مدل Student را به شکل زیر در نظر بگیرید
public class Student { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string Family { get; set; } public DateTime Birthdate { get; set; } public string Tel { get; set; } public string CellPhone { get; set; } [Email] public string Email { get; set; } }
: آن را به صورت زیر ViewModel
public class StudentViewModel { public string Name { get; set; } public string Family { get; set; } public string Email { get; set; } }
برای نگاشت مجموعهای از مدل Student به مجموعهای از مدل StudentViewModel داریم:
public ActionResult Index() { var model = db.Students.ToList(); AutoMapper.Mapper.CreateMap<Student,StudentViewModel>(); var studentViewModel = AutoMapper.Mapper.Map<List<Student>, IEnumerable<StudentViewModel>>(model); return View(studentViewModel); }
که اگر دستور
AutoMapper.Mapper.CreateMap<Student,StudentViewModel>();
:را استفاده نکنیم، خطای زیر اتفاق میافتد
An exception of type 'AutoMapper.AutoMapperMappingException' occurred in AutoMapper.dll but was not handled in user code
اغلب برنامههای AngularJS 2.0، اطلاعات خود را از طریق پروتکل HTTP، از سرور دریافت میکنند. برنامه یک درخواست Get را صادر کرده و سپس سرور پاسخ مناسبی را ارائه میدهد.
مقدمهای بر RxJS
اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:
یک Observable، آرایهای است که اعضای آن به صورت غیر همزمان (asynchronously) در طول زمان دریافت میشوند. برای مثال پس از شروع یک عملیات async، ابتدا عنصر اول آرایه دریافت میشود، پس از مدتی عنصر دوم و در آخر عنصر سوم آن. به همین جهت از Observableها برای مدیریت دادههای async مانند دریافت اطلاعات از یک وب سرور، استفاده میشود.
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانهی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده میکند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده میشود. Observableها امکانی را فراهم میکنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخدادهایی از وقوع آنها مطلع شد.
در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده میشد. Observableها تفاوتهای قابل ملاحظهای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر میگرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازهی زمانی باز میگرداند.
- برخلاف Promises، میتوان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی میکنند.
البته باید عنوان کرد که هنوز هم میتوان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.
تنظیمات اولیهی کار با RxJS در AngularJS 2.0
برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آنها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحهی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفتهاست:
این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژهی جاری موجود است. همچنین در این صفحه، مدخل Rx.js نیز ذکر شدهاست.
ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه میکنیم. با نحوهی ثبت سرویسها در قسمت قبل آشنا شدیم:
از آنجائیکه میخواهیم سرویس HTTP، در تمام کامپوننتهای برنامه در دسترس باشد، آنرا در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننتهای موجود، یا همان کامپوننت ریشهی سایت، ثبت و معرفی میکنیم. بنابراین سرویس توکار HTTP یا HTTP_PROVIDERS به لیست پروایدرها، اضافه شدهاست.
ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام میکند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری میشود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب میشوند که عملگرهای ویژهی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.
ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON
چون در ادامه میخواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامهی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر میدهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشهی Models اضافه کرده:
و سپس اکشن متد Products، لیست محصولات فرضی این سرویس را بازگشت میدهد:
در اینجا از JSON.NET جهت بازگشت camel case نام خواص مورد نیاز در سمت کاربر، استفاده شدهاست.
برای مطالعهی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانهی JSON.NET»
به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه میدهد.
ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0
اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائهی لیست محصولات، میخواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:
از آنجائیکه این سرویس دارای یک وابستگی تزریق شدهاست، ذکر ()Injectable@، پیش از تعریف نام کلاس، ضروری است.
در سازندهی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شدهاست. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، میتوان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویسها به کامپوننتها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شدهی در متغیر productUrl_ ارسال میکند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژولهای Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شدهاند.
متد http get یک Observable را بازگشت میدهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شدهاست. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایهای از محصولات درنظر گرفته شدهاست.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایهی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار میگیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت میکند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار میگیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایهای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی میتوان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام میدهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و دادههای دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شدهاست.
یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json میبایستی از response.json().data استفاده میشد.
گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور
تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
در کلاس ProductListComponent، در متد ngOnInit که در آن کار آغاز و مقدار دهی وابستگیهای کامپوننت انجام میشود، متد ()productService.getProducts_ فراخوانی شدهاست. این متد یک Observable را بر میگرداند. بنابراین برای پردازش نتیجهی آن نیاز است متد subscribe را در ادامهی آن، زنجیر وار ذکر کرد.
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجهی دریافتی را میتوان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت میکند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا میشود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایهی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی میشود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شدهاست.
اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.
یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شدهاست:
به این معنا که پروایدر HTTP یا همان HTTP_PROVIDERS، جایی معرفی نشدهاست. البته مشکلی از این لحاظ در برنامه وجود ندارد و این پروایدر در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت شدهاست. مشکل اینجا است که مرورگر، فایل قدیمی http://localhost:2222/app/app.component.js را کش کردهاست (به همراه تمام اسکریپتهای دیگر) و این فایل قدیمی، فاقد تعریف سرویس HTTP است. بنابراین با حذف کش مرورگر و دریافت فایلهای js جدید، مشکل برطرف خواهد شد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip
خلاصهی بحث
برای کار با سرور و ارسال درخواستهای HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننتهای تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازندهی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده میکند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت میگیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجهی عملیات را پردازش میکند.
مقدمهای بر RxJS
اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:
"dependencies": { "rxjs": "5.0.0-beta.2" },
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانهی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده میکند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده میشود. Observableها امکانی را فراهم میکنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخدادهایی از وقوع آنها مطلع شد.
در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده میشد. Observableها تفاوتهای قابل ملاحظهای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر میگرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازهی زمانی باز میگرداند.
- برخلاف Promises، میتوان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی میکنند.
البته باید عنوان کرد که هنوز هم میتوان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.
تنظیمات اولیهی کار با RxJS در AngularJS 2.0
برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آنها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحهی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفتهاست:
<!-- Required for http --> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script>
ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه میکنیم. با نحوهی ثبت سرویسها در قسمت قبل آشنا شدیم:
import { Component } from 'angular2/core'; import { HTTP_PROVIDERS } from 'angular2/http'; import 'rxjs/Rx'; // Load all features import { ProductListComponent } from './products/product-list.component'; import { ProductService } from './products/product.service'; @Component({ selector: 'pm-app', template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <pm-products></pm-products> </div> `, directives: [ProductListComponent], providers: [ ProductService, HTTP_PROVIDERS ] }) export class AppComponent { pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP"; }
ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام میکند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری میشود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب میشوند که عملگرهای ویژهی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.
ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON
چون در ادامه میخواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامهی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر میدهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشهی Models اضافه کرده:
namespace MVC5Angular2.Models { public class Product { public int ProductId { set; get; } public string ProductName { set; get; } public string ProductCode { set; get; } public string ReleaseDate { set; get; } public decimal Price { set; get; } public string Description { set; get; } public double StarRating { set; get; } public string ImageUrl { set; get; } } }
using System.Collections.Generic; using System.Text; using System.Web.Mvc; using MVC5Angular2.Models; using Newtonsoft.Json; using Newtonsoft.Json.Serialization; namespace MVC5Angular2.Controllers { public class HomeController : Controller { // GET: Home public ActionResult Index() { return View(); } public ActionResult Products() { var products = new List<Product> { new Product { ProductId= 2, ProductName= "Garden Cart", ProductCode= "GDN-0023", ReleaseDate= "March 18, 2016", Description= "15 gallon capacity rolling garden cart", Price= (decimal) 32.99, StarRating= 4.2, ImageUrl= "app/assets/images/garden_cart.png" }, new Product { ProductId= 5, ProductName= "Hammer", ProductCode= "TBX-0048", ReleaseDate= "May 21, 2016", Description= "Curved claw steel hammer", Price= (decimal) 8.9, StarRating= 4.8, ImageUrl= "app/assets/images/rejon_Hammer.png" } }; return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(products, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; } } }
برای مطالعهی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانهی JSON.NET»
به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه میدهد.
ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0
اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائهی لیست محصولات، میخواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:
import { Injectable } from 'angular2/core'; import { IProduct } from './product'; import { Http, Response } from 'angular2/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; @Injectable() export class ProductService { private _productUrl = '/home/products'; constructor(private _http: Http) { } getProducts(): Observable<IProduct[]> { return this._http.get(this._productUrl) .map((response: Response) => <IProduct[]>response.json()) .do(data => console.log("All: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } }
در سازندهی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شدهاست. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، میتوان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویسها به کامپوننتها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شدهی در متغیر productUrl_ ارسال میکند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژولهای Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شدهاند.
متد http get یک Observable را بازگشت میدهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شدهاست. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایهای از محصولات درنظر گرفته شدهاست.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایهی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار میگیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت میکند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار میگیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایهای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی میتوان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام میدهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و دادههای دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شدهاست.
یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json میبایستی از response.json().data استفاده میشد.
گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور
تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
errorMessage: string; ngOnInit(): void { //console.log('In OnInit'); this._productService.getProducts() .subscribe( products => this.products = products, error => this.errorMessage = <any>error); }
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجهی دریافتی را میتوان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت میکند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا میشود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایهی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی میشود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شدهاست.
اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.
یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شدهاست:
EXCEPTION: No provider for Http!
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip
خلاصهی بحث
برای کار با سرور و ارسال درخواستهای HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننتهای تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازندهی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده میکند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت میگیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجهی عملیات را پردازش میکند.
لطفا در صورت امکان توضیح دهید در معماری توزیع شده چرا از کافکا برای Message broker استفاده کردید؟ و مثلا چرا RabbitMq رو انتخاب نکردید؟ با توجه به اینکه مرسوم است که میگویند در سیستم هایی که سرعت ارسال پیام و Real time بودن برای شما اهمیت داشته باشد rabbit انتخاب بهتری است.
در جهت تکمیل بحث "بررسی امنیتی، حین استفاده از jQuery Ajax"، یک مورد دیگر را هم میتوان اضافه کرد: چگونه صفحهی معروف Add service reference را در VS.NET جهت سرویس WCF خود از کار بیندازیم؟
راه حل آن هم بسیار ساده است اما چون عموما در منابع مرتبط با جملات و کلمات بیش از حد فنی بیان میشود، شاید از دید دور مانده باشد:
اگر WCF Service تولیدی شما تنها قرار است توسط برنامهی Silverlight یا جاوا اسکریپتی موجود در پروژهی جاری مورد استفاده قرار گیرد، باید Meta Data مرتبط با آن سرویس را جهت بالابردن امنیت سیستم، حذف نمود. توسط این Meta Data میتوان ServiceContract ، OperationContract و سایر اطلاعات یک WCF Service را استخراج نمود.
الف) روش غیر فعال کردن متادیتا در یک Ajax enabled WCF Service
به فایل وب کانفیگ برنامه مراجعه کرده و تغییر زیر را اعمال کنید:
...
<behavior name="">
<serviceMetadata httpGetEnabled="false" httpsGetUrl="false" />
...
</behavior>
...
ب) روش غیرفعال کردن متادیتا در یک Silverlight enabled WCF Service
ابتدا قسمت الف را اعمال نموده سپس تغییر زیر را نیز لحاظ نمائید (IMetadataExchange به صورت کامنت درآمده):
<!-- <endpoint address="mex" binding="mexHttpBinding"
contract="IMetadataExchange" /> -->
با این تغییرات ساده، گزینهی Add service reference دیگر قابلیت تشخیص خودکار اطلاعات سرویس شما را نداشته و با یک خطا متوقف خواهد شد:
The HTML document does not contain Web service discovery information.
Metadata contains a reference that cannot be resolved.
سؤال:
1- آیا با این تغییر در عملکرد WCF سرویس ما اخلال ایجاد خواهد شد؟
پاسخ: خیر. تنها Web service discovery information را از کار انداختهایم.
2- در صورت تغییر کدهای WCF Service چه باید کرد؟
پاسخ: اگر امضای متدها و اینترفیسهای تعریف شده تغییری نداشتهاند، لزومی به هیچ نوع تغییری نیست. در غیراینصورت، سریع موارد الف و ب فوق را به حالت اول برگردانده، کلاینت مورد استفاده را به روز کنید، مجددا متادیتا را حذف نمائید.
سناریویی را در نظر بگیرید که برای هر کدام از مدلهای Article, Video, Event میخواهیم قابلیت کامنتگذاری جداگانهای را داشته باشیم. چندین روش برای پیادهسازی این سناریو وجود دارد که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت.
Polymorphic association
در این روش بجای تعریف چند کلید خارجی، تنها یک فیلد جنریک را تعریف خواهیم کرد که میتواند همزمان یک ارجاع را به مدلهای مطرح شده داشته باشد. برای تعیین نوع کلید هم نیاز به یک فیلد دیگر جهت تعیین نوع ارجاع خواهیم داشت. در واقع با کمک آن میتوانیم تشخیص دهیم که ارجاع موردنظر به کدام موجودیت اشاره دارد:
public enum CommentType { Article, Video, Event } public class Comment { public int Id { get; set; } public string CommentText { get; set; } public string User { get; set; } public int? TypeId { get; set; } public CommentType CommentType { get; set; } } public class Article { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Slug { get; set; } public string Description { get; set; } } public class Video { public int Id { get; set; } public string Url { get; set; } public string Description { get; set; } } public class Event { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public DateTimeOffset? Start { get; set; } public DateTimeOffset? End { get; set; } } public class MyDbContext : DbContext { public DbSet<Article> Articles { get; set; } public DbSet<Video> Videos { get; set; } public DbSet<Event> Events { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options) => options.UseSqlite("Data Source=polymorphic.db"); }
این روش در واقع به عنوان یک Anti Pattern و SQL Smell شناخته میشود؛ زیرا امکان کوئری گرفتن از دیتابیس را دشوار خواهد کرد. اکثر فریمورکهای غیر داتنتی به صورت توکار قابلیت پیادهسازی این نوع ارتباط را ارائه میدهند. اما در Entity Framework باید به صورت دستی تنظیمات انجام شوند و همچنین به دلیل نداشتن ارجاع مستقیم (کلید خارجی) درون جدول Comments با مشکل data integrity مواجه خواهیم شد. یکی دیگر از مشکلات آن امکان درج orphaned record است؛ زیرا هیچ Constraintی بر روی Polymorphic Key تعریف نشدهاست. در این روش مدیریت واکشی اطلاعات سخت خواهد بود و در حین کوئری گرفتن دیتا باید CommentType را نیز به همراه TypeId به صورت صریحی قید کنیم:
var articleComments = dbContext.Comments .Where(x => x.CommentType == CommentType.Article && x.TypeId.Value == 1); foreach (var articleComment in articleComments) { Console.WriteLine(articleComment.CommentText); }
Join Table Per Relationship Type
یک روش دیگر ایجاد Join Table به ازای هر ارتباط است:
public class Comment { public int Id { get; set; } public string CommentText { get; set; } public string User { get; set; } public virtual ICollection<ArticleComment> ArticleComments { get; set; } public virtual ICollection<VideoComment> VideoComments { get; set; } public virtual ICollection<EventComment> EventComments { get; set; } } public class Article { public Article() { ArticleComments = new HashSet<ArticleComment>(); } public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Slug { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<ArticleComment> ArticleComments { get; set; } } public class Video { public Video() { VideoComments = new HashSet<VideoComment>(); } public int Id { get; set; } public string Url { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<VideoComment> VideoComments { get; set; } } public class Event { public Event() { EventComments = new HashSet<EventComment>(); } public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public DateTimeOffset? Start { get; set; } public DateTimeOffset? End { get; set; } public virtual ICollection<EventComment> EventComments { get; set; } } public class MyDbContext : DbContext { public DbSet<Article> Articles { get; set; } public DbSet<ArticleComment> ArticleComments { get; set; } public DbSet<Video> Videos { get; set; } public DbSet<VideoComment> VideoComments { get; set; } public DbSet<Event> Events { get; set; } public DbSet<EventComment> EventComments { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options) => options.UseSqlite("Data Source=polymorphic.db"); protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<ArticleComment>(entity => { entity.HasKey(e => new { e.CommentId, e.ArticleId }) .HasName("PK_dbo.ArticleComments"); entity.HasIndex(e => e.ArticleId) .HasName("IX_ArticleId"); entity.HasIndex(e => e.CommentId) .HasName("IX_ArticleCommentId"); entity.HasOne(d => d.Article) .WithMany(p => p.ArticleComments) .HasForeignKey(d => d.ArticleId) .HasConstraintName("FK_dbo.ArticleComments_dbo.Articles_ArticleId"); entity.HasOne(d => d.Comment) .WithMany(p => p.ArticleComments) .HasForeignKey(d => d.CommentId) .HasConstraintName("FK_dbo.ArticleComments_dbo.Comments_CommentId"); }); modelBuilder.Entity<VideoComment>(entity => { entity.HasKey(e => new { e.CommentId, e.VideoId }) .HasName("PK_dbo.VideoComments"); entity.HasIndex(e => e.VideoId) .HasName("IX_VideoId"); entity.HasIndex(e => e.CommentId) .HasName("IX_VideoCommentId"); entity.HasOne(d => d.Video) .WithMany(p => p.VideoComments) .HasForeignKey(d => d.VideoId) .HasConstraintName("FK_dbo.VideoComments_dbo.Videos_VideoId"); entity.HasOne(d => d.Comment) .WithMany(p => p.VideoComments) .HasForeignKey(d => d.CommentId) .HasConstraintName("FK_dbo.VideoComments_dbo.Comments_CommentId"); }); modelBuilder.Entity<EventComment>(entity => { entity.HasKey(e => new { e.CommentId, e.EventId }) .HasName("PK_dbo.EventComments"); entity.HasIndex(e => e.EventId) .HasName("IX_EventId"); entity.HasIndex(e => e.CommentId) .HasName("IX_EventCommentId"); entity.HasOne(d => d.Event) .WithMany(p => p.EventComments) .HasForeignKey(d => d.EventId) .HasConstraintName("FK_dbo.EventComments_dbo.Events_EventId"); entity.HasOne(d => d.Comment) .WithMany(p => p.EventComments) .HasForeignKey(d => d.CommentId) .HasConstraintName("FK_dbo.EventComments_dbo.Comments_CommentId"); }); } }
همانطور که مشاهده میکنید روش فوق نیاز به اضافه کردن مدلهای بیشتری دارد و همچنین تمام روابط چند به چند نیز نیاز است به صورت کامل تنظیم شوند. مزیت این روش داشتن Constraint برای تمامی کلیدهای خارجی است؛ بنابراین میتوانیم از صحت دیتا مطمئن شویم:
var article = new Article { Title = "Article A", Slug = "article_a", Description = "No Description" }; var comment = new Comment { CommentText = "It's great", User = "Sirwan" }; dbContext.ArticleComments.Add(new ArticleComment { Article = article, Comment = comment }); dbContext.SaveChanges(); var articleOne = dbContext.Articles .Include(article => article.ArticleComments) .ThenInclude(comment => comment.Comment) .First(article => article.Id == 1); var article1Comments = articleOne.ArticleComments.Select(x => x.Comment); Console.WriteLine(article1Comments.Count());
Exclusive Belongs To
یک روش دیگر، اضافه کردن ارجاعی به ازای هر کدام از مدلهای عنوان شده، درون موجودیت Comment میباشد که به صورت nullable خواهند بود. بنابراین اگر به عنوان مثال بخواهیم برای یک Article یک کامنت داشته باشیم، کلید رکورد ذخیره شده را به عنوان کلید خارجی در جدول Comments اضافه خواهیم کرد:
public class Comment { public int Id { get; set; } public string CommentText { get; set; } public string User { get; set; } // Article public virtual Article Article { get; set; } public int? ArticleId { get; set; } // Video public virtual Video Video { get; set; } public int? VideoId { get; set; } // Event public virtual Event Event { get; set; } public int? EventId { get; set; } } public class Article { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Slug { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } public class Video { public int Id { get; set; } public string Url { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } public class Event { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public DateTimeOffset? Start { get; set; } public DateTimeOffset? End { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } public class MyDbContext : DbContext { public DbSet<Article> Articles { get; set; } public DbSet<Video> Videos { get; set; } public DbSet<Event> Events { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options) => options.UseSqlite("Data Source=polymorphic.db"); }
این روش از لحاظ منطقی و طراحی دیتابیس بدون اشکال است؛ زیرا مقدار نامعتبری را نمیتوانیم برای کلیدهای خارجی درج کنیم. چون برای کلیدهای تعریف شده درون جدول Comment یکسری Constraint تعریف شدهاند که صحت دیتای ورودی را بررسی خواهند کرد. حتی در صورت نیاز نیز میتوانیم یک Constraint ترکیبی را جهت مطمئن شدن از خالی نبودن همزمان ستونهای FK اضافه کنیم. البته SQLite Provider از HasCheckConstraint پشتیبانی نمیکند، ولی اگر به عنوان مثال از MySQL استفاده میکنید میتوانید Constraint موردنظر را اینگونه اضافه کنید:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Comment>(entity => entity.HasCheckConstraint("CHECK_FKs", "(`ArticleId` IS NOT NULL) AND (`VideoId` IS NOT NULL) AND (`EventId` IS NOT NULL)")); }
با طراحی فوق میتوانیم مطمئن شویم که orphaned record نخواهیم داشت. اما اگر تعداد مدلها بیشتر شوند، باید به ازای هر مدل جدید، یک ارجاع به آن را به جدول Comment اضافه کنیم که در نهایت با تعداد زیادی کلیدهای خارجی مواجه خواهیم شد که در آن واحد فقط یکی از آنها مقدار دارند و بقیه NULL خواهند شد. در مقابل، مزیت این روش، امکان کوئری نویسی سادهی آن است:
var articles = dbContext.Articles .Include(x => x.Comments).Where(x => x.Id == 1); foreach (var article in articles) { Console.WriteLine($"{article.Title} - Comments: {article.Comments.Count}"); } var comment = dbContext.Comments.Include(x => x.Article) .FirstOrDefault(x => x.Id == 1); Console.WriteLine(comment?.Article.Title);
کدهای مطلب جاری را میتوانید از اینجا دریافت کنید (هر مثال بر روی برنچی جدا قرار دارد)
اشتراکها