بازخوردهای پروژه‌ها
عدم نمایش سطر آخر رکورد در pdf
سلام..مشکلی که دارم اینه که خروجی pdf من سطر آخررکودهای خروجی  رو توی فایل pdf بر نمیگردونه.چک کردم dt من مشکلی نداره..میخواستم راهنمایی کنید..

کد‌های من :
public IPdfReportData CreatePdfReport(DataTable dt,string OrganName,string DateFrom,string DateEnd,string FilePath)
        {
            FileStream fo = new FileStream(FilePath, FileMode.Create);
            fo.Close();
            return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
            {
                doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "AjansDaneshjo", Application = "PdfRpt", Keywords = "Report", Subject = "Test Rpt", Title = "Report" });
            })
            .DefaultFonts(fonts =>
            {
                fonts.Path(Application.StartupPath+"\\BNAZANIN.ttf", Application.StartupPath + "\\BNAZNNBD.ttf");
                fonts.Size(13);
            })
            .PagesFooter(footer =>
            {
                footer.DefaultFooter(PersianDate.ToPersianDateTime(DateTime.Now, "/", false, false));
            })
            .PagesHeader(header =>
            {
                header.CustomHeader(new MasterDetailsHeaders { PdfRptFont = header.PdfFont ,DateFrom=DateFrom,DateTo= DateEnd,ProjTitle=ProjTitle });
            })
            .MainTableTemplate(template =>
            {
                template.BasicTemplate(BasicTemplate.SilverTemplate);
            })
            .MainTablePreferences(table =>
            {
                table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                table.NumberOfDataRowsPerPage(50);
                table.GroupsPreferences(new GroupsPreferences
                {
                    GroupType = GroupType.HideGroupingColumns,
                    RepeatHeaderRowPerGroup = true,
                    ShowOneGroupPerPage = true,
                    SpacingBeforeAllGroupsSummary = 5f
                });
            })
            .MainTableDataSource(dataSource =>
            {
                dataSource.DataTable(dt);
            })
            .MainTableSummarySettings(summarySettings =>
            {
                summarySettings.OverallSummarySettings(" جمع کل ");
                summarySettings.PageSummarySettings("جمع صفحه");
            })
            .MainTableColumns(columns =>
            {
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("rowNo");
                    column.IsRowNumber(true);
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(0);
                    column.Width(1);
                    column.HeaderCell("ردیف");
                });
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Name_Family");
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(1);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("در اختیار");
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.TextBlock();
                        template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                    });

                });
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("DateAjans");
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(2);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("تاریخ");
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.TextBlock();
                        template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : PersianDate.ToPersianDateTime((DateTime)obj,"/",false,false) );
                    });
                });

                
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Receipt_number");
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(3);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("شماره قبض");

                });
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Price");
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(5);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("مبلغ");
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.TextBlock();
                        template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                    });
                    column.AggregateFunction(aggregateFunction =>
                    {
                        aggregateFunction.NumericAggregateFunction(AggregateFunction.Sum);
                        aggregateFunction.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0} ریال", obj));
                    });
                });
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Organ_Name");
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(5);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("نام سازمان");
                    column.Group(true,
                    (val1, val2) =>
                    {
                        return val1.ToString() == val2.ToString();
                    });
                    
                });


                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Destination");
                    column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(4);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("مقصد");

                });
            })
            .MainTableEvents(events =>
            {
                events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display.");
            })
            .Export(export =>
            {
                export.ToExcel();
            })
            .Generate(data => data.AsPdfFile(fo.Name/*string.Format("{0}\\RptCalculatedFieldsSample-{1}.pdf", Application.StartupPath, Guid.NewGuid().ToString("N")))*/));
        }

کلاس MasterDetailsHeaders  :
public  class MasterDetailsHeaders : IPageHeader
    {
        public IPdfFont PdfRptFont { set; get; }
        public string DateFrom;
        public string DateTo;
        public string ProjTitle;
        public PdfGrid RenderingGroupHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<CellData> newGroupInfo, IList<SummaryCellData> summaryData)
        {
           
            var table = new PdfGrid(numColumns: 1) { WidthPercentage = 100 };
            var organName = newGroupInfo.GetSafeStringValueOf("Organ_Name");
            table.AddSimpleRow(
                (cellData, cellProperties) =>
                {
                    cellData.Value = " گزارش " + organName + " از تاریخ " + DateFrom + " الی " + DateTo;
                    cellProperties.PdfFont = PdfRptFont;
                    cellProperties.PdfFontStyle = DocumentFontStyle.Bold;
                    cellProperties.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Center;
                    cellProperties.RunDirection = PdfRunDirection.RightToLeft;
                });
            return table.AddBorderToTable(borderColor: BaseColor.LIGHT_GRAY, spacingBefore: 5f);
        }
      public  PdfGrid RenderingReportHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<SummaryCellData> summaryData)
        {
            return null;
        }

مطالب
RadioButtonList در ASP.NET MVC

برای تهیه یک RadioButtonList نیز می‌توان از همان نکته‌ی CheckBoxList استفاده کرد: نام عناصر radio button اضافه شده به صفحه را یکسان وارد می‌کنیم. به این ترتیب یک گروه تشکیل خواهد شد و زمانیکه اطلاعات این عناصر به سرور ارسال می‌شود، اینبار بجای یک آرایه، تنها مقدار کنترل انتخاب شده، ارسال می‌گردد. یک مثال:
یک پروژه جدید و خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس کنترلر Home و View خالی Index را نیز ایجاد نمائید. محتویات این دو را به نحو زیر تغییر دهید:

@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
<fieldset>
<legend>HandleForm1 (Normal)</legend>
@using (Html.BeginForm(actionName: "HandleForm1", controllerName: "Home"))
{
@:your favorite tech: <br />
@Html.RadioButton(name: "tech", value: ".NET", isChecked: true) @:DOTNET <br />
@Html.RadioButton(name: "tech", value: "JAVA", isChecked: false) @:JAVA <br />
@Html.RadioButton(name: "tech", value: "PHP", isChecked: false) @:PHP <br />
<input type="submit" value="Submit" />
}
</fieldset>

using System.Collections.Generic;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication23.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
return View();
}

[HttpPost]
public ActionResult HandleForm1(string tech)
{
return RedirectToAction("Index");
}
}
}

در اینجا سه RadioButton با نامی یکسان در صفحه اضافه شده‌اند. سپس داخل متد HandleForm1 یک breakpoint قرار دهید. اکنون برنامه را اجرا کنید و فرم را به سرور ارسال نمائید. پارامتر tech با value عنصر انتخابی مقدار دهی خواهد شد.

تهیه یک RadioButtonList عمومی

اطلاعات فوق را می‌توان تبدیل به یک HtmlHelper با قابلیت استفاده مجدد نیز نمود:

@helper RadioButtonList(string groupName, IEnumerable<System.Web.Mvc.SelectListItem> items)
{
<div class="RadioButtonList">
@foreach (var item in items)
{
@item.Text
<input type="radio" name="@groupName"
value="@item.Value"
@if (item.Selected) { <text>checked="checked"</text> }
/>
<br />
}
</div>
}

برای مثال یک فایل را در مسیر app_code\Helpers.cshtml ایجاد کرده و اطلاعات فوق را به آن اضافه نمائید.
اینبار برای استفاده از آن خواهیم داشت:

using System.Collections.Generic;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication23.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
ViewBag.Tags = new[]
{
new SelectListItem { Text = ".NET", Value = "Val1", Selected = true },
new SelectListItem { Text = "JAVA", Value = "Val2", Selected = false },
new SelectListItem { Text = "PHP", Value = "Val3", Selected = false }
};
return View();
}

[HttpPost]
public ActionResult HandleForm2(string preferredTechnology)
{
return RedirectToAction("Index");
}
}
}

@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>

<fieldset>
<legend>HandleForm2 (Helper)</legend>
@using (Html.BeginForm(actionName: "HandleForm2", controllerName: "Home"))
{
@:your favorite tech: <br />
@Helpers.RadioButtonList("preferredTechnology", (SelectListItem[])ViewBag.Tags)
<input type="submit" value="Submit" />
}
</fieldset>

متد سفارشی تهیه شده، یک آرایه از SelectListItem ها را دریافت کرده و به صورت خودکار تبدیل به RadioButtonList می‌کند. بر اساس نام آن می‌توان به مقدار انتخاب شده ارسالی به سرور در کنترلر مرتبط، دسترسی یافت.


تهیه یک Templated helper سفارشی

در عمل زمانیکه با مدل‌ها کار می‌کنیم و اطلاعات برنامه قرار است Strongly typed باشند، مرسوم است لیستی از انتخاب‌ها را به صورت یک enum تعریف کنند. برای مثال مدل زیر را به برنامه اضافه کنید:

using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace MvcApplication23.Models
{
public enum Gender
{
[Display(Name = "مرد")]
Male,
[Display(Name = "زن")]
Female,
}

public class User
{
[ScaffoldColumn(false)]
public int Id { set; get; }

[Display(Name = "نام")]
public string Name { set; get; }

[Display(Name = "جنسیت")]
[UIHint("EnumRadioButtonList")]
public Gender Gender { set; get; }
}
}

قصد داریم یک Templated helper سفارشی را به نام EnumRadioButtonList، ایجاد کنیم تا در زمان فراخوانی متد Html.EditorForModel، به صورت خودکار enum تعریف شده را به صورت یک RadioButtonList نمایش دهد.
برای این منظور فایل جدید Views\Shared\EditorTemplates\EnumRadioButtonList.cshtml را به برنامه اضافه کنید. محتوای آن‌را به نحو زیر تغییر دهید:

@using System.ComponentModel.DataAnnotations
@using System.Globalization
@model Enum
@{
Func<Enum, string> getDescription = enumItem =>
{
var type = enumItem.GetType();
var memInfo = type.GetMember(enumItem.ToString());
if (memInfo != null && memInfo.Any())
{
var attrs = memInfo[0].GetCustomAttributes(typeof(DisplayAttribute), false);
if (attrs != null && attrs.Any())
return ((DisplayAttribute)attrs[0]).GetName();
}
return enumItem.ToString();
};

var listItems = Enum.GetValues(Model.GetType())
.OfType<Enum>()
.Select(enumItem =>
new SelectListItem()
{
Text = getDescription(enumItem),
Value = enumItem.ToString(),
Selected = enumItem.Equals(Model)
});

string prefix = ViewData.TemplateInfo.HtmlFieldPrefix;
ViewData.TemplateInfo.HtmlFieldPrefix = string.Empty;

int index = 0;
foreach (var li in listItems)
{
string fieldName = string.Format(CultureInfo.InvariantCulture, "{0}_{1}", prefix, index++);
<div class="editor-radio">
@Html.RadioButton(prefix, li.Value, li.Selected, new { @id = fieldName })
@Html.Label(fieldName, li.Text)
</div>
}

ViewData.TemplateInfo.HtmlFieldPrefix = prefix;
}

در اینجا به کمک Reflection به اطلاعات enum دریافتی دسترسی خواهیم داشت. بر این اساس می‌توان نام عناصر آن‌را یافت و تبدیل به یک RadioButtonList کرد. البته کار به همینجا ختم نمی‌شود. در این بین باید دقت داشت که ممکن است از ویژگی Display (مانند مدل نمونه فوق) بر روی تک تک عناصر یک enum نیز استفاده شود. به همین جهت این مورد نیز باید پردازش گردد.
نهایتا برای استفاده از این Templated helper سفارشی، کنترلر و View برنامه را به نحو زیر می‌توان تغییر داد:

using System.Collections.Generic;
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication23.Models;

namespace MvcApplication23.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
var user = new User { Id = 1, Name = "name 1", Gender = Gender.Male };
return View(user);
}

[HttpPost]
public ActionResult HandleForm3(User user)
{
return RedirectToAction("Index");
}
}
}

@model MvcApplication23.Models.User
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
<fieldset>
<legend>HandleForm3 (EditorForModel)</legend>
@using (Html.BeginForm(actionName: "HandleForm3", controllerName: "Home"))
{
@Html.EditorForModel()
<input type="submit" value="Submit" />
}
</fieldset>

برای استفاده از یک templated helper سفارشی چندین روش وجود دارد:
الف) همانند مثال فوق از ویژگی UIHint استفاده شود.
ب) نام فایل را به enum.cshtml تغییر دهیم. به این ترتیب از این پس کلیه enumها در صورت استفاده از متد Html.EditorForModel، به صورت خودکار تبدیل به یک RadioButtonList می‌شوند.
ج) متد زیر نیز همین کار را انجام می‌دهد:
@Html.EditorFor(model => model.EnumProperty, "EnumRadioButtonList")


مطالب
ارتباط بین کامپوننت‌ها در Vue.js - قسمت اول ارتباط بین Parent و Child

برنامه‌های Vue.jsای از چندین کامپوننت برای بخش بندی هر قسمت تشکیل میشوند و این بخش بندی برای مدیریت بهتر تغییرات، خطایابی، نگهداری و استفاده مجدد (reusable) می‌باشد. فرض کنید تعدادی کامپوننت در برنامه داریم و اطلاعات این کامپوننت‌ها بهم وابسته می‌باشند؛ بطور مثال یک کامپوننت انتخاب دسته بندی را داریم و به محض تغییر این مقدار، میخواهیم لیستی از محصولات پیشنهادی یا پرفروشِ آن دسته بندی، در کامپوننت پایین صفحه نمایش داده شود و یا خرید یک محصول را در نظر بگیرید که بلافاصله محتوای نمایش سبد خرید، بروزرسانی شود. در این مقاله ارتباط از نوع Parent و Child بین کامپوننت‌ها بررسی میشود.

 نکته: برای ارسال اطلاعات از کامپوننتِ Parent به Child، از  Props استفاده میشود و برای ارتباط از Child به Parent، از emit$ استفاده میشود.


یک برنامه Vue.js با نام vue-communication-part-1 ایجاد نمایید. سپس دو کامپوننت را با نام‌های Parent و Child، در پوشه components ایجاد کنید:



در کامپوننت Parent، یک تابع با نام increase وجود دارد که مقدار متغیر parentCounter را افزایش میدهد. چون قصد داریم مقدار متغیر parentCounter در کامپوننت Child نیز بروزرسانی شود، آن را به کامپوننت Child پاس میدهیم:

<Child :childCounter="parentCounter"/>

محتوای کامپوننت Parent:

<template>
  <div>
    <div>
      <h2>Parent Component</h2>
      <!-- را نمایش میدهید parentCounter مقدار -->
      <h1>{{ parentCounter }}</h1>
      <button @click="increase">Increase Parent</button>
    </div>
    <div>
      <!-- پاس میدهید Child در کامپوننت childCounter را به پراپرتی parentCounter مقدار -->
      <!--از طریق  decreaseParent سبب اتصال و فراخوانی تابع  @callDecreaseParent به  decreaseParent با انتساب -->
      <!-- میشود Child  در کامپوننت  callDecreaseMethodInParent تابع   -->
      <Child :childCounter="parentCounter" @callDecreaseParent="decreaseParent"/>
    </div>
  </div>
</template>

<script>
//برای استفاده در کامپوننت جاری Child ایمپورت کردن کامپوننت
import Child from "./Child.vue";

export default {
  // در این بخش متغیرهای مورد نیاز کامپوننت را تعریف میکنیم
  data() {
    return {
      parentCounter: 0
    };
  },
  components: {
    // میتوان آرایه ای از کامپوننت‌ها را در یک کامپوننت استفاده نمود
    // در این مثال فقط از یک کامپوننت استفاده شده
    Child
  },
  methods: {
    //را یک واحد افزایش میدهد parentCounter این متد مقدار
    increase() {
      this.parentCounter++;
    },
    decreaseParent() {
      this.parentCounter--;
    }
  }
};
</script>

<style>
.parent-block,
.child {
  text-align: center;
  margin: 20px;
  padding: 20px;
  border: 2px gray solid;
}
</style>


در کامپوننت Child  قصد دریافت مقدار پراپرتیِ childCounter را داریم که از طریق کامپوننت Parent، مقدارش تنظیم و بروزرسانی میشود. به این منظور در قسمت props  یک متغیر بنام childCounter را ایجاد میکنیم. 

Data is the private memory of each component where you can store any variables you need. Props are how you pass this data from a parent component down to a child component

محتوای کامپوننت Child

<template>
  <div>
    <h3>Child Component</h3>
    <!-- را نمایش میدهید childCounter مقدار -->
    <h3>{{ childCounter }}</h3>
    <button @click="increase">Increase Me</button>
    <button @click="callDecreaseMethodInParent">Call Decrease Method In Parent</button>
  </div>
</template>

<script>
export default {
  // استفاده میشود Child به  Parent برای ارتباط بین کامپوننت  props از
  props: {
    childCounter: Number
  },
  data() {
    return {};
  },
  methods: {
    //را یک واحد افزایش میدهد childCounter این متد مقدار
    increase() {
      this.childCounter++;
    },
    // فراخوانی میکند Parent را در کامپوننت decreaseParent تابع
    callDecreaseMethodInParent() {
      this.$emit("callDecreaseParent");
    }
  }
};
</script>


محتوای کامپوننت اصلی برنامه  App.vue:

<template>
  <div id="app">
    <img alt="Vue logo" src="./assets/logo.png">
    <parent></parent>
  </div>
</template>

<script>
import Parent from "./components/Parent.vue";

export default {
  name: "app",
  components: {
    parent: Parent
  }
};
</script>
<style>
#app {
  width: 50%;
  margin: 0 auto;
  text-align: center;
}
</style>

اکنون برنامه را با دستور زیر اجرا کنید:

npm run serve

بعد از اجرای دستور فوق، روی گزینه زیر ctrl+click میکنیم تا نتیجه کار در مرورگر قابل رویت باشد: 

نمایش صفحه زیر نشان دهنده‌ی درستی انجام کار تا اینجا است:

اکنون روی دکمه‌ی Increase Parent کلیک میکنیم. همزمان مقدار شمارشگر، در هر دو کامپوننت Parent و Child افزایش می‌یابد و این بدین معناست که با استفاده از Props میتوانیم داده‌های دلخواهی را در کامپوننت Child بروز رسانی کنیم. هر زمانی روی دکمه‌ی Increase Me در کامپوننت Child کلیک کنیم، فقط به مقدار شمارشگر درون خودش اضافه میشود و تاثیری را بر شمارشگر Parent ندارد. در واقع یک کپی از مقدار شمارشگر Parent را درون خود دارد.

در ادامه قصد داریم بروزرسانی داده را از Child به Parent انجام دهیم. برای انجام اینکار از emit$ استفاده میکنیم. در دیکشنری Cambridge Dictionary معنی emit به ارسال یک سیگنال ترجمه شده‌است. در واقع بااستفاده از emit میتوانیم یک تابع را در کامپوننت Parent فراخوانی کنیم و در آن تابع، کد دلخواهی را برای دستکاری داده‌ها مینویسیم.

در تابع callDecreaseMethodInParent در کامپوننت Child، کد زیر را قرار میدهیم:

 this.$emit("callDecreaseParent");

هر زمان‌که این تابع اجرا شود، یک سیگنال از طریق کد زیر برای کامپوننت Parent ارسال میشود:

      <Child  @callDecreaseParent="decreaseParent"/>

در کد فوق مشخص شده که با ارسال سیگنال callDecreaseParent، تابع decreaseParent در کامپوننت Parent فراخوانی شود.


کد کامل مثال بالا 

نکته:  برای اجرای برنامه و دریافت پکیج‌های مورد استفاده در مثال جاری، نیاز است دستور زیر را اجرا کنید: 

npm install



چند نکته

this.$emit 
//dispatches an event to its parent component

کد فوق سبب اجرای یک تابع در کامپوننتِ Parent خودش میشود.

this.$parent
// gives you a reference to the parent component

ارجاعی به کامپوننت Parent خودش را فراهم میکند:

this.$root
// gives you a reference to the root component

زمانیکه چندین کامپوننت تو در تو را داریم یا به اصطلاح  nested component، سبب ارجاعی به بالاترین کامپوننت Parent میگردد.

this.$parent.$emit
// will make the parent dispatch the event to its parent

سبب اجرای تابعِ Parent کامپوننتِ Parent جاری میشود. به بیان ساده اگر این کد در کامپوننت فرزند فراخوانی شود، سبب اجرای تابعی در کامپوننت پدربزرگِ خود میشود.

this.$root.$emit
// will make the root dispatch the event to itself

سبب اجرای تابعی در کامپوننت root میشود (بالاترین کامپوننتِ پدرِ کامپوننت جاری).


تابع emit$ دارای آگومان‌های دیگری برای پاس دادن اطلاعات از کامپوننت Child به Parent می‌باشد؛ مثل زمانیکه قصد دارید اطلاعاتی در مورد محصول خریداری شده را به سبد خرید پاس دهید. در مثال دیگری که در ادامه قرار میگیرد نحوه کارکرد ارتباط کامپوننت Parent و Child را در یک برنامه بهتر تجربه میکنیم.

پیاده سازی یک سبد خرید ساده با روش مقاله‌ی جاری 

نکته:  برای اجرای برنامه و دریافت پکیج‌های مورد استفاده در مثال جاری، نیاز است دستور زیر را اجرا کنید:  

npm install

همچنین نیاز هست تا پکیچ node-sass را با دستور زیر برای این مثال نصب کنید.

npm install node-sass

نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 4 - فعال سازی پردازش فایل‌های استاتیک
یک موضوعی رو میخواستم مطرح کنم :
طبق یکی از مقالات سری ASP.net MVC سایت با استفاده از Controller فایل‌های آپلود شده رو با یک کلید ،خروجی میداد.

بنده همین موضوع رو در تکنولوژی جدید پیاده سازی کردم اما با مشکل عدم نمایش فایل یا تصویر در خروجی مواجه شدم


موجود بودن فیزیکی فایل هم در مسیر wwwroot/StaticImages/ و هم مسیر MyStaticImages/ :

و نحوه آدرس دهی :
<img src='@Url.Action("DownloadFile", "ImageHandler", new {Area = "", id = item.BaseFileGuids, imgSize = ImageHandlerController.ImgSize.M})' alt=""/>

مسیر به درستی نمایش داده شده و فایل هم پس از بررسی توسط : System.IO.File.Exists = true  می‌باشد.
اما در نمایش چه ادرس مستقیم و چه تگ <img>  خطای زیر نمایش داده میشود :


هر دو مسیر تست شده با قطعه کد زیر ، اما خطا مشابه می‌باشد
چه این گزینه hostingEnvironment.WebRootPath_
و چه این گزینه hostingEnvironment.ContentRootPath _ 
public IActionResult DownloadFile([FromRoute]string id, [FromQuery] ImgSize imgSize)
        {
            var result = _baseFileService.GetFileNameAndFileNameOnDsAndFileType(id);
            if (result == null) return View("Error");

            var fileName = result.Item1;
            string userAgent = Request.Headers["User-Agent"];
            if (IsInternetExplorer(userAgent))
            {
                var htencode = HtmlEncoder.Create();
                var attachment = string.Format("attachment; filename=\"{0}\"", htencode.Encode(fileName));
                _httpContext.HttpContext.Response.Headers.Add("Content-Disposition", attachment);
            }
            var rootPath = Path.Combine(_hostingEnvironment.WebRootPath, _settingsAppPathConfig.Value.ServerImagesRootPath);
            var filepath = Path.Combine(rootPath, imgSize.ToString().ToLower(), result.Item2);
            if (!System.IO.File.Exists(filepath))
            {
                const string notFoundImage = "notFound.jpg";
                var notFoundpath = Path.Combine(rootPath , notFoundImage);
                string contentType;
                new FileExtensionContentTypeProvider().TryGetContentType(notFoundImage, out contentType);
                return File(notFoundpath, contentType, notFoundImage);
            }
            string contentTypebase;
            new FileExtensionContentTypeProvider().TryGetContentType(result.Item3, out contentTypebase);
            return File(filepath, contentTypebase, fileName);
        }
مطالب
امکان ساده سازی تعاریف اشیاء در C# 9.0 با Target Typing
ویژگی جدید مورد بحث در این قسمت، «Improved Target Typing» نام دارد. اما «Target Typing» چیست؟ حدس زدن نوع یک شیء بر اساس زمینه‌ای که توسط آن تعریف شده‌است، Target Typing نامیده می‌شود. نمونه‌ای از آن‌را سال‌هاست که با استفاده از واژه‌ی کلیدی var در #C استفاده می‌کنید. اما قابلیتی که در C# 9.0 اضافه شده‌است، تقریبا معکوس آن است.


Target Typing در C# 9.0

مشکلی که بعضی‌ها با واژه‌ی کلیدی var دارند، این است که اندکی خوانایی کدها را کاهش می‌دهد و در این حالت بلافاصله مشخص نیست که نوع شیء در حال استفاده چیست. در C# 9.0 برای این دسته از برنامه نویس‌ها راه حل دیگری را پیشنهاد داده‌اند: نوع ابتدایی را مشخص کنید، اما نیازی به ذکر نوع پس از واژه‌ی کلیدی new نیست و همانند var، خود کامپایلر آن‌را حدس خواهد زد! برای توضیح آن دو کلاس ساده‌ی زیر را درنظر بگیرید:
    public class Person
    {
        public string FirstName { get; set; }
    }

    public class PersonWithCtor
    {
        public PersonWithCtor(string firstName)
        {
            this.FirstName = firstName;
        }

        public string FirstName { get; set; }
    }
روش متداول استفاده‌ی از کلاس Person ساده که بدون سازنده‌است، از ابتدایی‌ترین نگارش #C به صورت زیر است:
Person person = new Person();
این روش در C# 3.0 به صورت زیر خلاصه شد:
var person = new Person();
که در این حالت کامپایلر در زمان کامپایل، واژه‌ی کلیدی var را به صورت خودکار به نمونه‌ی قبلی تبدیل کرده و عملیات کامپایل را تکمیل می‌کند. اگر با این روش تعریف متغیرها و اشیاء مشکل دارید و به نظرتان خوانایی آن کاهش یافته، می‌توانید در C# 9.0 به صورت زیر عمل کنید:
Person person = new();
در این حالت ابتدا نوع متغیر و یا شیء ذکر می‌شود. سپس در جائیکه قرار است new صورت گیرد، دیگر نیازی به تکرار آن نیست که به آن «Improved Target Typing» هم گفته می‌شود.


Target Typing و پارامترهای سازنده‌ی کلاس‌ها در C# 9.0

در مثال فوق، کلاس PersonWithCtor به همراه یک سازنده‌ی پارامتردار تعریف شده‌است. در این حالت Target Typing آن به صورت زیر خواهد بود:
Person person = new("User 1");
و یا نمونه‌ای از آن در حین تعریف مقادیر اولیه‌ی Listها است:
var personList = new List<Person>
        {
            new ("User 1"),
            new ("User 2"),
            // ...
        };
و یا حتی در حین تعریف پارامترهای یک متد نیز می‌توان از target typing استفاده کرد و تنها به ذکر new بسنده نمود:
public void Adopt(Person p)
{
    //...
}

public void CallerMethod()
{
    this.Adopt(new Person("User 1"));
    // C# 9.0
    this.Adopt(new("User 1"));
}
نمونه‌ی دیگری از این مثال را در حین مقدار دهی پارامتر دوم متد XmlReader.Create، در اینجا مشاهده می‌کنید:
XmlReader.Create(reader, new XmlReaderSettings() { IgnoreWhitespace = true });
// C# 9.0
XmlReader.Create(reader, new() { IgnoreWhitespace = true });


Target Typing و استفاده از خواص کلاس‌ها در C# 9.0

در همان مثال اول، اگر بخواهیم خاصیت FirstName را مقدار دهی کنیم و همچنین از Target Typing نیز استفاده کنیم ... روش زیر کامپایل نخواهد شد:
Person person = new
{
   FirstName = "User 2"
};
علت اینجا است که شیء‌ای که پس از علامت انتساب قرارگرفته‌است، یک anonymous object است و قابلیت انتساب به نوع Person را ندارد. در این حالت تنها کافی است ذکر () را پس از new، فراموش نکرد؛ تا قطعه کد زیر بدون مشکل کامپایل شود:
Person person = new()
{
   FirstName = "User 2"
};


امکان استفاده‌ی از Target typing با فیلدها در C# 9.0

امکان تعریف var با فیلدهای یک کلاس در زبان #C وجود ندارد. به همین جهت مجبور هستیم یک چنین تعاریف طولانی را در سطح کلاس‌ها داشته باشیم:
private ConcurrentDictionary<string, ObservableList<Cat>> _catsBefore = new ConcurrentDictionary<string, ObservableList<Cat>>();
اما با ارائه‌ی C# 9.0، می‌توان از target typing بر روی فیلدها نیز استفاده کرد و قطعه کد فوق را به صورت زیر خلاصه کرد:
private ConcurrentDictionary<string, ObservableList<Cat>> _cats = new(); // C# 9.0
این نکته در مورد مقدار دهی اولیه‌ی خواص نیز صدق می‌کند:
public ObservableCollection<Friend> Friends { get; } = new();


امکان ترکیب null-coalescing operator با target typing در C# 9.0

null-coalescing operator یا همان ?? به این معنا است که اگر متغیر سمت چپ آن نال نبود، همان مقدار درنظر گرفته شود و اگر نال بود، متغیر سمت راست آن بازگشت داده شود. در این حالت مثال زیر را در نظر بگیرید که در آن سگ و گربه از نوع پایه‌ی حیوان تعریف شده‌اند:
public interface IAnimal
{
}

public class Dog : IAnimal
{
}

public class Cat : IAnimal
{
}
در اینجا می‌خواهیم اگر برای مثال cat نال بود، حاصل عملگر ?? به متغیری از نوع IAnimal قابل انتساب باشد:
Cat cat = null;
Dog dog = new();
IAnimal animal = cat ?? dog;
یک چنین کاری در نگارش‌های پیشین #C مجاز نیست؛ اما در C# 9.0، چون target typeهای تعریف شده، قابل تبدیل به هم هستند، کامپایلر آن‌را بدون مشکل کامپایل می‌کند (البته قرار است در نگارش نهایی آن این امر محقق شود؛ هنوز نه!).


دانستنی‌هایی در مورد Target Typing

- نوشتن ()throw new مجاز است و نوع پیش‌فرض آن، System.Exception در نظر گرفته می‌شود.
- در حالت کار با tuples، نوشتن new اضافی است:
(int a, int b) t = new(1, 2); // "new" is redundant
و همچنین اگر پارامترهای آن ذکر نشوند، با مقدار پیش‌فرض آن نوع جایگزین خواهند شد:
(int a, int b) t = new(); // OK; same as (0, 0)


محدودیت‌های Target Typing در C# 9.0

- امکان نوشتن ()var dog = new وجود ندارد؛ چون نوع سمت راست این انتساب دیگر قابل حدس زدن نیست. نمونه‌ی دیگر آن anonymous type properties است؛ مانند new { Prop = new() } که در آن برای مثال نوع خاصیت Prop قابل حدس زدن نیست.
- target typing با binary operators قابل استفاده نیست.
- به عنوان ref قابل استفاده نیست.
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 20 - بررسی تغییرات فیلترها
 با سلام؛ من یک فیلتر در یک ClassLibrary تعریف کردم. در سازنده‌ی فیلتر دوتا استرینگ و یک اینترفیس تزریق کردم. سر اکشن، این فیلتر رو صدا می‌کنم و دو استرینگ و اینترفیس رو که در سازنده ابتدا تزریق کردم ارسال می‌کنم. خطا داریم که با تزریق اینترفیس مشکل داره. چه طوری میتونم اینترفیس رو به فیلترم، تزریق وابستگی کنم به صورت توکار.
public class CustomActionFilter : Attribute, IActionFilter
    {
        private string _DesController;
        private string _DesAction;
        private readonly  IPermission  _Permission;


        public CustomActionFilter(string DesController, string DesAction, IPermission Permission)
        {
            _DesController = DesController;
            _DesAction = DesAction;
            _Permission = Permission;
        }


        public void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context)
        {

            
        }
نظرات مطالب
شروع به کار با DNTFrameworkCore - قسمت 6 - پیاده‌سازی عملیات CRUD موجودیت‌ها با استفاده از ASP.NET Core MVC
نکته تکمیلی
در راستای تکمیل مطلب جاری و مطلب «پیاده سازی Conventional UI در ASP.NET MVC» برای رسیدن به یک قالب مشخص و جلوگیری از تکرار، می‌توان به شکل زیر عمل کرد:
1- انتقال قسمت‌های مشترک فرم‌ها به یک پارشال‌ویو به عنوان Layout فرم‌ها
//_EntityFormLayout.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<dynamic>
@{
    Layout = null;
}
<div class="modal-header">
    <h4 class="modal-title" asp-if="IsNew">Create New @EntityDisplayName</h4>
    <h4 class="modal-title" asp-if="!IsNew">Edit @EntityDisplayName</h4>
    <button type="button" class="close" data-dismiss="modal">&times;</button>
</div>
<form asp-action="@(IsNew ? CreateActionName : EditActionName)" asp-modal-form="@FormId">
    <div class="modal-body">
        <input type="hidden" name="continue-editing" value="true" asp-permission="@EditPermission"/>
        <input asp-for="@Version" type="hidden"/>
        <input asp-for="@Id" type="hidden"/>
        @RenderBody()
    </div>
    <div class="modal-footer">

        <a class="btn btn-light btn-circle" asp-modal-delete-link asp-model-id="@Id" asp-modal-toggle="false"
           asp-action="@DeleteActionName" asp-if="!IsNew" asp-permission="@DeletePermission"
           title="Delete Role">
            <i class="fa fa-trash text-danger"></i>
        </a>

        <a class="btn btn-light btn-circle" title="Refresh Role" asp-if="!IsNew" asp-modal-link asp-modal-toggle="false"
           asp-action="@EditActionName" asp-route-id="@Id">
            <i class="fa fa-repeat"></i>
        </a>
        <a class="btn btn-light btn-circle mr-auto" title="New Role" asp-modal-link asp-modal-toggle="false"
           asp-permission="@CreatePermission"
           asp-action="@CreateActionName">
            <i class="fa fa-plus"></i>
        </a>
        <button type="button" class="btn btn-light" data-dismiss="modal">
            <i class="fa fa-ban"></i>&nbsp; Cancel
        </button>
        <button type="submit" class="btn btn-outline-primary">
            <i class="fa fa-save"></i>&nbsp;Save Changes
        </button>
    </div>
</form>

با توجه به اینکه مدل متناظر با یک ویو در Layout آن نیز قابل دسترس می‌باشد. بدین ترتیب امکان دسترسی به خصوصیاتی مانند Id و Version یا متد IsNew وجود دارد؛ این خصوصیات در کلاس MasterModel به عنوان پایه مدل/DTO/ویومدل‌های ثبت/ویرایش، تعریف شده‌اند.
قراداد ما استفاده از همان مدل/DTO‌ها به عنوان ویومدل می‌باشد که در سناریوهای خاص پیشنهاد شد که از مدلی با نام موجودیت + کلمه ModalViewModel یا FormViewModel استفاده شود. برای انتقال سایر دیتا و متادیتای مورد نیاز برای ساخت فرم می‌توان از ViewBag و ViewData پس از امکان تعریف ویومدل پایه (دارای خصوصیات مورد نیاز Layout) که در این طراحی ممکن نیست، استفاده کرد. 
2- طراحی یک EntityFormRazorPage پایه
برای رسیدن به کدی با خوانایی بالا کلاسی را به عنوان پایه ویو‌های فرم‌ها و پارشال‌ویو EntityFormLayout، به شکل زیر طراحی می‌کنیم. در اینجا فرم ما یکسری خصوصیات موجود در کلاس پایه خود را مقداردهی خواهد کرد و در ادامه به دلیل ذخیره شدن این اطلاعات در ViewData، در Layout نیز قابل دسترس خواهند بود. 
    public abstract class EntityFormRazorPage<T> : RazorPage<T>
    {
        protected string EntityName
        {
            get => ViewData[nameof(EntityName)].ToString();
            set => ViewData[nameof(EntityName)] = value;
        }

        protected string EntityDisplayName
        {
            get => ViewData[nameof(EntityDisplayName)].ToString();
            set => ViewData[nameof(EntityDisplayName)] = value;
        }

        protected string DeletePermission
        {
            get => ViewData[nameof(DeletePermission)].ToString();
            set => ViewData[nameof(DeletePermission)] = value;
        }

        protected string CreatePermission
        {
            get => ViewData[nameof(CreatePermission)].ToString();
            set => ViewData[nameof(CreatePermission)] = value;
        }

        protected string EditPermission
        {
            get => ViewData[nameof(EditPermission)].ToString();
            set => ViewData[nameof(EditPermission)] = value;
        }

        protected string CreateActionName
        {
            get => ViewData.TryGetValue(nameof(CreateActionName), out var value) ? value.ToString() : "Create";
            set => ViewData[nameof(CreateActionName)] = value;
        }

        protected string EditActionName
        {
            get => ViewData.TryGetValue(nameof(EditActionName), out var value) ? value.ToString() : "Edit";
            set => ViewData[nameof(EditActionName)] = value;
        }

        protected string DeleteActionName
        {
            get => ViewData.TryGetValue(nameof(DeleteActionName), out var value) ? value.ToString() : "Delete";
            set => ViewData[nameof(DeleteActionName)] = value;
        }

        protected string FormId => $"{EntityName}Form";
        protected bool IsNew => (Model as dynamic).IsNew();
        protected string Id => (Model as dynamic).Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture);
        protected byte[] Version => (Model as dynamic).Version;
    }
3- تنظیم خصوصیات موجود در کلاس پایه
برای این منظور لازم است کلاس پایه را با دایرکتیو inherits مشخص کرده و سپس کار تنظیم Layout و سایر خصوصیات مورد نیاز را انجام دهید:
//_BlogPartial.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<BlogModel>
@{
    Layout = "_EntityFormLayout";
    EntityName = "Blog";
    DeletePermission = PermissionNames.Blogs_Delete;
    CreatePermission = PermissionNames.Blogs_Create;
    EditPermission = PermissionNames.Blogs_Edit;
    EntityDisplayName = "Blog";
}

4 - فرم ثبت و ویرایش متناظر با یک موجودیت
//_BlogPartial.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<BlogModel>
@{
    Layout = "_EntityFormLayout";
    ...
}

<div class="form-group row">
    <div class="col col-md-8">
        <label asp-for="Title" class="col-form-label text-md-left"></label>
        <input asp-for="Title" autocomplete="off" class="form-control"/>
        <span asp-validation-for="Title" class="text-danger"></span>
    </div>
</div>
<div class="form-group row">
    <div class="col">
        <label asp-for="Url" class="col-form-label text-md-left"></label>
        <input asp-for="Url" class="form-control" type="url"/>
        <span asp-validation-for="Url" class="text-danger"></span>
    </div>
</div>

و یا اگر از EditorTemplates استفاده می‌کنید:
//_BlogPartial.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<BlogModel>
@{
    Layout = "_EntityFormLayout";
    EntityName = "Blog";
    DeletePermission = PermissionNames.Blogs_Delete;
    CreatePermission = PermissionNames.Blogs_Create;
    EditPermission = PermissionNames.Blogs_Edit;
    EntityDisplayName = "Blog";
}

@Html.EditorForModel()

پ.ن: از همین روش برای ساخت لیست‌های یکدست متناظر با موجودیت‌ها نیز می‌توان ایده گرفت؛ همچنین امکان تعریف و تنظیم Layout‌های متناسب با شرایط مختلف نیز در این حالت به راحتی ممکن است. در ادامه اگر در سیستم متادیتای غنی متناظر با موجودیت‌ها وجود داشته باشد، چه بسا صرفا با مشخص کردن نام موجودیت به باقی خصوصیات تنظیم شده در کد بالا دسترسی داشته باشیم. 

مطالب دوره‌ها
بوت استرپ (نگارش 3) چیست؟
بوت استرپ یک فریم ورک CSS واکنشگرا (responsive) است، که جهت ساخت سریع برنامه‌های استاتیک و همچنین پویای وب کاربرد دارد. در حال حاضر این پروژه جزو محبوب‌ترین و فعال‌ترین پروژه‌های سایت Github است. اگر علاقمند هستید که لیستی از سایت‌های استفاده کننده از بوت استرپ را مشاهده کنید، به آدرس‌های ذیل مراجعه نمائید:


تازه‌های بوت استرپ 3 کدامند؟

- بوت استرپ 3 جهت کار با صفحه‌های نمایش کوچک دستگاه‌های موبایل به شدت بهینه سازی شده است و به همین جهت به آن mobile-first CSS framework نیز می‌گویند.
- در نگارش 2 بوت استرپ، حداقل دو نوع گرید واکنشگرا و غیر واکنشگرا قابل تعریف بودند. در نگارش سوم آن، تنها یک نوع گرید جدید واکنشگرا در این فریم ورک وجود دارد که می‌تواند چهار نوع سایز از بزرگ تا کوچک را شامل شود.
- بوت استرپ 3 با IE7 به قبل و همچنین فایرفاکس 3.6 و پایین‌تر دیگر سازگار نیست. البته برای پشتیبانی از IE8، نیاز به اندکی تغییرات نیز وجود خواهد داشت که در قسمت‌های بعد این جزئیات را بیشتر بررسی خواهیم کرد. به عبارت دیگر بدون این تغییرات، بوت استرپ 3 در حالت پیش فرض با IE9 به بعد سازگار است.
- در بوت استرپ 3 برخلاف نگارش قبلی آن که لیستی از آیکن‌های خود را در قالب چند فایل PNG image sprite که آیکن‌ها را به صورت فشرده در کنار هم قرار داده بود، اینبار تنها از Font icons استفاده می‌کند. به این ترتیب تغییر اندازه این آیکن‌ها با توجه به برداری بودن نمایش قلم‌ها و همچنین قابلیت اعمال رنگ به آن‌ها نیز بسیار ساده‌تر می‌گردد.


سؤال: آیا نیاز است از یک فریم ورک CSS واکنشگرا استفاده شود؟

در سال‌های قبل، عموما طراحی وب بر اساس تهیه یا خرید یک سری قالب‌های از پیش آماده شده، شکیل صورت می‌گرفته‌است. این قالب‌ها به سرعت با برنامه، یکپارچه شده و حداکثر قلم یا رنگ‌های آن‌ها‌را اندکی تغییر می‌دادیم و یا اینکه خودمان کل این مسیر را از صفر طی می‌کردیم. این پروسه سفارشی، بسیار سنگین بوده و مشکل مهم آن، عدم امکان استفاده مجدد از طراحی‌های انجام شده می‌باشد که نهایتا در دراز مدت هزینه‌ی بالایی را برای ما به همراه خواهند داشت. اما با استفاده از فریم ورک‌های CSS واکنشگرا به این مزایا خواهیم رسید:
- قسمت عمده‌ای از کار پیشتر برای شما انجام شده است.
برای مثال نیازی نیست تا حتما برای طرحبندی صفحه، سیستم گرید خاص خودتان را طراحی کنید و یا اینکه مانند سال‌های دور، به استفاده از HTML tables پناه ببرید.
- قابلیت سفارشی سازی بسیار بالایی دارند.
برای مثال با استفاده از فناوری‌هایی مانند less می‌توان بوت استرپ را تا حد بسیار زیادی سفارشی سازی کرد. به این ترتیب دیگر یک سایت بوت استرپ، شبیه به بوت استرپ به نظر نخواهد رسید! شاید عده‌ای عنوان کنند که تمام سایت‌های بوت استرپ یک شکل هستند، اما واقعیت این است که این سایت‌ها تنها از قابلیت‌های سفارشی سازی بوت استرپ و less استفاده نکرده‌اند.
 

دریافت بوت استرپ 3

سایت رسمی دریافت بوت استرپ، آدرس ذیل می‌باشد:

البته ما از این نگارش خام استفاده نخواهیم کرد و نیاز است برای کارهای سایت‌های فارسی، از نگارش راست به چپ آن استفاده کنیم. بنابراین اگر از ویژوال استودیو استفاده می‌کنید، می‌توانید به یکی از دو بسته نیوگت ذیل مراجعه نمائید:
و اگر می‌خواهید صرفا به فایل‌های درون این بسته‌ها دسترسی پیدا کنید، از دو آدرس ذیل استفاده کنید:
فایل‌های دریافت شده با پسوند nupkg، در حقیقت یک فایل zip استاندارد هستند.

اگر بوت استرپ اصل را از سایت اصلی آن دریافت کنید، شامل تعداد فایل‌ها و پوشه‌های بسیار بیشتری است نسبت به نمونه RTL فوق. اما فایل‌های نهایی آن که مورد استفاده قرار خواهند گرفت، درون پوشه dist یا توزیع آن قرار گرفته‌اند و آنچنان تفاوتی با نگارش RTL ندارند. فقط در نگارش اصل، فایل‌های min و فشرده شده نیز همراه این بسته هستند که در نگارش RTL لحاظ نشده‌اند. این موضوع در آینده به نفع ما خواهد بود. از این لحاظ که اگر از سیستم bundling & minification مربوط بهASP.NET  استفاده کنید (جهت تولید خودکار فایل‌های min در زمان اجرا)، این سیستم به صورت پیش فرض از فایل‌های min موجود استفاده می‌کند و ممکن است مدتی سردرگم باشید که چرا تغییراتی را که به فایل CSS بوت استرپ اعمال کرده‌ام، در سایت اعمال نمی‌شوند. به علاوه امکان اعمال تغییرات و حتی دیباگ فایل‌های غیرفشرده خصوصا جاوا اسکریپتی آن نیز بسیار ساده‌تر و مفهوم‌تر است.

جهت مطالعه مباحث تکمیلی در مورد نحوه فشرده سازی فایل‌های CSS یا JS می‌توانید به مقالات ذیل، در سایت جاری مراجعه نمائید:

علاوه بر این‌ها در نگارش سوم بوت استرپ، تعدادی فایل CSS جدید به نام قالب یا theme نیز اضافه شده‌اند که همراه نسخه RTL نیست. برای مثال اگر به پوشه bootstrap-3.0.0.zip\bootstrap-3.0.0\dist\css مراجعه کنید، فایل bootstrap-theme.css نیز قابل مشاهده است. به این ترتیب قالبی و لایه‌ای بر روی مقادیر پیش فرض موجود در فایل bootstrap.css اعمال خواهند شد؛ برای مثال اعمال طراحی تخت یا flat مدرن آن به دکمه‌ها و عناصر دیگر این مجموعه.


شروع یک فایل HTML با بوت استرپ

تا اینجا فرض بر این است که فایل‌های بوت استرپ را دریافت کرده‌اید. در ادامه قصد داریم، نحوه معرفی این فایل‌ها را در یک فایل ساده HTML بررسی کنیم.
<!doctype html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>My Website</title>
    <link href="Content/css/bootstrap-rtl.css" rel="stylesheet">    
<link href="Content/css/custom.css" rel="stylesheet">    
</head>
<body>


</body>
</html>
صفحه آغازین کار با بوت استرپ 3 یک چنین شکلی را خواهد داشت و می‌تواند پایه تشکیل فایل masterpage یا layout برنامه‌های ASP.NET قرار گیرد. متا تگ viewport اضافه شده، جهت طراحی‌های واکنشگرا اضافه شده است و در ادامه لینک شدن فایل CSS بوت استرپ 3 را ملاحظه می‌کنید.
اگر سایت شما از تعاریف CSS سفارشی دیگری نیز استفاده می‌کند، تعاریف آن‌ها باید پس از بوت استرپ، ذکر گردند.


افزودن اسکریپت‌های بوت استرپ 3

برای کار با اسکریپت‌های بوت استرپ 3 نیاز است ابتدا jQuery را به صورت جداگانه دریافت کنیم. در حال حاضر اگر به سایت جی‌کوئری مراجعه کنید با دو نگارش 1.x و 2.x این کتابخانه مواجه خواهید شد. اگر نیاز به پشتیبانی از IE 8 را در محل کار خود دارید، باید از نگارش 1.x استفاده کنید. نگارش آخر 1.x کتابخانه جی‌کوئری را از طریق CDN آن همواره می‌توان مورد استفاده قرار داد:
 <script src="http://code.jquery.com/jquery-latest.min.js"></script>
بهتر است تعاریف فایل‌های جاوا اسکریپت را پیش از بسته شدن تگ body قرار دهید. یکی از مزایای مهم آن مشاهده نشدن یک فلش کوتاه مدت سفید رنگ در ابتدای بارگذاری صفحاتی با پس زمینه غیر روشن است. از این جهت که هر المانی که در head صفحه تعریف شود، حتما باید پیش از بارگذاری کل صفحه دریافت گردد. به این ترتیب با سرعت‌های دریافت کمتر، این مساله سبب خالی ماندن صفحه برای مدتی کوتاه خواهد شد و همان فلش سفید رنگ عنوان شده را پدید می‌آورد؛ چون هنوز مابقی صفحه بارگذاری نشده و خالی است.
پس از تعریف جی‌کوئری، تعریف اسکریپت‌های بوت استرپ قرار می‌گیرد (چون وابسته است به جی‌کوئری). فایل bootstrap-rtl.js شامل تمام زیر فایل‌های مورد نیاز نیز می‌باشد:
 <script src="Scripts/bootstrap-rtl.js"></script>
برای سازگار سازی بوت استرپ 3 با IE8 نیاز به یک فایل اسکریپت دیگر نیز داریم. این فایل را از آدرس ذیل دریافت نمائید:
این فایل 4 کیلوبایتی را نیز باید به تعاریف اسکریپت‌های مورد نیاز، اضافه کرد:
 <script src="Scripts/respond.min.js"></script>
البته این اسکریپت خاص، مطابق توضیحات آن باید به head صفحه اضافه شود تا با IE8 بهتر کار کند.
تا اینجا ساختار صفحه HTML تهیه شده جهت استفاده از امکانات بوت استرپ 3، شکل زیر را خواهد داشت:
<!doctype html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>My Website</title>

    <link href="Content/css/bootstrap-rtl.css" rel="stylesheet">    
<link href="Content/css/custom.css" rel="stylesheet">       
<script src="Scripts/respond.min.js"></script>
</head>
<body>


<script src="http://code.jquery.com/jquery-latest.min.js"></script>
<script src="Scripts/bootstrap-rtl.js"></script>
</body>
</html>

فایل‌های نهایی این قسمت را از اینجا نیز می‌توانید دریافت کنید:
bs3-sample01.zip
 
مطالب
Blazor 5x - قسمت 33 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 3- بهبود تجربه‌ی کاربری عدم دسترسی‌ها
در قسمت قبل، دسترسی به قسمت‌هایی از برنامه‌ی کلاینت را توسط ویژگی Authorize و همچنین نقش‌های مشخصی، محدود کردیم. در این مطلب می‌خواهیم اگر کاربری هنوز وارد سیستم نشده‌است و قصد مشاهده‌ی صفحات محافظت شده را دارد، به صورت خودکار به صفحه‌ی لاگین هدایت شود و یا اگر کاربری که وارد سیستم شده‌است اما نقش مناسبی را جهت دسترسی به یک صفحه ندارد، بجای هدایت به صفحه‌ی لاگین، پیام مناسبی را دریافت کند.


هدایت سراسری و خودکار کاربران اعتبارسنجی نشده به صفحه‌ی لاگین

در برنامه‌ی این سری، اگر کاربری که به سیستم وارد نشده‌است، بر روی دکمه‌ی Book یک اتاق کلیک کند، فقط پیام «Not Authorized» را مشاهده خواهد کرد که تجربه‌ی کاربری مطلوبی به‌شمار نمی‌رود. بهتر است در یک چنین حالتی، کاربر را به صورت خودکار به صفحه‌ی لاگین هدایت کرد و پس از لاگین موفق، مجددا او را به همین آدرس درخواستی پیش از نمایش صفحه‌ی لاگین، هدایت کرد. برای مدیریت این مساله کامپوننت جدید RedirectToLogin را طراحی می‌کنیم که جایگزین پیام «Not Authorized» در کامپوننت ریشه‌ای BlazorWasm.Client\App.razor خواهد شد. بنابراین ابتدا فایل جدید BlazorWasm.Client\Pages\Authentication\RedirectToLogin.razor را ایجاد می‌کنیم. چون این کامپوننت بدون مسیریابی خواهد بود و قرار است مستقیما داخل کامپوننت دیگری درج شود، نیاز است فضای نام آن‌را نیز به فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor اضافه کرد:
@using BlazorWasm.Client.Pages.Authentication
پس از آن، محتوای این کامپوننت را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@using System.Security.Claims

@inject NavigationManager NavigationManager

if(AuthState is not null)
{
    <div class="alert alert-danger">
        <p>You [@AuthState.User.Identity.Name] do not have access to the requested page</p>
        <div>
            Your roles:
            <ul>
            @foreach (var claim in AuthState.User.Claims.Where(c => c.Type == ClaimTypes.Role))
            {
                <li>@claim.Value</li>
            }
            </ul>
        </div>
    </div>
}

@code
{
    [CascadingParameter]
    private Task<AuthenticationState> AuthenticationState {set; get;}

    AuthenticationState AuthState;

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        AuthState = await AuthenticationState;
        if (!IsAuthenticated(AuthState))
        {
            var returnUrl = NavigationManager.ToBaseRelativePath(NavigationManager.Uri);
            if (string.IsNullOrEmpty(returnUrl))
            {
                NavigationManager.NavigateTo("login");
            }
            else
            {
                NavigationManager.NavigateTo($"login?returnUrl={Uri.EscapeDataString(returnUrl)}");
            }
        }
    }

    private bool IsAuthenticated(AuthenticationState authState) =>
            authState?.User?.Identity is not null && authState.User.Identity.IsAuthenticated;
}
توضیحات:
در اینجا روش کار کردن با AuthenticationState را از طریق کدنویسی ملاحظه می‌کنید. در زمان بارگذاری اولیه‌ی این کامپوننت، بررسی می‌شود که آیا کاربر جاری، به سیستم وارد شده‌است یا خیر؟ اگر خیر، او را به سمت صفحه‌ی لاگین هدایت می‌کنیم. اما اگر کاربر پیشتر به سیستم وارد شده باشد، متن شما دسترسی ندارید، به همراه لیست نقش‌های او در صفحه ظاهر می‌شوند که برای دیباگ برنامه مفید است و دیگر به سمت صفحه‌ی لاگین هدایت نمی‌شود.

در ادامه برای استفاده از این کامپوننت، به کامپوننت ریشه‌ای BlazorWasm.Client\App.razor مراجعه کرده و قسمت NotAuthorized آن‌را به صورت زیر، با معرفی کامپوننت RedirectToLogin، جایگزین می‌کنیم:

<NotAuthorized>
    <RedirectToLogin></RedirectToLogin>
</NotAuthorized>
چون این کامپوننت اکنون در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننت‌های تعریف شده قرار دارد، به صورت سراسری به تمام صفحات و کامپوننت‌های برنامه اعمال می‌شود.


چگونه دسترسی نقش ثابت Admin را به تمام صفحات محافظت شده برقرار کنیم؟

اگر خاطرتان باشد در زمان ثبت کاربر ادمین Identity، تنها نقشی را که برای او ثبت کردیم، Admin بود که در تصویر فوق هم مشخص است؛ اما ویژگی Authorize استفاده شده جهت محافظت از کامپوننت (attribute [Authorize(Roles = ConstantRoles.Customer)]@)، تنها نیاز به نقش Customer را دارد. به همین جهت است که کاربر وارد شده‌ی به سیستم، هرچند از دیدگاه ما ادمین است، اما به این صفحه دسترسی ندارد. بنابراین اکنون این سؤال مطرح است که چگونه می‌توان به صورت خودکار دسترسی نقش Admin را به تمام صفحات محافظت شده‌ی با نقش‌های مختلف، برقرار کرد؟
برای رفع این مشکل همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، نیاز است تمام نقش‌های مدنظر را با یک کاما از هم جدا کرد و به خاصیت Roles ویژگی Authorize انتساب داد؛ و یا می‌توان این عملیات را به صورت زیر نیز خلاصه کرد:
using System;
using BlazorServer.Common;
using Microsoft.AspNetCore.Authorization;

namespace BlazorWasm.Client.Utils
{
    [AttributeUsage(AttributeTargets.Class | AttributeTargets.Method, AllowMultiple = true, Inherited = true)]
    public class RolesAttribute : AuthorizeAttribute
    {
        public RolesAttribute(params string[] roles)
        {
            Roles = $"{ConstantRoles.Admin},{string.Join(",", roles)}";
        }
    }
}
در این حالت، AuthorizeAttribute سفارشی تهیه شده، همواره به همراه نقش ثابت ConstantRoles.Admin هم هست و همچنین دیگر نیازی نیست کار جمع زدن قسمت‌های مختلف را با کاما انجام داد؛ چون string.Join نوشته شده همین‌کار را انجام می‌دهد.
پس از این تعریف می‌توان در کامپوننت‌ها، ویژگی Authorize نقش دار را با ویژگی جدید Roles، جایگزین کرد که همواره دسترسی کاربر Admin را نیز برقرار می‌کند:
@attribute [Roles(ConstantRoles.Customer, ConstantRoles.Employee)]


مدیریت سراسری خطاهای حاصل از درخواست‌های HttpClient

تا اینجا نتایج حاصل از شکست اعتبارسنجی سمت کلاینت را به صورت سراسری مدیریت کردیم. اما برنامه‌های سمت کلاینت، به کمک HttpClient خود نیز می‌توانند درخواست‌هایی را به سمت سرور ارسال کرده و در پاسخ، برای مثال not authorized و یا forbidden را دریافت کنند و یا حتی internal server error ای را در صورت بروز استثنایی در سمت سرور.
فرض کنید Web API Endpoint جدید زیر را تعریف کرده‌ایم که نقش ادیتور را می‌پذیرد. این نقش، جزو نقش‌های تعریف شده‌ی در برنامه و سیستم Identity ما نیست. بنابراین هر درخواستی که به سمت آن ارسال شود، برگشت خواهد خورد و پردازش نمی‌شود:
namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    [Authorize(Roles = "Editor")]
    public class MyProtectedEditorsApiController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public IActionResult Get()
        {
            return Ok(new ProtectedEditorsApiDTO
            {
                Id = 1,
                Title = "Hello from My Protected Editors Controller!",
                Username = this.User.Identity.Name
            });
        }
    }
}
برای مدیریت سراسری یک چنین خطای سمت سروری در یک برنامه‌ی Blazor WASM می‌توان یک Http Interceptor نوشت:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class ClientHttpInterceptorService : DelegatingHandler
    {
        private readonly NavigationManager _navigationManager;
        private readonly ILocalStorageService _localStorage;
        private readonly IJSRuntime _jsRuntime;

        public ClientHttpInterceptorService(
                NavigationManager navigationManager,
                ILocalStorageService localStorage,
                IJSRuntime JsRuntime)
        {
            _navigationManager = navigationManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(navigationManager));
            _localStorage = localStorage ?? throw new ArgumentNullException(nameof(localStorage));
            _jsRuntime = JsRuntime ?? throw new ArgumentNullException(nameof(JsRuntime));
        }

        protected override async Task<HttpResponseMessage> SendAsync(HttpRequestMessage request, CancellationToken cancellationToken)
        {
            // How to add a JWT to all of the requests
            var token = await _localStorage.GetItemAsync<string>(ConstantKeys.LocalToken);
            if (token is not null)
            {
                request.Headers.Authorization = new AuthenticationHeaderValue("bearer", token);
            }

            var response = await base.SendAsync(request, cancellationToken);

            if (!response.IsSuccessStatusCode)
            {
                await _jsRuntime.ToastrError($"Failed to call `{request.RequestUri}`. StatusCode: {response.StatusCode}.");

                switch (response.StatusCode)
                {
                    case HttpStatusCode.NotFound:
                        _navigationManager.NavigateTo("/404");
                        break;
                    case HttpStatusCode.Forbidden: // 403
                    case HttpStatusCode.Unauthorized: // 401
                        _navigationManager.NavigateTo("/unauthorized");
                        break;
                    default:
                        _navigationManager.NavigateTo("/500");
                        break;
                }
            }

            return response;
        }
    }
}
توضیحات:
با ارث‌بری از کلاس پایه‌ی DelegatingHandler می‌توان متد SendAsync تمام درخواست‌های ارسالی توسط برنامه را بازنویسی کرد و تحت نظر قرار داد. برای مثال در اینجا، پیش از فراخوانی await base.SendAsync کلاس پایه (یا همان درخواست اصلی که در قسمتی از برنامه صادر شده‌است)، یک توکن را به هدرهای درخواست، اضافه کرده‌ایم و یا پس از این فراخوانی (که معادل فراخوانی اصل کد در حال اجرای برنامه است)، با بررسی StatusCode بازگشتی از سمت سرور، کاربر را به یکی از صفحات یافت نشد، خطایی رخ داده‌است و یا دسترسی ندارید، هدایت کرده‌ایم. برای نمونه کامپوننت Unauthorized.razor را با محتوای زیر تعریف کرده‌ایم:
@page "/unauthorized"

<div class="alert alert-danger mt-3">
    <p>You don't have access to the requested resource.</p>
</div>
که سبب می‌شود زمانیکه StatusCode مساوی 401 و یا 403 را از سمت سرور دریافت کردیم، خطای فوق را به صورت خودکار به کاربر نمایش دهیم.

پس از تدارک این Interceptor سراسری، نوبت به معرفی آن به برنامه‌است که ... در ابتدا نیاز به نصب بسته‌ی نیوگت زیر را دارد:
dotnet add package Microsoft.Extensions.Http
این بسته‌ی نیوگت، امکان دسترسی به متدهای الحاقی AddHttpClient و سپس AddHttpMessageHandler را میسر می‌کند که توسط متد AddHttpMessageHandler است که می‌توان Interceptor سراسری را به سیستم معرفی کرد. بنابراین تعاریف قبلی و پیش‌فرض HttpClient را حذف کرده و با AddHttpClient جایگزین می‌کنیم:
namespace BlazorWasm.Client
{
    public class Program
    {
        public static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args);
            //...

            // builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) });
            /*builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient
            {
                BaseAddress = new Uri(builder.Configuration.GetValue<string>("BaseAPIUrl"))
            });*/

            // dotnet add package Microsoft.Extensions.Http
            builder.Services.AddHttpClient(
                    name: "ServerAPI",
                    configureClient: client =>
                    {
                        client.BaseAddress = new Uri(builder.Configuration.GetValue<string>("BaseAPIUrl"));
                        client.DefaultRequestHeaders.Add("User-Agent", "BlazorWasm.Client 1.0");
                    }
                )
                .AddHttpMessageHandler<ClientHttpInterceptorService>();
            builder.Services.AddScoped<ClientHttpInterceptorService>();
            builder.Services.AddScoped(sp => sp.GetRequiredService<IHttpClientFactory>().CreateClient("ServerAPI"));

            //...
        }
    }
}
پس از این تنظیمات، در هر قسمتی از برنامه که با HttpClient تزریق شده کار می‌شود، تفاوتی نمی‌کند که چه نوع درخواستی به سمت سرور ارسال می‌شود، هر نوع درخواستی که باشد، تحت نظر قرار گرفته شده و بر اساس پاسخ دریافتی از سمت سرور، واکنش نشان داده خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا switch (response.StatusCode) را که در Interceptor تکمیل کردیم، در تمام قسمت‌های برنامه که با HttpClient کار می‌کنند، تکرار کرد. همچنین مدیریت سراسری افزودن JWT به تمام درخواست‌ها نیز به صورت خودکار انجام می‌شود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-33.zip
مطالب
اجزاء معماری سیستم عامل اندروید (قسمت دوم رمزنگاری اندروید) :: بخش ششم
ذخیره داده‌ها در اندروید
اندروید برنامه‌های کاربردی را در زمینه‌ی (context) امنیت جداگانه‌ای اجرا و برای اجرای آنها زمینه‌های خاصی را در سیستم عامل تعیین تکلیف می‌کند و این برای ما کاملا شفاف است که در این سیستم عامل بزرگ و گسترده چه تدابیری ارائه شده است. این بدان معنا است که هر برنامه با UID و GID خود اجرا خواهد شد. برای مثال زمانیکه در یک برنامه اطلاعاتی را می‌نویسید، برنامه‌های دیگر قادر نخواهند بود آن داده‌ها را بخوانند.
اگر می‌خواهید اطلاعاتی را بین برنامه‌ها به اشتراک بگذارید، پس باید به صراحت این اشتراک گذاری را با استفاده از یک تامین‌کننده محتوا به اشتراک بگذارید تا امنیت قابل توجهی بین آنها ایجاد شود. اندروید به شما اجازه می‌دهد تا داده‌ها را با استفاده از پنج گزینه مختلف ذخیره کنید. این شما هستید که باید تصمیم بگیرید که چگونه داده‌های خاص خود را براساس الزامات پروژه ذخیره کنید. به تصویر زیر دقت کنید:
در این تصویر اطلاعات کاملی از مکانیزم ذخیره سازی داده‌ها در پلتفرم اندروید مشاهده می‌کنید.


ما می‌توانیم داده‌های خود را در یک بانک از نوع SQLite در نظر بگیریم. پایگاه‌داده به این دلیل، ما را از تصمیم غیرضروری برای اجرای ساختار بی نظم داده‌ها بی‌نیاز می‌کند. بیایید به یک مثال از نحوه ذخیره و بازیابی داده‌ها با استفاده از یکی از این مکانیزم‌ها نگاه کنیم.

Shared Preferences یا اولویت‌های اشتراکی

اولویت‌های مشترک عمدتا برای ذخیره‌سازی تنظیمات برنامه‌ها مفید هستند و تا زمانی که راه‌اندازی مجدد توسط دستگاه انجام شود، معتبر خواهد بود. بیایید بگوییم که باید اطلاعات مربوط به یک سرور ایمیل را ذخیره کنیم که برنامه ما برای بازیابی داده‌ها به آن نیاز دارد.

ما باید نام میزبان ایمیل (hostname) , درگاه (port) و کارگزاری که از SSL استفاده می‌کند را ذخیره کنیم. کلاس زیر این کار را برای ما انجام میدهد به قطعه کد زیر توجه نمایید:

package net.zenconsult.android;
import java.util.Hashtable;
import android.content.Context;
import android.content.SharedPreferences;
import android.content.SharedPreferences.Editor;
import android.preference.PreferenceManager;
public class StoreData {
 public static boolean storeData(Hashtable data, Context ctx) {
  SharedPreferences prefs = PreferenceManager
   .getDefaultSharedPreferences(ctx);
  String hostname = (String) data.get("hostname");
  int port = (Integer) data.get("port");
  boolean useSSL = (Boolean) data.get("ssl");
  Editor ed = prefs.edit();
  ed.putString("hostname", hostname);
  ed.putInt("port", port);
  ed.putBoolean("ssl", useSSL);
  return ed.commit();
 }
}
و بازیابی داده‌ها از طریق کلاس زیر میسر می‌شود
package net.zenconsult.android;
import java.util.Hashtable;
import android.content.Context;
import android.content.SharedPreferences;
import android.preference.PreferenceManager;
public class RetrieveData {
 public static Hashtable get(Context ctx) {
  String hostname = "hostname";
  String port = "port";
  String ssl = "ssl";
  Hashtable data = new Hashtable();
  SharedPreferences prefs = PreferenceManager
   .getDefaultSharedPreferences(ctx);
  data.put(hostname, prefs.getString(hostname, null));
  data.put(port, prefs.getInt(port, 0));
  data.put(ssl, prefs.getBoolean(ssl, true));
  return data;
 }
}
کلاس main برای ذخیره داده‌ها بدین صورت نوشته خواهد شد
package net.zenconsult.android;
import java.util.Hashtable;
import android.app.Activity;
import android.content.Context;
import android.os.Bundle;
import android.util.Log;
import android.widget.EditText;
public class StorageExample1Activity extends Activity {
 /** Called when the activity is first created. */
 @Override
 public void onCreate(Bundle savedInstanceState) {
  super.onCreate(savedInstanceState);
  setContentView(R.layout.main);
  Context cntxt = getApplicationContext();
  Hashtable data = new Hashtable();
  data.put("hostname", "smtp.gmail.com");
  data.put("port", 587);
  data.put("ssl", true);
  if (StoreData.storeData(data, cntxt))
   Log.i("SE", "Successfully wrote data");
  else
   Log.e("SE", "Failed to write data to Shared Prefs");
  EditText ed = (EditText) findViewById(R.id.editText1);
  ed.setText(RetrieveData.get(cntxt).toString());
 }
}
با توجه به مثال فوق، خروجی ما در انتها به صورت زیر خواهد بود که تصویر زیر توضیحات بالا را پوشش می‌دهد.