اشتراک‌ها
سری 5 قسمتی کار با GitHub توسط Visual Studio

Using source control (1 of 5) | Getting started with GitHub

Welcome to the Getting started with GitHub series, where you will learn how to share your code from within Visual Studio by using Git and GitHub. In this episode, Robert shows how to add a solution to source control. 

سری 5 قسمتی کار با GitHub توسط Visual Studio
اشتراک‌ها
v1.16.2 افزونه‌ی #C در Visual Studio Code منتشر شد
  • Update extension to handle upcoming breaking change to launch.json configurations in VS Code 1.28.
  • Fixed launch.json envFile option on Windows
  • Fixed a bug where OmniSharp flame was red inspite of OmniSharp loading the projects without any errors.
  • Fixed a problem with tracking virtual documents from other providers
v1.16.2 افزونه‌ی #C در Visual Studio Code منتشر شد
اشتراک‌ها
نگارش 1.13.0 افزونه #C مخصوص VSCode منتشر شد

Fixed bug where LangVersion property was not read correctly from project file, blocking C# 7.1 development.
Fixed long-standing problem with renaming files.
Added csharp.referencesCodeLens.enabled and csharp.testsCodeLens.enabled options to allow disabling/enabling for the 'references' and 'run/debug test' code lenses independently.

نگارش 1.13.0 افزونه #C مخصوص VSCode منتشر شد
نظرات مطالب
EF Code First #7
سلام وحید جان ممنون از این همه لطف

من یک پروژه را با CodeFirst شروع کردم اما یه جایی اشتباه کردم فکر کنم اشتباهم توی یکی از Mapping‌ها باشه. اگه لطف کنید ببینید مشکل چیه.بدون استفاده از Mapping مشکلی نیست و دیتا بیس با روابطی که میخوام ایجاد میشه اما وقتی از Mapping استفاده میکنم با این خطا مواجه میشم:
{"Sequence contains more than one matching element"} 
چندتا کلاس‌ها به شکل زیر هست:
public class Driver
    {
        public int Id { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public string NationalCode { get; set; }
        public string CellPhone { get; set; }
        public string LicenseNumber { get; set; }
        public bool IsDriverAssistance { get; set; }

        [InverseProperty("Driver")]
        public virtual ICollection<Transference> Transferences { get; set; }
        [InverseProperty("DriverAssistance")]
        public virtual ICollection<Transference> TransferencesForAssistance { get; set; }
        [InverseProperty("Driver")]
        public virtual ICollection<Tanker> Tankers { get; set; }
        [InverseProperty("DriverAssistance")]
        public virtual ICollection<Tanker> TankersForAssistance { get; set; }

    }

 public class Transference
    {
        public string Id { get; set; }
        public DateTime Date { get; set; }
        public Int16 Lytrazh { get; set; }
        public bool IsEMS { get; set; }
        public DateTime LoadingDate { get; set; }
        public DateTime DeliveryDate { get; set; }
        [InverseProperty("Transferences")]
        public virtual Driver Driver { get; set; }
        [InverseProperty("TransferencesForAssistance")]
        public virtual Driver DriverAssistance { get; set; }
        public virtual TypeOfTanker TypesOfTanker { get; set; }
        public virtual Tanker Tanker { get; set; }
        public virtual Consumer Consumer { get; set; }

    }
فکر کنم مشکل از این کلاس زیر باشه:
 public class TransferenceConfig : EntityTypeConfiguration<Transference>
    {
        public TransferenceConfig()
        {
            // one-to-many
            this.HasRequired(x => x.Consumer)
                .WithMany(x => x.Transferences);

                // one-to-many
            this.HasRequired(x => x.TypesOfTanker)
                .WithMany(x => x.Transferences);

            // one-to-many
            this.HasRequired(x => x.Tanker)
                .WithMany(x => x.Transferences);

            // one-to-many
            this.HasRequired(x => x.Driver)
                .WithMany(x => x.Transferences);

            // one-to-many
            this.HasRequired(x => x.DriverAssistance)
                .WithMany(x => x.Transferences);

        }
    }
مطالب
ارسال پارامتر از سی شارپ به مایکروسافت Word
فرض کنید نامه‌ای را می‌خواهیم تنظیم کنیم. سمت برنامه، شماره، تاریخ و نام مدیر عامل و ... را مشخص می‌کنیم و می‌خواهیم این اطلاعات را به ورد بفرستیم؛ همچنین متن نامه را هم در ورد تایپ کنیم و در آخر هم نامه را آرشیو کنیم. برای اینکار چندین روش وجود دارد. ما در این مقاله از روش MailMergeField و Bookmark استفاده میکنیم.

روش ایجاد الگوهای Word

ابتدا می‌خواهیم یک الگو یا Template را درست کنیم و بعد‌ها از روی آن، نامه‌ی جدیدی را ایجاد کنیم و فیلدهایش را پرکنیم. برای اینکار یک سند جدید را در Word ایجاد و به سربرگ Mailings مراجعه میکنیم. سپس دکمه‌ی Select Recipients را بزنید. در ادامه از منوی باز شده، Type a NewList را بزنید. با اینکار پنجره‌ای باز می‌شود. در اینجا دکمه‌ی Customize Columns را بزنید. این پنجره شامل فیلدهایی می‌شود که میتوانید از آن استفاده کنید و بر روی سند قرار دهید و داخل برنامه با پیدا کردن این فیلدها میتوانید بجای آن‌ها، مقدار مورد نظرتان را پاس دهید. حالا شما نیاز دارید تا از طریق دکمه‌ی Add، تمامی فیلدهای لازم یک نامه را بسازید. پس از این کار، در هر دو پنجره ، دکمه‌ی OK را بزنید. بدین صورت یک پنجره‌ی ذخیره برای شما باز می‌شود تا این فیلدهایی  را که ایجاد کردید، به عنوان یک دیتابیس کوچک ذخیره شود که تمامی فیلدها را دارا می‌باشد و هر موقع که خواستید دوباره میتوانید از همین فیلد‌ها استفاده کنید.

حالا می‌رسیم به قرار دادن این فیلد‌ها داخل سند. با ذخیره کردن فیلدها، تمامی گزینه‌های سربرگ Mailings فعال می‌شود. شما برای اینکه فیلدی را بر روی سند قرار دهید، روی Insert Merge Field کلیک و متناسب با نیازتان، فیلدها را قرار دهید و الگو را طراحی کنید. یک نمونه:


حالا فایل را با پسوند DOT. ذخیره کنید. در ادامه این فایل را در دیتابیس، به این روش ذخیره کنید: 

String FilePath = "Template Path"
// Converting File to ByteArray
byte[] FileBuffer = System.IO.File.ReadAllBytes(FilePath);
// Now you can insert this file buffer to DB

الان، الگوی ما آماده‌است و میتوانیم از طریق برنامه، به این الگو دسترسی داشته باشیم و به آن پارامتر ارسال کنیم.


روش ارسال پارامترها به الگوهای Word

حالا فرضا شما یک فرم دارید که از کاربر، اطلاعاتی را دریافت میکند و میخواهید همین اطلاعات را به Word ارسال کنید. برای اینکار ابتدا باید یک نمونه از الگویی را که طراحی کرده‌ایم، داخل سیستم ذخیره کنیم. یعنی باید آن‌را از دیتابیس فراخوانی کنیم و آن آرایه‌ی بایتی را، بر روی سیستم، تبدیل به فایل کنیم. سپس از سمت برنامه، تمامی فیلدهای موجود در این الگو را خوانده و بجای تک تک آن‌ها، مقدار مناسبی را قرار دهیم. در نهایت این فایل را توسط کدنویسی بر روی سیستم کاربر ذخیره میکنیم. فایل را تبدیل به آرایه بایتی میکنیم، داخل دیتابیس درج میکنیم و فایل را از سیستم کاربر حذف میکنیم.

بنابراین در ادامه ابتدا Assembly مربوط به MicroSoft.Office.Interop.Word را به رفرنس‌های پروژه اضافه میکنیم و سربرگش را هم Using میکنیم.


حالا می‌رسیم به کد نویسی:

کدهای زیر را به صورت سراسری داخل فرم تعریف میکنیم:

//LOCATION OF THE TEMPLATE FILE ON THE MACHINE;
Object oTemplatePath = string.Format("{0}\\NewDocument.dot", Application.StartupPath);
 
//OBJECT OF MISSING "NULL VALUE"
Object oMissing = System.Reflection.Missing.Value;
 
//OBJECTS OF FALSE AND TRUE
Object oTrue = true;
Object oFalse = false;
 
//CREATING OBJECTS OF WORD AND DOCUMENT
Microsoft.Office.Interop.Word.Application oWord = null;
Microsoft.Office.Interop.Word.Document oWordDoc = null;

سپس کدهای زیر را داخل رخ‌داد گردان کلیک دکمه‌ی مثلا "پیشنمایش" مینویسیم:
// Fetching Template ByteArray From Database => Byte[] YourTemplateByteArray = Fetch Template;

System.IO.File.WriteAllBytes(oTemplatePath.ToString(), YourByteArray);

oWord = new Microsoft.Office.Interop.Word.Application();
oWordDoc = new Microsoft.Office.Interop.Word.Document();

//Adding A New Document From A Template
oWordDoc = oWord.Documents.Add(ref oTemplatePath, ref oMissing, ref oMissing, ref oMissing);

int iTotalFields = 0;
// Finding Mailmerge Fields
foreach(Microsoft.Office.Interop.Word.Field myMergeField in oWordDoc.Fields) {
  iTotalFields++;
  Microsoft.Office.Interop.Word.Range rngFieldCode = myMergeField.Code;
  String fieldText = rngFieldCode.Text;

  // Only Get The Mailmerge Fields
  if (fieldText.StartsWith(" MERGEFIELD")) {
    // Gives The Fieldnames as Entered in .DOT File
    string fieldName = fieldText.Substring(12, fieldText.IndexOf(" ", 12) - 12);

    switch (fieldName) {
    case "Letter_No":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText(txtLetterNo.Text);
      break;

    case "Letter_Date":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText(DateTime.Now);
      break;

    case "Letter_Has_Attachment":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText("دارد یا ندارد");
      break;

      // And So On
    default:
      break;
    }
  }
}

//Showing The Document To The User
oWord.Visible = true;

در ادامه یک دکمه را برای ذخیره‌ی فایل ورد قرار می‌دهیم. زمانیکه کاربر تایپ کردنش تمام شد و هنوز برنامه‌ی ورد در حال اجراست، این دکمه را اجرا می‌کند. دقت کنید برنامه‌ی ورد نباید بسته شود؛ باید باز باشد. بعد دکمه‌ی ذخیره را می‌زنیم. با کدنویسی، برنامه‌ی Word را خودمان می‌بندیم؛ نیازی به دخالت کاربر نیست. 

oWordDoc.Save();

//Closing the file
oWordDoc.Close(ref oFalse, ref oMissing, ref oMissing);

//Quitting the application
oWord.Quit(ref oMissing, ref oMissing, ref oMissing);
byte[] FileBuffer = System.IO.File.ReadAllBytes(oTemplatePath.ToString  ());
 
// Now Insert The FileBuffer Into Database as A Letter


خوب؛ کار تمام است! حالا فیلد FileBuffer را باید بسته به کدنویسی خودتان، داخل دیتابیس ذخیره کنید که برای بعدها بتوانید آن‌را واکشی کرده و به کاربر نمایش دهید. این هم نمونه‌ی نهایی جایگذاری فیلدها: 


این آموزش را خیلی سال پیش در این تاپیک داخل فوروم برنامه نویس نوشته بودم.

مطالب
React 16x - قسمت 27 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران - بخش 2 - استخراج و نمایش اطلاعات JWT و خروج از سیستم
در قسمت قبل، در هر دو حالت ثبت نام یک کاربر جدید و همچنین ورود به سیستم، یک JSON Web Token را از سرور دریافت کرده و در local storage مرورگر، ذخیره کردیم. اکنون قصد داریم محتوای این توکن را استخراج کرده و از آن جهت نمایش اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم، استفاده کنیم. همچنین کار بهبود کیفیت کدهایی را هم که تاکنون پیاده سازی کردیم، انجام خواهیم داد.


نگاهی به محتوای JSON Web Token تولیدی

اگر مطلب قسمت قبل را پیگیری کرده باشید، پس از لاگین، یک چنین خروجی را در کنسول توسعه دهندگان مرورگر می‌توان مشاهده کرد که همان return Ok(new { access_token = jwt }) دریافتی از سمت سرور است:


اکنون این رشته‌ی طولانی را در حافظه کپی کرده و سپس به سایت https://jwt.io/#debugger-io مراجعه و در قسمت دیباگر آن، این رشته‌ی طولانی را paste می‌کنیم تا آن‌را decode کند:


برای نمونه payload آن حاوی یک چنین اطلاعاتی است:
{
  "jti": "b2921057-32a4-fbb2-0c18-5889c1ab8e70",
  "iss": "https://localhost:5001/",
  "iat": 1576402824,
  "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/nameidentifier": "1",
  "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/name": "Vahid N.",
  "DisplayName": "Vahid N.",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/userdata": "1",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": "Admin",
  "nbf": 1576402824,
  "exp": 1576402944,
  "aud": "Any"
}
در اینجا یک‌سری از اطلاعات کاربر، مانند id ، name ، DisplayName و یا حتی role او درج شده‌است؛ به همراه تاریخ صدور (iat) و انقضای (exp) این token که به صورت Unix time format بیان می‌شوند. به هر کدام از این خواصی که در اینجا ذکر شده‌اند، یک user claim گفته می‌شود. به عبارتی، این token ادعا می‌کند (claims) که نقش کاربر وارد شده‌ی به سیستم، Admin است. برای بررسی صحت این ادعا نیز یک امضای دیجیتال (مشخص شده‌ی با رنگ آبی) را به همراه این توکن سه قسمتی (قسمت‌های مختلف آن، با 2 نقطه از هم جدا شده‌اند که در تصویر نیز با سه رنگ متمایز، مشخص است)، ارائه کرده‌است. به این معنا که اگر قسمتی از اطلاعات این توکن، در سمت کاربر دستکاری شود، دیگر در سمت سرور تعیین اعتبار مجدد نخواهد شد؛ چون نیاز به یک امضای دیجیتال جدید را دارد که کلیدهای خصوصی تولید آن، تنها در سمت سرور مهیا هستند و به سمت کلاینت ارسال نمی‌شوند.


استخراج اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از JSON Web Token دریافتی

همانطور که در payload توکن دریافتی از سرور نیز مشخص است، اطلاعات ارزشمندی از کاربر، به همراه آن ارائه شده‌اند و مزیت کار با آن، عدم نیاز به کوئری گرفتن مداوم از سرور و بانک اطلاعاتی، جهت دریافت مجدد این اطلاعات است. بنابراین اکنون در برنامه‌ی React خود، قصد داریم مشابه کاری را که سایت jwt.io انجام می‌دهد، پیاده سازی کرده و به این اطلاعات دسترسی پیدا کنیم و برای مثال DisplayName را در Navbar نمایش دهیم. برای این منظور فایل app.js را گشوده و تغییرات زیر را به آن اعمال می‌کنیم:
- می‌خواهیم اطلاعات کاربر جاری را در state کامپوننت مرکزی App قرار دهیم. سپس زمانیکه کار رندر کامپوننت NavBar درج شده‌ی در متد رندر آن فرا می‌رسد، می‌توان این اطلاعات کاربر را به صورت props به آن ارسال کرد؛ و یا به هر کامپوننت دیگری در component tree برنامه.
- بنابراین ابتدا کامپوننت تابعی بدون حالت App را تبدیل به یک کلاس کامپوننت استاندارد مشتق شده‌ی از کلاس پایه‌ی Component می‌کنیم. اکنون می‌توان state را نیز به آن اضافه کرد:
class App extends Component {
  state = {};
- سپس متد componentDidMount را به این کامپوننت اضافه می‌کنیم؛ در آن ابتدا token ذخیره شده‌ی در local storage را دریافت کرده و سپس decode می‌کنیم تا payload اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم را استخراج کنیم. در آخر state را توسط این اطلاعات به روز می‌کنیم.
- برای decode کردن توکن، نیاز به نصب کتابخانه‌ی زیر را داریم:
> npm install --save jwt-decode
- پس از نصب آن، ابتدا امکانات آن‌را import کرده و سپس از آن در متد componentDidMount استفاده می‌کنیم:
import jwtDecode from "jwt-decode";
// ...

class App extends Component {
  state = {};

  componentDidMount() {
    try {
      const jwt = localStorage.getItem("token");
      const currentUser = jwtDecode(jwt);
      console.log("currentUser", currentUser);
      this.setState({ currentUser });
    } catch (ex) {
      console.log(ex);
    }
  }
ابتدا آیتمی با کلید token از localStorage استخراج می‌شود. سپس توسط متد jwtDecode، تبدیل به یک شیء حاوی اطلاعات کاربر جاری وارد شده‌ی به سیستم گشته و در آخر در state درج می‌شود. در اینجا درج try/catch ضروری است؛ از این جهت که متد jwtDecode، در صورت برخورد به توکنی غیرمعتبر، یک استثناء را صادر می‌کند و این استثناء نباید بارگذاری برنامه را با اخلال مواجه کند. از این جهت که اگر توکنی غیرمعتبر است (و یا حتی در localStorage وجود خارجی ندارد؛ برای کاربران لاگین نشده)، کاربر باید مجددا برای دریافت نمونه‌ی معتبر آن، لاگین کند.

- اکنون می‌توان شیء currentUser را به صورت props، به کامپوننت NavBar ارسال کرد:
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
        <ToastContainer />
        <NavBar user={this.state.currentUser} />
        <main className="container">


نمایش اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم در NavBar

پس از ارسال شیء کاربر به صورت props به کامپوننت src\components\navBar.jsx، کدهای این کامپوننت را به صورت زیر جهت نمایش نام کاربر جاری وارد شده‌ی به سیستم تغییر می‌دهیم:
const NavBar = ({ user }) => {
چون این کامپوننت به صورت یک کامپوننت تابعی بدون حالت تعریف شده، برای دریافت props می‌توان یا آن‌را به صورت مستقیم به عنوان پارامتر تعریف کرد و یا خواص مدنظر را با استفاده از Object Destructuring به عنوان پارامتر دریافت نمود.
سپس می‌توان لینک‌های Login و Register را به صورت شرطی رندر کرد و نمایش داد:
{!user && (
  <React.Fragment>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/login">
      Login
    </NavLink>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/register">
      Register
    </NavLink>
  </React.Fragment>
)}
در اینجا اگر شیء user تعریف شده باشد (یعنی کاربر، توکن ذخیره شده‌ای در local storage داشته باشد)، دیگر لینک‌های login و register نمایش داده نمی‌شوند. به علاوه برای اعمال && به چند المان React، نیاز است آن‌ها را داخل یک والد، مانند React.Fragment محصور کرد.

شبیه به همین حالت را برای هنگامیکه کاربر، تعریف شده‌است، جهت نمایش نام او و لینک به Logout، نیاز داریم:
{user && (
  <React.Fragment>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/logout">
      Logout
    </NavLink>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/profile">
      {user.DisplayName}
    </NavLink>
  </React.Fragment>
)}
user.DisplayName درج شده‌ی در اینجا، اطلاعات خودش را از payload توکن decode شده‌ی دریافتی از سرور، تامین می‌کند؛ با این خروجی:


فعلا تا پیش از پیاده سازی Logout، برای آزمایش آن، به کنسول توسعه دهندگان مرورگر مراجعه کرده و توکن ذخیره شده‌ی در ذیل قسمت application->storage را دستی حذف کنید. سپس صفحه را ریفرش کنید. اینبار لینک‌های به Login و Register نمایان می‌شوند.
یک مشکل! در این حالت (زمانیکه توکن حذف شده‌است)، از طریق قسمت Login به برنامه وارد شوید. هرچند این قسمت‌ها به درستی کار خود را انجام می‌دهند، اما هنوز در منوی بالای سایت، نام کاربری و لینک به Logout ظاهر نشده‌اند. علت اینجا است که در کامپوننت App، کار دریافت توکن در متد componentDidMount انجام می‌شود و این متد نیز تنها یکبار در طول عمر برنامه فراخوانی می‌شود. برای رفع این مشکل به src\components\loginForm.jsx مراجعه کرده و بجای استفاده از history.push برای هدایت کاربر به صفحه‌ی اصلی برنامه، نیاز خواهیم داشت تا کل برنامه را بارگذاری مجدد کنیم. یعنی بجای:
this.props.history.push("/");
باید از سطر زیر استفاده کرد:
window.location = "/";
این سطر سبب full page reload برنامه شده و در نتیجه متد componentDidMount کامپوننت App، یکبار دیگر فراخوانی خواهد شد. شبیه به همین کار را در کامپوننت src\components\registerForm.jsx نیز باید انجام داد.


پیاده سازی Logout کاربر وارد شده‌ی به سیستم

برای logout کاربر تنها کافی است توکن او را از local storage حذف کنیم. به همین جهت مسیریابی جدید logout را که به صورت لینکی به NavBar اضافه کردیم:
<NavLink className="nav-item nav-link" to="/logout">
   Logout
</NavLink>
به فایل src\App.js اضافه می‌کنیم.
import Logout from "./components/logout";
// ...

class App extends Component {
  render() {
    return (
          // ...
          <Switch>
            // ...
            <Route path="/logout" component={Logout} />
البته برای اینکار نیاز است کامپوننت جدید src\components\logout.jsx را با محتوای زیر ایجاد کنیم:
import { Component } from "react";

class Logout extends Component {
  componentDidMount() {
    localStorage.removeItem("token");
    window.location = "/";
  }

  render() {
    return null;
  }
}

export default Logout;
که در متد componentDidMount آن، کار حذف توکن ذخیره شده‌ی در localStorage انجام شده و سپس کاربر را با یک full page reload، به ریشه‌ی سایت هدایت می‌کنیم.


بهبود کیفیت کدهای نوشته شده

اگر به کامپوننت App دقت کنید، کلید token استفاده شده‌ی در آن، در چندین قسمت برنامه مانند login و logout، تکرار و پراکنده شده‌است. بنابراین بهتر است جزئیات پیاده سازی مرتبط با اعتبارسنجی کاربران، به ماژول مختص به آن‌ها (src\services\authService.js) منتقل شود تا سایر قسمت‌های برنامه، به صورت یک‌دستی از آن استفاده کنند و اگر در این بین نیاز به تغییری بود، فقط یک ماژول نیاز به تغییر، داشته باشد.
برای این منظور، ابتدا متد login قبلی را طوری تغییر می‌دهیم که کار ذخیره سازی توکن را نیز در authService.js انجام دهد:
const tokenKey = "token";

export async function login(email, password) {
  const {
    data: { access_token }
  } = await http.post(apiEndpoint + "/login", { email, password });
  console.log("JWT", access_token);
  localStorage.setItem(tokenKey, access_token);
}
سپس متد doSumbit کامپوننت src\components\loginForm.jsx، به صورت زیر ساده می‌شود:
const { data } = this.state;
await auth.login(data.username, data.password);
window.location = "/";

همین‌کار را برای logout نیز در authService انجام داده:
export function logout() {
  localStorage.removeItem(tokenKey);
}
و در ادامه متد componentDidMount کامپوننت Logout را برای استفاده‌ی از آن، اصلاح می‌کنیم:
import * as auth from "../services/authService";

class Logout extends Component {
  componentDidMount() {
    auth.logout();

منطق دریافت اطلاعات کاربر جاری نیز باید به authService منتقل شود؛ چون مسئولیت دریافت توکن و سپس decode آن، نباید به کامپوننت App واگذار شود:
import jwtDecode from "jwt-decode";
//...

export function getCurrentUser() {
  try {
    const jwt = localStorage.getItem(tokenKey);
    const currentUser = jwtDecode(jwt);
    console.log("currentUser", currentUser);
    return currentUser;
  } catch (ex) {
    console.log(ex);
    return null;
  }
}
سپس متد componentDidMount کامپوننت App، به صورت زیر خلاصه خواهد شد:
import * as auth from "./services/authService";

class App extends Component {
  state = {};

  componentDidMount() {
    const currentUser = auth.getCurrentUser();
    this.setState({ currentUser });
  }

جای دیگری که از localStorage استفاده شده، متد doSumbit کامپوننت ثبت نام کاربران است. این قسمت را نیز به صورت زیر به authService اضافه می‌کنیم:
export function loginWithJwt(jwt) {
   localStorage.setItem(tokenKey, jwt);
}
سپس ابتدای متد doSumbit را برای استفاده‌ی از آن به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
import * as auth from "../services/authService";
// ...
const response = await userService.register(this.state.data);
auth.loginWithJwt(response.headers["x-auth-token"]);


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-27-backend.zip و sample-27-frontend.zip
نظرات مطالب
امکان انجام محاسبات سمت کلاینت در EF Core
یک نکته‌ی تکمیلی: کدامیک از متدهای کار با رشته‌ها در سمت کلاینت پردازش می‌شوند و کدام‌ها در سمت سرور؟
در مثال‌های زیر، هر جائیکه قسمت where عبارت SQL حذف شده‌، یعنی Client-Side Evaluation رخ داده‌است:
- با اضافه شدن نوع مقایسه، محاسبه‌ی سمت کلاینت رخ می‌دهد:
var test1 = context.Blogs
.Where(blog => String.Compare(blog.Url, "A", StringComparison.Ordinal) > 0)
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
- بدون مشخص سازی نوع مقایسه، محاسبه‌ی سمت سرور را خواهیم داشت:
var test2 = context.Blogs
.Where(blog => String.Compare(blog.Url, "B") > 0)
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
// WHERE [blog].[Url] > N'B'
- در مورد متد Equals هم دقیقا به همین صورت است. با اضافه شدن نوع مقایسه، محاسبه‌ی سمت کلاینت رخ می‌دهد: 
var test3 = context.Blogs
.Where(blog => blog.Url.Equals("C", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
- بدون مشخص سازی نوع مقایسه، محاسبه‌ی سمت سرور را خواهیم داشت: 
var test3_1 = context.Blogs
.Where(blog => blog.Url.Equals("C_1"))
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
// WHERE [blog].[Url] = N'C_1'
- StartsWith و EndsWith در سمت سرور محاسبه می‌شوند:
var test4 = context.Blogs
.Where(blog => blog.Url.StartsWith("D"))
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
// WHERE [blog].[Url] LIKE N'D' + N'%' AND (LEFT([blog].[Url], LEN(N'D')) = N'D')
- اما اگر از عبارات SQL آن‌ها راضی نیستید، از متد EF.Functions.Like استفاده کنید:
var test5 = context.Blogs
.Where(blog => EF.Functions.Like(blog.Url, "S_i%"))
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
// WHERE [blog].[Url] LIKE N'S_i%'
- متدهای ToUpper و ToLower سمت سرور محاسبه می‌شوند (هرچند اگر از SQL Server استفاده می‌کنید، Collation پیش‌فرض آن غیرحساس به حروف کوچک و بزرگ است و در اکثر مواقع نیازی به یک چنین متدهایی نیست):
var test6 = context.Blogs
.Where(blog => blog.Url.ToUpper() == "E")
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
// WHERE UPPER([blog].[Url]) = N'E'
- اما حالت‌های Invariant دار آن‌ها خیر و در سمت کلاینت محاسبه می‌شوند:
var test7 = context.Blogs
.Where(blog => blog.Url.ToUpperInvariant() == "F")
.ToList();
// SELECT [blog].[BlogId], [blog].[Url]
// FROM [Blogs] AS [blog]
اشتراک‌ها
گوگل کد به زودی از دسترس خارج خواهد شد

When we started the Google Code project hosting service in 2006, the world of project hosting was limited. We were worried about reliability and stagnation, so we took action by giving the open source community another option to choose from. Since then, we’ve seen a wide variety of better project hosting services such as GitHub and Bitbucket bloom. Many projects moved away from Google Code to those other systems. To meet developers where they are, we ourselves migrated nearly a thousand of our own open source projects from Google Code to GitHub. 

گوگل کد به زودی از دسترس خارج خواهد شد
نظرات مطالب
آموزش Linq - بخش ششم : عملگرهای پرس و جو قسمت دوم
یک مثال :  فرض کنید می‌خواهیم فراوانی کلمات موجود در یک متن را از طریق عملگر GroupBy محاسبه کنیم :
var article = "date datetime datelocal Groups dnttips the elements Groups the elements dnttips the".Split(' ');
var result = article.GroupBy(x => x).Select(x => new { Word = x.Key, Count = x.Count() });
foreach (var item in result)
{
   Console.WriteLine($"{item.Word} : {item.Count}");
}
خروجی
date : 1
datetime : 1
datelocal : 1
Groups : 2
dnttips : 2
the : 3
elements : 2