کاربران امروزه با عناصری که به نحوی خاص درون صفحه عمل میکنند، آشنا شدهاند. بنابراین انتخاب مناسب برای اتخاذ این عناصر زمانی مناسب است که به تکمیل کارآیی و رضایت کاربر کمک کند.
یک کامپوننت در واقع از دو بخش تشکیل شدهاست:
1 - اول اینکه چگونه به نظر میرسد ( UI ).
2 – دوم اینکه چگونه کار میکند ( UX ).
این عناصر رابط ( component ) شامل :
Input Controls : check boxes, radio buttons, drop down lists, list boxes, buttons, toggles, text fields, date field
Navigational Components : breadcrumb, slider, search field, pagination, slider, tags, icons
Informational Components : tool tips, icons, progress bar, notifications, message boxes, modal windows
Containers : accordion
اما باید توجه داشت که فقط به این موارد محدود نمیشوند.
در این
قسمت به طور مختصر با این دست از کامپوننتها ( UI Component ) آشنا میشویم.
کامپوننت V-Alert برای انتقال اطلاعات مهم به کاربر مورد استفاده قرار میگیرد. این کامپوننت چهار نوع اطلاعات را به کاربر گوشزد میکند که شامل موفقیتها، اطلاعات، هشدارها و خطاها میباشد.
هشدارها میتوانند یک رنگ خاص را داشته باشند که به طور پیش فرض نمایش داده نمیشوند.
در مثال پایین، کامپوننت v-alert شامل دو مقدار است که برای آن تنظیم شدهاست. مقدار (value) که شامل یک مقدار Boolean است و مقدار (type) که مشخص کننده نوع هشدار است (موفقیت ، اطلاعات ، هشدار و خطا).
در قطعه کد پایین، این چهار نوع اطلاعات قابل نمایش به کاربر مشخص شدهاند:
<div id="app"> <v-app id="inspire"> <div> <v-alert :value="true" type="success"> This is a success alert. </v-alert> <v-alert :value="true" type="info"> This is a info alert. </v-alert> <v-alert :value="true" type="warning"> This is a warning alert. </v-alert> <v-alert :value="true" type="error"> This is a error alert. </v-alert> </div> </v-app> </div>
برای کامپوننت V-Alert میتوان propertiesهای مختلفی را مشخص نمود که از جمله آنها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
Color : به وسیله این property میتوان رنگ پیغام را مشخص نمود. هم به وسیله نام رنگ میتوان رنگ مورد نظر را مشخص کرد و هم به وسیلهی کد RGB این کار را انجام داد. dismissible : این تنظیم مشخص میکند که پیغام، قابلیت بسته شدن را دارد یا خیر که حاوی یک مقدار Boolean است.
icon : مشخص کننده یک نماد خاص است که درون جعبه پیغام قرار میگیرد.
type : مشخص کننده نوع پیام است که پیشتر در مورد آن توضیح داده شد.
کامپوننت v-avatar برای تغییر اندازه تصاویر مورد استفاده قرار میگیرد که معمولا جهت نمایش عکس پروفایل استفاده میشود.
طریقه استفاده :
avatar، دارای یک اندازهی پویا است که میتواند برای هر وضعیتی تغییر کند.
برای این کامپوننت سه properties قابل تنظیم است:
color : به وسیله این property میتوان رنگ دلخواهی را برای آواتار مشخص نمود. هم به وسیله نام رنگ میتوان رنگ مورد نظر را مشخص کرد و هم به وسیله کد RGB این کار را صورت داد.
size : به طور پیشفرض برای avatar، سایز 48 تنظیم شدهاست که میتوان این میزان را کم و یا زیاد کرد.
tile : همانند border radius در css عمل میکند. با تنظیم این گزینه میتوانیم یک آواتار گرد داشته باشیم.
به وسیله این کامپوننت میتوان نمادهایی را برای نمایش اطلاعاتی به کاربر یا جلب توجه کاربر به یک عنصر خاص، ایجاد نمود.
این کامپوننت نیز properties خاص خود را دارد که از جمله آن میتوان به color , left , mode , overlab و غیره اشاره کرد.
قطعه کد پایین نشان دهنده چگونگی عملکرد این کامپوننت است:
<div id="app"> <v-app id="inspire"> <div> <v-badge color="purple" left overlap> <template v-slot:badge> <v-icon dark small> done </v-icon> </template> <v-icon color="grey lighten-1" large> account_circle </v-icon> </v-badge> <v-badge overlap color="orange"> <template v-slot:badge> <v-icon dark small> notifications </v-icon> </template> <v-icon large color="grey darken-1"> account_box </v-icon> </v-badge> </div> </v-app> </div>
نتیجه قطعه کد بالا بدین ترتیب است:
این کامپوننت را میتوان جایگزین sidebarها نمود. این کامپوننت در درجه اول در موبایل مورد استفاده قرار میگیرد که میتواند شامل متن و یا آیکن باشد.
به وسیله این کامپوننت امکان انتقال از یک بخش از صفحه به بخشی دیگر امکان پذیر میشود.
این کامپوننت نیز properties خاص خود را دارد که از جمله آن میتوان به active-sync (برای نشان دادن فعال یا غیر فعال بودن گزینه انتخاب شده)، fixed ( برای مشخص کردن موقعیت کامپوننت در صفحه) و موارد دیگر اشاره کرد.
تقسیم بندی اجزاء این کامپوننت به شرح زیر است:
1 - محل قرار گیری کامپوننت
2- آیکن غیر فعال
3- برچسب غیر فعال
4 - آیکن فعال
5- برچسب فعال
قطعه کد پایین نشان دهنده چگونگی یک bottom navbar است:
<div id="app"> <v-app id="inspire"> <v-card height="200px" flat> <div> Active: {{ bottomNav }} // </div> <v-bottom-nav :active.sync="bottomNav" :value="true" absolute color="transparent"> <v-btn color="teal" flat value="recent"> <span>Recent</span> <v-icon>history</v-icon> </v-btn> <v-btn color="teal" flat value="favorites"> <span>Favorites</span> <v-icon>favorite</v-icon> </v-btn> <v-btn color="teal" flat value="nearby"> <span>Nearby</span> <v-icon>place</v-icon> </v-btn> </v-bottom-nav> </v-card> </v-app> </div>
این کامپوننت برای ایجاد یک دکمه چه به صورت متن و یا آیکن مورد استفاده قرار میگیرد. دکمهها به کاربران این امکان را میدهند تا اقداماتی را انجام دهند و انتخابهای خود را تنها با یک کلیک انجام دهند.
از دکمهها ممکن است در جاهای مختلف صفحه به خصوص در دیالوگ باکسها، فرمها و ابزارها مورد استفاده قرار گیرد.
کامپوننت v-btn نیز مانند سایر کامپوننتها تنظیمات خاص خود را دارد که از جمله آن میتوان به کوچکی و بزرگی دکمه، فعال یا غیر فعال بودن دکمه، نوع متن یا آیکن بودن دکمه اشاره نمود.
حالتهای مختلفی از دکمهها وجود دارند که میتوانند به بهتر شدن UI برنامه ما کمک کنند. برای مثال میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
button drop-down variants : دکمههای کرکرهای که معمولا برای نظم و کم جا بودن در صفحه مورد استفاده قرار میگیرند.
icons : آیکنها میتوانند برای محتوای اصلی یک دکمه مورد استفاده قرار بگیرند تا ظاهر زیباتری را به دکمه ما بدهند.
floating : این دکمهها حالت آیکن را دارند؛ با این تفاوت که آیکن مورد نظر، درون یک محتوا قرار میگیرد.
loaders : به وسیله این دکمهها میتوان کاربر را متوجه انجام یک پردازش نمود. به صورت پیشفرض بعد از فشردن این نوع دکمهها محتوای دکمه فشرده شده تغییر ظاهر داده و به شکل یک دایره در حال چرخش در میآید. البته میتوان این پیشفرض را به حالتهای دیگری نیز تغییر داد.
round : این نوع دکمهها دقیقا کارآیی دکمههای معمولی را دارند؛ با این تفاوت که این دکمهها دارای لبههایی گرد هستند.
یک نمونه از ایجاد انواع دکمهها در زیر آمده است:
<div id="app"> <v-app id="inspire"> <div> <v-btn color="success">Success</v-btn> <v-btn color="error">Error</v-btn> <v-btn color="warning">Warning</v-btn> <v-btn color="info">Info</v-btn> </div> </v-app> </div>
یکی از کامپوننتهایی که به تازگی به vuetify اضافه شده است، کامپوننت تقویم یا v-calendar است. از این کامپوننت برای نمایش تاریخ، روز، هفته، ماه و سال استفاده میشود. یک تقویم دارای یک نوع و یک مقدار است که تعیین میکند چه نوع تقویمی، در طول چه مدت زمانی نمایش داده شود.
حالتهای مختلفی برای نمایش تقویم در صفحه وجود دارد که برای مثال میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
events : به وسیله این گزینه میتوان برای هر روز یک رخداد خاص را مشخص نمود که به وسیله کلیک بر روی آن، اطلاعات آن رخداد نمایش داده شود.
weekly : میتوان یک تقویم هفتگی را ایجاد نمود و رخدادهای هفتگی را برای آن تنظیم کرد.
نمونه ایجاد یک تقویم در پایین آمده است:
<div id="app"> <v-app id="inspire"> <v-layout wrap> <v-flex xs12> <v-sheet height="500"> <v-calendar ref="calendar" v-model="start" :type="type" :end="end" color="primary"> </v-calendar> </v-sheet> </v-flex> <v-flex sm4 xs12> <v-btn @click="$refs.calendar.prev()"> <v-icon dark left> keyboard_arrow_left </v-icon> Prev </v-btn> </v-flex> <v-flex sm4 xs12> <v-select v-model="type" :items="typeOptions" label="Type"> </v-select> </v-flex> <v-flex sm4 xs12> <v-btn @click="$refs.calendar.next()"> Next <v-icon right dark> keyboard_arrow_right </v-icon> </v-btn> </v-flex> </v-layout> </v-app> </div>
js قطعه کد new Vue({ el: '#app', data: () => ({ type: 'month', //مشخص کننده نوع تقویم که در اینجا تقویم به صورت ماهانه است start: '2019-01-01', end: '2019-01-06', typeOptions: [ { text: 'Day', value: 'day' }, { text: '4 Day', value: '4day' }, { text: 'Week', value: 'week' }, { text: 'Month', value: 'month' }, { text: 'Custom Daily', value: 'custom-daily' }, { text: 'Custom Weekly', value: 'custom-weekly' } ] }) })
C# 8.0 - Nullable Reference Types
زمانیکه یک ! را به عبارتی اضافه میکنیم (به آن عملگر bang هم میگویند!)، به این معنا است که ممکن است این عبارت در جائی از برنامه حاوی نال باشد، اما مطمئن هستیم که در این نقطه از برنامه، هیچگاه نال نخواهد بود. مثال زیر را درنظر بگیرید:
string? s1 = "Hello"; string s2 = s1!;
فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid
- همچنین ELMAH را هم میتوانید نصب کنید تا خطاها را بهتر بتوانید بررسی کنید.
- کدهای مثال جاری را بازنویسی شده جهت ASP.NET MVC و بدون استفاده از Web API در اینجا میتوانید مشاهده کنید. با این View و این Controller. کدهای سمت کلاینت و سمت سرور خودتان را با این دو فایل انطباق دهید.
- name، نام یک سری command و دستور از پیش تعریف شدهی Kendo UI Grid است.
نحوهی اعمال تنظیمات کامپایلر TypeScript
روشهای متفاوتی جهت اعمال تنظیمات کامپایلر TypeScript وجود دارند:
الف) ذکر پارامترها و سوئیچهای کامپایلر خط فرمان tsc به صورت مستقیم.
ب) بعضی از ادیتورها و IDEها این پارامترها را به صورت گزینهها و دیالوگهایی ارائه میدهند.
ج) استفاده از یک Build task، همانند روشی که در تنظیمات VSCode در مطلب «چرا TypeScript» مشاهده کردید.
د) ذکر تنظیمات کامپایلر، در فایل مخصوصی به نام tsconfig.json.
گزینههای متداول کامپایلر TypeScript
گزینههای کامپایلر TypeScript نسبتا قابل توجه هستند و لیست کامل و به روز آنها را در هندبوک تایپاسکریپت میتوانید مشاهده کنید. در اینجا تعدادی از مهمترینها را بررسی خواهیم کرد:
- سوئیچ module-- جهت مشخص سازی فرمت خروجی ماژولهای TypeScript بکار میرود. در مطلب بررسی ماژولها عنوان شد که TypeScript قادر است ماژولهای تعریف شده را با سایر فرمتهای متداول جاوا اسکریپت مانند common.js و amd نیز تولید کند. سوئیچ module-- جهت تنظیم این گزینه درنظر گرفته شدهاست. خلاصهای این سوئیچ نیز m-- است. این سوئیچ یکی از مقادیر commonjs, amd, system, es2015 را میپذیرد. اگر es2015 را مشخص کردید، نیاز است target را نیز به ES6 تنظیم کنید.
- سوئیچ moduleResolution-- نحوهی یافتن ارجاعات به ماژولها را مشخص میکند. در اینجا روشهای node.js و کلاسیک را میتوان قید کرد.
- سوئیچ target-- برای تعیین نگارش خروجی جاوا اسکریپت تولیدی بکار میرود. حالت پیش فرض آن ES3 است و ES5 و ES6 را نیز پشتیبانی میکند.
- گزینهی watch-- کامپایلر را در حالت watch نگه میدارد. در این حالت تغییرات آخرین تاریخ نوشته شدن در فایلهای ts بررسی شده و در صورت یافتن تغییری، بلافاصله خروجی js آنها تهیه میشود.
- سوئیچ outDir-- برای مشخص کردن پوشهی فایلهای تولیدی نهایی بکار میرود.
- گزینهی noImplicitAny-- برای ممنوع کردن نوعهای Any متغیرها به صورت پیش فرض است و در این حالت خطای کامپایلری را مشاهده خواهید کرد. استفاده از این گزینه به این معنا نیست که دیگر نمیتوان از نوع Any استفاده کرد؛ بلکه به این معنا است که در صورت نیاز باید آنرا به صورت صریح قید کنید.
یک مثال:
در VSCode و در پوشهی vscode. آن، در تنظیمات فایل tasks.json، چنین گزینههایی را میتوان برای کامپایلر tsc، ذکر کرد:
"args": ["--target", "ES5", "--outDir", "js", "--module", "commonjs", "--sourceMap", "--watch", "app.ts"],
بررسی کاربرد فایل tsconfig.json
فایل ویژهی tsconfig.json در نگارش 1.5 تایپاسکریپت معرفی گردید. هدف از این فایل، ساده کردن تعریف پارامترهای کامپایلر است؛ البته الزامی به استفادهی از آن وجود ندارد.
این فایل مزایای ذیل را به همراه دارد:
الف) محل قرارگیری آن، ریشهی پروژهی TypeScript را مشخص میکند.
ب) تنظیمات ذکر شدهی در این فایل، به تمام فایلهای موجود در پوشه و زیر پوشههای محل قرارگیری آن به صورت پیش فرض اعمال میشوند.
هنگامیکه در تنظیمات کامپایلر tsc، نام فایل یا فایلهای ts ایی را ذکر نمیکنید، این کامپایلر در ابتدا به دنبال فایل tsconfig.json میگردد و بر این اساس فایلهای ts را پردازش خواهد کرد. اگر مانند مثال فوق، در انتهای پارامترها، نام فایلی را ذکر کنید، از فایل tsconfig.json صرفنظر خواهد شد.
یک نکته: برای ذکر صریح محل فایل tsconfig از پارامتر project استفاده کنید:
tsc --project ./lib
در این حالت میتوان کامپایلر tsc را بدون پارامتری اجرا کرد و این برنامه اطلاعات مورد نیاز خود را از فایل tsconfig.json دریافت خواهد کرد. باید دقت داشت، هر سوئیچی که در خط فرمان ذکر شود، پارامترهای معادل ذکر شدهی در فایل tsconfig.json را بازنویسی میکند. بنابراین در صورت وجود این فایل، میتوان خاصیت args مثال قبل را به یک آرایهی خالی تنظیم کرد.
د) امکان مشخص سازی الحاق و عدم الحاق فایلهای ts را به همراه دارد.
{ "compilerOptions": { "target": "es5", "outDir": "js", "module":"commonjs", "sourceMap":true }, "files": [ "app.ts", "classes.ts" ] }
کار خاصیت files الحاق و include است. اگر میخواهید از پوشهها و یا فایلهایی صرفنظر شود، از خاصیت exclude استفاده کنید:
{ "compilerOptions": { "target": "es5", "outDir": "js" }, "exclude": [ "node_modules", "lib" ] }
یک نکته
در VSCode داخل فایل tsconfig.json با فشردن ctrl+space، به یک intellisense حاوی گزینههای تکمیل کنندهی آن خواهید رسید.
ساده سازی الحاق فایلهای تعاریف نوعها
در مطلب «مبانی TypeScript؛ تهیه فایلهای تعاریف نوعها» با فایلهای ویژهی d.ts. آشنا شدیم. استفادهی از این فایلها به همراه ذکر اجباری reference path مرتبط در ابتدای هر فایل ts است. اینکار اضافی را با استفاده از فایل tsconfig.json میتوان حذف کرد:
{ "compilerOptions": { "target": "es5", "outDir": "js", "module": "commonjs", "sourceMap": true, "watch": true }, "files": [ "app.ts", "typings/main.d.ts" ] }
<services> <service name="MyNewsWCFLibrary.MyNewsService"> <host> <baseAddresses> <add baseAddress="http://localhost:8080/MyNewsWCFLibrary/MyNewsService/" /> </baseAddresses> </host> <!-- Service Endpoints --> <!-- Unless fully qualified, address is relative to base address supplied above --> <endpoint address="" binding="basicHttpBinding" contract="MyNewsWCFLibrary.IMyNewsService"> <!-- Upon deployment, the following identity element should be removed or replaced to reflect the identity under which the deployed service runs. If removed, WCF will infer an appropriate identity automatically. --> <identity> <dns value="localhost" /> </identity> </endpoint> <!-- Metadata Endpoints --> <!-- The Metadata Exchange endpoint is used by the service to describe itself to clients. --> <!-- This endpoint does not use a secure binding and should be secured or removed before deployment --> <endpoint address="mex" binding="mexHttpBinding" contract="IMetadataExchange" /> </service> </services>
در صورت مشاهده پیام خطا، ویژوال استودیو را ببندید و اینبار به صورت Run as administrator باز کنید.
برای نمونه روی متد AddCategory کلیک کنید. در پنجره نشان داده شده همانند شکل در برابر فیلد CatName مقداری وارد کنید و روی دکمه Invoke کلیک کنید. متد مورد نظر اجرا شده و مقداری که وارد کرده ایم در پایگاه دادهها ذخیره میشود. مقداری که در قسمت پایین دیده میشود خروجی متد است که در اینجا شناسه رکورد درجشده است.
بار دیگر برای مشاهده رکورد درجشده روی متد GetAllCategory کلیک کنید. به علت اینکه این متد ورودی ندارد در قسمت بالا چیزی نشان داده نمیشود. روی دکمه Invoke کلیک کنید. با پیغام خطای زیر روبهرو خواهید شد:
افزودن ویژگی Virtual به tblNews و tblCategory در بخش دوم خواندید؛ باعث میشود که Entity Framework در هنگام اجرا کلاسهایی با عنوان "پروکسیهای پویا" به کلاسهای Address و Customer بیفزاید و بنابراین قابلیت Lazy Loading برای این کلاسها در زمان اجرای برنامه فراهم میگردد.
ولی با افزودن پروکسیهای پویا به کلاسهای ما، این کلاسها قابلیت انتقال خود از طریق سرویسهای WCF را از دست میدهند زیرا پروکسیهای پویا به طور پیشگزیده قابلیت سریالایز و دیسریالایز شدن را ندارند!
خوشبختانه میتوانیم این ویژگی را در کلاس DBContext غیرفعال کنیم. برای این منظور قالب سازندهی آن یا MyNewsModel.Context.tt را از Solution Explorer باز کنید و کد زیر را در آن پیدا کنید:
<#=Accessibility.ForType(container)#> partial class <#=code.Escape(container)#> : DbContext { public <#=code.Escape(container)#>() : base("name=<#=container.Name#>") {
سپس در ادامهی آن کدغیرفعالکردن پروکسی پویا را به این شکل بنویسید:
<#=Accessibility.ForType(container)#> partial class <#=code.Escape(container)#> : DbContext { public <#=code.Escape(container)#>() : base("name=<#=container.Name#>") { Configuration.ProxyCreationEnabled = false;
اکنون اگر فایل را ذخیره کنیم سپس فایل MyNewsModel.Context.cs را از Solution Explorer باز کنید؛ خواهید دید که این خط کد در جای خود قرارگرفته است.
بار دیگر پروژه را اجرا کنید روی متد GetAllCategory کلیک کنید. این بار اگر دکمه Invoke را بفشارید با همانند شکل زیر را خواهید دید:
در بخش ششم پیرامون ارتباط جدولهای tblNews و tblCategory و نمایش محتویات وابسته جدول خبر به دسته و تنظیمات آن در t4 و کلاس Service
در بخش هفتم پیرامون میزبانی WCFLibrary در یک Web Application
و در بخش هشتم پیرامون ایجاد یک برنامهی ویندوزی جهت استفاده از سرویسهای WCF خواهم نوشت.
تغییر نوع DbContext برنامه
پیش از شروع به یکپارچه کردن ASP.NET Core Identity با برنامهی جاری، نیاز است نوع DbContext آنرا به صورت زیر تغییر داد:
using BlazorServer.Entities; using Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore; using Microsoft.EntityFrameworkCore; namespace BlazorServer.DataAccess { public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext { // ...
- این تغییر، نیاز به نصب بستهی نیوگت Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore را نیز در پروژهی جاری دارد تا IdentityDbContext آن شناسایی شده و قابل استفاده شود.
نصب ابزار تولید کدهای ASP.NET Core Identity
اگر از ویژوال استودیوی کامل استفاده میکنید، گزینهی افزودن کدهای ASP.NET Core Identity به صورت زیر قابل دسترسی است:
project -> right-click > Add > New Scaffolded Item -> select Identity > Add
dotnet tool install -g dotnet-aspnet-codegenerator
dotnet add package Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Design dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.Design dotnet add package Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore dotnet add package Microsoft.AspNetCore.Identity.UI dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools
dotnet aspnet-codegenerator identity --dbContext BlazorServer.DataAccess.ApplicationDbContext --force
حال اگر به پروژه دقت کنیم، پوشهی جدید Areas که به همراه فایلهای مدیریتی ASP.NET Core Identity است، اضافه شده و حاوی کدهای صفحات لاگین، ثبت نام کاربر و غیره است.
اعمال تغییرات ابتدایی مورد نیاز جهت استفاده از ASP.NET Core Identity
تا اینجا کدهای پیشفرض مدیریتی ASP.NET Core Identity را به پروژه اضافه کردیم. در ادامه نیاز است تغییرات ذیل را به پروژهی اصلی Blazor Server اعمال کنیم تا بتوان از این فایلها استفاده کرد:
- به فایل BlazorServer.App\Startup.cs مراجعه کرده و UseAuthentication و UseAuthorization را دقیقا در محلی که مشاهده میکنید، اضافه میکنیم. همچنین در اینجا نیاز است مسیریابیهای razor pages را نیز فعال کرد.
namespace BlazorServer.App { public class Startup { // ... public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseRouting(); app.UseAuthentication(); app.UseAuthorization(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapRazorPages(); // ... }); } } }
dotnet tool update --global dotnet-ef --version 5.0.4 dotnet build dotnet ef migrations --startup-project ../BlazorServer.App/ add AddIdentity --context ApplicationDbContext dotnet ef --startup-project ../BlazorServer.App/ database update --context ApplicationDbContext
افزودن گزینهی منوی لاگین به برنامهی Blazor Server
پس از این تغییرات، به برنامهای رسیدهایم که مدیریت قسمت Identity آن، توسط قالب استاندارد مایکروسافت که در پوشهی Areas\Identity\Pages\Account نصب شده و بر اساس فناوری ASP.NET Core Razor Pages کار میکند، انجام میشود.
اکنون میخواهیم در منوی برنامهی Blazor Server خود که با صفحات Identity یکی شدهاست، لینکی را به صفحهی لاگین این Area اضافه کنیم. اگر به فایل Shared\MainLayout.razor آن مراجعه کنیم، به صورت پیشفرض، لینکی به صفحهی About، قرار دارد. به همین جهت این مورد را به صورت زیر اصلاح میکنیم:
ابتدا کامپوننت جدید BlazorServer.App\Shared\LoginDisplay.razor را با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
<a href="Identity/Account/Register">Register</a> <a href="Identity/Account/Login">Login</a> @code { }
سپس از این کامپوننت در فایل BlazorServer.App\Shared\MainLayout.razor استفاده میکنیم:
<div class="top-row px-4"> <LoginDisplay></LoginDisplay> <a href="https://docs.microsoft.com/aspnet/" target="_blank">About</a> </div>
ثبت و فعالسازی سرویسهای کار با ASP.NET Core Identity
البته اگر در این حال برنامه را اجرا کنیم، با کلیک بر روی لینکهای فوق، استثنائی را مانند یافت نشدن سرویس UserManager، مشاهده خواهیم کرد. برای رفع این مشکل، به فایل BlazorServer.App\Startup.cs مراجعه کرده و سرویسهای Identity را ثبت میکنیم:
namespace BlazorServer.App { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // ... services.AddIdentity<IdentityUser, IdentityRole>() .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>() .AddDefaultTokenProviders() .AddDefaultUI(); // ...
همانطور که مشاهده میکنید، قالب این قسمت Identity، با قالب قسمت Blazor Server یکی نیست؛ چون توسط Razor Pages و Area آن تامین میشود که master page خاص خودش را دارد. زمانیکه قالب Identity را اضافه میکنیم، علاوه بر Area خاص خودش، پوشهی جدید Pages\Shared را نیز ایجاد میکند که قالب صفحات Identity را به کمک فایل Pages\Shared\_Layout.cshtml تامین میکند:
بنابراین سفارشی سازی قالب این قسمت، شبیه به قالبی که برای کامپوننتهای Blazor مورد استفاده قرار میگیرد، باید در اینجا انجام شود و سفارشی سازی قالب کامپوننتهای Blazor، در پوشهی Shared ای که در ریشهی پروژهاست (BlazorServer.App\Shared\MainLayout.razor) انجام میشود.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-21.zip
+ در مورد MVC و مدیریت خطاها در آن بحث مجزایی در سایت وجود دارد (^)؛ قسمت «دسترسی به اطلاعات استثناء در صفحه نمایش خطاها»
برای تعریف المانهای فرمها نیاز است ویژگیهای قابل توجهی را مانند placeholder ،required ،maxlength و غیره، تعریف کرد که در صورت زیاد بودن تعداد المانهای یک فرم، مدیریت تعریف این ویژگیها مشکل میشود. به همین جهت قابلیت ویژهای مخصوص اینکار به نام Attribute Splatting در Blazor درنظر گرفته شدهاست. برای توضیح آن، ابتدا کامپوننت والد Pages\LearnBlazor\AttributeSplatting.razor و کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\AttributeSplattingChild.razor را ایجاد میکنیم.
در کامپوننت فرزند یا همان AttributeSplattingChild، یک المان را به همراه تعدادی ویژگی تعریف شده مشاهده میکنید:
<div> <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4> <input id="roomName" placeholder="@Placeholder" required="@Required" maxlength="@MaxLength" class="form-control" /> </div> @code { [Parameter] public string Placeholder { get; set; } = "Initial Text"; [Parameter] public string Required { get; set; } = "required"; [Parameter] public string MaxLength { get; set; } = "10"; }
@page "/AttributeSplatting" <h1>Attribute Splatting</h1> <AttributeSplattingChild Placeholder="Enter the Room Name From Parent" MaxLength="5"> </AttributeSplattingChild>
مشکل! کامپوننت AttributeSplattingChild که فقط به همراه یک المان است، تا این لحظه نیاز به تعریف سه پارامتر جدید را جهت تامین ویژگیهای آن المان داشتهاست. اگر تعداد این المانها افزایش پیدا کرد، آیا راه بهتری برای مدیریت تعداد بالای ویژگیهای مورد نیاز وجود دارد؟
پاسخ: در یک چنین حالتی میتوان ویژگیهای هر المان را توسط پارامتری از نوع Dictionary مدیریت کرد؛ بجای تعریف تک تک آنها به صورت خواصی مجزا. به این قابلیت، Attribute Splatting میگویند.
در این حالت تمام کدهای AttributeSplattingChild.razor به صورت زیر خلاصه میشوند:
<div> <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4> <input id="roomName" @attributes="InputAttributes" class="form-control" /> </div> @code { [Parameter] public Dictionary<string, object> InputAttributes { get; set; } = new Dictionary<string, object> { { "required" , "required"}, { "placeholder", "Initial Text"}, { "maxlength", 10} }; }
و همچنین در ادامه کامپوننت والد یا AttributeSplatting.razor نیز به صورت زیر تغییر میکند:
@page "/AttributeSplatting" <h1>Attribute Splatting</h1> <AttributeSplattingChild InputAttributes="InputAttributesFromParent"></AttributeSplattingChild> @code{ Dictionary<string, object> InputAttributesFromParent = new Dictionary<string, object> { { "required" , "required"}, { "placeholder", "Enter the Room Name From Parent"}, { "maxlength", 5} }; }
ساده سازی روش تعریف key/valueهای شیء دیکشنری Attribute Splatting
تا اینجا موفق شدیم تعداد قابل ملاحظهای از پارامترهای عمومی یک کامپوننت را تنها توسط یک شیء Dictionary مدیریت کنیم. همچنین همانطور که ملاحظه میکنید، هم Dictionary سمت کامپوننت فرزند و هم سمت کامپوننت والد، نیاز به مقدار دهی اولیهای را دارند. این مقدار دهی اولیه را میتوان به نحو دیگری نیز در حین استفادهی از قابلیت Attribute Splatting، انجام داد:
<div> <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4> <input id="roomName" @attributes="InputAttributes" placeholder="Initial Text" class="form-control" /> </div> @code { [Parameter(CaptureUnmatchedValues = true)] public Dictionary<string, object> InputAttributes { get; set; } = new Dictionary<string, object>(); }
پس از این تغییر، کامپوننت والد هم به صورت زیر خلاصه میشود و دیگر نیازی به تعریف و مقدار دهی InputAttributes و یا تعریف مجزای یک دیکشنری را ندارد. در اینجا هر ویژگی که به المان نسبت داده شود، به عنوان Unmatched Values تفسیر شده و مورد استفاده قرار میگیرد.
@page "/AttributeSplatting" <h1>Attribute Splatting</h1> <AttributeSplattingChild placeholder="Placeholder default"></AttributeSplattingChild>
اگر به تصویر فوق دقت کنید، هرچند در کامپوننت والد مقدار placeholder، به متن دیگری تنظیم شده، اما متن تنظیم شدهی در کامپوننت فرزند، تقدم بیشتری پیدا کرده و نمایش داده شدهاست. علت اینجا است که محل قرارگیری آن در مثال فوق، در سمت راست دایرکتیو attributes@ است. اگر آنرا در سمت چپ attributes@ قرار دهیم، حق تقدم attributes@ بیشتر شده و مقدار تنظیم شدهی در سمت کامپوننت والد، بجای placeholder اولیهی تعریف شدهی در اینجا مورد استفاده قرار میگیرد:
<input id="roomName" placeholder="Initial Text" @attributes="InputAttributes" class="form-control" />
روش انتقال پارامترها به چندین زیر سطح
در قسمت قبل، ParentComponent.razor و ChildComponent.razor را تعریف و تکمیل کردیم. هدف از آنها، بررسی ویژگی Render Fragmentها بود. در ادامهی آن، یک زیر کامپوننت دیگر را نیز به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\GrandChildComponent.razor اضافه میکنیم. هدف این است که کامپوننت Parent، کامپوننت Child را فراخوانی کند و کامپوننت Child، کامپوننت GrandChild را تا یک سلسله مراتب از کامپوننتها را تشکیل دهیم.
محتوای GrandChildComponent را هم بسیار ساده نگه میداریم، تا پارامتری رشتهای را دریافت کرده و نمایش دهد:
<div class="row"> <h4 class="text-primary pl-4 pt-2 col-12">Grand Child Component</h4> <br /> <p> There is a message - @MessageForGrandChild </p> </div> @code { [Parameter] public string MessageForGrandChild { get; set; } }
<div class="mt-2"> <GrandChildComponent MessageForGrandChild="@MessageForGrandChild"></GrandChildComponent> </div> @code { [Parameter] public string MessageForGrandChild { get; set; } // ... }
<ChildComponent MessageForGrandChild="This is a message from Grand Parent" Title="This is the second child component"> <p><b>@MessageText</b></p> </ChildComponent>
بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که آیا میتوان پارامتری را در همان کامپوننت Parent تعریف کرد که توسط کامپوننت GrandChild قابل شناسایی و استفاده باشد، بدون اینکه کامپوننت Child را در این بین تغییر دهیم؟
پاسخ: بله. برای اینکار ویژگیهای CascadingValue و CascadingParameter در Blazor پیش بینی شدهاند.
در ابتدا، پارامتر MessageForGrandChild کامپوننت Child حذف کرده و سپس آنرا توسط کامپوننت توکار CascadingValue محصور میکنیم. در اینجا نیاز است مقدار انتقالی را نیز مشخص کنیم:
<CascadingValue Value="@MessageForGrandChild"> <ChildComponent Title="This is the second child component"> <p><b>@MessageText</b></p> </ChildComponent> </CascadingValue> @code { string MessageForGrandChild = "This is a message from Grand Parent";
<GrandChildComponent></GrandChildComponent>
[CascadingParameter] public string MessageForGrandChild { get; set; }
چند نکته:
- در اینجا نوع CascadingParameter تعریف شده، باید با نوع Value کامپوننت CascadingValue، در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننتها، یکی باشد.
- نام CascadingParameter تعریف شده مهم نیست. فقط نوع آن مهم است.
- تمام کامپوننتهای موجود و پوشش داده شدهی در سلسله مراتب جاری، قابلیت تعریف CascadingParameter ای مانند مثال فوق را دارند و این تعریف، محدود به پایینترین سطح موجود نیست. برای مثال در اینجا در کامپوننت Child هم در صورت نیاز میتوان همین CascadingParameter را تعریف و استفاده کرد.
روش تعریف پارامترهای آبشاری نامدار
تا اینجا روش انتقال یک پارامتر را از بالاترین سطح، به پایینترین سطح سلسله مراتب کامپوننتهای تعریف شده، بررسی کردیم. اکنون شاید این سؤال مطرح شود که اگر خواستیم بیش از یک پارامتر را بین اجزای این سلسله، به اشتراک بگذاریم چه باید کرد؟
در این حالت میتوان پارامتر جدید را توسط یک کامپوننت CascadingValue تو در تو، به صورت زیر معرفی کرد؛ که اینبار نامدار نیز هست:
<CascadingValue Value="@MessageForGrandChild" Name="MessageFromGrandParent"> <CascadingValue Value="@Number" Name="GrandParentsNumber"> <ChildComponent Title="This is the second child component"> <p><b>@MessageText</b></p> </ChildComponent> </CascadingValue> </CascadingValue> @code { string MessageForGrandChild = "This is a message from Grand Parent"; int Number = 7;
پس از این تغییر، GrandChildComponent، این پارامترهای نامدار را از طریق ذکر صریح خاصیت Name ویژگی CascadingParameter، دریافت میکند:
<div class="row"> <h4 class="text-primary pl-4 pt-2 col-12">Grand Child Component</h4> <br /> There is a message: @Message <br /> GrandParentsNumber: @Number </div> @code { [CascadingParameter(Name = "MessageFromGrandParent")] public string Message { get; set; } [CascadingParameter(Name = "GrandParentsNumber")] public int Number { get; set; } }
یک نکته: چون نوع پارامترهای ارسالی یکی نیست، الزامی به ذکر نام آنها نبود. در این حالت بر اساس نوع پارامترهای آبشاری، عملیات اتصال مقادیر صورت میگیرد. اما اگر نوع هر دو را برای مثال رشتهای تعریف میکردیم، مقدار Number، بر روی مقدار MessageForGrandChild بازنویسی میشد. یعنی در UI، هر دو پارامتر هم نوع، یک مقدار را نمایش میدادند که در حقیقت مقدار پایینترین CascadingValue تعریف شدهاست. بنابراین ذکر نام پارامترهای آبشاری، روشیاست جهت تمایز قائل شدن بین پارامترهای هم نوع.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-09.zip
<script src="@Url.Content("~/Scripts/Site.js")"></script>
<script src="~/Scripts/Site.js"></script>
<div @{if (myClass != null) { <text>class="@myClass"</text> } }>Content</div>
<div class="@myClass">Content</div>
<div>Content</div>
<input checked="@ViewBag.Checked" type="checkbox"/>
<input type="checkbox"/>