وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
امکان تعریف ساده‌تر کلاس‌های Immutable در C# 9.0 با معرفی نوع جدید record
بهبودهای جزئی کار با رکوردها در C# 10.0

الف) در C# 10.0 می‌توان از واژه‌ی کلیدی اختیاری class هم در کنار واژه‌ی کلیدی record، استفاده کرد. هر دو سطر ذیل در C# 10.0 به یک معنا هستند:
public record class Test(string Name, string Surname);
public record Test(string Name, string Surname);

ب) امکان تعریف structها به صورت رکورد در C# 10.0
علت امکان ذکر واژه‌ی کلیدی class را در اینجا می‌توان دریافت. structها از نوع value type هستند و اکنون در C# 10.0 می‌توان struct‌ها را هم به صورت record تعریف کرد:
record struct Test(string Name, string Surname)
بنابراین ذکر اختیاری واژه‌ی class، صرفا تاکیدی بر reference type بودن record‌ها در حالت پیش‌فرض آن‌ها است.
البته در اینجا یک تفاوت مهم نیز با recordهای کلاسی وجود دارد؛ در حالت رکوردهای از نوع struct، خواص تعریف شده‌ی توسط آن‌ها، به صورت پیش‌فرض mutable هستند:
string Name { get; set; }
string Surname { get; set; }
یعنی بجای set، از init استفاده نشده‌است (برخلاف record‌های کلاسی).
اگر خواستیم خواص آن‌ها نیز immutable شوند، فقط کافی است یک واژه‌ی کلیدی readonly را به تعریف آن‌ها اضافه کنیم:
readonly record struct Test(string Name, string Surname);
به این ترتیب اینبار خواص تعریف شده‌ی توسط رکورد، init دار می‌شوند:
string Name { get; init; }
string Surname { get; init; }

ج) امکان ارث‌بری ToString
همانطور که در مطلب فوق نیز عنوان شده‌است، رکوردها به همراه یک متد ToString از پیش تهیه شده‌ی توسط کامپایلر هستند. در C# 9.0، اشیاء ارث‌بری شده‌ی از رکوردها، قابلیت ارث‌بری نمونه‌ی بازنویسی شده‌ی این متد را ندارند (یعنی هر رکورد، یک ToString خاص خودش را پیدا می‌کند؛ حتی اگر ارث‌بری شده باشد). در C# 10.0 می‌توان متد ToString پایه را به صورت sealed تعریف کرد:
public record TestRec(string name, string surname)
{
    public sealed override string ToString()
    {
        return $"{name} {surname}";
    }
}
این مورد سبب می‌شود تا کامپایلر به اشیاء ارث‌بری شده نیز امکان دسترسی به ToString کلاس پایه را بدهد و به ازای هر نمونه‌ی ارث‌بری شده، یک ToString خاص آن‌را به صورت خودکار تولید نکند.
‫۲ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۰ آبان ۱۴۰۰، ساعت ۱۴:۵۵
شریعتی پیام شریعتی پیام
نظرات مطالب
VS Code برای توسعه دهندگان ASP.NET Core - قسمت دوم - ایجاد و اجرای اولین برنامه
افرایش سرعت در نوشتن صفت (Attribute)‌های ویوو مدل ها
در اکثر پروژه‌ها، متن خطای اکثر ویوو مدل‌ها شبیه هم است و تفاوت خاصی ندارند؛ مثلا اتریبیوت Required، متن خطایش معمولا با این مضمون است: "لطفا فیلد ... را وارد نمایید." ما میتوانیم تمام این متن‌های خطاها را در جایی دیگر تعریف و در متن خطای اتریبیوت‌هایمان از آن استفاده کنیم که باعث میشود بعدا اگر خواستیم متن خطا‌ها را تغییر دهیم (مثلا در مورد اتریبیوت Required متن "لطفا فیلد ... را وارد نمایید" را با * عوض کنیم) در تمام پروژه این تغییر اعمال میشود و دیگر نیازی نیست تمامی متن خطاها را یکی یکی تغییر دهیم و نگهداری کد‌ها برای بعد راحت‌تر میشود.
برای شروع یک کلاس را برای متن خطاهای اتریبیوت‌هایمان تعریف میکنیم:
public static class AttributesErrorMessages
{
    public const string RequiredMessage = "لطفا {0} را وارد نمایید";
    public const string MinLengthMessage = "{0} نباید کمتر از {1} کاراکتر باشد";
    public const string MaxLengthMessage = "{0} نباید بیشتر از {1} کاراکتر باشد";
    public const string RegularExpressionMessage = "{0} را به درستی وارد نمایید";
    public const string StringLengthMessage = "{0} باید بین {2} کاراکتر و {1} کاراکتر باشد";
    public const string RemoteMessage = "با این {0} قبلا ثبت نام شده است";
}
حال برای تعریف هر ویوو مدل تنها کافی است آن را تعریف و در بالای آن، از اتریبیوت دلخواه استفاده و متن ارور آن را مطابق کلاس فوق وارد میکنیم، مثلا:
[StringLength(110, MinimumLength = 5, ErrorMessage = AttributesErrorMessages.StringLengthMessage)]
public string TestProp { get; set; }
حال میتوان کار را ساده‌تر نیز کرد و تمام اتریبیوت‌ها را به یک قطعه‌کد (Snippet) تبدیل کرد. برای این کار از طریق File>Preferences وارد منوی User Snippet میشویم و بعد زبان سی شارپ را انتخاب و بعد Snippet‌های خود را اضافه میکنیم:
{
   "Required":{
      "prefix":"required",
      "body":[
         "[Required(ErrorMessage = AttributesErrorMessages.RequiredMessage)]"
      ],
      "description":"Required attribute"
   },
   "Max Length":{
      "prefix":"maxlength",
      "body":[
         "[MaxLength(${1:number}, ErrorMessage = AttributesErrorMessages.MaxLengthMessage)]"
      ],
      "description":"Max length attribute"
   },
   "Min Length":{
      "prefix":"minlength",
      "body":[
         "[MinLength(${1:number}, ErrorMessage = AttributesErrorMessages.MinLengthMessage)]"
      ],
      "description":"Min length attribute"
   },
   "String Length":{
      "prefix":"stringlength",
      "body":[
         "[StringLength(${1:maximumNumber}, MinimumLength = ${2:minmumNumber}, ErrorMessage = AttributesErrorMessages.StringLengthMessage)]"
      ],
      "description":"String length attribute"
   },
   "Email Address":{
      "prefix":"emailaddress",
      "body":[
         "[EmailAddress(ErrorMessage = AttributesErrorMessages.RegularExpressionMessage)]"
      ],
      "description":"Email address attribute"
   },
   "Regular Expression":{
      "prefix":"regularexpression",
      "body":[
         "[RegularExpression(\"${1:patternString}\", ErrorMessage = AttributesErrorMessages.RegularExpressionMessage)]"
      ],
      "description":"Regular expression attribute"
   },
   "Remote Expression":{
      "prefix":"remote",
      "body":[
         "[Remote(\"${1:action}\", \"${2:controller}\", ErrorMessage = AttributesErrorMessages.RemoteMessage)]"
      ],
      "description":"Remote attribute"
   }
}
حال تنها کافی است اسم اتریبیوت مورد نظر را تایپ کنیم و آن Snippet را از پنجره Intellisense انتخاب کنیم.
‫۳ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۴ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۰۳
زمانی فرهاد زمانی فرهاد
نظرات مطالب
رمزنگاری JWT و افزایش امنیت آن در ASP.NET Core
یک نکته‌ی تکمیلی: نکته امنیتی در هنگام استفاده از توکن ها

هنگامیکه کاربری اطلاعات خود را ویرایش میکند، معمولا یک ویوو مدل را از ورودی دریافت میکنیم و داده‌های آن کاربر را بر اساس آی‌دی که درون ویوو مدل ارسال شده‌است، ویرایش میکنیم. اما در این حالت کاربر میتواند با تغییر آیدی ارسالی در ویوو مدل، اطلاعات سایر کاربران را نیز تغییر دهد! برای جلوگیری از این کار میتوان به روش زیر عمل کرد. ابتدا در هنگام ساخت توکن، آیدی کاربر و یک امضا Signature (میتوان از یک GUID استفاده کرد) را در توکن نگهداری میکنیم و سپس توکن را به روش JWE رمزنگاری میکنیم تا اطلاعات توکن قابل مشاهده نباشد و در هنگام اعتبارسنجی توکن، امضای کاربر را با امضای درون توکن مقایسه میکنیم. اگر با هم تفاوت داشته باشند، به معنای آن است که توکن منقضی شده و قابل استفاده نیست. در هربار که کاربر درخواست توکنی را میدهد، باید امضای کاربر را تغییر داده و یک امضای جدید را برای او ثبت کنیم.
سپس در هنگام اجرای اکشن مورد نظر، آیدی درون توکن و آیدی ارسالی جهت ویرایش اطلاعات را بررسی خواهیم کرد. اگر این دو با هم همخوانی نداشته باشند، اجازه‌ی اجرای اکشن مورد نظر را به او نخواهیم داد و سپس امضای کاربر را تغییر میدهیم تا توکن منقضی شود و یک استثناء را صادر میکنیم.
برای پیاده سازی، ابتدا یک کلاس را برای بررسی مشخصات توکن و آیدی ارسالی میسازیم.
    public interface IJwtService
    {
        Task CheckId(int id, ClaimsPrincipal claimsPrincipal);
    }
    public class JwtService : IJwtService
    {
        private readonly IUserService _userService;

        public JwtService(IUserService userService)
        {
            _userService = userService;
        }

        public async Task CheckId(int id, ClaimsPrincipal claimsPrincipal)
        {
            var jwtId = Convert.ToInt32(claimsPrincipal.Identity.FindFirstValue(ClaimTypes.NameIdentifier));
            if (jwtId != id)
            {
                var user = _userService.GetById(jwtId);
                user.SecurityStamp = Guid.NewGuid();
                await _userService.UpdateAsync(user);
                throw new Exception("You are unauthorized to access this resource.");
            }
        }
    }
و نحوه‌ی استفاده‌ی از آن در کنترلر و اکشن مورد نظر:
private readonly IJwtService _jwtService;
private readonly IUserService _userService;
public UserController(IJwtService jwtService, IUserService userService)
        {
            _jwtService = jwtService;
            _userService = userService;
        }

        [HttpPut("Update")]
        public async Task<IActionResult> Update(UserEditViewModel editViewModel, CancellationToken cancellationToken)
        {
            _jwtService.CheckId(editViewModel.Id, HttpContext.User);
            await _userService.Update(editViewModel, cancellationToken);
        }
‫۵ سال و ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۱ تیر ۱۳۹۸، ساعت ۱۴:۰۹
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
VS Code برای توسعه دهندگان ASP.NET Core - قسمت اول - نصب و راه اندازی
یک نکته‌ی تکمیلی: چگونه VSCode را برای NET Core 3.0. و C# 8.0 آماده کنیم؟


مرحله‌ی اول: نصب SDK مربوطه
در این تاریخ، این SDK در مرحله‌ی پیش‌نمایش است و نگارش نهایی آن قرار است صرفا با VS 2019 سازگار و هماهنگ باشد (و با VS 2017 کار نمی‌کند)؛ اما هم اکنون در VSCode قابل استفاده‌است. برای این منظور SDK آن‌را از آدرس https://dotnet.microsoft.com/download/dotnet-core/3.0 دریافت و نصب کنید. پس از نصب، یک چنین خروجی را در خط فرمان مشاهده خواهید کرد:
> dotnet --version
3.0.100-preview-010184


مشکل: پس از نصب نگارش 3، ممکن است برنامه‌هایی که از SDK نگارش 2 استفاده می‌کنند، به مشکل بر بخورند.
راه حل: برنامه‌های مبتنی بر NET Core.، شماره نگارش SDK خود را از فایل ویژه‌ای به نام global.json دریافت می‌کنند. اگر این فایل در ریشه‌ی پروژه‌ی شما وجود نداشته باشد، یعنی همواره از آخرین شماره‌ی SDK نصب شده استفاده شود. بنابراین ابتدا لیست SDKهای نصب شده را با دستور زیر پیدا کنید:
> dotnet --list-sdks
سپس برای پروژه‌های قدیمی خود که فعلا قصد به روز رسانی آن‌ها را ندارید، یک فایل global.json را به صورت زیر‌، در ریشه‌ی پروژه تولید کنید:
> dotnet new globaljson --sdk-version 2.2.100
> type global.json
در اینجا 2.2.100 یکی از شماره‌هایی است که توسط دستور dotnet --list-sdks یافته‌اید و پروژه‌ی قبلی شما بر اساس آن کار می‌کند.


مرحله‌ی دوم: نصب افزونه‌ی پیش‌نمایش VSCode مخصوص C# 8.0
در این تاریخ هنوز این افزونه در نگارش بتای آن قرار دارد. بنابراین در لیست دریافت‌های خودکار VSCode قرار نمی‌گیرد و باید دستی نصب شود. برای این منظور به آدرس https://github.com/OmniSharp/omnisharp-vscode/releases مراجعه کرده و آخرین نگارش بتای آن‌را دریافت کنید.
در VSCode، قسمتی‌که افزونه‌ها را نمایش می‌دهد، یک دکمه‌ی ... مانند وجود دارد. بر روی آن که کلیک کنید. در منوی باز شده، گزینه‌ی install from vsix نیز موجود است که دقیقا برای نصب دستی یک چنین افزونه‌هایی پیش‌بینی شده‌است. پس از نصب فایل vsix دریافت شده‌ی از GitHub، شماره نگارش 1.18.0-beta7 در قسمت افزونه‌های VSCode قابل مشاهده خواهد بود.


مرحله‌ی آخر: ایجاد یک پروژه‌ی جدید مخصوص NET Core 3x. با پشتیبانی از C# 8.0
اکنون یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرده و در خط فرمان دستور dotnet new console را صادر کنید. سپس فایل csproj آن‌را به صورت زیر تغییر دهید تا از NET Core 3x. و C# 8.0 و قابلیت جدید Nullable Reference Types آن پشتیبانی کند:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> 
 
  <PropertyGroup> 
    <OutputType>Exe</OutputType> 
    <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> 
    <LangVersion>8.0</LangVersion> 
    <NullableContextOptions>enable</NullableContextOptions> 
  </PropertyGroup> 
 
</Project>
اکنون یک چنین پروژه‌ای قابلیت کار و دیباگ در VSCode را پیدا می‌کند.
 
یک نکته: اگر دستور dotnet new classlib را صادر کنید، هنوز TargetFramework آن‌را netstandard2.0 تنظیم می‌کند. فایل csproj آن نیز باید دقیقا مانند مثال فوق تنظیم شود، با این تفاوت که سطر OutputType را ندارد.
‫۵ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۶ اسفند ۱۳۹۷، ساعت ۱۲:۴۵
فرهاد فرهمندخواه فرهاد فرهمندخواه
نظرات مطالب
آشنایی با Window Function ها در SQL Server بخش چهارم
سلام
جواب سئوال اول: در Syntax تابع First_value استفاده از Order by اجباری می‌باشد.
جواب سئوال دوم:
First_Value اولین مقدار یا اولین Row در یک گروه را مشخص می‌کند و به مفهوم کوچکترین مقدار نمی‌باشد، شاید، مثالی که در مقاله زدم شما را به اشتباه انداخت، در زیر با یک مثال ،First_value و Min را مقایسه می‌کنیم.
ابتدا یک جدول و چند رکورد، در آن درج می‌کنیم:
CREATE TABLE Employees (
    EmployeeId INT IDENTITY PRIMARY KEY,
    Name VARCHAR(50),
    HireDate DATE NOT NULL,
    Salary INT NOT NULL
    )
GO
INSERT INTO Employees (Name, HireDate, Salary)
VALUES
    ('Alice', '2011-01-01', 20000),
    ('Brent', '2011-01-15', 19000),
    ('Carlos', '2011-02-01', 22000),
    ('Donna', '2011-03-01', 25000),
    ('Evan', '2011-04-01', 18500)
GO
در ادامه Script زیر را اجرا می‌کنیم:
Select EmployeeId,Name,Salary,HireDate,
   First_VALUE(HireDate) OVER(ORDER BY Salary RANGE BETWEEN UNBOUNDED PRECEDING
                              AND UNBOUNDED FOLLOWING) AS First,
   Min(HireDate) OVER(ORDER BY Salary
                     RANGE BETWEEN UNBOUNDED PRECEDING AND UNBOUNDED FOLLOWING) AS Min
FROM Employees
ORDER BY EmployeeId
GO
خروجی بصورت زیر می‌شود:

      در شکل بالا تفاوت Min و First_Value بطور کامل مشخص است، اگر به Query دقت نمایید، Sort براساس Salary انجام شده است، برای حالت First_value ،مقدار فیلد HireDate در اولین رکورد، برابر است با 01-04-2011 ، بنابراین سورت روی نمایش First_value تاثیر گذار است، بطوریکه Sort برای حالت Min، تاثیر گذار نمی‌باشد، و تابع Min ، کوچکترین مقدار، از مقادیر ستون HireDate را بدست می‌آورد، به بیان ساده‌تر در حالت استفاده از Min، عملیات Sort بیهوده می‌باشد. چون تابع MIN روی کل مقادیر یک گروه یا ستون تاثیر می‌گذارد.



‫۱۱ سال و ۱۰ ماه قبل، جمعه ۲۹ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۵:۲۳
کیانوش درتاج کیانوش درتاج
مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 5 - Constants and Statics در Rust
Constants و Statics دو نوع متغیر هستند که در زمان کامپایل تعریف می‌شوند و در طول اجرای برنامه، دارای مقادیر ثابتی هستند. آنها در قوانین محدوده و نحوه‌ی دسترسی، متفاوت هستند.   

Constants

یک  const در Rust، با استفاده از کلمه‌ی کلیدی const تعریف می‌شود و باید یک نوع annotation داشته باشد. می‌توان به آن در زمان کامپایل، یک مقدار را اختصاص داد و در زمان اجرا نمی‌توان آن را تغییر داد. در اینجا مثالی از تعریف ثابت آورده شده است:
const PI: f32 = 3.14159;
در این مثال، PI یک const با نوع f32 (یک عدد ممیز شناور) و مقدار 3.14159 است.  constها همیشه inlined هستند؛ به این معنا که کامپایلر هر متغیر const را با مقدار آن در زمان کامپایل، جایگزین می‌کند.
const‌ها را می‌توان در هر محدوده‌ای از جمله global scope تعریف کرد؛ اما مجاز به داشتن حالت تغییرپذیر، یا حاوی ارجاع نیستند. این مورد به این دلیل است که آنها تغییر ناپذیر هستند و نمی‌توان آنها را در زمان اجرا تغییر داد. با این حال، آنها را می‌توان در type annotations استفاده کرد: 
const STR: &str = "hello, world!";
let mut s = String::from(STR);
در این مثال، STR یک const است که شامل یک قطعه رشته‌است و در type annotations متغیر s استفاده می‌شود.

Statics

Statics در Rust با استفاده از کلمه‌ی کلیدی static تعریف می‌شوند و شبیه به constها هستند؛ زیرا در زمان کامپایل تعریف می‌شوند و در طول اجرای برنامه دارای یک مقدار ثابت هستند. با این حال، آنها می‌توانند قابل تغییر و حاوی ارجاع باشند؛ یک مثال:
static mut COUNT: i32 = 0;

fn main() {
    unsafe {
        COUNT += 1;
        println!("count: {}", COUNT);
    }
}
در این مثال، COUNT یک متغیر استاتیک است که حاوی یک عدد صحیح می‌باشد و به 0 مقداردهی اولیه می‌شود. در اینجا از قطعه‌ی unsafe استفاده می‌شود، زیرا استاتیک را می‌توان در زمان اجرا جهش داد که در Rust ایمن نیست. بلوک unsafe به کامپایلر می‌گوید که کد داخل بلوک، تابع قوانین ایمنی Rust نیست (در آینده بیشتر توضیح داده خواهد شد).
استاتیک را می‌توان در هر محدوده‌ای از جمله global scope تعریف کرد و می‌توان از آن در type annotations درست مانند  constها استفاده کرد. آنها همچنین می‌توانند برای ذخیره‌ی منابعی که باید بین رشته‌ها به اشتراک گذاشته شوند، یا برای مقداردهی اولیه‌ی global scope استفاده شوند.

ثابت‌ها و استاتیک‌ها در Rust دو نوع متغیر هستند که در طول اجرای برنامه مقادیر ثابتی دارند. ثابت‌ها تغییر ناپذیر هستند و نمی‌توانند ارجاعی داشته باشند، در حالیکه استاتیک می‌تواند تغییر پذیر باشد و حاوی ارجاع باشد. هر دو را می‌توان در هر scope ای تعریف کرد و در type annotations استفاده کرد. درک تفاوت بین ثابت‌ها و استاتیک برای نوشتن کد Rust ایمن و کارآمد، مهم است. 
‫۱ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۶ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۳:۴۰
حامد حاجیلو حامد حاجیلو
مطالب
نگاهی به تاریخچه‌ی زبان #C
این قهرمان ما از سال ۲۰۰۲ سفر خودش را همراه با Visual Studio 2002 شروع کرد و تا الان (۲۰۲۳) حدود ۱۱ بار آپدیت‌های جدید و عالی‌ای را ارائه داده‌است. در اوایل کار، زبانی شبیه به Java بود و صرفا نسبت به زبان‌های سطح پایین، تنها چیزی که اضافه داشت، بحث شی‌ءگرایی بود، اما در ادامه وارد عصر‌های مختلفی شد که بد نیست نگاهی به آن‌ها داشته باشیم. 

عصر نخستین: تبدیل شدن به یک زبان قابل قبول
C# 1.0, C# 1.2, C# 2.0
در این عصر، زبانی را مشاهده می‌کنیم که تقریبا مانند بقیه‌ی زبان‌های C-Base هست و تفاوت چندانی نمی‌کند. می‌شود گفت اینجا کار کردن با انواع داده‌ها نسبت به بقیه زبان‌ها آسان‌تر است. با قابلیت‌های شی‌ءگرایی شروع کرده و در ادامه ویژگی‌های دیگری را هم در ورژن‌های بعدی خود ارائه داد.

عصر دوم: اضافه شدن امکانات منحصر بفرد
C# 3.0 , C# 4.0, C# 5.0
حدود سال ۲۰۰۷، قهرمان ما تصمیم گرفت امکانات منحصر بفردی را ارائه دهد که این زبان را نسبت به بقیه‌ی هم ردیف‌های خودش متمایز کند. این امکانات همراه با NET Framework version 3.5 و Visual Studio 2008 وارد بازار شدند. امکانات نام آشنایی از قبیل Lambda expression ها،Object and collection initializer‌ها و ... در این ورژن به سی‌شارپ اضافه شدند.

عصر سوم: باز نویسی کامل کامپایلر با سی‌شارپ (Roslyn)
سال ۲۰۱۵ سی‌شارپ ۶ همراه با Visual Studio 2015 وارد بازار شد. اینبار سی‌شارپ شروع به اعمال تغییراتی کرد که عمدتا با ذهنیت کد تمیز و ساده همراه بود. از جمله‌ی این تغییرات مهم، بازنویسی کامل کامپایلر، با خود زبان سی‌شارپ بود.

عصر چهارم: رضایت طرفداران کد تمیز و ساده
C# 7.0  , C# 7.1 , C# 7.2, C# 7.3
شروع تغییرات کوچک، در ورژن ۶ سی‌شارپ بود؛ ولی از ورژن ۷ به بعد، مایکروسافت تمرکز خیلی بیشتری را بر روی این کار گذاشت و تغییراتش همگی دارای یک هدف مهم بودند. آسان و تمیز بودن کدها؛ امکاناتی از قبلی tuple,out,ref و ... از جمله این تغییرات بودند.

عصر پنجم: دنیای Cross-Platform، خداحافظی با NullReferenceException و تلاش برای شبیه شدن به زبان‌های اسکریپت نویسی
سال‌ها برنامه نویس‌ها با خطای NullReferenceException دست و پنجه نرم میکردند، ولی حالا با استفاده‌ی درست از قابلیت Nullable reference type‌ها میشد تا حد قابل قبولی جلوی این اتفاق را گرفت. در ادامه تغییرات به سمتی می‌رفت که زبان سی‌شارپ را شبیه به یک زبان اسکریپت نویسی کرده بود. حالا میشد بدون تعریف کلاس و متد خاصی، دستور ساده‌ای را اجرا کرد. همچنین قابلیت‌هایی که در pattern matching به سی‌شارپ اضافه شد، باعث ساده‌تر و قابل فهم‌تر شدن سی‌شارپ میشد. 


نقشه‌ی راه تصویری پیشرفت سی‌شارپ

‫۱ سال و ۶ ماه قبل، شنبه ۱۳ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۰۰:۴۰
یاسر مرادی یاسر مرادی
مطالب
معرفی Blazor Hybrid
همانطورکه با مطالعه‌ی سری آموزش Blazor تا به اینجا متوجه شده‌اید، Blazor دو نوع Web Assembly و Server را دارد:
  • در Blazor Web Assembly که UI با HTML / CSS زده می‌شود، کدهای C# .NET ای با کمک Web Assembly و داخل خود مرورگر اجرا می‌شوند. با کمک Blazor Web Assembly می‌توان محصولات PWA و SPA ایجاد نمود.
  • در Blazor Server که UI با HTML / CSS زده می‌شود، کدها در سرور اجرا و به وسیله‌ی Web Sockets، تعاملات UI ای از Browser به سرور ارسال و تغییرات UI ای از سرور به Browser ارسال می‌شوند. با کمک Blazor Server می‌توان محصولات SPA ایجاد نمود.
ولی دو نوع Blazor دیگر نیز وجود دارند:
  • Blazor Native Mobile Apps که در این روش از کامپوننت‌های Native موبایل استفاده می‌شود؛ نه عناصر HTML مانند h1 و div. با کمک Blazor Native Mobile Apps می‌توان برنامه‌های Native موبایل برای Android / iOS و برنامه‌های Desktop برای Windows ایجاد نمود.
  • Blazor Hybrid که در این روش UI با HTML / CSS بوده، ولی اجرای کدهای C# .NET داخل خود سیستم عامل و به صورت Native است. با کمک Blazor Hybrid می‌توان برنامه‌های موبایل برای Android / iOS و برنامه‌های Desktop برای Windows ایجاد نمود.
از Blazor Hybrid زمانی استفاده می‌کنیم که بخواهیم برنامه‌های موبایل را برای Android / iOS و برنامه‌های Desktop را برای ویندوز، با کمک HTML / CSS توسعه دهیم.

حال سوال اینجاست که این چه تفاوتی با ارائه یک PWA با Blazor Web Assembly دارد؟
تفاوت در نحوه‌ی اجرا شدن کدهای C# .NET است. در Blazor Web Assembly، کدها درون Sandbox خود Browser اجرا می‌شوند و طبیعتا محدود به امکانات خود ‌Browser هستند؛ برای مثال امکان خواندن Contactهای گوشی وجود ندارد.
همچنین هنوز نسخه‌ی AOT برای Blazor Web Assembly هنوز آماده نشده است و در ‌Blazor Hybrid چون اجرای C# .NET به صورت Native است، Performance خیلی خوبی دارد.
به علاوه، با اشتراک گذاری اصل کد بین Blazor Web Assembly و Blazor Hybrid می‌توان هم یک PWA / SPA داشت و هم آن را در Store‌ها پابلیش نمود که این به معنای جذب بیشتر مشتری است. این نسخه‌ی پابلیش شده روی Store، چون حاوی فایل‌های لازم، اعم از CSS و DLLها و... است، به محض دانلود، قابلیت استفاده دارد و لازم ندارد مجددا چیزی را از سرور دانلود کند. به واقع با این روش می‌توان حتی Offline mobile & desktop apps ایجاد نمود.

مستندات مایکروسافت برای ایجاد یک Blazor Hybrid app در اینجا قرار دارند. به علاوه یک Sample project را نیز در GitHub ارائه کرده‌ام که در قسمت Releases آن، یک apk برای Android deviceهای 64 بیتی نیز قرار داده شده‌است که می‌توانید آنرا تست کنید. باقی کدهایی که در پروژه نوشته می‌شوند، دقیقا مشابه همین مطالب سری آموزش Blazor است که احتمالا تا این لحظه آنها را مطالعه نموده‌اید.
‫۳ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۰، ساعت ۱۶:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
مدیریت مرکزی شماره نگارش‌های بسته‌های NuGet در پروژه‌های NET Core.
عموما برنامه‌های بزرگ NET.، به چندین زیر پروژه شکسته می‌شوند تا مدیریت آن‌ها ساده‌تر شود. مهم‌ترین مشکلی که در این حالت پس از مدتی بروز می‌کند، هماهنگ نگه داشتن شماره نگارش‌های ارجاعات NuGet این پروژه‌ها است و همچنین به روز رسانی مکرر و هر باره‌ی تمام این فایل‌های csproj. به همین جهت ایده‌ی مدیریت مرکزی شماره نگارش‌های ارجاعات پروژه‌های NuGet قرار است به نگارش بعدی آن اضافه شود که البته هم اکنون نیز قسمتی از آن در NET Core SDK 3.1.300. به بعد، قابل استفاده‌است که جزئیات آن‌را در ادامه مرور می‌کنیم.


ایجاد فایل جدید Directory.Packages.props

زمانیکه قرار است شماره نگارش‌های بسته‌های NuGet مختلف مورد استفاده‌ی در برنامه، به صورت مرکزی مدیریت شوند، نیاز به یک مخزن ثبت آن‌ها نیز می‌باشد. به همین جهت یک فایل جدید را به نام Directory.Packages.props در کنار فایل sln پروژه‌ی خود ایجاد کنید (در ریشه‌ی اصلی پروژه)؛ با این محتوای فرضی:
<Project>
  <ItemGroup>
    <PackageVersion Include="Microsoft.Extensions.Localization.Abstractions" Version="3.1.8" />
    <PackageVersion Include="Microsoft.Extensions.Logging.Abstractions" Version="3.1.8" />
  </ItemGroup>
</Project>
برای تشکیل این فایل، فایل‌های csproj مختلف موجود در solution جاری را یافته و سپس PackageReference‌های آن‌ها را به فایل props فوق کپی کنید؛ با یک تفاوت مهم: بجای PackageReference اینبار از نام PackageVersion استفاده می‌شود.


تغییرات مورد نیاز در فایل‌های پروژه‌های موجود

در ادامه مجددا به تمام فایل‌های csproj خود مراجعه کرده و ویژگی Version را از آن‌ها حذف کنید؛ مانند:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>netcoreapp3.1</TargetFramework>
    <ManagePackageVersionsCentrally>true</ManagePackageVersionsCentrally>
  </PropertyGroup>

  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Localization.Abstractions" />
    <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Logging.Abstractions" />
  </ItemGroup>
</Project>
 از این پس دیگر هیچکدام از فایل‌های پروژه‌ی شما نباید به همراه قید صریح شماره نگارش بسته‌های مورد استفاده باشند؛ در غیر اینصورت در حین Build پروژه، خطای زیر را دریافت خواهید کرد:
error NU1008: Projects that use central package version management should not define the version on the PackageReference items

همچنین اگر دقت کرده باشید، ویژگی جدید ManagePackageVersionsCentrally نیز به این فایل پروژه و سایر فایل‌های پروژه نیز باید اضافه شود. حالت پیش‌فرض آن false است.

یک نکته: می‌توان ویژگی ManagePackageVersionsCentrally را نیز به صورت سراسری به فایل Directory.Packages.props اضافه کرد تا به صورت خودکار به تمام فایل‌های csproj موجود، اعمال شود:
<Project>
  <PropertyGroup>
    <ManagePackageVersionsCentrally>true</ManagePackageVersionsCentrally>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageVersion Include="Microsoft.Extensions.Localization.Abstractions" Version="3.1.8" />
    <PackageVersion Include="Microsoft.Extensions.Logging.Abstractions" Version="3.1.8" />
  </ItemGroup>
</Project>


نحوه‌ی افزودن بسته‌های جدید

قابلیتی که تا اینجا معرفی شد، در NET Core SDK 3.1.300. به بعد قابل دسترسی و استفاده‌است (و پس از این تغییرات، برنامه بدون مشکل کامپایل می‌شود)؛ اما هنوز NET Core CLI. برای افزودن خودکار بسته‌های جدید NuGet به این سیستم، به روز رسانی نشده‌است. یعنی فعلا اگر خواستید بسته‌ی جدیدی را اضافه کنید باید ابتدا به صورت دستی PackageVersion آن‌را در فایل Directory.Packages.props ثبت کنید و سپس PackageReference بدون شماره‌ی نگارش را نیز به پروژه‌ی مدنظر خود به صورت دستی اضافه کنید.



برای مطالعه بیشتر
مستندات رسمی آن
وضعیت پیاده سازی آن
‫۴ سال قبل، دوشنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۹، ساعت ۱۷:۰۰
علیرضا آرانی علیرضا آرانی
مطالب
الگوریتم‌های داده کاوی در SQL Server Data Tools یا SSDT - قسمت پنجم - الگوریتم‌ Association Rules

از این الگوریتم بیشتر جهت تحلیل سبد خرید یا چیزی شبیه به آن استفاده می‌شود. مشتری در هر خرید، الگویی را تولید می‌کند. این الگو نشان دهنده این است که معمولا کدام کالاها با یکدیگر خریداری می‌شوند.


مقدمه

خودتان را جای مدیر یک سوپرمارکت بگذارید. یکی از وظایف شما فروش بالاتر نسبت به بقیه مدیران یک سوپرمارکت زنجیره ای است. برای نیل به این هدف، درک الگوی خرید مشتریان بسیار حایز اهمیت است. فرض کنید متوجه شده‌اید که مشتریان شما در 75 درصد موارد سس، هات داگ و ترشی را با هم خریده‌اند. بنابراین چیدن قفسه به طوری که این اقلام کنار یکدیگر باشند، بهتر است. همچنین می‌توانید پکیجی را شامل این اقلام ایجاد کرده و با درصد تخفیف مناسبی به‌فروش برسانید؛ برای مثال یک ترشی را که تازه به بازار آمده و هنوز اقبال عمومی در رابطه با آن وجود ندارد، اما سود خوبی در فروش آن نصیب شما می‌شود، در این پکیج و در کنار هات داگ و سس معروفی قرار داده و بفروش برسانید.


نحوه عملکرد الگوریتم

این الگوریتم، براساس شمارش ترکیبات تکرارشونده‌ی حالات گوناگون ویژگی‌های یک مدل، کار می‌کند. این الگوریتم شبیه به الگوریتم Naïve Bayes می‌باشد؛ با این تفاوت که دارای رویکرد کمی است (براساس عدد خامی از وقوع ترکیبات حالات یک ویژگی) و رویکرد کیفی ندارد (محاسبه تمامی احتمالات شرطی، آنچه که در الگوریتم Naïve Bayes اتفاق می‌افتاد). همچنین در اینجا ماتریس ضرایبی محاسبه نمی‌شود، بلکه تنها ضرایب قابل توجه، نگهداری می‌شوند.


تفسیر مدل

این الگوریتم، پس از پردازش، سه تب دارد.


تب Itemsets تعداد تکرار مجموعه اقلام کشف شده را نشان می‌دهد. مقدار پارامتر Minimum_Support اگر خیلی پایین در نظر گرفته شود، آنگاه لیست طولانی را ایجاد می‌کند. با استفاده از Filter Item Set می‌توان Item Set‌های موردنظر را فیلتر نمود. برای مثال می‌توان چنین Item Set ای را در نظر گرفت Gender=Male.

تب Rules نشان دهنده قوانین وابستگی کاربردی و ارزشمندی می‌باشد که به همراه احتمال و درجه اهمیتشان در یک جدول آورده شده‌اند. درجه اهمیت (Importance) نشان دهنده میزان سودمندی یک قانون است و هرچه بیشتر باشد، قانون متناظر آن درجه کیفی بالاتری دارد. به عبارت دیگر بیشتر می‌توان روی آن قانون حساب کرد. توسط پارامترهای Minimum_Probability و Minimum_Importance به ترتیب می‌توان لیست مزبور را براساس مینیمم احتمال و مینیمم درجه اهمیت فیلتر کرد.

تب Network Dependency، هر آیتم و قانون، وابستگی بین آن‌ها را نشان می‌دهد.

نکته آخر: در یک مدل وابستگی، اگر ستونی به عنوان ورودی در نظر گرفته شود، مقادیرش فقط می‌توانند در itemset‌های تکرار شونده و درسمت چپ قوانین وابستگی قرار بگیرند. اگر ستونی به عنوان خروجی درنظر گرفته شود، حالات مختلف آن ستون می‌توانند در itemset‌های تکرار شونده و در سمت راست قوانین وابستگی قرار بگیرند. اگر ستونی به عنوان ورودی-خروجی در نظر گرفته شود، آنگاه حالات مختلف آن ستون می‌توانند در itemset‌های تکرار شونده و در سمت چپ و هم راست قوانین وابستگی قرار بگیرند.  

‫۷ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۰ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۵۵