مطالب
تنظیمات CORS در ASP.NET Core
برنامه‌های امروزی، ممکن است به چندین Web API مستقل، تبدیل شده و سپس برنامه‌هایی (Front-ends) جدای از آن‌ها برای کار با آن‌ها ایجاد شوند. بنابراین این وظیفه‌ی برنامه‌‌های Web API است که مطمئن شوند کلاینت‌ها قادر به تعامل با آن‌ها هستند. CORS استانداردی است که یک چنین امکانی را مهیا می‌کند.



CORS چیست؟

CORS و یا cross origin resource sharing، یک مکانیزم امنیتی است که در تمام مرورگرهای جدید جهت جلوگیری از ارسال اطلاعات یک وب سایت، به وب سایتی دیگر، درنظر گرفته شده‌است. درخواست دسترسی به یک منبع (Resource) مانند تصویر، داده و غیره، خارج از سرآغاز آن، یک درخواست cross-origin نامیده می‌شود. برای مدیریت یک چنین درخواست‌هایی، استانداردی به نام CORS طراحی شده‌است. می‌توان به آن مانند نگهبانی یک ساختمان نگاه کرد که تا مجوز خاصی به آن‌ها ارائه نشود، امکان دسترسی به منابع ساختمان را صادر نخواهند کرد.


Origin چیست؟

سرآغاز یک درخواست از سه قسمت تشکیل می‌شود:
- Protocol/Scheme مانند HTTP/HTTPS
- Host مانند نام دومین
- شماره پورت مانند 443 برای پروتکل HTTPS  یا پورت 80 برای HTTP که عموما هر دو مورد به علت پیش‌فرض بودن، ذکر نمی‌شوند

بنابراین URLای مانند https://www.dntips.ir یک Origin را مشخص می‌کند. در اینجا به تمام منابعی که از این سرآغاز شروع می‌شوند و سه قسمت یاد شده‌ی آن‌ها یکی است، same-origin گفته می‌شود.
در این حالت اگر منابعی به URLهایی مانند https://www.dntips.ir (پروتکل متفاوت) و یا https://github.com (با host متفاوت) اشاره کنند، به آن‌ها Different-Origin گفته خواهد شد.


سیاست امنیتی Same-Origin چیست؟

سیاست امنیتی Same-Origin که به صورت توکار در تمام مرورگرهای امروزی تعبیه شده‌است، مانع تعامل سرآغازهایی متفاوت، جهت جلوگیری از حملات امنیتی مانند Cross-Site Request Forgery یا CSRF می‌شود. این سیاست امنیتی بسیار محدود کننده‌است و برای مثال مانع این می‌شود که بتوان توسط کدهای JavaScript ای، درخواستی را به سرآغاز دیگری ارسال کرد؛ حتی اگر بدانیم درخواست رسیده از منبعی مورد اطمینان صادر شده‌است. برای مثال اگر سایت جاری یک درخواست Ajax ای را به https://anotherwebsite.com/api/users ارسال کند، چون قسمت host مربوط به origin آن‌ها یکی نیست، این عملیات توسط مرورگر غیرمجاز شمرده شده و مسدود می‌شود.


چگونه می‌توان از تنظیمات CORS، برای رفع محدودیت‌های سیاست‌های دسترسی Same-Origin استفاده کرد؟

استاندارد CORS تعدادی header ویژه را جهت تبادل اطلاعات بین سرور و مرورگر مشخص کرده‌است تا توسط آن‌ها بتوان منابع را بین سرآغازهای متفاوتی به اشتراک گذاشت. در این حالت ابتدا کلاینت درخواستی را به سمت سرور ارسال می‌کند. سپس سرور پاسخی را به همراه هدرهای ویژه‌ای که مشخص می‌کنند به چه منابعی و چگونه می‌توان دسترسی یافت، به سمت کلاینت ارسال خواهد کرد. اکثر این هدرها با Access-Control-Allow شروع می‌شوند:
• Access-Control-Allow-Origin
در آن لیست سرآغازهایی را که سرور مایل است منابع خود را با آن‌ها به اشتراک بگذارد، مشخص می‌شوند. در حالت توسعه‌ی برنامه می‌توان از مقدار * نیز برای آن استفاده کرد تا هر سرآغازی بتواند به منابع سرور دسترسی پیدا کند. اما از استفاده‌ی این مقدار سراسری و کلی، در حالت انتشار برنامه خودداری کنید.
• Access-Control-Allow-Headers
• Access-Control-Allow-Methods
• Access-Control-Allow-Credentials


درخواست‌های ویژه‌ی Pre-Flight

در بسیاری از موارد، مرورگر زمانیکه تشخیص می‌دهد درخواست صادر شده‌ی از طرف برنامه، قرار است به یک Origin دیگر ارسال شود، خودش یک درخواست ویژه را به نام Pre-Flight و از نوع OPTIONS به سمت سرور ارسال می‌کند. علت آن این است که سرورهای قدیمی، مفهوم CORS را درک نمی‌کنند و در برابر درخواست‌های ویژه‌ای مانند Delete که از سرور جاری صادر نشده باشند، مقاومت می‌کنند (صرفا درخواست‌های Same-Origin را پردازش می‌کنند). به همین جهت است که اگر به برگه‌ی network ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر خود دقت کنید، درخواست‌های cross-origin به نظر دوبار ارسال شده‌اند. بار اول درخواستی که method آن، options است و در خواست دوم که درخواست اصلی است و برای مثال method آن put است. این درخواست اول، Pre-Flight Request نام دارد. هدف آن این است که بررسی کند آیا سرور مقصد، استاندارد CORS را متوجه می‌شود یا خیر و آیا اینقدر قدیمی است که صرفا درخواست‌های Same-Origin را پردازش می‌کند و مابقی را مسدود خواهد کرد. اگر سرور درخواست Pre-Flight را درک نکند، مرورگر درخواست اصلی را صادر نخواهد کرد.



البته درخواست‌های pre-flight بیشتر در حالت‌های زیر توسط مرورگر صادر می‌شوند:
- اگر متد اجرایی مدنظر، متدی بجز GET/POST/HEAD باشد.
- اگر content type درخواست‌های از نوع POST، چیزی بجز application/x-www-form-urlencoded, multipart/form-data و یا text/plain باشند.
- اگر درخواست، به همراه یک هدر سفارشی باشد نیز سبب صدور یک pre-flight request خواهد شد.

بنابراین در برنامه‌های SPA خود که اطلاعات را با فرمت JSON به سمت یک Web API ارسال می‌کنند (و Origin آن‌ها یکی نیست)، حتما شاهد درخواست‌های Pre-Flight نیز خواهید بود.


تنظیمات CORS در ASP.NET Core

اکنون که با مفهوم CORS آشنا شدیم، در ادامه به نحوه‌ی انجام تنظیمات آن در برنامه‌های ASP.NET Core خواهیم پرداخت.
تنظیمات ابتدایی CORS در فایل Startup.cs و متد ConfigureServices آن انجام می‌شوند:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) 
{ 
    // Add service and create Policy with options 
    services.AddCors(options => 
    { 
        options.AddPolicy("CorsPolicy", 
            builder => builder.AllowAnyOrigin() 
            .AllowAnyMethod() 
            .AllowAnyHeader() 
            .AllowCredentials() ); 
    }); 
     
    // Make sure MVC is added AFTER CORS 
    services.AddMvc(); 
}
ابتدا توسط متد AddCors، سرویس‌های مرتبط، به سیستم تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core اضافه خواهند شد و سپس در قسمت تنظیمات آن می‌توان همان هدرهای Access-Control-Allow را که پیشتر در مورد آن‌ها بحث کردیم، تعریف و مقدار دهی کرد. برای مثال تنظیم AllowAnyOrigin، همان استفاده‌ی از مقدار * در هدر Access-Control-Allow-Origin تولیدی است. باید دقت داشت که تنظیمات این سرویس‌ها باید پیش از افزودن سرویس‌های MVC انجام شوند.
در اینجا CorsPolicy که به عنوان پارامتر مشخص شده‌است، نام این سیاست دسترسی سفارشی است و در قسمت‌های مختلف برنامه می‌توان ارجاعاتی را به این نام تعریف کرد.

و برای تعریف سرآغازی خاص و یا متدی مشخص، می‌توان به صورت زیر عمل کرد (ذکر صریح WithOrigins برای حالت توزیع برنامه مناسب است و از دیدگاه امنیتی، استفاده‌ی از AllowAnyOrigin کار صحیحی نیست ):
services.AddCors(options =>
{
    options.AddPolicy("AllowOrigin",
            builder => builder.WithOrigins("http://localhost:55294")
                              .WithMethods("GET", "POST", "HEAD"));
});

پس از تنظیم سیاست دسترسی مدنظر، اکنون نوبت به اعمال آن است. اینکار در متد Configure فایل Startup.cs انجام می‌شود:
public void Configure(IApplicationBuilder app) 
{ 
    // ... 
 
    app.UseCors("CorsPolicy"); 
     
    // ... 
     
    app.UseMvc(routes => 
    { 
        routes.MapRoute( 
            name: "default", 
            template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"); 
    }); 
}
در اینجا متد UseCors که میان‌افزار CORS را فعال می‌کند، باید پیش‌از میان‌افزار Mvc تعریف شود تا بتواند هدرها را اعمال کند. همچنین نامی که در اینجا به عنوان پارامتر آن استفاده شده، دقیقا به همان نامی که برای تنظیمات سیاست دسترسی درنظر گرفته شد، اشاره می‌کند.
متد app.UseCors، یک متد سراسری است و کل سیستم را داخل این سیاست دسترسی CORS قرار می‌دهد. اگر می‌خواهید صرفا به کنترلر خاصی این تنظیمات اعمال شوند، می‌توان از فیلتر EnableCors با ذکر نام سیاست دسترسی تعریف شده، استفاده کرد (در این حالت ذکر services.AddCors ضروری است و از ذکر app.UseCors صرفنظر می‌شود):
[EnableCors("CorsPolicy")]
public class MyApiController : Controller

و یا اگر می‌خواهید از app.UseCors سراسری استفاده کنید، اما آن‌را برای کنترلر و یا حتی اکشن متد خاصی غیرفعال نمائید، می‌توان از فیلتر [DisableCors] استفاده کرد.

چند نکته:
- به نام رشته‌ای سیاست دسترسی تعریف شده، دقت داشته باشید. اگر این نام را درست ذکر نکنید، هدری تولید نخواهد شد.
- میان‌افزار CORS، برای درخواست‌های same-origin نیز هدری را تولید نمی‌کند.


امکان تعریف سیاست‌های دسترسی بدون نام نیز وجود دارد

در هر دو روش فوق که یکی بر اساس app.UseCors سراسری و دیگری بر اساس فیلتر EnableCors اختصاصی کار می‌کنند، ذکر نام سیاست دسترسی options.AddPolicy ضروری است. اگر علاقه‌ای به ذکر این نام ندارید، می‌توان به طور کامل از تنظیم services.AddCors صرفنظر کرد (قسمت پارامتر و تنظیمات آن‌را ذکر نکرد) و متد app.UseCors را به صورت زیر تنظیم نمود که قابلیت داشتن تنظیمات خاص خود را نیز دارا است:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
      services.AddCors();
      services.AddMvc();
}

public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
 
    app.UseCors(policyBuilder =>
    {
        string[] origins = new string[] { "http://localhost:2000", "http://localhost:2001" };
 
        policyBuilder
            .AllowAnyHeader()
            .AllowAnyMethod()
            .WithOrigins(origins);
    });
 
    app.UseMvc();
}

روش دیگر انجام اینکار، تعریف یک DefaultPolicy است:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddCors(options =>
    {
        options.AddDefaultPolicy(
            builder =>
            {
            builder
                .AllowAnyOrigin()
                .AllowAnyMethod()
                .AllowAnyHeader();
            });
          options.AddPolicy("MyCORSPolicy",
            builder =>
            {
                builder.WithOrigins("http://localhost:49373")
                                    .AllowAnyHeader()
                                    .AllowAnyMethod();
            });
     });
    services.AddMvc().AddNewtonsoftJson();
}
در اینجا در متد AddCors می‌توان چندین AddPolicy نامدار را داشت، به همراه یک AddDefaultPolicy بدون نام. استفاده‌ی از سیاست نام‌دار تعریف شده، یا توسط متد سراسری app.UseCors("MyCORSPolicy") انجام می‌شود و یا توسط فیلتر [EnableCors("MyCORSPolicy")]. اما اگر فیلتر [EnableCors] را بدون ذکر نامی قید کنیم، از همان تنظیمات AddDefaultPolicy استفاده خواهد کرد.


خطاهای متداول حین کار با CORS

خطای کار با SignalR و ارسال اطلاعات اعتبارسنجی کاربر

Access to XMLHttpRequest at 'http://localhost:22135/chat/negotiate?jwt=<removed the jwt key>' 
from origin 'http://localhost:53150' has been blocked by CORS policy: Response to preflight request doesn't pass access control check: 
The value of the 'Access-Control-Allow-Origin' header in the response must not be the wildcard '*' when the request's credentials mode is 'include'. 
The credentials mode of requests initiated by the XMLHttpRequest is controlled by the withCredentials attribute.
برای رفع این مشکل کافی است متد AllowCredentials نیز قید شود:
services.AddCors(options =>
{
     options.AddPolicy("AllowAllOrigins",
         builder =>
          {
              builder
                 .AllowAnyOrigin()
                 .AllowAnyHeader()
                 .AllowAnyMethod()
                 .AllowCredentials();
          });
    });

تمام اعتبارسنجی‌ها و اطلاعات کوکی‌ها در سمت سرور قابل دسترسی نیستند

CORS به صورت پیش‌فرض اطلاعات کوکی‌ها را به دومینی دیگر ارسال نمی‌کند. در این حالت اگر حتما نیاز به انجام اینکار است، باید در درخواست Ajax ای ارسالی، خاصیت withCredentials به true تنظیم شود. همچنین سمت سرور نیز هدر Access-Control-Allow-Credentials را تنظیم کند (همان متد AllowCredentials فوق). در اینجا Credentials به کوکی‌ها، هدرهای اعتبارسنجی (مانند هدرهای JWT) کاربران و یا مجوزهای TLS کلاینت‌ها اشاره می‌کند.
var xhr = new XMLHttpRequest();
xhr.open('get', 'http://www.example.com/api/test');
xhr.withCredentials = true;

//In jQuery:
$.ajax({
  type: 'get',
  url: 'http://www.example.com/home',
  xhrFields: {
    withCredentials: true
}

//ES6 fetch API:
fetch(
   'http://remote-url.com/users',
   {
     'PUT',
     headers: {
          'Accept': 'application/json',
          'Content-Type': 'application/json'
     },
     mode: 'cors',
     credentials: 'include',
     body: JSON.stringify(body)
   }
)
.then((response) => response.json())
.then((response) => console.log(response))
.catch((error) => console.error(error));

CORS حساس به حروف کوچک و بزرگ است

روش دیگر تنظیم فیلتر EnableCors را در اینجا مشاهده می‌کنید:
[EnableCors(origins: "http://MyWebsite.com", headers: "*", methods: "*")]
//is not the same as this:
[EnableCors(origins:"http://mywebsite.com", headers: "*", methods: "*")]
اگر بجای * دقیقا origins را مشخص کردید، بخاطر داشته باشید که این تنظیم به کوچکی و بزرگی حروف حساس است و در صورت اشتباهی (مانند ذکر MyWebSite بجای mywebsite متداول با حروف کوچک)، درخواست‌های رسیده مسدود خواهند شد. همچنین همانطور که ذکر شد، بین HTTP و HTTPS نیز تفاوت وجود دارد و origin این‌ها یکی درنظر گرفته نمی‌شود و حتی اگر تمام حروف را هم کوچک وارد کرده باشید، باز هم تنظیمات جداگانه‌ای را نیاز خواهند داشت.


در حالت بروز خطای مدیریت نشده‌ای در سمت سرور، ASP.NET Core هدرهای CORS را ارسال نمی‌کند
اطلاعات بیشتر 
مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
ASP.NET Core 2.0 به همراه یک AuthenticationMiddleware است که یکی از قابلیت‌های این میان‌افزار، افزودن اطلاعات کاربر و یا همان HttpContext.User به یک کوکی رمزنگاری شده و سپس اعتبارسنجی این کوکی در درخواست‌های بعدی کاربر است. این مورد سبب خواهد شد تا بتوان بدون نیاز به پیاده سازی سیستم کامل ASP.NET Core Identity، یک سیستم اعتبارسنجی سبک، ساده و سفارشی را تدارک دید.



تعریف موجودیت‌های مورد نیاز جهت طراحی یک سیستم اعتبارسنجی

در اینجا کنترل کامل سیستم در اختیار ما است و در این حالت می‌توان طراحی تمام قسمت‌ها را از ابتدا و مطابق میل خود انجام داد. برای مثال سیستم اعتبارسنجی ساده‌ی ما، شامل جدول کاربران و نقش‌های آن‌ها خواهد بود و این دو با هم رابطه‌ی many-to-many دارند. به همین جهت جدول UserRole نیز در اینجا پیش بینی شده‌است.

جدول کاربران

    public class User
    {
        public User()
        {
            UserRoles = new HashSet<UserRole>();
        }

        public int Id { get; set; }

        public string Username { get; set; }

        public string Password { get; set; }

        public string DisplayName { get; set; }

        public bool IsActive { get; set; }

        public DateTimeOffset? LastLoggedIn { get; set; }

        /// <summary>
        /// every time the user changes his Password,
        /// or an admin changes his Roles or stat/IsActive,
        /// create a new `SerialNumber` GUID and store it in the DB.
        /// </summary>
        public string SerialNumber { get; set; }

        public virtual ICollection<UserRole> UserRoles { get; set; }
    }
در اینجا SerialNumber فیلدی است که با هر بار ویرایش اطلاعات کاربران باید از طرف برنامه به روز رسانی شود. از آن جهت غیرمعتبر سازی کوکی کاربر استفاده خواهیم کرد. برای مثال اگر خاصیت فعال بودن او تغییر کرد و یا نقش‌های او را تغییر دادیم، کاربر در همان لحظه باید logout شود. به همین جهت چنین فیلدی در اینجا در نظر گرفته شده‌است تا با بررسی آن بتوان وضعیت معتبر بودن کوکی او را تشخیص داد.

جدول نقش‌های کاربران

    public class Role
    {
        public Role()
        {
            UserRoles = new HashSet<UserRole>();
        }

        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<UserRole> UserRoles { get; set; }
    }
البته این سیستم ساده دارای یک سری نقش ثابت و مشخص است.
    public static class CustomRoles
    {
        public const string Admin = nameof(Admin);
        public const string User = nameof(User);
    }
که این نقش‌ها را در ابتدای کار برنامه به بانک اطلاعات اضافه خواهیم کرد.


جدول ارتباط نقش‌ها با کاربران و برعکس

    public class UserRole
    {
        public int UserId { get; set; }
        public int RoleId { get; set; }

        public virtual User User { get; set; }
        public virtual Role Role { get; set; }
    }
وجود این جدول در EF Core جهت تعریف یک رابطه‌ی many-to-many ضروری است.


تعریف Context برنامه و فعالسازی Migrations در EF Core 2.0

DbContext برنامه را به صورت ذیل در یک اسمبلی دیگر اضافه خواهیم کرد:
    public interface IUnitOfWork : IDisposable
    {
        DbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class;

        int SaveChanges(bool acceptAllChangesOnSuccess);
        int SaveChanges();
        Task<int> SaveChangesAsync(bool acceptAllChangesOnSuccess, CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken());
        Task<int> SaveChangesAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken());
    }

    public class ApplicationDbContext : DbContext, IUnitOfWork
    {
        public ApplicationDbContext(DbContextOptions options) : base(options)
        { }

        public virtual DbSet<User> Users { set; get; }
        public virtual DbSet<Role> Roles { set; get; }
        public virtual DbSet<UserRole> UserRoles { get; set; }

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            // it should be placed here, otherwise it will rewrite the following settings!
            base.OnModelCreating(builder);

            // Custom application mappings
            builder.Entity<User>(entity =>
            {
                entity.Property(e => e.Username).HasMaxLength(450).IsRequired();
                entity.HasIndex(e => e.Username).IsUnique();
                entity.Property(e => e.Password).IsRequired();
                entity.Property(e => e.SerialNumber).HasMaxLength(450);
            });

            builder.Entity<Role>(entity =>
            {
                entity.Property(e => e.Name).HasMaxLength(450).IsRequired();
                entity.HasIndex(e => e.Name).IsUnique();
            });

            builder.Entity<UserRole>(entity =>
            {
                entity.HasKey(e => new { e.UserId, e.RoleId });
                entity.HasIndex(e => e.UserId);
                entity.HasIndex(e => e.RoleId);
                entity.Property(e => e.UserId);
                entity.Property(e => e.RoleId);
                entity.HasOne(d => d.Role).WithMany(p => p.UserRoles).HasForeignKey(d => d.RoleId);
                entity.HasOne(d => d.User).WithMany(p => p.UserRoles).HasForeignKey(d => d.UserId);
            });
        }
    }
در اینجا موجودیت‌های برنامه به صورت DbSet در معرض دید EF Core 2.0 قرار گرفته‌اند. همچنین رابطه‌ی Many-to-Many بین نقش‌ها و کاربران نیز تنظیم شده‌است.
سازنده‌ی کلاس به همراه پارامتر DbContextOptions است تا بتوان آن‌را در آغاز برنامه تغییر داد.


فعالسازی مهاجرت‌ها در EF Core 2.0

EF Core 2.0 برخلاف نگارش‌های قبلی آن به دنبال کلاسی مشتق شده‌ی از IDesignTimeDbContextFactory می‌گردد تا بتواند نحوه‌ی وهله سازی ApplicationDbContext را دریافت کند. در اینجا چون DbContext تعریف شده دارای یک سازنده‌ی با پارامتر است، EF Core 2.0 نمی‌داند که چگونه باید آن‌را در حین ساخت مهاجرت‌ها و اعمال آن‌ها، وهله سازی کند. کار کلاس ApplicationDbContextFactory ذیل دقیقا مشخص سازی همین مساله است:
    /// <summary>
    /// Only used by EF Tooling
    /// </summary>
    public class ApplicationDbContextFactory : IDesignTimeDbContextFactory<ApplicationDbContext>
    {
        public ApplicationDbContext CreateDbContext(string[] args)
        {
            var basePath = Directory.GetCurrentDirectory();
            Console.WriteLine($"Using `{basePath}` as the BasePath");
            var configuration = new ConfigurationBuilder()
                                    .SetBasePath(basePath)
                                    .AddJsonFile("appsettings.json")
                                    .Build();
            var builder = new DbContextOptionsBuilder<ApplicationDbContext>();
            var connectionString = configuration.GetConnectionString("DefaultConnection");
            builder.UseSqlServer(connectionString);
            return new ApplicationDbContext(builder.Options);
        }
    }
کاری که در اینجا انجام شده، خواندن DefaultConnection از قسمت ConnectionStrings فایل appsettings.json است:
{
  "ConnectionStrings": {
    "DefaultConnection": "Data Source=(LocalDB)\\MSSQLLocalDB;Initial Catalog=ASPNETCore2CookieAuthenticationDB;Integrated Security=True;MultipleActiveResultSets=True;"
  },
  "LoginCookieExpirationDays": 30
}
و سپس استفاده‌ی از آن جهت تنظیم رشته‌ی اتصالی متد UseSqlServer و در آخر وهله سازی ApplicationDbContext.
کار یافتن این کلاس در حین تدارک و اعمال مهاجرت‌ها توسط EF Core 2.0 خودکار بوده و باید محل قرارگیری آن دقیقا در اسمبلی باشد که DbContext برنامه در آن تعریف شده‌است.


تدارک لایه سرویس‌های برنامه

پس از مشخص شدن ساختار موجودیت‌ها و همچنین Context برنامه، اکنون می‌توان لایه سرویس برنامه را به صورت ذیل تکمیل کرد:

سرویس کاربران
    public interface IUsersService
    {
        Task<string> GetSerialNumberAsync(int userId);
        Task<User> FindUserAsync(string username, string password);
        Task<User> FindUserAsync(int userId);
        Task UpdateUserLastActivityDateAsync(int userId);
    }
کار این سرویس ابتدایی کاربران، یافتن یک یک کاربر بر اساس Id او و یا کلمه‌ی عبور و نام کاربری او است. از این امکانات در حین لاگین و یا اعتبارسنجی کوکی کاربر استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

سرویس نقش‌های کاربران
    public interface IRolesService
    {
        Task<List<Role>> FindUserRolesAsync(int userId);
        Task<bool> IsUserInRole(int userId, string roleName);
        Task<List<User>> FindUsersInRoleAsync(string roleName);
    }
از این سرویس برای یافتن نقش‌های کاربر لاگین شده‌ی به سیستم و افزودن آن‌ها به کوکی رمزنگاری شده‌ی اعتبارسنجی او استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

سرویس آغاز بانک اطلاعاتی

    public interface IDbInitializerService
    {
        void Initialize();
        void SeedData();
    }
از این سرویس در آغاز کار برنامه برای اعمال خودکار مهاجرت‌های تولیدی و همچنین ثبت نقش‌های آغازین سیستم به همراه افزودن کاربر Admin استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

سرویس اعتبارسنجی کوکی‌های کاربران

یکی از قابلیت‌های میان‌افزار اعتبارسنجی ASP.NET Core 2.0، رخ‌دادی است که در آن اطلاعات کوکی دریافتی از کاربر، رمزگشایی شده و در اختیار برنامه جهت تعیین اعتبار قرار می‌گیرد:
    public interface ICookieValidatorService
    {
        Task ValidateAsync(CookieValidatePrincipalContext context);
    }

    public class CookieValidatorService : ICookieValidatorService
    {
        private readonly IUsersService _usersService;
        public CookieValidatorService(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService;
            _usersService.CheckArgumentIsNull(nameof(usersService));
        }

        public async Task ValidateAsync(CookieValidatePrincipalContext context)
        {
            var userPrincipal = context.Principal;

            var claimsIdentity = context.Principal.Identity as ClaimsIdentity;
            if (claimsIdentity?.Claims == null || !claimsIdentity.Claims.Any())
            {
                // this is not our issued cookie
                await handleUnauthorizedRequest(context);
                return;
            }

            var serialNumberClaim = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.SerialNumber);
            if (serialNumberClaim == null)
            {
                // this is not our issued cookie
                await handleUnauthorizedRequest(context);
                return;
            }

            var userIdString = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.UserData).Value;
            if (!int.TryParse(userIdString, out int userId))
            {
                // this is not our issued cookie
                await handleUnauthorizedRequest(context);
                return;
            }

            var user = await _usersService.FindUserAsync(userId).ConfigureAwait(false);
            if (user == null || user.SerialNumber != serialNumberClaim.Value || !user.IsActive)
            {
                // user has changed his/her password/roles/stat/IsActive
                await handleUnauthorizedRequest(context);
            }

            await _usersService.UpdateUserLastActivityDateAsync(userId).ConfigureAwait(false);
        }

        private Task handleUnauthorizedRequest(CookieValidatePrincipalContext context)
        {
            context.RejectPrincipal();
            return context.HttpContext.SignOutAsync(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
        }
    }
کار این سرویس، تعیین اعتبار موارد ذیل است:
- آیا کوکی دریافت شده دارای اطلاعات HttpContext.User است؟
- آیا این کوکی به همراه اطلاعات فیلد SerialNumber است؟
- آیا این کوکی به همراه Id کاربر است؟
- آیا کاربری که بر اساس این Id یافت می‌شود غیرفعال شده‌است؟
- آیا کاربری که بر اساس این Id یافت می‌شود دارای SerialNumber یکسانی با نمونه‌ی موجود در بانک اطلاعاتی است؟

اگر خیر، این اعتبارسنجی رد شده و بلافاصله کوکی کاربر نیز معدوم خواهد شد.


تنظیمات ابتدایی میان‌افزار اعتبارسنجی کاربران در ASP.NET Core 2.0

تنظیمات کامل ابتدایی میان‌افزار اعتبارسنجی کاربران در ASP.NET Core 2.0 را در فایل Startup.cs می‌توانید مشاهده کنید.

ابتدا سرویس‌های برنامه معرفی شده‌اند:
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddScoped<IUnitOfWork, ApplicationDbContext>();
            services.AddScoped<IUsersService, UsersService>();
            services.AddScoped<IRolesService, RolesService>();
            services.AddScoped<ISecurityService, SecurityService>();
            services.AddScoped<ICookieValidatorService, CookieValidatorService>();
            services.AddScoped<IDbInitializerService, DbInitializerService>();

سپس تنظیمات مرتبط با ترزیق وابستگی‌های ApplicationDbContext برنامه انجام شده‌است. در اینجا رشته‌ی اتصالی، از فایل appsettings.json خوانده شده و سپس در اختیار متد UseSqlServer قرار می‌گیرد:
            services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options =>
            {
                options.UseSqlServer(
                    Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"),
                    serverDbContextOptionsBuilder =>
                        {
                            var minutes = (int)TimeSpan.FromMinutes(3).TotalSeconds;
                            serverDbContextOptionsBuilder.CommandTimeout(minutes);
                            serverDbContextOptionsBuilder.EnableRetryOnFailure();
                        });
            });

در ادامه تعدادی Policy مبتنی بر نقش‌های ثابت سیستم را تعریف کرده‌ایم. این کار اختیاری است اما روش توصیه شده‌ی در ASP.NET Core، کار با Policyها است تا کار مستقیم با نقش‌ها. Policy‌ها انعطاف پذیری بیشتری را نسبت به نقش‌ها ارائه می‌دهند و در اینجا به سادگی می‌توان چندین نقش و یا حتی Claim را با هم ترکیب کرد و به صورت یک Policy ارائه داد:
            // Only needed for custom roles.
            services.AddAuthorization(options =>
                    {
                        options.AddPolicy(CustomRoles.Admin, policy => policy.RequireRole(CustomRoles.Admin));
                        options.AddPolicy(CustomRoles.User, policy => policy.RequireRole(CustomRoles.User));
                    });

قسمت اصلی تنظیمات میان افزار اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در اینجا قید شده‌است:
            // Needed for cookie auth.
            services
                .AddAuthentication(options =>
                {
                    options.DefaultChallengeScheme = CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme;
                    options.DefaultSignInScheme = CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme;
                    options.DefaultAuthenticateScheme = CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme;
                })
                .AddCookie(options =>
                {
                    options.SlidingExpiration = false;
                    options.LoginPath = "/api/account/login";
                    options.LogoutPath = "/api/account/logout";
                    //options.AccessDeniedPath = new PathString("/Home/Forbidden/");
                    options.Cookie.Name = ".my.app1.cookie";
                    options.Cookie.HttpOnly = true;
                    options.Cookie.SecurePolicy = CookieSecurePolicy.SameAsRequest;
                    options.Cookie.SameSite = SameSiteMode.Lax;
                    options.Events = new CookieAuthenticationEvents
                    {
                        OnValidatePrincipal = context =>
                        {
                            var cookieValidatorService = context.HttpContext.RequestServices.GetRequiredService<ICookieValidatorService>();
                            return cookieValidatorService.ValidateAsync(context);
                        }
                    };
                });
ابتدا مشخص شده‌است که روش مدنظر ما، اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها است و سپس تنظیمات مرتبط با کوکی رمزنگاری شده‌ی برنامه مشخص شده‌اند. تنها قسمت مهم آن CookieAuthenticationEvents است که نحوه‌ی پیاده سازی آن‌را با معرفی سرویس ICookieValidatorService پیشتر بررسی کردیم. این قسمت جائی است که پس از هر درخواست به سرور اجرا شده و کوکی رمزگشایی شده، در اختیار برنامه جهت اعتبارسنجی قرار می‌گیرد.

کار نهایی تنظیمات میان افزار اعتبارسنجی در متد Configure با فراخوانی UseAuthentication صورت می‌گیرد. اینجا است که میان افزار، به برنامه معرفی خواهد شد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
   app.UseAuthentication();

همچنین پس از آن، کار اجرای سرویس آغاز بانک اطلاعاتی نیز انجام شده‌است تا نقش‌ها و کاربر Admin را به سیستم اضافه کند:
            var scopeFactory = app.ApplicationServices.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>();
            using (var scope = scopeFactory.CreateScope())
            {
                var dbInitializer = scope.ServiceProvider.GetService<IDbInitializerService>();
                dbInitializer.Initialize();
                dbInitializer.SeedData();
            }


پیاده سازی ورود و خروج به سیستم

پس از این مقدمات به مرحله‌ی آخر پیاده سازی این سیستم اعتبارسنجی می‌رسیم.

پیاده سازی Login
در اینجا از سرویس کاربران استفاده شده و بر اساس نام کاربری و کلمه‌ی عبور ارسالی به سمت سرور، این کاربر یافت خواهد شد.
در صورت وجود این کاربر، مرحله‌ی نهایی کار، فراخوانی متد الحاقی HttpContext.SignInAsync است:
        [AllowAnonymous]
        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> Login([FromBody]  User loginUser)
        {
            if (loginUser == null)
            {
                return BadRequest("user is not set.");
            }

            var user = await _usersService.FindUserAsync(loginUser.Username, loginUser.Password).ConfigureAwait(false);
            if (user == null || !user.IsActive)
            {
                await HttpContext.SignOutAsync(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
                return Unauthorized();
            }

            var loginCookieExpirationDays = _configuration.GetValue<int>("LoginCookieExpirationDays", defaultValue: 30);
            var cookieClaims = await createCookieClaimsAsync(user).ConfigureAwait(false);
            await HttpContext.SignInAsync(
                CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme,
                cookieClaims,
                new AuthenticationProperties
                {
                    IsPersistent = true, // "Remember Me"
                    IssuedUtc = DateTimeOffset.UtcNow,
                    ExpiresUtc = DateTimeOffset.UtcNow.AddDays(loginCookieExpirationDays)
                });

            await _usersService.UpdateUserLastActivityDateAsync(user.Id).ConfigureAwait(false);

            return Ok();
        }
مهم‌ترین کار متد HttpContext.SignInAsync علاوه بر تنظیم طول عمر کوکی کاربر، قسمت createCookieClaimsAsync است که به صورت ذیل پیاده سازی شده‌است:
        private async Task<ClaimsPrincipal> createCookieClaimsAsync(User user)
        {
            var identity = new ClaimsIdentity(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.NameIdentifier, user.Id.ToString()));
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.Name, user.Username));
            identity.AddClaim(new Claim("DisplayName", user.DisplayName));

            // to invalidate the cookie
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.SerialNumber, user.SerialNumber));

            // custom data
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.UserData, user.Id.ToString()));

            // add roles
            var roles = await _rolesService.FindUserRolesAsync(user.Id).ConfigureAwait(false);
            foreach (var role in roles)
            {
                identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.Role, role.Name));
            }

            return new ClaimsPrincipal(identity);
        }
در اینجا است که اطلاعات اضافی کاربر مانند Id او یا نقش‌های او به کوکی رمزنگاری شده‌ی تولیدی توسط HttpContext.SignInAsync اضافه شده و در دفعات بعدی و درخواست‌های بعدی او، به صورت خودکار توسط مرورگر به سمت سرور ارسال خواهند شد. این کوکی است که امکان کار با MyProtectedApiController و یا MyProtectedAdminApiController را فراهم می‌کند. اگر شخص لاگین کرده باشد، بلافاصله قابلیت دسترسی به امکانات محدود شده‌ی توسط فیلتر Authorize را خواهد یافت. همچنین در این مثال چون کاربر Admin لاگین می‌شود، امکان دسترسی به Policy مرتبطی را نیز خواهد یافت:
[Route("api/[controller]")]
[Authorize(Policy = CustomRoles.Admin)]
public class MyProtectedAdminApiController : Controller

پیاده سازی Logout

متد الحاقی HttpContext.SignOutAsync کار Logout کاربر را تکمیل می‌کند.
        [AllowAnonymous]
        [HttpGet("[action]"), HttpPost("[action]")]
        public async Task<bool> Logout()
        {
            await HttpContext.SignOutAsync(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
            return true;
        }


آزمایش نهایی برنامه

در فایل index.html ، نمونه‌ای از متدهای لاگین، خروج و فراخوانی اکشن متدهای محافظت شده را مشاهده می‌کنید. این روش برای برنامه‌های تک صفحه‌ای وب یا SPA نیز می‌تواند مفید باشد و به همین نحو کار می‌کنند.



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
دادن «حق فراموش شدن» به کاربران در ASP.NET Core Identity 2.1
برنامه‌هایی که بخواهند سازگار با GDPR باشند، باید اصل 17 ام آن را که حق فراموش شدن است «Right to erasure ('right to be forgotten') »، پیاده سازی کنند؛ به علاوه اشخاص باید بتوانند اطلاعات شخصی خودشان را نیز بدون درنگ از آن سایت دریافت کنند. به عبارتی اگر شخصی در سایت شما ثبت نام کرد، باید قسمتی را هم در آن درنظر بگیرید که کاربر با فشردن یک کلیک، بتواند اکانت فعلی خودش را برای همیشه محو و نابود کند؛ بدون اینکه اثری از آن باقی بماند. همچنین پیش از این عمل نیز باید بتواند با کلیک بر روی یک دکمه، کلیه اطلاعات شخصی خودش را دانلود و ذخیره کند. از زمان ASP.NET Core Identity 2.1، هر دو مورد جزئی از این فریم ورک شده‌اند:



روش پیاده سازی دریافت اطلاعات شخصی در ASP.NET Core Identity 2.1

اگر به IdentityUser نگارش‌های اخیر ASP.NET Core Identity دقت کنید، شامل ویژگی جدید PersonalData نیز هست:
public class IdentityUser<TKey> where TKey : IEquatable<TKey>
{
   [PersonalData]
   public virtual TKey Id { get; set; }
PersonalData یک نشانه‌گذار است و هدف از آن، مشخص کردن خواصی است که شخص می‌تواند درخواست دریافت اطلاعات مرتبط با آن‌ها را بدهد.
سپس زمانیکه در تصویر فوق بر روی دکمه‌ی download کلیک کرد، ابتدا توسط userManager.GetUserAsync، اطلاعات کاربر جاری از بانک اطلاعاتی دریافت شده و سپس حلقه‌ای بر روی تمام خواص شیء IdentityUser تشکیل می‌شود. در اینجا هر کدام که مزین به PersonalDataAttribute بود، مقدارش دریافت شده و به دیکشنری personalData اضافه می‌شود.
var personalData = new Dictionary<string, string>();
var personalDataProps = typeof(TUser).GetProperties().Where(
    prop => Attribute.IsDefined(prop, typeof(PersonalDataAttribute)));
foreach (var p in personalDataProps)
{
    personalData.Add(p.Name, p.GetValue(user)?.ToString() ?? "null");
}
در آخر این اطلاعات با فرمت JSON، جهت دریافت به کاربر ارائه خواهد شد:
Response.Headers.Add("Content-Disposition", "attachment; filename=PersonalData.json");
return new FileContentResult(Encoding.UTF8.GetBytes(JsonConvert.SerializeObject(personalData)), "text/json");


روش پیاده سازی دادن «حق فراموش شدن» به کاربران

اگر به تصویر ارسال شده دقت کنید، یک دکمه‌ی Delete نیز در آن قرار دارد. کار آن، حذف واقعی و فیزیکی کاربر جاری و تمام اطلاعات وابسته‌ی به او از بانک اطلاعاتی است. این دکمه نیز بدون هیچ واسطی در اختیار خود کاربر قرار گرفته‌است. یعنی به این صورت نیست که ابتدا فرمی را پر کند و سپس شخص دیگری اکانت او را حذف کند.
روش پیاده سازی آن نیز به صورت زیر است:
var user = await _userManager.GetUserAsync(User);
if (user == null)
{
    return NotFound($"Unable to load user with ID '{_userManager.GetUserId(User)}'.");
}

RequirePassword = await _userManager.HasPasswordAsync(user);
if (RequirePassword)
{
    if (!await _userManager.CheckPasswordAsync(user, Input.Password))
    {
        ModelState.AddModelError(string.Empty, "Password not correct.");
        return Page();
    }
}
برای اینکه کاربر بتواند درخواست حذف اکانت خود را صادر کند، باید ابتدا کلمه‌ی عبور خود را نیز وارد کند. همانطور که مشاهده می‌کنید توسط متد CheckPasswordAsync سرویس userManager، کار صحت کلمه‌ی عبور درخواستی بررسی می‌شود. سپس سطر زیر، اکانت او را حذف می‌کند:
var result = await _userManager.DeleteAsync(user);
موجودیت کاربر با سایر موجودیت‌های دیگری که در ارتباط است، به صورت OnDelete(DeleteBehavior.Cascade) تنظیم شده‌است. یعنی اگر این کاربر حذف شود، تمام اطلاعات او در سایر جداول وابسته نیز به صورت خودکار حذف خواهند شد.
و در آخر، کوکی جاری شخص لاگین شده را نیز حذف می‌کند تا برای همیشه با او خداحافظی کند!
await _signInManager.SignOutAsync();

 

پ.ن.
ما در این سایت هیچگاه شما را فراموش نخواهیم کرد!
مطالب
Kendo UI MVVM
پیشنیازها
- «استفاده از Kendo UI templates »
- «اعتبار سنجی ورودی‌های کاربر در Kendo UI»
- «فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid» جهت آشنایی با نحوه‌ی تعریف DataSource ایی که می‌تواند اطلاعات را ثبت، حذف و یا ویرایش کند.


در این مطلب قصد داریم به یک چنین صفحه‌ای برسیم که در آن در ابتدای نمایش، لیست ثبت نام‌های موجود، از سرور دریافت و توسط یک Kendo UI template نمایش داده می‌شود. سپس امکان ویرایش و حذف هر ردیف، وجود خواهد داشت، به همراه امکان افزودن ردیف‌های جدید. در این بین مدیریت نمایش لیست ثبت نام‌ها توسط امکانات binding توکار فریم ورک MVVM مخصوص Kendo UI صورت خواهد گرفت. همچنین کلیه اعمال مرتبط با هر ردیف نیز توسط data binding دو طرفه مدیریت خواهد شد.



Kendo UI MVVM

الگوی MVVM یا Model-View-ViewModel که برای اولین بار جهت کاربردهای WPF و Silverlight معرفی شد، برای ساده سازی اتصال تغییرات کنترل‌های برنامه به خواص ViewModel یک View کاربرد دارد. برای مثال با تغییر عنصر انتخابی یک DropDownList در یک View، بلافاصله خاصیت متصل به آن که در ViewModel برنامه تعریف شده‌است، مقدار دهی و به روز خواهد شد. هدف نهایی آن نیز جدا سازی منطق کدهای UI، از کدهای جاوا اسکریپتی سمت کاربر است. برای این منظور کتابخانه‌هایی مانند Knockout.js به صورت اختصاصی برای این کار تهیه شده‌اند؛ اما Kendo UI نیز جهت یکپارچگی هرچه تمامتر اجزای آن، دارای یک فریم ورک MVVM توکار نیز می‌باشد. طراحی آن نیز بسیار شبیه به Knockout.js است؛ اما با سازگاری 100 درصد با کل مجموعه.
پیاده سازی الگوی MVVM از 4 قسمت تشکیل می‌شود:
- Model که بیانگر خواص متناظر با اشیاء رابط کاربری است.
- View همان رابط کاربری است که به کاربر نمایش داده می‌شود.
- ViewModel واسطی است بین Model و View. کار آن انتقال داده‌ها و رویدادها از View به مدل است و در حالت binding دوطرفه، عکس آن نیز صحیح می‌باشد.
- Declarative data binding جهت رهایی برنامه نویس‌ها از نوشتن کدهای هماهنگ سازی اطلاعات المان‌های View و خواص ViewModel کاربرد دارد.

در ادامه این اجزا را با پیاده سازی مثالی که در ابتدای بحث مطرح شد، دنبال می‌کنیم.


تعریف Model و ViewModel

در سمت سرور، مدل ثبت نام برنامه چنین شکلی را دارد:
namespace KendoUI07.Models
{
    public class Registration
    {
        public int Id { set; get; }
        public string UserName { set; get; }
        public string CourseName { set; get; }
        public int Credit { set; get; }
        public string Email { set; get; }
        public string Tel { set; get; }
    }
}
در سمت کاربر، این مدل را به نحو ذیل می‌توان تعریف کرد:
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var model = kendo.data.Model.define({
                id: "Id",
                fields: {
                    Id: { type: 'number' }, // leave this set to 0 or undefined, so Kendo knows it is new.
                    UserName: { type: 'string' },
                    CourseName: { type: 'string' },
                    Credit: { type: 'number' },
                    Email: { type: 'string' },
                    Tel: { type: 'string' }
                }
            });
        });
    </script>
و ViewModel برنامه در ساده‌ترین شکل آن اکنون چنین تعریفی را خواهد یافت:
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var viewModel = kendo.observable({
                accepted: false,
                course: new model()
            });
        });
    </script>
یک viewModel در Kendo UI به صورت یک observable object تعریف می‌شود که می‌تواند دارای تعدادی خاصیت و متد دلخواه باشد. هر خاصیت آن به یک عنصر HTML متصل خواهد شد. در اینجا این اتصال دو طرفه است؛ به این معنا که تغییرات UI به خواص viewModel و برعکس منتقل و منعکس می‌شوند.


اتصال ViewModel به View برنامه

تعریف فرم ثبت نام را در اینجا ملاحظه می‌کنید. فیلدهای مختلف آن بر اساس نکات اعتبارسنجی HTML 5 با ویژگی‌های خاص آن، مزین شده‌اند. جزئیات آن‌را در مطلب «اعتبار سنجی ورودی‌های کاربر در Kendo UI» پیشتر بررسی کرده‌ایم.
اگر به تعریف هر فیلد دقت کنید، ویژگی data-bind جدیدی را هم ملاحظه خواهید کرد:
    <div id="coursesSection" class="k-rtl k-header">
        <div class="box-col">
            <form id="myForm" data-role="validator" novalidate="novalidate">
                <h3>ثبت نام</h3>
                <ul>
                    <li>
                        <label for="Id">Id</label>
                        <span id="Id" data-bind="text:course.Id"></span>
                    </li>
                    <li>
                        <label for="UserName">نام</label>
                        <input type="text" id="UserName" name="UserName" class="k-textbox"
                               data-bind="value:course.UserName"
                               required />
                    </li>
                    <li>
                        <label for="CourseName">دوره</label>
                        <input type="text" dir="ltr" id="CourseName" name="CourseName" required
                               data-bind="value:course.CourseName" />
                        <span class="k-invalid-msg" data-for="CourseName"></span>
                    </li>
                    <li>
                        <label for="Credit">مبلغ پرداختی</label>
                        <input id="Credit" name="Credit" type="number" min="1000" max="6000"
                               required data-max-msg="عددی بین 1000 و 6000" dir="ltr"
                               data-bind="value:course.Credit"
                               class="k-textbox k-input" />
                        <span class="k-invalid-msg" data-for="Credit"></span>
                    </li>
                    <li>
                        <label for="Email">پست الکترونیک</label>
                        <input type="email" id="Email" dir="ltr" name="Email"
                               data-bind="value:course.Email"
                               required class="k-textbox" />
                    </li>
                    <li>
                        <label for="Tel">تلفن</label>
                        <input type="tel" id="Tel" name="Tel" dir="ltr" pattern="\d{8}"
                               required class="k-textbox"
                               data-bind="value:course.Tel"
                               data-pattern-msg="8 رقم" />
                    </li>
                    <li>
                        <input type="checkbox" name="Accept"
                               data-bind="checked:accepted"
                               required />
                        شرایط دوره را قبول دارم.
                        <span class="k-invalid-msg" data-for="Accept"></span>
                    </li>
                    <li>
                        <button class="k-button"
                                data-bind="enabled: accepted, click: doSave"
                                type="submit">
                            ارسال
                        </button>
                        <button class="k-button" data-bind="click: resetModel">از نو</button>
                    </li>
                </ul>
                <span id="doneMsg"></span>
            </form>
        </div>
برای اتصال ViewModel تعریف شده به ناحیه‌ی مشخص شده با DIV ایی با Id مساوی coursesSection، می‌توان از متد kendo.bind استفاده کرد.
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var model = kendo.data.Model.define({
            // ...
            });

            var viewModel = kendo.observable({
            // ...
            });

            kendo.bind($("#coursesSection"), viewModel);
        });
    </script>
به این ترتیب Kendo UI به بر اساس تعریف data-bind یک فیلد، برای مثال تغییرات خواص course.UserName را به text box نام کاربر منتقل می‌کند و همچنین اگر کاربر اطلاعاتی را در این text box وارد کند، بلافاصله این تغییرات در خاصیت course.UserName منعکس خواهند شد.
<input type="text" id="UserName" name="UserName" class="k-textbox"
       data-bind="value:course.UserName"
       required />

بنابراین تا اینجا به صورت خلاصه، مدلی را توسط متد kendo.data.Model.define، معادل مدل سمت سرور خود ایجاد کردیم. سپس وهله‌ای از این مدل را به صورت یک خاصیت جدید دلخواهی در ViewModel تعریف شده توسط متد kendo.observable در معرض دید View برنامه قرار دادیم. در ادامه اتصال ViewModel و View، با فراخوانی متد kendo.bind انجام شد. اکنون برای دریافت تغییرات کنترل‌های برنامه، تنها کافی است ویژگی‌های data-bind ایی را به آن‌ها اضافه کنیم.
در ناحیه‌ی تعریف شده توسط متد kendo.bind، کلیه خواص ViewModel در دسترس هستند. برای مثال اگر به تعریف ViewModel دقت کنید، یک خاصیت دیگر به نام accepted با مقدار false نیز در آن تعریف شده‌است (این خاصیت چون صرفا کاربرد UI داشت، در model برنامه قرار نگرفت). از آن برای اتصال checkbox تعریف شده، به button ارسال اطلاعات، استفاده کرده‌ایم:
<input type="checkbox" name="Accept"
       data-bind="checked:accepted"
       required />

<button class="k-button"
        data-bind="enabled: accepted, click: doSave"
        type="submit">
       ارسال
</button>
برای مثال اگر کاربر این checkbox را انتخاب کند، مقدار خاصیت accepted، مساوی true خواهد شد. تغییر مقدار این خاصیت، توسط ViewModel بلافاصله در کل ناحیه coursesSection منتشر می‌شود. به همین جهت ویژگی enabled: accepted که به معنای مقید بودن فعال یا غیرفعال بودن دکمه بر اساس مقدار خاصیت accepted است، دکمه را فعال می‌کند، یا برعکس و برای انجام این عملیات نیازی نیست کدنویسی خاصی را انجام داد. در اینجا بین checkbox و button یک سیم کشی برقرار است.


ارسال داده‌های تغییر کرده‌ی ViewModel به سرور

تا اینجا 4 جزء اصلی الگوی MVVM که در ابتدای بحث عنوان شد، تکمیل شده‌اند. مدل اطلاعات فرم تعریف گردید. ViewModel ایی که این خواص را به المان‌های فرم متصل می‌کند نیز در ادامه اضافه شده‌است. توسط ویژگی‌های data-bind کار Declarative data binding انجام می‌شود.
در ادامه نیاز است تغییرات ViewModel را به سرور، جهت ثبت، به روز رسانی و حذف نهایی منتقل کرد.
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var model = kendo.data.Model.define({
                //...
            });

            var dataSource = new kendo.data.DataSource({
                type: 'json',
                transport: {
                    read: {
                        url: "api/registrations",
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    },
                    create: {
                        url: "api/registrations",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: "POST"
                    },
                    update: {
                        url: function (course) {
                            return "api/registrations/" + course.Id;
                        },
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: "PUT"
                    },
                    destroy: {
                        url: function (course) {
                            return "api/registrations/" + course.Id;
                        },
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: "DELETE"
                    },
                    parameterMap: function (data, type) {
                        // Convert to a JSON string.  Without this step your content will be form encoded.
                        return JSON.stringify(data);
                    }
                },
                schema: {
                    model: model
                },
                error: function (e) {
                    alert(e.errorThrown);
                },
                change: function (e) {
                    // فراخوانی در زمان دریافت اطلاعات از سرور و یا تغییرات محلی
                    viewModel.set("coursesDataSourceRows", new kendo.data.ObservableArray(this.view()));
                }
            });

            var viewModel = kendo.observable({
                //...
            });

            kendo.bind($("#coursesSection"), viewModel);
            dataSource.read(); // دریافت لیست موجود از سرور در آغاز کار
        });
    </script>
در اینجا تعریف DataSource کار با منبع داده راه دور ASP.NET Web API را مشاهده می‌کنید. تعاریف اصلی آن با تعاریف مطرح شده در مطلب «فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid» یکی هستند. هر قسمت آن مانند read، create، update و destory به یکی از متدهای کنترلر ASP.NET Web API اشاره می‌کنند. حالت‌های update و destroy بر اساس Id ردیف انتخابی کار می‌کنند. این Id را باید در قسمت model مربوط به اسکیمای تعریف شده، دقیقا مشخص کرد. عدم تعریف فیلد id، سبب خواهد شد تا عملیات update نیز در حالت create تفسیر شود.


متصل کردن DataSource به ViewModel

تا اینجا DataSource ایی جهت کار با سرور تعریف شده‌است؛ اما مشخص نیست که اگر رکوردی اضافه شد، چگونه باید اطلاعات خودش را به روز کند. برای این منظور خواهیم داشت:
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#coursesSection").kendoValidator({
                // ...
            });

            var model = kendo.data.Model.define({
                // ...
            });

            var dataSource = new kendo.data.DataSource({
                // ...
            });

            var viewModel = kendo.observable({
                accepted: false,
                course: new model(),
                doSave: function (e) {
                    e.preventDefault();
                    console.log("this", this.course);
                    var validator = $("#coursesSection").data("kendoValidator");
                    if (validator.validate()) {
                        if (this.course.Id == 0) {
                            dataSource.add(this.course);
                        }
                        dataSource.sync(); // push to the server
                        this.set("course", new model()); // reset controls
                    }
                },
                resetModel: function (e) {
                    e.preventDefault();
                    this.set("course", new model());
                }            
             });

            kendo.bind($("#coursesSection"), viewModel);
            dataSource.read(); // دریافت لیست موجود از سرور در آغاز کار
        });
    </script>
همانطور که در تعاریف تکمیلی viewModel مشاهده می‌کنید، اینبار دو متد جدید دلخواه doSave و resetModel را اضافه کرده‌ایم.
در متد doSave، ابتدا بررسی می‌کنیم آیا اعتبارسنجی فرم با موفقیت انجام شده‌است یا خیر. اگر بله، توسط متد add منبع داده، اطلاعات فرم جاری را توسط شیء course که هم اکنون به تمامی فیلدهای آن متصل است، اضافه می‌کنیم. در اینجا بررسی شده‌است که آیا Id این اطلاعات صفر است یا خیر. از آنجائیکه از همین متد برای به روز رسانی نیز در ادامه استفاده خواهد شد، در حالت به روز رسانی، Id شیء ثبت شده، از طرف سرور دریافت می‌گردد. بنابراین غیر صفر بودن این Id به معنای عملیات به روز رسانی است و در این حالت نیازی نیست کار بیشتری را انجام داد؛ زیرا شیء متناظر با آن پیشتر به منبع داده اضافه شده‌است.
استفاده از متد add صرفا به معنای مطلع کردن منبع داده محلی از وجود رکوردی جدید است. برای ارسال این تغییرات به سرور، از متد sync آن می‌توان استفاده کرد. متد sync بر اساس متد add یک درخواست POST، بر اساس شیءایی که Id غیر صفر دارد، یک درخواست PUT و با فراخوانی متد remove بر روی منبع داده، یک درخواست DELETE را به سمت سرور ارسال می‌کند.
متد دلخواه  resetModel سبب مقدار دهی مجدد شیء course با یک وهله‌ی جدید از شیء model می‌شود. همینقدر برای پاک کردن تمامی کنترل‌های صفحه کافی است.

تا اینجا دو متد جدید را در ViewModel برنامه تعریف کرده‌ایم. در مورد نحوه‌ی اتصال آن‌ها به View، به کدهای دو دکمه‌ی موجود در فرم دقت کنید:
<button class="k-button"
        data-bind="enabled: accepted, click: doSave"
        type="submit">
       ارسال
</button>
<button class="k-button" data-bind="click: resetModel">از نو</button>
این متدها نیز توسط ویژگی‌های data-bind به هر دکمه نسبت داده شده‌اند. به این ترتیب برای مثال با کلیک کاربر بر روی دکمه‌ی submit، متد doSave موجود در ViewModel فراخوانی می‌شود.


مدیریت سمت سرور ثبت، ویرایش و حذف اطلاعات

در حالت ثبت، متد Post توسط آدرس مشخص شده در قسمت create منبع داده، فراخوانی می‌گردد. نکته‌ی مهمی که در اینجا باید به آن دقت داشت، نحوه‌ی بازگشت Id رکورد جدید ثبت شده‌است.  اگر این تنظیم صورت نگیرد، Id رکورد جدید را در لیست، مساوی صفر مشاهده خواهید کرد و منبع داده این رکورد را همواره به عنوان یک رکورد جدید، مجددا به سرور ارسال می‌کند.
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Net;
using System.Net.Http;
using System.Web.Http;
using KendoUI07.Models;

namespace KendoUI07.Controllers
{
    public class RegistrationsController : ApiController
    {
        public HttpResponseMessage Delete(int id)
        {
            var item = RegistrationsDataSource.LatestRegistrations.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            if (item == null)
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.NotFound);

            RegistrationsDataSource.LatestRegistrations.Remove(item);
            return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK, item);
        }

        public IEnumerable<Registration> Get()
        {
            return RegistrationsDataSource.LatestRegistrations;
        }

        public HttpResponseMessage Post(Registration registration)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.BadRequest);

            var id = 1;
            var lastItem = RegistrationsDataSource.LatestRegistrations.LastOrDefault();
            if (lastItem != null)
            {
                id = lastItem.Id + 1;
            }
            registration.Id = id;
            RegistrationsDataSource.LatestRegistrations.Add(registration);

            // ارسال آی دی مهم است تا از ارسال رکوردهای تکراری جلوگیری شود
            return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.Created, registration);
        }

        [HttpPut] // Add it to fix this error: The requested resource does not support http method 'PUT'
        public HttpResponseMessage Update(int id, Registration registration)
        {
            var item = RegistrationsDataSource.LatestRegistrations
                                        .Select(
                                            (prod, index) =>
                                                new
                                                {
                                                    Item = prod,
                                                    Index = index
                                                })
                                        .FirstOrDefault(x => x.Item.Id == id);
            if (item == null)
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.NotFound);


            if (!ModelState.IsValid || id != registration.Id)
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.BadRequest);

            RegistrationsDataSource.LatestRegistrations[item.Index] = registration;
            return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK);
        }
    }
}
در اینجا بیشتر امضای این متدها مهم هستند، تا منطق پیاده سازی شده در آن‌ها. همچنین بازگشت Id رکورد جدید، توسط متد Post نیز بسیار مهم است و سبب می‌شود تا DataSource بداند با فراخوانی متد sync آن، باید عملیات Post یا create انجام شود یا Put و update.


نمایش آنی اطلاعات ثبت شده در یک لیست

ردیف‌های اضافه شده به منبع داده را می‌توان بلافاصله در همان سمت کلاینت توسط Kendo UI Template که قابلیت کار با ViewModelها را دارد، نمایش داد:
    <div id="coursesSection" class="k-rtl k-header">
        <div class="box-col">
            <form id="myForm" data-role="validator" novalidate="novalidate">
                           <!--فرم بحث شده در ابتدای مطلب-->
            </form>
        </div>
        <div id="results">
            <table class="metrotable">
                <thead>
                    <tr>
                        <th>Id</th>
                        <th>نام</th>
                        <th>دوره</th>
                        <th>هزینه</th>
                        <th>ایمیل</th>
                        <th>تلفن</th>
                        <th></th>
                        <th></th>
                    </tr>
                </thead>
                <tbody data-template="row-template" data-bind="source: coursesDataSourceRows"></tbody>
                <tfoot data-template="footer-template" data-bind="source: this"></tfoot>
            </table>
            <script id="row-template" type="text/x-kendo-template">
                <tr>
                    <td data-bind="text: Id"></td>
                    <td data-bind="text: UserName"></td>
                    <td dir="ltr" data-bind="text: CourseName"></td>
                    <td>
                        #: kendo.toString(get("Credit"), "c0") #
                    </td>
                    <td data-bind="text: Email"></td>
                    <td data-bind="text: Tel"></td>
                    <td><button class="k-button" data-bind="click: deleteCourse">حذف</button></td>
                    <td><button class="k-button" data-bind="click: editCourse">ویرایش</button></td>
                </tr>
            </script>
            <script id="footer-template" type="text/x-kendo-template">
                <tr>
                    <td colspan="3"></td>
                    <td>
                        جمع کل: #: kendo.toString(totalPrice(), "c0") #
                    </td>
                    <td colspan="2"></td>
                    <td></td>
                    <td></td>
                </tr>
            </script>
        </div>
    </div>
در ناحیه‌ی coursesSection که توسط متد kendo.bind به viewModel برنامه متصل شده‌است، یک جدول را برای نمایش ردیف‌های ثبت شده توسط کاربر اضافه کرده‌ایم. thead آن بیانگر سر ستون جدول است. قسمت tbody و tfoot این جدول توسط دو Kendo UI Template مقدار دهی شد‌ه‌اند. هر کدام نیز منبع داده‌اشان را از view model دریافت می‌کنند. در row-template معادل خواص شیء course را مشاهده می‌کنید. در footer-template متد totalPrice برای نمایش جمع ستون هزینه اضافه شده‌است. بنابراین مطابق این قسمت از View، به یک خاصیت جدید coursesDataSourceRows و سه متد deleteCourse، editCourse و totalPrice نیاز است:
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            // ...
            var viewModel = kendo.observable({
                accepted: false,
                course: new model(),
                coursesDataSourceRows: new kendo.data.ObservableArray([]),
                doSave: function (e) {
                       // ...
                },
                resetModel: function (e) {
                      // ...
                },
                totalPrice: function () {
                    var sum = 0;
                    $.each(this.get("coursesDataSourceRows"), function (index, item) {
                        sum += item.Credit;
                    });
                    return sum;
                },
                deleteCourse: function (e) {
                    // the current data item is passed as the "data" field of the event argument
                    var course = e.data;
                    dataSource.remove(course);
                    dataSource.sync(); // push to the server
                },
                editCourse: function(e) {
                    // the current data item is passed as the "data" field of the event argument
                    var course = e.data;
                    this.set("course", course);
                }
            });

            kendo.bind($("#coursesSection"), viewModel);
            dataSource.read(); // دریافت لیست موجود از سرور در آغاز کار
        });
    </script>
نحوه‌ی اتصال خاصیت جدید coursesDataSourceRows که به عنوان منبع داده ردیف‌های row-template عمل می‌کند، به این صورت است:
- ابتدا خاصیت دلخواه coursesDataSourceRows به viewModel اضافه می‌شود تا در ناحیه‌ی coursesSection در دسترس قرار گیرد.
- سپس اگر به انتهای تعریف DataSource دقت کنید، داریم:
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var dataSource = new kendo.data.DataSource({
                //...
                change: function (e) {
                    // فراخوانی در زمان دریافت اطلاعات از سرور و یا تغییرات محلی
                    viewModel.set("coursesDataSourceRows", new kendo.data.ObservableArray(this.view()));
                }
            });
        });
    </script>
متد change آن، هر زمانیکه اطلاعاتی در منبع داده تغییر کنند یا اطلاعاتی به سمت سرور ارسال یا دریافت گردد، فراخوانی می‌شود. در همینجا فرصت خواهیم داشت تا خاصیت coursesDataSourceRows را جهت نمایش اطلاعات موجود در منبع داده، مقدار دهی کنیم. همین مقدار دهی ساده سبب اجرای row-template برای تولید ردیف‌های جدول می‌شود. استفاده از new kendo.data.ObservableArray سبب خواهد شد تا اگر اطلاعاتی در فرم برنامه تغییر کند، این اطلاعات بلافاصله در لیست گزارش برنامه نیز منعکس گردد.



کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
KendoUI07.zip
مطالب
چک لیست تهیه یک برنامه ASP.NET MVC
خلاصه نکاتی که من در تهیه یک برنامه ASP.NET MVC رعایت می‌کنم:

- استفاده از T4MVC اجباری است. به هیچ عنوان نباید از رشته‌ها برای مشخص سازی نام کنترلرها یا اکشن متدها در قسمت‌های مختلف برنامه استفاده شود.
- تا حد امکان از ViewBag ، ViewData و امثال آن استفاده نشده و به ازای هر View یک مدل متناظر (ViewModel) ایجاد شود.
- فایل پروژه برنامه توسط یک ادیتور متنی ویرایش شده و MvcBuildViews آن به True تنظیم شود.
- مدل‌های متناظر با جداول بانک اطلاعاتی نباید مستقیما در Viewهای برنامه استفاده شوند.
- پوشه Models، از پروژه اصلی حذف شود. یک پروژه class library جدید به نام MyProjectName.Models برای نگهداری ViewModels ایجاد گردد.
- یک پروژه Class library دیگر به نام MyProjectName.DomainClasses برای نگهداری کلاس‌های متناظر با جداول بانک اطلاعاتی ایجاد شود.
- از سیستم minification و bundling، برای یکی سازی اسکریپت‌ها و CSSهای برنامه استفاده شود.
- قسمت custom errors فایل web.config برنامه به نحو صحیحی مقدار دهی شود.
- تمام فرم‌های عمومی برنامه باید دارای AntiForgeryToken باشند.
- تمام فرم‌های عمومی برنامه باید captcha داشته باشند.
- پوشه‌های Content و Scripts از سیستم مسیریابی تعریف شده در Global.asax خارج شوند.
- MvcHandler.DisableMvcResponseHeader = true به Application_Start اضافه شود.
- اگر فقط از Razor به عنوان ViewEngine استفاده می‌شود، در Application_Start، باید سایر ViewEngineهای مورد استفاده، حذف شوند.
- فیلتر پیش فرض مدیریت خطاها حذف و بجای آن از ELMAH استفاده شود.
- در web.config، مقادیر executionTimeout و maxRequestLength مرتبط با httpRuntime تنظیم شوند. همچنین enableVersionHeader آن نیز خاموش گردد.
- استفاده از سشن‌ها کلا باید حذف شود. ماژول توکار آن از قسمت httpModules حذف گردد تا پردازش موازی صفحات فعال گردد. (سشن مربوط است به دوران ASP کلاسیک دهه نود و هیچ نیازی به استفاده از آن در MVC نیست)
- در هیچ کنترلری نباید جزئیات پیاده سازی متدی مشاهده شود. تمام پیاده سازی‌ها باید به لایه سرویس‌های مختلف برنامه منتقل و از طریق تزریق وابستگی‌ها در دسترس باشند.
- اگر نیاز به مشخص سازی آدرسی در سایت است (خصوصا در اسکریپت‌ها) باید از Url.Action استفاده شود و نه رشته‌ها.
- بهتر است بومی سازی برنامه از روز اول آن درنظر گرفته شده و تمام عبارات مورد استفاده در فایل‌های Resource درج شوند.
- برای مدیریت ساده‌تر بسته‌های مورد استفاده (وابستگی‌های برنامه) بهتر است از NuGet استفاده شود.
- از یک ماژول HTTP compression مستقل و با کیفیت استفاده شود (برای سازگاری بهتر با نگارش‌های مختلف IIS).
- برای معرفی HTTP modules و سادگی تعریف و فعال سازی آن‌ها در انواع و اقسام IISها بهتر است از کتابخانه WebActivator استفاده شود.
- امکان دوبار کلیک کردن بر روی تمام دکمه‌ها نباید وجود داشته باشد.
- از هش‌های ترکیبی استفاده شود. مستقیما از MD5 یا SHA1 استفاده نشود.
- با اسکریپت‌های anti IE6,7، این مرورگرها به رحمت ایزدی واصل شوند.
- اگر کاربری JavaScript را در مرورگر خود غیرفعال کرد، نباید بتواند از سایت استفاده کند.
- کلیه تغییرات تنظیمات و محتوای مهم سایت باید برای مدیر سایت بلافاصله ایمیل شوند.
- یک سری کارهای متداول مانند تهیه فایل‌های favicon.ico، apple-touch-icon-XxY.png، crossdomain.xml، robots.txt و sitemap.xml (ترجیحا پویا) فراموش نشود.
- در web.config و در زمان ارائه، compilation debug=false تنظیم شود.
- در تمام قسمت‌هایی که AlllowHtml فعال شده باید از پاکسازی Html دریافتی جهت مقابله با XSS مطمئن شد.
- جهت سهولت طراحی table less از یک فریم ورک CSS ایی استفاده شود.
- در تمام قسمت‌هایی که فایلی آپلود می‌شود باید بررسی شود فایل‌های نا امن (فایل‌های اجرایی ASP.NET) قابل آپلود نباشند.
- حین کار با بانک‌های اطلاعاتی یا از ORM استفاده شود و یا از کوئری‌های پارامتری.
- هر برنامه ASP.NET باید داری یک Application pool مجزا به همراه تنظیمات حافظه مشخصی باشد.
- تمام صفحات باید عنوان داشته باشند. به همین منظور مقدار دهی پیش فرض آن در فایل ViewStart صورت گیرد.
- در صفحه لاگین سایت، autocomplete خاموش شود.
- تمام deleteهای برنامه باید به HttpPost محدود شوند. تمام گزارشات و نمایش اطلاعات غیرعمومی برنامه به HttpGet محدود شوند.
- تعداد رفت و برگشت‌های به بانک اطلاعاتی در یک صفحه توسط پروفایلرها بررسی شده و اطلاعات عمومی پرمصرف کش شوند.
- در هیچکدام از کلاس‌های ASP.NET MVC نباید از HttpContext مستقیما استفاده شود. کلاس پایه جدید آن باید مورد استفاده قرار گیرد یا از Action Result صحیحی استفاده گردد.
- کش کردن فایل‌های استاتیک درنظر گرفته شود.
- تمام درخواست‌های jQuery Ajax باید بررسی شوند. آیا واقعا مرتبط هستند به سایت جاری و آیا واقعا Ajax ایی هستند.


یک نکته:
امکان تهیه قالب‌های سفارشی VS.NET و لحاظ موارد فوق در آن جهت استفاده‌های بعدی نیز وجود دارد:
Create Reusable Project And Item Templates For Your Development Team 
Write Templates for Visual Studio 2010 
Building a Custom Project Wizard in Visual Studio .NET 

مطالب
بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core
مدیریت پردازش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core نسبت به ASP.NET MVC 5.x به طور کامل تغییر کرده‌است و اینبار بجای ذکر نوع System.Web.HttpPostedFileBase باید از اینترفیس جدید IFormFile واقع در فضای نام Microsoft.AspNetCore.Http کمک گرفت.


مراحل فعال سازی آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core

مرحله‌ی اول فعال سازی آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core، شامل افزودن ویژگی "enctype="multipart/form-data به یک فرم تعریف شده‌است:
<form method="post"
      asp-action="Index"
      asp-controller="TestFileUpload"
      enctype="multipart/form-data">
    <input type="file" name="files" multiple />
    <input type="submit" value="Upload" />
</form>
در اینجا همچنین ذکر ویژگی multiple در input از نوع file، امکان ارسال چندین فایل با هم را نیز میسر می‌کند.
در سمت سرور، امضای اکشن متد دریافت کننده‌ی این فایل‌ها به صورت ذیل خواهد بود:
[HttpPost]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<IActionResult> Index(IList<IFormFile> files)
در اینجا نام پارامتر تعریف شده، باید دقیقا مساوی نام input از نوع file باشد. همچنین از آنجائیکه ویژگی multiple را نیز در سمت کلاینت قید کرده‌ایم، این پارامتر سمت سرور از نوع یک لیست، تعریف شده‌است. اگر ویژگی multiple را حذف کنیم می‌توان آن‌را به صورت ساده‌ی IFormFile files نیز تعریف کرد.


یافتن جایگزینی برای Server.MapPath در ASP.NET Core

زمانیکه فایل ارسالی، در سمت سرور دریافت شد، مرحله‌ی بعد، ذخیره سازی آن بر روی سرور است و از آنجائیکه ما دقیقا نمی‌دانیم ریشه‌ی سایت در کدام پوشه‌ی سرور واقع شده‌است، می‌شد از متد Server.MapPath برای یافتن دقیق آن کمک گرفت. با حذف این متد در ASP.NET Core، روش یافتن ریشه‌ی سایت یا همان پوشه‌ی wwwroot در اینجا شامل مراحل ذیل است:
public class TestFileUploadController : Controller
{
    private readonly IHostingEnvironment _environment;
    public TestFileUploadController(IHostingEnvironment environment)
    {
        _environment = environment;
    }
ابتدا اینترفیس توکار IHostingEnvironment را در سازنده‌ی کلاس تزریق می‌کنیم. سرویس HostingEnvironment جزو سرویس‌های از پیش تعریف شده‌ی ASP.NET Core است و نیازی به تنظیمات اضافه‌تری ندارد. همینقدر که ذکر شود، به صورت خودکار توسط ASP.NET Core مقدار دهی و تامین می‌گردد.
پس از آن خاصیت environment.WebRootPath_ به ریشه‌ی پوشه‌ی wwwroot برنامه، بر روی سرور اشاره می‌کند. به این ترتیب می‌توان مسیر دقیقی را جهت ذخیره سازی فایل‌های رسیده، مشخص کرد.


امکان ذخیره سازی async فایل‌ها در ASP.NET Core

عملیات کار با فایل‌ها، عملیاتی است که از مرزهای IO سیستم عبور می‌کند. به همین جهت یکی از بهترین مثال‌های پیاده سازی async، جهت رها سازی تردهای برنامه و بالا بردن میزان پاسخ‌دهی آن با بالا بردن تعداد تردهای آزاد بیشتر است. در ASP.NET Core، نوشتن async محتوای فایل رسیده در یک stream پشتیبانی می‌شود و این stream می‌تواند یک FileStream و یا MemoryStream باشد. در ذیل نحوه‌ی کار async با یک FileStream را مشاهده می‌کنید:
[HttpPost]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<IActionResult> Index(IList<IFormFile> files)
{
    var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
    if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
    {
        Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
    }
 
    foreach (var file in files)
    {
        if (file == null || file.Length == 0)
        {
            continue;
        }
 
        var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName);
        using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
        {
            await file.CopyToAsync(fileStream).ConfigureAwait(false);
        }
    }
    return View();
}
در اینجا کدهای کامل متد دریافت فایل‌ها را در سمت سرور مشاهده می‌کنید. ابتدا با استفاده از خاصیت environment.WebRootPath_، به مسیر ریشه‌ی wwwroot دسترسی و سپس پوشه‌ی uploads را در آن جهت ذخیره سازی فایل‌های دریافتی، تعیین کرده‌ایم.
چون برنامه‌های ASP.NET Core قابلیت اجرای بر روی لینوکس را نیز دارند، تا حد امکان باید از Path.Combine جهت جمع زدن اجزای مختلف یک میسر، استفاده کرد. از این جهت که در لینوکس، جداکننده‌ی اجزای مسیرها، / است بجای \ در ویندوز و متد Path.Combine به صورت خودکار این مسایل را لحاظ خواهد کرد.
در آخر با استفاده از متد file.CopyToAsync کار نوشتن غیرهمزمان محتوای فایل دریافتی در یک FileStream انجام می‌شود؛ به همین جهت در امضای متد فوق، <async Task<IActionResult را نیز ملاحظه می‌کنید.


پشتیبانی کامل از Model Binding آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core

در ASP.NET MVC 5.x اگر ویژگی Required را بر روی یک خاصیت از نوع HttpPostedFileBase قرار دهید ... کار نمی‌کند و در سمت کلاینت تاثیری را به همراه نخواهد داشت؛ مگر اینکه تنظیمات سمت کلاینت آن‌را به صورت دستی انجام دهیم. این مشکلات در ASP.NET Core، کاملا برطرف شده‌اند:
public class UserViewModel
{
    [Required(ErrorMessage = "Please select a file.")]
    [DataType(DataType.Upload)]
    public IFormFile Photo { get; set; }
}
در اینجا یک خاصیت از نوع IFormFile، با دو ویژگی Required و DataType خاص آن در یک ViewModel تعریف شده‌اند. فرم معادل آن در ASP.NET Core به صورت ذیل خواهد بود:
@model UserViewModel
 
<form method="post"
      asp-action="UploadPhoto"
      asp-controller="TestFileUpload"
      enctype="multipart/form-data">
    <div asp-validation-summary="ModelOnly" class="text-danger"></div>
 
    <input asp-for="Photo" />
    <span asp-validation-for="Photo" class="text-danger"></span>
    <input type="submit" value="Upload"/>
</form>
در اینجا ابتدا نوع مدل View تعیین شده‌است و سپس با استفاده از Tag Helpers، صرفا یک input را به خاصیت Photo مدل View جاری متصل کرده‌ایم. همین اتصال سبب فعال سازی مباحث اعتبارسنجی سمت سرور و کاربر نیز می‌شود.
اینبار جهت فعال سازی و استفاده‌ی از قابلیت‌های Model Binding می‌توان از ModelState نیز بهره گرفت:
[HttpPost]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<IActionResult> UploadPhoto(UserViewModel userViewModel)
{
    if (ModelState.IsValid)
    {
        var formFile = userViewModel.Photo;
        if (formFile == null || formFile.Length == 0)
        {
            ModelState.AddModelError("", "Uploaded file is empty or null.");
            return View(viewName: "Index");
        }
 
        var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
        if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
        {
            Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
        }
 
        var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, formFile.FileName);
        using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
        {
            await formFile.CopyToAsync(fileStream).ConfigureAwait(false);
        }
 
        RedirectToAction("Index");
    }
    return View(viewName: "Index");
}
اگر ModelState معتبر باشد، کار ذخیره سازی تک فایل رسیده را انجام می‌دهیم. سایر نکات این متد، با اکشن متد Index که پیشتر بررسی شد، یکی هستند.


بررسی پسوند فایل‌های رسیده‌ی به سرور

ASP.NET Core دارای ویژگی است به نام FileExtensions که ... هیچ ارتباطی به خاصیت‌هایی از نوع IFormFile ندارد:
 [FileExtensions(Extensions = ".png,.jpg,.jpeg,.gif", ErrorMessage = "Please upload an image file.")]
ویژگی FileExtensions صرفا جهت درج بر روی خواصی از نوع string طراحی شده‌است. بنابراین قرار دادن این ویژگی بر روی خاصیت‌هایی از نوع IFormFile، سبب فعال سازی اعتبارسنجی سمت سرور پسوندهای فایل‌های رسیده، نخواهد شد.
در ادامه جهت بررسی پسوندهای فایل‌های رسیده، می‌توان یک ویژگی اعتبارسنجی سمت سرور جدید را طراحی کرد:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Field | AttributeTargets.Property)]
public class UploadFileExtensionsAttribute : ValidationAttribute
{
    private readonly IList<string> _allowedExtensions;
    public UploadFileExtensionsAttribute(string fileExtensions)
    {
        _allowedExtensions = fileExtensions.Split(new[] { ',' }, StringSplitOptions.RemoveEmptyEntries).ToList();
    }
 
    public override bool IsValid(object value)
    {
        var file = value as IFormFile;
        if (file != null)
        {
            return isValidFile(file);
        }
 
        var files = value as IList<IFormFile>;
        if (files == null)
        {
            return false;
        }
 
        foreach (var postedFile in files)
        {
            if (!isValidFile(postedFile)) return false;
        }
 
        return true;
    }
 
    private bool isValidFile(IFormFile file)
    {
        if (file == null || file.Length == 0)
        {
            return false;
        }
 
        var fileExtension = Path.GetExtension(file.FileName);
        return !string.IsNullOrWhiteSpace(fileExtension) &&
               _allowedExtensions.Any(ext => fileExtension.Equals(ext, StringComparison.OrdinalIgnoreCase));
    }
}
در اینجا با ارث بری از کلاس پایه ValidationAttribute و بازنویسی متد IsValid آن، کار اعتبارسنجی پسوند فایل‌ها و یا فایل رسیده را انجام داده‌ایم. این ویژگی جدید اگر بر روی خاصیتی از نوع IFormFile قرار بگیرد، پارامتر object value متد IsValid آن حاوی اطلاعات فایل و یا فایل‌های رسیده، خواهد بود. بر این اساس می‌توان تصمیم گیری کرد که آیا پسوند این فایل، مجاز است یا خیر.
public class UserViewModel
{
    [Required(ErrorMessage = "Please select a file.")]
    //`FileExtensions` needs to be applied to a string property. It doesn't work on IFormFile properties, and definitely not on IEnumerable<IFormFile> properties.
    //[FileExtensions(Extensions = ".png,.jpg,.jpeg,.gif", ErrorMessage = "Please upload an image file.")]
    [UploadFileExtensions(".png,.jpg,.jpeg,.gif", ErrorMessage = "Please upload an image file.")]
    [DataType(DataType.Upload)]
    public IFormFile Photo { get; set; }
}
در اینجا روش استفاده‌ی از این ویژگی اعتبارسنجی جدید را نیز با تکمیل ViewModel کاربر، مشاهده می‌کنید. پس از آن تنها بررسی if (ModelState.IsValid) در یک اکشن متد، نتیجه‌ی دریافتی از اعتبارسنج جدید UploadFileExtensions را در اختیار ما قرار می‌دهد و بر این اساس می‌توان تصمیم‌گیری کرد که آیا باید فایل رسیده را ذخیره کرد یا خیر.
نظرات مطالب
استفاده از نگارش سوم Google Analytics API در سرویس‌های ویندوز یا برنامه‌های وب
در متد getProfile :
- اگر account نال هست یعنی SiteUrl مشخص شده در ابتدای برنامه، در اکانت آنالیتیکس شما موجود نیست. روی سطر accountList.Items یک break-point قرار دهید تا لیست واقعی اکانت‌های ثبت شده را مشاهده کنید.
- اگر به مرحله‌ی اجرای accountList نمی‌رسید، یعنی ServiceAccountEmail معتبری وارد نشده‌است.
مطالب
یکپارچه کردن ELMAH با WCF RIA Services

پیشتر در مورد ELMAH مطلبی را منتشر کرده بودم و اگر برنامه نویس ASP.NET هستید و با ELMAH آشنایی ندارید،‌ جدا نیمی از عمر کاری شما بر فنا است!
هاست پیش فرض یک WCF RIA Service هم یک برنامه‌ی ASP.NET است. بنابراین کلیه‌ی خطاهای رخ داده در سمت سرور را باید بتوان به نحوی لاگ کرد تا بعدا با مطالعه‌ی آن‌ها اطلاعات ارزشمندی را از نقایص برنامه در عمل و پیش از گوشزد شدن آن‌ها توسط کاربران، دریافت، بررسی و رفع کرد.
کلیه خطاها را لاگ می‌کنم تا:
- بدانم معنای جمله‌ی "برنامه کار نمی‌کنه" چی هست.
- بدون روبرو شدن با کاربران یا حتی سؤال و جوابی از آن‌ها بدانم دقیقا مشکل از کجا ناشی شده.
- بدانم رفتارهای عمومی کاربران که منجر به بروز خطا می‌شوند کدام‌ها هستند.
- بدانم در کدامیک از قسمت‌های برنامه تعیین اعتبار ورودی کاربران یا انجام نشده یا ضعیف و ناکافی است.
- بدانم زمانیکه دوستی (!) قصد پایین آوردن برنامه را با تزریق SQL داشته، دقیقا چه چیزی را وارد کرده، در کجا و چه زمانی؟
- بتوانم Remote worker خوبی باشم.

ELMAH هم برای لاگ کردن خطاهای مدیریت نشده‌ی یک برنامه‌ی ASP.NET ایجاد شده است. بنابراین باید بتوان این دو (WCF RIA Services و ELMAH) را به نحوی با هم سازگار کرد. برای اینکار نیاز است تا یک مدیریت کننده‌ی خطای سفارشی را با پیاده سازی اینترفیس IErrorHandler تهیه کنیم (تا خطاهای مدیریت نشده‌ی حاصل را به سمت ELMAH هدایت کند) و سپس آن‌را به کمک یک ویژگی یا Attribute به DomainService خود جهت لاگ کردن خطاها اعمال نمائیم. روش تعریف این Attribute را در کدهای بعد ملاحظه خواهید نمود (در اینجا نیاز است تا دو ارجاع را به اسمبلی‌های Elmah.dll که دریافت کرده‌اید و اسمبلی استاندارد System.ServiceModel نیز به پروژه اضافه نمائید):

//add a reference to "Elmah.dll"
using System;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Dispatcher;
using System.Web;

namespace ElmahWcf
{
public class HttpErrorHandler : IErrorHandler
{
#region IErrorHandler Members
public bool HandleError(Exception error)
{
return false;
}

public void ProvideFault(Exception error, MessageVersion version, ref Message fault)
{
if (error == null)
return;

if (HttpContext.Current == null) //In case we run outside of IIS
return;

Elmah.ErrorSignal.FromCurrentContext().Raise(error);
}
#endregion
}
}

//add a ref to "System.ServiceModel" assembly
using System;
using System.Collections.ObjectModel;
using System.ServiceModel;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Description;
using System.ServiceModel.Dispatcher;

namespace ElmahWcf
{
public class ServiceErrorBehaviorAttribute : Attribute, IServiceBehavior
{
Type errorHandlerType;
public ServiceErrorBehaviorAttribute(Type errorHandlerType)
{
this.errorHandlerType = errorHandlerType;
}

#region IServiceBehavior Members

public void AddBindingParameters(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase, Collection<ServiceEndpoint> endpoints,
BindingParameterCollection bindingParameters)
{ }

public void ApplyDispatchBehavior(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{
IErrorHandler errorHandler;
errorHandler = (IErrorHandler)Activator.CreateInstance(errorHandlerType);
foreach (ChannelDispatcherBase cdb in serviceHostBase.ChannelDispatchers)
{
ChannelDispatcher cd = cdb as ChannelDispatcher;
cd.ErrorHandlers.Add(errorHandler);
}
}

public void Validate(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{ }
#endregion
}
}
اکنون پس از تعریف ویژگی ServiceErrorBehavior، نوبت به اعمال آن می‌رسد. به فایل DomainService خود مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه نمائید:
    [ServiceErrorBehavior(typeof(HttpErrorHandler))] //Integrating with ELMAH
[EnableClientAccess()]
public partial class MyDomainService : LinqToEntitiesDomainService<myEntities>

در ادامه نحوه‌ی افزودن تعاریف متناظر با ELMAH به Web.Config برنامه ذکر شده است. این تعاریف برای IIS6 و 7 به بعد هم تکمیل گردیده است. خطاها هم به صورت فایل‌های XML در پوشه‌ای به نام Errors که به ریشه‌ی سایت اضافه خواهید نمود (یا هر پوشه‌ی دلخواه دیگری)، لاگ می‌شوند.
به نظر من این روش، از ذخیره سازی اطلاعات لاگ‌ها در دیتابیس بهتر است. چون اساسا زمانیکه خطایی رخ می‌دهد شاید مشکل اصلی همان ارتباط با دیتابیس باشد.
قسمت ارسال خطاها به صورت ایمیل نیز comment شده است که در صورت نیاز می‌توان آن‌را فعال نمود:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
<configSections>
<sectionGroup name="elmah">
<section name="security" requirePermission="false" type="Elmah.SecuritySectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorLog" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorLogSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorMail" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorMailSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorFilter" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorFilterSectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorTweet" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorTweetSectionHandler, Elmah"/>
</sectionGroup>
</configSections>

<elmah>
<security allowRemoteAccess="1" />
<errorLog type="Elmah.XmlFileErrorLog, Elmah" logPath="~/Errors" />
<!-- <errorMail
from="errors@site.net"
to="nasiri@site.net"
subject="prj-error"
async="true"
smtpPort="25"
smtpServer="mail.site.net"
noYsod="true" /> -->
</elmah>

<system.webServer>
<modules runAllManagedModulesForAllRequests="true">
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
preCondition="managedHandler"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</modules>
<validation validateIntegratedModeConfiguration="false" />
<handlers>
<add name="Elmah" verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</handlers>
</system.webServer>
<system.web>
<globalization
requestEncoding="utf-8"
responseEncoding="utf-8"
/>
<authentication mode="Forms">
<!--one month ticket-->
<forms name=".403AuthV"
cookieless="UseCookies"
slidingExpiration="true"
protection="All"
path="/"
timeout="43200" />
</authentication>
<httpHandlers>
<add verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</httpHandlers>
<httpModules>
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</httpModules>
<compilation debug="true" targetFramework="4.0">
<assemblies>
<add assembly="System.Data.Entity, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089" />
</assemblies>
</compilation>
</system.web>
<connectionStrings>
</connectionStrings>
<system.serviceModel>
<serviceHostingEnvironment
aspNetCompatibilityEnabled="true"
multipleSiteBindingsEnabled="true" />
</system.serviceModel>
</configuration>
اکنون برای مثال به یکی از متدهای DomainService خود سطر زیر را اضافه کرده و برنامه را آزمایش کنید:
throw new Exception("This is an ELMAH test");

سپس به آدرس http://localhost/myelmah.axd مراجعه نموده و اطلاعات لاگ شده حاصل را بررسی کنید:


این روش با WCF Services های متداول هم کار می‌کند. فقط در این سرویس‌ها باید aspNetCompatibilityEnabled مطابق تگ‌های ذکر شده‌ی system.serviceModel فوق در web.config لحاظ شوند (این مورد به صورت پیش فرض در WCF RIA Services وجود دارد). همچنین ویژگی زیر نیز باید به سرویس شما اضافه گردد:
[AspNetCompatibilityRequirements(RequirementsMode = AspNetCompatibilityRequirementsMode.Allowed)]

منابع مورد استفاده:
Integrating ELMAH for a WCF Service
Making WCF and ELMAH play nice together
Getting ELMAH to work with WCF services



پ.ن.
اگر به خطاهای ASP.NET دقت کرده باشید که به yellow screen of death هم مشهور هستند (در مقابل صفحات آبی ویندوز!)، ابتدای آن خیلی بزرگ نوشته شده Server Error و سپس ادامه‌ی خطا. همین مورد دقیقا یادم هست که هر بار سبب بازخواست مدیران شبکه بجای برنامه نویس‌ها می‌شد! (احتمالا این هم یک نوع بدجنسی تیم ASP.NET برای گرفتن حال ادمین‌های شبکه است! و گرنه مثلا می‌توانستند همان ابتدا بنویسند program/application error بجای server error)

مطالب
خلاصه‌ی سرفصل‌های مورد نیاز جهت ارتقاء به ASP.NET Core 3.0
در طی چند ماه گذشته، ریز نکاتی که برای ارتقاء به ASP.NET Core 3.0 مورد نیاز هستند، در ذیل مطالب مرتبط با هر کدام، جهت برقراری ارتباط منطقی و امکان مشاهده‌ی روند تغییرات هرکدام، به صورت مجزا و در طی نظراتی تکمیلی، به آن مطالب اضافه شده‌اند. در ادامه برای داشتن یک دید کلی و سهولت دسترسی به آن‌ها، لیست این موارد را نیز مشاهده می‌کنید:

پیشنیاز‌های کار با ASP.NET Core 3.0


خلاصه شدن ساختار فایل‌های csproj


ارائه‌ی یک Generic Host در نگارش سوم


تغییرات مسیریابی با معرفی endpoint routing
بالا رفتن کارآیی پردازش JSON


نکته‌ی مهمی در مورد توزیع برنامه‌های وب در IIS


تغییرات SignalR


تغییرات امنیتی نگارش سوم


تغییرات تنظیمات تعدادی از میان‌افزارها


تغییر مهم ابزارهای مرتبط با EF Core 3.0
مطالب
امن سازی برنامه‌های ASP.NET Core توسط IdentityServer 4x - قسمت چهاردهم- آماده شدن برای انتشار برنامه
در «قسمت دهم- ذخیره سازی اطلاعات کاربران IDP در بانک اطلاعاتی»، اطلاعات TestUser تنظیم شده‌ی در کلاس Config برنامه‌ی IDP را به بانک اطلاعاتی منتقل کردیم که در نتیجه‌ی آن سه جدول Users، UserClaims و UserLogins، تشکیل شدند. در اینجا می‌خواهیم سایر قسمت‌های کلاس Config را نیز به بانک اطلاعاتی منتقل کنیم.


تنظیم مجوز امضای توکن‌های IDP

namespace DNT.IDP
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddIdentityServer()
                .AddDeveloperSigningCredential()
                .AddCustomUserStore()
                .AddInMemoryIdentityResources(Config.GetIdentityResources())
                .AddInMemoryApiResources(Config.GetApiResources())
                .AddInMemoryClients(Config.GetClients());
تا اینجا تنظیمات کلاس آغازین برنامه چنین شکلی را دارد که AddCustomUserStore آن‌را در قسمت دهم به آن افزودیم.
مرحله‌ی بعد، تغییر AddDeveloperSigningCredential به یک نمونه‌ی واقعی است. استفاده‌ی از روش فعلی آن چنین مشکلاتی را ایجاد می‌کند:
- اگر برنامه‌ی IDP را در سرورهای مختلفی توزیع کنیم و این سرورها توسط یک Load balancer مدیریت شوند، هر درخواست رسیده، به سروری متفاوت هدایت خواهد شد. در این حالت هر برنامه نیز مجوز امضای توکن متفاوتی را پیدا می‌کند. برای مثال اگر یک توکن دسترسی توسط سرور A امضاء شود، اما در درخواست بعدی رسیده، توسط مجوز سرور B تعیین اعتبار شود، این اعتبارسنجی با شکست مواجه خواهد شد.
- حتی اگر از یک Load balancer استفاده نکنیم، به طور قطع Application pool برنامه در سرور، در زمانی خاص Recycle خواهد شد. این مورد DeveloperSigningCredential تنظیم شده را نیز ریست می‌کند. یعنی با ری‌استارت شدن Application pool، کلیدهای مجوز امضای توکن‌ها تغییر می‌کنند که در نهایت سبب شکست اعتبارسنجی توکن‌های صادر شده‌ی توسط IDP می‌شوند.

بنابراین برای انتشار نهایی برنامه نمی‌توان از DeveloperSigningCredential فعلی استفاده کرد و نیاز است یک signing certificate را تولید و تنظیم کنیم. برای این منظور از برنامه‌ی makecert.exe مایکروسافت که جزئی از SDK ویندوز است، استفاده می‌کنیم. این فایل را از پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP\MakeCert نیز می‌توانید دریافت کنید.
سپس دستور زیر را با دسترسی admin اجرا کنید:
 makecert.exe -r -pe -n "CN=DntIdpSigningCert" -b 01/01/2018 -e 01/01/2025 -eku 1.3.6.1.5.5.7.3.3 -sky signature -a sha256 -len 2048 -ss my -sr LocalMachine
در اینجا تاریخ شروع و پایان اعتبار مجوز ذکر شده‌اند. همچنین نتیجه‌ی آن به صورت خودکار در LocalMachine certificate store ذخیره می‌شود. به همین جهت اجرای آن نیاز به دسترسی admin را دارد.
پس از آن در قسمت run ویندوز، دستور mmc را وارد کرده و enter کنید. سپس از منوی File گزینه‌ی Add remove span-in را انتخاب کنید. در اینجا certificate را add کنید. در صفحه‌ی باز شده Computer Account و سپس Local Computer را انتخاب کنید و در نهایت OK. اکنون می‌توانید این مجوز جدید را در قسمت «Personal/Certificates»، مشاهده کنید:


در اینجا Thumbprint این مجوز را در حافظه کپی کنید؛ از این جهت که در ادامه از آن استفاده خواهیم کرد.

چون این مجوز از نوع self signed است، در قسمت Trusted Root Certification Authorities قرار نگرفته‌است که باید این انتقال را انجام داد. در غیراینصورت می‌توان توسط آن توکن‌های صادر شده را امضاء کرد اما به عنوان یک توکن معتبر به نظر نخواهند رسید.
در ادامه این مجوز جدید را انتخاب کرده و بر روی آن کلیک راست کنید. سپس گزینه‌ی All tasks -> export را انتخاب کنید. نکته‌ی مهمی را که در اینجا باید رعایت کنید، انتخاب گزینه‌ی «yes, export the private key» است. کپی و paste این مجوز از اینجا به جایی دیگر، این private key را export نمی‌کند. در پایان این عملیات، یک فایل pfx را خواهید داشت.
- در آخر نیاز است این فایل pfx را در مسیر «Trusted Root Certification Authorities/Certificates» قرار دهید. برای اینکار بر روی نود certificate آن کلیک راست کرده و گزینه‌ی All tasks -> import را انتخاب کنید. سپس مسیر فایل pfx خود را داده و این مجوز را import نمائید.

پس از ایجاد مجوز امضای توکن‌ها و انتقال آن به Trusted Root Certification Authorities، نحوه‌ی معرفی آن به IDP به صورت زیر است:
namespace DNT.IDP
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddIdentityServer()
                .AddSigningCredential(loadCertificateFromStore())
                .AddCustomUserStore()
                .AddInMemoryIdentityResources(Config.GetIdentityResources())
                .AddInMemoryApiResources(Config.GetApiResources())
                .AddInMemoryClients(Config.GetClients());
        }

        private X509Certificate2 loadCertificateFromStore()
        {
            var thumbPrint = Configuration["CertificateThumbPrint"];
            using (var store = new X509Store(StoreName.My, StoreLocation.LocalMachine))
            {
                store.Open(OpenFlags.ReadOnly);
                var certCollection = store.Certificates.Find(X509FindType.FindByThumbprint, thumbPrint, true);
                if (certCollection.Count == 0)
                {
                    throw new Exception("The specified certificate wasn't found.");
                }
                return certCollection[0];
            }
        }

        private X509Certificate2 loadCertificateFromFile()
        {
            // NOTE:
            // You should check out the identity of your application pool and make sure
            // that the `Load user profile` option is turned on, otherwise the crypto susbsystem won't work.
            var certificate = new X509Certificate2(
                fileName: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), "wwwroot", "app_data", 
                    Configuration["X509Certificate:FileName"]),
                password: Configuration["X509Certificate:Password"],
                keyStorageFlags: X509KeyStorageFlags.MachineKeySet | X509KeyStorageFlags.PersistKeySet |
                                 X509KeyStorageFlags.Exportable);
            return certificate;
        }
    }
}
متد کمکی loadCertificateFromStore، بر اساس thumbPrint مجوز تولید شده، آن‌را بارگذاری می‌کند. سپس این مجوز، توسط متد AddSigningCredential به IdentityServer معرفی خواهد شد و یا اگر فایل pfx ای را دارید، می‌توانید از متد loadCertificateFromFile استفاده کنید. این متد برای اینکه در IIS به درستی کار کند، نیاز است در خواص Application pool سایت IDP، گزینه‌ی Load user profile را انتخاب کرده باشید (مهم!).

پس از این تغییرات، برنامه را اجرا کنید. سپس مسیر discovery document را طی کرده و آدرس jwks_uri آن‌را در مرورگر باز کنید. در اینجا خاصیت kid نمایش داده شده با thumbPrint مجوز یکی است.
https://localhost:6001/.well-known/openid-configuration
https://localhost:6001/.well-known/openid-configuration/jwks


انتقال سایر قسمت‌های فایل Config برنامه‌ی IDP به بانک اطلاعاتی

قسمت آخر آماده سازی برنامه برای انتشار آن، انتقال سایر داده‌های فایل Config، مانند Resources و Clients برنامه‌ی IDP، به بانک اطلاعاتی است. البته هیچ الزامی هم به انجام اینکار نیست. چون اگر تعداد برنامه‌های متفاوتی که در سازمان قرار است از IDP استفاده کنند، کم است، تعریف مستقیم آن‌ها داخل فایل Config برنامه‌ی IDP، مشکلی را ایجاد نمی‌کند و این تعداد رکورد الزاما نیازی به بانک اطلاعاتی ندارند. اما اگر بخواهیم امکان به روز رسانی این اطلاعات را بدون نیاز به کامپایل مجدد برنامه‌ی IDP توسط یک صفحه‌ی مدیریتی داشته باشیم، نیاز است آن‌ها را به بانک اطلاعاتی منتقل کنیم. این مورد مزیت به اشتراک گذاری یک چنین اطلاعاتی را توسط Load balancers نیز میسر می‌کند.
البته باید درنظر داشت قسمت دیگر اطلاعات IdentityServer شامل refresh tokens و reference tokens هستند. تمام این‌ها اکنون در حافظه ذخیره می‌شوند که با ری‌استارت شدن Application pool برنامه از بین خواهند رفت. بنابراین حداقل در این مورد استفاده‌ی از بانک اطلاعاتی اجباری است.
خوشبختانه قسمت عمده‌ی این کار توسط خود تیم IdentityServer توسط بسته‌ی IdentityServer4.EntityFramework انجام شده‌است که در اینجا از آن استفاده خواهیم کرد. البته در اینجا این بسته‌ی نیوگت را مستقیما مورد استفاده قرار نمی‌دهیم. از این جهت که نیاز به 2 رشته‌ی اتصالی جداگانه و دو Context جداگانه را دارد که داخل خود این بسته تعریف شده‌است و ترجیح می‌دهیم که اطلاعات آن‌را با ApplicationContext خود یکی کنیم.
برای این منظور آخرین سورس کد پایدار آن‌را از این آدرس دریافت کنید:
https://github.com/IdentityServer/IdentityServer4.EntityFramework/releases

انتقال موجودیت‌ها به پروژه‌ی DNT.IDP.DomainClasses

در این بسته‌ی دریافتی، در پوشه‌ی src\IdentityServer4.EntityFramework\Entities آن، کلاس‌های تعاریف موجودیت‌های متناظر با منابع IdentityServer قرار دارند. بنابراین همین فایل‌ها را از این پروژه استخراج کرده و به پروژه‌ی DNT.IDP.DomainClasses در پوشه‌ی جدید IdentityServer4Entities اضافه می‌کنیم.
البته در این حالت پروژه‌ی DNT.IDP.DomainClasses نیاز به این وابستگی‌ها را خواهد داشت:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">  
  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>netstandard2.0</TargetFramework>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="System.ComponentModel.Annotations" Version="4.3.0" />
    <PackageReference Include="IdentityServer4" Version="2.2.0" />
  </ItemGroup>
</Project>
پس از این انتقال، فضاهای نام این کلاس‌ها را نیز اصلاح می‌کنیم؛ تا با پروژه‌ی جاری تطابق پیدا کنند.


انتقال تنظیمات روابط بین موجودیت‌ها، به پروژه‌ی DNT.IDP.DataLayer

در فایل src\IdentityServer4.EntityFramework\Extensions\ModelBuilderExtensions.cs بسته‌ی دریافتی، تعاریف تنظیمات این موجودیت‌ها به همراه نحوه‌ی برقراری ارتباطات بین آن‌ها قرار دارد. بنابراین این اطلاعات را نیز از این فایل استخراج و به پروژه‌ی DNT.IDP.DataLayer اضافه می‌کنیم. البته در اینجا از روش IEntityTypeConfiguration برای قرار هر کدام از تعاریف یک در کلاس مجزا استفاده کرده‌ایم.
پس از این انتقال، به کلاس Context برنامه مراجعه کرده و توسط متد builder.ApplyConfiguration، این فایل‌های IEntityTypeConfiguration را معرفی می‌کنیم.


تعاریف DbSetهای متناظر با موجودیت‌های منتقل و تنظیم شده در پروژه‌ی DNT.IDP.DataLayer

پس از انتقال موجودیت‌ها و روابط بین آن‌ها، دو فایل DbContext را در این بسته‌ی دریافتی خواهید یافت:
الف) فایل src\IdentityServer4.EntityFramework\DbContexts\ConfigurationDbContext.cs
این فایل، موجودیت‌های تنظیمات برنامه مانند Resources و Clients را در معرض دید EF Core قرار می‌دهد.
سپس فایل src\IdentityServer4.EntityFramework\Interfaces\IConfigurationDbContext.cs نیز جهت استفاده‌ی از این DbContext در سرویس‌های این بسته‌ی دریافتی تعریف شده‌است.
ب) فایل src\IdentityServer4.EntityFramework\DbContexts\PersistedGrantDbContext.cs
این فایل، موجودیت‌های ذخیره سازی اطلاعات مخصوص IDP را مانند refresh tokens و reference tokens، در معرض دید EF Core قرار می‌دهد.
همچنین فایل src\IdentityServer4.EntityFramework\Interfaces\IPersistedGrantDbContext.cs نیز جهت استفاده‌ی از این DbContext در سرویس‌های این بسته‌ی دریافتی تعریف شده‌است.

ما در اینجا DbSetهای هر دوی این DbContext‌ها را در ApplicationDbContext خود، خلاصه و ادغام می‌کنیم.


انتقال نگاشت‌های AutoMapper بسته‌ی دریافتی به پروژه‌ی جدید DNT.IDP.Mappings

در پوشه‌ی src\IdentityServer4.EntityFramework\Mappers، تعاریف نگاشت‌های AutoMapper، برای تبدیلات بین موجودیت‌های برنامه و IdentityServer4.Models انجام شده‌است. کل محتویات این پوشه را به یک پروژه‌ی Class library جدید به نام DNT.IDP.Mappings منتقل و فضاهای نام آن‌را نیز اصلاح می‌کنیم.


انتقال src\IdentityServer4.EntityFramework\Options به پروژه‌ی DNT.IDP.Models

در پوشه‌ی Options بسته‌ی دریافتی سه فایل موجود هستند:
الف) Options\ConfigurationStoreOptions.cs
این فایل، به همراه تنظیمات نام جداول متناظر با ذخیره سازی اطلاعات کلاینت‌ها است. نیازی به آن نداریم؛ چون زمانیکه موجودیت‌ها و تنظیمات آن‌ها را به صورت مستقیم در اختیار داریم، نیازی به فایل تنظیمات ثالثی برای انجام اینکار نیست.
ب) Options\OperationalStoreOptions.cs
این فایل، تنظیمات نام جداول مرتبط با ذخیره سازی توکن‌ها را به همراه دارد. به این نام جداول نیز نیازی نداریم. اما این فایل به همراه سه تنظیم زیر جهت پاکسازی دوره‌ای توکن‌های قدیمی نیز هست:
namespace IdentityServer4.EntityFramework.Options
{
    public class OperationalStoreOptions
    {
        public bool EnableTokenCleanup { get; set; } = false;
        public int TokenCleanupInterval { get; set; } = 3600;
        public int TokenCleanupBatchSize { get; set; } = 100;
    }
}
از این تنظیمات در سرویس TokenCleanup استفاده می‌شود. به همین جهت همین سه مورد را به پروژه‌ی DNT.IDP.Models منتقل کرده و سپس بجای اینکه این کلاس را مستقیما در سرویس TokenCleanup تزریق کنیم، آن‌را از طریق سیستم Configuration و فایل appsettings.json به این سرویس تزریق می‌کنیم؛ به کمک سرویس توکار IOptions خود ASP.NET Core:
public TokenCleanup(
  IServiceProvider serviceProvider, 
  ILogger<TokenCleanup> logger, 
  IOptions<OperationalStoreOptions> options)
ج) Options\TableConfiguration.cs
کلاسی است به همراه خواص نام اسکیمای جداول که در دو کلاس تنظیمات قبلی بکار رفته‌است. نیازی به آن نداریم.


انتقال سرویس‌های IdentityServer4.EntityFramework به پروژه‌ی DNT.IDP.Services

بسته‌ی دریافتی، شامل دو پوشه‌ی src\IdentityServer4.EntityFramework\Services و src\IdentityServer4.EntityFramework\Stores است که سرویس‌های آن‌را تشکیل می‌دهند (جمعا 5 سرویس TokenCleanup، CorsPolicyService، ClientStore، PersistedGrantStore و ResourceStore). بنابراین این سرویس‌ها را نیز مستقیما از این پوشه‌ها به پروژه‌ی DNT.IDP.Services کپی خواهیم کرد.
همانطور که عنوان شد دو فایل Interfaces\IConfigurationDbContext.cs و Interfaces\IPersistedGrantDbContext.cs برای دسترسی به دو DbContext این بسته‌ی دریافتی در سرویس‌های آن، تعریف شده‌اند و چون ما در اینجا صرفا یک ApplicationDbContext را داریم که از طریق IUnitOfWork، در دسترس لایه‌ی سرویس قرار می‌گیرد، ارجاعات به دو اینترفیس یاد شده را با IUnitOfWork تعویض خواهیم کرد تا مجددا قابل استفاده شوند.


انتقال متدهای الحاقی معرفی سرویس‌های IdentityServer4.EntityFramework به پروژه‌ی DNT.IDP

پس از انتقال قسمت‌های مختلف IdentityServer4.EntityFramework به لایه‌های مختلف برنامه‌ی جاری، اکنون نیاز است سرویس‌های آن‌را به برنامه معرفی کرد که در نهایت جایگزین متدهای فعلی درون حافظه‌ای کلاس آغازین برنامه‌ی IDP می‌شوند. خود این بسته در فایل زیر، به همراه متدهایی الحاقی است که این معرفی را انجام می‌دهند:
src\IdentityServer4.EntityFramework\Extensions\IdentityServerEntityFrameworkBuilderExtensions.cs
به همین جهت این فایل را به پروژه‌ی وب DNT.IDP ، منتقل خواهیم کرد؛ همانجایی که در قسمت دهم AddCustomUserStore را تعریف کردیم.
این کلاس پس از انتقال، نیاز به تغییرات ذیل را دارد:
الف) چون یکسری از کلاس‌های تنظیمات را حذف کردیم و نیازی به آن‌ها نداریم، آن‌ها را نیز به طور کامل از این فایل حذف می‌کنیم. تنها تنظیم مورد نیاز آن، OperationalStoreOptions است که اینبار آن‌را از فایل appsettings.json دریافت می‌کنیم. بنابراین ذکر این مورد نیز در اینجا اضافی است.
ب) در آن، دو Context موجود در بسته‌ی اصلی IdentityServer4.EntityFramework مورد استفاده قرار گرفته‌اند. ما در اینجا آن‌ها را نیز با تک Context برنامه‌ی خود تعویض می‌کنیم.
ج) در آن سرویسی به نام TokenCleanupHost تعریف شده‌است. آن‌را نیز به لایه‌ی سرویس‌ها منتقل می‌کنیم. همچنین در امضای سازنده‌ی آن بجای تزریق مستقیم OperationalStoreOptions از <IOptions<OperationalStoreOptions استفاده خواهیم کرد.
نگارش نهایی و تمیز شده‌ی IdentityServerEntityFrameworkBuilderExtensions را در اینجا مشاهده می‌کنید.


افزودن متدهای الحاقی جدید به فایل آغازین برنامه‌ی IDP

پس از انتقال IdentityServerEntityFrameworkBuilderExtensions به پروژه‌ی DNT.IDP، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن است:
namespace DNT.IDP
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddIdentityServer()
                .AddSigningCredential(loadCertificateFromStore())
                .AddCustomUserStore()
                .AddConfigurationStore()
                .AddOperationalStore();
به این ترتیب متدهای الحاقی جدید AddConfigurationStore و AddOperationalStore جهت معرفی محل‌های ذخیره سازی اطلاعات کاربران، منابع و توکن‌های IdentityServer مورد استفاده قرار می‌گیرند.


اجرای Migrations در پروژه‌ی DNT.IDP.DataLayer

پس از پایان این نقل و انتقالات، اکنون نیاز است ساختار بانک اطلاعاتی برنامه را بر اساس موجودیت‌ها و روابط جدید بین آن‌ها، به روز رسانی کنیم. به همین جهت فایل add_migrations.cmd موجود در پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP.DataLayer را اجرا می‌کنیم تا کلاس‌های Migrations متناظر تولید شوند و سپس فایل update_db.cmd را اجرا می‌کنیم تا این تغییرات، به بانک اطلاعاتی برنامه نیز اعمال گردند.


انتقال اطلاعات فایل درون حافظه‌ای Config، به بانک اطلاعاتی برنامه

تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، دیگر کار نمی‌کند. چون جداول کلاینت‌ها و منابع آن خالی هستند. به همین جهت نیاز است اطلاعات فایل درون حافظه‌ای Config را به بانک اطلاعاتی منتقل کنیم. برای این منظور سرویس ConfigSeedDataService را به برنامه اضافه کرده‌ایم:
    public interface IConfigSeedDataService
    {
        void EnsureSeedDataForContext(
            IEnumerable<IdentityServer4.Models.Client> clients,
            IEnumerable<IdentityServer4.Models.ApiResource> apiResources,
            IEnumerable<IdentityServer4.Models.IdentityResource> identityResources);
    }
این سرویس به کمک اطلاعات Mappings مخصوص AutoMapper این پروژه، IdentityServer4.Models تعریف شده‌ی در کلاس Config درون حافظه‌ای را به موجودیت‌های اصلی DNT.IDP.DomainClasses.IdentityServer4Entities تبدیل و سپس در بانک اطلاعاتی ذخیره می‌کند.
برای استفاده‌ی از آن، به کلاس آغازین برنامه‌ی IDP مراجعه می‌کنیم:
namespace DNT.IDP
{
    public class Startup
    {
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
    // ...
            initializeDb(app);
            seedDb(app);
    // ...
        }
        
        private static void seedDb(IApplicationBuilder app)
        {
            var scopeFactory = app.ApplicationServices.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>();
            using (var scope = scopeFactory.CreateScope())
            {
                var configSeedDataService = scope.ServiceProvider.GetService<IConfigSeedDataService>();
                configSeedDataService.EnsureSeedDataForContext(
                    Config.GetClients(),
                    Config.GetApiResources(),
                    Config.GetIdentityResources()
                    );
            }
        }
در اینجا توسط متد seedDb، متدهای درون حافظه‌ای کلاس Config به سرویس ConfigSeedDataService ارسال شده، توسط Mappings تعریف شده، به معادل‌های موجودیت‌های برنامه تبدیل و سپس در بانک اطلاعاتی ذخیره می‌شوند.


آزمایش برنامه

پس از اعمال این تغییرات، برنامه‌ها را اجرا کنید. سپس به بانک اطلاعاتی آن مراجعه نمائید. در اینجا لیست جداول جدیدی را که اضافه شده‌اند ملاحظه می‌کنید:


همچنین برای نمونه، در اینجا اطلاعات منابع منتقل شده‌ی به بانک اطلاعاتی، از فایل Config، قابل مشاهده هستند:


و یا قسمت ذخیره سازی خودکار توکن‌های تولیدی توسط آن نیز به درستی کار می‌کند:





کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای برنامه:
- ابتدا به پوشه‌ی src\WebApi\ImageGallery.WebApi.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید تا WebAPI برنامه راه اندازی شود.
- سپس به پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP مراجعه کرده و و dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید تا برنامه‌ی IDP راه اندازی شود.
- در آخر به پوشه‌ی src\MvcClient\ImageGallery.MvcClient.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید تا MVC Client راه اندازی شود.
اکنون که هر سه برنامه در حال اجرا هستند، مرورگر را گشوده و مسیر https://localhost:5001 را درخواست کنید. در صفحه‌ی login نام کاربری را User 1 و کلمه‌ی عبور آن‌را password وارد کنید.