مطالب
دریافت و نمایش فایل‌های PDF در برنامه‌های Blazor WASM
زمانیکه قرار است با فایل‌های باینری واقع در سمت سرور کار کنیم، اگر اکشن متدهای ارائه دهنده‌ی آن‌ها محافظت شده نباشند، برای نمایش و یا دریافت آن‌ها تنها کافی است از آدرس مستقیم این منابع استفاده کرد و در این حالت نیازی به رعایت هیچ نکته‌ی خاصی نیست. اما اگر اکشن متدی در سمت سرور توسط فیلتر Authorize محافظت شده باشد و روش محافظت نیز مبتنی بر کوکی‌ها نباشد، یعنی این کوکی‌ها در طی درخواست‌های مختلف، به صورت خودکار توسط مرورگر به سمت سرور ارسال نشوند، آنگاه نیاز است با استفاده از HttpClient برنامه‌های Blazor WASM، درخواست دسترسی به منبعی را به همراه برای مثال JSON Web Tokens کاربر به سمت سرور ارسال کرد و سپس فایل باینری نهایی را به صورت آرایه‌ای از بایت‌ها دریافت نمود. در این حالت با توجه به ماهیت Ajax ای این این عملیات، برای نمایش و یا دریافت این فایل‌های محافظت شده در مرورگر، نیاز به دانستن نکات ویژه‌ای است که در این مطلب به آن‌ها خواهیم پرداخت.



کدهای سمت سرور دریافت فایل PDF

در اینجا کدهای سمت سرور برنامه، نکته‌ی خاصی را به همراه نداشته و صرفا یک فایل PDF ساده (محتوای باینری) را بازگشت می‌دهد:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace BlazorWasmShowBinaryFiles.Server.Controllers
{
    [ApiController]
    [Route("api/[controller]")]
    public class ReportsController : ControllerBase
    {
        [HttpGet("[action]")]
        public IActionResult GetPdfReport()
        {
            //TODO: create the `sample.pdf` report file on the server

            return File(virtualPath: "~/app_data/sample.pdf",
                        contentType: "application/pdf",
                        fileDownloadName: "sample.pdf");
        }
    }
}
که در نهایت با آدرس api/Reports/GetPdfReport در سمت کلاینت قابل دسترسی خواهد بود.

یک نکته: استفاده مستقیم از کتابخانه‌های تولید PDF در برنامه‌های سمت کاربر Blazor منطقی نیست؛ چون به ازای هر کاربر، گاهی از اوقات مجبور به ارسال بیش از 8 مگابایت اضافی مختص به فایل‌های dll. آن کتابخانه‌ی تولید PDF خواهیم شد. بنابراین بهتر است تولید PDF را در سمت سرور و در اکشن متدهای Web API انجام داد و سپس فایل نهایی تولیدی را در برنامه‌ی سمت کلاینت، دریافت و یا نمایش داد. به همین جهت در این مثال خروجی نهایی یک چنین عملیات فرضی را توسط یک اکشن متد Web API ارائه داده‌ایم که در بسیاری از موارد حتی می‌تواند توسط فیلتر Authorize نیز محافظت شده باشد.


ساخت URL برای دسترسی به اطلاعات باینری

تمام مرورگرهای جدید از ایجاد URL برای اشیاء Blob دریافتی از سمت سرور، توسط متد توکار URL.createObjectURL پشتیبانی می‌کنند. این متد، شیء URL را از شیء window جاری دریافت می‌کند و سپس اطلاعات باینری را دریافت کرده و آدرسی را جهت دسترسی موقت به آن تولید می‌کند. حاصل آن، یک URL ویژه‌است مانند blob:https://localhost:5001/03edcadf-89fd-48b9-8a4a-e9acf09afd67 که گشودن آن در مرورگر، یا سبب نمایش آن تصویر و یا دریافت مستقیم فایل خواهد شد.
در برنامه‌های Blazor نیاز است اینکار را توسط JS Interop آن انجام داد؛ از این جهت که API تولید یک Blob URL، صرفا توسط کدهای جاوا اسکریپتی قابل دسترسی است. به همین جهت فایل جدید Client\wwwroot\site.js را با محتوای زیر ایجاد کرده و همچنین مدخل آن‌را در به انتهای فایل Client\wwwroot\index.html، پیش از بسته شدن تگ body، اضافه می‌کنیم:
window.JsBinaryFilesUtils = {
  createBlobUrl: function (byteArray, contentType) {
    // The byte array in .NET is encoded to base64 string when it passes to JavaScript.
    const numArray = atob(byteArray)
      .split("")
      .map((c) => c.charCodeAt(0));
    const uint8Array = new Uint8Array(numArray);
    const blob = new Blob([uint8Array], { type: contentType });
    return URL.createObjectURL(blob);
  },
  downloadFromUrl: function (fileName, url) {
    const anchor = document.createElement("a");
    anchor.style.display = "none";
    anchor.href = url;
    anchor.download = fileName;
    document.body.appendChild(anchor);
    anchor.click();
    document.body.removeChild(anchor);
  },
  downloadBlazorByteArray: function (fileName, byteArray, contentType) {
    const blobUrl = this.createBlobUrl(byteArray, contentType);
    this.downloadFromUrl(fileName, blobUrl);
    URL.revokeObjectURL(blobUrl);
  },
  printFromUrl: function (url) {
    const iframe = document.createElement("iframe");
    iframe.style.display = "none";
    iframe.src = url;
    document.body.appendChild(iframe);
    if (iframe.contentWindow) {
      iframe.contentWindow.print();
    }
  },
  printBlazorByteArray: function (byteArray, contentType) {
    const blobUrl = this.createBlobUrl(byteArray, contentType);
    this.printFromUrl(blobUrl);
    URL.revokeObjectURL(blobUrl);
  },
  showUrlInNewTab: function (url) {
    window.open(url);
  },
  showBlazorByteArrayInNewTab: function (byteArray, contentType) {
    const blobUrl = this.createBlobUrl(byteArray, contentType);
    this.showUrlInNewTab(blobUrl);
    URL.revokeObjectURL(blobUrl);
  },
};
توضیحات:
- زمانیکه در برنامه‌های Blazor با استفاده از متد ()HttpClient.GetByteArrayAsync آرایه‌ای از بایت‌های یک فایل باینری را دریافت می‌کنیم، ارسال آن به کدهای جاوااسکریپتی به صورت یک رشته‌ی base64 شده صورت می‌گیرد (JS Interop اینکار را به صورت خودکار انجام می‌دهد). به همین جهت در متد createBlobUrl روش تبدیل این رشته‌ی base64 دریافتی را به آرایه‌ای از بایت‌ها، سپس به یک Blob و در آخر به یک Blob URL، مشاهده می‌کنید.  این Blob Url اکنون آدرس موقتی دسترسی به آرایه‌ای از بایت‌های دریافتی توسط مرورگر است. به همین جهت می‌توان از آن به عنوان src بسیاری از اشیاء HTML استفاده کرد.
- متد downloadFromUrl، کار دریافت یک Url و سپس دانلود خودکار آن‌را انجام می‌دهد. اگر به یک anchor استاندارد HTML، ویژگی download را نیز اضافه کنیم، با کلیک بر روی آن، بجای گشوده شدن این Url، مرورگر آن‌را دریافت خواهد کرد. متد downloadFromUrl کار ساخت لینک و تنظیم ویژگی‌های آن و سپس کلیک بر روی آن‌را به صورت خودکار انجام می‌دهد. از متد downloadFromUrl زمانی استفاده کنید که منبع مدنظر، محافظت شده نباشد و Url آن به سادگی در مرورگر قابل گشودن باشد.
- متد downloadBlazorByteArray همان کار متد downloadFromUrl را انجام می‌دهد؛ با این تفاوت که Url مورد نیاز توسط متد downloadFromUrl را از طریق یک Blob Url تامین می‌کند.
- متد printFromUrl که جهت دسترسی به منابع محافظت نشده طراحی شده‌است، Url یک منبع را دریافت کرده، آن‌را به یک iframe اضافه می‌کند و سپس متد print را بر روی این iframe به صورت خودکار فراخوانی خواهد کرد تا سبب ظاهر شدن صفحه‌ی پیش‌نمایش چاپ شود.
- printBlazorByteArray همان کار متد printFromUrl را انجام می‌دهد؛  با این تفاوت که Url مورد نیاز توسط متد printFromUrl را از طریق یک Blob Url تامین می‌کند.


تهیه‌ی متدهایی الحاقی جهت کار ساده‌تر با JsBinaryFilesUtils

پس از تهیه‌ی JsBinaryFilesUtils فوق، می‌توان با استفاده از کلاس زیر که به همراه متدهایی الحاقی جهت دسترسی به امکانات آن است، کار با متدهای دریافت، نمایش و چاپ فایل‌های باینری را ساده‌تر کرد و از تکرار کدها جلوگیری نمود:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.JSInterop;

namespace BlazorWasmShowBinaryFiles.Client.Utils
{
    public static class JsBinaryFilesUtils
    {
        public static ValueTask<string> CreateBlobUrlAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeAsync<string>("JsBinaryFilesUtils.createBlobUrl", byteArray, contentType);
        }

        public static ValueTask DownloadFromUrlAsync(this IJSRuntime JSRuntime, string fileName, string url)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.downloadFromUrl", fileName, url);
        }

        public static ValueTask DownloadBlazorByteArrayAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            string fileName, byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.downloadBlazorByteArray",
                    fileName, byteArray, contentType);
        }

        public static ValueTask PrintFromUrlAsync(this IJSRuntime JSRuntime, string url)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.printFromUrl", url);
        }

        public static ValueTask PrintBlazorByteArrayAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.printBlazorByteArray", byteArray, contentType);
        }

        public static ValueTask ShowUrlInNewTabAsync(this IJSRuntime JSRuntime, string url)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.showUrlInNewTab", url);
        }

        public static ValueTask ShowBlazorByteArrayInNewTabAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.showBlazorByteArrayInNewTab", byteArray, contentType);
        }
    }
}


اصلاح Content Security Policy سمت سرور جهت ارائه‌ی محتوای blob

پس از دریافت فایل PDF به صورت یک blob، با استفاده از متد URL.createObjectURL می‌توان آدرس موقت محلی را برای دسترسی به آن تولید کرد و یک چنین آدرس‌هایی به صورت blob:http تولید می‌شوند. در این حالت در Content Security Policy سمت سرور، نیاز است امکان دسترسی به تصاویر و همچنین اشیاء از نوع blob را نیز آزاد معرفی کنید:
img-src 'self' data: blob:
default-src 'self' blob:
object-src 'self' blob:
در غیراینصورت مرورگر، نمایش یک چنین تصاویر و یا اشیایی را سد خواهد کرد.


نمایش فایل PDF دریافتی از سرور، به همراه دکمه‌های دریافت، چاپ و نمایش آن در صفحه‌ی جاری

در ادامه کدهای کامل مرتبط با تصویری را که در ابتدای بحث مشاهده کردید، ملاحظه می‌کنید:
@page "/"

@using BlazorWasmShowBinaryFiles.Client.Utils

@inject IJSRuntime JSRuntime
@inject HttpClient HttpClient

<h1>Display PDF Files</h1>
<button class="btn btn-info" @onclick="handlePrintPdf">Print PDF</button>
<button class="btn btn-primary ml-2" @onclick="handleShowPdf">Show PDF</button>
<button class="btn btn-success ml-2" @onclick="handleDownloadPdf">Download PDF</button>

@if(!string.IsNullOrWhiteSpace(PdfBlobUrl))
{
    <section class="card mb-5 mt-3">
        <div class="card-header">
            <h4>using iframe</h4>
        </div>
        <div class="card-body">
            <iframe title="PDF Report" width="100%" height="600" src="@PdfBlobUrl" type="@PdfContentType"></iframe>
        </div>
    </section>

    <section class="card mb-5">
        <div class="card-header">
            <h4>using object</h4>
        </div>
        <div class="card-body">
            <object data="@PdfBlobUrl" aria-label="PDF Report" type="@PdfContentType" width="100%" height="100%"></object>
        </div>
    </section>

    <section class="card mb-5">
        <div class="card-header">
            <h4>using embed</h4>
        </div>
        <div class="card-body">
            <embed aria-label="PDF Report" src="@PdfBlobUrl" type="@PdfContentType" width="100%" height="100%">
        </div>
    </section>
}

@code
{
    private const string ReportUrl = "/api/Reports/GetPdfReport";
    private const string PdfContentType = "application/pdf";

    private string PdfBlobUrl;

    private async Task handlePrintPdf()
    {
        // Note: Using the `HttpClient` is useful for accessing the protected API's by JWT's (non cookie-based authorization).
        // Otherwise just use the `PrintFromUrlAsync` method.
        var byteArray = await HttpClient.GetByteArrayAsync(ReportUrl);
        await JSRuntime.PrintBlazorByteArrayAsync(byteArray, PdfContentType);
    }

    private async Task handleDownloadPdf()
    {
        // Note: Using the `HttpClient` is useful for accessing the protected API's by JWT's (non cookie-based authorization).
        // Otherwise just use the `DownloadFromUrlAsync` method.
        var byteArray = await HttpClient.GetByteArrayAsync(ReportUrl);
        await JSRuntime.DownloadBlazorByteArrayAsync("report.pdf", byteArray, PdfContentType);
    }

    private async Task handleShowPdf()
    {
        // Note: Using the `HttpClient` is useful for accessing the protected API's by JWT's (non cookie-based authorization).
        // Otherwise just use the `ReportUrl` as the `src` of the `iframe` directly.
        var byteArray = await HttpClient.GetByteArrayAsync(ReportUrl);
        PdfBlobUrl = await JSRuntime.CreateBlobUrlAsync(byteArray, PdfContentType);
    }

    // Tips:
    // 1- How do I enable/disable the built-in pdf viewer of FireFox
    // https://support.mozilla.org/en-US/kb/disable-built-pdf-viewer-and-use-another-viewer
    // 2- How to configure browsers to use the Adobe PDF plug-in to open PDF files
    // https://helpx.adobe.com/acrobat/kb/pdf-browser-plugin-configuration.html
    // https://helpx.adobe.com/acrobat/using/display-pdf-in-browser.html
    // 3- Microsoft Edge is gaining new PDF reader features within the Windows 10 Fall Creator’s Update (version 1709).
}
توضیحات:
- پس از تهیه‌ی JsBinaryFilesUtils و متدهای الحاقی متناظر با آن، اکنون تنها کافی است با  استفاده از متد ()HttpClient.GetByteArrayAsync، فایل PDF ارائه شده‌ی توسط یک اکشن متد را به صورت آرایه‌ای از بایت‌ها دریافت و سپس به متدهای چاپ (PrintBlazorByteArrayAsync) و دریافت (DownloadBlazorByteArrayAsync) آن ارسال کنیم.
- در مورد نمایش آرایه‌ای از بایت‌های دریافتی، وضعیت کمی متفاوت است. ابتدا باید توسط متد CreateBlobUrlAsync، آدرس موقتی این آرایه را در مرورگر تولید کرد و سپس این آدرس را برای مثال به src یک iframe انتساب دهیم تا PDF را با استفاده از امکانات توکار مرورگر، نمایش دهد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorWasmShowBinaryFiles.zip
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
مشکل در دریافت خروجی pdf به صورت FlushInBrowser
باید کدتون رو ببینم. (شاید باید تمام فایل‌های dll همراه کتابخانه رو به روز کنید؛ اگر در مثال برنامه جواب می‌گیرد. شماره نگارش‌های dllها رو تطابق بدید)
ولی در کل بهتر است از متد FlushInBrowser به نحو ذیل استفاده کنید:
 .Generate(data =>
                {
                    fileName = HttpUtility.UrlEncode(fileName, Encoding.UTF8);
                    data.FlushInBrowser(fileName, FlushType.Inline);
                }); // creating an in-memory PDF file
نظرات مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت سوم - Data binding
اعتبار سنجی برای CheckBox list ( حداقل یک آیتم باید انتخاب شود )
مدل برای آیتم ها
export interface SelectedListItem {
  value: string;
  text: string;
  checked: boolean;
}

کامپوننت : 
export class AppComponent implements OnInit {

  selectedListItem: SelectedListItem[] = [];
  
  ngOnInit(): void {
// می‌توان این مقادیر را از یک 
// api 
// دریافت کرد
    this.selectedListItem.push({ value: '1', text: 'Friday', checked: false });
    this.selectedListItem.push({ value: '2', text: 'Monday', checked: false });
    this.selectedListItem.push({ value: '3', text: 'Saturday', checked: false });
    this.selectedListItem.push({ value: '4', text: 'Sunday', checked: false });
    this.selectedListItem.push({ value: '5', text: 'Thursday', checked: false });
    this.selectedListItem.push({ value: '6', text: 'Tuesday', checked: false });
    this.selectedListItem.push({ value: '7', text: 'Wednesday', checked: false });
  }


  save(form, evetn: Event) {
    if (form.valid && this.isValidated()) {
      alert('valid');
    } else {
      alert('invalid');
    }
  }

  isValidated () {
    const selected = this.selectedListItem.filter(x => x.checked === true);
    if (selected && selected.length > 0) {
      return true;
    } else {
      return false;
    }
  }
}

component.html
 <form #form="ngForm" novalidate (submit)="save(form,$event)">
          <div *ngFor="let item of selectedListItem">
            <input type="checkbox" [(ngModel)]="item.checked" name="off">
            <label>
              {{item.text}}
            </label>
          </div>
          
          <p [hidden]=" !form.submitted || isValidated()">
            This field is required
          </p>


          <div>
            <input type="submit">
          </div>
 </form>

نظرات مطالب
کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first
من 3تا جدول زیر رو در بانک ساختم :

و کلاسها به صورت زیر تعریف کردم:
 public class Tb1 
    {
        public Tb1()
        {
            ListTb2 = new List<Tb2>();
        }
        public int Id { get; set; }
        public string NameTb1 { get; set; }

        public virtual ICollection<Tb2> ListTb2 { get; set; }
    }
    public class Tb2 
    {
        public Tb2()
        {
            ListTb1 = new List<Tb1>();
        }
        public int Id { get; set; }
        public string NameTb2 { get; set; }

        public virtual ICollection<Tb1> ListTb1 { get; set; }
    }
و همینطور mapping :
    public class Tb1Map : EntityTypeConfiguration<Tb1>
    {
        public Tb1Map()
        {
            this.HasKey(x => x.Id);

            this.HasMany(x => x.ListTb2)
                .WithMany(xx => xx.ListTb1)
                .Map
                (
                    x =>
                        {
                            x.MapLeftKey("Tb1Id");
                            x.MapRightKey("Tb2Id");
                            x.ToTable("Tb1Tb2");
                        }
                );

        }
    }

    public class Tb2Map : EntityTypeConfiguration<Tb2>
    {
        public Tb2Map()
        {
            this.HasKey(x => x.Id);
        }
    }
موقعی که در برنامه به صورت زیر استفاده می‌کنم:
            var sv1 = new TableService<Tb1>(_uow);
            var sv2 = new TableService<Tb2>(_uow);

            var t1 = new Tb1 { NameTb1 = "T111" };
            sv1.Add(t1);
            //var res1= _uow.SaveChanges();
            
            var t2 = new Tb2 { NameTb2 = "T222" };
            sv2.Add(t2);
            //var res2 = _uow.SaveChanges();

            t1.ListTb2.Add(t2);
            var result = _uow.SaveChanges();
 هنگام SaveChanges این خطا رو می‌ده: 
An error occurred while saving entities that do not expose foreign key properties for their relationships. The EntityEntries property will return null because a single entity cannot be identified as the source of the exception. Handling of exceptions while saving can be made easier by exposing foreign key properties in your entity types. See the InnerException for details.
همراه با innerException زیر:
{"The INSERT statement conflicted with the FOREIGN KEY constraint \"FK_Tb1Tb2_Tb2\". The conflict occurred in database \"dbTest\", table \"dbo.Tb2\", column 'Id'.\r\nThe statement has been terminated."}
در واقع همینطور که مشخصه من می‌خوام اون جدول رابطه رو در codeFirst حذف کنم یجورایی و رابطه رو بین 2 جدول اصلی بیارم. کجای کارم اشتباهه؟ و راهکارش چیه؟
من با پروفایلر هم نگاه کردم همه چی تا آخر داره پیش می‌ره!
(آیا ForeignKey رو باید طور دیگه ای تعریف کنم؟) 
با تشکر
مطالب
شروع کار با webpack - قسمت سوم
در مطلب قبلی با فایل‌های پیکربندی وبپک، وب سرور وبپک، لودر‌ها و ... آشنا شدیم .


استفاده از preLoader‌ها در وبپک 
پیش‌تر با Loader‌ها آشنا شدیم و دلیل استفاده‌ی از آنها نیز ذکر و Loader تایپ اسکریپت را نیز نصب کرده و با استفاده از آن فایل‌های پروژه را ترنسپایل کردیم. اما ممکن است که همه‌ی کارها در استفاده از یک Loader خلاصه نشوند. ممکن است بخواهید از یک ابزار Linting مانند jsHint  قبل از اجرای Loader ها بهره ببرید و این دقیقا کاری است که به preLoader‌ها سپرده می‌شود. به عنوان مثال پیش لودر jsHint را نصب خواهیم کرد. اضافه کردن preLoader‌ها در فایل پیکربندی وبپک تفاوتی با Loader‌ها نخواهد داشت و دارای همان قسمت‌هایی است که برای Loader‌ها تعریف کردیم.
پیش از هر کاری ابتدا jsHint را نصب کرده و سپس loader آن را نیز نصب می‌کنیم. دستورات مورد نیاز، در ادامه آورده شده اند:
npm install -D jsHint jsHint-loader
سپس در ادامه به فایل پیکربندی وبپک مراجعه کرده و قسمت preLoader را به آن اضافه می‌کنیم:
module.exports = {
    entry:['./shared.js','./main.ts']
    ,output:{
        filename:'bundle.js'
    }
    ,watch :true
    ,module:{
        preLoaders:[
            {
                test:/\.js$/
                ,exclude:/node_modules/
                ,loader:'jshint-loader'
            }
        ],
        loaders:[
            {
                test:/\.ts$/
                ,exclude:/node_modules/
                ,loader:'ts-loader'
            }
        ]
    }
    
}

حال وب سرور وبپک را اجرا می‌کنیم. در خط فرمان نتیجه‌ی اجرا شدن jsHint در تصویر قابل مشاهده است که از دو فایل پروژه ایراد گرفته است:


همچنین برای تکمیل قابل ذکر است که وبپک دارای postLoaders نیز می‌باشد که پس از Loader‌های اصلی اجرا می‌شوند.
لیست کاملی از Loader‌ها را می‌توانید در اینجا مشاهده کنید .تمامی لودرهای وبپک

Minify کردن باندل‌ها با استفاده از وبپک

در صورتی که باندل ساخته شده تا به اینجای کار را باز کرده باشید، مشاهده کرده‌اید که باندل ساخته شده Minify شده نیست. ساده‌ترین روش جهت Minify کردن باندل ساخته شده در هنگام فراخوانی وبپک با استفاده از یک پرچم در خط فرمان می‌باشد. دستور مورد نیاز در ادامه آورده شده است.
// در حالتی که به صورت محلی وبپک نصب شده است
npm run webpack -- -p
// درحالتی که وبپک به صورت سراسری اجرا می‌شود
webpack -p
حال در صورتی که به باندل ساخته شده مراجعه کنید، باندل در حالت Minify شده قرار دارد.

اضافه کردن فایل پیکربندی مخصوص بیلد‌های اصلی پروژه

قطعا شما نیز در حین توسعه‌ی پروژه از دستورات لاگ یا اندازه گیری زمان اجرای یک قطعه کد و ... استفاده می‌کنید و حضور این کد‌ها در باندل نهایی دلیلی ندارد. یک راهکار این است که کدهایی را که فقط جهت توسعه‌ی پروژه و دیباگ بودند و سودی در نتیجه‌ی نهایی ندارند، به صورت دستی پاک کنیم و در صورتی که حجم این طور دستورات بالا باشند، قطعا کار جالبی نخواهد بود و همچنین حذف کلی این دستورات نیز در ادامه برای برگشت به پروژه ممکن است مشکل زا باشد.
راهکاری که با وبپک می‌توان پیش گرفت این است که از یک Loader جهت بیلد‌های اصلی استفاده کرده و مثلن تمامی کامنت‌ها و دستورات لاگ کننده و ... را از بیلد نهایی حذف کنیم. جهت اینکار یک فایل پیکربندی مخصوص را به بیلدهای اصلی به پروژه اضافه می‌کنیم و اسم فایل را webpack.prod.config.js می‌گذاریم.
قدم بعدی نصب یک loader می‌باشد که وظیفه‌ی حذف مواردی را دارد که برای آن مشخص خواهیم کرد. این لودر strip-loader نام دارد و با دستور زیر آن را در پروژه اضافه می‌کنیم.
npm install -D strip-loader
سپس وارد فایل پیکربندی که فقط جهت تولید باندل‌های اصلی پروژه ایجاد کرده‌ایم (webpack.prod.config.js) می‌شویم و کد‌های زیر را وارد می‌کنیم.
// webpack.prod.config.js
 //تنظیمات قبلی را می‌خوانیم
var devConfig = require("./webpack.config.js");
// لودری که وظیفه‌ی حذف کردن دارد را وارد می‌کنیم
var stripLoader = require("strip-loader");

// مانند قبل یک آبجکت با موارد مورد نظر برای لودر می‌سازیم
var stripLoaderConfig = {
    test:[/\.js$/,/\.ts$/],
    exclude :/node_modules/
    ,loader:stripLoader.loader("console.log")
}

// اضافه کردن به لیست لودرهای قبلی
devConfig.module.loaders.push(stripLoaderConfig);

// و در آخر اکسپورت کردن تنظیمات جدید وقبلی
module.exports = devConfig;
در توضیح کد‌های بالا در خط اول ابتدا فایل پیکربندی را که در توسعه‌ی عادی پروژه استفاده می‌شد، می‌خوانیم و در آبجکتی با نام devConfig ذخیره می‌کنیم. مزیت اینکار این می‌باشد که از تعریف تنظیمات تکراری و مورد نیاز جلوگیری می‌کند (نکته : اگر بخاطر داشته باشید در مطلب قبلی ذکر شد که فایل‌های پیکربندی در فرمت commonjs می‌باشند و در نتیجه امکان وارد کردن آنها با استفاده از تابع require امکان پذیر است).
خط بعدی نیز loader ی که وظیفه‌ی حذف موارد مورد نظر ما را دارد وارد می‌کنیم و در ادامه یک آبجکت را با تعاریفی که قبلن از لودر‌ها داشتیم می‌سازیم. تنها نکته در قسمت تعریف اسم لودر می‌باشد.
loader:stripLoader.loader("console.log")
در کد بالا مواردی را که مورد نیاز است از سورس اصلی در سورس نهایی حذف شود، به لودر معرفی می‌کنیم. در اینجا تمامی دستوراتی که شامل console.log می‌شوند از بیلد نهایی باندل حذف خواهند شد.
تنها مرحله‌ی باقی مانده، فراخوانی وبپک با استفاده از فایل پیکربندی جدید می‌باشد. برای اینکار با استفاده از پرچم config محل فایل جدید پیکربندی را به وبپک معرفی می‌کنیم تا از فایل پیکربندی پیش فرض قبلی استفاده نکند.
// در حالتی که وبپک به صورت محلی نصب شده است
npm run webpack -- --config webpack.prod.config.js -p
// در حالتی که وبپک به صورت سراسری نصب شده باشد
webpack --config webpack.prod.config.js -p
پس از اجرای این دستور و باز کردن صفحه‌ی index.html خواهید دید که پیغامی در کنسول مرورگر ظاهر نخواهد شد و دستورات console.log همگی حذف شده‌اند.
توجه داشته باشید که اگر برای ساخت باندل از وبپک استفاده کرده‌اید، برای میزبانی فایل‌های پروژه از وب سرور وبپک استفاده نکنید و از وب سروری دیگر (مانند http-server یا IIS و ...) استفاده کنید؛ چرا که باندل توسط وب سرور وبپک دوباره ساخته می‌شود و تغییرات از بین می‌روند. در صورتی که می‌خواهید از وب سرور وبپک برای میزبانی بیلد نهایی پروژه نیز استفاده کنید، فایل پیکربندی بیلد نهایی را نیز به وب سرور وبپک با استفاده از دستور زیر معرفی کنید:
// زمانی که وبپک به صورت محلی در پروژه نصب شده است
npm run webpackserver -- --config webpack.prod.config.js  -p
//در حالتی که وبپک به صورت گلوبال ( سراسری ) نصب می‌باشد
webpack-dev-server --config webpack.prod.config.js  -p

مدیریت فایل و فولدرها با استفاده وبپک
تا به اینجای کار اگر به ساختار چینش فایل‌ها در پروژه دقت کنید خواهید دید که همگی فایل‌ها در مسیر اصلی پروژه قرار دارند و این روش مناسبی برای مدیریت فایل‌ها و فولدرها در پروژه‌های واقعی و بزرگ نیست. در ادامه قصد داریم این مسئله را حل کرده و ساختار مشخصی را برای محل قرارگیری فایل‌های پروژه با کمک وبپک ایجاد کنیم.
در اولین قدم فولدری را برای اسکریپت‌ها با نام js ایجاد کرده و اسکریپت‌ها را به این فولدر انتقال می‌دهیم.
در قدم دوم برای فایل‌های استاتیک پروژه مانند صفحات html و ... فولدر دیگری را با نام assets ایجاد می‌کنیم و این گونه فایل‌ها را در آن قرار خواهیم داد.
تا اینجای کار در صورتی که وبپک را اجرا کنید، مسیرهای جدید را پیدا نخواهد کرد و دچار خطا خواهد شد. پس به فایل پیکربندی ( webpack.config.js ) مراجعه کرده و وبپک را از ساختار جدید پروژه خبردار می‌کنیم.
// new webpack.config.js file
//ماژول توکار نود جی اس
var path = require("path");

module.exports = {
    // مشخص کردن زمینه برای فایل‌های ورودی
    context:path.resolve("js"),
    entry:['./shared.js','./main.ts']
    ,output:{
       // مشخص کردن محل قرارگیری باندل ساخته شده
        path:path.resolve("build/js"),
      // درخواست از سمت چه مسیری برای باندل خواهد آمد ؟
        publicPath:"assets/js",
        filename:'bundle.js'
    }
    ,
    devServer:{
        //راهنمایی برای وب سرور جهت اینکه فایل‌ها را از چه محلی سرو کند
        contentBase:"assets"
    }

    ,watch :true
    ,module:{
        
        loaders:[
            {
                test:/\.ts$/
                ,exclude:/node_modules/
                ,loader:'ts-loader'
            }
        ]
    }
    
}
در خط اول فایل پیکربندی جدید، ماژول توکار path از نود جی اس را وارد می‌کنیم و سپس کلید جدیدی را به تنظیمات وبپک با نام context اضافه می‌کنیم که زمینه‌ی فایل‌های ورودی را مشخص خواهد کرد. قبلا ذکر شد که فولدری با نام js را ساخته و اسکریپت‌ها را در آن قرار می‌دهیم. پس با کمک ماژول path این مسیر را به وبپک معرفی می‌کنیم.
context:path.resolve("js")
تغییر بعدی را در تنظیمات برای ساخت باندل داریم که مشخص کردن مسیر قرارگیری جدید باندل می‌باشد که با کلید جدیدی با نام path، مسیر قرارگیری باندل پس از ساخته شدن را به وبپک اطلاع می‌دهیم و در ادامه کلید دیگری با نام publicPath اضافه شده که راهنمایی برای وب سرور وبپک می‌باشد تا با استفاده از آن درخواست‌هایی که به مسیر مشخص شده می‌آیند، از مسیری که در کلید path نامیده شده سرو شوند.
// تغییرات در شی output
// این کلید جدید مسیر قرار گیری جدید باندل را به وبپک اطلاع می‌دهد
path:path.resolve("build/js"),
//  راهنما برای وب سرور وبپک جهت میزبانی مسیر زیر از کلید بالا
publicPath:"assets/js",
آخرین تغییر در فایل پیکربندی، مربوط به اضافه شدن آبجکت جدید devServer می‌باشد که در آن کلیدی اضافه شده که مسیر اصلی فایل‌های میزبانی شده را اعلام می‌کند. به طور مثال فایل html اصلی پروژه را بالاتر اشاره کردیم که در این مسیر قرار می‌دهیم.
در نهایت وارد فایل index.html می‌شویم و مسیر جدید باندل را به آن معرفی میکنیم.
//index.html

<html>
    <head>
        first part of webpack tut!
    </head>
    <body>
        <h1>webpack is awesome !</h1>
        <script src="assets/js/bundle.js"></script>
    </body>
</html>
قابل مشاهده است که مسیر باندل ذکر شده در اینجا وجود خارجی ندارد و وبپک آن را با کمک تنظیماتش، به صورت پویا پیدا خواهد کرد. در تصویر زیر سعی بر روشن‌تر شدن این مسئله شده است.


حال با اجرا کردن وب سرور وبپک می‌توان مشاهده کرد که مسیرهای جدید، بدون مشکل توسط وبپک پیدا شده و فایل‌ها سرو می‌شوند. قابل توجه است که این نوع چینش پروژه قابل تغییر و شخصی سازی برای پروژه‌های گوناگون می‌باشد.


ساخت فایل‌های سورس مپ  (source map)


ساده‌ترین راه جهت ساخت فایل‌های سورس مپ با استفاده از یک پرچم در هنگام فراخوانی وبپک به صورت زیر می‌باشد.

// فعال کردن ساخت سورس مپ‌ها 
npm run webpack -- -d 
// یا  در هنگام نصب گلوبال
webpack -d
// جهت استفاده به همراه وب سرور
npm run webpackserver -- -d
// یا به صورت نصب گلوبال
webpack-dev-server -d
راه دوم با استفاده از انجام تغییرات در فایل پیکربندی وبپک می‌باشد؛ به این صورت که کلیدی را به این فایل اضافه می‌کنیم.
// webpack.config.js
// کلید جدید اضافه شده در فایل پیکربندی
devtool:"#source-map"
حال در هنگام فراخوانی وبپک فایل سورس مپ نیز ساخته خواهد شد و احتیاجی به استفاده از پرچم خط فرمان در هنگام فراخوانی نیست.
با اجرای وب سرور وبپک خواهید دید که سورس مپ‌ها در منوی توسعه دهنده‌ی مرورگر قابل دستیابی می‌باشند.

ساخت چندین باندل گوناگون

قصد داریم به پروژه، دو صفحه‌ی دیگر را نیز با نام‌های aboutme و contact اضافه کنیم. هر یک از این صفحات اسکریپت مخصوص به خود را خواهد داشت و باندل نهایی نیز شامل تمامی آنها خواهد شد. در صورتی که این خروجی مطلوب ما نباشد و به طور مثال بخواهیم مکانیزمی شبیه به lazy loading اسکریپت‌ها را داشته باشیم و فقط زمانی اسکریپت‌ها بارگذاری شوند که به آنها احتیاج باشد، برای انجام این کار با وبپک به صورت زیر عمل خواهیم کرد.
دو صفحه‌ی html جدید را با عناوین ذکر شده‌ی بالا به پوشه‌ی assets اضافه می‌کنیم و برای هریک نیز اسکریپتی با همان نام خواهیم ساخت و در پوشه‌ی js قرار می‌دهیم.
محتوای صفحات بدین شکل می‌باشد.
// index.html file
<html>
<head>

    <title>
        third part of webpack tut!
    </title>
</head>

<body>
    <nav>
        <a href="aboutme.html">about me</a>
        <a href="contact.html">contact</a>
    </nav>
    <h1>webpack is awesome !</h1>
    <script src="assets/js/shared.js"></script>
    <script src="assets/js/index.js"></script>
</body>

</html>

// aboutme.html file
<html>

<head>

    <title>
        about me page !
    </title>
</head>

<body>
    <nav>
        <a href="index.html">index</a>
        <a href="contact.html">contact</a>
    </nav>
    <h1>webpack is awesome !</h1>
    <script src="assets/js/shared.js"></script>
    <script src="assets/js/aboutme.js"></script>
</body>

</html>

// contact.html file

<html>

<head>

    <title>
        contact me page !
    </title>
</head>

<body>
    <nav>
        <a href="index.html">index</a>
        <a href="aboutme.html">about me</a>
    </nav>
    <h1>webpack is awesome !</h1>
    <script src="assets/js/shared.js"></script>
    <script src="assets/js/contact.js"></script>
</body>

</html>
در هر یک از صفحات یک اسکریپت مخصوص آن صفحه و همچنین یک اسکریپت با نام shared.js که قبلا فرض کردیم نقش ماژولی را دارد که در سرتاسر پروژه از آن استفاده می‌شود، اضافه شده است. حال این تغییرات را در فایل پیکربندی وبپک به آن معرفی می‌کنیم.
var path = require("path");
var webpack = require("webpack");
// وارد کردن پلاگینی از وب پک برای ساخت تکه‌های مختلف اسکریپت‌ها 
// معرفی اسکریپت shared.js
var commonChunkPlugin = new webpack.optimize.CommonsChunkPlugin("shared.js");
module.exports = {
    context:path.resolve("js"),
    //entry:['./shared.js','./main.ts']
   // معرفی اسکریپت‌های جدید به وبپک
    entry:{
        index:"./main.js",
        aboutme:"./aboutme.js",
        contact:"./contact.js"
    }
    ,output:{
        path:path.resolve("build/js"),
        publicPath:"assets/js",
     //   filename:'bundle.js'
     // به جای یک باندل کلی از وبپک میخاهیم برای هر ورودی باندلی جدید بسازد
        filename:"[name].js"
    }
    // رجیستر کردن پلاگین 
    ,plugins:[commonChunkPlugin]
    ,
    devServer:{
        contentBase:"assets"
    }
    //,devtool:"#source-map"
    ,watch :true
    ,module:{...
    }
    
}
جهت انجام این کار از یک پلاگین وبپک با نام CommonsChunkPlugin کمک گرفته‌ایم که به ما کمک می‌کند اسکریپت shared.js را به عنوان یک وابستگی در تمامی صفحاتمان داشته باشیم. نحوه‌ی کار این پلاگین نیز از نامش مشخص است و نقاط Common را می‌توان با آن مشخص کرد. تغییر بعدی نیز در کلید entry می‌باشد که اسکریپت‌های جدید را با استفاده از اسمشان به وبپک معرفی کرده‌ایم و سپس در کلید output نیز به وبپک خبر داده‌ایم که برای هر ورودی، باندل جداگانه‌ی خود را بسازد. تکه کد  filename:[name].js به وبپک می‌گوید که باندل‌های جداگانه، با نام خود اسکریپت ساخته شوند و در نهایت کلید جدید plugins به وبپک پلاگین CommonsChunkPlugin را اضافه می‌کند.
حال با اجرای وبپک می‌توان دید که سه باندل ساخته شده که همگی به اسکریپت shared.js وابستگی دارند و اگر این اسکریپت را از صفحات HTML حذف کنید، با خطا رو به رو خواهید شد. این پلاگین قدرت ساخت باندل‌هایی با خاصیت مشخص کردن وابستگی‌ها و همچنین تو در تویی‌ها خاص را نیز دارد. برای مطالعه‌ی بیشتر می‌توانید به اینجا مراجعه کنید: پلاگین commonsChunk

در قسمت بعدی با استفاده از وبپک فایل‌های css، فونت‌ها و تصاویر را نیز باندل خواهیم کرد.

فایل‌های مطلب:
سورس تا قبل از قسمت ایجاد تغییرات در ساختار فایل‌های پروژه :dntwebpack-part3-beforeFileAndFolderManagment.zip
سورس برای بعد از ایجاد تغییرات در ساختار فایل‌های پروژه : dntwebpack-part3AfterFileOrganization.zip

نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
تکمیل JavaScript Isolation در Blazor 6x

همانطور که کمی بالاتر نیز عنوان شد، CSS Isolation جزئی از تازه‌های Blazor 5x بود؛ اکنون مشابه این قابلیت جهت فایل‌های js. به Blazor 6x هم اضافه شده‌است و روش کار با آن نیز همانند CSS Isolation است (البته این قابلیت از نگارش 5 هم وجود داشت؛ اما اینبار دیگر نیازی به تعریف فایل ماژول آن در wwwroot نیست). یعنی اگر کامپوننت ما در مسیر Pages/Panel.razor قرار داشته باشد، می‌توان برای این تک فایل، فایل js. متناظری را به نام Pages/Panel.razor.js تعریف کرد؛ با الگوی Component>.razor.js>. سپس اگر محتوی این فایل js. به صورت زیر باشد:
export function error(){
    alert('oops, an error');
}
روش فراخوانی آن در همان کامپوننت به صورت زیر خواهد بود (یعنی در اصل دیگر مهم نیست که این فایل js. کجا قرار می‌گیرد، هنگام publish به خروجی کپی خواهد شد):
var module = await JS.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./Panel.razor.js");
await module.InvokeVoidAsync("error");
مزیت اینکار، نزدیک نگه داشتن static assets یک کامپوننت، در کنار آن است و به این ترتیب قابل درک‌تر کردن برنامه:
Pages/Panel.razor
Pages/Panel.razor.js
Pages/Panel.razor.css
به علاوه JS Isolation دو مزیت دیگر را هم به همراه دارد:
- دیگر نیازی به تعریف توابع و متدهای جاوا اسکریپتی در global namespace نیست (این متدها و اشیاء، به شیء سراسری window اضافه نمی‌شوند). Isolation در اینجا در اصل به معنای امکان استفاده‌ی از JavaScript modules است.
- استفاده کنندگان از پروژه‌های کتابخانه‌ای دیگر نیازی به الحاق دستی این فایل‌ها ندارند. منظور از الحاق دستی یا ذکر src تگ script اضافه شده به index.html، در مطلب تولید کتابخانه‌های Razor توضیح داده شده‌است و از الگوی content/{PACKAGE ID}/{SCRIPT PATH AND FILENAME (.js)}_/. جهت مشخص سازی نام نهایی فایل js. به همراه کتابخانه، پیروی می‌کند. البته اگر نیاز است این نوع فایل‌ها در کتابخانه‌ها مستقیما استفاده شوند، باید مسیر فوق در کدها حتما ذکر شود:
_module = await JS.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./_content/RazorClassLibrary/componentName.razor.js");

یک نکته: روش صحیح کار با ماژول‌ها همانطور که در نکات فوق نیز بررسی شد، به صورت زیر است و باید در OnAfterRenderAsync شروع شده و سپس در آخر کار Dispose شوند:
export function showPrompt(message) {
  return prompt(message, 'Type anything here');
}

@page "/call-js-example-6"
@implements IAsyncDisposable
@inject IJSRuntime JS

<h1>Call JS Example 6</h1>

<p>
    <button @onclick="TriggerPrompt">Trigger browser window prompt</button>
</p>

<p>
    @result
</p>

@code {
    private IJSObjectReference? module;
    private string? result;

    protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        if (firstRender)
        {
            module = await JS.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", 
                "./scripts.js");
        }
    }

    private async Task TriggerPrompt()
    {
        result = await Prompt("Provide some text");
    }

    public async ValueTask<string?> Prompt(string message) =>
        module is not null ? 
            await module.InvokeAsync<string>("showPrompt", message) : null;

    async ValueTask IAsyncDisposable.DisposeAsync()
    {
        if (module is not null)
        {
            await module.DisposeAsync();
        }
    }
}
مطالب
تهیه گزارش در Blazor Wasm با استیمول ریپورت
 جهت تولید گزارش در Blazor Wasm، ابتدا آخرین نسخه‌ی استیمول سافت را از نیوگت دریافت کرده:
 Install-Package Stimulsoft.Reports.Blazor -Version 2021.2.4
سپس گزارشی را که با DataSource از نوع Business Objects ساخته‌ایم، در مسیر wwwroot/Reports قرار می‌دهیم. انتخاب نوع دیتاسورس اختیاری است و می‌توانیم از سایر دیتاسورس‌ها نیز استفاده کنیم.

جهت دسترسی به فایل گزارش، نیاز است فایل ریپورت، تبدیل به آرایه‌ای از بایت‌ها شود. به همین دلیل در Web Api یک متد را ساخته و در این متد، فایل گزارش را به آرایه تبدیل می‌کنیم:
[HttpGet]
[Route("GetReportFile/{fileName}")]
public async Task<IActionResult> GetReportFile(string fileName)
{
   var rootPath = _webHostEnverioment.WebRootFileProvider.GetDirectoryContents("/")
                     .FirstOrDefault(x => x.Name == "Reports")?.PhysicalPath;
   var path = Path.Combine(rootPath!, fileName);
   var bytes = await System.IO.File.ReadAllBytesAsync(path);
   return Ok(bytes);
}
و سپس در فایل Razor بوسیله HttpClient گزارش را نمایش می‌دهیم:
@page "/"
@using Stimulsoft.Base
@using Stimulsoft.Report
@using Stimulsoft.Report.Blazor
@inject HttpClient Http
<StiBlazorViewer Report="@report" />

@code
{
    private StiReport report;
    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        //Create empty report object
        report = new StiReport();
        //Load report template
        // var reportBytes = await Http.GetByteArrayAsync("Reports/Report.mrt");
        report.RegBusinessObject("MyList", GetBusinessObject());
        var uri = $"/api/Report/GetReportFile/Report.mrt";
        var reportFile=await Http.GetFromJsonAsync<byte[]>(uri);
      //  var reportFile = await Http.GetByteArrayAsync("Report.mrt");
        report.Load(reportFile);
        await report.Dictionary.SynchronizeAsync();

    }

    public class BusinessEntity
    {
        public string Name { get; set; }
        public string Alias { get; set; }
        public BusinessEntity(string name, string alias)
        {
            Name = name;
            Alias = alias;
        }
    }

    private System.Collections.ArrayList GetBusinessObject()
    {
        var list = new System.Collections.ArrayList();
        list.Add(new BusinessEntity("ali", "alias1"));
        list.Add(new BusinessEntity("reza", "alias2"));
        return list;
    }
}

کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorWasmReport.zip   
مطالب
چند نکته کاربردی درباره Entity Framework
1) رفتار متصل و غیر متصل در EF  چیست؟
اولین نکته ای که به ذهنم می‌رسه اینه که برای استفاده از EF حتما باید درک صحیحی از رفتارها و قابلیت‌های اون داشته باشیم.  نحوه استفاده ازٍEF  رو به دو رفتار متصل و غیر متصل  تقسیم می‌کنیم.
حالت پیش فرضEF  بر مبنای رفتار متصل می‌باشد. در این حالت شما یک موجودیت رو از دیتابیس فرا می‌خونید EF  این موجودیت رو ردگیری می‌کنه اگه تغییری در اون مشاهده کنه بر روی اون برچسب "تغییر داده شد" می‌زنه و حتی اونقدر هوشمند هست که وقتی تغییرات رو ذخیره می‌کنید کوئری آپدیت رو فقط براساس فیلدهای تغییر یافته اجرا کنه. یا مثلا در صورتی که شما بخواهید به یک خاصیت رابطه ای دسترسی پیدا کنید اگر قبلا لود نشده باشه در همون لحظه از دیتابیس فراخوانی میشه،  البته این رفتارها هزینه بر خواهد بود و در تعداد زیاد موجودیت‌ها میتونه کارایی رو به شدت پایین بیاره.
رفتار متصل شاید در ویندوز اپلیکیشن کاربرد داشته باشه ولی در حالت وب اپلیکیشن کاربردی نداره چون با هر در خواستی به سرور همه چیز از نو ساخته میشه و پس از پاسخ به درخواست همه چی از بین میره.  پس DbContext  همیشه از بین می‌ره و ما برحسب نیاز، در درخواست‌های جدید به سرور ، دوباره  DbContext   رو می‌سازیم. پس از ساخته شدن DbContext  باید موجودیت مورد استفاده رو به اون معرفی کنیم و وضعیت اون موجودیت رو هم مشخص کنیم.( جدید ، تغییر یافته، حذف ، بدون تغییر ) در این حالت سیستم ردگیری تغییرات بی استفاده است و ما فقط در حال هدر دادن منابع سیستم هستیم.
در حالت متصل ما باید همیشه از یک DbContext  استفاده کنیم و همه موجودیت‌ها در آخر باید تحت نظر این DbContext باشند در یک برنامه واقعی کار خیلی سخت و پیچیده ای است. مثلا بعضی وقت‌ها مجبور هستیم از  موجودیت هایی که قبلا در حافظه برنامه بوده اند استفاده کنیم اگر این موجودیت در حافظه DbContext  جاری وجود نداشته باشه با معرفی کردن اون از طریق متد attach کار ادامه پیدا می‌کنه ولی اگر قبلا موجودیتی  در  سیستم ردگیری DbContext با همین شناسه وجود داشته باشد با خطای زیر مواجه می‌شویم.
An object with the same key already exists in the ObjectStateManager. The ObjectStateManager cannot track multiple objects with the same key
 این خطا مفهوم ساده و مشخصی داره ، دو شی با یک شناسه نمی‌توانند در یک DbContext وجود داشته باشند. معمولا در این حالت ما بااین اشیا تکراری کاری نداریم و فقط به شناسه اون شی برای نشان دادن روابط نیاز داریم و از دیگر خاصیت‌های اون جهت نمایش به کاربر استفاده می‌کنیم ولی متاسفانه DbContext   نمی‌دونه چی تو سر ما می‌گذره و فقط حرف خودشو می‌زنه! البته اگه خواستید با DbContext  بر سر این موضوع گفتگو کنید از کدهای زیر استفاده کنید:
T attachedEntity = set.Find(entity.Id);
var attachedEntry = dbContext.Entry(attachedEntity);
attachedEntry.CurrentValues.SetValues(entity);
خوب با توجه به صحبت‌های بالا اگر بخواهیم از رفتار غیر متصل استفاده کنیم باید تنظیمات زیر رو به متد  سازنده DbContext   اضافه کنیم. از اینجا به بعد همه چیز رو خودمون در اختیار می‌گیریم و ما مشخص می‌کنیم که کدوم موجودیت باید چه وضعیتی داشته باشه (افزودن ، بروز رسانی، حذف )و اینکه چه موقع روابط خودش را با دیگر موجودیتها فراخوانی کنه.
public DbContext()
        {
            this.Configuration.ProxyCreationEnabled = false;
            this.Configuration.LazyLoadingEnabled = false;
            this.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false;
         }
2) تعیین وضعیت یک موجودیت و راوبط آن در  EF چگونه است؟
با کد زیر می‌تونیم وضعیت یک موجدیت رو مشخص کنیم ، با اجرای هر یک از دستورات زیر موجودیت تحت نظر DbContext قرار می‌گیره یعنی عمل attach نیز صورت گرفته است :
dbContext.Entry(entity).State = EntityState.Unchanged ;
dbContext.Entry(entity).State = EntityState.Added ; //or  Dbset.Add(entity)
dbContext.Entry(entity).State = EntityState.Modified ;
dbContext.Entry(entity).State = EntityState.Deleted ; // or  Dbset.Remove(entity)

با اجرای این کد موجودیت  از سیستم ردگیری DbContext خارج می‌شه.
 dbContext.Entry(entity).State = EntityState.Detached;
در موجودیت‌های ساده با دستورات بالا نحوه ذخیره سازی را مشخص می‌کنیم در وضعیتی که با موجودیت‌های رابطه ای سروکار داریم باید به نکات زیر توجه کنیم.
در نظر بگیرید یک گروه از قبل وجود دارد و ما مشتری جدیدی می‌سازیم در این حالت انتظار داریم که فقط یک مشتری جدید ذخیره شده باشد:
// group id=19  Name="General"  
var customer = new Customer();
customer.Group = group;
customer.Name = "mohammadi";
dbContext.Entry(customer).State = EntityState.Added;
var customerstate = dbContext.Entry(customer).State;// customerstate=EntityState.Added
var groupstate = dbContext.Entry(group);// groupstate=EntityState.Added

 اگه از روش بالا استفاده کنید می‌بینید گروه General   جدیدی به همراه مشتری در  دیتابیس ساخته می‌شود.نکته مهمی که اینجا وجود داره اینه که DbContext  به id  موجودیت گروه توجهی نداره ، برای جلو گیری از این مشکل باید قبل از معرفی موجودیت‌های جدید رابطه هایی که از قبل وجود دارند را به صورت بدون تغییر attach  کنیم و بعد وضعیت جدید موجودیت رو اعمال کنیم.
// group id=19  Name="General"  
var customer = new Customer();
customer.Group = group;
 customer.Name = "mohammadi";
dbContext.Entry(group).State = EntityState.Unchanged;
dbContext.Entry(customer).State = EntityState.Added;
var customerstate = dbContext.Entry(customer).State;// customerstate=EntityState.Added
 var groupstate = dbContext.Entry(group);// groupstate=EntityState.Unchanged

در مجموع بهتره که موجودیت ریشه رو attach کنیم و بعد با توجه به نیاز تغییرات رو اعمال کنیم.
  // group id=19  Name="General"  
var customer = new Customer();
 customer.Group = group;
customer.Name = "mohammadi";
dbContext.Entry(customer).State = EntityState.Unchanged;
dbContext.Entry(customer).State = EntityState.Added;
var customerstate = dbContext.Entry(customer).State;// customerstate=EntityState.Added
var groupstate = dbContext.Entry(group);//// groupstate=EntityState.Unchanged

3) AsNoTracking   و Include  دو ابزار مهم در رفتار غیر متصل:
درصورتیکه ما تغییراتی روی داده‌ها نداشته باشیم و یا از روش‌های غیر متصل از موجودیت‌ها استفاده کنیم با استفاده از متد AsNoTracking() در زمان و حافظه سیستم صرف جویی می‌کنیم در این حالت موجودیت‌های فراخوانی شده از دیتابیس در سیستم ردگیری DbContext قرار نمی‌گیرند و  اگر  وضعیت آنها را بررسی کنیم در وضعیت Detached قرار دارند.
var customer  = dbContext.Customers.FirstOrDefault();
 var customerAsNoTracking  = dbContext.Customers.AsNoTracking().FirstOrDefault();
var customerstate = dbContext.Entry(customer).State;// customerstate=EntityState.Unchanged
var customerstateAsNoTracking  = dbContext.Entry(customerAsNoTracking).State;// customerstate=EntityState.Detached

نحوه بررسی کردن موجودیت‌های موجود در سیستم ردگیری DbContext :
var Entries = dbContext.ChangeTracker.Entries();    
var AddedEntries = dbContext.ChangeTracker.Entries().Where(entityEntry => entityEntry.State==EntityState.Added);
var ModifiedEntries = dbContext.ChangeTracker.Entries().Where(entityEntry => entityEntry.State==EntityState.Modified);
var UnchangedEntries = dbContext.ChangeTracker.Entries().Where(entityEntry => entityEntry.State==EntityState.Unchanged);
var DeletedEntries = dbContext.ChangeTracker.Entries().Where(entityEntry => entityEntry.State==EntityState.Deleted);
var DetachedEntries = dbContext.ChangeTracker.Entries().Where(entityEntry => entityEntry.State==EntityState.Detached);//* not working !
* در نظر داشته باشید وضعیت Detached وجود خارجی ندارد و به حالتی گفته می‌شود که DbContext در سیستم رد گیری خود اطلاعی از موجودیت مورد نظر نداشته باشد.
وقتی که سیستم فراخوانی خودکار رابطه‌ها خاموش باشد باید موقع فراخوانی موجودیت‌ها روابط مورد نیاز را هم با دستور Include  در سیستم فراخوانی کنیم.
 var CustomersWithGroup = dbContext.Customers.AsNoTracking().Include("Group").ToList();
 var CustomerFull = dbContext.Customers.AsNoTracking().Include("Group").Include("Bills").Include("Bills.BillDetails").ToList();
4) از متد AddOrUpdate در در فضای نام  System.Data.Entity.Migrations استفاده نکنیم، چرا؟
 در صورتی که از فیلد RowVersion و کنترل مسایل همزمانی استفاده کرده باشیم هر وقتی متد AddOrUpdate رو فراخوانی کنیم، تغییر اطلاعات توسط دیگر کاربران نادیده گرفته می‌شود.  با توجه به این که  متد AddOrUpdate  برای عملیات Migrations در نظر گرفته شده است، این رفتار کاملا طبیعی است. برای حل این مشکل می‌تونیم این متد رو با بررسی شناسه به سادگی پیاده سازی کنیم:
 public virtual void AddOrUpdate(T entity)
        {
            if (entity.Id == 0)
                Add(entity);
            else
                Update(entity);

        }

5) اگر بخواهیم موجودیت‌های رابطه ای در دیتا گرید ویو (ویندوز فرم) نشون بدیم باید چه کار کنیم؟

گرید ویو در ویندوز فرم قادر به نشون دادن فیلدهای رابطه ای نیست برای حل این مشکل می‌تونیم یک نوع ستون جدید برای گرید ویو تعریف کنیم و برای نشون دادن فیلدهای رابطه ای از این نوع ستون استفاده کنیم:

 public class DataGridViewChildRelationTextBoxCell : DataGridViewTextBoxCell
    {
        protected override object GetValue(int rowIndex)
        {
            try
            {
                var bs = (BindingSource)DataGridView.DataSource;
                var cl = (DataGridViewChildRelationTextBoxColumn)DataGridView.Columns[ColumnIndex];
                return getChildValue(bs.List[rowIndex], cl.DataPropertyName).ToString();
            }
            catch (Exception)
            {
                return "";
            }
        }

        private object getChildValue(object dataSource, string childMember)
        {
            int nextPoint = childMember.IndexOf('.');
            if (nextPoint == -1) return dataSource.GetType().GetProperty(childMember).GetValue(dataSource, null);
            string proName = childMember.Substring(0, nextPoint);
            object newDs = dataSource.GetType().GetProperty(proName).GetValue(dataSource, null);
            return getChildValue(newDs, childMember.Substring(nextPoint + 1));
        }
    }

    public class DataGridViewChildRelationTextBoxColumn : DataGridViewTextBoxColumn
    {
        public string DataMember { get; set; }

        public DataGridViewChildRelationTextBoxColumn()
        {
            CellTemplate = new DataGridViewChildRelationTextBoxCell();
        }
    }

نحوه استفاده را در ادامه می‌بینید. این روش توسط ویزارد گریدویو هم قابل استفاده است. موقع Add کردن Column نوع اون رو روی DataGridViewChildRelationTextBoxColumn   تنظیم کنید.

GroupNameColumn= new DataGridViewChildRelationTextBoxColumn(); //from your class
GroupNameColumn.HeaderText = "گروه مشتری";
GroupNameColumn.DataPropertyName = "Group.Name"; //EF  Property: Customer.Group.Name
GroupNameColumn.Visible = true;
GroupNameColumn.Width = 300;
DataGridView.Columns.Add(GroupNameColumn);
نظرات مطالب
استفاده از افزونه‌ی jsTree در ASP.NET MVC
با سلام
من دارم از همین jstree مثال شما استفاده میکنم.
و json زیر رو هم به سمت کلاینت برمیگردونم به صورت صحیح :
[{"id":"OrganizationTree","text":"ساختار سازمانی","icon":"/Content/images/tree_icon.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[{"id":"2","text":"آنات","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[{"id":"4","text":"آموزش","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"5","text":"هیات مدیره","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"1","text":"پرنیان","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[{"id":"1","text":"BPM","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"3","text":"پشتیبانی","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"2","text":"فروش","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}]
منتهی همش خطای too much recursion  میگیرم، در صورتی که حلقه ای رو هم نمی‌بینم که ایجاد شده باشه داخل رشته json تولید شده.

اینهم تنظیمات فراخوانی 

 <script>
            $(function () {
                $('#jstree').jstree({
                    "core": {
                        "multiple": true,
                        "check_callback": true,
                        'data': {
                            'url': '@getTreeJsonUrl',
                            "type": "POST",
                            "dataType": "json",
                            "contentType": "application/json; charset=utf8",
                            'data': function (node) {
                                return { 'id': node.id };
                            }
                        },
                        'themes': {
                            'variant': 'large',
                            'stripes': false
                        }
                    },
                    "types": {
                        "default": {
                            "icon": '@Url.Content("~/Content/images/bookmark_book_open.png")'
                        },
                    },
                    "plugins": ["contextmenu", "dnd", "state", "types", "checkbox", "wholerow", "sort", "unique", "real_checkboxes"],
                    "contextmenu": {
                        "items": function (o, cb) {
                            var items = $.jstree.defaults.contextmenu.items();
                            items["create"].label = "ایجاد زیر شاخه";
                            items["rename"].label = "تغییر نام";
                            items["remove"].label = "حذف";
                            var cpp = items["ccp"];
                            cpp.label = "ویرایش";
                            var subMenu = cpp["submenu"];
                            subMenu["copy"].label = "کپی";
                            subMenu["paste"].label = "پیست";
                            subMenu["cut"].label = "برش";
                            return items;
                        }
                    }
                });
            });
        </script>

فکر میکنین مشکل از کجا باشه؟

جالب اینجاست که اگه فقط یه سطح پایین برم مشکلی نیست!

مطالب
فارسی کردن گرید تلریک در برنامه های ویندوزی

در پروژه‌های ویندوزی یکی از بیشترین ابزار کاربردی گریدویو  تلریک Telerik GridView میباشد و اینکه تمامی امکانات گرید مانند گروه بندی ، فیلترینگ و ... همه فارسی باشند خیلی برای پروژه خوب است.
منم در یکی از پروژه‌ها نیاز به فارسی کردن این ابزار پرکاربرد ویندوزی داشتم و توانستم این مورد را حل کنم . نحوه فارسی کردن این ابزار به شرح ذیل میباشد:

1- یک پروژه جدید ویندوزی در visual studio  ایجاد میکنیم

2- اضافه کردن یک radGridView به فرم و خاصیت Dock آن را به حالت Fill و خاصیت RightToLeft را Yes قرار میدهیم :

3- حال برای اینکه یک سری اطلاعاتی داخل این گرید نمایش بدهیم یک کلاس در همان فرم درست میکنیم مشابه کد ذیل :
   public List<MyCustomData> GetData() {

            List<MyCustomData> myList = new List<MyCustomData>();
            for (int i = 1; i < 11; i++)
            {
                myList.Add(new MyCustomData() {
                     ID = i,
                     Name = "Name Family " + i.ToString(),
                      Age = 29
                });
            }

            return myList;
        }

       public class MyCustomData
        {
            public int ID { get; set; }
            public string Name { get; set; }
            public int Age { get; set; }
            public bool Sex { get; set; }
            
        }

4 - حال برای اینکه این اطلاعات را در گرید نمایش دهیم کد زیر را در بخش Load_Form1 مینویسیم :
 private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            radGridView1.DataSource = GetData();
        }
5 - در این صورت اگر برنامه را اجرا کنیم بدین صورت در گرید نمایش داده میشود که هیچ کدام از موارد فارسی نیستند:
 
6 - برای اینکه این موارد فارسی شوند نیاز به یک کلاس یا Provider داریم که این عمل ترجمه را انجام دهد که حتی در سایت خود تلریک در بخش مربوطه نیز ارائه شده است. بنده این کلاس را کپی کرده و تمامی ترجمه‌های آنها را نیز نوشتم ( اگر در ترجمه ایرادی بود به بزرگی خودتان بخشیده و تصحیح نمائید . ) که کد آن را در زیر میتوانید در اختیار داشته باشید:
class PersianRadGridLocalizationProvider : RadGridLocalizationProvider
    {
        public override string GetLocalizedString(string id)
        {
            switch (id)
            {
                case RadGridStringId.FilterFunctionBetween: return "بین"; //Between  
                case RadGridStringId.FilterOperatorBetween: return "بین";
                case RadGridStringId.FilterFunctionContains: return "حاوی";
                case RadGridStringId.FilterOperatorContains: return "حاوی";
                case RadGridStringId.FilterFunctionDoesNotContain: return "شامل نشود"; //Does not contain
                case RadGridStringId.FilterOperatorDoesNotContain: return "شامل نشود";
                case RadGridStringId.FilterFunctionEndsWith: return "پایان پذیرد با"; //Ends with 
                case RadGridStringId.FilterOperatorEndsWith: return "پایان پذیرد با";
                case RadGridStringId.FilterFunctionEqualTo: return "برابر با"; //Equals     
                case RadGridStringId.FilterOperatorEqualTo: return "برابر با";
                case RadGridStringId.FilterFunctionGreaterThan: return "بزرگتر از"; //Greater than
                case RadGridStringId.FilterOperatorGreaterThan: return "بزرگتر از";
                case RadGridStringId.FilterFunctionGreaterThanOrEqualTo: return "بزرگتر یا مساوی با"; //Greater than or equal to 
                case RadGridStringId.FilterOperatorGreaterThanOrEqualTo: return "بزرگتر یا مساوی با";
                case RadGridStringId.FilterFunctionIsEmpty: return "خالی باشد"; //Is empty
                case RadGridStringId.FilterOperatorIsEmpty: return "خالی باشد";
                case RadGridStringId.FilterFunctionIsNull: return "تهی باشد"; //Is null
                case RadGridStringId.FilterOperatorIsNull: return "تهی باشد";
                case RadGridStringId.FilterFunctionLessThan: return "کمتر از"; //Less than 
                case RadGridStringId.FilterOperatorLessThan: return "کمتر از";
                case RadGridStringId.FilterFunctionLessThanOrEqualTo: return "کمتر یا مساوی با"; //Less than or equal to
                case RadGridStringId.FilterOperatorLessThanOrEqualTo: return "کمتر یا مساوی با";
                case RadGridStringId.FilterFunctionNoFilter: return "بدون شرط"; //No filter 
                case RadGridStringId.FilterOperatorNoFilter: return "بدون شرط";
                case RadGridStringId.FilterFunctionNotBetween: return "نباشد بین"; //Not between
                case RadGridStringId.FilterOperatorNotBetween: return "نباشد بین"; //Operator
                case RadGridStringId.FilterFunctionNotEqualTo: return "برابر نباشد با"; //Not equal to 
                case RadGridStringId.FilterOperatorNotEqualTo: return "برابر نباشد با";
                case RadGridStringId.FilterFunctionNotIsEmpty: return "خالی نباشد"; //Is not empty          
                case RadGridStringId.FilterFunctionNotIsNull: return "خالی نباشد"; //Is not null         
                case RadGridStringId.FilterFunctionStartsWith: return "شروع شود با"; //Starts with          
                case RadGridStringId.FilterFunctionCustom: return "شرط دلخواه"; //Custom          
                case RadGridStringId.CustomFilterMenuItem: return "شرط دلخواه منو"; //Custom         
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogCaption: return "انتخاب شرط دلخواه"; //RadGridView Custom Filter Dialog         
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogLabel: return ":نشان دادن سطرهایی که"; //Show rows where:         
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogRbAnd: return "و"; //And         
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogRbOr: return "یا"; //Or          
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogBtnOk: return "تایید"; //OK         
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogBtnCancel: return "انصراف"; //Cancel 
                case RadGridStringId.AddNewRowString: return "برای افزودن سطر جدید اینجا کلیک کنید";
                case RadGridStringId.ClearValueMenuItem: return "پاک کردن مقدار سلول";
                case RadGridStringId.DeleteRowMenuItem: return "حذف سطر"; //Delete Row          
                case RadGridStringId.SortAscendingMenuItem: return "مرتب سازی صعودی"; //Sort Ascending         
                case RadGridStringId.SortDescendingMenuItem: return "مرتب سازی نزولی"; //Sort Descending         
                case RadGridStringId.ClearSortingMenuItem: return "حذف مرتب سازی"; //Clear Sorting         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingMenuItem: return "قالب بندی مشروط"; //Conditional Formatting         
                case RadGridStringId.GroupByThisColumnMenuItem: return "گروهبندی بر حسب این ستون"; //Group by this column         
                case RadGridStringId.UngroupThisColumn: return "حذف این ستون از گروهبندی "; //Ungroup this column         
                case RadGridStringId.ColumnChooserMenuItem: return "انتخابگر ستون"; //Column Chooser         
                case RadGridStringId.HideMenuItem: return "مخفی کردن ستون"; //Hide         
                case RadGridStringId.UnpinMenuItem: return "حالت پیش فرض"; //Unpin         
                case RadGridStringId.PinMenuItem: return "حالت ستون"; //Pin       
                case RadGridStringId.PinAtLeftMenuItem: return "چسپیدن به سمت چپ";
                case RadGridStringId.PinAtRightMenuItem: return "چسپیدن به سمت راست";
                case RadGridStringId.PinAtTopMenuItem: return "چسپیدن به بالا";
                case RadGridStringId.PinAtBottomMenuItem: return "چسپیدن به پایین";
                case RadGridStringId.BestFitMenuItem: return "اندازه بهینه ستون"; //Best Fit         
                case RadGridStringId.PasteMenuItem: return "چسپاندن"; //Paste         
                case RadGridStringId.EditMenuItem: return "ویرایش"; //Edit         
                case RadGridStringId.CopyMenuItem: return "کپی"; //Copy         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingCaption: return "قالب بندی مشروط"; //Custom Formatting Condition Editor   
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingLblColumn: return "قالب بندی سلولهایی با شرط:"; //Column:         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingLblName: return "نام شرط:"; //Name:          
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingLblType: return "مقدار سلول:"; //Type:         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingLblValue1: return "مقدار اول:"; //Value 1:         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingLblValue2: return "مقدار دوم:"; //Value 2:         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingGrpConditions: return "شرایط"; //Conditions         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingGrpProperties: return "مشخصات"; //Properties         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingChkApplyToRow: return "اعمال این شرط به کل سطر"; //Apply to row         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingBtnAdd: return "افزودن شرایط"; //Add         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingBtnRemove: return "حذف شرایط انتخابی"; //Remove         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingBtnOK: return "تایید"; //OK         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingBtnCancel: return "انصراف"; //Cancel         
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingBtnApply: return "اعمال قالب بندی"; //Apply         
                case RadGridStringId.ColumnChooserFormCaption: return "انتخاب ستون ها"; //Column Chooser         
                case RadGridStringId.ColumnChooserFormMessage: return "برای حذف یکی از ستونها، آن ستون را به اینجا بکشید";//"Drag a column header from the grid here to remove it from the current view.";
                case RadGridStringId.CompositeFilterFormErrorCaption: return "خطا";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingChooseOne: return "[یکی را انتخاب کنید]";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingContains: return "[حاوی [مقدار اول";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingDoesNotContain: return "حاوی [مقدار اول] نباشد";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingEndsWith: return "با [مقدار اول] پایان یابد";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingEqualsTo: return "[برابر با [مقدار اول";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsBetween: return "بین [مقدار اول] و [مقدار دوم] باشد";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsGreaterThan: return "[بزرگتر از [مقدار اول";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsGreaterThanOrEqual: return "[بزرگتر یا مساوی با [مقدار اول";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsLessThan: return "کوچکتر از [مقدار اول]";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsLessThanOrEqual: return "کوچکتر یا مساوی با [مقدار اول]";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsNotBetween: return "بین [مقدار اول] و [مقدار دوم] نباشد";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingIsNotEqualTo: return "برابر با [مقدار اول] نباشد";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingRuleAppliesOn: return "اعمال شرایط روی:";
                case RadGridStringId.ConditionalFormattingStartsWith: return "با [مقدار اول] شروع می‌شود";
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogCheckBoxNot: return "با این شرایط نباشد";
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogFalse: return "False";
                case RadGridStringId.CustomFilterDialogTrue: return "True";
                case RadGridStringId.FilterCompositeNotOperator: return "نباشد";
                case RadGridStringId.FilterLogicalOperatorAnd: return "و";
                case RadGridStringId.FilterLogicalOperatorOr: return "یا";
                case RadGridStringId.FilterMenuAvailableFilters: return "فیلتر شده";
                case RadGridStringId.FilterMenuButtonCancel: return "انصراف";
                case RadGridStringId.FilterMenuButtonOK: return "تایید";
                case RadGridStringId.FilterMenuClearFilters: return "پاک کردن فیلتر";
                case RadGridStringId.FilterMenuSearchBoxText: return "جستجو...";
                case RadGridStringId.FilterMenuSelectionAll: return "همه";
                //case RadGridStringId.FilterMenuSelectionAllSearched: return "نتیجه همه جستجو";
                case RadGridStringId.FilterMenuSelectionNotNull: return "خالی نباشد";
                case RadGridStringId.FilterMenuSelectionNull: return "خالی باشد";
                case RadGridStringId.FilterOperatorCustom: return "دلخواه";
                case RadGridStringId.FilterOperatorIsLike: return "مانند";
                case RadGridStringId.FilterOperatorNotIsContainedIn: return "نباشد در";
                case RadGridStringId.FilterOperatorNotIsEmpty: return "خالی نباشد";
                case RadGridStringId.FilterOperatorNotIsLike: return "نباشد شبیه";
                case RadGridStringId.FilterOperatorNotIsNull: return "خالی نباشد";
                case RadGridStringId.FilterOperatorStartsWith: return "شروع شود با";
                case RadGridStringId.GroupingPanelDefaultMessage: return "برای گروهبندی ستونها، ستونی را به اینجا بکشید";
                case RadGridStringId.GroupingPanelHeader: return ":گروهبندی بر حسب";
                case RadGridStringId.NoDataText: return "داده ای برای نمایش وجود ندارد";
                case RadGridStringId.UnpinRowMenuItem: return "حالت پیش فرض";
                default:
                    return base.GetLocalizedString(id);
            }
        }
    }

7 - حال اگر برنامه را اجرا کنید باز موارد انگلیسی گرید تلریک فارسی نمی‌شوند و باید در کلاس Program.cs پروژه این یک خط کد را هم اضافه نمائید.
//using Telerik.WinControls.UI.Localization;

 RadGridLocalizationProvider.CurrentProvider = new PersianRadGridLocalizationProvider();

8 - حال اگر برنامه را اجرا نمایید تمامی موارد را فارسی مشاهده خواهید نمود ( شکل ذیل )

لطفا ما را از نظرات سازنده خود بی نصیب نفرمائید. با تشکر