مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 15 - نوشتن آزمون‌های واحد
یکی از مشخصات آزمون‌های واحد، عدم خروج از مرزهای IO سیستم، در حین اجرای آن‌ها است و چون درهنگام کار با بانک‌های اطلاعاتی حتما از مرزهای IO سیستم رد خواهیم شد (کار با شبکه، کار با فایل سیستم، برای به روز رسانی و درج اطلاعات)، نوشتن آزمون‌های واحد واقعی، برای برنامه‌هایی که از ORMها استفاده می‌کنند مشکل است. به همین جهت مباحث mocking، تقلید قسمت‌های مختلف ORMها و جایگزین کردن آن‌ها با نمونه‌های درون حافظه‌ای بسیار مرسوم است. برای رفع این مشکلات، تیم EF Core، یک تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی ویژه‌ی «درون حافظه‌ای» را به نام «Entity Framework Core InMemory provider» ارائه داده‌است. به این ترتیب، این محل ذخیره سازی اطلاعات درون حافظه‌ای، مشکل رد شدن از مرزهای IO سیستم را برطرف کرده و عملا نیاز به کار کردن با فریم ورک‌های mocking را منتفی می‌کند (حداقل برای تقلید قسمت‌های مختلف EF Core).
در این قسمت ابتدا نحوه‌ی فعال سازی فریم ورک آزمون‌های واحد مایکروسافت و سپس نحوه‌ی فعال سازی این تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای را بررسی خواهیم کرد. به علاوه برای سرویس بلاگ‌های قسمت قبل نیز آزمون واحد خواهیم نوشت.


نحوه‌ی فعالسازی فریم ورک MSTest در یک پروژه‌ی Class library از نوع NET Core.


تنها نکته‌ی مهم فعالسازی MSTest در یک پروژه‌ی Class library جدید که برای نوشتن آزمون‌های واحد مورد استفاده قرار خواهیم داد، تنظیمات فایل project.json آن است که در ذیل آمده است:
{
    "version": "1.0.0-*",
 
    "testRunner": "mstest",
    "dependencies": {
        "Microsoft.NETCore.App": {
            "type": "platform",
            "version": "1.0.0"
        },
        "dotnet-test-mstest": "1.1.1-preview",
        "MSTest.TestFramework": "1.0.1-preview",
        "NETStandard.Library": "1.6.0",
        "Microsoft.EntityFrameworkCore": "1.0.0",
        "Microsoft.EntityFrameworkCore.InMemory": "1.0.0",
        "Core1RtmEmptyTest.DataLayer": "1.0.0-*",
        "Core1RtmEmptyTest.Entities": "1.0.0-*",
        "Core1RtmEmptyTest.Services": "1.0.0-*",
        "Core1RtmEmptyTest.ViewModels": "1.0.0-*"
    },
 
    "frameworks": {
        "netcoreapp1.0": {
            "imports": [
                "dnxcore50",
                "portable-net45+win8"
            ]
        }
    }
}
- در اینجا قید testRunner الزامی است؛ در غیراینصورت آزمون‌های واحد شما شناسایی نخواهند شد. همچنین بسته‌های dotnet-test-mstest و MSTest.TestFramework نیز باید اضافه شوند.
- به علاوه در اینجا ارجاعاتی را به اسمبلی‌های موجودیت‌ها، Services و DataLayer که در قسمت «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 14 - لایه بندی و تزریق وابستگی‌ها» بررسی شدند نیز ملاحظه می‌کنید.
- همچنین وابستگی جدید Microsoft.EntityFrameworkCore.InMemory نیز در اینجا قابل ملاحظه است. این وابستگی را تنها به پروژه‌ی آزمون‌های واحد خود اضافه می‌کنیم. از این جهت که تنظیمات آن صرفا در این قسمت جدید قید می‌شوند و نه در سایر قسمت‌های برنامه.

 پس از آن، کار با این فریم ورک، همانند سایر نگارش‌های دات نت خواهد بود:
using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting;
 
namespace EFCore.MsTests
{
    [TestClass]
    public class CoreTests
    {
        [TestMethod]
        public void Test1()
        {
            Assert.IsTrue(true);
        }
    }
}
ابتدا کلاس مدنظر، با ویژگی TestClass مزین می‌شود. سپس متد آزمون واحد نوشته شده نیز باید به صورت public void و مزین شده‌ی با ویژگی TestMethod، ارائه شود.
پس از نوشتن اولین آزمون واحد، یکبار پروژه را build کرده و سپس از منوی Test، گزینه‌ی Windows را انتخاب کرده و در اینجا گزینه‌ی Test Explorer را انتخاب کنید. اندکی صبر کنید تا آزمون‌های واحد شما شناسایی شوند و سپس گزینه‌ی Run All را انتخاب کنید:



تغییرات Context برنامه جهت استفاده‌ی از تامین کننده‌ی داخل حافظه‌ای

در مورد نحوه‌ی تعریف و افزودن وابستگی‌های EF Core در مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 1 - برپایی تنظیمات اولیه» پیشتر بحث شد و همچنین در مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 3 - انتقال مهاجرت‌ها به یک اسمبلی دیگر»، اطلاعات Context برنامه را به اسمبلی دیگری منتقل کردیم.
اگر از روش بازنویسی متد OnConfiguring برای تنظیم تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی مورد نظر استفاده می‌کنید، متد OnConfiguring کلاس Context برنامه چنین شکلی را پیدا می‌کند:
public class ApplicationDbContext : DbContext, IUnitOfWork
{
    private readonly IConfigurationRoot _configuration;
 
    public ApplicationDbContext(IConfigurationRoot configuration)
    {
        _configuration = configuration;
    }
 
    public ApplicationDbContext(DbContextOptions<ApplicationDbContext> options) : base(options)
    {
    } 
 
    protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
    {
        if (!optionsBuilder.IsConfigured)
        {
            optionsBuilder.UseSqlServer(
                _configuration["ConnectionStrings:ApplicationDbContextConnection"]
                , serverDbContextOptionsBuilder =>
                {
                    var minutes = (int)TimeSpan.FromMinutes(3).TotalSeconds;
                    serverDbContextOptionsBuilder.CommandTimeout(minutes);
                });
        }
    }
در اینجا دو تغییر جدید قابل ملاحظه هستند:
الف) اضافه شدن سازنده‌ی دومی که <DbContextOptions<ApplicationDbContext را دریافت می‌کند. از آن در سمت کدهای آزمون واحد برنامه جهت ثبت ()options.UseInMemoryDatabase استفاده می‌شود.
ب) به متد OnConfiguring، بررسی optionsBuilder.IsConfigured هم اضافه شده‌است. چون در سمت کدهای آزمون واحد، تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای اضافه می‌شود، مقدار optionsBuilder.IsConfigured به true تنظیم خواهد شد و دیگر از تامین کننده‌ی SQL Server استفاده نمی‌شود.

اگر از متد OnConfiguring به این شکل استفاده نمی‌کنید، تنها ذکر سازنده‌ی دوم ضروری است. از این جهت که در آزمون‌های واحد، از تنظیمات متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه استفاده نخواهد شد.


نوشتن آزمون‌های واحد مخصوص EF Core

پس از برپایی پیشنیازهای نوشتن آزمون‌ها واحد، شامل تنظیمات فریم ورک MSTest و همچنین افزودن وابستگی‌های مرتبط با فایل project.json ایی که در ابتدای بحث عنوان شد و اصلاح سازنده و متد OnConfiguring کلاس Context برنامه جهت آماده سازی آن‌ها برای پذیرش تامین کننده‌های دیگر، اکنون یک نمونه از آزمون‌های واحد درون حافظه‌ای EF Core، چنین شکلی را خواهد داشت:
using System;
using System.Linq;
using Core1RtmEmptyTest.DataLayer;
using Core1RtmEmptyTest.Entities;
using Core1RtmEmptyTest.Services;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.MsTests
{
    [TestClass]
    public class CoreTests
    {
        private readonly IServiceProvider _serviceProvider;
 
        public CoreTests()
        {
            var services = new ServiceCollection();
            services.AddEntityFrameworkInMemoryDatabase()
                        .AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseInMemoryDatabase());
 
            services.AddScoped<IUnitOfWork, ApplicationDbContext>();
            services.AddScoped<IBlogService, BlogService>();
 
            _serviceProvider = services.BuildServiceProvider();
        }
 
        [TestMethod]
        public void Find_searches_url()
        {
            // Insert seed data into the database using one instance of the context
            using (var serviceScope = _serviceProvider.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>().CreateScope())
            {
                using (var context = serviceScope.ServiceProvider.GetRequiredService<IUnitOfWork>())
                {
                    context.Set<Blog>().Add(new Blog { Url = "http://sample.com/cats" });
                    context.Set<Blog>().Add(new Blog { Url = "http://sample.com/catfish" });
                    context.Set<Blog>().Add(new Blog { Url = "http://sample.com/dogs" });
                    context.SaveAllChanges();
                }
            }
 
            // Use a separate instance of the context to verify correct data was saved to database
            using (var serviceScope = _serviceProvider.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>().CreateScope())
            {
                using (var context = serviceScope.ServiceProvider.GetRequiredService<IUnitOfWork>())
                {
                    Assert.AreEqual(3, context.Set<Blog>().Count());
                    Assert.AreEqual("http://sample.com/cats", context.Set<Blog>().First().Url);
                }
            }
 
            // Use a clean instance of the context to run the test
            using (var serviceScope = _serviceProvider.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>().CreateScope())
            {
                var blogService = serviceScope.ServiceProvider.GetRequiredService<IBlogService>();
                var results = blogService.GetPagedBlogsAsNoTracking(pageNumber: 0, recordsPerPage: 10);
                Assert.AreEqual(3, results.Count);
            }
        }
    }
}
توضیحات:
همانطور که در قسمت «تغییرات Context برنامه جهت استفاده‌ی از تامین کننده‌ی داخل حافظه‌ای» فوق عنوان شد، در حین انجام آزمون‌های واحد، دیگر به کلاس آغازین برنامه و تنظیمات آن مراجعه نمی‌شود. بنابراین باید شبیه به عملکرد متد ConfigureServices آن‌را در اینجا پیاده سازی کرد. نمونه‌ای از انجام اینکار را در سازنده‌ی کلاس انجام آزمون‌های واحد مشاهده می‌کنید:
        private readonly IServiceProvider _serviceProvider;
 
        public CoreTests()
        {
            var services = new ServiceCollection();
            services.AddEntityFrameworkInMemoryDatabase()
                        .AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseInMemoryDatabase());
 
            services.AddScoped<IUnitOfWork, ApplicationDbContext>();
            services.AddScoped<IBlogService, BlogService>();
 
            _serviceProvider = services.BuildServiceProvider();
        }
در اینجا است که توسط متد AddEntityFrameworkInMemoryDatabase، کار افزودن تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای انجام شده و سپس Context برنامه نیز از آن مطلع می‌شود (علت افزودن سازنده‌ی دومی که <DbContextOptions<ApplicationDbContext را دریافت می‌کند).
سپس همانند قبل، باید تمام سرویس‌های مدنظر تنظیم شوند تا بتوان از آن‌ها استفاده کرد.

نکته‌ی مهم دیگری را که باید به آن دقت داشت، ایجاد scope و سپس دسترسی به سرویس‌ها از طریق این Scope است. از این جهت که چون خارج از طول عمر یک درخواست وب قرار داریم، دیگر Scopeها برای ما به صورت خودکار ایجاد و تخریب نمی‌شوند و باید همان‌کاری را که ASP.NET Core در پشت صحنه انجام می‌دهد، به صورت دستی پیاده سازی کنیم:
            using (var serviceScope = _serviceProvider.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>().CreateScope())
            {
                using (var context = serviceScope.ServiceProvider.GetRequiredService<IUnitOfWork>())
                {
اگر اینکار صورت نگیرد، چون Scope ایی ایجاد و تخریب نمی‌شود، کار کردن با متد serviceProvider.GetRequiredService_ اشتباه بوده و همیشه یک وهله از Context را باز می‌گرداند که مدنظر ما نیست. شبیه به این نکته را در قسمت «مقدار دهی اولیه‌ی جداول بانک‌های اطلاعاتی در EF Core» پیشتر ملاحظه کرده‌اید.


یک نکته‌ی تکمیلی

EF Core به همراه تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی SQLite نیز هست. یکی از نکات ویژه‌ی بانک اطلاعاتی SQLite، امکان تنظیم پارامتری است در رشته‌ی اتصالی آن، که آن‌را نیز تبدیل به یک «بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای» می‌کند. این روش سال‌ها است که جهت انجام آزمون‌های واحد ORMها مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین می‌توان آن‌را به عنوان جایگزینی برای مطلب جاری نیز درنظر گرفت.
 var connectionStringBuilder = new SqliteConnectionStringBuilder { DataSource = ":memory:" };
var connectionString = connectionStringBuilder.ToString();
var connection = new SqliteConnection(connectionString);
services.AddEntityFrameworkSqlite().AddDbContext<CmsDbContext>(options => options.UseSqlite(connection));
اهمیت آن در اینجا است که تامین کننده‌ی بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای EF، قیود را اعمال نمی‌کند ؛ اما بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای SQLite واقعا همانند یک بانک اطلاعاتی رابطه‌ای کامل عمل می‌کند.
مطالب
افزودن خودکار کلاس های WebAPI و SignalR Hub به برنامه در حالت SelfHost
یکی از گزینه‌های میزبانی WebAPI و SignalR حالت SelfHost می‌باشد که روش آن قبلا در مطلب «نگاهی به گزینه‌های مختلف مهیای جهت میزبانی SignalR» توضیح داده شده است.

ابتدا نگاه کوچکی به یک مثال داشته باشیم:
هاب زیر را در نظر بگیرید.
public class MessageHub : Hub
    {
        public void NotifyAllClients()
        {
            Clients.All.Notify();
        } 
}
برای selfHsot کردن از یک برنامه‌ی کنسول استفاده می‌کنیم:
static void Main(string[] args)
        {
            const string baseAddress = "http://localhost:9000/"; // "http://*:9000/";
 
            using (var webapp = WebApp.Start<Startup>(baseAddress))
            {
                Console.WriteLine("Start app...");
 
                var hubConnection = new HubConnection(baseAddress);
                IHubProxy messageHubProxy = hubConnection.CreateHubProxy("messageHub");
 
                messageHubProxy.On("notify", () =>
                {
                    Console.WriteLine();
                    Console.WriteLine("Notified!");
                });
 
                hubConnection.Start().Wait();
 
                Console.WriteLine("Start signalr...");
 
                bool dontExit = true;
                while (dontExit)
                {
                    var key = Console.ReadKey();
                    if (key.Key == ConsoleKey.Escape) dontExit = false;
 
                    messageHubProxy.Invoke("NotifyAllClients");
                }
 
            }
        }
با کلاس start-up ذیل:
public partial class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder appBuilder)
        {
            var hubConfiguration = new HubConfiguration()
            {
                EnableDetailedErrors = true
            };
 
            appBuilder.MapSignalR(hubConfiguration);
 
            appBuilder.UseCors(CorsOptions.AllowAll);
 
 
        }
    }
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، با زدن هر کلید در کنسول، یک پیغام چاپ می‌شود که نشان دهنده صحت کارکرد هاب پیام می‌باشد.
خوب؛ تا الان همه چیز درست کار میکند.

صورت مساله:
معمولا برای منظم کردن و مدیریت بهتر کدهای نرم افزار، آن‌ها را در پروژه‌های مجزا یا در واقع همان class library‌های مجزا نگاه داری میکنیم.
اکنون در برنامه‌ی فوق ، اگر کلاس messageHub را به یک class library دیگر منتقل کنیم و آن را به برنامه‌ی کنسول ارجاع دهیم و برنامه را مجدد اجرا کنیم، با خطای زیر مواجه می‌شویم:
{"StatusCode: 500, ReasonPhrase: 'Internal Server Error', Version: 1.1, Content: System.Net.Http.StreamContent, Headers:\r\n{\r\n  Date: Mon, 27 Oct 2014 09:36:48 GMT\r\n  Server: Microsoft-HTTPAPI/2.0\r\n  Content-Length: 0\r\n}"}
مشکل چیست؟
همانطور که در مطلب «نگاهی به گزینه‌های مختلف مهیای جهت میزبانی SignalR» عنوان شده‌است، «در حالت SelfHost بر خلاف روش asp.net hosting ، اسمبلی‌های ارجاعی برنامه اسکن نمی‌شوند» و طبیعتا مشکل رخ داده شده در بالا از اینجا ناشی می‌شود.

راه حل:
- این کار باید به صورت دستی انجام پذیرد. با افزودن کد زیر به ابتدای برنامه (قبل از شروع هر کدی) اسمبلی‌های مورد نظر افزوده می‌شوند:
AppDomain.CurrentDomain.Load(typeof(MessageHub).Assembly.FullName);
طبیعتا افزودن دستی هر اسمبلی مشکل و در خیلی مواقع ممکن است با خطای انسانی فراموش کردن مواجه شود!
کد خودکار زیر، میتواند تکمیل کننده‌ی راه حل بالا باشد:
class LoadAssemblyHelper
    {
        public static void Load(string searchPattern)
        {
            var path = Assembly.GetExecutingAssembly().Location;
            var entityAssemblies = Directory.GetFiles(Path.GetDirectoryName(path), searchPattern: searchPattern);
            var assemblyNames = entityAssemblies.Select(e => AssemblyName.GetAssemblyName(e)).ToList();
            assemblyNames.ToList().ForEach(e => AppDomain.CurrentDomain.Load(e));
        }
    }
و برای فراخوانی آن در ابتدای برنامه می‌نویسیم:
static void Main(string[] args)
        {
            //AppDomain.CurrentDomain.Load(typeof(MessageHub).Assembly.FullName);
            //AppDomain.CurrentDomain.Load(typeof(MessageController).Assembly.FullName);

            LoadAssemblyHelper.Load("myFramework.*.dll");

            const string baseAddress = "http://*:9000/";
            using (var webapp = WebApp.Start<Startup>(baseAddress))
            {
                ...
            }
        }

نکته‌ی مهم
 این خطا و راه حل آن، در مورد hub‌های signalr و هم controller‌های webapi صادق می‌باشد.
مطالب
برنامه نویسی اندروید با Xamarin.Android - قسمت اول
وقتی صحبت از ساخت برنامه‌های کاربردی iOS و Android می‌شود، بسیاری از افراد تنها گزینه را Objective-C یا Java می‌دانند. اما در این چند سال اکوسیستم‌هایی (مجموعه ای از ابزارها) برای ایجاد برنامه‌های کاربردی موبایل ظهور کرده‌اند و البته تمرکز آن‌ها بر روی Cross Platform بودن آن‌ها بوده است. هر کدام از آن‌ها قابلیت‌هایی را برای ما به ارمغان می‌آورند. البته بعضی فقط به ما امکان نوشتن کدهای Html و Java Script را می‌دهند و برخی دیگر از کدهای C++/C که کدهای low-level هستند، استفاده می‌کنند.
ما در اینجا قصد معرفی Xamarin را داریم. تنها پلتفرمی که تمام امکانات بومی موبایل را به همراه امکانات بسیار دیگری، برای ما فراهم می‌کند. این امکانات شامل موارد ذیل هستند:
1- اتصال کامل به SDK بومی: Xamarin شامل اتصالاتی برای استفاده از تمامی (تقریبا) امکانات iOS و Android می‌باشد. این اتصالات به صورت Strongly-typed هستند. به این معنا که برای بررسی و استفاده، آسان هست و همچنین در حین توسعه و کامپایل به خوبی صحت کد‌ها را چک می‌کند.
2- قابلیت ارتباط با Objective-C،Java، C،C : زامارین امکاناتی را برای فراخوانی مستقیم کتابخانه‌هایی که با Objective-C، Java، C و ++C نوشته شده‌اند، نیز فراهم کرده است. این یک امکان فوق العاده هست که شما بتوانید از تعداد بسیار زیاد کتابخانه‌های نوشته شده برای iOS و Android استفاده کنید.
3- استفاده از زبان مدرن #C: برنامه‌های Xamarin با #C نوشه می‌شوند که بهبود‌های قابل توجهی نسبت به زبان‌های Objective-C و Java داشته است. امکاناتی مانند عبارات لامبدا، LINQ، برنامه نویسی موازی و ....
4- مجموعه کلاس‌های فوق العاده: برنامه‌های Xamarin از Net BCL. که مجموعه‌ای عظیم و جامع از ویژگی‌های قدرتمند، مانند استفاده از XML، بانک اطلاعاتی، شبکه، IO و ...است، استفاده می‌کند که امکانات فوق العاده‌ای را برای توسعه دهندگان فراهم می‌نماید.
5- استفاد ه از یک IDE قدرتمند: برای Mac OS X شما Xamarin Studio  و برای ویندوز Xamarin Studio و Visual Studio را در اختیار دارید که برای یک توسعه دهنده‌ی نرم افزار چیزی را کم نگذاشته‌اند.
6- Cross Platform بودن: Xamarin برای سه پلتفرم مطرح موبایل، شامل iOS، Android و Windows Phone قابل استفاده می‌باشد و تقریبا 90 درصد از کدهای شما قابل استفاده‌ی مجدد در هر سه پلتفرم می‌باشد.
البته با ارائه‌ی Xamarin.Forms این میزان به 100درصد رسیده است!

نحوه‌ی نصب Xamarin:
می‌توانید Xamarin Studio و Xamarin For Visual Studio را از سایت Xamarin دانلود نموده و به راحتی نصب نمایید. برای آنکه بتوانید Xamarin را نصب و استفاده نمایید، لازم است که موارد زیر را نیز به روی سیستم خود داشته باشید:
1- Android SDK  
2- GTK#
3- Android NDK
4- Java SDK(JDK)
هر آنچه را که برای ادامه‌ی مسیر با ما لازم دارید، از ehsanavr.com دانلود نمایید.
 و البته نحوه‌ی نصب Xamarin به صورت کامل و همراه با تصاویر مربوطه نیز در آدرس زیر وجود دارد:

Emulator یا شبیه ساز اندروید: Xamarin یک شبیه ساز بسیار عالی برای تست برنامه‌های اندرویدی در اختیار ما قرار داده است که از Virtual Box استفاده می‌کند. می‌توانید این نرم افزار را با نام Xamarin Android Player از اینجا دانلود نمایید. بعد از نصب و اجرای آن شما باید Imageهای مربوط به هر نسخه‌ای را که میخواهید، دانلود کنید:

Xamarin Android Player


  
کمی درباره سطوح مختلف APIهای اندروید:
اندروید برای تشخیص سازگاری برنامه‌های اندروید، از سطوح مختلف APIها(API Levels) استفاده می‌کند. هر سطح از این APIها یک ورژن از اندروید را شامل می‌شوند. برای مثال Marshmallow که به اندروید 6 معروف می‌باشد، از API Level شماره 23 بهره می‌برد و Lollipop نسخه‌ی 5، شامل API Level شماره 21 و Lollipop 5.1 شامل API Level شماره 22 می‌باشد و الی آخر.
اهمیت دانستن این موضوع، به این دلیل می‌باشد که انتخاب API Level مناسب، ارتباط مستقیمی با موبایل هایی دارد که می‌توانند برنامه‌ی شما را اجرا کنند. می‌توانید لیست کامل API‌های موجود را از اینجا مشاهده نمایید:

برای هر برنامه‌ی اندروید نوشته شده، 3 تنظیم برای SDK مورد استفاده قرار می‌گیرد:
Target Framework: مشخص کننده‌ی نوع فریموورکی می‌باشد که برنامه با آن کامپایل می‌شود.
Minimum Android Version: مشخص کننده‌ی قدیمی‌ترین نسخه‌ی اندرویدی می‌باشد که می‌خواهید برنامه‌ی شما روی آن اجرا شود. این API Level در زمان اجرا استفاده می‌شود.
Target Android Version: نسخه‌ای را که برنامه‌ی شما بر روی آن اجرا می‌شود، مشخص می‌نماید. این API Level در زمان اجرا استفاده می‌شود. همیشه میزان این API Level باید برابر یا بیشتر از Target Framework باشد.
البته معمولا این سه تنظیمات را روی یک API Level تنظیم می‌کنند.
قبل از اینکه بخواهید API Level مورد نظر را انتخاب کنید، باید SDK مربوط به آن را دانلود و نصب نمایید. برای مدیریت نسخه‌های SDKهای نصب شده بر روی سیستم خود می‌توانید از Android SDK Manager که در فولدر SDK قرار دارد می‌توانید استفاده نمایید.


کمی درباره‌ی معماری Xamarin:
برنامه‌های نوشته شده در Xamarin.Android در محیط Mono اجرا می‌شوند و Mono در کنار ماشین مجازی زمان اجرای اندروید، اجرا می‌شود. این دو سیستم روی هسته‌ی لینوکس اجرا می‌شوند و APIهای مختلفی را در اختیار برنامه نویسان قرار می‌دهند. Mono با زبان C نوشته شده است. شما می‌توانید کلاس‌های NET. مانند: System، System.IO، System.Net را برای دسترسی به قابلیت‌های لینوکس مورد استفاده قرار بدهید.
در اندروید، بیشتر قابلیت‌های سیستم مانند صدا، گرافیک، OpenGL و قابلیت‌های تلفن، مستقیم در دسترس برنامه‌های بومی(Native) نیستند. آن‌ها فقط از طریق APIهای Android Runtime Java در دسترس هستند که در فضای نام Java.* یا Android.* قرار داردند. تصویر زیر این توضیحات را به خوبی نشان می‌دهد.
 

Xamarin

توسعه دهندگان Xamarin.Android به امکانات مختلفی از سیستم عامل با فراخوانی API‌های NET. دسترسی دارند و همچنین کلاس‌های موجود در فضای نام Android، پُلی برای استفاده از API‌های اندروید توسط برنامه نویسان Xamarin می‌باشد.
نکته‌ی مهم دیگر این است که Packageهای برنامه‌های نوشته شده با Xamarin ساختاری شبیه به برنامه‌های معمول اندرویدی دارد، البته همراه با موارد زیر:
1- اسمبلی‌های برنامه (شامل IL)
2- کتابخانه‌های بومی، که باید حتما برنامه‌های Xamarin.Android کتابخانه‌های زمان اجرای مناسب با معماری اندروید مانند:armeabi، armeabi-v7a، x86 را در اختیار داشته باشد.

در بخش بعد اولین برنامه‌ی اندرویدی خود را با Xamarin اجرا می‌نماییم.
نظرات مطالب
تعرفه مصوب سال 1390
توضیحات آقای مهندس نصیری تقریبا تمام منظور بنده بود،بله،کارفرما ها عمدتا دارای اطلاعات چندانی نمی باشند(که اگر داشتند این همه مشکلات در این حرفه تو این مملکت نداشتیم!)ولی این دلیل بر این نیست که از کیفیت کار هم کم شود چون کارفرما متوجه نیست پشت قضیه چه خبر است!
همونطور که همه دیده ایم،عده ای تنها با ثبت یک شرکت و دفتر و منشی و... سودهای کلانی در این بخش کرده اند بدون آنکه حتی 10% آن به مجری ها برسد!(این درد است)
مطمئن باشید اگر حداقل دیدی در این زمینه وجود داشت،کپی رایتی وجود داشت،حمایتی می بود دوستان برنامه نویسمان هیچگاه این مهارت را با شغل های آفلاینی مانند پشتیبان سیستم و ... عوض نمی کردند و تغییر شغل نمی دادند.
از طرفی هم نمی توان در کشوری که عوام به نرم افزار مانند یک دیسک فشرده که قابل کپی برداری و تکثیر با 1000 تومان است از برنامه نویسان انتظار داشت همانند یک مهندس گوگل،خلاق،پویا،بروز و ... باشد چراکه بزودی باید اجاره ی خانه اش را به صاحب خانه پرداخت کند!:)
حرکت نیاز پشتیبانی،احترام و آرامش است چیزی که هرم مازلو بیان می کند!
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:Maslow%27s_hierarchy_of_needs.svg
مطالب
Best Practice هایی برای ASP.NET MVC - قسمت اول
در سایت جاری مطالب زیادی درباره ASP.NET MVC نوشته شده است. این مطلب و قسمت بعدی آن مروری خواهد داشت بر Best Practice‌ها در ASP.NET MVC.

استفاده از NuGet Package Manager برای مدیریت وابستگی‌ها

درباره اهمیت NuGet برای مصرف کنندگان قبلا این مطلب نوشته شده است.
بجای صرف وقت برای اینکه بررسی کنیم آیا این نسخه‌ی جدید کتابخانه‌ی X یا اسکریپت jQuery آمده است یا خیر، می‌توان این وظیفه را به NuGet سپرد. علاوه بر این NuGet مزیت‌های دیگری هم دارد؛ مثلا تیم‌های برنامه نویسی می‌توانند کتاب خانه‌های مشترک خودشان را در مخزن‌های سفارشی NuGet قرار دهند و توزیع و Versioning آن‌را به NuGet بسپارند.


تکیه بر Abstraction (انتزاع)

Abstraction در طراحی سیستم‌ها منجر به تولید نرم افزار هایی Loosely coupled با قابلیت نگهداری بالا و همچنین فراهم شدن زمینه برای نوشتن Unit Test می‌شود.
اگر به مطالب قبلی وب سایت برگردیم در مطلب چرا ASP.NET MVC گفته شد که :
2) دستیابی به کنترل بیشتر بر روی اجزای فریم ورک :
در طراحی ASP.NET MVC همه‌جا interface‌ها قابل مشاهد هستند. همین مساله به معنای افزونه پذیری اکثر قطعات تشکیل دهنده ASP.NET MVC است؛ برخلاف ASP.NET web forms. برای مثال تابحال چندین view engine، routing engine و غیره توسط برنامه نویس‌های مستقل برای ASP.NET MVC طراحی شده‌اند که هیچکدام با ASP.NET web forms میسر نیست. برای مثال از view engine پیش فرض آن خوشتان نمی‌آید؟
عوضش کنید! سیستم اعتبار سنجی توکار آن‌را دوست ندارید؟ آن‌را با یک نمونه بهتر تعویض کنید و الی آخر ...
به علاوه طراحی بر اساس interface‌ها یک مزیت دیگر را هم به همراه دارد و آن هم ساده سازی
mocking (تقلید) آن‌ها است جهت ساده سازی نوشتن آزمون‌های واحد.


از کلمه‌ی کلیدی New استفاده نکنید

هر جا ممکن است کار وهله سازی اشیاء را به لایه و حتی Framework دیگری بسپارید. هر زمان اشیاء نرم افزار خودتان را با کلمه‌ی new وهله سازی می‌کنید اصل Abstraction را فراموش کرده اید. هر زمان اشیاء نرم افزار را مستقیم وهله سازی می‌کنید در نظر داشته باشید می‌توانید آنها را به صورت وابستگی تزریق کنید.
در همین رابطه مطالب زیر را از دست ندهید :


از HttpContext مستقیما استفاده نکنید (از HttpContextBase استفاده کنید)

از .NET 4 به بعد فضای نامی تعریف شده که در بر دارنده‌ی کلاس‌های انتزاعی (Abstraction) خیلی از قسمت‌های اصلی ASP.NET است.  یکی از مواردی که در توسعه‌ی ASP.NET معمولا زیاد استفاده می‌شود، شیء HttpContext است . استفاده از HttpContextBase را به استفاده از HttpContext ترجیح دهید. اهمیت این موضوع در راستای اهمیت انتزاع (Abstraction) می‌باشد.


از "رشته‌های جادویی" اجتناب کنید

استفاده از رشته‌های جادویی در خیلی از جاها کار را ساده می‌کند؛ بعضی وقت‌ها هم به آنها نیاز است اما مشکلات زیادی دارند :
  1. رشته‌ها معنای باطنی ندارند (مثلا : دشوار است که از روی نام یک ID مشخص کنم این ID چطور به ID دیگری مرتبط است و یا اصلا ربط دارد یا خیر)
  2. با اشتباهات املایی یا عدم رعایت حروف بزرگ و کوچک ایجاد مشکل می‌کنند.
  3. به Refactoring واکنش خوبی نشان نمی‌دهند. (برای درک بهتر این مطلب را بخوانید.)
برای درک بهتر 2، یک مثال بررسی می‌شود؛ اولی از رشته‌های جادویی برای دسترسی به داده در ViewData استفاده می‌کند و دومی refactor شده‌ی مثال اول است که از strongly type مدل برای دسترسی به همان داده استفاده می‌کند.
<p>
    <label for="FirstName">First Name:</label>
    <span id="FirstName">@ViewData["FirstName"]</span>
</p>
مثال دوم :
<p>
    <label for="FirstName">First Name:</label>
    <span id="FirstName">@Model.FirstName</span>
</p>
مثلا مثال دوم مشکلات رشته‌های جادویی را ندارد.
در رابطه با Magic strings این مطلب را مطالعه بفرمایید.


از نوشتن HTML در کدهای "Backend" خودداری کنید

با توجه به اصل جداسازی وابستگی‌ها (Separation of Concerns) وظیفه‌ی کنترلر‌ها و دیگر کدهای backend رندر کردن HTML نیست. (ساده سازی کنترلر ها) البته در نظر داشته باشید که قطعا تولید HTML در متد‌های کمکی کلاس هایی که "تنها" وظیفه‌ی آنها کمک به View‌ها جهت تولید کد هست ایرادی ندارد. این کلاس‌ها بخشی از View در نظر گرفته می‌شوند نه کدهای "backend".


در View‌ها "Business logic" انجام ندهید

معکوس بند قبلی هم کاملا صدق می‌کند ، منظور این است که View‌ها تا جایی که ممکن است باید حاوی کمترین Business logic ممکن باشند. در واقع تمرکز View‌ها باید استفاده و نحوه‌ی نمایش داده ای که برای آن‌ها فراهم شده باشد نه انجام عملیات روی آن.


استفاده از Presentation Model را به استفاده مستقیم از Business Object‌ها ترجیح دهید

در مطالب مختلف وب سایت اشاره به اهمین ViewModel‌ها شده است. برای اطلاعات بیشتر بند ج آموزش 11 از سری آموزش‌های ASP.NET MVC را مطالعه بفرمایید.


If‌های شرطی را در View‌ها را در متد‌های کمکی کپسوله کنید

استفاده از شرط‌ها در View کار توسعه دهنده را برای یک سری اعمال ساده می‌کند اما می‌تواند باعث کمی کثیف کاری هم شود. مثلا:
@if(Model.IsAnonymousUser) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/anonymous.jpg")" />
} else if(Model.IsAdministrator) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/administrator.jpg")" />
} else if(Model.Membership == Membership.Standard) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/member.jpg")" />
} else if(Model.Membership == Membership.Preferred) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/preferred_member.jpg")" />
}
می‌توان این کد که تا حدودی شامل منطق تجاری هم هست را در یک متد کمکی کپسوله کرد :
public static string UserAvatar(this HtmlHelper<User> helper)
{
    var user = helper.ViewData.Model;
    string avatarFilename = "anonymous.jpg";
    if (user.IsAnonymousUser)
    {
        avatarFilename = "anonymous.jpg";
    }
    else if (user.IsAdministrator)
    {
        avatarFilename = "administrator.jpg";
    }
    else if (user.Membership == Membership.Standard)
    {
        avatarFilename = "member.jpg";
    }
    else if (user.Membership == Membership.Preferred)
    {
        avatarFilename = "preferred_member.jpg";
    }
    var urlHelper = new UrlHelper(helper.ViewContext.RequestContext);
    var contentPath = string.Format("~/content/images/{0}", avatarFilename)
    string imageUrl = urlHelper.Content(contentPath);
    return string.Format("<img src='{0}' />", imageUrl);
}
اکنون برای نمایش آواتار کاربر به سادگی می‌توان  نوشت :
@Html.UserAvatar()
به این ترتیب کد ما تمیز‌تر شده ، قابلیت نگهداری آن بالاتر رفته ، منطق تجاری یک بار و در یک قسمت نوشته شده از این کد در جاهای مختلف سایت می‌توان استفاده کرد و اگر لازم به تغییر باشد با تغییر در یک قسمت همه جا اعمال می‌شود.

منتظر قسمت بعدی باشید.
 
مطالب
استفاده از Awesomium.NET در برنامه‌های وب
برای تهیه تصاویر سایت‌های معرفی شده در قسمت اشتراک‌های سایت، پیشتر از کنترل WebBrowser دات نت که در پشت صحنه از امکانات IE کمک می‌گیرد، استفاده می‌کردم. بسیار ناپایدار است؛ به روز رسانی مشکلی داشته و وابسته است به سیستم عامل جاری سیستم. برای مثال مرتبا برای تهیه تصاویر بند انگشتی (Thumbnails) سایت‌های تهیه شده با بوت استرپ کرش می‌کرد و این کرش چون از نوع unmaged code است، عملا پروسه IIS وب سایت را از کار می‌انداخت و در این حالت سایت تا ری‌استارت بعدی IIS در دسترس نبود. برای حل این مشکل و بهبود کیفیت تصاویر تهیه شده، از پروژه Awesomium که در حقیقت مرورگر کروم را جهت استفاده در انواع و اقسام زبان‌های برنامه نویسی محصور می‌کند، کمک گرفته شد؛ که شرح آن‌را در ادامه ملاحظه خواهید کرد.


دریافت و نصب Awesomium

پروژه Awesomium دارای یک SDK است که از اینجا قابل دریافت می‌باشد. بعد از نصب آن در مسیر Awesomium SDK\1.7.3.0\wrappers\Awesomium.NET\Assemblies\Packed می‌توانید محصور کننده‌ی دات نتی آن‌را مشاهده کنید. منظور از Packed در اینجا، استفاده از DLLهای فشرده شده‌ی native آن است که در مسیر Awesomium SDK\1.7.3.0\build\bin\packed کپی شده‌اند. بنابراین برای توزیع این نوع برنامه‌ها نیاز است اسمبلی دات نتی Awesomium.Core.dll به همراه دو فایل بومی icudt.dll و awesomium.dll ارائه شوند.


تهیه تصاویر سایت‌ها به کمک Awesomium.NET

پس از نصب Awesomium اگر به مسیر Documents\Awesomium SDK Samples\1.7.3.0\Awesomium.NET\Samples\Core\CSharp\BasicSample مراجعه کنید، مثالی را در مورد تهیه تصاویر سایت‌ها به کمک Awesomium.NET، مشاهده خواهید کرد. خلاصه‌ی آن چند سطر ذیل است:
            try
            {
                using (WebSession mywebsession = WebCore.CreateWebSession(
new WebPreferences() { CustomCSS = "::-webkit-scrollbar { visibility: hidden; }" }))
                {
                    using (var view = WebCore.CreateWebView(1240, 1000, mywebsession))
                    {
                        view.Source = new Uri("https://site.com/");

                        bool finishedLoading = false;
                        view.LoadingFrameComplete += (s, e) =>
                        {
                            if (e.IsMainFrame)
                                finishedLoading = true;
                        };

                        while (!finishedLoading)
                        {
                            Thread.Sleep(100);
                            WebCore.Update();
                        }

                        using (var surface = (BitmapSurface)view.Surface)
                        {
                            surface.SaveToJPEG("result.jpg");
                        }
                    }
                }
            }
            finally
            {
                WebCore.Shutdown();
            }
کار با ایجاد یک WebSession شروع می‌شود. سپس با مقدار دهی CustomCSS، اسکرول بار صفحات را جهت تهیه تصاویری بهتر مخفی می‌کنیم. سپس یک WebView آغاز شده و منبع آن به Url مدنظر تنظیم می‌شود. در ادامه باید اندکی صبر کنیم تا بارگذاری سایت خاتمه یافته و نهایتا می‌توانیم سطح این View را به صورت یک تصویر ذخیره کنیم.


مشکل! این روش در برنامه‌های ASP.NET کار نمی‌کند!

مثال همراه آن یک مثال کنسول ویندوزی است و به خوبی کار می‌کند؛ اما در برنامه‌های وب پس از چند روز سعی و خطا مشخص شد که:
الف) WebCore.Shutdown فقط باید در پایان کار یک برنامه فراخوانی شود. یعنی اصلا نیازی نیست تا در برنامه‌های وب فراخوانی شود.
 System.InvalidOperationException: You are attempting to re-initialize the WebCore.
The WebCore must only be initialized once per process and must be shut down only when the process exits.
ب) Awesomium فقط در یک ترد کار می‌کند. به این معنا که اگر کدهای فوق را در یک صفحه‌ی وب فراخوانی کنید، بار اول کار خواهد کرد. بار دوم برنامه کرش می‌کند؛ با این پیغام خطا:
 System.AccessViolationException: Attempted to read or write protected memory.
This is often an indication that other memory is corrupt. at Awesomium.Core.NativeMethods.WebCore_CreateWebView_1(HandleRef jarg1, Int32 jarg2, Int32 jarg3, HandleRef jarg4)
چون هر صفحه‌ی وب در یک ترد مجزا اجرا می‌شود، عملا استفاده‌ی مستقیم از Awesomium در آن ممکن نیست.
خطای فوق هم از آن نوع خطاهایی است که پروسه‌ی IIS را درجا خاموش می‌کند.


استفاده از Awesomium در یک ترد پس زمینه

راه حلی که نهایتا پاسخ داد و به خوبی و پایدار کار می‌کند، شامل ایجاد یک ترد مجزای Awesomium در زمان آغاز برنامه‌ی وب و زنده نگه داشتن آن تا زمان پایان کار برنامه است.
using System;
using System.Collections.Concurrent;
using System.IO;
using System.Threading;
using System.Web;
using Awesomium.Core;

namespace AwesomiumWebModule
{
    public class AwesomiumModule : IHttpModule
    {
        private static readonly Thread WorkerThread = new Thread(awesomiumWorker);
        private static readonly ConcurrentQueue<AwesomiumRequest> TaskQueue = new ConcurrentQueue<AwesomiumRequest>();
        private static bool _isRunning = true;

        static AwesomiumModule()
        {
            WorkerThread.Start();
        }       

        private static void awesomiumWorker()
        {
            while (_isRunning)
            {
                if (TaskQueue.Count != 0)
                {
                    AwesomiumRequest outRequest;
                    if (TaskQueue.TryDequeue(out outRequest))
                    {
                        var img = AwesomiumThumbnail.FetchWebPageThumbnail(outRequest);
                        File.WriteAllBytes(outRequest.SavePath, img);
                        Thread.Sleep(500);
                    }
                }
                Thread.Sleep(5);
            }
        }

        public void Dispose()
        {
            _isRunning = false;
            WebCore.Shutdown();
        }

        public void Init(HttpApplication context)
        {
            context.EndRequest += endRequest;
        }

        static void endRequest(object sender, EventArgs e)
        {
            var url = HttpContext.Current.Items[Constants.AwesomiumRequest] as AwesomiumRequest;
            if (url!=null)
            {
                TaskQueue.Enqueue(url);
            }
        }
    }
}
در اینجا اگر در برنامه‌های وب فرم، از طریق HttpContext.Current.Items.Add و یا در برنامه‌های MVC به کمک this.HttpContext.Items.Add یک آیتم جدید، با کلید Constants.AwesomiumRequest و از نوع کلاس AwesomiumRequest دریافت گردد، مقدار آن به یک ConcurrentQueue اضافه خواهد شد. این صف در یک ترد مجزا مدام در حال بررسی است. اگر مقداری به آن اضافه شده‌است، از صف خارج شده و پردازش خواهد شد.
نمونه‌ی استفاده از آن، در سمت یک برنامه‌ی وب نیز به صورت زیر است. ابتدا ماژول تهیه شده باید در برنامه ثبت شود:
<?xml version="1.0"?>
<configuration>
  <system.web>
    <compilation debug="true" targetFramework="4.0" />
    <httpModules>
      <add name="AwesomiumWebModule" type="AwesomiumWebModule.AwesomiumModule"/>
    </httpModules>
  </system.web>

  <system.webServer>
    <validation validateIntegratedModeConfiguration="false"/>
    <modules>
      <add name="AwesomiumWebModule" type="AwesomiumWebModule.AwesomiumModule"/>
    </modules>
  </system.webServer>
</configuration>
سپس باید تنها مدیریت  HttpContext.Current.Items در سمت برنامه صورت گیرد:
        protected void btnStart_Click(object sender, EventArgs e)
        {
            var host = new Uri(txtUrl.Text).Host;
            HttpContext.Current.Items.Add(Constants.AwesomiumRequest, new AwesomiumRequest
            {
                Url = txtUrl.Text,
                SavePath = Path.Combine(HttpRuntime.AppDomainAppPath, "App_Data\\Thumbnails\\" + host + ".jpg"),
                TempDir = Path.Combine(HttpRuntime.AppDomainAppPath, "App_Data\\Temp")
            });
            lblInfo.Text = "Please wait. Your request will be served shortly.";
        }
در اینجا کاربر درخواست خود را در صف قرار می‌دهد. پس از مدتی کار آن در WorkerThread ماژول تهیه شده انجام گردیده و تصویر نهایی تهیه می‌شود.
Url، آدرس وب سایتی است که می‌خواهید تصویر آن تهیه شود. SavePath مسیر کامل فایل jpg نهایی است که قرار است دریافت و ذخیره گردد. TempDir محل ذخیره سازی فایل‌های موقتی Awesomium است. Awesomium یک سری کوکی، تصاویر و فایل‌های هر سایت را به این ترتیب کش کرده و در دفعات بعدی سریعتر عمل می‌کند.

پروژه‌ی کامل آن‌را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
AwesomiumWebApplication_V1.0.zip
 
اشتراک‌ها
یک ابزار رایگان تجمیع پیامهای (لاگهای) شبکه

WhatsUp Gold Syslog Server 

  • یک ابزار غنی تجمیع پیام‌های (لاگهای) شبکه ای با کمک پروتکلهای SNMP و Syslog
  • مشاهده پیام‌های شبکه در زمان واقعی همراه با فیلتر اطلاعات
  • قابل پردازش تا 6 میلیون پیام در ساعت (حدودا 100000 تراکنش در دقیقه)
  • ارسال پیامهای شبکه به طور مستقیم و آنلاین به فایل ویندوز
  • دریافت پیام از دستگاه‌های مختلف از طریق پروتکل‌های UDP و TCP
  • ارسال پیامهای شبکه به صورت آنلاین به سرورهای دیگر با استفاده از پروتکل UDP و TCP
  • حفظ آدرس منبع در هنگام ارسال پیام به یک syslog Server دیگر
  • اجرا به عنوان یک سرویس ویندوزی (Windows Service) و یا در حالت Windows Application
  • فیلتر و مرتب سازی پیام‌های syslog برای نمایش داده شدن
  • همه این قابلیتها در این نرم افزار تحت دات نت فریم ورک 4 پیاده سازی شده است


File size: 5.14MB
 
Operating system: Windows XP/Vista/7/Server2008

Additional Requirements: Microsoft .NET Framework 4.0

یک ابزار رایگان تجمیع پیامهای (لاگهای) شبکه
مطالب
نحوه ایجاد یک External Tools در VS2012 جهت تهیه Public Key Token
ایجاد Strong Name به اسمبلی برای داشتن یک هویت منحصر به فرد برای آن اسمبلی کمک می‌کند و یکی از پارامتر‌های آن داشتن Public Key Token برای اسمبلی است (بیشتر ). در این پست قصد دارم یه کمک ابزارهای جانبی Visual Studio 2012 که البته در 2010 نیز امکان پذیر است روشی برای تهیه آسان‌تر این Key ارائه کنم . 
برای آغاز نرم افزار VS2012 را باز می‌کنیم و به منوی Tools رفته و گزینه External Tools را انتخاب می‌کنیم :

 
در پنجره‌ی پیش رو روی دکمه Add کیلک کنید و نامی برای Tools انتخاب کنید :
 

سپس مسیر فایل sn.exe را کپی کرده و در فیلد Command قرار دهید .
 

برای پارامتر از عبارت زیراستفاده کرده تا Public Key اسمبلی جاری را به شما بدهد . برای اطلاعات بیشتر در مورد آرگومان‌ها به اینجا مراجعه کنید 
-Tp $(TargetPath)
همچنین گزینه‌های Prompt for Arguments را برای دریافت آرگومان دلخواه شما (مثلا مواردی که مایلید برای یک اسمبلی دیگر key استخراج کنید) و Use Output window برای نمایش خروجی را علامت بزنید
 

روی OK کلیک کنید و به منوی Tools بارگردید :
 

حال روی نام پروژه خود در Solution Explorer کلیک کنید و روی Tools ساخته شده کلیک کنید :

 و خروجی:
 


موفق باشید  

نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 1 - برپایی تنظیمات اولیه
ارتقاء به Microsoft.NETCore.App 1.1.1
در نسخه 1.1 که با vs2017 معرفی شد فایل project.json حذف شده است برای کار با ef 1.1 کلیه وابستگی‌های ذکر شده در مطلب فوق باید از طریق nuget نصب شود تنها نکته ای که باید توجه شود Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet
که باید در فایل .csproj بصورت زیر ذکر شود فایل .csproj نهایی بصورت زیر خواهد بود
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">

  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>netcoreapp1.1</TargetFramework>
  </PropertyGroup>

  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore" Version="1.1.1" />
    <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Design" Version="1.1.1" />
    <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer" Version="1.1.1" />
    <PackageReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer.Design" Version="1.1.1" />
    <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Configuration.Abstractions" Version="1.1.1" />
  </ItemGroup>

  <ItemGroup>
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet" Version="1.0.0" />
  </ItemGroup>

</Project>
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 8 - فعال سازی ASP.NET MVC
در ویژوال 2017 ( نسخه نهایی یا نسخه RC) وقتی پروژه به صورت empty ایجاد می‌شه ممکنه با ایجاد یک کنترلر جدید و استفاده از Code Generator به مشکل no executable found matching command "dotnet-aspnet-codegenerator"  بربخورید .
برای حل این مورد می‌بایست قطعه کد زیر رو به فایل yourpaojectname.csproj اضافه کنید :

<ItemGroup>
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet" Version="1.0.0-msbuild3-final" />
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.Extensions.SecretManager.Tools" Version="1.0.0-msbuild3-final" />
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools" Version="1.0.0-msbuild3-final" />
  </ItemGroup>