0. Validation 1. Insert 2. Edit 3. Delete 4. Select
public abstract class PageStateMachine : Page { ... protected abstract ... Save(); protected abstract ... Select(); protected abstract ... Delete(); protected abstract ... Validation(); ...
public enum PageState { Save = 0, Select = 2, Delete = 8, Cancel = 16 }
public void Go(PageState pageState) { switch (pageState) { case PageState.Save: { var error = Validation(); Message = error.HasError ? error.Message : Save().Message; if (!error.HasError) { ClearControls(); RefreshList(); } break; } case PageState.Select: { Message = Select().Message; break; } break; case PageState.Delete: { Message = Delete().Message; ClearControls(); RefreshList(); break; } case PageState.Cancel: { Message = string.Empty; ClearControls(); break; } } }
مزایای Interface ها چیست ؟
در حالت عادی ارث بری از چند کلاس به طور هم زمان امکان پذیر نیست ولی Interfaceها این مزیت را دارند که به هر تعداد که لازم است، کلاسهای مشتق شده از آنها ارث بری کنند. این موضوع یکی از مهمترین مزایای Interface میباشد. هم چنین با استفاده از Interfaceها کدها قابلیت بهتری در نگهداری، انعطاف پذیری و استفاده مجدد پیدا میکنند.
Abstract Class چیست ؟
کلاس Abstract، یکی از ابزارهای مهم OOP میباشد که نمیتوان از آنها نمونهای ساخت. به عبارتی دیگر نمیتوانیم متغیری از کلاس Abstract تعریف کنیم. یک کلاس Abstract شبیه Interface میباشد ولی با دیدی وسیعتر. این کلاسها میتواند دارای متدهای Abstract باشند که شبیه Interface فقط اعلام میشوند و باید در کلاسهای مشتق شده بازنویسی شوند. البته میتوان در این کلاسها متدهایی داشت که Abstract نیستند و احتیاجی به پیاده سازی آنها در کلاسهای مشتق شده ندارند.
باید توجه داشت که تنها متدهایی از کلاس abstract الزام به پیاده سازی دارند که صریحا کلمهی abstract در تعریف آن متد ذکر شده باشد.
در واقع همین متدها هم الزامی به پیاده سازی ندارند. یعنی میشود در subclass هم به صورت abstract ذکر شوند. البته به شرطی که subclass هم به صورت abstract تعریف شده باشد.
در ضمن کلاس abstract میتواند متدهای ساده یا غیر abstract هم داشته باشد. همانطور که میدانید متدهای غیر abstract باید بدنه داشته باشند و نیازی به پیاده سازی ندارند.
پس کلاس abstract هم میتواند متدهایی داشته باشد که باید پیاده سازی شوند و هم متدهایی داشته باشد که لازم نباشد پیاده سازی شوند.
با توجه به تعاریف ذکر شده کلاس Abstract حالتی بین کلاسهای معمولی و Interfaceها میباشد و کلاسی میباشد که غیر قطعی و ناتمام است که باید در سطح فرزندانش تکمیل شود .
مزایای کلاسهای Abstract چیست ؟
یکی از مزیتهای کلاس Abstract فراهم نمودن کلاسی پایه برای دیگر کلاسهای مشتق شده است؛ با این توضیح که متدهای آن میتوانند کد نویسی شده باشند یا خیر. از طرفی پیاده سازی تمام متدهای Abstract در کلاس مشتق شده اجباری نیست (برخلاف Interface).
تعریف سطوح دسترسی برای متدها و خصوصیتها مانند کلاسهای معمولی نیز یکی دیگر از مزیتهای این کلاسها است.
تفاوت بین کلاسهای Abstract و Interface
1- یک کلاس معمولی تنها میتواند از یک کلاس Abstract ارث بری کند ولی همان کلاس میتواند از چندین Interface ارث ببرد.
2- یک Interface فقط میتواند اعلان متدها و خصوصیتها را داشته باشد؛ اما یک کلاس Abstract علاوه بر آنها میتوانید متدها و خصوصیتهایی با کدهای کامل داشته باشد.
3- عناصر موجود در کلاس Abstract میتوانند مانند یک کلاس معمولی دارای سطح دسترسی باشند؛ ولی Interfaceها فاقد این امکان هستند.
4- وقتی شما متدی را به کلاس Abstract اضافه میکنید، به طور خودکار به همه زیر کلاسها اعمال میشود؛ اما در Interface اگر متدی اضافه کنید باید در تمام زیر کلاسها آن را اعمال کنید .
5- کلاسهای Abstract مانند کلاسهای معمولی میتوانند دارای فیلد و عناصر دیگری (مثل ثابتها) باشند؛ در حالیکه یک Interface فاقد این امکان میباشد. همچنین کلاس abstract میتواند شامل سازنده باشد، اما اینترفیس نمیتواند.
6- Abstract یکی از انواع کلاس است؛ ولی Interface کلاس نیست .
7- اینترفیس تنها میتواند از اینترفیس ارث بری کند اما کلاس abstract میتواند از اینترفیس، کلاس Abstract و یا سایر کلاسها ارث بری کند.
چه زمانی از Interface ها و یا کلاسهای Abstract استفاده کنیم؟
- با توجه به توضیحات ذکر شده مواقعی که نیاز به وراثت چند گانه داریم، باید از Interface استفاده کنیم؛ به دلیل اینکه این امکان در کلاسهای Abstract وجود ندارد.
- زمانی که بخواهیم تمام متدهای معرفی شده در کلاس پایه به طور کامل در کلاس مشتق شده پیاده شوند باید از Interface استفاده کنیم.
- وقتی در پروژههای بزرگ با تغییرات زیادی مواجه هستیم، استفاده از کلاس Abstract توصیه میشود؛ چون با تغییر آن به طور خودکار تغییرات در کلاسهای مشتق شده اعمال میشوند.
- با توجه به اینکه به غیر از اعلان متدها و خصوصیتها امکان تعریف عناصر دیگری در Interfaceها وجود ندارد، در صورتیکه ملزم به استفاده از این عناصر باشیم، استفاده از کلاسهای Abstract ضروری میباشد.
- در صورتی که نخواهیم کلیه متدها در کلاسهای مشتق شده پیاده سازی شوند و تعدادی از آنها را در کلاس پدر کدنویسی کنیم، باید از کلاس Abstract استفاده کنیم.- به طور کلی یک Interface چارچوب و قابلیتهای یک کلاس را مشخص میکند و یک قرارداد است؛ ولی کلاس Abstract نوع کلاس را معین میکند. این تفاوت کمک بسیاری برای تشخیص زمان استفاده از این دو را به برنامه نویسان میدهد.
خطای 500.19
این خطا زمانی رخ میدهد که ماژول هاستینگ ASP.NET Core، توسط IIS شناسایی نشده باشد. نصب مجدد آن این مشکل را برطرف میکند.
لیست تمام ماژولهای هاستینگ را همواره در اینجا میتوانید پیدا کنید.
خطای 502.5 و یا گاهی از اوقات 502
باید دقت داشته باشید که اگر تنظیم disableStartUpErrorPage در IIS فعال باشد (قابل افزودن به تگ aspNetCore تنظیمات وب کانفیگ ذیل)، صرفا خطای 502 را دریافت میکنید.
این خطا به معنای شکست در اجرای ماژول هاستینگ ASP.NET Core است و ممکن است به یکی از دلایل ذیل ایجاد شده باشد:
الف) در حین اجرای برنامهی شما، استثنایی در کدهای فایل آغازین startup.cs برنامه، رخ دادهاست.
ب) پورت مورد استفادهی برنامه، توسط پروسهی دیگری در حال استفاده است.
ج) برنامهی شما برای SDK با نگارش 1.1.2 تنظیم و کامپایل شدهاست؛ اما بر روی سرور حداکثر، SDK نگارش 1.1.1 نصب شدهاست.
د) ممکن است پروسهی IIS قادر به یافتن و حتی اجرای dotnet.exe نباشد.
برای لاگ کردن مورد «الف»، باید لاگ کردن خطاهای برنامه را در web.config آن فعالسازی کنید:
<system.webServer> <handlers> <add name="aspNetCore" path="*" verb="*" modules="AspNetCoreModule" resourceType="Unspecified" /> </handlers> <aspNetCore processPath="dotnet" arguments=".\MyApp.dll" stdoutLogEnabled="true" stdoutLogFile=".\logs\stdout" forwardWindowsAuthToken="true" /> </system.webServer>
- اگر این مورد به مسیر logs\stdout\. تنظیم شدهاست، باید پوشهی logs را در ریشهی پروژه به صورت دستی ایجاد کنید؛ و گرنه IIS آنرا به صورت خودکار ایجاد نخواهد کرد.
- کاربر App Pool برنامه (با نام پیشفرض « IIS AppPool\DefaultAppPool») باید دسترسی نوشتن در این پوشه را داشته باشد؛ وگرنه فایل لاگی در آن ایجاد نخواهد شد.
- همچنین اگر با رعایت تمام این موارد، محتوای این فایل تولید شده باز هم خالی بود، یکبار IIS را ریاستارت کنید. ممکن است IIS کار نوشتن در فایل لاگ را تمام نکرده باشد و با این کار مجبور به تکمیل و بستن فایل میشود.
- برای حالت «ب» قبل از هر تغییری، یکبار کل سرور را ریاستارت کنید.
- برای مورد «ج» نیز باید آخرین SDK هاستینگ را بر روی سرور نصب کنید.
لیست تمام SDKهای نصب شدهی بر روی سیستم را در مسیر «C:\Program Files\dotnet\sdk» میتوانید مشاهده کنید. همچنین دستور «dotnet --list-sdks» نیز لیست SDKهای نصب شده را نمایش میدهد.
- برای رفع حالت «د»، نیاز است این موارد را بررسی کنید:
1- «Load User Profile» را به true تنظیم کنید.
برای اینکار به قسمت Application pools مراجعه کرده و تنظیمات پیشرفتهی App pool مورد استفاده را ویرایش کنید (تصویر فوق).
این تنظیم برای دائمی کردن کلیدهای رمزنگاری برنامههای ASP.NET Core نیز ضروری است و باید جزو چک لیست نصب برنامههای ASP.NET Core قرار گیرد.
2- مورد «د» حتی میتواند به علت عدم تعریف مسیر «C:\Program Files\dotnet\» در path ویندوز باشد. برای این منظور دستور env:path$ را در power shell اجرا کنید و بررسی کنید که آیا این مسیر در خروجی آن موجود است یا خیر؟ اگر نبود، پس از اضافه کردن آن به path ویندوز، باید یکبار IIS را هم ریست کنید تا این تنظیمات جدید را بخواند.
3- مورد «د» ممکن است به علت اشتباه تنظیم پوشهی اصلی برنامه در IIS نیز باشد. یعنی dotnet.exe قادر به یافتن اسمبلیهای برنامه نیست.
4- برای رفع مورد «د» دو دسترسی دیگر را نیز باید بررسی کنید:
الف) آیا کاربر Application pool برنامه به پوشهی برنامه دسترسی read & execute را دارد یا خیر؟
ب) آیا کاربر Application pool برنامه به پوشهی C:\Program Files\dotnet دسترسی read & execute را دارد یا خیر؟
اگر خیر، نحوهی دسترسی دادن به آنها به صورت زیر است:
Right click on the folder -> Properties -> Security tab -> Click at Edit button -> Enter `IIS AppPool\DefaultAppPool` user (IIS AppPool\<app_pool_name>) -> Click at Check names -> OK -> Then give it `read & execute` or other permissions.
خطای 502.3 و یا گاهی از اوقات 500
این خطا به صورت خلاصه به معنای «Bad Gateway: Forwarder Connection Error» است و زمانی رخ میدهد که پروسهی dotnet.exe به درخواست رسیده شده یا پاسخی ندادهاست (مشاهده خطای 0x80072EE2 یا ERROR_WINHTTP_TIMEOUT) و یا بیش از اندازه این پاسخ دهی طول کشیدهاست (این تنظیمات را در configuration editor میتوانید مشاهده کنید که در حقیقت همان تگ aspNetCore در تنظیمات وب کانفیگ فوق است).
برای دیباگ بهتر این مورد نیاز است علاوه بر تنظیم web.config فوق، به فایل appsettings.json مراجعه کرده و سطح پیش فرض لاگ کردن اطلاعات را که warning است به information تغییر دهید:
"Console": { "LogLevel": { "Default": "Information" } }
و یا اگر پردازشی دارید که بیش از 2 دقیقه طول میکشد (مطابق تنظیمات تصویر فوق)، میتوانید مقدار request time out را بیشتر کنید.
خطای 0x80004005 : 80008083
Application ‘<IIS path>’ with physical root ‘<Application path>’ failed to start process with commandline ‘”dotnet” .\MyApp.dll’, ErrorCode = ‘0x80004005 : 80008083.
این خطا زمانی رخ میدهد که برنامهی خود را ارتقاء داده باشید، اما ماژول هاستینگ ASP.NET Core را بر روی سرور به روز رسانی نکرده باشید.
خطای 500.19
HTTP Error 500.19 - Internal Server Error The requested page cannot be accessed because the related configuration data for the page is invalid.
برای اینکار ابتدا IIS را متوقف کنید. سپس SDK جدید را نصب و پس از آن IIS را مجددا راه اندازی نمائید.
خطای 503
برنامه اجرا نشده و سطر ذیل در Event Viewer ویندوز قابل مشاهده است:
The Module DLL C:\WINDOWS\system32\inetsrv\aspnetcore.dll failed to load. The data is the error.
به تصویر زیر توجه بفرمایید. ابتدا دادهها به دو دسته ششتایی تقسیم شدن(ستون ntl)، سپس هر کدام از این دستهها نیز به سه دسته دوتایی تقسیم شدن(ستون grp) هدف ما تولید دو ستون ntl و grp توسط query میباشد.
برای بدست آوردن مقادیر دو ستون مذکور روشهای متنوعی وجود دارد که برخی از آنها را در انیجا پوشش میدم.
قبل از هر چیزی ابتدا جدول را ایجاد و 12 سطر زیر را در آن انتشار دهید:
CREATE TABLE T (nbr INT NOT NULL); INSERT T VALUES (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8), (9), (10), (11), (12);
روش اول:
این روش، تعمیم پذیری و پویایی ندارد و برای هر سناریویی مناسب نخواهد بود. ولی از آنجایی که دیدم کوئری زیر میتواند یک نمونه از کاربرد Ntile باشه آن را مطرح کردم.
SELECT nbr, ntl, NTILE(3) OVER(PARTITION BY ntl ORDER BY nbr) AS grp FROM ( SELECT nbr, NTILE(2) OVER(ORDER BY nbr) ntl FROM T ) AS D;
تابع ntile بیرونی بر اساس دو عدد 1و 2 گروه بندی انجام داده و هر گروه را به 3 قسمت تقسیم میکند. قسمت اول 1، دوم 2 و سوم 3 خواهد بود.
لازم به ذکر است که باید خارج قسمت تقسیم تعدادسطرها بر عدد ntile یک عدد صحیح باشد تا خروجی مناسب داشته باشیم. و همچنین بایستی بدانیم که تعداد سطرهای جدول چنتاست تا آن را به گونه ای تقسیم کنیم که خارج قسمت برابر شود با عدد مورد نظر ما یعنی 6.
روش دوم:
در این روش بر خلاف روش قبل که همه چیز توسط تابع بدست میآمد باید خودمان دست به کار شویم و فرمولی را بدست آوریم که نتیجه مورد نظر را تولید کند.
برای حل این مساله ابتدا باید سطرهای جدول را 6 تا 6 تا سوا کنیم و عناصر هر دسته را شماره گذاری کنیم (از 1 تا 6 بر اساس ترتیب مقدار nbr) سپس با کمک سایر فرمولها دستهها را دوتا دوتا شماره گذاری میکنیم.
به تصویر زیر توجه بفرمایید:
در کادر نارنجی رنگ همانطور که اشاره شد ما سطرهای شمارگذاری شده ای داریم که در رنج 1 تا 6 هستند. و در کادر بنفش ستون مورد نظر ما قرار دارد. ستون بنفش با کمک ستون نارنجی بدست آمده است.
اگر تقسیم صحیح را div و باقیمانده صحیح را mod بگیریم فرولهای مورد نظر به این شرح خواهد بود:
طبق کوئری زیر ستون نارنجی(rnk1/rnk2) را به دو طریق میتوان ایجاد نمود و ستون بنفش(grp1/grp2) را نیز به دو طریق میتوان ایجاد نمود.
SELECT nbr, rnk1, rnk2, (rnk1 + 1) / 2 AS grp2, (rnk1 - 1) / 2 + 1 AS grp2 FROM ( SELECT nbr, ROW_NUMBER() OVER(PARTITION BY (nbr + 5) / 6 ORDER BY nbr) rnk1, (nbr - 1) % 6 + 1 AS rnk2 FROM t )d
var collection = ['a', 1, /3/, {}];
collection[0];
collection.length
var numbers = [1, 2, 3]; _.each(numbers, function (num) { write(num); });
var ary = [1, 5, 10]; var match = ary.find(item => item > 8);
var match = ary.findIndex(item => item > 8);
ary.find('a'); // خروجی ["a", "a", "a"]
var ary = [1, 5, 10, 5, 6]; ary.fill('a', 2, 3)
// خروجی [ 1, 5, "a", 5, 6 ]
[1, 2, 3, 4, 5].copyWithin(0, 3);
// [4, 5, 3, 4, 5]
[1, 2, 3, 4, 5].copyWithin(0, 3, 4); // خروجی // [4, 2, 3, 4, 5]
var ary = new Array(1, 2);
var ary = new Array(1, 2, 3);
var ary = new Array(3);
var Ofary = Array.of(3);
var set = new Set(); set.add(1); set.add(2); set.add(3); console.log(set.size); // logs 3
var set = new Set([1, 2, 3]); console.log(set.size); // logs 3
var set = new Set(); set.has(1); // false set.add(1); set.has(1); // true set.clear(); set.has(1); // false set.add(1); set.add(2); set.size; // 2 set.delete(2); set.size; // 1
var set = new Set(); set.add('Vahid'); set.add('Sirwan'); var i = 0; set.forEach(item => i++); console.log(i);
var set = new Set(); set.add('Vahid'); set.add('Sirwan'); var i = 0; for(let item of set) { i++; } console.log(i);
var set = new Set(); set.add("Sirwan"); set.add(1); set.add("Afifi"); var setIter = set.entries(); console.log(setIter.next().value); // ["Sirwan", "Sirwan"] console.log(setIter.next().value); // [1, 1] console.log(setIter.next().value); // ["Afifi", "Afifi"]
var map = new Map(); map.set('name', 'Sirwan'); map.get('name'); // Sirwan
var map = new Map([['name', 'Sirwan'], ['age', 27]]); map.has('age'); // true map.get('age'); // 27 map.get('name'); // Sirwan
var map = new Map(); map.set(1, true); map.has("1"); // false map.set("1", true); map.has("1"); // true
var map = new Map([['name', 'Sirwan'], ['age', 27]]); var i = 0; map.forEach(function (value, key) { i++; }); console.log(i); // log 2
for (var [key, value] of map) { i++; }
var newArray = new Array(); newArray["name"] = "Sirwan"; newArray["lastName"] = "Afifi";
let user1 = { name: "Vahid" }; let user2 = { name: "Sirwan" }; let result = {}; result[user1] = 10; result[user2] = 20; console.log(result[user1]); // logs 20 console.log(result[user2]); // logs 20
result["[object object]"] = 10; result["[object object]"] = 20; console.log(result["[object object]"]); // logs 20 console.log(result["[object object]"]); // logs 20
- WeakMap و WeakSet فاقد پراپرتیهای size, entries, values و متد foreach هستند.
- WeakMap همچنین فاقد keys است.
برای بررسی ویژگیهای جاوا اسکریپت مدرن، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم.
> create-react-app sample-02 > cd sample-02 > npm start
به علاوه چون در این قسمت خروجی UI نخواهیم داشت، تمام خروجی را در کنسول developer tools مرورگر خود میتوانید مشاهده کنید (فشردن دکمهی F12).
var، let و const
در اکثر زبانهای برنامه نویسی، متغیرها در محدودهی دید قطعه کدی که تعریف شدهاند (scope)، قابل دسترسی هستند. برای نمونه محتوای فایل index.js پروژه را به صورت زیر تغییر داده و با فرض اجرای دستور npm start، خروجی آنرا میتوان در کنسول مرورگر مشاهده کرد.
function sayHello() { for (var i = 0; i < 5; i++) { console.log(i); } console.log(i); } sayHello();
در آخرین پیمایش حلقه، i مساوی 5 شده و از حلقه خارج میشود. اما چون در اینجا برای تعریف متغیر از واژهی کلیدی var استفاده شدهاست، محدودهی دید آن به کل تابعی که در آن تعریف شدهاست، بسط پیدا میکند. به همین جهت در این خروجی، عدد 5 را نیز مشاهده میکند که حاصل دسترسی به i، خارج از حلقهاست.
برای یک دست سازی این رفتار با سایر زبانهای برنامه نویسی، در ES6، واژهی کلیدی جدیدی به نام let تعریف شدهاست که میدان دید متغیر را به قطعه کدی که در آن تعریف شدهاست، محدود میکند. اکنون اگر در حلقهی فوق بجای var از let استفاده شود، یک چنین خطایی در مرورگر ظاهر خواهد شد که عنوان میکند، i استفاده شدهی در خارج از حلقه، تعریف نشدهاست.
./src/index.js Line 14:15: 'i' is not defined no-undef Search for the keywords to learn more about each error.
علاوه بر let، واژهی کلیدی جدید const نیز به ES6 اضافه شدهاست که از آن برای تعریف ثوابت استفاده میشود. constها نیز همانند let، میدان دید محدود شدهای به قطعه کد تعریف شدهی در آن دارند؛ اما قابلیت انتساب مجدد را ندارند:
const x = 1; x = 2; // Attempting to override 'x' which is a constant.
به صورت خلاصه از این پس واژهی کلیدی var را فراموش کنید. همیشه با const جهت تعریف متغیرها شروع کنید. اگر به خطا برخوردید و نیاز به انتساب مجدد وجود داشت، آنرا به let تغییر دهید. بنابراین استفاده از const همیشه نسبت به let ارجحیت دارد.
اشیاء در جاوا اسکریپت
اشیاء در جاوا اسکریپت به صورت مجموعهای از key/valueها تعریف میشوند:
const person = { name: "User 1", walk: function() {}, // method talk() {} // concise method };
const person = { name: "User 1", walk() {}, talk() {} };
person.talk(); person.name = "User 3"; person["name"] = "User 2";
مورد آخر همان روش استفاده از key/valueها است که اساس اشیاء جاوا اسکریپتی را تشکیل میدهد. البته از این روش فقط زمانی استفاده کنید که قرار است یکسری کار پویا صورت گیرند (مقدار key به صورت متغیر دریافت شود) و از ابتدا مشخص نیست که کدام خاصیت یا متد قرار است تعریف و استفاده شود:
const targetMember = "name"; person[targetMember] = "User 2";
واژهی کلیدی this در جاوا اسکریپت
از واژهی کلیدی this، در قسمتهای بعدی زیاد استفاده خواهیم کرد. به همین جهت نیاز است تفاوتهای اساسی آنرا با سایر زبانهای برنامه نویسی بررسی کنیم.
همان شیء person را که پیشتر تعریف کردیم درنظر بگیرید. در متد walk آن، مقدار this را لاگ میکنیم:
const person = { name: "User 1", walk() { console.log(this); }, talk() {} }; person.walk();
شیء this در جاوا اسکریپت، همانند سایر زبانهای برنامه نویسی مانند سیشارپ و یا جاوا رفتار نمیکند. در سایر زبانهای نامبرده شده، this همواره ارجاعی را به وهلهای از شیء جاری، باز میگرداند؛ دقیقا همانند تصویری که در بالا مشاهده میکنید. در اینجا نیز this جاوا اسکریپتی لاگ شده، ارجاعی را به وهلهی جاری شیء person، بازگشت دادهاست. اما مشکل اینجا است که this در جاوا اسکریپت، همیشه به این صورت رفتار نمیکند!
برای نمونه در ادامه یک ثابت را به نام walk تعریف کرده و آنرا به person.walk مقدار دهی میکنیم:
const walk = person.walk; console.log(walk);
سؤال: اکنون اگر این function را با فراخوانی ()walk اجرا کنیم، چه خروجی را میتوان مشاهده کرد؟
اینبار this لاگ شده، به شیء person اشاره نمیکند و شیء استاندارد window مرورگر را بازگشت دادهاست!
اگر یک function به صورت متدی از یک شیء فراخوانی شود، مقدار this همواره اشارهگری به وهلهای از آن شیء خواهد بود. اما اگر این تابع به صورت متکی به خود و به صورت یک function و نه متد یک شیء، فراخوانی شود، اینبار this، شیء سراسری جاوا اسکریپت یا همان شیء window را بازگشت میدهد.
یک نکته: اگر strict mode جاوا اسکریپت را در پروژهی جاری فعال کنیم، بجای شیء window، مقدار undefined را در خروجی فوق شاهد خواهیم بود.
اتصال مجدد this به شیء اصلی در جاوا اسکریپت
تا اینجا دریافتیم که اگر یک function را به صورت متکی به خود و نه جزئی از یک شیء فراخوانی کنیم، شیء this در این حالت به شیء window سراسری مرورگر اشاره میکند و اگر strict mode فعال باشد، فقط undefined را بازگشت میهد. اکنون میخواهیم بررسی کنیم که چگونه میتوان این مشکل را برطرف کرد؛ یعنی صرفنظر از نحوهی فراخوانی متدها یا تابعها، this همواره ارجاعی را به شیء person بازگشت دهد.
در جاوا اسکریپت، تابعها نیز شیء هستند. برای مثال person.walk نوشته شده نیز یک شیء است. برای اثبات سادهی آن فقط یک دات را پس از person.walk قرار دهید:
همانطور که مشاهده میکنید، شیء person.walk مانند تمام اشیاء دیگر جاوا اسکریپت، به همراه متد bind نیز هست. کار آن، انقیاد یک تابع، به یک شیء است. یعنی هرچیزی را که به عنوان آرگومان آن، به آن ارسال کنیم، به عنوان مقدار شیء this درنظر میگیرد:
const walk2 = person.walk.bind(person); console.log(walk2); walk2();
Arrow functions
تابع زیر را درنظر بگیرید که به یک ثابت انتساب داده شدهاست:
const square = function(number) { return number * number; };
const square2 = (number) => { return number * number; };
const square2 = number => { return number * number; };
در ادامه اگر بدنهی این تابع، فقط حاوی یک return بود، میتوان آنرا به صورت زیر نیز خلاصه کرد (در اینجا {} به همراه واژهی کلیدی return حذف میشوند):
const square3 = number => number * number; console.log(square3(5));
اکنون مثال مفید دیگری را در مورد Arrow functions بررسی میکنیم که بیشتر شبیه به عبارات LINQ در #C است:
const jobs = [ { id: 1, isActive: true }, { id: 2, isActive: true }, { id: 3, isActive: true }, { id: 4, isActive: true }, { id: 5, isActive: false } ];
var activeJobs = jobs.filter(function(job) { return job.isActive; });
در ادامه میتوان این تابع را توسط arrow functions به صورت سادهتر زیر نیز نوشت:
var activeJobs2 = jobs.filter(job => job.isActive);
ارتباط بین arrow functions و شیء this
نکتهی مهمی را که باید در مورد arrow functions دانست این است که شیء this را rebind نمیکنند (rebind: مقدار دهی مجدد؛ ریست کردن).
در مثال زیر، ابتدا شیء user با متد talk که در آن شیء this، لاگ شده، ایجاد شده و سپس این متد فراخوانی گردیدهاست:
const user = { name: "User 1", talk() { console.log(this); } }; user.talk();
اکنون اگر متد لاگ کردن را داخل یک تایمر قرار دهیم چه اتفاقی رخ میدهد؟
const user = { name: "User 1", talk() { setTimeout(function() { console.log(this); }, 1000); } }; user.talk();
در این حالت خروجی console.log، مجددا همان شیء سراسری window مرورگر است و دیگر به وهلهی جاری شیء user اشاره نمیکند. علت اینجا است که پارامتر اول متد setTimeout که یک callback function نام دارد، جزئی از هیچ شیءای نیست. بنابراین دیگر مانند فراخوانی متد ()user.talk در مثال قبلی کار نمیکند؛ چون متکی به خود است. هر زمان که یک متد متکی به خود غیر وابستهی به یک شیء را اجرا کنیم، به صورت پیشفرض this آن، به شیء window مرورگر اشاره میکند.
سؤال: چگونه میتوان درون یک callback function متکی به خود، به this همان شیء user جاری دسترسی یافت؟
یک روش حل این مساله، ذخیره this شیء user در یک متغیر و سپس ارسال آن به متد متکی به خود setTimeout است:
const user2 = { name: "User 2", talk() { var self = this; setTimeout(function() { console.log(self); }, 1000); } }; user2.talk();
const user3 = { name: "User 3", talk() { setTimeout(() => console.log(this), 1000); } }; user3.talk();
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-02.zip
در قسمت بعد نیز بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را ادامه خواهیم داد.
تغییر فونت در header
دوره 8 ساعته Microservices در دات نت
Introduction to .NET Microservices (.NET 8)
In this Introduction course, we will learn Microservices with .NET 8 (MVC).
Microservices is an upcoming technology, where it is very easy to scale and break down large project in simple and manageable services.
In this course we will build multiple services and see how they function together by communicating in synchronous and asynchronous manner.
⭐️ Course Contents ⭐️
⌨️ (0:00:01) Section 1 - Welcome & Getting Started
⌨️ (0:28:15) Section 2 - Coupon API - Fundamentals
⌨️ (1:15:54) Section 3 - Coupon API - CRUD
⌨️ (2:21:24) Section 4 - Auth API
⌨️ (3:20:08) Section 5 - Consuming Auth API
⌨️ (4:26:53) Section 6 - Product API
⌨️ (4:57:59) Section 7 - Home and Details Page
⌨️ (5:09:35) Section 8 - Shopping Cart
⌨️ (6:08:04) Section 9 - Shopping Cart in Web Project
⌨️ (6:58:06) Section 10 - Service Bus
⌨️ (7:23:42) Section 11 - Email API - Service Bus
⌨️ (7:54:11) What's Next?
Criteria | GUIDs | Seq. GUIDs | BIGINT | INT |
Storage | 16 bytes | 16 bytes | 8 bytes | 4 bytes |
Insert/Update performance | Slowest | Comparable but the index keys are larger in size. For wider tables, this would be slower than Integer values. | Faster than sequential GUIDs | Fastest |
Hotspot contention | Very rare | Yes | Yes | Highest, due to smaller size of RIDs |
Fragmentation/Page Splits | High | Minimal | Minimal | Minimal |
JOIN Performance/SORT operations | Least performance (Rank 4 = Least performance) | Better than random GUIDs due lesser fragmentation (Rank: 3) | High performance (Rank: 2) | High Performance (Rank: 1) |
Logical reads | Rank 4=Highest | Rank 3 | Rank 2 | Rank 1=Least |
Merging data across servers | Beneficial | Beneficial | Difficult | Difficult |
Uniqueness | Rare chance of duplicates | Globally unique. Virtually no chance of collisions | Limited by range of BIGINT | Limited by range of INT |