public class Student
{
public string FirstName;
public string LastName;
public int TotalPointsEarned;
public void TakeExam(int pointsForExam)
{
TotalPointsEarned += pointsForExam;
}
public void ExtraCredit(int extraPoints)
{
TotalPointsEarned += extraPoints;
}
public int PointsEarned { get { return TotalPointsEarned; } }
} 
using System.Collections.Immutable;
using System.Linq;
using Microsoft.CodeAnalysis;
using Microsoft.CodeAnalysis.CSharp;
using Microsoft.CodeAnalysis.CSharp.Syntax;
using Microsoft.CodeAnalysis.Diagnostics;
namespace CodingStandards
{
[DiagnosticAnalyzer(LanguageNames.CSharp)]
public class CodingStandardsAnalyzer : DiagnosticAnalyzer
{
public const string DiagnosticId = "CodingStandards";
// You can change these strings in the Resources.resx file. If you do not want your analyzer to be localize-able, you can use regular strings for Title and MessageFormat.
internal static readonly LocalizableString Title = new LocalizableResourceString(nameof(Resources.AnalyzerTitle), Resources.ResourceManager, typeof(Resources));
internal static readonly LocalizableString MessageFormat = new LocalizableResourceString(nameof(Resources.AnalyzerMessageFormat), Resources.ResourceManager, typeof(Resources));
internal static readonly LocalizableString Description = new LocalizableResourceString(nameof(Resources.AnalyzerDescription), Resources.ResourceManager, typeof(Resources));
internal const string Category = "Naming";
internal static DiagnosticDescriptor Rule =
new DiagnosticDescriptor(
DiagnosticId,
Title,
MessageFormat,
Category,
DiagnosticSeverity.Error,
isEnabledByDefault: true,
description: Description);
public override ImmutableArray<DiagnosticDescriptor> SupportedDiagnostics
{
get { return ImmutableArray.Create(Rule); }
}
public override void Initialize(AnalysisContext context)
{
// TODO: Consider registering other actions that act on syntax instead of or in addition to symbols
context.RegisterSyntaxNodeAction(analyzeFieldDeclaration, SyntaxKind.FieldDeclaration);
}
static void analyzeFieldDeclaration(SyntaxNodeAnalysisContext context)
{
var fieldDeclaration = context.Node as FieldDeclarationSyntax;
if (fieldDeclaration == null) return;
var accessToken = fieldDeclaration
.ChildTokens()
.SingleOrDefault(token => token.Kind() == SyntaxKind.PublicKeyword);
// Note: Not finding protected or internal
if (accessToken.Kind() != SyntaxKind.None)
{
// Find the name of the field:
var name = fieldDeclaration.DescendantTokens()
.SingleOrDefault(token => token.IsKind(SyntaxKind.IdentifierToken)).Value;
var diagnostic = Diagnostic.Create(Rule, fieldDeclaration.GetLocation(), name, accessToken.Value);
context.ReportDiagnostic(diagnostic);
}
}
}
} 
using System.Collections.Immutable;
using System.Composition;
using System.Linq;
using System.Threading;
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.CodeAnalysis;
using Microsoft.CodeAnalysis.CodeFixes;
using Microsoft.CodeAnalysis.CodeActions;
using Microsoft.CodeAnalysis.CSharp;
using Microsoft.CodeAnalysis.CSharp.Syntax;
namespace CodingStandards
{
[ExportCodeFixProvider(LanguageNames.CSharp, Name = nameof(CodingStandardsCodeFixProvider)), Shared]
public class CodingStandardsCodeFixProvider : CodeFixProvider
{
public sealed override ImmutableArray<string> FixableDiagnosticIds
{
get { return ImmutableArray.Create(CodingStandardsAnalyzer.DiagnosticId); }
}
public sealed override FixAllProvider GetFixAllProvider()
{
return WellKnownFixAllProviders.BatchFixer;
}
public sealed override async Task RegisterCodeFixesAsync(CodeFixContext context)
{
var root = await context.Document.GetSyntaxRootAsync(context.CancellationToken).ConfigureAwait(false);
// TODO: Replace the following code with your own analysis, generating a CodeAction for each fix to suggest
var diagnostic = context.Diagnostics.First();
var diagnosticSpan = diagnostic.Location.SourceSpan;
// Find the type declaration identified by the diagnostic.
var declaration = root.FindToken(diagnosticSpan.Start)
.Parent.AncestorsAndSelf().OfType<FieldDeclarationSyntax>()
.First();
// Register a code action that will invoke the fix.
context.RegisterCodeFix(
CodeAction.Create("Make Private",
c => makePrivateDeclarationAsync(context.Document, declaration, c)),
diagnostic);
}
async Task<Document> makePrivateDeclarationAsync(Document document, FieldDeclarationSyntax declaration, CancellationToken c)
{
var accessToken = declaration.ChildTokens()
.SingleOrDefault(token => token.Kind() == SyntaxKind.PublicKeyword);
var privateAccessToken = SyntaxFactory.Token(SyntaxKind.PrivateKeyword);
var root = await document.GetSyntaxRootAsync(c);
var newRoot = root.ReplaceToken(accessToken, privateAccessToken);
return document.WithSyntaxRoot(newRoot);
}
}
} 
در این قسمت در ابتدا نحوه‌ی باز کردن یک پایگاه داه‌ی چند بعدی را در محیط BIMS بررسی کرده و سپس چگونگی ساخت یک MDB را از پایه بررسی میکنیم. برای ادامه دادن این قسمت نیاز می‌باشد که پایگاه داده‌ی AdventureWorkDW2008 را در SSAS نصب کرده باشید .
در ابتدا مطابق شکل زیر منوی File سپس زیر منوی Open و Analysis Service Database را انتخاب نمایید.
در ادامه میبایست نام Server را مشخص نمایید و دقت داشته باشید که در اینجا منظور از نام سرور، نام سرور SSAS می‌باشد (در صورتیکه بر روی خود سرور در حال کار می‌باشید از . به جای نام سرور استفاده کنید). سپس در قسمت Database، نام پایگاه داده‌ی چند بعدی را انتخاب نمایید. در صورتی که به جز Adventure Work DW 2008 ، پایگاه داده‌های چند بعدی دیگری را در SSAS داشته باشید، یک لیست از آنها را مشاهده خواهید کرد و در صورتیکه لیست شما خالی می‌باشد، احتمال دارد نام سرور اشتباه باشد یا روی سرویس SSAS مربوط به آن سرور هیچ پایگاه داده‌ی چند بعدی نصب نباشد.
حال مسیری را برای ذخیره سازی پروژه‌ی جدید در نظر بگیرید:
پس از کمی شکیبایی، واکشی اطلاعات از روی پایگاه داده‌ی چند بعدی انتخاب شده انجام میشود و یک پروژه در ارتباط با آن پایگاه داده ساخته میشود.
همان طور که مشخص می‌باشد، یک شیء درون شاخه‌ی Data Source وجود دارد که مشخص کننده‌ی ارتباط این پروژه با پایگاه داده‌ی Data Warehouse است. برای مشاهده‌ی این ارتباط، بر روی Adventure Work DW کلیک راست کنید و سپس گزینه‌ی Open را انتخاب نمایید. در ادامه گزینه‌ی Edit را بزنید.
سپس در پنجره‌ی جدید، تنظیمات رشته‌ی ارتباطی با DW را مشاهده نمایید
با زدن کلید Test Connection باید پیام Test Connection Succeeded را مشاهده نمایید. اکنون پنجره‌ها را با زدن کلید OK ببندید.
در قسمت Data Source View سه شی تعریف شده است؛ براساس دسته بندی مورد نظر و جاری در Business موجود در Adventure Work .
با کلیک راست کردن بر روی Adventure Works DW و انتخاب گزینه‌ی Open، اقدام به باز کردن DSV انتخاب شده کنید. در صفحه‌ی باز شده می‌توانید انواع دیاگرام تهیه شده را مشاهده نمایید و همچنین لیستی از جداول موجود در این DSV مشخص می‌باشد.
با کلیک راست کردن در فضای خالی دیاگرام ، امکان Add/Remove کردن جداول را به دیاگرام دارید.
در شکل بالا بعد از انتخاب یک جدول در سمت راست و انتقال آن به سمت چپ می‌توانید با زدن دکمه‌ی Add Related Table براساس کلید‌های خارجی، جداول مرتبط با جدول انتخاب شده را به صورت خودکار انتخاب نمایید و به قسمت چپ انتقال دهید.
شما در ساخت Cube مشخص می‌نمایید که Cube را از کدام DSV خواهید ساخت. بنابراین انتخاب جداول در DSV ها میبایست براساس نوع Business شما باشد تا در ساخت Cube به مشکلی برخورد نکنید.
در ساختار درختی موجود در پنجره‌ی Solution در شاخه‌ی Cube، می‌توانید Adventure Works را باز کنید (کلیک راست و انتخاب Open ) .
در شکل بالا در سمت چپ، می‌توانید Measure ها و Dimension های موجود در این Cube را مشاهده کنید. همچنین در قسمت بالا چندین Tab وجود دارند که در هر کدام تنظیمات بیشتری را بر روی Cube اعمال میکنیم. با توجه به اینکه طراحی Cube ها کاری تخصصی می‌باشد و نیاز به اطلاعات زیادی دارد اجازه دهید مقاله ای در خصوص طراحی Cube در SSAS جداگانه انتشار داده شود و فعلا در همین حد بسنده کنیم. با این حال در صورت نیاز می‌توانید برای اطلاعات بیشتر در این خصوص کتاب Microsoft SQL Server Analysis Services 2008 With MDX از انتشارات Wrox را مطالعه نمایید.
در Solution Explorer در شاخه‌ی ،Dimensions می‌توانید تمامی بعدهایی که در تمامی Cube های شما استفاده شده‌اند را مشاهده نمایید.
با انتخاب یک بعد (ترجیحا بعد Date ) و با کلیک راست کردن و انتخاب گزینه‌ی Open آن را باز نمایید.
در پنجره‌ی باز شده می‌توانید 4 Tab در بالا را مشاهد نمایید و در Tab نخست، Attribute ها و همچنین ساختار Hierarchies و در آخر Data source View را مشاهده نمایید.
در Attribute relationships می توانید ارتباط صفت‌های یک بعد را مشخص نمایید.
در Browsing Tab می‌توانید محتوای Dimension را بررسی نمایید (البته اگر در پروژه‌ی جدید قرار دارید حتما میبایست پروژه را Deploy کرده باشید. در حالتیکه یک پایگاه داه‌ی چند بعدی را باز می‌کنید، نیازی به Deploy کردن نمی‌باشد؛ زیرا حتما قبلا این کار انجام شده است (زیرا شما پایگاه داده‌ی چند بعدی را بعد از Deploy کردن پروژه‌ی SSAS خواهید داشت ))
در صورتیکه مانند روش بالا یک پایگاه داده‌ی چند بعدی را باز کنیم، دیگر نیازی به Deploy کردن نمی‌باشد و فقط برای اعمال تغییرات روی پایگاه داده‌ی چند بعدی باید پروژه را Process کنیم و برای این منظور روی نام پروژه کلیک راست کرده و گزینه‌ی Process را انتخاب کنید. با این کار تغییرات اعمال شده در BIMS روی پایگاه داده‌ی SSAS اعمال می‌گردند و داده‌ها با توجه به ساختار Cube ها دوباره پردازش می‌شوند.
برای ساخت یک پروژه‌ی جدید به شکل زیر عمل میکنیم :
در ابتدا BIMS را باز کرده و سپس به منوی File رفته و در قسمت New گزینه‌ی Project را انتخاب میکنیم. سپس در صفحه‌ی باز شده، مطابق شکل زیر عمل کرده و یک پروژه از نوع Analysis Service Multidimensional … می‌سازیم.
سپس برروی شاخه‌ی Data Source کلیک راست کرده و گزینه‌ی New Data Source را میزنیم و پنجره‌های ویزارد را به جلو می‌رویم.
در ابتدا باید یک Connection به DW تولید کنیم. برای این منظور در پنجره‌ی فوق دکمه‌ی New را زده و اطلاعات را مطابق شکل زیر پر میکنیم.
و سپس OK را میزنیم.
در صورتی که SSAS در یک سرور دیگر نصب شده است در پنجره‌ی بعدی نیاز می‌باشد نام کاربری را که به سرویس SSAS در آن سرور دسترسی دارد را وارد کنیم.
در صورتی که SSAS روی سیستم Local نصب شده است و کاربری که با آن Login هستیم دسترسی کافی به SSAS را دارد، گزینه‌ی Use the credentials of the current user را انتخاب میکنیم.
در صفحه‌ی آخر یک نام برای DS انتخاب میکنیم.
سپس نیاز می‌باشد یک DSV بسازیم. برای این منظور روی شاخه‌ی Data Source View کلیک راست کرده و گزینه‌ی New را انتخاب کرده و سپس در پنجره‌ی Wizard باید Data Source ساخته شده در مرحله‌ی قبل را انتخاب کرده و سپس Next را بزنیم. در اینجا بر اساس بیزینس‌های مختلف، راه کار‌های گوناگونی را داریم. به عبارت دیگر میتوان جداول Fact و Dimension های مرتبط با آن‌را بر اساس زیر سیستم‌های مختلف انتخاب کرده و برای هر کدام از آنها یک DSV بسازیم. به نظر من میتوانیم تمامی جداول را در این مرحله انتخاب کرده و سپس این تفکیک بندی را در سطح Cube ها انجام داد. به طور کلی دقت داشته باشید به هیچ عنوان DSV و Cube های سیستم را خیلی تفکیک نکنید. زیرا در نوشتن کوئری‌ها و Join بین Cube ها با مشکل و سختی روبرو خواهید شد. (از لحاظ تجربی تفکیک بندی به شرطی صورت گیرد که نیازی به Join کردن Cube ها در MDX Query ها نباشد.)
سپس یک نام برای DSV خود انتخاب کرده و Finish را بزنید.
خوب؛ آخرین مرحله ساخت Cube می‌باشد (البته در طراحی Cube مطالب بسیاری وجود دارند که در یک مقاله‌ی دیگر تلاش خواهم کرد تمامی آن موارد را توضیح دهم.)
برای ساخت Cube ، روی شاخه‌ی Cube کلیک راست کرده و گزینه‌ی New را بزنید.
سپس Use Existing Table را انتخاب کرده و Next را بزنید.
در پنجره‌ی بعدی باید DSV را انتخاب کرد و بعد جداول مورد نیاز در طراحی Cube را انتخاب کنید. فراموش نکنید در صورت انتخاب یک Fact تمامی Dimension های مرتبط با آن را انتخاب نماید. دکمه Next را بزنید.
در پنجره‌ی بعدی باید جداول Fact را انتخاب کرده و دکمه‌ی Next را بزنید.
سپس در پنجره‌ی بعدی دایمنشن را انتخاب نمایید. (ترجیحا اجازه بدهید خود BIMS برای شما Dimension ها را بسازد، هرچند که خود شما می‌توانید بعدا به صورت دستی Dimension ها را ایجاد کنید).
بعد از زدن دکمه‌ی Next نامی برای Cube خود انتخاب نمایید و سپس دکمه‌ی Finish را بزنید.
بعد از ساخت Cube ، چندین دایمنشن به صورت خودکار ساخته می‌شوند . البته گاهی نیاز می‌باشد که اقدام به ساخت ساختار‌های سلسله مراتبی در Dimension ها کنیم (این مورد را در یک مقاله جداگانه آموزش خواهم داد.)
پروژه با کلید‌های ترکیبی Ctrl+Shift+B ساخته میشود و بعد از اطمینان از درست بودن ساخت پروژه، آن را باید Deploy کرد.
برای Deploy کردن یک پروژه کافی است بعد از تنظیم کردن رشته‌ی ارتباطی در DS (قبلا توضیح داده شده است) روی پروژه کلیک راست کرده و گزینه‌ی Deploy را بزنیم.
$.get('http://site-url', function(data) {
//این تابع پس از پایان کار عملیات ای‌جکسی در آینده فراخوانی خواهد شد
}); $.get('http://site-url/0', function(data0) {
// callback #1
$.get('http://site-url/1', function(data1) {
// callback #2
$.post('http://site-url/2', function(data2) {
// callback #3
});
});
}); // returns a promise
$.get('http://site-url/0')
.then(function(data) {
// callback 1
// returns a promise
return $.get('http://site-url/1');
})
.then(function(data) {
// callback 2
// returns a promise
return $.post('http://site-url/2');
})
.then(function(data) {
// callback 3
}); Q.fcall(callback1) .then(callback2);
Q.fcall(function() {
return $.get('http://my-url');
})
.then(callback3); function waitForClick() {
var deferred = Q.defer();
$('#okButton').click(function() {
deferred.resolve();
});
$('#cancelButton').click(function() {
deferred.reject();
});
return deferred.promise;
}
Q.fcall(waitForClick)
.then(function() {
// ok button was clicked
}, function() {
// cancel button was clicked
}); Q.fcall(myFunction1) .then(success1) .then(success2, failure1);
var app = angular.module("myApp", []);
app.factory('dataSvc', function($http, $q){
var basePath="api/books";
getAllBooks = function(){
var deferred = $q.defer();
$http.get(basePath).success(function(data){
deferred.resolve(data);
}).error(function(err){
deferred.reject("service failed!");
});
return deferred.promise;
};
return{
getAllBooks:getAllBooks
};
});
app.controller('HomeController', function($scope, $window, dataSvc){
function initialize(){
dataSvc.getAllBooks().then(function(data){
$scope.books = data;
}, function(msg){
$window.alert(msg);
});
}
initialize();
}); if (window.Promise) { // Check if the browser supports Promises
var promise = new Promise(function(resolve, reject) {
//asynchronous code goes here
});
} if (window.Promise) {
console.log('Promise found');
var promise = new Promise(function(resolve, reject) {
// async
if (result) {
resolve(data);
} else {
reject('error');
}
});
promise.then(function(data) {
console.log('Promise fulfilled.');
}, function(error) {
console.log('Promise rejected.');
});
} else {
console.log('Promise not available');
} Rider 2021.3: Support for .NET 6 SDK, Redesigned Main Toolbar and Debug Tab, and New Problems View Tab
public class Employee
{
public string EmployeeName { get; set; }
public int EmployeeNo { get; set; }
public void Insert(Employee e)
{
//Database Logic written here
}
public void GenerateReport(Employee e)
{
//Set report formatting
}
} public class Employee
{
public string EmployeeName { get; set; }
public int EmployeeNo { get; set; }
}
public class EmployeeDB
{
public void Insert(Employee e)
{
//Database Logic written here
}
public Employee Select()
{
//Database Logic written here
}
}
public class EmployeeReport
{
public void GenerateReport(Employee e)
{
//Set report formatting
}
} //Method with multiple responsibilities – violating SRP
public void Insert(Employee e)
{
string StrConnectionString = "";
SqlConnection objCon = new SqlConnection(StrConnectionString);
SqlParameter[] SomeParameters=null;//Create Parameter array from values
SqlCommand objCommand = new SqlCommand("InertQuery", objCon);
objCommand.Parameters.AddRange(SomeParameters);
ObjCommand.ExecuteNonQuery();
} //Method with single responsibility – follow SRP
public void Insert(Employee e)
{
SqlConnection objCon = GetConnection();
SqlParameter[] SomeParameters=GetParameters();
SqlCommand ObjCommand = GetCommand(objCon,"InertQuery",SomeParameters);
ObjCommand.ExecuteNonQuery();
}
private SqlCommand GetCommand(SqlConnection objCon, string InsertQuery, SqlParameter[] SomeParameters)
{
SqlCommand objCommand = new SqlCommand(InsertQuery, objCon);
objCommand.Parameters.AddRange(SomeParameters);
return objCommand;
}
private SqlParameter[] GetParaeters()
{
//Create Paramter array from values
}
private SqlConnection GetConnection()
{
string StrConnectionString = "";
return new SqlConnection(StrConnectionString);
} معماری میکرو سرویس یا یکپارچه؟
برای درک میکروسرویس‌ها، باید بدانیم کاربرد سیستم‌های یکپارچه چیست و چه چیزی باعث شد در زمان‌های اخیر از برنامه‌های یکپارچه به میکروسرویس‌ها حرکت کنیم.
سیستم‌های یکپارچه ( Monolithic applications )
اگر تمام عملکردهای یک پروژه در یک بخش واحد وجود داشته باشند، آن برنامه به عنوان یک برنامه‌ی یکپارچه شناخته میشود. ما برنامه‌ی خود را در لایه‌های مختلفی مانند Presentation ، Service ، UI طراحی میکنیم و سپس آن بخش از کدهای نوشته شده را به عنوان یک فایل خروجی به کار می‌گیریم. این چیزی نیست جز یک برنامه‌ی یکپارچه، که در آن " mono " یک پایگاه کد منفرد حاوی تمام عملکردهای مورد نیاز را نشان میدهد.
چرا اصلا به سمت میکروسرویس‌ها برویم؟
خب برای جواب به این سوال بهتر است معایب سیستم‌های یکپارچه را مرور کنیم:
و اما مزایای سیستم‌های یکپارچه:
میکروسرویس ها
این یک سبک توسعه معماری است که در آن برنامه از سرویس‌های کوچکتری تشکیل شده‌است که بخش کوچکی از عملکرد و داده‌ها را با برقراری ارتباط مستقیم با یکدیگر، با استفاده از پروتکلی مانند HTTP مدیریت میکند. به عبارتی دیگر خدمات یا سرویس‌های کوچکی هستند که با هم کار میکنند.
معماری میکروسرویس تأثیر بسزایی در رابطه‌ی بین برنامه و پایگاه داده دارد. بجای اشتراک گذاری یک پایگاه داده با سایر میکروسرویس‌ها، هر میکروسرویس، پایگاه داده خاص خود را دارد که اغلب منجر به تکثیر برخی از داده‌ها میشود، اما اگر می‌خواهید از این معماری بهره مند شوید، داشتن یک پایگاه داده در هر میکروسرویس، ضروری است؛ زیرا اتصال ضعیف را تضمین میکند. مزیت دیگر داشتن یک پایگاه داده‌ی مجزا برای هر میکروسرویس این است که هر میکروسرویس میتواند از نوع پایگاه داده‌ای که برای نیازهای خود مناسب‌تر است، استفاده کند. هر سرویس یک ماژول را ارائه میدهد، به طوری که خدمات مختلف را میتوان به زبان‌های برنامه نویسی مختلف نوشت. الگوهای زیادی در معماری میکروسرویس دخیل هستند مانند discovery و registry service ، Caching ، ارتباط API ، امنیت و غیره.
اصول میکروسرویس‌ها:
تک مسئولیتی: یکی از اصولی است که به عنوان بخشی از الگوی طراحی SOLID تعریف شده است. بیان میکند که یک Unit ، یا یک کلاس، یک متد یا یک میکروسرویس باید تنها یک مسئولیت را داشته باشد. هر میکروسرویس باید یک مسئولیت داشته باشد و یک عملکرد واحد را ارائه دهد. شما همچنین می‌توانید بگویید تعداد میکروسرویس‌هایی که باید توسعه دهید، برابر با تعداد عملکردهای مورد نیاز شما است. پایگاه داده نیز غیرمتمرکز است و به طور کلی، هر میکروسرویس، پایگاه داده خاص خود را دارد.
بر اساس قابلیت‌های تجاری ساخته شده است: در دنیای امروزی که فناوری‌های زیادی وجود دارند، همیشه فناوری‌ای وجود دارد که برای اجرای یک عملکرد خاص مناسب‌تر است. اما در برنامه‌های یکپارچه، این یک اشکال بزرگ بود؛ زیرا ما نمی‌توانیم از فناوری‌های مختلف برای هر عملکرد استفاده کنیم و از این رو، نیاز به مصالحه در زمینه‌های خاص داریم. یک میکروسرویس هرگز نباید خود را از پذیرش پشته فناوری مناسب یا ذخیره‌سازی پایگاه داده پشتیبان که برای حل هدف تجاری مناسب‌تر است، محدود کند؛ به‌عنوان مثال، هر میکروسرویس میتواند بر اساس نیازهای تجاری از فناوری‌های متفاوتی استفاده کند.
طراحی برای مدیریت خطاها: میکروسرویس‌ها باید با در نظر گرفتن مدیریت خطاها طراحی شوند. میکروسرویس‌ها باید از مزیت این معماری استفاده کنند و پایین آمدن یک میکروسرویس نباید بر کل سیستم تأثیر بگذارد و سایر عملکردها باید در دسترس کاربر باقی بمانند. اما در برنامه‌های کاربردی سیستم‌های یکپارچه که خطای یک ماژول منجر به سقوط کل برنامه میشود، اینگونه نبود.
مزایای میکروسرویس ها:
معایب میکروسرویس ها:
