نظرات مطالب
انجام کارهای زمانبندی شده در برنامه‌های ASP.NET توسط DNT Scheduler
یک متد الحاقی لاگ ELMAH را ایجاد کنید:
using System;
using System.Text;
using Elmah;

namespace Common.WebToolkit
{
    public static class ElmahLogEx
    {
        public static void LogException(this string ex)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(ex))
                return;
            LogException(new Exception(ex));
        }

        public static void LogException(this Exception ex)
        {
            if (ex == null) return;
            try
            {
                ErrorSignal.FromCurrentContext().Raise(ex);
            }
            catch
            {
                ErrorLog.GetDefault(null).Log(new Error(ex));
            }
        }
    }
}
سپس
- در کتابخانه‌ی فوق به قسمت ScheduledTasksCoordinator.Current.OnUnexpectedException هم دقت داشته باشد؛ مطابق مثال ارائه شده. این موارد را هم لاگ کنید:
 ScheduledTasksCoordinator.Current.OnUnexpectedException =
                    (exception, scheduledTask) => (scheduledTask.Name + ":" + exception).LogException();
- ابتدا و انتهای هر Task را لاگ کنید (متد الحاقی فوق را به صورت معمولی و با پیام‌هایی مشخص، در ابتدا و انتهای هر Task فراخوانی کنید؛ تا در لاگ‌های ELMAH ظاهر شوند).
- شروع به کار برنامه و خاتمه‌ی آن‌را لاگ کنید (متد الحاقی فوق را با پیام‌هایی مشخص، در متدهای Application_Start و Application_End فایل Global.asax.cs فراخوانی کنید تا مشخص شود که آیا برنامه خاتمه یافته‌است یا خیر).
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
یک نکته‌ی تکمیلی: امکان بارگذاری با تاخیر فایل‌های جاوااسکریپتی در برنامه‌های Blazor

در مطلب جاری، فرض بر این است که توابع جاوا اسکریپتی، سراسری هستند و قرار است در تمام کامپوننت‌های برنامه قابل دسترسی باشند. به همین جهت ارجاع مستقیمی از فایل js. آن‌ها را در فایل index.html و یا Host_، قرار می‌دهیم. اما اگر تنها یک کامپوننت، نیاز به اسکریپت خاصی را داشته باشد و نه تمام کامپوننت‌های دیگر، چطور؟
در این حالت Blazor از مفهومی به نام JavaScript Isolation پشتیبانی می‌کند. برای توضیح آن، فایل جدید Client\wwwroot\MyMdl.Js را به پروژه اضافه کرده و سپس به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
export function showPrompt(message) {
  return prompt(message, "Type name");
}

export function showAlert(message) {
  return prompt(message, "Hello");
}
- همانطور که مشاهده می‌کنید، در اینجا توابع export شده‌اند (جزو پیشنیازهای JavaScript Isolation است) و در حقیقت یک ES-6 module تشکیل شده‌است.
- برخلاف قبل، مدخل جدیدی را از این فایل، به فایل‌های index.html و یا Host_  اضافه نمی‌کنیم. چون می‌خواهیم فقط کامپوننتی که به آن نیاز دارد، آن‌را بارگذاری کند.

سپس کامپوننت جدید Client\Pages\JsIsolation.razor را به صورت زیر تکمیل خواهیم کرد:
@page "/js-isolation"

@inject IJSRuntime jSRuntime

<button class="btn btn-primary" @onclick="Prompt">Prompt</button>
<button class="btn btn-primary" @onclick="ShowAlert">Alert</button>


@code
{
    private IJSObjectReference module;

    protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        if(firstRender)
        {
            module = await jSRuntime.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./MyMdl.Js");
        }
    }

    private async Task Prompt()
    {
        var result = await module.InvokeAsync<string>("showPrompt", "What's your name?");
    }

    private async Task ShowAlert()
    {
        await module.InvokeVoidAsync("showAlert", "Hello!");
    }
}
- کار در قسمت OnAfterRenderAsync و در اولین بار رندر کامپوننت شروع می‌شود. در اینجا روش بارگذاری و import یک ماژول جاوااسکریپتی را مشاهده می‌کنید. در این حالت، این فایل js. پس از فراخوانی متد InvokeAsync بارگذاری شده و اطلاعات آن تنها در همین کامپوننت قابل دسترسی خواهد بود.
- اکنون که module یا IJSObjectReference را در اختیار داریم، می‌توان با استفاده از متدهای InvokeAsync و یا InvokeVoidAsync، با متدهای موجود در آن کار کرد.
مطالب
QueryOver در NHibernate و تفاوت‌های آن با LINQ to NH

در NHibernate چندین و چند روش، جهت تهیه کوئری‌ها وجود دارد که QueryOver یکی از آن‌ها است (+). QueryOver نسبت به LINQ to NH سازگاری بهتری با ساز و کار درونی NHibernate دارد؛ برای مثال امکان یکپارچگی آن با سطح دوم کش. هر چند ظاهر QueryOver با LINQ یکی است، اما در عمل متفاوتند و راه و روش خاص خودش را طلب می‌کند. برای مثال در LINQ to NH می‌تواند نوشت x.Property.Contains اما در QueryOver متدی به نام contains قابل استفاده نیست (هر چند در Intellisense ظاهر می‌شود اما عملا تعریف نشده است و نباید آن‌را با LINQ اشتباه گرفت) و سعی در استفاده از آن‌ها به استثناهای زیر ختم می‌شوند:
Unrecognised method call: System.String:Boolean StartsWith(System.String)
Unrecognised method call: System.String:Boolean Contains(System.String)
برای مثال کلاس زیر را در نظر بگیرید؛ کوئری‌های مطلب جاری بر این اساس تهیه خواهند شد:
using NHibernate.Validator.Constraints;

namespace NH3Test.MappingDefinitions.Domain
{
public class Account
{
public virtual int Id { get; set; }

[NotNullNotEmpty]
[Length(Min = 3, Max = 120, Message = "طول نام باید بین 3 و 120 کاراکتر باشد")]
public virtual string Name { get; set; }

[NotNull]
public virtual int Balance { set; get; }
}
}

1) یافتن رکوردهایی که در یک مجموعه‌ی مشخص قرار دارند. برای مثال balance آن‌ها مساوی 10 و 12 است:
var list = new[]  { 12,10};
var resultList = session.QueryOver<Account>()
.WhereRestrictionOn(p => p.Balance)
.IsIn(list)
.List();

SELECT
this_.AccountId as AccountId0_0_,
this_.Name as Name0_0_,
this_.Balance as Balance0_0_
FROM
Accounts this_
WHERE
this_.Balance in (
@p0 /* = 10 */, @p1 /* = 12 */
)

2) پیاده سازی همان متد Contains ذکر شده، در QueryOver:
var accountsContianX = session.QueryOver<Account>()
.WhereRestrictionOn(x => x.Name)
.IsLike("X", NHibernate.Criterion.MatchMode.Anywhere)
.List();

SELECT
this_.AccountId as AccountId0_0_,
this_.Name as Name0_0_,
this_.Balance as Balance0_0_
FROM
Accounts this_
WHERE
this_.Name like @p0 /* = %X% */

در اینجا بر اساس مقادیر مختلف MatchMode می‌توان متدهای StartsWith (MatchMode.Start) ، EndsWith (MatchMode.End) ، Equals (MatchMode.Exact) را نیز تهیه نمود.

انجام مثال دوم راه ساده‌تری نیز دارد. قسمت WhereRestrictionOn و IsLike به صورت یک سری extension متد ویژه در فضای نام NHibernate.Criterion تعریف شده‌اند. ابتدا این فضای نام را به کلاس جاری افزوده و سپس می‌توان نوشت :
using NHibernate.Criterion;
...
var accountsContianX = session.QueryOver<Account>()
.Where(x => x.Name.IsLike("%X%"))
.List();

این فضای نام شامل چهار extension method به نام‌های IsLike ، IsInsensitiveLike ، IsIn و IsBetween است.


چگونه extension method سفارشی خود را تهیه کنیم؟

بهترین کار این است که به سورس NHibernate ، فایل‌های RestrictionsExtensions.cs و ExpressionProcessor.cs که تعاریف متد IsLike در آن‌ها وجود دارد مراجعه کرد. در اینجا می‌توان با نحوه‌ی تعریف و سپس ثبت آن در رجیستری extension methods مرتبط با QueryOver توسط متد عمومی RegisterCustomMethodCall آشنا شد. در ادامه سه کار را می‌توان انجام داد:
-متد مورد نظر را در کدهای خود (نه کدهای اصلی NH) اضافه کرده و سپس با فراخوانی RegisterCustomMethodCall آن‌را قابل استفاده نمائید.
-متد خود را به سورس اصلی NH اضافه کرده و کامپایل کنید.
-متد خود را به سورس اصلی NH اضافه کرده و کامپایل کنید (بهتر است همان روش نامگذاری بکار گرفته شده در فایل‌های ذکر شده رعایت شود). یک تست هم برای آن بنویسید (تست نویسی هم یک سری اصولی دارد (+)). سپس یک patch از آن روی آن ساخته (+) و برای تیم NH ارسال نمائید (تا جایی که دقت کردم از کلیه ارسال‌هایی که آزمون واحد نداشته باشند، صرفنظر می‌شود).

مثال:
می‌خواهیم extension متد جدیدی به نام Year را به QueryOver اضافه کنیم. این متد را هم بر اساس توابع توکار بانک‌های اطلاعاتی، تهیه خواهیم نمود. لیست کامل این نوع متدهای بومی SQL را در فایل Dialect.cs سورس‌های NH می‌توان یافت (البته به صورت پیش فرض از متد extract برای جداسازی قسمت‌های مختلف تاریخ استفاده می‌کند. این متد در فایل‌های Dialect مربوط به بانک‌های اطلاعاتی مختلف، متفاوت است و برحسب بانک اطلاعاتی جاری به صورت خودکار تغییر خواهد کرد).
using System;
using System.Linq.Expressions;
using NHibernate;
using NHibernate.Criterion;
using NHibernate.Impl;

namespace NH3Test.ConsoleApplication
{
public static class MyQueryOverExts
{
public static bool YearIs(this DateTime projection, int year)
{
throw new Exception("Not to be used directly - use inside QueryOver expression");
}

public static ICriterion ProcessAnsiYear(MethodCallExpression methodCallExpression)
{
string property = ExpressionProcessor.FindMemberExpression(methodCallExpression.Arguments[0]);
object value = ExpressionProcessor.FindValue(methodCallExpression.Arguments[1]);
return Restrictions.Eq(
Projections.SqlFunction("year", NHibernateUtil.DateTime, Projections.Property(property)),
value);
}
}

public class QueryOverExtsRegistry
{
public static void RegistrMyQueryOverExts()
{
ExpressionProcessor.RegisterCustomMethodCall(
() => MyQueryOverExts.YearIs(DateTime.Now, 0),
MyQueryOverExts.ProcessAnsiYear);
}
}
}

اکنون برای استفاده خواهیم داشت:
QueryOverExtsRegistry.RegistrMyQueryOverExts(); //یکبار در ابتدای اجرای برنامه باید ثبت شود
...
var data = session.QueryOver<Account>()
.Where(x => x.AddDate.YearIs(2010))
.List();

برای مثال اگر بانک اطلاعاتی انتخابی از نوع SQLite باشد، خروجی SQL مرتبط به شکل زیر خواهد بود:
SELECT
this_.AccountId as AccountId0_0_,
this_.Name as Name0_0_,
this_.Balance as Balance0_0_,
this_.AddDate as AddDate0_0_
FROM
Accounts this_
WHERE
strftime("%Y", this_.AddDate) = @p0 /* =2010 */


هر چند ما تابع year را در متد ProcessAnsiYear ثبت کرده‌ایم اما بر اساس فایل SQLiteDialect.cs ، تعاریف مرتبط و مخصوص این بانک اطلاعاتی (مانند متد strftime فوق) به صورت خودکار دریافت می‌گردد و کد ما مستقل از نوع بانک اطلاعاتی خواهد بود.


نکته جالب!
LINQ to NH هم قابل بسط است؛ کاری که در ORM های دیگر به این سادگی نیست. چند مثال در این زمینه:
چگونه تابع سفارشی SQL Server خود را به صورت یک extension method تعریف و استفاده کنیم: (+) ، یک نمونه دیگر: (+) و نمونه‌ای دیگر: (+).

نظرات مطالب
غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها
یک نکته‌ی تکمیلی: تاثیر آنالایزرها بر روی سرعت build
هر چقدر تعداد آنالایزر بیشتری را مورد استفاده قرار دهید، به همان نسبت سرعت build هم کمتر می‌شود. به همین جهت می‌توان آن‌ها را بر اساس حالات build، فعال و یا غیرفعال کرد. برای مثال فعال سازی آنالایزرها تنها در حالت debug:
<ItemGroup Condition="'$(Configuration)' == 'Debug'">
</ItemGroup>
مطالب
بهبود SEO برنامه‌های Angular
یکی از موارد مهم بهینه سازی صفحات سایت برای موتورهای جستجو، افزودن عنوانی مناسب، به همراه توضیحات و واژه‌های کلیدی، twitter card ،Facebook Graph و امثال آن‌ها است. برای این منظور Angular به همراه سرویس‌هایی است که امکان افزودن این متاتگ‌ها را به صورت پویا مهیا می‌کنند.


آشنایی با امکانات بسته‌ی angular/platform-browser@

در ماژول angular/platform-browser@، دو سرویس Meta و Title، امکان تغییر پویای متاتگ‌های صفحه‌ی جاری را مهیا می‌کنند. برای نمونه فرض کنید قصد دارید یک چنین متاتگ‌هایی را به صفحه‌ی جاری اضافه کنید:
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <link rel="icon" type="image/x-icon" href="favicon.ico">
    <title>newTitle ...</title>
    <base href="/">
    <meta name="description" content="Angular meta service">
<meta name="author" content="DNT">
<meta name="keywords" content="Angular, Meta Service">
<meta name="twitter:card" content="summary">
<meta name="twitter:site" content="@my_site">
<meta name="twitter:title" content="Front-end Web Development">
<meta name="twitter:description" content="Learn frontend web development...">
<meta name="twitter:image" content="https://site/images/image.png">
<meta name="author" content="Other Author">
</head>
قدم اول انجام اینکار، تزریق سرویس‌های توکار Meta و Title به سازنده‌ی کامپوننت جاری است:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { Meta, Title } from "@angular/platform-browser";

@Component({
  selector: "app-seo-tests",
  templateUrl: "./seo-tests.component.html",
  styleUrls: ["./seo-tests.component.css"]
})
export class SeoTestsComponent implements OnInit {

  constructor(private metaService: Meta, private titleService: Title) {
  }
در ادامه متدهای مختلف این سرویس‌ها را بررسی خواهیم کرد:

افزودن یک یا چند متاتگ

متد addTag سرویس Meta، کار افزودن پویای یک متا تگ جدید را به همراه ویژگی‌های name و content آن، انجام می‌دهد. در ذیل چندین مثال از آن‌را مشاهده می‌کنید. در اینجا یا می‌توان از متد addTag استفاده کرد که تنها یک متاتگ را به صفحه اضافه می‌کند و یا از متد addTags کمک گرفت که می‌تواند آرایه‌ای از متاتگ‌ها را به صورت پویا به صفحه‌ی جاری اضافه کند:
    // addTag & addTags
    this.metaService.addTag({ name: "description", content: "How to optimize your Angular App for search engine and other crawlers." });
    this.metaService.addTag({ name: "author", content: "DNT" });
    this.metaService.addTag({ name: "keywords", content: "Angular, Meta Service" });
    // Or
    this.metaService.addTags([
      { name: "description", content: "How to optimize your Angular App for search engine and other crawlers." },
      { name: "author", content: "DNT" },
      { name: "keywords", content: "Angular, Meta Service" }
    ], false); // --> forceCreation = false

    this.metaService.addTag({ name: "twitter:card", content: "summary_large_image" });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:site", content: "@my_site" });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:title", content: "Front-end Web Development" });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:description", content: "Learn frontend web development..." });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:image", content: "https://site/images/image.png" });
    // Or
    this.metaService.addTags([
      { name: "twitter:card", content: "summary_large_image" },
      { name: "twitter:site", content: "@my_site" },
    ], false); // --> forceCreation = false
هر دو متد addTag و addTags دارای پارامتر boolean دومی به نام forceCreation نیز هستند. برای مثال اگر این پارامتر را به true تنظیم کنید، این متاتگ حتی اگر وجود هم داشته باشد، یکبار دیگر به صفحه اضافه خواهد شد.


دریافت محتوای متاتگ‌های موجود

با استفاده از متد getTag می‌توان یک متاتگ مشخص را به صورت HTMLMetaElement دریافت کرد:
    // getTag & getTags
    const viewport = this.metaService.getTag("name=viewport");
    if (viewport) {
      console.log(viewport.content); // width=device-width, initial-scale=1
    }
    const author = this.metaService.getTag("name=author");
    if (author) {
      console.log(author.content); // DNT
    }

    this.metaService.addTag({ name: "author", content: "DNT" });
    this.metaService.addTag({ name: "author", content: "Other Author" }, true);
    const authors = this.metaService.getTags("name=author");
    console.log(authors[0]); // <meta name="author" content="DNT">
    console.log(authors[1]); // <meta name="author" content="Other Author">
کار متد getTags بازگشت تمام متاتگ‌هایی با attribute-selector یکسان است. برای مثال در اینجا دوبار متاتگ author به صفحه اضافه شده‌است و خروجی getTags به همراه دو عنصر است.


به روز رسانی متاتگ‌های موجود

می‌توان از متد updateTag برای تغییر محتوای متاتگی موجود، استفاده کرد:
    // updateTag
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:card", content: "summary_large_image" });
    this.metaService.updateTag({ name: "twitter:card", content: "summary" }, `name='twitter:card'`);

    this.metaService.updateTag({ name: "description", content: "Angular meta service" });
در اینجا اگر پارامتر اختیاری دوم ذکر نشود، جستجوی یافتن عناصر، بر اساس name ذکر شده صورت می‌گیرد و سپس content آن‌ها به روز می‌شود.


حذف تگ‌های موجود

در اینجا می‌توان از دو متد removeTag که یک attribute-selector را دریافت می‌کند و یا removeTagElement که یک HTMLMetaElement را توسط متد getTag دریافت می‌کند، برای حذف کامل این تگ‌ها استفاده کرد:
    // removeTag & removeTagElement
    this.metaService.removeTag("charset");
    // Or
    const chartsetTag = this.metaService.getTag("charset");
    if (chartsetTag) {
      this.metaService.removeTagElement(chartsetTag);
    }


تنظیم عنوان صفحه‌ی جاری

سرویس توکار دیگری به نام Title امکان تغییر عنوان صفحه‌ی جاری را به صورت پویا میسر می‌کند:
    // Setting the browser page Title in an Angular app
    const currentTitle = this.titleService.getTitle();
    console.log(currentTitle);
    this.titleService.setTitle("newTitle ...");
متد getTitle، عنوان فعلی صفحه را باز می‌گرداند و متد setTitle، این عنوان را به روز رسانی می‌کند.


طراحی سرویسی برای افزودن پویای متاتگ‌ها به صفحات مختلف سایت

می‌توان شبیه به مطلب «نمایش Breadcrumbs در برنامه‌های Angular» به قسمت data مسیریابی، اطلاعات عنوان صفحه و همچنین  metaTags آن‌را اضافه کرد:
const routes: Routes = [
  {
    path: "seo", component: SeoTestsComponent,
    data: {
      title: "Page Title",
      metaTags: {
        description: "Page Description or some content here",
        keywords: "some, keywords, here, separated, by, a comma"
      }
    }
  }
];
سپس سرویسی را طراحی نمود که با پایان یافتن مسیریابی فعلی، این تنظیمات را به صورت خودکار انجام دهد و نیازی نباشد تا مدام به تمام کامپوننت‌ها، سرویس‌های Meta و Title را به صورت دستی اضافه کرد و این اطلاعات را تغییر داد.
به همین جهت سرویس SEO را در مسیر src\app\core\seo-service.ts به صورت ذیل ایجاد می‌کنیم:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Title, Meta } from "@angular/platform-browser";
import { Router, NavigationEnd, ActivatedRouteSnapshot } from "@angular/router";

@Injectable()
export class SeoService {

  constructor(private titleService: Title, private metaService: Meta, private router: Router) { }

  enableSeo() {
    this.router.events
      .filter(event => event instanceof NavigationEnd)
      .distinctUntilChanged()
      .subscribe(() => {
        this.addMetaData(this.router.routerState.snapshot.root);
      });
  }

  private addMetaData(root: ActivatedRouteSnapshot): void {
    if (root.children && root.children.length) {
      this.addMetaData(root.children[0]);
    } else if (root.data) {
      this.setTitle(root.data);
      this.setMetaTags(root.data);
    }
  }

  private setMetaTags(routeData: { [name: string]: any; }) {
    const routeDataMetaTagsKey = "metaTags";
    const metaTags = routeData[routeDataMetaTagsKey];
    if (!metaTags) { return; }
    for (const tag in metaTags) {
      if (metaTags.hasOwnProperty(tag)) {
        const newTag = { name: tag, content: metaTags[tag] };
        console.log("new tag", newTag);
        this.metaService.addTag(newTag);
      }
    }
  }

  private setTitle(routeData: { [name: string]: any; }) {
    const routeDataTitleKey = "title";
    const title = routeData[routeDataTitleKey];
    if (title) {
      console.log("new title", title);
      this.titleService.setTitle(title);
    }
  }
}
توضیحات:
در اینجا در ابتدای کار مشترک رخ‌داد NavigationEnd سیستم مسیریابی خواهیم شد:
    this.router.events
      .filter(event => event instanceof NavigationEnd)
      .distinctUntilChanged()
      .subscribe(() => {
        this.addMetaData(this.router.routerState.snapshot.root);
      });
هر زمانیکه رخ‌داد مرور صفحه‌ی جاری به پایان رسید، بر اساس مسیر ریشه‌ی آن، متد addMetaData فراخوانی می‌شود. این متد، یک متد بازگشتی است. از این جهت که مسیر جاری می‌تواند حاصل مرور یک مسیر والد و سپس چندین مسیر تو در توی فرزند و والد آن باشد.
سپس در این متد خاصیت data مسیرنهایی را خوانده و کلیدهای title و metaTags آن‌را استخراج می‌کنیم و سپس توسط متدهای this.titleService.setTitle و this.metaService.addTag، این عنوان و متاتگ‌های جدید را به صورت پویا به صفحه اضافه خواهیم کرد.

پس از تعریف این سرویس، برای معرفی آن به برنامه، ابتدا آن‌را به قسمت providers مربوط به CoreModule اضافه می‌کنیم:
import { SeoService } from "./seo-service";

@NgModule({
  providers: [
    SeoService
  ]
})
export class CoreModule {}
و در آخر به فایل app.component.ts مراجعه کرده و این سرویس را فعالسازی می‌کنیم:
import { SeoService } from "./core/seo-service";

export class AppComponent {
  constructor(private seoService: SeoService) {
    this.seoService.enableSeo();
  }
}
از این پس تمام مسیرهای برنامه به صورت خودکار تحت نظر قرار گرفته و درصورتیکه خاصیت data آن‌ها دارای کلیدهای title و metaTags باشند، به صورت خودکار پردازش خواهند شد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
نظرات مطالب
امکان ساخت برنامه‌های دسکتاپ چندسکویی Blazor در دات نت 6
- این مطلب برای شروع کار مناسب نیست و یک مطلب تکمیلی است. برای آشنایی با معماری برنامه‌های Blazor از اینجا شروع کنید؛ از این جهت که Blazor Server خودش یک پروژه‌ی وب کامل هست و نیازی به پروژه‌ی وب مجزا ندارد. نحوه‌ی دسترسی به اطلاعات آن با Blazor WASM متفاوت است و خیلی موارد دیگر (که نیازی به تکرار آن‌ها در اینجا نیست). نمونه‌اش منوی fetch data در تصویر برنامه‌ی دسکتاپ هست که اطلاعات خودش را از وب سرور اجرا شده‌ی به همراه برنامه دریافت می‌کند (این اتصال هم از نوع Web socket مخصوص SignalR هست که در سری Blazor سایت در مورد آن بحث شده). همچنین این را هم مدنظر داشته باشید که زمانیکه بحث برنامه‌ی «دسکتاپ» هست، یعنی برنامه‌های «کوچک» و «تک کاربره» که توضیحات این مطلب برای پوشش آن‌ها کافی است.
- اگر هم Web API راه دور دارید، فقط کافی است سرویس HttpClient را ثبت کنید (در همان سازنده‌ی فرم برنامه‌ی وین‌فرمز مثال فوق):
serviceCollection.AddScoped<HttpClient>();
بعد هم در صفحات razor کتابخانه‌ی مثال می‌توان به نحو متداولی با این سرویس کار کرد (و نکات کار با این سرویس در سری Blazor سایت بررسی شده‌اند):
@inject HttpClient Http
مطالب
پیاده سازی یک MediaTypeFormatter برای پشتیبانی از MultiPart/form-data در Web API

Media Type یا MIME Type نشان دهنده فرمت یک مجموعه داده است. در HTTP، مدیا تایپ بیان کننده فرمت message body یک درخواست / پاسخ است و به دریافت کننده اعلام می‌کند که چطور باید پیام را بخواند. محل استاندارد تعیین Mime Type در هدر Content-Type است. درخواست کننده می‌تواند با استفاده از هدر Accept لیستی از MimeType‌های قابل قبول را به عنوان پاسخ، به سرور اعلام کند.

Asp.net Web API  از MimeType برای تعیین نحوه serialize یا deserialize کردن محتوای دریافتی / ارسالی استفاده می‌کند


MediaTypeFormatter

Web API برای خواندن/درج پیام در بدنه درخواست/پاسخ از MediaTypeFormmater‌‌ها استفاده می‌کند. اینها کلاس‌هایی هستند که نحوه‌ی Serialize کردن و deserialize کردن اطلاعات به فرمت‌های خاص را تعیین می‌کنند. Web API به صورت توکار دارای formatter هایی برای نوع‌های XML ، JSON، BSON و Form-UrlEncoded می‌باشد. همه این‌ها کلاس پایه MediaTypeFormatter را پیاده سازی می‌کنند. 


مسئله

یک پروژه Web API بسازید و view model زیر را در آن تعریف کنید:

public class NewProduct
    {
        [Required]
        public string Name { get; set; }

        public double Price { get; set; }

        public byte[] Pic { get; set; }
    }

همانطور که می‌بینید یک فیلد از نوع byte[] برای تصویر محصول در نظر گرفته شده است.

حالا یک کنترلر API  ساخته و اکشنی برای دریافت اطلاعات محصول جدید از کاربر می‌نویسیم :
public class ProductsController : ApiController
    {
        [HttpPost]
        public HttpResponseMessage PostProduct(NewProduct model)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                //  ثبت محصول 

                return new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.Created);
            }

            return Request.CreateErrorResponse(HttpStatusCode.BadRequest, ModelState);
        }

    }

و یک صفحه html به نام index.html که حاوی یک فرم برای ارسال اطلاعات باشد :

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title></title>
</head>
<body>
    <h1>ساخت MediaTypeFormatter برای Multipart/form-data</h1>
    <h2>محصول جدید</h2>

    <form id="newProduct" method="post" action="/api/products" enctype="multipart/form-data">
        <div>
            <label for="name">نام محصول : </label>
            <input type="text" id="name" name="name" />
        </div>
        <div>
            <label for="price">قیمت : </label>
            <input type="number" id="price"  name="price" />
        </div>
        <div>
            <label for="pic">تصویر : </label>
            <input type="file" id="pic" name="pic" />
        </div>
        <div>
            <button type="submit">ثبت</button>
        </div>
    </form>
</body>
</html>

زمانی که فرم حاوی فایلی برای آپلود باشد مشخصه encType باید برابر با Multipart/form-data مقداردهی شود تا اطلاعات فایل به درستی کد شوند. در زمان ارسال فرم Content-type درخواست برابر با Multipart/form-data و فرمت اطلاعات درخواست ارسالی به شکل زیر خواهد بود :


همانطور که می‌بینید هر فیلد در فرم، در یک بخش جداگانه قرار گرفته است که با خط چین هایی از هم جدا شده اند. هر بخش، header‌های جداگانه خود را دارد.

- Content-Disposition که نام فیلد و نام فایل را شامل می‌شود .

- content-type که mime type مخصوص آن بخش از داده‌ها را مشخص می‌کند.

پس از اینکه فرم را تکمیل کرده و ارسال کنید ، با پیام خطای زیر مواجه می‌شوید :

خطای روی داده اعلام می‌کند که Web API فاقد MediaTypeFormatter برای خواندن اطلاعات ارسال شده با فرمتMultiPart/Form-data  است.  Web API برای خواندن و بایند کردن پارامترهای complex Type از درون بدنه پیام یک درخواست از MediaTypeFormatter استفاده می‌کند و همانطور که گفته شد Web API فاقد Formatter توکار برای deserialize کردن داده‌های با فرمت Multipart/form-data است.

راه حل‌ها :

روشی که در سایت asp.net برای آپلود فایل در web api استفاده شده، عدم استفاده از پارامترها و خواندن محتوای Request در درون کنترلر است. که به طبع در صورتی که بخواهیم کنترلرهای تمیز و کوچکی داشته باشیم روش مناسبی نیست. از طرفی امتیاز parameter binding و modelstate را هم از دست خواهیم داد.

روش دیگری که می‌خواهیم در اینجا پیاده سازی کنیم ساختن یک MediaTypeFormatter برای خواندن فرمت Multipart/form-data است. با این روش کد موردنیاز کپسوله شده و امکان استفاده از binding و modelstate را خواهیم داشت.

برای ساختن یک MediaTypeFormatter یکی از 2 کلاس MediaTypeFormatter یا  BufferedMediaTypeFormatter  را باید پیاده سازی کنیم . تفاوت این دو در این است که BufferedMediaTypeFormatter برخلاف MediaTypeFormatter از متدهای synchronous استفاده می‌کند.

 
پیاده سازی :

یک کلاس به نام MultiPartMediaTypeFormatter می‌سازیم و کلاس MediaTypeFormatter را به عنوان کلاس پایه آن قرار می‌دهیم .

public class MultiPartMediaTypeFormatter : MediaTypeFormatter
{
    ...
}

ابتدا در تابع سازنده کلاس فرمت هایی که می‌خواهیم توسط این کلاس خوانده شوند را تعریف می‌کنیم :

        public MultiPartMediaTypeFormatter()
        {
            SupportedMediaTypes.Add(new MediaTypeHeaderValue("multipart/form-data"));
        }
در اینجا Multipart/form-data را به عنوان تنها نوع مجاز تعریف کرده ایم.

سپس با پیاده سازی توابع CanReadType و CanWriteType مربوط به کلاس MediaTypeFormatter مشخص می‌کنیم که چه مدل‌هایی را می‌توان توسط این کلاس  serialize / deserialize کرد. در اینجا چون می‌خواهیم این کلاس محدود به یک مدل خاص نباشد، از یک اینترفیس برای شناسایی کلاس‌های مجاز استفاده می‌کنیم .

    public interface INeedMultiPartMediaTypeFormatter
    {
    }

و آنرا به کلاس newProduct اضافه می‌کنیم :

public class NewProduct : INeedMultiPartMediaTypeFormatter
{
 ...
}
از آنجا که تنها نیاز به خواندن اطلاعات داریم و قصد نوشتن نداریم، در متد CanWriteType مقدار false را برمی گردانیم .
        public override bool CanReadType(Type type)
        {
            return typeof(INeedMultiPartMediaTypeFormatter).IsAssignableFrom(type);
        }

        public override bool CanWriteType(Type type)
        {
            return false;
        }

و اما تابع ReadFromStreamAsync که کار خواندن محتوای ارسال شده و بایند کردن آنها به پارامترها را برعهده دارد 

public async override Task<object> ReadFromStreamAsync(Type type, Stream stream, HttpContent content, IFormatterLogger formatterLogger)
که در آن پارامتر type مربوط به مدل مشخص شده به عنوان پارامتر اکشن (NewProduct)است و پارامتر content محتوای درخواست را در خود دارد.

ابتدا محتوای ارسال شده را خوانده و اطلاعات فرم را استخراج می‌کنیم و از طرف دیگر با استفاده از کلاس Activator یک نمونه از مدل جاری را ساخته و لیست property‌های آنرا استخراج می‌کنیم.

            MultipartMemoryStreamProvider provider = await content.ReadAsMultipartAsync();
            IEnumerable<HttpContent> formData = provider.Contents.AsEnumerable();

            var modelInstance = Activator.CreateInstance(type);
            IEnumerable<PropertyInfo> properties = type.GetProperties();

سپس در یک حلقه به ترتیب برای هر property متعلق به مدل، در میان اطلاعات فرم جستجو می‌کنیم. برای پیدا کردن اطلاعات متناظر با هر property در هدر Content-Disposition که در بالا توضیح داده شد، به دنبال فیلد همنام با property می‌گردیم .

            foreach (PropertyInfo prop in properties)
            {
                var propName = prop.Name.ToLower();
                var propType = prop.PropertyType;

                var data = formData.FirstOrDefault(d => d.Headers.ContentDisposition.Name.ToLower().Contains(propName));
در صورتی که فیلدی وجود داشته باشد کار را ادامه می‌دهیم .

 گفتیم که هر فیلد یک هدر، Content-Type هم می‌تواند داشته باشد. این هدر به صورت پیش فرض معادل text/plain است و برای فیلدهای عادی قرار داده نمی‌شود . در این مثال چون فقط یک فیلد غیر رشته ای داریم فرض را بر این گرفته ایم که در صورت وجود Content-Type، فیلد مربوط به تصویر است. در صورتیکهContentType  وجود داشته باشد، محتوای فیلد را به شکل Stream خوانده به byte[] تبدیل و با استفاده از متد SetValue در property مربوطه قرار می‌دهیم.

                if (data != null)
                {
                    if (data.Headers.ContentType != null)
                    {
                        using (var fileStream = await data.ReadAsStreamAsync())
                        {
                            using (MemoryStream ms = new MemoryStream())
                            {
                                fileStream.CopyTo(ms);
                                prop.SetValue(modelInstance, ms.ToArray());
                            }                            
                        }
                    }

در صورتی که Content-Type غایب باشد بدین معنی است که محتوای فیلد از نوع رشته است ( عدد ، تاریخ ، guid ، رشته ) و باید به نوع مناسب تبدیل شود. ابتدا آن را به صورت یک رشته می‌خوانیم و با استفاده از Convert.ChangeType آنرا به نوع مناسب تبدیل می‌کنیم و در property متناظر قرار می‌دهیم .

                if (data != null)
                {
                    if (data.Headers.ContentType != null)
                    {
                        //...
                    }
                    else
                    {
                        string rawVal = await data.ReadAsStringAsync();
                        object val = Convert.ChangeType(rawVal, propType);

                        prop.SetValue(modelInstance, val);
                    }
                }
و در نهایت نمونه ساخته شده از مدل را برگشت می‌دهیم.
return modelInstance;
برای فعال کردن این Formatter باید آنرا به لیست formmater‌های web api اضافه بکنیم. فایل WebApiConfig در App_Start را باز کرده و خط زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
config.Formatters.Add(new MultiPartMediaTypeFormatter());
حال اگر مجددا فرم را به سرور ارسال کنیم، با پیام خطایی، مواجه نشده و عمل binding با موفقیت انجام می‌گیرد.

مطالب
معرفی Kendo UI
Kendo UI چیست؟
Kendo UI یک فریم ورک جاوا اسکریپتی ساخت برنامه‌های مدرن و تعاملی وب است و برای رسیدن به این مقصود، از JavaScript، CSS 3، HTML 5 و jQuery کمک می‌گیرد.


امکانات فراهم شده توسط Kendo UI
1) انواع و اقسام ویجت‌ها: کنترل‌های وب تهیه شده برفراز jQuery
ویجت‌های آن در سه گروه کلی قرار می‌گیرند:
- گروه وب، مانند گرید، tree-view و غیره.
- گروه DataViz که جهت نمایش بصری اطلاعات و ترسیم انواع و اقسام نمودارها کاربرد دارد.
- گروه موبایل که با استفاده از فناوری adaptive rendering، در سیستم عامل‌های مختلف موبایل، مانند اندروید و آی او اس، ظاهری بومی و هماهنگ با آن‌ها را ارائه می‌دهد.

2) منبع داده سمت کاربر (Client side data source)
منبع داده سمت کاربر Kendo UI، از انواع و اقسام منابع داده محلی مانند آرایه‌های جاوا اسکریپتی تا منابع داده راه دور، مانند JSON، XML و JSONP، جهت نمایش اطلاعات و data binding پشتیبانی می‌کند. این منبع داده، مواردی مانند صفحه بندی، مرتب سازی اطلاعات و گروه بندی آن‌ها را نیز فراهم می‌کند. به علاوه با عملیات ثبت، ویرایش و حذف اطلاعات نیز هماهنگی کاملی را دارد.

3) به همراه یک فریم ورک MVVM توکار است
این فریم ورک MVVM مواردی مانند two way data binding و همچنین declarative binding را نیز پشتیبانی می‌کند.

4) امکان تعویض قالب
5) پویا نمایی، کشیدن و رها کردن
6) فریم ورک اعتبارسنجی


چرا Kendo UI؟
-  مهم‌ترین مزیت کار با Kendo UI، فراهم آوردن تمام نیازهای توسعه‌ی یک برنامه‌ی مدرن وب، تنها در یک بسته است. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا گرید را از یک‌جا، tree-view را از جایی دیگر و کتابخانه‌های رسم نمودار را از منبعی ناهمگون با سایر عناصر برنامه دریافت و استفاده کنید؛ در اینجا تمام این‌ها در قالب یک بسته‌ی آماده برای شما فراهم شده‌است و همچنین با یکدیگر سازگاری کاملی دارند.
- تمام ویجت‌های آن برای نمایش سریع با کارآیی بالا طراحی شده‌اند.
- پشتیبانی خوب آن. این فریم ورک محصول شرکتی است که به صورت تخصصی کار تهیه کامپوننت‌های وب و دسکتاپ را انجام می‌دهد.


مرورگرهای پشتیبانی شده
یکی دیگر از مزایای مهم کار با Kendo UI پشتیبانی گسترده‌ی آن از اکثر مرورگرهای موجود است. این فریم ورک با مرورگرهای زیر سازگار است:
- IE 7 به بعد
- فایرفاکس 10 به بعد
- تمام نگارش‌های کروم
- اپرا 10 به بعد
- سفاری 4 به بعد


مجوز استفاده از Kendo UI
Kendo UI با سه مجوز ذیل ارائه می‌شود:
- 30 روزه آزمایشی رایگان
- تجاری
- سورس باز با مجوز Apache

پیشتر نسخه‌ی تجاری آن تحت مجوز GPL نیز در دسترس بود. اما اخیرا مجوز GPL آن حذف شده و به Apache تغییر یافته است. اما باید در نظر داشت که نسخه‌ی سورس باز آن شامل کنترل‌های مهمی مانند «گرید» نیست و این موارد تنها در نسخه‌ی تجاری آن لحاظ شده‌اند.


مثال‌های Kendo UI
پس از دریافت بسته‌ی کامل آن، پوشه‌هایی مانند js، styles و امثال آن قابل مشاهده هستند؛ به همراه پوشه‌ی examples آن که حداقل 86 پوشه‌ی دیگر در آن جهت ارائه مثال‌هایی از نحوه‌ی کاربرد المان‌های مختلف آن تدارک دیده شده‌اند.


نحوه‌ی افزودن Kendo UI به صفحه
از آنجائیکه Kendo UI یک فریم ورک جاوا اسکریپتی است، همانند سایر برنامه‌های وب، افزودن تعاریف فایل‌های js، css و تصاویر مرتبط با آن، برای شروع به کار کفایت می‌کند. برای این منظور ابتدا پوشه‌های js و styles بسته‌ی دریافتی آن‌را به برنامه‌ی خود اضافه کنید (این پوشه‌ها در فایل پیوست انتهای بحث موجود هستند).
<!DOCTYPE html>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head>
    <title></title>

    <!--KendoUI: Web-->
    <link href="styles/kendo.common.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <link href="styles/kendo.default.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="js/jquery.min.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="js/kendo.web.min.js" type="text/javascript"></script>

    <!--KendoUI: DataViz-->
    <link href="styles/kendo.dataviz.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="js/kendo.dataviz.min.js" type="text/javascript"></script>

    <!--KendoUI: Mobile-->
    <link href="styles/kendo.mobile.all.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="js/kendo.mobile.min.js" type="text/javascript"></script>

    <script type="text/javascript">
        $(function() {
            $("#pickDate").kendoDatePicker();
        });
    </script>
</head>
<body>
    <span>
        Pick a date: <input id="pickDate" type="text"/>
    </span>
</body>
</html>
در اینجا یک مثال ساده‌ی استفاده از date picker کندو یو آی را ملاحظه می‌کنید. در قسمت head صفحه، نحوه‌ی ثبت سه گروه اسکریپت و شیوه نامه، مشخص شده‌اند. اگر نیاز به کامپوننت‌های وب آن‌را دارید باید اجزایی مانند kendo.common.min.css، kendo.default.min.css، jquery.min.js و kendo.web.min.js به صفحه اضافه شوند. اگر نیاز به رسم نمودار هست، فایل‌ها kendo.dataviz.min.css و kendo.dataviz.min.js باید تعریف شوند و برای فعال سازی اجزای موبایل آن فایل‌های kendo.mobile.all.min.css و kendo.mobile.min.js نیاز است به صفحه پیوست شوند. در هر سه حالت ذکر jquery.min.js الزامی است.

دریافت سورس کامل این قسمت که حاوی فایل‌های اصلی kendoui.professional.2014.2.1008 نیز می‌باشد:
KendoUI01.7z
مطالب
ASP.NET MVC #3

تهیه پیش‌نیازهای شروع به کار با ASP.NET MVC

در زمان نگارش این مطلب، نگارش نهایی ASP.NET MVC 3 در دسترس است و همچنین نگارش بتای 4 آن نیز قابل دریافت و نصب می‌باشد. بنابراین فعلا اساس را بر مبنای نگارشی قرار خواهیم داد که در محیط کاری قابل استفاده باشد.
ASP.NET MVC 3 پس از ارائه Visual Studio 2010، منتشر شد و VS.NET به صورت پیش فرض به همراه ASP.NET MVC 2 است. ساده‌ترین روش نصب ASP.NET MVC 3 بر روی VS 2010 استفاده از برنامه رایگانی است به نام Web Platform Installer. این برنامه را از این آدرس می‌توان دریافت کرد: http://microsoft.com/web/downloads
پس از دریافت آن حداقل دو راه برای نصب ASP.NET MVC 3 وجود دارد. یا گزینه‌ی نصب ASP.NET MVC 3 Tools Update را انتخاب کنید و یا سرویس پک یک VS 2010 را از طریق این برنامه یا جداگانه (بسته کامل و مستقل) دریافت و نصب نمائید. VS 2010 SP1 نیز به همراه ASP.NET MVC 3 است؛ همچنین IIS Express را که نسخه ساده شده IIS 7.5 مخصوص توسعه دهنده‌ها است، می‌توان با این نگارش یکپارچه کرد.


بنابراین به صورت خلاصه بهترین کار این است که سرویس پک یک VS 2010 را یکبار نصب نمائید. اگر این نصب از طریق برنامه Web Platform Installer باشد، به صورت خودکار IIS Express را هم انتخاب و نصب خواهد کرد. اگر فقط SP1 را به صورت مستقل دریافت کرده‌اید، حاوی IIS Express نیست و باید جداگانه آن‌را دریافت و نصب نمائید (^). البته نصب IIS Express در اینجا یک گزینه اختیاری است و الزامی نیست.



مروری بر ساختار یک پروژه ASP.NET MVC

پس از نصب پیش نیازها، امکان انتخاب یک پروژه وب ASP.NET MVC 3 در VS 2010 میسر خواهد شد:


در اینجا گزینه‌ی ASP.NET MVC 3 Web Application را انتخاب می‌کنیم. در صفحه بعدی که ظاهر می‌شود:


حالت Internet Application به همراه یک سری مدل و کنترلر از پیش نوشته شده جهت مدیریت ورود به سایت و ثبت نام در سایت است و حالت Empty تنها به همراه ساختار پیش فرض پوشه‌های یک پروژه ASP.NET MVC است.
فعلا جهت توضیحات اولیه بیشتر، گزینه‌ی Internet Application و نوع View Engine را هم ASPX انتخاب می‌کنیم. کار View Engine، رندر یک View به شکل HTML و ارائه نهایی اطلاعات آن به کاربر است. این نوع‌های متفاوت هم فقط در Syntax تفاوت دارند (به آن templating language هم گفته می‌شود). نوع ASPX همان Syntax متداول قدیمی ASP.NET را تداعی می‌کند و نوع Razor به صورت اختصاصی برای ASP.NET MVC تهیه شده است.
باید در نظر داشت که گزینه مرجح از نگارش 3 به بعد، Razor است (البته این هم سلیقه‌ای است. اگر هیچکدام از این دو را هم نخواهید استفاده کنید مشکلی نیست! می‌شود کلا آن را عوض کرد). هدفم هم از انتخاب ASPX نمایش یک سری ریزه کاری است که شاید برای برنامه نویس‌های ASP.NET Web forms جالب باشد. این موارد را در حالت انتخاب Razor به این وضوح مشاهده نخواهید کرد و محیط خیلی ساده شده است.


همانطور که ملاحظه می‌کنید این فریم ورک یک سری پوشه پیش فرض را توصیه می‌کند. بدیهی است که ضرورتی ندارد تا پوشه Models یا پوشه Controllers حتما در همین پروژه قرار داشته باشند؛ چون زمانیکه پروژه کامپایل شد، محل این پوشه بندی‌ها آنچنان اهمیتی ندارد.
نکته جالب در این تصویر، فایل Site.Master است. بله، این فایل شبیه به همان فایل master page موجود در ASP.NET Web form است که قالب کلی سایت را به همراه داشته و سایر صفحات، قالب خود را از آن به ارث می‌برند. حتی تگ runat=server هم به وضوح در این فایل، در چندین جای آن قابل مشاهده است. تنها تفاوت آن نداشتن فایل code behind است. asp:ContentPlaceHolder نیز در آن تعریف شده است. خلاصه این محیط جدید به معنای دور ریختن تمام آنچیزی که در Web forms وجود دارد نیست. برای نمونه اگر فایل ChangePassword.aspx موجود در پوشه Account را باز کنید، باز هم همان asp:Content معروف به همراه تگ runat=server قابل مشاهده است. برای مثال این محتوای صفحه Error.aspx پیش فرض آن است:

<%@ Page Language="C#" MasterPageFile="~/Views/Shared/Site.Master"
Inherits="System.Web.Mvc.ViewPage<System.Web.Mvc.HandleErrorInfo>" %>

<asp:Content ID="errorTitle" ContentPlaceHolderID="TitleContent" runat="server">
Error
</asp:Content>

<asp:Content ID="errorContent" ContentPlaceHolderID="MainContent" runat="server">
<h2>
Sorry, an error occurred while processing your request.
</h2>
</asp:Content>

اگر از قسمت Inherits آن صرفنظر کنیم، «هیچ» تفاوتی با ASP.NET Web forms ندارد؛ علت هم به این بر می‌گردد که موتوری که Web forms و MVC از آن استفاده می‌کنند، یکی است. هر دو بر فراز موتور ASP.NET معنا پیدا خواهند کرد.


قرار دادهای پوشه‌های پیش فرض یک پروژه ASP.NET MVC

  • پوشه Controllers حاوی کلاس‌های کنترلری است که درخواست‌های رسیده را مدیریت می‌کنند.
  • پوشه Models حاوی کلاس‌هایی است که اشیاء تجاری و همچنین کار با اطلاعات را تعریف و مدیریت می‌کنند.
  • در پوشه Views، فایل‌های قالب‌های رابط کاربری که مسئول ارائه خروجی به کاربر هستند قرار می‌گیرند. همچنین مطابق قرارداد دیگری، اگر نام کنترلر ما مثلا ProductController باشد (با توجه به اینکه نام کلاس آن هم مطابق قرارداد، مختوم به کلمه Controller است)، فایل‌های Viewهای مرتبط با آن در پوشه Views/Product قرار خواهند گرفت.
  • در پوشه Scripts،‌ فایل‌های جاوا اسکریپت مورد استفاده در سایت قرار خواهند گرفت.
  • پوشه Content محل قرارگیری فایل‌های CSS و تصاویر است.
  • پوشه App_Data جایی است که فایل‌هایی با قابلیت read/write در آن قرار می‌گیرند (و باید دقت داشت که فقط همینجا هم باید قرار گیرند و گرنه این نوشتن‌ها در مکان‌های متفرقه، ممکن است سبب ری استارت شدن برنامه شوند:(^)).