مطالب
Identity و مباحث مربوطه (قسمت دوم) نحوه بدست آوردن مقادیر Identity

همانگونه که می‌دانید مقدار Identity پس از درج به آن تخصیص می‌یابد چنانچه بخواهید به این مقدار دسترسی پیدا کنید چندین روش به ازای اینکار وجود دارد که ما در این مقاله سه روش معمول را بررسی خواهیم نمود.

1-  استفاده از متغییر سیستمی Identity@@

2- استفاده از تابع () Scope_Identity

3-  استفاده از تابع Ident_Current

هر سه این توابع مقدار Identity ایجاد شده برای جداول را نمایش می‌دهند. اما تفاوت هایی باهم دارند که در ادامه مقاله  این تفاوت‌ها بررسی شده است.

1- متغییر سیستمی Identity@@ : این متغییر سیستمی حاوی آخرین Identity ایجاد شده به ازای Session جاری شما است. لازم به ذکر است اگر به واسته Insert شما، Identity دیگری در یک حوزه دیگر (مانند یک Trigger) ایجاد شود مقدار موجود در این متغییر حاوی آخرین Identity ایجاد شده است. (یعنی Identity ایجاد شده توسط آن تریگر و نه خود جدول). لازم به ذکر است این موضوع به طور کامل در ادامه مقاله شرح داده شده است.

2- استفاده از تابع()Scope_Identity : با استفاده از این تابع می‌توانیم آخرین Identify ایجا دشده به ازای Session جاری را بدست آوریم. لازم به ذکر است مقادیر Identity ایجاد شده توسط سایر حوزه‌ها تاثیر در مقدار بازگشتی توسط این تابع ندارد. در ادامه مقاله این موضوع به طور کامل بررسی شده است.

3- استفاده از تابع ident_Current : این تابع آخرین مقدار Identity موجود در یک جدول را نمایش می‌دهد. ذکر این نکته ضروری است که Identity ایجاد شده توسط سایر Sessionها هم روی خروجی این تابع تاثیرگذار است. چون این تابع آخرین Identity موجود در جدول را به شما نمایش می‌دهد و نه Identity ایجاد شده به ازای یکSession  را.

برای بدست آوردن یک Identity کافی است که پس از درج رکورد در جدول مورد نظر متغییر سیستمی @@Identity و یا توابع Scope_Identity و یا Ident_Current را همانند مثال زیر Select کنید.  

USE TEMPDB
GO
IF OBJECT_ID(N'Employees', N'U') IS NOT NULL 
    DROP TABLE Employees1;
GO
CREATE TABLE Employees
(
ID int IDENTITY,
FirstName NVARCHAR(50),
LastName NVARCHAR(50)
)
GO
INSERT INTO Employees (FirstName,LastName) VALUES (N'مسعود',N'طاهری')
GO
SELECT @@IDENTITY AS [@@IDENTITY]
SELECT SCOPE_IDENTITY() AS [SCOPE_IDENTITY()]
SELECT IDENT_CURRENT('Employees1') AS [IDENT_CURRENT('Employees1')]
GO

خروجی دستورات بالا پس از درج رکورد مورد نظر به صورت زیر است. 

اما ممکن است از خودتان این سوال را بپرسید که آیا این توابع در سطح شبکه آخرین مقدار Identity درج شده توسط سایر Sessionها را نمایش می‌دهند و یا Session جاری را؟ (منظور Sessionی که درخواست مقدار موجود  در identity را نموده است).

برای دریافت پاسخ این سوال مطابق مراحل اسکریپ‌های زیر را اجرا نمایید.

1-ایجاد جدول Employees1

 USE TEMPDB GO
IF OBJECT_ID(N'Employees1', N'U') IS NOT NULL 
    DROP TABLE Employees1;
GO
CREATE TABLE Employees1
(
ID int IDENTITY(1,1),
FirstName NVARCHAR(50),
LastName NVARCHAR(50)
)
GO

همانطور که مشاهده می‌کنید مقدار شروع برای Identity برابر 1 و گام افزایش هم برابر 1 در نظر گرفته شده است(Identity(1,1)) .
2-در Sessionی جدید دستورات زیر را اجرا نمایید. (درج رکورد جدید در جدول Employees1 و واکشی مقدار Identity)
 USE tempdb
GO
INSERT INTO Employees1(FirstName,LastName) VALUES (N'فرید',N'طاهری')
GO
SELECT @@IDENTITY AS [@@IDENTITY]
SELECT SCOPE_IDENTITY() AS [SCOPE_IDENTITY()]
SELECT IDENT_CURRENT('Employees1') AS [IDENT_CURRENT('Employees1')]
GO

همانگونه که ملاحضه می‌کنید @@Identity، Scope_Identity() و Ident_Current هر سه مقدار Identity (عدد 1) ایجاد شده بوسیله دستور Insert را به شما نمایش می‌دهند.

1-   و در انتها در یک Session دیگر دستورات زیر را اجرا نمایید.(واکشی مقدار Identity

USE tempdb
GO
SELECT @@IDENTITY AS [@@IDENTITY]
SELECT SCOPE_IDENTITY() AS [SCOPE_IDENTITY()]
SELECT IDENT_CURRENT('Employees1') AS [IDENT_CURRENT('Employees1')]
GO

همانطور که مشاهده می‌کنید در این Seesion ما از SQL خواسته‌ایم آخرین مقدار Identity را به ما نشان داده شود. باید به این نکته توجه کنید با توجه به اینکه در این Session عملیات درجی هنوز انجام نگرفته است که ما Identity ایجاد شده را مشاهده نماییم. بنابراین صرفاً تابع Iden_Current مقدار Identity موجود در جدول را به ما نمایش می‌دهد.

پس می‌توان به این نکته رسید که 

@@Idnetity و Scope_Identity :  Identity ایجاد به ازای Session جاری را نمایش داده و به مقادیر تولید شده توسط سایر Sessionهای دیگر دسترسی ندارد.

Ident_Current : آخرین Identity موجود در جدول را به شما نمایش می‌دهد. بنابراین باید این نکته را در نظر داشته باشید که Identityها ایجاد شده توسط سایر Sessionها روی مقدار بازگشتی این تابع تاثیرگدار است. 

اما یکی دیگر از مباحث مهم درباره Identity تاثیر Scope بر مقدار Identity است (یعنی چه!) . برای اینکه با مفهوم این موضوع آشنا شوید اسکریپت‌های مربوط به مثال زیر را بدقت اجرا کنید.

1-   ایجاد جدول Employees1 

USE TEMPDB
GO
IF OBJECT_ID(N'Employees1', N'U') IS NOT NULL 
    DROP TABLE Employees1;
GO
CREATE TABLE Employees1
(
ID int IDENTITY(1,1),
FirstName NVARCHAR(50),
LastName NVARCHAR(50)
)
GO

همانطور که مشاهده می‌کنید مقدار شروع برای Identity برابر 1 و گام افزایش هم برابر 1 در نظر گرفته شده است(Identity(1,1)) .

2-   ایجاد جدول Employees2 

USE TEMPDB
GO
IF OBJECT_ID(N'Employees2', N'U') IS NOT NULL 
    DROP TABLE Employees2;
GO
CREATE TABLE Employees2
(
ID int IDENTITY(100,1),
FirstName NVARCHAR(50),
LastName NVARCHAR(50)
)
GO


همانطور که مشاهده می‌کنید مقدار شروع برای Identity برابر 100 و گام افزایش هم برابر 1 در نظر گرفته شده است(Identity(100,1)).

3- ایجاد یک Trigger به ازای جدول Employees1 

USE tempdb
GO
CREATE TRIGGER Employees1_Insert ON Employees1 FOR INSERT 
AS
BEGIN
   INSERT Employees2(FirstName,LastName)
SELECT FirstName,LastName FROM INSERTED 
END;
GO

Trigger ایجاد شده به ازای جدول Employees1 به ازای عملیات Insert اجرا می‌شود. همچنین مقادیر درج شده در جدول Employees1 بوسیله جدول Inserted در دسترس است. لازم به ذکر است جدول Inserted یک جدول موقت بوده که توسط Trigger ایجاد شده و داخل خود آن معتبر است.

هدف ما از ایجاد این Trigger تهیه یک کپی از رکوردهایی که در جدول Employees1 درج می‌شوند است. این کپی قرار است با استفاده از دستور Insert…Select در جدول Employees2 ایجاد گردد. 


4-   درج یک رکورد در جدول Employees1 و واکشی مقدار Identity 

USE tempdb
GO
INSERT INTO Employees1(FirstName,LastName) VALUES (N'مسعود',N'طاهری')
GO
SELECT @@IDENTITY AS [@@IDENTITY]
SELECT SCOPE_IDENTITY() AS [SCOPE_IDENTITY()]
SELECT IDENT_CURRENT('Employees1') AS [IDENT_CURRENT('Employees1')]
SELECT IDENT_CURRENT('Employees2') AS [IDENT_CURRENT('Employees2')]
GO

مقادیر استخراج شده به ازای Identity به شرح زیر است

1-   @@Identity : پس از درج رکورد در جدول Employees1 متغییر سیستمی @@Identity مقدار 100 را نمایش داده است دلیل این موضوع بر می‌گردد به Trigger موجود در جدول Employees1.  

با توجه به اینکه جدول Employees1 دارای یک فیلد Identity بوده است هنگام درج رکورد در جدول مقدار @@Identity=1 است اما چون این جدول دارای Triggerی است که این Trigger خود با جدولی دیگری درگیر است که دارای Identity است مقدار متغییر @@identity=100 خواهد شد.

2- Scope_Identity() : مقدار نمایش داده شده توسط تابع Scope_Identity() برابر با مقدار Identity تخصیص (عدد 1) داده شده به ازای رکورد شما می‌باشد که این موضوع در اغلب موارد مد نظر برنامه‌نویسان می‌باشد.

3- Ident_Current(‘Employees1’) : مقدار نمایش شده توسط تابع Ident_Current آخرین مقدار Identity (عدد 1) موجود در جدول Employees1 است.

4- Ident_Current(‘Employees2’) : مقدار نمایش شده توسط تابع Ident_Current آخرین مقدار Identity (عدد 100) موجود در جدول Employees2 است.


چند نکته مهم

1-  مقدار بازگردانده شده توسط تابع Ident_Current آخرین مقدار Identity موجود در جدول مورد نظر شما بوده است و عملیات درج سایر کاربران در این مقدار تاثیر گذار است.

2-   برای بدست آوردن مقدار Identity درست بهتر است از تابع Scope_Identity() استفاده نماییم. معمولاً در بیشتر مواقع مقدار بازگردانده شده توسط این تابع مد نظر برنامه نویسان است.

3-   EntityFramework و Nhibernate هم برای بدست آوردن Identity از تابع Scope_Identity استفاده می‌کند.  

نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 33 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 3- بهبود تجربه‌ی کاربری عدم دسترسی‌ها
یا اگر نمونه‌ی AuthorizationHandler سفارشی آن‌را نیاز داشتید، به صورت زیر است:
- ابتدا یک IAuthorizationRequirement و AuthorizationHandler سفارشی را ایجاد می‌کنیم که در هندلر آن دسترسی کاملی به اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم وجود دارد:
public class UserCanSeeProjectRequirement : IAuthorizationRequirement
{
    public UserCanSeeProjectRequirement() { }

}


public class UserCanSeeProjectHandler : AuthorizationHandler<UserCanSeeProjectRequirement>
{
    protected override Task HandleRequirementAsync(AuthorizationHandlerContext context, 
                                                   UserCanSeeProjectRequirement requirement)
    {
        //claim-based validation
        if (context.User.HasClaim("permission.cansee", "CanSee"))
                context.Succeed(requirement);

        //role-based validation
        if (context.User.IsInRole("admin") || context.User.IsInRole("user"))
                context.Succeed(requirement);

        return Task.CompletedTask;
    }
}
سپس نیاز است این اطلاعات را به برنامه‌ی کلاینت معرفی کرد:
namespace BlazorWasm.Client
{
    public class Program
    {
        public static async Task Main(string[] args)
        {
            // ...

            services.AddScoped<IAuthorizationHandler, UserCanSeeProjectHandler>();
            services.AddAuthorizationCore(options => {
                options.AddPolicy("UserCanSeeProjectPolicy", policy => policy.Requirements.Add(new UserCanSeeProjectRequirement()));
            });

            // ...
        }
    }
}
و در نهایت می‌توان Policy جدید فوق را که با نام UserCanSeeProjectPolicy معرفی شده، یا به صورت زیر در ابتدای یک صفحه:
@attribute [Authorize(Policy = "UserCanSeeProjectPolicy")]
و یا در قسمتی از آن صفحه استفاده کرد:
<AuthorizeView Policy="UserCanSeeProjectPolicy">
    <NotAuthorized>
       <h2 class="mt-5">You are not authorized to view this page</h2>
    </NotAuthorized>
    <Authorized>
      <div class="container my-profile">
        --- Place here all the content you want your user to view ----
      </div>
    </Authorized>
</AuthorizeView>
مطالب
آشنایی با الگوی M-V-VM‌- قسمت اول

در مورد الگوی MVVM پیشتر دو مطلب در این سایت منتشر شده‌اند : + و +
مشکل عمده‌ای هم که در مورد این الگو وجود دارد کمبود منابع آموزشی آن به زبان ساده است. هر چند این الگو از طرف خود مایکروسافت ارائه شده اما همانند ASP.Net MVC به آن پر و بال ندادند و شاهد چند ده کتاب منتشر شده در مورد آن نیستیم.
به همین جهت خلاصه‌ای چند قسمتی را در این مورد تهیه کرده‌ام که در طی روزهای آتی ارائه خواهند شد.

فهرست قسمت اول:
  • M-V-VM چیست؟
  • آشنایی با اجزای مختلف الگوی M-V-VM
  • مزایای استفاده از الگوی M-V-VM
  • اصول کاری و بایدها و نبایدهای الگوی M-V-VM
  • بایدها و نبایدهای یک View
  • بایدها و نبایدهای ViewModel
  • بایدها و نبایدهای Model
  • مروری بر معایب الگوی M-V-VM



لینک کمکی دریافت این سری 
نظرات مطالب
راه اندازی StimulSoft Report در ASP.NET MVC
زمانیکه خروجی pdf رو ذخیره میکنم و بصورت مجزا باز میکنم، بعضی از کاراکتر‌ها به شکل مربع نمایش داده می‌شود. اما خارج از فرمت pdf همه چی به درستی مشاهده می‌شود. از این دستور استفاده کردم ولی فرقی نکرد:
Stimulsoft.Base.StiFontCollection.AddFontFile
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
پکیج های ناهماهنگ بعد از restore
سلام؛
الان روی VS2017 تست کردم و مشکلی مشاهده نشد. قبلا هم روی VS2015 تست کرده بودم و مشکلی نداشت. یک بار دیگه پروژه را دانلود کنید و پس از باز کردن با ویژوال استادیو ctrl+shift+b را بزنید. به صورت اتوماتیک پکیج‌ها ریستور می‌شوند. احتیاج به زدن دستور خاصی نیست.
مطالب
React 16x - قسمت 18 - کار با فرم‌ها - بخش 1 - دریافت ورودی‌ها از کاربر
تقریبا تمام برنامه‌ها نیاز دارند فرم‌های مخصوصی را داشته باشند. به همین جهت در این قسمت، برنامه‌ی نمایش لیست فیلم‌ها را که تا این مرحله تکمیل کردیم، با افزودن تعدادی فرم بهبود می‌بخشیم؛ مانند فرم لاگین، فرم ثبت نام، فرمی برای ثبت و ویرایش فیلم‌ها و یک فرم جستجوی سریع در لیست فیلم‌های موجود.


ایجاد فرم لاگین

فرم لاگینی را که به برنامه‌ی نمایش لیست فیلم‌های تکمیل شده‌ی تا قسمت 17، اضافه خواهیم کرد، یک فرم بوت استرپی است و می‌توانید جزئیات بیشتر مزین سازی المان‌های این نوع فرم‌ها را با کلاس‌های بوت استرپ، در مطلب «کار با شیوه‌نامه‌های فرم‌ها در بوت استرپ 4» مطالعه کنید.
در ابتدا فایل جدید src\components\loginForm.jsx را ایجاد کرده و سپس توسط میان‌برهای imrc و cc در VSCode، ساختار ابتدایی کامپوننت جدید LoginForm را ایجاد می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";


class LoginForm extends Component {
  render() {
    return <h1>Login</h1>;
  }
}

export default LoginForm;
در ادامه یک Route جدید را در فایل app.js برای این فرم، با مسیر login/ و کامپوننت LoginForm، در ابتدای Switch موجود، تعریف می‌کنیم:
import LoginForm from "./components/loginForm";
//...

function App() {
  return (
    <React.Fragment>
      <NavBar />
      <main className="container">
        <Switch>
          <Route path="/login" component={LoginForm} />
          <Route path="/movies/:id" component={MovieForm} />
          // ...
        </Switch>
      </main>
    </React.Fragment>
  );
}
پس از تعریف این مسیریابی، نیاز است لینک آن‌را نیز به منوی راهبری سایت اضافه کنیم. به همین جهت در فایل navBar.jsx که آن‌را در قسمت قبل تکمیل کردیم، در انتهای لیست موجود و پس از Rentals، لینک لاگین را نیز قرار می‌دهیم:
<NavLink className="nav-item nav-link" to="/login">
   Login
</NavLink>
که در نهایت حاصل این تغییرات، به صورت زیر در مرورگر ظاهر می‌شود:


اکنون نوبت به افزودن فرم بوت استرپی لاگین به فایل loginForm.jsx رسیده‌است:
import React, { Component } from "react";


class LoginForm extends Component {
  render() {
    return (
      <form>
        <div className="form-group">
          <label htmlFor="username">Username</label>
          <input id="username" type="text" className="form-control" />
        </div>
        <div className="form-group">
          <label htmlFor="password">Password</label>
          <input id="password" type="password" className="form-control" />
        </div>
        <button className="btn btn-primary">Login</button>
      </form>
    );
  }
}

export default LoginForm;
توضیحات:
- ابتدا المان form به صفحه اضافه می‌شود.
- سپس هر ورودی، داخل یک div با کلاس form-group، محصور می‌شود. کار آن تبدیل یک برچسب و فیلد ورودی، به یک گروه از ورودی‌های بوت استرپ است.
- در اینجا هر برچسب دارای یک ویژگی for است. اما چون قرار است عبارات jsx، به معادل‌های جاوا اسکریپتی ترجمه شوند، نمی‌توان از واژه‌ی کلیدی for در اینجا استفاده کرد. به همین جهت از معادل react ای آن که htmlFor است، در کدهای فوق استفاده کرده‌ایم؛ شبیه به نکته‌ای که در مورد تبدیل ویژگی class به className وجود دارد. مقدار هر ویژگی htmlFor نیز به id فیلد ورودی متناظر با آن تنظیم می‌شود. به این ترتیب اگر کاربر بر روی این برچسب کلیک کرده و آن‌را انتخاب کند، فیلد متناظر با آن، دارای focus می‌شود.
- فیلدهای ورودی نیز دارای کلاس form-control هستند.

با این خروجی نهایی در مرورگر:



مدیریت ارسال فرم‌ها

به صورت پیش فرض و استاندارد، دکمه‌ی افزوده شده‌ی به المان form، سبب ارسال اطلاعات آن به سرور و سپس بارگذاری کامل صفحه می‌شود. این رفتاری نیست که در یک برنامه‌ی SPA مدنظر باشد. برای مدیریت این حالت، می‌توان از رخ‌داد onSubmit هر المان فرم، استفاده کرد:
class LoginForm extends Component {
  handleSubmit = e => {
    console.log("handleSubmit", e);
    e.preventDefault();

    // call the server
  };

  render() {
    return (
      <form onSubmit={this.handleSubmit}>
      //...
در اینجا یک متد رویدادگردان را برای رخ‌داد onSubmit تعریف کرده‌ایم که توسط آن رخ‌داد جاری، دریافت و متد preventDefault آن فراخوانی می‌شود تا دیگر پس از کلیک بر روی دکمه‌ی submit، حالت پیش‌فرض و استاندارد full page reload و post back به سمت سرور، رخ ندهد.


دسترسی مستقیم به المان‌های فرم‌ها

پس از فراخوانی متد preventDefault، کار مدیریت ارسال فرم به سرور را باید خودمان مدیریت کنیم و دیگر رخ‌داد full post back استاندارد به سمت سرور را نخواهیم داشت. در جاوا اسکریپت خالص برای دریافت مقادیر وارد شده‌ی توسط کاربر می‌توان نوشت:
const username = document.getElementById("username").value;
اما در React و کدهای یک کامپوننت، نباید ارجاع مستقیمی را به شیء document و DOM اصلی مرورگر داشته باشیم. در برنامه‌های React هیچگاه نباید با شیء document کار کرد؛ چون کل فلسفه‌ی آن ایجاد یک abstraction بر فراز DOM اصلی مرورگر است که به آن DOM مجازی گفته می‌شود. به این ترتیب مدیریت برنامه و همچنین آزمون نویسی برای آن نیز ساده‌تر می‌شود. اما اگر واقعا نیاز به دسترسی به یک المان DOM در React وجود داشت، چه باید کرد؟
برای دسترسی به یک المان DOM در React، باید یک reference را به آن نسبت داد. برای این منظور یک خاصیت جدید را در سطح کلاس کامپوننت، ایجاد کرده و آن‌را با React.RefObject، مقدار دهی اولیه می‌کنیم:
class LoginForm extends Component {
  username = React.createRef();
سپس ویژگی ref المان مدنظر را به این RefObject تنظیم می‌کنیم:
<input
  ref={this.username}
  id="username"
  type="text"
  className="form-control"
/>
اکنون زمان submit فرم، اگر نیاز به مقدار username وجود داشت، می‌توان توسط خاصیت ارجاعی username تعریف شده، به خاصیت current آن که DOM element مدنظر را بازگشت می‌دهد، دسترسی یافت و مانند مثال زیر، مقدار آن‌را مورد استفاده قرار داد:
  handleSubmit = e => {
    e.preventDefault();

    // call the server
    const username = this.username.current.value;
    console.log("handleSubmit", username);
  };

البته در حالت کلی باید استفاده‌ی از RefObjectها را به حداقل رساند (راه حل بهتری برای دریافت ورودی‌ها وجود دارد) و جاهائی از آن‌ها استفاده کرد که واقعا راه حل دیگری وجود ندارد؛ مانند تنظیم focus بر روی یک المان DOM. در این حالت حتما باید ارجاعی را از آن المان DOM در دسترس داشت و یا برای پویانمایی (animation) نیز مجبور به استفاده‌ی از RefObjectها هستیم.
برای نمونه روش تنظیم focus بر روی یک فیلد ورودی توسط RefObjectها به صورت زیر است:
class LoginForm extends Component {
  username = React.createRef();

  componentDidMount = () => {
    this.username.current.focus();
  };
در life-cycle hook ای به نام componentDidMount که پس از رندر کامپوننت در DOM فراخوانی می‌شود، می‌‌توان توسط RefObject تعریف شده، به شیء current که معادل DOM Element متناظر است، دسترسی یافت و سپس متد focus آن‌را فراخوانی کرد. در این حالت در اولین بار نمایش فرم، یک چنین تصویری حاصل می‌شود:


البته روش بهتری نیز برای انجام اینکار وجود دارد. المان‌های JSX دارای ویژگی autoFocus نیز هستند که دقیقا همین کار را انجام می‌دهد:
<input
  autoFocus
  ref={this.username}
  id="username"
  type="text"
  className="form-control"
/>
برای آزمایش آن، قطعه کد componentDidMount را کامنت کرده و برنامه را اجرا کنید.


تبدیل المان‌های فرم‌ها به Controlled elements

در بسیاری از اوقات، فرم‌های ما state خود را از سرور دریافت می‌کنند. فرض کنید که در حال ایجاد یک فرم ثبت اطلاعات فیلم‌ها هستیم. در این حالت باید بر اساس id فیلم، اطلاعات آن را از سرور دریافت و در state ذخیره کرد؛ سپس فیلدهای فرم را بر اساس آن مقدار دهی اولیه کرد. برای نمونه در فرم لاگین می‌توان state را با شیء account، به صورت زیر مقدار دهی اولیه کرد:
class LoginForm extends Component {
  state = {
    account: { username: "", password: "" }
  };
تا اینجا فیلدهای فرم لاگین، از این state مطلع نبوده و تغییرات داده‌های ورودی در آن‌ها، به شیء account منعکس نمی‌شوند. علت اصلی هم اینجا است که هر کدام از فیلدهای ورودی در React، دارای state خاص خود بوده و مستقل از state کامپوننت جاری هستند. برای رفع این مشکل باید آن‌ها را تبدیل به controlled element هایی کرد که دارای state خاص خود نبوده، تمام اطلاعات مورد نیاز خود را از طریق props دریافت می‌کنند و تغییرات در داده‌های خود را از طریق صدور رخ‌دادهایی اطلاع رسانی می‌کنند. برای اینکار باید مراحل زیر طی شوند:
ابتدا ویژگی value فیلد برای مثال username را به خاصیت username شیء account موجود در state متصل می‌کنیم:
<input 
  value={this.state.account.username}
به این ترتیب دیگر این المان، state خاص خود را نداشته و از طریق props، مقادیر خود را دریافت می‌کند. تا اینجا username، به رشته‌ی خالی دریافتی از شیء state و خاصیت account آن، به صورت یک طرفه متصل شده‌است. یعنی زمانیکه فرم نمایش داده می‌شود، دارای یک مقدار خالی است. برای اینکه تغییرات رخ‌داده‌ی در این المان را به state منعکس کرد، باید رخ‌داد change آن‌را مدیریت نمود. به این ترتیب زمانیکه کاربری اطلاعاتی را در اینجا وارد می‌کند، رخ‌داد change صادر شده و پس از آن می‌توان اطلاعات وارد شده را دریافت و state را به روز رسانی کرد. به روز رسانی state نیز سبب رندر مجدد فرم می‌شود. بنابراین فیلدهای ورودی، با اطلاعات state جدید، به روز رسانی و رندر می‌شوند. به همین جهت ابتدا رویداد onChange را به فیلد username اضافه کرده:
<input 
  value={this.state.account.username}
  onChange={this.handleChange}
و متد مدیریت کننده‌ی آن‌را به صورت زیر تعریف می‌کنیم:
  handleChange = e => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account.username = e.currentTarget.value;
    this.setState({ account });
  };
در اینجا، هدف به روز رسانی this.state.account، بر اساس رخ‌داد رسیده (پارامتر e) است و چون نمی‌توان state را مستقیما به روز رسانی کرد، ابتدا یک clone از آن را تهیه می‌کنیم. سپس توسط e.currentTarget به المان در حال به روز رسانی دسترسی یافته و مقدار آن‌را به مقدار خاصیت username انتساب می‌دهیم. در آخر state را بر اساس این تغییرات، به روز رسانی می‌کنیم. این انعکاس در state را توسط افزونه‌ی react developer tools هم می‌توان مشاهده کرد:



مدیریت دریافت اطلاعات چندین فیلد ورودی

تا اینجا موفق شدیم اطلاعات state را به تغییرات فیلد username در فرم لاگین متصل کنیم؛ اما فیلد password را چگونه باید مدیریت کرد؟ برای اینکه تمام این مراحل را مجددا تکرار نکنیم، می‌توان از مقدار دهی پویای خواص در جاوا اسکریپت که توسط [] انجام می‌شود استفاده کرد:
  handleChange = e => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account[e.currentTarget.name] = e.currentTarget.value;
    this.setState({ account });
  };
البته برای اینکه این قطعه کد کار کند، نیاز است ویژگی name فیلدهای ورودی را نیز تنظیم کرد تا e.currentTarget.name، به نام یکی از خواص شیء account تعریف شده‌ی در state اشاره کند. برای نمونه فیلد کلمه‌ی عبور، ابتدا دارای ویژگی value متصل به خاصیت password شیء account موجود در state می‌شود. سپس تغییرات آن توسط رویداد onChange، به متد handleChange منتقل شده و خاصیت name آن نیز مقدار دهی شده‌است تا مقدار دهی پویای خواص، در این متد میسر شود:
<input
  id="password"
  name="password"
  value={this.state.account.password}
  onChange={this.handleChange}
  type="password"
  className="form-control"
/>
که در نهایت سبب مقدار دهی صحیح state، با هر دو فیلد تغییر یافته می‌شود:


یک نکته: می‌توان توسط Object Destructuring، تکرار e.currentTarget را حذف کرد:
  handleChange = ({ currentTarget: input }) => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account[input.name] = input.value;
    this.setState({ account });
  };
ما از شیء e دریافتی، تنها به خاصیت currentTarget آن نیاز داریم. بنابراین آن‌را از طریق Object Destructuring در همان پارامتر ورودی متد جاری دریافت کرده و سپس آن‌را به نام input، تغییر نام می‌دهیم.


آشنایی با خطاهای متداول دریافتی در حین کار با فرم‌ها

فرض کنید خاصیت username را از شیء account موجود در state حذف کرده‌ایم. در زمان نمایش ابتدایی فرم، خطایی را دریافت نخواهیم کرد، اما اگر اطلاعاتی را در آن وارد کنیم، بلافاصله در کنسول توسعه دهندگان مرورگر چنین اخطاری ظاهر می‌شود:
Warning: A component is changing an uncontrolled input of type text to be controlled.
Input elements should not switch from uncontrolled to controlled (or vice versa).
Decide between using a controlled or uncontrolled input element for the lifetime of the component.
More info: https://fb.me/react-controlled-components
چون خاصیت username را حذف کرده‌ایم، اینبار که در textbox مقداری را وارد می‌کنیم، سبب انتساب undefined و یا null به مقدار المان خواهد شد. در این حالت React چنین المانی را به صورت controlled element درنظر نمی‌گیرد و دارای state خاص خودش خواهد بود. به همین جهت عنوان می‌کند که بین یک المان کنترل شده و نشده، یکی را انتخاب کنید.
دقیقا چنین اخطاری را با ورود null/undefined بجای "" در حین مقدار دهی اولیه‌ی username در شیء account نیز دریافت خواهیم کرد:
Warning: `value` prop on `input` should not be null.
Consider using an empty string to clear the component or `undefined` for uncontrolled components.
بنابراین به عنوان یک قاعده در فرم‌های React، المان‌های یک فرم را باید توسط یک "" مقدار دهی اولیه کرد و یا با مقداری که از سمت سرور دریافت می‌شود.


ایجاد یک کامپوننت ورود اطلاعات با قابلیت استفاده‌ی مجدد

هر چند در پیاده سازی فعلی سعی کردیم با بکارگیری مقداردهی پویای خواص اشیاء، تکرار کدها را کاهش دهیم، اما باز هم به ازای هر فیلد ورودی باید این مسایل تکرار شوند:
- ایجاد یک div با کلاس‌های بوت استرپی.
- ایجاد label و همچنین فیلد ورودی.
- در اینجا مقدار htmlFor باید با مقدار id فیلد ورودی یکی باشد.
- مقدار دهی ویژگی‌های value و onChange نیز باید تکرار شوند.

بنابراین بهتر است این تعاریف را استخراج و به یک کامپوننت با قابلیت استفاده‌ی مجدد منتقل کرد. به همین جهت فایل جدید src\components\common\input.jsx را در پوشه‌ی common ایجاد کرده و سپس توسط میانبرهای imrc و sfc، این کامپوننت تابعی بدون حالت را تکمیل می‌کنیم:
import React from "react";

const Input = ({ name, label, value, onChange }) => {
  return (
    <div className="form-group">
      <label htmlFor={name}>{label}</label>
      <input
        value={value}
        onChange={onChange}
        id={name}
        name={name}
        type="text"
        className="form-control"
      />
    </div>
  );
};

export default Input;
در اینجا کل تگ div مرتبط با username را از کامپوننت فرم لاگین cut کرده و در اینجا در قسمت return، قرار داده‌ایم. سپس شروع به تبدیل مقادیر قبلی به مقادیری که قرار است از props تامین شوند، کرده‌ایم. یا می‌توان props را به عنوان آرگومان این متد تعریف کرد و یا می‌توان توسط Object Destructuring، خواصی را که از props نیاز داریم، در پارامتر متد Input ذکر کنیم که این روش چون به نوعی اینترفیس کامپوننت را نیز مشخص می‌کند و همچنین کدهای تکراری دسترسی به props را به حداقل می‌رساند، تمیزتر و با قابلیت نگهداری بالاتری است. برای مثال هر جائیکه نام username استفاده شده بود، با خاصیت name جایگزین شده و بجای برچسب از label، بجای مقدار username از متغیر value و بجای رخ‌داد تعریف شده نیز onChange قرار گرفته‌است.

سپس به کامپوننت فرم لاگین بازگشته و ابتدا آن‌را import می‌کنیم:
import Input from "./common/input";
اکنون متد رندر ماژول src\components\loginForm.jsx، به صورت زیر با درج دو Input، خلاصه می‌شود که دیگر در آن خبری از تگ‌ها و کدهای تکراری نیست:
  render() {
    const { account } = this.state;
    return (
      <form onSubmit={this.handleSubmit}>
        <Input
          name="username"
          label="Username"
          value={account.username}
          onChange={this.handleChange}
        />
        <Input
          name="password"
          label="Password"
          value={account.password}
          onChange={this.handleChange}
        />
        <button className="btn btn-primary">Login</button>
      </form>
    );


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:  sample-18.zip
مطالب
توسعه کنترلر و مدل در F# MVC4
در پست قبلی با F# MVC4 Template آشنا شدید. در این پست به توسعه کنترلر و مدل در قالب مثال خواهم پرداخت. برای شروع ابتدا یک پروژه همانند مثال ذکر شده در پست قبلی ایجاد کنید. در پروژه #C ساخته شده که صرفا برای مدیریت View‌ها است یک View جدید به صورت زیر ایجاد نمایید:
@model IEnumerable<FsWeb.Models.Book>
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>@ViewBag.Title</title>
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1" />
    <link rel="stylesheet" 
        href="http://code.jquery.com/mobile/1.0.1/jquery.mobile-1.0.1.min.css" />
</head>
 
<body>
    <div data-role="page" data-theme="a" id="booksPage">
        <div data-role="header">
            <h1>Guitars</h1>
        </div>
        <div data-role="content">
        <ul data-role="listview" data-filter="true" data-inset="true"> 
            @foreach(var x in Model) {
                <li><a href="#">@x.Name</a></li>
            }
        </ul>
        </div>
    </div>
    <script src="http://code.jquery.com/jquery-1.6.4.min.js">
    </script>
    <script src="http://code.jquery.com/mobile/1.0.1/jquery.mobile-1.0.1.min.js">
    </script>

    <script>
        $(document).delegate("#bookPage", 'pageshow', function (event) {
            $("div:jqmData(role='content') > ul").listview('refresh');
        });
    </script>
</body>
</html>
از آنجا که هدف از این پست آشنایی با بخش #F پروژه‌های وب است در نتیجه نیازی به توضیح کد‌های بالا دیده نمی‌شود. 
برای ساخت کنترلر جدید، در پروژه #F ساخته شده یک Source File ایجاد نمایید و کد‌های زیر را در آن کپی نمایید:
namespace FsWeb.Controllers

open System.Web.Mvc
open FsWeb.Models

[<HandleError>]
type BooksController() =
    inherit Controller()
    member this.Index () =   
        seq { yield  Book(Name = "My F# Book")
              yield Book(Name = "My C# Book") }
        |> this.View
در کد‌های بالا ابتدا یک کنترلر به نام BookController ایجاد کردیم که از کلاس Controller ارث برده است(با استفاده از inherit).  سپس یک تابع به نام Index داریم(به عنوان Action مورد نظر در کنترلر) که آرایه ای از کتاب‌ها به عنوان پارامتر به تابع View می‌فرستد.( توسط اپراتور Pipe - <|). در نهایت دستور this.View  معادل فراخوانی اکشن ()View در پروژه‌های #C است که View متناظر با اکشن را فراخوانی می‌کند. همان طور که ملاحظه می‌نمایید بسیار شبیه به پیاده سازی #C است.
اما نکته ای که در مثال بالا وجود دارد این است که دو نمونه از نوع Book را برای ساخت seq وهله سازی می‌کند. در نتیجه باید Book Type را به عنوان مدل تعریف کنیم. به صورت زیر:
namespace FsWeb.Models
 type Book = { Id : Guid; Name : string }
البته در F# 3.0 امکانی فراهم شده است به نام Auto-Properties که شبیه تعریف خواص در #C است. در نتیجه می‌توان تعریف بالا را به صورت زیر نیز بازنویسی کرد:
namespace FsWeb.Models 
type Book() = member val Name = "" with get, set
Attribute‌ها مدل
اگر همچون پروژه‌های #C قصد دارید با استفاده از Attribute‌ها مدل خود را اعتبارسنجی نمایید می‌توانید به صورت زیر اقدام نمایید:
open System.ComponentModel.DataAnnotations
 type Book() = [<Required>] member val Name = "" with get, set
هم چنین می‌توان Attribute‌های مورد نظر برای مدل EntityFramework را نیز اعمال نمود(نظیر Key):
namespace FsWeb.Models 
open System 
open System.ComponentModel.DataAnnotations 
type Book() = [<Key>] member val Id = Guid.NewGuid() with get, set 
[<Required>] member val Name = "" with get, set

نکته: دستور open معادل با using در #C است.
در پست بعدی برای تکمیل مثال جاری، روش طراحی Repository با استفاده از EntityFramework بررسی خواهد شد.
مطالب
WF:Windows Workflow #۶
در این قسمت به تکمیل مثالی که در قسمت قبل زده شد پرداخته می‌شود و همچنین کنترل‌های Foreach , Try Catch نیز بررسی خواهند شد.
در ابتدا دو کلاس به نام‌های ItemInfo و OutOfStockException  را به برنامه اضافه می‌کنیم. کلاس اول برای ذخیره سازی مشخصات هر سفارش و کلاس دیگر برای مدیریت خطا‌ها می‌باشد.
public class ItemInfo
    {
        public string ItemCode { get; set; } 
        public string Description { get; set; } 
        public decimal Price { get; set; }
    }

public class OutOfStockException : Exception
    {
        public OutOfStockException() 
            : base() 
        { 

        }

        public OutOfStockException(string message) 
            : base(message) 
        { 

        }
    }
در Workflow مورد نظر که به نام OrderWF.xaml می‌باشد٬ پس از کنترل Assign که برای صفر کردن مقدار متغیر TotalAmount از آن استفاده می‌شود٬ یک کنترل ForEach را به Flow جاری اضافه می‌کنیم. این کنترل دارای دو خاصیت به نام‌های Type Arguments و Values می‌باشد. اولین خاصیت که مقدار پیش فرض آن، مقدار عددی Int32 است٬ برای مشخص کردن نوع متغییر حلقه و دیگری برای مشخص کردن نوع منبع داده حلقه تعریف شده‌اند.

همانطور که در شکل بالا مشخص می‌باشد٬ Type Arguments حلقه برابر با کلاس OrderItem می‌باشد. Values هم برابر با OrderInfo.Items است. از این جهت نوع حلقه  را از جنس کلاس OrderItem مشخص کرد‌‌ه‌ایم تا کنترل بر روی مقادیر Items اجرا شود (لیستی از کلاس مورد نظر).
حال همانند شکل بالا، در قسمت Body کنترل ForEach، یک کنترل Sequence را ایجاد کرده و سپس برای اینکه کنترل LookupItem را ایجاد کنیم٬ ابتدا باید یک Code Activity را به پروژه اضافه کنیم. به همین منظور پروژه جاری را انتخاب کرده و یک Code Activity به آن اضافه و نام آن را LookupItem  می‌گذاریم. سپس کد زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
 public sealed class LookupItem : CodeActivity
    {
        // Define an activity input argument of type string
        public InArgument<string> ItemCode { get; set; }         
        public OutArgument<ItemInfo> Item { get; set; }

        // If your activity returns a value, derive from CodeActivity<TResult>
        // and return the value from the Execute method.
        protected override void Execute(CodeActivityContext context)
        {
            // Obtain the runtime value of the Text input argument
            ItemInfo i = new ItemInfo();             
            i.ItemCode = context.GetValue<string>(ItemCode);
            switch (i.ItemCode)
            {

                case "12345": 
                    i.Description = "Widget"; 
                    i.Price = (decimal)10.0; 
                    break;
                case "12346": 
                    i.Description = "Gadget"; 
                    i.Price = (decimal)15.0; 
                    break;
                case "12347": 
                    i.Description = "Super Gadget"; 
                    i.Price = (decimal)25.0; break;
            }
     
            context.SetValue(this.Item, i);
            
        }
    }
در این کد، دو متغییر تعریف شده‌اند؛ یکی از نوع رشته بوده و از طریق آن، دستور Switch تصمیم می‌گیرد که کلاس ItemInfo را با چه مقادیری پرکند. متغییر دیگر از نوع کلاس  ItemInfo می‌باشد و برای گرفتن مقدار کلاس از دستور Switch تعریف شده است.
حال برای اینکه بتوانیم از Code Activity مورد نظر استفاده کنیم٬ ابتدا باید پروژه را یکبار Build کنیم. اکنون در قسمت Toolbox یک٬ Tab ایی به نام پروژه ایجاد شده است و در آن یک کنترل به نام  LookupItem  موجود می‌باشد. آن را گرفته و به درون Sequence انتقال می‌دهیم.
سپس برای مقدار دادن به متغیر‌های تعریف شده در Code Activity، کنترل LookupItem را انتخاب کرده و در قسمت Properties به خصوصیت ItemCode، کد زیر را اضافه می‌کنیم:
item.ItemCode

نکته
: از کلاس Code Activity برای ارسال و دریافت مقادیر به درون Workflow استفاده می‌شود.

 Try Catch 
از این کنترل برای مدیریت خطا‌ها استفاده می‌شود.
ابتدا یک کنترل Try Catch را به Workflow اضافه کرده، مانند شکل زیر:

در بدنه Try می‌توان از کنترل‌های مورد نظر استفاده کنیم و همانطور که در شکل بالا مشخص است٬ از کنترل Throw برای ایجاد خطا استفاده شده‌است. کنترل جاری را انتخاب کرده و از قسمت Properties در خاصیت Exception کد زیر را اضافه می‌کنیم:
new OutOfStockException("Item Code"+item.ItemCode)
این  دستور باعث ایجاد یک خطا از نوع کلاس OutOfStockException می‌شود. برای کنترل خطای مورد نظر در قسمت Catches مانند شکل زیر عمل می‌کنیم.

مطالب
آموزش فایرباگ - #7 - CSS Panel
پنل CSS مانند پنل جانبیِ Style که در مقاله‌ی قبل بررسی کردیم است با این تفاوت که امکانات بیشتری برای افرادی که قصد تصریف استایل دارند محیا کرده است.
در این پنل می‌توان به اضافه ، ویرایش و حذف استایل هایی که به صفحه‌ی جاری توسط فایل‌های مختلف اضافه شده اند و یا داخل خود صفحه تعریف شده اند پرداخت.



همچنین در این پنل امکان ویرایش یک فایل css بصورت کامل وجود دارد ، به این صورت که می‌توانید تمام محتویات فایل مورد نظر را در یک Text area ویرایش کنید.

مطابق با روالی که در قسمت قبل پیش گرفتیم عمل می‌کنیم و به ترتیب به تشریح ابزار پنل ، خود پنل ، منوی راست کلیک و پنل جانبی ِ Elements می‌پردازیم.


Options Menu
با راست کلیک کردن بروی تب CSS و یا کلیک کردن بروی فلش کوچک روی تب CSS قابل دسترس است و امکانات زیر را محیا می‌کند:

  • Expand Shorthand Properties : نمایش دستورات css بصورت کامل ، به این معنی که دستوراتی مانند margin که هم بصورت خلاصه و هم بصورت کامل تعریف می‌شوند را بصورت کامل نمایش می‌دهد. مثلا margin را چهار مقدار margin-top , margin-right , margin-bottom , margin-left نمایش می‌دهد.

  • Color As Hex , Color As RGB , Color As HSL : با انتخاب یکی از سه مقدار ذکر شده ، فرمت نمایش رنگ‌ها به حالت انتخاب شده تغییر می‌کند.
    مثلا دستور color : #000000 به این صورت نمایش داده می‌شود :‭ color : rgb(0, 0, 0) 

  • Refresh : این گزینه محتویات پنل را بروز می‌کند.

Panel Toolbar
ابزاری موجود در این پنل مشابه پنل‌های دیگر در بالای پنل و در زیر تب پنل‌ها قرار دارد و شامل ابزارهای زیر می‌شود:

  • Edit Button : این ابزار به دو صورت Live Edit و Source Edit در دسترس هست که با کلیک بروی فلش کوچکی که در سمت راست دکمه قرار دارد می‌توان نوع آن را تغییر داد.
    انتخاب حالت Source Edit ، باعث می‌شود سورس فایل به همان صورتی که به مرورگر ارسال شده نمایش داده شود. ( کامنت‌ها ، فرمت فایل و ... حفظ می‌شود. )
    حالت Live Edit هم باعث نمایش محتویات فایل بصورت مرتب شده می‌شود. ( کامنت‌ها و دستوراتی که توسط مرورگر تفسیر نشده اند نمایش داده نمی‌شوند. )



  • CSS Location Menu : نام فایل جاری که در پنل در حال نمایش است را نمایش می‌دهد و همچنین با کلیک بروی آن ، فایل‌های استایل دیگری که در صفحه بارگزاری شده اند را نمایش می‌دهد. با کلیک بروی هرکدام از فایل‌های نمایش داده شده ، همان فایل در پنل باز می‌شود.

    استایل هایی که در خود صفحه تعریف شده اند با نام خود صفحه در این قسمت نمایش داده می‌شوند و اگر استایل‌های در چندین تگ style تعریف شده باشند ، دومین تگ با #2 ، سومین با #3 و ... مشخص می‌شوند.

    هنگام باز بودن :
    1- فایل هایی که از پوشه‌های مختلف در صفحه بارگذاری شده اند ، با نام پوشه از هم تفکیک شده اند:



    2- با تایپ کردن عبارت دلخواه می‌توان نتایج را محدود کرد:



Panel
منظور از پنل ، قسمتی هست که استایل بصورت فرمت شده و نمایش داده شده است.


 Infotips
توسط این قابلیت ، زمانی که موس را بروی آدرس تصاویر ، نوع فونت و ... ببرید ، پاپ آپ کوچکی باز می‌شود و اطلاعاتی در مورد مقادیر می‌دهد. مثلا اینکه آیا تصویر مورد نظر به درستی بارگذاری شده یا نه ، نمای کوچکی از تصویر ، شکل فونت و ...

 Editing rules
برای ویرایش تعاریف CSS شامل Selector‌ها ، دستورات و مقادیر ، این پنل ابزارهای مفیدی ارائه می‌کند.
برای ویرایش یک selector ، دستور یا مقدار آن بروی آن عبارت کلیک کنید ، در همین حال یک text box ظاهر می‌شود و می‌توانید مقدار جدید را وارد کنید. پس از انجام ویرایش مورد نظر بروی قسمتی از صفحه کلیک کنید یا کلید Tab سپس Esc را بزنید. برای ویرایش دستورات بعدی ، کلید Tab را بزنید و برای لغو تغییر جاری ، کلید Esc را بزنید.

برای ایجاد یک rule جدید ، بروی قسمتی از پنل راست کلیک کرده و سپس گزینه‌ی "New Rule..." را برگزینید.
برای ایجاد یک property هم چند راه وجود دارد:

  • بروی قسمت از فضای خالی تعریف یک استایل دوبار کلیک کنید.
  • در قسمتی از تعریف یک استایل راست کلیک کرده و گزینه‌ی "New Property..." را انتخاب کنید.
  • بروی مقدار آخرین property کلیک کرده و کلید Tab را بزنید.


هنگام ویرایش یا ایجاد یک Rule , Propery یا مقدار بصورت inline ، حاشیه‌ی text box متناسب با مقدار وارد شده رنگی را که نمایانگر حالت ذخیره‌ی مقدار وارد شده است نمایش می‌دهد. برای مثال اگر مقداری که برای یک selector وارد شده است نامعتبر باشد ، رنگ حاشیه‌ی text box قرمز می‌شود.
جدول زیر حالت‌های مختلف را شرح می‌دهد:

رنگ حاشیه
Selectorها
نام Properyها
مقادیر Propertyها و Ruleها
 خاکستری تغییری ایجاد نشده استتغییری ایجاد نشده است
تغییری ایجاد نشده است
 قرمز selector نامعتبر است
نام نامعتبر است
مقدار نامعتبر است
 زرد selector صحیح است اما بروی Element فعلی تاثیر ندارد
نام صحیح است اما مقدار Property غیر مجاز است یا وارد نشده است
 
 سبز selector صحیح است نام و مقدار صحیح هستند
مقدار صحیح است


Auto-completion
زمانی که در حال ایجاد/ویراش کردن یک Rule, Propery یا مقدار آنها هستید ، میتوانید از این قابلیت استفاده کنید. مثلا با وارد کردن # تمام Selector هایی که می‌توانند با # شروع شوند در دسترس شما هستند و با دکمه‌های Up/Down می‌توانید مقادیر ممکن را مرور کنید.
اگر در حال ویرایش یک مقدار عددی هستید ، می‌توانید با دکمه‌های Up/Down مقادیر را یک واحد یک واحد افزایش دهید. با نگه داشتن کلید Shift و فشردن Up/Down می‌توانید مقادیر را 10تا 10تا تغییر دهید و با نگه داشتن Ctrl بجای Sihft ، یک دهم یک دهم.

Toggling styles
با این امکان می‌توانید یک Property را بطور موقت فعال/غیرفعال کنید. با حرکت موس از یک Property یک آیکون قرمز رنگ در کنار آن نمایش داده می‌شود که با کلیک بروی آن ، Property و مقدار آن کمرنگ شده و آیکون قرمز رنگ کنار آن ثابت می‌شود. با کلیک مجدد بروی آن ، Property فعال می‌شود.



Context Menu
این منو زمانی که در پنل راست کلیک کنید ظاهر می‌شود و نسبت به منطقه (Context)ای که در آن راست کلیک کرده اید ، گزینه‌های متفاوتی را مشاهده خواهید کرد. در جدول زیر ، گزینه‌ها ، Contextشان و توضیح هر گزینه آمده است.

 گزینهContext
توضیحات
Copy Location
CSS Location Menuآدرس فایل استایل را در حافظه کپی می‌کند.
Open in New TabCSS Location Menuفایل استایل را در یک تب جدید باز می‌کند.
Copy Image Location
image valuesآدرس تصویر را در حافظه کپی می‌کند.
Open Image in New Tabimage valuesتصویر را در یک تب جدید باز می‌کند.
Copy Colorcolor valuesمقدار رنگ را در حافظه کپی می‌کند.
Copy Rule DeclarationCSS selectorSelector و Propertyها را در حافظه کپی می‌کند.
Copy Style DeclarationCSS selectorفقط Propertyها را در حافظه کپی می‌کند.
New Rule...
همه جای پنل
یک Rule جدید بالای قسمتی که راست کلیک شده ایجاد می‌کند.
Delete "<selector>"
CSS selectorRule را حذف می‌کند.
New Property...
CSS rule
یک Property جدید در Ruleی که در آن راست کلیک شده ایجاد می‌کند.
Edit "<property name>"...
CSS property
Property فعلی به حالت ویرایش درمی آید. ( راه ساده‌تر ، کلیک بروی Property است. )
Delete "<property name>"...CSS propertyProperty فعلی را حذف می‌کند.
Disable "<property name>"...
CSS property
Property فعلی را غیرفعال می‌کند.
Refreshهمه جای پنل
محتویات پنل را بروز رسانی می‌کند.
Inspect in DOM panel
CSS Location Menu, CSS rule
فایل استایل یا Rule را در پنل DOM باز می‌کند.


Elements Side Panel
در این پنل که سمت راست پنل CSS قرار دارد ، با وارد کردن یک CSS Selector می‌توانید Elementهایی که در صفحه با آن مطابقت دارند را مشاهده کنید.
برای وارد کردن CSS Selector هم می‌توان مقدار مورد نظر را در قسمت Try a selector... وارد کرد هم می‌توان بروی یکی از Selectorهای پنل راست کلیک کرد و گزینه‌ی Get Matching Elements را برگزید.
Context Menu این قسمت هم مشابه Context Menu پنل HTML هست و فقط در ورژن 1.11 گزینه‌ی Paste HTML اضافه شده که در این کامنت از مقاله‌ی آموزش فایرباگ - #5 - HTML Panel توضیح داده شده است.

مطالب
breeze js به همراه ایجاد سایت آگهی قسمت دوم
نصب: پکیج‌های متنوعی از breeze وجود دارند. برای ما بسته‌ی زیر بهترین انتخاب می‌باشد. با نصب پکیج زیر، breeze در سمت سرور و کلاینت، به همراه ASP.NET Web API 2.2 and Entity Framework 6 نصب می‌شود:
Install-Package Breeze.WebApi2.EF6
بعد از نصب، دو فایل جاوا اسکریپتی به پروژه اضافه میشوند: breeze.debug.js  فایل اصلی breeze می‌باشد که از Backbone و Knockout پشتیبانی می‌کند و breeze.min.js که فایل فشرده شده breeze.debug میباشد. برای بهتر کار کردن با angularjs و breezejs، کتابخانه‌ی Breeze.Angular را  نصب نمایید. یکی از مواردی که این سرویس برای ما انجام می‌دهد،interceptor ایی را برای درخواست‌های http فعال می‌کند. یکی از موارد استفاده‌ی آن، ارسال token امنیتی، قبل از درخواست‌های breeze به کنترلر میباشد:
var instance = breeze.config.initializeAdapterInstance("ajax", "angular");
instance.setHttp($http);
Install-Package Breeze.Angular
 قلب تپنده‌ی breezejs در کلاینت EntityManager است که نقش data context را در کلاینت، بازی می‌کند. به برخی از خصوصیات آن می‌پردازیم:
  var manager = new breeze.EntityManager({  
  dataService: dataService,          
  metadataStore: metadataStore,                     
  saveOptions: new breeze.SaveOptions({    allowConcurrentSaves: true, tag: [{}] })   
                 });

var dataService = new breeze.DataService({  
serviceName: "/breeze/"+ "Automobile",             
hasServerMetadata: false,
namingConvention: breeze.NamingConvention.camelCase        
});
var metadataStore = new breeze.MetadataStore({});

- serviceName: نام سرویس دهنده یا کنترلر سمت سرور میباشد. درمورد کنترلر سمت سرور کمی جلوتر بحث می‌کنیم.
- metadataStore: اطلاعاتی را در مورد تمام آبجکت‌ها (جداول دیتابیس) می‌دهد. مثل نام فیلدها، نوع فیلدها و...
برای کار با متادیتا دو راه وجود دارد:
1- متا دیتا را خودتان در سمت کلاینت ایجاد نمایید:
var myMetadataStore = new breeze.MetadataStore();
myMetadataStore.addEntityType({...});
یا برای اضافه کردن فیلد شهر به جدول customer:
 var customer = function () {
                    this.City = "";
                };
myMetadataStore.registerEntityTypeCtor("Customer", customer);
2- اطلاعات  را از سرور دریافت  نمایید. در این صورت  کنترلر شما باید دارای متد Metadata باشد. بنابراین کنترلی را در سرور به نام Automobile و با محتویات زیر ایجاد نمایید. همانطور که مشاهده می‌کنید، این کنترلر از ApiController مشتق شده است که تفاوت خاصی با Api‌‌های دیگر ندارد و تنها به BreezeController مزین شده است. این attribute به NET WebApi  کمک میکند که فیلترینگ و مرتب سازی با فرمت oData را فراهم کند و همچنین درک صحیح فرمت json را نیز به کنترلر می‌دهد.
EFContextProvider: کامپوننتی که تعامل بین کنترلر breeze با Entity Framework را ساده‌تر می‌کند و در واقع یک  wrapper بر روی دیتاکانتکس یا آبجکت کانتکس می‌باشد. یکی از وظایف آن  ارسال متا دیتا، برای کلاینت‌های breeze است.
[BreezeController]
public class AutomobileController : ApiController
    {
        readonly EFContextProvider<ApplicationDbContext> _contextProvider =
        new EFContextProvider<ApplicationDbContext>();
        [HttpGet]
        public string Metadata()
        {
            return _contextProvider.Metadata();
        }
        [HttpGet]
        public IQueryable<Customer> Customers() {
           return _contextProvider.Context.Customers;
        }

        [System.Web.Http.HttpPost]
        public SaveResult SaveChanges(JObject saveBundle)
        {
           _contextProvider.BeforeSaveEntitiesDelegate = BeforeSaveEntities;
           _contextProvider.AfterSaveEntitiesDelegate = afterSaveEntities;
            return _contextProvider.SaveChanges(saveBundle);
        }
protected Dictionary<Type, List<EntityInfo>> BeforeSaveEntities(Dictionary<Type, List<EntityInfo>> saveMap)
        {
        }
private void afterSaveEntities(Dictionary<Type, List<EntityInfo>> saveMap, List<KeyMapping> keyMappings)
        {
        }
    }
در اینجا متدی مانند Customers، از طریق کلاینت‌های breeze قابل دسترسی می‌باشد.

- saveOptions: نحوه‌ی چگونگی برخورد با ذخیره کردن اطلاعات را مشخص می‌کند. با ذخیره سازی تغییرات، متد SaveChanges سمت سرور فراخوانی می‌شود. در breeze می‌توان به قبل و بعد از ذخیره سازی اطلاعات دسترسی داشت. یکی از موارد رایج کاربرد آن، اعمال چک کردن دسترسی‌ها، قبل از ذخیره سازی می‌باشد.
برای ذخیره سازی تغییرات:
manger.saveChanges().then(function success() {
                    }, function failer(e) {
                    });
برای نادیده گرفتن تغییرات:
manger.rejectChanges()

کوئری:
بعد از تعریف Entity Manger می‌توانیم کوئری خود را اجرا نماییم. کوئری ما شامل گرفتن اطلاعات از جدول Customer، با مرتب سازی بر روی فیلد آیدی می‌باشد و با اجرا کردن کوئری می‌توانیم موفقیت یا عدم موفقیت آن‌را بررسی نماییم. 
   var query = breeze.EntityQuery
            .from("Customer")   
            .orderBy("Id");
   var result= manager.executeQuery(query);
   result.then(querySucceeded)
    .fail(queryFailed);

   query = query.where("Id", "==", 1)
با نوشتن Predicate تکی یا ترکیب آنها نیز می‌توان شرط‌های پیچیده‌تری را ایجاد کرد:
var predicate = new breeze.Predicate("Id", "==", false);
query = query.where(predicate)

var p1 = new breeze.Predicate("IsArchived", "==", false);
var p2 = breeze.Predicate("IsDone", "==", false); 
var predicate = p1.and(p2);
query = query.where(predicate).orderBy("Id")  
در اینجا خروجی مشابه زیر برای کنترلر ارسال میشود:
?$filter=IsArchived eq false&IsDone eq false  &$orderby=Id

اعتبارسنجی
:اعتبارسنجی در breeze، هم در سمت کلاینت و هم در سمت سرور امکان پذیر می‌باشد که در مثالی، در قسمت بعدی، validator سفارشی خودمان را خواهیم ساخت و به entity مورد نظر اعمال خواهیم کرد.
breeze دارای یک سری Validator در سطح پراپرتی‌ها است:
- برای انواع اقسام dataType ها مانند Int,string,..
- برای نیازهای رایجی چون: emailAddress,creditCard,maxLength,phone,regularExpression,required,url 
هم چنین در breeze امکان تغییر دادن اعتبارسنجی‌های پیش فرض نیز وجود دارند. برای مثال برای اینکه در فیلدهای required بتوان متن خالی هم وارد کرد، از دستور زیر می‌توان استفاده کرد:
breeze.Validator.required({ allowEmptyStrings: true });

ردیابی تغییرات
: هر آیتم Entity دارای EntityAspect است که وضعیت آن‌را مشخص می‌کند و می‌تواند یکی از وضعیت‌های Added،Modified،Deleted،Detached،Unchanged باشد. با مشخص کردن حالت هر آیتم، با فراخوانی SaveChanges تغییرات بر روی دیتابیس اعمال می‌گردد.
ایجاد آیتم جدید:
manager.createEntity('Customer', jsonValue);
 ویرایش اطلاعات:
manager.createEntity("Customer", jsonValue, breeze.EntityState.Modified, breeze.MergeStrategy.OverwriteChanges)
 حذف اطلاعات:
manager.createEntity("Customer", item, breeze.EntityState.Deleted)

برای اشنایی بیشتر با امکانات Breeze، قصد داریم یک سایت ایجاد آگهی را راه اندازی کنیم. پیش نیازهای ضروری این بخش typescript ،angularjs ،requirejs هستند. قصد داریم سایتی را برای آگهی‌های خرید و فروش خودرو، مشابه با سایت باما ایجاد نماییم:

امکانات این سایت:
- ثبت نام کاربران 
- ثبت آگهی توسط کاربران 
- ایجاد برچسب‌های آگهی‌ها 
- امتیاز دهی به آگهی‌ها
- جستجوی آگهی‌ها
- و....
ابتدا نصب پکیج‌های زیر 
Install-Package angularjs
Install-Package angularjs.TypeScript.DefinitelyTyped

Install-Package bootstrap
Install-Package bootstrap.TypeScript.DefinitelyTyped

Install-Package jQuery
Install-Package jquery.TypeScript.DefinitelyTyped

Install-Package RequireJS
Install-Package requirejs.TypeScript.DefinitelyTyped

bower install angularAMD

مدلهای برنامه:
ایجاد کلاس BaseEntity 
 public  class BaseEntity
    {
        public int Id { get; set; }
        public bool Status { get; set; }
        public DateTime CreatedDateTime { get; set; }
    }
ایجاد جدول آگهی
    public class Ad : BaseEntity
    {
        public string Title { get; set; }
        public float Price { get; set; }
        public double Rating { get; set; }
        public int? RatingNumber { get; set; }
        public string UserId { get; set; }
        public DateTime ModifieDateTime { get; set; }
        public string Description { get; set; }
        public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; }
        public virtual IdentityUser User { get; set; }
        public virtual ICollection<AdLabel> Labels { get; set; }
        public virtual ICollection<AdMedia> Medias { get; set; }
    }
ایجاد جدول برچسب 
public class Label 
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public int? ParentId { get; set; }
        public virtual Label Parent { get; set; }
        public virtual ICollection<Label> Items { get; set; }
    }
ایجاد جدول مدیا
 public class Media 
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string MimeType { get; set; }
    }
ایجاد جدول واسط برچسب‌های آگهی
  public class AdLabel
    {
        public int Id { get; set; }
        public virtual Ad Ad { get; set; }
        public virtual Label Label { get; set; }
        [Index("IX_AdLabel", 1, IsUnique = true)]
        public int AdId { get; set; }
        [Index("IX_AdLabel", 2, IsUnique = true)]
        public int LabelId { get; set; }
        public string Value { get; set; }
    }
ایجاد جدول واسط مدیا‌های مرتبط با آگهی
 public class AdMedia
    {
        public int Id { get; set; }
        public virtual Ad Ad { get; set; }
        public virtual Media Media { get; set; }
        [Index("IX_AdMedia", 1, IsUnique = true)]
        public int AdId { get; set; }
        [Index("IX_AdMedia", 2, IsUnique = true)]
        public int MediaId { get; set; }
    }
ایجاد جدول کامنت‌ها
  public class Comment : BaseEntity
    {
        public string Body { get; set; }
        public double Rating { get; set; }
        public int? RatingNumber { get; set; }
        public string EntityName { get; set; }
        public string UserId { get; set; }
        public int? ParentId { get; set; }
        public int? AdId { get; set; }
        public virtual Comment Parent { get; set; }
        public virtual Ad Ad { get; set; }
        public virtual ICollection<Comment> Items { get; set; }
        public virtual IdentityUser User { get; set; }
    }
ایجاد جدول اعضاء
public class Customer:BaseEntity
    {
        public string UserId { get; set; }
        public virtual string DisplayName { get; set; }
        public virtual string BirthDay { get; set; }
        public string City { get; set; }
        public string Address { get; set; }
        public int? MediaId { get; set; }
        public bool? NewsLetterSubscription { get; set; }
        public string PhoneNumber { get; set; }
        public virtual IdentityUser User { get; set; }
        public virtual Media Media { get; set; }
    }
ایجاد جدول امتیاز دهی به آگهی‌ها
public class Rating 
    {
      public int Id { get; set; }
       public string UserId { get; set; }
       public Double Rate { get; set; }
       public string EntityName { get; set; }
       public int DestinationId { get; set; }
    }

اضافه کردن مدلهای برنامه به ApplicationDbContext 
 public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser>
    {
        public ApplicationDbContext()
            : base("DefaultConnection", throwIfV1Schema: false)
        {
        }
        public DbSet<Ad> Ads { get; set; }
        public DbSet<AdLabel> AdLabels { get; set; }
        public DbSet<AdMedia> AdMedias { get; set; }
        public DbSet<Comment> Comments { get; set; }
        public DbSet<Label> Labels { get; set; }
        public DbSet<Media> Medias { get; set; }
        public static ApplicationDbContext Create()
        {
            return new ApplicationDbContext();
        }
    }

لود کردن فایل main.js در فایل layout.cshtml ترجیحا در انتهای body
    <script src="~/Scripts/require.js" data-main="/app/main"></script>
RequireJS  کتابخانه‌ی جاوااسکریپتی برای بارگزاری فایل‌ها در صورت نیاز می‌باشد. تنها کاری که ما باید انجام بدهیم این است که کدهای خود را داخل module‌ها قرار دهیم (در فایل‌های جداگانه) و RequireJS در صورت نیاز آنها را load خواهد کرد. همچنین RequireJS وابستگی بین module‌ها را نیز مدیریت می‌کند.

ایجاد فایل main.ts 
path: مسیر فایل‌های جاوا اسکریپتی
shim: وابستگی‌های فایل‌ها(ماژول ها) و export کردن آنها را مشخص می‌کند.
requirejs.config({
    paths: {
        "app": "app",
        "angularAmd":"/Scripts/angularAmd",
        "angular": "/Scripts/angular",
        "bootstrap": "/Scripts/bootstrap",
        "angularRoute": "/Scripts/angular-route",
        "jquery": "/Scripts/jquery-2.2.2",
    },
    waitSeconds: 0,
    shim: {
        "angular": { exports: "angular" },
        "angularRoute": { deps: ["angular"] },
        "bootstrap": { deps: ["jquery"] },
        "app": {
            deps: ["bootstrap","angularRoute"]
        }
    }
});
require(["app"]);

ایجاد فایل app.ts: کارهایی که در فایل app انجام داده‌ایم:
ایجاد کنترلر SecurityCtrl و اعمال آن به تگ body
<body ng-controller="SecurityCtrl">
...
</body>
ایجاد ماژول AdApps و قرار دادن کلاس SecurityCtrl در آن. از این به بعد برای مدیریت بهتر، تمام کدهای خود را درون ماژول‌ها قرار می‌دهیم. 
"use strict";
module AdApps {
    class SecurityCtrl {
        private $scope: Interfaces.IAdvertismentScope;
        constructor($scope: Interfaces.IAdvertismentScope) {
           // security check
      this.$scope = $scope;
        }
    }
 define(["angularAmd", "angular"], (angularAmd, ng) => {
   angularAmd = angularAmd.__proto__;
        var app = ng.module("AngularTypeScript", ['ngRoute']);
        var viewPath = "app/views/";
        var controllerPath = "app/controller/";
        app.config(['$routeProvider', $routeProvider => {
                $routeProvider
                    .when("/", angularAmd.route({
                        templateUrl: viewPath + "home.html",
                        controllerUrl: controllerPath + "home .js"
                    }))
                    .otherwise({ redirectTo: '/' });
            }
        ]);
        app.controller('SecurityCtrl', ['$scope', SecurityCtrl]);
        return angularAmd.bootstrap(app);
 })}