public abstract class BaseEntity { public int Id { get; set; } } public class User : BaseEntity { [Index(IsUnique = true)] public string EmailAddress { get; set; } }
سؤال: چگونه میتوان شبیه به composite keys، اما نه دقیقا composite keys، بر روی چند فیلد با هم ایندکس منحصربفرد تعریف کرد؟
public class UserRating : BaseEntity { public VoteSectionType SectionType { set; get; } public double RatingValue { get; set; } public int SectionId { get; set; } [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { set; get; } public int UserId { set; get; } }
همچنین نمیخواهیم Composite key هم تعریف کنیم. میخواهیم Id و Primary key این جدول مانند قبل برقرار باشد.
انجام چنین کاری در EF 6.1 به نحو ذیل میسر شدهاست:
public class UserRating : BaseEntity { [Index("IX_Single_UserRating", IsUnique = true, Order = 1)] //کلید منحصربفرد ترکیبی روی سه ستون public VoteSectionType SectionType { set; get; } public double RatingValue { get; set; } [Index("IX_Single_UserRating", IsUnique = true, Order = 2)] public int SectionId { get; set; } [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { set; get; } [Index("IX_Single_UserRating", IsUnique = true, Order = 3)] public int? UserId { set; get; } }
خروجی SQL چنین تنظیمی به صورت زیر است:
CREATE UNIQUE INDEX [IX_Single_UserRating] ON [UserRatings] ([SectionType] ASC,[SectionId] ASC,[UserId] ASC);
بررسی روش آپلود فایلها در ASP.NET Core
<form method="post" asp-action="UploadFiles" asp-controller="Home" enctype="multipart/form-data"> <input type="file" name="files" webkitdirectory /> <input type="submit" value="Upload" /> </form>
using System.Collections.Generic; using System.IO; using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Hosting; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; namespace UploadFolderASPNETCore.Controllers { public class HomeController : Controller { private readonly IWebHostEnvironment _environment; private const int MaxBufferSize = 0x10000; public HomeController(IWebHostEnvironment environment) { _environment = environment; } public IActionResult Index() { return View(); } [HttpPost("[action]")] public async Task<IActionResult> UploadFiles(IList<IFormFile> files) { var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads"); CreateDir(uploadsRootFolder); foreach (var file in files) { var dirPath = Path.GetDirectoryName(file.FileName); CreateDir(Path.Combine(uploadsRootFolder, dirPath)); var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName); using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create, FileAccess.Write, FileShare.None, MaxBufferSize, useAsync: true )) { await file.CopyToAsync(fileStream); } } return RedirectToAction("Index"); } private void CreateDir(string path) { if (!Directory.Exists(path)) { Directory.CreateDirectory(path); } } } }
اگر با زبان C و مشتقات آن آشنایی داشته باشید، حتما با عملگرهای ترکیبی آنها که جهت خلاصه نویسی بکار میروند، نیز کار کردهاید. برای مثال:
int i =5;
i += 15; // i = i + 15;
اس کیوال سرور 2008 نیز از اینگونه عملگرها پشتیبانی به عمل میآورد. برای نمونه:
DECLARE @x1 int = 27;
SET @x1 += 2 ;
SELECT @x1 AS Added_2;
الف) امکان تعریف و مقدار دهی همزمان یک متغیر (مقدار دهی همزمان با تعریف، تا قبل از اس کیوال سرور 2008 پشتیبانی نمیشد)
ب) امکان استفاده از عملگرهای C مانند در عبارات T-SQL
لیست این عملگرهای جدید به شرح زیر است:
+= (Add EQUALS) (Transact-SQL)
-= (Subtract EQUALS) (Transact-SQL)
*= (Multiply EQUALS) (Transact-SQL)
/= (Divide EQUALS) (Transact-SQL)
%= (Modulo EQUALS) (Transact-SQL)
&= (Bitwise AND EQUALS) (Transact-SQL)
^= (Bitwise Exclusive OR EQUALS) (Transact-SQL)
|= (Bitwise OR EQUALS) (Transact-SQL)
پیشنیازها
برای دنبال کردن این مثال فرض بر این است که NET Core 2.0 SDK. و همچنین Angular CLI را نیز پیشتر نصب کردهاید. مابقی بحث توسط خط فرمان و ابزارهای dotnet cli و angular cli ادامه داده خواهند شد و الزامی به نصب هیچگونه IDE نیست و این مثال تنها توسط VSCode پیگیری شدهاست.
تدارک ساختار ابتدایی مثال جاری
ساخت برنامهی وب، توسط dotnet cli
ابتدا یک پوشهی جدید را به نام SignalRCore2Sample ایجاد میکنیم. سپس داخل این پوشه، پوشهی دیگری را به نام SignalRCore2WebApp ایجاد خواهیم کرد (تصویر فوق). از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده (در ویندوز، در نوار آدرس، دستور cmd.exe را تایپ و enter کنید) و سپس فرمان ذیل را صادر میکنیم:
dotnet new mvc
ساخت برنامهی کلاینت، توسط angular cli
سپس از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Sample بازگشته و دستور ذیل را صادر میکنیم:
ng new SignalRCore2Client
اکنون که در پوشهی ریشهی SignalRCore2Sample قرار داریم، اگر در خط فرمان، دستور . code را صادر کنیم، VSCode هر دو پوشهی وب و client را با هم در اختیار ما قرار میدهد:
تکمیل پیشنیازهای برنامهی وب
پس از ایجاد ساختار اولیهی برنامههای وب ASP.NET Core و کلاینت Angular، اکنون نیاز است وابستگی جدید AspNetCore.SignalR را به آن معرفی کنیم. به همین جهت به فایل SignalRCore2WebApp.csproj مراجعه کرده و تغییرات ذیل را به آن اعمال میکنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <PropertyGroup> <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SignalR" Version="1.0.0-alpha1-final" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools" Version="2.0.0" /> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="2.0.0" /> </ItemGroup> </Project>
پس از این تغییرات، دستور ذیل را در خط فرمان صادر میکنیم تا وابستگیهای پروژه نصب شوند:
dotnet restore
یک نکته: نگارش فعلی افزونهی #C مخصوص VSCode، با تغییر فایل csproj و restore وابستگیهای آن نیاز دارد یکبار آنرا بسته و سپس مجددا اجرا کنید، تا اطلاعات intellisense خود را به روز رسانی کند. بنابراین اگر VSCode بلافاصله کلاسهای مرتبط با بستههای جدید را تشخیص نمیدهد، علت صرفا این موضوع است.
پس از بازیابی وابستگیها، به ریشهی پروژهی برنامهی وب وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
dotnet watch run
تکمیل برنامهی وب جهت ارسال پیامهایی به کلاینتهای متصل به آن
پس از افزودن وابستگیهای مورد نیاز، بازیابی و build برنامه، اکنون نوبت به تعریف یک Hub است، تا از طریق آن بتوان پیامهایی را به کلاینتهای متصل ارسال کرد. به همین جهت یک پوشهی جدید را به نام Hubs به پروژهی وب افزوده و سپس کلاس جدید MessageHub را به صورت ذیل به آن اضافه میکنیم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.SignalR; namespace SignalRCore2WebApp.Hubs { public class MessageHub : Hub { public Task Send(string message) { return Clients.All.InvokeAsync("Send", message); } } }
پس از تعریف این Hub، نیاز است به کلاس Startup مراجعه کرده و دو تغییر ذیل را اعمال کنیم:
الف) ثبت و معرفی سرویس SignalR
ابتدا باید SignalR را فعالسازی کرد. به همین جهت نیاز است سرویسهای آنرا به صورت یکجا توسط متد الحاقی AddSignalR در متد ConfigureServices به نحو ذیل معرفی کرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSignalR(); services.AddMvc(); }
ب) ثبت مسیریابی دسترسی به Hub
پس از تعریف Hub، مرحلهی بعدی، مشخص سازی نحوهی دسترسی به آن است. به همین جهت در متد Configure، به نحو ذیل Hub را معرفی کرده و سپس یک path را برای آن مشخص میکنیم:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseSignalR(routes => { routes.MapHub<MessageHub>(path: "message"); });
http://localhost:5000/message
انتشار پیامهایی به تمام کاربران متصل به برنامه
آدرس فوق به تنهایی کار خاصی را انجام نمیدهد. از آن جهت اتصال کلاینتهای برنامه استفاده میشود و این کلاینتها پیامهای رسیدهی از طرف برنامه را از این آدرس دریافت خواهند کرد. بنابراین مرحلهی بعد، ارسال تعدادی پیام به سمت کلاینتها است. برای این منظور به HomeController برنامهی وب مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل تغییر میدهیم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Microsoft.AspNetCore.SignalR; using SignalRCore2WebApp.Hubs; namespace SignalRCore2WebApp.Controllers { public class HomeController : Controller { private readonly IHubContext<MessageHub> _messageHubContext; public HomeController(IHubContext<MessageHub> messageHubContext) { _messageHubContext = messageHubContext; } public IActionResult Index() { return View(); // show the view } [HttpPost] public async Task<IActionResult> Index(string message) { await _messageHubContext.Clients.All.InvokeAsync("Send", message); return View(); } } }
در این مثال ابتدا View ذیل نمایش داده میشود:
@{ ViewData["Title"] = "Home Page"; } <form method="post" asp-action="Index" asp-controller="Home" role="form"> <div class="form-group"> <label label-for="message">Message: </label> <input id="message" name="message" class="form-control"/> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Send</button> </form>
تکمیل برنامهی کلاینت Angular جهت نمایش پیامهای رسیدهی از طرف سرور
تا اینجا ساختار ابتدایی برنامهی Angular را توسط Angular CLI ایجاد کردیم. اکنون نیاز است وابستگی سمت کلاینت SignalR Core را نصب کنیم. به همین جهت از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Client وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
npm install @aspnet/signalr-client --save
کلاینت رسمی signalr، هم جاوا اسکریپتی است و هم تایپاسکریپتی. به همین جهت به سادگی توسط یک برنامهی تایپ اسکریپتی Angular قابل استفاده است. کلاسهای آنرا در مسیر node_modules\@aspnet\signalr-client\dist\src میتوانید مشاهده کنید.
در ابتدا، فایل app.component.ts را به نحو ذیل تغییر میدهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core"; import { HubConnection } from "@aspnet/signalr-client"; @Component({ selector: "app-root", templateUrl: "./app.component.html", styleUrls: ["./app.component.css"] }) export class AppComponent implements OnInit { hubPath = "http://localhost:5000/message"; messages: string[] = []; ngOnInit(): void { const connection = new HubConnection(this.hubPath); connection.on("send", data => { this.messages.push(data); }); connection.start().then(() => { // connection.invoke("send", "Hello"); console.log("connected."); }); } }
آرایهی messages را به نحو ذیل توسط یک حلقه در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد:
<div> <h1> The messages from the server: </h1> <ul> <li *ngFor="let message of messages"> {{message}} </li> </ul> </div>
ng serve -o
همانطور که مشاهده میکنید، پیام خطای ذیل را صادر کردهاست:
Failed to load http://localhost:5000/message: Response to preflight request doesn't pass access control check: No 'Access-Control-Allow-Origin' header is present on the requested resource. Origin 'http://localhost:4200' is therefore not allowed access.
برای این منظور به فایل آغازین برنامهی وب مراجعه کرده و سرویسهای AddCors را به مجموعهی سرویسهای برنامه اضافه میکنیم:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSignalR(); services.AddCors(options => { options.AddPolicy("CorsPolicy", builder => builder .AllowAnyOrigin() .AllowAnyMethod() .AllowAnyHeader() .AllowCredentials()); }); services.AddMvc(); }
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseCors(policyName: "CorsPolicy");
در آخر برای آزمایش برنامه، به آدرس http://localhost:5000 یا همان برنامهی وب، مراجعه کرده و پیامی را ارسال کنید. بلافاصله مشاهده خواهید کرد که این پیام توسط کلاینت Angular دریافت شده و نمایش داده میشود:
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: SignalRCore2Sample.zip
برای اجرا آن، ابتدا به پوشهی SignalRCore2WebApp مراجعه کرده و دو فایل bat آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامه را بازیابی میکند و دومی برنامه را بر روی پورت 5000 ارائه میدهد.
سپس به پوشهی SignalRCore2Client مراجعه کرده و در آنجا نیز دو فایل bat ابتدایی آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامهی Angular را بازیابی میکند و دومی برنامهی Angular را بر روی پورت 4200 اجرا خواهد کرد.
در این قسمت قصد داریم اطلاعات بازگشتی از لایه سرویس برنامه را کش کنیم؛ اما نمیخواهیم مدام کدهای مرتبط با کش کردن اطلاعات را در مکانهای مختلف لایه سرویس پراکنده کنیم. میخواهیم یک ویژگی یا Attribute سفارشی را تهیه کرده (مثلا به نام CacheMethod) و به متد یا متدهایی خاص اعمال کنیم. سپس برنامه، در زمان اجرا، بر اساس این ویژگیها، خروجیهای متدهای تزئین شده با ویژگی CacheMethod را کش کند.
در اینجا نیز از ترکیب StructureMap و DynamicProxy پروژه Castle، برای رسیدن به این مقصود استفاده خواهیم کرد. به کمک StructureMap میتوان در زمان وهله سازی کلاسها، آنها را به کمک متدی به نام EnrichWith توسط یک محصور کننده دلخواه، مزین یا غنی سازی کرد. این مزین کننده را جهت دخالت در فراخوانیهای متدها، یک DynamicProxy درنظر میگیریم. با پیاده سازی اینترفیس IInterceptor کتابخانه DynamicProxy مورد استفاده و تحت کنترل قرار دادن نحوه و زمان فراخوانی متدهای لایه سرویس، یکی از کارهایی را که میتوان انجام داد، کش کردن نتایج است که در ادامه به جزئیات آن خواهیم پرداخت.
پیشنیازها
ابتدا یک برنامه جدید کنسول را آغاز کنید. تنظیمات آنرا از حالت Client profile به Full تغییر دهید.
سپس همانند قسمتهای قبل، ارجاعات لازم را به StructureMap و Castle.Core نیز اضافه نمائید:
PM> Install-Package structuremap PM> Install-Package Castle.Core
از این جهت که از HttpRuntime.Cache قصد داریم استفاده کنیم. HttpRuntime.Cache در برنامههای کنسول نیز کار میکند. در این حالت از حافظه سیستم استفاده خواهد کرد و در پروژههای وب از کش IIS بهره میبرد.
ویژگی CacheMethod مورد استفاده
using System; namespace AOP02.Core { [AttributeUsage(AttributeTargets.Method)] public class CacheMethodAttribute : Attribute { public CacheMethodAttribute() { // مقدار پیش فرض SecondsToCache = 10; } public double SecondsToCache { get; set; } } }
در ویژگی CacheMethod، خاصیت SecondsToCache بیانگر مدت زمان کش شدن نتیجه متد خواهد بود.
ساختار لایه سرویس برنامه
using System; using System.Threading; using AOP02.Core; namespace AOP02.Services { public interface IMyService { string GetLongRunningResult(string input); } public class MyService : IMyService { [CacheMethod(SecondsToCache = 60)] public string GetLongRunningResult(string input) { Thread.Sleep(5000); // simulate a long running process return string.Format("Result of '{0}' returned at {1}", input, DateTime.Now); } } }
تدارک یک CacheInterceptor
using System; using System.Web; using Castle.DynamicProxy; namespace AOP02.Core { public class CacheInterceptor : IInterceptor { private static object lockObject = new object(); public void Intercept(IInvocation invocation) { cacheMethod(invocation); } private static void cacheMethod(IInvocation invocation) { var cacheMethodAttribute = getCacheMethodAttribute(invocation); if (cacheMethodAttribute == null) { // متد جاری توسط ویژگی کش شدن مزین نشده است // بنابراین آنرا اجرا کرده و کار را خاتمه میدهیم invocation.Proceed(); return; } // دراینجا مدت زمان کش شدن متد از ویژگی کش دریافت میشود var cacheDuration = ((CacheMethodAttribute)cacheMethodAttribute).SecondsToCache; // برای ذخیره سازی اطلاعات در کش نیاز است یک کلید منحصربفرد را // بر اساس نام متد و پارامترهای ارسالی به آن تهیه کنیم var cacheKey = getCacheKey(invocation); var cache = HttpRuntime.Cache; var cachedResult = cache.Get(cacheKey); if (cachedResult != null) { // اگر نتیجه بر اساس کلید تشکیل شده در کش موجود بود // همان را بازگشت میدهیم invocation.ReturnValue = cachedResult; } else { lock (lockObject) { // در غیر اینصورت ابتدا متد را اجرا کرده invocation.Proceed(); if (invocation.ReturnValue == null) return; // سپس نتیجه آنرا کش میکنیم cache.Insert(key: cacheKey, value: invocation.ReturnValue, dependencies: null, absoluteExpiration: DateTime.Now.AddSeconds(cacheDuration), slidingExpiration: TimeSpan.Zero); } } } private static Attribute getCacheMethodAttribute(IInvocation invocation) { var methodInfo = invocation.MethodInvocationTarget; if (methodInfo == null) { methodInfo = invocation.Method; } return Attribute.GetCustomAttribute(methodInfo, typeof(CacheMethodAttribute), true); } private static string getCacheKey(IInvocation invocation) { var cacheKey = invocation.Method.Name; foreach (var argument in invocation.Arguments) { cacheKey += ":" + argument; } // todo: بهتر است هش این کلید طولانی بازگشت داده شود // کار کردن با هش سریعتر خواهد بود return cacheKey; } } }
توضیحات ریز قسمتهای مختلف آن به صورت کامنت، جهت درک بهتر عملیات، ذکر شدهاند.
اتصال Interceptor به سیستم
خوب! تا اینجای کار صرفا تعاریف اولیه تدارک دیده شدهاند. در ادامه نیاز است تا DI و DynamicProxy را از وجود آنها مطلع کنیم.
using System; using AOP02.Core; using AOP02.Services; using Castle.DynamicProxy; using StructureMap; namespace AOP02 { class Program { static void Main(string[] args) { ObjectFactory.Initialize(x => { var dynamicProxy = new ProxyGenerator(); x.For<IMyService>() .EnrichAllWith(myTypeInterface => dynamicProxy.CreateInterfaceProxyWithTarget(myTypeInterface, new CacheInterceptor())) .Use<MyService>(); }); var myService = ObjectFactory.GetInstance<IMyService>(); Console.WriteLine(myService.GetLongRunningResult("Test")); Console.WriteLine(myService.GetLongRunningResult("Test")); } } }
حال اگر برنامه را اجرا کنید یک چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:
Result of 'Test' returned at 2013/04/09 07:19:43 Result of 'Test' returned at 2013/04/09 07:19:43
از این پیاده سازی میشود به عنوان کش سطح دوم ORMها نیز استفاده کرد (صرفنظر از نوع ORM در حال استفاده).
دریافت مثال کامل این قسمت
AOP02.zip
روش تعریف یک module initializer
در مثال زیر، قالب ابتدایی یک ModuleInitializer را مشاهده میکنید:
namespace CS9Features { using System.Runtime.CompilerServices; internal static class TestModuleInitializer { [ModuleInitializer] public static void MyModuleInitializer() { // put your module initializer here } } }
- باید استاتیک باشد.
- باید بدون پارامتر باشد.
- باید خروجی آن void باشد.
- نباید به صورت جنریک تعریف شود.
- این متد باید در همان اسمبلی، قابل دسترسی باشد؛ یعنی سطح دسترسی آن باید یا public و یا internal باشد.
- نباید local function باشد.
میتوان بیش از یک ModuleInitializer را در یک اسمبلی تعریف کرد
به مثال زیر دقت کنید:
namespace CS9Features { using System.Runtime.CompilerServices; internal static class TestModuleInitializer { [ModuleInitializer] public static void MyModuleInitializer1() { // put your module initializer here } [ModuleInitializer] public static void MyModuleInitializer2() { // put your module initializer here } } }
این مورد یکی از مهمترین تفاوتهای module initializerها با سازندههای static است. ترتیب اجرای سازندههای static مشخص نیست و بر اساس کدهای کلاینت و زمان دسترسی به کلاسهای مختلف، سازندهی استاتیک کلاس A میتواند پس از سازندهی استاتیک کلاس B اجرا شود و یا برعکس. اما همواره نحوهی اجرای module initializerها مشخص و ترتیبی است و همچنین نیازی به فراخوانی آنها توسط هیچ کلاینتی نیست.
موارد کاربرد module initializerها
نمونهی بسیار پرکاربرد module initializer ها، اجرای کدهایی پیش از شروع به اجرای آزمونهای خودکار یک برنامهاست؛ مانند کدهایی که یک بانک اطلاعاتی را ایجاد و مقدار دهی اولیه میکنند و پس از آن قرار است آزمایشهای برنامه بر روی این بانک اطلاعاتی مشخص، اجرا شوند.
در ابتدای بحث، برای آشنایی بیشتر با HTML Helperها به مطالعه این مقاله بپردازین.
در این مقاله قرار است برای یک HTML Helper خاص، قالب نمایشی اختصاصی خودمان را طراحی کنیم و به نحوی HTML Helper موجود را سفارشی سازی کنیم. به عنوان مثال میخواهیم خروجی یک EditorFor() برای یک نوع خاص، به حالت دلخواهی باشد که ما خودمان آن را تولیدش کردیم؛ یا اصلا نه. حتی میشود برای خروجی یک EditorFor() که خصوصیتی از جنس string را میخواهیم به آن انتساب دهیم، به جای تولید input، یک مقدار متنی را برگردانیم. به این حالت:
<div> @Html.LabelFor(model => model.Name, htmlAttributes: new { @class = "control-label col-md-2" }) <div> @Html.EditorFor(model => model.Name, new { htmlAttributes = new { @class = "form-control" } }) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Name, "", new { @class = "text-danger" }) </div> </div> <div> @Html.LabelFor(model => model.Genre, htmlAttributes: new { @class = "control-label col-md-2" }) <div> @Html.EditorFor(model => model.Genre, new { htmlAttributes = new { @class = "form-control" } }) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Genre, "", new { @class = "text-danger" }) </div> </div>
در ادامه یک پروژهی عملی را شروع کرده و در آن کاری را که میخواهیم، انجام میدهیم. پروژهی ما به این شکل میباشد که قرار است در آن به ثبت کتاب بپردازیم و برای هر کتاب هم یک سبک داریم و قسمت سبک کتابهای ما یک Enum است که از قبل میخواهیم مقدارهایش را تعریف کنیم.
مدل برنامه
public class Books { public int Id { get; set; } [Required] [StringLength(255)] public string Name { get; set; } public Genre Genre { get; set; } }
public enum Genre { [Display(Name = "Non Fiction")] NonFiction, Romance, Action, [Display(Name = "Science Fiction")] ScienceFiction }
در داخل کلاس Books یک خصوصیت از جنس Genre برای سبک کتابها داریم و در داخل نوع شمارشی Genre، سبکهای ما تعریف شدهاند. همچنین هر کدام از سبکها هم به ویژگی Display مزین شدهاند تا بتونیم بعدا از مقدار آنها استفاده کنیم.
کنترلر برنامه
public class BookController : Controller { // GET: Book public ActionResult Index() { return View(DataAccess.DataContext.Book.ToList()); } public ActionResult Create() { return View(); } [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken] public ActionResult Create(Books model) { if (!ModelState.IsValid) return View(model); try { DataAccess.DataContext.Book.Add(model); DataAccess.DataContext.SaveChanges(); return RedirectToAction("Index"); } catch (Exception ex) { ModelState.AddModelError("", ex.Message); return View(model); } } public ActionResult Edit(int id) { try { var book = DataAccess.DataContext.Book.Find(id); return View(book); } catch (Exception ex) { return View("Error"); } } [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken] public ActionResult Edit(Books model) { if (!ModelState.IsValid) return View(model); try { DataAccess.DataContext.Book.AddOrUpdate(model); DataAccess.DataContext.SaveChanges(); return RedirectToAction("Index"); } catch (Exception ex) { ModelState.AddModelError("", ex.Message); return View(model); } } public ActionResult Details(int id) { try { var book = DataAccess.DataContext.Book.Find(id); return View(book); } catch (Exception ex) { return View("Error"); } } }
در قسمت کنترلر هم کار خاصی جز عملیات اصلی نوشته نشدهاست. لیست کتابها را از پایگاه داده بیرون آوردیم و از طریق اکشن Index به نمایش گذاشتیم. با اکشنهای Create، Edit و Details هم کارهای روتین مربوط به خودشان را انجام دادیم. نکتهی قابل تذکر، DataAccess میباشد که کلاسی است که با آن ارتباط برقرار شده با EF و سپس اطلاعات واکشی و تزریق میشوند.
View مربوط به اکشن Create برنامه
@using Book.Entities @model Book.Entities.Books @{ ViewBag.Title = "Create"; } <h2>New Book</h2> @using (Html.BeginForm()) { @Html.AntiForgeryToken() <div> <h4>Books</h4> <hr /> @Html.ValidationSummary(true, "", new { @class = "text-danger" }) <div> @Html.LabelFor(model => model.Name, htmlAttributes: new { @class = "control-label col-md-2" }) <div> @Html.EditorFor(model => model.Name, new { htmlAttributes = new { @class = "form-control" } }) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Name, "", new { @class = "text-danger" }) </div> </div> <div> @Html.LabelFor(model => model.Genre, htmlAttributes: new { @class = "control-label col-md-2" }) <div> @Html.EditorFor(model => model.Genre, new { htmlAttributes = new { @class = "form-control" } }) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Genre, "", new { @class = "text-danger" }) </div> </div> <div> <div> <input type="submit" value="Create" /> <input type="reset" value="Reset" /> @Html.ActionLink("Back to List", "Index", null, new {@class="btn btn-default"}) </div> </div> </div> } @section Scripts { @Scripts.Render("~/bundles/jqueryval") }
View برنامه هم همان ویویی است که خود Visual Studio برای ما ساختهاست. به جز یک سری دستکاریهایی داخل سیاساس، هدف از گذاشتن View مربوط به Create این بود که قرار است بر روی این قسمت کار کنیم. اگر پروژه رو اجرا کنید و به قسمت Create بروید، مشاهده خواهید کرد که برای Genre یک input ساخته شدهاست که کاربر باید در آن مقدار وارد کند. ولی اگر یادتان باشد، ما سبکهای نگارشی خودمان را در نوع شمارشی Genre ایجاد کرده بودیم. پس عملا باید یک لیست به کاربر نشان داده شود که تا از آن لیست، نوع را انتخاب کند. میتوانیم بیایم همینجا در داخل View مربوطه، بهجای استفاده از HTML Helper پیشفرض، از DropDownList یا EnumFor استفاده کنیم و به طریقی این لیست را ایجاد کنیم. ولی چون قرار است در این مثال به شرح موضوع مقاله خودمان بپردازیم، این کار را انجام نمیدهیم.
در حقیقیت میخوایم متد EditorFor را طوری سفارشی سازی کنیم که برای نوع شمارشی Genre، به صورت خودکار یک لیست ایجاد کرده و برگرداند. از نسخهی سوم ASP.NET MVC به بعد این امکان برای توسعه دهندهها فراهم شدهاست. شما میتوانید در پوشهی Shared داخل پوشه Views برنامه، پوشهای را به اسم EditorTemplates ایجاد کنید؛ همینطور DisplayTemplates و برای نوع خاصی که میخواهید سفارشیسازی را برای آن انجام دهید، یک PartialView بسازید.
Views/Shared/DisplayTemplates/<type>.cshtml
کاری که الان میخواهیم انجام دهیم این است که یک SelectListItem ایجاد کرده تا مقدارهای نوع Genreمان داخلش باشد و بتوانیم به راحتی برای ساختن DropDownList از آن استفاده کنیم. برای این کار Helper مخصوص خودمان را ایجاد میکنیم. پوشهای به اسم Helpers در کنار پوشههای Controllers، Models ایجاد میکنیم و در داخل آن کلاسی به اسم EnumHelpers میسازیم.
public static class EnumHelpers { public static IEnumerable<SelectListItem> GetItems( this Type enumType, int? selectedValue) { if (!typeof(Enum).IsAssignableFrom(enumType)) { throw new ArgumentException("Type must be an enum"); } var names = Enum.GetNames(enumType); var values = Enum.GetValues(enumType).Cast<int>(); var items = names.Zip(values, (name, value) => new SelectListItem { Text = GetName(enumType, name), Value = value.ToString(), Selected = value == selectedValue } ); return items; } static string GetName(Type enumType, string name) { var result = name; var attribute = enumType .GetField(name) .GetCustomAttributes(inherit: false) .OfType<DisplayAttribute>() .FirstOrDefault(); if (attribute != null) { result = attribute.GetName(); } return result; } }
در توضیح کد بالا عنوان کرد که متدها بهصورت متدهای الحاقی به نوع Type نوشته شدند. کار خاصی در بدنهی متدها انجام نشدهاست. در بدنهی متد اول لیست آیتمها را تولید کردیم. در هنگام ساخت SelectListItem برای گرفتن Text، متد GetName را صدا زدیم. برای اینکه بتوانیم مقدار ویژگی Display که در هنگام تعریف نوع شمارشی استفاده کردیم را بدست بیاریم، باید چک کنیم ببینیم که آیا این آیتم به این ویژگی مزین شدهاست یا نه. اگر شده بود مقدار را میگیریم و به خصوصیت Text متد اول انتساب میدهیم.
@using Book.Entities @using Book.Web.Helpers @{ var items = typeof(Genre).GetItems((int?)Model); } @Html.DropDownList("", items, new {@class="form-control"})
کدهایی که در بالا مشاهده میکنید کدهایی میباشند که قرار است داخل PartialViewی Genre قرار دهیم که در پوشهی EditorTemplates ساختیم. ابتدا آمدیم آیتمها را گرفتیم و بعد به DropDownList دادیم تا لیست نوع را برای ما بسازد. حالا اگه برنامه را اجرا کنید میبینید که EditorFor برای شما یه لیست از نوع شمارشی ساخته و حالا قابل استفاده هست.
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید