VSCode for the C# Developer - Tim Corey - NDC London 2023
VSCode is a nimble editor that can do just about anything. In this session, we will set up and configure VSCode for use in C# development. Then we will use it to build, debug, and deploy a small .NET Core web application to Azure.
Along the way, we will go over a list of the top C#-focused plugins for VSCode. Whether you are just getting started with VSCode or you are used to VSCode but want to start building C# projects, this session will get you up to speed fast.
- لطفا برای گزارش خطا از قسمت مخصوص بازخوردهای پروژه آن در سایت استفاده کنید.
همچنین در این حالت فایل ErrosLog.Log آنرا هم فراموش نکنید (ریز خطاها در آن ثبت میشوند).
اگر پروژه را خودتان کامپایل کردهاید (که اینطور به نظر میرسد با توجه به پوشه debug)، برنامه اجرا نمیشود چون تمام فایلهای exe و dll همراه easy hook را برای اجرا نیاز دارد و اینها باید کنار فایل اجرایی اصلی برنامه همانند بستهای که برای دریافت در سایت قرار گرفته، کپی شوند.
این نکته در متن هم ذکر شده؛ قسمت «چند نکته تکمیلی مهم برای کار با کتابخانه Easy hook» انتهای بحث: «برای توزیع هوکهای خود باید تمام فایلهای همراه کتابخانه easy hook را نیز توزیع کنید و فقط به چند DLL ابتدایی آن بسنده نباید کرد»
تصویر بالا یک خط لوله را با چهار اکتور، نشان میدهد. میتوان اینطور فرض نمود که هر اکتور یک mailbox دارد و اگر پیامی برای آن اکتور بفرستید، آن را پردازش نموده و کار مخصوص به خود را بر روی آن پیام انجام میدهد و سپس آن پیام را برای اکتور بعدی خود ارسال میکند. اکتور دوم نیز به همان ترتیب کار خود را انجام داده و پیام را به اکتور مابعد خود ارسال میکند و به این ترتیب، یک پیام در خط لوله حرکت نموده و فرآیند مربوطه انجام میشود. اگر دقت کنید یک فرق دیگر هم بین خط تولید کارخانه و این خط لوله وجود دارد و آن این است که این خط لوله به صورت گراف میباشد. یعنی اکتورها میتوانند در ارتباط خود یک حلقه را تشکیل دهند و یا یک اکتور با چندین اکتور ارتباط مستقیم داشته باشد (مثل اکتور سمت چپ تصویر که با دو اکتور دیگر در ارتباط است).
خوب حالا که با مفاهیم خط لوله و اکتور آشنا شدیم، یک مسئلهی بسیار ساده را در نظر میگیریم و آن را با این روش حل میکنیم. فرض کنید یک رشته (string) داریم و میخواهیم عملیات زیر را بر روی آن به ترتیب انجام دهیم:
1- فاصلههای اضافی ابتدا و انتهای رشته حذف شود.
2- اگر رشته یک کلمهای است lowerCase شود.
3- اگر رشته بیش از یک کلمه است، تمام کلمات، به جز کلمهی اول، حذف شوند و سپس مرحلهی 2 بر روی آن انجام شود.
4- نتیجهی کار در خروجی نمایش داده شود.
حالا میخواهیم انجام هر یک از عملیات فوق را به یک اکتور سپرده و یک خط لوله را برای حل این مسئله طراحی کنیم. در قسمت بعدی به صورت عملی و با TPL DataFlow مایکروسافت این کار را انجام میدهیم.
پیشتر مطلبی را در مورد 18 مقالهای که اکثر حالتهای Mapping موجود در NHibernate را خلاصه کرده بود، مطالعه کردید.
یک مورد هم در این مطلب به نظر در مقایسه با Fluent NHibernate درنظر گرفته نشده است و آن هم بحث AutoMapping است. Fluent NHibernate این قابلیت را دارد که بر اساس تعاریف کلاسهای شما و روابط بین آنها به صورت خودکار نگاشتها را تشکیل دهید. یعنی خودش مباحث ارتباطهای یک به چند و چند به چند و غیره را در پشت صحنه به صورت خودکار تولید کند؛ بدون حتی یک سطر کدنویسی اضافی. فقط حداکثر یک سری IAutoMappingOverride و همچنین تعدادی Convention نامگذاری را هم میتوان جهت تنظیمات این سیستم تمام خودکار اعمال کرد. مثلا توسط IAutoMappingOverride، یکی از خاصیتهای کلاس را به صورت Unique معرفی کرد و مابقی هم به صورت خودکار توسط قابلیت Autommaping نگاشت میشوند. یا توسط Convention نامگذاری سفارشی خود، به Fluent NHibernate اعلام میکنیم که من علاقمندم نام مثلا کلیدهای خارجی تشکیل شده بجای اعدادی منحصربفرد، از روش ویژهای که تعیین میکنم، ساخته شوند. اینجا است که به نظر من کار با NHibernate حتی از Entity framework هم سادهتر است (یا سادهتر شده است).
قابلیت AutoMapping یاد شده، در سیستم جدید توکار Mapping by code هم وجود دارد. فقط چون جایی به صورت درست و درمان مستند نشده، همه دور خودشان میچرخند! به همین جهت مثالی را در این زمینه آماده کردم که موارد زیر را پوشش میدهد:
- نحوه اعمال تنظیمات بانک اطلاعاتی با کدنویسی در NH3,2
- نحوه یکپارچه سازی این روش جدید با کتابخانه NHibernate Validator
- استفاده از NHibernate Validator جهت تنظیم طول فیلدهای بانک اطلاعاتی تولیدی به صورت خودکار
- نحوه تعریف قراردادهای نامگذاری ویژه (مثلا نام جداول تولید شده به صورت خودکار، برخلاف نام موجودیتها، جمع باشد نه مفرد)
- اضافه کردن قابلیت تشخیص many-to-many به auto-mapping موجود در NH3,2 (برای تشخیص این مورد به کمک امکانات مهیای پیش فرض NH3,2، باید اندکی کدنویسی کرد)
- نحوه بازنویسی قراردادهای پیش فرض auto-mapping. مثلا اگر قرار باشد همه چیز خودکار شود اما یکی از فیلدها به صورت unique معرفی شود چکار باید کرد.
- نحوه ذخیره اطلاعات mapping کامپایل شده در فایل فایل و سپس بارگذاری خودکار آن در حین اجرای برنامه جهت بالا بردن سرعت بارگذاری اولیه برنامه.
- استفاده از شبیه سازها مانند Virtual Box یا VMWare
- استفاده از نسخه دستکاری شده که بتوانید بر روی سیستم سخت افزاری خود نصب کنید
- استفاده از فایل ISO همانند ویندوز
- استفاده از فایل VMDK آماده
- ایجاد ایمیج از روی فایل DMG
در مراحل مختلف، سوالات متعددی برای آماده سازی ماشین مجازی از شما پرسیده خواهد شد. نام آن را Mac قرار دهید. از کادر انتخابی Type، گزینه Mac OS را انتخاب کرده و نسخه 10.13 High Sierra را انتخاب کنید.
در صفحه بعدی شما میزان RAM ای را که به سیستم عامل میهمان اختصاص میدهید، باید مشخص کنید. حداقل 4 گیگابایت رم به سیستم عامل میهمان اختصاص دهید. دقت داشته باشید که میزان آن 50 الی 65 درصد از کل رم سیستم تان باشد.
در مرحله بعدی شما باید تنظیمات مربوط به هارد دیسک را انجام دهید. گزینه “use an existing virtual hard disk file” را انتخاب کنید. سپس فایلی را که در مرحله قبلی با پسوند VMDK دانلود کردهاید، انتخاب کنید.
نهایتا بر روی Finish کلیک کنید تا ماشین میهمان ساخته شود.
مرحله چهارم: ویرایش تنظیمات مربوط به ماشین مجازی
ماشین مجازی را که در مرحله قبلی ایجاد کردهاید، باز کنید و بر روی دکمهی Setting کلیک کنید. در دسته بندی System بر روی تب Motherboard کلیک کنید. گزینه انتخابی Enable EFI را فعال کنید و Chipset را به IHC9 و یا PIIX3 تغییر دهید.
در تب Processor گزینه Enable PAE/NX را فعال کرده و Coreها را به نصف Coreهای سیستم فعلی خود ارتقاء دهید.
در دسته Display، گزینه Video Memory را به 128 مگابایت ارتقا دهید.
شما میتوانید سایر گزینهها را نیز بسته به نیاز خود تغییر دهید.
بر روی تب Storage کلیک کرده و گزینه Use Host I/O Cache را فعال کنید.
مرحله پنجم: استفاده از خط فرمان برای اضافه کردن دستورات خاص
خط فرمان (CMD) را به عنوان Administrator باز کنید.
دستورات زیر را وارد کنید. دقت داشته باشید که بجای Your VM Name؛ نام ماشین مجازی خود را وارد کنید؛ در مثال ما Mac
cd "C:\Program Files\Oracle\VirtualBox\" VBoxManage.exe modifyvm "Your VM Name" --cpuidset 00000001 000106e5 00100800 0098e3fd bfebfbff VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/efi/0/Config/DmiSystemProduct" "iMac11,3" VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/efi/0/Config/DmiSystemVersion" "1.0" VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/efi/0/Config/DmiBoardProduct" "Iloveapple" VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/smc/0/Config/DeviceKey" "ourhardworkbythesewordsguardedpleasedontsteal(c)AppleComputerInc" VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/smc/0/Config/GetKeyFromRealSMC" 1
VirtualBox را قبل از اجزای این دستورات ببندید و سپس این دستورات را اجرا کنید.
مرحله ششم: اجرای سیستم عامل مک نسخه 10.14 بر روی Virtual Box
ماشین مجازی را که ایجاد کرده اید، باز کنید و بر روی start کلیک کنید:
صفحه فوق را باید مشاهده کنید. در صورت بروز هر گونه مشکلی، سوال خود را ذیل این مطلب مطرح کنید.
تنظیمات اولیه و نام کاربری سیستم عامل را وارد کنید و تمام!
دقت داشته باشید که استفاده از این روش ممکن است با تجربه کاری یک مک بر روی سخت افزار اصلی به کلی متفاوت باشد. ما از این روش برای جبران محدودیت خود برای توسعه استفاده میکنیم.
خوشبختانه برای کار با Xamarin.iOS شما مجبور به کد نویسی بر روی مک نخواهید بود و تنها پروسه بیلد پروژه بر روی آن انجام خواهد شد. لذا مشکلات کارآیی آن بر روی روند کار شما تاثیر چندانی نخواهد داشت. البته برای نصب این سیستم عامل به صورت مجازی توصیه میشود از هارد SSD استفاده کنید.
نحوهی رفع مشکلات سخت افزاری و درایوری
در صورتیکه در مراحل نصب و یا پس از نصب سیستم عامل، کیبرد و یا ماوس کار نمیکنند، میتوانید مراحل زیر را انجام دهید:
به سایت VirtualBox.org رفته و آخرین نسخهی Extension Pack را دانلود کنید.
سپس VirtualBox را باز کنید و از منوی فایل، گزینهی Preferences را انتخاب کنید:
بر روی برگهی Extensions کلیک کرده و گزینهی Add را انتخاب کنید:
در مرورگر فایل باز شده، فایلی را که دانلود کردهاید، انتخاب کنید. سپس بر روی Install کلیک کنید. در صفحهی توافقنامه نمایش داده شده، به پایین متن اسکرول کنید و I Agree را انتخاب کنید.
در صورتی که بعد از اعمال تغییرات فوق، مشکل همچنان باقی بود، میتوانید در تنظیمات VM خود در تب USB، گزینهی USB 3.0 (xHCI) Controller. را انتخاب کنید.
در صورتیکه مشکلات دیگری نظیر شناسایی درایورها و یا سایر موارد را داشتید، میتوانید زیر همین مطلب، سؤالات خود و یا بازخورد خود در رابطه با این مقاله را مطرح کنید.
پیاده سازی Option یا Maybe در #C
public async Task<Maybe<Post>> FindByIdAsync(Guid id) { Maybe<Post> post = await _posts.FindAsync(id); return post; }
public async Task<Result> DeletePost(Guid id) { return await FindByIdAsync(id) .ToResult("پست مورد نظر یافت نشد.") .OnSuccess(x => _posts.Remove(x)) .OnSuccess(x => _unitOfWork.SaveChangesAsync()) .OnBoth(x => x.IsSuccess ? Result.Ok() : Result.Fail(x.Error)); }
معرفی DNTProfiler
هدیهی نوروزی سایت net tips. پروژهی پروفایلر سورس بازی است که با EF 6.x و همچنین NHibernate 4.x سازگار است. این پروژه از دو قسمت کلاینت و سرور تشکیل میشود.
نصب کلاینت EF برنامهی DNTProfiler
تفاوتی نمیکند که برنامهی شما وبی است یا ویندوزی؛ برای هر دو حالت ابتدا دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
PM> Install-Package DNTProfiler.EntityFramework.Core
<configuration> <entityFramework> <interceptors> <interceptor type="DNTProfiler.EntityFramework.Core.DatabaseLogger, DNTProfiler.EntityFramework.Core"> <parameters> <parameter value="http://localhost:8080" /> <parameter value="|DataDirectory|\ErrorsLog.Log" /> </parameters> </interceptor> </interceptors> </entityFramework> </configuration>
دریافت و راه اندازی برنامهی DNTProfiler
آخرین نگارش برنامهی DNTProfiler را از برگهی releases مخزن کد آن میتوانید دریافت کنید:
https://github.com/VahidN/DNTProfiler/releases
این برنامه برای دات نت 4 نوشته شدهاست. بنابراین اگر هنوز از ویندوز XP استفاده میکنید، امکان کار کردن با آنرا خواهید داشت.
البته بستهی نیوگت DNTProfiler.EntityFramework.Core آن برای دات نت 4 و 4.5 تهیه شدهاست و به صورت خودکار بر اساس ساختار پروژهی شما، یکی از آنها نصب خواهد شد.
تا اینجا کار راه اندازی این برنامه به پایان میرسد. برای استفادهی از آن باید ابتدا برنامهی DNTProfiler را اجرا کنید. این برنامه به پیامهای رسیدهی از برنامهی اصلی شما (ارسال شده توسط DNTProfiler.EntityFramework.Core) گوش فرا میدهد و سپس شروع به آنالیز آنها خواهد کرد. ساختار این تبادل اطلاعات هم بر اساس تهیهی یک ASP.NET Self host Web API است.
این برنامه به صورت ماژولار تهیه شدهاست و تمام آنالیز کنندههای آن در حقیقت یک پلاگین هستند (در حال حاضر دارای 32 پلاگین است). این پلاگینها در گروههای Alerts (برای مثال یافتن جوینهای تکراری و یک سری موارد بهینه سازی سرعت)، Loggers (طبقه بندی خام اطلاعات رسیده)، Visualizers (نمایش بصری اطلاعات رسیده) قرار میگیرند.
نظرات، پیشنهادات و همکاری
لطفا برای طرح سؤالات و ارائهی پیشنهادات خود در زمینهی این پروژه، به قسمت اختصاصی آن در سایت مراجعه نمائید:
https://www.dntips.ir/projects/details/21
کتابخانه ImageProcessor Core
بهتر است وارد عمل شویم و ببینیم این سیستم چگونه عمل میکند. برای شروع ما خود Asp .net را به عنوان میزبان در نظر میگیریم.
- یک پروژه خالی Asp .net ایجاد کنید. (Asp .net Empty Web Application)
- وارد خط فرمان Package Manager شوید و عبارت زیر را وارد کنید:
یک کلاس به پروژه اضافه کنید و نام آن را TestModule بگذارید.
در متن کلاس عبارات زیر را تایپ کنید:
public class TestModule : NancyModule { public TestModue() { Get["/"] = x => "Welcome to my site!"; Get["/Hello/"] = x=> "Hello Nancy!"; Get["/Bye/{name}"] = x=> "Good bye " + x.name; } }
حال کلید F5 را زده و برنامه را اجرا کنید.
حالا در مرورگر خودتان عبارت http://localhost:12345/Hello را تایپ کنید. توجه کنید که به جای 12345 باید شماره پورتی که وب سرور دات نت اجراست تایپ کنید.
همانطور که متوجه شدید ما در خطوط بالا تعیین کرده ایم که برای درخواستهای از نوع Get که مسیر ریشه سایت را درخواست میکنند عبارت Welcome to my site! ارسال شود. همچنین برای درخواست هایی که مسیر /Hello را درخواست میکنند عبارت Hello Nancy نمایان میشود.
نکته جالب برای درخواستهای /Bye است. در اینجا ما یک پارامتر به نام name تعریف کرده ایم و گفته ایم که درخواستهای Bye که در ادامه آنها عبارتی وجود دارد به صورت Good bye به همراه عبارت بازگردانده شوند.
همین عملیات برای درخواستهای Put و Head و سایر انواع درخواست وجود دارد.
برای اینکه درخواستها از مسیر خاصی فراخوانی شوند کافی است در هنگام اعلان سازنده کلاس ماژول، مسیر را تعیین کنید.
public class TestModule : NancyModule { public TestModule() : base("/test") { Get["/user"] = x=> "It is test for user"; } }
این درخواستها از مسیری شبیه این مسیر فراخوانی خواهند شد:
Get["/hello/{username}"] = x=> { // some code // ... // ... return "Hello, " + username; };
همچنین امکان بازگرداندن کدهای وضعیت به طور مستقیم وجود دارد.
Get["/user"] = x=> return 200;
و یا
Get["/user] = x=> return HttpStatusCode.OK;
همانطور که گفته شد امکان میزبانی پروژههای Nancy از داخل برنامههای دات نتی هم وجود دارد. در مقاله بعدی به این موضوع خواهیم پرداخت.