using System; using System.Collections.Generic; using System.ComponentModel; using System.Data; using System.Drawing; using System.IO; using System.Linq; using System.Text; using System.Windows.Forms; namespace Image2Base64Converter { public partial class Form1 : Form { public Form1() { InitializeComponent(); } private void btnOpen_Click(object sender, EventArgs e) { OpenFileDialog ofd = new OpenFileDialog(); ofd.Multiselect = false; ofd.Filter = "Pictures |*.bmp;*.jpg;*.jpeg;*.png"; if (ofd.ShowDialog(this) == DialogResult.OK) { txtImagePath.Text = ofd.FileName; } } private void btnConvert_Click(object sender, EventArgs e) { if (!File.Exists(txtImagePath.Text)) { MessageBox.Show("File not found!"); return; } btnCopy.Enabled = false; btnConvert.Enabled = false; txtOutput.Enabled = false; BackgroundWorker bworker = new BackgroundWorker(); bworker.DoWork += (o, a) => { string header = "data:image/{0};base64,"; header = string.Format(header, txtImagePath.Text.GetExtension()); StringBuilder data = new StringBuilder(); byte[] buffer; BinaryReader head = new BinaryReader( new FileStream(txtImagePath.Text, FileMode.Open)); buffer = head.ReadBytes(6561); while (buffer.Length > 0) { data.Append(Convert.ToBase64String(buffer)); buffer = head.ReadBytes(6561); } head.Close(); head.Dispose(); this.Invoke(new Action(() => { txtOutput.ResetText(); txtOutput.AppendText(header); txtOutput.AppendText(data.ToString()); btnCopy.Enabled = true; btnConvert.Enabled = true; txtOutput.Enabled = true; })); }; bworker.RunWorkerAsync(); } private void btnCopy_Click(object sender, EventArgs e) { Clipboard.SetText(txtOutput.Text); } } public static class ExtensionMethods { public static string GetExtension(this string str) { string ext = string.Empty; for (int i = str.Length - 1; i >= 0; i--) { if (str[i] == '.') { break; } ext = str[i] + ext; } return ext; } } }
بدهی فنی – Technical debt
برنامه نویس تمام تلاش خود را میکند تا بهترین کد را از ابتدا بنویسد. احتمالاً هیچ برنامه نویسی نیست که عمداً کد ناخوشایند و به ضرر پروژه بنویسد. اما در چه مرحله ای کد تمیز، کثیف میشود؟ استعاره “بدهی فنی” در مورد کد بد در ابتدا توسط Ward Cunningham پیشنهاد شده. اگر از یک بانک وام دریافت کنید، به شما این امکان را میدهد ...
کلمه کلیدی volatile
{ "name": "dntwebpack", "version": "1.0.0", "description": "a webpack tutorial", "main": "main.js", "scripts": { }, "author": "mehdi", "license": "MIT" }
<html> <!-- index.html --> <head> first part of webpack tut! </head> <body> <h1>webpack is awesome !</h1> <script src="bundle.js"></script> </body> </html>
//main.js //start of the journey with webpack console.log(`i'm bundled by webpack`);
فایل bundle.js را تولید میکنیم.
{ "name": "dntwebpack", "version": "1.0.0", "description": "", "main": "main.js", "scripts": { "test": "echo \"Error: no test specified\" && exit 1" ,"webpack":"webpack" }, "author": "mehdi", "license": "ISC", "devDependencies": { "webpack": "^1.13.1" } }
public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // ... services.AddTransient<ICustomerService, DefaultCustomerService>(); // ... } }
public class SupportController { // DefaultCustomerService will be injected here: public SupportController(ICustomerService customerService) { // ... } }
برای سفارشی سازی مراحل وهله سازی اشیاء توسط IoC Container توکار برنامه و امکان دخالت در آن، قابلیتی تحت عنوان «factory registration» نیز پیش بینی شدهاست که در ادامه آنرا بررسی میکنیم.
Factory Registration چیست؟
اگر در اسمبلی Microsoft.Extensions.DependencyInjection.Abstractions و فضای نام Microsoft.Extensions.DependencyInjection آن به کلاس ServiceCollectionServiceExtensions که متدهای الحاقی مانند AddScoped را ارائه میکند، بیشتر دقت کنیم، تک تک این متدها امضاهای دیگری را نیز دارند:
namespace Microsoft.Extensions.DependencyInjection { public static class ServiceCollectionServiceExtensions { public static IServiceCollection AddScoped<TService>( this IServiceCollection services) where TService : class; public static IServiceCollection AddScoped( this IServiceCollection services, Type serviceType, Type implementationType); public static IServiceCollection AddScoped( this IServiceCollection services, Type serviceType, Func<IServiceProvider, object> implementationFactory); public static IServiceCollection AddScoped<TService, TImplementation>(this IServiceCollection services) public static IServiceCollection AddScoped( this IServiceCollection services, Type serviceType); public static IServiceCollection AddScoped<TService>( this IServiceCollection services, Func<IServiceProvider, TService> implementationFactory) where TService : class; public static IServiceCollection AddScoped<TService, TImplementation>( this IServiceCollection services, Func<IServiceProvider, TImplementation> implementationFactory) // ... } }
مثال 1 : تزریق وابستگیها در حالتیکه کلاس سرویس مدنظر دارای تعدادی پارامتر ثابت است
IoC Container توکار برنامههای NET Core.، به صورت خودکار وابستگیهای تزریق شدهی در سازندههای سرویسهای مختلف را تا هر چند سطح ممکن، به صورت خودکار وهله سازی میکند؛ به شرطیکه این وابستگیهای تزریق شده نیز خودشان سرویس بوده باشند و در تنظیمات ابتدایی آن ثبت و معرفی شده باشند. به عبارتی زمانیکه با سیستم تزریق وابستگیها کار میکنیم، مهم نیست که نگران مقدار دهی پارامترهای سازندهی تزریق شدهی در سازندههای سرویسی خاص باشیم. اما ... برای نمونه سرویس زیر را که یک رشته را در سازندهی خود دریافت میکند درنظر بگیرید:
namespace CoreIocServices { public interface IParameterizedService { string GetConstructorParameter(); } public class ParameterizedService : IParameterizedService { private readonly string _connectionString; public ParameterizedService(string connectionString) { _connectionString = connectionString; } public string GetConstructorParameter() { return _connectionString; } } }
services.AddTransient<IParameterizedService, ParameterizedService>();
services.AddTransient<IParameterizedService>(serviceProvider => { return new ParameterizedService("some value ...."); });
services.AddTransient<IParameterizedService>(serviceProvider => new ParameterizedService("some value ...."));
در اینجا چون serviceProvider نیز در اختیار ما است، حتی میتوان این مقدار را از سرویسی دیگر دریافت کرد و سپس مورد استفاده قرار داد:
services.AddTransient<IParameterizedService>(serviceProvider => { var config = serviceProvider.GetRequiredService<ITestService>().GetConfigValue(); return new ParameterizedService(config); });
نمونهی دیگری از این دست، کار با IUrlHelper توکار ASP.NET Core است. این سرویس برای اینکه پاسخ درستی را ارائه دهد، نیاز به ActionContext جاری را دارد تا بتواند از طریق آن به تمام جزئیات اکشن متد یک کنترلر و درخواست رسیده دسترسی داشته باشد. در این حالت برای ساده سازی کار با آن، بهتر است تامین وابستگیهای لحظهای این سرویس را با سفارشی سازی نحوهی وهله سازی آن، انجام دهیم، تا اینکه این قطعه کد تکراری را در هر جائیکه به IUrlHelper نیاز است، تکرار کنیم:
services.AddScoped<IUrlHelper>(serviceProvider => { var actionContext = serviceProvider.GetRequiredService<IActionContextAccessor>().ActionContext; var urlHelperFactory = serviceProvider.GetRequiredService<IUrlHelperFactory>(); return urlHelperFactory.GetUrlHelper(actionContext); });
مثال 2: وهله سازی در صورت نیاز به وابستگیهای یک سرویس، به کمک Lazy loading
فرض کنید دو سرویس را در سازندهی سرویس دیگری تزریق کردهاید:
namespace Services { public class OrderHandler : IOrderHandler { private readonly IAccounting _accounting; private readonly ISales _sales; public OrderHandler(IAccounting accounting, ISales sales) {
روش انجام یک چنین کارهایی با استفاده از کلاس Lazy اضافه شدهی به NET 4x. قابل انجام است:
public class OrderHandlerLazy : IOrderHandler { public OrderHandlerLazy(Lazy<IAccounting> accounting, Lazy<ISales> sales) {
services.AddTransient<IOrderHandler, OrderHandlerLazy>(); services.AddTransient<IAccounting, Accounting>() .AddTransient(serviceProvider => new Lazy<IAccounting>(() => serviceProvider.GetRequiredService<IAccounting>())); services.AddTransient<ISales, Sales>() .AddTransient(serviceProvider => new Lazy<ISales>(() => serviceProvider.GetRequiredService<ISales>()));
- سپس سرویسهایی که قرار است به صورت Lazy نیز واکشی شوند، بار دیگر توسط روش factory registration با وهله سازی new Lazy از نوع سرویس مدنظر و فراهم آوردن پیاده سازی آن با استفاده از serviceProvider.GetRequiredService، مجددا معرفی خواهند شد.
پس از این تنظیمات، اگر سرویس IOrderHandler را از طریق سیستم تزریق وابستگیها درخواست کنید، وابستگیهای تزریق شدهی در سازندهی آن فقط زمانی و در محلی وهله سازی میشوند که از طریق خاصیت Value شیء Lazy آنها مورد استفاده قرار گرفته شده باشند.
مثال کامل IOrderHandler را از فایل پیوستی انتهای مطلب میتوانید دریافت. اگر آنرا اجرا کنید (برنامهی کنسول آنرا)، در خروجی آن، فقط اجرا شدن سازندهی سرویسی را مشاهده میکنید که مورد استفاده قرار گرفته و نه وابستگی دومی که تزریق شده، اما استفاده نشدهاست.
مثال 3: چگونه بجای اینترفیسها، یک وهله از کلاسی مشخص را از سیستم تزریق وابستگیها درخواست کنیم؟
فرض کنید سرویسی را به صورت زیر به سیستم تزریق وابستگیها معرفی کردهاید:
services.AddTransient<IMyDisposableService, MyDisposableService>();
public class AnotherController { public AnotherController(MyDisposableService customerService) { // ... } }
An unhandled exception occurred while processing the request. InvalidOperationException: Unable to resolve service for type ‘MyDisposableService’ while attempting to activate ‘AnotherController’. Microsoft.Extensions.DependencyInjection.ActivatorUtilities.GetService(IServiceProvider sp, Type type, Type requiredBy, bool isDefaultParameterRequired)
services.AddTransient<IMyDisposableService, MyDisposableService>(); services.AddTransient<MyDisposableService>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IMyDisposableService>() as MyDisposableService);
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: CoreDependencyInjectionSamples-06.zip
چرا به ابزارهای مدیریت حالت نیاز داریم؟
به محض رد شدن از مرز پیاده سازی امکانات اولیهی یک برنامه، نیاز به ابزارهای مدیریت حالت نمایان میشوند؛ خصوصا زمانیکه نیاز است با اطلاعات قابل توجهی سر و کار داشت. مهمترین دلیل استفادهی از یک ابزار مدیریت حالت، مدیریت منطق تجاری برنامه است. منطق نمایشی برنامه مرتبط است به نحوهی نمایش اجزای آن در صفحه؛ مانند نمایش یک صفحهی مودال، تغییر رنگ عناصر با عبور کرسر ماوس از روی آنها و در کل منطقی که مرتبط و یا وابستهی به هدف اصلی برنامه نیست. از سوی دیگر منطق تجاری برنامه مرتبط است با مدیریت، تغییر و ذخیره سازی اشیاء تجاری مورد نیاز آن؛ مانند اطلاعات حساب کاربری شخص و دریافت اطلاعات برنامه از یک API که مختص به برنامهی خاص ما است و به همین دلیل نیاز به ابزاری برای مدیریت بهینهی آن وجود دارد. برای مثال اینکه در کجا باید منطق تجاری و نمایشی را به هم متصل کرد، میتواند چالش بر انگیر باشد. چگونه باید اطلاعات کاربر را ذخیره کرد؟ چگونه React باید متوجه شود که اطلاعات ما تغییر کردهاست و در نتیجهی آن کامپوننتی را مجددا رندر کند؟ یک ابزار مدیریت حالت، تمام این مسایل را به نحو یکدستی در سراسر برنامه، مدیریت میکند.
اگر از یک ابزار مدیریت حالت استفاده نکنیم، مجبور خواهیم شد تمام اطلاعات منطق تجاری را در داخل state کامپوننتها ذخیره کنیم که توصیه نمیشود؛ چون مقیاس پذیر نیست. برای مثال فرض کنید قرار است تمام اطلاعات state را داخل یک کامپوننت ذخیره کنیم. هر زمانیکه بخواهیم این state را از طریق یک کامپوننت فرزند تغییر دهیم، نیاز خواهد بود این اطلاعات را به والد آن کامپوننت ارسال کنیم که اگر از تعداد زیادی کامپوننت تو در تو تشکیل شده باشد، زمانبر و به همراه کدهای تکراری زیادی خواهد بود. همچنین اینکار سبب رندر مجدد کل برنامه با هر تغییری در state آن میشود که غیرضروری بوده و کارآیی برنامه را کاهش میدهد. به علاوه در این بین مشخص نیست هر قسمت از state، از کدام کامپوننت تامین شدهاست. به همین جهت نیاز به روشی برای مدیریت حالت در بین کامپوننتهای برنامه وجود دارد.
داشتن تنها یک محل برای ذخیره سازی state در برنامه
همانطور که در قسمت 8 ترکیب کامپوننتها در سری React 16x بررسی کردیم، هر کامپوننت در React، دارای state خاص خودش است و این state از سایر کامپوننتها کاملا مستقل و ایزولهاست. این مورد با بزرگتر شدن برنامه و برقراری ارتباط بین کامپوننتها، مشکل ایجاد میکند. برای مثال اگر بخواهیم دکمهای را در صفحه قرار داده و توسط این دکمه درخواست صفر شدن مقدار هر کدام از شمارشگرها را صادر کنیم، با صفر کردن value هر کدام از این کامپوننتها، اتفاقی رخ نمیدهد. چون state محلی این کامپوننتها، با سایر اجزای صفحه به اشتراک گذاشته نمیشود و باید آنرا تبدیل به یک controlled component کرد، بطوریکه دارای local state خاص خودش نیست و تمام دادههای دریافتی را از طریق this.props دریافت میکند و هر زمانیکه قرار است دادهای تغییر کند، رخدادی را به والد خود صادر میکند. بنابراین این کامپوننت به طور کامل توسط والد آن کنترل میشود. تازه این روش در مورد کامپوننتهایی صدق میکند که رابطهی والد و فرزندی بین آنها وجود دارد. اگر چنین رابطهای وجود نداشت، باید state را به یک سطح بالاتر انتقال داد. برای مثال باید state کامپوننت Counters را به والد آن که کامپوننت App است، منتقل کرد. پس از آن چون کامپوننتهای ما، از کامپوننت App مشتق میشوند، اکنون میتوان این state را به تمام فرزندان App توسط props منتقل کرد و به اشتراک گذاشت. این مورد هم مانند مثال انتقال اطلاعات کاربر لاگین شدهی به سیستم، به تمام زیر قسمتهای برنامه، نیاز به ارسال اطلاعات از طریق props یک کامپوننت، به کامپوننت بعدی را دارد و به همین ترتیب برای مابقی که به props drilling مشهور است و روش پسندیدهای نیست.
Redux چیست؟ ذخیره سازی کل درخت state یک برنامه، در یک محل. به این ترتیب به یک شیء جاوا اسکریپتی بزرگ خواهیم رسید که در برگیرندهی تمام state برنامهاست. یکی از مزایای آن امکان serialize و deserialize کل این شیء، به سادگی است. برای مثال توسط متد JSON.stringify میتوان آنرا در جائی ذخیره کرد و سپس آنرا به صورت یک شیء جاو اسکریپتی در زمانی دیگر بازیابی کرد. یکی از مزایای آن، امکان بازیابی دقیق شرایط کاربری است که دچار مشکل شدهاست و سپس دیباگ و رفع مشکل او، در زمانی دیگر.
تاریخچهای از سیستمهای مدیریت حالت
همه چیز با AngularJS 1x شروع شد که از data binding دو طرفه پشتیبانی میکرد. هرچند این روش برای همگام نگه داشتن View و مدل برنامه، مفید است، اما در Viewهای پیچیده، برنامه را کند میکند. در همین زمان فیسبوک، روش مدیریت حالتی را به نام Flux ارائه داد که از data binding یک طرفه پشتیبانی میکرد. به این معنا که در این روش، همواره اطلاعات از View به مدل، جریان پیدا میکند. کار کردن با آن سادهاست؛ چون نیازی نیست حدس زده شود که اکنون جریان اطلاعات از کدام سمت است. اما مشکل آن عدم هماهنگی model و view، در بعضی از حالات است. Flux از این جهت به وجود آمد که مدیریت حالت در برنامههای React آن زمان، پیچیده بود و مقیاس پذیری کمی داشت (پیش از ارائهی Context و Hooks). در کل Flux صرفا یکسری الگوی مدیریت حالت را بیان میکند و یک کتابخانهی مجزا نیست. بر مبنای این الگوها و قراردادها، میتوان کتابخانههای مختلفی را ایجاد کرد. از این رو در سال 2015، کتابخانههای زیادی مانند Reflux, Flummox, MartyJS, Alt, Redux و غیره برای پیاده سازی آن پدید آمدند. در این بین، کتابخانهی Redux ماندگار شد و پیروز این نبرد بود!
توابع خالص و ناخالص (Pure & Impure Functions)
پیش از شروع بحث، نیاز است با یکسری از واژهها مانند توابع خالص و ناخالص آشنا شد. این نکات از این جهت مهم هستند که Redux فقط با توابع خالص کار میکند.
توابع خالص: تعدادی آرگومان را دریافت کرده و بر اساس آنها، مقداری را باز میگردانند.
// Pure const add = (a, b) => { return a + b; }
توابع ناخالص: این نوع توابع سبب تغییراتی در متغیرهایی خارج از میدان دید خود میشوند و یا به همراه یک سری اثرات جانبی (side effects) مانند تعامل با دنیای خارج (وجود یک console.log در آن تابع و یا دریافت اطلاعاتی از یک API خارجی) هستند.
// Impure const b; const add = (a) => { return a + b; }
// Impure const add = (a, b) => { console.log('lolololol'); return a + b; }
// Impure const add = (a, b) => { Api.post('/add', { a, b }, (response) => { // Do something. }); };
روشهایی برای جلوگیری از تغییرات در اشیاء در جاوا اسکریپت
ایجاد تغییرات در آرایهها و اشیاء (Mutating arrays and objects) نیز ناخالصی ایجاد میکند؛ از این جهت که سبب تغییراتی در دنیای خارج (خارج از میدان دید تابع) میشویم. به همین جهت نیاز به روشهایی وجود دارد که از این نوع تغییرات جلوگیری کرد:
// Copy object const original = { a: 1, b: 2 }; const copy = Object.assign({}, original);
برای مثال در React، برای انجام رندر نهایی، در پشت صحنه کار مقایسهی اشیاء صورت میگیرد. به همین جهت اگر همان شیءای را که ردیابی میکند تغییر دهیم، دیگر نمیتواند به صورت مؤثری فقط قسمتهای تغییر کردهی آنرا تشخیص داده و کار رندر را فقط بر اساس آنها انجام دهد و مجبور خواهد شد کل یک شیء را بارها و بارها رندر کند که اصلا بهینه نیست. به همین جهت، ایجاد تغییرات مستقیم در شیءای که به state آن انتساب داده میشود، مجاز نیست.
متد Object.assign، چندین شیء را نیز میتواند با هم یکی کند و شیء جدیدی را تشکیل دهد:
// Extend object const original = { a: 1, b: 2 }; const extension = { c: 3 }; const extended = Object.assign({}, original, extension);
// Copy object const original = { a: 1, b: 2 }; const copy = { ...original };
// Extend object const original = { a: 1, b: 2 }; const extension = { c: 3 }; const extended = { ...original, ...extension };
روشهایی برای جلوگیری از تغییرات در آرایهها در جاوا اسکریپت
متد slice آرایهها نیز بدون ذکر آرگومانی، یک کپی از آرایهی اصلی را ایجاد میکند:
// Copy array const original = [1, 2, 3]; const copy = [1, 2, 3].slice();
// Copy array const original = [1, 2, 3]; const copy = [ ...original ];
// Extend array const original = [1, 2, 3]; const extended = original.concat(4); const moreExtended = original.concat([4, 5]);
معادل قطعه کد فوق در ES-6 و به همراه spread operator آن به صورت زیر است:
// Extend array const original = [1, 2, 3]; const extended = [ ...original, 4 ]; const moreExtended = [ ...original, ...extended, 5 ];
مفاهیم ابتدایی Redux
در Redux برای ایجاد تغییرات در شیء کلی state، از مفهومی به نام dispatch actions استفاده میشود. action در اینجا به معنای رخدادن چیزی است؛ مانند کلیک بر روی یک دکمه و یا دریافت اطلاعاتی از یک API. در این حالت مقایسهای بین وضعیت قبلی state و وضعیت فعلی آن صورت میگیرد و تغییرات مورد نیاز جهت اعمال به UI، محاسبه خواهند شد.
اصلیترین جزء Redux، تابعی است به نام Reducer. این تابع، یک تابع خالص است و دو آرگومان را دریافت میکند:
تابع Reducer، بر اساس action و یا رخدادی، ابتدا کل state برنامه را دریافت میکند و سپس خروجی آن بر اساس منطق این تابع، یک state جدید خواهد بود. اکنون که این state جدید را داریم، برنامهی React ما میتواند به تغییرات آن گوش فرا داده و بر اساس آن، UI را به روز رسانی کند. به این ترتیب کار اصلی مدیریت state، به خارج از برنامهی React منتقل میشود.
در این تصویر، تابع action creator را هم ملاحظه میکند که کاملا اختیاری است. یک action میتواند یک رشته و یا یک عدد باشد. با پیچیده شدن برنامه، نیاز به ارسال یکسری متادیتا و یا اطلاعات بیشتری از اکشن رسیدهاست. کار action creator، ایجاد شیء action، به صورت یک دست و یکنواخت است تا دیگر نیازی به ایجاد دستی آن نباشد.
مزایای کار با Redux
- داشتن یک مکان مرکزی برای ذخیره سازی کلی حالت برنامه (به آن «source of truth» و یا store هم گفته میشود): به این ترتیب مشکل ارسال خواص در بین کامپوننتهای عمیق و چند سطحی، برطرف شده و هر زمانیکه نیاز بود، از آن اطلاعاتی را دریافت و یا با قالب خاصی، آنرا به روز رسانی میکنند.
- رسیدن به بهروز رسانیهای قابل پیش بینی state: هرچند در حالت کار با Redux، یک شیء بزرگ جاوا اسکریپتی، کل state برنامه را تشکیل میدهد، اما امکان کار مستقیم با آن و تغییرش وجود ندارد. به همین جهت است که برای کار با آن، باید رویدادی را از طریق actionها به تابع Reducer آن تحویل داد. چون Reducer یک تابع خالص است، با دریافت یک سری ورودی مشخص، همواره یک خروجی مشخص را نیز تولید میکند. به همین جهت قابلیت ضبط و تکرار را پیدا میکند؛ همان بحث serialize و deseriliaze، توسط ابزاری مانند: logrocket. به علاوه قابلیت undo و redo را نیز میتوان به این ترتیب پیاده سازی کرد (state جدید محاسبه شده، مشخص است، کل state قبلی را نیز داریم یا میتوان ذخیره کرد و سپس برای undo، آنرا جایگزین state جدید نمود). افزونهی redux dev tools نیز قابلیت import و export کل state را به همراه دارد.
- چون تابع Reducer، یک تابع خالص است و همواره خروجیهای مشخصی را به ازای ورودیهای مشخصی، تولید میکند، آزمایش کردن، پیاده سازی و حتی logging آن نیز سادهتر است. در این بین حتی یک افزونهی مخصوص نیز برای دیباگ آن تهیه شدهاست: redux-devtools-extension. تابع خالص، تابعی است که به همراه اثرات جانبی نیست (side effects)؛ به همین جهت عملکرد آن کاملا قابل پیش بینی بوده و آزمون پذیری آن به دلیل نداشتن وابستگیهای خارجی، بسیار بالا است.
Context API خود React چطور؟
در قسمت 33 سری React 16x، مفهوم React Context را بررسی کردیم. پس از معرفی آن با React 16.3، مقالات زیادی منتشر شدند که ... Redux مردهاست (!) و یا بجای Redux از React context استفاده کنید. اما واقعیت این است که React Redux در پشت صحنه از React context استفاده میکند و تابع connect آن دقیقا به همین زیر ساخت متصل میشود.
کار با Redux مزایایی مانند کارآیی بالاتر، با کاهش رندرهای مجدد کامپوننتها، دیباگ سادهتر با افزونههای اختصاصی و همچنین سفارشی سازی، مانند نوشتن میانافزارها را به همراه دارد. اما شاید واقعا نیازی به تمام این امکانات را هم نداشته باشید؛ اگر هدف، صرفا انتقال سادهتر اطلاعات بوده و برنامهی مدنظر نیز کوچک است. React Context برخلاف Redux، نگهدارندهی state نیست و بیشتر هدفش محلی برای ذخیره سازی اطلاعات مورد استفادهی در چندین و چند کامپوننت تو در تو است. هرچند شبیه به Redux میتوان اشارهگرهایی از متدها را به استفاده کنندگان از آن ارسال کرد تا سبب بروز رویدادها و اکشنهایی در کامپوننت تامین کنندهی Contrext شوند (یا یک کتابخانهی ابتدایی شبیه به Redux را توسط آن تهیه کرد). بنابراین برای انتخاب بین React Context و Redux باید به اندازهی برنامه، تعداد نفرات تیم، آشنایی آنها با مفاهیم Redux دقت داشت.
کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first
الف) مثالهای کدپلکس
ب) مثال نیوگت
در ادامه قصد داریم مثال نیوگت آنرا که مثال کاملی است از نحوهی استفاده از ASP.NET Identity در ASP.NET MVC، جهت اعمال الگوی واحد کار و تزریق وابستگیها، بازنویسی کنیم.
پیشنیازها
- برای درک مطلب جاری نیاز است ابتدا دورهی مرتبطی را در سایت مطالعه کنید و همچنین با نحوهی پیاده سازی الگوی واحد کار در EF Code First آشنا باشید.
- به علاوه فرض بر این است که یک پروژهی خالی ASP.NET MVC 5 را نیز آغاز کردهاید و توسط کنسول پاور شل نیوگت، فایلهای مثال Microsoft.AspNet.Identity.Samples را به آن افزودهاید:
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre
ساختار پروژهی تکمیلی
همانند مطلب پیاده سازی الگوی واحد کار در EF Code First، این پروژهی جدید را با چهار اسمبلی class library دیگر به نامهای
AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DataLayer
AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses
AspNetIdentityDependencyInjectionSample.IocConfig
AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer
تکمیل میکنیم.
ساختار پروژهی AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses
مثال Microsoft.AspNet.Identity.Samples بر مبنای primary key از نوع string است. برای نمونه کلاس کاربران آنرا به نام ApplicationUser در فایل Models\IdentityModels.cs میتوانید مشاهده کنید. در مطلب جاری، این نوع پیش فرض، به نوع متداول int تغییر خواهد یافت. به همین جهت نیاز است کلاسهای ذیل را به پروژهی DomainClasses اضافه کرد:
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema; using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses { public class ApplicationUser : IdentityUser<int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim> { // سایر خواص اضافی در اینجا [ForeignKey("AddressId")] public virtual Address Address { get; set; } public int? AddressId { get; set; } } } using System.Collections.Generic; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses { public class Address { public int Id { get; set; } public string City { get; set; } public string State { get; set; } public virtual ICollection<ApplicationUser> ApplicationUsers { set; get; } } } using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses { public class CustomRole : IdentityRole<int, CustomUserRole> { public CustomRole() { } public CustomRole(string name) { Name = name; } } } using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses { public class CustomUserClaim : IdentityUserClaim<int> { } } using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses { public class CustomUserLogin : IdentityUserLogin<int> { } } using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses { public class CustomUserRole : IdentityUserRole<int> { } }
بدیهی است در اینجا کلاس پایه کاربران را میتوان سفارشی سازی کرد و خواص دیگری را نیز به آن افزود. برای مثال در اینجا یک کلاس جدید آدرس تعریف شدهاست که ارجاعی از آن در کلاس کاربران نیز قابل مشاهده است.
سایر کلاسهای مدلهای اصلی برنامه که جداول بانک اطلاعاتی را تشکیل خواهند داد نیز در آینده به همین اسمبلی DomainClasses اضافه میشوند.
ساختار پروژهی AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DataLayer جهت اعمال الگوی واحد کار
اگر به همان فایل Models\IdentityModels.cs ابتدایی پروژه که اکنون کلاس ApplicationUser آنرا به پروژهی DomainClasses منتقل کردهایم، مجددا مراجعه کنید، کلاس DbContext مخصوص ASP.NET Identity نیز در آن تعریف شدهاست:
public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser>
اینترفیس IUnitOfWork برنامه، در پروژهی DataLayer چنین شکلی را دارد که نمونهای از آنرا در مطلب آشنایی با نحوهی پیاده سازی الگوی واحد کار در EF Code First، پیشتر ملاحظه کردهاید.
using System.Collections.Generic; using System.Data.Entity; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DataLayer.Context { public interface IUnitOfWork { IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class; int SaveAllChanges(); void MarkAsChanged<TEntity>(TEntity entity) where TEntity : class; IList<T> GetRows<T>(string sql, params object[] parameters) where T : class; IEnumerable<TEntity> AddThisRange<TEntity>(IEnumerable<TEntity> entities) where TEntity : class; void ForceDatabaseInitialize(); } }
public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser, CustomRole, int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim>, IUnitOfWork { public DbSet<Category> Categories { set; get; } public DbSet<Product> Products { set; get; } public DbSet<Address> Addresses { set; get; }
کار کردن با این کلاس، هیچ تفاوتی با DbContextهای متداول EF Code First ندارد و تمام اصول آنها یکی است.
در ادامه اگر به فایل App_Start\IdentityConfig.cs مراجعه کنید، کلاس ذیل در آن قابل مشاهدهاست:
public class ApplicationDbInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext>
using System.Data.Entity.Migrations; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DataLayer.Context { public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<ApplicationDbContext> { public Configuration() { AutomaticMigrationsEnabled = true; AutomaticMigrationDataLossAllowed = true; } } }
ساختار پروژهی AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer
در ادامه مابقی کلاسهای موجود در فایل App_Start\IdentityConfig.cs را به لایه سرویس برنامه منتقل خواهیم کرد. همچنین برای آنها یک سری اینترفیس جدید نیز تعریف میکنیم، تا تزریق وابستگیها به نحو صحیحی صورت گیرد. اگر به فایلهای کنترلر این مثال پیش فرض مراجعه کنید (پیش از تغییرات بحث جاری)، هرچند به نظر در کنترلرها، کلاسهای موجود در فایل App_Start\IdentityConfig.cs تزریق شدهاند، اما به دلیل عدم استفاده از اینترفیسها، وابستگی کاملی بین جزئیات پیاده سازی این کلاسها و نمونههای تزریق شده به کنترلرها وجود دارد و عملا معکوس سازی واقعی وابستگیها رخ ندادهاست. بنابراین نیاز است این مسایل را اصلاح کنیم.
الف) انتقال کلاس ApplicationUserManager به لایه سرویس برنامه
کلاس ApplicationUserManager فایل App_Start\IdentityConfig.c را به لایه سرویس منتقل میکنیم:
using System; using System.Security.Claims; using System.Threading.Tasks; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer.Contracts; using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.AspNet.Identity.Owin; using Microsoft.Owin.Security.Cookies; using Microsoft.Owin.Security.DataProtection; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer { public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser, int>, IApplicationUserManager { private readonly IDataProtectionProvider _dataProtectionProvider; private readonly IIdentityMessageService _emailService; private readonly IApplicationRoleManager _roleManager; private readonly IIdentityMessageService _smsService; private readonly IUserStore<ApplicationUser, int> _store; public ApplicationUserManager(IUserStore<ApplicationUser, int> store, IApplicationRoleManager roleManager, IDataProtectionProvider dataProtectionProvider, IIdentityMessageService smsService, IIdentityMessageService emailService) : base(store) { _store = store; _roleManager = roleManager; _dataProtectionProvider = dataProtectionProvider; _smsService = smsService; _emailService = emailService; createApplicationUserManager(); } public void SeedDatabase() { } private void createApplicationUserManager() { // Configure validation logic for usernames this.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser, int>(this) { AllowOnlyAlphanumericUserNames = false, RequireUniqueEmail = true }; // Configure validation logic for passwords this.PasswordValidator = new PasswordValidator { RequiredLength = 6, RequireNonLetterOrDigit = true, RequireDigit = true, RequireLowercase = true, RequireUppercase = true, }; // Configure user lockout defaults this.UserLockoutEnabledByDefault = true; this.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5); this.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5; // Register two factor authentication providers. This application uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. this.RegisterTwoFactorProvider("PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser, int> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); this.RegisterTwoFactorProvider("EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser, int> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" }); this.EmailService = _emailService; this.SmsService = _smsService; if (_dataProtectionProvider != null) { var dataProtector = _dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity"); this.UserTokenProvider = new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser, int>(dataProtector); } } } }
- متد استاتیک Create این کلاس حذف و تعاریف آن به سازندهی کلاس منتقل شدهاند. به این ترتیب با هربار وهله سازی این کلاس توسط IoC Container به صورت خودکار این تنظیمات نیز به کلاس پایه UserManager اعمال میشوند.
- اگر به کلاس پایه UserManager دقت کنید، به آرگومانهای جنریک آن یک int هم اضافه شدهاست. این مورد جهت استفاده از primary key از نوع int ضروری است.
- در کلاس پایه UserManager تعدادی متد وجود دارند. تعاریف آنها را به اینترفیس IApplicationUserManager منتقل خواهیم کرد. نیازی هم به پیاده سازی این متدها در کلاس جدید ApplicationUserManager نیست؛ زیرا کلاس پایه UserManager پیشتر آنها را پیاده سازی کردهاست. به این ترتیب میتوان به یک تزریق وابستگی واقعی و بدون وابستگی به پیاده سازی خاص UserManager رسید. کنترلری که با IApplicationUserManager بجای ApplicationUserManager کار میکند، قابلیت تعویض پیاده سازی آنرا جهت آزمونهای واحد خواهد یافت.
- در کلاس اصلی ApplicationDbInitializer پیش فرض این مثال، متد Seed هم قابل مشاهدهاست. این متد را از کلاس جدید Configuration اضافه شده به DataLayer حذف کردهایم. از این جهت که در آن از متدهای کلاس ApplicationUserManager مستقیما استفاده شدهاست. متد Seed اکنون به کلاس جدید اضافه شده به لایه سرویس منتقل شده و در آغاز برنامه فراخوانی خواهد شد. DataLayer نباید وابستگی به لایه سرویس داشته باشد. لایه سرویس است که از امکانات DataLayer استفاده میکند.
- اگر به سازندهی کلاس جدید ApplicationUserManager دقت کنید، چند اینترفیس دیگر نیز به آن تزریق شدهاند. اینترفیس IApplicationRoleManager را ادامه تعریف خواهیم کرد. سایر اینترفیسهای تزریق شده مانند IUserStore، IDataProtectionProvider و IIdentityMessageService جزو تعاریف اصلی ASP.NET Identity بوده و نیازی به تعریف مجدد آنها نیست. فقط کلاسهای EmailService و SmsService فایل App_Start\IdentityConfig.c را نیز به لایه سرویس منتقل کردهایم. این کلاسها بر اساس تنظیمات IoC Container مورد استفاده، در اینجا به صورت خودکار ترزیق خواهند شد. حالت پیش فرض آن، وهله سازی مستقیم است که مطابق کدهای فوق به حالت تزریق وابستگیها بهبود یافتهاست.
ب) انتقال کلاس ApplicationSignInManager به لایه سرویس برنامه
کلاس ApplicationSignInManager فایل App_Start\IdentityConfig.c را نیز به لایه سرویس منتقل میکنیم.
using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer.Contracts; using Microsoft.AspNet.Identity.Owin; using Microsoft.Owin.Security; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer { public class ApplicationSignInManager : SignInManager<ApplicationUser, int>, IApplicationSignInManager { private readonly ApplicationUserManager _userManager; private readonly IAuthenticationManager _authenticationManager; public ApplicationSignInManager(ApplicationUserManager userManager, IAuthenticationManager authenticationManager) : base(userManager, authenticationManager) { _userManager = userManager; _authenticationManager = authenticationManager; } } }
ج) انتقال کلاس ApplicationRoleManager به لایه سرویس برنامه
کلاس ApplicationRoleManager فایل App_Start\IdentityConfig.c را نیز به لایه سرویس منتقل خواهیم کرد:
using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer.Contracts; using Microsoft.AspNet.Identity; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer { public class ApplicationRoleManager : RoleManager<CustomRole, int>, IApplicationRoleManager { private readonly IRoleStore<CustomRole, int> _roleStore; public ApplicationRoleManager(IRoleStore<CustomRole, int> roleStore) : base(roleStore) { _roleStore = roleStore; } public CustomRole FindRoleByName(string roleName) { return this.FindByName(roleName); // RoleManagerExtensions } public IdentityResult CreateRole(CustomRole role) { return this.Create(role); // RoleManagerExtensions } } }
تا اینجا کار تنظیمات لایه سرویس برنامه به پایان میرسد.
ساختار پروژهی AspNetIdentityDependencyInjectionSample.IocConfig
پروژهی IocConfig جایی است که تنظیمات StructureMap را به آن منتقل کردهایم:
using System; using System.Data.Entity; using System.Threading; using System.Web; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DataLayer.Context; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DomainClasses; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer.Contracts; using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; using Microsoft.Owin.Security; using StructureMap; using StructureMap.Web; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample.IocConfig { public static class SmObjectFactory { private static readonly Lazy<Container> _containerBuilder = new Lazy<Container>(defaultContainer, LazyThreadSafetyMode.ExecutionAndPublication); public static IContainer Container { get { return _containerBuilder.Value; } } private static Container defaultContainer() { return new Container(ioc => { ioc.For<IUnitOfWork>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationDbContext>(); ioc.For<ApplicationDbContext>().HybridHttpOrThreadLocalScoped().Use<ApplicationDbContext>(); ioc.For<DbContext>().HybridHttpOrThreadLocalScoped().Use<ApplicationDbContext>(); ioc.For<IUserStore<ApplicationUser, int>>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<UserStore<ApplicationUser, CustomRole, int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim>>(); ioc.For<IRoleStore<CustomRole, int>>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<RoleStore<CustomRole, int, CustomUserRole>>(); ioc.For<IAuthenticationManager>() .Use(() => HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication); ioc.For<IApplicationSignInManager>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationSignInManager>(); ioc.For<IApplicationUserManager>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationUserManager>(); ioc.For<IApplicationRoleManager>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationRoleManager>(); ioc.For<IIdentityMessageService>().Use<SmsService>(); ioc.For<IIdentityMessageService>().Use<EmailService>(); ioc.For<ICustomRoleStore>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<CustomRoleStore>(); ioc.For<ICustomUserStore>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<CustomUserStore>(); //config.For<IDataProtectionProvider>().Use(()=> app.GetDataProtectionProvider()); // In Startup class ioc.For<ICategoryService>().Use<EfCategoryService>(); ioc.For<IProductService>().Use<EfProductService>(); }); } } }
در تعاریف فوق یک مورد را به فایل Startup.cs موکول کردهایم. برای مشخص سازی نمونهی پیاده سازی کنندهی IDataProtectionProvider نیاز است به IAppBuilder کلاس Startup برنامه دسترسی داشت. این کلاس آغازین Owin اکنون به نحو ذیل بازنویسی شدهاست و در آن، تنظیمات IDataProtectionProvider را به همراه وهله سازی CreatePerOwinContext مشاهده میکنید:
using System; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.IocConfig; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer.Contracts; using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.Owin; using Microsoft.Owin.Security.Cookies; using Microsoft.Owin.Security.DataProtection; using Owin; using StructureMap.Web; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample { public class Startup { public void Configuration(IAppBuilder app) { configureAuth(app); } private static void configureAuth(IAppBuilder app) { SmObjectFactory.Container.Configure(config => { config.For<IDataProtectionProvider>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use(()=> app.GetDataProtectionProvider()); }); SmObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>().SeedDatabase(); // Configure the db context, user manager and role manager to use a single instance per request app.CreatePerOwinContext(() => SmObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>()); // Enable the application to use a cookie to store information for the signed in user // and to use a cookie to temporarily store information about a user logging in with a third party login provider // Configure the sign in cookie app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions { AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie, LoginPath = new PathString("/Account/Login"), Provider = new CookieAuthenticationProvider { // Enables the application to validate the security stamp when the user logs in. // This is a security feature which is used when you change a password or add an external login to your account. OnValidateIdentity = SmObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>().OnValidateIdentity() } }); app.UseExternalSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie); // Enables the application to temporarily store user information when they are verifying the second factor in the two-factor authentication process. app.UseTwoFactorSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie, TimeSpan.FromMinutes(5)); // Enables the application to remember the second login verification factor such as phone or email. // Once you check this option, your second step of verification during the login process will be remembered on the device where you logged in from. // This is similar to the RememberMe option when you log in. app.UseTwoFactorRememberBrowserCookie(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorRememberBrowserCookie); } } }
تنظیمات برنامهی اصلی ASP.NET MVC، جهت اعمال تزریق وابستگیها
الف) ابتدا نیاز است فایل Global.asax.cs را به نحو ذیل بازنویسی کنیم:
using System; using System.Data.Entity; using System.Web; using System.Web.Mvc; using System.Web.Optimization; using System.Web.Routing; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.DataLayer.Context; using AspNetIdentityDependencyInjectionSample.IocConfig; using StructureMap.Web.Pipeline; namespace AspNetIdentityDependencyInjectionSample { public class MvcApplication : HttpApplication { protected void Application_Start() { AreaRegistration.RegisterAllAreas(); FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters); RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); BundleConfig.RegisterBundles(BundleTable.Bundles); setDbInitializer(); //Set current Controller factory as StructureMapControllerFactory ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory()); } protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e) { HttpContextLifecycle.DisposeAndClearAll(); } public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory { protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType) { if (controllerType == null) throw new InvalidOperationException(string.Format("Page not found: {0}", requestContext.HttpContext.Request.RawUrl)); return SmObjectFactory.Container.GetInstance(controllerType) as Controller; } } private static void setDbInitializer() { Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<ApplicationDbContext, Configuration>()); SmObjectFactory.Container.GetInstance<IUnitOfWork>().ForceDatabaseInitialize(); } } }
ب) به پوشهی Models برنامه مراجعه کنید. در اینجا در هر کلاسی که Id از نوع string وجود داشت، باید تبدیل به نوع int شوند. چون primary key برنامه را به نوع int تغییر دادهایم. برای مثال کلاسهای EditUserViewModel و RoleViewModel باید تغییر کنند.
ج) اصلاح کنترلرهای برنامه جهت اعمال تزریق وابستگیها
اکنون اصلاح کنترلرها جهت اعمال تزریق وابستگیها سادهاست. در ادامه نحوهی تغییر امضای سازندههای این کنترلرها را جهت استفاده از اینترفیسهای جدید مشاهده میکنید:
[Authorize] public class AccountController : Controller { private readonly IAuthenticationManager _authenticationManager; private readonly IApplicationSignInManager _signInManager; private readonly IApplicationUserManager _userManager; public AccountController(IApplicationUserManager userManager, IApplicationSignInManager signInManager, IAuthenticationManager authenticationManager) { _userManager = userManager; _signInManager = signInManager; _authenticationManager = authenticationManager; } [Authorize] public class ManageController : Controller { // Used for XSRF protection when adding external logins private const string XsrfKey = "XsrfId"; private readonly IAuthenticationManager _authenticationManager; private readonly IApplicationUserManager _userManager; public ManageController(IApplicationUserManager userManager, IAuthenticationManager authenticationManager) { _userManager = userManager; _authenticationManager = authenticationManager; } [Authorize(Roles = "Admin")] public class RolesAdminController : Controller { private readonly IApplicationRoleManager _roleManager; private readonly IApplicationUserManager _userManager; public RolesAdminController(IApplicationUserManager userManager, IApplicationRoleManager roleManager) { _userManager = userManager; _roleManager = roleManager; } [Authorize(Roles = "Admin")] public class UsersAdminController : Controller { private readonly IApplicationRoleManager _roleManager; private readonly IApplicationUserManager _userManager; public UsersAdminController(IApplicationUserManager userManager, IApplicationRoleManager roleManager) { _userManager = userManager; _roleManager = roleManager; }
البته تعدادی اکشن متد نیز در اینجا وجود دارند که از string id استفاده میکنند. اینها را باید به int? Id تغییر داد تا با نوع primary key جدید مورد استفاده تطابق پیدا کنند.
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
AspNetIdentityDependencyInjectionSample
معادل این پروژه جهت ASP.NET Core Identity : «سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیتهای پایه و DbContext برنامه »
Roslyn #1
سکوی کامپایلر دات نت یا Roslyn (با تلفظ «رازلین») بازنویسی مجدد کامپایلرهای VB.NET و #C توسط همین زبانها است. این سکوی کامپایلر به همراه یک سری کتابخانه و اسمبلی ارائه میشود که امکان آنالیز زبانهای مدیریت شده را به صورت مستقل و یا یکپارچهی با ویژوال استودیو، فراهم میکنند. برای نمونه در VS.NET 2015 تمام سرویسهای زبانهای موجود، با Roslyn API جایگزین و بازنویسی شدهاند. نمونههایی از این سرویسهای زبانها، شامل Intellisense و مرور کدها مانند go to references and definitions، به همراه امکانات Refactoring میشوند. به علاوه به کمک Roslyn میتوان یک کامپایلر و ابزارهای مرتبط با آن، مانند FxCop را تولید کرد و یا در نهایت یک فایل اسمبلی نهایی را از آن تحویل گرفت.
چرا مایکروسافت Roslyn را تولید کرد؟
پیش از پروژهی Roslyn، کامپایلرهای VB.NET و #C با زبان ++C نوشته شده بودند؛ از این جهت که در اواخر دههی 90 که کار تولید سکوی دات نت در حال انجام بود، هنوز امکانات کافی برای نوشتن این کامپایلرها با زبانهای مدیریت شده وجود نداشت و همچنین زبان محبوب کامپایلر نویسی در آن دوران نیز ++C بود. این انتخاب در دراز مدت مشکلاتی مانند کاهش انعطاف پذیری و productivity تیم کامپایلر نویس را با افزایش تعداد سطرهای کامپایلر نوشته شده به همراه داشت و افزودن ویژگیهای جدید را به زبانهای VB.NET و #C سختتر و سختتر کرده بود. همچنین در اینجا برنامه نویسهای تیم کامپایلر مدام مجبور بودند که بین زبانهای مدیریت شده و مدیریت نشده سوئیچ کنند و امکان استفادهی همزمان از زبانهایی را که در حال توسعهی آن هستند، نداشتند.
این مسایل سبب شدند تا در طی بیش از یک دهه، چندین نوع کامپایلر از صفر نوشته شوند:
- کامپایلرهای خط فرمانی مانند csc.exe و vbc.exe
- کامپایلر پشت صحنهی ویژوال استودیو (برای مثال کشیدن یک خط قرمز زیر مشکلات دستوری موجود)
- کامپایلر snippetها در immediate window ویژوال استودیو
هر کدام از این کامپایلرها هم برای حل مسایلی خاص طراحی شدهاند. کامپایلرهای خط فرمانی، با چندین فایل ورودی، به همراه ارائهی تعدادی زیادی خطا و اخطار کار میکنند. کامپایلر پشت صحنهی ویژوال استودیوهای تا پیش از نسخهی 2015، تنها با یک تک فایل در حال استفاده، کار میکند و همچنین باید به خطاهای رخ داده نیز مقاوم باشد و بیش از اندازه گزارش خطا ندهد. برای مثال زمانیکه کاربر در حالت تایپ یک سطر است، بدیهی است تا اتمام کار، این سطر فاقد ارزش دستوری صحیحی است و کامپایلر باید به این مساله دقت داشته باشد و یا کامپایلر snippetها تنها جهت ارزیابی یک تک سطر از دستورات وارد شده، طراحی شدهاست.
با توجه به این مسایل، مایکروسافت از بازنویسی سکوی کامپایلر دات نت این اهداف را دنبال میکند:
- بالا بردن سرعت افزودن قابلیتهای جدید به زبانهای موجود
- سبک کردن حجم کاری کامپایلر نویسی و کاهش تعداد آنها به یک مورد
- بالا بردن دسترسی پذیری به API کامپایلرها
برای مثال اکنون برنامه نویسها بجای اینکه یک فایل cs را به کامپایلر csc.exe ارائه کنند و یک خروجی باینری دریافت کنند، امکان دسترسی به syntax trees، semantic analysis و تمام مسایل پشت صحنهی یک کامپایلر را دارند.
- ساده سازی تولید افزونههای مرتبط با زبانهای مدیریت شده.
اکنون برای تولید یک آنالیز کنندهی سفارشی، نیازی نیست هر توسعه دهندهای شروع به نوشتن امکانات پایهای یک کامپایلر کند. این امکانات به صورت یک API عمومی در دسترس برنامه نویسها قرار گرفتهاند.
- آموزش مسایل درونی یک کامپایلر و همچنین ایجاد اکوسیستمی از برنامه نویسهای علاقمند در اطراف آن.
همانطور که اطلاع دارید، Roslyn به صورت سورس باز در GitHub در دسترس عموم است.
تفاوت Roslyn با کامپایلرهای سنتی
اکثر کامپایلرهای موجود به صورت یک جعبهی سیاه عمل میکنند. به این معنا که تعدادی فایل ورودی را دریافت کرده و در نهایت یک خروجی باینری را تولید میکنند. اینکه در این میان چه اتفاقاتی رخ میدهد، از دید استفاده کننده مخفی است.
نمونهای از این کامپایلرهای جعبه سیاه را در تصویر فوق مشاهده میکنید. در اینجا شاید این سؤال مطرح شود که در داخل جعبهی سیاه کامپایلر سیشارپ، چه اتفاقاتی رخ میدهد؟
خلاصهی مراحل رخ داده در کامپایلر سیشارپ را در تصویر فوق ملاحظه میکنید. در اینجا ابتدا کار parse اطلاعات متنی دریافتی شروع میشود و از روی آن syntax tree تولید میشود. در مرحلهی بعد مواردی مانند ارجاعاتی به mscorlib و امثال آن پردازش میشوند. در مرحلهی binder کار پردازش حوزهی دید متغیرها، اشیاء و اتصال آنها به هم انجام میشود. در مرحلهی آخر، کار تولید کدهای IL و اسمبلی باینری نهایی صورت میگیرد.
با معرفی Roslyn، این جعبهی سیاه، به صورت یک API عمومی در دسترس برنامه نویسها قرار گرفتهاست:
همانطور که مشاهده میکنید، هر مرحلهی کامپایل جعبهی سیاه، به یک API عمومی Roslyn نگاشت شدهاست. برای مثال Parser به Syntax tree API نگاشت شدهاست. به علاوه این API صرفا به موارد فوق خلاصه نمیشود و همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، برای اینکه بتواند جایگزین سه نوع کامپایلر موجود شود، به همراه Workspace API نیز میباشد:
Roslyn امکان کار با یک Solution و فایلهای آن را دارد و شامل سرویسهای زبانهای مورد نیاز در ویژوال استودیو نیز میشود. برفراز Workspace API، یک مجموعه API دیگر به نام Diagnostics API تدارک دیده شدهاست تا برنامه نویسها بتوانند امکانات Refactoring جانبی را توسعه داده و یا در جهت بهبود کیفیت کدهای نوشته شده، اخطارهایی را به برنامه نویسها تحت عنوان Code fixes و آنالیز کنندهها، ارائه دهند.
اگر در حال تهیه یک سایت چند زبانه هستید و همچنین سری مقالات Globalization در ASP.NET MVC رو دنبال کرده باشید میدانید که با تغییر Culture فایلهای Resource مورد نظر بارگذاری و نوشتههای سایت تغییر میابند ولی با تغییر Culture رفتار اعتبارسنجی در سمت سرور نیز تغییر و اعتبارسنجی بر اساس Culture فعلی سایت انجام میگیرد. بررسی این موضوع را با یک مثال شروع میکنیم.
یک پروژه وب بسازید سپس به پوشه Models یک کلاس با نام ValueModel اضافه کنید. تعریف کلاس به شکل زیر هست:
public class ValueModel { [Required] [Display(Name = "Decimal Value")] public decimal DecimalValue { get; set; } [Required] [Display(Name = "Double Value")] public double DoubleValue { get; set; } [Required] [Display(Name = "Integer Value")] public int IntegerValue { get; set; } [Required] [Display(Name = "Date Value")] public DateTime DateValue { get; set; } }
به سراغ کلاس HomeController بروید و کدهای زیر را اضافه کنید:
[HttpPost] public ActionResult Index(ValueModel valueModel) { if (ModelState.IsValid) { return Redirect("Index"); } return View(valueModel); }
Culture را به fa-IR تغییر میدهیم، برای اینکار در فایل web.config در بخش system.web کد زیر اضافه نمایید:
<globalization culture="fa-IR" uiCulture="fa-IR" />
و در نهایت به سراغ فایل Index.cshtml بروید کدهای زیر رو اضافه کنید:
@using (Html.BeginForm()) { <ol> <li> @Html.LabelFor(m => m.DecimalValue) @Html.TextBoxFor(m => m.DecimalValue) @Html.ValidationMessageFor(m => m.DecimalValue) </li> <li> @Html.LabelFor(m => m.DoubleValue) @Html.TextBoxFor(m => m.DoubleValue) @Html.ValidationMessageFor(m => m.DoubleValue) </li> <li> @Html.LabelFor(m => m.IntegerValue) @Html.TextBoxFor(m => m.IntegerValue) @Html.ValidationMessageFor(m => m.IntegerValue) </li> <li> @Html.LabelFor(m => m.DateValue) @Html.TextBoxFor(m => m.DateValue) @Html.ValidationMessageFor(m => m.DateValue) </li> <li> <input type="submit" value="Submit"/> </li> </ol> }
پرژه را اجرا نمایید و در ٢ تکست باکس اول ٢ عدد اعشاری را و در ٢ تکست باکس آخر یک عدد صحیح و یک تاریخ وارد نمایید و سپس دکمه Submit را بزنید. پس از بازگشت صفحه از سمت سرور در در ٢ تکست باکس اول با این پیامها روبرو میشوید که مقادیر وارد شده نامعتبر میباشند.
اگر پروژه رو در حالت دیباگ اجرا کنیم و نگاهی به داخل ModelState بیاندازیم، میبینیم که کاراکتر جدا کننده قسمت اعشاری برای fa-IR '/' میباشد که در اینجا برای اعداد مورد نظر کاراکتر '.' وارد شده است.
برای فایق شدن بر این مشکل یا باید سمت سرور اقدام کرد یا در سمت کلاینت. در بخش اول راه حل سمت کلاینت را بررسی مینماییم.
در سمت کلاینت برای اینکه کاربر را مجبور به وارد کردن کاراکترهای مربوط به Culture فعلی سایت نماییم باید مقادیر وارد شده را اعتبارسنجی و در صورت معتبر نبودن مقادیر پیام مناسب نشان داده شود. برای اینکار از کتابخانه jQuery Globalize استفاده میکنیم. برای اضافه کردن jQuery Globalize از طریق کنسول nuget فرمان زیر اجرا نمایید:
PM> Install-Package jquery-globalize
پس از نصب کتابخانه اگر به پوشه Scripts نگاهی بیاندازید میبینید که پوشەای با نام jquery.globalize اضافه شده است. درداخل پوشه زیر پوشەی دیگری با نام cultures وجود دارد که در آن Cultureهای مختلف وجود دارد و بسته به نیاز میتوان از آنها استفاده کرد. دوباره به سراغ فایل Index.cshtm بروید و فایلهای جاوا اسکریپتی زیر را به صفحه اضافه کنید:
<script src="~/Scripts/jquery.validate.js"> </script> <script src="~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.js"> </script> <script src="~/Scripts/jquery.globalize/globalize.js"> </script> <script src="~/Scripts/jquery.globalize/cultures/globalize.culture.fa-IR.js"> </script>
در فایل globalize.culture.fa-IR.js کاراکتر جدا کننده اعشاری '.' در نظر گرفته شده است که مجبور به تغییر آن هسیتم. برای اینکار فایل را باز کرده و numberFormat را پیدا کنید و آن را به شکل زیر تغییر دهید:
numberFormat: { pattern: ["n-"], ".": "/", currency: { pattern: ["$n-", "$ n"], ".": "/", symbol: "ریال" } },
و در نهایت کدهای زیر را به فایل Index.cshtml اضافه کنید و برنامه را دوباره اجرا نمایید:
Globalize.culture('fa-IR'); $.validator.methods.number = function(value, element) { if (value.indexOf('.') > 0) { return false; } var splitedValue = value.split('/'); if (splitedValue.length === 1) { return !isNaN(Globalize.parseInt(value)); } else if (splitedValue.length === 2 && $.trim(splitedValue[1]).length === 0) { return false; } return !isNaN(Globalize.parseFloat(value)); }; };
در خط اول Culture را ست مینمایم و در ادامه نحوه اعتبارسنجی را در unobtrusive validation تغییر میدهیم. از آنجایی که برای اعتبارسنجی عدد وارد شده از تابع parseFloat استفاده میشود، کاراکتر جدا کننده قسمت اعشاری قابل قبول برای این تابع '.' است پس در داخل تابع دوباره '/' به '.' تبدیل میشود و سپس اعتبارسنجی انجام میشود از اینرو اگر کاربر '.' را نیز وارد نماید قابل قبول است به همین دلیل با این خط کد if (value.indexOf('.') > 0) وجود نقطه را بررسی میکنیم تا در صورت وجود '.' پیغام خطا نشان داده شود.در خط بعدی بررسی مینماییم که اگر عدد وارد شده اعشاری نباشد از تابع parseInt استفاده نماییم. در خط بعدی این حالت را بررسی مینماییم که اگر کاربر عددی همچون /١٢ وارد کرد پیغام خطا صادر شود.
برای اعتبارسنجی تاریخ شمسی متاسفانه توابع کمکی برای تبدیل تاریخ در فایل globalize.culture.fa-IR.js وجود ندارد ولی اگر نگاهی به فایلهای Culture عربی بیاندازید همه دارای توابع کمکی برای تبدیل تاریج هجری به میلادی هستند به همین دلیل امکان اعتبارسنجی تاریخ شمسی با استفاده از jQuery Globalize میسر نمیباشد. من خودم تعدادی توابع کمکی را به globalize.culture.fa-IR.js اضافه کردەام که از تقویم فارسی آقای علی فرهادی برداشت شده است و با آنها کار اعتبارسنجی را انجام میدهیم. لازم به ذکر است این روش ١٠٠% تست نشده است و شاید راه کاملا اصولی نباشد ولی به هر حال در اینجا توضیح میدهم. در فایل globalize.culture.fa-IR.js قسمت Gregorian_Localized را پیدا کنید و آن را با کدهای زیر جایگزین کنید:
Gregorian_Localized: { firstDay: 6, days: { names: ["یکشنبه", "دوشنبه", "سه شنبه", "چهارشنبه", "پنجشنبه", "جمعه", "شنبه"], namesAbbr: ["یکشنبه", "دوشنبه", "سه شنبه", "چهارشنبه", "پنجشنبه", "جمعه", "شنبه"], namesShort: ["ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش"] }, months: { names: ["ژانویه", "فوریه", "مارس", "آوریل", "می", "ژوئن", "ژوئیه", "اوت", "سپتامبر", "اُکتبر", "نوامبر", "دسامبر", ""], namesAbbr: ["ژانویه", "فوریه", "مارس", "آوریل", "می", "ژوئن", "ژوئیه", "اوت", "سپتامبر", "اُکتبر", "نوامبر", "دسامبر", ""] }, AM: ["ق.ظ", "ق.ظ", "ق.ظ"], PM: ["ب.ظ", "ب.ظ", "ب.ظ"], patterns: { d: "yyyy/MM/dd", D: "yyyy/MM/dd", t: "hh:mm tt", T: "hh:mm:ss tt", f: "yyyy/MM/dd hh:mm tt", F: "yyyy/MM/dd hh:mm:ss tt", M: "dd MMMM" }, JalaliDate: { g_days_in_month: [31, 28, 31, 30, 31, 30, 31, 31, 30, 31, 30, 31], j_days_in_month: [31, 31, 31, 31, 31, 31, 30, 30, 30, 30, 30, 29] }, gregorianToJalali: function (gY, gM, gD) { gY = parseInt(gY); gM = parseInt(gM); gD = parseInt(gD); var gy = gY - 1600; var gm = gM - 1; var gd = gD - 1; var gDayNo = 365 * gy + parseInt((gy + 3) / 4) - parseInt((gy + 99) / 100) + parseInt((gy + 399) / 400); for (var i = 0; i < gm; ++i) gDayNo += Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.g_days_in_month[i]; if (gm > 1 && ((gy % 4 == 0 && gy % 100 != 0) || (gy % 400 == 0))) /* leap and after Feb */ ++gDayNo; gDayNo += gd; var jDayNo = gDayNo - 79; var jNp = parseInt(jDayNo / 12053); jDayNo %= 12053; var jy = 979 + 33 * jNp + 4 * parseInt(jDayNo / 1461); jDayNo %= 1461; if (jDayNo >= 366) { jy += parseInt((jDayNo - 1) / 365); jDayNo = (jDayNo - 1) % 365; } for (var i = 0; i < 11 && jDayNo >= Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.j_days_in_month[i]; ++i) { jDayNo -= Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.j_days_in_month[i]; } var jm = i + 1; var jd = jDayNo + 1; return [jy, jm, jd]; }, jalaliToGregorian: function (jY, jM, jD) { jY = parseInt(jY); jM = parseInt(jM); jD = parseInt(jD); var jy = jY - 979; var jm = jM - 1; var jd = jD - 1; var jDayNo = 365 * jy + parseInt(jy / 33) * 8 + parseInt((jy % 33 + 3) / 4); for (var i = 0; i < jm; ++i) jDayNo += Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.j_days_in_month[i]; jDayNo += jd; var gDayNo = jDayNo + 79; var gy = 1600 + 400 * parseInt(gDayNo / 146097); /* 146097 = 365*400 + 400/4 - 400/100 + 400/400 */ gDayNo = gDayNo % 146097; var leap = true; if (gDayNo >= 36525) /* 36525 = 365*100 + 100/4 */ { gDayNo--; gy += 100 * parseInt(gDayNo / 36524); /* 36524 = 365*100 + 100/4 - 100/100 */ gDayNo = gDayNo % 36524; if (gDayNo >= 365) gDayNo++; else leap = false; } gy += 4 * parseInt(gDayNo / 1461); /* 1461 = 365*4 + 4/4 */ gDayNo %= 1461; if (gDayNo >= 366) { leap = false; gDayNo--; gy += parseInt(gDayNo / 365); gDayNo = gDayNo % 365; } for (var i = 0; gDayNo >= Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.g_days_in_month[i] + (i == 1 && leap) ; i++) gDayNo -= Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.g_days_in_month[i] + (i == 1 && leap); var gm = i + 1; var gd = gDayNo + 1; return [gy, gm, gd]; }, checkDate: function (jY, jM, jD) { return !(jY < 0 || jY > 32767 || jM < 1 || jM > 12 || jD < 1 || jD > (Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.JalaliDate.j_days_in_month[jM - 1] + (jM == 12 && !((jY - 979) % 33 % 4)))); }, convert: function (value, format) { var day, month, year; var formatParts = format.split('/'); var dateParts = value.split('/'); if (formatParts.length !== 3 || dateParts.length !== 3) { return false; } for (var j = 0; j < formatParts.length; j++) { var currentFormat = formatParts[j]; var currentDate = dateParts[j]; switch (currentFormat) { case 'dd': if (currentDate.length === 2 || currentDate.length === 1) { day = currentDate; } else { year = currentDate; } break; case 'MM': month = currentDate; break; case 'yyyy': if (currentDate.length === 4) { year = currentDate; } else { day = currentDate; } break; default: return false; } } year = parseInt(year); month = parseInt(month); day = parseInt(day); var isValidDate = Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.checkDate(year, month, day); if (!isValidDate) { return false; } var grDate = Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.jalaliToGregorian(year, month, day); var shDate = Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.gregorianToJalali(grDate[0], grDate[1], grDate[2]); if (year === shDate[0] && month === shDate[1] && day === shDate[2]) { return true; } return false; } },
روال کار در تابع convert به اینصورت است که ابتدا تاریخ وارد شده را بررسی مینماید تا معتبر بودن آن معلوم شود به عنوان مثال اگر تاریخی مثل 1392/12/31 وارد شده باشد و در ادامه برای بررسی بیشتر تاریخ یک بار به میلادی و تاریخ میلادی دوباره به شمسی تبدیل میشود و با تاریخ وارد شده مقایسه میشود و در صورت برابری تاریخ معتبر اعلام میشود. در فایل Index.cshtml کدهای زیر اضافی نمایید:
$.validator.methods.date = function (value, element) { return Globalize.culture().calendars.Gregorian_Localized.convert(value, 'yyyy/MM/dd'); };
برای اعتبارسنجی تاریخ میتوانید از ٢ فرمت استفاده کنید:
١ – yyyy/MM/dd
٢ – dd/MM/yyyy
البته از توابع اعتبارسنجی تاریخ میتوانید به صورت جدا استفاده نمایید و لزومی ندارد آنها را همراه با jQuery Globalize بکار ببرید. در آخر خروجی کار به این شکل است:
در کل استفاده از jQuery Globalize برای اعتبارسنجی در سایتهای چند زبانه به نسبت خوب میباشد و برای هر زبان میتوانید از culture مورد نظر استفاده نمایید. در قسمت دوم این مطلب به بررسی بخش سمت سرور میپردازیم.