مطالب
Asp.Net Identity #1
API ، Identity جدید مایکروسافت جهت مدیریت کاربران در برنامه‌های ASP.NET می‌باشد. نقطه‌ی اتکای مایکروسافت در سالهای اخیر برای مدیریت کاربران سیستم ASP.NET Membership بود که از ضعف‌های طراحی رنج می‌برد. مهمترین محدودیت این سیستم این بود که داده‌های ذخیره شده توسط Schema، فقط قابلیت کار با SQL Server را دارا بود که توسعه‌ی آن بدون پیاده سازی دوباره‌ی کلاسهای تامین کننده ( Provider Classes ) بسیار مشکل بود. بعد از آن مایکروسافت جهت کاهش پیچیدگی سیستم ASEP.NET Membership، دو سیستم دیگر به نامهای Simple Membership و ASP.NET Universal Providers را عرضه نمود. این سیستم‌ها تا حدودی پیچیدگی را کم کردند، اما همچنان برمبنای SQL Server بودند. تا اینکه مایکروسافت سیستم ASP.NET Membership را با سیستم Identity جهت حل دو مشکل مطرح شده تعویض نمود. سیستم Identity هم پایدار است و هم قابل توسعه. به علاوه با استفاده از قابلیت Open Source بودن، قابل وفق دادن می‌باشد (یعنی برحسب نیاز پروژه می‌توان کل یا قسمتهایی را پیاده سازی نمود). برای بسیاری از توسعه دهندگان برنامه‌های ASP.NET، سیستم Identity اولین پرده برداری از  OWIN خواهد بود. در حقیقت OWIN یک لایه‌ی Abstract می‌باشد که برنامه‌ی وب را از محیطی که آن‌را میزبانی کرده، ایزوله می‌کند. هدف از ایزوله کردن، ایجاد انعطاف پذیری بیشتر در محیط هایی که برنامه‌های ASP.Net را میزبانی می‌کنند و همچنین ایجاد یک زیرساخت سبک وزن جهت سرویس دهی می‌باشد. همان طور که عنوان شد OWIN یک استاندارد باز است و مایکروسافت پروژه KATANA را به منظور پیاده سازی استانداردی از OWIN طراحی کرد. این طراحی همراه با یک سری کامپوننت به منظور تامین ویژگی‌هایی (Functionalities) که یک برنامه وب به آنها نیاز دارد همراه بود. زیبایی کار مایکروسافت در این بود که OWIN/KATANA پشته‌ی تکنولوژی ASP.NET را از بقیه‌ی قسمتهای .NET Framework ایزوله کرده که اجازه نرخ بالاتری از تغییرات را می‌دهد.
توسعه دهندگان OWIN به جای استفاده از کل پلتفرم (بر عکس چیزی که در حال حاضر در سرویسهای ASP.NET رخ می‌دهد) فقط سرویس‌هایی را که برنامه آنها نیاز دارد، انتخاب می‌کنند. این سرویسهای منفرد که در واژه نامه‌ی OWIN با نام Middleware شناخته می‌شوند، می‌توانند در نرخ‌های مختلفی توسعه داده شوند و توسعه دهندگان را قادر می‌سازند که بین تأمین کنندگان سرویسهای مختلف یکی را انتخاب کنند و فقط وابسته به سرویس‌های پیاده سازی شده توسط مایکروسافت نباشند.
و در پایان باید گفت که پلتفرم ASP.NET و IIS کنار گذاشته نخواهند شد. مایکروسافت شفاف سازی کرده‌است که یکی از ابعاد زیبای OWIN این است که به توسعه دهندگان اجازه انعطاف پذیری بیشتر را می‌دهد که در آن کامپوننت‌های Middleware بوسیله IIS میزبانی می‌شوند و هم اکنون پروژه‌ی KATANA توسط فضاهای نام System.Web پشتیبانی می‌شود. 
خوب دوستان این مقدمه ای بود بر سیستم Identity . انشالله در نوشته‌های بعدی بیشتر سیستم Identity را تحلیل و بررسی خواهیم کرد. 
مطالب
استفاده‌ی گسترده از DateTimeOffset در NET Core.
اگر به سورس‌های ASP.NET Identity نگارش‌های 2 و 3 دقت کنیم، این تفاوت به وضوح قابل مشاهده‌است:
در نگارش 2
public virtual DateTime? LockoutEndDateUtc { get; set; }
در نگارش 3
public virtual DateTimeOffset? LockoutEnd { get; set; }
و در کل، در طراحی تمام قسمت‌ها و اجزای NET Core. بجای استفاده‌ی از DateTime متداول، شاهد استفاده‌ی گسترده‌ای از DateTimeOffset هستیم که از زمان ارائه‌ی NET 3.5. معرفی شده‌است. چرا؟


مشکل ساختار DateTime چیست؟

تمام کسانیکه مدتی با NET Framework. کار کرده‌اند، قطعا از ساختار DateTime برای ذخیره سازی اطلاعاتی زمانی محلی استفاده کرد‌ه‌اند. اما مشکل DateTime چیست؟
فرض کنید در حال استفاده‌ی از یک وب سرویس قرار گرفته‌ی در یک منطقه‌ی زمانی غربی هستید و این وب سرویس تاریخ تولد افراد را با یک چنین فرمتی ارائه می‌دهد:
 2012-03-01 00:00:00-05:00
در این حالت برای استفاده‌ی متداول از این زمان می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
 var dateString = "2012-03-01 00:00:00-05:00";
var birthDay = DateTime.Parse(dateString);
هرچند این عملیات ساده به نظر می‌رسد، اما با توجه به قرارگیری سرور برنامه در یک منطقه‌ی زمانی دیگر، زمان پردازش شده به صورت ذیل خواهد بود:
 2012-02-29 11:00:00 PM
اتفاقی که رخ داده‌است، تبدیل DateTime رسیده به زمان محلی سرور است و در این حالت تاریخ تولد شخص از یکم ماه، به 29 ام ماه قبل تغییر کرده‌است. علت آن هم وجود 05:00 یا offset (فاصله‌ی با UTC) در تاریخ ارائه شده‌است.
چگونه می‌توان offset را در تاریخ ذکر کرد، اما از تبدیل آن به زمان محلی جلوگیری کرد؟ این مورد جایی‌است که ساختار DateTimeOffset بکار خواهد آمد.


DateTimeOffset و ذخیره‌ی DateTime به همراه Offset

ساختار کلی DateTimeOffset بسیار واضح بوده و تشکیل شده‌است از Date + Time + Offset. اهمیت آن نیز به ذخیره سازی اطلاعات منطقه‌ی زمانی، در قسمت Offset ساختار ارائه شده بر می‌گردد. ساختار DateTimeOffset در بسیاری از موارد با DateTime متداول یکسان است و تفاوت‌های آن شامل خواص اضافی ذیل هستند:
- DateTime: قسمت DateTime مقدار را بدون توجه به offset باز می‌گرداند (به زمان محلی تبدیل نخواهد شد).
- LocalDateTime: قسمت DateTime را با توجه به منطقه زمانی سروری که برنامه بر روی آن اجرا می‌شود، بر می‌گرداند.
- Offset: فاصله‌ی زمانی با UTC را بیان می‌کند. یک TimeSpan است که فاصله‌ی با UTC را بیان می‌کند.
- UtcDateTime: قسمت DateTime را با توجه به UTC time ارائه می‌کند.

در این ساختار خواص Now و UtcNow نیز یک DateTimeOffset را باز می‌گردانند.


چه زمانی از DateTime و چه زمانی از DateTimeOffset استفاده کنیم؟

اگر هدف شما ذخیره سازی اطلاعات زمانی محلی (جایی که سرور برنامه قرار دارد) است، از DateTime استفاده کنید. اما اگر می‌خواهید مقادیر زمانی را در مناطق زمانی دیگری نیز مورد استفاده قرار دهید و علاقمندید که قسمت TimeZone این اطلاعات نیز حفظ شود، از DateTimeOffset استفاده نمائید.

در این حالت روش پردازش صحیح مثال ابتدای بحث به صورت ذیل خواهد بود:
 string birthDay = "2012-03-01 00:00:00-05:00";
var dtOffset = DateTimeOffset.Parse(birthDay);
و در اینجا اگر علاقمند به مقایسه‌ی این مقدار با یک زمان محلی هستیم، می‌توان از خاصیت Date آن استفاده کرد:
 var theDay = dtOffset.Date;
مطابق توصیه‌ی تیم BCL، استفاده از DateTimeOffset روش ترجیح داده شده‌ی برای ذخیره سازی اطلاعات اکثر سناریوهای زمانی است.


SQL Server و پشتیبانی از DateTimeOffset

ساختار داده‌ای datetime در SQL Server نیز اطلاعات منطقه‌ی زمانی را ذخیره نمی‌کند و درصورت بازیابی آن در برنامه، این زمان، به زمان محلی تبدیل خواهد شد. برای رفع این مشکل، از زمان ارائه‌ی SQL Server 2008، ساختار DateTimeOffset نیز به نوع‌های داده‌آی SQL Server اضافه شده‌است:


این ساختار، اطلاعات +00:00 timezone را نیز ذخیره می‌کند.


مشکلات نوع datetime در بانک‌های اطلاعاتی برای ذخیره سازی اطلاعات UTC در آن‌ها

یکی از روش‌های توصیه شده‌ی جهت ذخیره سازی اطلاعات زمانی در بانک‌های اطلاعاتی، استفاد‌ه‌ی از DateTime.UtcNow است. اما زمانیکه از DateTime.UtcNow برای ذخیره سازی اطلاعاتی زمانی استفاده می‌کنیم، به معنای دریافت زمان محلی بر اساس و نسبت به UTC است. در این حالت هنگامیکه آن‌را از یک فیلد datetime بانک اطلاعاتی بازیابی می‌کنیم، از نوع Unspecified خواهد بود (DateTimeKind.Unspecified) و به صورت خودکار به DateTimeKind.Local ترجمه می‌شود. یعنی مقدار آن مجددا به زمان محلی شیفت پیدا خواهد کرد چون نوع datetime بانک اطلاعاتی درکی از DateTimeKind و منطقه‌ی زمانی ندارد.
به همین جهت روش بازیابی صحیح این زمان UTC، نیاز به قید صریح DateTimeKind.Utc را خواهد داشت:
public static class SqlDataReaderExtensions
{
   public static DateTime GetDateTimeUtc(this SqlDataReader reader, string name)
   {
      int fieldOrdinal = reader.GetOrdinal(name);
      DateTime unspecified = reader.GetDateTime(fieldOrdinal);
      return DateTime.SpecifyKind(unspecified, DateTimeKind.Utc);
   }
}
اما اگر نوع فیلد را DateTimeOffset قرار دهیم و از DateTimeOffset.UTCNow برای ذخیره سازی اطلاعات زمانی استفاده کنیم، SqlDataReader بدون نیاز به تبدیلات فوق، قادر است اطلاعات آن‌را به نحو صحیحی دریافت و پردازش کند.


خلاصه‌ی بحث

اگر برنامه‌ی وب شما امروز در یک سرور در اروپا هاست می‌شود و سال بعد در یک سرور کانادایی، استفاده‌ی DateTime.UtcNow کمک زیادی به برنامه نکرده و خروجی SQL Server در این حالت DateTimeKind.Unspecified است و این زمان مجددا بر اساس محل سرور جدید و تنظیمات منطقه‌ی زمانی آن، به حالت DateTimeKind.Local شیفت داده می‌شود که الزاما خروجی صحیحی را به همراه نخواهد داشت و یا اگر قرار است از وب سرویس شما در مناطق زمانی مختلفی استفاده کنند نیز DateTime.UtcNow انتخاب مناسبی نیست. جهت درج فاصله‌ی صحیح با UTC و ذخیره سازی آن در بانک اطلاعاتی، روش توصیه شده، استفاده از نوع DateTimeOffset است و در این حالت دیگر SQL Server اطلاعات را با فرمت زمانی Unspecified بازگشت نمی‌دهد و در سمت کلاینت نیازی به تبدیلات خاصی نخواهد بود.
نظرات مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
- « Identity.Dapper »
- « AspNetCore.Identity.MongoDB »
- این مورد بیشتر به طراحی کل سیستم بر می‌گردد؛ چون اجزای مختلف یک سیستم قرار است هماهنگ با اطلاعات کاربران و سطوح دسترسی آن‌ها کار کنند. بنابراین بهتر است زیرساخت سیستم یکپارچه باشد (اگر NoSQL انتخاب شد، کل سیستم NoSQL طراحی شود) تا مشکلات نگهداری، توسعه و همچنین کاهش کارآیی آن با سوئیچ بین بانک‌های اطلاعاتی مختلف وجود نداشته باشد.
به علاوه با تعویض این موارد در آینده همیشه یک قدم عقب‌تر از تیم ASP.NET Core Identity خواهید بود. همچنین بهینه سازی‌هایی که در اینجا صورت گرفته و طراحی آن، عمیقا با دید به EF Core انجام شده‌است (و اساس طراحی آن هم «رابطه‌ای» است). EF Core وابستگی به SQL Server ندارد و تعداد پروایدرهای رسمی بانک‌های اطلاعاتی مختلف آن قابل توجه است (SQL Server, SQLite, PostgreSQL, MySQL, SQL CE, InMemory) و سیستمی که با یک ORM کار می‌کند، همواره این مزیت قابل تعویض بودن بانک اطلاعاتی برنامه را خواهد داشت.
استفاده‌ی از Dapper و SQL نویسی مستقیم، تنها با یک اشتباه کوچک و فراموشی نکته‌ای، به حملات تزریق اس‌کیوال ختم خواهد شد و این مورد مساله‌ای است که حداقل با EF Core وجود ندارد و فوق العاده مهم است.
مطالب
تغییر نام پایگاه داده و فایل هایش در SQL Server 2012
بعضی وقت‌ها به هر علتی لازم است پایگاه داده و فایل هایش را تغییر نام دهیم. اگر در اینترنت جستجو کنیم روش‌های مختلفی برای تغییر نام مثل تغییر  با Management Studio  یا T-SQL یا روش‌های دیگری یافت می‌شود. اما اکثرا در بین انجام به مشکلی غیر قابل پیش بینی بر می‌خوریم. پایگاه داده در حالت آفلاین یا Pending قرار گرفته و به خطا‌های نا مفهومی بر می‌خوریم. حالا باید دوباره کلی جستجو کنیم تا مشکل بوجود آمده را حل نمائیم.

بهترین روش تغییر نام پایگاه داده
بهترین روش استفاده از قابلیت Copy Database خود SQL Server است است که به راحتی این کار را برای ما انجام می‌دهد.
  1. بر روی پایگاه داده مورد نظر راست کلیک کرده و از گزینه Tasks گزینه Copy Database را انتخاب کنید.
  2. پس از ظاهر شدن پنجره کپی گزینه Next را انتخاب و در مرحله مبدا و مقصد، سرور جاری را انتخاب کنید و به مرحله بعد بروید.
    این برای زمانی است که شما می‌خواهید پایگاه داده را در سرور دیگری کپی نماید
  3. در پنجره Transfer Method دو روش Detach and Attach  و استفاده از SQL Management Object  وجود دارد که با همان روش اول به مرحله بعد بروید

  4.  در مرحله بعد نام پایگاه داده شما انتخاب شده به مرحله بعد بروید.
  5. مرحله بعد پیکریندی پایگاه داده مقصد می‌باشد که نام و مسیر پایگاه داده جدید را می‌توانید مشخص نمایید.

  6. این عملیات با SQL Server Agent صورت می‌پذیرد به همین خاطر Agent می‌بایست نصب و Start شده باشد.
  7. با انتخاب گزینه Next مراحل بعد را رد کرده تا عملیات آغاز شود.
  8. در مرحله آخر پایگاه داده قبلی را حذف نمایید.

نظرات مطالب
ارسال عکس به stimulsoft و ایجاد گزارش
با سلام، من از این روش برای ارسال عکس به Bussiness Object استفاده کردم، که در واقع یک لیست رو که در برنامه C# ساخته شده و یک ستون عکس داره رو میخوام گزارش بگیرم، علاوه بر توضیحات شما از این مطلب هم استفاده کردم. اما ستون تصاویر نمایش داده نمیشه و یا اینکه به ازای type‌های مختلف عبارت هایی مثل عبارت زیر نمایش داده میشه:
System.Drawing.Bitmap
تصاویری که داشتم در دیتابس sql ذخیره شده  و من برای یک گزارش جدید دیگه نمیخوام توی sql إخیره کنم  و نیاز دارم که لیست رو مستقیما به گزارش ارسال کنم. ممنون میشم راهنمایی کنید.
private void ModifyItemList()
        {
            ItemList.Clear();
            var AllItems = from BetaData in BetaContext.BetaDatas
                           where BetaData.ProjectName == Globals.ProjectName &&
                           BetaData.ProjectCode == Globals.ProjectCode &&
                           (BetaData.Type == Globals.Types.Partition || BetaData.Type == Globals.Types.Door)
                           select BetaData;
                           
            foreach(BetaData data in AllItems)
            {
                byte[] imageByte = data.Image.ToArray();
                MemoryStream MS = new MemoryStream(imageByte);
                Image img = Image.FromStream(MS);
                StiImage stiImg = new StiImage();
                stiImg.Image = img;
                Items newItem = new Items
                {
                    Image = img,
                    Name = data.Name
                };
                ItemList.Add(newItem);
            }
                         
        }

        private void modiefieItemListToolStripMenuItem_Click(object sender, EventArgs e)
        {
            
        }

        private void modifiedItemListToolStripMenuItem_Click(object sender, EventArgs e)
        {
            ModifyItemList();
            ModifiedItemListReport.RegBusinessObject("Items",ItemList);
            ModifiedItemListReport.Compile();
            ModifiedItemListReport.Render();
            ModifiedItemListReport.Show();
        }

        public class Items
        {
            public string Name { get; set; }
            public Image Image { get; set; }
        }
مطالب
از کجا به وب سرور شما حمله DOS شده است؟

اگر پیش فرض‌های IIS را تغییر نداده باشید، تمامی اعمال رخ داده در طی یک روز را در یک سری فایل‌های متنی در یکی از آدرس‌های زیر ذخیره می‌کند:

IIS 6.0: %windir%\System32\LogFiles\W3SVC<SiteID>
IIS 7.0: %systemDrive%\Inetpub\logfiles

اطلاعات فوق العاده ارزشمندی را می‌توان از این لاگ فایل‌های خام بدست آورد. اعم از تعداد بار دقیق مراجعه به صفحات، چه فایل‌هایی مفقود هستند (خطای 404)، کدام صفحات کندترین‌های سایت شما را تشکیل می‌دهند و الی آخر.
مایکروسافت برای آنالیز این لاگ فایل‌ها (که محدود به IIS‌ هم نیست) ابزاری را ارائه داده به نام LogParser که این امکان را به شما می‌دهد تا از فایل‌های CSV مانند با استفاده از عبارات SQL کوئری بگیرید (چیزی شبیه به پروایدرهای LINQ البته در سال‌های 2005 و قبل از آن).
یکی از کاربردهای این ابزار، بررسی‌های امنیتی است.

سؤال؟ چگونه متوجه شوم کدام کامپیوتر در شبکه اقدام به حمله DOS کرده و سرور را دارد از پا در می‌آورد؟
از آنجائیکه در لاگ‌های IIS دقیقا IP تمامی درخواست‌ها ثبت می‌شود، با آنالیز این فایل ساده متنی می‌توان اطلاعات لازم را بدست آورد.
logparser.exe -i:iisw3c "select top 25 count(*) as HitCount, c-ip from C:\WINDOWS\system32\LogFiles\W3SVC1\*.log group by c-ip order by HitCount DESC" -rtp:-1 > top25-ip.txt
دستور خط فرمان فوق، یک کوئری SQL را بر روی تمامی لاگ فایل‌های قرار گرفته در مسیر یاد شده اجرا کرده و نتیجه را در یک فایل متنی ذخیره می‌کند.
به این صورت می‌توان دقیقا متوجه شد که از کدام IP‌ مشغول به زانو درآوردن سرور هستند.

اگر به این ابزار علاقمند شدید مطالعه مقاله زیر توصیه می‌شود:


مطالب
دریافت اطلاعات از سایت‌های غیر استاندارد

اساسا از آنجائیکه ما در یک دنیای کامل زندگی نمی‌کنم و بقولی همه چیزمان باید با همه چیزمان جور دربیاید، ممکن است هنگام استفاده از یک httpWebRequest به خطای زیر برخورد کرده و عملیات دریافت اطلاعات متوقف شود:

The server committed a protocol violation. Section=ResponseHeader Detail=CR must be followed by LF

و یا حالتی دیگر:

The underlying connection was closed: The server committed an HTTP protocol violation.

بعضی از وب سروها ممکن است پاسخ ارسالی خود را دقیقا مطابق سطر به سطر RFC های مربوطه ارائه ندهند و کلاس httpWebRequest دات نت هم تعارفی با آن‌ها نداشته و به دلایل امنیتی پردازش پاسخ دریافتی را نیمه کاره رها می‌کند.
برای مثال content-length دقیقا باید به همین شکل ارسال شود و اگر به صورت content length (با یک فاصله در میان کلمات ارسال گردد) به عنوان یک HTTP response split attack در نظر گرفته شده و خطاهای HTTP protocol violation حاصل می‌شوند.

اما می‌توان آگاهانه دات نت فریم ورک را وادار کرد که از این مساله چشم پوشی کند و این نوع سایت‌ها را نیز بررسی و دریافت نماید. برای این منظور در فایل app.config برنامه ویندوزی خود و یا web.config یک برنامه تحت وب، چند سطر زیر را اضافه کنید:

<configuration>
<system.net>
<settings>
<httpWebRequest useUnsafeHeaderParsing="true" />
</settings>
</system.net>
</configuration>

مطالب
امکان بررسی سلامت برنامه در ASP.NET Core 2.2
ASP.NET Core 2.2 به همراه تعدادی قابلیت جدید است که یکی از آن‌ها بررسی سلامت برنامه یا Health Check نام دارد. در بسیاری از اوقات ممکن است از سرویس‌های ping و یا درخواست مشاهده‌ی صفحات وب سایت در بازه‌های زمانی مشخصی، جهت اطمینان حاصل کردن از برپایی و سلامت آن استفاده کنید. اما این سرویس‌ها الزاما وضعیت سلامت برنامه را نمی‌توانند به خوبی گزارش کنند. به همین جهت امکان ارائه‌ی گزارش‌های دقیق‌تری توسط ویژگی Health Check به ASP.NET Core اضافه شده‌است.

پیاده سازی ویژگی Health Check بدون استفاده از قابلیت‌های ASP.NET Core 2.2

اگر بخواهیم در بررسی سلامت برنامه، وضعیت بانک اطلاعاتی آن‌را گزارش دهیم، می‌توان یک چنین اکشن متدی را طراحی کرد که در آن اتصالی به بانک اطلاعاتی باز شده و اگر در حین فراخوانی مسیر working/، استثنائی رخ داد، با بازگشت status code مساوی 503، عدم سلامت برنامه اعلام شود؛ کاری که سرویس‌های ping متداول نمی‌توانند آن‌را با این دقت انجام دهند:
[Route("working")]
public ActionResult Working()
{
    using (var connection = new SqlConnection(_connectionString))
    {
        try
        {
            connection.Open();
        }
        catch (SqlException)
        {
            return new HttpStatusCodeResult(503, "Generic error");
        }
    }
   return new EmptyResult();
}

بازنویسی قطعه کد فوق با ویژگی جدید Health Check در ASP.NET Core 2.2

اکنون اگر بخواهیم قطعه کد فوق را با کمک ویژگی‌های جدید ASP.NET Core 2.2 بازنویسی کنیم، روش کار به صورت زیر خواهد بود:
namespace MvcHealthCheckTest
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddHealthChecks()
                    .AddCheck("sql", () =>
                        {
                            using (var connection = new SqlConnection(Configuration["connectionString"]))
                            {
                                try
                                {
                                    connection.Open();
                                }
                                catch (SqlException)
                                {
                                    return HealthCheckResult.Unhealthy();
                                }
                            }
                            return HealthCheckResult.Healthy();
                        });
        }

        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
            app.UseHealthChecks("/working");
- ابتدا توسط متد services.AddHealthChecks، سرویس بررسی سلامت برنامه، ثبت و معرفی می‌شود.
- سپس توسط متد app.UseHealthChecks، بدون اینکه نیاز باشد کنترلر و اکشن متد جدیدی را جهت بازگشت وضعیت سلامت برنامه، تعریف کنیم، مسیر working/ قابل دسترسی خواهد شد.
تا اینجا اگر این مسیر را به سرویس بررسی uptime برنامه‌ی خود معرفی کنید، صرفا وضعیت قابل دسترسی بودن مسیر working/ را دریافت خواهید کرد. اگر نیاز به گزارش دقیق‌تری وجود داشت، می‌توان به کمک متد AddCheck، یک منطق سفارشی را نیز به آن افزود؛ همانند بررسی امکان اتصال به بانک اطلاعاتی، به روشی که ملاحظه می‌کنید. در اینجا اگر منطق مدنظر با موفقیت اجرا شد، HealthCheckResult.Healthy بازگشت داده می‌شود و یا HealthCheckResult.Unhealthy در صورت عدم موفقیت. هر کدام از این متدها می‌توانند توضیحات و یا اطلاعات بیشتری را نیز توسط پارامترهای خود ارائه دهند.


امکان تهیه سرویس‌های سفارشی بررسی سلامت برنامه

در مثال قبل، منطق بررسی سلامت برنامه را همانجا داخل متد ConfigureServices، به کمک متد services.AddHealthChecks().AddCheck معرفی کردیم. امکان انتقال این کدها به سرویس‌های سفارشی، با پیاده سازی اینترفیس IHealthCheck نیز وجود دارد:
    public class SqlServerHealthCheck : IHealthCheck
    {
        private readonly IConfiguration _configuration;

        public SqlServerHealthCheck(IConfiguration configuration)
        {
            _configuration = configuration;
        }

        public Task<HealthCheckResult> CheckHealthAsync(
            HealthCheckContext context, CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var connection = new SqlConnection(_configuration["connectionString"]))
            {
                try
                {
                    connection.Open();
                }
                catch (SqlException)
                {
                    return Task.FromResult(HealthCheckResult.Unhealthy());
                }
            }
            return Task.FromResult(HealthCheckResult.Healthy());
        }
    }
در اینجا کدهای AddCheck را به متد CheckHealthAsync منتقل کردیم. پس از آن برای معرفی آن به سیستم می‌توان از روش زیر استفاده کرد:
namespace MvcHealthCheckTest
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddHealthChecks()
                    .AddCheck<SqlServerHealthCheck>("sql");
متد AddCheck، کلاس SqlServerHealthCheck را به صورت یک سرویس جدید با طول عمر Transient به سیستم تزریق وابستگی‌های NET Core. معرفی می‌کند (یعنی با هربار درخواست مسیر working/، یک وهله‌ی جدید از این کلاس ساخته شده و استفاده می‌شود) که امکان تزریق در سازنده‌ی کلاس آن نیز وجود دارد.


سفارشی سازی خروجی بررسی سلامت برنامه‌ها

تا اینجا از متدهای کلی Unhealthy و Healthy برای بازگشت وضعیت سلامت برنامه استفاده کردیم؛ خروجی‌های بهتری را نیز می‌توان ارائه داد:
public Task<HealthCheckResult> CheckHealthAsync(
            HealthCheckContext context,
            CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var connection = new SqlConnection(_configuration["connectionString"]))
            {
                try
                {
                    connection.Open();
                }
                catch (SqlException)
                {
                    return Task.FromResult(new HealthCheckResult(
                                                   status: context.Registration.FailureStatus,
                                                   description: "It is dead!"));
                }
            }
            return Task.FromResult(HealthCheckResult.Healthy("Healthy as a horse"));
        }
در نهایت نیاز است خروجی از نوع HealthCheckResult بازگشت داده شود. این خروجی را یا می‌توان توسط متدهای Healthy و Unhealthy با پارامترهای مخصوص آن‌ها ایجاد کرد و یا مانند این مثال، توسط وهله سازی مستقیم آن.
روش دیگر سفارشی سازی خروجی آن، استفاده از پارامتر دوم متد app.UseHealthChecks است:
namespace MvcHealthCheckTest
{
    public class Startup
    {
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
            app.UseHealthChecks("/working", new HealthCheckOptions
            {
                ResponseWriter = async (context, report) =>
                {
                    var result = JsonConvert.SerializeObject(new
                    {
                        status = report.Status.ToString(),
                        errors = report.Entries.Select(e =>
                        new
                        {
                            key = e.Key,
                            value = Enum.GetName(typeof(HealthStatus), e.Value.Status)
                        })
                    });
                    context.Response.ContentType = MediaTypeNames.Application.Json;
                    await context.Response.WriteAsync(result);
                }
            });
در اینجا یک خروجی JSON، از ریز خطاهای گزارش شده، تهیه شده و توسط context.Response.WriteAsync به فراخوان ارائه می‌شود.


معرفی کتابخانه‌ای از IHealthCheckهای سفارشی

از مخزن کد AspNetCore.Diagnostics.HealthChecks می‌توانید IHealthCheckهای سفارشی مخصوص SQL Server، MySQL و غیره را نیز دریافت و استفاده کنید.
مطالب
ارتقاء به Entity framework 6 و استفاده از بانک‌های اطلاعاتی غیر از SQL Server
برای ارتقاء برنامه‌های قدیمی به EF 6 (که با دات نت 4 به بعد سازگار است) دو حالت استفاده از نیوگت را در حین افزودن ارجاعات لازم به کتابخانه‌های مرتبط با EF باید مدنظر داشت:
الف) از نیوگت استفاده کرده‌اید
در این حالت فقط کافی است کنسول پاورشل نیوگت را در VS.NET گشوده و دستور update-package را صادر کنید. (1) به صورت خودکار آخرین نگارش EF دریافت شده و (2) همچنین فایل کانفیگ برنامه برای افزودن و به روز رسانی تعاریف مرتبط با نگارش 6 به روز گردیده و (3) همچنین اسمبلی اضافی و قدیمی System.Data.Entity.dll نیز حذف خواهد شد.

ب) اگر از نیوگت استفاده نکرده‌اید
ابتدا یک فایل متنی ساده را به نام packages.config با محتوای ذیل به پروژه خود اضافه کنید.
 <?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<packages>
  <package id="EntityFramework" version="5.0.0" targetFramework="net40" />
</packages>
سپس بر روی نام Solution در VS.NET کلیک راست کرده و گزینه فعال سازی Restore بسته‌های نیوگت را فعال کنید (انتخاب گزینه Enable NuGet Package Restore). در ادامه یکبار برنامه را Build کنید تا پوشه packages به صورت خودکار از اینترنت دریافت و بازسازی شود. اکنون دستور update-package را در کنسول پاورشل نیوگت صادر کنید. همان مراحل قسمت الف تکرار خواهند شد.

لازم به ذکر است، اگر پروژه شما از چندین زیر پروژه تشکیل شده است که هر کدام نیز ارجاعی را به اسمبلی EF دارند، باید فایل packages.config فوق را به این زیر پروژه‌ها نیز اضافه کنید. دستور update-package، زیر پروژه‌ها را نیز اسکن کرده و تمام ارجاعات لازم را به صورت خودکار به روز می‌کند. همچنین اسمبلی‌های قدیمی اضافی را نیز حذف خواهد کرد. به این ترتیب با تداخل نگارش‌های قدیمی و جدید EF مواجه نخواهید شد.


مشکلاتی که ممکن است با آن‌ها مواجه شوید:

الف) برنامه کامپایل نمی‌شود
تنها تغییری که جهت کامپایل برنامه باید انجام دهید، استفاده از فضاهای نام جدید بجای فضاهای قدیمی موجود در اسمبلی منسوخ و حذف شده System.Data.Entity.dll است. خود VS.NET قابلیت یافتن فضاهای نام مرتبط را دارد و یا اگر از Resharper نیز استفاده می‌کنید، این قابلیت بهبود یافته است. در کل مثلا System.Data.EntityState شده است System.Data.Entity.EntityState و امثال آن که به روز رسانی آن‌ها نکته خاصی ندارد .


ب) پروایدر بانک اطلاعاتی مورد استفاده یافت نمی‌شود
به صورت پیش فرض فقط پروایدر SQL Server به همراه بسته EF 6 است. حتی پروایدر SQL Server CE نیز با آن ارائه نمی‌شود. اگر از SQL Server CE استفاده کرده‌اید، باید دستور ذیل را نیز پس از نصب EF 6 صادر کنید:
 PM> Install-Package EntityFramework.SqlServerCompact
تا با خطای ذیل مواجه نشوید:
 No Entity Framework provider found for the ADO.NET provider with invariant name 'System.Data.SqlServerCe.4.0'.
Make sure the provider is registered in the 'entityFramework' section of the application config file.
See http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=260882 for more information.
استفاده از نیوگت به روشی که عنوان شد، فایل کانفیگ برنامه شما را جهت افزودن تعاریف پروایدرهای لازم، به روز می‌کند و این مورد در EF 6 الزامی است (حتما باید تعریف پروایدر در فایل کانفیگ موجود باشد).


ج) خطای عدم وجود کلید خارجی جدول Migration را دریافت می‌کنید
 The foreign key constraint does not exist. [ PK_dbo.__MigrationHistory ]
تا EF 5 نام کلید اصلی جدول MigrationHistory به صورت PK___MigrationHistory می‌باشد.
 ALTER TABLE [__MigrationHistory] ADD CONSTRAINT [PK___MigrationHistory] PRIMARY KEY ([MigrationId]);
در EF 6 این نام شده است PK_dbo.__MigrationHistory
برای حل این مشکل تنها کافی است دستورات ذیل را یکبار بر روی بانک اطلاعاتی خود صادر کنید تا نام مورد نظر به عنوان کلید اصلی جدول migration اضافه شود؛ در غیراینصورت اصلا برنامه اجرا نخواهد شد:
 ALTER TABLE [__MigrationHistory] drop CONSTRAINT [PK___MigrationHistory];
ALTER TABLE [__MigrationHistory] ADD CONSTRAINT [PK_dbo.__MigrationHistory] PRIMARY KEY (MigrationId);
البته یکبار برنامه را اجرا کنید. اگر خطای نبود کلید اصلی یاد شده صادر شد، آنگاه دو دستور فوق را اجرا نمائید.
مطالب
جلوگیری از ورود نام Area های یکسان، در هنگام درج اطلاعات در برنامه‌های ASP.NET MVC 5x
در وب‌سایتی مثل آپارات، چنین آدرسی aparat.com/reporting به منزله‌ی آدرس دهی به کانال شخصیِ فردی است. حال اگر وب‌سایت ما نیز چنین سیستم آدرس دهی را داشته باشد و همچنین پیشتر یک Area با نام Reporting را نیز داشته باشیم، توسط چنین آدرسی (درحالت پیش فرض) به آن Area دسترسی خواهیم داشت:
mysite.com/reporting
حال اگر یکی از کاربران هنگام ساخت کانالی جدید (برای سناریوی بالا)، بخواهد آدرس کانالش Reporting باشد، با توجه به اینکه هم مسیر دسترسی به Area گزارشات (Reporting) و هم مسیر دسترسی به کانال این شخص از طریق Url بالا است، قطعا به مشکل خواهیم خورد.
برای رفع این مشکل میتوان یک فایل xml، txt و ... درست کرد و نام تمامی Area‌‌ها را در آن فایل ثبت کرد و بعد، هنگام ثبت کانال جدید (برای سناریوی بالا) توسط کاربر، فایل مذکور را خوانده و در صورتیکه نام آدرس وارد شده معادل یکی از Area‌‌های سایتمان بود و در لیست Area‌‌های از پیش ثبت شده در آن فایل قرار داشت، پیغام لازم را به کاربر نشان می‌دهیم و از ثبت و یا ویرایش اطلاعات، جلوگیری می‌کنیم.
روش فوق به درستی کار می‌کند و مشکلی ندارد، اما ضعف آن این است که به صورت دستی این عملیات باید انجام شود و در صورتیکه یک Area جدید اضافه شود، باید آن فایل ویرایش شود. اما می‌توان با استفاده از یک Attribute، این کار را انجام و تمامی عملیات را به صورت داینامیک انجام داد.
برای شروع، یک مدل برای کانال و یک منبع داده را برای آن در نظر می‌گیریم:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace SampleProject.Models
{
    public class Channel
    {
        public string ChannelTitle { get; set; }
        [Required]
        public string ChannelUrl { get; set; }
    }
}
using System.Collections.Generic;

namespace SampleProject.Models
{
    public static class ChannelDataSource
    {
        static ChannelDataSource() => Channels = new List<Channel>();
        public static List<Channel> Channels { get; private set; }
        public static void Add(Channel channel) => Channels.Add(channel);
    }
}
منبع داده، شامل یک خاصیت است که لیست تمامی کانال‌های از قبل اضافه شده را بر می‌گرداند و یک متد افزودن که به این لیست، یک کانال را اضافه می‌کند.
حال یک کنترلر به نام Channel را اضافه می‌کنیم:
using SampleProject.Models;
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;

namespace SampleProject.Controllers
{
    public class ChannelController : Controller
    {
        // GET: Channel
        public ActionResult Index()
        {
            var channels = ChannelDataSource.Channels;
            return View(channels);
        }

        public ActionResult Channel(string channelUrl)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(channelUrl))
            {
                return new HttpNotFoundResult("channel not found!");
            }
            var channel = ChannelDataSource.Channels.SingleOrDefault(ch => ch.ChannelUrl == channelUrl.ToLower());
            if (channel == null)
            {
                return new HttpNotFoundResult("channel not found!");
            }
            return View(channel);
        }

        public ActionResult Create() => View();

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public ActionResult Create(Channel channel)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                ModelState.AddModelError(string.Empty, "Please check your inputs!");
                return View(channel);
            }
            ChannelDataSource.Add(channel);
            TempData["Message"] = "Channel added successfully!";
            return RedirectToAction(nameof(Index));
        }
    }
}
در اکشن Index، لیستی از تمامی کانال‌های موجود را نمایش می‌دهیم. در اکشن Channel، آدرسی را که وارد شده است، در منبع داده به دنبال آن می‌گردیم و یک ویوو با Template جزئیات (Details)، از مدل کانال را به کاربر نمایش می‌دهیم؛ در غیر اینصورت صفحه 404 را نمایش می‌دهیم. در اکشن‌های Create، صفحه افزودن را به کاربر نمایش داده و در آن یکی اکشن، عمل افزودن را در صورتیکه اطلاعات وارد شده صحیح باشند، انجام می‌دهیم.
با توجه به اینکه میخواهیم سیستم مسیر دهی سایت برای کانال‌ها تغییر کند، فایل RouteConfig در پوشه‌ی App_Start را به شکل ذیل تغییر می‌دهیم:
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Routing;

namespace SampleProject
{
    public class RouteConfig
    {
        public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");

            routes.MapRoute(
                name: "ChannelUrls",
                url: "{channelurl}",
                defaults: new { controller = "Channel", action = "Channel", id = UrlParameter.Optional }
            );

            routes.MapRoute(
                name: "Default",
                url: "{controller}/{action}/{id}",
                defaults: new { controller = "Channel", action = "Index", id = UrlParameter.Optional }
            );
        }
    }
}
در مسیر دهی بالا اگر "نام سایت، اسلش، نام کانال" را وارد کند اولین سیستم مسیریابی فعال می‌شود و او را به اکشن Channel کنترلر Channel، راهنمایی می‌کند.
حال برای اینکه هنگام ساخت کانال جدید، نام تکراری یکی از Area‌ها را وارد نکند، به این ترتیب عمل می‌کنیم:
ابتدا یک متد کمکی را نوشته که لیست Area‌‌های پروژه‌مان را برگشت دهد ( + ):
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web.Routing;

namespace SampleProject.Models
{
    public static class Utility
    {
        public static List<string> GetAllAreaNames()
        {
            var areaNames = RouteTable.Routes.OfType<Route>()
                            .Where(d => d.DataTokens != null)
                            .Where(d=> d.DataTokens.ContainsKey("area"))
                            .Select(r => r.DataTokens["area"].ToString().ToLower())
                            .ToList();
            return areaNames;
        }
    }
}
و بعد Attribute مورد نظر را ایجاد میکنیم:
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using SampleProject.Models;

namespace SampleProject.CustomValidators
{
    public class CheckForAreaExisting : ValidationAttribute, IClientValidatable
    {
        public List<string> AreaNames
        {
            get
            {
                return Utility.GetAllAreaNames();
            }
        }
        public IEnumerable<ModelClientValidationRule> GetClientValidationRules(ModelMetadata metadata, ControllerContext context)
        {
            var rule = new ModelClientValidationRule
            {
                ValidationType = "checkforareaexisting",
                ErrorMessage = FormatErrorMessage(metadata.GetDisplayName())
            };
            rule.ValidationParameters.Add("areanames", string.Join(",", AreaNames));
            yield return rule;
        }

        public override bool IsValid(object value)
        {
            if (value != null)
            {
                return Utility.GetAllAreaNames()
                   .SingleOrDefault(area => area == value.ToString().ToLower()) == null;
            }
            return true;
        }
    }
}
در کلاس بالا توسط متد IsValid بررسی میکنیم که آیا مقدار وارد شده ( Channel Url ) با یکی از نام‌های Area‌‌های پروژه‌مان تطابق دارد یا خیر، که اگر این چنین بود، مقدار false برگشت داده می‌شود.
توسط واسط IClientValidatable و متود GetClientValidationRules کارهای اعتبارسنجی سمت کلاینت را نیز انجام می‌دهیم ( + ). مقدار خاصیت ValidationType نام متدی است که در سمت کلاینت این کار را انجام می‌دهد. مقدار خاصیت ValidationParameters، مقداری است که به سمت کلاینت به عنوان param فرستاده می‌شود تا از آن جهت اینکه آیا مقدار وارد شده توسط کاربر، یکی از Area‌های سایت هست یا خیر، استفاده کرد. در اینجا نام Area‌‌‌ها را با یک رشته و با یک جداکننده، توسط این خاصیت به سمت کلاینت می‌فرستیم. 
حال در سمت کلاینت یک فایل Js را با نام CustomValidation و محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
jQuery.validator.addMethod("checkforareaexisting",
    function (value, element, param) {
        var isValueOneOfTheAreaNames = $.inArray(value.toLowerCase(), param.areaNames) === -1;
        return isValueOneOfTheAreaNames;
    });

$.validator.unobtrusive.adapters.add('checkforareaexisting', ['areanames'], function (options) {
    options.rules['checkforareaexisting'] = { areaNames: options.params.areanames.split(',') };
    options.messages['checkforareaexisting'] = options.message;
});
در بخش اول، نام متد که در بالا (Attribute) به آن اشاره شده است آمده است، و بعد بررسی می‌کنیم که آیا مقدار آمده توسط کاربر، یکی از نام‌های Area‌‌های موجود سایت است یا خیر که اگر این طور باشد، false برگشت داده می‌شود و پیغام خطا به کاربر نمایش داده می‌شود. در بخش Onubtrusive توسط پارامتری که در Attribute برای فرستادن نام Area‌ها نوشته بودیم (areanames)، نام‌های Area‌ها را می‌گیریم و بعد آن را Split و به Rule انتساب می‌دهیم و ErrorMessage ـی را که به خاصیت ChannelUrl مدلمان نسبت می‌دهیم، به عنوان پیغام خطا در نظر می‌گیریم.
فایل‌های Js در Layout باید به این صورت باشند:
<!DOCTYPE html>

<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <title>_Layout</title>
    <style>

    </style>
</head>
<body>
    <div>
        @RenderBody()
    </div>
    <script src="~/Scripts/Jquery.js"></script>
    <script src="~/Scripts/jquery.validate.min.js"></script>
    <script src="~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js"></script>
    <script src="~/Scripts/CustomValidation.js"></script>
</body>
</html>

حال کافی است به خاصیت ChannelUrl مدلمان این Attribute را نسبت دهیم:
using SampleProject.CustomValidators;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace SampleProject.Models
{
    public class Channel
    {
        public string ChannelTitle { get; set; }
        [Required]
        [CheckForAreaExisting(ErrorMessage = "You can't use this url for your channel!")]
        public string ChannelUrl { get; set; }
    }
}
اکنون نوبت آزمایش برنامه است. کافی است که یک یا چند Area جدید را با نام‌های متفاوت، اضافه کنید و الان اگر به صفحه افزودن کانال مراجعه کنید و نام یکی از Area‌‌های سایت را در قسمت Channel Url وارد کنید، پیغام خطا نمایش داده می‌شود.
نکته: در این حالت اسامی تمامی Area‌‌های سایت به کلاینت ارسال می‌شود. اگر از این بابت احساس رضایت نمی‌کنید، میتوانید از خاصیت Remote توکار MVC بهره ببرید.
برای اینکار این اکشن را به کنترلر Channel اضافه می‌کنیم:
[HttpPost]
public ActionResult CheckForAreaExisting(string channelUrl)
{
    var isValueOneOfTheAreaNames = Utility.GetAllAreaNames()
                                   .SingleOrDefault(area => area == channelUrl.ToLower()) == null;
    return Json(isValueOneOfTheAreaNames);
}  
و بعد مدل نیز به این صورت تغییر می‌کند:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Web.Mvc;

namespace SampleProject.Models
{
    public class Channel
    {
        public string ChannelTitle { get; set; }
        [Required]
        [Remote("CheckForAreaExisting", "Channel",
            ErrorMessage = "You can't use this url for your channel!",
            HttpMethod = "Post")]
        public string ChannelUrl { get; set; }
    }
}
به این ترتیب هر بار درخواستی به سمت سرور ارسال و طی آن بررسی می‌شود که مقدار وارد شده یکی از Area‌‌‌‌های سایت هست یا خیر؟ بدیهی است که در این حالت، دیگر نیازی به واسط IClientValidatable در کلاس CheckForAreaExisting موجود در پوشه CustomValidators وجود ندارد.