- XAML designer for UWP - control properties not displayed
- UWP XAML designer doesn't update elements on updating XAML code
- XAML properties and document structure
- Properties window not showing the properties when clicking an object
- Unable to see properties of any items
- Installation error when trying to connect to the Mac: "The Xamarin.iOS version installed on 'x' (12.8.0.2) is newer than your version".
- Fixed right click solution name in titlebar VS crash bug.
- Improved performance for customers with the Azure workload installed.
- Corrected errors during restore and build on SDK-based projects that use 3rd party SDKs to target UWP platforms.
- Fixed a bug in C# compiler where it was not properly warning customers about incomplete interface implementations.
- Improved error messaging in Visual Studio Tools for Kubernetes.
- Fixed error when adding a comment in PR for SymbolCheck.
روش تعیین نوع useState Hook
برای این منظور در ابتدا فایل جدید src\components\Input.tsx را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل میکنیم:
import React, { useState } from "react"; export const Input = () => { const [name, setName] = useState(""); return <input value={name} onChange={(e) => setName(e.target.value)} />; };
پس از این تعاریف ... برنامه بدون مشکل کار میکند و کامپایل میشود. اکنون سؤال اینجا است که آیا تایپاسکریپت در ایجا اصلا کاری را هم انجام میدهد؟ برای درک این موضوع، سطر useState را به صورت زیر تغییر میدهیم:
const [name, setName] = useState(0);
عنوان میکند که مقدار رشتهای e.target.value، به مقدار عددی name قابل انتساب نیست. به عبارتی TypeScript از قابلیت Type Inference خود در اینجا استفاده میکند. درست است که به ظاهر نوعی را برای useState و خروجی منتسب به آن تعیین نکردهایم، اما بر اساس نوع مقدار پیشفرض آن، نوع name و setName به صورت خودکار مشخص میشوند و نیازی به ذکر صریح این نوع، نیست. برای مثال در حالت اول چون مقدار پیشفرض useState را یک رشتهی خالی معرفی کرده بودیم، نوع name نیز string درنظر گرفته شده بود. در حالت دوم بر اساس مقدار پیشفرض عددی useState، اینبار نوع name نیز یک number خواهد بود و دیگر نمیتوان یک مقدار رشتهای را مانند e.target.value به آن انتساب داد. مزیت کار کردن با TypeScript در اینجا، مشاهدهی آنی خطای یک چنین استفادهها و انتسابهای نادرستی است.
مفهوم Type Inference را در تصاویر زیر بهتر میتوان مشاهده کرد. اشارهگر ماوس را به تعریف useState نزدیک کنید. در توضیحاتی که ظاهر میشود، بر اساس نوع مقدار پیشفرض آن، نوع آرگومان جنریک متد useState نیز به صورت خودکار تغییر میکند:
و نکتهی مهم اینجا است که نیازی به ذکر صریح این نوع جنریک، مانند مثال زیر نیست:
const [name, setName] = useState<string>("");
const [name, setName] = useState("");
سؤال: اگر مقدار اولیهی useState را null تعیین کردیم و یا اصلا تعریف نکردیم و undefined بود، چطور؟
در یک چنین حالتی که نوع دقیق state، از طریق مقدار اولیهی آن قابل استنتاج نیست، نیاز هست همانند تصاویر فوق، تعریف جنریک useState را به نحو صریحی ذکر کرده و آنرا با union types تکمیل کنیم:
const [name, setName] = useState<string | null>(null);
روش تعیین نوع useRef Hook
در ادامه میخواهیم نحوهی تعیین نوع DOM Elements را در React بررسی کنیم. با استفاده از useRef میتوان به ارجاعی از یک DOM Element دسترسی یافت.
import React, { useRef, useState } from "react"; export const Input = () => { const [name, setName] = useState(""); const inputRef = useRef(null); if (inputRef && inputRef.current) { console.log("ref", inputRef.current.value); } return ( <input ref={inputRef} value={name} onChange={(e) => setName(e.target.value)} /> ); };
عنوان میکند نوعی که inputRef.current دارد، نال است و نال به همراه خاصیت value نیست. برای اینکه نوع inputRef را بهتر بتوانیم بررسی کنیم، دقیقا بر روی آن کلیک راست کرده و گزینهی Go to Type Definition را انتخاب کنید. بلافاصله به تعریف زیر هدایت خواهیم شد:
interface MutableRefObject<T> { current: T; }
برای رفع این مشکل فقط کافی است نوع المان مدنظر را صریحا به عنوان آرگومان جنریک useRef معرفی کنیم:
const inputRef = useRef<HTMLInputElement>(null);
فعال بودن Strict Null Checking در پروژههای TypeScript ای React
نکات مطلب «نوعهای نال نپذیر در TypeScript» به صورت پیشفرض در پروژههای تایپ اسکریپتی React هم فعال هستند؛ چون پرچم strict واقع در فایل tsconfig.json پروژه، به صورت پیشفرض به true تنظیم شدهاست و این پرچم، Strict Null Checking را نیز شامل میشود. برای آزمایش فعال بودن آن، کدهای فوق را به صورت زیر تغییر دهید تا صرفا if آن حذف شود:
//if (inputRef && inputRef.current) { console.log("ref", inputRef.current.value); //}
که برای رفع آن، همانند قبل باید ذکر if بررسی نال بودن inputRef و خاصیت current آنرا اضافه کرد؛ تا دیگر در زمان اجرای برنامه، با شانس نال بودن یکی از ایندو مواجه نشویم و به کیفیت بالاتری در برنامهی خود برسیم.
روش بررسی if (inputRef && inputRef.current) معادل سادهتری را نیز در TypeScript 3.7 به بعد دارد که به Optional Chaining معروف است؛ به صورت زیر:
console.log("ref", inputRef?.current?.value);
# Get the emsdk repo git clone https://github.com/emscripten-core/emsdk.git # Enter that directory cd emsdk # Download and install the latest SDK tools. emsdk install latest # Make the "latest" SDK "active" for the current user. (writes .emscripten file) emsdk activate latest # Activate PATH and other environment variables in the current terminal emsdk_env.bat
C:\Users\{your pc name}\emsdk
emcc C:\Users\{your pc name}\sqlite\sqlite3.c -shared -o D:\e_sqlite3.o
warning : @(NativeFileReference) is not empty, but the native references won't be linked in, because neither $(WasmBuildNative), nor $(RunAOTCompilation) are 'true'. NativeFileReference=Data\e_sqlite3.o [D:\project\Yourproject\Yourproject.csproj] 1 Warning(s)
<RunAOTCompilation>true</RunAOTCompilation>
<PropertyGroup>
dotnet workload install wasm-tools
فشرده سازی خروجی فایلهای استاتیک سایت
با تشکر.
- مطالعهی مطالب گروه AutoMapper در سایت، دید خوبی را برای شروع به کار با آن فراهم میکنند و در اینجا قصد تکرار این مباحث پایهای را نخواهیم داشت. هدف بیشتر بررسی یک سری نکات پیشرفتهتر و عمیقتر است از کار با AutoMapper.
- آشنایی با Lazy loading و Eager loading در حین کار با EF
ساختار و پیشنیازهای برنامهی مطلب جاری
جهت سهولت پیگیری مطلب و تمرکز بیشتر بر روی مفاهیم اصلی مورد بحث، یک برنامهی کنسول را آغاز کرده و سپس بستههای نیوگت ذیل را به آن اضافه کنید:
PM> install-package AutoMapper PM> install-package EntityFramework
آشنایی با ساختار مدلهای برنامه
در اینجا ساختار جداول مطالب یک بلاگ را به همراه نویسندگان آنها، مشاهده میکنید:
public class BlogPost { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Content { get; set; } [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { get; set; } public int UserId { get; set; } } public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public int Age { get; set; } public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } }
هدف از این مثال
فرض کنید اطلاعاتی که قرار است به کاربر نمایش داده شوند، توسط ViewModel ذیل تهیه میشود:
public class UserViewModel { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } }
تهیه نگاشتهای AutoMapper
برای مدیریت بهتر نگاشتهای AutoMapper توصیه شدهاست که کلاسهای Profile ایی را به شکل ذیل تهیه کنیم:
public class TestProfile : Profile { protected override void Configure() { this.CreateMap<User, UserViewModel>(); } public override string ProfileName { get { return this.GetType().Name; } } }
ثبت و معرفی پروفایلهای AutoMapper
پس از تهیهی پروفایل مورد نیاز، در ابتدای برنامه با استفاده از متد Mapper.Initialize، کار ثبت این تنظیمات صورت خواهد گرفت:
Mapper.Initialize(cfg => // In Application_Start() { cfg.AddProfile<TestProfile>(); });
روش متداول کار با AutoMapper جهت نگاشت اطلاعات User به ViewModel آن
در ادامه به نحو متداولی، ابتدا اولین کاربر ثبت شده را یافته و سپس با استفاده از متد Mapper.Map اطلاعات این شیء user به ViewModel آن نگاشت میشود:
using (var context = new MyContext()) { var user1 = context.Users.FirstOrDefault(); if (user1 != null) { var uiUser = new UserViewModel(); Mapper.Map(source: user1, destination: uiUser); Console.WriteLine(uiUser.Name); foreach (var post in uiUser.BlogPosts) { Console.WriteLine(post.Title); } } }
الف) یافتن اولین کاربر
ب) واکشی لیست مطالب او در یک کوئری دیگر
کاهش تعداد رفت و برگشتها به سرور با استفاده از متدهای ویژهی AutoMapper
در حالت متداول کار با EF، با استفاده از متد Include میتوان این Lazy loading را لغو کرد و در همان اولین کوئری، مطالب کاربر یافت شده را نیز دریافت نمود:
var user1 = context.Users.Include(user => user.BlogPosts).FirstOrDefault();
در این حالت، AutoMapper برای ساده سازی این مراحل، متدهای Project To را معرفی کردهاست:
var uiUser = context.Users.Project().To<UserViewModel>().FirstOrDefault();
بنابراین با استفاده از متدهای Project To میتوان از ذکر Includeهای EF صرفنظر کرد و همچنین دیگر نیازی به نوشتن متد Select جهت نگاشت دستی خواص مورد نظر به خواص ViewModel نیست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
AM_Sample01.zip
باید عرض کنم بله وقتی کاربری یافت نشد چه کاری میتوانیم انجام دهیم؟
Errors should be handled via exceptions, but successes shouldn't
The typical meaning of the word "exception" is an event that is unexpected rather than part of normal operation; otherwise people would just say "event"
Methods should have a way to indicate various kinds of results. Whether those results are treated as exceptional should depend on the caller.
We are going to talk about:
What you get out of the box with ASP.NET Core 2.0
How to use Postman to test your API
Changing the default configuration of our project
Testing the content negotiation
Restricting media types
More about formatters
Implementing a custom formatter
Consuming API programmatically
دوران رنسانس NET.
First, the decoupling of .NET from Windows
Second, the newfound focus on CLR performance
Third, moving .NET’s tooling to a cross-platform model
Fourth, the .NET user base is embracing the OSS ecosystem as a whole
Fifth, in general the direction on .NET development is pushing users further down into the details of the stack
Sixth, Microsoft’s platform work being done out in the open