مطالب
کار با دیتاتایپ JSON در MySQL - قسمت سوم
در قسمت قبل توابعی را که برای تغییر دیتای JSON مورد استفاده قرار میگیرند، بررسی کردیم. در ادامه به بررسی روش‌های تبدیل یک دیتای غیر JSON به خروجی JSON و بلعکس خواهیم پرداخت. 

کوئری‌هایی که تا اینجا نوشته‌ایم، بر روی یک فیلد از نوع JSON بودند؛ اما این امکان را نیز داریم که از توابع JSON بر روی فیلدهای غیر JSON نیز استفاده کنیم. به عنوان مثال جدول کاربران و بلاگ‌پست را در نظر بگیرید که به این صورت تعریف شده‌اند: 
CREATE TABLE Users (
  id INT NOT NULL AUTO_INCREMENT,
    first_name VARCHAR(255) NOT NULL,
    last_name VARCHAR(255) NOT NULL,
    email VARCHAR(255) NOT NULL,
    gender ENUM('Male', 'Female') NOT NULL,
    PRIMARY KEY (id)
);

CREATE TABLE BlogPosts (
    id INT NOT NULL AUTO_INCREMENT,
    title VARCHAR(255) NOT NULL,
    user_id INT NOT NULL,
    KEY user_id (user_id),
    CONSTRAINT `blogposts_ibfk_1` FOREIGN KEY (user_id)
        REFERENCES Users (id),
    PRIMARY KEY (id)
)

جداول فوق یا یکسری دیتای fake پر شده‌اند. اکنون فرض کنید میخواهیم لیست کاربران را به همراه بلاگ‌پست‌هایشان، کوئری بگیریم: 
SELECT 
    U.id,
    CONCAT_WS(' ', U.first_name, U.last_name) AS FullName,
    BP.title
FROM
    Users AS U
        JOIN
    BlogPosts AS BP ON U.id = BP.user_id;

همانطور که میدانید خروجی موردانتظار در یک دیتابیس رابطه‌ایی به صورت سطر و ستون است: 



تبدیل یک ساختار Relational به JSON 

میتوانیم خروجی موردنظر را در قالب JSON نیز کوئری بگیریم: 

SELECT 
    JSON_OBJECT('id',
            U.id,
            'user',
            CONCAT_WS(' ', U.first_name, U.last_name),
            'title',
            BP.title)
FROM
    Users AS U
        JOIN
    BlogPosts AS BP ON U.id = BP.user_id;


به عنوان مثال میتوانیم لیست کاربران را به همراه بلاگ پست‌هایشان، اینگونه کوئری بگیریم: 

SELECT 
    JSON_OBJECT('user',
            CONCAT_WS(' ', U.first_name, U.last_name),
            'blog_posts',
            JSON_ARRAYAGG(JSON_OBJECT('id', BP.id, 'title', BP.title))) AS JSON
FROM
    Users AS U
        JOIN
    BlogPosts AS BP ON U.id = BP.user_id
GROUP BY U.id;

خروجی کوئری فوق اینچنین خواهد بود:



تبدیل یک ساختار JSON به Relational 

همچنین میتوانیم یک ساختار JSON را به صورت Relational تبدیل کنیم. اینکار توسط تابع JSON_TABLE قابل انجام است. کاری که این تابع انجام میدهد، ایجاد یک جدول موقت و کپی کردن دیتای موردنظر درون آن است. فرض کنید ساختار JSON زیر را به اینصورت درون دیتابیس ذخیره کرده‌ایم:

{
  "id": "1",
  "new": false,
  "sku": "asdf123",
  "tag": ["fashion", "men", "jacket", "full sleeve"],
  "name": "Lorem ipsum jacket",
  "image": [
    "/assets/img/product/fashion/1.jpg",
    "/assets/img/product/fashion/3.jpg",
    "/assets/img/product/fashion/6.jpg",
    "/assets/img/product/fashion/8.jpg",
    "/assets/img/product/fashion/9.jpg"
  ],
  "price": 12.45,
  "rating": 4,
  "category": ["fashion", "men"],
  "discount": 10,
  "offerEnd": "October 5, 2020 12:11:00",
  "saleCount": 54,
  "description": {
    "fullDescription": "Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium, totam rem aperiam, eaque ipsa quae ab illo inventore veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo. Nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit, sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt. Neque porro quisquam est, qui dolorem ipsum quia dolor sit amet, consectetur, adipisci velit, sed quia non numquam eius modi tempora incidunt ut labore et dolore magnam aliquam quaerat voluptatem. Ut enim ad minima veniam, quis nostrum exercitationem ullam corporis suscipit laboriosam, nisi ut aliquid ex ea commodi consequatur? Quis autem vel eum iure reprehenderit qui in ea voluptate velit esse quam nihil molestiae consequatur, vel illum qui dolorem eum fugiat quo voluptas nulla pariatur? Nor again is there anyone who loves or pursues or desires to obtain pain of itself, because it is pain, but because occasionally circumstances occur in which toil and pain can procure him some great pleasure. To take a trivial example, which of us ever undertakes laborious physical exercise, except to obtain some advantage from it? But who has any right to find fault with a man who chooses to enjoy a pleasure that has no annoying consequences, or one who avoids a pain that produces no resultant pleasure?",
    "shortDescription": "Ut enim ad minima veniam, quis nostrum exercitationem ullam corporis suscipit laboriosam, nisi ut aliquid ex ea commodi consequatur? Quis autem vel eum iure reprehenderit qui in ea voluptate velit esse quam nihil molestiae consequatur."
  }
}

اکنون میخواهیم چنین خروجی‌ای داشته باشیم: 



کوئری موردنیاز برای تهیه خروجی فوق اینچنین خواهد بود: 

SELECT newTable.* 
FROM experiments.productMetadata,
JSON_TABLE(
data,
    "$" COLUMNS (
id INT PATH "$.id",
        new CHAR(5) PATH "$.new",
        sku CHAR(20) PATH "$.sku",
        price FLOAT PATH "$.price",
        rating FLOAT PATH "$.rating",
        name CHAR(255) PATH "$.name",
        discount FLOAT PATH "$.discount",
        offerEnd TEXT PATH "$.offerEnd",
        saleCount INT PATH "$.saleCount",
        description TEXT PATH "$.description.shortDescription"
    )
) AS newTable;


تابع JSON_TABLE دو ورودی نیاز خواهد داشت؛ ورودی اول ستون JSONی است که میخوایم از آن کوئری بگیریم. ورودی دوم با تعیین path شروع خواهد شد. از آنجائیکه محتوای داخل ستون data به صورت آبجکت ذخیره شده‌است، از $ استفاده کرده‌ایم که به معنای داکیومنت جاری است. سپس توسط کلمه کلیدی COLUMNS ساختار جدول موقت‌مان را تعریف خواهیم کرد. این ساختار به صورت یک آرگومان به COLUMNS ارسال خواهد شد و شبیه به ساختار CREATE TABLE است؛ با این تفاوت که بعد از تعریف نوع داده‌ای هر ستون باید مسیر رسیدن به مقدار موردنظر را نیز تعیین کنیم که در واقع همان سینتکس pathی است که در مثالهای قبل نیز بررسی کردیم. به عنوان مثال برای رسیدن به مقدار پراپرتی name، مسیر را به صورت name.$ نوشته‌ایم. این path از آرایه نیز پشتیبانی میکند؛ مثلاً برای دسترسی به عنصر اول آرایه tag کافی است اینگونه عمل کنیم: 

tag CHAR(20) PATH "$.tag[0]"


همچنین تابع JSON_TABLE، از ساختارهای تودرتو نیز پشتیبانی میکند. به عنوان مثال برای داشتن مقادیر tag, category, image در خروجی میتوانیم از کلمه کلیدی NESTED استفاده کنیم: 

SELECT newTable.* 
FROM experiments.productMetadata,
JSON_TABLE(
data,
    "$" COLUMNS (
id INT PATH "$.id",
        new CHAR(5) PATH "$.new",
        sku CHAR(20) PATH "$.sku",
        price FLOAT PATH "$.price",
        rating FLOAT PATH "$.rating",
        NESTED PATH '$.tag[*]' COLUMNS (tag TEXT PATH '$'),
        name CHAR(255) PATH "$.name",
        discount FLOAT PATH "$.discount",
        offerEnd TEXT PATH "$.offerEnd",
        saleCount INT PATH "$.saleCount",
        description TEXT PATH "$.description.shortDescription",
        NESTED PATH '$.image[*]' COLUMNS (image TEXT PATH '$'),
        NESTED PATH '$.category[*]' COLUMNS (category TEXT PATH '$')
    )
) AS newTable;
کوئری فوق به ازای هر آیتم از آرایه‌های فوق، یک ردیف جدید اضافه خواهد کرد: 



درون COLUMNS میتوانیم یک name FOR ORDINALITY نیز تعیین کنیم. این فیلد دقیقاً مشابه AUTO INCREMENT در ساختار CREATE TABLE میباشد. به این معنا که به ازای هر آیتم فیلد nested، یک واحد اضافه خواهد شد. از آن میتوانیم به عنوان rowId برای آیتم آرایه استفاده کنیم:

NESTED PATH '$.category[*]' COLUMNS (categoryRowId FOR ORDINALITY, category TEXT PATH '$')


همچنین از ON EMPTY برای پراپرتی‌هایی که در ساختار JSON وجود ندارند نیز میتوانیم استفاده کنیم. به عنوان مثال در کوئری زیر گفته‌ایم در صورت عدم وجود price، یک مقدار پیش‌فرض باید نمایش داده شود و همچنین در صورت عدم وجود name، یک خطا در خروجی نمایش داده شود:

name CHAR(255) PATH "$.name" ERROR ON EMPTY,
price FLOAT PATH "$.price" DEFAULT "0" ON EMPTY,


همچنین میتوانیم مقدار NULL را در صورت عدم وجود name ست کنیم:

name CHAR(255) PATH "$.name" NULL ON EMPTY,
مطالب
ارتقاء به Angular 6: بررسی تغییرات RxJS
پس از ارتقاء Angular CLI و ساختار پروژه‌ی قبلی خود به نگارش 6، اولین موردی را که مشاهده خواهید کرد، این است: برنامه دیگر کامپایل نمی‌شود! اولین دلیل آن عدم استفاده‌ی از HttpClient معرفی شده‌ی در نگارش 4.3 است و دومین دلیل مهم آن، تغییرات بنیادین RxJS است که خلاصه‌ی کاربردی آن‌را در این مطلب بررسی خواهیم کرد.


RxJS اکنون جزئی از پروژه‌های گوگل است

توسعه دهنده‌ی اصلی RxJS یا همان Ben Lesh اکنون به گوگل پیوسته‌است و جزو تیم Angular است. بنابراین در آینده شاهد یکپارچگی بهتر این دو با هم خواهیم بود. البته RxJS هنوز هم به عنوان یک پروژه‌ی مستقل از Angular مدیریت خواهد شد.


آشنایی با تغییرات RxJS 5.5 جهت مهاجرت به RxJS 6.0 ضروری است

در مطلب «کاهش حجم قابل ملاحظه‌ی برنامه‌های Angular با استفاده از RxJS 5.5» با pipe-able operators آشنا شدیم و این موارد پایه‌های مهاجرت به RxJS 6.0 هستند. بنابراین پیش از مطالعه‌ی ادامه‌ی بحث نیاز است این مطلب را به خوبی مطالعه و بررسی کنید.


تغییر رفتار خطاهای مدیریت نشده در RxJS 6.0

تا پیش از RxJS 6.0 اگر خطای مدیریت نشده‌ای رخ می‌داد، این خطا به صورت synchronous به فراخوان صادر می‌شد. این رفتار در نگارش 6 تغییر کرده و صدور آن اینبار asynchronous شده‌است.
برای مثال یک چنین کدی تا پیش از RxJS 6.0 کار می‌کرد:
try {
    source$.subscribe(nextFn, undefined, completeFn);
} catch (err) {
    handleError(err);
}
از این جهت که دومین پارامتر در اینجا، متدی است که کار مدیریت خطا را انجام می‌دهد و چون ذکر نشده‌است، خطای رخ داده‌ی حاصل، به صورت همزمان به فراخوان صادر شده‌است و try/catch نیز در اینجا کار می‌کند. اما این مثال دیگر در نگارش 6 کار نخواهد کرد و صدور خطای مدیریت نشده، دیگر همزمان نیست و قسمت catch این قطعه کد دیگر هیچگاه فراخوانی نمی‌شود. البته این رفتار طبیعی است که می‌بایستی از نگارش‌های پیشین، با Observable هایی که عموما async هستند، وجود می‌داشت و اکنون اصلاح شده‌است.
برای اصلاح این کد در نگارش 6، همان پارامتر دوم متد را مقدار دهی کنید و try/catch را در صورت وجود حذف نمائید.


تغییرات مهم importها در RxJS 6.0

همانطور که در مطلب «کاهش حجم قابل ملاحظه‌ی برنامه‌های Angular با استفاده از RxJS 5.5» نیز بررسی کردیم، تا نگارش 5 این کتابخانه، importها به صورت زیر بودند:
 import 'rxjs/add/operator/map';
و پس از RxJS 5.5 امکان import آن‌ها با روش مخصوص ES 6 میسر شده‌است:
 import { map } from 'rxjs/operators';
هر چند نگارش 5.5 بهبودهای قابل ملاحظه‌ای و مزایایی مانند حذف ساده‌تر کدهای مرده، عدم تعریف عملگرها به صورت استاتیک و همچنین سازگاری بهتر با ابزارهایی مانند TSLint را به همراه دارد، اما باز هم دست آخر به تعداد زیادی import مانند کدهای زیر می‌رسیدیم:
import { timer } from 'rxjs/observable/timer';  
import { of } from 'rxjs/observable/of';
import { from } from 'rxjs/observable/from';
import { range } from 'rxjs/observable/range';
این مشکل در RxJS 6.0 برطرف شده‌است و در ماژول‌های مختلف برنامه حداکثر به دو سطر خلاصه شده‌ی زیر نیاز خواهیم داشت:
import { interval, of } from 'rxjs';  
import { filter, mergeMap, scan } from 'rxjs/operators';
در نگارش 6، تمام «نوع‌ها» مانند Observable و Subject و «متدهای ایجاد» مانند timer و interval از مسیر rxjs دریافت می‌شوند و تمام «عملگرها» مانند map و filter از مسیر rxjs/operators اضافه خواهند شد و ... همین!
البته RxJS 6.0 در کل به همراه 4 گروه کلی importها است که در زیر مشاهده می‌کنید (در اینجا مواردی که کمتر در برنامه‌های Angular به صورت مستقیم استفاده می‌شوند مانند ajax آن و یا webSocket هم قابل مشاهده هستند):
rxjs
rxjs/operators
rxjs/testing
rxjs/webSocket
rxjs/ajax


مواردی که از RxJS 6.0 حذف شده‌اند

برای کاهش حجم کتابخانه‌ی RxJS و همچنین جلوگیری از بکارگیری متدهایی که نمی‌بایستی خارج از کدهای اصلی خود RxJS استفاده شوند، تعداد زیادی از متدهای قدیمی آن و روش‌های کار پیشین با RxJS حذف شده‌اند. برای مثال شما در RxJS 5.5 می‌توانید برای کار با عملگر of، یا آن‌را از مسیر rxjs/add/observable/of دریافت کنید (همان روش وصله کردن تا پیش از RxJS 5.5) و یا آن‌را از مسیر rxjs/observable/of به روش مخصوص ES 6.0 به برنامه اضافه کنید و یا حتی امکان دریافت آن از مسیر rxjs/observable/fromArray نیز میسر است.
در RxJS 6.0 تمام این‌ها حذف شده‌اند و فقط روش زیر باقی مانده‌است:
 import { of } from 'rxjs';
به این ترتیب نه فقط حجم این کتابخانه کاهش یافته‌است، بلکه با کاهش سطح API آن، یادگیری آن نیز ساده‌تر شده‌است.


معرفی بسته‌ی rxjs-compat

در مطلب «ارتقاء به Angular 6: بررسی تغییرات Angular CLI» روش ارتقاء وابستگی‌های پروژه به نگارش 6 را بررسی کردیم. یکی از مراحل آن اجرای دستور زیر بود:
 ng update rxjs
این مورد صرفا وابستگی rxjs ذکر شده‌ی در فایل package.json را به آخرین نگارش آن به روز رسانی و همچنین نصب می‌کند.

پس از آن اگر پروژه را کامپایل کنید، پر خواهد بود از خطاهای rxjs، مانند:
 ERROR in node_modules/ng2-slim-loading-bar/src/slim-loading-bar.service.d.ts(1,10):
error TS2305: Module '"/node_modules/rxjs/Observable"' has no exported member 'Observable'.
این مشکل با بسته‌های ثالثی وجود دارند که هنوز از نگارش‌های قبلی RxJS استفاده می‌کنند و همانطور که عنوان شد، RxJS 6.0 شامل حذفیات و نقل و انتقالات بسیاری است. به همین جهت هیچکدام از کتابخانه‌های ثالث مبتنی بر نگارش‌های پیشین RxJS دیگر کار نکرده و کامپایل نخواهند شد.
برای رفع این مشکل و ارائه‌ی راه‌حلی کوتاه مدت، بسته‌ای به نام rxjs-compat ارائه شده‌است که سبب هدایت تعاریف قدیمی به تعاریف جدید می‌شود و به این ترتیب کدهای کتابخانه‌ی ثالث، بدون مشکل با نگارش 6 نیز قابل استفاده خواهند بود.
برای نصب آن نیاز است دستور زیر را صادر کنید:
 npm i rxjs-compat --save
اکنون اگر برنامه را مجددا کامپایل کنید، تمام خطاهای مرتبط با کتابخانه‌های ثالث مورد استفاده برطرف شده‌اند.

البته دقت داشته باشید از rxjs-compat به عنوان یک راه حل موقت باید استفاده کرد و نیاز است ابتدا کدهای خود را به روش pipe-able operators بازنویسی کنید و مسیرهای importها را اصلاح کنید و در آخر بسته‌های جدید وابستگی‌های ثالث را که از RxJS6 استفاده می‌کنند، نصب نمائید. در نهایت rxjs-compat را حذف کنید.


خودکار سازی اصلاح importها در برنامه‌های پیشین، جهت مهاجرت به RxJS 6.0

با توجه به این تغییرات و حذف و اضافه شدن‌ها در نگارش 6، تقریبا دیگر هیچکدام از importهای قبلی شما کار نمی‌کنند! و اصلاح آن‌ها نیاز به زمان زیادی خواهد داشت. به همین جهت تیم RxJS ابزاری را طراحی کرده‌اند که با اجرای آن بر روی پروژه، به صورت خودکار تمام importهای قبلی را به نگارش جدید تبدیل می‌کند. برای اینکار ابتدا ابزار rxjs-tslint را نصب کنید:
 npm i -g rxjs-tslint
در ادامه فایل tslint.json پروژه خود را گشوده و مداخل زیر را به آن اضافه و ویرایش نمائید:
{
  "rulesDirectory": [
    "node_modules/rxjs-tslint"
  ],
  "rules": {
    "rxjs-collapse-imports": true,
    "rxjs-pipeable-operators-only": true,
    "rxjs-no-static-observable-methods": true,
    "rxjs-proper-imports": true
  }
}
سپس به ریشه‌ی پروژه‌ی خود وارد شده و دستور زیر را اجرا کنید:
 rxjs-5-to-6-migrate -p src/tsconfig.app.json
کیفیت کار این ابزار تا حدی است که تیم‌های داخلی گوگل از آن برای ارتقاء کدهای پیشین استفاده می‌کنند و بر روی پروژه‌های واقعی آزمایش شده‌است.
البته توصیه شده‌است این ابزار را بیش از یکبار نیاز است اجرا کنید.


خلاصه‌ی روش مهاجرت به RxJS 6x

ابتدا آخرین نگارش rxjs را نصب کنید:
 ng update rxjs
سپس rxjs-compat را جهت رفع کمبودهای کتابخانه‌های ثالث مورد استفاده نصب نمائید:
 npm i rxjs-compat --save
پس از آن ابزار rxjs-tslint را نصب و اجرا کنید:
npm i -g rxjs-tslint
rxjs-5-to-6-migrate -p src/tsconfig.app.json
و در آخر ارتقاء به روش pipe-able را باید مدنظر داشته باشید.


یافتن معادل‌های جدید دستورات قدیمی

در حین تبدیل کدهای قدیمی به جدید نیاز خواهید داشت تا معادل‌ها را بیابید. برای این منظور به مستندات رسمی این مهاجرت مراجعه کنید:
https://github.com/ReactiveX/rxjs/blob/master/MIGRATION.md
برای مثال در اینجا مشاهده خواهید کرد که معادل Observable.throw حذف شده، اکنون throwError است و همینطور برای مابقی.


یک مثال واقعی تغییر یافته

مخزن کد تمام مثال‌های سایت جاری که پیشتر منتشر شده‌اند، به نسخه‌ی 6 ارتقاء داده شد. ریز تغییرات RxJS 6.0 آن‌ها را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.
مسیرراه‌ها
WCF
نظرات مطالب
آشنایی با NHibernate - قسمت هشتم
سلام،
کاری را که شما دارید انجام می‌دید اشتباه است.
Using statement در سی شارپ به صورت خودکار به try/finally به همراه dispose شیء احاطه شده توسط آن ترجمه می‌شود. (+)
به عبارتی شما یک try/finally را در یک سطح بالاتر دارید و داخل آن یک try/catch قرار داده‌اید. اینکار صحیح نیست. Using را حذف کنید و try/catch/finally را جایگزین تمام موارد اضافه شده کنید.
ضمنا توصیه من این است که فقط try/catch را حذف کنید. Using سرجایش باشد تا هدف اصلی آن یعنی dispose اشیاء مرتبط حتما رخ دهد.
به تمام برنامه نویس‌ها آموزش داده می‌شود که exception handling چیست اما در پایان فصل به آن‌ها آموخته نمی‌شود که لطفا تا حد امکان از آن استفاده نکنید! بله، لطفا در استفاده از آن خساست به خرج دهید. چرا؟ چون کرش بر خلاف تصور عمومی چیز خوبی است! زمانیکه شما این try/catch را قرار دادید، flow برنامه متوجه نخواهد شد که در مرحله‌ی قبل مشکلی رخ داده و از ادامه برنامه و خسارت وارد کردن به سیستم جلوگیری کند. ضمنا این را هم به خاطر داشته باشید که exception ها در دات نت حبابی هستند. یعنی به فراخوان خود منتشر خواهند شد و در یک سطح بالاتر هم قابل catch هستند (با تمام جزئیات).
نظرات مطالب
واژه‌های کلیدی جدید and، or و not در C# 9.0
معادل‌های string.IsNullOrEmpty در C# 9.0 جهت اطلاع و آشنایی با Syntax جدید؛ اگر جائی آن‌ها را دیدید!
using System;

namespace CS9Features
{
    public static class ModernizingACodebase
    {
        public static void PropertyPatternToReplaceIsNullorEmpty1()
        {
            string hello = null;

            // Old approach
            if (!string.IsNullOrEmpty(hello))
            {
                Console.WriteLine($"{hello} has {hello.Length} letters.");
            }

            // New approach, with a property pattern
            if (hello is { Length: > 0 })
            {
                Console.WriteLine($"{hello} has {hello.Length} letters.");
            }
        }

        public static void PropertyPatternToReplaceIsNullorEmpty2()
        {
            // For arrays
            var greetings = new string[2];
            greetings[0] = "Hello world";
            greetings = null;

            // Old approach
            if (greetings != null && !string.IsNullOrEmpty(greetings[0]))
            {
                Console.WriteLine($"{greetings[0]} has {greetings[0].Length} letters.");
            }

            // New approach
            if (greetings?[0] is { Length: > 0 } hi)
            {
                Console.WriteLine($"{hi} has {hi.Length} letters.");
            }
        }
    }
}
برای مطالعه‌ی بیشتر
نظرات مطالب
طراحی افزونه پذیر با ASP.NET MVC 4.x/5.x - قسمت دوم
- روش دوم بررسی علت وقوع internal server error نصب ELMAH هست. این افزونه علت واقعی استثنای رخ داده را به همراه stack trace کامل، برای شما ذخیره می‌کند.
نصاب سریع آن برای ASP.NET MVC
مقالات مرتبط با آن در سایت
- روش سوم آن، مراجعه به لاگ‌های ویندوز است: Computer management -> Event viewer
نظرات مطالب
هدایت خودکار کاربر به صفحه لاگین در حین اعمال Ajax ایی
من توی خطا‌های لاگ شده توسط elmah توی سایتم خطای Server cannot set status after HTTP headers have been sent.  را در اجرای همین قسمت دریافت می‌کنم.
کار به درستی انجام میشه ولی لاگ سایت پر شده از این خطا. اشکال کار از کجای فیلتر فوق است؟
مطالب
اعمال کنترل دسترسی پویا در پروژه‌های ASP.NET Core با استفاده از AuthorizationPolicyProvider سفارشی

در مطلب «سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت پنجم - سیاست‌های دسترسی پویا» به طور مفصل به قضیه کنترل دسترسی پویا در ASP.NET Core Identity پرداخته شده‌است؛ در این مطلب روش دیگری را بررسی خواهیم کرد.

مشخص می‌باشد که بدون وابستگی به روش خاصی، خیلی ساده می‌توان به شکل زیر عمل کرد:

services.AddAuthorization(options =>
{
    options.AddPolicy("View Projects", 
        policy => policy.RequireClaim(CustomClaimTypes.Permission, "projects.view"));
});
با یک ClaimType مشخص برای دسترسی‌ها، یک سیاست جدید را تعریف کرده و برای استفاده از آن نیز همانند قبل به شکل زیر می‌توان عمل کرد:
[Authorize("View Projects")]
public IActionResult Index(int siteId)
{
    return View();
}
روشی یکپارچه و بدون نیاز به کوچکترین سفارشی سازی؛ ولی در مقیاس بزرگ تعریف سیاست‌ها برای تک تک دسترسی‌های مورد نیاز، قطعا آزار دهنده خواهد بود. خبر خوب اینکه زیرساخت احراز هویت و کنترل دسترسی در ASP.NET Core مکانیزمی برای خودکار کردن فرآیند تعریف options.AddPolicy‌ها در کلاس آغازین برنامه، ارائه داده‌است که دقیقا یکی از موارد استفاده‌ی آن، راه حلی می‌باشد برای همین مشکلی که مطرح شد.
Using a large range of policies (for different room numbers or ages, for example), so it doesn’t make sense to add each individual authorization policy with an AuthorizationOptions.AddPolicy call. 


کار با پیاده سازی واسط IAuthorizationPolicyProvider شروع می‌شود؛ یا شاید ارث بری از DefaultAuthorizationPolicyProvider رجیستر شده‌ی در سیستم DI و توسعه آن هم کافی باشد.

public class AuthorizationPolicyProvider : DefaultAuthorizationPolicyProvider
{
    public AuthorizationPolicyProvider(IOptions<AuthorizationOptions> options)
        : base(options)
    {
    }

    public override Task<AuthorizationPolicy> GetPolicyAsync(string policyName)
    {
        if (!policyName.StartsWith(PermissionAuthorizeAttribute.PolicyPrefix, StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            return base.GetPolicyAsync(policyName);
        }

        var permissionNames = policyName.Substring(PermissionAuthorizeAttribute.PolicyPrefix.Length).Split(',');

        var policy = new AuthorizationPolicyBuilder()
            .RequireClaim(CustomClaimTypes.Permission, permissionNames)
            .Build();

        return Task.FromResult(policy);
    }
}

متد GetPolicyAsync موظف به یافتن و بازگشت یک Policy ثبت شده می‌باشد؛ با این حال می‌توان با بازنویسی آن و با استفاده از وهله‌ای از AuthorizationPolicyBuilder، فرآیند تعریف سیاست درخواست شده را که احتمالا در تنظیمات آغازین پروژه تعریف نشده و پیشوند مدنظر را نیز دارد، خوکار کرد. در اینجا امکان ترکیب کردن چندین دسترسی را هم خواهیم داشت که برای این منظور می‌توان دسترسی‌های مختلف را به صورت comma separated به سیستم معرفی کرد. 

نکته‌ی مهم در تکه کد بالا مربوط است به PolicyPrefix که با استفاده از آن مشخص کرده‌ایم که برای هر سیاست درخواستی، این فرآیند را طی نکند و موجب اختلال در سیستم نشود. 


پس از پیاده سازی واسط مطرح شده، لازم است این پیاده سازی جدید را به سیستم DI هم معرفی کنید:

services.AddSingleton<IAuthorizationPolicyProvider, AuthorizationPolicyProvider>();


خوب، تا اینجا فرآیند تعریف سیاست‌ها به صورت خودکار انجام شد. در ادامه نیاز است با تعریف یک فیلتر Authorization، بتوان لیست دسترسی‌های مورد نظر برای اکشنی خاص را نیز مشخص کرد تا در متد GetPolicyAsync فوق، کار ثبت خودکار سیاست دسترسی متناظر با آن‌را توسط فراخوانی متد policyBuilder.RequireClaim، انجام دهد تا دیگر نیازی به تعریف دستی و جداگانه‌ی آن، در کلاس آغازین برنامه نباشد. برای این منظور به شکل زیر عمل خواهیم کرد:

    public class PermissionAuthorizeAttribute : AuthorizeAttribute
    {
        internal const string PolicyPrefix = "PERMISSION:";

        /// <summary>
        /// Creates a new instance of <see cref="AuthorizeAttribute"/> class.
        /// </summary>
        /// <param name="permissions">A list of permissions to authorize</param>
        public PermissionAuthorizeAttribute(params string[] permissions)
        {
            Policy = $"{PolicyPrefix}{string.Join(",", permissions)}";
        }
    }

همانطور که مشخص می‌باشد، رشته PERMISSION به عنوان پیشوند رشته تولیدی از لیست اسامی دسترسی‌ها، استفاده شده‌است و در پراپرتی Policy قرار داده شده‌است. این بار برای کنترل دسترسی می‌توان به شکل زیر عمل کرد:

[PermissionAuthorize(PermissionNames.Projects_View)]
public IActionResult Get(FilteredQueryModel query)
{
   //...
}
[PermissionAuthorize(PermissionNames.Projects_Create)]
public IActionResult Post(ProjectModel model)
{
   //...
}

برای مثال در اولین فراخوانی فیلتر PermissionAuthorize فوق، مقدار ثابت PermissionNames.Projects_View به عنوان یک Policy جدید به متد GetPolicyAsync کلاس AuthorizationPolicyProvider سفارشی ما ارسال می‌شود. چون دارای پیشوند «:PERMISSION» است، مورد پردازش قرار گرفته و توسط متد policyBuilder.RequireClaim به صورت خودکار به سیستم معرفی و ثبت خواهد شد.


همچنین راه حل مطرح شده برای مدیریت دسترسی‌های پویا، در gist به اشتراک گذاشته شده «موجودیت‌های مرتبط با مدیریت دسترسی‌های پویا» را نیز مد نظر قرار دهید.

مطالب
آشنایی با mocking frameworks (چارچوب‌های تقلید) - قسمت اول

این مطلب در ادامه‌ی مطالب آزمو‌ن‌های واحد یا unit testing است.
نوشتن آزمون واحد برای کلاس‌هایی که با یک سری از الگوریتم‌ها ، مسایل ریاضی و امثال آن سر و کار دارند، ساده است. عموما این نوع کلاس‌ها وابستگی خارجی آنچنانی ندارند؛ اما در عمل کلاس‌های ما ممکن است وابستگی‌های خارجی بسیاری پیدا کنند؛ برای مثال کار با دیتابیس، اتصال به یک وب سرویس، دریافت فایل از اینترنت، خواندن اطلاعات از انواع فایل‌ها و غیره.
مطابق اصول آزمایشات واحد، یک آزمون واحد خوب باید ایزوله باشد. نباید به مرزهای سیستم‌های دیگر وارد شده و عملکرد سیستم‌های خارج از کلاس را بررسی کند.
این مثال ساده را در نظر بگیرید:
فرض کنید برنامه شما قرار است از یک وب سرویس لیستی از آدرس‌های IP یک کشور خاص را دریافت کند و در یک دیتابیس محلی آن‌ها را ذخیره نماید. به صورت متداول این کلاس باید اتصالی را به وب سرویس گشوده و اطلاعات را دریافت کند و همچنین آن‌ها را خارج از مرز کلاس در یک دیتابیس ثبت کند. نوشتن آزمون واحد برای این کلاس مطابق اصول مربوطه غیر ممکن است. اگر کلاس آزمون واحد آن‌را تهیه نمائید، این آزمون، integration test نام خواهد گرفت زیرا از مرزهای سیستم باید عبور نماید.

همچنین یک آزمون واحد باید تا حد ممکن سریع باشد تا برنامه نویس از انجام آن بر روی یک پروژه بزرگ منصرف نگردد و ایجاد این اتصالات در خارج از سیستم، بیشتر سبب کندی کار خواهند شد.

برای این ایزوله سازی روش‌های مختلفی وجود دارند که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت:

روش اول: استفاده از اینترفیس‌ها
با کمک یک اینترفیس می‌توان مشخص کرد که یک قطعه از کد "چه کاری" را قرار است انجام دهد؛ و نه اینکه "چگونه" باید آن‌را به انجام رساند.
یک مثال ساده از خود دات نت فریم ورک، اینترفیس IComparable است:

public static string GetComparisonText(IComparable a, IComparable b)
{
if (a.CompareTo(b) == 1)
return "a is bigger";
if (a.CompareTo(b) == -1)
return "b is bigger";
return "same";
}
در این مثال چون از IComparable استفاده شده، متد ما از هر نوع داده‌ای جهت مقایسه می‌تواند استفاده کند. تنها موردی که برای آن مهم خواهد بود این است که a راهی را برای مقایسه با b ارائه دهد.

اکنون با توجه به این توضیحات، برای ایزوله کردن ارتباط با دیتابیس و وب سرویس در مثال فوق، می‌توان اینترفیس‌های زیر را تدارک دید:
    public interface IEmailSource
{
IEnumerable<string> GetEmailAddresses();
}

public interface IEmailDataStore
{
void SaveEmailAddresses(IEnumerable<string> emailAddresses);

}
در اینجا استفاده و تعریف اینترفیس‌ها چندین خاصیت را به همراه خواهد داشت :
الف) به این صورت تنها مشخص می‌شود که چه کاری را قصد داریم انجام دهیم و کاری به پیاده سازی آن نداریم.
ب) ساخت کلاس بدون وجود یا دسترسی به یک دیتابیس میسر می‌شود. این مورد خصوصا در یک کار تیمی که قسمت‌های مختلف کار به صورت همزمان در حالت پیشرفت و تهیه است حائز اهمیت می‌شود.
ج) با توجه به اینکه در اینجا به پیاده سازی توجهی نداریم، می‌توان از این اینترفیس‌ها جهت تقلید دنیای واقعی استفاده کنیم. (که در اینجا mocking نام گرفته است)

جهت تقلید رفتار و عملکرد این دو اینترفیس، به کلاس‌های تقلید زیر خواهیم رسید:

public class MockEmailSource : IEmailSource
{
public IEnumerable<string> EmailAddressesToReturn { get; set; }
public IEnumerable<string> GetEmailAddresses()
{
return EmailAddressesToReturn;
}
}

public class MockEmailDataStore : IEmailDataStore
{
public IEnumerable<string> SavedEmailAddresses { get; set; }
public void SaveEmailAddresses(IEnumerable<string> emailAddresses)
{
SavedEmailAddresses = emailAddresses;
}

}
تا اینجا اولین قدم در مورد ایزوله سازی کلاس‌هایی که به مرز سیستم‌های دیگر وارد می‌شوند، برداشته شد. اما به مرور زمان مدیریت این اینترفیس‌ها و افزودن رفتارهای جدید به کلاس‌های مشتق شده از آن‌ها مشکل می‌شود. به همین جهت تا حد ممکن از پیاده سازی دستی آن‌ها خودداری شده و روش پیشنهادی استفاده از mocking frameworks است.

ادامه دارد ....

مطالب
طراحی افزونه پذیر با ASP.NET MVC 4.x/5.x - قسمت دوم
در مطلب «طراحی افزونه پذیر با ASP.NET MVC 4.x/5.x - قسمت اول» با ساختار کلی یک پروژه‌ی افزونه‌ی پذیر ASP.NET MVC آشنا شدیم. پس از راه اندازی آن و مدتی کار کردن با این نوع پروژه‌ها، این سؤال پیش خواهد آمد که ... خوب، اگر هر افزونه تصاویر یا فایل‌های CSS و JS اختصاصی خودش را بخواهد داشته باشد، چطور؟ موارد عمومی مانند بوت استرپ و جی‌کوئری را می‌توان در پروژه‌ی پایه قرار داد تا تمام افزونه‌ها به صورت یکسانی از آن‌ها استفاده کنند، اما هدف، ماژولار شدن برنامه است و جدا کردن فایل‌های ویژه‌ی هر پروژه، از پروژ‌ه‌ای دیگر و همچنین بالا بردن سهولت کار تیمی، با شکستن اجزای یک پروژه به صورت افزونه‌هایی مختلف، بین اعضای یک تیم. در این قسمت نحوه‌ی مدفون سازی انواع فایل‌های استاتیک افزونه‌ها را درون فایل‌های DLL آن‌ها بررسی خواهیم کرد. به این ترتیب دیگر نیازی به ارائه‌ی مجزای آن‌ها و یا کپی کردن آن‌ها در پوشه‌های پروژه‌ی اصلی نخواهد بود.


مدفون سازی فایل‌های CSS و JS هر افزونه درون فایل DLL آن

به solution جاری، یک class library جدید را به نام MvcPluginMasterApp.Common اضافه کنید. از آن جهت قرار دادن کلاس‌های عمومی و مشترک بین افزونه‌ها استفاده خواهیم کرد. برای مثال قصد نداریم کلاس‌های سفارشی و عمومی ذیل را هربار به صورت مستقیم در افزونه‌ای جدید کپی کنیم. کتابخانه‌ی Common، امکان استفاده‌ی مجدد از یک سری کدهای تکراری را در بین افزونه‌ها میسر می‌کند.
این پروژه برای کامپایل شدن نیاز به بسته‌ی نیوگت ذیل دارد:
 PM> install-package Microsoft.AspNet.Web.Optimization
همچنین باید به صورت دستی، در قسمت ارجاعات پروژه، ارجاعی را به اسمبلی استاندارد System.Web نیز به آن اضافه نمائید.
پس از این مقدمات، کلاس ذیل را به این پروژه‌ی class library جدید اضافه کنید:
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Reflection;
using System.Text;
using System.Web.Optimization;
 
namespace MvcPluginMasterApp.Common.WebToolkit
{
    public class EmbeddedResourceTransform : IBundleTransform
    {
        private readonly IList<string> _resourceFiles;
        private readonly string _contentType;
        private readonly Assembly _assembly;
 
        public EmbeddedResourceTransform(IList<string> resourceFiles, string contentType, Assembly assembly)
        {
            _resourceFiles = resourceFiles;
            _contentType = contentType;
            _assembly = assembly;
        }
 
        public void Process(BundleContext context, BundleResponse response)
        {
            var result = new StringBuilder();
 
            foreach (var resource in _resourceFiles)
            {
                using (var stream = _assembly.GetManifestResourceStream(resource))
                {
                    if (stream == null)
                    {
                        throw new KeyNotFoundException(string.Format("Embedded resource key: '{0}' not found in the '{1}' assembly.", resource, _assembly.FullName));
                    }
 
                    using (var reader = new StreamReader(stream))
                    {
                        result.Append(reader.ReadToEnd());
                    }
                }
            }
 
            response.ContentType = _contentType;
            response.Content = result.ToString();
        }
    }
}
اگر با سیستم bundling & minification کار کرده باشید، با تعاریفی مانند ("new Bundle("~/Plugin1/Scripts آشنا هستید. سازنده‌ی کلاس Bundle، پارامتر دومی را نیز می‌پذیرد که از نوع IBundleTransform است. با پیاده سازی اینترفیس IBundleTransform می‌توان محل ارائه‌ی فایل‌های استاتیک CSS و JS را بجای فایل سیستم متداول و پیش فرض، به منابع مدفون شده‌ی در اسمبلی جاری هدایت و تنظیم کرد.
کلاس فوق در اسمبلی معرفی شده به آن، توسط متد GetManifestResourceStream به دنبال فایل‌ها و منابع مدفون شده گشته و سپس محتوای آن‌ها را بازگشت می‌دهد.
اکنون برای استفاده‌ی از آن، به پروژه‌ی MvcPluginMasterApp.Plugin1 مراجعه کرده و ارجاعی را به پروژه‌ی MvcPluginMasterApp.Common فوق اضافه نمائید. سپس در فایل Plugin1.cs، متد RegisterBundles آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1
{
    public class Plugin1 : IPlugin
    {
        public EfBootstrapper GetEfBootstrapper()
        {
            return null;
        }
 
        public MenuItem GetMenuItem(RequestContext requestContext)
        {
            return new MenuItem
            {
                Name = "Plugin 1",
                Url = new UrlHelper(requestContext).Action("Index", "Home", new { area = "NewsArea" })
            };
        }
 
        public void RegisterBundles(BundleCollection bundles)
        {
            var executingAssembly = Assembly.GetExecutingAssembly();
            // Mostly the default namespace and assembly name are the same
            var assemblyNameSpace = executingAssembly.GetName().Name;
            var scriptsBundle = new Bundle("~/Plugin1/Scripts",
                new EmbeddedResourceTransform(new List<string>
                {
                    assemblyNameSpace + ".Scripts.test1.js"
                }, "application/javascript", executingAssembly));
            if (!HttpContext.Current.IsDebuggingEnabled)
            {
                scriptsBundle.Transforms.Add(new JsMinify());
            }
            bundles.Add(scriptsBundle);
            var cssBundle = new Bundle("~/Plugin1/Content",
                new EmbeddedResourceTransform(new List<string>
                {
                    assemblyNameSpace + ".Content.test1.css"
                }, "text/css", executingAssembly));
            if (!HttpContext.Current.IsDebuggingEnabled)
            {
                cssBundle.Transforms.Add(new CssMinify());
            }
            bundles.Add(cssBundle);
            BundleTable.EnableOptimizations = true;
        }
 
        public void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
        }
 
        public void RegisterServices(IContainer container)
        {
        }
    }
}
در اینجا نحوه‌ی کار با کلاس سفارشی EmbeddedResourceTransform را مشاهده می‌کنید. ابتدا فایل‌های js و سپس فایل‌های css برنامه به سیستم Bundling برنامه اضافه شده‌اند.
این فایل‌ها به صورت ذیل در پروژه تعریف گردیده‌اند:


همانطور که مشاهده می‌کنید، باید به خواص هر کدام مراجعه کرد و سپس Build action آن‌ها را به embedded resource تغییر داد، تا در حین کامپایل، به صورت خودکار در قسمت منابع اسمبلی ذخیره شوند.

یک نکته‌ی مهم
اینبار برای مسیردهی منابع، باید بجای / فایل سیستم، از «نقطه» استفاده کرد. زیرا منابع با نام‌هایی مانند namespace.folder.name در قسمت resources یک اسمبلی ذخیره می‌شوند:



مدفون سازی تصاویر ثابت هر افزونه درون فایل DLL آن

مجددا به اسمبلی مشترک MvcPluginMasterApp.Common مراجعه کرده و اینبار کلاس جدید ذیل را به آن اضافه کنید:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Reflection;
using System.Web;
using System.Web.Routing;
 
namespace MvcPluginMasterApp.Common.WebToolkit
{
    public class EmbeddedResourceRouteHandler : IRouteHandler
    {
        private readonly Assembly _assembly;
        private readonly string _resourcePath;
        private readonly TimeSpan _cacheDuration;
 
        public EmbeddedResourceRouteHandler(Assembly assembly, string resourcePath, TimeSpan cacheDuration)
        {
            _assembly = assembly;
            _resourcePath = resourcePath;
            _cacheDuration = cacheDuration;
        }
 
        IHttpHandler IRouteHandler.GetHttpHandler(RequestContext requestContext)
        {
            return new EmbeddedResourceHttpHandler(requestContext.RouteData, _assembly, _resourcePath, _cacheDuration);
        }
    }
 
    public class EmbeddedResourceHttpHandler : IHttpHandler
    {
        private readonly RouteData _routeData;
        private readonly Assembly _assembly;
        private readonly string _resourcePath;
        private readonly TimeSpan _cacheDuration;
 
        public EmbeddedResourceHttpHandler(
            RouteData routeData, Assembly assembly, string resourcePath, TimeSpan cacheDuration)
        {
            _routeData = routeData;
            _assembly = assembly;
            _resourcePath = resourcePath;
            _cacheDuration = cacheDuration;
        }
 
        public bool IsReusable
        {
            get { return false; }
        }
 
        public void ProcessRequest(HttpContext context)
        {
            var routeDataValues = _routeData.Values;
            var fileName = routeDataValues["file"].ToString();
            var fileExtension = routeDataValues["extension"].ToString();
 
            var manifestResourceName = string.Format("{0}.{1}.{2}", _resourcePath, fileName, fileExtension);
            var stream = _assembly.GetManifestResourceStream(manifestResourceName);
            if (stream == null)
            {
                throw new KeyNotFoundException(string.Format("Embedded resource key: '{0}' not found in the '{1}' assembly.", manifestResourceName, _assembly.FullName));
            }
 
            context.Response.Clear();
            context.Response.ContentType = "application/octet-stream";
            cacheIt(context.Response, _cacheDuration);
            stream.CopyTo(context.Response.OutputStream);
        }
 
        private static void cacheIt(HttpResponse response, TimeSpan duration)
        {
            var cache = response.Cache;
 
            var maxAgeField = cache.GetType().GetField("_maxAge", BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic);
            if (maxAgeField != null) maxAgeField.SetValue(cache, duration);
 
            cache.SetCacheability(HttpCacheability.Public);
            cache.SetExpires(DateTime.Now.Add(duration));
            cache.SetMaxAge(duration);
            cache.AppendCacheExtension("must-revalidate, proxy-revalidate");
        }
    }
}
تصاویر پروژه‌ی افزونه نیز به صورت embedded resource در اسمبلی آن قرار خواهند گرفت. به همین جهت باید سیستم مسیریابی را پس درخواست رسیده‌ی جهت نمایش تصاویر، به منابع ذخیره شده‌ی در اسمبلی آن هدایت نمود. اینکار را با پیاده سازی یک IRouteHandler سفارشی، می‌توان به نحو فوق مدیریت کرد.
این IRouteHandler، نام و پسوند فایل را دریافت کرده و سپس به قسمت منابع اسمبلی رجوع، فایل مرتبط را استخراج و سپس بازگشت می‌دهد. همچنین برای کاهش سربار سیستم، امکان کش شدن منابع استاتیک نیز در آن درنظر گرفته شده‌است و هدرهای خاص caching را به صورت خودکار اضافه می‌کند.
سیستم bundling نیز هدرهای کش کردن را به صورت خودکار و توکار اضافه می‌کند.

اکنون به تعاریف Plugin1 مراجعه کنید و سپس این IRouteHandler سفارشی را به نحو ذیل به آن معرفی نمائید:
namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1
{
    public class Plugin1 : IPlugin
    { 
        public void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            //todo: add custom routes.
 
            var assembly = Assembly.GetExecutingAssembly();
            // Mostly the default namespace and assembly name are the same
            var nameSpace = assembly.GetName().Name;
            var resourcePath = string.Format("{0}.Images", nameSpace);
 
            routes.Insert(0,
                new Route("NewsArea/Images/{file}.{extension}",
                    new RouteValueDictionary(new { }),
                    new RouteValueDictionary(new { extension = "png|jpg" }),
                    new EmbeddedResourceRouteHandler(assembly, resourcePath, cacheDuration: TimeSpan.FromDays(30))
                ));
        } 
    }
}
در مسیریابی تعریف شده، تمام درخواست‌های رسیده‌ی به مسیر NewsArea/Images به EmbeddedResourceRouteHandler هدایت می‌شوند.
مطابق تعریف آن، file و extension به صورت خودکار جدا شده و توسط routeData.Values در متد ProcessRequest کلاس EmbeddedResourceHttpHandler قابل دسترسی خواهند شد.
پسوندهایی که توسط آن بررسی می‌شوند از نوع png یا jpg تعریف شده‌اند. همچنین مدت زمان کش کردن هر منبع استاتیک تصویری به یک ماه تنظیم شده‌است.


استفاده‌ی نهایی از تنظیمات فوق در یک View افزونه

پس از اینکه تصاویر و فایل‌های css و js را به صورت embedded resource تعریف کردیم و همچنین تنظیمات مسیریابی و bundling خاص آن‌ها را نیز مشخص نمودیم، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن‌ها در یک View است:
@{
    ViewBag.Title = "From Plugin 1";
}
@Styles.Render("~/Plugin1/Content")
 
<h2>@ViewBag.Message</h2>
 
<div class="row">
    Embedded image:
    <img src="@Url.Content("~/NewsArea/Images/chart.png")" alt="clock" />
</div>
 
@section scripts
{
    @Scripts.Render("~/Plugin1/Scripts")
}
در اینجا نحوه‌ی تعریف فایل‌های CSS و JS ارائه شده‌ی توسط سیستم Bundling را مشاهده می‌کنید.
همچنین مسیر تصویر مشخص شده‌ی در آن، اینبار یک NewsArea اضافه‌تر دارد. فایل اصلی تصویر، در مسیر Images/chart.png قرار گرفته‌است اما می‌خواهیم این درخواست‌ها را به مسیریابی جدید {NewsArea/Images/{file}.{extension هدایت کنیم. بنابراین نیاز است به این نکته نیز دقت داشت.

اینبار اگر برنامه را اجرا کنیم، می‌توان به سه نکته در آن دقت داشت:


الف) alert اجرا شده از فایل js مدفون شده خوانده شده‌است.
ب) رنگ قرمز متن (تگ h2) از فایل css مدفون شده، گرفته شده‌است.
ج) تصویر نمایش داده شده، همان تصویر مدفون شده‌ی در فایل DLL برنامه است.
و هیچکدام از این فایل‌ها، به پوشه‌های پروژه‌ی اصلی برنامه، کپی نشده‌اند.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
 MvcPluginMasterApp-Part2.zip