مطالب
EF Code First #2

در قسمت قبل با تنظیمات و قراردادهای ابتدایی EF Code first آشنا شدیم، هرچند این تنظیمات حجم کدنویسی ابتدایی راه اندازی سیستم را به شدت کاهش می‌دهند، اما کافی نیستند. در این قسمت نگاهی سطحی و مقدماتی خواهیم داشت بر امکانات مهیا جهت تنظیم ویژگی‌های مدل‌های برنامه در EF Code first.

تنظیمات EF Code first توسط اعمال متادیتای خواص

اغلب متادیتای مورد نیاز جهت اعمال تنظیمات EF Code first در اسمبلی System.ComponentModel.DataAnnotations.dll قرار دارند. بنابراین اگر مدل‌های خود را در اسمبلی و پروژه class library جداگانه‌ای تعریف و نگهداری می‌کنید (مثلا به نام DomainClasses)، نیاز است ابتدا ارجاعی را به این اسمبلی به پروژه جاری اضافه نمائیم. همچنین تعدادی دیگر از متادیتای قابل استفاده در خود اسمبلی EntityFramework.dll قرار دارند. بنابراین در صورت نیاز باید ارجاعی را به این اسمبلی نیز اضافه نمود.
همان مثال قبل را در اینجا ادامه می‌دهیم. دو کلاس Blog و Post در آن تعریف شده (به این نوع کلاس‌ها POCO – the Plain Old CLR Objects نیز گفته می‌شود)، به همراه کلاس Context که از کلاس DbContext مشتق شده است. ابتدا دیتابیس قبلی را دستی drop کنید. سپس در کلاس Blog، خاصیت public int Id را مثلا به public int MyTableKey تغییر دهید و پروژه را اجرا کنید. برنامه بلافاصله با خطای زیر متوقف می‌شود:

One or more validation errors were detected during model generation:
\tSystem.Data.Entity.Edm.EdmEntityType: : EntityType 'Blog' has no key defined.

زیرا EF Code first در این کلاس خاصیتی به نام Id یا BlogId را نیافته‌است و امکان تشکیل Primary key جدول را ندارد. برای رفع این مشکل تنها کافی است ویژگی Key را به این خاصیت اعمال کنیم:

using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace EF_Sample01.Models
{
public class Blog
{
[Key]
public int MyTableKey { set; get; }

همچنین تعدادی ویژگی دیگر مانند MaxLength و Required را نیز می‌توان بر روی خواص کلاس اعمال کرد:

using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace EF_Sample01.Models
{
public class Blog
{
[Key]
public int MyTableKey { set; get; }

[MaxLength(100)]
public string Title { set; get; }

[Required]
public string AuthorName { set; get; }

public IList<Post> Posts { set; get; }
}
}

این ویژگی‌ها دو مقصود مهم را برآورده می‌سازند:
الف) بر روی ساختار بانک اطلاعاتی تشکیل شده تاثیر دارند:

CREATE TABLE [dbo].[Blogs](
[MyTableKey] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[Title] [nvarchar](100) NULL,
[AuthorName] [nvarchar](max) NOT NULL,
CONSTRAINT [PK_Blogs] PRIMARY KEY CLUSTERED
(
[MyTableKey] ASC
)WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF,
IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]

همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا طول فیلد Title به 100 تنظیم شده است و همچنین فیلد AuthorName اینبار NOT NULL است. به علاوه primary key نیز بر اساس ویژگی Key اعمالی تعیین شده است.
البته برای اجرای کدهای تغییر کرده مدل، فعلا بانک اطلاعاتی قبلی را دستی می‌توان حذف کرد تا بتوان به ساختار جدید رسید. در مورد جزئیات مبحث DB Migration در قسمت‌های بعدی مفصلا بحث خواهد شد.

ب) اعتبار سنجی اطلاعات پیش از ارسال کوئری به بانک اطلاعاتی
برای مثال اگر در حین تعریف وهله‌ای از کلاس Blog، خاصیت AuthorName مقدار دهی نگردد، پیش از اینکه رفت و برگشتی به بانک اطلاعاتی صورت گیرد، یک validation error را دریافت خواهیم کرد. یا برای مثال اگر طول اطلاعات خاصیت Title بیش از 100 حرف باشد نیز مجددا در حین ثبت اطلاعات، یک استثنای اعتبار سنجی را مشاهده خواهیم کرد. البته امکان تعریف پیغام‌های خطای سفارشی نیز وجود دارد. برای این حالت تنها کافی است پارامتر ErrorMessage این ویژگی‌ها را مقدار دهی کرد. برای مثال:
[Required(ErrorMessage = "لطفا نام نویسنده را مشخص نمائید")]
public string AuthorName { set; get; }

نکته‌ی مهمی که در اینجا وجود دارد، وجود یک اکوسیستم هماهنگ و سازگار است. این نوع اعتبار سنجی هم با EF Code first هماهنگ است و هم برای مثال در ASP.NET MVC به صورت خودکار جهت اعتبار سنجی سمت سرور و کلاینت یک مدل می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد و مفاهیم و روش‌های مورد استفاده در آن نیز یکی است.


تنظیمات EF Code first به کمک Fluent API

اگر علاقمند به استفاده از متادیتا، جهت تعریف قیود و ویژگی‌های خواص کلاس‌های مدل خود نیستید، روش دیگری نیز در EF Code first به نام Fluent API تدارک دیده شده است. در اینجا امکان تعریف همان ویژگی‌ها توسط کدنویسی نیز وجود دارد، به علاوه اعمال قیود دیگری که توسط متادیتای مهیا قابل تعریف نیستند.
محل تعریف این قیود، کلاس Context که از کلاس DbContext مشتق شده است، می‌باشد و در اینجا، کار با تحریف متد OnModelCreating شروع می‌شود:

using System.Data.Entity;
using EF_Sample01.Models;

namespace EF_Sample01
{
public class Context : DbContext
{
public DbSet<Blog> Blogs { set; get; }
public DbSet<Post> Posts { set; get; }

protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Entity<Blog>().HasKey(x => x.MyTableKey);
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.Title).HasMaxLength(100);
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.AuthorName).IsRequired();

base.OnModelCreating(modelBuilder);
}
}
}

به کمک پارامتر modelBuilder، امکان دسترسی به متدهای تنظیم کننده ویژگی‌های خواص یک مدل یا موجودیت وجود دارد. در اینجا چون می‌توان متدها را به صورت یک زنجیره به هم متصل کرد و همچنین حاصل نهایی شبیه به جمله بندی انگلیسی است، به آن Fluent API یا API روان نیز گفته می‌شود.
البته در این حالت امکان تعریف ErrorMessage وجود ندارد و برای این منظور باید از همان data annotations استفاده کرد.


نحوه مدیریت صحیح تعاریف نگاشت‌ها به کمک Fluent API

OnModelCreating محل مناسبی جهت تعریف حجم انبوهی از تنظیمات کلاس‌های مختلف مدل‌های برنامه نیست. در حد سه چهار سطر مشکلی ندارد اما اگر بیشتر شد بهتر است از روش زیر استفاده شود:

using System.Data.Entity;
using EF_Sample01.Models;
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;

namespace EF_Sample01
{
public class BlogConfig : EntityTypeConfiguration<Blog>
{
public BlogConfig()
{
this.Property(x => x.Id).HasColumnName("MyTableKey");
this.Property(x => x.RowVersion).HasColumnType("Timestamp");
}
}


با ارث بری از کلاس EntityTypeConfiguration،‌ می‌توان به ازای هر کلاس مدل، تنظیمات را جداگانه انجام داد. به این ترتیب اصل SRP یا Single responsibility principle نقض نخواهد شد. سپس برای استفاده از این کلاس‌های Config تک مسئولیتی به نحو زیر می‌توان اقدام کرد:

protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Configurations.Add(new BlogConfig());




نحوه تنظیمات ابتدایی نگاشت کلاس‌ها به بانک اطلاعاتی در EF Code first

الزامی ندارد که EF Code first حتما با یک بانک اطلاعاتی از نو تهیه شده بر اساس پیش فرض‌های آن کار کند. در اینجا می‌توان از بانک‌های اطلاعاتی موجود نیز استفاده کرد. اما در این حالت نیاز خواهد بود تا مثلا نام جدولی خاص با کلاسی مفروض در برنامه، یا نام فیلدی خاص که مطابق استانداردهای نامگذاری خواص در سی شارپ تعریف نشده، با خاصیتی در یک کلاس تطابق داده شوند. برای مثال اینبار تعاریف کلاس Blog را به نحو زیر تغییر دهید:

using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace EF_Sample01.Models
{
[Table("tblBlogs")]
public class Blog
{
[Column("MyTableKey")]
public int Id { set; get; }

[MaxLength(100)]
public string Title { set; get; }

[Required(ErrorMessage = "لطفا نام نویسنده را مشخص نمائید")]
public string AuthorName { set; get; }

public IList<Post> Posts { set; get; }

[Timestamp]
public byte[] RowVersion { set; get; }
}
}

در اینجا فرض بر این است که نام جدول متناظر با کلاس Blog در بانک اطلاعاتی مثلا tblBlogs است و نام خاصیت Id در بانک اطلاعاتی مساوی فیلدی است به نام MyTableKey. چون نام خاصیت را مجددا به Id تغییر داده‌ایم، دیگر ضرورتی به ذکر ویژگی Key وجود نداشته است. برای تعریف این دو از ویژگی‌های Table و Column جهت سفارشی سازی نام‌های خواص و کلاس استفاده شده است.
یا اگر در کلاس خود خاصیتی محاسبه شده بر اساس سایر خواص، تعریف شده است و قصد نداریم آن‌را به فیلدی در بانک اطلاعاتی نگاشت کنیم، می‌توان از ویژگی NotMapped برای مزین سازی و تعریف آن کمک گرفت.
به علاوه اگر از نام پیش فرض کلید خارجی تشکیل شده خرسند نیستید می‌توان به کمک ویژگی ForeignKey، نسبت به تعریف مقداری جدید مطابق تعاریف یک بانک اطلاعاتی موجود، اقدام کرد.
همچنین خاصیت دیگری به نام RowVersion در اینجا اضافه شده که با ویژگی TimeStamp مزین گردیده است. از این خاصیت ویژه برای بررسی مسایل همزمانی ثبت اطلاعات در EF استفاده می‌شود. به علاوه بانک اطلاعاتی می‌تواند به صورت خودکار آن‌را در حین ثبت مقدار دهی کند.
تمام این تغییرات را به کمک Fluent API نیز می‌توان انجام داد:

modelBuilder.Entity<Blog>().ToTable("tblBlogs");
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.Id).HasColumnName("MyTableKey");
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.RowVersion).HasColumnType("Timestamp");



تبدیل پروژه‌های قدیمی EF به کلاس‌های EF Code first به صورت خودکار

روش متداول کار با EF از روز اول آن، مهندسی معکوس خودکار اطلاعات یک بانک اطلاعاتی و تبدیل آن به یک فایل EDMX بوده است. هنوز هم می‌توان از این روش در اینجا نیز بهره جست. برای مثال اگر قصد دارید یک پروژه قدیمی را تبدیل به نمونه جدید Code first کنید، یا یک بانک اطلاعاتی موجود را مهندسی معکوس کنید، بر روی پروژه در Solution explorer کلیک راست کرده و گزینه Add|New Item را انتخاب کنید. سپس از صفحه ظاهر شده، ADO.NET Entity data model را انتخاب کرده و در ادامه گزینه «Generate from database» را انتخاب کنید. این روال مرسوم کار با EF Database first است.
پس از اتمام کار به entity data model designer مراجعه کرده و بر روی صفحه کلیک راست نمائید. از منوی ظاهر شده گزینه «Add code generation item» را انتخاب کنید. سپس در صفحه باز شده از لیست قالب‌های موجود، گزینه «ADO.NET DbContext Generator» را انتخاب نمائید. این گزینه به صورت خودکار اطلاعات فایل EDMX قدیمی یا موجود شما را تبدیل به کلاس‌های مدل Code first معادل به همراه کلاس DbContext معرف آن‌ها خواهد کرد.

روش دیگری نیز برای انجام اینکار وجود دارد. نیاز است افزونه‌ی به نام Entity Framework Power Tools را دریافت کنید. پس از نصب، از منوی Entity Framework آن گزینه‌ی «Reverse Engineer Code First» را انتخاب نمائید. در اینجا می‌توان مشخصات اتصال به بانک اطلاعاتی را تعریف و سپس نسبت به تولید خودکار کدهای مدل‌ها و DbContext مرتبط اقدام کرد.



استراتژی‌های مقدماتی تشکیل بانک اطلاعاتی در EF Code first

اگر مثال این سری را دنبال کرده باشید، مشاهده کرده‌اید که با اولین بار اجرای برنامه، یک بانک اطلاعاتی پیش فرض نیز تولید خواهد شد. یا اگر تعاریف ویژگی‌های یک فیلد را تغییر دادیم، نیاز است تا بانک اطلاعاتی را دستی drop کرده و اجازه دهیم تا بانک اطلاعاتی جدیدی بر اساس تعاریف جدید مدل‌ها تشکیل شود که ... هیچکدام از این‌ها بهینه نیستند.
در اینجا دو استراتژی مقدماتی را در حین آغاز یک برنامه می‌توان تعریف کرد:

System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new DropCreateDatabaseIfModelChanges<Context>());
// or
System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new DropCreateDatabaseAlways<Context>());

می‌توان بانک اطلاعاتی را در صورت تغییر اطلاعات یک مدل به صورت خودکار drop کرده و نسبت به ایجاد نمونه‌ای جدید اقدام کرد (DropCreateDatabaseIfModelChanges)؛ یا در حین آزمایش برنامه همیشه (DropCreateDatabaseAlways) با شروع برنامه، ابتدا باید بانک اطلاعاتی drop شده و سپس نمونه جدیدی تولید گردد.
محل فراخوانی این دستور هم باید در نقطه آغازین برنامه، پیش از وهله سازی اولین DbContext باشد. مثلا در برنامه‌های وب در متد Application_Start فایل global.asax.cs یا در برنامه‌های WPF در متد سازنده کلاس App می‌توان بانک اطلاعاتی را آغاز نمود.
البته الزامی به استفاده از کلاس‌های DropCreateDatabaseIfModelChanges یا DropCreateDatabaseAlways وجود ندارد. می‌توان با پیاده سازی اینترفیس IDatabaseInitializer از نوع کلاس Context تعریف شده در برنامه، همان عملیات را شبیه سازی کرد یا سفارشی نمود:

public class MyInitializer : IDatabaseInitializer<Context>
{
public void InitializeDatabase(Context context)
{
if (context.Database.Exists() ||
context.Database.CompatibleWithModel(throwIfNoMetadata: false))
context.Database.Delete();

context.Database.Create();
}
}

سپس برای استفاده از این کلاس در ابتدای برنامه، خواهیم داشت:

System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new MyInitializer());


نکته:
اگر از یک بانک اطلاعاتی موجود استفاده می‌کنید (محیط کاری) و نیازی به پیش فرض‌های EF Code first ندارید و همچنین این بانک اطلاعاتی نیز نباید drop شود یا تغییر کند، می‌توانید تمام این پیش فرض‌ها را با دستور زیر غیرفعال کنید:

Database.SetInitializer<Context>(null);

بدیهی است این دستور نیز باید پیش از ایجاد اولین وهله از شیء DbContext فراخوانی شود.


همچنین باید درنظر داشت که در آخرین نگارش‌های پایدار EF Code first، این موارد بهبود یافته‌اند و مبحثی تحت عنوان DB Migration ایجاد شده است تا نیازی نباشد هربار بانک اطلاعاتی drop شود و تمام اطلاعات از دست برود. می‌توان صرفا تغییرات کلاس‌ها را به بانک اطلاعاتی اعمال کرد که به صورت جداگانه، در قسمتی مجزا بررسی خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به drop بانک اطلاعاتی نخواهد بود. به صورت پیش فرض در صورت از دست رفتن اطلاعات یک استثناء را سبب خواهد شد (که توسط برنامه نویس قابل تنظیم است) و در حالت خودکار یا دستی با تنظیمات ویژه قابل اعمال است.



تنظیم استراتژی‌های آغاز بانک اطلاعاتی در فایل کانفیگ برنامه

الزامی ندارد که حتما متد Database.SetInitializer را دستی فراخوانی کنیم. با اندکی تنظیم فایل‌های app.config و یا web.config نیز می‌توان نوع استراتژی مورد استفاده را تعیین کرد:

<appSettings>
<add key="DatabaseInitializerForType MyNamespace.MyDbContextClass, MyAssembly"
value="MyNamespace.MyInitializerClass, MyAssembly" />
</appSettings>

<appSettings>
<add key="DatabaseInitializerForType MyNamespace.MyDbContextClass, MyAssembly"
value="Disabled" />
</appSettings>

یکی از دو حالت فوق باید در قسمت appSettings فایل کانفیگ برنامه تنظیم شود. حالت دوم برای غیرفعال کردن پروسه آغاز بانک اطلاعاتی و اعمال تغییرات به آن، بکار می‌رود.
برای نمونه در مثال جاری، جهت استفاده از کلاس MyInitializer فوق، می‌توان از تنظیم زیر نیز استفاده کرد:

<appSettings>
<add key="DatabaseInitializerForType EF_Sample01.Context, EF_Sample01"
value="EF_Sample01.MyInitializer, EF_Sample01" />
</appSettings>



اجرای کدهای ویژه در حین تشکیل یک بانک اطلاعاتی جدید

امکان سفارشی سازی این آغاز کننده‌های پیش فرض نیز وجود دارد. برای مثال:

public class MyCustomInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<Context>
{
protected override void Seed(Context context)
{
context.Blogs.Add(new Blog { AuthorName = "Vahid", Title = ".NET Tips" });
context.Database.ExecuteSqlCommand("CREATE INDEX IX_title ON tblBlogs (title)");
base.Seed(context);
}
}

در اینجا با ارث بری از کلاس DropCreateDatabaseIfModelChanges یک آغاز کننده سفارشی را تعریف کرده‌ایم. سپس با تحریف متد Seed آن می‌توان در حین آغاز یک بانک اطلاعاتی، تعدادی رکورد پیش فرض را به آن افزود. کار ذخیره سازی نهایی در متد base.Seed انجام می‌شود.
برای استفاده از آن اینبار در حین فراخوانی متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer، از کلاس MyCustomInitializer استفاده خواهیم کرد.
و یا توسط متد context.Database.ExecuteSqlCommand می‌توان دستورات SQL را مستقیما در اینجا اجرا کرد. عموما دستوراتی در اینجا مدنظر هستند که توسط ORMها پشتیبانی نمی‌شوند. برای مثال تغییر collation یک ستون یا افزودن یک ایندکس و مواردی از این دست.


سطح دسترسی مورد نیاز جهت فراخوانی متد Database.SetInitializer

استفاده از متدهای آغاز کننده بانک اطلاعاتی نیاز به سطح دسترسی بر روی بانک اطلاعاتی master را در SQL Server دارند (زیرا با انجام کوئری بر روی این بانک اطلاعاتی مشخص می‌شود، آیا بانک اطلاعاتی مورد نظر پیشتر تعریف شده است یا خیر). البته این مورد حین کار با SQL Server CE شاید اهمیتی نداشته باشد. بنابراین اگر کاربری که با آن به بانک اطلاعاتی متصل می‌شویم سطح دسترسی پایینی دارد نیاز است Persist Security Info=True را به رشته اتصالی اضافه کرد. البته این مورد را پس از انجام تغییرات بر روی بانک اطلاعاتی جهت امنیت بیشتر حذف کنید (یا به عبارتی در محیط کاری Persist Security Info=False باید باشد).

Server=(local);Database=yourDatabase;User ID=yourDBUser;Password=yourDBPassword;Trusted_Connection=False;Persist Security Info=True


تعیین Schema و کاربر فراخوان دستورات SQL

در EF Code first به صورت پیش فرض همه چیز بر مبنای کاربری با دسترسی مدیریتی یا dbo schema در اس کیوال سرور تنظیم شده است. اما اگر کاربر خاصی برای کار با دیتابیس تعریف گردد که در هاست‌های اشتراکی بسیار مرسوم است، دیگر از دسترسی مدیریتی dbo خبری نخواهد بود. اینبار نام جداول ما بجای dbo.tableName مثلا someUser.tableName می‌باشند و عدم دقت به این نکته، اجرای برنامه را غیرممکن می‌سازد.
برای تغییر و تعیین صریح کاربر متصل شده به بانک اطلاعاتی اگر از متادیتا استفاده می‌کنید، روش زیر باید بکارگرفته شود:

[Table("tblBlogs", Schema="someUser")]    
public class Blog

و یا در حالت بکارگیری Fluent API به نحو زیر قابل تنظیم است:

modelBuilder.Entity<Blog>().ToTable("tblBlogs", schemaName:"someUser");






نظرات مطالب
آشنایی با Gridify
سلام؛ روی یک پروژه خام webapi هم تست کردم این مشکل وجود داشت:

 
[ApiController]
[Route("[controller]")]
public class WeatherForecastController : ControllerBase
{
    private static readonly string[] Summaries = new[]
    {
        "Freezing", "Bracing", "Chilly", "Cool", "Mild", "Warm", "Balmy", "Hot", "Sweltering", "Scorching"
    };

    private readonly ILogger<WeatherForecastController> _logger;

    public WeatherForecastController(ILogger<WeatherForecastController> logger)
    {
        _logger = logger;
    }

    [HttpGet(Name = "GetWeatherForecast")]
    public IActionResult Get([FromQuery] GridifyQuery filter)
    {
        var weatherForecasts = Enumerable.Range(1, 5).Select(index => new WeatherForecast
            {
                Date = DateOnly.FromDateTime(DateTime.Now.AddDays(index)),
                TemperatureC = Random.Shared.Next(-20, 55),
                Summary = Summaries[Random.Shared.Next(Summaries.Length)]
            })
            .ToArray();

        return Ok(weatherForecasts.AsQueryable().ApplyFilteringOrderingPaging(filter));
    }
}
مطالب
جستجوی یک property در model یا object

گاهی نیاز هست در بین property‌های model‌های مختلفی که از یک مدل base ارث بری کرده اند، جستجویی را انجام دهیم؛ همانند مدل زیر:

    #region my model

    [KnownType(typeof(model1))]
    [KnownType(typeof(model2))]
    [KnownType(typeof(model3))]
    public class TaskGroupObjects : List<IBaseObject>
    {
        #region sortFields
        class compare : IComparer<IBaseObject>
        {
            public int Compare(IBaseObjectfield1, IBaseObjectfield2)
            {
                return field1.Order - field2.Order;
            }
        }

        public void sortByOrder()
        {
            Sort(new compare());
        }
        #endregion
    }
اینکه model، هیچ property ای که منجر به مشخص شدن type آن بشود را نداشته باشد هم آزار دهنده هست. متد زیر مدل را بررسی و در بین property‌های مدل پاس داده شده اگر property مد نظر ما را پیدا کند، مقدار true را برمیگرداند:
public static bool HasProperty(this object your model, string propertyName)
{
    return obj.GetType().GetProperty(propertyName) != null;
}
نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 11 - بررسی رابطه‌ی Self Referencing

یک نکته‌ی تکمیلی: تاثیر فراخوانی متد AsNoTracking بر روی کوئری‌های خود ارجاعی

همانطور که در مطلب «مباحث تکمیلی مدل‌های خود ارجاع دهنده در EF Code first» هم مشاهده کردید، خود EF، قابلیت تشکیل درخت نهایی خود ارجاع دهنده را دارد و به این ترتیب کوئری گرفتن از نتیجه‌ی آن، بسیار ساده می‌شود. اما ... اگر در این بین، از متد AsNoTracking برای بهینه سازی، کاهش میزان حافظه و حذف پروکسی‌های ردیابی تغییرات EF استفاده شود، دیگر این درخت خودکار، تشکیل نخواهد شد. برای پوشش این حالت می‌توان به صورت زیر عمل کرد:

الف) تشکیل یک کلاس پایه برای تعریف ساده‌تر و مشخص رابطه‌های خود ارجاعی

public abstract class BaseEntity
{
    public int Id { get; set; }
}

public abstract class BaseSelfReferencingEntity<TSelfEntity> : BaseEntity
    where TSelfEntity : BaseEntity
{
    public virtual TSelfEntity? Reply { set; get; }

    public int? ReplyId { get; set; }

    public virtual ICollection<TSelfEntity>? Children { get; set; }
}

که ساختار معرفی شده‌ی در اینجا، با توضیحات موجود در متن، انطباق دارد.

ب) پر کردن درخت نهایی حاصل به صورت دستی:

چون دیگر EF این درخت را برای ما تشکیل نمی‌دهد، اکنون باید خودمان کار تشکیل آن‌را به صورت زیر انجام دهیم:

public static class SelfReferencingExtensions
{ 
    public static List<TEntity> ToSelfReferencingTree<TEntity>(this ICollection<TEntity>? originalList)
        where TEntity : BaseSelfReferencingEntity<TEntity>
    {
        var results = new List<TEntity>();

        if (originalList is null || originalList.Count == 0)
        {
            return results;
        }

        foreach (var rootItem in originalList.Where(x => !x.ReplyId.HasValue))
        {
            results.Add(rootItem);
            AppendChildren(originalList, rootItem);
        }

        return results;
    }

    private static void AppendChildren<TEntity>(ICollection<TEntity> originalList, TEntity parentItem)
        where TEntity : BaseSelfReferencingEntity<TEntity>
    {
        foreach (var kid in originalList.Where(x => x.ReplyId.HasValue && x.ReplyId.Value == parentItem.Id))
        {
            parentItem.Children ??= new List<TEntity>();
            parentItem.Children.Add(kid);
            AppendChildren(originalList, kid);
        }
    }
}

در اینجا کار تشکیل درخت نهایی، با استفاده از یک متد بازگشتی، انجام می‌شود.

پس از این مقدمات، نحوه‌ی استفاده از آن به صورت زیر است:

var comments = await _comments.AsNoTracking()
            .Where(x => x.ParentId == postId)
            .OrderBy(x => x.Id)
            .Take(count)
            .ToListAsync();

var commentsTree = comments.ToSelfReferencingTree();

کوئری نویسی ابتدایی آن، کاملا استاندارد و بدون هیچگونه نکته‌ی خاصی است. ابتدا تمام نظرات یک مطلب (به صورت AsNoTracking) بازگشت داده می‌شوند و سپس متد ToSelfReferencingTree کار اتصالات نهایی درخت پاسخ‌ها را به صورت خودکار انجام می‌دهد.

مطالب
آزمون واحد در MVVM به کمک تزریق وابستگی
یکی از خوبی‌های استفاده از Presentation Pattern‌ها بالا بردن تست پذیری برنامه و در نتیجه نگهداری کد می‌باشد.
MVVM الگوی محبوب برنامه نویسان WPF و Silverlight می‌باشد.  به صرف استفاده از الگوی MVVM نمی‌توان اطمینان داشت که ViewModel کاملا تست پذیری داریم. به عنوان مثلا اگر در ViewModel خود مستقیما DialogBox کنیم یا ارجاعی از View دیگری داشته باشیم نوشتن آزمون‌های واحد تقریبا غیر ممکن می‌شود. قبلا درباره‌ی این مشکلات و راه حل آن مطلب در سایت منتشر شده است : 
در این مطلب قصد داریم سناریویی را بررسی کنیم که ViewModel از Background Worker جهت انجام عملیات مانند دریافت داده‌ها استفاده می‌کند.
Background Worker کمک می‌کند تا اعمال طولانی در یک Thread دیگر اجرا شود در نتیجه رابط کاربری Freeze نمی‌شود.
به این مثال ساده توجه کنید : 
    public class BackgroundWorkerViewModel : BaseViewModel
    {
        private List<string> _myData;

        public BackgroundWorkerViewModel()
        {
            LoadDataCommand = new RelayCommand(OnLoadData);
        }

        public RelayCommand LoadDataCommand { get; set; }

        public List<string> MyData
        {
            get { return _myData; }
            set
            {
                _myData = value;
                RaisePropertyChanged(() => MyData);
            }
        }

        public bool IsBusy { get; set; }

        private void OnLoadData()
        {
            var backgroundWorker = new BackgroundWorker();
            backgroundWorker.DoWork += (sender, e) =>
                             {
                                 MyData = new List<string> {"Test"};
                                 Thread.Sleep(1000);
                             };
            backgroundWorker.RunWorkerCompleted += (sender, e) => { IsBusy = false; };
            backgroundWorker.RunWorkerAsync();
        }
    }

در این ViewModel با اجرای دستور LoadDataCommand داده‌ها از یک منبع داده دریافت می‌شود. این عمل می‌تواند چند ثانیه طول بکشد ، در نتیجه برای قفل نشدن رابط کاربر این عمل را به کمک Background Worker به صورت Async در پشت صحنه انجام شده است.
آزمون واحد این ViewModel اینگونه خواهد بود : 
    [TestFixture]
    public class BackgroundWorkerViewModelTest
    {
        #region Setup/Teardown

        [SetUp]
        public void SetUp()
        {
            _backgroundWorkerViewModel = new BackgroundWorkerViewModel();
        }

        #endregion

        private BackgroundWorkerViewModel _backgroundWorkerViewModel;

        [Test]
        public void TestGetData()
        {
              
            _backgroundWorkerViewModel.LoadDataCommand.Execute(_backgroundWorkerViewModel);

            Assert.NotNull(_backgroundWorkerViewModel.MyData);
            Assert.IsNotEmpty(_backgroundWorkerViewModel.MyData);
        }
    }

با اجرای این آزمون واحد نتیجه با آن چیزی که در زمان اجرا رخ می‌دهد متفاوت است و با وجود صحیح بودن کدها آزمون واحد شکست می‌خورد.
چون Unit Test به صورت همزمان اجرا می‌شود و برای عملیات‌های پشت صحنه صبر نمی‌کند در نتیحه این آزمون واحد شکست می‌خورد.

آزمون واحد شکست خورده

یک راه حل تزریق BackgroundWorker به صورت وابستگی به ViewModel می‌باشد. همانطور که قبلا اشاره شده یکی از مزایای استفاده از تکنیک‌های تزریق وابستگی  سهولت Unit testing می‌باشد.
در نتیجه یک Interface عمومی و 2  پیاده سازی همزمان و غیر همزمان جهت استفاده در برنامه‌ی واقعی و آزمون واحد تهیه می‌کنیم : 
   public interface IWorker
    {
        void Run(DoWorkEventHandler doWork);
        void Run(DoWorkEventHandler doWork, RunWorkerCompletedEventHandler onComplete);
    }
جهت استفاده در برنامه‌ی واقعی : 
    public class AsyncWorker : IWorker
    {
        public void Run(DoWorkEventHandler doWork)
        {
            Run(doWork, null);
        }

        public void Run(DoWorkEventHandler doWork, RunWorkerCompletedEventHandler onComplete)
        {
            var backgroundWorker = new BackgroundWorker();
            backgroundWorker.DoWork += doWork;
            if (onComplete != null)
                backgroundWorker.RunWorkerCompleted += onComplete;
            backgroundWorker.RunWorkerAsync();
            

        }
    }
جهت اجرا در آزمون واحد : 
    public class SyncWorker : IWorker
    {
        #region IWorker Members

        public void Run(DoWorkEventHandler doWork)
        {
            Run(doWork, null);
        }

        public void Run(DoWorkEventHandler doWork, RunWorkerCompletedEventHandler onComplete)
        {
            Exception error = null;
            var doWorkEventArgs = new DoWorkEventArgs(null);
            try
            {
                doWork(this, doWorkEventArgs);
            }
            catch (Exception ex)
            {
                error = ex;
                throw;
            }
            finally
            {
                onComplete(this, new RunWorkerCompletedEventArgs(doWorkEventArgs.Result, error, doWorkEventArgs.Cancel));
            }
        }

        #endregion
    }
در نتیجه ViewModel اینگونه تغییر خواهد کرد :
    public class BackgroundWorkerViewModel : BaseViewModel
    {
        private readonly IWorker _worker;
        private List<string> _myData;

        public BackgroundWorkerViewModel(IWorker worker)
        {
            _worker = worker;
            LoadDataCommand = new RelayCommand(OnLoadData);
        }

        public RelayCommand LoadDataCommand { get; set; }

        public List<string> MyData
        {
            get { return _myData; }
            set
            {
                _myData = value;
                RaisePropertyChanged(() => MyData);
            }
        }

        public bool IsBusy { get; set; }

        private void OnLoadData()
        {
            IsBusy = true; // view is bound to IsBusy to show 'loading' message.

            _worker.Run(
                (sender, e) =>
                    {
                        MyData = new List<string> {"Test"};
                        Thread.Sleep(1000);
                    },
                (sender, e) => { IsBusy = false; });
        }
    }

کلاس مربوطه به آزمون واحد را مطابق با تغییرات ViewModel :
    [TestFixture]
    public class BackgroundWorkerViewModelTest
    {
        #region Setup/Teardown

        [SetUp]
        public void SetUp()
        {
            _backgroundWorkerViewModel = new BackgroundWorkerViewModel(new SyncWorker());
        }

        #endregion

        private BackgroundWorkerViewModel _backgroundWorkerViewModel;

        [Test]
        public void TestGetData()
        {
              
            _backgroundWorkerViewModel.LoadDataCommand.Execute(_backgroundWorkerViewModel);

            Assert.NotNull(_backgroundWorkerViewModel.MyData);
            Assert.IsNotEmpty(_backgroundWorkerViewModel.MyData);
        }
    }

اکنون اگر Unit Test را اجرا کنیم نتیجه اینگونه خواهد بود :




 
مطالب
استفاده از خاصیت Local در Entity Framework
زمانی که از LINQ To Entity  استفاده می‌کنیم، با هر بار اجرای یک کوئری، این کوئری به سمت دیتابیس ارسال شده و اطلاعات مورد نظر را بازیابی می‌کند. حال اگر ما موجودیت جدیدی را به Context جاری اضافه کرده ولی آن را ذخیره نکرده باشیم، به علت عدم وجود موجودیت در دیتابیس (در حافظه وجود دارد) کوئری ارسالی ما این موجودیت جدید را شامل نمی‌شود. البته شایان ذکر است زمانیکه از متد Find استفاده می‌کنیم، به صورت پیش فرض ابتدا داخل حافظه کاوش شده و در صورت عدم وجود اطلاعات، کوئری را در دیتابیس اجرا می‌کند.
نکته قابل توجه این است که بعنوان مثال ما نیاز داریم یک لیست از موجودیت‌ها را به اشکال زیر داشته باشیم.
  1. به صورت لیست
  2. به صورت لیست sort شده براساس Name
  3. فیلتر بر روی لیستی از فیلدهای موجود
  4. این  لیست باید شامل تمامی داده‌های موجود (چه در رم و چه در دیتابیس) باشد.
نکته: توسط متد ToList میتوان به لیستی از موجودیت‌های مورد نظر دست یافت ولی امکان استفاده از تمامی داده‌های موجود (چه در رم و چه در دیتابیس) میسر نمی‌باشد.
کلاس DbSet خاصیتی به نام Local دارد که امکان استفاده از  تمامی داده‌های موجود را به ما می‌دهد و شامل هر داده‌ای که از دیتابیس Load شده، هر داده‌ای که اضافه شده، هر داده‌ای  که پاک شده (Delete Flag) ولی هنوز ذخیره نشده می‌شود. بنابراین در هنگام استفاده باید توجه داشت به علت اینکه هیچ نوع کوئری به دیتابیس ارسال نشده، قطعه کد زیر دارای مقدار Destinations in memory: 0 خواهد بود
    private static void GetLocalDestinationCount()
    {
        using (var context = new BreakAwayContext())
        {
            var count = context.Destinations.Local.Count;
            Console.WriteLine("Destinations in memory: {0}", count);
        }
    }

استفاده از متد Load
برای مثال می‌توانیم از Foreach استفاده کنیم و تمام اطلاعات مورد نظر را بدست آوریم
    private static void GetLocalDestinationCount()
    {
        using (var context = new BreakAwayContext())
        {
            foreach (var destination in context.Destinations)
            {
                Console.WriteLine(destination.Name);
            }
            var count = context.Destinations.Local.Count;
            Console.WriteLine("Destinations in memory: {0}", count);
        }
    }
کد بالا یک حلقه بر روی موجودیت‌های Destinations است که نیازی به توضیح خاصی ندارد.
حال با استفاده از متد Load قادر به جمع آوری اطلاعات دیتابیس به داخل رم نیز خواهیم بود و کد بالا تمیزتر خواهد شد.
    private static void GetLocalDestinationCountWithLoad()
    {
        using (var context = new BreakAwayContext())
        {
            context.Destinations.Load();
            var count = context.Destinations.Local.Count;
            Console.WriteLine("Destinations in memory: {0}", count);
        }
    }
متد Load یک extension method روی IQueryable<T> است که در فضای نام System.Data.Entity موجود است. پس امکان اجرای یک  LINQ query و سپس Load کردن آن را در حافظه را خواهیم داشت.
به کد زیر توجه کنید:
    private static void LoadAustralianDestinations()
    {
        using (var context = new BreakAwayContext())
        {
            var query = from d in context.Destinations
                        where d.Country == "Australia"
                        select d;
            query.Load();
            var count = context.Destinations.Local.Count;
            Console.WriteLine("Aussie destinations in memory: {0}", count);
        }
    }
همچنین ما قادر به استفاده از  LINQ query روی داده‌های Local که این متد در حافظه جمع آوری کرده، نیز خواهیم بود. 
به کد زیر توجه کنید.
    private static void LocalLinqQueries()
    {
        using (var context = new BreakAwayContext())
        {
            context.Destinations.Load();
            var sortedDestinations = from d in context.Destinations.Local
                                     orderby d.Name
                                     select d;
            Console.WriteLine("All Destinations:");
            foreach (var destination in sortedDestinations)
            {
                Console.WriteLine(destination.Name);

            }
        }
        var aussieDestinations = from d in context.Destinations.Local
                                 where d.Country == "Australia"
                                 select d;
        Console.WriteLine();
        Console.WriteLine("Australian Destinations:");
        foreach (var destination in aussieDestinations)
        {
            Console.WriteLine(destination.Name);
        }
    }
ابتدا کلیه داده‌ها Load می‌شود سپس به وسیله Foreach نام‌ها استخراج می‌شوند. سپس ار همان داده‌ها جهت اعمال فیلتر، استفاده مشود.

تفاوت بین Linq provider‌های مختلف:

عموماً دیتابیسها حساس به حروف کوچک و بزرگ نیستند؛ به عنوان مثال اگر Great و great در دیتابیس وجود داشته باشند اگر به دیتابیس کوئری اسال شود و درخواست great  داشته باشد هر دو را شامل میشود. حال اگر از Local استفاده شود به جهت اینکه در واقع از Linq to Object استفاده می‌کند فقط great را شامل خواهد شد.
تفاوت دیگر این است که LINQ to Object از متد Last پشتیبانی می‌کند ولی LINQ to Entities خیر.
در پست بعدی قصد دارم در مورد ObservableCollection توضیحاتی کلی بدهم.
مطالب
مروری بر کاربردهای Action و Func - قسمت چهارم
طراحی API برنامه توسط Actionها

روش مرسوم طراحی Fluent interfaces، جهت ارائه روش ساخت اشیاء مسطح به کاربران بسیار مناسب هستند. اما اگر سعی در تهیه API عمومی برای کار با اشیاء چند سطحی مانند معرفی فایل‌های XML توسط کلاس‌های سی شارپ کنیم، اینبار Fluent interfaces آنچنان قابل استفاده نخواهند بود و نمی‌توان این نوع اشیاء را به شکل روانی با کنار هم قرار دادن زنجیر وار متدها تولید کرد. برای حل این مشکل روش طراحی خاصی در نگارش‌های اخیر NHibernate معرفی شده است به نام loquacious interface که این روزها در بسیاری از APIهای جدید شاهد استفاده از آن هستیم و در ادامه با پشت صحنه و طرز تفکری که در حین ساخت این نوع API وجود دارد آشنا خواهیم شد.

در ابتدا کلاس‌های مدل زیر را در نظر بگیرید که قرار است توسط آن‌ها ساختار یک جدول از کاربر دریافت شود:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace Test
{
    public class Table
    {
        public Header Header { set; get; }
        public IList<Cell> Cells { set; get; }
        public float Width { set; get; }
    }

    public class Header
    {
        public string Title { set; get; }
        public DateTime Date { set; get; }
        public IList<Cell> Cells { set; get; }
    }

    public class Cell
    {
        public string Caption { set; get; }
        public float Width { set; get; }
    }
}
در روش طراحی loquacious interface به ازای هر کلاس مدل، یک کلاس سازنده ایجاد خواهد شد. اگر در کلاس جاری، خاصیتی از نوع کلاس یا لیست باشد، برای آن نیز کلاس سازنده خاصی درنظر گرفته می‌شود و این روند ادامه پیدا می‌کند تا به خواصی از انواع ابتدایی مانند int و string برسیم:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace Test
{
    public class TableApi
    {
        public Table CreateTable(Action<TableCreator> action)
        {
            var creator = new TableCreator();
            action(creator);
            return creator.TheTable;
        }
    }

    public class TableCreator
    {
        readonly Table _theTable = new Table();
        internal Table TheTable
        {
            get { return _theTable; }
        }

        public void Width(float value)
        {
            _theTable.Width = value;
        }

        public void AddHeader(Action<HeaderCreator> action)
        {
            _theTable.Header = ...
        }

        public void AddCells(Action<CellsCreator> action)
        {
            _theTable.Cells = ...
        }        
    }
}
نقطه آغازین API ایی که در اختیار استفاده کنندگان قرار می‌گیرد با متد CreateTable ایی شروع می‌شود که ساخت شیء جدول را به ظاهر توسط یک Action به استفاده کننده واگذار کرده است، اما توسط کلاس TableCreator او را مقید و راهنمایی می‌کند که چگونه باید اینکار را انجام دهد.
همچنین در بدنه متد CreateTable، نکته نحوه دریافت خروجی از Action ایی که به ظاهر خروجی خاصی را بر نمی‌گرداند نیز قابل مشاهده است.
همانطور که عنوان شد کلاس‌های xyzCreator تا رسیدن به خواص معمولی و ابتدایی پیش می‌روند. برای مثال در سطح اول چون خاصیت عرض از نوع float است، صرفا با یک متد معمولی دریافت می‌شود. دو خاصیت دیگر نیاز به Creator دارند تا در سطحی دیگر برای آن‌ها سازنده‌های ساده‌تری را طراحی کنیم.
همچنین باید دقت داشت که در این طراحی تمام متدها از نوع void هستند. اگر قرار است خاصیتی را بین خود رد و بدل کنند، این خاصیت به صورت internal تعریف می‌شود تا در خارج از کتابخانه قابل دسترسی نباشد و در intellisense ظاهر نشود.
مرحله بعد، ایجاد دو کلاس HeaderCreator و CellsCreator است تا کلاس TableCreator تکمیل گردد:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace Test
{
    public class CellsCreator
    {
        readonly IList<Cell> _cells = new List<Cell>();
        internal IList<Cell> Cells
        {
            get { return _cells; }
        }

        public void AddCell(string caption, float width)
        {
            _cells.Add(new Cell { Caption = caption, Width = width });
        }
    }

    public class HeaderCreator
    {
        readonly Header _header = new Header();
        internal Header Header
        {
            get { return _header; }
        }

        public void Title(string title)
        {
            _header.Title = title;
        }

        public void Date(DateTime value)
        {
            _header.Date = value;
        }

        public void AddCells(Action<CellsCreator> action)
        {
            var creator = new CellsCreator();
            action(creator);
            _header.Cells = creator.Cells;
        }
    }
}
نحوه ایجاد کلاس‌های Builder و یا Creator این روش بسیار ساده و مشخص است:
مقدار هر خاصیت معمولی توسط یک متد ساده void دریافت خواهد شد.
هر خاصیتی که اندکی پیچیدگی داشته باشد، نیاز به یک Creator جدید خواهد داشت.
کار هر Creator بازگشت دادن مقدار یک شیء است یا نهایتا ساخت یک لیست از یک شیء. این مقدار از طریق یک خاصیت internal بازگشت داده می‌شود.

البته عموما بجای معرفی مستقیم کلاس‌های Creator از یک اینترفیس معادل آن‌ها استفاده می‌شود. سپس کلاس Creator را internal تعریف می‌کنند تا خارج از کتابخانه قابل دسترسی نباشد و استفاده کننده نهایی فقط با توجه به متدهای void تعریف شده در interface کار تعریف اشیاء را انجام خواهد داد.

در نهایت، مثال تکمیل شده ما به شکل زیر خواهد بود:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace Test
{
    public class TableCreator
    {
        readonly Table _theTable = new Table();
        internal Table TheTable
        {
            get { return _theTable; }
        }

        public void Width(float value)
        {
            _theTable.Width = value;
        }

        public void AddHeader(Action<HeaderCreator> action)
        {
            var creator = new HeaderCreator();
            action(creator);
            _theTable.Header = creator.Header;
        }

        public void AddCells(Action<CellsCreator> action)
        {
            var creator = new CellsCreator();
            action(creator);
            _theTable.Cells = creator.Cells;
        }
    }

    public class CellsCreator
    {
        readonly IList<Cell> _cells = new List<Cell>();
        internal IList<Cell> Cells
        {
            get { return _cells; }
        }

        public void AddCell(string caption, float width)
        {
            _cells.Add(new Cell { Caption = caption, Width = width });
        }
    }

    public class HeaderCreator
    {
        readonly Header _header = new Header();
        internal Header Header
        {
            get { return _header; }
        }

        public void Title(string title)
        {
            _header.Title = title;
        }

        public void Date(DateTime value)
        {
            _header.Date = value;
        }

        public void AddCells(Action<CellsCreator> action)
        {
            var creator = new CellsCreator();
            action(creator);
            _header.Cells = creator.Cells;
        }
    }
}
نحوه استفاده از این طراحی نیز جالب توجه است:
var data = new TableApi().CreateTable(table =>
            {
                table.Width(1);
                table.AddHeader(header=>
                {
                    header.Title("new rpt");
                    header.Date(DateTime.Now);
                    header.AddCells(cells=>
                    {
                        cells.AddCell("cell 1", 1);
                        cells.AddCell("cell 2", 2);
                    });
                });
                table.AddCells(tableCells=>
                {
                    tableCells.AddCell("c 1", 1);
                    tableCells.AddCell("c 2", 2);
                });
            });

این نوع طراحی مزیت‌های زیادی را به همراه دارد:
الف) ساده سازی طراحی اشیاء چند سطحی و تو در تو
ب) امکان درنظر گرفتن مقادیر پیش فرض برای خواص
ج) ساده‌تر سازی تعاریف لیست‌ها
د) استفاده کنندگان در حین استفاده نهایی و تعریف اشیاء به سادگی می‌توانند کدنویسی کنند (مثلا سلول‌ها را با یک حلقه اضافه کنند).
ه) امکان بهتر استفاده از امکانات Intellisense. برای مثال فرض کنید یکی از خاصیت‌هایی که قرار است برای آن Creator درست کنید یک interface را می‌پذیرد. همچنین در برنامه خود چندین پیاده سازی کمکی از آن نیز وجود دارد. یک روش این است که مستندات قابل توجهی را تهیه کنید تا این امکانات توکار را گوشزد کند؛ روش دیگر استفاده از طراحی فوق است. در اینجا در کلاس Creator ایجاد شده چون امکان معرفی متد وجود دارد، می‌توان امکانات توکار را توسط این متدها نیز معرفی کرد و به این ترتیب Intellisense تبدیل به راهنمای اصلی کتابخانه شما خواهد شد.
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
یک نکته‌ی تکمیلی: امکان فراخوانی کدهای #C از طریق کدهای جاوااسکریپت، در برنامه‌های Blazor

در مطلب جاری، روش فراخوانی توابع جاوااسکریپتی را از طریق کدهای #C برنامه‌های Blazor بررسی کردیم؛ عکس آن نیز میسر است و یکی از کاربردهای آن، ارسال نتایج کتابخانه‌های جاوااسکریپتی، به کدهای یک کامپوننت است. برای مثال کاربری در یک کامپوننت تقویم باز شده، روزی را انتخاب می‌کند. می‌خواهیم نتیجه‌ی این انتخاب او را که در سمت کدهای جاوااسکریپتی رخ‌داده، به نحوی به کدهای #C یک کامپوننت منتقل کنیم و یا حتی محاسباتی را در سمت کدهای #C انجام دهیم و به کدهای جاوااسکریپتی منتقل کنیم.

الف) فراخوانی متدهای استاتیک #C از طریق کدهای جاوااسکریپتی
فرض کنید متد استاتیک HelpMessage را می‌خواهیم از طریق کدهای جاوااسکریپتی فراخوانی کنیم. برای این منظور، یک چنین تابعی باید به ویژگی JSInvokable مزین شود:
@page "/js-sample"


<button class="btn btn-primary" onclick="JsFunctionHelper.invokeDotnetStaticFunction()">Invoke Static Method</button>

@code
{
    [JSInvokable]
    public static Task<string> HelpMessage()
    {
        return Task.FromResult("Help text from C# static function");
    }
}
در اینجا یک دکمه را هم مشاهده می‌کنید که از ویژگی onclick استاندارد HTML استفاده کرده‌است. یعنی متدی را که فراخوانی می‌کند، در حقیقت یک کد جاوا اسکریپتی است و نه یک متد #C واقع در کامپوننت جاری.
سپس در سمت در فایل Client\wwwroot\main.js برای فراخوانی متد HelpMessage خواهیم داشت:
window.JsFunctionHelper = {
  invokeDotnetStaticFunction: function () {
    DotNet.invokeMethodAsync("BlazorRazorSample.Client", "HelpMessage").then(
      (data) => {
        console.log(data);
      }
    );
  }
};
در اینجا تابع سراسری جدیدی به نام invokeDotnetStaticFunction تعریف شده‌است (همان تابعی که توسط دکمه‌ی قرار گرفته در کامپوننت فراخوانی می‌شود). این تابع با استفاده از متد DotNet.invokeMethodAsync استاندارد Blazor، کار فراخوانی متد استاتیک HelpMessage واقع در فضای نام BlazorRazorSample.Client را انجام می‌دهد. چون این فراخوانی async است، نتیجه‌ی نهایی را از طریق یک callback دریافت کرده و لاگ می‌کند.

ب) فراخوانی متدهای غیر استاتیک #C از طریق کدهای جاوااسکریپتی
فراخوانی instance methodهای کامپوننت‌ها از طریق کدهای #C، کمی پیچیده‌تر است:
@page "/js-sample"
@implements IDisposable

@inject IJSRuntime jSRuntime

<button class="btn btn-primary" @onclick="CallInstanceMethod">Invoke Instance Method</button>

@code
{
    private DotNetObjectReference<JsSample> objectReference;

    [JSInvokable]
    public string GetAddress()
    {
        return "123 Main Street";
    }

    protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        if(firstRender)
        {
            objectReference = DotNetObjectReference.Create(this);
        }
    }

    private async Task CallInstanceMethod()
    {
        await jSRuntime.InvokeVoidAsync("JsFunctionHelper.invokeDotnetInstanceFunction", objectReference);
    }

    public void Dispose()
    {
        objectReference?.Dispose();
    }
}
- در این حالت نیاز است ارجاعی از وهله‌ی کامپوننت جاری را به متد جاوااسکریپتی ارسال کرد. به همین جهت در ابتدا توسط متد DotNetObjectReference.Create، این ارجاع را ایجاد کرده و سپس توسط متد jSRuntime.InvokeVoidAsync آن‌را به سمت کدهای جاوا اسکریپتی ارسال می‌کنیم. در مثال فوق، JsSample همان نام کامپوننت جاری است.
- همچنین در اینجا onclick تعریف شده، به متدی داخل همین کامپوننت اشاره می‌کند.
- این ارجاع نیز باید در پایان کار کامپوننت، Dispose شود. به همین جهت implements IDisposable@ را مشاهده می‌کنید.

اکنون کدهای جاوا اسکریپتی که از این وهله‌ی دریافتی استفاده می‌کند، به صورت زیر خواهد بود. در این کدها addressProvider همان objectReference دریافتی است که توسط آن می‌توان متد غیراستاتیک GetAddress کامپوننت را فراخوانی کرد:
window.JsFunctionHelper = {
  invokeDotnetInstanceFunction: function (addressProvider) {
    addressProvider.invokeMethodAsync("GetAddress").then((data) => {
      console.log(data);
    });
  }
};
مطالب
Blazor 5x - قسمت 16 - کار با فرم‌ها - بخش 4 - تهیه سرویس‌های آپلود تصاویر
در ادامه می‌خواهیم برای هر اتاق ثبت شده، تعدادی تصویر مرتبط را نیز به سرور آپلود کرده و مشخصات آن‌ها را در بانک اطلاعاتی ثبت کنیم. به همین جهت در این قسمت سرویس ثبت اطلاعات تصاویر در بانک اطلاعاتی و سرویس آپلود فایل‌ها را تهیه می‌کنیم.


تعریف موجودیت و DbSet تصاویر یک اتاق هتل

برای اینکه بتوان اطلاعات تصاویر آپلودی را در بانک اطلاعاتی ثبت کرد، نیاز است یک رابطه‌ی یک به چند را بین یک اتاق و تصاویر مرتبط با آن برقرار کرد. به همین جهت ابتدا به پروژه‌ی BlazorServer.Entities.csproj مراجعه کرده و موجودیت ثبت اطلاعات تصاویر را تعریف می‌کنیم:
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;

namespace BlazorServer.Entities
{
    public class HotelRoomImage
    {
        public int Id { get; set; }

        public string RoomImageUrl { get; set; }

        [ForeignKey("RoomId")]
        public virtual HotelRoom HotelRoom { get; set; }
        public int RoomId { get; set; }
    }
}
که در اینجا باید سر دیگر این رابطه‌ی one-to-many، در جدول HotelRoom نیز تعریف شود:
namespace BlazorServer.Entities
{
    public class HotelRoom
    {
        // ...
        public virtual ICollection<HotelRoomImage> HotelRoomImages { get; set; }
    }
}
در آخر باید این موجودیت جدید را به Context برنامه معرفی کرد. برای اینکار به پروژه‌ی BlazorServer.DataAccess مراجعه کرده و DbSet متناظری را تعریف می‌کنیم:
namespace BlazorServer.DataAccess
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {
        public DbSet<HotelRoomImage> HotelRoomImages { get; set; }

        // ...
    }
}
پس از این تغییرات، نیاز است یکبار دیگر عملیات Migrations را اجرا کرد، تا ساختار متناظر بانک اطلاعاتی این تغییرات ایجاد شود. بنابراین توسط خط فرمان به پوشه‌ی پروژه‌ی BlazorServer.DataAccess وارد شده و دستورات زیر را اجرا می‌کنیم. در اینجا نگارش 5.0.3 باید معادل نگارشی از EF-Core باشد که از آن در حال استفاده‌اید:
dotnet tool update --global dotnet-ef --version 5.0.3
dotnet build
dotnet ef migrations --startup-project ../BlazorServer.App/ add Init --context ApplicationDbContext
dotnet ef --startup-project ../BlazorServer.App/ database update --context ApplicationDbContext
در مورد این دستورات در قسمت 13 بیشتر بحث شده‌است.


تعریف مدل UI متناظر با هر تصویر

همانطور که در قسمت 13 نیز عنوان شد، در حین کار با رابط کاربری برنامه، با موجودیت‌های بانک اطلاعاتی، به صورت مستقیم کار نخواهیم کرد و بر اساس نیازهای برنامه، یکسری کلاس DTO را تعریف می‌کنیم. بنابراین به پروژه‌ی BlazorServer.Models مراجعه کرده و DTO متناظر با HotelRoomImage را به صورت زیر اضافه می‌کنیم:
namespace BlazorServer.Models
{
    public class HotelRoomImageDTO
    {
        public int Id { get; set; }

        public int RoomId { get; set; }

        public string RoomImageUrl { get; set; }
    }
}
و همچنین جهت سهولت تبدیل اطلاعات بین موجودیت تعریف شده و DTO ی آن، نگاشت AutoMapper دو طرفه‌ای را در پروژه‌ی BlazorServer.Models.Mappings برقرار می‌کنیم:
using AutoMapper;
using BlazorServer.Entities;

namespace BlazorServer.Models.Mappings
{
    public class MappingProfile : Profile
    {
        public MappingProfile()
        {
            // ...
            CreateMap<HotelRoomImageDTO, HotelRoomImage>().ReverseMap(); // two-way mapping
        }
    }
}

تعریف سرویس کار با HotelRoomImage

در اینجا نیز همانند سرویسی که برای انجام عملیات تجاری مرتبط با یک اتاق هتل، در قسمت 13 پیاده سازی کردیم، سرویس دیگری را در پروژه‌ی BlazorServer.Services برای کار با تصاویر اتاق‌ها تهیه می‌کنیم:
namespace BlazorServer.Services
{
    public interface IHotelRoomImageService
    {
        Task<int> CreateHotelRoomImageAsync(HotelRoomImageDTO imageDTO);

        Task<int> DeleteHotelRoomImageByImageIdAsync(int imageId);

        Task<int> DeleteHotelRoomImageByRoomIdAsync(int roomId);

        Task<List<HotelRoomImageDTO>> GetHotelRoomImagesAsync(int roomId);
    }
}
برای نمونه بر اساس اطلاعات مدل UI برنامه، نیاز است بتوانیم اطلاعات یک تصویر را ثبت و یا حذف کنیم و یا لیست تصاویر یک اتاق را از بانک اطلاعاتی دریافت کنیم؛ با این پیاده سازی:
namespace BlazorServer.Services
{
    public class HotelRoomImageService : IHotelRoomImageService
    {
        private readonly ApplicationDbContext _dbContext;
        private readonly IMapper _mapper;
        private readonly IConfigurationProvider _mapperConfiguration;

        public HotelRoomImageService(ApplicationDbContext dbContext, IMapper mapper)
        {
            _dbContext = dbContext ?? throw new ArgumentNullException(nameof(dbContext));
            _mapper = mapper ?? throw new ArgumentNullException(nameof(mapper));
            _mapperConfiguration = mapper.ConfigurationProvider;
        }

        public async Task<int> CreateHotelRoomImageAsync(HotelRoomImageDTO imageDTO)
        {
            var image = _mapper.Map<HotelRoomImage>(imageDTO);
            await _dbContext.HotelRoomImages.AddAsync(image);
            return await _dbContext.SaveChangesAsync();
        }

        public async Task<int> DeleteHotelRoomImageByImageIdAsync(int imageId)
        {
            var image = await _dbContext.HotelRoomImages.FindAsync(imageId);
            _dbContext.HotelRoomImages.Remove(image);
            return await _dbContext.SaveChangesAsync();
        }

        public async Task<int> DeleteHotelRoomImageByRoomIdAsync(int roomId)
        {
            var imageList = await _dbContext.HotelRoomImages.Where(x => x.RoomId == roomId).ToListAsync();
            _dbContext.HotelRoomImages.RemoveRange(imageList);
            return await _dbContext.SaveChangesAsync();
        }

        public Task<List<HotelRoomImageDTO>> GetHotelRoomImagesAsync(int roomId)
        {
            return _dbContext.HotelRoomImages
                            .Where(x => x.RoomId == roomId)
                            .ProjectTo<HotelRoomImageDTO>(_mapperConfiguration)
                            .ToListAsync();
        }
    }
}
پس از این تعاریف، به فایل BlazorServer\BlazorServer.App\Startup.cs مراجعه کرده و این سرویس را به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه معرفی می‌کنیم:
namespace BlazorServer.App
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddScoped<IHotelRoomImageService, HotelRoomImageService>();
            // ...


تهیه سرویسی برای آپلود فایل‌های یک برنامه‌ی Blazor Server به سرور

جهت ساده سازی کار آپلود، در برنامه‌های Blazor Server، سرویس جدید FileUploadService را به پروژه‌ی BlazorServer.Services اضافه می‌کنیم:
using Microsoft.AspNetCore.Components.Forms;
using System.Threading.Tasks;

namespace BlazorServer.Services
{
    public interface IFileUploadService
    {
        void DeleteFile(string fileName, string webRootPath, string uploadFolder);
        Task<string> UploadFileAsync(IBrowserFile inputFile, string webRootPath, string uploadFolder);
    }
}
کار آن حذف یک فایل، بر اساس مسیر آن است و همچنین دریافت یک IBrowserFile از کاربر و ذخیره سازی اطلاعات آن در سرور؛ با این پیاده سازی:
using Microsoft.AspNetCore.Components.Forms;
using System;
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;

namespace BlazorServer.Services
{
    public class FileUploadService : IFileUploadService
    {
        private const int MaxBufferSize = 0x10000;

        public void DeleteFile(string fileName, string webRootPath, string uploadFolder)
        {
            var path = Path.Combine(webRootPath, uploadFolder, fileName);
            if (File.Exists(path))
            {
                File.Delete(path);
            }
        }

        public async Task<string> UploadFileAsync(IBrowserFile inputFile, string webRootPath, string uploadFolder)
        {
            createUploadDir(webRootPath, uploadFolder);
            var (fileName, imageFilePath) = getOutputFileInfo(inputFile, webRootPath, uploadFolder);

            using (var outputFileStream = new FileStream(
                        imageFilePath, FileMode.Create, FileAccess.Write,
                        FileShare.None, MaxBufferSize, useAsync: true))
            {
                using var inputStream = inputFile.OpenReadStream();
                await inputStream.CopyToAsync(outputFileStream);
            }

            return $"{uploadFolder}/{fileName}";
        }

        private static (string FileName, string FilePath) getOutputFileInfo(
                    IBrowserFile inputFile, string webRootPath, string uploadFolder)
        {
            var fileName = Path.GetFileName(inputFile.Name);
            var imageFilePath = Path.Combine(webRootPath, uploadFolder, fileName);
            if (File.Exists(imageFilePath))
            {
                var fileNameWithoutExtension = Path.GetFileNameWithoutExtension(fileName);
                var fileExtension = Path.GetExtension(fileName);
                fileName = $"{fileNameWithoutExtension}-{Guid.NewGuid()}{fileExtension}";
                imageFilePath = Path.Combine(webRootPath, uploadFolder, fileName);
            }
            return (fileName, imageFilePath);
        }

        private static void createUploadDir(string webRootPath, string uploadFolder)
        {
            var folderDirectory = Path.Combine(webRootPath, uploadFolder);
            if (!Directory.Exists(folderDirectory))
            {
                Directory.CreateDirectory(folderDirectory);
            }
        }
    }
}
اگر در ASP.NET Core، اطلاعات فایل ارسالی به سرور، توسط IFormFile به اکشن متدهای کنترلرها ارسال می‌شود، در برنامه‌های Blazor Server اینکار توسط IBrowserFile صورت می‌گیرد. کلیات کار با آن، بسیار شبیه به IFormFile است و اگر به مطلب «بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core» مراجعه کنید، تفاوت آنچنانی را مشاهده نخواهید کرد. تنها تفاوت پیاده سازی که در اینجا وجود دارد، نیاز به استفاده‌ی از متد ()inputFile.OpenReadStream جهت دسترسی به محتوای فایل آپلودی، برای ذخیره‌ی آن در سمت سرور است؛ وگرنه مابقی کدهای آپلود آن، با ASP.NET Core یکی است.
همچنین برای دسترسی به IBrowserFile در یک سرویس، نیاز است وابستگی زیر را نیز به پروژه‌ی سرویس‌ها اضافه کرد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Components.Web" Version="5.0.3" />
  </ItemGroup>
</Project>
پس از آن، به فایل BlazorServer\BlazorServer.App\Startup.cs مراجعه کرده و این سرویس را به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه معرفی می‌کنیم:
namespace BlazorServer.App
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddScoped<IFileUploadService, FileUploadService>();
            // ...
در قسمت بعد، از این سرویس‌ها جهت مدیریت آپلود تصاویر استفاده خواهیم کرد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-16.zip
اشتراک‌ها
قرار دادن فایل CSS در Html

با این سایت می‌توانید فایل‌های Css خود را به صورت inline در HTML تبدیل کنید

قرار دادن فایل CSS در Html