اگر سرور یا حتی برنامه برای این نوع حملات آماده نشده باشند، بله. این روشها میتونه عملیات سایت رو مختل کنه. البته هدف من فقط دریافت فید از یک سایت مادر بود :)
مطلبی رو چند وقت پیش در سایت آقای Omar AL Zabir دیدم که در همین ارتباط بود. نحوه ایجاد این نوع حملات و نحوه دفاع توسط یک برنامه هوشمند که برای این موارد آماده شده:
مشاهده مطلب:
http://msmvps.com/blogs/omar/archive/2007/03/24/prevent-denial-of-service-dos-attacks-in-your-web-application.aspx
مثالی هم که در سایت ایشون برای حمله عنوان شده عملا با پیش فرضهای دات نت (حداکثر 2 کانکشن همزمان) کار خاصی رو انجام نمیده و نهایتا timeout خواهند گرفت، مگر اینکه ...
نیازهای یک ورودی تاریخ سازگار با EditForm
- باید قابلیت استفادهی مجدد را داشته باشد. یعنی باید به صورت یک کامپوننت مجزا و یا به صورت یک کتابخانهی مجزا ارائه شود.
- باید با سیستم اعتبارسنجی EditForm یکپارچه باشد.
- باید جنریک باشد. یعنی باید بتوان در صورت نیاز DateTime ، DateTimeOffset و DateOnly و نمونههای nullable آنهارا توسط این کامپوننت دریافت کرد و ورودی و خروجی آن رشتهای نباشد.
نیاز به ارثبری از <InputBase<T جهت ارائهی کامپوننتهایی سازگار با EditForm
تقریبا تمام کامپوننتهای استاندارد EditForm ارائه شدهی توسط Blazor، از کامپوننت پایهای به نام <InputBase<T مشتق میشوند. این کلاس، یک کلاس abstract است که قابلیتهای بیشتری را نسبت به یک input سادهی HTML ای مانند اعتبارسنجی سازگار با EditForm ارائه میدهد. به همین جهت توصیه میشود تا اگر خواستید یک کامپوننت ورودی را برای استفادهی در Blazor و EditForm آن طراحی کنید، با ارثبری از این کلاس شروع کنید و صرفا کار را با یک input ساده، شروع نکنید.
برای استفادهی از آن، ابتدای کامپوننت Blazor ما به این صورت شروع خواهد شد:
@typeparam T @inherits InputBase<T>
protected override bool TryParseValueFromString( string? value, [MaybeNullWhen(false)] out T result, [NotNullWhen(false)] out string? validationErrorMessage) { // ... } protected override string FormatValueAsString(T? value) { // ... }
ایجاد یک کتابخانهی جدید برای محصور سازی DatePicker جاوااسکریپتی
چون قصد استفادهی مجدد از این کامپوننت جدید را در پروژههای مختلف داریم، بهتر است آنرا تبدیل به یک «کتابخانهی Blazor» کنیم. به همین جهت کتابخانهی فرضی BlazorPersianJavaScriptDatePicker.Lib را در اینجا ایجاد کردهایم.
در ابتدا دو فایل PersianDatePicker.js و PersianDatePicker.css موجود و مدنظر را در پوشههای js و css پوشهی wwwroot این کتابخانه کپی میکنیم. بنابراین استفاده کنندهی از آن، مانند پروژهی blazor wasm جدیدی به نام BlazorPersianJavaScriptDatePicker، باید ارجاعاتی را به آنها به صورت زیر اضافه کند:
<link href="_content/BlazorPersianJavaScriptDatePicker.Lib/css/PersianDatePicker.css" rel="stylesheet"/> <script src="_content/BlazorPersianJavaScriptDatePicker.Lib/js/PersianDatePicker.js?v=1"></script>
@using BlazorPersianJavaScriptDatePicker.Lib
شروع به پیاده سازی کامپوننت PersianDatePicker
در ادامه کامپوننت جدید PersianDatePicker.razor را به پروژهی کتابخانه اضافه میکنیم. قسمت razor آن به صورت زیر است:
@typeparam T @inherits InputBase<T> <div> <span style="cursor:pointer" onclick="PersianDatePicker.Show(document.getElementById('@ElementId'), '@Today')"> 📅 </span> <input @attributes="@AdditionalAttributes" type="text" dir="ltr" @ref="ElementReference" name="@ElementId" id="@ElementId" autocapitalize="off" autocorrect="off" autocomplete="off" value="@EnteredValue" @oninput="OnInput"/> @if (ValueExpression is not null) { <ValidationMessage For="@ValueExpression"/> } </div>
در اینجا با کلیک بر روی دکمهی 📅، کار فراخوانی متد PersianDatePicker.Show مربوط به datePicker جاوا اسکریپتی صورت میگیرد. همچنین هر طراحی را که در اینجا ارائه دهیم، قالب UI پیشفرض InputBase را بازنویسی میکند.
نیاز به دریافت تاریخ تنظیم شدهی توسط کدهای جاوااسکریپتی در کامپوننت Blazor
کتابخانههای جاوااسکریپتی با مقداردهی مستقیم textbox.value سبب تغییر مقدار آن میشوند. نکتهی مهم اینجا است که نه فقط Blazor این تغییرات را ردیابی نمیکند، بلکه اگر با استفاده از متد استاندارد جاوااسکریپتی addEventListener به تغییرات این input گوش فرا دهیم، هیچ رخدادی را مشاهده نخواهیم کرد. به همین جهت نیاز است اندکی کدهای PersianDatePicker.js را تغییر دهیم (و این مورد جهت تمام کتابخانههای مشابه یکسان است):
function setValue(date) { _textBox.value = date; // NOTE: To notify the addEventListener('change', fn) _textBox.dispatchEvent(new Event('change')); _textBox.focus(); hide(); try { _textBox.onchange(); }catch(ex) {} }
window.activateDatePicker = { enableDatePicker: function (element, objectReference) { element.addEventListener('change', function (evt) { objectReference.invokeMethodAsync("OnInputFieldChanged", this.value); }); } };
بنابراین این فایل جدید نیز باید به index.html مصرف کننده اضافه شود:
<script src="_content/BlazorPersianJavaScriptDatePicker.Lib/js/activateDatePicker.js?v=1"></script>
فعالسازی DatePicker در اولین بار نمایش کامپوننت Blazor
تا اینجا زیرساخت دریافت مقدار تنظیمی توسط کاربر را در کامپوننت Blazor فراهم کردیم. اکنون نوبت به استفادهی از آن است:
public partial class PersianDatePicker<T> : IDisposable { private bool _isDisposed; private DotNetObjectReference<PersianDatePicker<T>>? _objectReference; private string ElementId { get; } = Guid.NewGuid().ToString("N"); private ElementReference? ElementReference { set; get; } private string Today { get; } = DateTime.Now.ToShortPersianDateString(); [Inject] private IJSRuntime JsRuntime { set; get; } = default!; public void Dispose() { Dispose(true); GC.SuppressFinalize(this); } protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender) { if (firstRender) { _objectReference = DotNetObjectReference.Create(this); await JsRuntime.InvokeVoidAsync("activateDatePicker.enableDatePicker", ElementReference, _objectReference); EnteredValue = CurrentValueAsString; StateHasChanged(); } } protected override void Dispose(bool disposing) { base.Dispose(disposing); if (!_isDisposed) { try { _objectReference?.Dispose(); } finally { _isDisposed = true; } } } }
- همچنین چون نمیخواهیم متد OnInputFieldChanged را به صورت static تعریف کنیم، نیاز است تا یک DotNetObjectReference را ایجاد و به متد enableDatePicker ارسال کرد تا توسط آن بتوان به یک instance method کلاس جاری دسترسی یافت و به سادگی مقادیر کامپوننت را تغییر داد:
[JSInvokable] public void OnInputFieldChanged(string? value)
نیاز به تبدیل T به تاریخ رشتهای و برعکس
زیر ساخت تبدیلات جنریک تاریخ میلادی به شمسی در کتابخانهی « DNTPersianUtils.Core » پیشبینی شدهاست و فقط کافی است از آن استفاده کنیم. با وجود این زیرساخت، تهیهی کامپوننتهای جنریک تاریخ شمسی بسیار ساده میشود:
public partial class PersianDatePicker<T> : IDisposable { private string? _enteredValue; private string? EnteredValue { set => _enteredValue = value; get => UsePersianNumbers ? _enteredValue.ToPersianNumbers() : _enteredValue; } [Parameter] public bool UsePersianNumbers { set; get; } [Parameter] public string ParsingErrorMessage { get; set; } = "لطفا در ورودی {0} تاریخ شمسی معتبری را وارد نمائید."; [Parameter] public int BeginningOfCentury { set; get; } = 1400; private void OnInput(ChangeEventArgs e) { SetCurrentValue(e.Value as string); } private void SetCurrentValue(string? value) { EnteredValue = value; CurrentValueAsString = value; } [JSInvokable] public void OnInputFieldChanged(string? value) { SetCurrentValue(value); } protected override void OnInitialized() { base.OnInitialized(); SanityCheck(); } protected override bool TryParseValueFromString( string? value, [MaybeNullWhen(false)] out T result, [NotNullWhen(false)] out string? validationErrorMessage) { validationErrorMessage = string.Format(CultureInfo.InvariantCulture, ParsingErrorMessage, DisplayName); if (!value.TryParsePersianDateToDateTimeOrDateTimeOffset(out result, BeginningOfCentury)) { return false; } if (result is null) { throw new InvalidOperationException(validationErrorMessage); } validationErrorMessage = null; return true; } protected override string FormatValueAsString(T? value) { return !string.IsNullOrWhiteSpace(EnteredValue) ? EnteredValue : value.FormatDateToShortPersianDate(); } private void SanityCheck() { if (!Value.IsDateTimeOrDateTimeOffsetType()) { throw new InvalidOperationException( "The `Value` type is not a supported `date` type. DateTime, DateTime?, DateTimeOffset and DateTimeOffset? are supported."); } } // ... }
- InputBase به همراه یک خاصیت عمومی دوطرفهی Value است که امکان تعریفی مانند bind-Value@ را میسر میکند.
- این Value به همراه یک خاصیت متناظر رشتهای به نام CurrentValueAsString نیز هست که در اینجا از آن استفاده میکنیم و کار با آن، بایندینگ دوطرفه و همچنین اعتبارسنجی خودکار و فعالسازی متدهای بازنویسی شدهی InputBase را میسر میکند.
- پیاده سازی متدهای بازنویسی شدهی جنریک TryParseValueFromString و FormatValueAsString، با استفاده از دو متد TryParsePersianDateToDateTimeOrDateTimeOffset و FormatDateToShortPersianDate کتابخانهی « DNTPersianUtils.Core » انجام شدهاند و اصل کار تهیهی یک کامپوننت جنریک تاریخ شمسی را انجام میدهند.
استفادهی از کامپوننت Blazor تهیه شده
یک کامپوننت تاریخ شمسی باید بتواند تمام حالات و نوعهای زیر را پوشش دهد که به لطف جنریک بودن کامپوننت تهیه شده، این امر میسر است:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace BlazorPersianJavaScriptDatePicker.ViewModels; public class InputPersianDateViewModel { [Required] public string Name { set; get; } = default!; [Required] public DateTime BirthDayGregorian { set; get; } = DateTime.Now.AddYears(-40); public DateTime? LoginAt { set; get; } = DateTime.Now.AddMinutes(-2); [Required] public DateTimeOffset LogoutAt { set; get; } public DateTimeOffset? RegisterAt { set; get; } = DateTimeOffset.Now.AddMinutes(-10); }
<EditForm Model="Model" OnValidSubmit="DoSave"> <DataAnnotationsValidator/> <div> <label>تاریخ تولد</label> <div> <PersianDatePicker @bind-Value="Model.BirthDayGregorian" UsePersianNumbers="false" /> </div> </div> <button type="submit">ارسال</button> </EditForm>
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: BlazorPersianJavaScriptDatePicker.zip
The conclusion of the analysis:
C# Wasm AOT still
has a long way to become a general and performant client side web
programming platform. Note: The usage of the Uno.Wasm.Bootstrap
toolchain may have affected the performance of some of the benchmarks.
Thus, this analysis should not be regarded as a benchmark of the
finalized product. However, note that the Uno platform is using ".NET 6
WebAssembly Mixed mode AOT/Interpreter" (source).
In this post, we are going to write about what we consider to be the best practices while developing the .NET Core Web API project. How we can make it better and how to make it more maintainable.
We are going to go through the following sections:
کتاب رایگان Scala Succinctly
Learning a new programming language can be a daunting task, but Scala Succinctly makes it a simple matter. Author Chris Rose guides readers through the basics of Scala, from installation to syntax shorthand, so that they can get up and running quickly.
- Introduction
- Variables and Values
- Expressions and Functions
- Control Structures
- Arrays and Lists
- Other Collection Types
- Classes and Objects
- Pattern Matching
- Closures
- Conclusion
<li class="transcript-clip"> <a href="javascript:void(0)" ng-click="launchPlayerWindow('http://pluralsight.com/training', 'author=scott-allen&name=mvc4-building-m1-intro&mode=live&clip=0&course=mvc4-building');">Introduction</a><br> <div> <a href="javascript:void(0)" ng-click="launchPlayerWindow('http://pluralsight.com/training', 'author=scott-allen&name=mvc4-building-m1-intro&mode=live&clip=0&course=mvc4-building&start=39.796');">and also have an understanding of the design goals of the MVC framework.</a> <a href="javascript:void(0)" ng-click="launchPlayerWindow('http://pluralsight.com/training', 'author=scott-allen&name=mvc4-building-m1-intro&mode=live&clip=0&course=mvc4-building&start=43.796');">So, let's get started.</a> </div> </li>
پس از وصول یک درخواست از طریق سیستم مسیریابی، factory پیش فرض (DefaultControllerFactory) به بررسی rout data پرداخته تا خاصیت Controller آن را بیابد و سعی در پیدا کردن کلاسی در برنامه خواهد داشت که مشخصات ذیل را دارا باشد:
- دارای سطح دسترسی public باشد.
- Abstract نباشد.
- حاوی پارامتر generic نباشد.
- نام کلاس دارای پسوند Controller باشد.
- پیاده سازی کننده اینترفیس IContoller باشد.
اگر بخواهید به فضاهای نام خاصی برای یافتن آنها توسط factory پیش فرض، برتری قائل شوید، باید در متد Application_Start فایل global.asax.cs مانند ذیل عمل نمایید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Web; using System.Web.Http; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; using ControllerExtensibility.Infrastructure; namespace ControllerExtensibility { public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start() { AreaRegistration.RegisterAllAreas(); WebApiConfig.Register(GlobalConfiguration.Configuration); FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters); RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); ControllerBuilder.Current.DefaultNamespaces.Add("MyControllerNamespace"); ControllerBuilder.Current.DefaultNamespaces.Add("MyProject.*"); } } }
مهمترین دلیلی که نیاز داریم factory پیش فرض را سفارشی کنیم، استفاده از تزریق وابستگیها (DI) به کنترلرهاست. راههای متعددی برای این کار وجود دارند که انتخاب بهترین روش بسته به چگونگی بکارگیری DI در برنامه شماست:
الف) تزریق وابستگی به کنترلر با ایجاد یک controller activator سفارشی
کدهای اینترفیس IControllerActivator مطابق ذیل است:
namespace System.Web.Mvc { using System.Web.Routing; public interface IControllerActivator { IController Create(RequestContext requestContext, Type controllerType); } }
using ControllerExtensibility.Controllers; using System; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; namespace ControllerExtensibility.Infrastructure { public class StructureMapControllerActivator : IControllerActivator { public IController Create(RequestContext requestContext, Type controllerType) { return (IController)ObjectFactory.GetInstance(controllerType); } } }
برای استفاده از این activator سفارشی نیاز داریم وهلهای از آن را به عنوان پارامتر به سازندهی کلاس DefaultControllerFactory ارسال کنیم و نتیجه را در متد Application_Start فایل global.asax.cs ثبت کنیم.
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Web; using System.Web.Http; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; using ControllerExtensibility.Infrastructure; namespace ControllerExtensibility { public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start() { AreaRegistration.RegisterAllAreas(); WebApiConfig.Register(GlobalConfiguration.Configuration); FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters); RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new DefaultControllerFactory(new StructureMapControllerActivator())); } } }
میتوان متدهای کلاس مشتق شدهی از DefaultControllerFactory را override کرد و برای اهدافی نظیر DI از آن بهره جست. جدول ذیل سه متدی که میتوان با تحریف آنها به مقصود رسید، توصیف شدهاند:
متد | نوع بازگشتی | توضیحات |
CreateController | IController | پیاده سازی کنندهی متد Createontroller از اینترفیس IControllerFactory است و به صورت پیش فرض متد GetControllerType را جهت تعیین نوعی که باید وهله سازی شود، صدا میزند و سپس کنترلر وهله سازی شده را به متد GetControllerInstance ارسال میکند. |
GetControllerType | Type | وظیفهی نگاشت درخواست رسیده را به Controller type عهده دار است. |
GetControllerInstance | IController | وظیفه ایجاد وهلهای از نوع مشخص شده را عهده دار است. |
شیوهی تحریف متد GetControllerInstance
public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory { protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType) { return ObjectFactory.GetInstance(controllerType) as Controller; } }
ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory());
نمونهای عملی آنرا در مقالهی (EF Code First #12) و یا دورهی «بررسی مفاهیم معکوس سازی وابستگیها و ابزارهای مرتبط با آن» میتوانید بررسی کنید.
آموزش Flexbox در CSS3
- Configuration
- Routing
- MVC
- Application
- و ...
- کاربر یک درخواست Http را توسط مرورگر ارسال میکند.
- یکی از اولین میان افزارها یعنی میان افزار Routing، آدرس درخواست را میخواند، کنترلر و اکشن مورد نظر را مییابد و بهوسیلهی Activator Utility، سعی در فعال سازی آن کنترلر میکند.
- DI Container لیست پارامترهای سازندهی کنترلر را مشاهده میکند و سرویسهای مورد نیاز را از درون خود واکشی کرده، از آنها نمونه سازی میکند و نمونههای ساخته شده را به درون شیء کنترلر تزریق میکند.
- Routing درخواست HttpRequest را تجزیه کرده و اکشن متد مورد نظر را برای اجرای آن فراخوانی کرده
- و نتیجهی اجرای اکشن را به درخواست دهنده بر میگرداند.
هر چند که کنترلرها درون DI Container ثبت نشدهاند، ولی توسط کلاسهایی درون فریم ورک، از آنها نمونه سازی میشود و در حین نمونه سازی، DI Container سرویسهای مورد نظر آنها را در صورت وجود، فراهم میکند.
ثبت تنظیمات وبسایت و فراخوانی آنها در برنامه
در تمام برنامههای ASP.NET Core شما نیاز به تنظیماتی برای پیکربندی کار برنامهی خود دارید. این تنظیمات میتوانند شامل Connection String اتصال به پایگاه داده، تنظیمات اتصال به سرویسهای خارجی مثل درگاههای پرداخت آنلاین بانکها و ... باشند. در اینجا ما تنظیمات اختصاصی را درون فایل AppSetting اضافه میکنیم. بعد برای هر بخش از تنظیمات، در پوشهی Configs یک کلاس سادهی سی شارپ را میسازیم و سپس با گرفتن و تزریق کردن این فایلهای Config درون DI Container، هر زمانی خواستیم، از آنها استفاده میکنیم.
ابتدا به سراغ تنظیمات کلی میرویم و دو تنظیم نام برنامه و پیغام خوش آمد گویی را به برنامه اضافه میکنیم (فایل appSettings را به صورت زیر تغییر میدهیم) :
"ApplicationName": "Dependency Injection Demo", "GreetingMessage": "Welcome to Dependency Injection Demo", "AllowedHosts": "*", "Logging": { "LogLevel": { "Default": "Information", "Microsoft": "Warning", "Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information" } },
برای سادگی کار، با بخش Logging
کاری نداریم . اکنون فایل AppConfig.cs را به برنامه اضافه میکنیم:
namespace AspNetCoreDependencyInjection.Configs { public class AppConfig { public string ApplicationName { get; set; } public string GreetingMessage { get; set; } public string AllowedHosts { get; set; } } }
برای دسترسی بهتر میتوانیم سازندهی کلاس Startup را تغییر دهیم:
public IWebHostEnvironment Environment { get; } public IConfiguration Configuration { get; } public IServiceCollection Services { get; set; } public Startup(IWebHostEnvironment environment) { var builder = new ConfigurationBuilder() .SetBasePath(environment.ContentRootPath) .AddJsonFile("appsettings.json", optional: true) .AddEnvironmentVariables(); this.Environment = environment; this.Configuration = builder.Build(); }
var appSettingsFile = environment.IsProduction() ? "appsettings.json" : "appsettings_dev.json"; var builder = new ConfigurationBuilder() .SetBasePath(environment.ContentRootPath) .AddJsonFile( appSettingsFile , optional: true) .AddEnvironmentVariables();
services.AddSingleton(services => new AppConfig { ApplicationName = this.Configuration["ApplicationName"], GreetingMessage = this.Configuration["GreetingMessage"], AllowedHosts = this.Configuration["AllowedHosts"] });
در کد بالا در هنگام اجرای برنامه، یک نمونه از کلاس AppConfig را با طول حیات Singleton ثبت کردیم و Property های این شیء را به وسیلهی ایندکس Configuration[“FieldName”]، تک تک پر کردیم.
حالا میتوانیم سرویس AppConfig را
در هر کلاسی از برنامهی خودمان تزریق و از آن استفاده کنیم. برای مثل در اینجا یک
کنترلر به نام AppSettingsController ساختم و کلاس فوق را به آن تزریق کردم:
public class AppSettingsController : Controller { private readonly AppConfig _appConfig; public AppSettingsController(AppConfig appConfig) { _appConfig = appConfig; } // codes here … }
می توانیم از همین الگو برای تعریف، ثبت و استفاده از سایر تنظیمات نیز استفاده کنیم:
"UserOptionConfig": { "UsersAvatarsFolder": "avatars", "UserDefaultPhoto": "icon-user-default.png", "UserAvatarImageOptions": { "MaxWidth": 150, "MaxHeight": 150 } }, "LiteDbConfig": { "ConnectionString": "Filename=\\Data\\DependencyInjectionDemo.db;Connection=direct;Password=@123456;" }
برای LiteDbConfig
مانند AppConfig عمل میکنیم، ولی در هنگام ثبت آن، به روش زیر عمل میکنیم. تنها تفاوتی
که وجود دارد، نحوهی دستیابی به فیلدهای درونی فایل JSON به وسیلهی شیء Configuration
است:
services.AddSingleton(services => new LiteDbConfig { ConnectionString = this.Configuration["LiteDbConfig:ConnectionString"], });
اکنون برای استفادهی از مدخل UserOptionConfig،
کلاسهای زیر را میسازیم:
namespace AspNetCoreDependencyInjection.Configs { public class UserOptionConfig { public string UsersAvatarsFolder { get; set; } public string UserDefaultPhoto { get; set; } public UserAvatarImageOptions UserAvatarImageOptions { get; set; } } public class UserAvatarImageOptions { public int MaxHeight { get; set; } public int MaxWidth { get; set; } } }
جداسازی بخشهای مختلف تنظیمات پیکربندی باعث میشود تا بتوانیم دو اصل اساسی از طراحی نرم افزار را رعایت کنیم :
- Interface Segregation Principle (ISP) or Encapsulation : کلاسهایی که به تنظیمات نیاز دارند، فقط به آن بخشی از تنظیمات دسترسی خواهند داشتند که واقعا مورد نیازشان باشد.
- Separation Of Concerns : تنظیمات بخشهای مختلف برنامه، به یکدیگر وابسته و جفت شده نیستند.
در اینجا نیاز به استفاده از پکیج Microsoft.Extensions.Options.ConfigurationExtensions را داریم که به صورت درونی در ASP.NET Core تعبیه شده است.
برای ثبت این تنظیمات درون DI Container، از نمونهی جنریک متد Configure در IServiceCollection به صورت زیر استفاده میکنیم:
services.Configure<UserOptionConfig>(this.Configuration.GetSection("UserOptionConfig"));
متد GetSection بر اساس نام بخش تنظیمات، خود آن تنظیم و تمامی تنظیمات درونی آن را به صورت یک IConfigurationSection بر میگرداند و متد Configure<TOption> یک IConfiguration را گرفته و به صورت خودکار به TOption اتصال میدهد و سپس این شیء را درون DI Container به عنوان یک IConfigurationOptions<TOption> و با طول حیات Singleton ثبت میکند.
برای دسترس به UserOptionConfig درون کلاس مورد نظر ما، اینترفیس <IOptionMonitor<TOption را به سازندهی کلاس مورد نظر تزریق میکنیم. کد زیر را که نسخهی تغییر یافتهی کلاس AppSettingsController است را مشاهده کنید:private readonly LiteDbConfig _liteDbConfig; private readonly AppConfig _appConfig; private readonly UserOptionConfig _userOptionConfig; public AppSettingsController(AppConfig appConfig , LiteDbConfig liteDbConfig , IOptionsMonitor<UserOptionConfig> userOptionConfig) { _appConfig = appConfig; _liteDbConfig = liteDbConfig; _userOptionConfig = userOptionConfig.CurrentValue; }
نکته ای که وجود دارد، کلاسهای تعریف شده برای استفادهی از این الگو باید شرایط زیر را داشته باشند ( مثل کلاس UserOptionConfig ) :
- باید سطح دسترسی public داشته باشند.
- باید دارای سازندهی پیش فرض باشند.
- باید نام Property های آنها دقیقا همنام فیلدهای تنظیمات باشد تا فرایند mapping خودکار به درستی انجام شود.
- باید Property ها و Setter آنها ، سطح دسترسی public داشته باشند.
هر دو روش بالا که یکی به
صورت عادی تنظیمات را ثبت میکند و دیگری با استفاده از Option Pattern بخشهای مختلف را ثبت میکند،
مناسب هستند. البته گاهی اوقات فایلهای تنظیمات پروژهی شما در لایههای زیرین (یا درونیتر اگر از onion architecture استفاده میکنید) قرار دارند و شما نمیخواهید
در آن لایهها و لایههای درونیتر، وابستگی به پکیجهای ASP.NET Core ایجاد کنید. در این حالت با در
نظر گرفتن دو اصل ISP و Separation of Concerns ،
به ازای هر بخش مختلف از تنظیمات، فایلهای تنظیمات را در لایههای زیرین/درونی
تعریف کرده، بعد در لایههای بالاتر/بیرونیتر آنها را به درون سرویسها یا کلاسهای مورد نیاز، تزریق کنید. البته مثل همین مثال، ثبت این سرویسها درون برنامهی ASP.NET Core که
معمولا بالاترین/بیرونیترین لایه از پروژهی ما هست، انجام میشود.