The TimeSpan after which the authentication ticket stored inside the cookie expires. ExpireTimeSpan is added to the current time to create the expiration time for the ticket. The ExpiredTimeSpan value always goes into the encrypted AuthTicket verified by the server. It may also go into the Set-Cookie header, but only if IsPersistent is set. To set IsPersistent to true, configure the AuthenticationProperties passed to SignInAsync. The default value of ExpireTimeSpan is 14 days.
یک برنامهی Vue.js را ایجاد کنید و سپس یک پوشه را در فولدر src بنام mixins بسازید. در این پوشه یک فایل را با نام دلخواهی از نوع جاوااسکریپت، ایجاد کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید:
export default { data() { return { title: 'Mixins are cool', copyright: 'All rights reserved. Product of super awesome people' }; }, created: function () { this.greetings(); }, methods: { greetings() { console.log('Howdy my good fellow!'); } } };
برای استفاده از mixin بشکل زیر عمل میکنیم. در واقع کد زیر شامل تمام موارد تعریف شده در myMixin.js میباشد.
<script> import myMixin from './mixins/myMixin' export default { name: 'app', //را دریافت میکند mixins آرایه ای از mixins:[myMixin] } </script> <style>
نکته: در صورتیکه بین mixin و کامپوننت، دادههای همنامی وجود داشته باشد، اولویت با داده یا تابعی است که در خود کامپوننت تعریف شدهاست. مثال زیر را در نظر بگیرید:
export default { data() { return { blogName: 'google.com' }; }, methods: { print() { console.log(this.blogName); } } };
و در کامپوننتی که از mixin فوق استفاده میکند:
<script> import myMixin from "./mixins/myMixin"; import duplicateFuncData from "./mixins/duplicateFuncData"; export default { name: "app", data() { return { // و کامپوننت جاری تکراری ست mixin نام این متغیر در blogName: "microsoft.com" }; }, methods: { // و کامپوننت جاری تکراری ست ولی عملکرد متفاوت دارد mixin نام این تابع در print() { alert(this.blogName); } }, components: {}, //را دریافت میکند mixins آرایه ای از mixins: [myMixin, duplicateFuncData] }; </script>
و نتیجهی اجرا:
تعریف mixin بصورت سراسری: وقتی یک mixin را بصورت global تعریف میکنیم، تمام نمونههای وهله سازی شده از vue، دارای قابلیتهای تعریف شدهی در mixin میباشند. کد main.js را بشکل زیر تغییر میدهیم. اکنون با اجرای برنامه، به ازای هر نمونهای از vue که وهله سازی میشود، تابع زیر اجرا میگردد.
import Vue from 'vue' import App from './App.vue' Vue.config.productionTip = false // بصورت سراسری تعریف شده Vue.mixin({ created: function () { alert('from global mixin') } }) new Vue({ render: h => h(App), }).$mount('#app')
نتیجهگیری:
1) استفاده از mixin باعث اجتناب از تکرار کدها و دادههای تکراری میشود (DRY).
2) از mixin در ساخت پلاگین برای Vue.js استفاده میشود.
// 3. inject some component options Vue.mixin({ created: function () { // some logic ... } ... })
3) اگر mixin و کامپوننتی که از mixin استفاده میکند، هر دو توابع lifecycle را پیاده سازی کرده باشند، اول توابع lifecycle مربوط به mixin اجرا میشود و سپس توابع lifecycle مربوط به کامپوننت.
4) اگر دو کامپوننت، mixin مشترکی را استفاده کنند، دادههای آنها share نخواهد شد و برای اینکه دو کامپوننتی که از mixin واحدی استفاده میکنند بتوانند از دادههای یکسانی در mixin استفاده کنند، نیاز به تزریق وابستگی دارند.
5) اگر از ادغام قسمت جاوااسکریپتی و HTML مربوط به کامپوننتها ناراضی هستید، یک راه حل جداسازی، استفاده از mixin به ازای هر کامپوننت است.
6) استفاده از mixin باعث به روزسانی، نگهداری و توسعهی سادهتر و همچنین ماژولار بودن برنامه میشود.
نکته: برای اجرای برنامه و دریافت پکیجهای مورد استفاده در مثال جاری، نیاز است دستور زیر را اجرا کنید:
npm install
تولید پویای کد در زمان اجرا توسط Reflection.Emit
Reflection چیست؟
Reflection چیزهایی هستند که با نگاه در یک آینه قابل مشاهدهاند. در این حالت شخص میتواند قسمتهای مختلف ظاهر خود را برانداز کرده یا قسمتی را تغییر دهید. اما این مساله چه ربطی به دنیای دات نت دارد؟ در دات نت با استفاده از Reflection میتوان به اطلاعات اشیاء یک برنامهی در حال اجرا دسترسی یافت. برای مثال نام کلاسهای مختلف آن چیست یا درون کلاسی خاص، چه متدهایی قرار دارند. همچنین با استفاده از Reflection میتوان رفتارهای جدیدی را نیز به کلاسها و اشیاء افزود یا آنها را تغییر داد.
همواره عنوان میشود که از Reflection به دلیل سربار بالای آن پرهیز کنید و تنها از آن به عنوان آخرین راه حل موجود استفاده نمائید و این دقیقا موردی است که در مباحث جاری بیشتر از آن استفاده خواهد شد: ساخت اشیاء جدید در زمان اجرا به کمک کدهای IL و امکانات Reflection
نگاهی به امکانات متداول Reflection
در مثال بعد، نگاهی خواهیم داشت به امکانات متداول Reflection، مانند دسترسی به متدها و خواص یک کلاس و تعویض مقدار یا فراخوانی آنها:
using System; namespace FastReflectionTests { class Person { public string Name { set; get; } public string Speak() { return string.Format("Hello, my name is {0}.", this.Name); } } class Program { static void Main(string[] args) { //روش متداول var vahid = new Person { Name = "Vahid" }; Console.WriteLine(vahid.Speak()); var type = vahid.GetType(); //نمایش متدهای یک کلاس var methods = type.GetMethods(); foreach (var method in methods) { Console.WriteLine(method.Name); } //تغییر مقدار یک خاصیت var setNameMethod = type.GetMethod("set_Name"); setNameMethod.Invoke(obj: vahid, parameters: new[] { "Ali" }); //فراخوانی یک متد var speakMethod = type.GetMethod("Speak"); var result = speakMethod.Invoke(obj: vahid, parameters: null); Console.WriteLine(result); } } }
Hello, my name is Vahid. set_Name get_Name Speak ToString Equals GetHashCode GetType Hello, my name is Ali.
در اینجا یک کلاس شخص با خاصیت نام او تعریف شده است؛ به همراه متدی که رشتهای را نمایش خواهد داد.
در متد Main برنامه، ابتدا یک وهله جدید از این شخص ایجاد شده و سپس به روش متداول، متد Speak آن فراخوانی گردیده است. در ادامه کار از امکانات Reflection برای انجام همین امور کمک گرفته شده است.
کار با دریافت نوع یک وهله شروع میشود. برای نمونه در اینجا توسط vahid.GetType به نوع وهله ساخته شده دسترسی یافتهایم. سپس با داشتن این type، میتوان به کلیه امکانات Reflection دسترسی یافت. برای مثال توسط GetMethods، لیست کلیه متدهای موجود در کلاس شخص بازگشت داده میشود.
اگر به خروجی فوق دقت کنید، پس از سطر اول، 7 سطر بعدی نمایانگر متدهای موجود در کلاس شخص هستند. شاید عنوان کنید که این کلاس به نظر یک متد بیشتر ندارد. اما در دات نت اشیاء از شیء Object مشتق میشوند و چهار متد ToString، Equals، GetHashCode و GetType متعلق به آن هستند. همچنین خواص تعریف شده نیز در اصل به دو متد set و get به صورت خودکار در کدهای IL برنامه ترجمه خواهند شد. از همین متد set_Name در ادامه برای مقدار دهی خاصیت نام وهله ایجاد شده استفاده شده است.
همانطور که ملاحظه میکنید برای فراخوانی یک وهله از طریق Reflection، ابتدا توسط متد type.GetMethod میتوان به آن دسترسی یافت و سپس با فراخوانی متد Invoke، میتوان متد مدنظر را بر روی یک شیء مهیا با پارامترهایی که ذکر میکنیم، فراخوانی کرد. اگر این متد پارامتری ندارد، آنرا نال قرار خواهیم داد.
تا اینجا مقدمهای را ملاحظه نمودید که بیشتر جهت تکمیل بحث، حفظ روابط منطقی قسمتهای مختلف آن و یادآوری مباحث مرتبط با Reflection ذکر شدند.
ایجاد اشیاء در زمان اجرای برنامه
یکی از کلاسهای مهم Reflection که در منابع مختلف کمتر به آن پرداخته شده است، کلاس DynamicMethod آن است که از آن میتوان برای ایجاد اشیاء و یا متدهایی پویا در زمان اجرا استفاده کرد. این کلاس قرار گرفته در فضای نام System.Reflection.Emit، دارای یک ILGenerator است که میتوان به آن OpCodeهایی را اضافه کرد. زمانیکه کار ایجاد این متدپویا به پایان رسید، با استفاده از Delegates امکان دسترسی و اجرای این متد پویا وجود خواهد داشت.
یک مثال کامل را در این زمینه در ادامه ملاحظه مینمائید:
using System; using System.Reflection.Emit; namespace FastReflectionTests { class Program { static double Divider(int a, int b) { return a / b; } delegate double DividerDelegate(int a, int b); static void Main(string[] args) { //روش متداول Console.WriteLine(Divider(10, 2)); //تعریف امضای متد var myMethod = new DynamicMethod( name: "DividerMethod", returnType: typeof(double), parameterTypes: new[] { typeof(int), typeof(int) }, m: typeof(Program).Module); //تعریف بدنه متد var il = myMethod.GetILGenerator(); il.Emit(opcode: OpCodes.Ldarg_0); //بارگذاری پارامتر اول بر روی پشته ارزیابی il.Emit(opcode: OpCodes.Ldarg_1); //بارگذاری پارامتر دوم بر روی پشته ارزیابی il.Emit(opcode: OpCodes.Div); // دو پارامتر از پشته ارزیابی دریافت و تقسیم خواهند شد il.Emit(opcode: OpCodes.Ret); // دریافت نتیجه نهایی از پشته ارزیابی و بازگشت آن //فراخوانی متد پویا //روش اول var result = myMethod.Invoke(obj: null, parameters: new object[] { 10, 2 }); Console.WriteLine(result); //روش دوم var method = (DividerDelegate)myMethod.CreateDelegate(delegateType: typeof(DividerDelegate)); Console.WriteLine(method(10, 2)); } } }
در ابتدای این مثال جدید یک متد متداول تقسیم کننده دو عدد را ملاحظه میکنید. در ادامه قصد داریم overload دیگری از این متد را توسط کدهای MSIL در زمان اجرا ایجاد کنیم که دو پارامتر int را قبول میکند.
کار با وهله سازی کلاس DynamicMethod موجود در فضای نام System.Reflection.Emit شروع میشود. در اینجا کار تعریف امضای متد جدید باید صورت گیرد. برای مثال نام آن چیست، نوع خروجی آن کدام است. نوع پارامترهای آن چیست و نهایتا این متدی که قرار است به صورت پویا به برنامه اضافه شود، باید در کجا قرار گیرد. برای اینکار از Module خود کلاس Program برنامه استفاده شده است.
پس از تعریف امضای متد پویا، نوبت به تعریف بدنهی آن میرسد. کار با دریافت یک ILGenerator که میتوان در آن کدهای IL را وارد کرد شروع میشود. مابقی آن تعریف کدهای IL توسط متد Emit است و پیشتر با مقدمات اسمبلی دات نت در قسمتهای قبلی مبحث جاری آشنا شدهایم. ابتدا دو Ldarg فراخوانی شدهاند تا دو پارامتر ورودی متد را دریافت کنند. سپس Div بر روی آنها صورت گرفته و نهایتا نتیجه بازگشت داده شده است.
خوب؛ تا اینجا موفق شدیم اولین متد پویای خود را ایجاد نمائیم. برای اجرا آن حداقل دو روش وجود دارد:
الف) فراخوانی متد Invoke بر روی آن. با توجه به اینکه قرار نیست این متد بر روی وهلهی خاصی اجرا شود، اولین پارامتر آن null وارد شده است و سپس پارامترهای این متد پویا توسط آرگومان دوم متد Invoke وارد شدهاند.
ب) میتوان این عملیات را اندکی شکیلتر کرد. برای اینکار پیش از متد Main برنامه یک delegate به نام DividerDelegate تعریف شده است. سپس با استفاده از متد CreateDelegate، خروجی این متد پویا را تبدیل به یک delegate کردهایم. اینبار فراخوانی متد پویا بسیار شبیه به متدهای معمولی میشود.
$.get('http://site-url', function(data) { //این تابع پس از پایان کار عملیات ایجکسی در آینده فراخوانی خواهد شد });
$.get('http://site-url/0', function(data0) { // callback #1 $.get('http://site-url/1', function(data1) { // callback #2 $.post('http://site-url/2', function(data2) { // callback #3 }); }); });
روشهای زیادی برای حل این مساله ارائه شدهاست و در حال حاضر کار کردن با promiseها متداولترین روش حل مدیریت فراخوانی کدهای همزمان جاوا اسکریپتی است. برای نمونه اگر از AngularJS استفاده کنید، سرویسهای آن برای دریافت اطلاعات از سرور، از یک چنین مفهومی استفاده میکنند.
Promise در جاوا اسکریپت چیست؟
شیء Promise، نمایانگر قراردادی است که در آینده میتواند مورد قبول واقع شود، یا رد گردد. بررسی این قرارداد، تنها یکبار میتواند رخ دهد (پذیرش یا رد آن). هنگامیکه این بررسی صورت گرفت (رد یا پذیرش آن و نه هردو)، یک callback برای اطلاع رسانی فراخوانی میگردد. سپس این callback میتواند یک Promise دیگر را سبب شود. به این ترتیب میتوان Promiseها را زنجیر وار به یکدیگر متصل کرد. برای نمونه jQuery به صورت توکار از promises پشتیبانی میکند:
// returns a promise $.get('http://site-url/0') .then(function(data) { // callback 1 // returns a promise return $.get('http://site-url/1'); }) .then(function(data) { // callback 2 // returns a promise return $.post('http://site-url/2'); }) .then(function(data) { // callback 3 });
در این حالت، هر callback حداقل سه کار را میتواند انجام دهد:
الف) یک promise دیگر را بازگشت دهد. نمونه آنرا با return $.get در کدهای فوق ملاحظه میکنید.
ب) خاتمه عادی. همینجا کار promise با مقدار بازگشت داده شده، پایان مییابد.
ج) صدور یک استثناء. سبب برگشت خوردن و عدم پذیرش promise میشود.
استفاده از Promises در سایر کتابخانهها
jQuery پیاده سازی توکاری از promises دارد؛ اما سایر کتابخانهها، مانند AngularJS ایی که مثال زده شده چطور عمل میکنند؟
استانداردی به نام +Promises/A جهت یک دست سازی پیاده سازیهای promise در جاوا اسکریپت پیشنهاد شدهاست. jQuery نیمی از آنرا پیاده سازی کردهاست؛ اما کتابخانهی دیگری به نام Q Library، پیاده سازی نسبتا مفصلتری را از این استاندارد ارائه میدهد. فریم ورک AngularJS نیز در پشت صحنه از همین کتابخانه برای پیاده سازی promises استفاده میکند.
آشنایی با کتابخانه Q
استفاده مقدماتی از Q همانند مثالی است که از jQuery ملاحظه کردید.
Q.fcall(callback1) .then(callback2);
Q.fcall(function() { return $.get('http://my-url'); }) .then(callback3);
function waitForClick() { var deferred = Q.defer(); $('#okButton').click(function() { deferred.resolve(); }); $('#cancelButton').click(function() { deferred.reject(); }); return deferred.promise; } Q.fcall(waitForClick) .then(function() { // ok button was clicked }, function() { // cancel button was clicked });
در ادامه کار، اینبار متد then، دو callback را قبول میکند. Callback اول پس از پذیرش قرار داد و Callback دوم پس از رد قرار داد، فراخوانی خواهد گردید.
در رنجیره تعریف شده، اگر معادلی برای reject درنظر گرفته نشده باشد، مانند مثال ذیل:
Q.fcall(myFunction1) .then(success1) .then(success2, failure1);
همچنین اگر نتیجهی success1 با شکست مواجه شود نیز failure1 فراخوانی میگردد. اما باید درنظر داشت که شکست success2، توسط failure1 مدیریت نمیشود.
Promises در AngularJS
در AngularJS امکانات کتابخانه Q توسط پارامتری به نام q$ در اختیار سرویسهای برنامه قرار میگیرد (تزریق میشود):
var app = angular.module("myApp", []); app.factory('dataSvc', function($http, $q){ var basePath="api/books"; getAllBooks = function(){ var deferred = $q.defer(); $http.get(basePath).success(function(data){ deferred.resolve(data); }).error(function(err){ deferred.reject("service failed!"); }); return deferred.promise; }; return{ getAllBooks:getAllBooks }; }); app.controller('HomeController', function($scope, $window, dataSvc){ function initialize(){ dataSvc.getAllBooks().then(function(data){ $scope.books = data; }, function(msg){ $window.alert(msg); }); } initialize(); });
اکنون در کنترلری که قرار است از این سرویس استفاده کند، متد then کتابخانه Q را ملاحظه میکنید که دو Callback متناظر resolve و reject مدیریت promise بازگشت داده شده را به همراه دارد. اگر عملیات Ajaxایی موفقیت آمیز باشد، شیء books را مقدار دهی میکند و اگر خیر، پیامی را به کاربر نمایش خواهد داد.
پشتیبانی مرورگرهای جدید از استاندارد Promise
در حال حاضر کروم 32 و نگارشهای شبانه فایرفاکس، Promise را که جزئی از استاندارد JavaScript شدهاست، به صورت توکار و بدون نیاز به کتابخانههای جانبی، پشتیبانی میکنند.
if (window.Promise) { // Check if the browser supports Promises var promise = new Promise(function(resolve, reject) { //asynchronous code goes here }); }
if (window.Promise) { console.log('Promise found'); var promise = new Promise(function(resolve, reject) { // async if (result) { resolve(data); } else { reject('error'); } }); promise.then(function(data) { console.log('Promise fulfilled.'); }, function(error) { console.log('Promise rejected.'); }); } else { console.log('Promise not available'); }
هدف: استفاده از کتابخانهی jsSHA
میخواهیم در یک برنامهی AngularJS 2.0، از کتابخانهی jsSHA استفاده کرده و هش SHA512 یک رشته را محاسبه کنیم.
تامین پیشنیازهای اولیه
میتوان فایلهای این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است اینکار را توسط npm مدیریت کنیم. به همین جهت فایل package.json آنرا گشوده و سپس مدخل متناظری را به آن اضافه کنید:
"dependencies": { // ... "jssha": "^2.1.0", // ... },
بارگذاری فایلهای کتابخانه به صورت پویا
یک روش استفاده از این کتابخانه یا هر کتابخانهی جاوا اسکریپتی، افزودن مدخل تعریف آن به صفحهی index.html است:
<script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script>
// map tells the System loader where to look for things var map = { // ... 'jssha': 'node_modules/jssha/src' }; // packages tells the System loader how to load when no filename and/or no extension var packages = { // ... 'jssha': { main: 'sha512.js', defaultExtension: 'js' } };
به این ترتیب هر زمانیکه کار import این کتابخانه صورت گیرد، بارگذاری پویای آن انجام خواهد شد. به علاوه ابزارهای بسته بندی و deploy پروژه هم این فایل را پردازش کرده و به صورت خودکار، کار bundling، فشرده سازی و یکی سازی اسکریپتها را انجام میدهند.
استفاده از jsSHA به صورت untyped
پس از دریافت بستههای این کتابخانه و مشخص سازی نحوهی بارگذاری پویای آن، اکنون نوبت به استفادهی از آن است. در اینجا منظور از untyped این است که فرض کنیم برای این کتابخانه، فایلهای typings مخصوص TypeScript وجود ندارند و پس از جستجوی در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped نتوانستهایم معادلی را برای آن پیدا کنیم. بنابراین فایل جدید untyped-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; var jsSHA = require("jssha"); // ==> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions //declare var jsSHA: any; // ==> this requires adding <script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script> to the first page manually. @Component({ templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/untyped-sha.component.html' }) export class UnTypedShaComponent implements OnInit { hash: String; ngOnInit(): void { let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT"); shaObj.update("This is a test"); this.hash = shaObj.getHash("HEX"); } }
<h1>SHA-512 Hash / UnTyped</h1> <p>String: This is a test</p> <p>HEX: {{hash}}</p>
هر زمانیکه فایلهای typing یک کتابخانهی جاوا اسکریپتی در دسترس نبودند، فقط کافی است از روش declare var jsSHA: any استفاده کنید. در اینجا any به همان حالت استاندارد و بینوع جاوا اسکریپت اشاره میکند. در این حالت برنامه بدون مشکل کامپایل خواهد شد؛ اما از تمام مزایای TypeScript مانند بررسی نوعها و همچنین intellisense محروم میشویم.
در این مثال در hook ویژهای به نام OnInit، کار ساخت شیء SHA را انجام داده و سپس هش عبارت This is a test محاسبه شده و به خاصیت عمومی hash انتساب داده میشود. سپس این خاصیت عمومی، در قالب این کامپوننت از طریق روش interpolation نمایش داده شدهاست.
دو نکتهی مهم
الف) اگر از روش declare var jsSHA: any استفاده کردید، کار بارگذاری فایل sha512.js به صورت خودکار رخ نخواهد داد؛ چون ماژولی را import نمیکند. بنابراین تعاریف systemjs.config.js ندید گرفته خواهد شد. در این حالت باید از همان روش متداول افزودن تگ script این کتابخانه به فایل index.html استفاده کرد.
ب) برای بارگذاری پویای کتابخانهی jsSHA بر اساس تعاریف فایل systemjs.config.js از متد require کمک بگیرید:
var jsSHA = require("jssha");
استفاده از jsSHA به صورت typed
کتابخانهی jsSHA در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jssha دارای فایل d.ts. مخصوص خود است. برای نصب آن از یکی از دو روش ذیل استفاده کنید:
الف) نصب دستی فایلهای typings
npm install -g typings typings install jssha --save --ambient
ب) تکمیل فایل typings.ts
{ "ambientDependencies": { // ... "jssha": "registry:dt/jssha#2.1.0+20160317120654" } }
پس از نصب فایلهای typings این پروژه، به فایل main.ts مراجعه کرده و مدخل ذیل را به ابتدای آن اضافه کنید:
/// <reference path="../typings/browser/ambient/jssha/index.d.ts" />
در ادامه فایل جدید typed-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; //import { jsSHA } from "jssha"; import * as jsSHA from "jssha"; // ===> var jsSHA = require("jssha"); // ===> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions @Component({ templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/typed-sha.component.html' }) export class TypedShaComponent implements OnInit{ hash: String; ngOnInit(): void { let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT"); shaObj.update("This is a test"); this.hash = shaObj.getHash("HEX"); } }
در اینجا تنها نکتهی مهم و جدید نسبت به روش قبل (استفاده از jsSHA به صورت untyped)، روش import این کتابخانه است. روش "import * as jsSHA from "jssha به عبارت var jsSHA = require("jssha") ترجمه میشود که در نهایت سبب بارگذاری خودکار فایلهای jssha بر اساس تعاریف مداخل آن در فایل systemjs.config.js میگردد.
کدهای کامل این پروژه را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
پس از مدتی که از شروع به کار یک سیستم میگذرد، همانطور که تعریف ایندکسهای مفید سرعت جستجوها را بالا میبرد، ایجاد fragmentation در آنها نیز تاثیر منفی در کارآیی خواهد داشت. به همین منظور نیاز است هر از چندگاهی بررسی شود میزان fragmentation ایندکسها چقدر است. اگر این میزان بیش از 30 درصد بود توصیه شده است که از دستور DBCC INDEXDEFRAG استفاده شود یا بازسازی مجدد ( rebuild ) ایندکسها صورت گیرد.
یکی دیگر از امکانات dmv های اس کیوال سرورهای 2005 به بعد، ارائه آمار میزان fragmentation ایندکسها است که کوئری آن به صورت زیر میتواند باشد:
USE dbName;
SELECT OBJECT_NAME(DMV.object_id) AS TABLE_NAME,
SI.NAME AS INDEX_NAME,
avg_fragmentation_in_percent AS FRAGMENT_PERCENT,
DMV.record_count
FROM sys.dm_db_index_physical_stats(DB_ID(), NULL, NULL, NULL, 'SAMPLED') AS
DMV
LEFT OUTER JOIN SYS.INDEXES AS SI
ON DMV.OBJECT_ID = SI.OBJECT_ID
AND DMV.INDEX_ID = SI.INDEX_ID
WHERE avg_fragmentation_in_percent > 10
AND index_type_desc IN ('CLUSTERED INDEX', 'NONCLUSTERED INDEX')
AND DMV.record_count >= 2000
ORDER BY
TABLE_NAME DESC
باید در نظر داشت که اجرای این کوئری بر روی یک دیتابیس حجیم زمانبر بوده و احتمالا عملکرد سیستم را تحت تاثیر قرار میدهد. بنابراین استفاده از آن در خارج از ساعات کاری باید مد نظر باشد. بازسازی ایندکسها نیز به همین صورت است.
برای بازسازی تمامی ایندکسهای یک دیتابیس مفروض میتوان از کوئری زیر استفاده کرد:
DECLARE @TableName VARCHAR(255)
DECLARE @sql NVARCHAR(500)
DECLARE @fillfactor INT
SET @fillfactor = 80
DECLARE TableCursor CURSOR
FOR
SELECT OBJECT_SCHEMA_NAME([object_id]) + '.' + NAME AS TableName
FROM sys.tables
OPEN TableCursor
FETCH NEXT FROM TableCursor INTO @TableName
WHILE @@FETCH_STATUS = 0
BEGIN
SET @sql = 'ALTER INDEX ALL ON ' + @TableName +
' REBUILD WITH (FILLFACTOR = ' + CONVERT(VARCHAR(3), @fillfactor) + ')'
EXEC (@sql)
FETCH NEXT FROM TableCursor INTO @TableName
END
CLOSE TableCursor
DEALLOCATE TableCursor
چندی پیش در تالار T-SQL سوالی مطرح شد راجع به مساله ای که معروف است به top N per group.
تنها موضوعی که باعث شد من مطلبی راجع به آن بنویسم محدودیتی بود که کاربر مورد نظر داشت؛ که آن محدودیت چیزی نبود جز: query بایستی در نسخه 2000 جوابگو باشد.
قطعا شده است که بخواهید مثلا به ازای هر مشتری آخرین سفارش آن را انتخاب کنید. این مساله Top N نامیده میشود.
فرض کنید جدولی داریم که حاوی سفارشات مشتریان میباشد. هر مشتری میتواند چندین سفارش داشته باشد؛ هر سفارش دارای حداقل دو مقدار "تاریخ سفارش" و "مبلغ سفارش است". هدف پیدا کردن آخرین سفارشات هر مشتری میباشد.
نکته: اگر چند تاریخ برای آخرین سفارش مشتری وجود داشت آنگاه بایستی بر اساس مبلغ سفارش مرتب سازی نزولی صورت بگیرد. یا به عبارت دیگر ابتدا باید مرتب سازی نزولی بر اساس ستون تاریخ سفارش انجام شود و سپس مرتب سازی نزولی بر اساس ستون مبلغ سفارش.
فرض میگیریم دادههای جدول ما چیزیست شبیه به این:
سطرهایی از جدول که رنگی شده اند سطرهای مورد نظر ما هستند که باید در خروجی ظاهر شوند.
دادههای جدول با کمک قابلیت Sort نرم افزار word مرتب سازی شده اند، این تصویر را به این خاطر در اینجا قرار دادم چون که دیدم میتواند در شفاف سازی مساله به من کمک کند.
ابتدا مرتب سازی نزولی بر اساس ستون order_date انجام گرفته و سپس مرتب سازی نزولی بر اساس ستون order_value. و در پایان اولین سطر مربوط به هر مشتری به عنوان خروجی مورد نظر انتخاب میشوند.
راه حل ها
خب پر واضح است که در نسخه 2005 و بعد از آن سادهترین و بهینهترین راه حل استفاده از تابع row_number میباشد.
SELECT row_id, customer_id, order_date, order_value FROM (SELECT *, ROW_NUMBER() OVER(PARTITION BY customer_id ORDER BY order_date DESC, order_value DESC) AS rnk FROM table_name )t WHERE rnk = 1;
اما با محدودیتی که در نسخه 2000 وجود دارد راه حلی بهتر از این پیدا نخواهیم کرد:
SELECT * FROM table_name t WHERE row_id = (SELECT TOP 1 row_id FROM table_name WHERE customer_id = t.customer_id ORDER BY order_date DESC, order_value DESC);
حالا چه میشود راه حلی بخواهیم مستقل از هر یک از نسخههای SQL Server:
SELECT MIN(row_id) AS row_id, customer_id, order_date, order_value FROM table_name t WHERE order_date = (SELECT MAX(order_date) FROM table_name WHERE customer_id = t.customer_id) AND order_value = (SELECT MAX(order_value) FROM table_name WHERE customer_id = t.customer_id AND order_date = (SELECT MAX(order_date) FROM table_name WHERE customer_id = t.customer_id)) GROUP BY customer_id, order_date, order_value;
با استفاده از AutoComplete TextBoxes میتوان گوشهای از زندگی روزمرهی کاربران یک برنامه را سادهتر کرد. مشکل مهم dropDownList ها دریک برنامهی وب، عدم امکان تایپ قسمتی از متن مورد نظر و سپس نمایان شدن آیتمهای متناظر با آن در اسرع وقت میباشد. همچنین با تعداد بالای آیتمها هم حجم صفحه و زمان بارگذاری را افزایش میدهند. راه حلهای بسیار زیادی برای حل این مشکل وجود دارند و یکی از آنها ایجاد AutoComplete TextBoxes است. پلاگینهای متعددی هم جهت پیاده سازی این قابلیت نوشته شدهاند منجمله jQuery Autocomplete . این پلاگین دیگر توسط نویسندهی اصلی آن نگهداری نمیشود اما توسط برنامه نویسی دیگر در github ادامه یافته است. در ادامه نحوهی استفاده از این افزونه را در ASP.NET Webforms بررسی خواهیم کرد.
الف) دریافت افزونه
لطفا به آدرس GitHub ذکر شده مراجعه نمائید.
سپس برای مثال پوشهی js را به پروژه افزوده و فایلهای jquery-1.5.min.js ، jquery.autocomplete.js ، jquery.autocomplete.css و indicator.gif را در آن کپی کنید. فایل indicator.gif به همراه مجموعهی دریافتی ارائه نمیشود و یک آیکن loading معروف میتواند باشد.
علاوه بر آن یک فایل جدید custom.js را نیز جهت تعاریف سفارشی خودمان اضافه خواهیم کرد.
ب) افزودن تعاریف افزونه به صفحه
در ذیل نحوهی افزودن فایلهای فوق به یک master page نمایش داده شده است.
در اینجا از قابلیتهای جدید ScriptManager (موجود در سرویس پک یک دات نت سه و نیم و یا دات نت چهار) جهت یکی کردن اسکریپتها کمک گرفته شده است. به این صورت تعداد رفت و برگشتها به سرور بهجای سه مورد (تعداد فایلهای اسکریپت مورد استفاده)، یک مورد (نهایی یکی شده) خواهد بود و همچنین حاصل نهایی به صورت خودکار به شکلی فشرده شده به مرورگر تحویل داده شده، سرآیندهای کش شدن اطلاعات به آن اضافه میگردد (که در سایر حالات متداول اینگونه نیست)؛ به علاوه Url نهایی آن هم بر اساس hash فایلها تولید میشود. یعنی اگر محتوای یکی از این فایلها تغییر کرد، چون Url نهایی تغییر میکند، دیگر لازم نیست نگران کش شدن و به روز نشدن اسکریپتها در سمت کاربر باشیم.
<%@ Master Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Site.master.cs" Inherits="AspNetjQueryAutocompleteTest.Site" %>
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>
<asp:PlaceHolder Runat="server">
<link href="<%= ResolveClientUrl("~/js/jquery.autocomplete.css")%>" rel="stylesheet" type="text/css" />
</asp:PlaceHolder>
<asp:ContentPlaceHolder ID="head" runat="server">
</asp:ContentPlaceHolder>
</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<asp:ScriptManager ID="ScriptManager1" runat="server">
<CompositeScript>
<Scripts>
<asp:ScriptReference Path="~/js/jquery-1.5.min.js" />
<asp:ScriptReference Path="~/js/jquery.autocomplete.js" />
<asp:ScriptReference Path="~/js/custom.js" />
</Scripts>
</CompositeScript>
</asp:ScriptManager>
<div>
<asp:ContentPlaceHolder ID="ContentPlaceHolder1" runat="server">
</asp:ContentPlaceHolder>
</div>
</form>
</body>
</html>
ج) افزودن یک صفحهی ساده به برنامه
<%@ Page Title="" Language="C#" MasterPageFile="~/Site.Master" AutoEventWireup="true"
CodeBehind="default.aspx.cs" Inherits="AspNetjQueryAutocompleteTest._default" %>
<asp:Content ID="Content1" ContentPlaceHolderID="head" runat="server">
</asp:Content>
<asp:Content ID="Content2" ContentPlaceHolderID="ContentPlaceHolder1" runat="server">
<asp:TextBox ID="txtShenas" runat="server" />
</asp:Content>
فرض کنید میخواهیم افزونهی ذکر شده را به TextBox استاندارد فوق اعمال کنیم. ID این TextBox در نهایت به شکل ContentPlaceHolder1_txtShenas رندر خواهد شد. البته در ASP.NET 4.0 با تنظیم ClientIDMode=Static میتوان ID انتخابی خود را به جای این ID خودکار درنظر گرفت و اعمال کرد. اهمیت این مساله در قسمت (ه) مشخص میگردد.
د) فراهم آوردن اطلاعات مورد استفاده توسط افزونهی AutoComplete به صورت پویا
مهمترین قسمت استفاده از این افزونه، تهیهی اطلاعاتی است که باید نمایش دهد. این اطلاعات باید به صورت فایلی که هر سطر آن حاوی یکی از آیتمهای مورد نظر است، تهیه گردد. برای این منظور میتوان از فایلهای ASHX یا همان Generic handlers استفاده کرد:
using System;
using System.Data.SqlClient;
using System.Text;
using System.Web;
namespace AspNetjQueryAutocompleteTest
{
public class AutoComplete : IHttpHandler
{
public void ProcessRequest(HttpContext context)
{
string prefixText = context.Request.QueryString["q"];
var sb = new StringBuilder();
using (var conn = new SqlConnection())
{
//todo: این مورد باید از فایل کانفیگ خوانده شود
conn.ConnectionString = "Data Source=(local);Initial Catalog=MyDB;Integrated Security = true";
using (var cmd = new SqlCommand())
{
cmd.CommandText = @" select Field1 ,Field2 from tblData where Field1 like @SearchText + '%' ";
cmd.Parameters.AddWithValue("@SearchText", prefixText);
cmd.Connection = conn;
conn.Open();
using (var sdr = cmd.ExecuteReader())
{
if (sdr != null)
while (sdr.Read())
{
string field1 = sdr.GetValue(0) == DBNull.Value ? string.Empty : sdr.GetValue(0).ToString().Trim();
string field2 = sdr.GetValue(1) == DBNull.Value ? string.Empty : sdr.GetValue(1).ToString().Trim();
sb.AppendLine(field1 + "|" + field2);
}
}
}
}
context.Response.Write(sb.ToString());
}
public bool IsReusable
{
get
{
return false;
}
}
}
}
در این مثال از ADO.NET کلاسیک استفاده شده است تا به عمد نحوهی تعریف پارامترها یکبار دیگر مرور گردند. اگر از LINQ to SQL یا Entity framework یا NHibernate و موارد مشابه استفاده میکنید، جای نگرانی نیست؛ زیرا کوئریهای SQL تولیدی توسط این ORMs به صورت پیش فرض از نوع پارامتری هستند (+).
در این مثال اطلاعات دو فیلد یک و دوی فرضی از جدولی با توجه به استفاده از like تعریف شده دریافت میگردد. به عبارتی همان متد StartsWith معروف LINQ بکارگرفته شده است.
به صورت خلاصه افزونه، کوئری استرینگ q را به این فایل ashx ارسال میکند. سپس کلیه آیتمهای شروع شده با مقدار دریافتی، از بانک اطلاعاتی دریافت شده و هر کدام قرارگرفته در یک سطر جدید بازگشت داده میشوند.
اگر دقت کرده باشید در قسمت sb.AppendLine ، با استفاده از "|" دو مقدار دریافتی از هم جدا شدهاند. عموما یک مقدار کفایت میکند (در 98 درصد موارد) ولی اگر نیاز بود تا توضیحاتی نیز نمایش داده شود از این روش نیز میتوان استفاده کرد. برای مثال یک مقدار خاص به همراه توضیحات آن به عنوان یک آیتم نمایش داده شده مد نظر است.
ه) اعمال نهایی افزونه به TextBox
در ادامه پیاده سازی فایل custom.js برای استفاده از امکانات فراهم شده در قسمتهای قبل ارائه گردیده است:
function formatItem(row) {
return row[0] + "<br/><span style='text-align:justify;' dir='rtl'>" + row[1] + "</span>";
}
$(document).ready(function () {
$("#ContentPlaceHolder1_txtShenas").autocomplete('AutoComplete.ashx', {
//Minimum number of characters a user has to type before the autocompleter activates
minChars: 0,
delay: 5,
//Only suggested values are valid
mustMatch: true,
//The number of items in the select box
max: 20,
//Fill the input while still selecting a value
autoFill: false,
//The comparison doesn't looks inside
matchContains: false,
formatItem: formatItem
});
});
پس از این مقدمات، اعمال افزونهی autocomplete به textBox ایی با id مساوی ContentPlaceHolder1_txtShenas ساده است. اطلاعات از فایل AutoComplete.ashx دریافت میگردد و تعدادی از خواص پیش فرض این افزونه در اینجا مقدار دهی شدهاند. لیست کامل آنها را در فایل jquery.autocomplete.js میتوان مشاهده کرد.
تنها نکتهی مهم آن استفاده از پارامتر اختیاری formatItem است. اگر در حین تهیهی AutoComplete.ashx خود تنها یک آیتم را در هر سطر نمایش میدهید و از "|" استفاده نکردهاید، نیازی به ذکر آن نیست. در این مثال ویژه، فیلد یک در یک سطر و فیلد دو در سطر دوم یک آیتم نمایش داده میشوند:
<Reference Include="NHibernate, Version=2.1.0.4000, Culture=neutral, PublicKeyToken=aa95f207798dfdb4, processorArchitecture=MSIL">
همانطور که ملاحظه میکنید، شماره نگارش فایل، PublicKeyToken و غیره دقیقا ذکر میشوند. حال اگر همین پروژه را بخواهید به نگارش 3.2 ارتقاء دهید، احتمالا به روش متداول کپی اسمبلی جدید در پوشه bin برنامه اکتفاء خواهید کرد. برنامه هم پس از یک Rebuild، به خوبی کامپایل میشود و مشکلی ندارد. اما به محض اجرا و دیباگ در VS.NET، با خطای زیر مواجه خواهید شد:
Could not load file or assembly 'NHibernate, Version=2.0.0.4000, Culture=neutral, PublicKeyToken=aa95f207798dfdb4'
or one of its dependencies. The located assembly's manifest definition does not match the assembly reference.
(Exception from HRESULT: 0x80131040)
بله! هنوز به دنبال نگارش 2 میگردد و به نظر، نگارش 3.2 جدید را ندید گرفته است. مشکل هم به همان مدخل دقیق موجود در فایل پروژه برنامه، مرتبط است. این مدخل صرفا با copy/paste فایلهای جدید در پوشه bin برنامه یا rebuild پروژه، «به روز نمیشود» !
یا باید دستی این فایل csproj یا vbproj را ویرایش کنید، یا یکبار باید از داخل VS.NET این ارجاعات را حذف کرده و مجددا بر اساس فایلهای جدید ایجاد کنید تا فایل پروژه برنامه بر این اساس به روز شود.
این مشکلی هست که حداقل با تمام مثالهای NHibernate دریافتی از این سایت خواهید داشت.
روش دیگر حل این مشکل، مراجعه به خواص اسمبلی اضافه شده در لیست ارجاعات پروژه در VS.NET و خاموش کردن گزینهی "Specific Version" آن است.
به صورت خلاصه حین به روز رسانی اسمبلیهای دارای امضای دیجیتال:
- یا باید ارجاعات دارای امضای دیجیتال را حذف و بار دیگر اضافه کنید.
- یا باید فایل پروژه برنامه را با یک ویرایشگر متنی ساده باز کرده و شماره نگارشها را اصلاح کنید. (سادهترین روش ممکن)
- یا خاموش کردن بررسی Specific Version را هم آزمایش کنید.
These are the customer-reported issues addressed in 15.7.3:
- VS2017 compiler creates broken debug build using Qt framework and generates 'Invalid address specified to RtlValidateHeap' error.
- Incorrect code generation for matrix multiplication.
- VS 2017 Update 7: Git History Codelens only showing entries for the past 6 months.
- UWP projects reference multiple NetStandard 2.0 dlls after 15.7.1 upgrade.
- Building C++ code in VS 15.7 with /std:c++17 breaks binary compatibility for std::_Ptr_move_cat.
- Visual Studio 15.7 stuck when opening XAML files.
- CMake configuration fails and generates message "C++ IntelliSense information may be out of date, generate the CMake cache to refresh".
- Unable to start second process for debugging.
- After update to Visual Studio 15.7.1, some test programs fail in start-up due to reading access violation.
- Missing compiler required member 'Microsoft.CSharp.RuntimeBinder.Binder.Convert'.
- Build fails after 15.7.0 update on older project using .NET 3.5 .
- Coloring, typing, tooltips and IntelliSense slow in F# in VS2017 editor.
- F# editing experience takes up to a minute for tooltips and dropdowns to display.
- Certain class member variable value are incorrectly read as zero.
- Attempt to open XAML file for the first time causes VS to sit with the "Opening the file ..." message for about 10 minutes before XAML file opens.
- Visual Studio slows down and freezes, creating work loss.
- The target "GetBuiltProjectOutputRecursive" does not exist in the project.
- Internal error with lambda C++17 after 15.7.1 update.
- UWP App is slow to return a stopped state in IDE.
- MSVC auto-vectorization produces incorrect code or incorrect results.
- Visual Studio closed debug a new instance project1, when a new debug new instance project2 has started.
- Latest update breaks "start without debugging" on multiple projects.
- UWP XAML is very very slow on open.
- XAML viewer freezes on 15.7.2 and 15.8.0 preview 1.1.
- Xamarin UI Test App project template missing.
- Xamarin project creation problem.
- Visual Studio crashes when creating new Mobile APP Xamarin.
- Unable to create Xamarin.Forms-Projects.
- Não consigo criar novos projetos Xamarin Forms - Can't create new projects Xamarin Forms.
- Blank project crash after update.