مطالب
ساخت تم سفارشی در انگیولار متریال ۲ - بخش اول

در  قسمت قبل  بیان شد همراه با نصب Angular Material، تعدادی تم از قبل ساخته شده نیز نصب خواهند شد که شامل یکسری استایل با رنگهای مشخصی هستند. این تم‌ها عبارتند از:

  • indigo-pink
  • deeppurple-amber
  • purple-green
  • pink-bluegrey 

انگیولار متریال ۲ علاوه بر این، امکاناتی برای ایجاد تم سفارشی را نیز فراهم کرده است. در این بخش قصد داریم برای قالب نمونه‌ای که قبلا ایجاد کرده بودیم یک تم سفارشی بسازیم.


مقدمه

تم در انگیولار متریال، از ترکیب چند پالت رنگی، ساخته می‌‌شود. پالت‌های رنگ را در طراحی متریال ( Material Design ) در  اینجا می‌توانید مشاهده کنید. انگیولار متریال رنگهای مورد استفاده خود را در گروه‌های زیر دسته بندی کرده است. 

  • Primary : این پالت رنگی به صورت گسترده در بخشهای مختلف صفحه و کامپوننت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
  • Accent : این پالت رنگی برای دکمه‌های شناور و همچنین المنتهای تعاملی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
  • Warn : این پالت رنگی برای مشخص کردن حالت‌های خطا، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
  • Foreground : این پالت رنگی برای متون و آیکونها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
  • Background : این پالت رنگی برای المنت‌های پس زمینه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در انگیولار متریال تمامی تم‌ها در زمان build به صورت استاتیک تولید می‌شوند. این قابلیت با خارج کردن چرخه تولید تم از چرخه راه‌اندازی برنامه، باعث بهبود در راه‌اندازی خواهد شد. 


تعریف تم سفارشی

برای ساخت تم سفارشی نیاز به یک فایل Sass خواهیم داشت. پس در مسیر /src یک فایل Sass را  با نام my-custom-theme.scss ایجاد می‌کنیم (شما می‌توانید از هر نام دیگری برای فایل Sass استفاده کنید). اگر از AngularCLI برای برنامه‌های خود استفاده می‌کنید، بایستی فایل Sass ایجاد شده را به لیست استایل‌ها در فایل angular-cli.json اضافه کنید. این کار باعث می‌شود AngularCLI این فایل Sass را در زمان build به css کامپایل کند. 

نکته: استفاده از فایل Sass برای ساختن تم سفارشی به این معنی نیست که شما از Sass برای سایر Style های برنامه خود استفاده کنید.

"styles": [
  "styles.css",
  "my-custom-theme.scss"
],

اگر از AngularCLI استفاده نمی‌کنید، شما نیاز به ابزاری برای کامپایل فایل Sass به css خواهید داشت.  ابزارهای بسیاری در این زمینه وجود دارند از جمله: gulp-sass و grunt-sass . ولی ساده‌ترین ابزار برای این کار node-sass می‌باشد. کافی است بعد از نصب، دستور زیر را اجرا کنید تا فایل sass به css کامپایل شود. فایل css تولید شده را مستقیما در صفحه index.html خود می‌توانید استفاده کنید.

node-sass src/my-custom-theme.scss dist/my-custom-theme.css

در فایل تم ایجاد شده ( my-custom-theme.scss ) ابتدا بایستی فایل Sass اصلی انگیولار متریال را وارد کنید.

@import '~@angular/material/theming';

در قدم بعدی mixin تعریف شده با نام mat-core  را در فایل Sass  انگیولار متریال، وارد می‌کنیم. این mixin شامل تمامی Styleهای مشترکی است که توسط کامپوننت‌های مختلف استفاده می‌شود. 

@include mat-core();

نکته: مطمئن شوید فقط یک بار این mixin را در سرتاسر برنامه خود وارد کرده باشید. در غیر این صورت، فایل css تولید شده شامل یکسری Style تکراری خواهد بود و این باعث بزرگ و حجیم شدن فایل css نهایی خواهد شد. 


تا اینجا فایل تم ایجاد شده اینگونه خواهد بود:  

@import '~@angular/material/theming';
@include mat-core();

حالا نوبت تعریف تم سفارشی است. ولی قبل از آن باید با سیستم رنگها در طراحی متریال ( Material Design ) آشنایی داشته باشیم. در طراحی متریال ۱۹ پالت رنگی با نام‌های مختلف وجود دارند. برای ۱۶ پالت رنگی، ۱۴ طیف رنگی و برای ۳ پالت رنگی دیگر، ۱۰ طیف رنگی در نظر گرفته شده است. هر کدام از این طیف‌های رنگی، دارای یک مقدار عددی است. یعنی یک رنگ در سیستم طراحی متریال متشکل از یک نام رنگ و یک شماره طیف رنگ است که مقدار پیش فرض طیف رنگ، عدد ۵۰۰ می‌باشد. 


حالا با استفاده از تابع mat-palette تعریف شده در فایل Sass انگیولار متریال، سه متغیر را برای رنگهای Primary ، Accent و Warn در فایل my-custom-theme.scss ، به شکل زیر تعریف می‌کنیم. 

$my-app-primary: mat-palette($mat-indigo);
$my-app-accent:  mat-palette($mat-pink, 500, A100, A400);
$my-app-warn:    mat-palette($mat-deep-orange);

تابع mat-palette در فایل Sass اصلی انگیولار متریال، به شکل زیر تعریف شده است. 

@function mat-palette($base-palette, $default: 500, $lighter: 100, $darker: 700)

این تابع یک پارامتر اجباری دارد و بقیه پارامترها اختیاری هستند.

  • base-palette $: نام رنگ را دریافت می‌کند. این پارامتر اجباری است و باید مشخص شود. 
  • default$: با این پارامتر، طیف پیش‌فرض رنگ انتخاب شده را مشخص می‌کنیم. این پارامتر اختیاری است و مقدار پیش فرض آن 500 است.
  • lighter$: با این پارامتر، طیف روشن رنگ انتخاب شده را مشخص می‌کنیم. این پارامتر اختیاری است و مقدار پیش فرض آن 100 است.
  • darker$: با این پارامتر، طیف تیره رنگ انتخاب شده را مشخص می‌کنیم. این پارامتر اختیاری است و مقدار پیش فرض آن 700 است.

در قدم آخر با استفاده از تابع mat-light-theme یا mat-dark-theme، رنگهای تعریف شده در مرحله قبل را ترکیب کرده و نتیجه را به عنوان ورودی به mixin به نام angular-material-theme  ارسال و بارگذاری می‌کنیم. 

تابع mat-light-theme و mat-dark-theme سه پارامتر را دریافت می‌کند. پارارمتر اول پالت رنگ ایجاد شده توسط تابع mat-palette برای گروه Primary ، پارامتر دوم پالت رنگ ایجاد شده برای گروه Accent و پارامتر سوم پالت رنگ ایجاد شده برای گروه Warn را دریافت می‌کند. دو پارامتر اول اجباری و پارامتر سوم اختیاری با مقدار پیش فرض mat-palette($mat-red) می‌باشد. 

شکل کلی فایل Sass در نهایت به شکل زیر خواهد بود. 

@import '~@angular/material/theming';
@include mat-core();
$my-app-primary: mat-palette($mat-teal);
$my-app-accent:  mat-palette($mat-amber, 500, A100, A400);
$my-app-warn:    mat-palette($mat-deep-orange);

$my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn);

@include angular-material-theme($my-app-theme);

برای استفاده از پالت رنگ‌های ایجاد شده، از خصوصیت color در المنت‌های انگولار متریال استفاده می‌کنیم. برای نمونه بعد از تغییر فایل Sass به شکل بالا و حذف لینک تم از پیش ساخته شده که در پست قبلی به Style.cs اضافه کرده بودیم، می‌توانیم کار خود را به صورت زیر آزمایش کنیم. در فایل app.component.html در تگ main کدهای زیر را اضافه کنید. 

<md-card>
  <button md-raised-button color="primary">
    Primary
  </button>
  <button md-raised-button color="accent">
    Accent
  </button>
  <button md-raised-button color="warn">
    Warning
  </button>
</md-card>

خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد. 

همچنین می‌توانید به جای استفاده از تابع mat-light-theme از تابع mat-dark-theme استفاده کنید. دراین صورت خروجی زیر را خواهید دید. 

در بخش بعدی نحوه ساخت چند تم دیگر را در کنار تم اصلی، ساخت تم به ازای هر کامپوننت و نحوه تعویض تم از طریق کد را دنبال خواهیم کرد. 

کدهای این قسمت را از اینجا دریافت کنید:  ساخت-تم-سفارشی-در-انگولار-متریال-۲---بخش-اول.rar 

نظرات مطالب
فعال سازی و پردازش صفحات پویای افزودن، ویرایش و حذف رکوردهای jqGrid در ASP.NET MVC
ممنون. ولی تو تعریف کدهای شما، ردیف رو به عنوان ایدی به تابع حذف می‌فرسته و با این تابع میشه نوع داده ارسالی رو مشخص کرد
   onClickButton: function (e) {
            var id = $('#grid').jqGrid('getGridParam', 'selrow');
           
            if (id != null) {
                var idHtml = $('#grid').jqGrid('getCell', id, 'ID_Baker');
                //var idHtml = id.ID_Baker;
                //var idHtml = $('#' + id).children().first().html();
                $.ajax({
                    url: '@(Url.Action("DeleteProfile"))' + '?Id=' + idHtml + '&RowId=' + id,
                    success: function (data) {
                        if (data.Success) {

                            $('#grid').jqGrid('delRowData', data.RowId);
                        }
                    }
                });
            }
            else {
            }
        },
مطالب
آموزش (jQuery) جی کوئری 3#
در ادامه مطلب قبلی آموزش (jQuery) جی کوئری 2# به ادامه بحث می‌پردازیم.

انتخاب عناصر صفحه
در پستهای قبل (^ و ^) با بسیاری از توانایی‌ها و کارکردهای jQuery شامل توانایی‌های آن برای انتخاب عناصر موجود در صفحه تا تعریف توابع جدید و استفاده از آنها به محض آماده شدن صفحه آشنا شدیم.
در این پست و پست بعدی توضیحات تکمیلی در خصوص دو مورد از توانایی‌های jQuery و البته تابع ()$ خواهیم داشت که مورد اول، انتخاب عناصر صفحه با استفاده از انتخاب کننده‌ها و مورد دوم ایجاد عناصر جدید می‌باشد.
در بسیاری از مواقع برای تعامل با صفحه اینترنتی نیاز به تغییر دادن بخشی از یکی از اشیا موجود در صفحه داریم. اما پیش از آنکه قادر باشیم آنها را تغییر دهیم، ابتدا باید با استفاده از مکانیزمی شی مورد نظر را مشخص و سپس آن را انتخاب کنیم تا پس از آن قادر به اعمال تغییری در آن باشیم. بنابراین اجازه دهید تا به یک بررسی عمیق از راه‌های مختلف انتخاب عناصر صفحه و ایجاد تغییر در آنها بپردازیم.

1-انتخاب عناصر صفحه برای ایجاد تغییر

اولین قدم برای استفاده از هر گونه تابع jQuery، مشخص کردن و انتخاب عناصری است که می‌خواهیم تابع روی آن عناصر اعمال شود. گاهی اوقات انتخاب این مجموعه عناصر با یک توضیح ساده مشخص می‌شود، برای مثال "تمام عناصر پاراگراف موجود در صفحه". اما گاهی اوقات مشخص کردن این مجموعه نیاز به توضیح پیچیده‌تری دارد، برای مثال "تمام عناصر لیست در صفحه که دارای کلاس listElement هستند و لینکی دارند که اولین عضو آن لیست می‌باشد".
خوشبختانه jQuery یک مکانیزم بسیار قوی و قدرتمند ارایه کرده است که انتخاب هر عنصری از صفحه را به سادگی امکان پذیر می‌سازد. انتخاب کننده‌های jQuery از ساختار مربوط به CSS استفاده می‌کنند، بنابراین ممکن است شما هم اکنون با تعداد زیادی از آنها آشنا باشید . در ادامه شمار بیشتر و قدرتمندتری خواهید آموخت.
برای درک بهتر شما از مطالب مربوط به بخش انتخاب کننده ها، یک مثال آماده مختص به این مبحث، در قالب یک صفحه اینترنتی، را در فایل صفحه کارگاهی قرار داده ایم، این فایل در ادرس chapter2/lab.selector.htm قابل دسترسی می‌باشد. این مثال از پیش آماده و کامل (نوشته شده توسط نویسنده کتاب)، این امکان را به شما می‌دهد تا با وارد کردن یک رشته، به عنوان پارامتر انتخاب کننده، در همان زمان عنصر انتخاب کننده در صفحه را رویت کنید. زمانی که این صفحه را اجرا می‌کنید تصویری مانند زیر ظاهر خواهد شد.


برای درک بهتر مطالب این سلسله پست‌ها می‌توانید فایل‌های کتاب را از آدرس اصلی آن یا از این آدرس در همین سایت دانلود نمایید.
این صفحه سه پنجره مجزا دارد. در پنجره سمت چپ ، یک textBox و یک دکمه دیده می‌شود، که با وارد کردن یک انتخاب کننده در textBox و فشردن دکمه، عنصر مورد نظر در پنجره سمت راست انتخاب می‌شود. برای شروع در textBox عبارت li را بنویسید و دکمه Apply را کلیک کنید.
با انجام این عمل تصویر زیر باید خروجی شما باشد. می‌توانید حالت‌های دیگر را خودتان امتحان کنید.


1-1- استفاده از انتخاب کننده‌های ابتدایی CSS
برنامه نویسان وب برای اعمال فرمت‌های ظاهری گوناگون به بخش‌ها و عناصر مختلف یک صفحه اینترنتی، از ایک راه بسیار ساده، در عین حال قدرتمند و کارا استفاده می‌کنند که در تمام مرورگرهای مختلف نیز جوابگو باشد. این انتخاب کننده‌ها عناصر را بر اساس نام شناسه آنها، نام کلاس و یا ساختار سلسله مراتبی موجود در صفحه انتخاب می‌کنند.
در زیر به معرفی چند نمونه از این انتخاب کننده‌های ساده CSS می‌پردازیم:
  • a   : تمام عناصر <a> را انتخاب می‌کند.
  • specialID# : عنصری را که دارای ID با عنوان specialID باشد انتخاب می‌کند.
  • specialClass.               : عناصری را که دارای کلاس specialClass هستند انتخاب می‌کند.
  • a#specialID.specialClass : این عبارت عنصری را انخاب می‌کند که شناسه آن specialID باشد، به شرط آنکه این عنصر <a> باشد و دارای کلاس specialClass نیز باشد را انتخاب می‌کند.
  • p a.specialClass: تمام عناصر لینک (<a>) را که دارای کلاس specialClass باشند و درون یک عنصر پاراگراف (<p>) قرار گرفته باشند را انتخاب می‌کند.

این انتخاب کننده‌ها شاید ساده به نظر برسند، اما در بسیاری از مواقع پاسخگوی ما می‌باشند؛ به علاوه آنه که با ادغام این انتخاب کننده‌های ساده، ما می‌توانیم انتخاب کننده‌های پیچیده‌تر و تخصصی‌تر ایجاد کنیم.

نکته مثبت در مورد انتخاب کننده‌های CSS این است که از همین انتخاب کننده‌ها می‌توانیم در jQuery نیز استفاده کنیم. برای این کار تنها کافیست انتخاب کننده مورد نظر را به تابع ()$ ارسال کنیم. در زیر یک نمونه را مشاهده می‌کنید:

$("p a.specialClass")
به جز چند مورد خاص که استثنا وجود دارد، CSS3 و jQuery کاملا با هم سازگاری دارند. بنابراین انتخاب عناصر به این شکل طبیعی خواهد بود. به عبارتی دیگر هر عنصر که از این طریق توسط CSS انتخاب شود، همان انتخاب حاصل انتخاب کننده jQuery نیز خواهد بود. اما باید به این نکته توجه داشت که jQuery وابسته به CSS نیست و اگر مرورگری پیاده سازی استانداردی برای CSS نداشته باشد، انتخاب کننده jQuery به مشکل بر نمی‌خورد، بلکه jQuery انتخاب خود را به درستی انجام می‌دهد، چرا که jQuery از قوانین استاندارد W3C تبعیت می‌کند.

2-1- استفاده از انتخاب کننده‌های فرزند (Child) ، نگهدارنده (Container) و صفت (Attribute)

برای انتخاب کننده‌های پیشرفته تر، jQuery از جدیدترین مرورگرهایی که CSS را پشتیبانی می‌کنند، استفاده می‌کند که می‌توان به Mozilla Firefox, Internet Explorer 7, Safariو سایر مرورگرهای پیشرفته (مدرن) اشاره کرد. این انتخاب کننده‌های پیشرفته شما را قادر می‌سازند تا مستقیما فرزند یک عنصر را انتخاب کنید و یا از ساختار سلسله مراتبی عناصر صفحه، مستقیما به عنصر مورد نظر دسترسی داشته باشید و یا حتی تمام عناصری که یک صفت خاص را شامل می‌شوند، انتخاب کنید. گاهی اوقات انتخاب فرزندی از یک شی برای ما مطلوب است. برای مثال ممکن است ما به چند مورد از یک لیست احتیاج داشته باشیم، نه یک زیر مجموعه ای از آن لیست. به قطعه کد زیر که از صفحه کارگاهی این پست گرفته شده است دقت نمایید:

<ul>
   <li><a href="http://jquery.com">jQuery supports</a>
      <ul>
            <li><a href="css1">CSS1</a></li>
            <li><a href="css2">CSS2</a></li>
            <li><a href="css3">CSS3</a></li>
            <li>Basic XPath</li>
       </ul>
    </li>
    <li>jQuery also supports
        <ul>
             <li>Custom selectors</li>
             <li>Form selectors</li>
         </ul>
      </li>
</ul>
حال فرض کنید از این ساختار، لینک وب سایت jQuery مد نظر ماست و این کار بدون انتخاب سایر لینک‌های مربوط به CSS مطلوب است. اگر بخواهیم از دستور‌های انتخاب کننده CSS استفاده کینم، دستوری به شکل ul.myList li a خواهیم داشت. اما متاسفانه این دستور تمام لینک‌های این ساختار را انتخاب میکند، زیرا همه آنها لینک هایی در عنصر li می‌باشند. با نوشتن این دستور در صفحه کارگاهی خروجی به شکل زیر خواهد بود:
راه حل مناسب برای انتخاب چنین حالتی استفاده از انتخاب فرزند می باشد که به این منظور Parent (والد) و Child (فرزند)، به وسیله یک کاراکتر < از یکدیگر جدا می‌شوند:
p > a
این دستور تنها لینک (<a>) هایی را بر می‌گرداند که فرزند مستقیم یک عنصر <p> می‌باشند. بنابراین اگر در یک <p> لینکی در عنصر <span> معرفی شده باشد، این لینک انتخاب نمی‌شود، چرا که فرزند مستقیم <p> به حساب نمی‌آید. در مورد مثال لینک‌های موجود در لیست، می‌توانیم دستور زیر را به منظور انتخاب لینک مورد نظرمان استفاده کنیم:
ul.myList > li > a
 دستور انتخاب فوق از میان عناصر <ul>، عنصری را که دارای کلاس myList می‌باشد، انتخاب می‌کند و پس از آن لینکهایی (<a>) که فرزند مستقیم گزینه‌های آن هستند، برگردانده می‌شوند. همانگونه که در شکل زیر مشاهده می‌کنید لینک‌های زیرمجموعه عنصر <ul> انتخاب نمی‌شوند، زیرا فرزند مستقیم این عنصر محصوب نمی‌شوند.

انتخاب کننده‌های صفت نیز بسیار قدرتمند می‌باشند و ما را تواناتر می‌سازند، فرض کنید برای منظوری خاص قصد دارید به تمام لینک‌های موجود در صفحه که به مکانی خارج از این وب سایت اشاره دارند، رفتاری را اضافه کنید (مثلا مانند همین سایت به کنار آنها یک آیکن اضافه نمایید) . فرض کنید این کد (کد موجود در مثال کارگاهی) را در صفحه خود دارید:
<li><a href="http://jquery.com">jQuery supports</a>
    <ul>
          <li><a href="css1">CSS1</a></li>
          <li><a href="css2">CSS2</a></li>
          <li><a href="css3">CSS3</a></li>
          <li>Basic XPath</li>
     </ul>
</li>
موردی که یک لینک با اشاره به وب سایت خارجی را از سایر لینک‌ها متمایز می‌سازد، شروع شدن مقدار صفت href آن با //:http می‌باشد. انتخاب لینک هایی که مقدار href آنها با //:http آغاز می‌شود، به سهولت و از طریق دستور زیر صورت می‌پذیرد:
a[href^=http://]
این دستور باعث انتخاب تمام لینک هایی که مقدار صفت href آنها دقیقا با //:http آغاز می‌شود، می‌گردد. علامت ^ موجب می‌شود تابررسی، لزوما از ابتدای مقادیر صورت پذیرد و از آنجا که استفاده از این کاراکتر در سایر عبارات منظم به همین منظور صورت می‌پذیرد، به خاطر سپردن آن دشوار نخواهد بود.
می توانید این کد را در صفحه کار گاهی تست کنید.
را‌های دیگری برای استفاده از انتخاب کننده‌های صفت وجود دارد.

form[method]
این دستور تمام عناصر <form> را که یک صفت method دارند را انتخاب می‌کند.

input[type=text]
این انتخاب کننده تمام عناصر input را که type آنها برابر text با شد انتخاب می‌کند.
دستور زیر مثالی دیگر برای بررسی یک مقدار بر اساس کاراکترهای نخست آن می‌باشد:
div[title^=my]
همانطور که از دستور فوق بر میآید، عناصر div که مقدار title آنها با رشته my اغاز می‌شود، هدف این انتخاب کننده خواهد بود.
اما اگر بخواهیم تنها بر اساس کاراکتر‌های انتهایی انتخابی انجام دهیم، دستور مناسب چه خواهد بود؟ برای چنین منظوری مانند زیر عمل می‌کنیم:
a[href$=.pdf]
این دستور کاربرد زیادی برای شناسایی لنک‌های اشاره کننده به فایل‌های pdf دارد. ساختار زیر نیز زمانی استفاده می‌شود که یک عبارت منظم در جایی از یک صفت قرار گرفته باشد، خواه این عبارت از کاراکتر دوم آغاز شده باشد و یا از هرجای دیگر.
a[href*=jquery.com]
همانگونه که انتظار میرود این انتخاب کننده ، تمام لینک هایی که به وب سایت jQuery اشاره دارند را برمی گرداند.
فراتر از خصوصیات، بعضی مواقع ما می‌خواهیم بررسی کنیم که آیا یک عنصر شامل عنصر دیگری هست یا خیر. در مثال‌های قبلی فرض کنید ما می‌خواهیم بدانیم که آیا یک li شامل a هست یا خیر، jQuery با استفاده از انتخاب کننده‌های Container‌ها این را پشتیبانی می‌کند:
li:has(a)
این انتخاب کننده همه li هایی را برمی گرداند که شامل لینک (<a>) هستند. دقت کنید که این انتخاب گر مانند li a نیست، انتخاب گر دوم تمامی لینک هایی را که در li هستند بر میگرداند اما دستور بالا li هایی را بر میگرداند که دارای لینک (<a>) هستند.

تصویر زیر انتخاب گرهایی را نشان میدهد که ما می‌توانیم در jQuery استفاده نماییم.

انشالله در پست‌های بعدی ادامه مباحث را بررسی خواهد شد.
مطالب
پیاده سازی پروژه‌های React با TypeScript - قسمت ششم - تعیین نوع هوک useEffect و هوک‌های سفارشی
در این قسمت قصد داریم یک هوک سفارشی را ایجاد کرده و نوع‌های آن‌را توسط TypeScript مشخص کنیم. همچنین در این بین از هوک useEffect هم استفاده خواهیم کرد؛ هرچند این هوک، نکات تایپ‌اسکریپتی خاصی را به همراه ندارد.


ایجاد هوک سفارشی useClickOutside

برای این منظور فایل جدید src\components\useClickOutside.tsx را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import { useEffect } from "react";

const useClickOutside = (ref, handler) => {
  useEffect(() => {
    const listener = (event) => {
      if (!ref.current || ref.current.contains(event.target)) {
        return;
      }
      handler(event);
    };
    document.addEventListener("mousedown", listener);
    document.addEventListener("touchstart", listener);

    return () => {
      document.removeEventListener("mousedown", listener);
      document.removeEventListener("touchstart", listener);
    };
  }, [handler, ref]);
};

export { useClickOutside };
توضیحات:

- متد هوک سفارشی ما، دو پارامتر ref و handler را دریافت می‌کند. ref به DOM Element جاری اشاره می‌کند و handler تابعی است که هنگام کلیک در خارج از ناحیه‌ی یک DOM Element خاص، اجرا می‌شود.
- سپس یک listener را تعریف کرده‌ایم که این تابع handler را اجرا می‌کند؛ البته به شرطی‌که DOM Element ارسالی وجود داشته باشد و خود target هم نباشد.
- در ادامه این listener را به رخ‌دادهای mousedown و touchstart متصل کرده و پاکسازی آن‌ها را هم در قسمت return متد useEffect انجام داده‌ایم.
- همچنین چون می‌خواهیم تنها در صورت تغییر پارامترهای ارسالی به هوک سفارشی جاری، این useEffect به روز رسانی شود، این پارامترها را در قسمت Dependency List مربوط به متد useEffect نیز ذکر کرده‌ایم.

تا اینجا اگر کدهای فوق را دنبال کنید، چون پسوند این فایل tsx است، خطاهای تایپ‌اسکریپتی زیر را مشاهده خواهید کرد که به دلیل انتساب ضمنی نوع any، به این پارامترهای بدون نوع است:



استفاده از هوک سفارشی useClickOutside

بنابراین قدم بعدی کار، تکمیل نوع‌های مرتبط با این پارامترها است. برای این منظور، ابتدا سعی می‌کنیم تا این هوک را در کامپوننت src\components\ReducerButtons.tsx قسمت قبلی استفاده کنیم تا نسبت به نوع پارامترهای ارسالی به این هوک، درک بهتری را پیدا کنیم:
import { useClickOutside } from "./useClickOutside";

// ...

export const ReducerButtons = () => {
  const [state, dispatch] = useReducer(reducer, initialState);

  const ref = useRef<HTMLDivElement>(null);
  useClickOutside(ref, () => {
    console.log("clicked outside");
  });

  return (
    <div ref={ref}>
      // ...
    </div>
  );
};
برای این منظور، سه تغییر را انجام داده‌ایم:
- ابتدا import‌های لازم را به ابتدای ماژول افزوده‌ایم.
- سپس با استفاده از هوک useRef که در قسمت چهارم آن‌را بررسی کردیم، ارجاعی را به المان div رندر شده، بدست آورده‌ایم.
- در آخر هوک سفارشی جدید useClickOutside را فراخوانی کرده‌ایم که آرگومان اول آن به DOM Element مربوط به div اشاره می‌کند و پارامتر دوم آن، تابعی است که پس از کلیک در خارج از ناحیه‌ی آن، اجرا خواهد شد.


تعیین نوع‌های پارامترهای هوک سفارشی

تا اینجا متوجه شدیم که handler، چیزی بجز یک تابع که void را بازگشت می‌دهد (void <= ())، نیست. همچنین نوع شیء ref را هم می‌توان با نزدیک کردن اشاره‌گر ماوس، به متغیر ref در کامپوننت ReducerButtons، مشاهده کرد:


بر این اساس، تعاریف نوع‌های پارامترهای هوک سفارشی useClickOutside به صورت زیر مشخص می‌شوند:
const useClickOutside = (
  ref: React.RefObject<HTMLDivElement>,
  handler: () => void
) => {
همچنین بر اساس نکات قسمت سوم، نوع event را نیز به React.MouseEvent تنظیم می‌کنیم:
const listener = (event: React.MouseEvent<HTMLElement>) => {
پس از آن، اولین خطایی که ظاهر می‌شود به صورت زیر است:


عنوان می‌کند که نوع event.target، از نوع Node، که مورد نظر متد contains است، نیست. برای رفع آن فقط کافی است تبدیل نوع زیر را انجام داد:
ref.current.contains(event.target as Node)
مشکل بعدی، بدون پارامتر تعریف کردن نوع تابع handler است:


برای رفع این خطا، نوع پارامتر تابع handler را نیز بر اساس رویداد ارسالی به آن، مشخص می‌کنیم:
const useClickOutside = (
  ref: React.RefObject<HTMLDivElement>,
  handler: (event: React.MouseEvent<HTMLElement>) => void
) => {
مرحله‌ی آخر، عدم تطابق React.MouseEvent تعریف شده، با پارامترهای متد addEventListener است:


برای درک بهتر این خطا، اشاره‌گر ماوس را به محل تعریف این متد نزدیک می‌کنیم، تا بتوان امضای آن‌را مشاهده کرد. در حالت mousedown، پارامتر دوم این متد، از نوع MouseEvent است:


(method) Document.addEventListener<"mousedown">(type: "mousedown", listener: (this: Document, ev: MouseEvent) 
=> any, options?: boolean | AddEventListenerOptions | undefined): void (+1 overload)
و در حالت touchstart، پارامتر دوم آن به TouchEvent تغییر کرده‌است:
(method) Document.addEventListener<"touchstart">(type: "touchstart", listener: (this: Document, ev: TouchEvent)
 => any, options?: boolean | AddEventListenerOptions | undefined): void (+1 overload)
به همین جهت است که نوع <React.MouseEvent<HTMLElement تعریف شده، با این دو سازگار نیست و خطا رخ‌داده‌است. برای رفع این خطا، با استفاده از union types، هر دو رخ‌داد MouseEvent و TouchEvent را باید به عنوان نوع پارامترهای ورودی تعریف کرد:
const useClickOutside = (
  ref: React.RefObject<HTMLDivElement>,
  handler: (event: MouseEvent | TouchEvent) => void
) => {
  useEffect(() => {
    const listener = (event: MouseEvent | TouchEvent) => {
بنابراین با کمی دقت به تعاریف استانداردی که به همراه متدهای مورد استفاده هستند، می‌توان نوع‌های مرتبط را تشخیص داد و از آن‌ها استفاده کرد.


یک نکته‌ی تکمیلی: در اینجا با تعریف <ref: React.RefObject<HTMLDivElement، دیگر ref ارسالی، هیچ المان دیگری را بجز div نمی‌تواند بپذیرد. برای عمومی‌تر کردن آن، می‌توان بر روی آن کلیک راست کرد و گزینه‌ی Go to definition را انتخاب نمود:


بنابراین حالت عمومی‌تر آن، استفاده از HTMLElement ای است که HTMLDivElement از آن ارث بری کرده‌است:
const useClickOutside = (
  ref: React.RefObject<HTMLElement>,
  handler: (event: MouseEvent | TouchEvent) => void
) => {

با این تغییرات، کدهای نهایی این قسمت، به صورت زیر در خواهند آمد:
import { useEffect } from "react";

const useClickOutside = (
  ref: React.RefObject<HTMLElement>,
  handler: (event: MouseEvent | TouchEvent) => void
) => {
  useEffect(() => {
    const listener = (event: MouseEvent | TouchEvent) => {
      if (!ref.current || ref.current.contains(event.target as Node)) {
        return;
      }
      handler(event);
    };
    document.addEventListener("mousedown", listener);
    document.addEventListener("touchstart", listener);

    return () => {
      document.removeEventListener("mousedown", listener);
      document.removeEventListener("touchstart", listener);
    };
  }, [handler, ref]);
};

export { useClickOutside };
مطالب
ایجاد پنجره های Bootstrap با HtmlHelper
چند وقت پیش لینکی را معرفی کردم که در آن به طراحی پنجره‌های بوت استرپ 3 با استفاده از جی کوئری پرداخته بود و از آنجا که من دوست دارم انعطاف بیشتری در استفاده از این مدل کتابخانه‌ها داشته باشم و مستندات آن را حفظ نکنم، آن‌ها را به HtmlHelper تبدیل می‌کنم.
ابتدا از این آدرس فایل‌های مورد نظر را دریافت کنید. دو عدد از آن‌ها فایل استایل و دیگری فایل جی کوئری آن است که به ترتیب زیر صدا بزنید:
<script src="//code.jquery.com/jquery-1.11.3.min.js"></script>
    <link rel="stylesheet" href="https://maxcdn.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.3.4/css/bootstrap.min.css">
    <script src="https://maxcdn.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.3.4/js/bootstrap.min.js"></script> 
 <link href="~/content/css/bootstrap-dialog.min.css" rel=stylesheet"></link>
<script src="~/Scripts/bootstrap-dialog.min.js"></script>

پروژه اصلی شامل دو فایل اصلی است؛ یکی که درفضای نام models جهت قرار دادن مدل‌ها قرار گرفته و دیگری در فضای نام Controls جهت ایجاد متدهای Helper یا اجرایی قرار گرفته است.
ابتدا نیاز است که یک کلاس از نوع BootstrapDialog ایجاد کنید تا خصوصیات پنجره مشخص گردند. این خصوصیات به شرح زیر هستند:
var dialog=new BootstrapDialog();
dialog.Title="عنوان دیالوگ";
dialog.Message="متن پنجره";


//فعال سازی این خصوصیت باعث میشود یک دکمه بستن به   
//پنجره اضافه شده و همچنین توسط کلیک کاربر در خارج از صفحه
//باعث بسته شدن پنجره شود یا استفاده از کلید
//ESC
dialog.Closable=false;


//تغییر اندازه دیالوگ
Dialog.Size=BootstrapDialogSize.SizeNormal;


//رنگ بندی دیالوگ را تغییر میدهد.مقدار زیر باعث میشود
//دیالوگ با رنگبندی قرمز نمایش داده شود تا برای نمایش خطاها مناسب باشد
Dialog.Type=BootstrapDialogType.Danger;


//برای اعمال کردن یک کلاس استابل دلخواه
Dialog.CssClass="";


//آیکن برای دیالوگ-استفاده از نام کلاس آیکن‌های بوت استراپ
Dialog.SpinIcon="";


//یک توصیف است که فقط در کد صفحه نمایش داده میشود
//استفاده خاصی ندارد
Dialog.Description="";


//بعد از بستن دیالوگ ، کدهای آن در صفحه حذف خواهند شد
//اگر میخواهید کد را بارها و بارها نمایش دهید
//آن را با مقدار ناصحیح مقدار دهی کنید
dialog.AutoDestory=false;



//========== رویدادها =============

//این رویدا قبل از نمایش دیالوگ نمایش داده می‌شود
dialog.OnShow="function(){alert('before Dialog');}";


//این رویداد بعد از نمایش دیالوگ اجرا می‌شود
dialog.OnShown="function(){alert('after Dialog shown');}";


//موقع درخواست بستن دیالوگ قبل از بسته شدن اجرا میگردد
dialog.OnHide="function(){alert('before Dialog close');}";


//بعد از بسته شدن دیالوگ اجرا میشود
dialog.OnHidden="function(){alert('after Dialog close');}";
تا اینجا خصوصیات پنجره معرفی شده است. در حال حاضر نیاز است که کدهای آن در قسمت View درج شوند برای اینکار از یک Helper کمک میگیریم:
@{
var dialog=new BootstrapDialog();
dialog....
// ........
}
@HTML.BootstrapDialog("example1",dialog)
 
در کد، اولین پارامتر نام پنجره است: از این اسم بعدا می‌توانید جهت اجرای متدها، چه دستی توسط خود شما یا ایجاد متدهای ساده توسط خود کلاس استفاده کنید. دومین پارامتر هم دریافت خصوصیات پنجره است که در بالا توضیح دادیم.

دکمه ها
در صورتیکه قصد دارید دکمه‌ای را روی پنجره ایجاد نمایید، با شیوه زیر اینکار صورت می‌گیرد:
var dialog=new BootstrapDialog();
var cancelButton=new BootstrapDialogButton("cancelButton");
//cancelButton.id="cancelButton";
cancelButton.label="Cancel";
cancelButton.Key=65;
cancelButton.Action="function(){alert('You Clicked!');}";
dialog.AddButton(cancelButton);
برای حذف آن هم می‌توانید به صورت زیر اقدام کنید:
dialog.RemoveButton("cancelButton");

داده ها
در صورتیکه قصد دارید داده‌هایی را به این پنجره نسبت دهید تا بعدا در کدهای سمت کلاینت از آن استفاده کنید می‌توانید از کد زیر استفاده کنید:
dialog.AddData("key","value");
جهت حذف:
dialog.RemoveData("key");

متدها
متدها را به دو صورت می‌توانید اعمال کنید:
  1. دستی: که می‌توانید اطلاعات متدها را در همان صفحه مثال و مستندات ببینید و از نامی که به دکمه‌ها و پنجره‌ها می‌دهید آن‌ها را اعمال کنید.
  2. با استفاده از کلاس: کلاس ما شامل دو متد دیگر برای کنترل متدها می‌باشد. حدود 13 متد در آن پشتیبانی می‌شود که باعث می‌شود در بسیاری از اوقات دیگری نیازی به دانستن نام متدها نداشته باشید. یکی از متدها برای استفاده در Helper طراحی شده است که خروجی آن از نوع MvcHtmlString است و متد دیگر خروجی string دارند که می‌توانید در صورتیکه خواستید، در رویدادها و خارج از Html Helper از آن استفاده کنید.
نحوه‌ی استفاده از helper به شکل زیر است؛ فرض شده است که پنجره  را تشکیل داده‌اید و الان قصد دارید با کلیک بر روی یک دکمه آن را نمایش دهید:
$( "#btnshowpopup" ).click(function() {
  @HTML.RunBootstrapDialogMethod("example1",BootstrapDialogMethods.Open)
});
البته بعضی از متدها شامل ورودی یا آرگومان هستند که در کامنت مربوط به آن، تعداد پارامترها و ترتیب آن‌ها ذکر شده است. یک نمونه از آن:
$( "#btnshowpopup" ).click(function() {
  @HTML.RunBootstrapDialogMethod("example1",BootstrapDialogMethods.SetData,new{"key","value"})
});
برای استفاده از متد دوم که خروجی آن از نوع string است، می‌توان از آن در بین کد رویدادها استفاده کرد. مثال زیر ایجاد یک رویداد، برای یکی از دکمه‌های پنجره است که با کلیک بر روی آن، پنجره بسته می‌شود:
cancelButton.Action="function(){{{0}}}";
cancelButton.Action=string.format(cancelButton.Action,RunBootstrapDialogMethod("example1",BootstrapDialogMethods.Close));

به عنوان یک مثال نهایی کد زیر را نوشته که نتیجه آن را در تصویر زیر می‌بینم:
    @{
                const string dialogName = "errorDialog";
                var cancelButton = new BootstrapDialogButton();
                cancelButton.Id = "btncancel";
                cancelButton.Label = "بستن";
                cancelButton.Action = "function(){{{0}}}";
                cancelButton.Action = String.Format(cancelButton.Action, Dialogs.RunBootstrapDialogMethod(dialogName, BootstrapDialogMethods.Close));
                            

                var dialog = new BootstrapDialog();
                dialog.AddButton(cancelButton);
                dialog.Title = "عنوان";
                dialog.Message = "پیام هشدار";
                dialog.DialogType=BootstrapDialogType.Warning;
                dialog.DialogSize=BootstrapDialogSize.SizeNormal;
                dialog.Closable = false;
                dialog.AddData("data1","5");
            }

                        @Html.BootstrapDialog(dialogName, dialog)
                        @Html.RunBootstrapDialogMethod(dialogName,BootstrapDialogMethods.Open);



نکته مهم: برای ایجاد پنجره از طریق توابع عمل کنید و خط تعریف پنجره را داخل یک تابع قرار داده و از همانجا آن را باز کنید. در حال حاضر به نظر میرسد در صورتی که تعریف پنجره به طور عمومی باشد، این کتابخانه برای بار دوم به بعد مشکلاتی دارد که مشکل آن بسته نشدن پنجره  است. در حال حاضر در گیت هاب این مسئله را عنوان کردیم، در صورتی که پاسخی ارائه شود همینجا به اطلاع شما می‌رسانم.
مطالب
استفاده از کتابخانه‌های ثالث جاوا اسکریپتی در برنامه‌های AngularJS 2.0
هزاران کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی مستقل از AngularJS 2.0 وجود دارند که نیاز است بتوانیم از آن‌ها در برنامه‌های مختلفی استفاده کنیم. در این مطلب، دو روش بارگذاری آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


هدف: استفاده از کتابخانه‌ی jsSHA

می‌خواهیم در یک برنامه‌ی AngularJS 2.0، از کتابخانه‌ی jsSHA استفاده کرده و هش SHA512 یک رشته را محاسبه کنیم.


تامین پیشنیازهای اولیه

می‌توان فایل‌های این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است این‌کار را توسط npm مدیریت کنیم. به همین جهت فایل package.json آن‌را گشوده و سپس مدخل متناظری را به آن اضافه کنید:
"dependencies": {
    // ...
    "jssha": "^2.1.0",
    // ...
  },
به این ترتیب با اجرای دستور npm install بر روی پوشه‌ی جاری و یا ذخیره‌ی فایل در ویژوال استودیو، کار دریافت خودکار این کتابخانه صورت گرفته و در مسیر node_modules\jssha\src ذخیره می‌شود.


بارگذاری فایل‌های کتابخانه به صورت پویا

یک روش استفاده از این کتابخانه یا هر کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی، افزودن مدخل تعریف آن به صفحه‌ی index.html است:
 <script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script>
این روش هر چند کار می‌کند، اما با توجه به اینکه AngularJS 2.0 از System.JS برای مدیریت ماژول‌های خود کمک می‌گیرد، می‌تواند با روش پویای ذیل جایگزین شود. برای این منظور ابتدا فایل systemjs.config.js را باز کنید و سپس دو تغییر ذیل را به آن اعمال نمائید:
// map tells the System loader where to look for things
var map = {
    // ...
    'jssha': 'node_modules/jssha/src'
};
 
// packages tells the System loader how to load when no filename and/or no extension
var packages = {
    // ...
    'jssha': { main: 'sha512.js', defaultExtension: 'js' }
};
در اینجا به اشیاء map و packages آن فایل که کار بارگذاری ماژول‌ها را به صورت خودکار انجام می‌دهد، تعاریف جدید jssha را اضافه کرده‌ایم. در قسمت map، مسیر پوشه‌ی فایل‌های js این کتابخانه مشخص شده‌اند و در قسمت packages، نام فایل اصلی مدنظر و پسوندهای آن‌ها ذکر گردید‌ه‌اند.
به این ترتیب هر زمانیکه کار import این کتابخانه صورت گیرد، بارگذاری پویای آن انجام خواهد شد. به علاوه ابزارهای بسته بندی و deploy پروژه هم این فایل را پردازش کرده و به صورت خودکار، کار bundling، فشرده سازی و یکی سازی اسکریپت‌ها را انجام می‌دهند.


استفاده از jsSHA به صورت untyped

پس از دریافت بسته‌های این کتابخانه و مشخص سازی نحوه‌ی بارگذاری پویای آن، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن است. در اینجا منظور از untyped این است که فرض کنیم برای این کتابخانه، فایل‌های typings مخصوص TypeScript وجود ندارند و پس از جستجوی در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped نتوانسته‌ایم معادلی را برای آن پیدا کنیم. بنابراین فایل جدید untyped-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
 
var jsSHA = require("jssha"); // ==> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions
//declare var jsSHA: any; // ==> this requires adding <script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script> to the first page manually.
 
@Component({
    templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/untyped-sha.component.html'
})
export class UnTypedShaComponent implements OnInit {
    hash: String;
 
    ngOnInit(): void {
        let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT");
        shaObj.update("This is a test");
        this.hash = shaObj.getHash("HEX");
    }
}
با این قالب untyped-sha.component.html
<h1>SHA-512 Hash / UnTyped</h1>
 
<p>String: This is a test</p>
<p>HEX: {{hash}}</p>
توضیحات
هر زمانیکه فایل‌های typing یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی در دسترس نبودند، فقط کافی است از روش declare var jsSHA: any استفاده کنید. در اینجا any به همان حالت استاندارد و بی‌نوع جاوا اسکریپت اشاره می‌کند. در این حالت برنامه بدون مشکل کامپایل خواهد شد؛ اما از تمام مزایای TypeScript مانند بررسی نوع‌ها و همچنین intellisense محروم می‌شویم.
در این مثال در hook ویژه‌ای به نام OnInit، کار ساخت شیء SHA را انجام داده و سپس هش عبارت This is a test محاسبه شده و به خاصیت عمومی hash انتساب داده می‌شود. سپس این خاصیت عمومی، در قالب این کامپوننت از طریق روش interpolation نمایش داده شده‌است.

دو نکته‌ی مهم
الف) اگر از روش declare var jsSHA: any استفاده کردید، کار بارگذاری فایل sha512.js به صورت خودکار رخ نخواهد داد؛ چون ماژولی را import نمی‌کند. بنابراین تعاریف systemjs.config.js ندید گرفته خواهد شد. در این حالت باید از همان روش متداول افزودن تگ script این کتابخانه به فایل index.html استفاده کرد.
ب) برای بارگذاری پویای کتابخانه‌ی jsSHA بر اساس تعاریف فایل systemjs.config.js از متد require کمک بگیرید:
 var jsSHA = require("jssha");
در این حالت باز هم متغیر jsSHA تعریف شده از نوع any است؛ اما اینبار متد require کار بارگذاری خودکار ماژولی را به نام jssha، انجام می‌دهد. این بارگذاری هم بر اساس تعاریف قسمت «بارگذاری فایل‌های کتابخانه به صورت پویا» ابتدای بحث کار می‌کند.


استفاده از jsSHA به صورت typed

کتابخانه‌ی jsSHA در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jssha دارای فایل d.ts. مخصوص خود است. برای نصب آن از یکی از دو روش ذیل استفاده کنید:
الف) نصب دستی فایل‌های typings
 npm install -g typings
typings install jssha --save --ambient
توسط خط فرمان، به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو دستور فوق را صادر کنید. به این ترتیب فایل‌های d.ts. لازم، به پوشه‌ی typings پروژه اضافه می‌شوند.
ب) تکمیل فایل typings.ts
{
    "ambientDependencies": {
         // ...
        "jssha": "registry:dt/jssha#2.1.0+20160317120654"
    }
}
برای این منظور فایل typings.json را گشوده و سپس سطر جدید فوق را به آن اضافه کنید. اکنون اگر فایل package.json را یکبار دیگر ذخیره کنید و یا دستور npm install را صادر کنید، همان مراحل قسمت الف تکرار خواهند شد.

پس از نصب فایل‌های typings این پروژه، به فایل main.ts مراجعه کرده و مدخل ذیل را به ابتدای آن اضافه کنید:
/// <reference path="../typings/browser/ambient/jssha/index.d.ts" />
اینکار سبب خواهد شد تا intellisense درون ویژوال استودیو بتواند مداخل متناظر را یافته و راهنمای مناسبی را ارائه دهد.

در ادامه فایل جدید typed-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
//import { jsSHA } from "jssha";
import * as jsSHA from "jssha"; // ===> var jsSHA = require("jssha"); // ===> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions
 
@Component({
    templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/typed-sha.component.html'
})
export class TypedShaComponent implements OnInit{
    hash: String;
 
    ngOnInit(): void {
        let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT");
        shaObj.update("This is a test");
        this.hash = shaObj.getHash("HEX");
    }
}
محتویات فایل typed-sha.component.html با محتویات فایل untyped-sha.component.html که پیشتر عنوان شد، یکی است.
در اینجا تنها نکته‌ی مهم و جدید نسبت به روش قبل (استفاده از jsSHA به صورت untyped)، روش import این کتابخانه است. روش "import * as jsSHA from "jssha به عبارت var jsSHA = require("jssha") ترجمه می‌شود که در نهایت سبب بارگذاری خودکار فایل‌های jssha بر اساس تعاریف مداخل آن در فایل systemjs.config.js می‌گردد.


کدهای کامل این پروژه را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
CoffeeScript #11

کامپایل خودکار CoffeeScript

همانطور که گفته شده CoffeeScript یک لایه میان شما و جاوااسکریپت است و هر زمان که فایل CoffeeScript تغییر کرد، باید به صورت دستی آن را کامپایل کرد. خوشبختانه CoffeeScript روش‌های دیگری را برای کامپایل کردن دارد که به وسیله آن می‌توان چرخه‌ی توسعه را بسیار ساده‌تر نمود.

در قسمت اول گفته شد، برای کامپایل فایل CoffeeScript با استفاده از coffee به صورت زیر عمل می‌کردیم:

coffee --compile --output lib src
همانطور که در مثال بالا مشاهده می‌کنید، تمامی فایل‌های coffee. در داخل پوشه src را کامپایل می‌کنید و فایل‌های جاوااسکریپت تولید شده را در پوشه lib ذخیره می‌کنید.
حال به کامپایل خودکار CoffeeScript توجه کنید.

Cake

Cake یک سیستم فوق العاده ساده برای کامپایل خودکار است که مانند Make و Rake عمل می‌کند. این کتابخانه همراه پکیج coffee-script npm نصب می‌شود و برای استفاده با فراخوانی cake اجرا می‌شود.

برای ایجاد فایل tasks در cake که Cakefile نامیده می‌شود، می‌توان از خود CoffeeScript استفاده کرد. برای اجرای cake با استفاده از دستور [cake [task] [options می‌توان عمل کرد. برای اطلاع از لیست امکانات cake کافی است دستور cake را به تنهایی اجرا کنید.

وظایف را می‌توان با استفاده از تابع task، با ارسال نام و توضیحات (اختیاری) و تابع callback، تعریف کرد. به مثال زیر توجه کنید:

fs = require 'fs'

{print} = require 'sys'
{spawn} = require 'child_process'

build = (callback) ->
  coffee = spawn 'coffee', ['-c', '-o', 'lib', 'src']
  coffee.stderr.on 'data', (data) ->
    process.stderr.write data.toString()
  coffee.stdout.on 'data', (data) ->
    print data.toString()
  coffee.on 'exit', (code) ->
    callback?() if code is 0

task 'build', 'Build lib/ from src/', ->
  build()
همانطور که در مثال بالا مشاهده می‌کنید، تابع task را با نام build تعریف کردیم و با استفاده از دستور cake build می‌توان آن را اجرا نمود. پس از اجرا همانند مثال قبل تمامی فایل‌های CoffeeScript در پوشه‌ی src به فایل‌های جاوااسکریپت در پوشه lib تبدیل می‌شوند.
همان طور که مشاهده می‌کنید پس از تغییر در فایل CoffeeScript باید به صورت دستی cake build را فراخوانی کنیم که این دور از حالت ایده آل است.
خوشبختانه دستور coffee پارامتر دیگری به نام watch-- دارد که به وسیله آن می‌توان تمامی تغییرات یک پوشه را زیر نظر گرفت و در صورت نیاز دوباره کامپایل انجام شود. به مثال زیر توجه کنید:
 task 'watch', 'Watch src/ for changes', ->
    coffee = spawn 'coffee', ['-w', '-c', '-o', 'lib', 'src']
    coffee.stderr.on 'data', (data) ->
      process.stderr.write data.toString()
    coffee.stdout.on 'data', (data) ->
      print data.toString()
در صورتی که task ایی وابسته به task دیگری باشد، می‌توانید برای اجرای taskهای دیگر از دستور (invoke(name استفاده کنید. برای مثال یک task را به فایل Cakefile اضافه می‌کنیم که در آن ابتدا فایل index.html را باز کرده و سپس شروع به زیر نظر گرفتن پوشه src می‌کنیم.
task 'open', 'Open index.html', ->
  # First open, then watch
  spawn 'open', 'index.html'
  invoke 'watch'
همچنین می‌توانید با استفاده از تابع ()options ،option را برای taskها تعریف کنید.
option '-o', '--output [DIR]', 'output dir'

task 'build', 'Build lib/ from src/', ->
  # Now we have access to a `options` object
  coffee = spawn 'coffee', ['-c', '-o', options.output or 'lib', 'src']
  coffee.stderr.on 'data', (data) ->
    process.stderr.write data.toString()
  coffee.stdout.on 'data', (data) ->
    print data.toString()

Cake یک روش عالی برای انجام وظایف معمول به صورت خودکار است، مانند کامپایل فایل‌های CoffeeScript است. همچنین برای آشنایی بیشتر می‌توانید به سورس cake نگاهی کنید.

اشتراک‌ها
تهیه قالبی بهتر برای برنامه‌ها‌ی کنسول دات نتی

اگر امروز با استفاده از دستور dotnet new console یک برنامه‌ی کنسول را شروع کنیم، به یک فایل program.cs تقریبا خالی و یک فایل csproj. مرتبط می‌رسیم و ... همین! اما نیازهای واقعی ما در یک برنامه‌ی کنسول، شامل این موارد هستند:
- نیاز به انجام تزریق وابستگی‌ها
- نیاز به دسترسی به فایل‌های کانفیگ؛ شبیه به برنامه‌های وب
- نیاز به کار با EF و مدیریت صحیح طول عمر Context آن
- مشخص بودن شماره نگارش دات نت و همچنین ابزارهای EF استفاده شده
- غنی سازی کامپایلر با یک سری آنالایزر و تنظیمات مخصوص آن جهت اعمال سخت گیری‌های بیشتر!
- استفاده از مدیریت مرکزی بسته‌های نیوگت برای پروژه‌های مختلف در Solution
- نیاز به کار با HttpClient؛ آن هم به نحو صحیحی
- نیاز به دسترسی به سوئیچ‌ها و پارامترهای ارسالی به برنامه‌ی کنسول از طریق خط فرمان
- نیاز به دسترسی به سیستم Logging؛ شبیه به برنامه‌های وب
- امکان انجام آزمون‌های واحد و یکپارچگی درون حافظه‌ای

تمام این موارد به صورت از پیش تنظیم شده، در قالب ارائه شده‌ی توسط این پروژه موجود هستند.
برای نصب آن‌، ابتدا مخزن کد فوق را clone کرده و سپس فایل register_template.cmd آن‌را اجرا کنید. پس از آن دستور dotnet new dntconsole، جهت ایجاد پروژه‌های جدید مبتنی بر این قالب، در دسترس خواهد بود.

تهیه قالبی بهتر برای برنامه‌ها‌ی کنسول دات نتی
مطالب
مراحل ارتقاء پروژه‌های Angular از نسخه‌ی 6.0 به 7.0
مراحل ارتقاء پروژه‌های Angular از نگارش 6 به 7 آن به شرح زیر هستند:
1- به روز رسانی Angular CLI
ابتدا نیاز است نگارش قبلی را حذف و سپس نگارش جدید را نصب کنید:
npm uninstall -g @angular/cli
npm cache verify
# if npm version is < 5 then use `npm cache clean` 
npm install -g @angular/cli@latest
البته Angular 7 پشتیبانی از  Node 10 را اضافه کرده است (بیشتر؛ دانلود Node). بنابراین پیش از اجرای دستورات فوق بهتر است NodeJS خود را نیز به روز کنید:
npm i -g npm

2- به روز رسانی RxJS (اگر در نگارش 6 آن‌را تکمیل نکرده‌اید)
1-تعویض کردن HttpModule با HttpClientModule و سرویس Http با سرویس HttpClient
2-حذف کردن ویژگی‌های منسوخ شده از RxJS 6 با اجرای دستور زیر:
npm install -g rxjs-tslint
rxjs-5-to-6-migrate -p src/tsconfig.app.json
3-حذف rxjs-compat بعد از بروزرسانی RxJS 6
 
3- به روز رسانی TypeScript
Angular 7 از تایپ اسکریپت 3.1 استفاده می‌کند (بیشتر). به همین جهت نیاز است وابستگی‌های سراسری سیستم خود را مانند TypeScript، پس از نصب CLI جدید، به نحو زیر به روز کنید:
npm update -g

4- به روز رسانی وابستگی‌های اصلی پروژه
برای به‌‌روز رسانی به نسخه 7 (core framework و CLI)، دستورات زیر را اجرا کنید:
ng update @angular/cli
ng update @angular/core
ng update rxjs
و اگر از Angular Material نیز استفاده می‌کنید، نیاز به اجرای دستور زیر را نیز خواهید داشت:
ng update @angular/material
اگر در اینجا خطای  peer dependency را مشاهده کردید، از سوئیچ force-- در انتهای دستورات، استفاده کنید.
و یا به صورت خلاصه دستور زیر تمام مراحل فوق را به صورت یکجا انجام می‌دهد:
 ng update --all --force
 
5- به روز رسانی Service worker 

اگر شما از Service worker  مربوط به Angular استفاده می‌کنید، بجای versionedFiles از files استفاده کنید. رفتار همان است و تغییر نکرده‌است.
 
6- به روز رسانی وابستگی‌های ثالث پروژه
برای به روز رسانی سایر وابستگی‌های پروژه‌، می‌توان از بسته‌ی npm-check-updates استفاده کرد:
npm install npm-check-updates -g
ncu -u
npm install
دستور دوم تمام شماره نگارش‌های بسته‌های موجود در فایل package.json را به صورت خودکار به آخرین نگارش آن‌ها روز رسانی می‌کند و دستور سوم این بسته‌های جدید را دریافت و نصب خواهد کرد.  
مطالب
مبانی TypeScript؛ پیمایشگرها
همانطور که پیشتر در این مطلب نیز توضیح داده شد symbol یک primitive data type مانند number و string است. حین کار کردن با سمبل‌ها باید این نکات را در نظر بگیرید:
  • منحصربفرد و immutable (غیرقابل تغییر) هستند. 
  • همانند رشته‌ها می‌توان از آن‌ها به عنوان کلیدی برای پراپرتی‌ها یک شیء استفاده کرد.
بنابراین از سمبل‌ها بیشتر جهت توکن‌های منحصر به فرد برای استفاده و به عنوان کلید در پراپرتی‌های اشیاء استفاده خواهد شد. در اینجا می‌توانید لیستی از سمبل‌های رایج را مشاهده کنید.

Iterators and Generators  
یک شیء زمانی قابلیت پیمایش را خواهد داشت که یک پیاده‌سازی از Symbol.iterator را داشته باشد:
var myIterable = {}
myIterable[Symbol.iterator] = function* () {
    yield 1;
    yield 2;
    yield 3;
};
در اینحالت می‌توان شیء myIterable را توسط حلقه‌ی for..of پیمایش کرد:
for (let item of myIterable) {
  console.log(item);
}
در واقع کار حلقه‌ی for..of حرکت درون یک قابل پیمایش (iterable) است و در هر بار اجرای حلقه پراپرتی Symbol.iterator شیء را فراخوانی خواهد کرد.

تفاوت حلقه‌ی for..of با حلقه‌ی for..in
هر دوی این حلقه‌ها یک لیست را پیمایش می‌کنند. با این تفاوت که حلقه‌ی for..in کلید هر آیتم را بر می‌گرداند اما for..of مقدار هر آیتم را بر می‌گرداند:
let list = [4, 5, 6];

for (let i in list) {
   console.log(i); // "0", "1", "2",
}

for (let i of list) {
   console.log(i); // "4", "5", "6"
نکته‌ی دیگر این است که for..in برای هر شیء‌ی قابل استفاده است یعنی از آن جهت پیمایش پراپرتی‌های یک شیء استفاده خواهد شد. اما for..of برای اشیایی که قابلیت پیمایش را داشته باشند استفاده خواهد شد؛ همانند Map و Set که پراپرتی Symbol.iterator را پیاده‌سازی کرده‌اند.
به عنوان مثال کد زیر را در نظر بگیرید:
let numbers = [1, 2, 3];
for (let num of numbers) {
    console.log(num);
}
اگر target را به ES5 و یا ES6 تنظیم کرده باشید، کد تولید شده‌ی یک حلقه‌ی for را به اینصورت برایتان تولید خواهد کرد:
var numbers = [1, 2, 3];
for (var _i = 0, numbers_1 = numbers; _i < numbers_1.length; _i++) {
    var num = numbers_1[_i];
    console.log(num);
}
//# sourceMappingURL=app.js.map