اشتراکها
Second Level Cache In NHibernate 4
همان طور که میدانیم کش در NHibernate در دو سطح قابل انجام میباشد:
- کش سطح اول که همان اطلاعات سشن، در تراکنش جاری هست و با اتمام تراکنش، محتویات آن خالی میگردد. این سطح همیشه فعال میباشد و در این بخش قصد پرداختن به آن را نداریم.
- کش سطح دوم که بین همهی تراکنشها مشترک و پایدار میباشد. این مورد به طور پیش فرض فعال نمیباشد و میبایستی از طریق کانفیگ برنامه فعال گردد.
جهت پیاده سازی باید قسمتهای ذیل را در کانفیگ مربوط به NHibernate اضافه نمود:
پیاده سازی Caching در NHibernate در سه مرحله قابل اعمال میباشد :
- کش در سطح Load موجودیتهای مستقل
- کش در سطح Load موجودیتهای وابسته Bag , List , Set , …
- کش در سطح Query ها
Providerهای مختلفی برای اعمال و پیاده سازی آن وجود دارند که معروفترین آنها SysCache بوده و ما هم از همان استفاده مینماییم.
- مدت زمان پیش فرض کش سطح دوم، ۵ دقیقه میباشد و در صورت نیاز به تغییر آن، باید تگ مربوط به SysCache را تنظیم نمود. محدودیتی در تعریف تعداد متفاوتی از زمانهای خالی شدن کش وجود ندارد و مدت زمان آن بر حسب ثانیه مشخص میگردد. نحوهی تخصیص زمان انقضای کش به هر مورد بدین شکل صورت میگیرد که region مربوطه در آن معرفی میگردد.
جهت اعمال کش در سطح Load موجودیتهای مستقل، علاوه بر کانفیگ اصلی، میبایستی کدهای زیر را به Mapping موجودیت اضافه نمود مانند :
این مورد برای موجودیتهای وابسته هم نیز صادق است؛ به شکل کد زیر:
ویژگی usage نیز با مقادیر زیر قابل تنظیم است:
- read-only : این مورد جهت موجودیتهایی مناسب است که امکان بروزرسانی آنها توسط کاربر وجود ندارد. این مورد بهترین کارآیی را دارد.
- read-write : این مورد جهت موجودیتهایی بکار میرود که امکان بروزرسانی آنها توسط کاربر وجود دارد. این مورد کارآیی پایینتری دارد.
- nonstrict-read-write : این مورد جهت موجودیتهایی مناسب میباشد که امکان بروزرسانی آنها توسط کاربر وجود دارد؛ اما امکان همزمان بروز کردن آنها توسط چندین کاربر وجود نداشته باشد. این مورد در قیاس، کارآیی بهتر و بهینهتری نسبت به مورد قبل دارد.
جهت اعمال کش در کوئریها نیز باید مراحل خاص خودش را انجام داد. به عنوان مثال برای یک کوئری Linq به شکل زیر خواهیم داشت:
در واقع کد اضافه شده به کوئری بالا، قابل کش بودن کوئری را مشخص مینماید و مدت زمان کش شدن آن نیز از طریق کانفیگ مربوطه مشخص میگردد. این نکته را هم درنظر داشته باشید که کش در سطح کوئری برای کوئریهایی که دقیقا مثل هم هستند اعمال میگردد و با افزوده یا کاسته شدن یک شرط جدید به کوئری، مجددا کوئری سمت پایگاه داده ارسال میگردد.
در انتها لینکهای زیر هم جهت مطالعه بیشتر پیشنهاد میگردند:
http://www.nhforge.org/doc/nh/en/index.html#performance-cache-readonly
http://nhforge.org/blogs/nhibernate/archive/2009/02/09/quickly-setting-up-and-using-nhibernate-s-second-level-cache.aspx
http://www.klopfenstein.net/lorenz.aspx/using-syscache-as-secondary-cache-in-nhibernate
http://stackoverflow.com/questions/1837651/hibernate-cache-strategy
همان طور که میدانیم کش در NHibernate در دو سطح قابل انجام میباشد:
- کش سطح اول که همان اطلاعات سشن، در تراکنش جاری هست و با اتمام تراکنش، محتویات آن خالی میگردد. این سطح همیشه فعال میباشد و در این بخش قصد پرداختن به آن را نداریم.
- کش سطح دوم که بین همهی تراکنشها مشترک و پایدار میباشد. این مورد به طور پیش فرض فعال نمیباشد و میبایستی از طریق کانفیگ برنامه فعال گردد.
جهت پیاده سازی باید قسمتهای ذیل را در کانفیگ مربوط به NHibernate اضافه نمود:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <configuration> <configSections> <section name="hibernate-configuration" type="NHibernate.Cfg.ConfigurationSectionHandler, NHibernate"/> <section name="syscache" type="NHibernate.Caches.SysCache.SysCacheSectionHandler, NHibernate.Caches.SysCache" requirePermission="false"/> </configSections> <hibernate-configuration xmlns="urn:nhibernate-configuration-2.2" > <session-factory> <property name="connection.provider">NHibernate.Connection.DriverConnectionProvider</property> <property name="dialect">NHibernate.Dialect.MsSql2005Dialect</property> <property name="connection.driver_class">NHibernate.Driver.SqlClientDriver</property> <property name="connection.connection_string_name">LocalSqlServer</property> <property name="show_sql">false</property> <property name="hbm2ddl.keywords">none</property> <property name="cache.use_second_level_cache">true</property> <property name="cache.use_query_cache" >true</property> <property name="cache.provider_class">NHibernate.Caches.SysCache.SysCacheProvider, NHibernate.Caches.SysCache</property> </session-factory> </hibernate-configuration> <syscache> <cache region="LongExpire" expiration="3600" priority="5"/> <cache region="ShortExpire" expiration="600" priority="3"/> </syscache> </configuration>
پیاده سازی Caching در NHibernate در سه مرحله قابل اعمال میباشد :
- کش در سطح Load موجودیتهای مستقل
- کش در سطح Load موجودیتهای وابسته Bag , List , Set , …
- کش در سطح Query ها
Providerهای مختلفی برای اعمال و پیاده سازی آن وجود دارند که معروفترین آنها SysCache بوده و ما هم از همان استفاده مینماییم.
- مدت زمان پیش فرض کش سطح دوم، ۵ دقیقه میباشد و در صورت نیاز به تغییر آن، باید تگ مربوط به SysCache را تنظیم نمود. محدودیتی در تعریف تعداد متفاوتی از زمانهای خالی شدن کش وجود ندارد و مدت زمان آن بر حسب ثانیه مشخص میگردد. نحوهی تخصیص زمان انقضای کش به هر مورد بدین شکل صورت میگیرد که region مربوطه در آن معرفی میگردد.
جهت اعمال کش در سطح Load موجودیتهای مستقل، علاوه بر کانفیگ اصلی، میبایستی کدهای زیر را به Mapping موجودیت اضافه نمود مانند :
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <hibernate-mapping xmlns="urn:nhibernate-mapping-2.2" assembly="Core.Domain" namespace="Core.Domain.Model"> <class name="Organization" table="Core_Enterprise_Organization"> <cache usage="nonstrict-read-write" region="ShortExpire"/> <id name="Id" > <generator/> </id> <version name="Version"/> <property name="Title" not-null="true" unique="true"/> <property name="Code" not-null="true" unique="true"/> </class> </hibernate-mapping>
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <hibernate-mapping xmlns="urn:nhibernate-mapping-2.2" assembly="Core.Domain" namespace="Core.Domain.Model"> <class name="Party" table="Core_Enterprise_Party"> <id name="Id" > <generator /> </id> <version name="Version"/> <property name="Username" unique="true"/> <property name="DisplayName" not-null="true"/> <bag name="PartyGroups" inverse="true" table="Core_Enterprise_PartyGroup" cascade="all-delete-orphan"> <cache usage="nonstrict-read-write" region="ShortExpire"/> <key column="Party_id_fk"/> <one-to-many/> </bag> </class> </hibernate-mapping>
ویژگی usage نیز با مقادیر زیر قابل تنظیم است:
- read-only : این مورد جهت موجودیتهایی مناسب است که امکان بروزرسانی آنها توسط کاربر وجود ندارد. این مورد بهترین کارآیی را دارد.
- read-write : این مورد جهت موجودیتهایی بکار میرود که امکان بروزرسانی آنها توسط کاربر وجود دارد. این مورد کارآیی پایینتری دارد.
- nonstrict-read-write : این مورد جهت موجودیتهایی مناسب میباشد که امکان بروزرسانی آنها توسط کاربر وجود دارد؛ اما امکان همزمان بروز کردن آنها توسط چندین کاربر وجود نداشته باشد. این مورد در قیاس، کارآیی بهتر و بهینهتری نسبت به مورد قبل دارد.
جهت اعمال کش در کوئریها نیز باید مراحل خاص خودش را انجام داد. به عنوان مثال برای یک کوئری Linq به شکل زیر خواهیم داشت:
public IList<Organization> Search(QueryOrganizationDto dto) { var q = SessionInstance.Query<Organization>(); if (!String.IsNullOrEmpty(dto.Title)) q = q.Where(x => x.Title.Contains(dto.Title)); if (!String.IsNullOrEmpty(dto.Code)) q = q.Where(x => x.Code.Contains(dto.Code)); q = q.OrderBy(x => x.Title); q = q.CacheRegion("ShortExpire").Cacheable(); return q.ToList(); }
در انتها لینکهای زیر هم جهت مطالعه بیشتر پیشنهاد میگردند:
http://www.nhforge.org/doc/nh/en/index.html#performance-cache-readonly
http://nhforge.org/blogs/nhibernate/archive/2009/02/09/quickly-setting-up-and-using-nhibernate-s-second-level-cache.aspx
http://www.klopfenstein.net/lorenz.aspx/using-syscache-as-secondary-cache-in-nhibernate
http://stackoverflow.com/questions/1837651/hibernate-cache-strategy
نظرات مطالب
آشنایی با NHibernate - قسمت هشتم
با تشکر از تذکر شما.ولی کد زیر هم در صورت بروز خطا چیزی را برنمی گرداند. یعنی متد Delete چه با موفقیت به پایان برسد یا خطایی در حذف رکورد رخ دهد باز ;return true اجرا می شود.!؟
using(var repository = new Repository())
{
repository.Delete(myClass);
return true;
}
using(var repository = new Repository())
{
repository.Delete(myClass);
return true;
}
دو تا - اول global در این دستور رو یادتون رفته بزارید. لطفا اصلاح کنید
git config --global core.excludesfile [path and filename]
filename یک مسیر نسبی است (نسبت به ریشه سایت) مثلا:
GIAU/Images/Actors.png
یا مثلا (یک مسیر مطلق):
http://mysite.com/GIAU/Images/Actors.png
GIAU/Images/Actors.png
یا مثلا (یک مسیر مطلق):
http://mysite.com/GIAU/Images/Actors.png
پاسخ به بازخوردهای پروژهها
درخواست همزمان گزارش
همینطوره. encoding فقط به پردازش فاصله خلاصه نمیشود. کاراکترهای دیگری هم هستند که باید لحاظ شوند. حالت کاملتر آن به صورت زیر است:
string fileName = HttpUtility.UrlEncode(name, Encoding.UTF8);
پاسخ به بازخوردهای پروژهها
درخواست همزمان گزارش
حاصل آزمایش روش استفاده از HttpUtility.UrlEncode به همراه ذکر Encoding.UTF8 :
string fileName = HttpUtility.UrlEncode(name, Encoding.UTF8);
پروژهی Decision را میتوان چکیدهی تمام مطالب سایت دانست که در آن جمع آوری نکات ASP.NET MVC 5.x، EF Code First 6.x، مباحث تزریق وابستگیها، کار با AutoMapper، بوت استرپ 3 و غیره لحاظ شدهاند. به همین جهت درک آن بدون مطالعهی « تمام » مطالب سایت میسر نیست و همچنین راه اندازی آن.
در این مطلب با توجه به سؤالات زیادی که در مورد صرفا نحوهی اجرای بدون خطای آن وجود داشت، ریز مراحل آنرا بررسی میکنیم.
پیشنیازهای توسعهی برنامه
- با توجه به استفاده از ویژگیهای C# 6 در این پروژه، حتما نیاز است برای کار و اجرای آن از VS 2015 استفاده کنید.
- همچنین این پروژه از قابلیت «فایل استریم» SQL Server استفاده میکند. بنابراین نیاز است نگارش متناسبی از SQL Server را پیشتر نصب کرده باشید (هر نگارشی بالاتر از SQL Server 2005).
- اگر از ReSharper استفاده میکنید، به صورت موقت آنرا به حالت تعلیق درآورید (منوی tools، گرینهی options و انتخاب resharper و سپس suspend کردن آن). این مورد سرعت بازیابی بستههای نیوگت را به شدت افزایش میدهد.
بازیابی وابستگیهای نیوگت پروژه
مرسوم نیست چند 10 مگابایت وابستگیهای پروژه را به صورت فایلهای باینری، به مخزن کدها ارسال کرد. از این جهت که نیوگت بر اساس مداخل فایلهای packages.config، قابلیت بازیابی و نصب خودکار آنها را دارد. بنابراین ابتدا package manger console را باز کنید؛ از طریق منوی Tools -> NuGet Package Manager -> Package Manager Console
همانطور که در تصویر مشاهده میکنید، نیوگت تشخیص دادهاست که بستههایی برای نصب وجود دارند. بنابراین بر روی دکمهی restore کلیک کنید تا کار دریافت و نصب خودکار این بستهها از اینترنت شروع شود. البته اگر پیشتر این بستهها را در پروژههای دیگری نصب کرده باشید، نیوگت از کش موجود در سیستم استفاده خواهد کرد و برای دریافت آنها به اینترنت مراجعه نمیکند. ولی در هر حال اتصال به اینترنت ضروری است.
پس از پایان کار بازیابی بستهها، یکبار کل Solution را Build کنید تا مطمئن شوید که تمام بستههای مورد نیاز به درستی بازیابی و نصب شدهاند (Ctrl+Shift+B و یا همان منوی Build و انتخاب گزینهی Build Solution).
تنظیمات رشته اتصالی بانک اطلاعاتی برنامه
پس از Build موفق کل Solution در مرحلهی قبل، اکنون نوبت به برپایی تنظیمات بانک اطلاعاتی برنامه است. برای این منظور فایل web.config ذیل را باز کنید:
Decision\src\Decision.Web\Web.config
یک چنین تنظیمی را مشاهده میکنید:
از آنجائیکه بر روی سیستم من SQL Server نگارش Developer نصب است و از SQL Server Express استفاده نمیکنم، تنظیمات فوق را به نحو ذیل تغییر خواهم داد:
تنها تغییر صورت گرفته، تنظیم data source است. مابقی موارد یکی است و تفاوتی نمیکند.
در این حالت نیاز است بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb را خودتان ایجاد کنید. علت آن به AutomaticMigrationsEnabled = false بر میگردد؛ که در ادامه توضیح داده شدهاست و همچنین وجود تنظیم ذیل در فایل Decision\src\Decision.Web\App_Start\ApplicationStart.cs
این تنظیم و نال بودن پارامتر ورودی آن به این معنا است که اولا برنامه یک بانک اطلاعاتی جدید را به صورت خودکار ایجاد نمیکند و همچنین کار Migrations خودکار نیست.
ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه و تنظیمات آن
پس از آن، نوبت به ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه است. چون این برنامه از EF Code first استفاده میکند، قادر است بانک اطلاعاتی ذکر شدهی در Initial Catalog فوق را به صورت خودکار ایجاد کند (با تمام جداول، روابط و تنظیمات آنها). این اطلاعات هم از پروژهی Decision.DataLayer و پوشهی Migrations آن تامین میشوند.
اگر به فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\201602072159421_Initial.cs مراجعه کنید، یکسری تنظیمات دستی را هم علاوه بر کدهای خودکار EF، مشاهده خواهید کرد:
اینها مواردی هستند که کار تنظیمات فایل استریم را به صورت خودکار انجام میدهند.
بنابراین نیاز است در درایور C، پوشهی خالی FileStream از پیش تهیه شده باشد (نیازی به ایجاد پوشهی ApplicantDocuements نیست و این پوشه به صورت خودکار ایجاد میشود).
و در فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\Configuration.cs مشخص شدهاست که AutomaticMigrationsEnabled = false. به این معنا که تنظیمات فوق به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال نشده و باید چند دستور ذیل را به صورت دستی صادر کنیم:
الف) ابتدا package manager console را مجددا باز کنید و در اینجا default project را بر روی Decision.DataLayer قرار دهید. از این جهت که قرار است اطلاعات migration را از این پروژه دریافت کنیم:
در غیراینصورت پیام خطای No migrations configuration type was found in the assembly را دریافت خواهید کرد.
ب) سپس دستور ذیل را صادر کنید (با این فرض که بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb ذکر شدهی در قسمت قبل را پیشتر ایجاد کردهاید):
این تنظیمات به این معنا است که Update-Database را بر اساس اطلاعات پروژهی Decision.DataLayer انجام بده (همان انتخاب default project)؛ اما رشتهی اتصالی را از پروژهی Decision.Web و تنظیمات DefaultConnection آن دریافت کن.
من در این حالت پیام خطای Update-Database : The term 'Update-Database' is not recognized as the name of a cmdlet را دریافت کردم.
راه حل: یکبار ویژوال استودیو را بسته و مجددا باز کنید تا کار نصب بستهها و بارگذاری تمام وابستگیهای آنها به درستی صورت گیرد. این خطا به این معنا است که هرچند NuGet کار نصب EF را انجام دادهاست، اما هنوز اسکریپتهای پاورشل آن که دستوراتی مانند Update-Database را اجرا میکنند، بارگذاری نشدهاند. راه حل آن بستن و اجرای مجدد ویژوال استودیو است.
پس از اجرای مجدد ویژوال استودیو و انتخاب default project صحیح (مطابق تصویر فوق)، مجددا دستور Update-Database فوق را صادر کنید (با پارامترهای ویژهی آن).
با صدور این دستور، پیام خطای ذیل را دریافت کردم:
برای رفع آن نیاز است EF را یکبار دیگر نصب کنید:
در ادامه مجددا کل Solution را Build کنید؛ چون Migrations بر اساس اطلاعات اسمبلیهای کامپایل شدهی پروژه کار میکند.
اینبار دستور update-database فوق (با پارامترهای ویژهی آن) بدون مشکل اجرا شد و بانک اطلاعاتی مربوطه تشکیل گردید.
اکنون برنامه قابل اجرا است و در این حالت است که میتوان دکمهی F5 را جهت اجرای برنامه فشرد. البته در این حالت بر روی پروژهی Decision.Web کلیک راست کرده و گزینهی set as startup project را نیز انتخاب کنید و سپس F5:
لطفا سؤالاتی را که مرتبط با «راه اندازی» این پروژه نیستند، در قسمت بازخوردهای اختصاصی آن مطرح کنید.
در این مطلب با توجه به سؤالات زیادی که در مورد صرفا نحوهی اجرای بدون خطای آن وجود داشت، ریز مراحل آنرا بررسی میکنیم.
پیشنیازهای توسعهی برنامه
- با توجه به استفاده از ویژگیهای C# 6 در این پروژه، حتما نیاز است برای کار و اجرای آن از VS 2015 استفاده کنید.
- همچنین این پروژه از قابلیت «فایل استریم» SQL Server استفاده میکند. بنابراین نیاز است نگارش متناسبی از SQL Server را پیشتر نصب کرده باشید (هر نگارشی بالاتر از SQL Server 2005).
- اگر از ReSharper استفاده میکنید، به صورت موقت آنرا به حالت تعلیق درآورید (منوی tools، گرینهی options و انتخاب resharper و سپس suspend کردن آن). این مورد سرعت بازیابی بستههای نیوگت را به شدت افزایش میدهد.
بازیابی وابستگیهای نیوگت پروژه
مرسوم نیست چند 10 مگابایت وابستگیهای پروژه را به صورت فایلهای باینری، به مخزن کدها ارسال کرد. از این جهت که نیوگت بر اساس مداخل فایلهای packages.config، قابلیت بازیابی و نصب خودکار آنها را دارد. بنابراین ابتدا package manger console را باز کنید؛ از طریق منوی Tools -> NuGet Package Manager -> Package Manager Console
همانطور که در تصویر مشاهده میکنید، نیوگت تشخیص دادهاست که بستههایی برای نصب وجود دارند. بنابراین بر روی دکمهی restore کلیک کنید تا کار دریافت و نصب خودکار این بستهها از اینترنت شروع شود. البته اگر پیشتر این بستهها را در پروژههای دیگری نصب کرده باشید، نیوگت از کش موجود در سیستم استفاده خواهد کرد و برای دریافت آنها به اینترنت مراجعه نمیکند. ولی در هر حال اتصال به اینترنت ضروری است.
پس از پایان کار بازیابی بستهها، یکبار کل Solution را Build کنید تا مطمئن شوید که تمام بستههای مورد نیاز به درستی بازیابی و نصب شدهاند (Ctrl+Shift+B و یا همان منوی Build و انتخاب گزینهی Build Solution).
تنظیمات رشته اتصالی بانک اطلاعاتی برنامه
پس از Build موفق کل Solution در مرحلهی قبل، اکنون نوبت به برپایی تنظیمات بانک اطلاعاتی برنامه است. برای این منظور فایل web.config ذیل را باز کنید:
Decision\src\Decision.Web\Web.config
یک چنین تنظیمی را مشاهده میکنید:
<connectionStrings> <clear /> <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=.\sqlexpress;Initial Catalog=DecisionDb;Integrated Security = true;MultipleActiveResultSets=True;" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
<connectionStrings> <clear /> <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=DecisionDb;Integrated Security = true;MultipleActiveResultSets=True;" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
در این حالت نیاز است بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb را خودتان ایجاد کنید. علت آن به AutomaticMigrationsEnabled = false بر میگردد؛ که در ادامه توضیح داده شدهاست و همچنین وجود تنظیم ذیل در فایل Decision\src\Decision.Web\App_Start\ApplicationStart.cs
Database.SetInitializer<ApplicationDbContext>(null);
ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه و تنظیمات آن
پس از آن، نوبت به ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه است. چون این برنامه از EF Code first استفاده میکند، قادر است بانک اطلاعاتی ذکر شدهی در Initial Catalog فوق را به صورت خودکار ایجاد کند (با تمام جداول، روابط و تنظیمات آنها). این اطلاعات هم از پروژهی Decision.DataLayer و پوشهی Migrations آن تامین میشوند.
اگر به فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\201602072159421_Initial.cs مراجعه کنید، یکسری تنظیمات دستی را هم علاوه بر کدهای خودکار EF، مشاهده خواهید کرد:
//. . . Sql("EXEC sp_configure filestream_access_level, 2"); Sql("RECONFIGURE", true); Sql("alter database DecisionDb Add FileGroup FileGroupApplicant contains FileStream", true); Sql("alter database DecisionDb add file ( name = 'ApplicantDocuements' , filename = 'C:\\FileStream\\ApplicantDocuements') to filegroup FileGroupApplicant", true); //. . .
بنابراین نیاز است در درایور C، پوشهی خالی FileStream از پیش تهیه شده باشد (نیازی به ایجاد پوشهی ApplicantDocuements نیست و این پوشه به صورت خودکار ایجاد میشود).
و در فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\Configuration.cs مشخص شدهاست که AutomaticMigrationsEnabled = false. به این معنا که تنظیمات فوق به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال نشده و باید چند دستور ذیل را به صورت دستی صادر کنیم:
الف) ابتدا package manager console را مجددا باز کنید و در اینجا default project را بر روی Decision.DataLayer قرار دهید. از این جهت که قرار است اطلاعات migration را از این پروژه دریافت کنیم:
در غیراینصورت پیام خطای No migrations configuration type was found in the assembly را دریافت خواهید کرد.
ب) سپس دستور ذیل را صادر کنید (با این فرض که بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb ذکر شدهی در قسمت قبل را پیشتر ایجاد کردهاید):
PM> Update-Database -Verbose -ConnectionStringName "DefaultConnection" -StartUpProjectName "Decision.Web"
من در این حالت پیام خطای Update-Database : The term 'Update-Database' is not recognized as the name of a cmdlet را دریافت کردم.
راه حل: یکبار ویژوال استودیو را بسته و مجددا باز کنید تا کار نصب بستهها و بارگذاری تمام وابستگیهای آنها به درستی صورت گیرد. این خطا به این معنا است که هرچند NuGet کار نصب EF را انجام دادهاست، اما هنوز اسکریپتهای پاورشل آن که دستوراتی مانند Update-Database را اجرا میکنند، بارگذاری نشدهاند. راه حل آن بستن و اجرای مجدد ویژوال استودیو است.
پس از اجرای مجدد ویژوال استودیو و انتخاب default project صحیح (مطابق تصویر فوق)، مجددا دستور Update-Database فوق را صادر کنید (با پارامترهای ویژهی آن).
با صدور این دستور، پیام خطای ذیل را دریافت کردم:
The Entity Framework provider type 'System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework' registered in the application config file for the ADO.NET provider with invariant name 'System.Data.SqlClient' could not be loaded.
PM> Update-Package -Reinstall "EntityFramework" -ProjectName "Decision.DataLayer"
اینبار دستور update-database فوق (با پارامترهای ویژهی آن) بدون مشکل اجرا شد و بانک اطلاعاتی مربوطه تشکیل گردید.
اکنون برنامه قابل اجرا است و در این حالت است که میتوان دکمهی F5 را جهت اجرای برنامه فشرد. البته در این حالت بر روی پروژهی Decision.Web کلیک راست کرده و گزینهی set as startup project را نیز انتخاب کنید و سپس F5:
لطفا سؤالاتی را که مرتبط با «راه اندازی» این پروژه نیستند، در قسمت بازخوردهای اختصاصی آن مطرح کنید.
پس از نصب بستهی Angular Material و آشنایی با سیستم Angular Flex Layout برای پوشش کمبود سیستم طرحبندی آن، در این قسمت طرح ابتدایی دفترچه تلفن این سری را پیگیری میکنیم تا به طراحی زیر برای حالتهای دسکتاپ و موبایل برسیم:
در اینجا توسط کامپوننت sidenav، کار نمایش لیست تماسها صورت میگیرد و نمایش این کامپوننت واکنشگرا است. به این معنا که در اندازههای صفحات نمایشی بزرگ، نمایان است و در صفحات نمایشی کوچک، مخفی خواهد شد. در بالای صفحه یک Toolbar قرار دارد که همیشه نمایان است و از آن برای نمایش گزینههای منوی برنامه استفاده میکنیم. همچنین ناحیهی main content را هم مشاهده میکنید که با انتخاب هر شخص از لیست تماسها، جزئیات او در این قسمت نمایش داده خواهد شد.
ایجاد ماژول مدیریت تماسها
در قسمت اول، برنامه را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد کردیم که نتیجهی آن تولید فایل src\app\app-routing.module.ts میباشد:
در ادامه ماژول مخصوص مدیریت تماسها را ایجاد میکنیم که به آن feature module هم گفته میشود. برای این منظور دستور زیر را اجرا کنید:
این دستور ماژول جدید contact-manager را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی و همچنین به روز رسانی app.module، برای درج آن، ایجاد میکند. البته در این حالت نیاز است به app.module.ts مراجعه کرد و محل درج آنرا تغییر داد:
به صورت پیشفرض ContactManagerModule، پس از AppRoutingModule ذکر میشود و چون مسیر catch all را در ادامه در AppRoutingModule قرار میدهیم، دیگر هیچگاه مسیریابیهای ContactManagerModule پردازش نخواهند شد. به همین جهت باید آنرا پیش از AppRoutingModule قرار داد.
سپس دستور زیر را اجرا میکنیم تا کامپوننت contact-manager-app در ماژول contact-manager ایجاد شود:
با این خروجی:
همانطور که ملاحظه میکنید این دستور کار به روز رسانی contact-manager.module را نیز جهت معرفی این کامپوننت جدید انجام دادهاست.
این کامپوننت به عنوان میزبان سایر کامپوننتهایی که در مقدمهی بحث عنوان شدند، عمل میکند. این کامپوننتها را به صورت زیر در پوشهی components ایجاد میکنیم:
با این خروجی:
تنظیمات مسیریابی برنامه
در ادامه به src\app\app-routing.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به صورت lazy load معرفی میکنیم:
در اینجا تنظیمات صفحهی پیشفرض برنامه و همچنین not found و یا catch all را نیز مشاهده میکنید که هر دو به contactmanager تنظیم شدهاند.
سپس تنظیمات مسیریابی ماژول مدیریت تماسها را در فایل src\app\contact-manager\contact-manager-routing.module.ts به صورت زیر تغییر میدهیم:
در اولین بار بارگذاری این ماژول، کامپوننت ContactManagerApp بارگذاری میشود. همچنین مسیر not found نیز به همان مسیر ریشهی این کامپوننت تنظیم شدهاست.
کامپوننت ContactManagerApp که کار هاست سایر کامپوننتهای این ماژول را بر عهده دارد، دارای router-outlet خاص خود خواهد بود. به همین جهت برای آن children تعریف شدهاست که مسیر پیشفرض آن، بارگذاری کامپوننت MainContent است.
بنابراین نیاز است به فایل contact-manager-app\contact-manager-app.component.html مراجعه و ابتدا منوی کنار صفحه را به آن افزود:
app-sidenav همان selector کامپوننت sidenav است که در فایل sidenav\sidenav.component.ts قابل مشاهدهاست.
سپس در قالب sidenav\sidenav.component.html، کار تعریف toolbar و همچنین router-outlet را انجام میدهیم:
بر اساس مسیریابی که تعریف کردیم، router-outlet کار نمایش Main Content را انجام میدهد.
معرفی Angular Material به ماژول جدید مدیریت تماسها
در قسمت اول، یک فایل material.module.ts را ایجاد کردیم که به همراه تعریف تمامی کامپوننتهای Angular Material بود. سپس آنرا به shared.module.ts افزودیم که حاوی تعریف ماژول فرمها و همچنین Flex Layout نیز هست. به همین جهت برای معرفی اینها به این ماژول جدید تنها کافی است در فایل src\app\contact-manager\contact-manager.module.ts در قسمت imports، کار معرفی SharedModule صورت گیرد:
تا اینجا پیش از ادامهی کار، فرمان ng serve -o را صادر کنید تا مطمئن شویم همه چیز به درستی قابل دریافت و کامپایل است.
پس از اجرای برنامه مشاهده میکنید که ابتدا ماژول مدیریت تماسها بارگذاری شدهاست و سپس contact-manager-app عمل و sidenav را بارگذاری کرده و آن نیز سبب نمایش کامپوننت toolbar و سپس main-content شدهاست.
تنظیم طرحبندی برنامه توسط کامپوننتهای Angular Material و همچنین Flex Layout
پس از این تنظیمات اکنون نوبت به تنظیم طرحبندی برنامهاست و آنرا با قراردادن کامپوننت Sidenav بستهی Angular Material شروع میکنیم:
از کامپوننت Sidenav عموما برای طراحی منوی راهبری سایت استفاده میشود. این کامپوننت در سه حالت قابل تنظیم است که بر روی نحوهی نمایش Sidenav content و Primary content تاثیرگذار است:
- Over: قسمت Sidenav content بر روی Primary content قرار میگیرد.
- Push: قسمت Sidenav content قسمت Primary content را از سر راه خود بر میدارد.
- Side: قسمت Sidenav content در کنار Primary content قرار میگیرد.
در اینجا از حالت Side، در صفحات نمایشی بزرگ (اولین تصویر این قسمت) و از حالت Over، در صفحات نمایشی موبایل (مانند تصویر زیر) استفاده خواهیم کرد.
در ابتدا کدهای کامل هر سه کامپوننت و سپس توضیحات آنها را مشاهده خواهید کرد:
تنظیم margin در CSS اصلی برنامه
زمانیکه sidenav و toolbar را بر روی صفحه قرار میدهیم، فاصلهای بین آنها و لبههای صفحه مشاهده میشود. برای اینکه این فاصله را به صفر برسانیم، به فایل src\styles.css مراجعه کرده و margin بدنهی صفحه را به صفر تنظیم میکنیم:
طراحی قالب main content
برای نمایش main-content از کامپوننت سادهی card استفاده شدهاست که به فایل main-content\main-content.component.html اضافه خواهد شد. این قسمت در نهایت توسط router-outlet نمایش داده میشود.
- نمای کلی صفحه در این قسمت طراحی شدهاست. sidenav-container که در برگیرندهی اصلی است، به fxLayout از نوع row تنظیم شدهاست. یعنی mat-sidenav و mat-sidenav-content دو ستون آنرا از چپ به راست تشکیل میدهند و درون یک ردیف، سیلان خواهند یافت. همچنین میخواهیم این container کل صفحه را پر کند، به همین جهت از fxFill استفاده شدهاست. این fxFill اعمال شدهی به container، زمانی عمل خواهد کرد که position آن در css، به fixed تنظیم شود که اینکار در css این قالب و در کلاس app-sidenav-container آن انجام شدهاست.
- سپس toolbar و همچنین router-outlet که main content را نمایش میدهند، داخل sidenav-content قرار گرفتهاند و هر دو با هم، ستون دوم این طرحبندی را تشکیل میدهند. به همین جهت fxLayout آن به column تنظیم شدهاست (ستون اول آن، لیست تماسها است و ستون دوم آن، از دو ردیف toolbar و main-content تشکیل میشود).
- اگر دقت کنید یک template reference variable به نام sidenav# به container اعمال شدهاست. از آن، جهت باز و بسته کردن sidenav استفاده میشود:
زمانیکه در toolbar بر روی دکمهی منوی همبرگری کلیک شود، متد sidenav.toggle فراخوانی شده و این مورد سبب نمایان شدن مجدد sidenav خواهد شد. در این مورد در ادامه بیشتر بحث میکنیم.
- mat-sidenav از دو قسمت تشکیل شدهاست. بالای آن توسط mat-toolbar صرفا کلمهی Contacts نمایش داده میشود و سپس ذیل آن، لیست فرضی تماسها توسط کامپوننت mat-list قرار گرفتهاند (تا فعلا خالی نباشد. در قسمتهای بعدی آنرا پویا خواهیم کرد). رنگ تولبار آنرا ("color="primary) نیز به primary تنظیم کردهایم تا خاکستری پیشفرض آن نباشد.
- کار کلاس mat-elevation-z10 این است که بین sidenav و main-content یک سایهی سه بعدی را ایجاد کند که آنرا در تصاویر مشاهده میکنید. عددی که پس از z قرار میگیرد، میزان عمق سایه را مشخص میکند.
- این قسمت از sidenav به همراه دو خاصیت opened و همچنین mode است که به مقدار isScreenSmall عکس العمل نشان میدهند:
در اینجا میخواهیم اگر اندازهی صفحه xs شد، حالت over بجای حالت پیشفرض side تنظیم شود. یعنی در حالت موبایل و اندازهی صفحهی کوچک، sidenav در صورت فراخوانی متد sidenav.toggle در toolbar، بر روی قسمتی از صفحه ظاهر شود و نه در کنار آن که مخصوص حالت تمام صفحه است. همچنین میخواهیم اگر اندازهی صفحه کوچک بود، sidenav بسته شود و نمایان نباشد. به همین جهت خاصیت opened آن به isScreenSmall تنظیم شدهاست. مدیریت خاصیت isScreenSmall در کدهای این کامپوننت به صورت زیر انجام میشود:
محتویات فایل sidenav\sidenav.component.ts:
ObservableMedia را در انتهای قسمت دوم این سری بررسی کردیم. کار آن گوش فرادادن به تغییرات اندازهی صفحهاست. زمانیکه mqAlias آن برای مثال مساوی xs شد، یعنی در حالت موبایل قرار داریم. در این حالت مقدار خاصیت isScreenSmall به true تنظیم میشود و برعکس. با توجه به اینکه این media یک Observable است، نیاز است کار unsubscribe از آن نیز همواره در کدها وجود داشته باشد که نمونهای از آن در متد ngOnDestroy صورت گرفتهاست.
تاثیر خاصیت isScreenSmall بر روی دو خاصیت opened و mode کامپوننت sidenav را در دو تصویر زیر مشاهده میکنید. اگر اندازهی صفحه کوچک شود، ابتدا sidenav مخفی میشود. اگر کاربر بر روی دکمهی منوی همبرگری کلیک کند، سبب نمایش مجدد sidenav، اینبار با حالت over و بر روی محتوای زیرین آن خواهد شد:
طراحی نوار ابزار واکنشگرا
کدهای قالب و css تولبار (ستون دوم طرحبندی کلی صفحه) را در ادامه مشاهده میکنید:
با توجه به استفادهی از fxHide، یعنی دکمهی نمایش منوی همبرگری در تمام حالات مخفی خواهد بود. برای لغو آن و نمایش آن در حالت موبایل، از حالت واکنشگرای آن یعنی fxHide.xs استفاده میکنیم (قسمت «کار با API واکنشگرای Angular Flex layout» در مطلب قبلی این سری). به این ترتیب زمانیکه کاربر اندازهی صفحه را کوچک میکند و یا اندازهی واقعی صفحهی نمایش او کوچک است، این دکمه نمایان خواهد شد.
همچنین در sidenav یک چنین تعریفی را داریم:
بروز رخداد toggleSidenav سبب خواهد شد که متد sidenav.toggle فراخوانی شود و سبب نمایش sidenav در اندازههای کوچک صفحهی نمایشی گردد. این رخداد سفارشی را نیز به رخداد click دکمهی همبرگری تولبار متصل کردهایم که با کلیک بر روی آن، کار emit آن صورت میگیرد. این emit نیز سبب خواهد شد تا sidenav.toggle متصل به سمتی دیگر، فعال شود. نحوهی تعریف این رخداد سفارشی را در کدهای کامپوننت تولبار، در ادامه مشاهده میکنید:
محتویات فایل toolbar\toolbar.component.ts:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-02.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید. پس از اجرای برنامه، یکبار آنرا در حالت تمام صفحه و بار دیگر با کوچکتر کردن اندازهی مرورگر آزمایش کنید. در حالتیکه به اندازهی موبایل رسیدید، بر روی دکمهی همبرگری نمایان شده کلیک کنید تا عکس العمل آن و نمایش مجدد sidenav را در حالت over، مشاهده نمائید.
در اینجا توسط کامپوننت sidenav، کار نمایش لیست تماسها صورت میگیرد و نمایش این کامپوننت واکنشگرا است. به این معنا که در اندازههای صفحات نمایشی بزرگ، نمایان است و در صفحات نمایشی کوچک، مخفی خواهد شد. در بالای صفحه یک Toolbar قرار دارد که همیشه نمایان است و از آن برای نمایش گزینههای منوی برنامه استفاده میکنیم. همچنین ناحیهی main content را هم مشاهده میکنید که با انتخاب هر شخص از لیست تماسها، جزئیات او در این قسمت نمایش داده خواهد شد.
ایجاد ماژول مدیریت تماسها
در قسمت اول، برنامه را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد کردیم که نتیجهی آن تولید فایل src\app\app-routing.module.ts میباشد:
ng new MaterialAngularClient --routing
ng g m ContactManager -m app.module --routing
این دستور ماژول جدید contact-manager را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی و همچنین به روز رسانی app.module، برای درج آن، ایجاد میکند. البته در این حالت نیاز است به app.module.ts مراجعه کرد و محل درج آنرا تغییر داد:
import { ContactManagerModule } from "./contact-manager/contact-manager.module"; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, BrowserAnimationsModule, CoreModule, SharedModule.forRoot(), ContactManagerModule, AppRoutingModule ], }) export class AppModule { }
سپس دستور زیر را اجرا میکنیم تا کامپوننت contact-manager-app در ماژول contact-manager ایجاد شود:
ng g c contact-manager/ContactManagerApp --no-spec
CREATE src/app/contact-manager/contact-manager-app/contact-manager-app.component.html (38 bytes) CREATE src/app/contact-manager/contact-manager-app/contact-manager-app.component.ts (319 bytes) CREATE src/app/contact-manager/contact-manager-app/contact-manager-app.component.css (0 bytes) UPDATE src/app/contact-manager/contact-manager.module.ts (436 bytes)
این کامپوننت به عنوان میزبان سایر کامپوننتهایی که در مقدمهی بحث عنوان شدند، عمل میکند. این کامپوننتها را به صورت زیر در پوشهی components ایجاد میکنیم:
ng g c contact-manager/components/toolbar --no-spec ng g c contact-manager/components/main-content --no-spec ng g c contact-manager/components/sidenav --no-spec
تنظیمات مسیریابی برنامه
در ادامه به src\app\app-routing.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به صورت lazy load معرفی میکنیم:
import { NgModule } from "@angular/core"; import { RouterModule, Routes } from "@angular/router"; const routes: Routes = [ { path: "contactmanager", loadChildren: "./contact-manager/contact-manager.module#ContactManagerModule" }, { path: "", redirectTo: "contactmanager", pathMatch: "full" }, { path: "**", redirectTo: "contactmanager" } ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes)], exports: [RouterModule] }) export class AppRoutingModule { }
سپس تنظیمات مسیریابی ماژول مدیریت تماسها را در فایل src\app\contact-manager\contact-manager-routing.module.ts به صورت زیر تغییر میدهیم:
import { NgModule } from "@angular/core"; import { RouterModule, Routes } from "@angular/router"; import { MainContentComponent } from "./components/main-content/main-content.component"; import { ContactManagerAppComponent } from "./contact-manager-app/contact-manager-app.component"; const routes: Routes = [ { path: "", component: ContactManagerAppComponent, children: [ { path: "", component: MainContentComponent } ] }, { path: "**", redirectTo: "" } ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forChild(routes)], exports: [RouterModule] }) export class ContactManagerRoutingModule { }
کامپوننت ContactManagerApp که کار هاست سایر کامپوننتهای این ماژول را بر عهده دارد، دارای router-outlet خاص خود خواهد بود. به همین جهت برای آن children تعریف شدهاست که مسیر پیشفرض آن، بارگذاری کامپوننت MainContent است.
بنابراین نیاز است به فایل contact-manager-app\contact-manager-app.component.html مراجعه و ابتدا منوی کنار صفحه را به آن افزود:
<app-sidenav></app-sidenav>
سپس در قالب sidenav\sidenav.component.html، کار تعریف toolbar و همچنین router-outlet را انجام میدهیم:
<app-toolbar></app-toolbar> <router-outlet></router-outlet>
معرفی Angular Material به ماژول جدید مدیریت تماسها
در قسمت اول، یک فایل material.module.ts را ایجاد کردیم که به همراه تعریف تمامی کامپوننتهای Angular Material بود. سپس آنرا به shared.module.ts افزودیم که حاوی تعریف ماژول فرمها و همچنین Flex Layout نیز هست. به همین جهت برای معرفی اینها به این ماژول جدید تنها کافی است در فایل src\app\contact-manager\contact-manager.module.ts در قسمت imports، کار معرفی SharedModule صورت گیرد:
import { SharedModule } from "../shared/shared.module"; @NgModule({ imports: [ CommonModule, SharedModule, ContactManagerRoutingModule ] }) export class ContactManagerModule { }
پس از اجرای برنامه مشاهده میکنید که ابتدا ماژول مدیریت تماسها بارگذاری شدهاست و سپس contact-manager-app عمل و sidenav را بارگذاری کرده و آن نیز سبب نمایش کامپوننت toolbar و سپس main-content شدهاست.
تنظیم طرحبندی برنامه توسط کامپوننتهای Angular Material و همچنین Flex Layout
پس از این تنظیمات اکنون نوبت به تنظیم طرحبندی برنامهاست و آنرا با قراردادن کامپوننت Sidenav بستهی Angular Material شروع میکنیم:
<mat-sidenav-container *ngIf="shouldRun"> <mat-sidenav mode="side" opened> Sidenav content </mat-sidenav> Primary content </mat-sidenav-container>
- Over: قسمت Sidenav content بر روی Primary content قرار میگیرد.
- Push: قسمت Sidenav content قسمت Primary content را از سر راه خود بر میدارد.
- Side: قسمت Sidenav content در کنار Primary content قرار میگیرد.
در اینجا از حالت Side، در صفحات نمایشی بزرگ (اولین تصویر این قسمت) و از حالت Over، در صفحات نمایشی موبایل (مانند تصویر زیر) استفاده خواهیم کرد.
در ابتدا کدهای کامل هر سه کامپوننت و سپس توضیحات آنها را مشاهده خواهید کرد:
تنظیم margin در CSS اصلی برنامه
زمانیکه sidenav و toolbar را بر روی صفحه قرار میدهیم، فاصلهای بین آنها و لبههای صفحه مشاهده میشود. برای اینکه این فاصله را به صفر برسانیم، به فایل src\styles.css مراجعه کرده و margin بدنهی صفحه را به صفر تنظیم میکنیم:
@import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css"; body { margin: 0; }
طراحی قالب main content
<mat-card> <h1>Main content</h1> </mat-card>
طرای منوی راهبری واکنشگرا
sidenav\sidenav.component.css | sidenav\sidenav.component.html |
.app-sidenav-container { position: fixed; } .app-sidenav { width: 240px; } .wrapper { margin: 50px; } | <mat-sidenav-container fxLayout="row" fxFill> <mat-sidenav #sidenav fxFlex="1 1 100%" [opened]="!isScreenSmall" [mode]="isScreenSmall ? 'over' : 'side'"> <mat-toolbar color="primary"> Contacts </mat-toolbar> <mat-list> <mat-list-item>Item 1</mat-list-item> <mat-list-item>Item 2</mat-list-item> <mat-list-item>Item 3</mat-list-item> </mat-list> </mat-sidenav> <mat-sidenav-content fxLayout="column" fxFlex="1 1 100%" fxFill> <app-toolbar (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar> <div> <router-outlet></router-outlet> </div> </mat-sidenav-content> </mat-sidenav-container> |
- نمای کلی صفحه در این قسمت طراحی شدهاست. sidenav-container که در برگیرندهی اصلی است، به fxLayout از نوع row تنظیم شدهاست. یعنی mat-sidenav و mat-sidenav-content دو ستون آنرا از چپ به راست تشکیل میدهند و درون یک ردیف، سیلان خواهند یافت. همچنین میخواهیم این container کل صفحه را پر کند، به همین جهت از fxFill استفاده شدهاست. این fxFill اعمال شدهی به container، زمانی عمل خواهد کرد که position آن در css، به fixed تنظیم شود که اینکار در css این قالب و در کلاس app-sidenav-container آن انجام شدهاست.
- سپس toolbar و همچنین router-outlet که main content را نمایش میدهند، داخل sidenav-content قرار گرفتهاند و هر دو با هم، ستون دوم این طرحبندی را تشکیل میدهند. به همین جهت fxLayout آن به column تنظیم شدهاست (ستون اول آن، لیست تماسها است و ستون دوم آن، از دو ردیف toolbar و main-content تشکیل میشود).
- اگر دقت کنید یک template reference variable به نام sidenav# به container اعمال شدهاست. از آن، جهت باز و بسته کردن sidenav استفاده میشود:
<app-toolbar (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
- mat-sidenav از دو قسمت تشکیل شدهاست. بالای آن توسط mat-toolbar صرفا کلمهی Contacts نمایش داده میشود و سپس ذیل آن، لیست فرضی تماسها توسط کامپوننت mat-list قرار گرفتهاند (تا فعلا خالی نباشد. در قسمتهای بعدی آنرا پویا خواهیم کرد). رنگ تولبار آنرا ("color="primary) نیز به primary تنظیم کردهایم تا خاکستری پیشفرض آن نباشد.
- کار کلاس mat-elevation-z10 این است که بین sidenav و main-content یک سایهی سه بعدی را ایجاد کند که آنرا در تصاویر مشاهده میکنید. عددی که پس از z قرار میگیرد، میزان عمق سایه را مشخص میکند.
- این قسمت از sidenav به همراه دو خاصیت opened و همچنین mode است که به مقدار isScreenSmall عکس العمل نشان میدهند:
<mat-sidenav [opened]="!isScreenSmall" [mode]="isScreenSmall ? 'over' : 'side'">
محتویات فایل sidenav\sidenav.component.ts:
import { Component, OnDestroy, OnInit } from "@angular/core"; import { MediaChange, ObservableMedia } from "@angular/flex-layout"; import { Subscription } from "rxjs"; @Component({ selector: "app-sidenav", templateUrl: "./sidenav.component.html", styleUrls: ["./sidenav.component.css"] }) export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy { isScreenSmall = false; watcher: Subscription; constructor(private media: ObservableMedia) { this.watcher = media.subscribe((change: MediaChange) => { this.isScreenSmall = change.mqAlias === "xs"; }); } ngOnInit() { } ngOnDestroy() { this.watcher.unsubscribe(); } }
تاثیر خاصیت isScreenSmall بر روی دو خاصیت opened و mode کامپوننت sidenav را در دو تصویر زیر مشاهده میکنید. اگر اندازهی صفحه کوچک شود، ابتدا sidenav مخفی میشود. اگر کاربر بر روی دکمهی منوی همبرگری کلیک کند، سبب نمایش مجدد sidenav، اینبار با حالت over و بر روی محتوای زیرین آن خواهد شد:
طراحی نوار ابزار واکنشگرا
کدهای قالب و css تولبار (ستون دوم طرحبندی کلی صفحه) را در ادامه مشاهده میکنید:
toolbar\toolbar.component.css | toolbar\toolbar.component.html |
.sidenav-toggle { padding: 0; margin: 8px; min-width:56px; } | <mat-toolbar color="primary"> <button mat-button fxHide fxHide.xs="false" class="sidenav-toggle" (click)="toggleSidenav.emit()"> <mat-icon>menu</mat-icon> </button> <span>Contact Manager</span> </mat-toolbar> |
با توجه به استفادهی از fxHide، یعنی دکمهی نمایش منوی همبرگری در تمام حالات مخفی خواهد بود. برای لغو آن و نمایش آن در حالت موبایل، از حالت واکنشگرای آن یعنی fxHide.xs استفاده میکنیم (قسمت «کار با API واکنشگرای Angular Flex layout» در مطلب قبلی این سری). به این ترتیب زمانیکه کاربر اندازهی صفحه را کوچک میکند و یا اندازهی واقعی صفحهی نمایش او کوچک است، این دکمه نمایان خواهد شد.
همچنین در sidenav یک چنین تعریفی را داریم:
<app-toolbar (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
محتویات فایل toolbar\toolbar.component.ts:
import { Component, EventEmitter, OnInit, Output } from "@angular/core"; @Component({ selector: "app-toolbar", templateUrl: "./toolbar.component.html", styleUrls: ["./toolbar.component.css"] }) export class ToolbarComponent implements OnInit { @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>(); constructor() { } ngOnInit() { } }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-02.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید. پس از اجرای برنامه، یکبار آنرا در حالت تمام صفحه و بار دیگر با کوچکتر کردن اندازهی مرورگر آزمایش کنید. در حالتیکه به اندازهی موبایل رسیدید، بر روی دکمهی همبرگری نمایان شده کلیک کنید تا عکس العمل آن و نمایش مجدد sidenav را در حالت over، مشاهده نمائید.