مطالب
نوع‌های نال نپذیر در TypeScript
تا پیش از ارائه‌ی کامپایلر TypeScript 2.0، مقادیر null و undefined، به هر نوعی قابل انتساب بودند و امکان تفکیک آن‌ها وجود نداشت که این مورد می‌تواند منشاء بروز بسیاری از خطاهای در زمان اجرا شود.
let name: string;
name = "Vahid"; // OK
name = null; // OK
name = undefined;  // OK
let age: number;
age = 24; // OK
age = null; // OK
age = undefined;  // OK
برای نمونه در اینجا یک متغیر رشته‌ای و همچنین عددی تعریف شده‌اند که انتساب null و یا undefined نیز به آن‌ها مجاز است. این مورد جهت نوع‌های ورودی و خروجی متدها، اشیاء و آرایه‌ها نیز میسر است.


نوع null در TypeScript

همانند JavaScript، نوع null تنها یک مقدار معتبر نال را می‌تواند داشته باشد و نمی‌توان برای مثال یک رشته را به آن انتساب داد. اما انتساب این مقدار به هر نوع متغیر دیگری، سبب پاک شدن مقدار آن خواهد شد. با فعالسازی strictNullChecks، این نوع را تنها به نوع‌های نال‌پذیر می‌توان انتساب داد.


نوع undefined در TypeScript

هر متغیری که مقداری به آن انتساب داده نشده باشد، با undefined مقدار دهی می‌شود. این مورد حتی جهت خروجی متدها نیز صادق است و اگر return ایی در آن‌ها فراموش شود، این خروجی نیز به undefined تفسیر می‌شود.
در اینجا نیز اگر نوع متغیری به undefined تنظیم شد، این متغیر تنها مقدار undefined را می‌تواند بپذیرد. تنها با خاموش کردن پرچم strictNullChecks می‌توان آن‌را به اعداد، رشته‌ها و غیره نیز انتساب داد.


فعالسازی نوع‌های نال نپذیر در TypeScript

برای فعالسازی این قابلیت، نیاز است پرچم strictNullChecks را در فایل تنظیمات کامپایلر به true تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "strictNullChecks": true
    }
}
از این پس دیگر نمی‌توان null و undefined را به هر نوعی انتساب داد و این‌ها تنها به خودشان و یا نوع any، قابل انتساب هستند. برای مثال اکنون نوع number فقط یک عدد است و دیگر قابلیت پذیرش null و یا undefined را ندارد. البته در اینجا یک استثناء هم وجود دارد: undefined را می‌توان به نوع void نیز انتساب داد.
برای مثال اگر متدی، رشته‌ای را به عنوان پارامتر قبول کند، تا پیش از TypeScript 2.0 و فعالسازی strictNullChecks آن، مشخص نبود که رشته‌ی دریافتی از آن واقعا یک رشته‌است و یا شاید null. اما اکنون یک رشته، فقط یک رشته‌است و دیگر نال پذیر نیست.
 let foo: string = null; // Error! Type 'null' is not assignable to type 'string'.
به این ترتیب دیگر به خطاهای زمان اجرایی مانند خطاهای ذیل نخواهیم رسید:
Uncaught ReferenceError: foo is not defined
Uncaught TypeError: window.foo is not a function

این مورد برای آرایه‌ها نیز صادق است:
// With strictNullChecks set to false
let d: Array<number> = [null, undefined, 10, 15]; //OK
let e: Array<string> = ["pie", null, ""];  //OK
 
 
// With strictNullChecks set to true
let d: Array<number> = [null, undefined, 10, 15]; // Error
let e: Array<string> = ["pie", null, ""]; // Error
اگر strictNullChecks فعال شود، دیگر نمی‌توان به اعضای یک آرایه مقادیر null و یا undefined را نسبت داد.


ساده سازی تعریف بررسی‌های با پرچم strict، در TypeScript 2.3

تعداد گزینه‌های قابل تنظیم در فایل tsconfig روز به روز بیشتر می‌شوند. به همین جهت برای ساده سازی فعالسازی آن‌ها، از TypeScript 2.3 به بعد، پرچم strict نیز به این تنظیمات اضافه شده‌است. کار آن فعالسازی یکجای تمام بررسی‌های strict است؛ مانند noImplicitAny، strictNullChecks و غیره.
{ 
    "compilerOptions": { 
        "strict": true  /* Enable all strict type-checking options. */ 
    } 
}
در این حالت اگر نیاز به لغو یکی از گزینه‌ها بود، می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
{ 
    "compilerOptions": { 
        "strict": true, 
        "noImplicitThis": false 
    } 
}
گزینه‌ی strict تمام بررسی‌های متداول را فعال می‌کند؛ اما ذکر و تنظیم صریح noImplicitThis به false، تنها این یک مورد را لغو خواهد کرد.

یک نکته: اجرای دستور tsc --init ، سبب تولید یک فایل tsconfig.json از پیش تنظیم شده، بر اساس آخرین قابلیت‌های کامپایلر TypeScript می‌شود.


اما ... اکنون چگونه یک نوع را نال‌پذیر کنیم؟

TypeScript به همراه دو نوع ویژه‌ی null و undefined نیز شده‌است که تنها دارای مقادیر null و undefined می‌توانند باشند. به این معنا که در حین تعریف نوع یک متغیر، می‌توان این دو را نیز ذکر کرد و دیگر تنها به عنوان دو مقدار مطرح نیستند. به این ترتیب می‌توان از آن‌ها یک union type را ایجاد کرد:
 let foo: string | null = null; // Okay!
اکنون تنها در این حالت است که متغیر foo می‌تواند یک رشته و یا یک null را دریافت کند و یا اگر مثال ابتدای بحث را بخواهیم اصلاح کنیم، به نمونه‌ی ذیل خواهیم رسید:
let name: string | null;
name = "Vahid"; // OK
name = null; // OK
name = undefined;  // Error
یکی دیگر از مزایای این روش، وضوح بیشتر تعریف نوع متغیرها و به نوعی «خود مستند سازی» بهتر آن‌ها است. در این حالت یا به صورت صریح مشخص می‌کنیم که متدی فقط یک رشته را می‌پذیرد و یا با ذکر string | null، به استفاده کننده اعلام می‌کنیم که ارسال null نیز به آن پیش بینی شده‌است و به نتیجه‌ی نامشخصی منتهی نخواهد شد.

یک نکته:
تا پیش از این اگر متغیری را به این صورت تعریف می‌کردیم:
let z = null;
نوع آن any درنظر گرفته می‌شد. اما اکنون، نوع آن تنها null است و تنها مقداری را هم که می‌تواند بپذیرد نال خواهد بود.


بررسی انتساب، پیش از استفاده

با فعالسازی strictNullChecks، اکنون کامپایلر برای تمام نوع‌هایی که undefined نیستند، یک مقدار اولیه را پیش از استفاده‌ی از آن‌ها درخواست می‌کند:
testAssignedBeforeUseChecking() {
    let x: number;
    console.log(x);
}
در اینجا چون x از نوع عددی است، به علت عدم مقدار دهی اولیه، قابلیت استفاده‌ی از آن وجود ندارد و کامپایلر خطای ذیل را اعلام می‌کند:
 [ts] Variable 'x' is used before being assigned.

اما در حالت ذیل، عدد z می‌تواند عدد و یا undefined باشد؛ به همین جهت کامپایلر با استفاده‌ی از آن مشکلی نخواهد داشت:
let z: number | undefined;
console.log(z);

یک نکته: خواص و پارامترهای اختیاری، به صورت خودکار دارای نوع undefined نیز هستند. برای مثال امضای متد ذیل:
method1(x?: number) {
}
با متد زیر یکی است:
method1(x?: number | undefined) {
}


اجبار به بررسی نال نبودن مقادیر، پیش از استفاده‌ی از آن‌ها در متدهای نال نپذیر

اگر پارامتر متدی یا خاصیت شیءایی نال پذیر نباشند، با ارسال مقدار نوعی به آن‌ها که می‌تواند null و یا undefined را بپذیرد، یک خطای زمان کامپایل صادر خواهد شد. در اینجا محافظ‌های نوع‌ها توسعه یافته‌اند تا اگر بررسی نال یا undefined بودن مقداری انجام شد، مشکلی در جهت استفاده‌ی از آن‌ها نباشد:
  f(x: number): string {
    return x.toString();
  }

  testTypeGuards() {
    let x: number | null | undefined;
    if (x) {
      this.f(x);  // Ok, type of x is number here
    } else {
      this.f(x);  // Error, type of x is number? here
    }
  }
در این مثال، متد f فقط یک عدد را می‌پذیرد (و نه نال و یا undefined). اما در حین کاربرد آن در متد testTypeGuards، مقدار متغیر x می‌تواند یک عدد، نال و یا undefined باشد. چون پیش از اولین استفاده‌ی از متد f در اینجا، بررسی دارای مقدار بودن این متغیر صورت گرفته‌است، فراخوانی صورت گرفته، مجاز است. اما در قسمت else این شرط، کامپایلر خطای ذیل را صادر می‌کند:
 Argument of type 'number | null | undefined' is not assignable to parameter of type 'number'.
Type 'undefined' is not assignable to type 'number'.

امکان این بررسی در مورد عبارات شرطی نیز صادق است:
getLength(s: string | null) {
   return s ? s.length : 0;
}


توسعه‌ی محافظ‌های نوع‌ها جهت کار با نوع‌های نال نپذیر

در مثال ذیل، خروجی متد isNumber دارای امضایی به همراه is است:
isNumber(n: any): n is number { // type guard
   return typeof n === "number";
}
به یک چنین متدهایی type guard گفته می‌شود که امکان بررسی یک نوع را میسر می‌کنند. از این امکان می‌توان جهت بررسی بهتر پارامترها و یا خواص اختیاری استفاده کرد:
  usedMb(usedBytes?: number): number | undefined {
    return this.isNumber(usedBytes) ? (usedBytes / (1024 * 1024)) : undefined;
  }
یک چنین بررسی، بهتر است از بررسی ذیل:
  usedMb2(usedBytes?: number): number | undefined {
    return usedBytes ? (usedBytes / (1024 * 1024)) : undefined;
  }
از این جهت که عبارت شرطی بررسی شده، مقدار صفر را نیز به صورت undefined بازگشت خواهد داد (if(0) به false تعبیر می‌شود و قسمت else این شرط فراخوانی خواهد شد).
همچنین امضای متد نیز به number | undefined تغییر یافته‌است. در غیر اینصورت، خطای زمان کامپایل Type undefined is not assignable to type number صادر خواهد شد.
در حین استفاده‌ی از یک چنین متدی، دیگر نمی‌توان به خروجی آن به صورت ذیل دسترسی یافت:
  formatUsedMb(): string {
    //ERROR: TS2531: Object is possibly undefined
    return this.usedMb(123).toFixed(0).toString();
  }
چون مقدار usedMb می‌تواند undefined باشد، باید ابتدا آن‌را بررسی کرد:
  formatUsed(): string {
    const usedMb = this.usedMb(123);
    return usedMb ? usedMb.toFixed(0).toString() : "";
  }


لغو بررسی strictNullChecks به صورت موقت

با استفاده از اپراتور ! می‌توان به کامپایلر اطمینان داد که این متغیر یا خاصیت، دارای مقدار نال نیست و نخواهد بود:
export interface User {
  name: string;
  age?: number;
}
در این اینترفیس، خاصیت age به صورت اختیاری تعریف شده‌است. برای نمایش مقدار age با فعال بودن strictNullChecks، یا باید ابتدا null نبودن آن‌را به صورت صریحی بررسی کرد:
  printUserInfo(user: User) {
    if (user.age != null) {
      console.log(`${user.name}, ${user.age.toString()}`);
    }
  }
در غیراینصورت قطعه کد ذیل با خطای 'Object is possibly 'undefined کامپایل نخواهد شد:
  printUserInfo(user: User) {
    console.log(`${user.name}, ${user.age.toString()}`);
  }

و یا می‌توان توسط اپراتور ! این بررسی را به صورت موقت خاموش کرد:
  printUserInfo(user: User) {
    console.log(`${user.name}, ${user.age!.toString()}`);
  }
البته استفاده‌ی از این اپراتور توسط tslint توصیه نمی‌شود:
 [tslint] Forbidden non null assertion (no-non-null-assertion)
چون بهتر است به کامپایلر عنوان نکنیم «قسم می‌خورم که این مقدار نال نیست»!



یک نکته‌ی تکمیلی
پس از آزمایش موفقیت آمیز نوع‌های نال نپذیر در TypeScript، مایکروسافت قصد دارد این ویژگی را به C# 8.0 نیز در مورد نوع‌های ارجاعی که می‌توانند نال پذیر باشند، اضافه کند (امکان داشتن نوع‌های ارجاعی نال‌نپذیر).
اشتراک‌ها
پاسخ به برترین سوالات Python
Wondering how the pros solve that Python question? Find out with Content Developer Eric Camplin, as he hosts a team of Python Developers, including popular expert Steve Dower, who answer top Python questions for all skill levels and dive into best practices for this versatile and easy-to-use programming language.

Get practical tips, learn EAFP (“It’s Easier to Ask Forgiveness than Permission”) in working with files in Python, call external commands, look at “lazy lists,” use True/False properties of Python lists to check whether one is empty, and lots more. Plus, over time, watch this space for additional question and answer sets, as you explore the top questions programmers have about Python. 
پاسخ به برترین سوالات Python
مطالب
استفاده از قابلیت پارتیشن بندی در آرشیو جداول بانک‌های اطلاعاتی SQL Server

1- مقدمه

پارتیشن بندی در بانک اطلاعاتی SQL Server، از ویژگی‌هایی است که از نسخه 2005، به این محصول اضافه شده است. بکارگیری این قابلیت که با Split کردن، محتوای یک جدول و قرار دادن آنها در چندین فایل، برای جداول حجیم، به  ویژه جداولی که داده‌های آن حاوی مقادیر تاریخچه‌ای است، بسیار سودمند است.
سادگی در مدیریت داده‌ها و شاخص‌های موجود یک جدول (از قبیل اندازه  فضای ذخیره سازی و استراتژی جدید Back up گیری)، اجرای سریعتر کوئری هایی که روی یک محدوده از داده‌ها کار  می‌کنند و سهولت در آرشیو داده‌های قدیمی یک جدول، از قابلیت‌هایی است که استفاده از این ویژگی بوجود می‌آورد.
محدوده استفاده از این ویژگی روی یک بانک اطلاعاتی و در یک Instance است. بنابراین مباحث مرتبط با معماری Scalability را پوشش نمی‌دهد و صرفاً Solution ایی است که در یک Instance بانک اطلاعاتی استفاده می‌شود.

2- Data File و Filegroup

هر بانک اطلاعاتی در حالت پیش فرض، شامل یک فایل داده‌ای (MDF.) و یک فایل ثبت تراکنشی (LDF.) می‌باشد. می‌توان جهت ذخیره سطر‌های داده‌ای از فایل‌های بیشتری تحت نام فایل‌های ثانویه (NDF.) استفاده نمود. به همان طریق که در فایل سیستم، فایل‌ها به پوشه‌ها تخصیص داده می‌شوند، می‌توان Data File را به Filegroup تخصیص داد. چنانچه چندین Data File به یک Filegroup تخصیص داده شوند، داده‌ها در تمامی Data File‌ها به طریق Round-Robin توزیع می‌شوند.

3- Partition Function

مطابق با مقادیر تعریف شده در بدنه دستور، محدوده داده‌ای (پارتیشن‌ها) با استفاده از Partition Function ایجاد می‌شود. با در نظر گرفتن ستونی که به عنوان Partition Key انتخاب شده، این تابع یک Data Type را به عنوان ورودی دریافت می‌کند. در هنگام تعریف محدوده برای پارتیشن‌ها، به منظور مشخص کردن محدوده هر پارتیشن از Right و Left استفاده می‌شود.
Left نمایش دهنده‌ی حد بالای هر محدوده است و به طور مشابه، Right برای مشخص کردن حد پائین آن محدوده استفاده می‌شود. به منظور درک بهتر، به شکل زیر توجه نمائید:
 

همانطور که مشاهده می‌شود، همواره نیاز به یک Filegroup اضافه‌تری از آنچه مورد نظرتان در تعریف تابع است، می‌باشد. بنابراین اگر Function دارای n مقدار باشد، به n+1 مقدار برای Filegroup نیاز است.
همچنین هیچ محدودیتی برای اولین و آخرین بازه در نظر گرفته نمی‌شود. بنابراین جهت محدود کردن مقادیری که در این بازه‌ها قرار می‌گیرند، می‌توان از Check Constraint استفاده نمود.

3-1- Right or Left

یک سوال متداول اینکه از کدام مورد استفاده شود؟ در پاسخ باید گفت، به چگونگی تعریف پارتیشن هایتان وابسته است. مطابق شکل، تنها تفاوت  این دو، در نقاط مرزی هر یک از پارتیشن‌ها می‌باشد. در بیشتر اوقات هنگام کار با داده‌های عددی می‌توان از Left استفاده نمود و بطور مشابه هنگامیکه نوع داده‌ها از جنس زمان است، می‌توان از Right استفاده کرد.

4- Partition Schema 

گام بعدی پس از ایجاد Partition Function، تعریف Partition Schema است، که به منظور قرار گرفتن هر یک از پارتیشن‌های تعریف شده توسط Function در Filegroup‌های مناسب آن استفاده می‌شود.

5- Partition Table

گام پایانی ایجاد یک جدول، استفاده از Partition Schema است، که داده‌ها را با توجه به رویه درون Partition Function مورد استفاده، ذخیره می‌کند. همانطور که می‌دانید هنگام ایجاد یک جدول، می‌توان مکان ذخیره شدن آنرا مشخص نمود.

 Create Table <name> (…) ON …
دستور بعد از بخش ON، مشخص کننده مکان ذخیره جدول می‌باشد.

در هنگام ایجاد یک جدول، معمولاً جدول در Filegroup پیش فرض که PRIMARY است، قرار می‌گیرد. می‌توان با نوشتن نام Partition Schema و همچنین Partition Key که پیشتر ذکر آن رفت، بعد از بخش ON، برای جدول مشخص نمائیم که داده‌های آن به چه ترتیبی ذخیره شوند. ارتباط این سه به شرح زیر است:

توجه شود زمانیکه یک Primary Key Constraint به یک جدول اضافه می‌شود، یک Unique Clustered Index نیز همراه با آن ساخته می‌شود. چنانچه Primary Key شامل یک Clustered Index باشد، جدول با استفاده از این ستون (ستون‌های) شاخص ذخیره خواهد شد، در حالیکه اگر Primary Key شامل یک Non Clustered Index باشد، یک ساختار ذخیره-سازی اضافی ایجاد خواهد شد که داده‌های جدول در آن قرار خواهند گرفت.

6- Index & Data Alignment

به عنوان یک Best Practice هنگام ایجاد یک Partition Table به منظور پارتیشن بندی، از ساختار Aligned Index استفاده شود. بدین ترتیب که تعریف Index، شامل Partition Key (ستونی که معیاری برای پارتیشن بندی است) باشد. چنانچه این عمل انجام شود، داده‌های ذخیره شده مرتبط با هر پارتیشن متناظر با همان شاخص، در فایل داده‌ای (NDF.) ذخیره خواهند شد. از این رو چنانچه کوئری درخواست شده از جدول روی یک محدوده باشد

 Where [OrderDate] Between …
تنها از شاخص متناظر با این داده استفاده می‌شود. بدین ترتیب بکارگیری آن برای Execution Plan بسیار سودمند خواهد بود. همچنین می‌توان استراتژی بازیافت سودمندی با Back up گیری از Filegroup ایجاد کرد. هنگامی که Index‌ها به صورت Aligned هستند می‌توان در کسری از ثانیه، محتوای یک Partition را به یک جدول دیگر منتقل نمود (تنها با تغییر در Meta Data آن).

بدین ترتیب برای بهرمندی از این مزایا، استفاده از Aligned Index توصیه شده است.

7- Operations

از نیازمندی‌های متداول در پارتیشنینگ می‌توان به افزودن، حذف پارتیشن‌ها و جابجایی محتوای یک پارتیشن که برای عملیات آرشیو استفاده می‌شود، اشاره کرد.

7-1- Split Partition

به منظور ایجاد یک محدوده جدید به پارتیشن‌ها استفاده می‌شود. یک نکته مهم مادامی که عملیات انتقال داده‌ها به پارتیشن جدید انجام می‌گیرد، روی جدول یک قفل انحصاری قرار می‌گیرد و بدین ترتیب عملیات ممکن است زمانبر باشد.
به عنوان یک Best Practice همواره یک Partition خالی را Split نمائید و پس از آن اقدام به بارگذاری داده در آن نمائید.
به یاد داشته باشید پیش از انجام عملیات splitting روی Partition Function با تغییر در Partition Schema (و بکارگیری Next Used) مشخص نمائید چه محدوده‌ای در این Filegroup جدید قرار خواهد گرفت.

7-2- Merge Partition

به منظور ادغام پارتیشن‌ها استفاده می‌شود، چنانچه پارتیشن خالی نیست، برای عملیات ادغام مسائل Performance به علت اینکه در طول عملیات از Lock (قفل انحصاری) استفاده می‌شود، در نظر گرفته شود.

7-3- Switch Partition

چنانچه جدول و شاخص‌های آن به صورت Aligned هستند، می‌توانید از Switch in و Switch out استفاده نمائید. عملیات بدین ترتیب انجام می‌شود که بلافاصله محتوای یک پارتیشن یا جدول (Source) در یک پارتیشن خالی جدولی دیگر و یا یک جدول خالی (Target) قرار می‌گیرد. عملیات تنها روی Meta Data انجام می‌گیرد و هیچ داده ای منتقل نمی‌شود.
محدودیت‌های بکارگیری به شرح زیر است:
- جدول یا پارتیشن Target باید حتماً خالی باشد.
- جداول Source و Target حتماً باید در یک Filegroup یکسان قرار داشته باشند.
- جدول Source باید حاوی Aligned Index‌های مورد نیاز Target و همچنین مطابقت در Filegroup را دارا باشد.
- چنانچه Target به عنوان یک پارتیشن است، اگر Source جدول است بایست دارای یک Check Constraint باشد در غیر این صورت چنانچه یک پارتیشن است باید محدوده آن در محدوده Target قرار گیرد.

8- بررسی یک سناریوی نمونه

در ابتدا یک بانک اطلاعاتی را به طریق زیر ایجاد می‌کنیم:
این بانک مطابق تصویر، شامل 3 عدد فایل گروپ (FG1، FG2 و FG3) و 3 عدد دیتا فایل (P1، P2 و P3) می‌باشد. Filegroup پیش فرض Primary است، که چنانچه در تعریف جداول به نام Partition Schema و Partition Key مرتبط اشاره نشود، به طور پیش فرض در Filegroup موسوم به Primary قرار می‌گیرد. چنانچه چک باکس Default انتخاب شود، همانطور که قابل حدس زدن است، آن Filegroup در صورت مشخص نکردن نام Filegroup در تعریف جدول، به عنوان مکان ذخیره سازی انتخاب می‌شود. چک باکس Read Only نیز همانطور که از نامش پیداست، چنانچه روی یک Filegroup تنظیم گردد، عملیات مربوط به Write روی داده‌های آن قابل انجام نیست و برای Filegroup هایی که جنبه نگهداری آرشیو را دارند، قابل استفاده است.
چنانچه Filegroup ای را از حالت Read Only دوباره خارج کنیم، می‌توان عملیات Write را دوباره برای آن انجام داد.

پس از ایجاد بانک اطلاعاتی، گام بعدی ایجاد یک Partition Function و پس از آن یک Partition Schema است. همانطور که مشاهده می‌کنید در Partition Function از سه مقدار استفاده شده، بنابراین در Partition Schema باید از چهار Filegroup استفاده شود، که در مثال ما از Filegroup پیش فرض که Primary است، استفاده شده است.

USE [PartitionDB]
GO
CREATE PARTITION FUNCTION pfOrderDateRange(DATETIME)
AS
RANGE LEFT FOR VALUES ('2010/12/31','2011/12/31','2012/12/31')
GO
CREATE PARTITION SCHEME psOrderDateRange
AS
PARTITION pfOrderDateRange TO (FG1,FG2,FG3,[PRIMARY])
GO

پس از طی گام‌های قبل، به ایجاد یک جدول به صورت Aligned Index مبادرت ورزیده می‌شود.

CREATE TABLE Orders
(
OrderID INT IDENTITY(1,1) NOT NULL,
OrderDate DATETIME NOT NULL,
OrderFreight MONEY NULL,
ProductID INT NULL,
CONSTRAINT PK_Orders PRIMARY KEY CLUSTERED (OrderID ASC, OrderDate ASC)
ON psOrderDateRange (OrderDate)
) ON psOrderDateRange (OrderDate)
GO

در ادامه برای بررسی درج اطلاعات در پارتیشن با توجه به محدوده آنها اقدام به افزودن رکوردهایی در جدول ساخته شده می‌نمائیم.

SET NOCOUNT ON
DECLARE @OrderDate DATETIME
DECLARE @X INT
SET @OrderDate = '2010/01/01'
SET @X = 0
WHILE @X < 300
BEGIN
INSERT dbo.Orders ( OrderDate, OrderFreight, ProductID)
VALUES( @OrderDate + @X, @X + 10, @X)
 SET @X = @X + 1
END
GO
SET NOCOUNT ON
DECLARE @OrderDate DATETIME
DECLARE @X INT
SET @OrderDate = '2011/01/01'
SET @X = 0
WHILE @X < 300
BEGIN
INSERT dbo.Orders ( OrderDate, OrderFreight, ProductID)
VALUES( @OrderDate + @X, @X + 10, @X)
 SET @X = @X + 1
END
GO
SET NOCOUNT ON
DECLARE @OrderDate DATETIME
DECLARE @X INT
SET @OrderDate = '2012/01/01'
SET @X = 0
WHILE @X < 300
BEGIN
INSERT dbo.Orders ( OrderDate, OrderFreight, ProductID)
VALUES( @OrderDate + @X, @X + 10, @X)
 SET @X = @X + 1
END
GO

از طریق دستور Select زیر می‌توان نحوه توزیع داده‌ها را در جدول مشاهده کرد.

USE [PartitionDB]
GO
SELECT OBJECT_NAME(i.object_id) AS OBJECT_NAME,
p.partition_number, fg.NAME AS FILEGROUP_NAME, ROWS, au.total_pages,
CASE boundary_value_on_right
WHEN 1 THEN 'Less than'
ELSE 'Less or equal than' END AS 'Comparition',VALUE
FROM sys.partitions p JOIN sys.indexes i
ON p.object_id = i.object_id AND p.index_id = i.index_id
JOIN sys.partition_schemes ps ON ps.data_space_id = i.data_space_id
JOIN sys.partition_functions f ON f.function_id = ps.function_id
LEFT JOIN sys.partition_range_values rv
ON f.function_id = rv.function_id
AND p.partition_number = rv.boundary_id
JOIN sys.destination_data_spaces dds
ON dds.partition_scheme_id = ps.data_space_id
AND dds.destination_id = p.partition_number
JOIN sys.filegroups fg
ON dds.data_space_id = fg.data_space_id
JOIN (SELECT container_id, SUM(total_pages) AS total_pages
FROM sys.allocation_units
GROUP BY container_id) AS au
ON au.container_id = p.partition_id WHERE i.index_id < 2

خروجی دستور فوق به شرح زیر است:


در ادامه به ایجاد یک Filegroup جدید می‌پردازیم.

/* Query 2-3- Split a partition*/
-- Add FG4:
ALTER DATABASE PartitionDB ADD FILEGROUP FG4
Go
ALTER PARTITION SCHEME [psOrderDateRange] NEXT USED FG4
GO
ALTER PARTITION FUNCTION [pfOrderDateRange]() SPLIT RANGE('2013/12/31')
GO
-- Add Partition 4 (P4) to FG4:
GO
ALTER DATABASE PartitionDB ADD FILE
(
NAME = P4,
FILENAME = N'C:\Program Files\Microsoft SQL Server\MSSQL10_50.SQLEXPRESS\MSSQL\DATA\P4.NDF'
, SIZE = 1024KB , MAXSIZE = UNLIMITED, FILEGROWTH = 10%)
 TO FILEGROUP [FG4]
--
GO

و در ادامه به درج اطلاعاتی برای بررسی نحوه توزیع داده‌ها در Filegroup هایمان می‌پردازیم.

SET NOCOUNT ON
DECLARE @OrderDate DATETIME
DECLARE @X INT
SET @OrderDate = '2013/01/01'
SET @X = 0
WHILE @X < 300
BEGIN
INSERT dbo.Orders ( OrderDate, OrderFreight, ProductID)
VALUES( @OrderDate + @X, @X + 10, @X)
 SET @X = @X + 1
END
GO
SET NOCOUNT ON
DECLARE @OrderDate DATETIME
DECLARE @X INT
SET @OrderDate = '2012/01/01'
SET @X = 0
WHILE @X < 300
BEGIN
INSERT dbo.Orders ( OrderDate, OrderFreight, ProductID)
VALUES( @OrderDate + @X, @X + 10, @X)
 SET @X = @X + 1
END
GO
خروجی کار تا این مرحله به شکل زیر است:

جهت ادغام پارتیشن‌ها به طریق زیر عمل می‌شود:

/* Query 2-4- Merge Partitions */
ALTER PARTITION FUNCTION [pfOrderDateRange]() MERGE RANGE('2010/12/31')
Go
پس از اجرای دستور فوق خروجی به شکل زیر خواهد بود:

به منظور آرشیو نمودن اطلاعات به طریق زیر از Switch استفاده می‌کنیم. ابتدا یک جدول موقتی برای ذخیره رکوردهایی که قصد آرشیو آنها را داریم، ایجاد می‌کنیم. همانگونه که در تعریف جدول مشاهده می‌کنید، نام Filegroup ای که برای ساخت این جدول استفاده می‌شود، با Filegroup ای که قصد آرشیو اطلاعات آنرا داریم، یکسان است.
در ادامه می‌توان مثلاً با ایجاد یک Temporary Table به انتقال این اطلاعات بدون توجه به Filegroup آنها پرداخت.

/* Query 2-5- Switch Partitions */
USE [PartitionDB]
GO
CREATE TABLE [dbo].[Orders_Temp](
[OrderID] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[OrderDate] [datetime] NOT NULL,
[OrderFreight] [money] NULL,
[ProductID] [int] NULL,
 CONSTRAINT [PK_OrdersTemp] PRIMARY KEY CLUSTERED ([OrderID] ASC,[OrderDate] ASC)ON FG2
) ON FG2
GO
USE [tempdb]
GO
CREATE TABLE [dbo].[Orders_Hist](
[OrderID] [int] NOT NULL,
[OrderDate] [datetime] NOT NULL,
[OrderFreight] [money] NULL,
[ProductID] [int] NULL,
 CONSTRAINT [PK_OrdersTemp] PRIMARY KEY CLUSTERED ([OrderID] ASC,[OrderDate] ASC)
)
GO
USE [PartitionDB]
GO
ALTER TABLE [dbo].[Orders] SWITCH PARTITION 1 TO [dbo].[Orders_Temp]
GO
INSERT INTO [tempdb].[dbo].[Orders_Hist]
SELECT * FROM  [dbo].[Orders_Temp]
GO
DROP TABLE [dbo].[Orders_Temp]
GO
SELECT * FROM [tempdb].[dbo].[Orders_Hist]
پس از اجرای کامل این دستورات، توزیع داده در بانک اطلاعاتی مثال مورد بررسی به شکل زیر است.


 

مطالب
کاهش حجم لاگ‌ فایل‌های اس‌کیوال سرور 2005 و 2008
نمی‌دونم تابحال به صورت جدی با SharePoint مایکروسافت کار کردید یا نه؟ این برنامه که عمده کارهای خودش رو با SQL server انجام میده در طول یک روز ممکن است تا 80 گیگ log file اس‌کیوال سرور تولید کند و بعد از چند روز اگر به همین صورت به حال خود رها شود (که عموما هم به همین صورت است!) ممکن است دیگر قادر به استفاده از سرور به دلیل پر شدن درایوی که لاگ فایل‌ها در آن ذخیره می‌شوند نباشید.
همچنین رشد tempdb نیز توسط این برنامه بسیار چشم‌گیر است. بنابراین همیشه به‌خاطر داشته باشید محل قرارگیری tempdb و همچنین محل قرارگیری لاگ فایل‌ها (که هر دو قابل تنظیم هستند) را در درایوهایی قرار دهید که حداقل 100 گیگ فضای خالی در آنها موجود باشد.
با استفاده از اسکریپت زیر می‌شود حجم لاگ فایل‌های اس کیوال سرور را به حداقل رساند و نفس راحتی کشید! این مساله اگر جدی گرفته نشود واقعا تبدیل به یک کابوس می‌شود!
اسکریپت زیر کلیه دیتابیس‌های موجود را یافته و shrink می‌کند. قسمت offline و online کردن آن هم به این خاطر است که ارتباط تمام کاربران متصل را به صورت آنی قطع می‌کند (یکی از چندین روش موجود برای kill کردن کاربران است). (یک stored procedure از آن درست کنید و با تعریف یک job جدید در اس کیوال سرور ، این stored procedure را برای مثال هر روز ساعت 3 بامداد به صورت خودکار اجرا کنید)
Declare @database nvarchar(1000)
Declare @tsql nvarchar(4000)
Declare DatabaseCursor Cursor
Local
Static
For
select name from master.dbo.sysdatabases
open DatabaseCursor
fetch next from DatabaseCursor into @database

while @@fetch_status = 0
begin
print 'database:' + @database
if @database not in ('tempdb','master','model','msdb')
begin
SET @tsql = 'use master;
alter database ['+@database+'] set offline with rollback immediate;
alter database ['+@database+'] set online;
DECLARE @dbLogName nvarchar(500) ;
Use ['+@database+'] ;
select @dbLogName = rtrim(ltrim(name)) from sysfiles WHERE FILEID=2;
ALTER DATABASE ['+@database+'] SET SINGLE_USER ;
DBCC SHRINKFILE(@dbLogName , 2) ;
BACKUP LOG ['+@database+'] WITH TRUNCATE_ONLY ;
DBCC SHRINKFILE(@dbLogName , 2) ;
ALTER DATABASE ['+@database+'] SET MULTI_USER ;'
exec(@tsql)
end
fetch next from DatabaseCursor into @database
end

close DatabaseCursor

deallocate DatabaseCursor
اسکریپت فوق با SQL Server 2005 سازگار است اما در SQL Server 2008 منسوخ شده است! (قسمت truncate کردن)
نسخه سازگار با SQL server 2008 آن به صورت زیر است:

Declare @database nvarchar(1000)
Declare @tsql nvarchar(4000)
Declare DatabaseCursor Cursor
Local
Static
For
select name from master.dbo.sysdatabases
open DatabaseCursor
fetch next from DatabaseCursor into @database

while @@fetch_status = 0
begin
print 'database:' + @database
if @database not in ('tempdb','master','model','msdb')
begin
SET @tsql = 'use master;
alter database ['+@database+'] set offline with rollback immediate;
alter database ['+@database+'] set online;
DECLARE @dbLogName nvarchar(500) ;
Use ['+@database+'] ;
select @dbLogName = rtrim(ltrim(name)) from sysfiles WHERE FILEID=2;
ALTER DATABASE ['+@database+'] SET RECOVERY SIMPLE;
ALTER DATABASE ['+@database+'] SET SINGLE_USER ;
DBCC SHRINKFILE(@dbLogName , 2) ;
ALTER DATABASE ['+@database+'] SET MULTI_USER ;
ALTER DATABASE ['+@database+'] SET RECOVERY FULL;'
exec(@tsql)
end
fetch next from DatabaseCursor into @database
end

close DatabaseCursor

deallocate DatabaseCursor
ماخذ اصلی مورد استفاده:
http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=111531&clcid=0x409


اشتراک‌ها
ویدیوهای Microsoft Build 2021

Microsoft Build 2021
Explore what’s next in tech and the future of hybrid work. Join us May 25–27, 2021 at Microsoft Build.
 

ویدیوهای Microsoft Build 2021
اشتراک‌ها
بررسی C# 7

Jon Skeet presents some of the features coming in C# 7 - tuples, pattern matching, local functions, throw expressions, numeric literals, and more – along with hints regarding future versions.  

بررسی C# 7
اشتراک‌ها
فایل robots.txt سایت youtube
robots.txt file for YouTube
Created in the distant future (the year 2000) after
the robotic uprising of the mid 90's which wiped out all humans
فایل robots.txt سایت youtube
اشتراک‌ها
رده بندی زبان‌های برنامه نویسی بر اساس شاخص RedMonk در سال 2024

we extract language rankings from GitHub and Stack Overflow, and combine them for a ranking that attempts to reflect both code (GitHub) and discussion (Stack Overflow) traction. The idea is not to offer a statistically valid representation of current usage, but rather to correlate language discussion and usage in an effort to extract insights into potential future adoption trends.

رده بندی زبان‌های برنامه نویسی بر اساس شاخص RedMonk در سال 2024