پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
موقع ویرایش کاربر خطا داره
مشکل اینجاست که نوع ?DateTime  فیلدهای LastActivityDate  و BirthDay  در مدل EditUserViewModel، بصورت string تعریف شده است و برخلاف نوع DateTime در عملیات نگاشت بلا تکلیف است.
نظرات مطالب
اجرای وظایف زمان بندی شده با Quartz.NET - قسمت دوم
البته نگفتید که منظورتون desktop یا وب هست، با این فرض که در مورد desktop می‌پرسید، یکی از روش‌ها اینه که یک متغیر عمومی تعریف کنید که ارجاعی به فرمی که قرار هست آپدیت باشه داشته باشه:
using System.Windows.Forms;

public static class GlobalData
{
    public static Form ScheduleForm { get; set; }
}
در سازنده‌ی فرم می‌تونید اون رو به فرم جاری مقداردهی کنید:
GlobalData.ScheduleForm = this;
با این فرض که قرار هست عنوان یک دکمه در فرم با نام myButton به My Text تغییر کنه، کلاس پیاده ساز اینترفیس IJob به صورت زیر خواهد بود.
namespace SchedulerDemo.Jobs
{
    using System.Linq;
    using System.Windows.Forms;
    using Quartz;

    public class HelloJob : IJob
    {
        private delegate void ButtonTextWriter(string buttonId, string text);
        
        MainForm form = GlobalData.ScheduleForm as MainForm;

        private void SetButtonText(string buttonId, string text)
        {
            (form.Controls.Find(buttonId, true).FirstOrDefault() as Button).Text = text;
        }

        public void Execute(IJobExecutionContext context)
        {
            form.BeginInvoke(new ButtonTextWriter(SetButtonText), new object[] { "myButton", "My Text" });
        }
    }
}

مطالب
بخش اول - آشنایی و شروع کار با Svelte
 

svelte




معرفی : 
Svelte یک رویکرد جدید برای ایجاد رابط کاربری است که به ما کمک میکند صفحاتی پویا به صورت SPA با کارآیی و کیفیت بالا و همچنین کمترین حجم کد تولید کنیم. تفاوت اصلی svelte با رقبای سنتی خود مانند vue - React - angular  این است که Svelte تنها یک فریم ورک نیست، بلکه درواقع یک کامپایلر است که همین موضوع سبب شده توجه زیادی را اخیرا به خود جلب کند. در فریم ورک‌های سنتی، تمام عملیات در browser انجام میشود یا بهتر است بگوییم در run-time؛ ولی svelte تمام این عملیات را زمان build شدن برنامه شما انجام میدهد و کد جاوا اسکریپتی بدون هیچ وابستگی به هیچ پکیجی تولید میکند. نکته دیگری که باید به آن اشاره کنم این است که برخلاف سایر فریم ورک‌ها، svelte از virtual DOM استفاده نمیکند! در بخش‌های بعد در مورد virtual DOM و معایب آن بیشتر صحبت خواهیم کرد. 


مقایسه مختصر فریم ورک‌های معتبر :
مقایسه‌هایی که در ادامه قصد دارم به اشتراک بگذارم، بر مبنای سه بخش Performance - size - lines of code است که به صورت مختصر با هم بررسی خواهیم کرد و کاری با جزئیات این مقایسه نداریم؛ چرا که هدف از نشان دادن این مقایسه صرفا این است که شاید برای ما سوال شود چرا باید یا بهتر است به این فریم ورک اهمیت بدهیم. 

  • Performance : کارآیی - که در ارتباط با مدت زمان پاسخ گویی و قابل استفاده شدن برنامه میباشد. (مقایسه به درصد - هرچه بیشتر عملکرد بهتر)


در مقایسه اول، اکثر فریم ورک‌ها، امتیازی بالای 90 درصد دارند که در واقع نشان دهنده این است شما از هرکدام از این موارد استفاده کنید، چندان تفاوتی را احساس نخواهید کرد. 
با توجه به اینکه svelte به نسبت بقیه این فریم ورک‌ها که خیلی از آنها کاملا جا افتاده هستند، بسیار جدید است و جای بهبود دارد از نظر performance عملکرد قابل قبولی از خود نشان داده است.

  • Size : اندازه - که نشان دهنده حجم نهایی فایل‌های تولید شده ( Css-Html-JavaScript ) فریم ورک است. این مقایسه اندازه فریم ورک و تمام وابستگی‌های آن است که به bundle نهایی برنامه اضافه شده است (هر چه اندازه فایل کمتر باشد بهتر است چراکه توسط کاربر نهایی زودتر دانلود میشود).


در مقایسه size یکی از دلایل محبوبیت این کامپایلر را مشاهده میکنید که تفاوت قابل توجهی نسبت به سایر فریم ورک‌ها دارد.


  • Lines of Code : تعداد خطوط کد - نشان دهنده این است که یک نویسنده بر اساس این فریم ورک‌ها چند سطر کد را باید برای تهیه‌ی یک برنامه‌ی جدید بنویسد.


نکته دیگری که باید اینجا بهش اشاره کنم، ساده بودن svelte است. این سادگی سبب میشود میزان کدنویسی برای ساخت یک برنامه به مراتب کمتر از فریم ورک‌های دیگر باشد. که در نتیجه بازدهی استفاده از آن را بالاتر خواهد برد.
برای کسب اطلاعات بیشتر و مطالعه منبع این مقایسه میتوانید به این لینک مراجعه نمایید.

نتیجه گیری : ( مزایا  -  معایب  )
درمورد مزایای استفاده از svelte میتوان به راحتی کارکردن با آن، حجم بسیار کم کدهای نهایی برنامه و عملکرد مناسب آن و همینطور استفاده نکردن از virtualDom اشاره کرد؛ چرا که برای اولین بار کدهای تولید شده به معنای واقعی واکنش گرا خواهند بود.
هرچند معایبی هم شاید داشته باشد که قبل از هر چیز بهتر است به آنها اشاره کنم. بزرگترین و شاید تنها ایرادی که من میتوانم از این فناوری بگیرم این است که خالق این تکنولوژی یک نفر است! angular توسط شرکت google توسعه داده میشود. react  توسط فیسبوک توسعه داده میشود. vue درست است که شرکت بزرگی آن را توسعه نمیدهد ولی نتیجه یک کار تیمی و چند صد نفر برنامه نویس مختلف است که به صورت open source به توسعه آن میپردازند. شاید این تنها نکته منفی باشد که اعتماد به این تکنولوژی را سخت کرده است.



دانلود و نصب : 
پیش نیاز :
قبل از هرچیز برای نصب Svelte به Node.Js نیاز داریم. قبل از شروع کار، از نصب بودن آن اطمینان حاصل نمایید.
ساخت اولین برنامه : 
npx degit sveltejs/template my-svelte-project
cd my-svelte-project
npm install
npm run dev
با استفاده از degit در ابتدا اقدام به دریافت sveltejs/template میکنیم که قالب ساده‌ای برای شروع کار با svelte میباشد. سپس به فولدری که فایل‌ها در آن قرار گرفته‌اند، رفته و وابستگی‌های قالب را نصب میکنیم. در انتها با دستور npm run dev پروژه ساده HelloWorld ما به صورت پیش فرض بر روی پورت 5000 localhost قابل مشاهده است.
البته با استفاده از اسکریپت dev، کدهای ما برای زمان برنامه نویسی بهینه شده‌اند و چندان برای پابلیش و استفاده مناسب نیستند؛ لذا برای تولید کدهای مناسب برای محصول نهایی میتوانیم از دستور npm run build استفاده کنیم.
در بخش بعد به بررسی ساختار فایل‌ها و کدهای ایجاد شده Svelte میپردازیم.
مطالب
Blazor 5x - قسمت نهم - مبانی Blazor - بخش 6 - ساده سازی تعاریف ویژگی‌های المان‌ها و انتقال پارامترها به چندین زیر سطح
بررسی ویژگی Attribute Splatting

برای تعریف المان‌های فرم‌ها نیاز است ویژگی‌های قابل توجهی را مانند placeholder ،required ،maxlength و غیره، تعریف کرد که در صورت زیاد بودن تعداد المان‌های یک فرم، مدیریت تعریف این ویژگی‌ها مشکل می‌شود. به همین جهت قابلیت ویژه‌ای مخصوص اینکار به نام Attribute Splatting در Blazor درنظر گرفته شده‌است. برای توضیح آن، ابتدا کامپوننت والد Pages\LearnBlazor\AttributeSplatting.razor و کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\AttributeSplattingChild.razor را ایجاد می‌کنیم.
در کامپوننت فرزند یا همان AttributeSplattingChild، یک المان را به همراه تعدادی ویژگی تعریف شده مشاهده می‌کنید:
<div>
    <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4>

    <input id="roomName"
        placeholder="@Placeholder"
        required="@Required"
        maxlength="@MaxLength"
        class="form-control" />
</div>

@code {
    [Parameter]
    public string Placeholder { get; set; } = "Initial Text";

    [Parameter]
    public string Required { get; set; } = "required";

    [Parameter]
    public string MaxLength { get; set; } = "10";
}
و کامپوننت والد و یا همان AttributeSplatting.razor، از آن به صورت زیر استفاده می‌کند:
@page "/AttributeSplatting"

<h1>Attribute Splatting</h1>

<AttributeSplattingChild
    Placeholder="Enter the Room Name From Parent"
    MaxLength="5">
</AttributeSplattingChild>
روش ارسال پارامترها را به کامپوننت‌های فرزند، در قسمت پنجم این سری بررسی کردیم. تنها نکته‌ی جدید آن، تعریف مقادیر پیش‌فرض پارامترها در کامپوننت فرزند است. برای مثال در حین تعریف المان AttributeSplattingChild در کامپوننت والد، پارامتر Required مقدار دهی نشده‌است. در این حالت، مقدار پیش‌فرض درج شده‌ی در کامپوننت فرزند، مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ وگرنه مقادیر تنظیم شده‌ی توسط کامپوننت والد، حق تقدم بالاتری نسبت به مقادیر پیش‌فرض خواهند داشت.

مشکل! کامپوننت AttributeSplattingChild که فقط به همراه یک المان است، تا این لحظه نیاز به تعریف سه پارامتر جدید را جهت تامین ویژگی‌های آن المان داشته‌است. اگر تعداد این المان‌ها افزایش پیدا کرد، آیا راه بهتری برای مدیریت تعداد بالای ویژگی‌های مورد نیاز وجود دارد؟
پاسخ: در یک چنین حالتی می‌توان ویژگی‌های هر المان را توسط پارامتری از نوع Dictionary مدیریت کرد؛ بجای تعریف تک تک آن‌ها به صورت خواصی مجزا. به این قابلیت، Attribute Splatting می‌گویند.
در این حالت تمام کدهای AttributeSplattingChild.razor به صورت زیر خلاصه می‌شوند:
<div>
    <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4>

    <input id="roomName" @attributes="InputAttributes" class="form-control" />
</div>

@code {
    [Parameter]
    public Dictionary<string, object> InputAttributes { get; set; } = new Dictionary<string, object>
    {
        { "required" , "required"},
        { "placeholder", "Initial Text"},
        { "maxlength", 10}
    };
}
در اینجا با استفاده از دایرکتیو جدید attributes@ می‌توان لیستی از key/value‌های ویژگی‌های یک المان را به صورت یک دیکشنری دریافت کرد و دیگر نیازی نیست تا تک تک آن‌ها را تبدیل به یک پارامتر و خاصیت عمومی مجزا کرد. در این حالت مقادیری که در سمت کامپوننت فرزند تعریف می‌شوند، به عنوان مقادیر اولیه‌ی قابل بازنویسی توسط کامپوننت والد، درنظر گرفته خواهند شد (مانند مثال پارامتر Required که عنوان شد).
و همچنین در ادامه کامپوننت والد یا AttributeSplatting.razor نیز به صورت زیر تغییر می‌کند:
@page "/AttributeSplatting"

<h1>Attribute Splatting</h1>

<AttributeSplattingChild InputAttributes="InputAttributesFromParent"></AttributeSplattingChild>

@code{
    Dictionary<string, object> InputAttributesFromParent = new Dictionary<string, object>
    {
        { "required" , "required"},
        { "placeholder", "Enter the Room Name From Parent"},
        { "maxlength", 5}
    };
}
با توجه به اینکه پارامتر InputAttributes، یک شیء دیکشنری را دریافت می‌کند، فیلد آن‌را در قسمت کدهای کامپوننت جاری تعریف کرده و مورد استفاده قرار می‌دهیم. در این حالت هر مقداری که در سمت والد تنظیم شود، حق تقدم بیشتری نسبت به مقدار پیش‌فرض ویژگی‌های تنظیم شده‌ی در کامپوننت فرزند خواهد داشت.



ساده سازی روش تعریف key/value‌های شیء دیکشنری Attribute Splatting

تا اینجا موفق شدیم تعداد قابل ملاحظه‌ای از پارامترهای عمومی یک کامپوننت را تنها توسط یک شیء Dictionary مدیریت کنیم. همچنین همانطور که ملاحظه می‌کنید، هم Dictionary سمت کامپوننت فرزند و هم سمت کامپوننت والد، نیاز به مقدار دهی اولیه‌ای را دارند. این مقدار دهی اولیه را می‌توان به نحو دیگری نیز در حین استفاده‌ی از قابلیت Attribute Splatting، انجام داد:
<div>
    <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4>

    <input id="roomName" @attributes="InputAttributes" placeholder="Initial Text" class="form-control" />
</div>

@code {
    [Parameter(CaptureUnmatchedValues = true)]
    public Dictionary<string, object> InputAttributes { get; set; } = new Dictionary<string, object>();
}
در اینجا مقادیر اولیه‌ی دیکشنری تعریف شده را حذف کرده‌ایم و بجای آن‌ها، این مقادیر اولیه را به صورت ویژگی‌های متداول یک المان HTML ای تعریف کرده‌ایم؛ مانند placeholder تعریف شده. برای اینکه یک چنین ویژگی‌هایی به عنوان key/valueهای دیکشنری تعریف شده قابل استفاده باشند، تنها کافی است خاصیت CaptureUnmatchedValues ویژگی پارامتر را به true تنظیم کرد. در اینجا Unmatched Values، همان ویژگی‌هایی هستند که در حین تعریف یک المان اضافه شده‌اند (مانند placeholder در مثال فوق) اما در حین مقدار دهی اولیه‌ی دیکشنری، تعریف نشده‌اند و یا تمام پارامترهای عمومی دیگری که در اینجا ذکر و تعریف نشده‌اند. بنابراین تنها یک CaptureUnmatchedValues = true را در سطح یک کامپوننت می‌توان تعریف کرد.

پس از این تغییر، کامپوننت والد هم به صورت زیر خلاصه می‌شود و دیگر نیازی به تعریف و مقدار دهی InputAttributes و یا تعریف مجزای یک دیکشنری را ندارد. در اینجا هر ویژگی که به المان نسبت داده شود، به عنوان Unmatched Values تفسیر شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد.
@page "/AttributeSplatting"

<h1>Attribute Splatting</h1>

<AttributeSplattingChild placeholder="Placeholder default"></AttributeSplattingChild>


اگر به تصویر فوق دقت کنید، هرچند در کامپوننت والد مقدار placeholder، به متن دیگری تنظیم شده، اما متن تنظیم شده‌ی در کامپوننت فرزند، تقدم بیشتری پیدا کرده و نمایش داده شده‌است. علت اینجا است که محل قرارگیری آن در مثال فوق، در سمت راست دایرکتیو attributes@ است. اگر آن‌را در سمت چپ attributes@ قرار دهیم، حق تقدم attributes@ بیشتر شده و مقدار تنظیم شده‌ی در سمت کامپوننت والد، بجای placeholder اولیه‌ی تعریف شده‌ی در اینجا مورد استفاده قرار می‌گیرد:
<input id="roomName" placeholder="Initial Text" @attributes="InputAttributes" class="form-control" />


روش انتقال پارامترها به چندین زیر سطح

در قسمت قبل، ParentComponent.razor و ChildComponent.razor را تعریف و تکمیل کردیم. هدف از آ‌ن‌ها، بررسی ویژگی Render Fragment‌ها بود. در ادامه‌ی آن، یک زیر کامپوننت دیگر را نیز به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\GrandChildComponent.razor اضافه می‌کنیم. هدف این است که کامپوننت Parent، کامپوننت Child را فراخوانی کند و کامپوننت Child، کامپوننت GrandChild را تا یک سلسله مراتب از کامپوننت‌ها را تشکیل دهیم.
محتوای GrandChildComponent را هم بسیار ساده نگه می‌داریم، تا پارامتری رشته‌ای را دریافت کرده و نمایش دهد:
<div class="row">
    <h4 class="text-primary pl-4 pt-2 col-12">Grand Child Component</h4>
    <br />
    <p> There is a message - @MessageForGrandChild </p>
</div>

@code {
    [Parameter]
    public string MessageForGrandChild { get; set; }
}
در ChildComponent، کامپوننت GrandChild را به نحو زیر فراخوانی کرده و پارامتری را به آن ارسال می‌کنیم:
<div class="mt-2">
    <GrandChildComponent MessageForGrandChild="@MessageForGrandChild"></GrandChildComponent>
</div>


@code {
    [Parameter]
    public string MessageForGrandChild { get; set; }

   // ...
}
و اکنون در بالاترین سطح این سلسه مراتبی که مشاهده می‌کنید یعنی کامپوننت Parent، این پیام MessageForGrandChild را مقدار دهی خواهیم کرد تا توسط GrandChildComponent نمایش داده شود:
<ChildComponent
    MessageForGrandChild="This is a message from Grand Parent"
    Title="This is the second child component">
    <p><b>@MessageText</b></p>
</ChildComponent>
همانطور که مشاهده می‌کنید، انتقال متداول یک پارامتر، از بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌ها به پایین‌ترین سطح موجود، نیاز به مقدار قابل ملاحظه‌ای کد تکراری را دارد. همچنین برای نمونه پارامتر انتقالی تعریف شده‌ی در کامپوننت Child، اصلا در آن کامپوننت استفاده نمی‌شود و هدف از آن، متصل کردن یک سطح بالاتر، به یک سطح پایین‌تر است.
بنابراین اکنون این سؤال مطرح می‌شود که آیا می‌توان پارامتری را در همان کامپوننت Parent تعریف کرد که توسط کامپوننت GrandChild قابل شناسایی و استفاده باشد، بدون اینکه کامپوننت Child را در این بین تغییر دهیم؟
پاسخ: بله. برای اینکار ویژگی‌های CascadingValue و CascadingParameter در Blazor پیش بینی شده‌اند.
در ابتدا، پارامتر MessageForGrandChild کامپوننت Child حذف کرده و سپس آن‌را توسط کامپوننت توکار CascadingValue محصور می‌کنیم. در اینجا نیاز است مقدار انتقالی را نیز مشخص کنیم:
<CascadingValue Value="@MessageForGrandChild">
    <ChildComponent        
        Title="This is the second child component">
        <p><b>@MessageText</b></p>
    </ChildComponent>
</CascadingValue>

@code {
    string MessageForGrandChild = "This is a message from Grand Parent";
پس از این تعریف، به کامپوننت Child مراجعه کرده و پارامتر MessageForGrandChild آن‌را حذف می‌کنیم؛ چون دیگر نیازی به آن نیست. همچنین در این کامپوننت، فراخوانی GrandChildComponent نیز به صورت زیر خلاصه شده و دیگر نیازی به ذکر پارامتر انتقالی MessageForGrandChild حذف شده را ندارد:
<GrandChildComponent></GrandChildComponent>
در آخر به کامپوننت GrandChild مراجعه کرده و اینبار پارامتر مورد استفاده‌ی در آن‌را با ویژگی جدید CascadingParameter مزین می‌کنیم:
[CascadingParameter]
public string MessageForGrandChild { get; set; }


چند نکته:
- در اینجا نوع CascadingParameter تعریف شده، باید با نوع Value کامپوننت CascadingValue، در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننت‌ها، یکی باشد.
- نام CascadingParameter تعریف شده مهم نیست. فقط نوع آن مهم است.
- تمام کامپوننت‌های موجود و پوشش داده شده‌ی در سلسله مراتب جاری، قابلیت تعریف CascadingParameter ای مانند مثال فوق را دارند و این تعریف، محدود به پایین‌ترین سطح موجود نیست. برای مثال در اینجا در کامپوننت Child هم در صورت نیاز می‌توان همین CascadingParameter را تعریف و استفاده کرد.


روش تعریف پارامترهای آبشاری نام‌دار

تا اینجا روش انتقال یک پارامتر را از بالاترین سطح، به پایین‌ترین سطح سلسله مراتب کامپوننت‌های تعریف شده، بررسی کردیم. اکنون شاید این سؤال مطرح شود که اگر خواستیم بیش از یک پارامتر را بین اجزای این سلسله، به اشتراک بگذاریم چه باید کرد؟
در این حالت می‌توان پارامتر جدید را توسط یک کامپوننت CascadingValue تو در تو، به صورت زیر معرفی کرد؛ که اینبار نامدار نیز هست:
<CascadingValue Value="@MessageForGrandChild" Name="MessageFromGrandParent">
    <CascadingValue Value="@Number" Name="GrandParentsNumber">
        <ChildComponent
            Title="This is the second child component">
            <p><b>@MessageText</b></p>
        </ChildComponent>
    </CascadingValue>
</CascadingValue>

@code {
    string MessageForGrandChild = "This is a message from Grand Parent";
    int Number = 7;
برای نمونه در این مثال، عدد 7 نیز قرار است در اختیار سلسله مراتب شروع شده‌ی از کامپوننت جاری، قرار گیرد. به همین جهت یک CascadingValue تو در توی مختص آن نیز تعریف شده‌است که اینبار نامش GrandParentsNumber است.

پس از این تغییر، GrandChildComponent، این پارامترهای نامدار را از طریق ذکر صریح خاصیت Name ویژگی CascadingParameter، دریافت می‌کند:
<div class="row">
    <h4 class="text-primary pl-4 pt-2 col-12">Grand Child Component</h4>
    <br />
    There is a message: @Message
    <br />
    GrandParentsNumber: @Number
</div>

@code {
    [CascadingParameter(Name = "MessageFromGrandParent")]
    public string Message { get; set; }

    [CascadingParameter(Name = "GrandParentsNumber")]
    public int Number { get; set; }
}


یک نکته: چون نوع پارامترهای ارسالی یکی نیست، الزامی به ذکر نام آن‌ها نبود. در این حالت بر اساس نوع پارامترهای آبشاری، عملیات اتصال مقادیر صورت می‌گیرد. اما اگر نوع هر دو را برای مثال رشته‌ای تعریف می‌کردیم، مقدار Number، بر روی مقدار MessageForGrandChild بازنویسی می‌شد. یعنی در UI، هر دو پارامتر هم نوع، یک مقدار را نمایش می‌دادند که در حقیقت مقدار پایین‌ترین CascadingValue تعریف شده‌است. بنابراین ذکر نام پارامترهای آبشاری، روشی‌است جهت تمایز قائل شدن بین پارامترهای هم نوع.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-09.zip
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
ایجاد گزارش با داده های ثابت و متغیر
ممنون از جوابتون.کلاس من به فرض مثال به شکل زیر است :
public class Documents
    {
        [Key]
        public int Id { set; get; }

        [Display(Name = "تاریخ")]
        public string Date { set; get; }

        [Display(Name = "تاریخ میلادی")]
        public DateTime? EnDate { set; get; }

        [Display(Name = "روز هفته")]
        public string Day { set; get; }

        [Display(Name = "بهداشتی نقدی ")]
        public string BehdashtiNaghdi { set; get; }

        [Display(Name = "بهداشتی کارتخوان")]
        public string BehdashtiPose { set; get; }

        [Display(Name = "فیش بستری نقدی")]
        public string FishBastariNaghdi { set; get; }

        [Display(Name = "فیش بستری کارتخوان")]
        public string FishBastariPose { set; get; }

        [Display(Name = "تعداد فیش")]
        public string FishCount { set; get; }

        [Display(Name = "سرپایی نقدی")]
        public string SarepayiNaghdi { set; get; }

        [Display(Name = "سرپایی کارتخوان")]
        public string SarepayiPose { set; get; }

        [Display(Name = "تعداد نسخه")]
        public string Noskhecount { set; get; }

        [Display(Name = "صندوق شماره 1")]
        public string SandoghNumberOne { set; get; }

        [Display(Name = "صندوق شماره 2")]
        public string SandoghNumberTow { set; get; }

        [Display(Name = "تعداد فیش‌های کارتخوان")]
        public string PoseResidCount { set; get; }

        [Display(Name = "نمره دکتر")]
        public string DoctosrRate { set; get; }

        [Display(Name = "توضیحات")]
        public string Description { set; get; }
        
        [Display(Name = "توسط کاربر")]
        [ForeignKey("User")]
        public virtual Users Users { get; set; }
        public int User { get; set; }

        [Display(Name = "پزشک شیفت")]
        [ForeignKey("Doctor")]
        public virtual Doctors Doctors { get; set; }
        public int Doctor { get; set; }

        [Display(Name = "شیفت")]
        [ForeignKey("Shift")]
        public virtual Shift ShiftsShift { get; set; }
        public int Shift { get; set; }

        [Display(Name = "نام بیمارستان")]
        [ForeignKey("HospitalId")]
        public virtual Hospitals Hospitals { get; set; }
        public int? HospitalId { get; set; }

    }
طبق فرموده‌ی شما من باید برای هر فیلد، یک فیلد دیگر با عنوان Title تعریف کنم که بشود در گزارش استفاده کرد. چون داخل تک تک فیلد‌های بالا فقط مقادیر ریخته میشوند. چیزی با این شکل که عنوانی برای هر فیلد قرار داشته باشد نیست.
اما راهی نیست که این موارد که همان عناوین است به شکل تصویر بالا رو به صورت دستی در گزارش وارد کنم؟
مطالب
ساخت یک سایت ساده‌‌ی نمایش لیست فیلم با استفاده از Vue.js - قسمت دوم
در قسمت قبلی نحوه کانفیگ اولیه برنامه را به همراه نصب پلاگین‌های مورد نیاز، بررسی نمودیم؛ در ادامه قصد داریم تا چندین کامپوننت , ^ را برای نمایش لیست فیلمها، جزییات فیلم و جستجو، به برنامه اضافه کنیم و به هر کدام یک route را نیز انتساب دهیم. از کامپوننت‌ها برای بخش بندی قسمتهای مختلف سایت استفاده میکنیم. هر بخش برای دریافت و نمایش اطلاعاتی خاص مورد استفاده قرار میگیرد. بر خلاف Angular که به‌راحتی با دستور زیر میتوان برای آن یک کامپوننت ایجاد نمود و هر بخشی (css,js,ts,html) را در یک فایل جداگانه قرار داد:
ng generate component [name]
یا
ng g c [name]
در Vue.js هنوز امکان اینکه بتوان از طریق cli  یک کامپوننت را ایجاد کرد، فراهم نشده‌است. البته پکیج‌هایی برای اینکار تدارک دیده شده‌اند، ولی در این مقاله به‌صورت دستی اینکار انجام میشود و از Single File Component استفاده میکنیم. بصورت پیش فرض برنامه ایجاد شده vue.js دارای یک کامپوننت با نام HelloWorld.vue  در پوشه components  می‌باشد ( چیزی شبیه Hello Dolly در Wordpress)؛ آن را حذف میکنیم و محتویات فایل App.vue را مطابق زیر تغییر میدهیم ( قسمت import کردن کامپوننت HelloWorld.vue را حذف میکنیم) 
<template>
  <v-app>
    <v-toolbar app>
      <v-toolbar-title>
        <span>Vuetify</span>
        <span>MATERIAL DESIGN</span>
      </v-toolbar-title>
      <v-spacer></v-spacer>
      <v-btn
        flat
        href="https://github.com/vuetifyjs/vuetify/releases/latest"
        target="_blank"
      >
        <span>Latest Release</span>
      </v-btn>
    </v-toolbar>

    <v-content>
      <HelloWorld/>
    </v-content>
  </v-app>
</template>

<script>


export default {
  name: 'App',
  components: {
    
  },
  data () {
    return {
      //
    }
  }
}
</script>
 در پوشه components، سه کامپوننت را با نام‌های LatestMovie.vue ، Movie.vue و SearchMovie.vue ایجاد کنید.
محتویات LatestMovie.vue
<template>

  <v-container v-if="loading">
    <div>
      <v-progress-circular
        indeterminate
        :size="150"
        :width="8"
        color="green">
      </v-progress-circular>
    </div>
  </v-container>

  <v-container v-else grid-list-xl>
    <v-layout wrap>
      <v-flex xs4
        v-for="(item, index) in wholeResponse"
        :key="index"
        mb-2>
        <v-card>
          <v-img
            :src="item.Poster"
            aspect-ratio="1"
          ></v-img>

          <v-card-title primary-title>
            <div>
              <h2>{{item.Title}}</h2>
              <div>Year: {{item.Year}}</div>
              <div>Type: {{item.Type}}</div>
              <div>IMDB-id: {{item.imdbID}}</div>
            </div>
          </v-card-title>

          <v-card-actions>
            <v-btn flat
              color="green"
              @click="singleMovie(item.imdbID)"
              >View</v-btn>
          </v-card-actions>

        </v-card>
      </v-flex>
  </v-layout>
  </v-container>
</template>

<script>
import movieApi from '@/services/MovieApi'

export default {
  data () {
    return {
      wholeResponse: [],
      loading: true
    }
  },
  mounted () {
    movieApi.fetchMovieCollection('indiana')
      .then(response => {
        this.wholeResponse = response.Search
        this.loading = false
      })
      .catch(error => {
        console.log(error)
      })
  },
  methods: {
    singleMovie (id) {
      this.$router.push('/movie/' + id)
    }
  }
}
</script>

<style scoped>
  .v-progress-circular
    margin: 1rem
</style>

محتویات Movie.vue
<template>

  <v-container v-if="loading">
    <div>
        <v-progress-circular
          indeterminate
          :size="150"
          :width="8"
          color="green">
        </v-progress-circular>
      </div>
  </v-container>

  <v-container v-else>
    <v-layout wrap>
      <v-flex xs12 mr-1 ml-1>
        <v-card>
          <v-img
            :src="singleMovie.Poster"
            aspect-ratio="2"
          ></v-img>
          <v-card-title primary-title>
            <div>
              <h2>{{singleMovie.Title}}-{{singleMovie.Year}}</h2>
              <p>{{ singleMovie.Plot}} </p>
              <h3>Actors:</h3>{{singleMovie.Actors}}
               <h4>Awards:</h4> {{singleMovie.Awards}}
               <p>Genre: {{singleMovie.Genre}}</p>
            </div>
          </v-card-title>
          <v-card-actions>
            <v-btn flat color="green" @click="back">back</v-btn>
          </v-card-actions>
        </v-card>
      </v-flex>
    </v-layout>

    <v-layout row wrap>
      <v-flex xs12>
        <div>
        <v-dialog
          v-model="dialog"
          width="500">
          <v-btn
            slot="activator"
            color="green"
            dark>
            View Ratings
          </v-btn>
          <v-card>
            <v-card-title
             
              primary-title
            >
              Ratings
            </v-card-title>
            <v-card-text>
              <table style="width:100%" border="1" >
                <tr>
                  <th>Source</th>
                  <th>Ratings</th>
                </tr>
                <tr v-for="(rating,index) in this.ratings" :key="index">
                  <td align="center">{{ratings[index].Source}}</td>
                  <td align="center"><v-rating :half-increments="true" :value="ratings[index].Value"></v-rating></td>
                </tr>
              </table>
            </v-card-text>
            <v-divider></v-divider>
            <v-card-actions>
              <v-spacer></v-spacer>
              <v-btn
                color="primary"
                flat
                @click="dialog = false"
              >
                OK
              </v-btn>
            </v-card-actions>
          </v-card>
        </v-dialog>
      </div>
      </v-flex>
    </v-layout>
  </v-container>
</template>

<script>
import movieApi from '@/services/MovieApi'
export default {
  props: ['id'],

  data () {
    return {
      singleMovie: '',
      dialog: false,
      loading: true,
      ratings: ''
    }
  },

  mounted () {
    movieApi.fetchSingleMovie(this.id)
      .then(response => {
        this.singleMovie = response
        this.ratings = this.singleMovie.Ratings
        this.ratings.forEach(function (element) {
          element.Value = parseFloat(element.Value.split(/\/|%/)[0])
          element.Value = element.Value <= 10 ? element.Value / 2 : element.Value / 20
        }
        )
        this.loading = false
      })
      .catch(error => {
        console.log(error)
      })
  },
  methods: {
    back () {
      this.$router.push('/')
    }
  }
}

</script>

<style scoped>
  .v-progress-circular
    margin: 1rem
</style>

محتویات SearchMovie.vue 
<template>

  <v-container v-if="loading">
    <div>
      <v-progress-circular
        indeterminate
        :size="150"
        :width="8"
        color="green">
      </v-progress-circular>
    </div>
  </v-container>

  <v-container v-else-if="noData">
    <div>
    <h2>No Movie in API with {{this.name}}</h2>
    </div>
  </v-container>

  <v-container v-else grid-list-xl>
    <v-layout wrap>
      <v-flex xs4
        v-for="(item, index) in movieResponse"
        :key="index"
        mb-2>
        <v-card>
          <v-img
            :src="item.Poster"
            aspect-ratio="1"
          ></v-img>

          <v-card-title primary-title>
            <div>
              <h2>{{item.Title}}</h2>
              <div>Year: {{item.Year}}</div>
              <div>Type: {{item.Type}}</div>
              <div>IMDB-id: {{item.imdbID}}</div>
            </div>
          </v-card-title>

          <v-card-actions>
            <v-btn flat
              color="green"
              @click="singleMovie(item.imdbID)"
              >View</v-btn>
          </v-card-actions>

        </v-card>
      </v-flex>
  </v-layout>
  </v-container>
</template>

<script>
// در همه کامپوننتها جهت واکشی اطلاعات ایمپورت میشود
import movieApi from '@/services/MovieApi'

export default {
  // route پارامتر مورد استفاده در 
  props: ['name'],
  data () {
    return {
      // آرایه ای برای دریافت فیلمها
      movieResponse: [],
      // جهت نمایش لودینگ در زمان بارگذاری اطلاعات
      loading: true,
      // مشخص کردن آیا اطللاعاتی با سرچ انجام شده پیدا شده یا خیر
      noData: false
    }
  },
  // تعریف متدهایی که در برنامه استفاده میکنیم
  methods: {
    // این تابع باعث میشود که 
    // route
    // تعریف شده با نام
    // Movie
    // فراخوانی شود و آدرس بار هم تغییر میکنید به آدرسی شبیه زیر
    // my-site/movie/tt4715356 
    singleMovie (id) 
      this.$router.push('/movie/' + id)
    },

    fetchResult (value) {
      movieApi.fetchMovieCollection(value)
        .then(response => {
          if (response.Response === 'True') {
            this.movieResponse = response.Search
            this.loading = false
            this.noData = false
          } else {
            this.noData = true
            this.loading = false
          }
        })
        .catch(error => {
          console.log(error)
        })
    }
  },
  // جز توابع
  // life cycle
  // vue.js
  // میباشد و زمانی که تمپلیت رندر شد اجرا میشود
  // همچنین با هر بار تغییر در 
  // virtual dom
  // این تابع اجرا میشود
  mounted () {
    this.fetchResult(this.name)
  },
  // watch‌ها // کار ردیابی تغییرات را انجام میدهند و به محض تغییر مقدار  پراپرتی 
  // name
  // کد مورد نظر در بلاک زیر انجام میشود
  watch: {
    name (value) {
      this.fetchResult(value)
    }
  }
}
</script>

<style scoped>
  .v-progress-circular
    margin: 1rem
</style>

توضیحی درباره کدهای بالا
برای درخواستهای ا‌‌‌‌‌‌‌‌ی‌جکس از axios استفاده میکنیم و با توجه به اینکه در این برنامه سه کامپوننت داریم، باید در هر کامپوننت axios را import کنیم:
import axios from 'axios'
لذا (DRY) یک فولدر را بنام service در پوشه src  ایجاد میکنیم. یک فایل جاوااسکریپتی را نیز با نام دلخواهی در آن ایجاد و فقط یکبار axios را در آن  import میکنیم و توابع مورد نیاز را در آنجا مینویسیم (هر چند راه‌های بهتر دیگری هم برای کار با axios هست که در حیطه مقاله جاری نیست).

محتویات فایل MovieApi.js در پوشه service
import axios from 'axios'

export default {

  fetchMovieCollection (name) {
    return axios.get('&s=' + name)
      .then(response => {
        return response.data
      })
  },

  fetchSingleMovie (id) {
    return axios.get('&i=' + id)
      .then(response => {
        return response.data
      })
  }
}
فایل main.js برنامه را بشکل زیر تغییر میدهیم و با استفاده از تنظیماتی که برای axios وجود دارد، آدرس baseURL آن را به ازای نمونه وهله سازی شده‌ی vue برنامه، تنظیم میکنیم.
axios.defaults.baseURL = 'http://www.omdbapi.com/?apikey=b76b385c&page=1&type=movie&Content-Type=application/json'

فایل  index.js درون پوشه router را باز میکنیم و محتویات آن را بشکل زیر تغییر می‌دهیم:
import Vue from 'vue'
import VueRouter from 'vue-router'
// برای رجیستر کردن کامپوننت‌ها در بخش روتر، آنها را ایمپورت میکنیم
import LatestMovie from '@/components/LatestMovie'
import Movie from '@/components/Movie'
import SearchMovie from '@/components/SearchMovie'

Vue.use(VueRouter)

export default new VueRouter({
  routes: [
    {
      // مسیری هست که برای این کامپوننت در نظر گرفته شده(صفحه اصلی)بدون پارامتر
      path: '/',
      // نام روت
      name: 'LatestMovie',
      // نام کامپوننت مورد نظر
      component: LatestMovie
    },
    {
      // پارامتری هست که به این کامپوننت ارسال میشه id
      // برای دستیابی به این کامپوننت نیاز هست با آدرسی شبیه زیر اقدام کرد
      // my-site/movie/tt4715356
      path: '/movie/:id',
      name: 'Movie',
      // در کامپوننت جاری یک پراپرتی وجود دارد 
      //id که میتوان با نام 
      // به آن دسترسی پیدا کرد
      props: true,
      component: Movie
    },
    {
      path: '/search/:name',
      name: 'SearchMovie',
      props: true,
      component: SearchMovie
    }
  ],
  // achieve URL navigation without a page reload
  // When using history mode, the URL will look "normal," e.g. http://oursite.com/user/id. Beautiful!
  // در آدرس # قرار نمیگیرد
  mode: 'history'
})

در برنامه ما سه کامپوننت وجود دارد. ما برای هر کدام یک مسیر و نام را برای route آنها تعریف میکنیم، تا بتوانیم با آدرس مستقیم، آنها را فراخوانی کنیم و با دکمه‌های back و forward مرورگر کار کنیم.


نکته:  برای اجرای برنامه و دریافت پکیج‌های مورد استفاده در مثال جاری، نیاز است دستور زیر را اجرا کنید: 
npm install
مطالب
پروسیجرها و شنود پارامترها در SQL Server - قسمت دوم
در ادامه مطلب قبلی، آشنایی با شنود پارامترها در اس کیو ال سرور، جهت بهبود زمان پاسخگویی پروسیجرها یا کوئری‌های پارامتری الزامی است.
اس کیو ال سرور بوسیله ایجاد پلن‌های اجرایی کامپایل شده، سعی در بهینه سازی پروسیجرها دارد. هنگامیکه اس کیو ال سرور یک پروسیجر را کامپایل می‌نماید، به پارامترهای ارسال شده توجه دارد و یک پلن اجرایی را بر اساس پارامترهای ارسالی ایجاد می‌کند. به فرآیند تماشا یا توجه به پارامترهای ارسالی به پروسیجر، شنود پارامترها گفته می‌شود. شنود پارامترها می‌تواند بعضی از اوقات به کاهش کارآیی پلن اجرایی منجر شود؛ مخصوصا زمانیکه پارامترهایی با کاردینالیتی متفاوت، فراخوانی شوند.

شنود پارامتر چیست؟

شنود پارامتر، قابلیتی است که اس کیو ال سرور توسط آن یک پلن مناسب و بهینه اجرایی را برای پروسیجری با پارامترهای ارسالی، در اولین مرتبه اجرا، تولید خواهد کرد. در ادامه هر فراخوانی پروسیجر با پارامترهای مشابه، منجر به استفاده از پلن اجرایی ذخیره شده خواهد شد. شاید در اولین نگاه این استفاده مجدد، مناسب به نظر برسد. ولی در صورتیکه پروسیجر با پارامترهای متفاوتی فراخوانی شود، ممکن است پلن اجرایی تولید شده بر اساس آن پارامترهای اولیه، برای پارامترهای جدید بهینه نباشد.

پلن‌های اجرایی بر اساس چیزهایی که از SQL Server خواسته می‌شوند، بهینه سازی می‌شوند. اس کیو ال سرور کوئری را بررسی کرده و یک استراتژی بهینه را برای اجرای آن مشخص می‌کند. به کارهایی که کوئری قرار است انجام دهد نگاه می‌کند؛ از مقادیر پارامترها برای استفاده از اطلاعات آماری استفاده کرده و محاسباتی را انجام خواهد داد.

مثالی از مصرف شدید I/O بدلیل شنود پارامتر

در ادامه، برای درک بهتر شنود پارامتر، با مثالی خواهید دید که پروسیجر ذیل، باعث مصرف بالای منابع، بر اساس پارامترهای ارسالی خواهد شد. در این مثال دو دسته متفاوت پارامتر برای اجرای پروسیجر ارسال خواهند شد و خواهید دید که فراخوانی دوم، منابع I/O بیشتری را نسبت به فراخوانی اول، مصرف خواهد کرد. در ادامه کدهای جدولی را که پروسیجر قرار است بر روی آن فراخوانی اطلاعات را انجام دهد، می‌بینید.

SET NOCOUNT ON;
DROP TABLE BillingInfo;
CREATE TABLE BillingInfo(
ID INT IDENTITY,
BillingDate DATETIME,
BillingAmt MONEY,
BillingDesc varchar(500));
 
DECLARE @I INT;
DECLARE @BD INT;
SET @I = 0;
WHILE @I < 1000000 
BEGIN
  SET @I = @I + 1;
  SET @BD=CAST(RAND()*10000 AS INT)%3650;
  INSERT BillingInfo (BillingDate, BillingAmt) 
  VALUES (DATEADD(DD,@BD,
    CAST('1999/01/01' AS DATETIME)),
    RAND()*5000);
END 
 
ALTER TABLE BillingInfo 
  ADD  CONSTRAINT [PK_BillingInfo_ID] 
  PRIMARY KEY CLUSTERED (ID);
 
CREATE NONCLUSTERED INDEX IX_BillingDate
  ON dbo.BillingInfo(BillingDate);

در جدول BilingInfo بالا، یک میلیون رکورد با مقادیر BilingDate و BilingAmt به صورت تصادفی ایجاد شده است. بر روی ستون ID، ایندکس خوشه‌ای و ستون ایندکس غیر خوشه‌ای بر روی ستون BilingDate ایجاد شده‌است.

بوسیله پروسیجر زیر هم قرار است اطلاعات درخواستی فراهم شود:

CREATE PROC [dbo].[DisplayBillingInfo]
  @BeginDate DATETIME,
  @EndDate DATETIME
AS
SELECT BillingDate, BillingAmt
  FROM BillingInfo
  WHERE BillingDate between @BeginDate AND @EndDate;
سپس پروسیجر را 2 بار، با مقادیر پارامترهای متفاوتی اجرا می‌کنیم:
SET STATISTICS IO ON;
DBCC FREEPROCCACHE;
EXEC dbo.DisplayBillingInfo 
  @BeginDate = '1999-01-01',  
  @EndDate  = '1999-12-31';  
  
EXEC dbo.DisplayBillingInfo 
  @BeginDate = '2005-01-01',  
  @EndDate  = '2005-01-03';
اطلاعات آماری I/O روشن است و اطلاعات I/O در هر بار اجرا، نمایش داده می‌شود. در خط دوم توسط DBCC FREEPROCCACHE، پلن کش خالی خواهد شد؛ جهت اطمینان از عدم وجود پلن اجرایی مشابهی.
در فراخوانی اول، اطلاعات در بازه یک سال و در فراخوانی دوم، در بازه چند روز، درخواست شده‌اند. همانطور که گفته شد، پلن اجرایی بر اساس فراخوانی اول ایجاد خواهد شد و فراخوانی دوم نیز براساس همین پلن اجرایی ایجاد شده، اجرا می‌شود.


همانطور که مشاهده می‌کنید عملیات Clustered Index Scan، اجرا شده و اطلاعات I/O نیز بشرح زیر است (خط اول فراخوانی اول، خط دوم فراخوانی دوم):
Table 'BillingInfo'. Scan count 1, logical reads 3593, physical reads 0, read-ahead reads 0, lob logical reads 0, lob physical reads 0, lob read-ahead reads 0.
 
Table 'BillingInfo'. Scan count 1, logical reads 3593, physical reads 0, read-ahead reads 0, lob logical reads 0, lob physical reads 0, lob read-ahead reads 0.
حال ترتیب فراخوانی‌ها را به‌شرح زیر جابجا می‌کنیم:
SET STATISTICS IO ON;
DBCC FREEPROCCACHE;
EXEC dbo.DisplayBillingInfo 
  @BeginDate = '2005-01-01',  
  @EndDate  = '2005-01-03';
  
EXEC dbo.DisplayBillingInfo 
  @BeginDate = '1999-01-01',  
  @EndDate  = '1999-12-31';
در کد بالا ابتدا فراخوانی که بازه کوچکتری دارد اجرا و پلن اجرایی بر اساس آن ایجاد خواهد شد و فراخوانی دوم از پلن کش شده استفاده می‌کند.

اکنون عملیات Index Seek را بجای Index Scan مشاهده می‌کنید. اطلاعات I/O هم بشرح زیر است:

Table 'BillingInfo'. Scan count 1, logical reads 2965, physical reads 0, read-ahead reads 0, lob logical reads 0, lob physical reads 0, lob read-ahead reads 0.
 
Table 'BillingInfo'. Scan count 1, logical reads 337040, physical reads 0, read-ahead reads 0, lob logical reads 0, lob physical reads 0, lob read-ahead reads 0.
اکنون فراخوانی اول بهینه‌تر اجرا شده و بجای Index Scan از Index Seek استفاده کرده‌است و logical reads آن کاهش یافته‌است. در حالیکه فراخوانی دوم که در بازه یکسال اجرا شده‌است، با عملیات هزینه بر I/O بیشتری نسبت به آزمایش (حدود 100 برابر) انجام شده‌است. انجام این 2 آزمایش، پلن اجرایی متفاوتی را بر اساس پارامترهای ورودی ایجاد کرد و هزینه‌های I/O آن را مشاهده کردید. اکنون درک خوبی را نسبت به این قابلیت و اثرات آن خواهید داشت و در قسمت بعدی به راه حل‌هایی جهت کاهش اثرات منفی آن اشاره خواهد شد.
بازخوردهای پروژه‌ها
انقضای اهراز هویت کاربر پس از رفرش کردن صفحه در پروژه ای مشابه
ابتدا تشکر میکنم بابت ارائه این پروژه.
برای یادگیری من دارم پروژه ای شبیه به پروژه شما میسازم. یعنی به عبارتی مراحل شمارو یکی ، یکی طی میکنم. حالا به جایی رسیدم که هرچقدر هم تلاش کردم متاسفانه پاسخی براش پیدا نکردم.
مشکل من اینه. زمانی که کاربر دکمه ورود رو میزنه و وارد سیستم میشه ، زمانی که صفحه رو رفرش کنه یا از صفحه ای به صفحه‌ی دیگه بره اهراز هویتیش تموم میشه. با اینکه "مرا به خاطر داشته باش" رو هم تیک میزنم ولی باز این مشکل پیش میاد. جالب اینجاست کدهای خودتون به درستی در پروژه خودتون کار میکنه ولی وقتی میارمشون تو پروژه‌ی خودم این مشکل پیش میاد. نمیدونم کجارو اشتباه کردم ولی میدونم یک چیزی کمه.
توجه کنید زمانی که کاربر ورود میکنه مقدار @User.Identity.IsAuthenticated  برابر با true هستش. پس قطعا کاربر ورود میکنه ولی زمانی که صفحه تغییر میکنه این مقدار برابر false میشه.
کدهای کلاس Startup دقیقا همون کدهای شما و من تغییری بهشون ندادم فقط اسم کوکی رو عوض کردم یعنی اینطوری :
public class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder app)
        {
            ConfigureAuth(app);
            app.MapSignalR();
        }

        private static void ConfigureAuth(IAppBuilder appBuilder)
        {
            const int twoWeeks = 14;
            ProjectObjectFactory.Container.Configure(config => config.For<IDataProtectionProvider>()
                .HybridHttpOrThreadLocalScoped()
                .Use(() => appBuilder.GetDataProtectionProvider()));

            appBuilder.CreatePerOwinContext(
                () => ProjectObjectFactory.Container.GetInstance<ApplicationUserManager>());

            appBuilder.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions
            {
                AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie,
                LoginPath = new PathString("/Account/Login"),
                ExpireTimeSpan = TimeSpan.FromDays(twoWeeks),
                SlidingExpiration = true,
                CookieName = "MyFirstCms",
                Provider = new CookieAuthenticationProvider
                {
                    OnValidateIdentity =
                            ProjectObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>().OnValidateIdentity()
                }
            });

            ProjectObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationRoleManager>()
           .SeedDatabase();

            ProjectObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>()
               .SeedDatabase();

            appBuilder.UseExternalSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie);

            // Enables the application to temporarily store user information when they are verifying the second factor in the two-factor authentication process.
            //appBuilder.UseTwoFactorSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie, TimeSpan.FromMinutes(5));

            // Enables the application to remember the second login verification factor such as phone or email.
            // Once you check this option, your second step of verification during the login process will be remembered on the device where you logged in from.
            // This is similar to the RememberMe option when you log in.
            // appBuilder.UseTwoFactorRememberBrowserCookie(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorRememberBrowserCookie);


            appBuilder.UseFacebookAuthentication(
               appId: "fdsfdsfs",
               appSecret: "fdfsfs");

            appBuilder.UseGoogleAuthentication(
                clientId: "fdsfsdfs",
                clientSecret: "fdsfsf");


        }
    }

این هم کدهای صفحه ورود :

    [HttpPost]
        [AllowAnonymous]
        //[CheckReferrer]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public virtual async Task<ActionResult> Login(LoginViewModel model, string returnUrl)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return View(model);
            }

            if (!_userManager.CheckUserNameExist(model.UserName,null))
            {
                this.AddErrors("UserName", "نام کاربری یا کلمه عبور وارد شده نادرست است");
                return View(model);
            }
            if (_userManager.CheckIsUserBannedOrDelete(model.UserName))
            {
                this.AddErrors("UserName", "حساب کاربری شما مسدود شده است");
                return View(model);
            }
            if (!_userManager.IsEmailConfirmedByUserNameAsync(model.UserName))
            {
                this.NotyWarning("برای ورود به سایت لازم است حساب خود را فعال کنید");
                return RedirectToAction(MVC.Account.ActionNames.ReceiveActivatorEmail, MVC.Account.Name);
            }


            var result = await _signInManager.PasswordSignInAsync
                (model.UserName.ToLower(), model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);

            switch (result)
            {
                case SignInStatus.Success:
                    this.NotySuccess("شما با موفقیت وارد سیستم شدید");
                    return RedirectToLocal(returnUrl);
                case SignInStatus.LockedOut:
                    this.NotyError(
                        $"دقیقه دوباره امتحان کنید {_userManager.DefaultAccountLockoutTimeSpan} حساب شما قفل شد ! لطفا بعد از ");
                    return View(model);
                case SignInStatus.Failure:
                    this.NotyError(ModelState.GetListOfErrors());
                    return View(model);
                default:
                    this.NotyError(
                        "در این لحظه امکان ورود به  سابت وجود ندارد . مراتب را با مسئولان سایت در میان بگذارید");
                    return View(model);
            }
        }

ممنون میشم اگر میدونید کجارو اشتباه کردم بهم بگید.
با سپاس