در حین کار با برنامههای وب، چشمپوشی از جاوا اسکریپت عملا ممکن نیست؛ هرچند با Blazor، امکان انجام کارهایی را یافتهایم که پیشتر با MVC و یا Razor pages میسر نبودند، اما هیچگاه به تنهایی نمیتواند جایگزین کامل جاوا اسکریپت، در تولید برنامههای وب باشد. بنابراین ضروری است که نحوهی یکپارچگی جاوا اسکریپت را با برنامههای مبتنی بر Blazor، بررسی کنیم.
ایجاد کامپوننت جدید BlazorJS
برای بررسی نحوهی تعامل جاوا اسکریپت و Blazor، در ابتدا کامپوننت جدید Pages\LearnBlazor\BlazorJS.razor را ایجاد کرده:
و همچنین مدخل منوی آنرا نیز بر اساس مسیریابی ابتدای فایل این کامپوننت، به فایل Shared\NavMenu.razor اضافه میکنیم:
روش فراخوانی کدهای جاوا اسکریپتی از طریق کدهای سیشارپ Blazor
فرض کنید میخواهیم در حین کلیک بر روی دکمهای مانند دکمهی حذف، ابتدا تائیدیهای را توسط تابع confirm جاوا اسکریپتی، از کاربر اخذ کنیم. روش انجام چنین کاری در برنامههای مبتنی بر Blazor به صورت زیر است:
توضیحات:
- در اینجا میخواهیم تابع استاندارد confirm جاوا اسکریپتی را از طریق کدهای سیشارپ، با کلیک بر روی دکمهی Test Confirm Button، فراخوانی کنیم. به همین جهت onclick@ این دکمه، به متد TestConfirmBox کدهای UI سیشارپ این کامپوننت، متصل شدهاست.
- برای دسترسی به توابع جاوا اسکریپتی، نیاز است سرویس توکار IJSRuntime را به کدهای کامپوننت تزریق کنیم که روش انجام آنرا توسط دایرکتیو inject@ مشاهده میکنید. برای دسترسی به این سرویس توکار، نیاز به تنظیمات ابتدایی خاصی نیست و اینکار پیشتر انجام شدهاست.
- سرویس JsRuntime تزریق شده، دو متد مهم InvokeVoidAsync و InvokeAsync را جهت فراخوانی توابع جاوا اسکریپتی به همراه دارد. اگر تابعی، خروجی غیر void داشته باشد، باید از متد InvokeAsync استفاده کرد. برای مثال خروجی تابع استاندارد confirm، از نوع boolean است. بنابراین نوع این خروجی را به صورت یک آرگومان جنریک متد InvokeAsync مشخص کردهایم.
- اولین پارامتر متد InvokeAsync، نام رشتهای تابع جاوا اسکریپتی است که قرار است صدا زده شود. پارامترهای اختیاری بعدی که به صورت params object?[]? args تعریف شدهاند، لیست نامحدود آرگومانهای ورودی این متد هستند.
- فیلد ConfirmMessage، پیامی را جهت اخذ تائید، تعریف میکند که به عنوان پارامتر متد confirm، توسط JsRuntime.InvokeAsync فراخوانی خواهد شد.
- فیلد ConfirmResult، نتیجهی فراخوانی متد confirm جاوا اسکریپتی را به همراه دارد.
- در اینجا روش عکس العمل نشان دادن به خروجی دریافتی از متد جاوااسکریپتی را نیز مشاهده میکنید. پس از پایان متد TestConfirmBox که یک متد رویدادگران است، همانطور که در مطلب بررسی «چرخهی حیات کامپوننتها» نیز بررسی کردیم، متد StateHasChanged، در پشت صحنه فراخوانی میشود که سبب رندر مجدد UI خواهد شد. بنابراین در حین رندر مجدد UI، بر اساس مقدار جدید ConfirmResult دریافت شدهی از کاربر، با تشکیل یک if/else@، میتوان به نتیجهی تائید یا عدم تائید کاربر، واکنش نشان داد. با این توضیحات در اولین بار نمایش کامپوننت جاری چون مقدار ConfirmResult مساوی false است، پیام زیر را مشاهده میکنیم:
اما در ادامه با کلیک بر روی دکمه و تائید پیام ظاهر شده، عبارت زیر ظاهر میشود:
روش افزودن یک کتابخانهی خارجی جاوا اسکریپتی به پروژههای Blazor
فرض کنید میخواهیم پیامهای برنامه را توسط کتابخانهی معروف جاوا اسکریپتی Toastr نمایش دهیم؛ با این دمو.
مرحلهی اول کار با این کتابخانه، دریافت فایلهای CSS و JS آن است. برای این منظور قصد داریم از برنامهی مدیریت بستههای LibMan استفاده کنیم:
بنابراین خط فرمان را در ریشهی پروژه گشوده و پنج دستور فوق را اجرا میکنیم. دستور اول، ابزار خط فرمان LibMan را نصب میکند. دستور دوم، یک فایل libman.json خالی را در این پوشه ایجاد میکند و سه دستور بعدی، جیکوئری، بوت استرپ و toastr را دریافت و در پوشهی wwwroot/lib قرار میدهند. Toastr برای اجرا، نیاز به jQuery نیز دارد.
البته تعاریف مداخل آنها به فایل libman.json نیز اضافه میشوند. مزیت آن، اجرای دستور libman restore برای بازیابی و نصب مجدد تمام بستههای ذکر شدهی در فایل libman.json است.
پس از دریافت بستههای سمت کلاینت آن، مداخل مرتبط را به فایل Pages\_Host.cshtml برنامهی Blazor Server اضافه خواهیم کرد (و یا در فایل wwwroot/index.html برنامههای Blazor WASM).
مدخل فایل css آنرا در قسمت head و فایل js آنرا پیش از بسته شدن تگ body تعریف میکنیم. در اینجا نیازی به ذکر پوشهی آغازین wwwroot نیست؛ چون base href تعریف شده، به این پوشه اشاره میکند.
یک نکته: میتوان فایل csproj برنامه را به صورت زیر تغییر داد تا کار اجرای دستور libman restore را قبل از build، به صورت خودکار انجام دهد:
روش فراخوانی یک کتابخانهی خارجی جاوا اسکریپتی در پروژههای Blazor
پس از افزودن فایلهای سمت کلاینت toastr و تعریف مداخل آن در فایل Pages\_Host.cshtml برنامهی Blazor Server جاری، اکنون میخواهیم از این کتابخانه استفاده کنیم. یک روش کار با این نوع کتابخانههای عمومی و سراسری به صورت زیر است:
- ابتدا فایل خالی جدید wwwroot\js\common.js را ایجاد میکنیم.
- سپس تابع عمومی و سراسری ShowToastr را بر اساس امکانات کتابخانهی toastr و مستندات آن، به صورت زیر ایجاد میکنیم:
چون تابع ShowToastr به شیء window انتساب داده شدهاست، در سراسر برنامهی جاری قابل دسترسی است.
سطر اول آن هم برای رفع عدم تداخل با بوت استرپ 4x اضافه شدهاست. بوت استرپ 4x به همراه کلاسهای CSS مشابهی است که نیاز است با تنظیم toastClass به مقداری دیگر، این تداخل را برطرف کرد.
- در ادامه مدخل تعریف فایل wwwroot\js\common.js را به انتهای تگ body فایل Pages\_Host.cshtml اضافه میکنیم:
در آخر برای آزمایش آن به کامپوننت Pages\LearnBlazor\BlazorJS.razor مراجعه کرده و تابع سراسری ShowToastr را دقیقا مانند روشی که در مورد تابع confirm بکار بردیم، توسط سرویس JsRuntime، فراخوانی میکنیم:
در اینجا دو دکمه، جهت فراخوانی متد ShowToastr با پارامترهای مختلفی تعریف شدهاند. چون تابع ShowToastr خروجی ندارد، به همین جهت اینبار از متد InvokeVoidAsync استفاده کردهایم. پارامتر اول آن، نام متد ShowToastr است. پارامترهای دوم و سوم آن با آرگومانهای (type, message) تعریف شدهی تابع ShowToastr تطابق دارند. به علاوه در این مثال، روش ارسال پارامترها را نیز در onlick@ توسط arrow functions مشاهده میکنید.
کاهش کدهای تکراری فراخوانی متدهای جاوا اسکریپتی با تعریف متدهای الحاقی
میتوان جهت کاهش تکرار کدهای استفاده از تابع ShowToastr، متدهای الحاقی زیر را برای سرویس IJSRuntime تهیه کرد:
و سپس فضای نام آنرا به فایل Imports.razor_ معرفی نمود تا در تمام کامپوننتهای برنامه قابل استفاده شوند.
به این ترتیب به فراخوانیهای ساده شدهی زیر خواهیم رسید:
فراخوانی یک متد عمومی واقع در کامپوننت فرزند از طریق کامپوننت والد
فرض کنید در کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\ChildComponent.razor که در قسمتهای قبل آنرا تکمیل کردیم، متد عمومی زیر تعریف شدهاست:
اکنون اگر بخواهیم این متد عمومی را از طریق کامپوننت والد یا دربرگیرندهی آن فراخوانی کنیم، نیاز است از مفهوم جدیدی به نام ref استفاده کرد. برای این منظور به کامپوننت Pages\LearnBlazor\ParentComponent.razor مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال میکنیم:
با استفاده از ref@ که به فیلد ChildComp انتساب داده شدهاست، میتوان ارجاعی از کامپوننت فرزند را (وهلهای از کلاس مرتبط با آنرا) در کامپوننت جاری بدست آورد و سپس از آن جهت فراخوانی متدهای عمومی کامپوننت فرزند استفاده کرد.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-11.zip
ایجاد کامپوننت جدید BlazorJS
برای بررسی نحوهی تعامل جاوا اسکریپت و Blazor، در ابتدا کامپوننت جدید Pages\LearnBlazor\BlazorJS.razor را ایجاد کرده:
@page "/BlazorJS" <h3>BlazorJS</h3> @code { }
<li class="nav-item px-3"> <NavLink class="nav-link" href="BlazorJS"> <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> BlazorJS </NavLink> </li>
روش فراخوانی کدهای جاوا اسکریپتی از طریق کدهای سیشارپ Blazor
فرض کنید میخواهیم در حین کلیک بر روی دکمهای مانند دکمهی حذف، ابتدا تائیدیهای را توسط تابع confirm جاوا اسکریپتی، از کاربر اخذ کنیم. روش انجام چنین کاری در برنامههای مبتنی بر Blazor به صورت زیر است:
@page "/BlazorJS" @inject IJSRuntime JsRuntime <h3>BlazorJS</h3> <div class="row"> <button class="btn btn-secondary" @onclick="TestConfirmBox">Test Confirm Button</button> </div> <div class="row"> @if (ConfirmResult) { <p>Confirmation has been made!</p> } else { <p>Confirmation Pending!</p> } </div> @code { string ConfirmMessage = "Are you sure you want to click?"; bool ConfirmResult; async Task TestConfirmBox() { ConfirmResult = await JsRuntime.InvokeAsync<bool>("confirm", ConfirmMessage); } }
- در اینجا میخواهیم تابع استاندارد confirm جاوا اسکریپتی را از طریق کدهای سیشارپ، با کلیک بر روی دکمهی Test Confirm Button، فراخوانی کنیم. به همین جهت onclick@ این دکمه، به متد TestConfirmBox کدهای UI سیشارپ این کامپوننت، متصل شدهاست.
- برای دسترسی به توابع جاوا اسکریپتی، نیاز است سرویس توکار IJSRuntime را به کدهای کامپوننت تزریق کنیم که روش انجام آنرا توسط دایرکتیو inject@ مشاهده میکنید. برای دسترسی به این سرویس توکار، نیاز به تنظیمات ابتدایی خاصی نیست و اینکار پیشتر انجام شدهاست.
- سرویس JsRuntime تزریق شده، دو متد مهم InvokeVoidAsync و InvokeAsync را جهت فراخوانی توابع جاوا اسکریپتی به همراه دارد. اگر تابعی، خروجی غیر void داشته باشد، باید از متد InvokeAsync استفاده کرد. برای مثال خروجی تابع استاندارد confirm، از نوع boolean است. بنابراین نوع این خروجی را به صورت یک آرگومان جنریک متد InvokeAsync مشخص کردهایم.
- اولین پارامتر متد InvokeAsync، نام رشتهای تابع جاوا اسکریپتی است که قرار است صدا زده شود. پارامترهای اختیاری بعدی که به صورت params object?[]? args تعریف شدهاند، لیست نامحدود آرگومانهای ورودی این متد هستند.
- فیلد ConfirmMessage، پیامی را جهت اخذ تائید، تعریف میکند که به عنوان پارامتر متد confirm، توسط JsRuntime.InvokeAsync فراخوانی خواهد شد.
- فیلد ConfirmResult، نتیجهی فراخوانی متد confirm جاوا اسکریپتی را به همراه دارد.
- در اینجا روش عکس العمل نشان دادن به خروجی دریافتی از متد جاوااسکریپتی را نیز مشاهده میکنید. پس از پایان متد TestConfirmBox که یک متد رویدادگران است، همانطور که در مطلب بررسی «چرخهی حیات کامپوننتها» نیز بررسی کردیم، متد StateHasChanged، در پشت صحنه فراخوانی میشود که سبب رندر مجدد UI خواهد شد. بنابراین در حین رندر مجدد UI، بر اساس مقدار جدید ConfirmResult دریافت شدهی از کاربر، با تشکیل یک if/else@، میتوان به نتیجهی تائید یا عدم تائید کاربر، واکنش نشان داد. با این توضیحات در اولین بار نمایش کامپوننت جاری چون مقدار ConfirmResult مساوی false است، پیام زیر را مشاهده میکنیم:
اما در ادامه با کلیک بر روی دکمه و تائید پیام ظاهر شده، عبارت زیر ظاهر میشود:
روش افزودن یک کتابخانهی خارجی جاوا اسکریپتی به پروژههای Blazor
فرض کنید میخواهیم پیامهای برنامه را توسط کتابخانهی معروف جاوا اسکریپتی Toastr نمایش دهیم؛ با این دمو.
مرحلهی اول کار با این کتابخانه، دریافت فایلهای CSS و JS آن است. برای این منظور قصد داریم از برنامهی مدیریت بستههای LibMan استفاده کنیم:
dotnet tool install -g Microsoft.Web.LibraryManager.Cli libman init libman install bootstrap --provider unpkg --destination wwwroot/lib/bootstrap libman install jquery --provider unpkg --destination wwwroot/lib/jquery libman install toastr --provider unpkg --destination wwwroot/lib/toastr
البته تعاریف مداخل آنها به فایل libman.json نیز اضافه میشوند. مزیت آن، اجرای دستور libman restore برای بازیابی و نصب مجدد تمام بستههای ذکر شدهی در فایل libman.json است.
پس از دریافت بستههای سمت کلاینت آن، مداخل مرتبط را به فایل Pages\_Host.cshtml برنامهی Blazor Server اضافه خواهیم کرد (و یا در فایل wwwroot/index.html برنامههای Blazor WASM).
<head> <base href="~/" /> <link rel="stylesheet" href="lib/toastr/build/toastr.min.css" /> </head> <body> <script src="lib/jquery/dist/jquery.min.js"></script> <script src="lib/toastr/build/toastr.min.js"></script> <script src="_framework/blazor.server.js"></script> </body>
یک نکته: میتوان فایل csproj برنامه را به صورت زیر تغییر داد تا کار اجرای دستور libman restore را قبل از build، به صورت خودکار انجام دهد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <PropertyGroup> <TargetFramework>net5.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <Target Name="DebugEnsureLibManEnv" BeforeTargets="BeforeBuild" Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' "> <!-- Ensure libman is installed --> <Exec Command="libman --version" ContinueOnError="true"> <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" /> </Exec> <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="libman is required to build and run this project. To continue, please run `dotnet tool install -g Microsoft.Web.LibraryManager.Cli`, and then restart your command prompt or IDE." /> <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'libman'. This may take several minutes..." /> <Exec WorkingDirectory="$(MSBuildProjectDirectory)" Command="libman restore" /> </Target> </Project>
روش فراخوانی یک کتابخانهی خارجی جاوا اسکریپتی در پروژههای Blazor
پس از افزودن فایلهای سمت کلاینت toastr و تعریف مداخل آن در فایل Pages\_Host.cshtml برنامهی Blazor Server جاری، اکنون میخواهیم از این کتابخانه استفاده کنیم. یک روش کار با این نوع کتابخانههای عمومی و سراسری به صورت زیر است:
- ابتدا فایل خالی جدید wwwroot\js\common.js را ایجاد میکنیم.
- سپس تابع عمومی و سراسری ShowToastr را بر اساس امکانات کتابخانهی toastr و مستندات آن، به صورت زیر ایجاد میکنیم:
window.ShowToastr = (type, message) => { // Toastr don't work with Bootstrap 4.2 toastr.options.toastClass = "toastr"; // https://github.com/CodeSeven/toastr/issues/599 if (type === "success") { toastr.success(message, "Operation Successful", { timeOut: 20000 }); } if (type === "error") { toastr.error(message, "Operation Failed", { timeOut: 20000 }); } };
سطر اول آن هم برای رفع عدم تداخل با بوت استرپ 4x اضافه شدهاست. بوت استرپ 4x به همراه کلاسهای CSS مشابهی است که نیاز است با تنظیم toastClass به مقداری دیگر، این تداخل را برطرف کرد.
- در ادامه مدخل تعریف فایل wwwroot\js\common.js را به انتهای تگ body فایل Pages\_Host.cshtml اضافه میکنیم:
<script src="lib/jquery/dist/jquery.min.js"></script> <script src="lib/toastr/build/toastr.min.js"></script> <script src="js/common.js"></script> <script src="_framework/blazor.server.js"></script> </body>
در آخر برای آزمایش آن به کامپوننت Pages\LearnBlazor\BlazorJS.razor مراجعه کرده و تابع سراسری ShowToastr را دقیقا مانند روشی که در مورد تابع confirm بکار بردیم، توسط سرویس JsRuntime، فراخوانی میکنیم:
@page "/BlazorJS" @inject IJSRuntime JsRuntime <div class="row"> <button class="btn btn-success" @onclick="@(()=>TestSuccess("Success Message"))">Test Toastr Success</button> <button class="btn btn-danger" @onclick="@(()=>TestFailure("Error Message"))">Test Toastr Failure</button> </div> @code { async Task TestSuccess(string message) { await JsRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "success", message); } async Task TestFailure(string message) { await JsRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "error", message); } }
کاهش کدهای تکراری فراخوانی متدهای جاوا اسکریپتی با تعریف متدهای الحاقی
میتوان جهت کاهش تکرار کدهای استفاده از تابع ShowToastr، متدهای الحاقی زیر را برای سرویس IJSRuntime تهیه کرد:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.JSInterop; namespace BlazorServerSample.Utils { public static class JSRuntimeExtensions { public static ValueTask ToastrSuccess(this IJSRuntime JSRuntime, string message) { return JSRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "success", message); } public static ValueTask ToastrError(this IJSRuntime JSRuntime, string message) { return JSRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "error", message); } } }
@using BlazorServerSample.Utils
async Task TestSuccess(string message) { //await JsRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "success", message); await JsRuntime.ToastrSuccess(message); }
فراخوانی یک متد عمومی واقع در کامپوننت فرزند از طریق کامپوننت والد
فرض کنید در کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\ChildComponent.razor که در قسمتهای قبل آنرا تکمیل کردیم، متد عمومی زیر تعریف شدهاست:
@inject IJSRuntime JsRuntime @code { // ... public async Task TestSuccess(string message) { await JsRuntime.ToastrSuccess(message); } }
@page "/ParentComponent" <ChildComponent OnClickBtnMethod="ShowMessage" @ref="ChildComp" Title="This title is passed as a parameter from the Parent Component"> <ChildContent> A `Render Fragment` from the parent! </ChildContent> <DangerChildContent> A danger content from the parent! </DangerChildContent> </ChildComponent> <div class="row"> <button class="btn btn-success" @onclick="@(()=>ChildComp.TestSuccess("Done!"))">Show Alert</button> </div> @code { ChildComponent ChildComp; // ... }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-11.zip
مطالب دورهها
معرفی Aspect oriented programming
AOP یا Aspect oriented programming چیست؟
AOP یکی از فناوریهای مرتبط با توسعه نرم افزار محسوب میشود که توسط آن میتوان اعمال مشترک و متداول موجود در برنامه را در یک یا چند ماژول مختلف قرار داد (که به آنها Aspects نیز گفته میشود) و سپس آنها را به مکانهای مختلفی در برنامه متصل ساخت. عموما Aspects، قابلیتهایی را که قسمت عمدهای از برنامه را تحت پوشش قرار میدهند، کپسوله میکنند. اصطلاحا به این نوع قابلیتهای مشترک، تکراری و پراکنده مورد نیاز در قسمتهای مختلف برنامه، Cross cutting concerns نیز گفته میشود؛ مانند اعمال ثبت وقایع سیستم، امنیت، مدیریت تراکنشها و امثال آن. با قرار دادن این نیازها در Aspects مجزا، میتوان برنامهای را تشکیل داد که از کدهای تکراری عاری است.
مثالی از کدهای تکراری پراکنده در برنامه
به برنامه ذیل و قسمتهای مختلف ثبت وقایع آن دقت کنید:
همانطور که ملاحظه میکنید، حجم بالایی از کدهای تکراری ثبت وقایع، تنها در قسمت کوچکی از برنامه تدارک دیده شدهاند. این مساله نقض اصل DRY یا Don't repeat yourself است. کاری که برای رفع این مشکل قرار است انجام دهیم، استفاده از AOP و کپسوله سازی اعمال تکراری و سپس اتصال آن به قسمتهای مختلف برنامه است.
معرفی Aspects و مزایای استفاده از آنها
همانطور که عنوان شد اولین گام در AOP، کپسوله سازی کدهای تکراری است که اصطلاحا یک Aspect را تشکیل میدهند. بنابراین هر Aspect صرفا یک محصور کننده قابلیتی خاص و تکراری در برنامه است. این Aspect باید اصل SRP یا Single responsibility principle (تک مسئولیتی) را رعایت کند. برای اتصال یک Aspect به قطعههای مختلف کدهای برنامه از الگوی طراحی تزئین کننده یا Decorator pattern استفاده میشود. به این ترتیب که این Aspect خاص قرار است قسمتی از کدهای برنامه را تزئین کند. همچنین در این حالت، open closed principle نیز بهتر رعایت خواهد گردید. از این جهت که کدهای تکراری برنامه، به Aspects منتقل شدهاند و دیگر نیازی نیست برای تغییر آنها، کدهای قسمتهای مختلف را تغییر داد (کدهای برنامه باز خواهند بود برای توسعه و بسته برای تغییر). بنابراین با استفاده از Aspects، به یک طراحی شیءگرای بهتر نیز دست خواهیم یافت.
مراحل اجرای یک Aspect
هر Aspect برای تزئین یا اتصال به قسمتهای مختلف برنامه، یک طول عمر کاری مشخص را طی میکند:
الف) مرحله OnStart
مرحله اول اجرای یک Aspect، در آغاز کار قطعهای است که قرار است آنرا مزین کند. بنابراین بلافاصله قبل از اجرای کدی، برای مثال در یک متد، قادر خواهیم بود تا قطعه کد موجود در Aspect ایی را فراخوانی و اجرا کنیم.
برای مثال در متد GetUserById، پیش از اینکه کار به مراجعه به بانک اطلاعاتی برسد، ابتدا وضعیت کش سیستم بررسی میشود. بنابراین در این مثال میتوان قسمت بررسی کش را به یک Aspect مجزا منتقل ساخته و در صورتیکه اطلاعاتی موجود بود، بازگشت داده شود؛ در غیر اینصورت مجوز اجرای ادامه کدها صادر گردد.
ب) مرحله OnSuccess
مرحله OnSuccess زمانی اجرا میشود که اجرای یک متد بدون بروز استثنایی خاتمه یافته است.
ج) مرحله OnExit
مرحله OnExit همانند مرحله OnSuccess است؛ با این تفاوت که مرحله OnSuccess در صورت بروز استثنایی در کدها اجرا نخواهد شد اما مرحله OnExit همواره در پایان کار یک متد فراخوانی میگردد.
د) مرحله OnError
مرحله OnError در طول عمر یک Aspect، در زمان بروز استثنایی رخ میدهد. برای مثال به این ترتیب میتوان قسمت ثبت وقایع بروز استثناهای سیستم را کلا به یک Aspect مشخص انتقال داده و حجم کدهای تکراری را به این ترتیب به شدت کاهش داد.
انواع مختلف AOP
تا اینجا شاید این سؤال برای شما پیش آمده باشد که خوب! جالب است! اما چطور میخواهید در مراحلی که یاد شد، دخالت کرده و قطعه کدی را تزریق کنید؟
در AOP دو روش متداول کلی برای انجام اعمال تزریق کد وجود دارند:
1) استفاده از Interceptors
به کمک Interceptors، فرآیند فراخوانی متدها و خواص یک کلاس، تحت کنترل و نظارت قرار خواهند گرفت. برای انجام این امر، عموما از IOC Containers استفاده میشود (Inversion of control). احتمالا تا کنون از این کتابخانهها تنها برای تزریق وابستگیهای برنامه خود کمک گرفتهاید و از سایر توانمندیهای آنها آنچنان استفادهای نکردهاید. در این حالت، زمانیکه یک IOC Container کار وهله سازی کلاس خاصی را انجام میدهد، در همین حین میتواند مراحل یاد شده شروع، پایان و خطای متدها یا فراخوانیهای خواص را نیز تحت نظر قرار داده و به این ترتیب مصرف کننده امکان تزریق کدهایی را در این مکانها خواهد یافت.
مزیت مهم استفاده از Interceptors، عدم نیاز به کامپایل و یا تغییر ثانویه اسمبلیهای موجود برای تغییری در کدهای آنها است (برای تزریق نواحی تحت کنترل قرار دادن اعمال) و تمام کارها به صورت خودکار در زمان اجرای برنامه مدیریت میگردند.
2) بهره گیری از فناوری IL Code Weaving
در فناوی IL Code Weaving، ابتدا برنامه و ماژولهای آن به نحو متداولی کامپایل و تبدیل به dll یا exe خواهند شد. سپس این dllها و فایلهای اجرایی به پردازشگر ثانویه یک فریم ورک AOP برای تغییر و تزریق کدها سپرده خواهند شد. برای مثال در این حالت، کدهای سطح پایین IL مرتبط با مراحل مختلف اجرای یک Aspect، تولید و به اسمبلیهای نهایی برنامه تزریق میشوند. اکنون به dll یا فایل اجرایی جدیدی خواهیم رسید که علاوه بر کدهای اصلی برنامه، حاوی کدهای تزریق شده تمام Aspects تعریف شده نیز هستند.
AOP یکی از فناوریهای مرتبط با توسعه نرم افزار محسوب میشود که توسط آن میتوان اعمال مشترک و متداول موجود در برنامه را در یک یا چند ماژول مختلف قرار داد (که به آنها Aspects نیز گفته میشود) و سپس آنها را به مکانهای مختلفی در برنامه متصل ساخت. عموما Aspects، قابلیتهایی را که قسمت عمدهای از برنامه را تحت پوشش قرار میدهند، کپسوله میکنند. اصطلاحا به این نوع قابلیتهای مشترک، تکراری و پراکنده مورد نیاز در قسمتهای مختلف برنامه، Cross cutting concerns نیز گفته میشود؛ مانند اعمال ثبت وقایع سیستم، امنیت، مدیریت تراکنشها و امثال آن. با قرار دادن این نیازها در Aspects مجزا، میتوان برنامهای را تشکیل داد که از کدهای تکراری عاری است.
مثالی از کدهای تکراری پراکنده در برنامه
به برنامه ذیل و قسمتهای مختلف ثبت وقایع آن دقت کنید:
using System; namespace AOP00 { class Program { static void Main(string[] args) { Log.Debug("Program has started."); //..... try { } catch (Exception ex) { Log.Error(ex); throw; } finally { //..... Log.Debug("Program has ended."); } } } }
معرفی Aspects و مزایای استفاده از آنها
همانطور که عنوان شد اولین گام در AOP، کپسوله سازی کدهای تکراری است که اصطلاحا یک Aspect را تشکیل میدهند. بنابراین هر Aspect صرفا یک محصور کننده قابلیتی خاص و تکراری در برنامه است. این Aspect باید اصل SRP یا Single responsibility principle (تک مسئولیتی) را رعایت کند. برای اتصال یک Aspect به قطعههای مختلف کدهای برنامه از الگوی طراحی تزئین کننده یا Decorator pattern استفاده میشود. به این ترتیب که این Aspect خاص قرار است قسمتی از کدهای برنامه را تزئین کند. همچنین در این حالت، open closed principle نیز بهتر رعایت خواهد گردید. از این جهت که کدهای تکراری برنامه، به Aspects منتقل شدهاند و دیگر نیازی نیست برای تغییر آنها، کدهای قسمتهای مختلف را تغییر داد (کدهای برنامه باز خواهند بود برای توسعه و بسته برای تغییر). بنابراین با استفاده از Aspects، به یک طراحی شیءگرای بهتر نیز دست خواهیم یافت.
مراحل اجرای یک Aspect
هر Aspect برای تزئین یا اتصال به قسمتهای مختلف برنامه، یک طول عمر کاری مشخص را طی میکند:
الف) مرحله OnStart
public User GetUserById(int id) { if (Cache.ExistsFor(id)) { return Cache[id]; } else { var user = LoadFromDb(id); Cache.AddFor("User", id, user); return user; } }
برای مثال در متد GetUserById، پیش از اینکه کار به مراجعه به بانک اطلاعاتی برسد، ابتدا وضعیت کش سیستم بررسی میشود. بنابراین در این مثال میتوان قسمت بررسی کش را به یک Aspect مجزا منتقل ساخته و در صورتیکه اطلاعاتی موجود بود، بازگشت داده شود؛ در غیر اینصورت مجوز اجرای ادامه کدها صادر گردد.
ب) مرحله OnSuccess
مرحله OnSuccess زمانی اجرا میشود که اجرای یک متد بدون بروز استثنایی خاتمه یافته است.
ج) مرحله OnExit
مرحله OnExit همانند مرحله OnSuccess است؛ با این تفاوت که مرحله OnSuccess در صورت بروز استثنایی در کدها اجرا نخواهد شد اما مرحله OnExit همواره در پایان کار یک متد فراخوانی میگردد.
د) مرحله OnError
مرحله OnError در طول عمر یک Aspect، در زمان بروز استثنایی رخ میدهد. برای مثال به این ترتیب میتوان قسمت ثبت وقایع بروز استثناهای سیستم را کلا به یک Aspect مشخص انتقال داده و حجم کدهای تکراری را به این ترتیب به شدت کاهش داد.
انواع مختلف AOP
تا اینجا شاید این سؤال برای شما پیش آمده باشد که خوب! جالب است! اما چطور میخواهید در مراحلی که یاد شد، دخالت کرده و قطعه کدی را تزریق کنید؟
در AOP دو روش متداول کلی برای انجام اعمال تزریق کد وجود دارند:
1) استفاده از Interceptors
به کمک Interceptors، فرآیند فراخوانی متدها و خواص یک کلاس، تحت کنترل و نظارت قرار خواهند گرفت. برای انجام این امر، عموما از IOC Containers استفاده میشود (Inversion of control). احتمالا تا کنون از این کتابخانهها تنها برای تزریق وابستگیهای برنامه خود کمک گرفتهاید و از سایر توانمندیهای آنها آنچنان استفادهای نکردهاید. در این حالت، زمانیکه یک IOC Container کار وهله سازی کلاس خاصی را انجام میدهد، در همین حین میتواند مراحل یاد شده شروع، پایان و خطای متدها یا فراخوانیهای خواص را نیز تحت نظر قرار داده و به این ترتیب مصرف کننده امکان تزریق کدهایی را در این مکانها خواهد یافت.
مزیت مهم استفاده از Interceptors، عدم نیاز به کامپایل و یا تغییر ثانویه اسمبلیهای موجود برای تغییری در کدهای آنها است (برای تزریق نواحی تحت کنترل قرار دادن اعمال) و تمام کارها به صورت خودکار در زمان اجرای برنامه مدیریت میگردند.
2) بهره گیری از فناوری IL Code Weaving
در فناوی IL Code Weaving، ابتدا برنامه و ماژولهای آن به نحو متداولی کامپایل و تبدیل به dll یا exe خواهند شد. سپس این dllها و فایلهای اجرایی به پردازشگر ثانویه یک فریم ورک AOP برای تغییر و تزریق کدها سپرده خواهند شد. برای مثال در این حالت، کدهای سطح پایین IL مرتبط با مراحل مختلف اجرای یک Aspect، تولید و به اسمبلیهای نهایی برنامه تزریق میشوند. اکنون به dll یا فایل اجرایی جدیدی خواهیم رسید که علاوه بر کدهای اصلی برنامه، حاوی کدهای تزریق شده تمام Aspects تعریف شده نیز هستند.
نظرات مطالب
EF Code First #1
وقتی سعی میکنم که از دستور زیر استفاده کنم با خطای زیر روبه رو میشوم.PM> Install-Package EntityFramework
راه حل چیست؟
Install-Package : Could not connect to the feed specified at 'https://www.nuget.org/api/v2/'. Please verify that the package source (located in the Package Manager Settings) is valid and ensure your network connectivity. At line:1 char:1 + Install-Package EntityFramework + ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ + CategoryInfo : NotSpecified: (:) [Install-Package], InvalidOperationException + FullyQualifiedErrorId : NuGetCmdletUnhandledException,NuGet.PowerShell.Commands.InstallPackageCommand
اشتراکها
ویژگی های ویژوال استدیو
Come to hear the future of Visual Studio. This session will illustrate how Visual Studio is evolving demo by demo. We’ll show you the latest capabilities to enable any developer to build any apps. We’ll provide a preview of the streamlined acquisition experience for the next release of Visual Studio. You will see the cutting edge features we are working on to bring your productivity to the next level. We’ll even provide a back stage peek into how we’re using your feedback to continuously improve Visual Studio.
اشتراکها
بررسی سورس کد Windows Forms
اشتراکها
بررسی سورس Angular 5.2
اشتراکها
استفاده از less bootstrap
در قسمت قبل، ساختار فرم ثبت اطلاعات کارمندان را تکمیل کردیم. در این قسمت قصد داریم این اطلاعات را در کامپوننت آن توسط data binding دریافت کنیم.
نقش ngModel در data binding
ngModel دایرکتیوی است که وجود آن سبب میشود تا Angular آن المان ورودی خاص را تحت نظر قرار دهد:
در حالت تعریفی فوق، هیچگونه عملیات data binding ایی صورت نمیگیرد؛ اما Angular به علت وجود ngModel، از وجود این فیلد مطلع شدهاست. اما کامپوننت برنامه اطلاعات خاصی را دریافت نخواهد کرد.
برای رفع این مشکل میتوان با data binding یک طرفه شروع کرد:
در اینجا از syntax ویژهی property binding استفاده شده و ngModel داخل [] قرار گرفتهاست و به firstName تنظیم شدهاست. در این حالت Angular در کامپوننت متناظر با این قالب HTML ایی، به دنبال یک خاصیت عمومی به نام firstName میگردد و مقدار اولیهی این فیلد را از آن دریافت میکند.
در حالت data binding یک طرفه، اگر کاربر اطلاعات فیلد firstname را در فرم برنامه تغییر دهد، این اطلاعات به خاصیت عمومی firstName منعکس نخواهد شد.
برای رفع این مشکل (در صورت نیاز)، میتوان از data binding دو طرفه استفاده کرد:
این حالت شبیه به حالت data binding یک طرفه است؛ با این تفاوت که رویدادگردانی ngModelChange نیز به آن اضافه شدهاست. در اینجا event$ به مقدار فیلد تغییر یافته اشاره میکند و آنرا به firstName انتساب میدهد.
البته این حالت دو طرفه، syntax ساده شدهی زیر را که به banana in the box نیز معروف شدهاست (موز همان () است و جعبه به [] اشاره میکند)، نیز میتواند داشته باشد که بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد:
تعریف مدل فرم ثبت اطلاعات کارمندان
برای نگهداری اطلاعات فرم کارمندان، کلاس Employee را به ماژول Employee اضافه میکنیم:
با این خروجی:
سپس ساختار این کلاس را به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد که هر کدام از خواص آن، معادل یکی از المانهای فرم است:
TypeScript این امکان را میدهد تا بتوان خواص عمومی را مستقیما در سازندهی کلاس تعریف کرد. بنابراین در اینجا برای نمونه firstName هم یکی از آرگومانهای سازندهی کلاس کارمند است و هم یک خاصیت عمومی تعریف شدهی در آن. به علاوه در اینجا میتوان به این خواص، مقادیر پیش فرضی را نیز انتساب داد تا در حین وهله سازی آن بتوان از تعریف اجباری یک سری از پارامترها صرفنظر کرد.
پس از آن، به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و وهلهای از کلاس را به صورت یک خاصیت عمومی در اختیار قالب HTML ایی آن که فرم جاری را تشکیل میدهد، قرار میدهیم:
ابتدا کلاس کارمند import شده و سپس وهلهای از آن به نام model، به صورت یک خاصیت عمومی در اختیار قالب آن قرار گرفتهاست.
تغییر قالب فرم ثبت اطلاعات کارمندان برای اتصال به model
در ادامه، مرحله به مرحله قالب فرم جاری را جهت اتصال به شیء model فوق تغییر خواهیم داد:
اتصال به Text boxes
همانطور که مشاهده میکنید، اینبار ngModel خالی قسمت قبل را توسط syntax تکمیلی banana in the box به data binding دو طرفه تغییر دادهایم. به این ترتیب در ابتدای نمایش فرم، این دو فیلد، مقادیر اولیه نام و نام خانوادگی را از شیء model دریافت کرده و نمایش میدهند. به علاوه اگر فرم نیز تغییر کند، این اطلاعات به شیء model و خواص آن نیز منعکس میشوند.
برای بررسی این مورد، در پایان فرم جهت دیباگ data binding، اطلاعاتی را که در مدل داریم و همچنین اطلاعاتی را که Angular در حال نظارت بر آنها است، به صورت json در صفحه درج میکنیم:
برای مثال یکبار [()] را به [] تبدیل کنید و سپس سعی در تغییر مقادیر فرم نمائید. مشاهده میکنید هرچند این اطلاعات تحت نظارت Angular هستند، اما چون data binding به حالت یک طرفه تغییر کردهاست، دیگر انعکاس آنها، در Model مشاهده نمیشوند.
اتصال به Check boxes
روش کار در اینجا نیز همانند قبل است. با استفاده از data binding دو طرفه، مقدار checkbox را به یک خاصیت عمومی boolean انتساب دادهایم و برعکس (زمانیکه فرم برای بار اول نمایش داده میشود، مقدار اولیهی خود را از شیء model دریافت میکند).
اتصال به Radio buttons
روش اتصال به radio buttons نیز بر اساس data binding دو طرفهاست. فقط در اینجا دقیقا یک خاصیت مشخص، به چندین radio button متصل شدهاست و در نهایت در این گروه که بر اساس name هایی یکسان تشکیل شدهاست، یک مقدار انتخاب میشود و مقدار آن از ویژگی value المان متناظر دریافت میگردد.
اتصال به Drop downs
در اینجا نیز ابتدا نامی به این المان انتساب داده شدهاست و سپس توسط data binding دو طرفه، خاصیت متناظری از مدل را به این المان متصل کردهایم یا برعکس؛ زمانیکه این فرم برای اولین بار نمایش داده میشود، مقدار اولیهی این فیلد بر اساس مقدار آن در شیء model تعیین میشود:
نحوهی فراخوانی یک متد در حین data binding دو طرفه
همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، data binding دو طرفه را به نحو دیگری نیز میتوان تعریف کرد:
در اینجا بجای استفادهی از syntax معروف banana in the box، از روش اتصال یک طرفه و سپس دریافت تغییرات از طریق یک رخدادگردان استفاده شدهاست. مزیت این روش امکان دسترسی همزمان به مقدار وارد شدهی توسط کاربر، در کامپوننت متناظر میباشد:
برای مثال در اینجا اگر کاربر حرف اول یک نام را با حروف کوچک وارد کند، توسط این متد به حرف بزرگ تبدیل شده و جایگزین میشود. این جایگزینی نیز بلافاصله در فرم منعکس خواهد شد.
در قسمت بعد مباحث اعتبارسنجی فرمهای مبتنی بر قالبها را بررسی میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-03.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
نقش ngModel در data binding
ngModel دایرکتیوی است که وجود آن سبب میشود تا Angular آن المان ورودی خاص را تحت نظر قرار دهد:
<!--no binding --> <input name="firstname" ngModel>
برای رفع این مشکل میتوان با data binding یک طرفه شروع کرد:
<!--one way binding --> <input name="firstname" [ngModel]="firstName">
در حالت data binding یک طرفه، اگر کاربر اطلاعات فیلد firstname را در فرم برنامه تغییر دهد، این اطلاعات به خاصیت عمومی firstName منعکس نخواهد شد.
برای رفع این مشکل (در صورت نیاز)، میتوان از data binding دو طرفه استفاده کرد:
<!--two way binding --> <input name="firstname" [ngModel]="firstName" (ngModelChange)="firstName=$event">
البته این حالت دو طرفه، syntax ساده شدهی زیر را که به banana in the box نیز معروف شدهاست (موز همان () است و جعبه به [] اشاره میکند)، نیز میتواند داشته باشد که بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد:
<!--two way binding --> <input name="firstname" [(ngModel)]="firstName">
تعریف مدل فرم ثبت اطلاعات کارمندان
برای نگهداری اطلاعات فرم کارمندان، کلاس Employee را به ماژول Employee اضافه میکنیم:
> ng g cl Employee/Employee
installing class create src\app\Employee\employee.ts
export class Employee { constructor( public firstName: string, public lastName: string, public isFullTime: boolean, public paymentType: string, public primaryLanguage: string ) {} }
پس از آن، به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و وهلهای از کلاس را به صورت یک خاصیت عمومی در اختیار قالب HTML ایی آن که فرم جاری را تشکیل میدهد، قرار میدهیم:
import { Employee } from "app/employee/employee"; export class EmployeeRegisterComponent implements OnInit { languages = ["Persian", "English", "Spanish", "Other"]; model = new Employee("Vahid", "N", true, "FullTime", "Persian");
تغییر قالب فرم ثبت اطلاعات کارمندان برای اتصال به model
در ادامه، مرحله به مرحله قالب فرم جاری را جهت اتصال به شیء model فوق تغییر خواهیم داد:
اتصال به Text boxes
<form #form="ngForm" novalidate> <div class="form-group"> <label>First Name</label> <input type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName"> </div> <div class="form-group"> <label>Last Name</label> <input type="text" class="form-control" name="lastName" [(ngModel)]="model.lastName"> </div>
برای بررسی این مورد، در پایان فرم جهت دیباگ data binding، اطلاعاتی را که در مدل داریم و همچنین اطلاعاتی را که Angular در حال نظارت بر آنها است، به صورت json در صفحه درج میکنیم:
<button class="btn btn-primary" type="submit">Ok</button> </form> Model: {{ model | json }} <br> Angular: {{ form.value | json }} <br> form.pristine: {{ form.pristine }}
اتصال به Check boxes
<div class="checkbox"> <label> <input type="checkbox" name="is-full-time" [(ngModel)]="model.isFullTime"> Full Time Employee </label> </div>
اتصال به Radio buttons
<label>Payment Type</label> <div class="radio"> <label> <input type="radio" name="paymentType" value="FullTime" checked [(ngModel)]="model.paymentType"> Full Time </label> </div> <div class="radio"> <label> <input type="radio" name="paymentType" value="PartTime" [(ngModel)]="model.paymentType"> Part Time </label> </div>
اتصال به Drop downs
<div class="form-group"> <label>Primary Language</label> <select class="form-control" name="primaryLanguage" [(ngModel)]="model.primaryLanguage"> <option *ngFor="let lang of languages"> {{ lang }} </option> </select> </div>
نحوهی فراخوانی یک متد در حین data binding دو طرفه
همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، data binding دو طرفه را به نحو دیگری نیز میتوان تعریف کرد:
<div class="form-group"> <label>First Name</label> <input type="text" class="form-control" name="firstName" [ngModel]="model.firstName" (ngModelChange)="firstNameToUpperCase($event)"> </div>
firstNameToUpperCase(value: string) { if (value.length > 0) this.model.firstName = value.charAt(0).toUpperCase() + value.slice(1); else this.model.firstName = value; }
در قسمت بعد مباحث اعتبارسنجی فرمهای مبتنی بر قالبها را بررسی میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-03.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.