- Fadeout unused variable names (#1324, PR: #3733)
- Updated debugger (PR: #3729)
- Fixed not supported exception when trying to decompile a BCL assembly on Mono. For now we do not try to resolve implementation assembly from a ref assembly (PR: omnisharp-roslyn/#1767)
- Added support for generic classes in test runner (#3722, PR: omnisharp-roslyn/#1768)
- Improved autocompletion performance (PR: omnisharp-roslyn/#1761)
- Move to Roslyn's .editorconfig support (omnisharp-roslyn/#1657, PR: omnisharp-roslyn/#1771)
- Fully update CompilationOptions when project files change (PR: omnisharp-roslyn/#1774)
پس از انواع روشهای انتخاب عناصر در jQuery اکنون زمان آشنایی با متدها و توابعی جهت پردازش مجموعه انتخاب شده رسیده است.
٢-٣- مدیریت مجموعه انتخاب شده
هز زمان که مجموعه ای از عناصر انتخاب انتخاب میشوند، خواه این عناصر از طریق انتخاب کنندهها انتخاب شده باشند و یا تابع ()$ در صدد ایجاد آن باشد، مجموعه ای در اختیار داریم که آماده دستکاری و اعمال تغییر با استفاده از متدهای jQuery میباشد. این متدها را در پستهای آتی بررسی خواهیم کرد. اما اکنون به این نکته میپردازیم که اگر بخواهیم از همین مجموعه انتخاب شده زیر مجموعه ای ایجاد کنیم و یا حتی آن را گسترش دهیم، چه باید کرد؟ به طور کلی در این پست پیرامون این مورد بحث خواهد شد که چگونه میتوانیم مجموعه انتخاب شده را به آن صورت که میخواهیم بهیود دهیم.
برای درک مطالبی که قصد توضیح آنها را در این قسمت داریم، یک صفحه کارگاهی دیگر نیز در فایل قابل دانلود این کتاب موجود میباشد که با نام chapter2/lab.wrapped.set.html قابل دسترسی میباشد. نکته مهم در مورد این صفحه کارگاهی آن است که میبایست عبارات و دستورهای کامل را با ساختار صحیح وارد کنیم در غیر این اینصورت این صفحه کاربردی نخواهد داشت.
٢-٣-١-تعیین اندازه یک مجموعه عناصر
قبلا اشاره کردیم که مجموعه عناصر jQuery شباهت هایی با آرایه دارد. یکی از این شباهتها داشتن ویژگی length میباشد که مانند آراه در جاوااسکریپت ، تعداد عناصر موجود در مجموعه را شامل میشود.
افزون بر این ویژگی، jQueryیک متد را نیز معرفی کرده است که دقیقا شبیه به length عمل میکند. این متد ()size میباشد که استفاده از آن را در مثال زیر مشاهده میکنید.
این مثال تمام لینکهای موجود در صفحه را شناسایی میکند و سپس بااستفاده از متد ()size تعداد آنها را بر میگرداند. در واقع یک رشته ایجاد میشود و در یک عنصر با شناسه someDiv قرار داده میشود. متد html در پستهای آتی بررسی میشود. فرم کلی متد ()size را در زیر مشاهده میکنید.
٢-٣-٢-بکارگیری عنصرهای مجموعه
به طور معمول پس از انتخاب یک مجموعه با استفاده از متدهای jQuery، عملی را بروی آن عناصر انتخاب شده انجام میدهیم، مانند مخفی کردن آنها با متد ()hide، اما گاهی اوقات میخواهیم بروی یک یا چند مورد خاص از عناصر انتخاب شده عملی را اعمال کنیم. jQuery چند روش مختلف را به منظور اینکار ارایه میدهد.
از آنجا که مجموعه عناصر انتخاب شده در jQuery مانند آرایه در جاوااسکریپت میباشد، بنابراین به سادگی میتوانیم از اندیس برای دستیابی به عناصر مختلف مجموعه استفاده کنیم. برای مثال به منظور دسترسی به اولین عکس از مجموعه عکسهای انتخاب شده که دارای صفت alt میباشند از دستور زیر استفاده میکنیم:
اما اگر ترجیح میدهید به جای اندیس از یک متد استفاده کنید، jQuery متد ()get را در نظر گرفته است:
متد ()get میتواند برای بدست آوردن یک ارایه از عناصر پیچیده نیز استفاده شود. مثلا:
خروجی دستور بالا لیست تمام buttonهای موجود در صفحه است که بعد از عنصر label قرار گرفته اند، در نهایت این آرایه در متغیری به نام allLabeledButtons قرار خواهد گرفت.
در متد ()get دیدیم که با دریافت شماره اندیس یک عنصر، آن عنصر را برای ما برمی گرداند، عکس این عمل نیز امکان پذیر میباشد. فرض کنید میخواهیم از میان تمام عناصر عکس، شماره اندیس عکسی با شناسه findMe را بدست آوریم. برای این منظور میتوانیم از کد زیر بهره ببریم:
فرم کلی متد ()index به صورت زیر است:
٢-٣-٣-برش و کوچک کردن مجموعه ها
ممکن است شرایطی پیش آید که پس از بدست آوردن یک مجموعه عناصر انتخاب شده نیاز باشد که عنصری به آن مجموعه اضافه و یا حتی عنصری را از آن حذف کنیم تا در نهایت مجموعه ای باب میل ما بدست آید. برای انجام چنین تغییرهایی در یک مجموعه jQuery کلکسیون بزرگی از متدها را برای ما به همراه دارد. اولین موردی که به آن میپردازیم، افزودن یک عنصر به مجموعه میباشد.
اضافه کردن عناصر بیشتر به یک مجموعه عنصر انتخاب شده
همواره ممکن است شرایطی پیش آید که پس از ایجاد یک مجموعه عناصر انتخاب شده، بخواهیم عنصری را به آن اضافه کنیم. یکی از دلایلی که باعث میشود این امر در jQuery بیشتر مورد نیاز باشد توانایی استفاده از متدهای زنجیره ای در jQuery است.
ابتدا یک مثال ساده را بررسی میکنیم. فرض کنید میخواهیم تمام عناصر عکس که دارای یکی از دو خصوصیت alt و یا title میباشند را انتخاب کنیم، با استفاده از انتخاب کنندههای قدرتمند jQuery دستوری مانند زیر خواهیم نوشت:
اما برای آنکه با متد ()add که به منظور افزودن عنصر به مجموعه عناصر میباشد آشنا شوید این مثال را به صورت زیر مینویسیم:
استفاده از متد ()add به این شکل موجب میشود تا بتوانیم مجموعههای مختلف را به یکدیگر متصل کنیم و یک مجموعه کلیتر از عناصر انتخاب شده ایجاد کنیم. متد ()add در این حالت مانند متد ()end عمل میکند که در قسمت
٢-٣-٦شرح داده خواهد شد.
ساختار کلی متد ()add به صورت زیر است:
در قسمت قبل دیدیم که چگونه با استفاده از متد ()add و با بکار گیری آن در توابع زنجیره ای، توانستیم عناصری جدید به مجموعه انتخاب شده اضافه کنیم. عکس این عمل را نیز میتوان با ستفاده از متد ()not در توابع زنجیره ای انجام داد. این متد عملکرید شبیه به فیلتر not: دارد، اما با این تفاوت که بکار گیری آن مانند متد ()add میباشد و میتوان در هر جایی از زنجیره از آن استفاده کرد تا عناصر مورد نظر را از مجموعه انتخاب شده حذف کنیم.
فرض کنید میخواهیم تمامی عناصر عکسی را که دارای خصوصیت title میباشند به استثنای آن موردی که واژه puppy در مقدار مربوط به این صفت استفاده کرده اند را انتخاب کنیم. این کار به سادگی و با استفاده از دستوری مانند([ "img[title]:not([title*="puppy میتوان انجام داد. اما برای آن که مثالی از چگونگی کار متد ()not ببینید، این کار را به شکل زیر انجام میدهیم:
این دستور تمام عکسهای دارای خصوصیت title را به استثنا titleهایی که مقدار puppy در آنها وجود دارد را انتخاب میکند.
شکل کلی متد ()not مانند زیر است:
اگر در شرایطی خاص با حالتی روبرو شدید که احساس کردید عکس این انتخاب برای شما کارایی دارد، باز میتوانید از یکی دیگر از متدهای jQuery استفاده کنید، متد ()filter عملکردی مشابه با متد ()not دارد با این تفاوت که عناصری از مجموعه حذف میشوند که خروجی تابع را false کنند.
فرض کنید میخواهیم تمام عناصر td که دارای یک عنصر عددی میباشند را انتخاب کنیم. با وجود قدرت فوق العاده انتخاب کنندههای jQuery به ما ارایه میدهند، انجام چنین کاری با استفاده از انتخاب کنندهها غیر ممکن است. در این حالت از متد ()filter را به شکل زیر استفاده میکنیم:
دستور فوق یک مجموعه از تمام عناصر td انتخاب میکند، سپس تک تک عناصر مجموعه انتخاب شده را به تابعی که پارامتر متد ()filter میباشد، ارسال میکند. این تابع با استفاده از عبارت منظم مقدار عنصر کنونی را میسنجد. اگر این مقدار یک یا زنجیره ای از ارقام بود، خروجی تابع true خواهد بود، و ان عنصر از مجموعه حذف نمیشود، اما اگر این مقدار عددی نبود، خروجی تابع false بوده و عنصر از مجموعه کنار گذاشته میشود.
شکل کلی متد ()filter به شکل زیر است.
گاهی اوقات داشتن یک زیر مجموعه از عناصر یک مجموعه، چیزی است که دنبال آن هستیم. برای این منظور jQuery متد ()slice را ارایه میکند که عناصر را بر اساس جایگاه آنها به زیر مجموعه هایی کوچکتر تقسیم میکند. نتیجه استفاده از این متد یک مجموعه جدید برگرفته از تعدادی عناصر پشت سر هم،از یک مجموعه انتخاب شده خواهد بود:
شکل کلی متد ()slice مانند زیر است:
این مثال ابتدا تمام عناصر موجود در صفحه را انتخاب میکند، سپس سومین عنصر از آن مجموعه را در یک مجموعه جدید باز میگرداند. دقت کنید که دستور فوق با دستور (2)get.('*')$ کاملا متفاوت است، چرا که خروجی این دستور تنها یک عنصر است، در حالی که خروجی دستور فوق یک مجموعه است.
از همین رو دستور زیر باعث ایجاد یک مجموعه که شامل چهار عنصر اولیه صفحه میباشد، میشود.
برای ایجاد یک مجموعه از عناصر انتهایی موجود در صفحه نیز میتوان از دستوری مانند زیر استفاده کرد:
این دستور تمام عناصر موجود در صفحه را انتخاب میکند، سپس مجموعه ای جدید میسازد که تمام عناصر به استثنای چهار عنصر اول را در خود جای میدهد.
٢-٣-٤-ایجاد مجموعه بر اساس روابط
jQuery به ما این توانایی را داده است تا مجموعه هایی را انتخاب کنیم، که اساس انتخاب عناصر، رابطه سلسله مراتبی آنها با عناصر HTML صفحه باشد. اکثر این متدها یک پارامتر اختیاری از نوع انتخاب کننده دریافت میکنند که میتواند برای انتخاب عناصر مجموعه استفاده شود. در صورتی که چنین پارامتری ارسال نگردد، تمام عناصر واجد شرایط متد در مجموعه انتخاب میشوند.
٢-٣-٥-استفاده از مجموعههای انتخاب شده برای انتخاب عناصر
با وجود اینکه تاکنون با شمار زیادی از تواناییهای انتخاب و انتخاب کنندهها در jQuery آشنا شده اید، هنوز چند مورد دیگر نیز برای افزایش قدرت انتخاب باقی مانده است.
متد ()find بروی یک مجموعه عناصر انتخاب شده به کار گرفته میشود و یک پارامتر ورودی نیز دارد. این پارامتر که یک انتخاب کننده است تنها بروی فرزندان این مجموعه اعمال میشود. برای مثال فرض کنید یک مجموعه از عناصر انتخاب و در متغیر wrapperSet قرار گرفته است. با دستور زیر میتوانیم تمام عناصر (تگ) cite را که درون یک تگ p قرار گرفته اند را انتخاب کنیم، به شرطی که آنها فرزندان عناصر مجموعه wrapperSet باشند:
البته میتوانیم این تکه کد را به صورت زیر هم بنویسیم:
مانند سایر متدهای معرفی شده قدرت اصلی این متد نیز هنگام استفاده در متدهای زنجیره ای مشخص میشود.
شکل کلی متد ()findمانند زیر است:
این دستور تمامی عناصر p را که شامل Lorem ipsum است را بر میگرداند. قالب کلی متد مانند زیر است:
در صورت وجود دست کم یک عنصر عکس در کل عناصر صفحه، دستور بالا مقدار متغیر hasImage را برابر true قرار میدهد.
قالب کلی متد ()is مانند زیر است:
٢-٣-٦-مدیریت زنجیرههای jQuery
تاکنون در مورد استفاده از متدها و توابع زنجیره ای زیاد بحث کرده ایم و انجام چندین عمل در یک دستور را به عنوان یک قابلیت بزرگ معرفی کرده ایم و البته از آن هم استفاده کردیم و در ادامه نیز استفاده خواهیم کرد. به کار گیری متدها به صورت زنجیره ای نه تنها موجب نوشتن کدهای قدرتمند و قوی به صورت مختصر و خلاصه میشود، بلکه از لحاظ کارایی نیز نکته مثبتی محسوب میشود، زیرا برای اعمال هر متد نیازی به محاسبه و انتخاب مجدد مجموعه نخواهد بود.
بنابراین متدهای مختلفی که در زنجیره استفاده میکنیم، برخی از آنها ممکن است مجموعههای جدیدی تولید کنند. برای مثال استفاده از متد ()clone موجب میشود تا مجموعه ای جدید از کپی عناصر در مجموعه اول ایجاد شود. زمانی که یکی از متدهای زنجیره یک مجموعه جدید را تولید میکند، دیگر راهی برای استفاده از مجموعه پیشین در زنجیره نخواهیم داشت و این نکته زنجیره ما را به خطر میاندازد. عبارت زیر را در نظر بگیرید:
این مثال دو مجموعه ایجاد میکندو نخست مجموعه ای شامل تمام عناصر عکس صفحه ایجاد میشود و مجموعه دوم کپی مجموعه اول است که به انتهای عنصری با شناسه somewhere اضافه میشود. حال اگر بخواهیم پس از اعمال کپی بروی مجموعه اصلی عملی مانند افزودن یک کلاس را بروی آن انجام دهیم چه باید بکنیم؟ همچنین نمیتوانیم مجموعه اصلی را به انتهای زنجیره انتقال دهیم، چون بروی قسمتی دیگر اثر خواهد گذاشت.
برای مرتفع کردن چنین نیازی، jQuery متد ()end را معرفی کرده است. زمانی از این متد استفاده میشود، یک نسخه پشتیبان از مجموعه کنونی ایجاد میشود . همان مجموعه برگردانده میشود. بنابراین اگر متدی پس از آن ظاهر شودف اثرش بروی مجموعه اولیه خواهد بود. مثال زیر را در نظر بگیرید:
این مثال دو مجموعه ایجاد میکندو نخست مجموعه ای شامل تمام عناصر عکس صفحه
ایجاد میشود و مجموعه دوم کپی مجموعه اول است که به انتهای عنصری با
شناسه somewhere اضافه میشود. اما با استفاده از متد ()end همان مجموعه اولیه در ادامه زنجیره قرار خواهد گرفت و سپس متد ()addClass بروی تمامی عناصر عکس اعمال میشود، نه تنها عکسهای موجود در مجموعه اول، اگر از متد ()end استفاده نشود متد ()addClass برویعناصر مجموعه دوم اعمال خواهد شد.
قالب کلی متد ()end به شکل زیر است:
متد دیگری که توانایی ایجاد تغییر در این پشته خیالی را دارد، متد ()andSelf میباشد. این متد دو مجموعه بالای پشته را با یکدیگر ادغام میکند و آنها را به یک مجموعه تبدیل میکند.
شکل کلی متد ()andSelf به صورت زیر است:
موفق و موید باشید
٢-٣- مدیریت مجموعه انتخاب شده
هز زمان که مجموعه ای از عناصر انتخاب انتخاب میشوند، خواه این عناصر از طریق انتخاب کنندهها انتخاب شده باشند و یا تابع ()$ در صدد ایجاد آن باشد، مجموعه ای در اختیار داریم که آماده دستکاری و اعمال تغییر با استفاده از متدهای jQuery میباشد. این متدها را در پستهای آتی بررسی خواهیم کرد. اما اکنون به این نکته میپردازیم که اگر بخواهیم از همین مجموعه انتخاب شده زیر مجموعه ای ایجاد کنیم و یا حتی آن را گسترش دهیم، چه باید کرد؟ به طور کلی در این پست پیرامون این مورد بحث خواهد شد که چگونه میتوانیم مجموعه انتخاب شده را به آن صورت که میخواهیم بهیود دهیم.
برای درک مطالبی که قصد توضیح آنها را در این قسمت داریم، یک صفحه کارگاهی دیگر نیز در فایل قابل دانلود این کتاب موجود میباشد که با نام chapter2/lab.wrapped.set.html قابل دسترسی میباشد. نکته مهم در مورد این صفحه کارگاهی آن است که میبایست عبارات و دستورهای کامل را با ساختار صحیح وارد کنیم در غیر این اینصورت این صفحه کاربردی نخواهد داشت.
٢-٣-١-تعیین اندازه یک مجموعه عناصر
قبلا اشاره کردیم که مجموعه عناصر jQuery شباهت هایی با آرایه دارد. یکی از این شباهتها داشتن ویژگی length میباشد که مانند آراه در جاوااسکریپت ، تعداد عناصر موجود در مجموعه را شامل میشود.
افزون بر این ویژگی، jQueryیک متد را نیز معرفی کرده است که دقیقا شبیه به length عمل میکند. این متد ()size میباشد که استفاده از آن را در مثال زیر مشاهده میکنید.
$('#someDiv') .html('There are '+$('a').size()+' link(s) on this page.');
()size
تعداد عناصر موجود در مجموعه را محاسبه میکند
پارامترها
بدون پارامتر
خروجی
تعداد عناصر مجموعه
اکنون که تعداد عناصر مجموعه را میدانیم چگونه میتوانیم به هریک از آنها دسترسی مستقیم داشته باشیم؟
٢-٣-٢-بکارگیری عنصرهای مجموعه
به طور معمول پس از انتخاب یک مجموعه با استفاده از متدهای jQuery، عملی را بروی آن عناصر انتخاب شده انجام میدهیم، مانند مخفی کردن آنها با متد ()hide، اما گاهی اوقات میخواهیم بروی یک یا چند مورد خاص از عناصر انتخاب شده عملی را اعمال کنیم. jQuery چند روش مختلف را به منظور اینکار ارایه میدهد.
از آنجا که مجموعه عناصر انتخاب شده در jQuery مانند آرایه در جاوااسکریپت میباشد، بنابراین به سادگی میتوانیم از اندیس برای دستیابی به عناصر مختلف مجموعه استفاده کنیم. برای مثال به منظور دسترسی به اولین عکس از مجموعه عکسهای انتخاب شده که دارای صفت alt میباشند از دستور زیر استفاده میکنیم:
$('img[alt]')[0]
دستور زیر مانند دستور قبلی عمل میکند:(get(index
برای واکشی یک یا تمام عناصر موجود در مجموعه استفاده میشود. اگر برای این متد پارامتری ارسال نشود، تمام عناصر را در قالب یک آرایه جاوااسکریپت بر میگرداند، اما در صورت ارسال یک پارامتر، تنها آن عنصر را بر میگرداند.
پارامتر
شماره اندیس یک عنصر که میبایست یک مقدار عددی باشد.
خروجی
یک یا آرایه ای از عناصر
$('img[alt]').get(0)
var allLabeledButtons = $('label+button').get();
در متد ()get دیدیم که با دریافت شماره اندیس یک عنصر، آن عنصر را برای ما برمی گرداند، عکس این عمل نیز امکان پذیر میباشد. فرض کنید میخواهیم از میان تمام عناصر عکس، شماره اندیس عکسی با شناسه findMe را بدست آوریم. برای این منظور میتوانیم از کد زیر بهره ببریم:
var n = $('img').index($('img#findMe')[0]);
(index(element
عنصر ارسالی را در مجموعه عناصر پیدا میکند، سپس شماره اندیس ان را بر میگرداند. اگر چنین عنصری در مجموعه یافت نشد خروجی 1- خواهد بود.
پارامتر
پارامتر این متد میتواند یک عنصر و یا یک انتخاب کننده باشد که خروجی انتخاب کننده نیز در نهایت یک عنصر خواهد بود.
خروجی
شماره اندیس عنصر در مجموعه
٢-٣-٣-برش و کوچک کردن مجموعه ها
ممکن است شرایطی پیش آید که پس از بدست آوردن یک مجموعه عناصر انتخاب شده نیاز باشد که عنصری به آن مجموعه اضافه و یا حتی عنصری را از آن حذف کنیم تا در نهایت مجموعه ای باب میل ما بدست آید. برای انجام چنین تغییرهایی در یک مجموعه jQuery کلکسیون بزرگی از متدها را برای ما به همراه دارد. اولین موردی که به آن میپردازیم، افزودن یک عنصر به مجموعه میباشد.
اضافه کردن عناصر بیشتر به یک مجموعه عنصر انتخاب شده
همواره ممکن است شرایطی پیش آید که پس از ایجاد یک مجموعه عناصر انتخاب شده، بخواهیم عنصری را به آن اضافه کنیم. یکی از دلایلی که باعث میشود این امر در jQuery بیشتر مورد نیاز باشد توانایی استفاده از متدهای زنجیره ای در jQuery است.
ابتدا یک مثال ساده را بررسی میکنیم. فرض کنید میخواهیم تمام عناصر عکس که دارای یکی از دو خصوصیت alt و یا title میباشند را انتخاب کنیم، با استفاده از انتخاب کنندههای قدرتمند jQuery دستوری مانند زیر خواهیم نوشت:
$('img[alt],img[title]')
$('img[alt]').add('img[title]')
ساختار کلی متد ()add به صورت زیر است:
َ(add(expressionاصلاح عناصر یک مجموعه عنصر انتخاب شده
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد میکند، سپس با افزودن محتویات پارامتر expression به آن نمونه، یک مجموعه جدید تشکیل میدهد. پارامتر expression میتواند حاوی یک انتخاب کننده، قطعه کد HTML، یک عنصر و یا آرایه ای از عناصر باشد.
پارامتر
در این پارامتر مواردی (مانند رشته، آرایه، المان) که میخواهیم به مجموعه عناصر انتخاب شده اضافه شوند قرار میگیرد. که میتواند انتخاب کننده، قطعه کد HTML، یک عنصر و یا ارایه ای از عناصر باشد.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی به علاوه موارد اضافه شده.
در قسمت قبل دیدیم که چگونه با استفاده از متد ()add و با بکار گیری آن در توابع زنجیره ای، توانستیم عناصری جدید به مجموعه انتخاب شده اضافه کنیم. عکس این عمل را نیز میتوان با ستفاده از متد ()not در توابع زنجیره ای انجام داد. این متد عملکرید شبیه به فیلتر not: دارد، اما با این تفاوت که بکار گیری آن مانند متد ()add میباشد و میتوان در هر جایی از زنجیره از آن استفاده کرد تا عناصر مورد نظر را از مجموعه انتخاب شده حذف کنیم.
فرض کنید میخواهیم تمامی عناصر عکسی را که دارای خصوصیت title میباشند به استثنای آن موردی که واژه puppy در مقدار مربوط به این صفت استفاده کرده اند را انتخاب کنیم. این کار به سادگی و با استفاده از دستوری مانند([ "img[title]:not([title*="puppy میتوان انجام داد. اما برای آن که مثالی از چگونگی کار متد ()not ببینید، این کار را به شکل زیر انجام میدهیم:
$('img[title]').not('[title*=puppy]')
شکل کلی متد ()not مانند زیر است:
(not(expressionاین شیوه برای ایجاد مجموعه هایی که انتخاب کنندهها قادر به ساخت آنها نمیباشند، کاربرد بسیار مناسبی دارد، زیرا از تکنیکهای برنامه نویسی استفاده میکند و دست ما را برای اعمال انتخابهای گوناگون باز میکند.
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد میکند، سپس از آن کپی عناصری را که expression مشخص میکند را حذف مینماید.
پارامتر
این پارامتر تعیین کننده عناصر در نظر گرفته شده برای حذف میباشد. این پارامتر میتواند یک عنصر، ارایه ای از عناصر، انتخاب کننده و یا یک تابع باشد.
اگر این پارامتر تابع باشد، تک تک عناصر مجموعه به آن ارسال میشوند و هر یک که خروجی تابع را برابر با مقدار true کند، حذف میشود.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی بدون موارد حذف شده.
اگر در شرایطی خاص با حالتی روبرو شدید که احساس کردید عکس این انتخاب برای شما کارایی دارد، باز میتوانید از یکی دیگر از متدهای jQuery استفاده کنید، متد ()filter عملکردی مشابه با متد ()not دارد با این تفاوت که عناصری از مجموعه حذف میشوند که خروجی تابع را false کنند.
فرض کنید میخواهیم تمام عناصر td که دارای یک عنصر عددی میباشند را انتخاب کنیم. با وجود قدرت فوق العاده انتخاب کنندههای jQuery به ما ارایه میدهند، انجام چنین کاری با استفاده از انتخاب کنندهها غیر ممکن است. در این حالت از متد ()filter را به شکل زیر استفاده میکنیم:
$('td').filter(function(){return this.innerHTML.match(/^\d+$/)})
شکل کلی متد ()filter به شکل زیر است.
(filter(expressionایجاد یک زیر مجموعه از مجموعه عناصر انتخاب شده
ابتدا یک کپی از مجموعه انتخاب شده ایجاد میکند، سپس از آن کپی عناصری را که expression مشخص میکند را حذف مینماید.
پارامتر
این پارامتر تعیین کننده عناصر در نظر گرفته شده برای حذف میباشد. این پارامتر میتواند یک عنصر، ارایه ای از عناصر، انتخاب کننده و یا یک تابع باشد.
اگر این پارامتر تابع باشد، تک تک عناصر مجموعه به آن ارسال میشوند و هر یک که خروجی تابع را برابر با مقدار false کند، حذف میشود.
خروجی
یک کپی از مجموعه اصلی بدون عناصر حذف شده.
گاهی اوقات داشتن یک زیر مجموعه از عناصر یک مجموعه، چیزی است که دنبال آن هستیم. برای این منظور jQuery متد ()slice را ارایه میکند که عناصر را بر اساس جایگاه آنها به زیر مجموعه هایی کوچکتر تقسیم میکند. نتیجه استفاده از این متد یک مجموعه جدید برگرفته از تعدادی عناصر پشت سر هم،از یک مجموعه انتخاب شده خواهد بود:
شکل کلی متد ()slice مانند زیر است:
(slice(begin, endاگر بخواهیم از یک مجموعه کلی، تنها یک عنصر را در قالب یک مجموعه انتخاب کنیم میتوانیم از متد ()slice استفاده کنیم و مکان آن عنصر در مجموعه را به آن ارسال کنیم. دستور زیر مثالی از این حالت میباشد:
ایجاد و برگرداندن یک مجموعه جدید از بخشی از عناصر پشت سر هم در یک مجموعه اصلی.
پارامتر
begin: پارامتر begin که یک پارامتر عددی میباشد و مقدار اولیه آن از صفر آغاز میشود، نشان دهنده اولین عنصری است که میخواهیم در مجموعه جدید حضور داشته باشد.
end: پارامتر دوم که آن هم یک پارامتر عددی میباشد و از صفر آغاز میشود، در این متد اختیاری است. این پارامتر اولین عنصری است که نمیخواهیم از آن به بعد در مجموعه جدید حضور داشته باشد را مشخص میکند. اگر مقداری برای این پارامتر ننویسیم، به صورت پیش فرض تا انتهای مجموعه انتخاب میشود.
خروجی
یک مجموعه عنصر جدید.
$('*').slice(2,3);
از همین رو دستور زیر باعث ایجاد یک مجموعه که شامل چهار عنصر اولیه صفحه میباشد، میشود.
$('*').slice(0,4);
$('*').slice(4);
٢-٣-٤-ایجاد مجموعه بر اساس روابط
jQuery به ما این توانایی را داده است تا مجموعه هایی را انتخاب کنیم، که اساس انتخاب عناصر، رابطه سلسله مراتبی آنها با عناصر HTML صفحه باشد. اکثر این متدها یک پارامتر اختیاری از نوع انتخاب کننده دریافت میکنند که میتواند برای انتخاب عناصر مجموعه استفاده شود. در صورتی که چنین پارامتری ارسال نگردد، تمام عناصر واجد شرایط متد در مجموعه انتخاب میشوند.
جدول
٢-٤-متدهای موجود برای ایجاد مجموعههای جدید بر اساس روابط
توضیح | متد |
مجموعه ای را برمی گرداند که شامل تمام فرزندان بدون تکرار از عناصر مجموعه میباشد. | () children |
مجموعه ای شامل محتویات تمام عناصر برمی گرداند. (از این متد معمولا برای عناصر iframe استفاده میشود) | () contents |
مجموعه ای شامل فرزندان پدرش که بعد از خود این عنصر میباشند را برمی گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد. | () next |
مجموعه ای شامل تمام فرزندان پدرش که بعد از خود این عنصر میباشند را بر میگرداند. | () nextAll |
مجموعه ای شامل نزدیکترین پدر اولین عنصر مجموعه را بر میگرداند. | () parent |
مجموعه ای شامل تمام پدران مستقیم عناصر مجموعه را بر میگرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد. | () parents |
مجموعه ای شامل فرزندان پدرش که قبل از خود این عنصر میباشند را برمی گرداند. این مجموعه عنصر تکراری ندارد. | () prev |
مجموعه ای شامل تمام فرزندان پدرش که قبل از خود این عنصر میباشند را بر میگرداند. | () prevAll |
مجموعه ای بدون عنصر تکراری را بر میگرداند که شامل تمام فرزندان پدر خود عنصر خواهد بود. | () siblings |
تمامی جدول بالا غیر از متد ()contents پارامتری از نوع رشته که انتخاب کننده برای متد میباشند، استفاده میکند.
٢-٣-٥-استفاده از مجموعههای انتخاب شده برای انتخاب عناصر
با وجود اینکه تاکنون با شمار زیادی از تواناییهای انتخاب و انتخاب کنندهها در jQuery آشنا شده اید، هنوز چند مورد دیگر نیز برای افزایش قدرت انتخاب باقی مانده است.
متد ()find بروی یک مجموعه عناصر انتخاب شده به کار گرفته میشود و یک پارامتر ورودی نیز دارد. این پارامتر که یک انتخاب کننده است تنها بروی فرزندان این مجموعه اعمال میشود. برای مثال فرض کنید یک مجموعه از عناصر انتخاب و در متغیر wrapperSet قرار گرفته است. با دستور زیر میتوانیم تمام عناصر (تگ) cite را که درون یک تگ p قرار گرفته اند را انتخاب کنیم، به شرطی که آنها فرزندان عناصر مجموعه wrapperSet باشند:
wrappedSet.find('p cite')
$('p cite', wrapperSet)
شکل کلی متد ()findمانند زیر است:
(find(selectorجهت پیدا کردن عناصری که داخل یک wrapperSet میتوانیم از متد دیگری به نام ()contains نیز استفاده کنیم. این متد مجموعه ای را بر میگرداند که شامل تمام عناصری است که در انتخاب کننده پارامتر ورودی است. مثلا
یک مجموعه عنصر جدید ایجاد میکند که شامل فرزندان عناصر مجموعه قبل میشود.
پارامتر
یک انتخاب کننده است که در قالب یک رشته به این متد ارسال میشود.
خروجی
یک مجموعه عنصر جدید
$('p').contains('Lorem ipsum')
(contains(textآخرین متدی که به بررسی آن میپردازیم متد ()is میباشد. با استفاده از این متد میتوانیم اطمینان حاصل کنیم که دست کم یک عنصر از مجموعه عناصر، شرایط مشخص شده توسط ما را دارا باشد. یک انتخاب کننده به این متد ارسال میشود، اگر عنصری از مجموعه عناصر انتخاب شد، خروجی متد true میشود و در غیر این صورت مقدار false بر گردانده خواهد شد. برای مثال:
مجموعه ای از عناصر که شامل متن ورودی میباشند را بر میگرداند.
پارامتر
رشته ورودی که میخواهیم در عنصر فراخوان متد جستجو شود.
خروجی
مجموعه ای از عناصر از نوع فراخوان متد را بر میگرداند که شامل متن ورودی باشد.
var hasImage = $('*').is('img');
قالب کلی متد ()is مانند زیر است:
(is(selector
بررسی میکند که آیا عنصری در مجموعه وجود دارد که انتخاب کننده ارسالی آن را انتخاب کند؟
پارامتر
یک انتخاب کننده است که در قالب یک رشته به این متد ارسال میشود.
خروجی
مقدار true در صورت وجود دست کم یک عنصر و false در صورت عدم وجود توسط تابع برگردانده میشود.
٢-٣-٦-مدیریت زنجیرههای jQuery
تاکنون در مورد استفاده از متدها و توابع زنجیره ای زیاد بحث کرده ایم و انجام چندین عمل در یک دستور را به عنوان یک قابلیت بزرگ معرفی کرده ایم و البته از آن هم استفاده کردیم و در ادامه نیز استفاده خواهیم کرد. به کار گیری متدها به صورت زنجیره ای نه تنها موجب نوشتن کدهای قدرتمند و قوی به صورت مختصر و خلاصه میشود، بلکه از لحاظ کارایی نیز نکته مثبتی محسوب میشود، زیرا برای اعمال هر متد نیازی به محاسبه و انتخاب مجدد مجموعه نخواهد بود.
بنابراین متدهای مختلفی که در زنجیره استفاده میکنیم، برخی از آنها ممکن است مجموعههای جدیدی تولید کنند. برای مثال استفاده از متد ()clone موجب میشود تا مجموعه ای جدید از کپی عناصر در مجموعه اول ایجاد شود. زمانی که یکی از متدهای زنجیره یک مجموعه جدید را تولید میکند، دیگر راهی برای استفاده از مجموعه پیشین در زنجیره نخواهیم داشت و این نکته زنجیره ما را به خطر میاندازد. عبارت زیر را در نظر بگیرید:
$('img').clone().appendTo('#somewhere');
برای مرتفع کردن چنین نیازی، jQuery متد ()end را معرفی کرده است. زمانی از این متد استفاده میشود، یک نسخه پشتیبان از مجموعه کنونی ایجاد میشود . همان مجموعه برگردانده میشود. بنابراین اگر متدی پس از آن ظاهر شودف اثرش بروی مجموعه اولیه خواهد بود. مثال زیر را در نظر بگیرید:
$('img').clone().appendTo('#somewhere').end().addClass('beenCloned');
قالب کلی متد ()end به شکل زیر است:
()endشاید در نظر گرفتن مجموعهها در متدهای زنجیره ای به شکل یک پشته به درک بهتر از متد ()end کمک کند. هر زمان که یک مجموعه جدید در زنجیره ایجاد میشود، آن مجموعه به بالای پشته افزوده میشود، اما با فراخوانی متد ()end، بالاترین مجموعه از این پشته برداشته میشود و مجدادا مجموعه پیشین در زنجیره قرار میگیرد.
در متدهای زنجیره ای استفاده میشود و از مجموعه کنونی یک پشتیبان میگیرد تا همان مجموعه در زنجیره جریان داشته باشد.
پارامتر
ندارد
خروجی
مجموعه عنصر قبلی
متد دیگری که توانایی ایجاد تغییر در این پشته خیالی را دارد، متد ()andSelf میباشد. این متد دو مجموعه بالای پشته را با یکدیگر ادغام میکند و آنها را به یک مجموعه تبدیل میکند.
شکل کلی متد ()andSelf به صورت زیر است:
()andSelfدر مباحث بعدی کار با صفتها و ویژگیهای عناصر بحث خواهد شد.
دو مجموعه پیشین در یک زنجیره را با یکدیگر ادغام میکند.
پارامتر
ندارد
خروجی
مجموعه عنصری ادغام شده
موفق و موید باشید
استفاده از DbProviderFactory امکان اتصال به دیتابیسهای مختلف با یک کد واحد را برای شما فراهم میسازد،بطوریکه اگر بخواهید برنامه ای بنویسید که قابلیت اتصال به Oracle و SqlServer و دیگر دیتابیسها را داشته باشد، استفاده از DbProviderFactory ، کار شما را تسهیل مینماید.
DbProviderFactory در Net Framework 2.0. ارائه شده است.برای درک و چگونگی استفاده از DBProviderFactory مثالی را بررسی مینماییم.
ابتدا کد زیر را درون یک فرم کپی نمایید:
برای استفاد از DBProviderFactory میبایست از فضای نامی System.Data.Common استفاده نمایید. بعد از اعلان کلاس فرم تعدادی آبجکت تعریف شده است، که سه آبجکت ابتدایی آن، بیانگر Provider دیتابیسهای MySQL،SQLSERVER و Oracle میباشد:
Providerهای بیان شده، جهت استفاده DBFactory برای تشخیص نوع Database میباشد، تا بتواند آبجکتهای مربوط به دیتابیس را ایجاد و در اختیار برنامه نویس قرار دهد. در این مثال ارتباط با دیتابیس SQLSERVER را امتحان میکنیم. بنابراین خواهیم داشت:
در کد بالا، Provider، دیتابیس SQLSERVER به DbProviderFactory به عنوان ورودی داده شده است، بنابراین آبجکتهای مربوط به دیتابیس SQL Server ایجاد و در اختیار شما قرار میگیرد.
اگر به نام فضای نامی System.Data.Common توجه نمایید،از کلمه Common استفاده شده است و منظور این است که تمامی کلاسهایی را که این فضای نامی ارائه میدهد، در هر دیتابیسی قابل استفاده میباشد. برای تشخیص، کلاسهای مربوط به این فضای نامی نیز در ابتدای نام آنها از دو حرف DB استفاده شده است. تمامی کلاسهای زیر در فضای نامی System.Data.Common قابل ارائه و استفاده میباشد:
جهت اطلاع: ممکن است سئوالی در ذهن شما ایجاد شود که دات نت چگونه براساس نام Provider نوع دیتابیس را تشخیص میدهد؟
جواب: زمانی که دیتابیسهای مختلف روی سیستم شما نصب میشود، Providerهای مربوط به هر دیتابیس درون فایل Machine.config که مربوط به دات نت میباشد، درج میشود. و دات نت براساس اطلاعات مربوط به همین فایل آبجکتهای دیتابیس را ایجاد مینماید.
امیدوارم مطلب فوق مفید واقع شود.
DbProviderFactory در Net Framework 2.0. ارائه شده است.برای درک و چگونگی استفاده از DBProviderFactory مثالی را بررسی مینماییم.
ابتدا کد زیر را درون یک فرم کپی نمایید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.ComponentModel; using System.Data; using System.Drawing; using System.Linq; using System.Text; using System.Windows.Forms; using System.Data.Common; namespace DBFactory { public partial class Form1 : Form { private string _MySQLProvider = "MySql.Data.MySqlClient"; private string _SQLProvider="System.Data.SqlClient"; private string _OracleProvider ="System.Data.OracleClient"; private DbProviderFactory _DbProviderFactory; private DbConnection _DbConnection = null; private DbCommand _DbCommand = null; private DbDataAdapter _DbDataAdapter = null; public Form1() { InitializeComponent(); } private void Form1_Load(object sender, EventArgs e) { try { string _SQLconnectionstring = "Integrated Security=SSPI;Persist Security Info=False;Initial Catalog=Test;Data Source=FARHAD-PC"; string _Oracleconnectionstring = "Data Source=ServiceName;User Id=Username;Password=Password"; _DbProviderFactory = DbProviderFactories.GetFactory(_SQLProvider); _DbConnection = _DbProviderFactory.CreateConnection(); _DbConnection.ConnectionString = _SQLconnectionstring; _DbConnection.Open(); if (_DbConnection.State == ConnectionState.Closed) { MessageBox.Show("اتصال با دیتابیس برقرار نشده است"); } else { MessageBox.Show("اتصال با دیتابیس با موفقیت بر قرار شده است"); } } catch (System.Exception excep) { MessageBox.Show(excep.Message.ToString()); } } } }
برای استفاد از DBProviderFactory میبایست از فضای نامی System.Data.Common استفاده نمایید. بعد از اعلان کلاس فرم تعدادی آبجکت تعریف شده است، که سه آبجکت ابتدایی آن، بیانگر Provider دیتابیسهای MySQL،SQLSERVER و Oracle میباشد:
private string _MySQLProvider = "MySql.Data.MySqlClient"; private string _SQLProvider="System.Data.SqlClient"; private string _OracleProvider ="System.Data.OracleClient";
_DbProviderFactory = DbProviderFactories.GetFactory("System.Data.SqlClient");
در کد بالا، Provider، دیتابیس SQLSERVER به DbProviderFactory به عنوان ورودی داده شده است، بنابراین آبجکتهای مربوط به دیتابیس SQL Server ایجاد و در اختیار شما قرار میگیرد.
اگر به نام فضای نامی System.Data.Common توجه نمایید،از کلمه Common استفاده شده است و منظور این است که تمامی کلاسهایی را که این فضای نامی ارائه میدهد، در هر دیتابیسی قابل استفاده میباشد. برای تشخیص، کلاسهای مربوط به این فضای نامی نیز در ابتدای نام آنها از دو حرف DB استفاده شده است. تمامی کلاسهای زیر در فضای نامی System.Data.Common قابل ارائه و استفاده میباشد:
DbCommand DbCommandBuilder DbConnection DbDataAdapter DbDataReader DbException DbParameter DbTransaction
جهت اطلاع: ممکن است سئوالی در ذهن شما ایجاد شود که دات نت چگونه براساس نام Provider نوع دیتابیس را تشخیص میدهد؟
جواب: زمانی که دیتابیسهای مختلف روی سیستم شما نصب میشود، Providerهای مربوط به هر دیتابیس درون فایل Machine.config که مربوط به دات نت میباشد، درج میشود. و دات نت براساس اطلاعات مربوط به همین فایل آبجکتهای دیتابیس را ایجاد مینماید.
امیدوارم مطلب فوق مفید واقع شود.
در قسمت قبل، روشی را بر اساس الگوی Observer، برای به اشتراک گذاری حالت و مدیریت سراسری آن، بررسی کردیم. در این روش میتوان چندین مخزن حالت را نیز داشت؛ اما هر کدام مستقل از هم عمل میکنند. برای تکمیل آن فرض کنید قرار است عمل افزودن مقدار یک شمارشگر، در دو مخزن حالت متفاوت و مجزای از هم، در هر کدام سبب بروز تغییر حالتی خاص شود که در این مطلب روش مدیریت آنرا بررسی خواهیم کرد.
نیاز به یک Dispatcher برای تعامل با بیش از یک مخزن حالت
در اینجا برای نمونه دو مخزن حالت تعریف شدهاند؛ اما روش تعامل با این مخازن حالت، دیگر مانند قبل نیست. برای نمونه در اثر تعامل یک کاربر با View ای خاص، رخدادی صادر شده و اینبار مدیریت این رخداد توسط یک Action (که عموما یک پیام رشتهای است)، به Dispatcher مرکزی ارسال میشود (و نه مستقیما به مخزن حالت خاصی). اکنون این Dispatcher، اکشن رسیده را به مخازن کد مشترک به آن ارسال میکند تا عمل متناسب با آن اکشن درخواستی را انجام دهند. مابقی آن همانند قبل است که پس از تغییر حالت در هر کدام از مخازن حالت، کار به روز رسانی UI، در کامپوننتهای مشترک صورت خواهد گرفت. بدیهی است در اینجا مخازن حالت، مجاز به صرفنظر کردن از یک اکشن خاص هستند و الزامی به پیاده سازی آن ندارند. هدف اصلی این است که اگر اکشنی قرار بود در تمام مخازن حالت پیاده سازی شود و حالتهای آنها را تغییر دهد، روشی را برای مدیریت آن داشته باشیم.
بنابراین اگر به این الگوی جدید دقت کنید، چیزی نیست بجز یک الگوی Observer دو سطحی:
الف) Dispatcher ای (Subject) که مشترکهایی را مانند مخازن حالت دارد (Observers).
ب) مخازن حالتی (Subjects) که مشترکهایی را مانند کامپوننتها دارند (Observers).
اگر پیشتر با React کار کرده باشید، این الگو را تحت عناوینی مانند Flux و یا Redux میشناسید و در اینجا میخواهیم پیاده سازی #C آنرا بررسی کنیم:
در الگوی Flux، در اثر تعامل یک کاربر با کامپوننتی، اکشنی به سمت یک Dispatcher ارسال میشود. سپس Dispatcher این اکشن را به مخزن حالتی جهت مدیریت آن ارسال میکند که در نهایت سبب تغییر حالت آن شده و به روز رسانی UI را در پی خواهد داشت.
پیاده سازی یک Dispatcher برای تعامل با بیش از یک مخزن حالت
پیش از هر کاری نیاز است قالب اکشنهای ارسالی را که قرار است توسط مخازن حالت مورد پردازش قرار گیرند، مشخص کنیم:
عموما هر اکشنی با نام و یا پیامی مشخص میشود. بر این اساس میتوان اکشن افزودن و یا کاهش مقادیر شمارشگر را به صورت زیر تعریف کرد:
مزیت تعریف و استفاده از یک کلاس در اینجا این است که اگر نیاز بود به همراه اکشنی، اطلاعات اضافهتری نیز به سمت مخازن کد ارسال شوند، میتوان آنها را داخل هر کدام از کلاسها، بسته به نیاز برنامه تعریف کرد و صرفا محدود به Name و یا یک مقدار رشتهای معرف آن، نخواهند بود.
پس از تعریف ساختار یک اکشن، اکنون نوبت به پیاده سازی راه حلی برای ارسال آن به تمام مخازن حالت برنامه است:
پیاده سازی ActionDispatcher ای را که ملاحظه میکنید، دقیقا مشابه CounterStore قسمت قبل است و در اینجا توسط متد Subscribe، مخازن حالت برنامه مشترک آن شده و یا توسط متد Unsubscribe، قطع اشتراک میکنند. همچنین متد Dispatch نیز شبیه به متد BroadcastStateChange قسمت قبل عمل میکند و سبب میشود تا اکشن ارسالی به آن، به تمام مشترکین این سرویس، ارسال شود.
این سرویس را نیز با طول عمر Scoped به سیستم تزریق وابستگیهای برنامه معرفی میکنیم که سبب میشود تا پایان عمر برنامه (بسته شدن مرورگر یا ریفرش کامل صفحهی جاری)، در حافظه باقی مانده و وهله سازی مجدد نشود. به همین جهت تزریق آن در مخازن حالت مختلف برنامه، دقیقا حالت یک Dispatcher اشتراکی را پیدا خواهد کرد.
استفاده از IActionDispatcher در مخازن حالت برنامه
در ادامه میخواهیم مخازن حالت برنامه را تحت کنترل سرویس IActionDispatcher قرار دهیم تا کاربر بتواند اکشنی را به Dispatcher ارسال کند و سپس Dispatcher این درخواست را به تمام مخازن حالت موجود، جهت بروز واکنشی (در صورت نیاز)، اطلاعات رسانی نماید.
برای این منظور سرویس ICounterStore قسمت قبل ، به صورت زیر تغییر میکند که اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کرده و همچنین دیگر به همراه متدهای عمومی افزایش و یا کاهش مقدار نیست:
بر این اساس، پیاده سازی CounterStore به صورت زیر تغییر خواهد کرد:
توضیحات:
- با توجه به اینکه CounterStore یک سرویس ثبت شدهی در سیستم است، میتواند از مزیت تزریق سایر سرویسها در سازندهی خودش بهرهمند شود؛ مانند تزریق سرویس جدید IActionDispatcher.
- پس از تزریق سرویس جدید IActionDispatcher، متدهای Subscribe آنرا در سازندهی کلاس و Unsubscribe آنرا در حین Dispose سرویس، فراخوانی میکنیم. البته فراخوانی و یا پیاده سازی Unsubscribe و Dispose در اینجا غیرضروری است؛ چون طول عمر این کلاس با طول عمر برنامه یکی است.
- بر اساس این الگوی جدید، هر اکشنی که به سمت Dispatcher مرکزی ارسال میشود، در نهایت به متد HandleActions یکی از مخازن حالت تعریف شده، خواهد رسید:
در اینجا میتوان با استفاده از patterns matching، بر اساس نوع اکشن مدنظر، عملیات خاصی را انجام داد. فقط در اینجا دیگر متدهای IncrementCount و DecrementCount، عمومی نیستند. به همین جهت باید به کامپوننت شمارشگر مراجعه کرد و تعریف قبلی:
را به صورت زیر تغییر داد:
- ابتدا در انتهای فایل Client\_Imports.razor، فضای نام سرویس جدید IActionDispatcher را اضافه میکنیم:
- سپس از آن جهت ارسال IncrementAction به مخازن حالت برنامه استفاده خواهیم کرد:
با این تغییر جدید، هربار که بر روی دکمهی افزایش مقدار شمارشگر، کلیک میشود، در آخر یک IncrementAction به تمام مخازن حالت موجود در برنامه ارسال خواهد شد و آنها بر اساس نیازشان تصمیم خواهند گرفت که آیا به آن واکنش نشان دهند یا خیر.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: BlazorStateManagement-Part-2.zip
نیاز به یک Dispatcher برای تعامل با بیش از یک مخزن حالت
در اینجا برای نمونه دو مخزن حالت تعریف شدهاند؛ اما روش تعامل با این مخازن حالت، دیگر مانند قبل نیست. برای نمونه در اثر تعامل یک کاربر با View ای خاص، رخدادی صادر شده و اینبار مدیریت این رخداد توسط یک Action (که عموما یک پیام رشتهای است)، به Dispatcher مرکزی ارسال میشود (و نه مستقیما به مخزن حالت خاصی). اکنون این Dispatcher، اکشن رسیده را به مخازن کد مشترک به آن ارسال میکند تا عمل متناسب با آن اکشن درخواستی را انجام دهند. مابقی آن همانند قبل است که پس از تغییر حالت در هر کدام از مخازن حالت، کار به روز رسانی UI، در کامپوننتهای مشترک صورت خواهد گرفت. بدیهی است در اینجا مخازن حالت، مجاز به صرفنظر کردن از یک اکشن خاص هستند و الزامی به پیاده سازی آن ندارند. هدف اصلی این است که اگر اکشنی قرار بود در تمام مخازن حالت پیاده سازی شود و حالتهای آنها را تغییر دهد، روشی را برای مدیریت آن داشته باشیم.
بنابراین اگر به این الگوی جدید دقت کنید، چیزی نیست بجز یک الگوی Observer دو سطحی:
الف) Dispatcher ای (Subject) که مشترکهایی را مانند مخازن حالت دارد (Observers).
ب) مخازن حالتی (Subjects) که مشترکهایی را مانند کامپوننتها دارند (Observers).
اگر پیشتر با React کار کرده باشید، این الگو را تحت عناوینی مانند Flux و یا Redux میشناسید و در اینجا میخواهیم پیاده سازی #C آنرا بررسی کنیم:
در الگوی Flux، در اثر تعامل یک کاربر با کامپوننتی، اکشنی به سمت یک Dispatcher ارسال میشود. سپس Dispatcher این اکشن را به مخزن حالتی جهت مدیریت آن ارسال میکند که در نهایت سبب تغییر حالت آن شده و به روز رسانی UI را در پی خواهد داشت.
پیاده سازی یک Dispatcher برای تعامل با بیش از یک مخزن حالت
پیش از هر کاری نیاز است قالب اکشنهای ارسالی را که قرار است توسط مخازن حالت مورد پردازش قرار گیرند، مشخص کنیم:
namespace BlazorStateManagement.Stores { public interface IAction { public string Name { get; } } }
namespace BlazorStateManagement.Stores.CounterStore { public class IncrementAction : IAction { public const string Increment = nameof(Increment); public string Name { get; } = Increment; } public class DecrementAction : IAction { public const string Decrement = nameof(Decrement); public string Name { get; } = Decrement; } }
پس از تعریف ساختار یک اکشن، اکنون نوبت به پیاده سازی راه حلی برای ارسال آن به تمام مخازن حالت برنامه است:
using System; namespace BlazorStateManagement.Stores { public interface IActionDispatcher { void Dispatch(IAction action); void Subscribe(Action<IAction> actionHandler); void Unsubscribe(Action<IAction> actionHandler); } public class ActionDispatcher : IActionDispatcher { private Action<IAction> _actionHandlers; public void Subscribe(Action<IAction> actionHandler) => _actionHandlers += actionHandler; public void Unsubscribe(Action<IAction> actionHandler) => _actionHandlers -= actionHandler; public void Dispatch(IAction action) => _actionHandlers?.Invoke(action); } }
این سرویس را نیز با طول عمر Scoped به سیستم تزریق وابستگیهای برنامه معرفی میکنیم که سبب میشود تا پایان عمر برنامه (بسته شدن مرورگر یا ریفرش کامل صفحهی جاری)، در حافظه باقی مانده و وهله سازی مجدد نشود. به همین جهت تزریق آن در مخازن حالت مختلف برنامه، دقیقا حالت یک Dispatcher اشتراکی را پیدا خواهد کرد.
namespace BlazorStateManagement.Client { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args); // ... builder.Services.AddScoped<IActionDispatcher, ActionDispatcher>(); // ... } } }
استفاده از IActionDispatcher در مخازن حالت برنامه
در ادامه میخواهیم مخازن حالت برنامه را تحت کنترل سرویس IActionDispatcher قرار دهیم تا کاربر بتواند اکشنی را به Dispatcher ارسال کند و سپس Dispatcher این درخواست را به تمام مخازن حالت موجود، جهت بروز واکنشی (در صورت نیاز)، اطلاعات رسانی نماید.
برای این منظور سرویس ICounterStore قسمت قبل ، به صورت زیر تغییر میکند که اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کرده و همچنین دیگر به همراه متدهای عمومی افزایش و یا کاهش مقدار نیست:
using System; namespace BlazorStateManagement.Stores.CounterStore { public interface ICounterStore : IDisposable { CounterState State { get; } void AddStateChangeListener(Action listener); void BroadcastStateChange(); void RemoveStateChangeListener(Action listener); } }
using System; namespace BlazorStateManagement.Stores.CounterStore { public class CounterStore : ICounterStore { private readonly CounterState _state = new(); private bool _isDisposed; private Action _listeners; private readonly IActionDispatcher _actionDispatcher; public CounterStore(IActionDispatcher actionDispatcher) { _actionDispatcher = actionDispatcher ?? throw new ArgumentNullException(nameof(actionDispatcher)); _actionDispatcher.Subscribe(HandleActions); } private void HandleActions(IAction action) { switch (action) { case IncrementAction: IncrementCount(); break; case DecrementAction: DecrementCount(); break; } } public CounterState State => _state; private void IncrementCount() { _state.Count++; BroadcastStateChange(); } private void DecrementCount() { _state.Count--; BroadcastStateChange(); } public void AddStateChangeListener(Action listener) => _listeners += listener; public void RemoveStateChangeListener(Action listener) => _listeners -= listener; public void BroadcastStateChange() => _listeners.Invoke(); public void Dispose() { Dispose(disposing: true); GC.SuppressFinalize(this); } protected virtual void Dispose(bool disposing) { if (!_isDisposed) { try { if (disposing) { _actionDispatcher.Unsubscribe(HandleActions); } } finally { _isDisposed = true; } } } } }
- با توجه به اینکه CounterStore یک سرویس ثبت شدهی در سیستم است، میتواند از مزیت تزریق سایر سرویسها در سازندهی خودش بهرهمند شود؛ مانند تزریق سرویس جدید IActionDispatcher.
- پس از تزریق سرویس جدید IActionDispatcher، متدهای Subscribe آنرا در سازندهی کلاس و Unsubscribe آنرا در حین Dispose سرویس، فراخوانی میکنیم. البته فراخوانی و یا پیاده سازی Unsubscribe و Dispose در اینجا غیرضروری است؛ چون طول عمر این کلاس با طول عمر برنامه یکی است.
- بر اساس این الگوی جدید، هر اکشنی که به سمت Dispatcher مرکزی ارسال میشود، در نهایت به متد HandleActions یکی از مخازن حالت تعریف شده، خواهد رسید:
private void HandleActions(IAction action) { switch (action) { case IncrementAction: IncrementCount(); break; case DecrementAction: DecrementCount(); break; } }
@inject ICounterStore CounterStore @code { private void IncrementCount() { CounterStore.IncrementCount(); }
- ابتدا در انتهای فایل Client\_Imports.razor، فضای نام سرویس جدید IActionDispatcher را اضافه میکنیم:
@using BlazorStateManagement.Stores
// ... @inject IActionDispatcher ActionDispatcher @code { private void IncrementCount() { ActionDispatcher.Dispatch(new IncrementAction()); }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: BlazorStateManagement-Part-2.zip
در این قسمت یک مثال ساده از insert ، load و delete را بر اساس اطلاعات قسمتهای قبل با هم مرور خواهیم کرد. برای سادگی کار از یک برنامه Console استفاده خواهد شد (هر چند مرسوم شده است که برای نوشتن آزمایشات از آزمونهای واحد بجای این نوع پروژهها استفاده شود). همچنین فرض هم بر این است که database schema برنامه را مطابق قسمت قبل در اس کیوال سرور ایجاد کرده اید (نکته آخر بحث قسمت سوم).
یک پروژه جدید از نوع کنسول را به solution برنامه (همان NHSample1 که در قسمتهای قبل ایجاد شد)، اضافه نمائید.
سپس ارجاعاتی را به اسمبلیهای زیر به آن اضافه کنید:
FluentNHibernate.dll
NHibernate.dll
NHibernate.ByteCode.Castle.dll
NHSample1.dll : در قسمتهای قبل تعاریف موجودیتها و نگاشت آنها را در این پروژه class library ایجاد کرده بودیم و اکنون قصد استفاده از آن را داریم.
اگر دیتابیس قسمت قبل را هنوز ایجاد نکردهاید، کلاس CDb را به برنامه افزوده و سپس متد CreateDb آنرا به برنامه اضافه نمائید.
using FluentNHibernate;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHSample1.Mappings;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CDb
{
public static void CreateDb(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = Fluently.Configure().Database(dbType);
PersistenceModel pm = new PersistenceModel();
pm.AddMappingsFromAssembly(typeof(CustomerMapping).Assembly);
var sessionSource = new SessionSource(
cfg.BuildConfiguration().Properties,
pm);
var session = sessionSource.CreateSession();
sessionSource.BuildSchema(session, true);
}
}
}
CDb.CreateDb(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql());
در ادامه یک کلاس جدید به نام Config را به برنامه کنسول ایجاد شده اضافه کنید:
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHSample1.Mappings;
namespace ConsoleTestApplication
{
class Config
{
public static ISessionFactory CreateSessionFactory(IPersistenceConfigurer dbType)
{
return
Fluently.Configure().Database(dbType
).Mappings(m => m.FluentMappings.AddFromAssembly(typeof(CustomerMapping).Assembly))
.BuildSessionFactory();
}
}
}
اکنون سورس کامل مثال برنامه را در نظر بگیرید:
کلاس CDbOperations جهت اعمال ثبت و حذف اطلاعات:
using System;
using NHibernate;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CDbOperations
{
ISessionFactory _factory;
public CDbOperations(ISessionFactory factory)
{
_factory = factory;
}
public int AddNewCustomer()
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
Customer vahid = new Customer()
{
FirstName = "Vahid",
LastName = "Nasiri",
AddressLine1 = "Addr1",
AddressLine2 = "Addr2",
PostalCode = "1234",
City = "Tehran",
CountryCode = "IR"
};
Console.WriteLine("Saving a customer...");
session.Save(vahid);
session.Flush();//چندین عملیات با هم و بعد
transaction.Commit();
return vahid.Id;
}
}
}
public void DeleteCustomer(int id)
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
Customer customer = session.Load<Customer>(id);
Console.WriteLine("Id:{0}, Name: {1}", customer.Id, customer.FirstName);
Console.WriteLine("Deleting a customer...");
session.Delete(customer);
session.Flush();//چندین عملیات با هم و بعد
transaction.Commit();
}
}
}
}
}
using System;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
//CDb.CreateDb(SQLiteConfiguration.Standard.ConnectionString("data source=sample.sqlite").ShowSql());
//return;
//todo: Read ConnectionString from app.config or web.config
using (ISessionFactory session = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
CDbOperations db = new CDbOperations(session);
int id = db.AddNewCustomer();
Console.WriteLine("Loading a customer and delete it...");
db.DeleteCustomer(id);
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
نیاز است تا ISessionFactory را برای ساخت سشنهای دسترسی به دیتابیس ذکر شده در تنظمیات آن جهت استفاده در تمام تردهای برنامه، ایجاد نمائیم. لازم به ذکر است که تا قبل از فراخوانی BuildSessionFactory این تنظیمات باید معرفی شده باشند و پس از آن دیگر اثری نخواهند داشت.
ایجاد شیء ISessionFactory هزینه بر است و گاهی بر اساس تعداد کلاسهایی که باید مپ شوند، ممکن است تا چند ثانیه به طول انجامد. به همین جهت نیاز است تا یکبار ایجاد شده و بارها مورد استفاده قرار گیرد. در برنامه به کرات از using استفاده شده تا اشیاء IDisposable را به صورت خودکار و حتمی، معدوم نماید.
بررسی متد AddNewCustomer :
در ابتدا یک سشن را از ISessionFactory موجود درخواست میکنیم. سپس یکی از بهترین تمرینهای کاری جهت کار با دیتابیسها ایجاد یک تراکنش جدید است تا اگر در حین اجرای کوئریها مشکلی در سیستم، سخت افزار و غیره پدید آمد، دیتابیسی ناهماهنگ حاصل نشود. زمانیکه از تراکنش استفاده شود، تا هنگامیکه دستور transaction.Commit آن با موفقیت به پایان نرسیده باشد، اطلاعاتی در دیتابیس تغییر نخواهد کرد و از این لحاظ استفاده از تراکنشها جزو الزامات یک برنامه اصولی است.
در ادامه یک وهله از شیء Customer را ایجاد کرده و آنرا مقدار دهی میکنیم (این شیء در قسمتهای قبل ایجاد گردید). سپس با استفاده از session.Save دستور ثبت را صادر کرده، اما تا زمانیکه transaction.Commit فراخوانی و به پایان نرسیده باشد، اطلاعاتی در دیتابیس ثبت نخواهد شد.
نیازی به ذکر سطر فلاش در این مثال نبود و NHibernate اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد و فقط از این جهت عنوان گردید که اگر چندین عملیات را با هم معرفی کردید، استفاده از session.Flush سبب خواهد شد که رفت و برگشتها به دیتابیس حداقل شود و فقط یکبار صورت گیرد.
در پایان این متد، Id ثبت شده در دیتابیس بازگشت داده میشود.
چون در متد CreateSessionFactory ، متد ShowSql را نیز ذکر کرده بودیم، هنگام اجرای برنامه، عبارات SQL ایی که در پشت صحنه توسط NHibernate تولید میشوند را نیز میتوان مشاهده نمود:
بررسی متد DeleteCustomer :
ایجاد سشن و آغاز تراکنش آن همانند متد AddNewCustomer است. سپس در این سشن، یک شیء از نوع Customer با Id ایی مشخص load خواهد گردید. برای نمونه، نام این مشتری نیز در کنسول نمایش داده میشود. سپس این شیء مشخص و بارگذاری شده را به متد session.Delete ارسال کرده و پس از فراخوانی transaction.Commit ، این مشتری از دیتابیس حذف میشود.
برای نمونه خروجی SQL پشت صحنه این عملیات که توسط NHibernate مدیریت میشود، به صورت زیر است:
Saving a customer...
NHibernate: select next_hi from hibernate_unique_key with (updlock, rowlock)
NHibernate: update hibernate_unique_key set next_hi = @p0 where next_hi = @p1;@p0 = 17, @p1 = 16
NHibernate: INSERT INTO [Customer] (FirstName, LastName, AddressLine1, AddressLine2, PostalCode, City, CountryCode, Id) VALUES (@p0, @p1, @p2, @p3, @p4, @p5, @p6, @p7);@p0 = 'Vahid', @p1 = 'Nasiri', @p2 = 'Addr1', @p3 = 'Addr2', @p4 = '1234', @p5 = 'Tehran', @p6 = 'IR', @p7 = 16016
Loading a customer and delete it...
NHibernate: SELECT customer0_.Id as Id2_0_, customer0_.FirstName as FirstName2_0_, customer0_.LastName as LastName2_0_, customer0_.AddressLine1 as AddressL4_2_0_, customer0_.AddressLine2 as AddressL5_2_0_, customer0_.PostalCode as PostalCode2_0_, customer0_.City as City2_0_, customer0_.CountryCode as CountryC8_2_0_ FROM [Customer] customer0_ WHERE customer0_.Id=@p0;@p0 = 16016
Id:16016, Name: Vahid
Deleting a customer...
NHibernate: DELETE FROM [Customer] WHERE Id = @p0;@p0 = 16016
Press a key...
فرض کنید از هفته آینده قرار شده است که نسخه سبک و تک کاربرهای از برنامه ما تهیه شود. بدیهی است SQL server برای این منظور انتخاب مناسبی نیست (هزینه بالا برای یک مشتری، مشکلات نصب، مشکلات نگهداری و امثال آن برای یک کاربر نهایی و نه یک سازمان بزرگ که حتما ادمینی برای این مسایل در نظر گرفته میشود).
اکنون چه باید کرد؟ باید برنامه را از صفر بازنویسی کرد یا قسمت دسترسی به دادههای آنرا کلا مورد باز بینی قرار داد؟ اگر برنامه اسپاگتی ما اصلا لایه دسترسی به دادهها را نداشت چه؟! همه جای برنامه پر است از SqlCommand و Open و Close ! و عملا استفاده از یک دیتابیس دیگر یعنی باز نویسی کل برنامه.
همانطور که ملاحظه میکنید، زمانیکه با NHibernate کار شود، مدیریت لایه دسترسی به دادهها به این فریم ورک محول میشود و اکنون برای استفاده از دیتابیس SQLite تنها باید تغییرات زیر صورت گیرد:
ابتدا ارجاعی را به اسمبلی System.Data.SQLite.dll اضافه نمائید (تمام این اسمبلیهای ذکر شده به همراه مجموعه FluentNHibernate ارائه میشوند). سپس:
الف) ایجاد یک دیتابیس خام بر اساس کلاسهای domain و mapping تعریف شده در قسمتهای قبل به صورت خودکار
CDb.CreateDb(SQLiteConfiguration.Standard.ConnectionString("data source=sample.sqlite").ShowSql());
//todo: Read ConnectionString from app.config or web.config
using (ISessionFactory session = Config.CreateSessionFactory(
SQLiteConfiguration.Standard.ConnectionString("data source=sample.sqlite").ShowSql()
))
{
...
دریافت سورس برنامه تا این قسمت
نکته:
در سه قسمت قبل، تمام خواص پابلیک کلاسهای پوشه domain را به صورت معمولی و متداول معرفی کردیم. اگر نیاز به lazy loading در برنامه وجود داشت، باید تمامی کلاسها را ویرایش کرده و واژه کلیدی virtual را به کلیه خواص پابلیک آنها اضافه کرد. علت هم این است که برای عملیات lazy loading ، فریم ورک NHibernate باید یک سری پروکسی را به صورت خودکار جهت کلاسهای برنامه ایجاد نماید و برای این امر نیاز است تا بتواند این خواص را تحریف (override) کند. به همین جهت باید آنها را به صورت virtual تعریف کرد. همچنین تمام سطرهای Not.LazyLoad نیز باید حذف شوند.
ادامه دارد ...
پس از آشنایی با مفهوم Containers، در این قسمت قصد داریم برنامهی تقریبا 500 مگابایتی Docker for Windows Installer.exe را نصب کنیم.
پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز
مطابق مستندات آن، برای نصب داکر بر روی ویندوز به حداقلهای زیر نیاز است:
- استفاده از ویندوز 10 نگارش enterprise، که شماره نگارش آن حداقل 1607 باشد (حداقل Anniversary Update باشد).
- مجازی سازی در BIOS فعال شده باشد.
البته مجازی سازی عموما به صورت پیشفرض فعال است. برای بررسی آن، taskmanager ویندوز را اجرا کرده و در برگهی Performance آن، جائیکه مشخصات CPU را نمایش میدهد، یک سطر به Virtualization اختصاص دارد که مقدار آن باید enabled باشد (تصویر زیر) و اگر نیست، برای فعال کردن آن باید به تنظیمات BIOS سیستم خود مراجعه کنید:
روش دیگر دریافت این اطلاعات، اجرای دستور systeminfo در خط فرمان، با دسترسی مدیریتی است. در خروجی آن، عبارت «Virtualization Enabled In Firmware» را جستجو کنید که باید مقدار آن yes باشد.
- داشتن CPU با قابلیت SLAT یا Second Level Address Translation.
برای یافتن این موضوع، برنامهی coreinfo را دریافت کرده و آنرا به صورت coreinfo -v اجرا کنید. خروجی آن سه سطر مرتبط با مجازی سازی را به همراه دارد. اگر قابلیتی موجود نباشد، جلوی آن یک خط تیره و اگر قابلیتی موجود باشد، روبروی آن یک ستاره را مشاهده خواهید کرد.
روش دیگر بررسی آن، اجرای دستور msinfo32 در قسمت run ویندوز و سپس enter است. در قسمت system summary، اطلاعات Second Level Address Translation قابل مشاهده هستند (اگر No باشد، امکان اجرای containerهای لینوکسی را بر روی ویندوز نخواهید داشت):
- داشتن حداقل 4 گیگابایت RAM.
- فعال بودن Hyper-V نیز برای اجرای Linux Containers بر روی ویندوز، ضروری است (نصاب Docker، اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد).
دریافت نصاب Docker for Windows
برای دریافت نصاب داکر مخصوص ویندوز، به آدرس زیر مراجعه کنید:
https://store.docker.com/editions/community/docker-ce-desktop-windows
که بلافاصله با تصویر کریه زیر مواجه خواهید شد:
برای رفع این مشکل، میتوان از روش مطرح شدهی در مطلب «یک روش ساده برای دور زدن تحریمها!» استفاده کرد؛ یعنی تنظیم DNS به 178.22.122.100 به صورت زیر:
پس از این تغییر، چون IP قابل مشاهدهی سیستم شما توسط سایت داکر تغییر میکند، اینبار صفحهی دریافت Docker Community Edition for Windows به صورت زیر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، عنوان کردهاست که لطفا لاگین کنید تا بتوانید این برنامه را دریافت کنید. به همین جهت بر روی لینک آن کلیک کرده، یک اکانت جدید را در سایت docker ایجاد کنید (با یک ایمیل واقعی که تائیدیه آنرا دریافت خواهید کرد). پس از آن، با این اکانت جدید به سایت داکر وارد شوید تا لینک دریافت فایل exe نصاب آنرا دریافت کنید.
در این حالت مرورگر و یا حتی دانلودمنیجر شما بدون مشکل میتوانند این فایل را دریافت کنند و همان تنظیم DNS فوق، مشکل عدم دسترسی را برطرف میکند.
نصب Docker for Windows
پس از اجرای نصاب آن و پایان عملیات نصب (که تنها کافی است در صفحهی ابتدایی آن تیک مربوط به Windows Containers را نیز قرار دهید)، نیاز دارد تا شما را یکبار از سیستم Logout و login کند. پس از ورود به سیستم، تنظیمات ابتدایی آن به صورت خودکار صورت گرفته و در صورت فعال نبودن Hyper-V، پیام زیر را مشاهده خواهید کرد:
بر روی OK کلیک کنید تا اینکار با موفقیت به پایان برسد. البته پس از آن، منتظر حداقل یکبار ریاستارت شدن خودکار سیستم، بدون اطلاع قبلی نیز باشید.
یک نکته: کاری که در قسمت فعالسازی Hyper-V به صورت خودکار انجام میشود، شامل اجرای سه دستور زیر، در کنسول پاور شل، با دسترسی مدیریتی و سپس ری استارت سیستم است:
پس از آن، خط فرمان را باز کرده و با ستفاده از docker CLI نصب شده، دستور docker info را صادر کنید، تا بتوانید مشخصات نگارش نصب شده را مشاهده نمائید.
OSType را در صورتیکه سیستم شما توانمندیهای سخت افزاری لازم را داشته باشد، میتوان به Linux نیز تغییر داد.
بررسی تنظیمات سوئیچ کردن بین Linux Containers و Windows Containers
پس از اتمام ریاستارتها، برای آزمایش فعال بودن Hyper-V، در قسمت Run ویندوز، عبارت Virtmgmt.msc را نوشته و enter کنید. اگر تصویر زیر را مشاهده نمیکنید:
یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید تا پس از مدتی، آیکن MobyLinuxVM در قسمت virtual machines (تصویر فوق) ظاهر شود.
اگر پس از انتخاب این گزینه، پیام زیر را دریافت کردید:
و یا اگر بر روی این ماشین مجازی کلیک راست کردید و گزینهی Start آنرا انتخاب کردید و پیام زیر ظاهر شد:
قسمت «پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز» را با دقت بررسی کنید (خصوصا قسمت BIOS و SLAT). نبود یکی از موارد ذکر شده، سبب بروز این مشکل میشود.
برای مثال اجرای دستور coreinfo -v بر روی سیستم من چنین خروجی را به همراه دارد:
روبروی HYPERVISOR و همچنین SLAT یک - را قرار دادهاست. یعنی این موارد یا پشتیبانی نمیشوند و یا در BIOS فعال نشدهاند.
همانطور که مشاهده میکنید، قابلیت SLAT در CPU این سیستم وجود ندارد. به همین جهت نمیتوان به Linux containers سوئیچ کرد. هرچند windows containers آن کار میکند.
روش دیگر مشاهدهی این خطا، مراجعهی به event viewer ویندوز است. در قسمت خطاهای سیستم، ممکن است خطای زیر را مشاهده کنید:
آزمایش Docker نصب شده
پس از نصب docker، خط فرمان ویندوز را گشوده و دستور زیر را صادر کنید:
اگر از قسمت قبل بهخاطر داشته باشید، hello-world در اینجا نام یک image است. البته چون این image بر روی سیستم ما موجود نیست، این دستور، ابتدا آنرا از docker hub دریافت کرده و سپس اجرا میکند. بنابراین میشد ابتدا دستور pull را صادر کرد و سپس run. اما دستور run قادر است هر دو عمل را با هم انجام دهد.
یک نکته: این image، یک image لینوکسی است. به همین جهت پیش از اجرای این دستور، همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید. سپس دستور docker run hello-world را اجرا نمائید.
و یا در همین حال دستور docker run -p 80:80 nginx را صادر کنید تا وب سرور لینوکسی nginx را بتوانید تحت ویندوز اجرا کنید. پس از خاتمهی عملیات دریافت و اجرای وب سرور، با توجه به تنظیم p 80:80-، پورت 80 میزبان (اولین عدد)، به پورت 80 کانتینر نگاشت شدهاست. به همین جهت تنها با اجرای دستور http://localhost، خروجی این وب سرور را میتوانید در مرورگر سیستم خود مشاهده کنید.
همانطور که مشاهده میکنید، با استفاده از داکر، پیش از آنکه بدانیم چگونه باید یک نرم افزار را نصب کرد، میتوان از آن استفاده کرد!
روش متوقف کردن Containers در حال اجرا
اگر دستور docker ps را در خط فرمان ویندوز اجرا کنید، لیست پروسههای اجرا شدهی توسط آن قابل مشاهده هستند. در این لیست container id در حال اجرا نیز مشخص است. برای خاتمهی کار آن، تنها کافی است دستور docker stop id را اجرا کنید.
یک نکته: ضرورتی به ذکر کامل id نیست. برای مثال ذکر سه حرف اول آن نیز کفایت میکند.
روش اجرای مجدد یک Container
فرض کنید میخواهیم سرور nginx را مجددا اجرا کنیم. یک روش آن، اجرای مجدد دستور docker run -p 80:80 nginx است که پیشتر آنرا انجام دادیم. در این حالت این image تبدیل به container شده و همانند روشهای متداول نصب نرم افزار، اکنون به عنوان یک نرم افزار نصب شده در دسترس است. برای مشاهدهی لیست آنها، دستور docker ps -a را اجرا کنید. این لیست تا این لحظه باید شامل containerهای nginx و hello-world باشد. متوقف کردن یک container، سبب تخریب یا حذف آن نمیشود. در این حالت در لیستی که توسط دستور docker ps -a نمایش داده شدهاست، باز هم container idها قابل مشاهده هستند. فقط کافی است برای اجرای یکی از آنها، دستور docker start id را اجرا کرد. به این صورت دیگر نیازی به ذکر دستور کامل docker run با تمام پارامترهای آن نیست. این id نیز همانطور که ذکر شد، میتواند سه حرف ابتدایی این id باشد تا حدی که نسبت به سایر idهای موجود، منحصربفرد شناخته شود. یا بجای container id میتوان container name نمایش داده شدهی در این لیست را استفاده کرد.
پس از اجرای nginx توسط دستور docker start id، دو روش برای بررسی در حال اجرا بودن آن وجود دارد:
الف) مرورگر را باز کنیم و آدرس http://localhost را بررسی کنیم.
ب) دستور docker ps را در خط فرمان اجرا کنیم، تا مشخص شود که آیا پروسهی nginx در حال اجرا است یا خیر؟
بنابراین دستور docker ps -a لیست تمام containers در حال اجرا و همچنین متوقف شده را نمایش میدهد. اما دستور docker ps تنها لیست containers در حال اجرا را نمایش خواهد داد.
روش حذف Containers از Docker
همانطور که در قسمت قبل نیز بحث شد، معادل نصب نرم افزار در اینجا، ایجاد یک container از یک image دریافتی از docker hub است. روش عکس آن، یعنی تخریب یک container، دقیقا معادل عزل نرم افزار از سیستم، در حالتهای متداول است. برای اینکار مجددا دستور docker ps -a را اجرا میکنیم تا لیست تمام containerهای در حال اجرا و همچنین متوقف شده نمایش داده شوند. لیستی که در اینجا نمایش داده میشود، شبیه به لیستی است که در قسمت add/remove programs ویندوز مشاهده میکنید. این لیست معادل لیست نرم افزارهای نصب شدهی بر روی سیستم است و یا برای مشاهدهی لیست imageهای دریافتی از docker hub میتوان دستور docker images را صادر کرد.
قبل از حذف یک container نیاز است آنرا متوقف کنیم. برای این منظور از دستور docker stop id استفاده میشود. سپس اجرای دستور docker rm id، سبب حذف کامل این container خواهد شد. برای آزمایش آن، مجددا دستور docker ps -a را اجرا کنید.
دستور docker rm چندین id را نیز میپذیرد. میتوان این idها و یا حتی سه حرف ابتدایی آنها را با فاصله در اینجا ذکر کرد. علاوه بر id، ذکر نام containers نیز مجاز است.
روش حذف Imageهای دریافتی از Docker Hub
دستور docker rm، فقط containers را از سیستم حذف میکند (نرم افزارهای نصب شده). اما خود imageهای اصلی دریافت شدهی از docker hub را حذف نمیکند (معادل همان فایلهای zip دریافت نرم افزار یا برنامههای نصاب، در حالت متداول و سنتی نصب نرم افزار). برای آزمایش آن دستور docker images را اجرا کنید. هنوز هم در لیست آن، تمام موارد دریافتی موجود هستند.
برای حذف یک image میتوان از دستور docker rmi id استفاده کرد (rmi بجای rm). این id نیز در لیست docker images ظاهر میشود و ذکر قسمتی از آن، تا حدی که نسبت به سایر idهای لیست شده منحصربفرد باشد، کافی است. در اینجا بجای id، از نام image نیز میتوان استفاده کرد. همچنین ذکر چندین id و یا نام نیز پس از دستور docker rmi، میسر است.
روش جستجوی imageها در Docker Hub توسط Docker CLI
فرض کنید میخواهیم image مربوط به راهنمای Docker را از Docker Hub دریافت کنیم. یک روش آن مراجعهی مستقیم به سایت آن است و استفاده از امکانات جستجوی فراهم شدهی در آن سایت. روش دیگر، استفاده از Docker CLI است. اگر دستور docker search docs را در خط فرمان اجرا کنیم، لیست تمام مخازن کدی که در آنها واژهی docs قرار دارد، نمایش داده میشود. البته پیش از نصب image آن بهتر است به برگهی tags مخزن کد آن نیز مراجعه کنید تا بتوانید حجم آنرا نیز مشاهده نمائید که حدود یک گیگابایت است. مخازن docker hub، حاوی imageهای نصاب containerهای متناظر هستند. برای دریافت و اجرای آن میتوان دستور docker run -p 4000:4000 docs/docker.github.io را اجرا کرد.
پس از دریافت یک گیگابایت مستندات، container آن بر روی پورت 4000 در سیستم ما (http://localhost:4000)، به صورت یک وب سایت استاتیک، قابل دسترسی خواهد بود. به این صورت میتوان به مستندات کامل داکر به صورت آفلاین دسترسی داشت.
مفهوم Interactive Terminal در Docker
زمانیکه دستور اجرای مستندات آفلاین را صادر میکنید، در انتهای آن عنوان میکند که وب سایت محلی آن بر روی پورت 4000 قابل دسترسی است. سپس در ذیل آن ذکر شدهاست که اگر ctrl+c را فشار دهید، اجرای آن به پایان میرسد. اما عملا اینطور نیست و اگر دستور docker ps را صادر کنید، هنوز container در حال اجرای آن را میتوان مشاهده کرد.
اما اگر اینبار دستور اجرای docker run را به همراه یک interactive terminal با سوئیچ it و نام docs صادر کنیم:
اکنون اگر ctrl+c را فشار دهیم و پس از آن دستور docker ps را صادر کنیم، دیگر در لیست آن، container در حال اجرای docs مشاهده نمیشود.
سوئیچ it یا interactive terminal سبب میشود تا یک container در foreground، بجای background اجرا شود. به این ترتیب دستور ctrl+c، سبب خاتمهی واقعی پروسهی درحال اجرای در container میشود.
روش دیگر خاتمهی این container، استفاده از نام ذکر شدهاست؛ یعنی اجرای دستور docker stop docs.
یک نکته: اگر میخواهید از terminal باز شده قطع شوید (مجددا به command prompt باز گردید) اما سبب خاتمهی container آن نشوید، از ترکیب ctrl+p+q استفاده کنید.
اجرای containerهای ویندوزی
در مورد نحوهی سوئیچ بین نوعهای مختلف containerهای ویندوزی و لینوکسی پیشتر توضیح دادیم. برای این منظور میتوان بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Windows/Linux containers را انتخاب کرد. باید دقت داشت که پشتیبانی از containerهای ویندوزی، از ویندوز 10، نگارش 1607، یا همان Anniversary Update آن به بعد، به ویژگیهای ویندوز اضافه شدهاند که به صورت خودکار توسط docker فعالسازی میشوند:
اجرای IIS به عنوان یک Windows Container
تا اینجا imageهای دریافتی، لینوکسی بودند. اگر گزینهی Windows Containers را به روشی که گفته شد، فعال کنید، اینبار با اجرای دستورات docker ps و یا docker images، هیچ خروجی را دریافت نخواهید کرد. از این جهت که کانتینرهای ویندوزی و لینوکسی، به صورت کاملا ایزولهای از هم اجرا و مدیریت میشوند. علت آنرا هم در MobyLinuxVM که پیشتر با اجرای دستور Virtmgmt.msc بررسی کردیم، میتوان یافت. Containerهای لینوکسی، در داخل MobyLinuxVM اجرا میشوند.
در اینجا به عنوان مثال میتوان image رسمی مربوط به IIS را از docker hub دریافت و به صورت یک کانتینر ویندوزی اجرا کرد. البته پیش از اجرای دستورات آن بهتر است به برگهی tags آن مراجعه کرده و حجمهای نگارشهای مختلف آنرا بررسی کرد. اجرای دستور docker pull microsoft/iis به معنای دریافت tag ای به نام latest است (به حجم 6 گیگابایت!)؛ یعنی با دستور docker pull microsoft/iis:latest یکی است. بنابراین در اینجا بر اساس tagهای مختلف، میتوان دستور pull متفاوتی را صادر کرد. برای مثال اگر دستور docker pull microsoft/iis:nanoserver را صادر کردید، نگارش مخصوص nano server آنرا که فقط 449 مگابایت است، دریافت میکند. بنابراین از این پس به tagهای هر مخزن docker hub خوب دقت کنید و نگارش مختص به سیستم عامل خود را دریافت نمائید. عدم ذکر tag ای، همواره tag ویژهای را به نام latest، دریافت میکند.
با اجرای دستور زیر
داکر، ابتدا image مخصوص nanoserver آنرا دریافت و سپس اجرا میکند. چون وب سرور است، نیاز به تنظیمات پورت آنرا داریم. p 81:80- به این معنا است که پورت 80 کانتینر را (پورتی که IIS درون آن بر روی آن اجرا میشود)، به پورت 81 بر روی سیستم میزبان (یا همین ویندوز فعلی که داکر را اجرا میکند)، نگاشت کن. پارامتر d در اینجا به معنای detach است. یعنی به محض اجرای این دستور، کار اجرای این کانتینر در background انجام شده و سپس به خط فرمان، بازگشت داده میشویم. همچنین نامی نیز به این container انتساب داده شدهاست تا سادهتر بتوان با آن کار کرد.
یک نکته: مشکلی با اجرای IIS مخصوص نانوسرور بر روی ویندوز 10 به این صورت و توسط داکر نیست. بنابراین پس از اجرای دستور فوق، کار دریافت image و ساخت container و سپس اجرای آن به صورت خودکار انجام شده و بلافاصله به command prompt بازگشت داده میشویم (به علت استفادهی از پارامتر d). اکنون اگر دستور docker ps را صادر کنیم، مشاهده میکنیم که کانتینر IIS مخصوص نانوسرور، هم اکنون بر روی ویندوز 10 در حال اجرا است و در آدرس http://localhost:81 قابل دسترسی است.
جهت تکمیل این بحث، بهتر است image مخصوص nanoserver را نیز از docker hub دریافت و اجرا کنیم:
حجم image آن 6GB است.
تنظیمات کارت شبکهی Containers
هنگامیکه پروسهای درون یک container اجرا میشود، ایزوله سازیهای بسیاری نیز در مورد آن اعمال خواهد شد؛ به همین جهت گاهی از اوقات عدهای containerها را با ماشینهای مجازی نیز مقایسه میکنند. برای مثال کانتینرها به همراه network adapter خاص خود نیز هستند؛ درست مانند اینکه یک کامپیوتر مجزای از سیستم جاری میباشند و اگر این network adapter را ping کنیم، میتوان به این صورت نیز به آن کانتینر، دسترسی داشته باشیم.
برای یافتن آن، دستور docker inspect iis را صادر میکنیم. خروجی آن به همراه یک قسمت network نیز هست که داخل آن یک IP Address قابل مشاهده است. این IP است که مختص و منحصربفرد این container است. در ابتدا برای آزمایش آن، میتوان آنرا ping کرد؛ مانند ping 172.27.49.47. همچنین به تمام برنامههای داخل این container توسط این IP نیز میتوان دسترسی یافت. برای مثال فراخوانی http://172.27.49.47:81 در مرورگر، سبب نمایش صفحهی اول IIS میشود. البته اگر اینکار را انجام دهیم، کار نمیکند. علت اینجا است، نگاشت پورتی را که تعریف کردهایم (پورت 81)، به پورتی در کامپیوتر میزبان است و نه این IP ویژه. برنامهی اصلی IIS در داخل container، به پورت 80 بر روی این آدرس IP گوش فرا میدهد. اکنون اگر آدرس http://172.27.49.47:80 را در کامپیوتر میزبان فراخوانی کنیم، کار میکند.
بنابراین هرچند containerها به معنای نرم افزارهای از پیش نصب شدهی در حال اجرا هستند، اما ... به همراه ایزوله سازیهای قابل توجهی بر روی کامپیوتر میزبان اجرا میشوند؛ درست مانند یک کامپیوتر مجزای از آن.
پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز
مطابق مستندات آن، برای نصب داکر بر روی ویندوز به حداقلهای زیر نیاز است:
- استفاده از ویندوز 10 نگارش enterprise، که شماره نگارش آن حداقل 1607 باشد (حداقل Anniversary Update باشد).
- مجازی سازی در BIOS فعال شده باشد.
البته مجازی سازی عموما به صورت پیشفرض فعال است. برای بررسی آن، taskmanager ویندوز را اجرا کرده و در برگهی Performance آن، جائیکه مشخصات CPU را نمایش میدهد، یک سطر به Virtualization اختصاص دارد که مقدار آن باید enabled باشد (تصویر زیر) و اگر نیست، برای فعال کردن آن باید به تنظیمات BIOS سیستم خود مراجعه کنید:
روش دیگر دریافت این اطلاعات، اجرای دستور systeminfo در خط فرمان، با دسترسی مدیریتی است. در خروجی آن، عبارت «Virtualization Enabled In Firmware» را جستجو کنید که باید مقدار آن yes باشد.
- داشتن CPU با قابلیت SLAT یا Second Level Address Translation.
برای یافتن این موضوع، برنامهی coreinfo را دریافت کرده و آنرا به صورت coreinfo -v اجرا کنید. خروجی آن سه سطر مرتبط با مجازی سازی را به همراه دارد. اگر قابلیتی موجود نباشد، جلوی آن یک خط تیره و اگر قابلیتی موجود باشد، روبروی آن یک ستاره را مشاهده خواهید کرد.
روش دیگر بررسی آن، اجرای دستور msinfo32 در قسمت run ویندوز و سپس enter است. در قسمت system summary، اطلاعات Second Level Address Translation قابل مشاهده هستند (اگر No باشد، امکان اجرای containerهای لینوکسی را بر روی ویندوز نخواهید داشت):
- داشتن حداقل 4 گیگابایت RAM.
- فعال بودن Hyper-V نیز برای اجرای Linux Containers بر روی ویندوز، ضروری است (نصاب Docker، اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد).
دریافت نصاب Docker for Windows
برای دریافت نصاب داکر مخصوص ویندوز، به آدرس زیر مراجعه کنید:
https://store.docker.com/editions/community/docker-ce-desktop-windows
که بلافاصله با تصویر کریه زیر مواجه خواهید شد:
برای رفع این مشکل، میتوان از روش مطرح شدهی در مطلب «یک روش ساده برای دور زدن تحریمها!» استفاده کرد؛ یعنی تنظیم DNS به 178.22.122.100 به صورت زیر:
پس از این تغییر، چون IP قابل مشاهدهی سیستم شما توسط سایت داکر تغییر میکند، اینبار صفحهی دریافت Docker Community Edition for Windows به صورت زیر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، عنوان کردهاست که لطفا لاگین کنید تا بتوانید این برنامه را دریافت کنید. به همین جهت بر روی لینک آن کلیک کرده، یک اکانت جدید را در سایت docker ایجاد کنید (با یک ایمیل واقعی که تائیدیه آنرا دریافت خواهید کرد). پس از آن، با این اکانت جدید به سایت داکر وارد شوید تا لینک دریافت فایل exe نصاب آنرا دریافت کنید.
در این حالت مرورگر و یا حتی دانلودمنیجر شما بدون مشکل میتوانند این فایل را دریافت کنند و همان تنظیم DNS فوق، مشکل عدم دسترسی را برطرف میکند.
نصب Docker for Windows
پس از اجرای نصاب آن و پایان عملیات نصب (که تنها کافی است در صفحهی ابتدایی آن تیک مربوط به Windows Containers را نیز قرار دهید)، نیاز دارد تا شما را یکبار از سیستم Logout و login کند. پس از ورود به سیستم، تنظیمات ابتدایی آن به صورت خودکار صورت گرفته و در صورت فعال نبودن Hyper-V، پیام زیر را مشاهده خواهید کرد:
بر روی OK کلیک کنید تا اینکار با موفقیت به پایان برسد. البته پس از آن، منتظر حداقل یکبار ریاستارت شدن خودکار سیستم، بدون اطلاع قبلی نیز باشید.
یک نکته: کاری که در قسمت فعالسازی Hyper-V به صورت خودکار انجام میشود، شامل اجرای سه دستور زیر، در کنسول پاور شل، با دسترسی مدیریتی و سپس ری استارت سیستم است:
Enable-WindowsOptionalFeature -Online -FeatureName Microsoft-Hyper-V -All -Verbose Enable-WindowsOptionalFeature -Online -FeatureName Containers -All -Verbose bcdedit /set hypervisorlaunchtype Auto
C:\Users\Vahid>docker info Containers: 0 Running: 0 Paused: 0 Stopped: 0 Images: 0 Server Version: 18.06.1-ce OSType: windows
بررسی تنظیمات سوئیچ کردن بین Linux Containers و Windows Containers
پس از اتمام ریاستارتها، برای آزمایش فعال بودن Hyper-V، در قسمت Run ویندوز، عبارت Virtmgmt.msc را نوشته و enter کنید. اگر تصویر زیر را مشاهده نمیکنید:
یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید تا پس از مدتی، آیکن MobyLinuxVM در قسمت virtual machines (تصویر فوق) ظاهر شود.
اگر پس از انتخاب این گزینه، پیام زیر را دریافت کردید:
و یا اگر بر روی این ماشین مجازی کلیک راست کردید و گزینهی Start آنرا انتخاب کردید و پیام زیر ظاهر شد:
قسمت «پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز» را با دقت بررسی کنید (خصوصا قسمت BIOS و SLAT). نبود یکی از موارد ذکر شده، سبب بروز این مشکل میشود.
برای مثال اجرای دستور coreinfo -v بر روی سیستم من چنین خروجی را به همراه دارد:
E:\>coreinfo -v AuthenticAMD Microcode signature: 00000000 HYPERVISOR - Hypervisor is present SVM * Supports AMD hardware-assisted virtualization NP - Supports AMD nested page tables (SLAT)
همانطور که مشاهده میکنید، قابلیت SLAT در CPU این سیستم وجود ندارد. به همین جهت نمیتوان به Linux containers سوئیچ کرد. هرچند windows containers آن کار میکند.
روش دیگر مشاهدهی این خطا، مراجعهی به event viewer ویندوز است. در قسمت خطاهای سیستم، ممکن است خطای زیر را مشاهده کنید:
Hypervisor launch failed; Second Level Address Translation is required to launch the hypervisor.
آزمایش Docker نصب شده
پس از نصب docker، خط فرمان ویندوز را گشوده و دستور زیر را صادر کنید:
docker run hello-world
یک نکته: این image، یک image لینوکسی است. به همین جهت پیش از اجرای این دستور، همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید. سپس دستور docker run hello-world را اجرا نمائید.
و یا در همین حال دستور docker run -p 80:80 nginx را صادر کنید تا وب سرور لینوکسی nginx را بتوانید تحت ویندوز اجرا کنید. پس از خاتمهی عملیات دریافت و اجرای وب سرور، با توجه به تنظیم p 80:80-، پورت 80 میزبان (اولین عدد)، به پورت 80 کانتینر نگاشت شدهاست. به همین جهت تنها با اجرای دستور http://localhost، خروجی این وب سرور را میتوانید در مرورگر سیستم خود مشاهده کنید.
همانطور که مشاهده میکنید، با استفاده از داکر، پیش از آنکه بدانیم چگونه باید یک نرم افزار را نصب کرد، میتوان از آن استفاده کرد!
روش متوقف کردن Containers در حال اجرا
اگر دستور docker ps را در خط فرمان ویندوز اجرا کنید، لیست پروسههای اجرا شدهی توسط آن قابل مشاهده هستند. در این لیست container id در حال اجرا نیز مشخص است. برای خاتمهی کار آن، تنها کافی است دستور docker stop id را اجرا کنید.
یک نکته: ضرورتی به ذکر کامل id نیست. برای مثال ذکر سه حرف اول آن نیز کفایت میکند.
روش اجرای مجدد یک Container
فرض کنید میخواهیم سرور nginx را مجددا اجرا کنیم. یک روش آن، اجرای مجدد دستور docker run -p 80:80 nginx است که پیشتر آنرا انجام دادیم. در این حالت این image تبدیل به container شده و همانند روشهای متداول نصب نرم افزار، اکنون به عنوان یک نرم افزار نصب شده در دسترس است. برای مشاهدهی لیست آنها، دستور docker ps -a را اجرا کنید. این لیست تا این لحظه باید شامل containerهای nginx و hello-world باشد. متوقف کردن یک container، سبب تخریب یا حذف آن نمیشود. در این حالت در لیستی که توسط دستور docker ps -a نمایش داده شدهاست، باز هم container idها قابل مشاهده هستند. فقط کافی است برای اجرای یکی از آنها، دستور docker start id را اجرا کرد. به این صورت دیگر نیازی به ذکر دستور کامل docker run با تمام پارامترهای آن نیست. این id نیز همانطور که ذکر شد، میتواند سه حرف ابتدایی این id باشد تا حدی که نسبت به سایر idهای موجود، منحصربفرد شناخته شود. یا بجای container id میتوان container name نمایش داده شدهی در این لیست را استفاده کرد.
پس از اجرای nginx توسط دستور docker start id، دو روش برای بررسی در حال اجرا بودن آن وجود دارد:
الف) مرورگر را باز کنیم و آدرس http://localhost را بررسی کنیم.
ب) دستور docker ps را در خط فرمان اجرا کنیم، تا مشخص شود که آیا پروسهی nginx در حال اجرا است یا خیر؟
بنابراین دستور docker ps -a لیست تمام containers در حال اجرا و همچنین متوقف شده را نمایش میدهد. اما دستور docker ps تنها لیست containers در حال اجرا را نمایش خواهد داد.
روش حذف Containers از Docker
همانطور که در قسمت قبل نیز بحث شد، معادل نصب نرم افزار در اینجا، ایجاد یک container از یک image دریافتی از docker hub است. روش عکس آن، یعنی تخریب یک container، دقیقا معادل عزل نرم افزار از سیستم، در حالتهای متداول است. برای اینکار مجددا دستور docker ps -a را اجرا میکنیم تا لیست تمام containerهای در حال اجرا و همچنین متوقف شده نمایش داده شوند. لیستی که در اینجا نمایش داده میشود، شبیه به لیستی است که در قسمت add/remove programs ویندوز مشاهده میکنید. این لیست معادل لیست نرم افزارهای نصب شدهی بر روی سیستم است و یا برای مشاهدهی لیست imageهای دریافتی از docker hub میتوان دستور docker images را صادر کرد.
قبل از حذف یک container نیاز است آنرا متوقف کنیم. برای این منظور از دستور docker stop id استفاده میشود. سپس اجرای دستور docker rm id، سبب حذف کامل این container خواهد شد. برای آزمایش آن، مجددا دستور docker ps -a را اجرا کنید.
دستور docker rm چندین id را نیز میپذیرد. میتوان این idها و یا حتی سه حرف ابتدایی آنها را با فاصله در اینجا ذکر کرد. علاوه بر id، ذکر نام containers نیز مجاز است.
روش حذف Imageهای دریافتی از Docker Hub
دستور docker rm، فقط containers را از سیستم حذف میکند (نرم افزارهای نصب شده). اما خود imageهای اصلی دریافت شدهی از docker hub را حذف نمیکند (معادل همان فایلهای zip دریافت نرم افزار یا برنامههای نصاب، در حالت متداول و سنتی نصب نرم افزار). برای آزمایش آن دستور docker images را اجرا کنید. هنوز هم در لیست آن، تمام موارد دریافتی موجود هستند.
برای حذف یک image میتوان از دستور docker rmi id استفاده کرد (rmi بجای rm). این id نیز در لیست docker images ظاهر میشود و ذکر قسمتی از آن، تا حدی که نسبت به سایر idهای لیست شده منحصربفرد باشد، کافی است. در اینجا بجای id، از نام image نیز میتوان استفاده کرد. همچنین ذکر چندین id و یا نام نیز پس از دستور docker rmi، میسر است.
روش جستجوی imageها در Docker Hub توسط Docker CLI
فرض کنید میخواهیم image مربوط به راهنمای Docker را از Docker Hub دریافت کنیم. یک روش آن مراجعهی مستقیم به سایت آن است و استفاده از امکانات جستجوی فراهم شدهی در آن سایت. روش دیگر، استفاده از Docker CLI است. اگر دستور docker search docs را در خط فرمان اجرا کنیم، لیست تمام مخازن کدی که در آنها واژهی docs قرار دارد، نمایش داده میشود. البته پیش از نصب image آن بهتر است به برگهی tags مخزن کد آن نیز مراجعه کنید تا بتوانید حجم آنرا نیز مشاهده نمائید که حدود یک گیگابایت است. مخازن docker hub، حاوی imageهای نصاب containerهای متناظر هستند. برای دریافت و اجرای آن میتوان دستور docker run -p 4000:4000 docs/docker.github.io را اجرا کرد.
پس از دریافت یک گیگابایت مستندات، container آن بر روی پورت 4000 در سیستم ما (http://localhost:4000)، به صورت یک وب سایت استاتیک، قابل دسترسی خواهد بود. به این صورت میتوان به مستندات کامل داکر به صورت آفلاین دسترسی داشت.
مفهوم Interactive Terminal در Docker
زمانیکه دستور اجرای مستندات آفلاین را صادر میکنید، در انتهای آن عنوان میکند که وب سایت محلی آن بر روی پورت 4000 قابل دسترسی است. سپس در ذیل آن ذکر شدهاست که اگر ctrl+c را فشار دهید، اجرای آن به پایان میرسد. اما عملا اینطور نیست و اگر دستور docker ps را صادر کنید، هنوز container در حال اجرای آن را میتوان مشاهده کرد.
اما اگر اینبار دستور اجرای docker run را به همراه یک interactive terminal با سوئیچ it و نام docs صادر کنیم:
docker run -p 4000:4000 -it --name docs docs/docker.github.io
سوئیچ it یا interactive terminal سبب میشود تا یک container در foreground، بجای background اجرا شود. به این ترتیب دستور ctrl+c، سبب خاتمهی واقعی پروسهی درحال اجرای در container میشود.
روش دیگر خاتمهی این container، استفاده از نام ذکر شدهاست؛ یعنی اجرای دستور docker stop docs.
یک نکته: اگر میخواهید از terminal باز شده قطع شوید (مجددا به command prompt باز گردید) اما سبب خاتمهی container آن نشوید، از ترکیب ctrl+p+q استفاده کنید.
اجرای containerهای ویندوزی
در مورد نحوهی سوئیچ بین نوعهای مختلف containerهای ویندوزی و لینوکسی پیشتر توضیح دادیم. برای این منظور میتوان بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Windows/Linux containers را انتخاب کرد. باید دقت داشت که پشتیبانی از containerهای ویندوزی، از ویندوز 10، نگارش 1607، یا همان Anniversary Update آن به بعد، به ویژگیهای ویندوز اضافه شدهاند که به صورت خودکار توسط docker فعالسازی میشوند:
اجرای IIS به عنوان یک Windows Container
تا اینجا imageهای دریافتی، لینوکسی بودند. اگر گزینهی Windows Containers را به روشی که گفته شد، فعال کنید، اینبار با اجرای دستورات docker ps و یا docker images، هیچ خروجی را دریافت نخواهید کرد. از این جهت که کانتینرهای ویندوزی و لینوکسی، به صورت کاملا ایزولهای از هم اجرا و مدیریت میشوند. علت آنرا هم در MobyLinuxVM که پیشتر با اجرای دستور Virtmgmt.msc بررسی کردیم، میتوان یافت. Containerهای لینوکسی، در داخل MobyLinuxVM اجرا میشوند.
در اینجا به عنوان مثال میتوان image رسمی مربوط به IIS را از docker hub دریافت و به صورت یک کانتینر ویندوزی اجرا کرد. البته پیش از اجرای دستورات آن بهتر است به برگهی tags آن مراجعه کرده و حجمهای نگارشهای مختلف آنرا بررسی کرد. اجرای دستور docker pull microsoft/iis به معنای دریافت tag ای به نام latest است (به حجم 6 گیگابایت!)؛ یعنی با دستور docker pull microsoft/iis:latest یکی است. بنابراین در اینجا بر اساس tagهای مختلف، میتوان دستور pull متفاوتی را صادر کرد. برای مثال اگر دستور docker pull microsoft/iis:nanoserver را صادر کردید، نگارش مخصوص nano server آنرا که فقط 449 مگابایت است، دریافت میکند. بنابراین از این پس به tagهای هر مخزن docker hub خوب دقت کنید و نگارش مختص به سیستم عامل خود را دریافت نمائید. عدم ذکر tag ای، همواره tag ویژهای را به نام latest، دریافت میکند.
با اجرای دستور زیر
docker run -p 81:80 -d --name iis microsoft/iis:nanoserver
یک نکته: مشکلی با اجرای IIS مخصوص نانوسرور بر روی ویندوز 10 به این صورت و توسط داکر نیست. بنابراین پس از اجرای دستور فوق، کار دریافت image و ساخت container و سپس اجرای آن به صورت خودکار انجام شده و بلافاصله به command prompt بازگشت داده میشویم (به علت استفادهی از پارامتر d). اکنون اگر دستور docker ps را صادر کنیم، مشاهده میکنیم که کانتینر IIS مخصوص نانوسرور، هم اکنون بر روی ویندوز 10 در حال اجرا است و در آدرس http://localhost:81 قابل دسترسی است.
جهت تکمیل این بحث، بهتر است image مخصوص nanoserver را نیز از docker hub دریافت و اجرا کنیم:
docker run microsoft/windowsservercore
تنظیمات کارت شبکهی Containers
هنگامیکه پروسهای درون یک container اجرا میشود، ایزوله سازیهای بسیاری نیز در مورد آن اعمال خواهد شد؛ به همین جهت گاهی از اوقات عدهای containerها را با ماشینهای مجازی نیز مقایسه میکنند. برای مثال کانتینرها به همراه network adapter خاص خود نیز هستند؛ درست مانند اینکه یک کامپیوتر مجزای از سیستم جاری میباشند و اگر این network adapter را ping کنیم، میتوان به این صورت نیز به آن کانتینر، دسترسی داشته باشیم.
برای یافتن آن، دستور docker inspect iis را صادر میکنیم. خروجی آن به همراه یک قسمت network نیز هست که داخل آن یک IP Address قابل مشاهده است. این IP است که مختص و منحصربفرد این container است. در ابتدا برای آزمایش آن، میتوان آنرا ping کرد؛ مانند ping 172.27.49.47. همچنین به تمام برنامههای داخل این container توسط این IP نیز میتوان دسترسی یافت. برای مثال فراخوانی http://172.27.49.47:81 در مرورگر، سبب نمایش صفحهی اول IIS میشود. البته اگر اینکار را انجام دهیم، کار نمیکند. علت اینجا است، نگاشت پورتی را که تعریف کردهایم (پورت 81)، به پورتی در کامپیوتر میزبان است و نه این IP ویژه. برنامهی اصلی IIS در داخل container، به پورت 80 بر روی این آدرس IP گوش فرا میدهد. اکنون اگر آدرس http://172.27.49.47:80 را در کامپیوتر میزبان فراخوانی کنیم، کار میکند.
بنابراین هرچند containerها به معنای نرم افزارهای از پیش نصب شدهی در حال اجرا هستند، اما ... به همراه ایزوله سازیهای قابل توجهی بر روی کامپیوتر میزبان اجرا میشوند؛ درست مانند یک کامپیوتر مجزای از آن.
یک نکتهی تکمیلی: اهمیت دقت داشتن به امضای متد FromSql در EF Core 2.0
در EF Core 2.0، اگر از String Interpolation معرفی شدهی در C# 6.0 استفاده شود، متد FromSql این نوع متغیرها را به صورت خودکار تبدیل به پارامترهای کوئریهای SQL میکند. برای مثال کوئری ذیل که در آن userName از طریق String Interpolation معرفی شدهاست:
یک چنین خروجی SQL ایی را تولید میکند:
همانطور که ملاحظه میکنید پارامتر p0@ به صورت خودکار بجای {userName} درج شدهاست.
اما ... اگر این کوئری را به نحو ذیل اجرا کنیم:
برنامه کرش میکند:
علت اینجا است که زمانیکه رشتهی Interpolation را مستقیما داخل متد FromSql درج میکنیم از overload زیر استفاده میکند:
در اینجا sql از نوع FormattableString معرفی شدهاست.
اما زمانیکه از var استفاده میکنیم، یعنی این رشته به نوع string تبدیل میشود. در این حالت دیگر از overload فوق استفاده نشده و عملیات تهیهی کوئریهای پارامتری انجام نخواهد شد. علت کرش برنامه هم همین مورد است. اگر در این حالت بخواهیم از userName استفاده کنیم، باید آنرا داخل '' محصور کنیم:
و در نهایت کوئری تولید شده نیز پارامتری نیست:
به عبارتی این نوع کوئری، مستعد به حملات تزریق اس کیوال است. چون بجای user 1 هر نوع ورودی دیگری را نیز میتوان درج کرد و به علت پارامتری نبودن، این نوع ورودیها میتوانند ساختار عبارت SQL نوشته شده را تغییر دهند.
بنابراین در حین کار با متد FromSql به overload در حال استفاده دقت داشته باشید. فقط حالت FormattableString آن است که کار تبدیل String Interpolation را به کوئریهای پارامتری انجام میدهد.
در EF Core 2.0، اگر از String Interpolation معرفی شدهی در C# 6.0 استفاده شود، متد FromSql این نوع متغیرها را به صورت خودکار تبدیل به پارامترهای کوئریهای SQL میکند. برای مثال کوئری ذیل که در آن userName از طریق String Interpolation معرفی شدهاست:
var userName = "user 1"; var user = context.Users.FromSql($"select top 1 * from Users where name = {userName} ").FirstOrDefault(); if (user != null) { Console.WriteLine(user.Name); }
SELECT TOP(1) [u].[UserId], [u].[IsAdmin], [u].[Name] FROM ( select top 1 * from Users where name = @p0 ) AS [u]
اما ... اگر این کوئری را به نحو ذیل اجرا کنیم:
var sql = $"select top 1 * from Users where name = {userName} "; user = context.Users.FromSql(sql).FirstOrDefault(); if (user != null) { Console.WriteLine(user.Name); }
.SqlException: Incorrect syntax near '1'
public static IQueryable<TEntity> FromSql<TEntity>(this IQueryable<TEntity> source, FormattableString sql) where TEntity : class;
اما زمانیکه از var استفاده میکنیم، یعنی این رشته به نوع string تبدیل میشود. در این حالت دیگر از overload فوق استفاده نشده و عملیات تهیهی کوئریهای پارامتری انجام نخواهد شد. علت کرش برنامه هم همین مورد است. اگر در این حالت بخواهیم از userName استفاده کنیم، باید آنرا داخل '' محصور کنیم:
var sql = $"select top 1 * from Users where name = '{userName}' ";
SELECT TOP(1) [u].[UserId], [u].[IsAdmin], [u].[Name] FROM ( select top 1 * from Users where name = 'user 1' ) AS [u]
بنابراین در حین کار با متد FromSql به overload در حال استفاده دقت داشته باشید. فقط حالت FormattableString آن است که کار تبدیل String Interpolation را به کوئریهای پارامتری انجام میدهد.
پیش نویس: این مقاله ترجمه شده فصل 6 کتاب Pro Asp.Net Core MVC2 میباشد.
کار با Visual Studio
در این مقاله، یکسری توضیحاتی در مورد ویژگیهای کلیدی ویژوال استودیو به برنامه نویسهای (توسعه دهندههای) پروژههای Asp.net Core MVC ارائه میدهیم.
ایجاد یک پروژه
در ابتدا یک پروژهی وب جدید Asp.net core را به نام Working و بر اساس قالب Empty ایجاد میکنیم. سپس در کلاس startup، قابلیت MVC را فعال میکنیم (کدهای این قسمت، در فصل 5 کامل شرح داده شدهاست)
namespace Working { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } //app.Run(async (context) => //{ // await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); //}); } } }
ایجاد مدل:
یک پوشه جدید را به نام Models ایجاد میکنیم و بعد در این پوشه یک کلاس جدید را به نام Product ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در کلاس ایجاد شده قرار میدهیم (این قسمت در فصل 5 نیز شرح داده شدهاست):
namespace Working.Models { public class Product { public string Name { get; set; } public decimal Price { get; set; } } }
namespace WorkingWithVisualStudio.Models { public class SimpleRepository { private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository(); private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>(); public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository; public SimpleRepository() { var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } }; foreach (var p in initialItems) { AddProduct(p); } } public IEnumerable<Product> Products => products.Values; public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p); } }
نکته: من یک مشخصه (Property) استاتیک را به نام SharedRepository تعریف کردم که دسترسی به SimpleRepository را فراهم میکند و میتواند در طول برنامه از آن استفاده شود. این بهترین کار نیست، ولی میخواهم یک مشکل رایج را که در توسعه MVC روبرو میشوید، نشان دهم. من راه بهتری را برای کار با اجزای مشترک، در فصل 18 توضیح میدهم.
ایجاد Controller و View
در پوشه Controllers، یک فایل جدید را به نام HomeController.cs ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers { public class HomeController : Controller { public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products); } }
@{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) {<tr> <td>@p.Name</td> <td>@p.Price</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
این View شامل یک جدول است که از حلقه foreach Razor، برای ایجاد ردیفهایی برای هر شیء مدل استفاده میکند. جایی که هر ردیف، حاوی سلولهایی برای خواص نام و قیمت است. اگر شما برنامه کاربردی را اجرا کنید، نتایج حاصل را در شکل خواهید دید:
دو نوع مختلف از بستههای نرم افزاری مورد نیاز برای Asp.Net Core MVC وجود دارند.
معرفی NuGet
ویژوال استودیو به همراه یک ابزار گرافیکی برای مدیریت بستههای NET. است که در یک پروژه گنجانده شدهاست. برای باز کردن این ابزار، گزینه Management NuGet Packages for Solution را از منوی Tools ➤ NuGet Package Manager انتخاب کنید. به این ترتیب ابزار NuGet باز میشود و لیستی از بستههایی که قبلا نصب شدهاند، نمایش داده میشود؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست:
برگهی Installed، خلاصهای از بستههایی را که قبلا در پروژه نصب شدهاند، نشان میدهد. از برگهی Browse، برای یافتن و نصب بستههای جدید میتوان استفاده کرد و برگهی Updates، فهرست package هایی را که نسخههای اخیر آنها منتشر شدهاند، نمایش میدهد.
معرفی بستهی MICROSOFT.ASPNETCORE.ALL
اگر شما از نسخههای قبلی Asp.Net Core استفاده کرده باشید، باید یک لیست طولانی از بستههای NuGet را به پروژه جدید خود اضافه نمایید. Asp.Net Core2 یک بستهی متفاوت را به نام Microsoft.AspNetCore.All معرفی میکند.
پکیچ Microsoft.AspNetCore.All یک meta-package است که شامل تمام بستههای Nuget مورد نیاز Asp.net Core و MVC Framework است. یعنی شما دیگر نیازی به نصب تک به تک این نوع بستهها ندارید و هنگامیکه برنامه خود را منتشر میکنید، هر بستهای از بستههای Meta-package که مورداستفاده قرار نمیگیرند، حذف خواهند شد. البته این بسته در نگارش 2.1، قسمت All آن به App تغییر نام یافتهاست.
معرفی بستههای Nuget و موقعیت ذخیره سازی آنها
ابزار NuGet لیست بستههای پروژه را در فایل projectname.csproj نگهداری میکند. در اینجا <projectname> با نام پروژه جایگزین میشود. برای مثال در پروژه فوق اطلاعات Nuget، در فایل WorkingWithVisualStudio.csproj ذخیره میشوند. ویژوال استودیو محتویات فایل csproj را در پنجرهی Solution Explorer نمایش نمیدهد. برای ویرایش این فایل، روی پروژه در پنجرهی Solution Explorer راست کلیک کنید و گزینهی Edit WorkWithVisualStudio.csproj را از منوی باز شده، انتخاب کنید. ویژوال استودیو فایل را برای ویرایش باز میکند. فایل csproj یک فایل XML است و شما در آن عنصری را مانند قطعه کد زیر در آن میبینید که Asp.net Core Meta package را به پروژه اضافه میکند:
<ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" /> </ItemGroup>
هنگامیکه از NuGet برای اضافه کردن یک بسته به پروژهی خود استفاده میکنید، به صورت خودکار به همراه هر بستهای که به آن وابستگی دارد، نصب میشود. شما میتوانید بستههای Nuget و وابستگیهای آنها را در SolutionExpolrer از طریق گزینهی Dependencies -> Nuget مشاهده کنید که هر یک از بستههای موجود در فایل csproj و وابستگیهای آنها را نشان میدهد. برای نمونه بسته Meta-Package ASP.Net Core دارای تعداد زیادی وابستگی است؛ برخی از آنها در شکل زیر دیده میشوند:
معرفی Bower
یک بسته Client-Side، شامل محتوایی است که به مشتری ارسال میشود؛ مانند فایلهای جاوا اسکریپت، Css Stylesheets و یا تصاویر. از Nuget برای مدیریت این نوع فایلها در پروژه نیز استفاده میشود. اما اکنون Asp.Net Core MVC پشتیبانی توکاری را از یک ابزار مدیریت بستههای سمت کاربر، به نام Bower نیز ارائه میدهد. Bower یک ابزار منبع باز ( Open Source ) است که در خارج از مایکروسافت و دنیای NET. توسعه داده شده و نگهداری میشود.
نکته: Bower به تازگی منسوخ شده اعلام گردیدهاست. ممکن است هشدارهایی را که ابزارهای جایگزین را پیشنهاد میکنند نیز مشاهده کنید. با این حال پشتیبانی از Bower با ویژوال استودیو یکپارچه شدهاست و در نگارش 2.1 ابزار مدیریت سمت کلاینت جدید دیگری را نیز بجای آن معرفی کردهاند.
معرفی لیست بستههای Bower
بستههای Bower از طریق فایل ویژهی bower.json مشخص میشوند. برای ایجاد این فایل در پنجره Solution Explorer روی پروژه WorkingWithVisualStudio راست کلیک کنید و Add -> New Item را از منوی باز شده انتخاب کنید. سپس قالب مورد نظر Bower Configuration File را از Asp.net Core -> Web -> General Category انتخاب نمائید؛ مانند تصویر زیر:
ویژوال استودیو نام bower.json را برای آن قرار میدهد. برروی ok کلیک میکنیم و یک فایل جدید، با محتویات پیشفرض زیر به پروژه اضافه میشود:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": {} }
به علاوه برای فایل Bower.json، تصویر زیر بستههای Client Side وابسته به Bower را نشان میدهد. از این قسمت برای اضافه کردن وابستگیهای برنامه نیز استفاده میشود.
نکته: منبع بستههای Bower در لینک http://bower.io/search وجود دارد. شما میتوانید بستهها مورنظر را در اینجا جستجو و به پروژه اضافه کنید.
بعد از اینکه بستهها نصب شدند، محتویات فایل bower.json به صورت زیر میباشد:
{ "name": "asp.net", "private": true, "resolutions": { "jquery": "3.3.1" } }
در ادامه بسته Bootstrap CSS به پروژه اضافه شدهاست. زمانیکه شما فایل Bower.json را ویرایش میکنید، ویژوال استادیو لیستی از نام بستهها و نسخههای بستههای موجود را نمایش میدهد؛ مانند تصویر زیر:
در زمان نوشتن این مطلب، آخرین نسخهی پایدار بسته بوت استرپ، 3،3،7 است. البته اگر در دقت کنید، در اینجا سه گزینهی ارائه شدهی توسط ویژوال استودیو وجود دارند: 3.3.7 و 3.3.7^ و 3.3.7~. شماره نسخه میتواند در طیف وسیعی از روشهای مختلف در فایل bower.json مشخص شود. مفیدترین آنها در جدول زیر شرح داده شدهاند. استفاده از شماره نسخه صریح یک بسته، امنترین راه برای مشخص کردن یک بسته است. این تضمین میکند که شما همیشه با همان نسخه کار میکنید؛ مگر اینکه عمدا فایل bower.json را برای پاسخ گویی به درخواستهای دیگری به روز رسانی کنید:
فرمت | توضیحات |
3.3.7 | بیان شماره مستقیم بسته نصب شده و تطبیق دقیق آن با شمار نسخه ، e.g ، 3.3.7 |
* | با استفاده از یک ستاره به Bower اجازه نصب آخرین نسخه را میدهد |
3.3.7 =<3.3.7< | پیشوند یک شماره نسخه با < یا =< به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بستهای که بزرگتر یا بزرگتر مساوی آن نسخهی معین است، نصب شود |
3.3.7 =>3.3.7> | پیشوند یک شماره نسخه با > یا => به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بستهای را که کوچکتر یا کوچکتر و مساوی نسخهی معین است، نصب شود |
3.3.7~ | پیشوند یک شماره نسخه با یک tilde (با کاراکتر ~ ) به نسخههایی که دو شماره
اولیه آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره آخر آن نسخه متفاوت
باشد. مانند نسخههای 3.3.9 و 3.3.8 و اجازه نصب نسخه 3.4.0 را نمیدهد؛ چون
شماره دوم آن متفاوت است. |
3.3.7^ | پیشوند یک شماره نسخه با یک قلم (کاراکتر ^) به نسخههایی که شماره اول آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره دوم آنها متفاوت باشد. مانند نسخههای 3.3.1 و 3.4.1 و 3.5.1 اما نسخه 4.0.0 اجازه نصب ندارد |
نکته: برای مثال در این کتاب، من فایل bower.json را مستقیما ایجاد و ویرایش میکنم. ویرایش این فایل ساده است و به شما کمک میکند تا اطمینان حاصل کنید که نتایج مورد انتظار را در صورت پیگیری به همراه داشته باشد. همچنین ویژوال استودیو ابزار گرافیکی را نیز برای مدیریت بستههای bower فراهم میکند. شما میتوانید با کلیک راست بر روی فایل bower.json و انتخاب Manage Bower packages به منوی باز شده دسترسی داشته باشید. ویژوال استادیو فایلهای bower.json را برای تغییرات نظارت میکند و به صورت خودکار از ابزار Bower برای دانلود و نصب بستهها استفاده میکند. هنگامیکه شما تغییرات فایل را ذخیره میکنید، ویژوال استودیو بستهی BootStrap را دانلود میکند و در پوشهی wwwroot/lib ذخیره میکند.
مانند Nuget نیز Bower وابستگیهای مرتبط با بستههای اضافه شدهی به یک پروژه را مدیریت میکند. BootStrap برای دسترسی به برخی از ویژگیهای پیشرفته، به JQuery که یک کتابخانهی جاوا اسکریپتی است، تکیه میکند. به همین دلیل است که دو بسته را در شکل فوق نشان داده است. شما میتوانید لیست بستهها و وابستگیهای آنها را به صورت باز شده در بخش مورد نظر در Solution Explorer مشاهده کنید.
در ادامه کتاب، من از نسخه قبلی Bootstrap CSS framework استفاده میکنم. هنگامی که دارم این را مینویسم، تیم Bootstrap در حال توسعهی نسخهی 4 bootStrap است و چندین بار منتشر شدهاست. این نسخهها به عنوان "آلفا" برچسب گذاری شدهاند، اما کیفیت آنها بالا است و برای استفاده در نمونههای این کتاب به اندازه کافی پایدار است. با توجه به انتخاب نوشتن این کتاب با استفاده از Bootstrap 3 و نسخه پیش از نسخه بوت استرپ 4 و به زودی بایگانی شدن آن، تصمیم گرفتم از نسخه جدید استفاده کنم؛ حتی اگر برخی از نامهای کلاسها که برای شیوه نامههای عناصر HTML استفاده میشوند، احتمالا قبل از انتشار نهایی تغییر یابند. این مورد به این معنا است که شما باید همان نسخه از Bootstrap را که برای گرفتن نتایج موردنظر از خروجی نیاز دارید، استفاده کنید.
برای به روزرسانی بسته Bootstrap، شماره نسخه را در فایل bower.json تغییر دهید. مانند کد زیر:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": { "bootstrap": "4.0.0-alpha.6" } }
زمانی که شما تغییرات فایل bower.json را ذخیره میکنید، ویژوال استودیو نسخه جدید BootStrap را دانلود میکند.
معرفی توسعه و کامپایل مداوم توسعه نرم افزار وب اغلب میتواند یک فرآیند تکراری باشد، جایی که تغییرات کوچکی را به ویووها یا کلاسها میدهید و برنامه را اجرا میکنید تا اثرات آن را آزمایش کنید. MVC و ویژوال استودیو همکاری میکنند تا از این رویکرد مداوم استفاده کنند تا تغییرات را سریعتر و آسانتر ببینید.
اعمال تغییرات در Razor Views
در زمان توسعه، تغییراتی که به Razor View اعمال میشوند، به محض رسیدن درخواستهای HTTP، از مرورگر دریافت میشوند. برای اینکه ببینید چطور کار میکند، برنامه را با انتخاب گزینه Start Debugging از منوی Debug اجرا کنید و هنگامیکه یک برگهی مرورگر باز شد و اطلاعات نمایش داده شد، تغییراتی را که در زیر نمایش میدهم در فایل Index.cshtml اعمال کنید.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
اعمال تغییرات در کلاسهای #C
برای کلاسهای #C، از جمله کنترلرها و مدلها، دو رویکرد موجود را که از طریق آیتمهای مختلف در منوی Debug انتخاب میشوند، شرح میدهم:
Start Without Debugging
تغییرات در کلاسها در پروژه به صورت خودکار زمانیکه یک درخواست HTTP دریافت میشود، برای مشاهدهی یک تجربهی توسعهی پویا، کامپایل میشوند. در این حالت برنامه بدون امکانات دیباگ و اشکالزادیی اجرا میشود.
Start Debugging
به شما اجزا میدهد صریح تغییرات را کامپایل کنید و برنامه را اجرا کنید ، بررسی مشکلات هم در زمان اجرا پروژه انجام میگیرد.به شما اجرا بررسی و تجزیه و تحلیل هر گونه مشکل در کد را میدهد.
کامپایل خودکار کلاس ها
در طول توسعه عادی، این چرخه کامپایل سریع به شما اجازه میدهد تا فورا تاثیر تغییرات خود را ببینید؛ حالا میتواند این تغییر اضافه نمودن یک اکشن جدید و یا ویرایش نمایش اطلاعات یک Model باشد. برای ارائهی این نوع از توسعه، ویژوال استودیو به محض رسیدن درخواست HTTP از مرورگر، تغییرات را دریافت و کلاسها را به صورت خودکار کامپایل میکند. برای دیدن اینکه چگونه کار میکند، گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug در ویژوال استودیو انتخاب کنید. هنگامیکه مرورگر دادههای برنامه را نمایش میدهد، تغییرات زیر را در فایل Home controller ایجاد کنید:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers { public class HomeController : Controller { public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products .Where(p => p.Price < 50)); } }
namespace WorkingWithVisualStudio.Models { public class SimpleRepository { private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository(); private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>(); public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository; public SimpleRepository() { var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } }; foreach (var p in initialItems) { AddProduct(p); } products.Add("Error", null); } public IEnumerable<Product> Products => products.Values; public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p); } }
مشکلی مانند ورودی Null تا زمانیکه برنامه اجرا نشود، نمایش داده نمیشود. بارگذاری صفحه مرورگر باعث میشود کلاس SimpleRepository به صورت خودکار کامپایل شود و برنامه دوباره راه اندازی خواهد شد. هنگامیکه MVC نمونهای از کلاس Controller را برای پردازش درخواست HTTP از مرورگر ایجاد میکند، سازنده HomeController کلاس SimpleRepository را ایجاد خواهد کرد که به نوبه خود سعی میکند مقدار Null اضافه شده در لیست را پردازش کند. مقدار Null باعث بروز یک مشکل میشود، اما مشخص نیست مشکل چیست. مرورگر یک پیام مفید را نمایش نمیدهد.
توانایی نمایش صفحات خطاها
زمانیکه مشکلی در پنجرهی مرورگر ایجاد شد، میتوان یک راهنمای با اطلاعات مفید را نمایش داد. این قابلیت را میتوانید با فعال کردن نمایش صفحات انجام داد که باید در تنظیمات کلاس Startup تغییرات زیر را اعمال کنید.namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } } } }
استفاده از Debugger
ویژوال استادیو از اجرای یک برنامه MVC با استفاده از Debugger نیز پشتیبانی میکند که اجازه میدهد برنامه برای بررسی وضعیت نرم افزار و دنبال کردن درخواستی که به برنامه ارسال میشود، متوقف و از این طریق، پیگیری شود. این مورد نیاز به یک سبک متفاوت از توسعه را دارد. زیرا تغییراتی را در کلاسهای #C میدهیم، تا زمانیکه برنامه مجددا راه اندازی نشود، اعمال نمیشوند ( هرچند تغییرات Razor View هنوز هم به صورت خودکار اعمال میشوند). این سبک توسعه به همراه استفادهی از ویژگی کامپایل خودکار نیست؛ اما Debugger ویژوال استودیو عالی است و میتواند بینش عمیقتری را در مورد نحوهی کارکرد برنامه داشته باشد. برای اجرای برنامه با استفاده Debugger، در ویژوال استودیو از منوی Debug گزینهی Start Debugging را انتخاب کنید. ویژوال استودیو کلاسهای #C در پروژه را قبل از اجرای برنامه کامپایل میکند. اما شما همچنان میتوانید با استفاده از موارد موجود در منوی Build، کد خود را به صورت دستی نیز کامپایل کنید.
مثال فوق حاوی مقدار NULL است که سبب میشود یک NullReferenceException توسط کلاس SimpleRepository پرتاب شود. این حالت برنامه را قطع و کنترل اجرا را به توسعه دهنده منتقل میکند؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است
نکته: اگر Debugger خطا را نفهمد، گزینهی Windows ➤ exception settings را از منوی Debugger ویژوال استودیو انتخاب کنید و اطمینان حاصل کنید که تمام انواع خطاهای در لیست خطاهای زمان اجرای زبان مشترک، تایید شدهاست.
تنظیم یک Break-point Debugger عامل اصلی خطا را نمایش نمیدهد؛ تنها مکان آنرا آشکار میکند. عبارتیکه ویژوال استودیو برجسته میکند نشان میدهد که این مشکل زمانی رخ میدهد که فیلتر کردن اشیاء با استفاده از LINQ انجام شود، اما یک کار کوچک لازم است تا از جزئیات کاسته شود و به علت اصلی برسد.
Breakpoint عبارتی است که به Debugger میگوید تا برنامه را متوقف کند و کنترل دستی برنامه را به برنامه نویس میدهد. شما میتوانید وضعیت برنامه را بازبینی کنید و ببینید چه اتفاقی میافتد و به صورت اختیاری روند کاری را دوباره ادامه دهید.
برای ایجاد Breakpoint، روی عبارت راست کلیک کنید و در منوی باز شده، گزینه Breakpoint -> Insert Breakpoint را انتخاب کنید.
به عنوان مثال: یک Breakpoint به خط کد AddProduct در کلاس SimpleRepository اعمال کنید. همانطور که در شکل زیر نمایش داده میشود:
برنامه را اجرا کنید؛ با استفاده از Debug -> Start Debugging و یا با استفاده از Debug -> Restart برنامه را Restart میکنیم. در طی درخواست اولیه HTTP، برنامه اجرا میشود تا به نقطهای که Break Point دارد برسد و در آنجا برنامه متوقف میشود. در این نقطه، شما میتوانید از آیتمهای منوی Debug ویژوال استودیو یا کنترلها در بالای پنجره، برای کنترل اجرای برنامه استفاده کنید؛ یا از نمایشهای مختلف Debugger موجود از طریق Debug -> Windows برای بررسی وضعیت برنامه استفاده میکنیم.
مشاهده مقادیر داده در ویرایشگر کد
رایجترین استفاده Break Point، ردیابی مشکلات در کد شماست. قبل از اینکه بتوانید یک مشکل را رفع کنید، باید بدانید چه اتفاقی در حال رخ دادن است و یکی از ویژگیهای مفید ویژوال استودیو این است که توانایی مشاهده و کنترل ارزش متغیرها را درست در ویرایشگر کد، میدهد.اگر اشارهگر ماوس را بر روی پارامتر p به متد AddProduct که توسط Debugger برجسته شدهاست، حرکت دهید، یک فرم ظاهر خواهد شد که ارزش فعلی p را نشان میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست. من یک نمونه بزرگ شده از محتویات فرم ظاهر شده را نمایش میدهم تا به راحتی بتوانید متن در آن را بخوانید.
این مورد ممکن است مؤثر به نظر نرسد، چون شیء داده در یک سازنده همانند BreakPoint تعریف شدهاست. اما این ویژگیها برای هر متغیری کار میکند. شما میتوانید مقادیر را مشاهده کنید تا مقادیر خود و فیلد آنها را ببینید. هر مقدار دارای یک دکمه پین کوچک به سمت راست است. برای زمانیکه کد در حال اجراست، برای نظارت بر مقدار، از آن استفاده کنید.
اشارهگر ماوس را بر روی متغیر P قرار دهید و مرجع محصول را پین کنید. مرجع پیوست شده را باز کنید تا بتوانید نام و قیمت را نیز ببینید؛ مانند شکل زیر:
گزینه Continue را از منوی Debug در ویژوال استادیو انتخاب کنید تا برنامه ادامه پیدا کند. از آنجا که در برنامه حلقه Foreach وجود دارد، برنامه که دوباره اجرا میشود، وقتی مجددا به BreakPoint رسید، برنامه متوقف میشود. مقادیر پین شده در شکل زیر نشان میدهند که چگونه متغیر P و خواص آن تغییر میکنند.
استفاده از پنجره متغیرهای محلی ( Local Windows )
یکی از ویژگیهای مرتبط، پنجره Locals است که با انتخاب گزینهی منوی Debug ➤ Windows ➤ Locals باز میشود. پنجرهی Locals، مقدار متغیرها را به شکلی مشابه پنل پین شده نمایش میدهد، اما در اینجا تمام اشیاء محلی را نسبت به Break Point نمایش میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست:
هربار که Continue را انتخاب میکنید، اجرای برنامه ادامه یافته و یک شیء دیگر توسط حلقه foreach پردازش میشود.
اگر ادامه دهید، در زمان ویرایش کد، در هر دو پنجره Locals و در مقادیر پنل پین شده، شما مرجع Null را میبینید. برای کنترل اجرای برنامه، میتوانید جریان را از طریق کد خود در دیباگر دنبال کنید و احساس کنید که چه اتفاقی میافتد.
برای غیرفعال کردن BreakPoint، روی عبارت راست کلیک کنید و از منوی باز شده گزینه Delete BreakPoint را انتخاب کنید. برنامه را دوباره راه اندازی کنید و جدول داده سادهای را که در شکل نشان داده شده، مشاهده خواهید کرد.
استفاده از Browser Link
ویژگی Browser Link میتواند روند توسعه را با قرار دادن یک یا چند مرورگر تحت کنترل ویژوال استودیو، ساده سازی کند. این ویژگی مخصوصا مفید است اگر شما نیاز به دیدن اثر تغییرات را در طیف وسیعی از مرورگرها دارید. قابلیت Browser Link با و یا بدون Debugger کار میکند و به این معنا است که میتوانیم هر فایلی را در پروژه تغییر دهیم و تاثیر تغییر را بدون نیاز به تغییری در مرورگر مشاهده کنیم.
راه اندازی BrowserLink
برای فعال کردن Browser Link باید در کلاس Startup، تنظیمات را تغییر دهید. مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseBrowserLink(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } } }
استفاده از Browser Link
برای درک اینکه Browser Link چگونه کار میکند، در ویژوال استودیو گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug انتخاب میکنیم. ویژوال استودیو برنامه را اجرا میکند و یک برگه جدید مرورگر را برای نمایش نتیجه باز میکند. با بازبینی HTML ارسال شده به مرورگر، شما خواهید دید که حاوی بخش دیگری مانند این است:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <table> <thead> <tr><td>Name</td><td>Price</td></tr> </thead> <tbody> <tr><td>Lifejacket</td><td>£48.95</td></tr> <tr><td>Soccer ball</td><td>£19.50</td></tr> <tr><td>Corner flag</td><td>£34.95</td></tr> </tbody> </table> <!-- Visual Studio Browser Link --> <script type="application/json" id="__browserLink_initializationData"> {"requestId":"968949d8affc47c4a9c6326de21dfa03","requestMappingFromServer":false} </script> <script type="text/javascript" src="http://localhost:55356/d1a038413c804e178ef009a3be07b262/browserLink" async="async"></script> <!-- End Browser Link --> </body> </html>
ویژوال استادیو یک جفت عناصر اسکریپت را به HTML فرستاده شدهی به مرورگر اضافه میکند که برای بازکردن یک اتصال طولانی مدت HTTP با سرور برنامه کاربردی است؛ تا زمانیکه ویژوال استودیو مجددا برنامه را ریاستارت کند. کد زیر تغییر در فایل Index و تاثیر استفاده از Browser Link را نشان میدهد.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
کد جاوا اسکریپتی که در HTML ارسال شده به مرورگر جاسازی شده، صحفه را دوباره بارگذاری میکند؛ برای دیدن تاثیرات کد اضافه شده که اضافه کردن یک timestamp ساده است.
نکته: عناصر اسکریپت Browser Link فقط در پاسخهای موفق جاسازی شده است. به این معنا که اگر یک خطا هنگام کامپایل در هنگام اجرا کردن یک Razor View یا مدیریت یک درخواست ایجاد شود، اتصال بین مرورگر و ویژوال استودیو از بین میرود و شما بعد از حل مشکل باید صفحه را مجدد بارگذاری کنید.
استفاده از مرورگرهای متعدد
Browser Link میتواند برای نمایش یک برنامه در مرورگرهای متعددی به طور همزمان استفاده شود و میتواند زمانی مفید باشد که شما میخواهید تفاوتهای پیاده سازی را بین مرورگرهای مختلف کنترل کنید و یا ببینید که چگونه یک برنامه بر روی ترکیبی از مرورگرهای دسکتاپ و تلفن همراه ارائه میشود.
برای انتخاب مرورگرهایی که استفاده میشوند، مرورگر را با استفاده از دکمه IIS Express در نوار ابزار ویژوال استودیو، انتخاب کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
ویژوال استودیو لیستی از مرورگرهایی را که در مورد آنها اطلاعاتی دارد، نمایش میدهد. در عکس زیر مرورگرهایی را که من در سیستم خود نصب کردهام، نشان میدهد. برخی از آنها با ویندوز مانند Internet Explorer و Edge نصب میشوند.
ویژوال استادیو معمولا مرورگرهای رایجی را که نصب میشوند، نمایش میدهد. اما شما میتوانید با استفاده از دکمهی Add، برای اضافه کردن مرورگری که به صورت خودکار لیست نشده نیز استفاده کنید. همچنین میتوانید ابزار تست شخص ثالث مانند Browser Stack را نیز راه اندازی کنید که مرورگرها را بر روی سرویسهای ابری میزبان ( cloud-hosted ) و ماشینهای مجازی اجرا میکند.
من سه مرورگر را در شکل انتخاب کردم: Chrome ، Internet Explorer و Edge. با کلیک بر روی دکمه Browse، فعالیت هر سه مرورگر شروع میشود و باعث میشود URL مثال برنامه را بارگذاری کند؛ همانطور که در شکل نشان داده شده است.
با استفاده از منوی Browser Link Dashboard، شما میتوانید ببینید که چه مرورگرهایی در Browser Link انتخاب شدهاند. داشبورد آن نشانی اینترنتی نمایش داده شده توسط هر مرورگر را نشان میدهد و در اینجا هر مرورگر را میتوان به صورت جداگانه رفرش کرد.
آماده سازی جاوا اسکریپت و CSS برای استقرار
هنگامی که Client-Side بخشی از یک برنامه وب را ایجاد میکنید، معمولا تعدادی از فایلهای جاوا اسکریپت و CSS سفارشی را تهیه میکنید که برای تکمیل آنها، از بستههای نصب شدهی توسط Bower استفاده میشود. این فایلها نیاز به پردازش دارند تا آنها را برای تحویل در یک محیط تولید، بهینه سازی کنند تا تعداد درخواستهای HTTP و میزان پهنای باند شبکه مورد نیاز برای ارسال آنها به مشتری، به حداقل برسد. این فرآیند به عنوان بسته بندی شناخته میشود.
فعال کردن تحویل محتوای استاتیک
ASP.Net Core شامل پشتیبانی از ارائه فایلهای استاتیک از پوشه wwwroot به مشتریان است. اما این امکان به صورت پیشفرض در زمان ایجاد یک پروژهی خالی جدید فعال نیست و شما باید با قرار دادن عبارتی در فایل StartUp آن را فعال کنید؛ مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseBrowserLink(); app.UseStaticFiles(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } } }
اضافه کردن محتوای استاتیک به پروژه
برای نشان دادن فرآیند بسته بندی، من نیاز به اضافه کردن تعدادی محتوای استاتیک به پروژه و یکی کردن آنها با برنامهی نمونه را دارم. برای این منظور ابتدا یک پوشهی جدید را به نام wwwroot/css ایجاد کنید که محل متداولی برای فایلهای سفارشی CSS است. من فایلی را به نام First.css با استفاده از قالب آیتم Style Sheet اضافه کردم؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. قالب Style Sheet در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Content Section وجود دارد.
فایل First.Css را ویرایش کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید.
h3 { } table, td { border: 2px solid black; border-collapse: collapse; padding: 5px; }
فایلهای جاوا اسکریپت معمولا در پوشه wwwroot/js قرار میگیرند. من این پوشه را ایجاد کردم. فایلهای جاوا اسکریپت را میتوانید در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Script انتخاب کنید. همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
من کد جاوا اسکریپتی ساده زیر را به این فایل جدید اضافه کردم؛ همانطور که در لیست نشان داده شده است.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () { var element = document.createElement("p"); element.textContent = "This is the element from the third.js file"; document.querySelector("body").appendChild(element); });
من به بیش از یک فایل جاوا اسکریپت نیاز دارم. بنابراین فایل دیگری را به نام fourth.js نیز در پوشه wwwroot ایجاد میکنم و محتوای زیر را در آن قرار میدهم.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () { var element = document.createElement("p"); element.textContent = "This is the element from the fourth.js file"; document.querySelector("body").appendChild(element); });
به روز رسانی View
گام نهایی، به روز رسانی فایل Index.cshtml برای استفاده از Css و فایل جاوا اسکریپت است. کدهای آن در زیر نشان داده شده است:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> <link rel="stylesheet" href="css/first.css" /> <link rel="stylesheet" href="css/second.css" /> <script src="js/third.js"></script> <script src="js/fourth.js"></script> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
اگر برنامه کاربردی را اجرا کنید، محتویات نشان داده شدهی در شکل زیر را مشاهده خواهید کرد. محتوای موجود توسط شیوه نامههای CSS شبیه سازی شده است و کد جاوا اسکریپتی جدیدی را اضافه کرده است.
یکی کردن فایلهای سمت کلاینت در برنامههای MVC
در حال حاضر چهار فایل استاتیک وجود دارند و مرورگر باید چهار درخواست را برای دریافت فایلهای استاتیک ایجاد کند و هر یک از این فایلها نیازمند پهنای باند بیشتری است که باید به مشتری تحویل داده شود؛ زیرا آنها حاوی فضای سفید و نام متغیرها هستند که برای توسعه دهندهها معنا دار هستند؛ اما برای مرورگرها اهمیتی ندارند.
ترکیب فایلهایی هم نوع، تلفیق نامیده میشود و در آن کار ساختن فایلها به صورتی کوچکتر انجام میشود. هر دوی این کارها در برنامه Asp.Net Core MVC توسط Bundler & Minifier مخصوص ویژوال استودیو انجام میشود.
نصب افزونههای ویژوال استودیو
اولین قدم برای نصب افزونه، انتخاب از منوی Tools -> Extensions and Update و کلیک بر روی مجموعه Online است تا افزونههای ویژوال استودیو را در مجموعه نمایش بدهد. نام افزونه را در جعبه جستجوی در گوشهی سمت راست بالای پنجره وارد کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. محل نصب افزونه را مشخص میکنیم و بر روی دانلود کلیک میکنیم تا آن را به ویژوال استودیو اضافه کند. ویژوال استودیو را مجدد راه اندازی کنید تا فرآیند نصب تکمیل شود.
دسته بندی و یکی کردن فایلها
پس از نصب افزونه، ویژوال استودیو را مجددا راه اندازی کنید و پروژه نمونه را باز کنید. با افزودن افزونه، میتوانید چندین فایل هم نوع را در Solution Explorer انتخاب کنید. آنها را با یکدیگر ترکیب کرده و محتویات آنها را کوچکتر کنید. به عنوان مثال فایلهای First.css و Second.css را در Solution Explorer را انتخاب و کلیک راست کرده و سپس Bundler & Minifier -> Bundle and Minify Files را از منوی باز شده انتخاب کنید . همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
فایل خروجی را با عنوان bundle.css ذخیره کنید. در Solution Explorer یک بسته جدید ایجاد میشود. اگر شما این فایل را باز کنید، خواهید دید که محتویات هر دو فایل CSS جداگانه ترکیب شدهاند و تمام فضای سفید آنها حذف شدهاست. البته شما نمیخواهید به طور مستقیم با این فایل کار کنید؛ اما این فایل کوچکتر است و فقط یک اتصال HTTP را برای ارائه CSS styles به مشتری نیاز دارد.
مراحل قبل را برای فایلهای third.js و fourth.js تکرار کنید تا فایلهای جدید bundle.js و bundle.min.js در پوشه wwwroot ایجاد شوند.
احتیاط: اطمینان حاصل کنید که فایلها را به ترتیبی که توسط مرورگر بارگیری میشوند، انتخاب کنید تا ترتیب دستورات Styleها یا دستورات کد را در فایلهای خروجی حفظ کنید. به عنوان مثال دقت کنید که فایل third.js قبل از فایل fourth.js انتخاب شده باشد تا مطمئن باشید دستورات به ترتیب و به درستی اجرا میشوند.
کد زیر، عناصر پیوند فایلهای جداگانهای را که باید در فایل Index.cshtml قرار گیرند، نمایش میدهد:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> <link rel="stylesheet" href="css/bundle.min.css" /> <script src="js/bundle.min.js"></script> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
همان زمان که عملیات جمع آوری و یکی کردن را انجام میدهید، رکورد عملیات انجام شده را در فایلی به نام bundleconfig.json در پوشهی wwwroot پروژه نگهداری میکند. در اینجا یک نمونه از فایل تولیدی را مشاهده میکنید:
[ { "outputFileName": "Views/wwwroot/css/bundle.css", "inputFiles": [ "Views/wwwroot/css/First.css", "Views/wwwroot/css/second.css" ] }, { "outputFileName": "Views/wwwroot/js/bundle.js", "inputFiles": [ "Views/wwwroot/js/fourth.js", "Views/wwwroot/js/third.js" ] } ]
خلاصه
در این بخش من توضیحاتی را در مورد ویژگیهایی که ویژوال استودیو برای طراحی برنامههای وب به توسعه دهندهها ارائه میدهد، شرح دادم که شامل کامپایل خودکار کلاسها، Browser Link و یکی کردن فایلهای سمت کلاینت ( bundling and minification ) بود.
بازخوردهای دوره
صفحات مودال در بوت استرپ 3
سلام
layout را هم دقیقا کپی کردم و اضافه کردم به layout خودم باز هم همین خطا رو میداد.
من موفق نشدم از این مودال استفاده کنم .
متاسفانه در فایرباگ خطا میده...
TypeError: d is undefined ...fined){c+="-";a.each(this.params,function(){h[this]=d.attr(c+this)});this.adapt(...
بازخوردهای دوره
حذف یک ردیف از اطلاعات به همراه پویانمایی محو شدن اطلاعات آن توسط jQuery در ASP.NET MVC
با روش زیر امتحان کنید:
function addToken(data) { data.__RequestVerificationToken = $("input[name=__RequestVerificationToken]").val(); return data; } $.ajax({ // ..... data: addToken({ postId: postId }), // اضافه کردن توکن dataType: "html", // نوع داده مهم است // ..... });