نظرات مطالب
به روز رسانی ساده‌تر اجزاء ارتباطات در EF Code first به کمک GraphDiff
«وارد کردن یک شیء به سیستم Tracking» انتهای مطلب.
کاری هم که GraphDiff انجام می‌دهد انجام همین کار در چند سطح وابسته و مرتبط است به صورت بهینه و خودکار.
نظرات مطالب
افزونه تاریخ فارسی برای outlook 2007
خیر. هستند یک سری شرکت که با hook تاریخ ویندوز اینکار رو کردند ولی این روش در سطح سیستم اثر گذار است و مشکل ساز و به شخصه استفاده نمی‌کنم.
همین روش مختصر و مفید بالا بدون دستکاری ویندوز به نظر من ارجحیت بیشتری دارد.
نظرات مطالب
EF Code First #12
من در تمام پروژه‌هام یک class library به نام MyProject.Common ایجاد می‌کنم برای قرار دادن توابعی که می‌تونه در پروژه‌های دیگر بدون وابستگی خاصی به پروژه جاری مورد استفاده قرار گیرد. دیدم جاهای دیگر اسمش رو گذاشتند Application framework من اسمش رو گذاشتم MyProject.Common. مثلا تابع SHA1 می‌تونه در چندین و چند پروژه بدون وابستگی خاصی استفاده شود و بین این‌ها مشترک است یا مثلا تابع فشرده سازی یک فایل هم به همین صورت و الی آخر.
سرویس‌های برنامه هم می‌تونند از این کتابخانه مشترک استفاده کنند و سرویس دهند.
 

مطالب
پردازش داده‌های جغرافیایی به کمک SQL Server و Entity framework
پشتیبانی SQL Server از Spatial data

از SQL Server 2008 به بعد، نوع داده جدیدی به نام geography به نوع‌های قابل تعریف ستون‌ها اضافه شده‌است. در این نوع ستون‌ها می‌توان طول و عرض جغرافیایی یک نقطه را ذخیره کرد و سپس به کمک توابع توکاری از آن‌ها کوئری گرفت.


در اینجا نمونه‌ای از نحوه‌ی تعریف و همچنین مقدار دهی این نوع ستون‌ها را مشاهده می‌کنید:
 CREATE TABLE [Geo](
[id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[Location] [geography] NULL
)

 insert into Geo( Location , long, lat ) values
( geography::STGeomFromText ('POINT(-121.527200 45.712113)', 4326))
متد geography::STGeoFromText یک SQL CLR function است. این متد در مثال فوق، مختصات یک نقطه را دریافت کرده‌است. همچنین نیاز دارد بداند که این نقطه توسط چه نوع سیستم مختصاتی ارائه می‌شود. عدد 4326 در اینجا یک SRID یا Spatial Reference System Identifier استاندارد است. برای نمونه اطلاعات ارائه شده توسط Google و یا Bing توسط این استاندارد ارائه می‌شوند.
در اینجا متدهای توکار دیگری مانند geography::STDistance برای یافتن فاصله مستقیم بین نقاط نیز ارائه شد‌ه‌اند. خروجی آن بر حسب متر است.


پشتیبانی از Spatial Data در Entity framework

پشتیبانی از نوع مخصوص geography، در EF 5 توسط نوع داده‌ای DbGeography ارائه شد. این نوع داده‌ای immutable است. به این معنا که پس از نمونه سازی، دیگر مقدار آن قابل تغییر نیست.
در اینجا برای نمونه مدلی را مشاهده می‌کنید که از نوع داده‌ای DbGeography استفاده می‌کند:
using System.Data.Entity.Spatial;

namespace EFGeoTests.Models
{
    public class GeoLocation
    {
        public int Id { get; set; }
        public DbGeography Location { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string Type { get; set; }

        public override string ToString()
        {
            return string.Format("Name:{0}, Location:{1}", Name, Location);
        }
    }
}
به همراه یک Context، تا کلاس GeoLocation در معرض دید EF قرار گیرد:
using System;
using System.Data.Entity;
using EFGeoTests.Models;

namespace EFGeoTests.Config
{
    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<GeoLocation> GeoLocations { get; set; }

        public MyContext()
            : base("Connection1")
        {
            this.Database.Log = sql => Console.Write(sql);
        }
    }
}
برای مقدار دهی خاصیت Location از نوع DbGeography می‌توان از متد ذیل استفاده کرد که بسیار شبیه به متد geography::STGeoFromText عمل می‌کند:
   private static DbGeography createPoint(double longitude, double latitude,  int coordinateSystemId = 4326)
  {
       var text = string.Format(CultureInfo.InvariantCulture.NumberFormat,"POINT({0} {1})", longitude, latitude);
       return DbGeography.PointFromText(text, coordinateSystemId);
  }


تهیه منبع داده‌ی جغرافیایی

برای تدارک یک مثال واقعی جغرافیایی، نیاز به اطلاعاتی دقیق داریم. این نوع اطلاعات عموما توسط یک سری فایل مخصوص به نام Shapefiles که حاوی اطلاعات برداری جغرافیایی هستند ارائه می‌شوند. برای نمونه اطلاعات جغرافیایی به روز ایران را از آدرس ذیل می‌توانید دریافت کنید:
http://download.geofabrik.de/asia/iran.html
http://download.geofabrik.de/asia/iran-latest.shp.zip

پس از دریافت این فایل، به تعدادی فایل با پسوندهای shp، shx و dbf خواهیم رسید.
فایل‌های shp بیانگر فرمت اشکال ذخیره شده هستند. فایل‌های shx یک سری ایندکس بوده و فایل‌های dbf از نوع بانک اطلاعاتی dBase IV می‌باشند.
همچنین اگر فایل‌های prj را باز کنید، یک چنین اطلاعاتی در آن موجودند:
GEOGCS["GCS_WGS_1984",DATUM["D_WGS_1984",SPHEROID["WGS_1984",6378137,298.257223563]],PRIMEM["Greenwich",0],UNIT["Degree",0.017453292519943295]]
نکته‌ی مهمی که در اینجا باید مدنظر داشت، استاندارد GCS_WGS_1984 آن است. این استاندارد معادل است با استاندارد EPSG 4326. عدد 4326 آن جهت ثبت این اطلاعات در یک بانک اطلاعاتی SQL Server حائز اهمیت است (پارامتر coordinateSystemId در متد createPoint) و ممکن است از هر فایلی به فایل دیگر متفاوت باشد.



خواند‌ن فایل‌های shp در دات نت

پس از دریافت فایل‌های shp و بانک‌های اطلاعاتی مرتبط با اطلاعات جغرافیایی ایران، اکنون نوبت به پردازش این فایل‌های مخصوص با فرمت بانک اطلاعاتی فاکس پرو مانند، رسیده‌است. برای این منظور می‌توان از پروژه‌ی سورس باز ذیل استفاده کرد:

این پروژه در خواندن فایل‌های shp بدون نقص عمل می‌کند اما توانایی خواندن نام‌های فارسی وارد شده در این نوع بانک‌های اطلاعاتی را ندارد. برای رفع این مشکل، سورس آن را از Codeplex دریافت کنید. سپس فایل Shapefile.cs را گشوده و ابتدای خاصیت Current آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
        /// <summary>
        /// Gets the current shape in the collection
        /// </summary>
        public Shape Current
        {
            get 
            {
                if (_disposed) throw new ObjectDisposedException("Shapefile");
                if (!_opened) throw new InvalidOperationException("Shapefile not open.");
               
                // get the metadata
                StringDictionary metadata = null;
                if (!RawMetadataOnly)
                {
                    metadata = new StringDictionary();
                    for (int i = 0; i < _dbReader.FieldCount; i++)
                    {
                        string value = _dbReader.GetValue(i).ToString();
                        if (_dbReader.GetDataTypeName(i) == "DBTYPE_WVARCHAR")
                        {
                            // برای نمایش متون فارسی نیاز است
                            value = Encoding.UTF8.GetString(Encoding.GetEncoding(720).GetBytes(value));
                        }
                        metadata.Add(_dbReader.GetName(i),
                            value);
                    }
                }
در اینجا فقط سطر استفاده از Encoding خاصی با شماره 720 و تبدیل آن به UTF8 اضافه شده‌است. پس از آن بدون مشکل می‌توان برچسب‌های فارسی را از فایل‌های dBase IV این نوع بانک‌های اطلاعاتی استخراج کرد (اصلاح شده‌ی آن در فایل پیوست مطلب موجود است).
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using Catfood.Shapefile;

namespace EFGeoTests
{
    public class MapPoint
    {
        public Dictionary<string, string> Metadata { set; get; }
        public double X { set; get; }
        public double Y { set; get; }
    }

    public static class ShapeReader
    {
        public static IList<MapPoint> ReadShapeFile(string path)
        {
            var results = new List<MapPoint>();

            using (var shapefile = new Shapefile(path))
            {
                foreach (var shape in shapefile)
                {
                    if (shape.Type != ShapeType.Point)
                        continue;

                    var shapePoint = shape as ShapePoint;
                    if (shapePoint == null)
                        continue;


                     var metadataNames = shape.GetMetadataNames();
                    if(!metadataNames.Any())
                        continue;

                    var metadata = new Dictionary<string, string>();
                    foreach (var metadataName in metadataNames)
                    {
                        metadata.Add(metadataName,shape.GetMetadata(metadataName));
                    }

                    results.Add(new MapPoint
                    {
                        Metadata = metadata,
                        X = shapePoint.Point.X,
                        Y = shapePoint.Point.Y
                    });
                }
            }

            return results;
        }
    }
}
در کدهای فوق به کمک کتابخانه‌ی C# Esri Shapefile Reader، اطلاعات نقاط بانک اطلاعاتی shape files را خوانده و به صورت لیست‌هایی از MapPoint بازگشت می‌دهیم. نکته‌ی مهم آن، Metadata است که از هر فایلی به فایل دیگر می‌توان متفاوت باشد. به همین جهت این اطلاعات را به شکل ویژگی‌های key/value در این نوع بانک‌های اطلاعاتی ذخیره می‌کنند.


افزودن اطلاعات جغرافیایی به بانک اطلاعاتی SQL Server به کمک Entity framework

فایل places.shp را در مجموعه فایل‌هایی که در ابتدای بحث عنوان شدند، می‌توانید مشاهده کنید. قصد داریم اطلاعات نقاط آن‌را به مدل GeoLocation انتساب داده و سپس ذخیره کنیم:
            var points = ShapeReader.ReadShapeFile("IranShapeFiles\\places.shp");
            using (var context = new MyContext())
            {
                context.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false;
                context.Configuration.ProxyCreationEnabled = false;
                context.Configuration.ValidateOnSaveEnabled = false;

                if (context.GeoLocations.Any())
                    return;

                foreach (var point in points)
                {
                    context.GeoLocations.Add(new GeoLocation
                    {
                        Name = point.Metadata["name"],
                        Type = point.Metadata["type"],
                        Location = createPoint(point.X, point.Y)
                    });
                }

                context.SaveChanges();
            }
تعریف متد createPoint را که بر اساس X و Y نقاط، معادل قابل پذیرش آن‌را جهت SQL Server تهیه می‌کند، در ابتدای بحث مشاهده کردید.
در فایل‌های مرتبط با places.shp، متادیتا name، معادل نام شهرهای ایران است و type آن بیانگر شهر، روستا و امثال آن می‌باشد.
پس از اینکه اطلاعات مکان‌های ایران، در SQL Server ذخیره شدند، نمایش بصری آن‌ها را در management studio نیز می‌توان مشاهده کرد:



کوئری گرفتن از اطلاعات جغرافیایی

فرض کنید می‌خواهیم مکان‌هایی را با فاصله کمتر از 5 کیلومتر از تهران پیدا کنیم:
            var tehran = createPoint(51.4179604, 35.6884243);

            using (var context = new MyContext())
            {
                // find any locations within 5 kilometers ordered by distance
                var locations = context.GeoLocations
                    .Where(loc => loc.Location.Distance(tehran) < 5000)
                    .OrderBy(loc => loc.Location.Distance(tehran))
                    .ToList();

                foreach (var location in locations)
                {
                    Console.WriteLine(location.Name);
                }
            }
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، متد Distance بر اساس متر کار می‌کند. به همین جهت برای تعریف 5 کیلومتر به نحو فوق عمل شده‌است. همچنین نحوه‌ی مرتب سازی اطلاعات نیز بر اساس فاصله از یک مکان مشخص صورت گرفته‌است.
و یا اگر بخواهیم دقیقا بر اساس مختصات یک نقطه، مکانی را بیابیم، می‌توان از متد SpatialEquals استفاده کرد:
            var tehran = createPoint(51.4179604, 35.6884243);
            using (var context = new MyContext())
            {
                // find any locations within 5 kilometers ordered by distance
                var tehranLocation = context.GeoLocations.FirstOrDefault(loc => loc.Location.SpatialEquals(tehran));
                if (tehranLocation != null)
                {
                    Console.WriteLine(tehranLocation.Type);
                }
            }

کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
EFGeoTests.zip
 
مطالب
مدیریت اعمال آغازین در برنامه‌های Angular
در برنامه‌های کاربردی بر پایه Angular گاها نیاز است اعمالی را قبل از بارگذاری آغازین نرم افزار انجام دهید. این موارد می‌توانند خواندن اطلاعات پیکربندی از یک فایل json. باشند و یا گرفتن داده‌هایی از سرور بک‌اند و استفاده از آنها برای ایجاد محدودیت در بعضی از قسمتها.
از +Angular 4 با بکار گیری توکن APP_INITIALIZER در ماژول آغازین برنامه (app.module)، امکان معرفی و ثبت تابعی را جهت اجرا، در ابتدای چرخه حیات برنامه، خواهیم داشت. برای روشن شدن مطلب، مثالی از خواندن اطلاعات پیکربندی واقع در یک فایل جیسون را در ذیل پیاده سازی می‌کنیم.
در بسیاری موارد نیاز داریم که پس از بیلد پروژه، امکان تغییر آدرس نهایی هاست سمت سرور را داشته باشیم و بر اساس آن بتوانیم Web Api Url‌ها را در سرویس‌های Angular به روز کنیم. برای این کار فایلی را به نام config.json با محتویات ذیل ایجاد می‌کنیم (آدرس هاست را مطابق سرور خود، تغییر دهید): 
{
  "host": "http://localhost:8008"
}

سپس  سرویسی که وظیفه‌ی خواندن اطلاعات را بر عهده دارد، ترجیحا در بخش Core Modules پروژه با کد ذیل، ایجاد می‌کنیم:
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Inject, Injectable } from '@angular/core';
import { Http } from '@angular/http';
import 'rxjs/add/operator/map';

@Injectable()
export class AppConfigService {
    constructor(private http: Http) {   }
  private config: Object = null;
    get apiRoot() {
      return this.getProperty('host'); // <--- THIS GETS CALLED FIRST
    }
    load(): Promise<any> {
      console.log('get user called');
      const promise = this.http.get('assets/config.json').map((res) => res.json()).toPromise();
      promise.then(config => {
        this.config = config;     // <--- THIS RESOLVES AFTER
        console.log(this.config);
      });
    return promise;
  }
    private getProperty(property: string): any {
      //noinspection TsLint
      if (!this.config) {
        throw new Error('Attempted to access configuration property before configuration data was loaded, please implemented.');
      }

      if (!this.config[property]) {
        throw new Error(`Required property ${property} was not defined within the configuration object. Please double check the
        assets/config.json file`);
      }

      return this.config[property];
    }

}

حال در app.module  توسط APP_INITIALIZER، متد Load سرویس را برای مقدار دهی خاصیت apiRoot سرویس صدا می‌زنیم. بنابراین ابتدا تابع init را تکمیل می‌کنیم: 
export function init(config: AppConfigService) {
  return () => {
    return  config.load(); 
  };
}

سپس در قسمت Providers ماژول آغازین (app.module)، مانند کد زیر اقدام می‌کنیم:
  Providers:[
…,
AppConfigService,
{
      provide: APP_INITIALIZER,
      useFactory: init,
      multi: true,
      deps: [AppConfigService]
   }
…,

]

حال می‌توانیم سرویس AppConfigService را در متد سازنده‌ی سرویس‌های خود تزریق کرده و از خاصیت apiRoot  جهت به روز رسانی آدرس‌های خود استفاده کنیم:
@Injectable()
export class DashboardService {
  private tagUrl = '';
  constructor(private http: Http,private AppConfig:AppConfigService) {
      this.tagtUrl = this.AppConfig.apiRoot+"/myApiUrl";
….
}

نکته تکمیلی: می‌توان چندین تابع را به همین روش در نقطه‌ی آغازین برنامه، جهت اجرا معرفی کرد. کافی است useFactory را به نام تابع مورد نظر خود و خاصیت deps را که اشاره به نوع پارامتر ورودی تابع دارد (در اینجا سرویس AppConfigService) مقدار دهی کنید: 
    {
      provide: APP_INITIALIZER,
      useFactory: init,
      multi: true,
      deps: [AppConfigService]
    },
  {
    provide: APP_INITIALIZER,
    useFactory: initIdentity,
    multi: true,
    deps: [IdentityService]
  },
  AppConfigService,
  IdentityService,

مطالب
فعالسازی Windows Authentication در برنامه‌های ASP.NET Core 2.0
اعتبارسنجی مبتنی بر ویندوز، بر اساس قابلیت‌های توکار ویندوز و اختیارات اعطا شده‌ی به کاربر وارد شده‌ی به آن، کار می‌کند. عموما محل استفاده‌ی از آن، در اینترانت داخلی شرکت‌ها است که بر اساس وارد شدن افراد به دومین و اکتیودایرکتوری آن، مجوز استفاده‌ی از گروه‌های کاربری خاص و یا سطوح دسترسی خاصی را پیدا می‌کنند. میان‌افزار اعتبارسنجی ASP.NET Core، علاوه بر پشتیبانی از روش‌های اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌‌ها و یا توکن‌ها، قابلیت استفاده‌ی از اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به ویندوز را نیز جهت اعتبارسنجی او به همراه دارد.


فعالسازی Windows Authentication در IIS

پس از publish برنامه و رعایت مواردی که در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 22 - توزیع برنامه توسط IIS» بحث شد، باید به قسمت Authentication برنامه‌ی مدنظر، در کنسول مدیریتی IIS رجوع کرد:


و سپس Windows Authentication را با کلیک راست بر روی آن و انتخاب گزینه‌ی Enable، فعال نمود:


این تنظیم دقیقا معادل افزودن تنظیمات ذیل به فایل web.config برنامه است:
  <system.webServer>
    <security>
      <authentication>
        <anonymousAuthentication enabled="true" />
        <windowsAuthentication enabled="true" />
      </authentication>
    </security>
  </system.webServer>
اما اگر این تنظیمات را به فایل web.config اضافه کنید، پیام و خطای قفل بودن تغییرات مدخل windowsAuthentication را مشاهده خواهید کرد. به همین جهت بهترین راه تغییر آن، همان مراجعه‌ی مستقیم به کنسول مدیریتی IIS است.


فعالسازی Windows Authentication در IIS Express

اگر برای آزمایش می‌خواهید از IIS Express به همراه ویژوال استودیو استفاده کنید، نیاز است فایلی را به نام Properties\launchSettings.json با محتوای ذیل در ریشه‌ی پروژه‌ی خود ایجاد کنید (و یا تغییر دهید):
{
  "iisSettings": {
    "windowsAuthentication": true,
    "anonymousAuthentication": true,
    "iisExpress": {
      "applicationUrl": "http://localhost:3381/",
      "sslPort": 0
    }
  }
}
در اینجا الزامی به خاموش کردن anonymousAuthentication نیست. اگر برنامه‌ی شما قرار است هم توسط کاربران ویندوزی و هم توسط کاربران وارد شده‌ی از طریق اینترنت (و نه صرفا اینترانت داخلی) به برنامه، قابلیت دسترسی داشته باشد، نیاز است anonymousAuthentication به true تنظیم شده باشد (همانند تنظیمی که برای IIS اصلی ذکر شد).


تغییر مهم فایل web.config برنامه جهت هدایت اطلاعات ویندوز به آن

اگر پروژه‌ی شما فایل web.config ندارد، باید آن‌را اضافه کنید؛ با حداقل محتوای ذیل:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
  <system.webServer>
    <handlers>
      <add name="aspNetCore" path="*" verb="*" modules="AspNetCoreModule" resourceType="Unspecified"/>
    </handlers>
    <aspNetCore processPath="%LAUNCHER_PATH%" arguments="%LAUNCHER_ARGS%" 
            stdoutLogEnabled="false" stdoutLogFile=".\logs\stdout" 
            forwardWindowsAuthToken="true"/>
  </system.webServer>
</configuration>
که در آن خاصیت forwardWindowsAuthToken، حتما به true تنظیم شده باشد. این مورد است که کار اعتبارسنجی و یکی‌سازی اطلاعات کاربر وارد شده به ویندوز و ارسال آن‌را به میان‌افزار IIS برنامه‌ی ASP.NET Core انجام می‌دهد. بدون تنظیم آن، با مراجعه‌ی به سایت، شاهد نمایش صفحه‌ی login ویندوز خواهید بود.


تنظیمات برنامه‌ی ASP.NET Core جهت فعالسازی Windows Authentication

پس از فعالسازی windowsAuthentication در IIS و همچنین تنظیم forwardWindowsAuthToken به true در فایل web.config برنامه، اکنون جهت استفاده‌ی از windowsAuthentication دو روش وجود دارد:

الف) تنظیمات مخصوص برنامه‌های Self host
اگر برنامه‌ی وب شما قرار است به صورت self host ارائه شود (بدون استفاده از IIS)، تنها کافی است در تنظیمات ابتدای برنامه در فایل Program.cs، استفاده‌ی از میان‌افزار HttpSys را ذکر کنید:
namespace ASPNETCore2WindowsAuthentication
{
    public class Program
    {
        public static void Main(string[] args)
        {
            var host = new WebHostBuilder()
                                     .UseKestrel()
                                     .UseContentRoot(Directory.GetCurrentDirectory())
                                     .UseStartup<Startup>()
                                     .UseHttpSys(options => // Just for local tests without IIS, Or self-hosted scenarios on Windows ...
                                     {
                                         options.Authentication.Schemes =
                                              AuthenticationSchemes.Negotiate | AuthenticationSchemes.NTLM;
                                         options.Authentication.AllowAnonymous = true;
                                         //options.UrlPrefixes.Add("http://+:80/");
                                     })
                                     .Build();
            host.Run();
        }
    }
}
در اینجا باید دقت داشت که استفاده‌ی از UseHttpSys با تنظیمات فوق، اعتبارسنجی یکپارچه‌ی با ویندوز را برای برنامه‌های self host خارج از IIS مهیا می‌کند. اگر قرار است برنامه‌ی شما در IIS هاست شود، نیازی به تنظیم فوق ندارید و کاملا اضافی است.


ب) تنظیمات مخصوص برنامه‌هایی که قرار است در IIS هاست شوند

در این‌حالت تنها کافی است UseIISIntegration در تنظیمات ابتدایی برنامه ذکر شود و همانطور که عنوان شد، نیازی به UseHttpSys در این حالت نیست:
namespace ASPNETCore2WindowsAuthentication
{
    public class Program
    {
        public static void Main(string[] args)
        {
            var host = new WebHostBuilder()
                                     .UseKestrel()
                                     .UseContentRoot(Directory.GetCurrentDirectory())
                                     .UseIISIntegration()
                                     .UseDefaultServiceProvider((context, options) =>
                                     {
                                         options.ValidateScopes = context.HostingEnvironment.IsDevelopment();
                                     })
                                     .UseStartup<Startup>()
                                     .Build();
            host.Run();
        }
    }
}


فعالسازی میان‌افزار اعتبارسنجی ASP.NET Core جهت یکپارچه شدن با Windows Authentication

در پایان تنظیمات فعالسازی Windows Authentication نیاز است به فایل Startup.cs برنامه مراجعه کرد و یکبار AddAuthentication را به همراه تنظیم ChallengeScheme آن به IISDefaults افزود:
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddMvc();

            services.Configure<IISOptions>(options =>
            {
                // Sets the HttpContext.User
                // Note: Windows Authentication must also be enabled in IIS for this to work.
                options.AutomaticAuthentication = true;
                options.ForwardClientCertificate = true;
            });
            
            services.AddAuthentication(options =>
            {
                // for both windows and anonymous authentication
                options.DefaultChallengeScheme = IISDefaults.AuthenticationScheme;
            });
        }
برای مثال اگر از ASP.NET Core Identity استفاده می‌کنید، سطر services.AddAuthentication فوق، پس از تنظیمات ابتدایی آن باید ذکر شود؛ هرچند روش فوق کاملا مستقل است از ASP.NET Core Identity و اطلاعات کاربر را از سیستم عامل و اکتیودایرکتوری (در صورت وجود) دریافت می‌کند.


آزمایش برنامه با تدارک یک کنترلر محافظت شده

در اینجا قصد داریم اطلاعات ذیل را توسط تعدادی اکشن متد، نمایش دهیم:
        private string authInfo()
        {
            var claims = new StringBuilder();
            if (User.Identity is ClaimsIdentity claimsIdentity)
            {
                claims.Append("Your claims: \n");
                foreach (var claim in claimsIdentity.Claims)
                {
                    claims.Append(claim.Type + ", ");
                    claims.Append(claim.Value + "\n");
                }
            }

            return $"IsAuthenticated: {User.Identity.IsAuthenticated}; Identity.Name: {User.Identity.Name}; WindowsPrincipal: {(User is WindowsPrincipal)}\n{claims}";
        }
کار آن نمایش نام کاربر، وضعیت لاگین او و همچنین لیست تمام Claims متعلق به او می‌باشد:
namespace ASPNETCore2WindowsAuthentication.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public IActionResult Index()
        {
            return View();
        }

        [Authorize]
        public IActionResult Windows()
        {
            return Content(authInfo());
        }

        private string authInfo()
        {
            var claims = new StringBuilder();
            if (User.Identity is ClaimsIdentity claimsIdentity)
            {
                claims.Append("Your claims: \n");
                foreach (var claim in claimsIdentity.Claims)
                {
                    claims.Append(claim.Type + ", ");
                    claims.Append(claim.Value + "\n");
                }
            }

            return $"IsAuthenticated: {User.Identity.IsAuthenticated}; Identity.Name: {User.Identity.Name}; WindowsPrincipal: {(User is WindowsPrincipal)}\n{claims}";
        }

        [AllowAnonymous]
        public IActionResult Anonymous()
        {
            return Content(authInfo());
        }

        [Authorize(Roles = "Domain Admins")]
        public IActionResult ForAdmins()
        {
            return Content(authInfo());
        }

        [Authorize(Roles = "Domain Users")]
        public IActionResult ForUsers()
        {
            return Content(authInfo());
        }
    }
}
برای آزمایش برنامه، ابتدا برنامه را توسط دستور ذیل publish می‌کنیم:
 dotnet publish
سپس تنظیمات مخصوص IIS را که در ابتدای بحث عنوان شد، بر روی پوشه‌ی bin\Debug\netcoreapp2.0\publish که محل قرارگیری پیش‌فرض خروجی برنامه است، اعمال می‌کنیم.
اکنون اگر برنامه را در مرورگر مشاهده کنیم، یک چنین خروجی قابل دریافت است:


در اینجا نام کاربر وارد شده‌ی به ویندوز و همچنین لیست تمام Claims او مشاهده می‌شوند. مسیر Home/Windows نیز توسط ویژگی Authorize محافظت شده‌است.
برای محدود کردن دسترسی کاربران به اکشن متدها، توسط گروه‌های دومین و اکتیودایرکتوری، می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:
[Authorize(Roles = @"<domain>\<group>")]
//or
[Authorize(Roles = @"<domain>\<group1>,<domain>\<group2>")]
و یا می‌توان بر اساس این نقش‌ها، یک سیاست دسترسی جدید را تعریف کرد:
services.AddAuthorization(options =>
{
   options.AddPolicy("RequireWindowsGroupMembership", policy =>
   {
     policy.RequireAuthenticatedUser();
     policy.RequireRole(@"<domain>\<group>"));  
   }
});
و در آخر از این سیاست دسترسی استفاده نمود:
 [Authorize(Policy = "RequireWindowsGroupMembership")]
و یا با برنامه نویسی نیز می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
[HttpGet("[action]")]
public IActionResult SomeValue()
{
    if (!User.IsInRole(@"Domain\Group")) return StatusCode(403);
    return Ok("Some Value");
}


افزودن Claims سفارشی به Claims پیش‌فرض کاربر سیستم

همانطور که در شکل فوق ملاحظه می‌کنید، یک سری Claims حاصل از Windows Authentication در اینجا به شیء User اضافه شده‌اند؛ بدون اینکه برنامه، صفحه‌ی لاگینی داشته باشد و همینقدر که کاربر به ویندوز وارد شده‌است، می‌تواند از برنامه استفاده کند.
اگر نیاز باشد تا Claims خاصی به لیست Claims کاربر جاری اضافه شود، می‌توان از پیاده سازی یک IClaimsTransformation سفارشی استفاده کرد:
    public class ApplicationClaimsTransformation : IClaimsTransformation
    {
        private readonly ILogger<ApplicationClaimsTransformation> _logger;

        public ApplicationClaimsTransformation(ILogger<ApplicationClaimsTransformation> logger)
        {
            _logger = logger;
        }

        public Task<ClaimsPrincipal> TransformAsync(ClaimsPrincipal principal)
        {
            if (!(principal.Identity is ClaimsIdentity identity))
            {
                return Task.FromResult(principal);
            }

            var claims = addExistingUserClaims(identity);
            identity.AddClaims(claims);

            return Task.FromResult(principal);
        }

        private IEnumerable<Claim> addExistingUserClaims(IIdentity identity)
        {
            var claims = new List<Claim>();
            var user = @"VahidPC\Vahid";
            if (identity.Name != user)
            {
                _logger.LogError($"Couldn't find {identity.Name}.");
                return claims;
            }

            claims.Add(new Claim(ClaimTypes.GivenName, user));
            return claims;
        }
    }
و روش ثبت آن نیز در متد ConfigureServices فایل آغازین برنامه به صورت ذیل است:
            services.AddScoped<IClaimsTransformation, ApplicationClaimsTransformation>();
            services.AddAuthentication(options =>
            {
                // for both windows and anonymous authentication
                options.DefaultChallengeScheme = IISDefaults.AuthenticationScheme;
            });
هر زمانیکه کاربری به برنامه وارد شود و متد HttpContext.AuthenticateAsync فراخوانی گردد، متد TransformAsync به صورت خودکار اجرا می‌شود. در اینجا چون forwardWindowsAuthToken به true تنظیم شده‌است، میان‌افزار IIS کار فراخوانی HttpContext.AuthenticateAsync و مقدار دهی شیء User را به صورت خودکار انجام می‌دهد. بنابراین همینقدر که برنامه را اجرا کنیم، شاهد اضافه شدن یک Claim سفارشی جدید به نام ClaimTypes.GivenName که در متد addExistingUserClaims فوق آن‌را اضافه کردیم، خواهیم بود:


به این ترتیب می‌توان لیست Claims ثبت شده‌ی یک کاربر را در یک بانک اطلاعاتی استخراج و به لیست Claims فعلی آن افزود و دسترسی‌های بیشتری را به او اعطاء کرد (فراتر از دسترسی‌های پیش‌فرض سیستم عامل).

برای دسترسی به مقادیر این Claims نیز می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
var userId = User.FindFirstValue(ClaimTypes.NameIdentifier);
var userName = User.FindFirstValue(ClaimTypes.Name);
var userName = User.FindFirstValue(ClaimTypes.GivenName);


کدهای کامل این برنامه را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: ASPNETCore2WindowsAuthentication.zip
مطالب
ساخت یک مثال Todo با MobX و React

پیشنیاز این مطلب مطالعه قسمت MobX می‌باشد. در این مثال قصد داریم  یک برنامه‌ی Todo را با استفاده از MobX و React ایجاد کنیم.


ایجاد ساختار ابتدایی پروژه

برای ساخت پروژه، به خط فرمان مراجعه کرده و با دستور زیر، یک پروژه‌ی react از نوع typescript را ایجاد می‌کنیم. 

npx create-react-app todo-mobx --template typescript 
cd todo-mobx


برای توسعه‌ی این مثال، از محیط توسعه‌ی VSCode استفاده می‌کنیم. اگر VSCode بر روی سیستم شما نصب باشد، در همان مسیری که خط فرمان باز است، دستور زیر را اجرا کنید؛ پروژه‌ی شما در VSCode باز می‌شود:

code


سپس در محیط VSCode، دکمه‌های ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستورات زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:

npm install --save-dev typescript @types/node @types/react @types/react-dom @types/jest
npm install  mobx mobx-react-lite --save


در ادامه برای استایل بندی بهتر برنامه از کتابخانه‌های bootstrap و  font-awesome استفاده می‌کنیم: 

npm install bootstrap --save
npm install font-awesome --save

سپس فایل index.tsx را باز کرده و دو خط زیر را به آن اضافه می‌کنیم: 

import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
import "font-awesome/css/font-awesome.css";


کتابخانه‌ی MobX، از تزئین کننده‌ها یا decorators استفاده می‌کند. بنابراین نیاز است به tsconfig پروژه مراجعه کرده و خط زیر را به آن اضافه کنیم:  

"compilerOptions": {
   .... ,
   "experimentalDecorators": true
}


ایجاد مخازن حالت MobX

در ادامه نیاز است store‌های MobX را ایجاد کنیم و بعد آن‌ها را به react اتصال دهیم. بدین منظور یک پوشه‌ی جدید را در مسیر src، به نام stores ایجاد می‌کنیم و سپس فایل جدیدی را به نام todo-item.ts در آن با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم: 

import { observable, action } from "mobx";

export default class TodoItem {
    id = Date.now();

    @observable text: string = '';
    @observable isDone: boolean = false;

    constructor(text: string) {
        this.text = text;
    }

    @action
    toggleIsDone = () => {
        this.isDone = !this.isDone
    }

    @action
    updateText = (text: string) => {
        this.text = text;
    }
}


در همان مسیر stores، فایل دیگری را نیز به نام todo-list.ts، با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:

import { observable, computed, action } from "mobx";

import TodoItem from "./todo-item";

export class TodoList {
    @observable.shallow list: TodoItem[] = [];

    constructor(todos: string[]) {
        todos.forEach(this.addTodo);
    }

    @action
    addTodo = (text: string) => {
        this.list.push(new TodoItem(text));
    }

    @action
    removeTodo = (todo: TodoItem) => {
        this.list.splice(this.list.indexOf(todo), 1);
    };

    @computed
    get finishedTodos(): TodoItem[] {
        return this.list.filter(todo => todo.isDone);
    }

    @computed
    get openTodos(): TodoItem[] {
        return this.list.filter(todo => !todo.isDone);
    }
}

توضیحات:

مفهوم observable@: کل شیء state را به صورت یک شیء قابل ردیابی JavaScript ای ارائه می‌کند.

مفهوم computed@: این نوع خواص، مقدار خود را زمانیکه observable‌های وابسته‌ی به آن‌ها تغییر کنند، به روز رسانی می‌کنند.

مفهوم action@: جهت به روز رسانی state و سپس نمایش تغییرات یا نمایش نمونه‌ی دیگری در DOM می‌باشند.



برپایی Context
در این مثال از شیء Provider خود MobX استفاده نمی‌کنیم؛ بلکه از React Context استفاده می‌کنیم. به همین جهت در مسیر src، یک پوشه‌ی جدید دیگر را به نام Providers ایجاد می‌کنیم. سپس فایلی را به نام store-provider.ts ایجاد کرده و کدهای زیر را به آن اضافه می‌کنیم: 
import { createContext, useContext } from "react";
import { TodoList } from "../stores/todo-list";

export const StoreContext = createContext<TodoList>({} as TodoList);
export const StoreProvider = StoreContext.Provider;

export const useStore = (): TodoList => useContext(StoreContext);
توضیحات:
- در اینجا StoreContext را ایجاد کرده و سپس به آن یک مقدار پیش فرض از نوع یک object خالی را ارسال کرده‌ایم.
- سپس بر اساس آن، شیء StoreProvider را که از نوع ReactConxtext می‌باشد، ایجاد کردیم. 
- متد useStore که به صورت export و نوعی از useContext می‌باشد، برای دسترسی ساده‌تر به Context معرفی شده‌است که در ادامه کاربرد آن‌را خواهید دید.
- برای اعمال StoreProvider در شروع کننده‌ی برنامه React، به فایل index.tsx مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر ویرایش می‌کنیم: 
import React from 'react';
import ReactDOM from 'react-dom';
import './index.css';
import App from './App';
import * as serviceWorker from './serviceWorker';
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
import "font-awesome/css/font-awesome.css";
import { TodoList } from './stores/todo-list';
import { StoreProvider } from './providers/store-provider';


const todoList = new TodoList([
    'Read Book',
    'Do exercise',
    'Watch Walking dead series'
]);

ReactDOM.render(
    <StoreProvider value={todoList}>
        <App />
    </StoreProvider>
    , document.getElementById('root'));

// If you want your app to work offline and load faster, you can change
// unregister() to register() below. Note this comes with some pitfalls.
// Learn more about service workers: https://bit.ly/CRA-PWA
serviceWorker.unregister();
توضیحات:  StoreProvider ای را که در فایل store-provider.ts ایجاد کردیم، در اینجا به شروع کننده‌ی React معرفی می‌کنیم و سه مقدار پیش فرض را نیز به آن اعمال می‌کنیم.

افزودن کامپوننت‌های برنامه
برای نمایش لیست Todo‌ها و عملیات حذف، اضافه و ویرایش، نیاز به سه کامپوننت تابعی را داریم: 

اضافه کردن کامپوننت TodoNew
در مسیر src، یک پوشه‌ی جدید را به نام components ایجاد می‌کنیم. سپس فایلی را در آن به نام TodoNew.tsx ایجاد کرده و کدهای زیر را به آن اضافه می‌کنیم: 
import React, { useState } from 'react';
import { useStore } from '../providers/store-provider';

export const TodoNew = () => {
    const [newTodo, setTodo] = useState('');
    const todoList = useStore();

    const addTodo = () => {
        todoList.addTodo(newTodo);
        setTodo('');
    };

    return (

        <div className="input-group mb-3">
            <input type="text" className="form-control" placeholder="Add To do" value={newTodo} onChange={(e) => setTodo(e.target.value)} />
            <div className="input-group-append">
                <button className="btn btn-success" type="submit" onClick={addTodo}>Add Todo</button>
            </div>
        </div>
    )
};
توضیحات: 
- useStore ای را که در مرحله‌ی قبل ایجاد کردیم، در اینجا برای دسترسی به state‌های MobX استفاده می‌کنیم.
- در input و رویداد onChange آن، مقدار ورودی کاربر را به متد newTodo اعمال می‌کنیم و بعد از اینکه کاربر دکمه‌ی Add Todo را زد، مقدار newTodo را به تابع addTodo که در useStore می‌باشد، اعمال می‌کنیم.

افزودن کامپوننت نمایش لیست کارها: TodoList
در مسیر src و پوشه‌ی components آن، فایل جدیدی را به نام TodoList.tsx ایجاد کرده و کدهای زیر را به آن اضافه می‌کنیم: 
import React from 'react';

import { TodoItem } from "./TodoItem";
import { useObserver } from "mobx-react-lite";
import { useStore } from '../providers/store-provider';

export const TodoList = () => {
    const todoList = useStore();

    return useObserver(() => (
        <div>
            <h1>Open Todos</h1>
            <table className="table">
                <thead className="thead-dark">
                    <tr>
                        <th>Name</th>
                        <th className="text-left">Do It?</th>
                        <th>Actions</th>
                    </tr>
                </thead>
                <tbody>
                    {
                        todoList.openTodos.map(todo =>
                            <tr key={`${todo.id}-${todo.text}`}>
                                <TodoItem todo={todo} />
                            </tr>)
                    }

                </tbody>
            </table>

            <h1>Finished Todos</h1>
            <table className="table">
                <thead className="thead-light">
                    <tr>
                        <th>Name</th>
                        <th className="text-left">Do It?</th>
                        <th>Actions</th>
                    </tr>
                </thead>
                <tbody>
                    {
                        todoList.finishedTodos.map(todo =>
                            <tr key={`${todo.id}-${todo.text}`}>
                                <TodoItem todo={todo} />
                            </tr>)
                    }

                </tbody>
            </table>
        </div>
    ));
};
توضیحات:
- useStore را به ثابت todoList انتساب می‌دهیم.
- سپس برای نمایش Todo ‌ها، یک جدول را طراحی می‌کنیم و همچنین برای نمایش کارهای تکمیل شده (Finish Todo) جدول دیگری را ایجاد می‌کنیم.
- در کلاس TodoList، که پیشتر آن‌را ایجاد کردیم، از دو خاصیت openTodos و finishedTodos از نوع get که با Decorator از نوع computed@ هستند، برای نمایش Open Todos و Finished Todos استفاده می‌کنیم. خروجی این خواص، لیستی از نوع TodoItem می‌باشند که با کمک متد map، به فیلد‌های TodoItem آن‌ها دسترسی پیدا می‌کنیم.

برای منظم کردن کدها، کامپوننت دیگری را در مسیر src/components به نام TodoItem.tsx ایجاد کرده و کدهای زیر را به آن اضافه می‌کنیم: 
import React, { useState } from 'react';
import TodoItemClass from "../stores/todo-item";


import { useStore } from '../providers/store-provider';

interface Props {
    todo: TodoItemClass;
}

export const TodoItem = ({ todo }: Props) => {
    const todoList = useStore();
    const [newText, setText] = useState('');
    const [isEditing, setEdit] = useState(false);

    const saveText = () => {
        todo.updateText(newText);
        setEdit(false);
        setText('');
    };

    return (
        <React.Fragment>
            {
                isEditing ?
                    <React.Fragment>
                        <td>
                            <input className="form-control" placeholder={todo.text} type="text" onChange={(e) => setText(e.target.value)} />
                        </td>
                        <td></td>
                        <td>
                            <button className="btn btn-xs btn-success " onClick={saveText}>Save</button>
                        </td>
                    </React.Fragment>
                    :
                    <React.Fragment>
                        <td>
                            {todo.text}
                        </td>

                        <td className="text-left">
                            <input className="form-check-input" type="checkbox" onChange={todo.toggleIsDone} defaultChecked={todo.isDone}></input>
                        </td>
                        <td>
                            <button className="btn btn-xs btn-warning " onClick={() => setEdit(true)}>
                                <i className="fa fa-edit"></i>
                            </button>
                            <button className="btn btn-xs btn-danger ml-2" onClick={() => todoList.removeTodo(todo)}>
                                <i className="fa fa-remove"></i>
                            </button>
                        </td>
                    </React.Fragment>
            }

        </React.Fragment>

    )
};
توضیحات:
- در کامپوننت قبلی TodoList.tsx، متدهای TodoItem را به کامپوننت TodoItem.tsx پاس داده و آن را در دو حالت ویرایش و نمایش، نشان می‌دهیم.
- در جدول، امکان ویرایش، حذف و ثبت رکوردها را قرار داده‌ایم. برای ویرایش، مقدار input وارد شده را به متد (todo.updateText(newText پاس می‌دهیم و برای حذف، (todoList.removeTodo(todo را فراخوانی می‌کنیم.
 
کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید  Github
نظرات مطالب
روش ایجاد پروژه‌ها‌ی کتابخانه‌ای کامپوننت‌های Blazor
یک نکته‌ی تکمیلی: استفاده از فقط یک فضای نام برای کل پروژه‌ی کتابخانه‌ای
فرض کنید که یک کتابخانه از کامپوننت‌های Blazor را با پوشه‌بندی‌های مختلفی ایجاد کرده‌اید. هر کدام از این پوشه‌ها به صورت خودکار به همراه فضای نام متناظر با نام آن پوشه هم خواهند بود. برای مثال اگر در پوشه‌ی C:\Prog\BlazorLib\Folder1 کامپوننت Component1.razor قرار گیرد، فضای نام پیش‌فرض آن BlazorLib.Folder1 خواهد بود. این مساله توزیع و استفاده‌ی از کامپوننت‌های پوشه‌بندی شده را برای استفاده کنندگان ثالث مشکل می‌کند؛ چون باید به ازای هر پوشه، یک using را تعریف کنند. برای استفاده از تنها یک فضای نام در کل پروژه می‌توان از روش
@namespace BlazorLib
در ابتدای تمام فایل‌های razor. استفاده کرد. این تنظیم، فضای نام پیش‌فرض پوشه‌ها را بازنویسی می‌کند.
مطالب
معماری وب گرا (سبکی از سرویس گرایی)
در ابتدای مقاله، پیش از آن که وارد بحث معماری وب گرا بشوم، یک سوال را مطرح میکنم که شاید برای شما هم جالب باشد. آن سوال اینست : آیا SOA پاسخی برای همه چیز در 
حوزه معماری است؟ شاید اینطور نباشد. به ترکیب زیر دقت کنید :
WOA  / SOA + WWW + REST
ترکیب فوق ما را چند قدم جلوتر برده و کاستی‌های سرویس گرایی را پر می‌کند و ما را یاری می‌کند تا اپلیکیشن‌های کامل end-to-end بسازیم.

اگر چه مفهوم WOA شاید چندان فراگیر نباشد، ولی بسیاری از آنچه تاکنون در سطح اینترنت می‌بینیم شالوده همین تفکر وب گرایی است.

معماری وب گرا یا Web-Oriented Architecture در 2006 توسط  Nick Gall از گروه Gartner ابداع شده است. 
معماری وب گرا یک سبک معماری نرم افزاری است که معماری سرویس گرا (Service-Oriented Architecture) را در راستای اپلیکیشن‌های تحت وب گسترش می‌دهد. 
معماری وب گرا در اصل توسط بسیاری از شبکه‌های اجتماعی و وب سایت‌های شخصی ساخته شده است.

تعریف رسمی Gartner از معماری وب گرا چنین است :
 “معماری وب گرا یا Web-Oriented Architecture سبکی معمارگونه از معماری سرویس گرا یا همان Service-Oriented Architecture می‌باشد که به یکپارچگی سیستم‌ها و کاربران از طریق ابررسانه‌های مرتبط با هم در سطح جهانی بر اساس معماری وب می‌پردازد.
 این نوع معماری بر تمامی اینترفیس‌ها (رابط کاربری و  رابط کاربردی برنامه نویسی) به منظور دستیابی به تاثیرات شبکه‌ی جهانی از طریق پنج عنصر رابط اساسی ذیل تاکید دارد :
  • شناسایی منابع
  • بکارگیری منابع از طریق نمایش آنها (منابع وب)
  • پیام‌های خودتوصیفی
  • ابررسانه بعنوان قلب تپنده موقعیت برنامه
  • درگیر نکردن برنامه “
Nick Gall همچنین فرمولی را برای تعریف معماری وب گرا (WOA) ارائه داده است که بدین شکل است:
WOA = SOA + WWW + REST

Dion Hinchcliffe مدعی است که معماری وب گرا چنین است: 

“مجموعه‌ای از هسته پروتکل‌های وب مانند HTTP, XML است و اینکه تنها تفاوت معماری سرویس گرای سنتی و مفاهیم معماری وب گرا اینست که WOA از REST حمایت می‌کند. REST متدی به طور فزاینده محبوب ، قدرتمند و ساده به منظور اعمال نفوذ پروتکل انتقال ابر متن HTTP بعنوان یک وب سرویس در چارچوب حقوق خودش است.“

پشته‌ی معماری وب گرا WOA شامل چنین مواردی است :
  • توزیع (HTTP , Feeds)
  • ترکیب (Hypermedia , Mashups)
  • امنیت (Open ID, SSL)
  • قابلیت انتقال داده (XML,RDF)
  • قابلیت نمایش داده (ATOM, JSON)
  • متدهای انتقال (REST, HTTP, Bit Torrent)

بطور کل باید گفت WOA هر چیزی است که در اینترنت وجود دارد و هر چیزی که بر مبنای REST می‌باشد والبته سرویس گراست. در کلامی گویا باید گفت امروزه معماری وب گرا پراستفاده‌ترین نوع معماری در جهان تا به امروز بوده است. طبق پیش بینی Gartner در 2014 سبک معماری وب گرای (مبتنی بر REST) در 80% سازمان هایی که سرویس گرایی را دنبال می‌کنند فراگیر خواهد شد. واقعا صحت یا عدم صحت تحقق این پیش بینی Gartner شاید مهم نباشد ؛ چرا که هر کسی می‌بایست WOA را بشناسد.
اما REST چیست ؟ Representational State Transfer سبکی از معماری نرم افزار برای سیستم‌های ابررسانه توزیع شده مانند شبکه جهانی وب است (منبع : ویکی پدیا). با هم اصول REST را مرور کنیم:
  • هر چیزی یک منبع است.
  • هر منبعی یک تمثیل دارد.
  • هر منبعی یک نام بخصوص دارد.
  • انتقال موقعیت نیازمند کشف و شهود (Discovery) است.
  • پروتکل شبکه پایه WOA می‌باشد

بطور خلاصه WOA را بررسی می‌کنیم :
  • اطلاعات در قالب منابع (Resources) نمایش می‌یابند.
  • منابع توسط URI‌ها شناخته می‌شوند.
  • منابع از طریق HTTP اداره می‌شوند.
  • معاهدات به صورت ضمنی در نمایش منابع می‌باشند.
  • رابط‌ها بطور کلی عام هستند.

معماری وب گرای سازمانی
معماری وب گرای سازمانی یا Enterprise Web Oriented Architecture (EWOA) یکی از زیر سبک‌های SOA می‌باشد. EWOA مجموعه ای از عناصر، اصول و فرآیندهای معماری مبتنی بر وب می‌باشد. وب سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی جدید مانند Google AdSense, Wikipedia و دیگر سرویس‌های RESTful از WOA استفاده می‌کنند.
مثال حال حاضر WOA را می‌توان Google’s Open Social  یا MindTouch دانست. در حال حاضر Mobile API بنایی اساسی بر تمرکز در استفاده از تکنولوژی WOA را دارند. ساخت چنین سرویس هایی با استفاده از پروتکل‌های ساده شده وب نظیر Rest , JSON بیش از پیش آسان شده است. این پروتکل‌ها برای توسعه دهندگان وب بسیار راحت‌تر است چرا که CPU و پهنای باند کمتری را طلب می‌کنند. این پروتکل‌ها بیشتر بخاطر شبکه‌های اجتماعی بزرگ نظیر فیس بوک ، آمازون ، توییتر و … شناخته شده‌اند.
MindTouch هم یک شرکت اوپن سورس و یک سکوی مستندسازی استراتژیک و نوعی جدید از ECM می‌باشد. از جمله پروژه‌هایی که ارایه کرده‌است می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد :
DReAM
SGML Reader
MindTouch Core/2010
در ادامه، بکارگیری REST را در قالب شبکه جهانی وب (W3) در قالب جدول زیر با دیدگاه مقایسه‌ای با تلفیق در وب بررسی می‌کنیم:
{بنده می‌گویم} REST بدون WWW بی معناست. REST با Web است که تکمیل می‌شود و معنا پیدا می‌کند.

بررسی مزایای WOA
  • ساده سازی توسعه پذیری، مقیاس پذیری
  • کاهش زمان توسعه ویژگی‌های جدید
  • کاهش زمان مهندسی مورد نیاز برای یکپارچه سازی
  • سازنده فرصت‌هایی جدید برای mash-ups و دیگر داستان‌های غیرقابل پیش بینی کاربری
  • اما وضعیت ارتباطی کلاینت‌ها و سرورها در WOA چگونه است ؟
  • سرویس‌ها وابسته به دیگر سرویس‌ها هستند.
  • ارتباطات از طریق HTTP صورت می‌گیرد.
  • کلاینت‌ها حکم منبع و سرویس دهی به دیگر کلاینت‌ها را دارند.
  • مقیاس پذیری ، توسعه پذیری == اتصالات داخی 


بعنوان مثال می‌توان با ترکیب تصاویر و آدرس‌های مختلف دانشگاه‌های تهران، یک map Mashup درست کرد.


برای Photo Mashup ابزار Color Picker هم هست که امکان جستجوی تصاویر را بر اساس رنگ فراهم می‌کند و از سرویس اشتراک گذاری عکس Flickr استفاده می‌کند که در این آدرس قابل استفاده است.


معماری Mashup هم مثل معماری MVC (البته با تفاوت‌های فاحش) سه لایه‌ای است :


لایه نمایش / تعامل کاربر (همان رابط کاربری است)

تکنولوژی‌ها : HTML/XHTML, CSS, Javascript, Asynchronous JS and Xml (Ajax).

وب سرویس‌ها : عملکرد محصول از طریق سرویس‌های API هم قابل دسترسی است

تکنولوژی‌ها : XMLHTTPRequest, XML-RPC, JSON-RPC, SOAP, REST

داده : فراهم آوردن امکان ارسال ، مرتب سازی و دریافت داده

تکنولوژی‌ها : XML , JSON , KML

از نظر معماری  Mashup  دارای 2 سبک است : الف) مبتنی بر وب – ب) مبتنی بر سرور


 در ادامه با هم نمونه ای از استقرار معماری وب گرا WOA را در سازمان، بصورت شماتیک می‌بینیم. با هم مشاهده می‌کنیم با این پیاده سازی، موانع سر راه ما کاهش پیدا می‌کنند و سرعت یکپارچگی افزایش پیدا می‌کند. بدین صورت که می‌توان از قدرت شبکه جهانی وب در جهت انتقال محتوای مورد نیازمان به هر جا و در هر زمانی بهره جست.


شاید برای شما سوال پیش بیاید که ما در معماری وب گرا بحث می‌کردیم، اصلا چرا وارد مفهوم Mashup شدیم؟


به‌عبارت فنی‌تر چرا معماری وب گرا (WOA) برای Mashups اهمیت دارد ؟

 پاسخ یک کلمه است : REST . همانطور که بالاتر نیز اشاره کردم، Mashup از REST بهره می‌برد. به منظور افزایش اطلاعات در رابطه با REST باید گفت Roy Fielding آنرا بنیان نهاده‌است. میخواهید او را بهتر معرفی کنم؟ وی یکی از خالقان HTTP است و مگر می‌توان وب را بدون HTTP فرض کرد که مهمترین پروتکل انتقال ابر متن در جهان و پروتکل زیربنایی وب است؟! 

REST به خوبی با معماری اینترنت عجین شده است! بپرسید چرا؟ چون پروتکل اصلی اینترنت HTTP است و هر دوی این‌ها از یک ذهن نشات گرفته و او کسی نیست جز Roy Fielding. اما باید بگویم REST یک استاندارد نیست؛ با وجود سادگی بسیار زیاد، تنها یک سبک استفاده از HTTP است.


REST همچنین از متدهای اختصاصی HTTP نظیر GET, PUT , POST , DELETE در بالای یک URL استفاده می‌کند تا نشان دهد چه رویدادی رخ می‌دهد.


در پایان گفته‌ها در رابطه با REST باید بگویم ATOM همان REST است. منظورم از ATOM ویرایشگر معروف متنی نیست که برای نوشتن کدهای برنامه نویسی استفاده قرار می‌گیرد؛ آنرا غالبا به شکل Atom می‌نویسند چرا که مخفف چند کلمه نیست و یک کلمه خاص است  اما ATOM یک استاندارد وب به زبان XML است که برای خوراک وب بعنوان جایگزینی برای RSS استفاده می‌شود. ATOM را با AtomPub یا APP اشتباه نگیرید؛ چرا که APP پروتکل انتشاری است مبتنی بر پروتکل انتقال ابرمتن (HTTP) و برای به روزرسانی محتوی وب مورد استفاده قرار می‌گیرد.


در ادامه مباحث دررابطه با معماری وب گرا باید گفت WOA امروزه بعنوان مدل حاکم برنامه‌های تحت شبکه مطرح است. اما متاسفانه فروشندگان بزرگی در پشت آن حضور ندارند به همین دلیل آنچنان که باید عمومیت نیافته است. WOA همچنان می‌تواند بیشترین سود حاصل را از طریق شبکه فراهم کند. شاید بتوان گفت کوتاه‌ترین مسیر برای رسیدن به چنین نتیجه‌ای همین معماری وب گرا است. 

فرمول جالبی هم برای تعریف وب ارائه شده‌است که با هم می‌بینیم :


HTTP + URIs = Web


ظرافت فرمول بالا به اهمیت پروتکل زیربنایی وب یعنی HTTP اشاره دارد. URI هم مجموعه‌ای از رشته‌هاست که برای شناسایی یک منبع خاص تحت وب به کار می‌روند. در شکل زیر رابطه بین URI , URN , URL را بررسی می‌کنیم. URI تشکیل شده‌است از URL و URN .URL متد دسترسی به منبع را مشخص می‌کند، در حالیکه URN تنها مشخص کننده نام منبع می‌باشد و هیچگونه روشی را برای دسترسی به ما ارائه نمی‌دهد. بعنوان مثال یک شماره ISBN کتاب، یک نوع URN است. 





نظرات مطالب
ساختار پروژه های Angular
تشکر.شما در مورد مسیر یابی هم قطعه کدی قرار دادید که میشود وابستگی‌ها و ... را تزریق کرد.منتها اگر ما بیش از 100 مسیر داشته باشیم باید چه کنیم؟ یعنی به ازای هر مسیر باید این قطعه کد تکرار شود :
$routeProvider.when('/about', {templateUrl:'views/about.html', resolve:{deps:function($q, $rootScope)
{
    var deferred = $q.defer();
    var dependencies =
    [
        'controllers/AboutViewController.js',
        'directives/some-directive.js'
    ];
  
    //*نکته اول 
    $script(dependencies, function()
    {
        // *نکته دوم
        $rootScope.$apply(function()
        {
            deferred.resolve();
        });
    });
  
    return deferred.promise;
}}})
راه حل پویایی وجود دارد؟
مثلا شما در ساختار سوم بیان کردید که فایل‌های مربوط به هر قسمت در کنار هم باشند. اعم از کنترلر و دایرکتیوها و فیلترها و ... .
آیا میشود برای هر قسمت مثل product , user ,cart ، یک ماژول app جدا نوشت و در آن طبق مثال شما مسیریابی را تولید کرد؟ یعنی چندین ماژول انگولار app.js برای یک پروژه نوشت؟استاندارد است؟ بدین صورت دیگر نگران تعداد مسیرهای زیاد نیستیم و مشخص میشود که مسیریابی هر قسمت در کنار آن وجود دارد.
امکان پذیر است؟ اگر نیست شما چه راهی برای این کار دارید. ممنون