپس بر اساس قوانین xslt آن را در قالب یک فایل html نشان دهیم. فایلهای تمرینی این مقاله در این آدرس قابل دسترسی است.
ساختار فایل xml:
<Albums> <Album> <name>Modern Talking</name> <cover>http://album.com/a.jpg</cover> <Genres> <Genre>POP</Genre> <Genre>Jazz</Genre> <Genre>Classic</Genre> </Genres> <Description> this is a marvelous Album </Description> <price> 25.99$ </price> </Album> </Albums>
در ابتدا فایل، برای معرفی فایل و رعایت قرارداد، فضای نام مربوطه را یا به شکل زیر
<xsl:stylesheet version="1.0"xmlns:xsl="http://www.w3.org/1999/XSL/Transform">
<xsl:transform version="1.0" xmlns:xsl="http://www.w3.org/1999/XSL/Transform">
<xsl:template match="/"> <html> .... </html> </xsl:template>
هر آدرسی که در match بنویسید، آدرسهای دستورات داخلی در ادامهی آن خواهند بود.
نمایش فیلدها
سپس در آن، کد html مورد نظر را وارد میکنیم و در میان این کدها، تگهای xslt را وارد مینماییم. کد زیر بخشی از صفحه هست که برای نمایش آلبومها استفاده میکنیم:
نمایش فیلدها
سپس در آن، کد html مورد نظر را وارد میکنیم و در میان این کدها، تگهای xslt را وارد مینماییم. کد زیر بخشی از صفحه هست که برای نمایش آلبومها استفاده میکنیم:
<div> <img src="" alt="image" /> <h3> <xsl:value-of select="albums/album/name" /> </h3> <h4>Artist Name 1</h4> <h5>POP</h5> <h6>25/5/2015</h6> <h7>this is description</h7> <div> <a href="#">More</a> </div> </div>
تگهای xsl نشان دهنده
دستورالعملهای این قالب هستند. این دستور وظیفه انتخاب یک آیتم و نمایش آن
را دارد. در قسمت select، آدرس نام آلبوم را به صورت یک مسیر، از تگ والد به
سمت پایین وارد کردهایم. این دستور العمل با اولین گره که به آن برسد،
نمایش مییابد ولی اگر بخواهیم کدهای بالا، به تعداد هر آیتم (آلبوم)
تکرار شود، از دستور العمل حلقه استفاده میکنیم:
<xsl:for-each select="albums/album"> <div> <img src="" alt="image" /> <h3> <xsl:value-of select="name" /> </h3> <h4>Artist Name 1</h4> <h5>POP</h5> <h6>25/5/2015</h6> <h7>this is description</h7> <div> <a href="#">More</a> </div> </div> </xsl:for-each>
خطوط
بالا، مرتبا گرههای album را در گره Albums، یافته و همه تگهای داخلش
را تکرار کرده و نام هر آلبوم را نیز چاپ میکند. موقعی که از حلقه استفاده میکنیم و مسیر گره والد در آن مشخص شده است، نیازی نیست که دیگر برای
دریافت نام آلبوم، کل مسیر را ذکر کنید.
ایجاد ارتباط میان دو فایل XML و XSLT
برای اجرا و تست آن باید از طریق یک ابزار که توانایی تحلیل این دستورات را دارد، استفاده کنید. یکی از همین ابزارها، مرورگر شماست. برای اینکه به مرورگر ارتباط فایل xml و xsl را بفهمانیم، تکه کد زیر را در فایل xml جهت لینک شدن مینویسیم و سپس فایل xml را در مرورگر اجرا میکنیم:
ایجاد ارتباط میان دو فایل XML و XSLT
برای اجرا و تست آن باید از طریق یک ابزار که توانایی تحلیل این دستورات را دارد، استفاده کنید. یکی از همین ابزارها، مرورگر شماست. برای اینکه به مرورگر ارتباط فایل xml و xsl را بفهمانیم، تکه کد زیر را در فایل xml جهت لینک شدن مینویسیم و سپس فایل xml را در مرورگر اجرا میکنیم:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <?xml-stylesheet type="text/xsl" href="index.xslt"?>
ساخت المان یا تگ
در ادامه بقیه فیلدها را تکمیل میکنیم. فیلد بعدی تصویر است که تصویر دیگر مانند متن، بین تگها قرار نمیگیرد و باید داخل attribute تگ تصویر درج شود. برای نمایش تصویر میتوانیم به دو شکل عمل کنیم. کد را به صورت زیر بنویسیم:
<img src="{cover}" width="200px" height="200px"> <xsl:value-of select="cover" /> </img>
<xsl:element name="img"> <xsl:attribute name="src"> <xsl:value-of select="cover"/> </xsl:attribute> <xsl:attribute name="width"> 200px </xsl:attribute> <xsl:attribute name="height"> 200px </xsl:attribute> <xsl:value-of select="cover"/> </xsl:element>
دستور العملهای بیشتر (مرتب سازی)
دستورات
xslt فقط به چند تگ بالا خلاصه نمیشود؛ بلکه دستورات شرطی ،تعریف
متغیرها، توابع داخلی جهت کار با اعداد، رشتهها و ... هم در آن وجود
دارند. یکی از همین دستورات جذاب، مرتب سازی است. دستورالعل sort به ما اجازه میدهد تا بر اساس یک فیلد، دادهها را مرتب کنیم. با افزودن کد زیر بعد
از دستور حلقه، لیست را بر اساس نام آلبوم مرتب میکنیم:
<xsl:for-each select="Albums/Album"> <xsl:sort select="name"/>
دستورات شرطی
حال تصمیم میگیریم که آلبومهای با قیمت بالاتر از 10 دلار را 2 دلار تخفیف دهیم. برای اینکار نیاز است تا با تگ if آشنا شویم:
<xsl:variable name="numprice" select="number(substring(price,1,string-length(price)-1))" /> <xsl:if test="$numprice>=10"> <h4 > <span style='text-decoration:line-through'> <xsl:value-of select="price" /> </span> <b> <xsl:value-of select="$numprice -2" />$ </b> </h4> </xsl:if>
در حال حاضر مشکلی که وجود دارد این است که ما برای قیمتهای زیر 10 دلار هیچ شرطی نداریم و این دستور if کمی سطحی برخورد میکند و برای قیمتهای زیر 10 دلار مجددا به یک if نیازمندیم. ولی دستور دیگری، مشابه دستور switch وجود دارد که استفاده از آن در شرایط دو شرط بالا مقرون به صرفه است. نام این دستور choose میباشد. خطوط بالا را به شکل زیر تغییر میدهیم:
<xsl:variable name="numprice" select="number(substring(price,1,string-length(price)-1))" /> <xsl:choose> <xsl:when test="$numprice>=10"> <h4 > <span style='text-decoration:line-through;color:red'> <xsl:value-of select="price" /> </span> <b> <xsl:value-of select="$numprice -2" />$ </b> </h4> </xsl:when> <xsl:otherwise> <b> <xsl:value-of select="$numprice" />$ </b> </xsl:otherwise> </xsl:choose>
شما میتوانید به تعداد زیادی از تگ when برای اعمال دیگر شرطها همانند دستور switch ...case استفاده کنید. در اینجا اگر قیمتها زیر 10 دلار باشند، تغییری در قیمت ایجاد نکرده و خودش را نشان میدهیم. ولی اگر از 10 دلار به بالا باشد، قیمتها دو دلار تخفیف میخورند. شکل زیر نتیجه حاصل از اضافه شدن کد بالاست:
استفاده از template ها
در این قالب ما روی فیلد تاریخ کار میکنیم و قصد داریم تاریخ را در قالب نوشتاری دیگری درج کنیم. عبارت نقطه (.) در select خط اول به معنای گره جاری است. بعد از ساخت قالب جدید آن را در محل مورد نظر در قالب اصلی یا ریشه صدا میزنیم:
در صورتی که فایل XSL نیازی به تگهایی داشته باشد که در فایل xml نیست و خودتان قصد دارید که آنها را از این طریق وارد کنید، میتوانید خطوط زیر را به کد بالا اضافه کنید:
استفاده از template ها
برای خلاصه سازی کار و جمع و جور کردن کدها میتوان از templateها استفاده کرد. شما هم در ابتدا، یک قالب یا template را برای کل سند ایجاد کردید. حالا سعی ما این است که اینبار، قالبهای کوچکتر و جرئیتر و اختصاصیتر ساخته و آنها را در قالب اصلی صدا بزنیم. برای ساخت قالب به ریشه xsl:stylesheet رفته و یک template جدید را به شکل زیر ایجاد میکنیم:
<xsl:template match="DateOfRelease"> <xsl:variable name="date" select="."/> <xsl:variable name="day" select="substring($date,1,2)"/> <xsl:variable name="month" select="number(substring($date,4,2))"/> <xsl:variable name="year" select="substring($date,7,4)"/> Release Date: <xsl:choose> <xsl:when test="$month = 1"> <xsl:value-of select="$day"/>,Jan/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 2"> <xsl:value-of select="$day"/>,Feb/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 3"> <xsl:value-of select="$day"/>,Mar/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 4"> <xsl:value-of select="$day"/>,Apr/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 5"> <xsl:value-of select="$day"/>,May/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 6"> <xsl:value-of select="$day"/>,Jun/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 7"> <xsl:value-of select="$day"/>,Jul/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 8"> <xsl:value-of select="$day"/>,Aug/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 9"> <xsl:value-of select="$day"/>,Sep/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 10"> <xsl:value-of select="$day"/>,Oct/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:when test="$month = 11"> <xsl:value-of select="$day"/>,Nov/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:when> <xsl:otherwise> <xsl:value-of select="$day"/>,Dec/<xsl:value-of select="$year"/> </xsl:otherwise> </xsl:choose> </xsl:template>
<xsl:for-each select="Albums/Album"> <xsl:sort select="name"/> <div> <img src="{cover}" width="200px" height="200px"> <xsl:value-of select="cover" /> </img> <h3> <xsl:value-of select="name" /> </h3> <h4>POP</h4> <xsl:variable name="numprice" select="number(substring(price,1,string-length(price)-1))" /> <xsl:choose> <xsl:when test="$numprice>=10"> <h4 > <span style='text-decoration:line-through;color:red'> <xsl:value-of select="price" /> </span> <b> <xsl:value-of select="$numprice -2" />$ </b> </h4> </xsl:when> <xsl:otherwise> <h4 > <b> <xsl:value-of select="$numprice -2" />$ </b> </h4> </xsl:otherwise> </xsl:choose> <h4> <!-- محل صدا زدن قالب--> <xsl:apply-templates select="DateOfRelease"/> </h4> <h4> <xsl:value-of select="Description"/> </h4> <div> <a href="#">More</a> </div> </div> </xsl:for-each>
فیلترسازی
یکی از خصوصیات دیگری که فایل
XML داشت، فیلد ژانر موسیقی بود و قصد داریم با استفاده از فیلترسازی،
تنها سبک خاصی مثل سبک پاپ را نمایش دهیم و موسیقیهایی را که خارج از این سبک
هستند، از نتیجه حذف کنیم. به همین علت دستور for-each را به شکل زیر
تغییر میدهیم:
<xsl:for-each select="Albums/Album[contains(Genres/Genre, 'POP')]">
دستور
بالا میگوید که حلقه را آلبومها حرکت بده، به شرطی که در مسیر
Genres/Genre مقداری برابر POP بیابی. حالا اگر بخواهیم این شرط را معکوس
کنیم میتوانیم عبارت را به صورت زیر درج کنیم:
<xsl:for-each select="Albums/Album[not(contains(Genres/Genre, 'POP'))]">
برای شکیل شدن کار، بهتر است که نام سبکها را در کنار تصویر هم درج کنیم. به همین علت دستور حلقه را مورد استفاده قرار میدهیم:
<xsl:for-each select="Genres/Genre"> <xsl:value-of select="."/> <xsl:if test="position() != last()"> , </xsl:if> </xsl:for-each>
دستور بالا شامل دو
تابع جدید هست که مقدار برگشتی آنها اندیس گره فعلی و اندیس آخرین گره میباشد و در عبارت شرطی ما تعیین کردهایم که بین هر سبکی که مینویسد، یک
علامت جدا کننده , هم قرار گیرد؛ به جز آخرین گره که دیگر نیازی به علامت
جدا کننده ندارد. تصویر زیر آلبوم هایی را نشان میدهد که در سبک پاپ قرار
گرفتهاند:
تبدیل xml و xsl در دات نت
string xmlfile = Application.StartupPath + "\\sampleXML.xml"; //بارگذاری فایل قوانین در حافظه XslTransform xslt = new XslTransform(); xslt.Load("sample-stylesheet.xsl"); //XPath ایجاد یک سند جدید بر اساس استاندارد XPathDocument xpath = new XPathDocument(xmlfile); //آماده سازی برای نوشتن فایل نهایی XmlTextWriter xwriter = new XmlTextWriter(xmlfile + ".html", Encoding.UTF8); //نوشتن فایل مقصد بر اساس قوانین مشخص شده xslt.Transform(xpath, null, xwriter, null); xwriter.Close();
XsltArgumentList xslArgs = new XsltArgumentList(); xslArgs.AddParam("logo", "", logo); xslArgs.AddParam("name", "", name); .... xslt.Transform(xpath, xslArgs, xwriter, null);