اشتراکها
در قسمت قبل، دسترسی به قسمتهایی از برنامهی کلاینت را توسط ویژگی Authorize و همچنین نقشهای مشخصی، محدود کردیم. در این مطلب میخواهیم اگر کاربری هنوز وارد سیستم نشدهاست و قصد مشاهدهی صفحات محافظت شده را دارد، به صورت خودکار به صفحهی لاگین هدایت شود و یا اگر کاربری که وارد سیستم شدهاست اما نقش مناسبی را جهت دسترسی به یک صفحه ندارد، بجای هدایت به صفحهی لاگین، پیام مناسبی را دریافت کند.
هدایت سراسری و خودکار کاربران اعتبارسنجی نشده به صفحهی لاگین
در برنامهی این سری، اگر کاربری که به سیستم وارد نشدهاست، بر روی دکمهی Book یک اتاق کلیک کند، فقط پیام «Not Authorized» را مشاهده خواهد کرد که تجربهی کاربری مطلوبی بهشمار نمیرود. بهتر است در یک چنین حالتی، کاربر را به صورت خودکار به صفحهی لاگین هدایت کرد و پس از لاگین موفق، مجددا او را به همین آدرس درخواستی پیش از نمایش صفحهی لاگین، هدایت کرد. برای مدیریت این مساله کامپوننت جدید RedirectToLogin را طراحی میکنیم که جایگزین پیام «Not Authorized» در کامپوننت ریشهای BlazorWasm.Client\App.razor خواهد شد. بنابراین ابتدا فایل جدید BlazorWasm.Client\Pages\Authentication\RedirectToLogin.razor را ایجاد میکنیم. چون این کامپوننت بدون مسیریابی خواهد بود و قرار است مستقیما داخل کامپوننت دیگری درج شود، نیاز است فضای نام آنرا نیز به فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor اضافه کرد:
پس از آن، محتوای این کامپوننت را به صورت زیر تکمیل میکنیم:
توضیحات:
در اینجا روش کار کردن با AuthenticationState را از طریق کدنویسی ملاحظه میکنید. در زمان بارگذاری اولیهی این کامپوننت، بررسی میشود که آیا کاربر جاری، به سیستم وارد شدهاست یا خیر؟ اگر خیر، او را به سمت صفحهی لاگین هدایت میکنیم. اما اگر کاربر پیشتر به سیستم وارد شده باشد، متن شما دسترسی ندارید، به همراه لیست نقشهای او در صفحه ظاهر میشوند که برای دیباگ برنامه مفید است و دیگر به سمت صفحهی لاگین هدایت نمیشود.
چون این کامپوننت اکنون در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننتهای تعریف شده قرار دارد، به صورت سراسری به تمام صفحات و کامپوننتهای برنامه اعمال میشود.
چگونه دسترسی نقش ثابت Admin را به تمام صفحات محافظت شده برقرار کنیم؟
اگر خاطرتان باشد در زمان ثبت کاربر ادمین Identity، تنها نقشی را که برای او ثبت کردیم، Admin بود که در تصویر فوق هم مشخص است؛ اما ویژگی Authorize استفاده شده جهت محافظت از کامپوننت (attribute [Authorize(Roles = ConstantRoles.Customer)]@)، تنها نیاز به نقش Customer را دارد. به همین جهت است که کاربر وارد شدهی به سیستم، هرچند از دیدگاه ما ادمین است، اما به این صفحه دسترسی ندارد. بنابراین اکنون این سؤال مطرح است که چگونه میتوان به صورت خودکار دسترسی نقش Admin را به تمام صفحات محافظت شدهی با نقشهای مختلف، برقرار کرد؟
برای رفع این مشکل همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، نیاز است تمام نقشهای مدنظر را با یک کاما از هم جدا کرد و به خاصیت Roles ویژگی Authorize انتساب داد؛ و یا میتوان این عملیات را به صورت زیر نیز خلاصه کرد:
در این حالت، AuthorizeAttribute سفارشی تهیه شده، همواره به همراه نقش ثابت ConstantRoles.Admin هم هست و همچنین دیگر نیازی نیست کار جمع زدن قسمتهای مختلف را با کاما انجام داد؛ چون string.Join نوشته شده همینکار را انجام میدهد.
پس از این تعریف میتوان در کامپوننتها، ویژگی Authorize نقش دار را با ویژگی جدید Roles، جایگزین کرد که همواره دسترسی کاربر Admin را نیز برقرار میکند:
مدیریت سراسری خطاهای حاصل از درخواستهای HttpClient
تا اینجا نتایج حاصل از شکست اعتبارسنجی سمت کلاینت را به صورت سراسری مدیریت کردیم. اما برنامههای سمت کلاینت، به کمک HttpClient خود نیز میتوانند درخواستهایی را به سمت سرور ارسال کرده و در پاسخ، برای مثال not authorized و یا forbidden را دریافت کنند و یا حتی internal server error ای را در صورت بروز استثنایی در سمت سرور.
فرض کنید Web API Endpoint جدید زیر را تعریف کردهایم که نقش ادیتور را میپذیرد. این نقش، جزو نقشهای تعریف شدهی در برنامه و سیستم Identity ما نیست. بنابراین هر درخواستی که به سمت آن ارسال شود، برگشت خواهد خورد و پردازش نمیشود:
برای مدیریت سراسری یک چنین خطای سمت سروری در یک برنامهی Blazor WASM میتوان یک Http Interceptor نوشت:
توضیحات:
با ارثبری از کلاس پایهی DelegatingHandler میتوان متد SendAsync تمام درخواستهای ارسالی توسط برنامه را بازنویسی کرد و تحت نظر قرار داد. برای مثال در اینجا، پیش از فراخوانی await base.SendAsync کلاس پایه (یا همان درخواست اصلی که در قسمتی از برنامه صادر شدهاست)، یک توکن را به هدرهای درخواست، اضافه کردهایم و یا پس از این فراخوانی (که معادل فراخوانی اصل کد در حال اجرای برنامه است)، با بررسی StatusCode بازگشتی از سمت سرور، کاربر را به یکی از صفحات یافت نشد، خطایی رخ دادهاست و یا دسترسی ندارید، هدایت کردهایم. برای نمونه کامپوننت Unauthorized.razor را با محتوای زیر تعریف کردهایم:
که سبب میشود زمانیکه StatusCode مساوی 401 و یا 403 را از سمت سرور دریافت کردیم، خطای فوق را به صورت خودکار به کاربر نمایش دهیم.
پس از تدارک این Interceptor سراسری، نوبت به معرفی آن به برنامهاست که ... در ابتدا نیاز به نصب بستهی نیوگت زیر را دارد:
این بستهی نیوگت، امکان دسترسی به متدهای الحاقی AddHttpClient و سپس AddHttpMessageHandler را میسر میکند که توسط متد AddHttpMessageHandler است که میتوان Interceptor سراسری را به سیستم معرفی کرد. بنابراین تعاریف قبلی و پیشفرض HttpClient را حذف کرده و با AddHttpClient جایگزین میکنیم:
پس از این تنظیمات، در هر قسمتی از برنامه که با HttpClient تزریق شده کار میشود، تفاوتی نمیکند که چه نوع درخواستی به سمت سرور ارسال میشود، هر نوع درخواستی که باشد، تحت نظر قرار گرفته شده و بر اساس پاسخ دریافتی از سمت سرور، واکنش نشان داده خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا switch (response.StatusCode) را که در Interceptor تکمیل کردیم، در تمام قسمتهای برنامه که با HttpClient کار میکنند، تکرار کرد. همچنین مدیریت سراسری افزودن JWT به تمام درخواستها نیز به صورت خودکار انجام میشود.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-33.zip
هدایت سراسری و خودکار کاربران اعتبارسنجی نشده به صفحهی لاگین
در برنامهی این سری، اگر کاربری که به سیستم وارد نشدهاست، بر روی دکمهی Book یک اتاق کلیک کند، فقط پیام «Not Authorized» را مشاهده خواهد کرد که تجربهی کاربری مطلوبی بهشمار نمیرود. بهتر است در یک چنین حالتی، کاربر را به صورت خودکار به صفحهی لاگین هدایت کرد و پس از لاگین موفق، مجددا او را به همین آدرس درخواستی پیش از نمایش صفحهی لاگین، هدایت کرد. برای مدیریت این مساله کامپوننت جدید RedirectToLogin را طراحی میکنیم که جایگزین پیام «Not Authorized» در کامپوننت ریشهای BlazorWasm.Client\App.razor خواهد شد. بنابراین ابتدا فایل جدید BlazorWasm.Client\Pages\Authentication\RedirectToLogin.razor را ایجاد میکنیم. چون این کامپوننت بدون مسیریابی خواهد بود و قرار است مستقیما داخل کامپوننت دیگری درج شود، نیاز است فضای نام آنرا نیز به فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor اضافه کرد:
@using BlazorWasm.Client.Pages.Authentication
@using System.Security.Claims @inject NavigationManager NavigationManager if(AuthState is not null) { <div class="alert alert-danger"> <p>You [@AuthState.User.Identity.Name] do not have access to the requested page</p> <div> Your roles: <ul> @foreach (var claim in AuthState.User.Claims.Where(c => c.Type == ClaimTypes.Role)) { <li>@claim.Value</li> } </ul> </div> </div> } @code { [CascadingParameter] private Task<AuthenticationState> AuthenticationState {set; get;} AuthenticationState AuthState; protected override async Task OnInitializedAsync() { AuthState = await AuthenticationState; if (!IsAuthenticated(AuthState)) { var returnUrl = NavigationManager.ToBaseRelativePath(NavigationManager.Uri); if (string.IsNullOrEmpty(returnUrl)) { NavigationManager.NavigateTo("login"); } else { NavigationManager.NavigateTo($"login?returnUrl={Uri.EscapeDataString(returnUrl)}"); } } } private bool IsAuthenticated(AuthenticationState authState) => authState?.User?.Identity is not null && authState.User.Identity.IsAuthenticated; }
در اینجا روش کار کردن با AuthenticationState را از طریق کدنویسی ملاحظه میکنید. در زمان بارگذاری اولیهی این کامپوننت، بررسی میشود که آیا کاربر جاری، به سیستم وارد شدهاست یا خیر؟ اگر خیر، او را به سمت صفحهی لاگین هدایت میکنیم. اما اگر کاربر پیشتر به سیستم وارد شده باشد، متن شما دسترسی ندارید، به همراه لیست نقشهای او در صفحه ظاهر میشوند که برای دیباگ برنامه مفید است و دیگر به سمت صفحهی لاگین هدایت نمیشود.
در ادامه برای استفاده از این کامپوننت، به کامپوننت ریشهای BlazorWasm.Client\App.razor مراجعه کرده و قسمت NotAuthorized آنرا به صورت زیر، با معرفی کامپوننت RedirectToLogin، جایگزین میکنیم:
<NotAuthorized> <RedirectToLogin></RedirectToLogin> </NotAuthorized>
چگونه دسترسی نقش ثابت Admin را به تمام صفحات محافظت شده برقرار کنیم؟
اگر خاطرتان باشد در زمان ثبت کاربر ادمین Identity، تنها نقشی را که برای او ثبت کردیم، Admin بود که در تصویر فوق هم مشخص است؛ اما ویژگی Authorize استفاده شده جهت محافظت از کامپوننت (attribute [Authorize(Roles = ConstantRoles.Customer)]@)، تنها نیاز به نقش Customer را دارد. به همین جهت است که کاربر وارد شدهی به سیستم، هرچند از دیدگاه ما ادمین است، اما به این صفحه دسترسی ندارد. بنابراین اکنون این سؤال مطرح است که چگونه میتوان به صورت خودکار دسترسی نقش Admin را به تمام صفحات محافظت شدهی با نقشهای مختلف، برقرار کرد؟
برای رفع این مشکل همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، نیاز است تمام نقشهای مدنظر را با یک کاما از هم جدا کرد و به خاصیت Roles ویژگی Authorize انتساب داد؛ و یا میتوان این عملیات را به صورت زیر نیز خلاصه کرد:
using System; using BlazorServer.Common; using Microsoft.AspNetCore.Authorization; namespace BlazorWasm.Client.Utils { [AttributeUsage(AttributeTargets.Class | AttributeTargets.Method, AllowMultiple = true, Inherited = true)] public class RolesAttribute : AuthorizeAttribute { public RolesAttribute(params string[] roles) { Roles = $"{ConstantRoles.Admin},{string.Join(",", roles)}"; } } }
پس از این تعریف میتوان در کامپوننتها، ویژگی Authorize نقش دار را با ویژگی جدید Roles، جایگزین کرد که همواره دسترسی کاربر Admin را نیز برقرار میکند:
@attribute [Roles(ConstantRoles.Customer, ConstantRoles.Employee)]
مدیریت سراسری خطاهای حاصل از درخواستهای HttpClient
تا اینجا نتایج حاصل از شکست اعتبارسنجی سمت کلاینت را به صورت سراسری مدیریت کردیم. اما برنامههای سمت کلاینت، به کمک HttpClient خود نیز میتوانند درخواستهایی را به سمت سرور ارسال کرده و در پاسخ، برای مثال not authorized و یا forbidden را دریافت کنند و یا حتی internal server error ای را در صورت بروز استثنایی در سمت سرور.
فرض کنید Web API Endpoint جدید زیر را تعریف کردهایم که نقش ادیتور را میپذیرد. این نقش، جزو نقشهای تعریف شدهی در برنامه و سیستم Identity ما نیست. بنابراین هر درخواستی که به سمت آن ارسال شود، برگشت خواهد خورد و پردازش نمیشود:
namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers { [Route("api/[controller]")] [Authorize(Roles = "Editor")] public class MyProtectedEditorsApiController : Controller { [HttpGet] public IActionResult Get() { return Ok(new ProtectedEditorsApiDTO { Id = 1, Title = "Hello from My Protected Editors Controller!", Username = this.User.Identity.Name }); } } }
namespace BlazorWasm.Client.Services { public class ClientHttpInterceptorService : DelegatingHandler { private readonly NavigationManager _navigationManager; private readonly ILocalStorageService _localStorage; private readonly IJSRuntime _jsRuntime; public ClientHttpInterceptorService( NavigationManager navigationManager, ILocalStorageService localStorage, IJSRuntime JsRuntime) { _navigationManager = navigationManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(navigationManager)); _localStorage = localStorage ?? throw new ArgumentNullException(nameof(localStorage)); _jsRuntime = JsRuntime ?? throw new ArgumentNullException(nameof(JsRuntime)); } protected override async Task<HttpResponseMessage> SendAsync(HttpRequestMessage request, CancellationToken cancellationToken) { // How to add a JWT to all of the requests var token = await _localStorage.GetItemAsync<string>(ConstantKeys.LocalToken); if (token is not null) { request.Headers.Authorization = new AuthenticationHeaderValue("bearer", token); } var response = await base.SendAsync(request, cancellationToken); if (!response.IsSuccessStatusCode) { await _jsRuntime.ToastrError($"Failed to call `{request.RequestUri}`. StatusCode: {response.StatusCode}."); switch (response.StatusCode) { case HttpStatusCode.NotFound: _navigationManager.NavigateTo("/404"); break; case HttpStatusCode.Forbidden: // 403 case HttpStatusCode.Unauthorized: // 401 _navigationManager.NavigateTo("/unauthorized"); break; default: _navigationManager.NavigateTo("/500"); break; } } return response; } } }
با ارثبری از کلاس پایهی DelegatingHandler میتوان متد SendAsync تمام درخواستهای ارسالی توسط برنامه را بازنویسی کرد و تحت نظر قرار داد. برای مثال در اینجا، پیش از فراخوانی await base.SendAsync کلاس پایه (یا همان درخواست اصلی که در قسمتی از برنامه صادر شدهاست)، یک توکن را به هدرهای درخواست، اضافه کردهایم و یا پس از این فراخوانی (که معادل فراخوانی اصل کد در حال اجرای برنامه است)، با بررسی StatusCode بازگشتی از سمت سرور، کاربر را به یکی از صفحات یافت نشد، خطایی رخ دادهاست و یا دسترسی ندارید، هدایت کردهایم. برای نمونه کامپوننت Unauthorized.razor را با محتوای زیر تعریف کردهایم:
@page "/unauthorized" <div class="alert alert-danger mt-3"> <p>You don't have access to the requested resource.</p> </div>
پس از تدارک این Interceptor سراسری، نوبت به معرفی آن به برنامهاست که ... در ابتدا نیاز به نصب بستهی نیوگت زیر را دارد:
dotnet add package Microsoft.Extensions.Http
namespace BlazorWasm.Client { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args); //... // builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) }); /*builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.Configuration.GetValue<string>("BaseAPIUrl")) });*/ // dotnet add package Microsoft.Extensions.Http builder.Services.AddHttpClient( name: "ServerAPI", configureClient: client => { client.BaseAddress = new Uri(builder.Configuration.GetValue<string>("BaseAPIUrl")); client.DefaultRequestHeaders.Add("User-Agent", "BlazorWasm.Client 1.0"); } ) .AddHttpMessageHandler<ClientHttpInterceptorService>(); builder.Services.AddScoped<ClientHttpInterceptorService>(); builder.Services.AddScoped(sp => sp.GetRequiredService<IHttpClientFactory>().CreateClient("ServerAPI")); //... } } }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-33.zip
چرا JSON.NET؟
JSON.NET یک کتابخانهی سورس باز کار با اشیاء JSON در دات نت است. تاریخچهی آن به 8 سال قبل بر میگردد و توسط یک برنامه نویس نیوزیلندی به نام James Newton King تهیه شدهاست. اولین نگارش آن در سال 2006 ارائه شد؛ مقارن با زمانی که اولین استاندارد JSON نیز ارائه گردید.
این کتابخانه از آن زمان تا کنون، 6 میلیون بار دانلود شدهاست و به علت کیفیت بالای آن، این روزها پایه اصلی بسیاری از کتابخانهها و فریم ورکهای دات نتی میباشد؛ مانند RavenDB تا ASP.NET Web API و SignalR مایکروسافت و همچنین گوگل نیز از آن جهت تدارک کلاینتهای کار با API خود استفاده میکنند.
هرچند دات نت برای نمونه در نگارش سوم آن جهت مصارف WCF کلاسی را به نام DataContractJsonSerializer ارائه کرد، اما کار کردن با آن محدود است به فرمت خاص WCF به همراه عدم انعطاف پذیری و سادگی کار با آن. به علاوه باید درنظر داشت که JSON.NET از دات نت 2 به بعد تا مونو، Win8 و ویندوز فون را نیز پشتیبانی میکند.
برای نصب آن نیز کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
معماری JSON.NET
کتابخانهی JSON.NET از سه قسمت عمده تشکیل شدهاست:
الف) JsonSerializer
ب) LINQ to JSON
ج) JSON Schema
الف) JsonSerializer
کار JsonSerializer تبدیل اشیاء دات نتی به JSON و برعکس است. مزیت مهم آن امکانات قابل توجه تنظیم عملکرد و خروجی آن میباشد که این تنظیمات را به شکل ویژگیهای خواص نیز میتوان اعمال نمود. به علاوه امکان سفارشی سازی هر کدام نیز توسط کلاسی به نام JsonConverter، پیش بینی شدهاست.
یک مثال:
در اینجا نحوهی استفاده از JSON.NET را جهت تبدیل یک شیء دات نتی، به معادل JSON آن مشاهده میکنید. اعمال تنظیم Formatting.Indented سبب خواهد شد تا خروجی آن دارای Indentation باشد. برای نمونه اگر در برنامهی خود قصد دارید فرمت JSON تو در تویی را به نحو زیبا و خوانایی نمایش دهید یا چاپ کنید، همین تنظیم ساده کافی خواهد بود.
و یا در مثال ذیل استفاده از یک anonymous object را مشاهده میکنید:
به صورت پیش فرض تنها خواص عمومی کلاسها توسط JSON.NET تبدیل خواهند شد.
تنظیمات پیشرفتهتر JSON.NET
مزیت مهم JSON.NET بر سایر کتابخانههای موجود مشابه، قابلیتهای سفارشی سازی قابل توجه آن است. در مثال ذیل نحوهی معرفی JsonSerializerSettings را مشاهده مینمائید:
در اینجا با استفاده از تنظیم JavaScriptDateTimeConverter، میتوان خروجی DateTime استانداردی را به مصرف کنندگان جاوا اسکریپتی سمت کاربر ارائه داد؛ با خروجی ذیل:
نوشتن خروجی JSON در یک استریم
خروجی متد JsonConvert.SerializeObject یک رشتهاست که در صورت نیاز به سادگی توسط متد File.WriteAllText در یک فایل قابل ذخیره میباشد. اما برای رسیدن به حداکثر کارآیی و سرعت میتوان از استریمها نیز استفاده کرد:
کلاس JsonSerializer و متد Serialize آن یک استریم را نیز جهت نوشتن خروجی میپذیرند. برای مثال response.Output برنامههای وب نیز یک استریم است و در اینجا نوشتن مستقیم در استریم بسیار سریعتر است از تبدیل شیء به رشته و سپس ارائه خروجی آن؛ زیرا سربار تهیه رشته JSON از آن حذف میگردد و نهایتا GC کار کمتری را باید انجام دهد.
تبدیل JSON رشتهای به اشیاء دات نت
اگر رشتهی jsonData ایی را که پیشتر تولید کردیم، بخواهیم تبدیل به نمونهای از شیء User ذیل کنیم:
خواهیم داشت:
در اینجا از متد DeserializeObject به همراه مشخص سازی صریح نوع شیء نهایی استفاده شدهاست.
البته در اینجا با توجه به استفاده از JavaScriptDateTimeConverter برای تولید jsonData، نیاز است چنین تنظیمی را نیز در حالت DeserializeObject مشخص کنیم:
مقدار دهی یک نمونه یا وهلهی از پیش موجود
متد JsonConvert.DeserializeObject یک شیء جدید را ایجاد میکند. اگر قصد دارید صرفا تعدادی از خواص یک وهلهی موجود، توسط JSON.NET مقدار دهی شوند از متد PopulateObject استفاده کنید:
کاهش حجم JSON تولیدی
زمانیکه از متد JsonConvert.SerializeObject استفاده میکنیم، تمام خواص عمومی تبدیل به معادل JSON آنها خواهند شد؛ حتی خواصی که مقدار ندارند. این خواص در خروجی JSON، با مقدار null مشخص میشوند. برای حذف این خواص از خروجی JSON نهایی تنها کافی است در تنظیمات JsonSerializerSettings، مقدار NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore مشخص گردد.
مورد دیگری که سبب کاهش حجم خروجی نهایی خواهد شد، تنظیم DefaultValueHandling = DefaultValueHandling.Ignore است. در این حالت کلیه خواصی که دارای مقدار پیش فرض خودشان هستند، در خروجی JSON ظاهر نخواهند شد. مثلا مقدار پیش فرض خاصیت int مساوی صفر است. در این حالت کلیه خواص از نوع int که دارای مقدار صفر میباشند، در خروجی قرار نمیگیرند.
به علاوه حذف Formatting = Formatting.Indented نیز توصیه میگردد. در این حالت فشردهترین خروجی ممکن حاصل خواهد شد.
مدیریت ارث بری توسط JSON.NET
در مثال ذیل کلاس کارمند و کلاس مدیر را که خود نیز در اصل یک کارمند میباشد، ملاحظه میکنید:
در اینجا هر مدیر لیست کارمندانی را که به او گزارش میدهند نیز به همراه دارد. در ادامه نمونهای از مقدار دهی این اشیاء ذکر شدهاند:
با فراخوانی
یک چنین خروجی JSON ایی حاصل میشود:
این خروجی JSON جهت تبدیل به نمونهی معادل دات نتی خود، برای مثال جهت رسیدن به manager1 در کدهای فوق، چندین مشکل را به همراه دارد:
- در اینجا مشخص نیست که این اشیاء، کارمند هستند یا مدیر. برای مثال مشخص نیست User2 چه نوعی دارد و باید به کدام شیء نگاشت شود.
- مشکل دوم در مورد کاربر User1 است که در دو قسمت تکرار شدهاست. این شیء JSON اگر به نمونهی معادل دات نتی خود نگاشت شود، به دو وهله از User1 خواهیم رسید و نه یک وهلهی اصلی که سبب تولید این خروجی JSON شدهاست.
برای حل این دو مشکل، تغییرات ذیل را میتوان به JSON.NET اعمال کرد:
با این خروجی:
- با تنظیم TypeNameHandling = TypeNameHandling.Objects سبب خواهیم شد تا خاصیت اضافهای به نام $type به خروجی JSON اضافه شود. این نوع، در حین فراخوانی متد JsonConvert.DeserializeObject جهت تشخیص صحیح نگاشت اشیاء بکار گرفته خواهد شد و اینبار مشخص است که کدام شیء، کارمند است و کدامیک مدیر.
- با تنظیم PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects شماره Id خودکاری نیز به خروجی JSON اضافه میگردد. اینبار اگر به گزارش دهندهها با دقت نگاه کنیم، مقدار $ref=2 را خواهیم دید. این مورد سبب میشود تا در حین نگاشت نهایی، دو وهله متفاوت از شیء با Id=2 تولید نشود.
باید دقت داشت که در حین استفاده از JsonConvert.DeserializeObject نیز باید JsonSerializerSettings یاد شده، تنظیم شوند.
ویژگیهای قابل تنظیم در JSON.NET
علاوه بر JsonSerializerSettings که از آن صحبت شد، در JSON.NET امکان تنظیم یک سری از ویژگیها به ازای خواص مختلف نیز وجود دارند.
- برای نمونه ویژگی JsonIgnore معروفترین آنها است:
JsonIgnore سبب میشود تا خاصیتی در خروجی نهایی JSON تولیدی حضور نداشته باشد و از آن صرفنظر شود.
- با استفاده از ویژگی JsonProperty اغلب مواردی را که پیشتر بحث کردیم مانند NullValueHandling، TypeNameHandling و غیره، میتوان تنظیم نمود. همچنین گاهی از اوقات کتابخانههای جاوا اسکریپتی سمت کاربر، از اسامی خاصی که از روشهای نامگذاری دات نتی پیروی نمیکنند، در طراحی خود استفاده میکنند. در اینجا میتوان نام خاصیت نهایی را که قرار است رندر شود نیز صریحا مشخص کرد. برای مثال:
همچنین در اینجا امکان تنظیم Order نیز وجود دارد. برای مثال مشخص کنیم که خاصیت X در ابتدا قرار گیرد و پس از آن خاصیت Y رندر شود.
- استفاده از ویژگی JsonObject به همراه مقدار OptIn آن به این معنا است که از کلیه خواصی که دارای ویژگی JsonProperty نیستند، صرفنظر شود. حالت پیش فرض آن OptOut است؛ یعنی تمام خواص عمومی در خروجی JSON حضور خواهند داشت منهای مواردی که با JsonIgnore مزین شوند.
- با استفاده از ویژگی JsonConverter میتوان نحوهی رندر شدن مقدار خاصیت را سفارشی سازی کرد. برای مثال:
تهیه یک JsonConverter سفارشی
با استفاده از JsonConverterها میتوان کنترل کاملی را بر روی اعمال serialization و deserialization مقادیر خواص اعمال کرد. مثال زیر را در نظر بگیرید:
در اینجا علاقمندیم، در حین عملیات serialization، بجای اینکه مقادیر اجزای رنگ تهیه شده به صورت int نمایش داده شوند، کل رنگ با فرمت hex رندر شوند. برای اینکار نیاز است یک JsonConverter سفارشی را تدارک دید:
کار با ارث بری از کلاس پایه JsonConverter شروع میشود. سپس باید تعدادی از متدهای این کلاس پایه را بازنویسی کرد. در متد CanConvert اعلام میکنیم که تنها اشیایی از نوع کلاس HtmlColor را قرار است پردازش کنیم. سپس در متد WriteJson منطق سفارشی خود را میتوان پیاده سازی کرد.
از آنجائیکه این تبدیلگر صرفا قرار است برای حالت serialization استفاده شود، قسمت ReadJson آن پیاده سازی نشدهاست.
در آخر برای استفاده از آن خواهیم داشت:
JSON.NET یک کتابخانهی سورس باز کار با اشیاء JSON در دات نت است. تاریخچهی آن به 8 سال قبل بر میگردد و توسط یک برنامه نویس نیوزیلندی به نام James Newton King تهیه شدهاست. اولین نگارش آن در سال 2006 ارائه شد؛ مقارن با زمانی که اولین استاندارد JSON نیز ارائه گردید.
این کتابخانه از آن زمان تا کنون، 6 میلیون بار دانلود شدهاست و به علت کیفیت بالای آن، این روزها پایه اصلی بسیاری از کتابخانهها و فریم ورکهای دات نتی میباشد؛ مانند RavenDB تا ASP.NET Web API و SignalR مایکروسافت و همچنین گوگل نیز از آن جهت تدارک کلاینتهای کار با API خود استفاده میکنند.
هرچند دات نت برای نمونه در نگارش سوم آن جهت مصارف WCF کلاسی را به نام DataContractJsonSerializer ارائه کرد، اما کار کردن با آن محدود است به فرمت خاص WCF به همراه عدم انعطاف پذیری و سادگی کار با آن. به علاوه باید درنظر داشت که JSON.NET از دات نت 2 به بعد تا مونو، Win8 و ویندوز فون را نیز پشتیبانی میکند.
برای نصب آن نیز کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
PM> install-package Newtonsoft.Json
معماری JSON.NET
کتابخانهی JSON.NET از سه قسمت عمده تشکیل شدهاست:
الف) JsonSerializer
ب) LINQ to JSON
ج) JSON Schema
الف) JsonSerializer
کار JsonSerializer تبدیل اشیاء دات نتی به JSON و برعکس است. مزیت مهم آن امکانات قابل توجه تنظیم عملکرد و خروجی آن میباشد که این تنظیمات را به شکل ویژگیهای خواص نیز میتوان اعمال نمود. به علاوه امکان سفارشی سازی هر کدام نیز توسط کلاسی به نام JsonConverter، پیش بینی شدهاست.
یک مثال:
var roles = new List<string> { "Admin", "User" }; string json = JsonConvert.SerializeObject(roles, Formatting.Indented);
و یا در مثال ذیل استفاده از یک anonymous object را مشاهده میکنید:
var jsonString = JsonConvert.SerializeObject(new { Id =1, Name = "Test" }, Formatting.Indented);
تنظیمات پیشرفتهتر JSON.NET
مزیت مهم JSON.NET بر سایر کتابخانههای موجود مشابه، قابلیتهای سفارشی سازی قابل توجه آن است. در مثال ذیل نحوهی معرفی JsonSerializerSettings را مشاهده مینمائید:
var jsonData = JsonConvert.SerializeObject(new { Id = 1, Name = "Test", DateTime = DateTime.Now }, new JsonSerializerSettings { Formatting = Formatting.Indented, Converters = { new JavaScriptDateTimeConverter() } });
{ "Id": 1, "Name": "Test", "DateTime": new Date(1409821985245) }
نوشتن خروجی JSON در یک استریم
خروجی متد JsonConvert.SerializeObject یک رشتهاست که در صورت نیاز به سادگی توسط متد File.WriteAllText در یک فایل قابل ذخیره میباشد. اما برای رسیدن به حداکثر کارآیی و سرعت میتوان از استریمها نیز استفاده کرد:
using (var stream = File.CreateText(@"c:\output.json")) { var jsonSerializer = new JsonSerializer { Formatting = Formatting.Indented }; jsonSerializer.Serialize(stream, new { Id = 1, Name = "Test", DateTime = DateTime.Now }); }
تبدیل JSON رشتهای به اشیاء دات نت
اگر رشتهی jsonData ایی را که پیشتر تولید کردیم، بخواهیم تبدیل به نمونهای از شیء User ذیل کنیم:
public class User { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public DateTime DateTime { set; get; } }
var user = JsonConvert.DeserializeObject<User>(jsonData);
البته در اینجا با توجه به استفاده از JavaScriptDateTimeConverter برای تولید jsonData، نیاز است چنین تنظیمی را نیز در حالت DeserializeObject مشخص کنیم:
var user = JsonConvert.DeserializeObject<User>(jsonData, new JsonSerializerSettings { Converters = { new JavaScriptDateTimeConverter() } });
مقدار دهی یک نمونه یا وهلهی از پیش موجود
متد JsonConvert.DeserializeObject یک شیء جدید را ایجاد میکند. اگر قصد دارید صرفا تعدادی از خواص یک وهلهی موجود، توسط JSON.NET مقدار دهی شوند از متد PopulateObject استفاده کنید:
JsonConvert.PopulateObject(jsonData, user);
کاهش حجم JSON تولیدی
زمانیکه از متد JsonConvert.SerializeObject استفاده میکنیم، تمام خواص عمومی تبدیل به معادل JSON آنها خواهند شد؛ حتی خواصی که مقدار ندارند. این خواص در خروجی JSON، با مقدار null مشخص میشوند. برای حذف این خواص از خروجی JSON نهایی تنها کافی است در تنظیمات JsonSerializerSettings، مقدار NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore مشخص گردد.
var jsonData = JsonConvert.SerializeObject(object, new JsonSerializerSettings { NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore, Formatting = Formatting.Indented });
به علاوه حذف Formatting = Formatting.Indented نیز توصیه میگردد. در این حالت فشردهترین خروجی ممکن حاصل خواهد شد.
مدیریت ارث بری توسط JSON.NET
در مثال ذیل کلاس کارمند و کلاس مدیر را که خود نیز در اصل یک کارمند میباشد، ملاحظه میکنید:
public class Employee { public string Name { set; get; } } public class Manager : Employee { public IList<Employee> Reports { set; get; } }
var employee = new Employee { Name = "User1" }; var manager1 = new Manager { Name = "User2" }; var manager2 = new Manager { Name = "User3" }; manager1.Reports = new[] { employee, manager2 }; manager2.Reports = new[] { employee };
var list = JsonConvert.SerializeObject(manager1, Formatting.Indented);
{ "Reports": [ { "Name": "User1" }, { "Reports": [ { "Name": "User1" } ], "Name": "User3" } ], "Name": "User2" }
- در اینجا مشخص نیست که این اشیاء، کارمند هستند یا مدیر. برای مثال مشخص نیست User2 چه نوعی دارد و باید به کدام شیء نگاشت شود.
- مشکل دوم در مورد کاربر User1 است که در دو قسمت تکرار شدهاست. این شیء JSON اگر به نمونهی معادل دات نتی خود نگاشت شود، به دو وهله از User1 خواهیم رسید و نه یک وهلهی اصلی که سبب تولید این خروجی JSON شدهاست.
برای حل این دو مشکل، تغییرات ذیل را میتوان به JSON.NET اعمال کرد:
var list = JsonConvert.SerializeObject(manager1, new JsonSerializerSettings { Formatting = Formatting.Indented, TypeNameHandling = TypeNameHandling.Objects, PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects });
{ "$id": "1", "$type": "JsonNetTests.Manager, JsonNetTests", "Reports": [ { "$id": "2", "$type": "JsonNetTests.Employee, JsonNetTests", "Name": "User1" }, { "$id": "3", "$type": "JsonNetTests.Manager, JsonNetTests", "Reports": [ { "$ref": "2" } ], "Name": "User3" } ], "Name": "User2" }
- با تنظیم PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects شماره Id خودکاری نیز به خروجی JSON اضافه میگردد. اینبار اگر به گزارش دهندهها با دقت نگاه کنیم، مقدار $ref=2 را خواهیم دید. این مورد سبب میشود تا در حین نگاشت نهایی، دو وهله متفاوت از شیء با Id=2 تولید نشود.
باید دقت داشت که در حین استفاده از JsonConvert.DeserializeObject نیز باید JsonSerializerSettings یاد شده، تنظیم شوند.
ویژگیهای قابل تنظیم در JSON.NET
علاوه بر JsonSerializerSettings که از آن صحبت شد، در JSON.NET امکان تنظیم یک سری از ویژگیها به ازای خواص مختلف نیز وجود دارند.
- برای نمونه ویژگی JsonIgnore معروفترین آنها است:
public class User { public int Id { set; get; } [JsonIgnore] public string Name { set; get; } public DateTime DateTime { set; get; } }
- با استفاده از ویژگی JsonProperty اغلب مواردی را که پیشتر بحث کردیم مانند NullValueHandling، TypeNameHandling و غیره، میتوان تنظیم نمود. همچنین گاهی از اوقات کتابخانههای جاوا اسکریپتی سمت کاربر، از اسامی خاصی که از روشهای نامگذاری دات نتی پیروی نمیکنند، در طراحی خود استفاده میکنند. در اینجا میتوان نام خاصیت نهایی را که قرار است رندر شود نیز صریحا مشخص کرد. برای مثال:
[JsonProperty(PropertyName = "m_name", NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore)] public string Name { set; get; }
- استفاده از ویژگی JsonObject به همراه مقدار OptIn آن به این معنا است که از کلیه خواصی که دارای ویژگی JsonProperty نیستند، صرفنظر شود. حالت پیش فرض آن OptOut است؛ یعنی تمام خواص عمومی در خروجی JSON حضور خواهند داشت منهای مواردی که با JsonIgnore مزین شوند.
[JsonObject(MemberSerialization.OptIn)] public class User { public int Id { set; get; } [JsonProperty] public string Name { set; get; } public DateTime DateTime { set; get; } }
- با استفاده از ویژگی JsonConverter میتوان نحوهی رندر شدن مقدار خاصیت را سفارشی سازی کرد. برای مثال:
[JsonConverter(typeof(JavaScriptDateTimeConverter))] public DateTime DateTime { set; get; }
تهیه یک JsonConverter سفارشی
با استفاده از JsonConverterها میتوان کنترل کاملی را بر روی اعمال serialization و deserialization مقادیر خواص اعمال کرد. مثال زیر را در نظر بگیرید:
public class HtmlColor { public int Red { set; get; } public int Green { set; get; } public int Blue { set; get; } } var colorJson = JsonConvert.SerializeObject(new HtmlColor { Red = 255, Green = 0, Blue = 0 }, Formatting.Indented);
public class HtmlColorConverter : JsonConverter { public override bool CanConvert(Type objectType) { return objectType == typeof(HtmlColor); } public override object ReadJson(JsonReader reader, Type objectType, object existingValue, JsonSerializer serializer) { throw new NotSupportedException(); } public override void WriteJson(JsonWriter writer, object value, JsonSerializer serializer) { var color = value as HtmlColor; if (color == null) return; writer.WriteValue("#" + color.Red.ToString("X2") + color.Green.ToString("X2") + color.Blue.ToString("X2")); } }
از آنجائیکه این تبدیلگر صرفا قرار است برای حالت serialization استفاده شود، قسمت ReadJson آن پیاده سازی نشدهاست.
در آخر برای استفاده از آن خواهیم داشت:
var colorJson = JsonConvert.SerializeObject(new HtmlColor { Red = 255, Green = 0, Blue = 0 }, new JsonSerializerSettings { Formatting = Formatting.Indented, Converters = { new HtmlColorConverter() } });
مطالب دورهها
محدود کردن بارگذاری اشیاء مرتبط یک ViewModel در حین کار با Entity Framework و AutoMapper
فرض کنید مدل کاربران سایت، دارای دو خاصیت راهبری (navigation properties) آدرسهای مختلف یک کاربر و ایمیلهای متفاوت او است:
همچنین ViewModel ایی را هم که تعریف کردهایم، شامل همان خواص راهبری مدل میشود:
در این حالت کوئری ذیل:
سبب خواهد شد تا تمام خواص راهبری ذکر شدهی در ViewModel، در طی یک کوئری از بانک اطلاعاتی دریافت شده و مقدار دهی شوند. اما ... شاید در حین استفادهی از آن، صرفا به لیست ایمیلهای شخص نیاز داشته باشیم و نیازی نباشد تا حتما آدرسهای او نیز واکشی شوند. برای حل این بارگذاری اضافی، میتوان از تنظیم ExplicitExpansion استفاده کرد:
ExplicitExpansion به این معنا است که تا در کوئری مدنظر صریحا قید نشود که قرار است کدام خاصیت راهبری بسط یابد، اطلاعات آن از بانک اطلاعاتی دریافت نخواهد شد.
پس از تنظیم فوق، اگر کوئری ذکر شده را اجرا کنید، مشاهده خواهید کرد که دو خاصیت آدرسها و ایمیلهای شخص، نال هستند.
برای ذکر صریح خواص راهبری مورد نیاز، اینبار میتوان از پارامترهای متد Project To مانند مثال ذیل استفاده کرد:
این کوئری سبب خواهد شد تا صرفا خاصیت Emails از بانک اطلاعاتی واکشی شود و آدرسها خیر. به این ترتیب میتوان بر روی نحوهی بارگذاری خواص راهبری کنترل کاملی داشت.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
public class SiteUser { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public virtual ICollection<Address> Addresses { get; set; } public virtual ICollection<Email> Emails { get; set; } } public class Email { public int Id { get; set; } public string Text { get; set; } [ForeignKey("SiteUserId")] public virtual SiteUser SiteUser { get; set; } public int SiteUserId { get; set; } } public class Address { public int Id { get; set; } public string Text { get; set; } [ForeignKey("SiteUserId")] public virtual SiteUser SiteUser { get; set; } public int SiteUserId { get; set; } }
public class UserViewModel { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public ICollection<Address> Addresses { get; set; } public ICollection<Email> Emails { get; set; } }
var user1 = context.Users.Project().To<UserViewModel>().FirstOrDefault();
public class TestProfile : Profile { protected override void Configure() { this.CreateMap<SiteUser, UserViewModel>() .ForMember(dest => dest.Addresses, opt => opt.ExplicitExpansion()) .ForMember(dest => dest.Emails, opt => opt.ExplicitExpansion()); } public override string ProfileName { get { return this.GetType().Name; } } }
پس از تنظیم فوق، اگر کوئری ذکر شده را اجرا کنید، مشاهده خواهید کرد که دو خاصیت آدرسها و ایمیلهای شخص، نال هستند.
برای ذکر صریح خواص راهبری مورد نیاز، اینبار میتوان از پارامترهای متد Project To مانند مثال ذیل استفاده کرد:
using (var context = new MyContext()) { var user1 = context.Users .Project() .To<UserViewModel>(parameters: new { }, membersToExpand: viewModel => viewModel.Emails) .FirstOrDefault(); if (user1 != null) { foreach (var email in user1.Emails) { Console.WriteLine(email.Text); } } }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
امروز میخوام نحوه کار با FTP بصورت ساده برای کاربران و برنامه نویسان مبتدی رو آموزش بدم.
برای استفاده از FTP نیاز به یک اکانت FTP در سایت مورد نظر بهمراه دسترسی به پوشه ای مشخص میباشد.
برای مثال ما یک اکانت FTP در سایت dotnettip.info داریم که به پوشه upload دسترسی داره.
ابتدا در فایل Web.config و در بین تگ های appSettings مقادیر زیر را برای دسترسی به اکانت و نام کاربری و رمز عبور ذخیره میکنیم.
*نکته : برای امنیت بیشتر و دسترسی به اطلاعات اکانت میشود از روشهای دیگری نیز استفاده کرد.
در ادامه یک کلاس در App_code پروژه خود با نام FTPHelper ایجاد میکنیم و کد زیر را در آن قرار میدهیم:
تکه کد بالا برای ست کردن مقادیر نام کاربری و رمز عبور و آدرس FTP در کلاس مذکور که بصورت پیشفرض از web.config پر میشود ایجاد و بکار خواهد رفت.
سپس فضای نامهای زیر را در کلاس خود قرار میدهیم.
حالا برای بارگذاری فایل میتوانیم از یک تابع بصورت shared استفاده کنیم که بتوان با دادن آدرس فایل بصورت فیزیکی به تابع و مشخص کردن پوشه مورد نظر آنرا در هاست مقصد (FTP) بارگذاری کرد.توجه داشته باشیذ که تابع فوق نیازی به قرار گرفتن در کلاس بالا (FtpHelper) ندارد.یعنی میتوان آنرا در هرجای برنامه پیاده سازی نمود.
تکه کد بالا فایل مورد نظر را در صورت وجود به صورت تکههای 100 کیلوبایتی بر روی ftp بارگذاری میکند، که میتوانید مقدار آنرا نیز تغییر دهید.
اینکار باعث افزایش سرعت بارگذاری در فایلهای با حجم بالا برای بارگذاری میشود.
در بخشهای بعدی نحوه ایجاد پوشه ، حذف فایل ، حذف پوشه و دانلود فایل از روی FTP را بررسی خواهیم کرد.
برای استفاده از FTP نیاز به یک اکانت FTP در سایت مورد نظر بهمراه دسترسی به پوشه ای مشخص میباشد.
برای مثال ما یک اکانت FTP در سایت dotnettip.info داریم که به پوشه upload دسترسی داره.
ابتدا در فایل Web.config و در بین تگ های appSettings مقادیر زیر را برای دسترسی به اکانت و نام کاربری و رمز عبور ذخیره میکنیم.
<add key="FtpAddress" value="ftp://ftp.dotnetips.info" /> <add key="FtpUser" value="uploadcenter" /> <add key="FtpPass" value="123123" /> <add key="FolderPath" value="~/Upload/" />
در ادامه یک کلاس در App_code پروژه خود با نام FTPHelper ایجاد میکنیم و کد زیر را در آن قرار میدهیم:
تکه کد بالا برای ست کردن مقادیر نام کاربری و رمز عبور و آدرس FTP در کلاس مذکور که بصورت پیشفرض از web.config پر میشود ایجاد و بکار خواهد رفت.
using System.Net; using System.IO; using System.Configuration; public class FtpHelper { public FtpHelper() { //Default Value Set From Application _hostname = ConfigurationManager.AppSettings.GetValues("FtpAddress")[0]; _username = ConfigurationManager.AppSettings.GetValues("FtpUser")[0]; _password = ConfigurationManager.AppSettings.GetValues("FtpPass")[0]; } #region "Properties" private string _hostname; /// <summary> /// Hostname /// </summary> /// <value></value> /// <remarks>Hostname can be in either the full URL format /// ftp://ftp.myhost.com or just ftp.myhost.com /// </remarks> public string Hostname { get { if (_hostname.StartsWith("ftp://")) { return _hostname; } else { return "ftp://" + _hostname; } } set { _hostname = value; } } private string _username; /// <summary> /// Username property /// </summary> /// <value></value> /// <remarks>Can be left blank, in which case 'anonymous' is returned</remarks> public string Username { get { return (_username == "" ? "anonymous" : _username); } set { _username = value; } } private string _password; public string Password { get { return _password; } set { _password = value; } } #endregion }
سپس فضای نامهای زیر را در کلاس خود قرار میدهیم.
using System.Net; using System.IO;
public static bool Upload(string fileUrl) { if (File.Exists(fileUrl)) { FtpHelper ftpClient = new FtpHelper(); string ftpUrl = ftpClient.Hostname + System.IO.Path.GetFileName(fileUrl); FtpWebRequest ftp = (FtpWebRequest)FtpWebRequest.Create(ftpUrl); ftp.Credentials = new NetworkCredential(ftpClient.Username, ftpClient.Password); ftp.KeepAlive = true; ftp.UseBinary = true; ftp.Timeout = 3600000; ftp.KeepAlive = true; ftp.Method = WebRequestMethods.Ftp.UploadFile; const int bufferLength = 102400; byte[] buffer = new byte[bufferLength]; int readBytes = 0; //open file for reading using (FileStream fs = File.OpenRead(fileUrl)) { try { //open request to send using (Stream rs = ftp.GetRequestStream()) { do { readBytes = fs.Read(buffer, 0, bufferLength); fs.Write(buffer, 0, readBytes); } while (!(readBytes < bufferLength)); rs.Close(); } } catch (Exception) { //Optional Alert for Exeption To Application Layer //throw (new ApplicationException("بارگذاری فایل با خطا رو به رو شد")); } finally { //ensure file closed //fs.Close(); } } ftp = null; return true; } return false; }
تکه کد بالا فایل مورد نظر را در صورت وجود به صورت تکههای 100 کیلوبایتی بر روی ftp بارگذاری میکند، که میتوانید مقدار آنرا نیز تغییر دهید.
اینکار باعث افزایش سرعت بارگذاری در فایلهای با حجم بالا برای بارگذاری میشود.
در بخشهای بعدی نحوه ایجاد پوشه ، حذف فایل ، حذف پوشه و دانلود فایل از روی FTP را بررسی خواهیم کرد.
بازخوردهای پروژهها
کاهش رفت و برگشت به دیتابیس در حین ذخیره سازی اطلاعات
در حین لاگین شما SetAuthCookie رو به userName تنظیم کردید. بعد نتیجهاش این شده، هرجایی که نیاز به یافتن Id کاربر بوده، مجبور هستیم یکبار کوئری بگیریم و این مورد زیاد در برنامه وجود داره. بهتره در زمان فراخوانی SetAuthCookie، مقدار userId رو که داریم به عنوان پارامتر بهش پاس بدیم. به این ترتیب در خیلی از جاها جلو خواهیم افتاد.
مثلا الان اکثر کلاسهای موجودیتها چنین تعریفی رو دارند:
میشه کمی این تعریف رو اصلاح کرد و بجایش نوشت:
حالا موقع ست کردن اطلاعات این کلاس، دیگر نیازی نیست تا یکبار id کاربر از دیتابیس Find شود (چون در User.Identity.Name موجود هست؛ مهم نیست که Name اینجا داره، مهم کاربرد آن است در برنامه). فقط کافی هست این مقدار به UserId نسبت داده شود.
تقریبا اکثر کلاسهای دومین شما نکته کار با کلیدهای خارجی رو جهت کاهش رفت و برگشت به دیتابیس ندارند.
مثلا الان اکثر کلاسهای موجودیتها چنین تعریفی رو دارند:
public class SomeName { public virtual User User { get; set; } }
[ForeignKey("UserId")] public virtual User User { set; get; } public int? UserId { set; get; }
تقریبا اکثر کلاسهای دومین شما نکته کار با کلیدهای خارجی رو جهت کاهش رفت و برگشت به دیتابیس ندارند.
اشتراکها
جایگزینی مناسب برای ASP.Net Identity
MembershipReboot is a user identity management and authentication library. It has nothing to do with the ASP.NET Membership Provider, but was inspired by it due to frustrations with the built-in ASP.NET Membership system. The goals are to improve upon and provide missing features from ASP.NET Membership. It is designed to encapsulate the important security logic while leaving most of the other aspects of account management either configurable or extensible for application developers to customize as needed.
نظرات مطالب
خلاص شدن از شر deep null check
متاسفانه روش فوق کد نویسی را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار میدهد، مگر این که روش استفاده از متد الحاقی شما را به خوبی متوجه نشده باشم
در حالی که با متد الحاقی زیر داریم
و سادگی در استفاده
شاید بگویید استفاده از Try-Catch سیستم را کند میکند، البته نه در آن حدی که فکر میکنید، و اگر قسمتی از کد شما به تعداد زیادی در بازهی زمانی کوتاه فراخوانی میشود، میتوانید آنرا به صورت کاملا عادی بنویسید، چون واقعا تعداد این شرایط زیاد نیست و این مورد سناریوی فراگیری نیست، در عوض خوانایی کد بسیار بسیار بالاتر از حالات عادی است.
به مثال زیر دقت کنید:
public class Customer { public CustomerInfo Info { get; set; } public Int32 GetNameLength() { return this.IfNotDefault(city => city.Info) .IfNotDefault(info => info.CityInfo) .IfNotDefault(cityInfo => cityInfo.Name) .IfNotDefault(name => name.Length); } } public class CustomerInfo { public CustomerCityInfo CityInfo { get; set; } } public class CustomerCityInfo { public String Name { get; set; } }
و برای استفاده داریم:
Customer customer = new Customer(); String cityName = customer .IfNotDefault(cust => cust.Info) .IfNotDefault(info => info.CityInfo) .IfNotDefault(city => city.Name); Int32 length = customer.GetNameLength();
public static TValue GetValue<TObj, TValue>(this TObj obj, Func<TObj, TValue> member, TValue defaultValueOnNull = default(TValue)) { if (member == null) throw new ArgumentNullException("member"); if (obj == null) throw new ArgumentNullException("obj"); try { return member(obj); } catch (NullReferenceException) { return defaultValueOnNull; } }
تعریف سادهتر کلاس
public class Customer { public CustomerInfo Info { get; set; } public Int32 GetNameLength() { return this.Info.CityInfo.Name.Length; } } public class CustomerInfo { public CustomerCityInfo CityInfo { get; set; } } public class CustomerCityInfo { public String Name { get; set; } }
Customer customer = new Customer(); String cityName = customer.GetValue(cust => cust.Info.CityInfo.Name, "Not Selected"); Int32 i = customer.GetValue(cust => cust.GetNameLength());
در ضمن دقت کنید که تا زمانی که خطای NullReference رخ ندهد، سرعت سیستم در حد همان حداقل نیز کاهش نمییابد، بدین جهت که بسیاری از افراد فکر میکنند Try-Catch نوشتن به خودی خود برنامه را کند میکند، ولی این رخ دادن خطا و جمع آوری StackTrace و ... است که برنامه را کند میکند، که شاید در خیلی از موارد اصلا رخ ندهد.
البته کدهای نوشته صرفا نمونه کد است، به هیچ وجه اصول طراحی در آن رعایت نشده است، بلکه سعی کرده ام مثال واضحتری بزنم
موفق و پایدار باشید
نظرات مطالب
ویژگی های پیشرفته ی AutoMapper - قسمت دوم
ممنون از راهنماییتون .
تو شرایط فوق که نحوه ارتباط کلاسها به صورت عکس حالت قبله، اگر به صورت بالا نگاشت صورت بگیره، قبل از نگاشت پراپرتیها نال نیستند ولی بعد از نگاشت باز هم پارامترهای مربوط به کلاس کالا که در Modelview قرار دارند Null میشوند.
یک سوال دیگه هم برام پیش اومد: اگه نحوه ارتباط کلاسها به صورت زیر باشه:
public class Kala { [Key] public int Kala_id { get; set; } [DisplayName("نام کالا")] public string Name { get; set; } [DisplayName("قیمت خرید")] public double Fee_Kharid { get; set; } public virtual Brand Brand { get; set; } public ICollection<Anbar_Kala> Anbar_Kalas { get; set; } } public class Anbar_Kala { [ForeignKey("Anbar_Id")] public virtual Anbar Anbar { get; set; } public int Anbar_Id { get; set; } [ForeignKey("Kala_Id")] public virtual Kala Kala{ get; set; } public int Kala_Id { get; set; } [DisplayName("تعداد")] public int Tedad { get; set; } //تعداد کالاها در هر انبار } public class KalaViewModel { public int Kala_Id { get; set; } public string Name { get; set; } public double Fee_Kharid { get; set; } public string Brand_Name { get; set; } public int Tedad { get; set; } } //controller var kala = _Kala_Service.GetAllKalas(); var tedad= _Anbar_Kala_Service.GetAllAnbar_Kalas(); var kalaviewmodel = EntityMapper.Map<List<KalaViewModel>>(kala, tedad); protected override void Configure() { Mapper.CreateMap<Kala, KalaViewModel>() .ForMember(des => des.Brand_Name, op => op.MapFrom(src => src.Brand.Brand_Name)); Mapper.CreateMap<Anbar_Kala, KalaViewModel>(); // این نگاشت باید به چه صورتی باشد؟ .ForMember(des =>des.Kala_Id, op=>op.Ignore(); }
بازخوردهای دوره
مدیریت تغییرات گریدی از اطلاعات به کمک استفاده از الگوی واحد کار مشترک بین ViewModel و لایه سرویس
کد SelectedItem را در صورت نیاز میتوانید به صورت زیر عمل کنید خاصیت زیر را به کلاس ViewModel اضافه کنید
و در سمت View
و در نهایت برای تابع Delete
public User SelectedUser { get; set; }
SelectedItem="{Binding SelectedUser}"
UsersList.Remove(SelectedUser);