نظرات مطالب
اصول طراحی شی گرا SOLID - #بخش سوم اصل LSP
ممنون.
کلاس های Rectangle و Square  هر دو به همون شکل باقی میمونند با این تفاوت که هر دو از کلاس Shape مشتق شده اند و میتوانند خاصیت‌های Width و Height را طبق نیاز خود دوباره نویسی کنند (override).
کلاس Restangle:
public class Rectangle : Shape
{
    //شما میتوانید خاصیت‌ها طول و عرض در کلاس پایه را در صورت نیاز دوباره نویسی کنید
}
کلاس Square :
public class Square : Shape
{
    //دوباره نویسی کردن خاصیت‌های طول و عرض در کلاس پایه جهت برابر کردن طول و عرض مربع
    public override int Width
    {
        get{return base.Width;}
        set
        {
            base.Height = value;
            base.Width = value;
        }
    }
    public override int Height
    {
        get{return base.Height;}
        set
        {
            base.Height = value;
            base.Width = value;
        }
    }        
}
که با توجه به کدهای بالا ، کلاسهای مشتق شده‌ی Square و Restangle میتوانند جایگزین کلاس پایه خود یعنی Shape شوند :
Shape o = new Rectangle();
o.Width = 5;
o.Height = 6;
 
Shape o = new Square();
o.Width = 5; //طول و عرض هر دو برابر 5 میشوند
o.Height = 6; //عرض و طول هر دو برابر 6 میشوند

نظرات مطالب
توسعه برنامه‌های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت هجدهم
آموزش Http client در این قسمت برای این بوده که متداول‌ترین ابزار در این زمینه بوده و به شکل تو کار در NET. قرار دارد. ابزاری که توصیه می‌کنم Refit هست که پشت صحنه از همین Http client استفاده می‌کنه و البته بسیار راحت‌تر هست و به تست خودکار هم کمک می‌کنه و داخل خود Bit هم پیش فرض کانفیگ اش هست و می‌تونید خیلی سریع باهاش استارت بزنید.

کافیه در فایل App.xaml.cs در متد RegisterTypes، بنویسید:
containerBuilder.RegisterRefitClient();
سپس یه interface تعریف کنید:
public interface ISimpleApi
    {
        [Post("/api/customers/some-action")]
        Task<TestCustomerDto> SomeAction(TestCustomerDto customer, CancellationToken cancellationToken);
    }
بعد در RegisterTypes اون اینترفیس رو رجیستر کنید:
containerBuilder.RegisterRefitService<ISimpleApi>();
و بعد با dependency injection از اون interface استفاده کنید.
مطالب
آموزش MEF#2(استفاده از MEF در Asp.Net MVC)
در پست قبلی با تکنولوژی MEF آشنا شدید.در این پست قصد دارم روش استفاده از MEF رو در Asp.Net MVC نمایش بدم. برای شروع یک پروژه پروژه MVC ایجاد کنید.
در قسمت Model کلاس Book رو ایجاد کنید و کد‌های زیر رو در اون قرار بدید.
   public class Book
    {
        public int Id { get; set; }

        public string Title { get; set; }

        public string ISBN { get; set; }
    }

یک فولدر به نام Repositories ایجاد کنید و یک اینترفیس به نام IBookRepository رو به صورت زیر ایجاد کنید.
public interface IBookRepository
    {
        IList<Book> GetBooks();
    }

حالا نوبت به کلاس BookRepository می‌رسه که باید به صورت زیر ایجاد بشه.
 [Export( typeof( IBookRepository ) )]
    public class BookRepository
    {
        public IList<Book> GetBooks()
        {
            List<Book> listOfBooks = new List<Book>( 3 );
            listOfBooks.AddRange( new Book[] 
            {
                new Book(){Id=1 , Title="Book1"},
                new Book(){Id=2 , Title="Book2"},
                new Book(){Id=3 , Title="Book3"},
            } );
            return listOfBooks;
        }
    }

بر روی پوشه کنترلر کلیک راست کرده و یک کنترلر به نام BookController ایجاد کنید  و کد‌های زیر رو در اون کپی کنید.
 [Export]
    [PartCreationPolicy( CreationPolicy.NonShared )]
    public class BookController : Controller
    {
        [Import( typeof( IBookRepository ) )]        
        BookRepository bookRepository;

        public BookController()
        {
        }

        public ActionResult Index()
        {
            return View( this.bookRepository.GetBooks() );
        }        
    }
PartCreationPolicyکه شامل 3 نوع می‌باشد.
  • Shared: بعنی در نهایت فقط یک نمونه از این کلاس در هز Container وجود دارد.
  • NonShared : یعنی به ازای هر درخواستی که از نمونه‌ی Export شده می‌شود یک نمونه جدید ساخته می‌شود.
  • Any : هر 2 حالت فوق Support می‌شود.
حالا قصد داریم یک ControllerFactory با استفاده از MEF ایجاد کنیم.(Controller Factory برای ایجاد نمونه ای از کلاس Controller مورد نظر استفاده می‌شود) برای بیشتر پروژه‌ها استفاده از DefaultControllerFactory کاملا مناسبه.
public class MEFControllerFactory : DefaultControllerFactory
    {
        private readonly CompositionContainer _compositionContainer;

        public MEFControllerFactory( CompositionContainer compositionContainer )
        {
            _compositionContainer = compositionContainer;
        }

        protected override IController GetControllerInstance( RequestContext requestContext, Type controllerType )
        {
            var export = _compositionContainer.GetExports( controllerType, null, null ).SingleOrDefault();

            IController result;

            if ( export != null )
            {
                result = export.Value as IController;
            }
            else
            {
                result = base.GetControllerInstance( requestContext, controllerType );
                _compositionContainer.ComposeParts( result );
            } 
        }
    }
اگر با مفاهیمی نظیر CompositionContainer آشنایی ندارید می‌تونید پست قبلی رو مطالعه کنید.
حالا قصد داریم یک DependencyResolver رو با استفاده از MEF به صورت زیر ایجاد کنیم.(DependencyResolver  برای ایجاد نمونه ای از کلاس مورد نظر برای کلاس هایی است که به یکدیگر نیاز دارند و برای ارتباط بین آن از Depedency Injection استفاده شده است.
public class MefDependencyResolver : IDependencyResolver
    {
        private readonly CompositionContainer _container;

        public MefDependencyResolver( CompositionContainer container )
        {
            _container = container;
        }

        public IDependencyScope BeginScope()
        {
            return this;
        }

        public object GetService( Type serviceType )
        {
            var export = _container.GetExports( serviceType, null, null ).SingleOrDefault();

            return null != export ? export.Value : null;
        }

        public IEnumerable<object> GetServices( Type serviceType )
        {
            var exports = _container.GetExports( serviceType, null, null );
            var createdObjects = new List<object>();

            if ( exports.Any() )
            {
                foreach ( var export in exports )
                {
                    createdObjects.Add( export.Value );
                }
            }

            return createdObjects;
        }

        public void Dispose()
        {
          
        }
    }

حال یک کلاس Plugin ایجاد می‌کنیم.
public class Plugin
    {
        public void Setup()
        {           
            var container = new CompositionContainer( new DirectoryCatalog( HostingEnvironment.MapPath( "~/bin" ) ) );

            CompositionBatch batch = new CompositionBatch();

            batch.AddPart( this );

            ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory( new MEFControllerFactory( container ) );
            
            System.Web.Http.GlobalConfiguration.Configuration.DependencyResolver = new MefDependencyResolver( container );

            container.Compose( batch );
        }
    }
همانطور که در این کلاس می‌بینید ابتدا یک CompositionContainer ایجاد کردیم  که یک ComposablePartCatalog از نوع DirectoryCatalog به اون پاس دادم.
DirectoryCatalog یک مسیر رو دریافت کرده و Assembly‌های موجود در مسیر مورد نظر رو به عنوان Catalog در Container اضافه میکنه. می‌تونستید از یک AssemblyCatalog هم به صورت زیر استفاده کنید.
var container = new CompositionContainer( new AssemblyCatalog( Assembly.GetExecutingAssembly() ) );
در تکه کد زیر ControllerFactory پروژه رو از نوع MEFControllerFactory قرار دادیم. 
ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory( new MEFControllerFactory( container ) );
و در تکه کد زیر هم DependencyResolver پروژه از نوع MefDependencyResolver قرار دادیم.
System.Web.Http.GlobalConfiguration.Configuration.DependencyResolver = new MefDependencyResolver( container );
کافیست در فایل Global نیز تغییرات زیر را اعمال کنیم.
protected void Application_Start()
        {
            Plugin myPlugin = new Plugin();
            myPlugin.Setup();

            AreaRegistration.RegisterAllAreas();
            
            RegisterRoutes( RouteTable.Routes );
        }

        public static void RegisterRoutes( RouteCollection routes )
        {
            routes.IgnoreRoute( "{resource}.axd/{*pathInfo}" );        

            routes.MapRoute(
                "Default", // Route name
                "{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters
                new { controller = "Book", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults
            );          
        }

 در انتها View متناظر با BookController رو با سلیقه خودتون ایجاد کنید و بعد پروژه رو اجرا و نتیجه رو مشاهده کنید.

نظرات مطالب
اعتبارسنجی در Angular 2 توسط JWT
با سلام
 بنده در پروژه Angular 7 ا برای احراز هویت نیز از Owin-JWT استفاده می‌کنم. سمت سرور نیز WebAPI  می‌باشد که در IIS هاست شده است. با استفاده از این روش متاسفانه مشکل حل نشد. مجبور شدم از Attribute به شکل زیر بروی Controller‌ها استفاده کنم :
   [EnableCors(origins: "*", headers: "*", methods: "*")]
    public class ApiSettingsController : ApiBase
    {
    }

 بر روی Controller‌های WebAPI استفاده کردم و به سختی بالاخره مشکل حل شد. همچنین برای Owin به دلیل اینکه Controller خاصی نداره از روش زیر  استفاده کرده ام:
 public override async Task GrantResourceOwnerCredentials(OAuthGrantResourceOwnerCredentialsContext context)
        {
             context.OwinContext.Response.Headers.Add("Access-Control-Allow-Origin", new[] { "*" });
        }

تا اینجا مشکل حل شده اما برای Refresh Token هر کاری میکنم خطای CORS رو میگیرم. شکل کار نیز به شکل زیر است:
public override Task GrantRefreshToken(OAuthGrantRefreshTokenContext context)
        {
            context.OwinContext.Response.Headers.Add("Access-Control-Allow-Origin", new[] { "*" });
        }
متاسفانه خیلی وقت گرفته تا الان اما مشکل حل نمیشه. در صورت امکان راهنمایی بفرمایید. 
درصورت نیاز کدهای بیشتری قرار بدم اینجا.
باتشکر

نظرات مطالب
ASP.NET MVC #18
در این حالت پیاده سازی کلاس RolesProvider باید به چه صورتی باشد؟
مطالب دوره‌ها
مدیریت نگاشت ConnectionIdها در SignalR به کاربران واقعی سیستم
SignalR تنها از Context.ConnectionId خود با خبر است و بس. کاربران واقعی سیستم، پس از اعتبارسنجی می‌توانند با چندین و چند ConnectionId به سیستم متصل شوند؛ برای مثال گشودن چندین مرورگر یا باز کردن برگه‌های مختلف یک مرورگر و یا حتی استفاده از سایر کلاینت‌هایی که SignalR قابلیت کار کردن با آن‌ها را دارد. بنابراین باید بتوان بین ConnectionIdها و کاربران واقعی سیستم، تناظری را برقرار کرد و همچنین نباید تصور کرد که الزاما یک کاربر مساوی است با یک ConnectionId.


اعتبار سنجی کاربران در SignalR

تمام مباحث عنوان شده در مورد نحوه‌ی کار با Forms Authentication استاندارد یک برنامه وب، در SignalR نیز قابل دسترسی است. پس از اینکه کاربری به سایت وارد شد (با استفاده از روش‌های متداول؛ مانند یک صفحه‌ی لاگین)، اطلاعات او در یک Hub نیز قابل استفاده است. برای مثال می‌توان به خاصیت this.Context.User.Identity.IsAuthenticated دسترسی داشت.
به علاوه در این حالت برای محدود کردن دسترسی کاربران اعتبار سنجی نشده به یک هاب فقط کافی است فیلتر Authorize را به هاب اعمال کنیم. باید دقت داشت که این فیلتر در فضای نام Microsoft.AspNet.SignalR تعریف شده است.
[Authorize]
public class ChatHub : Hub
{
  //...
}


نگاشت اتصالات، به کاربران واقعی سیستم

public class User
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { get; set; }
        // سایر خواص کاربر
        

        public HashSet<string> ConnectionIds { get; set; }
    }
با توجه به توضیحات ابتدای بحث، هر کاربر با چندین ConnectionId می‌تواند به سیستم متصل شود. بنابراین کلاس کاربران، دارای یک خاصیت اضافی که نیازی هم نیست تا به بانک اطلاعاتی نگاشت شود، به نام ConnectionIds همانند کلاس فوق خواهد بود.
سپس باید لیست اتصالات کاربر را در هربار اتصال و قطع اتصال او به روز کرد:
using System.Collections.Concurrent;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNet.SignalR;

namespace SignalR05.Common
{
    public class User
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { get; set; }
        // سایر خواص کاربر


        public HashSet<string> ConnectionIds { get; set; }
    }

    public class ChatHubHub : Hub
    {
        private static readonly ConcurrentDictionary<string, User> Users = new ConcurrentDictionary<string, User>();

        public override Task OnConnected()
        {
            connect();
            return base.OnConnected();
        }

        private void connect()
        {
            var userName = Context.User.Identity.Name;
            var connectionId = Context.ConnectionId;

            var user = Users.GetOrAdd(userName,
                _ => new User
                {
                    Name = userName,
                    ConnectionIds = new HashSet<string>()
                });
            lock (user.ConnectionIds)
            {
                user.ConnectionIds.Add(connectionId);
            }
        }

        public override Task OnReconnected()
        {
            connect();
            return base.OnReconnected();
        }

        public override Task OnDisconnected()
        {
            var userName = Context.User.Identity.Name;
            var connectionId = Context.ConnectionId;

            User user;
            Users.TryGetValue(userName, out user);
            if (user != null)
            {
                lock (user.ConnectionIds)
                {
                    user.ConnectionIds.RemoveWhere(cid => cid.Equals(connectionId));

                    if (!user.ConnectionIds.Any())
                    {
                        User removedUser;
                        Users.TryRemove(userName, out removedUser);

                        ///Clients.Others.userDisconnected(userName);
                    }
                }
            }

            return base.OnDisconnected();
        }
    }
}
در این مثال با بازنویسی متدهای اتصال، اتصال مجدد و قطع اتصال یک کاربر، توانسته‌ایم:
الف) نگاشتی را بین یک Id اتصال و یک User واقعی سیستم برقرار کنیم.
ب) لیست اتصالات یک کاربر را نیز در اختیار داشته و در زمان قطع اتصال یکی از برگه‌های مرورگر او، تنها یکی از این Idهای اتصال را از لیست حذف خواهیم کرد.

اگر این لیست دیگر Id متصلی نداشت، با فراخوانی متد فرضی Clients.Others.userDisconnected، می‌توان به سایر کاربران مثلا یک Chat، خروج کامل این کاربر را اطلاع رسانی کرد.
با داشتن لیست اتصالات یک کاربر، می‌توان به سایر کاربران اطلاع داد که مثلا کاربر جدیدی به Chat room وارد شده است:
  Clients.AllExcept(user.ConnectionIds.ToArray()).userConnected(userName);
AllExcept در اینجا یعنی سایر کاربران منهای کاربرانی که Id اتصالات آن‌ها ذکر می‌شود. چون این Idها تمامی متعلق به یک کاربر هستند، فراخوانی فوق به معنای اطلاع رسانی به همه، منهای کاربر جاری متصل است.
مطالب دوره‌ها
تبدیل روش‌های قدیمی کدنویسی غیرهمزمان به async سی شارپ 5
در قسمت اول این سری، با مدل برنامه نویسی Event based asynchronous pattern ارائه شده از دات نت 2 و همچنین APM یا Asynchronous programming model موجود از نگارش یک دات نت، آشنا شدیم (به آن الگوی IAsyncResult هم گفته می‌شود). نکته‌ی مهم این الگوها، استفاده‌ی گسترده از آن‌ها در کدهای کلاس‌های مختلف دات نت فریم ورک است و برای بسیاری از آن‌ها هنوز async API سازگار با نگارش مبتنی بر Taskهای سی‌شارپ 5 ارائه نشده‌است. هرچند دات نت 4.5 سعی کرده‌است این خلاء را پوشش دهد، برای مثال متد الحاقی DownloadStringTaskAsync را به کلاس WebClient اضافه کرده‌است و امثال آن، اما هنوز بسیاری از کلاس‌های دیگر دات نتی هستند که معادل Task based API ایی برای آن‌ها طراحی نشده‌است. در ادامه قصد داریم بررسی کنیم چگونه می‌توان این الگوهای مختلف قدیمی برنامه نویسی غیرهمزمان را با استفاده از روش‌های جدیدتر ارائه شده بکار برد.



نگاشت APM به یک Task

در قسمت اول، نمونه مثالی را از APM، که در آن کار با BeginGetResponse آغاز شده و سپس در callback نهایی توسط EndGetResponse، نتیجه‌ی عملیات به دست می‌آید، مشاهده کردید. در ادامه می‌خواهیم یک محصور کننده‌ی جدید را برای این نوع API قدیمی تهیه کنیم، تا آن‌را به صورت یک Task ارائه دهد.
    public static class ApmWrapper
    {
        public static Task<int> ReadAsync(this Stream stream, byte[] data, int offset, int count)
        {
            return Task<int>.Factory.FromAsync(stream.BeginRead, stream.EndRead, data, offset, count, null);
        }
    }
همانطور که در این مثال مشاهده می‌کنید، یک چنین سناریوهایی در TPL یا کتابخانه‌ی Task parallel library پیش بینی شده‌اند. در اینجا یک محصور کننده برای متدهای BeginRead و EndRead کلاس Stream دات نت ارائه شده‌است. به عمد نیز به صورت یک متد الحاقی تهیه شده‌است تا در حین استفاده از آن اینطور به نظر برسد که واقعا کلاس Stream دارای یک چنین متد Async ایی است. مابقی کار توسط متد Task.Factory.FromAsync انجام می‌شود. متد FromAsync دارای امضاهای متعددی است تا اکثر حالات APM را پوشش دهد.
در مثال فوق BeginRead و EndRead استفاده شده از نوع delegate هستند. چون خروجی EndRead از نوع int است، خروجی متد نیز از نوع Task of int تعیین شده‌است. همچنین سه پارامتر ابتدایی BeginRead ، دقیقا data، offset و count هستند. دو پارامتر آخر آن callback و state نام دارند. پارامتر callback توسط متد FromAsync فراهم می‌شود و state نیز در اینجا null درنظر گرفته شده‌است.
یک مثال استفاده از آن‌را در ادامه مشاهده می‌کنید:
using System;
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;

namespace Async06
{
    public static class ApmWrapper
    {
        public static Task<int> ReadAsync(this Stream stream, byte[] data, int offset, int count)
        {
            return Task<int>.Factory.FromAsync(stream.BeginRead, stream.EndRead, data, offset, count, null);
        }
    }

    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            using (var stream = File.OpenRead(@"..\..\program.cs"))
            {
                var data = new byte[10000];
                var task = stream.ReadAsync(data, 0, data.Length);
                Console.WriteLine("Read bytes: {0}", task.Result);
            }
        }
    }
}
File.OpenRead، خروجی از نوع استریم دارد. سپس متد الحاقی ReadAsync بر روی آن فراخوانی شده‌است و نهایتا تعداد بایت خوانده شده نمایش داده می‌شود.
البته همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، استفاده از خاصیت Result، اجرای کد را بجای غیرهمزمان بودن، به حالت همزمان تبدیل می‌کند.
در اینجا چون خروجی متد ReadAsync یک Task است، می‌توان از متد ContinueWith نیز بر روی آن جهت دریافت نتیجه استفاده کرد:
using (var stream = File.OpenRead(@"..\..\program.cs"))
{
    var data = new byte[10000];
    var task = stream.ReadAsync(data, 0, data.Length);
    task.ContinueWith(t => Console.WriteLine("Read bytes: {0}", t.Result)).Wait();
}


یک نکته
پروژه‌ی سورس بازی به نام Async Generator در GitHub، سعی کرده‌است برای ساده سازی نوشتن محصور کننده‌های مبتنی بر Task روش APM، یک Code generator تولید کند. فایل‌های آن‌را از آدرس ذیل می‌توانید دریافت کنید:

نگاشت EAP به یک Task

نمونه‌ای از Event based asynchronous pattern یا EAP را در قسمت اول، زمانیکه روال رخدادگردان webClient.DownloadStringCompleted را بررسی کردیم، مشاهده نمودید. کار کردن با آن نسبت به APM بسیار ساده‌تر است و نتیجه‌ی نهایی عملیات غیرهمزمان را در یک روال رخدادگران، در اختیار استفاده کننده قرار می‌دهد. همچنین در روش EAP، اطلاعات در همان Synchronization Context ایی که عملیات شروع شده‌است، بازگشت داده می‌شود. به این ترتیب اگر آغاز کار در ترد UI باشد، نتیجه نیز در همان ترد دریافت خواهد شد. به این ترتیب دیگر نگران دسترسی به مقدار آن در کارهای UI نخواهیم بود؛ اما در APM چنین ضمانتی وجود ندارد.
متاسفانه TPL همانند روش FromAsync معرفی شده در ابتدای بحث، راه حل توکاری را برای محصور سازی متدهای روش EAP ارائه نداده‌است. اما با استفاده از امکانات TaskCompletionSource آن می‌توان چنین کاری را انجام داد. در ادامه سعی خواهیم کرد همان متد الحاقی توکار DownloadStringTaskAsync ارائه شده در دات نت 4.5 را از صفر بازنویسی کنیم.
    public static class WebClientExtensions
    {
        public static Task<string> DownloadTextTaskAsync(this WebClient web, string url)
        {
            var tcs = new TaskCompletionSource<string>();

            DownloadStringCompletedEventHandler handler = null;
            handler = (sender, args) =>
            {
                web.DownloadStringCompleted -= handler;

                if (args.Cancelled)
                {
                    tcs.SetCanceled();
                }
                else if(args.Error!=null)
                {
                    tcs.SetException(args.Error);
                }
                else
                {
                    tcs.SetResult(args.Result);
                }
            };

            web.DownloadStringCompleted += handler;
            web.DownloadStringAsync(new Uri(url));

            return tcs.Task;
        }
    }
روش انجام کار را در اینجا ملاحظه می‌کنید. ابتدا باید تعاریف delaget مرتبط با رخدادگردان Completed اضافه شوند. یکبار += را ملاحظه می‌کنید و بار دوم -= را. مورد دوم جهت آزاد سازی منابع و جلوگیری از نشتی حافظه‌ی ‌روال رخدادگردان هنوز متصل، ضروری است.
سپس از TaskCompletionSource برای تبدیل این عملیات به یک Task کمک می‌گیریم. اگر args.Cancelled مساوی true باشد، یعنی عملیات دریافت فایل لغو شده‌است. بنابراین متد SetCanceled منبع Task ایجاد شده را فراخوانی خواهیم کرد. این مورد استثنایی را در کدهای فراخوان سبب می‌شود. به همین دلیل بررسی خطا با یک if else پس از آن انجام شده‌است. برای بازگشت خطای دریافت شده از متد SetException و برای بازگشت نتیجه‌ی واقعی دریافتی، از متد SetResult می‌توان استفاده کرد.
به این ترتیب متد الحاقی غیرهمزمان جدیدی را به نام DownloadTextTaskAsync برای محصور سازی متد EAP ایی به نام DownloadStringAsync و همچنین رخدادگران آن تهیه کردیم.
نظرات مطالب
بهبود صفحه‌‌ی بارگذاری اولیه در Blazor WASM
نمایش درصد بارگذاری اولیه‌ی یک برنامه‌ی Blazor WASM در دات نت 7

اگر یک برنامه‌ی جدید blazor wasm را در دات نت 7، برای مثال با دستور dotnet new blazorwasm --hosted ایجاد کنیم، با اجرای آن، یک progress-bar حلقوی نمایش میزان درصد بارگذاری اولیه‌ی برنامه ظاهر می‌شود که به نوعی پیاده سازی توکار نکات مطلب جاری است. این پیاده سازی از اجزای زیر تشکیل شده‌است:
الف) تغییرات فایل index.html برنامه
برای این منظور، فایل Client\wwwroot\index.html به صورت زیر تغییر کرده‌است:
<body>
    <div id="app">
        <svg class="loading-progress">
            <circle r="40%" cx="50%" cy="50%" />
            <circle r="40%" cx="50%" cy="50%" />
        </svg>
        <div class="loading-progress-text"></div>
    </div>
که در اینجا progress-bar حلقوی را با یک طرح SVG ایجاد کرده‌اند.

ب) تغییرات فایل app.css برنامه
کلاس‌های progress-bar را به این صورت در فایل Client\wwwroot\css\app.css اضافه کرده‌اند:
.loading-progress {
    position: relative;
    display: block;
    width: 8rem;
    height: 8rem;
    margin: 20vh auto 1rem auto;
}
    .loading-progress circle {
        fill: none;
        stroke: #e0e0e0;
        stroke-width: 0.6rem;
        transform-origin: 50% 50%;
        transform: rotate(-90deg);
    }
        .loading-progress circle:last-child {
            stroke: #1b6ec2;
            stroke-dasharray: calc(3.141 * var(--blazor-load-percentage, 0%) * 0.8), 500%;
            transition: stroke-dasharray 0.05s ease-in-out;
        }
.loading-progress-text {
    position: absolute;
    text-align: center;
    font-weight: bold;
    inset: calc(20vh + 3.25rem) 0 auto 0.2rem;
}
    .loading-progress-text:after {
        content: var(--blazor-load-percentage-text, "Loading");
    }

روش سفارشی سازی این progress-bar بر اساس دو CSS variable فوق صورت می‌گیرد:
--blazor-load-percentage: درصد بارگذاری جاری را مقدار دهی می‌کند.
--blazor-load-percentage-text: متن Loading نمایش داده شده را مشخص می‌کند.

برای مثال اگر علاقمند باشیم بجای SVG پیش‌فرض از progress-bar توکار خود فریم‌ورک بوت‌استرپ استفاده کنیم، روش کار به صورت زیر خواهد بود:
<body>
    <div id="app">
      <div class="progress">
        <div class="progress-bar progress-bar-striped progress-bar-animated" 
            role="progressbar" aria-valuenow="75" aria-valuemin="0" aria-valuemax="100" 
            style="width: var(--blazor-load-percentage, 0%)">
            <div class="loading-text"></div>
        </div>        
      </div>
که در اینجا همان CSS variable معادل درصد بارگذاری، بجای width استفاده شده تا به صورت خودکار سبب پیشرفت progress-bar شود. همچنین کلاس جدید loading-text را هم همانند loading-progress-text:after موجود به صورت زیر به فایل app.css اضافه می‌کنیم تا سبب نمایش متن درصد پیشرفت جاری نیز شود:
.loading-text:after {
        content: var(--blazor-load-percentage-text, "Loading");
    }

نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 21 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server - بخش 1 - افزودن قالب ابتدایی Identity
- خارج از موضوع بحث نکنید.
- ساختار ابتدایی پروژه‌های Blazor Server را در مطلب «Blazor 5x - قسمت دوم - بررسی ساختار اولیه‌ی پروژه‌های Blazor» بررسی کردیم که در آن AddServerSideBlazor و غیره بحث شده‌اند که شامل موارد دیگری مانند مشخص سازی روش رندر کامپوننت‌ها و ... سیم‌کشی‌های دیگری هم هست برای اجرای بدون خطا:
<component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" />