مطالب
استفاده از Async&Await برای پیاده سازی متد های Async
در این مطلب می‌خوام روش استفاده از  Async&Await رو براتون بگم. Async&Await خط و مشی جدید Microsoft برای تولید متد‌های Async هستش که نوشتن این متدها رو خیلی جذاب کرده و کاربردهای خیلی زیادی هم داره. مثلا هنگام استفاده از Web Api در برنامه‌های تحت ویندوز نظیر WPF این روش خیلی به ما کمک می‌کنه و در کل نوشتن  Parallel Programming را خیلی جالب کرده.
برای اینکه بتونم قدرت و راحتی کار با این ابزار رو به خوبی نشون بدم ابتدا یک مثال رو به روشی قدیمی‌تر پیاده سازی می‌کنم. بعد پیاده سازی همین مثال رو به روش جدید بهتون نشون می‌دم.
می‌خوام یک برنامه بنویسم که لیستی از محصولات رو به صورت Async  در خروجی چاپ کنه. ابتدا کلاس مدل:
public class Product
    {
        public int Id { get; set; }

        public string Name { get; set; }
    }
حالا کلاس ProductService رو می‌نویسم:
public class ProductService
    {
        public ProductService()
        {
            ListOfProducts = new List<Product>();
        }

        public List<Product> ListOfProducts
        {
            get;
            private set;
        }

        private void InitializeList( int toExclusive )
        {
            Parallel.For( 0 , toExclusive , ( int counter ) =>
            {
                ListOfProducts.Add( new Product()
                {
                    Id = counter ,
                    Name = "DefaultName" + counter.ToString()
                } );
            } );
        }

        public IAsyncResult BeginGetAll( AsyncCallback callback , object state )
        {
            var myTask = Task.Run<IEnumerable<Product>>( () =>
            {
                InitializeList( 100 );
                return ListOfProducts;
            } );
            return myTask.ContinueWith( x => callback( x ) );
        }

        public IEnumerable<Product> EndGetAll( IAsyncResult result )
        {
            return ( ( Task<IEnumerable<Product>> )result ).Result;
        }      
    }
در کلاس بالا دو متد مهم دارم. متد اول آن BeginGetAll است و همونطور که می‌بینید خروجی اون از نوع IAsyncResult است و باید هنگام استفاده، اونو به متد EndGetAll پاس بدم تا خروجی مورد نظر به دست بیاد.
متد InitializeList به تعداد ورودی آیتم به لیست اضافه می‌کند و اونو به CallBack میفرسته. در نهایت برای اینکه بتونم از این کلاس‌ها استفاده کنم باید به صورت زیر عمل بشه:
class Program
    {
        static void Main( string[] args )
        {
            GetAllProducts().ToList().ForEach( ( Product item ) => 
            {
                Console.WriteLine( item.Name );
            } );

            Console.ReadLine();
        }

        public static IEnumerable<Product> GetAllProducts()
        {
            ProductService service = new ProductService();

            var output = Task.Factory.FromAsync<IEnumerable<Product>>( service.BeginGetAll , service.EndGetAll , TaskCreationOptions.None );
            return output.Result;            
        }
        
    }
خیلی راحت بود؛ درسته. خروجی مورد نظر رو می‌بینید:


حالا همین کلاس بالا رو به روش Async&Await می‌نویسم:
 public async Task<IEnumerable<Product>> GetAllAsync()
        {
            var result = Task.Run( () =>
            {
                InitializeList( 100 );
                return ListOfProducts;
            } );
            return await result;
        }
در متد بالا به جای استفاده از 2 متد از یک متد GetAllAsync استفاده کردم که خروجی آون از نوع async Task<IEnumerable<Product>> بود و برای استفاده از اون کافیه در کلاس Program کد زیر رو بنویسم
class Program
    {
        static void Main( string[] args )
        {
            GetAllProducts().Result.ToList().ForEach( ( Product item ) => 
            {
                Console.WriteLine( item.Name );
            } );

            Console.ReadLine();
        }

        public static async Task<IEnumerable<Product>> GetAllProducts()
        {
            ProductService service = new ProductService();

            return await service.GetAllAsync();
        }
        
    }
فکر کنم همتون موافقید که روش Async&Await هم از نظر نوع کد نویسی و هم از نظر راحتی کار خیلی سرتره. یکی از مزایای مهم این روش اینه که همین مراحل رو می‌تونید در هنگام استفاده از WCF در پروژه تکرار کنید. به خوبی کار می‌کنه.
مطالب
نکات استفاده از افزونه‌ی Web Essentials جهت پردازش LESS
در این مطلب، نحوه‌ی استفاده از افزونه‌ی Web Essentials جهت پردازش فایل‌های LESS را بررسی می‌کنیم. پیش‌تر مطالبی را در رابطه با CSS pre-processorها مطالعه کرده‌اید، LESS نیز یک CSS pre-processor است، یا در واقع بهتر است بگوئیم یک زبان جهت پویا کردن CSS می‌باشد که در سال 2009 توسط Alexis Sellier به صورت سورس باز ایجاد شد. یکی از خصوصیات جالب LESS نسبت به دیگر CSS preprocessorها، قابلیت کامپایل فایل‌های CSS به صورت real-time از طریق مرورگر توسط LESS.js می‌باشد.

روش‌های استفاده از LESS در دات نت
1- استفاده از SimpLESS
SimpLESS تمام تغییرات فایل‌های CSS را مشاهده می‌کند و در نهایت به صورت خودکار آنها را به CSS کامپایل و همچنین miniy می‌کند. این روش مستقل از دات نت است و برای هر فایل LESSی جوابگو خواهد بود.

2- استفاده از {}less.

Dotless یک پیاده سازی از کتابخانه جاوا اسکریپتی LESS برای دات نت می‌باشد. پکیج نیوگت DotLess را نیز می‌توانید از اینجا دریافت کنید. بعد از اضافه شدن فایل‌های آن، یک ارجاع به dotless.core به پروژه تان اضافه خواهد شد. همچنین در فایل Web.Config در قسمت HttpHandler خط زیر اضافه خواهد شد:

<add type="dotless.Core.LessCssHttpHandler,dotless.Core" validate="false" path="*.LESS" verb="*" />

خط فوق یعنی به محض مواجه شدن با فایل LESS، پردازشگر فایل‌های LESS وارد عمل می‌شود. همچنین خط زیر نیز جهت پیکربندی به قسمت configSections در فایل Web.Config اضافه می‌شود:

<section name="dotless" type="dotless.Core.configuration.DotlessConfigurationSectionHandler,dotless.Core" />

همچنین اگر مایل بودید می‌توانید تنظیمات مربوط به فشرده سازی و caching را نیز فعال کنید:

<dotless minifyCss="false" cache="true" />

3- استفاده از افزونه‌ی Web Essentials

Web Essentials برای کامپایل فایل‌های LESS از کامپایلر node استفاده می‌کند. کار با این افزونه خیلی ساده است. کافی است پسوند فایل CSS موجود در پروژه تان را درون ویژوال استودیو، به less. تغییر دهید. با دوبار کلیک بر روی فایل، ویرایشگر فایل‌های LESS برای شما نمایش داده می‌شود، همزمان نیز فایل یک فایل CSS و یک نسخه از فایل CSS را به صورت فشرده، برایتان تولید می‌کند. خب، هر بار که فایل LESS را تغییر دهید، Web Essentials به صورت خودکار فایل‌های css. و min.css. را برایتان روز رسانی می‌کند.

خوب با کلیک بر روی فایل less، ویرایشگر فایل‌های less نمایش داده می‌شود که با تغییر فایل css می‌توانید پیش نمایش آنرا در سمت راست مشاهده کنید:

تعریف متغیر

با استفاده از syntax زیر می‌توانید متغیرهای خود را تعریف کنید:

@variable-name: variableValue;

یکی از قابلیت‌های جالب در حین مقداردهی متغیرها به خصوص زمانیکه مقدار یک کد رنگی باشد، نمایش کادر انتخاب رنگ است، این کادر بلافاصله بعد از نوشتن علامت # در ابتدای مقدار متغیر نمایش داده می‌شود:

به طور مثال با تعریف متغیر فوق هر جایی می‌توانیم برای تعیین رنگ از آن استفاده کنیم:

@primary-color: #ff6a00;
body
{
    background-color: @primary-color;
}

استفاده از توابع

LESS شامل تعداد زیادی توابع از پیش نوشته شده است که می‌توانید به راحتی از آنها استفاده کنید، توابعی از جمله کار با رنگ ها، اعمال ریاضی و غیره. استفاده از آنها خیلی ساده است. به طور مثال در کد زیر از تابع percentage جهت تبدیل 0.5 به 50% استفاده کرده ایم:

.myClass
{
    width: percentage(0.5);
}

استخراج یک فایل

یکی دیگر از قابلیت‌های Web Essentials استخراج(Extract) یک فایل می‌باشد به طور مثال فایل LESS شما شامل متغیرهای زیر است:

@primary-color: #7BA857;
@primary-color-light: #B6DE8F;
@primary-color-lighter: #D3EFC3;
@primary-color-lightest: #EFFAE6;
@secondary-color: #AE855C;
@text-color-light: #666666;
@text-color-dark: #0444;

به راحتی می‌توانید تعاریف فوق را درون یک فایل LESS دیگر با نام colors.less قرار دهید:

تغییر تنظیمات پیش فرض Web Essentials

افزونه Web Essentials دارای یک قسمت جهت تغییر تنظیمات پیش فرض برای کار با LESS می‌باشد که با مراجعه به منوی Tools در ویژوال استودیو و سپس Options می‌توانید آنها را تغییر دهید:

Auto-compile dependent files on save: توسط این گزینه می‌توانیم تعیین کنیم که فایل‌های که import کرده ایم تنها در صورتی که تغییر کرده و ذخیره شده باشند، در فایل CSS جاری کامپایل شوند.

Compile files on build: توسط این گزینه می‌توانیم تعیین کنیم که فایل‌های less در زمان Build پروژه کامپایل شوند.

Compile files on save: توسط این گزینه می‌توانیم تعیین کنیم که فایل‌های less در زمان ذخیره کردن پروژه کامپایل شوند. 

Create source map files: اگر این گزینه True باشد فایل map. نیز تولید خواهد شد.

Custom output directory: اگر می‌خواهید خروجی در پوشه‌ی موردنظر شما نمایش داده شود می‌توانید آدرس آن را تعیین کنید.

Don't save raw compilation output: با فعال بودن این گزینه فایل CSS عادی ایجاد نخواهد شد.

Process source maps: توسط این گزینه می‌توانید قابلیت‌های ویرایشگر فایل‌های source map را فعال یا غیرفعال کنید.

Strict Math: با فعال بودن این گزینه LESS تمام اعمال ریاضی درون فایل CSS را پردازش خواهد کرد.

Show preview pane: از این گزینه نیز جهت نمایش یا عدم نمایش preview window استفاده می‌شود.

نظرات مطالب
اثبات قانون مشاهده‌گر در برنامه نویسی
من نیاز مسئله شما را به صورت زیر نوشتم و برای هر شی Person یک مقدار متفاوت دارم.
class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            var lst = new List<Person>();
            Random rnd = new Random();
            for (int i = 0; i < 50; i++)
            {
                lst.Add(new Person(rnd));
            }


            foreach (var item in lst)
            {
                Console.WriteLine(item.PersonId);
            }

            Console.ReadKey();
        }
    }

    public class Person
    {
        public Person(Random rnd)
        {
            PersonId = this.GetType().Name + rnd.Next(1, int.MaxValue);          
        }

        public string PersonId { get; set; }
    }
البته من فکر میکنم اگر شما نیاز به یک ای دی منحصر به فرد دارید راه بهتر استفاده از GUID باشد.
مطالب
نکاتی در مورد استفاده از توابع تجمعی در Entity framework
استفاده از Aggregate functions یا توابع تجمعی چه در زمان SQL نویسی مستقیم و یا در حالت استفاده از LINQ to Entities نیاز به ملاحظات خاصی دارد که عدم رعایت آن‌ها سبب کرش برنامه در زمان موعد خواهد شد. در ادامه تعدادی از این موارد را مرور خواهیم کرد.

ابتدا مدل‌های برنامه را در نظر بگیرید که از یک صورتحساب، به همراه ریز قیمت‌های آیتم‌های مرتبط با آن تشکیل شده است:
    public class Bill
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }

        public virtual ICollection<Transaction> Transactions { set; get; }
    }

    public class Transaction
    {
        public int Id { set; get; }
        public DateTime AddDate { set; get; }
        public int Amount { set; get; }

        [ForeignKey("BillId")]
        public virtual Bill Bill { set; get; }
        public int BillId { set; get; }
    }
در ادامه این کلاس‌ها را در معرض دید EF Code first قرار می‌دهیم:
    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<Bill> Bills { get; set; }
        public DbSet<Transaction> Transactions { get; set; }
    }
همچنین تعدادی رکورد اولیه را نیز جهت انجام آزمایشات به بانک اطلاعاتی متناظر، اضافه خواهیم کرد:
    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {
            var bill1 = new Bill { Name = "bill-1" };
            context.Bills.Add(bill1);

            for (int i = 0; i < 11; i++)
            {
                context.Transactions.Add(new Transaction
                {
                    AddDate = DateTime.Now.AddDays(-i),
                    Amount = 1000000000 + i,
                    Bill = bill1
                });
            }
            base.Seed(context);
        }
    }
در اینجا به عمد از ارقام بزرگ استفاده شده است تا نمایانگر عملکرد یک سیستم واقعی در طول زمان باشد.


اولین مثال: یک جمع ساده

    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());
            using (var context = new MyContext())
            {
                var sum = context.Transactions.Sum(x => x.Amount);
                Console.WriteLine(sum);
            }
        }
    }
ساده‌ترین نیازی را که در اینجا می‌توان مدنظر داشت، جمع کل تراکنش‌‌های سیستم است. به نظر شما خروجی کوئری فوق چیست؟
خروجی SQL کوئری فوق به نحو زیر است:
SELECT 
         [GroupBy1].[A1] AS [C1]
         FROM ( SELECT 
                    SUM([Extent1].[Amount]) AS [A1]
                    FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1]
                    )  AS [GroupBy1]
و خروجی واقعی آن استثنای زیر می‌باشد:
 Arithmetic overflow error converting expression to data type int.
بله. محاسبه ممکن نیست؛ چون جمع حاصل از بازه اعداد صحیح خارج شده است.

راه حل:
نیاز است جمع را بر روی Int64 بجای Int32 انجام دهیم:
var sum2 = context.Transactions.Sum(x => (Int64)x.Amount);

SELECT 
      [GroupBy1].[A1] AS [C1]
         FROM ( SELECT 
                    SUM( CAST( [Extent1].[Amount] AS bigint)) AS [A1]
                    FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1]
               )  AS [GroupBy1]                  


مثال دوم: سیستم باید بتواند با نبود رکوردها نیز صحیح کار کند
برای نمونه کوئری زیر را بر روی بازه‌ا‌ی که سیستم عملکرد نداشته است، در نظر بگیرید:
var date = DateTime.Now.AddDays(10);
var sum3 = context.Transactions
                  .Where(x => x.AddDate > date)  
                  .Sum(x => (Int64)x.Amount);               
یک چنین خروجی SQL ایی دارد:
SELECT 
     [GroupBy1].[A1] AS [C1]
        FROM ( SELECT 
                    SUM( CAST( [Extent1].[Amount] AS bigint)) AS [A1]
                    FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1]
                    WHERE [Extent1].[AddDate] > @p__linq__0
              )  AS [GroupBy1]
اما در سمت کدهای ما با خطای زیر متوقف می‌شود:
The cast to value type 'Int64' failed because the materialized value is null.
Either the result type's generic parameter or the query must use a nullable type.
راه حل: استفاده از نوع‌های nullable در اینجا ضروری است:
var date = DateTime.Now.AddDays(10);
var sum3 = context.Transactions
                  .Where(x => x.AddDate > date)
                  .Sum(x => (Int64?)x.Amount) ?? 0;
به این ترتیب، خروجی صفر را بدون مشکل، دریافت خواهیم کرد.

مثال سوم: حالت‌های خاص استفاده از خواص راهبری
کوئری زیر را در نظر بگیرید:
 var sum4 = context.Bills.First().Transactions.Sum(x => (Int64?)x.Amount) ?? 0;
در اینجا قصد داریم جمع تراکنش‌های صورتحساب اول را بدست بیاوریم که از طریق استفاده از خاصیت راهبری Transactions کلاس Bill، به نحو فوق میسر شده است. به نظر شما خروجی SQL آن به چه صورتی است؟
SELECT 
     [Extent1].[Id] AS [Id], 
     [Extent1].[AddDate] AS [AddDate], 
     [Extent1].[Amount] AS [Amount], 
     [Extent1].[BillId] AS [BillId]
   FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1]
   WHERE [Extent1].[BillId] = @EntityKeyValue1
بله! در اینجا خبری از Sum نیست. ابتدا کل اطلاعات دریافت شده و سپس جمع و منهای نهایی در سمت کلاینت بر روی آن‌ها انجام می‌شود؛ که بسیار ناکارآمد است. (قرار است این مورد ویژه، در نگارش‌های بعدی بهبود یابد)
راه حل کنونی:
var entry = context.Bills.First();
var sum5 = context.Entry(entry).Collection(x => x.Transactions).Query().Sum(x => (Int64?)x.Amount) ?? 0;
در اینجا باید از روش خاصی که مشاهده می‌کنید جهت کار با خواص راهبری استفاده کرد و نکته اصلی آن استفاده از متد Query است. حاصل کوئری LINQ فوق اینبار SQL مطلوب زیر است که سمت سرور عملیات جمع را انجام می‌دهد و نه سمت کلاینت:
SELECT 
    [GroupBy1].[A1] AS [C1]
     FROM ( SELECT 
               SUM( CAST( [Extent1].[Amount] AS bigint)) AS [A1]
                   FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1]
                    WHERE [Extent1].[BillId] = @EntityKeyValue1
            )  AS [GroupBy1]                  


نکاتی که در اینجا ذکر شدند در مورد تمام توابع تجمعی مانند Sum، Count، Max و Min و غیره صادق هستند و باید به آن‌ها نیز دقت داشت.
مطالب
مدیریت خروجی نال از اکشن متدهای برنامه‌های ASP.NET Core
فرض کنید اکشن متد Web API شما قرار است اطلاعات رکوردی را بازگشت دهد:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace Core3xWebApi.Controllers
{
    [ApiController]
    [Route("[controller]")]
    public class HomeController : ControllerBase
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult<string> Get()
        {
            return null;
        }
    }
}
و در این حالت خاص، خروجی کوئری مدنظر، نال است. اگر کلاینت سعی کند این اطلاعات را دریافت نماید، با تصویر/خروجی زیر مواجه خواهد شد:


همانطور که مشاهده می‌کنید، هیچ خروجی تولید نشده و تنها به تنظیم status-code مساوی 204 که به معنای no content است، اکتفا کرده‌است.


چرا از کشن متدهای ASP.NET Core نمی‌توان خروجی نال گرفت؟

فرمت خروجی اکشن متدها در ASP.NET Core بر اساس output formatter‌های متفاوتی مانند JSON ،XML و غیره، تعیین می‌شود. اما زمانیکه به نال می‌رسد، از یک output formatter خاص به نام HttpNoContentOutputFormatter کمک می‌گیرد. کار آن تبدیل null، به خروجی مخصوصی است که توضیح داده شد. به این معنا که هیچگاه خروجی نال برنامه، برای مثال به نحو متداولی تبدیل به یک خروجی استاندارد JSON نمی‌شود و این مساله برای Http Client‌های مختلفی که منتظر یک خروجی استاندارد هستند (مانند انواع برنامه‌های تک صفحه‌ای وب)، عموما مساله ساز است؛ چون هر status-code دیگری بجز 200 را به صورت بروز یک خطا تفسیر می‌کنند که در حالت فوق، فقط به معنای نبود اطلاعات است و نه بروز خطایی.


چگونه خروجی نال را به همان شکلی که هست بازگشت دهیم؟

HttpNoContentOutputFormatter به همراه خاصیت TreatNullValueAsNoContent نیز هست که اگر در ابتدای تنظیمات برنامه به false تنظیم شود، دیگر مقادیر نال را به خروجی no content تبدیل نمی‌کند:
namespace Core3xWebApi
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddControllers(options =>
            {
                // remove formatter that turns nulls into 204 - No Content responses
                // this formatter breaks SPA's Http response JSON parsing
                options.OutputFormatters.RemoveType<HttpNoContentOutputFormatter>();
                options.OutputFormatters.Insert(0, new HttpNoContentOutputFormatter
                {
                    TreatNullValueAsNoContent = false
                });
            });
        }
پس از این تغییر، اگر برنامه‌ی سمت کلاینت، سعی در دریافت اطلاعاتی از API فوق کند، اینبار یک خروجی استاندارد JSON را که در آن null درج شده‌است، دریافت خواهد کرد؛ به همراه status-code مساوی 200 که در سمت کلاینت، به یک خطا نگاشت نخواهد شد (اگر کوئری ما خروجی ندارد، دلیل بر بروز خطایی نبوده؛ فقط اطلاعاتی برای نمایش نیست):

مطالب
شروع به کار با DNTFrameworkCore - قسمت 2 - طراحی موجودیت‌های سیستم
در قسمت قبل، امکانات این زیرساخت را ملاحظه کردیم. در این مطلب و مطالب آینده، روش طراحی بخش‌های مختلف یکسری سیستم فرضی را با استفاده از امکانات مذکور و با جزئیات بیشتر، بررسی خواهیم کرد.
به منظور اعمال خودکار یکسری مفاهیم توسط زیرساخت، نیاز است موجودیت‌های شما قراردادهای مورد نظر را پیاده سازی کرده باشند یا اینکه از موجودیت‌های پایه که آن قراردادها را پیاده سازی کرده‌اند، به عنوان میانبر، از آنها ارث بری کنید. برای دسترسی به این موجودیت‌های پایه و یکسری واسط که به عنوان قراردادهایی در بخش‌های مختلف این زیرساخت استفاده می‌شوند، نیاز است تا ابتدا بسته نیوگت زیر را نصب کنید:
PM> Install-Package DNTFrameworkCore -Version 1.0.0

مثال اول: یک موجودیت ساده بدون نیاز به مباحث ردیابی تغییرات

public class MeasurementUnit : Entity<int>, IAggregateRoot
{
   public const int MaxTitleLength = 50;
   public const int MaxSymbolLength = 50;

    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Symbol { get; set; }
    public byte[] RowVersion { get; set; }
}

‎کلاس جنریک Entity، در برگیرنده یکسری اعضای مشترک بین سایر موجودیت‌های سیستم از جمله Id و TrackingState (به منظور سناریوهای Master-Detail)، می‌باشد. 

‎نکته: در این زیرساخت برای پیاده سازی CrudService برای یک موجودیت خاص، نیاز است تا واسط IAggregateRoot را نیز پیاده سازی کرده باشد. برای پیاده سازی واسط مذکور نیاز است تا خصوصیت RowVersion را به منظور مدیریت Optimistic مباحث همزمانی، به کلاس بالا اضافه کنیم. این موضوع برای موجودیت‌های وابسته به یک Aggregate ضروری نیست، چرا که آنها با AggregateRoot ذخیره خواهند شد و تراکنش جدایی برای ثبت، ویرایش و یا حذف آنها وجود ندارد.

مثال دوم: یک موجودیت به همراه مباحث ردیابی تغییرات ثبت و آخرین ویرایش

public class Blog : TrackableEntity<long>, IAggregateRoot
{
    public const int MaxTitleLength = 50;
    public const int MaxUrlLength = 50;

    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Url { get; set; }
    public byte[] RowVersion { get; set; }
}

کلاس جنریک TrackableEntity علاوه بر خصوصیات Id و TrackingState، یکسری خصوصیت دیگر از جمله زمان ثبت، زمان آخرین ویرایش، شناسه کاربر ثبت کننده، شناسه آخرین کاربر ویرایش کننده، اطلاعات مرورگرهای آنها و ... را نیز دارا می‌باشد. این خصوصیات به صورت خودکار توسط زیرساخت مقداردهی خواهند شد.


مثال سوم: یک موجودیت به همراه مباحث ردیابی تغییرات ثبت، آخرین ویرایش و حذف نرم

public class Blog : FullTrackableEntity<long>, IAggregateRoot
{
    public const int MaxTitleLength = 50;
    public const int MaxUrlLength = 50;

    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Url { get; set; }
    public byte[] RowVersion { get; set; }
}

کلاس جنریک FullTrackableEntity علاوه بر خصوصیات ذکر شده در مثال دوم، یکسری خصوصیت دیگر از جمله IsDeleted، شناسه کاربر حذف کننده، زمان حذف و ... را نیز دارا می‌باشد. همچنین مباحث فیلتر خودکار رکوردهای حذف شده، به صورت خودکار توسط زیرساخت انجام می‌گیرد که امکان غیرفعال کردن آن در شرایط مورد نیاز نیز وجود دارد.

مثال چهارم: یک موجودیت با پشتیبانی از چند مستاجری

public class Blog : Entity<long>, IAggregateRoot, ITenantEntity
{
    public const int MaxTitleLength = 50;
    public const int MaxUrlLength = 50;
    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Url { get; set; }
    public byte[] RowVersion { get; set; }
    public long TenantId { get; set; }
}

با پیاده سازی واسط ITenantEntity، به صورت خودکار خصوصیت TenantId آن با توجه به اطلاعات مستاجر جاری سیستم مقداردهی خواهد شد و همچنین فیلتر خودکار بر روی رکوردهای مستاجرهای مختلف، توسط زیرساخت انجام می‌شود که این مکانیزم هم قابلیت غیرفعال شدن در شرایط خاص را دارد.

مثال پنجم: یک موجودیت به همراه تعدادی موجودیت جزئی (سناریوهای Master-Detail)

public class Invoice : TrackableEntity<long>, IAggregateRoot
{
    public InvoiceStatus Status { get; set; }
    public decimal TotalNet { get; set; }
    public decimal Total { get; set; }
    public decimal PayableTotal { get; set; }
    public decimal Debit { get; set; }
    public decimal Credit { get; set; }
    public decimal Gratuity { get; set; }
    public byte[] RowVersion { get; set; }

    public ICollection<InvoiceItem> Items { get; set; }
}

public class InvoiceItem : TrackableEntity
{
    public int Quantity { get; set; }
    public decimal UnitPrice { get; set; }
    public decimal Price { get; set; }
    public decimal UnitPriceDiscount { get; set; }

    public long ItemId { get; set; }
    public Item Item { get; set; }
    public long InvoiceId { get; set; }
    public Invoice Invoice { get; set; }
}

همانطور که مشخص می‌باشد، موجودیت وابسته یا همان Detail، نیاز به پیاده سازی IAggregateRoot را نخواهد داشت. همانطور که اشاره شد، تراکنش مجزایی برای این موجودیت‌ها نخواهیم داشت و درون تراکنش AggregateRoot، عملیات CRUD آنها انجام خواهد شد و برای انجام عملیات ویرایش، به همراه Root متناظر با خود، واکشی خواهند شد. این موضوع یکی از نقاط قوت زیرساخت محسوب می‌شود که در مقالات آینده و در قسمت طراحی سرویس‌های متناظر با موجودیت‌های سیستم، با جزئیات بیشتری بررسی خواهد شد.

مثال ششم: یک موجودیت با امکان شماره گذاری خودکار

public class Task : TrackableEntity, IAggregateRoot, INumberedEntity
{
    public const int MaxTitleLength = 256;
    public const int MaxDescriptionLength = 1024;

    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Number { get; set; }
    public string Description { get; set; }
    public TaskState State { get; set; } = TaskState.Todo;
    public byte[] RowVersion { get; set; }
}

همانطور که در مطلب «طراحی و پیاده سازی زیرساختی برای تولید خودکار کد منحصر به فرد در زمان ثبت رکورد جدید» ملاحظه کردید، نیاز است تا موجودیت مورد نظر، پیاده ساز واسط INumberedEntity نیز باشد. این واسط دارای خصوصیت رشته‌ای Number می‌باشد و همچنین زیرساخت به صورت خودکار در زمان ثبت، این خصوصیت را برای موجودیت‌هایی از این نوع، با رعایت مباحث همزمانی مقداردهی می‌کند.

مثال هفتم: یک موجودیت با امکان ذخیره سازی اطلاعات اضافی در قالب فیلد JSON

public class Task : TrackableEntity, IAggregateRoot, INumberedEntity, IExtendableEntity
{
    public const int MaxTitleLength = 256;
    public const int MaxDescriptionLength = 1024;

    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Number { get; set; }
    public string Description { get; set; }
    public TaskState State { get; set; } = TaskState.Todo;
    public byte[] RowVersion { get; set; }

    public string ExtensionJson { get; set; }
}

با پیاده سازی واسط IExtendableEntity، یکسری متد الحاقی برروی اشیاء موجودیت مورد نظر فعال خواهند شد که امکان مقداردهی یا خواندن این اطلاعات اضافی را خواهید داشت. به عنوان مثال:

var task = new Task();
task.SetExtensionValue("Name","Value");
var value = task.ReadExtensionValue("Name");
//or any complex object as string json

با دو متد الحاقی استفاده شده در بالا، امکان مقداردهی، تغییر و خواندن مقدار خصوصیت‌های اضافی را خواهیم داشت که نیاز است موجودیت مورد نظر در دل خود نگهداری کند ولی ارزش و اهمیت زیادی در Domain ندارند.


مثال هشتم: طراحی یک نوع شمارشی (Enum)

public class OrderStatus : Enumeration
{
    public static OrderStatus Submitted = new OrderStatus(1, nameof(Submitted).ToLowerInvariant());
    public static OrderStatus AwaitingValidation = new OrderStatus(2, nameof(AwaitingValidation).ToLowerInvariant());
    public static OrderStatus StockConfirmed = new OrderStatus(3, nameof(StockConfirmed).ToLowerInvariant());
    public static OrderStatus Paid = new OrderStatus(4, nameof(Paid).ToLowerInvariant());
    public static OrderStatus Shipped = new OrderStatus(5, nameof(Shipped).ToLowerInvariant());
    public static OrderStatus Cancelled = new OrderStatus(6, nameof(Cancelled).ToLowerInvariant());

    protected OrderStatus()
    {
    }

    public OrderStatus(int id, string name)
        : base(id, name)
    {
    }
}

برای سناریوهایی که صرفا قصد انتخاب یک یا چند (حالت enum flags) مورد از بین یک لیست مشخص و سپس ذخیره سازی آنها را دارید، استفاده از نوع داده enum کفایت می‌کند؛ ولی اگر قصد استفاده از آنها برای flow control را دارید، در این صورت به طراحی شکننده‌ای خواهید رسید که پر شده است از if/else هایی که مقادیر مختلف enum مورد نظر را بررسی می‌کنند. با استفاده از کلاس Enumeration امکان مدل کردن انوع شمارشی که مرتبط هستند با منطق تجاری سیستم را با راه حل شیء گرا خواهید داشت. در این صورت رفتارهای متناظر با هریک از فیلدهای یک نوع شمارشی می‌تواند به عنوان رفتاری در دل خود کپسوله شده باشد و اینبار داده و رفتار کنار هم خواهند بود. 

نکته: برای مطالعه بیشتر می‌توانید به مطالب ^ و ^ مراجعه کنید.

در نهایت می‌توانید برای سناریوهای خاص خودتان از سایر واسط های موجود در زیرساخت، نیز به شکل زیر استفاده کنید:

نیاز به حذف نرم بدون نگهداری اطلاعات ردیابی تغییرات

public interface ISoftDeleteEntity
{
    bool IsDeleted { get; set; }
}

.با پیاده سازی واسط بالا این امکان را خواهید داشت که صرفا از مکانیزم حذف نرم استفاده کنید؛ بدون نیاز به نگهداری سایر اطلاعات

نیاز به مقداردهی خودکار زمان ثبت یک موجودیت خاص 

این امر با پیاده سازی واسط زیر امکان پذیر خواهد بود.

public interface IHasCreationDateTime
{
    DateTimeOffset CreationDateTime { get; set; }
}

با توجه به اعمال اصل ISP در مباحث مطرح شده در مطلب جاری، بنا به نیاز خود از این واسط‌ها و کلاس‌های پایه پیاده ساز آنها می‌توانید استفاده کنید.

نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 5 - فعال سازی صفحات مخصوص توسعه دهنده‌ها
ممنون
در کنترلر Home اکشن Error : 
[ResponseCache(Duration = 0, Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)]
        public IActionResult Error(int? id)
        {
            string ErrorText = "";
            ErrorText = (id.Value == 401 || id.Value == 403) ? "Access Denied"
            : (id.Value == 404 ? "Not Found" : "Error Occured");

            return View(new ErrorViewModel
            {
                RequestId = Activity.Current?.Id ?? HttpContext.TraceIdentifier,
                ErrorId = id,
                ErrorText = ErrorText
            });
        }
در Error.cshtml : 
<h1 class="text-danger">@Model.ErrorId : @Model.ErrorText</h1>
کلاس مدل :
public class ErrorViewModel
    {
        public string RequestId { get; set; }

        public bool ShowRequestId => !string.IsNullOrEmpty(RequestId);

        public int? ErrorId { get; set; }

        public string ErrorText { get; set; }
    }

نظرات مطالب
استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC
سلام. اگر در مثال پیوست شده کلاس زیر را استفاده کنیم خطا می‌دهد:
public class MyClass
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
    }


 [HttpPost]
        public ActionResult TestValueProvider(string data1, MyClass data2)
        {

            var id = data2.Id;
            var name = data2.Name;

            return new JsonNetResult
            {
                Data = new { result = data1 },
                JsonRequestBehavior = JsonRequestBehavior.AllowGet,
                Settings = { ReferenceLoopHandling = ReferenceLoopHandling.Ignore }
            };
        }
مطالب
جلوگیری از ورود همزمان کاربران با نام کاربری و رمز عبور یکسان
در اکثر برنامه‌های وب، کاربر قادر است با یک نام کاربری و رمز عبور در چند Session همزمان لاگین کند. ممکن است سیاست برخی مدیران محصول این باشد که جلوی این مورد را بگیرند تا به عنوان مثال کاربران را به جای استفاده‌ی همزمان از یک نام کاربری و رمز عبور، مجبور به خرید مجوز‌های بیشتری کنند. ASP.NET Identity به صورت پیش فرض این مورد را پشتیبانی نمی‌کند؛ اما به کمک استفاده از امکانات درونی آن می‌توان این پشتیبانی را اضافه کرد.
یکی از فیلد‌های جدول AspNetUsers فیلد SecurityStamp می‌باشد. SecurityStamp یک مقدار تصادفی است:


Security Stamp باید با هربار تغییر اطلاعات احراز هویت (مانند رمز عبور) و اختیارات کاربر(Role) تغییر کند. به عنوان مثال کاربری در چند مرورگر لاگین کرده و گزینه‌ی مرا به خاطر داشته باش را انتخاب کرده است. اگر این کاربر رمز عبورش از هر جایی عوض شود، باید لاگین او در همه‌ی Session‌ها غیر معتبر شود. این مورد با تغییر کردن SecurityStamp بعد از تغییر رمز عبور صورت می‌گیرد. ASP.NET مقدار SecurityStamp را در کوکی کاربر نگه می‌دارد و در بازه‌های زمانی، این مقدار را با مقدار درون دیتابیس مقایسه می‌کند و در صورت عدم برابری، کاربر را احراز هویت نمی‌کند. بازه‌ی زمانی این بررسی در متد ConfigureAuth قابل تنظیم است که در ادامه شرح داده خواهد شد.
صورت مساله یافتن راه حلی جهت جلوگیری از ورود همزمان چند کاربر با یک نام کاربری و رمز عبور به سیستم می‌باشد. یکی از راه‌حل هایی که در ابتدا به ذهن می‌آید استفاده از Session و نگهداری کاربران لاگین کرده در حافظه می‌باشد. پیاده سازی این راه حل می‌تواند به کمک یک کلاس Static صورت پذیرد، اما قسمت چالشی این موضوع این است که چه زمانی باید کاربر از لیست حذف گردد؟ اگر اتصال کاربر قطع شود چه عملی باید صورت گیرد؟
راه حل دیگر استفاده از SecurityStamp هست؛ به این صورت که با هربار لاگین کاربر این مقدار تصادفی به‌روز گردد و ASP.NET Identity به گونه‌ای تنظیم شود که با هر درخواست HTTP، صحت SecurityStamp بررسی گردد. مقدار پیش فرض بازه‌ی زمانی بررسی، هر 30 دقیقه یک بار است.
در مثال‌های رسمی ASP.NET Identity لاگین به صورت ذیل پیاده سازی شده است:
   
        [HttpPost]
        [AllowAnonymous]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public async Task<ActionResult> Login(LoginViewModel model, string returnUrl)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return View(model);
            }
            // This doesn't count login failures towards account lockout
            // To enable password failures to trigger account lockout, change to shouldLockout: true
            var result = await SignInManager.PasswordSignInAsync(model.Email, model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: false);
            switch (result)
            {
                case SignInStatus.Success:
                    return RedirectToLocal(returnUrl);
                case SignInStatus.LockedOut:
                    return View("Lockout");
                case SignInStatus.RequiresVerification:
                    return RedirectToAction("SendCode", new { ReturnUrl = returnUrl, RememberMe = model.RememberMe });
                case SignInStatus.Failure:
                default:
                    ModelState.AddModelError("", "Invalid login attempt.");
                    return View(model);
            }
        }
این کد را باید به گونه‌ای تغییر داد که اگر نام کاربری و رمز عبور معتبر بودند، مقدار SeucrityStamp به‌روز گردد. به همین منظور قبل از فراخوانی PasswordSignInAsync کد ذیل اضافه می‌گردد:
       var loggedinUser = await UserManager.FindAsync(model.Email, model.Password);
            if (loggedinUser != null)
            {
                await UserManager.UpdateSecurityStampAsync(loggedinUser.Id);
            }
همانطور که مشاهده می‌شود، جهت بروز رسانی SecurityStamp از سازوکار درونی ASP.NET Identity، در واقع متد UpdateSecurityStampAsync بهره گرفته شده است.
اکنون باید تنظیمات پیش‌فرض بازه‌ی زمانی بررسی صحت SecurityStamp تغییر داده شود. این تنظیمات در فایل Startup.Auth.cs در پوشه‌ی App_Start قرار دارند:
     app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions
            {
                AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie,
                LoginPath = new PathString("/Account/Login"),
                Provider = new CookieAuthenticationProvider
                {
                    // Enables the application to validate the security stamp when the user logs in.
                    // This is a security feature which is used when you change a password or add an external login to your account.  
                    OnValidateIdentity = SecurityStampValidator.OnValidateIdentity<ApplicationUserManager, ApplicationUser>(
                        validateInterval: TimeSpan.FromMinutes(30),
                        regenerateIdentity: (manager, user) => user.GenerateUserIdentityAsync(manager))
                }
            });
در کد بالا OnValidateIdentity باید مقدار ذیل را بگیرد:
OnValidateIdentity =
                        SecurityStampValidator.OnValidateIdentity<ApplicationUserManager, ApplicationUser>(
                            TimeSpan.FromMinutes(0), // <-- Note the timer is set for zero
                            (manager, user) => user.GenerateUserIdentityAsync(manager))
اکنون Framework موظف است در هر درخواست HTTP، صحت SeucirtyStamp را بررسی کند. بنابراین اگر کاربری در سیستم لاگین باشد و کاربر دیگری با همان نام کاربری و رمز عبور لاگین کند، کاربر اول از سیستم لاگ اوت می‌شود؛ چرا که مقدار SecurityStamp او دیگر معتبر نیست. باید در نظر گرفته شود این عمل در سیستم‌های با تعداد کاربر زیاد باعث افزایش درخواست‌های دیتابیس می‌شود. 
اکنون جهت تست، اگر با مرورگر اول در سیستم لاگین صورت گیرد، سپس با همان اطلاعات در مرورگری دیگر، لاگین صورت گیرد، کاربر اول پس از درخواست بعدی، از سیستم لاگ اوت می‌شود. در مثال انتهای مطلب، صفحه‌ی About به صورت غیر عمومی درآمده که می‌توان بررسی راه حل جاری را در آن صفحه صورت داد. 
اگر بخواهیم لاگ اوت شدن کاربر را آنی کنیم، می‌توان در فواصل زمانی مشخصی، یک درخواست Ajax از سمت کلاینت به سرور ارسال کرد و تصدیق هویت کاربر را بررسی کرد:
        window.setInterval(function() {
            $.ajax({
                url:,
                type: "Post",
                dataType: "json",
                success: function(data) {
                    if (!data) {
                        alert("Someone has logged in using your username and password!");
                        location.reload();
                    }
                }
            });
        }, 60000);
در کد بالا به کمک window.setInterval، هر یک دقیقه یک بار لاگین بودن کاربر بررسی می‌گردد و در صورت لاگین نبودن، پیغام لازم به کاربر نمایش داده می‌شود. در نظر داشته باشید، این کد تنها باید در صفحات غیر عمومی قرار داده شود.
کد اکشن بررسی لاگین بودن به سادگی ذیل است:
        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult Authenticated()
        {
            return Json(User.Identity.IsAuthenticated);
        }

نکته‌ی مهم این است که خصیصه‌ی AllowAnonymous بالای اکشن قرار گرفته باشد تا در صورتیکه Controller به صورت عمومی در دسترس نیست، اکشن همیشه و حتی وقتی کاربر لاگ اوت شده در دسترس باشد. در مثال انتهای مطلب صفحه‌ی About تنها در اختیار کاربران احراز هویت شده قرار گرفته است، بنابراین اگر دو کاربر با اطلاعات یکسانی به سیستم لاگین کنند، کاربر اول پیغام خطای ذیل را گرفته و به صفحه‌ی لاگین می‌رود. این کد در صفحه‌ی About در مثال انتهای مطلب قرار گرفته است:

مطالب
استفاده از کتابخانه‌های ثالث جاوا اسکریپتی در برنامه‌های AngularJS 2.0
هزاران کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی مستقل از AngularJS 2.0 وجود دارند که نیاز است بتوانیم از آن‌ها در برنامه‌های مختلفی استفاده کنیم. در این مطلب، دو روش بارگذاری آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


هدف: استفاده از کتابخانه‌ی jsSHA

می‌خواهیم در یک برنامه‌ی AngularJS 2.0، از کتابخانه‌ی jsSHA استفاده کرده و هش SHA512 یک رشته را محاسبه کنیم.


تامین پیشنیازهای اولیه

می‌توان فایل‌های این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است این‌کار را توسط npm مدیریت کنیم. به همین جهت فایل package.json آن‌را گشوده و سپس مدخل متناظری را به آن اضافه کنید:
"dependencies": {
    // ...
    "jssha": "^2.1.0",
    // ...
  },
به این ترتیب با اجرای دستور npm install بر روی پوشه‌ی جاری و یا ذخیره‌ی فایل در ویژوال استودیو، کار دریافت خودکار این کتابخانه صورت گرفته و در مسیر node_modules\jssha\src ذخیره می‌شود.


بارگذاری فایل‌های کتابخانه به صورت پویا

یک روش استفاده از این کتابخانه یا هر کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی، افزودن مدخل تعریف آن به صفحه‌ی index.html است:
 <script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script>
این روش هر چند کار می‌کند، اما با توجه به اینکه AngularJS 2.0 از System.JS برای مدیریت ماژول‌های خود کمک می‌گیرد، می‌تواند با روش پویای ذیل جایگزین شود. برای این منظور ابتدا فایل systemjs.config.js را باز کنید و سپس دو تغییر ذیل را به آن اعمال نمائید:
// map tells the System loader where to look for things
var map = {
    // ...
    'jssha': 'node_modules/jssha/src'
};
 
// packages tells the System loader how to load when no filename and/or no extension
var packages = {
    // ...
    'jssha': { main: 'sha512.js', defaultExtension: 'js' }
};
در اینجا به اشیاء map و packages آن فایل که کار بارگذاری ماژول‌ها را به صورت خودکار انجام می‌دهد، تعاریف جدید jssha را اضافه کرده‌ایم. در قسمت map، مسیر پوشه‌ی فایل‌های js این کتابخانه مشخص شده‌اند و در قسمت packages، نام فایل اصلی مدنظر و پسوندهای آن‌ها ذکر گردید‌ه‌اند.
به این ترتیب هر زمانیکه کار import این کتابخانه صورت گیرد، بارگذاری پویای آن انجام خواهد شد. به علاوه ابزارهای بسته بندی و deploy پروژه هم این فایل را پردازش کرده و به صورت خودکار، کار bundling، فشرده سازی و یکی سازی اسکریپت‌ها را انجام می‌دهند.


استفاده از jsSHA به صورت untyped

پس از دریافت بسته‌های این کتابخانه و مشخص سازی نحوه‌ی بارگذاری پویای آن، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن است. در اینجا منظور از untyped این است که فرض کنیم برای این کتابخانه، فایل‌های typings مخصوص TypeScript وجود ندارند و پس از جستجوی در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped نتوانسته‌ایم معادلی را برای آن پیدا کنیم. بنابراین فایل جدید untyped-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
 
var jsSHA = require("jssha"); // ==> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions
//declare var jsSHA: any; // ==> this requires adding <script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script> to the first page manually.
 
@Component({
    templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/untyped-sha.component.html'
})
export class UnTypedShaComponent implements OnInit {
    hash: String;
 
    ngOnInit(): void {
        let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT");
        shaObj.update("This is a test");
        this.hash = shaObj.getHash("HEX");
    }
}
با این قالب untyped-sha.component.html
<h1>SHA-512 Hash / UnTyped</h1>
 
<p>String: This is a test</p>
<p>HEX: {{hash}}</p>
توضیحات
هر زمانیکه فایل‌های typing یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی در دسترس نبودند، فقط کافی است از روش declare var jsSHA: any استفاده کنید. در اینجا any به همان حالت استاندارد و بی‌نوع جاوا اسکریپت اشاره می‌کند. در این حالت برنامه بدون مشکل کامپایل خواهد شد؛ اما از تمام مزایای TypeScript مانند بررسی نوع‌ها و همچنین intellisense محروم می‌شویم.
در این مثال در hook ویژه‌ای به نام OnInit، کار ساخت شیء SHA را انجام داده و سپس هش عبارت This is a test محاسبه شده و به خاصیت عمومی hash انتساب داده می‌شود. سپس این خاصیت عمومی، در قالب این کامپوننت از طریق روش interpolation نمایش داده شده‌است.

دو نکته‌ی مهم
الف) اگر از روش declare var jsSHA: any استفاده کردید، کار بارگذاری فایل sha512.js به صورت خودکار رخ نخواهد داد؛ چون ماژولی را import نمی‌کند. بنابراین تعاریف systemjs.config.js ندید گرفته خواهد شد. در این حالت باید از همان روش متداول افزودن تگ script این کتابخانه به فایل index.html استفاده کرد.
ب) برای بارگذاری پویای کتابخانه‌ی jsSHA بر اساس تعاریف فایل systemjs.config.js از متد require کمک بگیرید:
 var jsSHA = require("jssha");
در این حالت باز هم متغیر jsSHA تعریف شده از نوع any است؛ اما اینبار متد require کار بارگذاری خودکار ماژولی را به نام jssha، انجام می‌دهد. این بارگذاری هم بر اساس تعاریف قسمت «بارگذاری فایل‌های کتابخانه به صورت پویا» ابتدای بحث کار می‌کند.


استفاده از jsSHA به صورت typed

کتابخانه‌ی jsSHA در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jssha دارای فایل d.ts. مخصوص خود است. برای نصب آن از یکی از دو روش ذیل استفاده کنید:
الف) نصب دستی فایل‌های typings
 npm install -g typings
typings install jssha --save --ambient
توسط خط فرمان، به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو دستور فوق را صادر کنید. به این ترتیب فایل‌های d.ts. لازم، به پوشه‌ی typings پروژه اضافه می‌شوند.
ب) تکمیل فایل typings.ts
{
    "ambientDependencies": {
         // ...
        "jssha": "registry:dt/jssha#2.1.0+20160317120654"
    }
}
برای این منظور فایل typings.json را گشوده و سپس سطر جدید فوق را به آن اضافه کنید. اکنون اگر فایل package.json را یکبار دیگر ذخیره کنید و یا دستور npm install را صادر کنید، همان مراحل قسمت الف تکرار خواهند شد.

پس از نصب فایل‌های typings این پروژه، به فایل main.ts مراجعه کرده و مدخل ذیل را به ابتدای آن اضافه کنید:
/// <reference path="../typings/browser/ambient/jssha/index.d.ts" />
اینکار سبب خواهد شد تا intellisense درون ویژوال استودیو بتواند مداخل متناظر را یافته و راهنمای مناسبی را ارائه دهد.

در ادامه فایل جدید typed-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
//import { jsSHA } from "jssha";
import * as jsSHA from "jssha"; // ===> var jsSHA = require("jssha"); // ===> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions
 
@Component({
    templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/typed-sha.component.html'
})
export class TypedShaComponent implements OnInit{
    hash: String;
 
    ngOnInit(): void {
        let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT");
        shaObj.update("This is a test");
        this.hash = shaObj.getHash("HEX");
    }
}
محتویات فایل typed-sha.component.html با محتویات فایل untyped-sha.component.html که پیشتر عنوان شد، یکی است.
در اینجا تنها نکته‌ی مهم و جدید نسبت به روش قبل (استفاده از jsSHA به صورت untyped)، روش import این کتابخانه است. روش "import * as jsSHA from "jssha به عبارت var jsSHA = require("jssha") ترجمه می‌شود که در نهایت سبب بارگذاری خودکار فایل‌های jssha بر اساس تعاریف مداخل آن در فایل systemjs.config.js می‌گردد.


کدهای کامل این پروژه را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.