مسیرراه‌ها
Blazor 5x

مبانی Blazor 

 احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server

تهیه API مخصوص Blazor WASM
Blazor WASM 

احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM

توزیع برنامه 

مدیریت استثناءها

بررسی تغییرات Blazor 8x  

مطالب تکمیلی
اشتراک‌ها
میزان محبوبیت زبان‌های برنامه نویسی بر اساس GitHub pull requests

The gist of the story goes as follow:

  1. The most popular languages are JavaScript/TypeScript and Python with roughly 20% of all pull requests each. In effect, if you put JavaScript/TypeScript and Python together, you get about 40% of all pull requests.
  2. Then you get the second tier languages: Java and Scala, C/C++, and Go. They all are in the 10% to 15% range.
  3. Finally, you have PHP, Ruby and C# that all manage to get about 5% of all pull requests.
  4. Other languages are typically far below 5%. 
میزان محبوبیت زبان‌های برنامه نویسی بر اساس GitHub pull requests
اشتراک‌ها
آیا مهندسان نرم افزار یک کالا هستند؟

WhatsApp had 450 million monthly users and just 32 engineers when it was acquired. Imgur scaled to over 40 billion monthly image views with just seven engineers. Instagram had 30 million users and just 13 engineers when it was acquired for $1 billion dollars.
This is the new normal: fewer engineers and dollars to ship code to more users than ever before. The potential impact of the lone software engineer is soaring. How long before we have a billion-dollar acquisition offer for a one-engineer startup? How long before the role of an engineer, artisanally crafting custom solutions, vanishes altogether?

آیا مهندسان نرم افزار یک کالا هستند؟
نظرات مطالب
آموزش MDX Query - قسمت ششم – شروع کار با دستورات MDX
با سلام خدمت شما، بسیار سپاسگذارم به خاطر این سری مقالات آموزشی که باعث شد با زبان جذاب و فوق العاده‌ی MDX آشنا شوم.
بنده با گزارشات آماری cross tab آشنا هستم، خروجی مثال هایتان دقیقا مشابه با خروجی گزارشات cross tab است (مو نمی‌زنه!)
نوشتن Query‌های pivoting/cross tabulation با این زبان نسبت به زبان SQL واقعا ساده‌تر است. حقیقتا لذت بردم.
فقط خواهشی داشتم، اگر مقدور است به مثال هایی بپردازید که در آنها ستون‌ها یا سطرها در Range‌های مختلف گروه بندی شوند.
مثال:

جدول فوق یک گزارش آماری cross tab است. که مشخص کرده افراد (مرد و زن) در رده‌های سنی مختلف (زیر 10 سال، بین 10 و 20 سال و ...) روزانه چند دقیقه تلوزیون تماشا می‌کنند (کمتر از 20 دقیقه، بین 20 تا 40 دقیقه..). این بازه‌ها را میشه برای داده هایی مثل تاریخ، روزها، هفته ها، ماه‌ها و ... نیز در نظر گرفت.
و سوالی نیز داشتم، آیا می‌توان Query‌های MDX را به T-SQL تبدیل کرد (منظور بصورت خودکار است نه بازنویسی آن) ؟
و درخواست پایانی، لطفا به بحث Reporting هم بپردازید که ببینیم این نتیجه در قالب گزارش تجاری چگونه ظاهر می‌شوند.
نظرات مطالب
استفاده از قابلیت Speech Recognition ویندوز 7 برای تولید زیرنویس انگلیسی
حرف شما صحیحه.
فقط چند نکته:
من با اجازه خودتون یه سری آزمایش انجام دادم.
اول یه فابل رو به برنامه دادم تا پردازش کنه (نتایج A)
سپس همون فایل رو با یه برنامه پردازش صوت (Adobe Audition CS5.5) پردازش کردم (فقط از فیلتر Normalizer استفاده کردم تا سطح صدا بهتر بشه) جالب اینه که نتیجه (در حد 3-4 کلمه در - هر30-40 ثانیه) بهتر شد.

یه بار دیگه با استفاده از امکان Settings موجود در Windows Media Player Play Speed فایل رو کش آوردم (از نظر زمانی) بازهم نتایج عوض شد.
در صورت 0.8 (البته مطمئنا این عدد برای موارد مختلف متفاوت خواهد بود) نتیجه خارق العاده بود. تقریبا در 30 ثانیه 3-4 اشتباه داشت. (نسبت به 10-12 اشتباه).

قطعا شخص من کسی نیست که بتونه با شما در یک پروژه همکاری کنه، ولی به عنوان یه پیشنهاد فکر می کنم که اگه بتونید اطلاعات ورودی (فایل صوتی) رو با چند حالت پردازش کنید (سرعت بالاتر، پایینتر، نرمالایز شده و ...) فکر میکنم با فیوژه نتایج با هم میشه عدد 60 درصد رو به مقداری بالاتر رسوند.

ناگفته نمونه که فایل من لهجه US بود.
مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت سوم - Data binding
در قسمت قبل، ساختار فرم ثبت اطلاعات کارمندان را تکمیل کردیم. در این قسمت قصد داریم این اطلاعات را در کامپوننت آن توسط data binding دریافت کنیم.


نقش ngModel در data binding

ngModel دایرکتیوی است که وجود آن سبب می‌شود تا Angular آن المان ورودی خاص را تحت نظر قرار دهد:
<!--no binding -->
<input name="firstname" ngModel>
در حالت تعریفی فوق، هیچگونه عملیات data binding ایی صورت نمی‌گیرد؛ اما Angular به علت وجود ngModel، از وجود این فیلد مطلع شده‌است. اما کامپوننت برنامه اطلاعات خاصی را دریافت نخواهد کرد.
برای رفع این مشکل می‌توان با data binding یک طرفه شروع کرد:
<!--one way binding -->
<input name="firstname" [ngModel]="firstName">
در اینجا از syntax ویژه‌ی property binding استفاده شده و ngModel داخل [] قرار گرفته‌است و به firstName تنظیم شده‌است. در این حالت Angular در کامپوننت متناظر با این قالب HTML ایی، به دنبال یک خاصیت عمومی به نام firstName می‌گردد و مقدار اولیه‌ی این فیلد را از آن دریافت می‌کند.
در حالت data binding یک طرفه، اگر کاربر اطلاعات فیلد firstname را در فرم برنامه تغییر دهد، این اطلاعات به خاصیت عمومی firstName منعکس نخواهد شد.
برای رفع این مشکل (در صورت نیاز)، می‌توان از data binding دو طرفه استفاده کرد:
<!--two way binding -->
<input name="firstname" [ngModel]="firstName"
(ngModelChange)="firstName=$event">
این حالت شبیه به حالت data binding یک طرفه است؛ با این تفاوت که رویدادگردانی ngModelChange نیز به آن اضافه شده‌است. در اینجا event$ به مقدار فیلد تغییر یافته اشاره می‌کند و آن‌را به firstName انتساب می‌دهد.
البته این حالت دو طرفه، syntax ساده شده‌ی زیر را که به banana in the box نیز معروف شده‌است (موز همان () است و جعبه به [] اشاره می‌کند)، نیز می‌تواند داشته باشد که بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد:
<!--two way binding -->
<input name="firstname" [(ngModel)]="firstName">


تعریف مدل فرم ثبت اطلاعات کارمندان

برای نگهداری اطلاعات فرم کارمندان، کلاس Employee را به ماژول Employee اضافه می‌کنیم:
 > ng g cl Employee/Employee
با این خروجی:
 installing class
  create src\app\Employee\employee.ts
سپس ساختار این کلاس را به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد که هر کدام از خواص آن، معادل یکی از المان‌های فرم است:
export class Employee {
  constructor(
    public firstName: string,
    public lastName: string,
    public isFullTime: boolean,
    public paymentType: string,
    public primaryLanguage: string
  ) {}
}
TypeScript این امکان را می‌دهد تا بتوان خواص عمومی را مستقیما در سازنده‌ی کلاس تعریف کرد. بنابراین در اینجا برای نمونه firstName هم یکی از آرگومان‌های سازنده‌ی کلاس کارمند است و هم یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در آن. به علاوه در اینجا می‌توان به این خواص، مقادیر پیش فرضی را نیز انتساب داد تا در حین وهله سازی آن بتوان از تعریف اجباری یک سری از پارامترها صرفنظر کرد.

پس از آن، به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و وهله‌ای از کلاس را به صورت یک خاصیت عمومی در اختیار قالب HTML ایی آن که فرم جاری را تشکیل می‌دهد، قرار می‌دهیم:
import { Employee } from "app/employee/employee";

export class EmployeeRegisterComponent implements OnInit {
  languages = ["Persian", "English", "Spanish", "Other"];
  model = new Employee("Vahid", "N", true, "FullTime", "Persian");
ابتدا کلاس کارمند import شده و سپس وهله‌ای از آن به نام model، به صورت یک خاصیت عمومی در اختیار قالب آن قرار گرفته‌است.


تغییر قالب فرم ثبت اطلاعات کارمندان برای اتصال به model

در ادامه، مرحله به مرحله قالب فرم جاری را جهت اتصال به شیء model فوق تغییر خواهیم داد:

اتصال به Text boxes

  <form #form="ngForm" novalidate>
    <div class="form-group">
      <label>First Name</label>
      <input type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
    </div>

    <div class="form-group">
      <label>Last Name</label>
      <input type="text" class="form-control" name="lastName" [(ngModel)]="model.lastName">
    </div>
همانطور که مشاهده می‌کنید، اینبار ngModel خالی قسمت قبل را توسط syntax تکمیلی banana in the box به data binding دو طرفه تغییر داده‌ایم. به این ترتیب در ابتدای نمایش فرم، این دو فیلد، مقادیر اولیه نام و نام خانوادگی را از شیء model دریافت کرده و نمایش می‌دهند. به علاوه اگر فرم نیز تغییر کند، این اطلاعات به شیء model و خواص آن نیز منعکس می‌شوند.

برای بررسی این مورد، در پایان فرم جهت دیباگ data binding، اطلاعاتی را که در مدل داریم و همچنین اطلاعاتی را که Angular در حال نظارت بر آن‌ها است، به صورت json در صفحه درج می‌کنیم:
    <button class="btn btn-primary" type="submit">Ok</button>
  </form>
  Model: {{ model | json }}
  <br> Angular: {{ form.value | json }}
  <br> form.pristine: {{ form.pristine }}
برای مثال یکبار [()] را به [] تبدیل کنید و سپس سعی در تغییر مقادیر فرم نمائید. مشاهده می‌کنید هرچند این اطلاعات تحت نظارت Angular هستند، اما چون data binding به حالت یک طرفه تغییر کرده‌است، دیگر انعکاس آن‌ها، در Model مشاهده نمی‌شوند.


اتصال به Check boxes

    <div class="checkbox">
      <label>
            <input type="checkbox" name="is-full-time"
                   [(ngModel)]="model.isFullTime"> Full Time Employee
            </label>
    </div>
روش کار در اینجا نیز همانند قبل است. با استفاده از data binding دو طرفه، مقدار checkbox را به یک خاصیت عمومی boolean انتساب داده‌ایم و برعکس (زمانیکه فرم برای بار اول نمایش داده می‌شود، مقدار اولیه‌ی خود را از شیء model دریافت می‌کند).

اتصال به Radio buttons

    <label>Payment Type</label>
    <div class="radio">
      <label>
            <input type="radio" name="paymentType" value="FullTime" checked
                   [(ngModel)]="model.paymentType">
                Full Time
            </label>
    </div>
    <div class="radio">
      <label>
            <input type="radio" name="paymentType" value="PartTime"
                   [(ngModel)]="model.paymentType">
                Part Time
            </label>
    </div>
روش اتصال به radio buttons نیز بر اساس data binding دو طرفه‌است. فقط در اینجا دقیقا یک خاصیت مشخص، به چندین radio button متصل شده‌است و در نهایت در این گروه که بر اساس name هایی یکسان تشکیل شده‌است، یک مقدار انتخاب می‌شود و مقدار آن از ویژگی value المان متناظر دریافت می‌گردد.

اتصال به Drop downs

    <div class="form-group">
      <label>Primary Language</label>
      <select class="form-control" name="primaryLanguage" [(ngModel)]="model.primaryLanguage">
          <option *ngFor="let lang of languages">
             {{ lang }}
          </option>
      </select>
    </div>
در اینجا نیز ابتدا نامی به این المان انتساب داده شده‌است و سپس توسط data binding دو طرفه، خاصیت متناظری از مدل را به این المان متصل کرده‌ایم یا برعکس؛ زمانیکه این فرم برای اولین بار نمایش داده می‌شود، مقدار اولیه‌ی این فیلد بر اساس مقدار آن در شیء model تعیین می‌شود:



نحوه‌ی فراخوانی یک متد در حین data binding دو طرفه

همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، data binding دو طرفه را به نحو دیگری نیز می‌توان تعریف کرد:

<div class="form-group">
            <label>First Name</label>
            <input type="text" class="form-control" name="firstName" 
                [ngModel]="model.firstName" 
                (ngModelChange)="firstNameToUpperCase($event)">
</div>
در اینجا بجای استفاده‌ی از syntax معروف banana in the box، از روش اتصال یک طرفه و سپس دریافت تغییرات از طریق یک رخدادگردان استفاده شده‌است. مزیت این روش امکان دسترسی همزمان به مقدار وارد شده‌ی توسط کاربر، در کامپوننت متناظر می‌باشد:
  firstNameToUpperCase(value: string) {
    if (value.length > 0)
      this.model.firstName = value.charAt(0).toUpperCase() + value.slice(1);
    else
      this.model.firstName = value;
  }
برای مثال در اینجا اگر کاربر حرف اول یک نام را با حروف کوچک وارد کند، توسط این متد به حرف بزرگ تبدیل شده و جایگزین می‌شود. این جایگزینی نیز بلافاصله در فرم منعکس خواهد شد.

در قسمت بعد مباحث اعتبارسنجی فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها را بررسی می‌کنیم.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-03.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
نظرات مطالب
انجام کارهای زمانبندی شده در برنامه‌های ASP.NET توسط DNT Scheduler
آیا این امکان وجود دارد که در زمان اجرای برنامه تسکی را به مجموعه تسک‌ها اضافه نمود ؟ من در یک متد بصورت زیر تسکی را به مجموعه اضافه می‌کنم اما ارور وجود نداشتن سرویس برای تسک اضافه شده را دارم .

     public bool AddTask()
        {
            _tasksStorage.Value.AddScheduledTask<DoEnableProductTasks>(
            runAt: utcNow =>
            {
                var now = utcNow.AddHours(4.5);
                return now.Hour == 18 && now.Minute == 57 && now.Second == 1;
            },
            order: 1);

            return true;
        }

مطالب
پیشنهاد یک دیکشنری کم دردسرتر!
نگارش ابتدایی «iTextSharp.LGPLv2.Core » بر اساس کدهای اولیه‌ی iTextSharp بود که مستقیما از جاوا به سی‌شارپ ترجمه شده بود. این کدها پر بودند از ساختارهای داده‌ای مانند Hashtable و ArrayList که مرتبط هستند با روزهای آغازین ارائه‌ی دات نت 1؛ پیش از ارائه‌ی Generics. برای مثال نوع Hashtable، همانند ساختار داده‌ی Dictionary عمل می‌کند، اما جنریک نیست؛ یعنی شبیه به <Dictionary<object, object عمل می‌کند و برای کار با آن، باید مدام از تبدیل نوع‌های داده‌ها (یا همان boxing) از نوع object‌، به نوع داده‌ی مدنظر، استفاده کرد که این تبدیل نوع‌ها، همیشه به همراه کاهش کارآیی هم هستند. به علاوه در حین کار با Hashtable، اگر کلیدی در مجموعه‌ی آن وجود نداشته باشد، فقط نال را بازگشت می‌دهد، اما Dictionary، یک استثنای یافت نشدن کلید را صادر می‌کند. بنابراین فرض کنید که با هزاران سطر کد استفاده کننده‌ی از Hashtable طرف هستید که اگر آن‌ها را تبدیل به Dictionary‌های جنریک متناسبی کنید تا کارآیی برنامه بهبود یابد، تمام موارد استفاده‌ی از آن‌ها‌را نیز باید به همراه TryGetValue‌ها کنید تا از شر استثنای یافت نشدن کلید درخواستی، در امان باشید. در این مطلب روش مواجه شدن با یک چنین حالتی را با حداقل تغییر در کدها بررسی خواهیم کرد.


ممنوع کردن استفاده‌ی از ساختارهای داده‌ی غیرجنریک

قدم اول مواجه شدن با یک چنین کدهای قدیمی، ممنوع کردن استفاده‌ی از ساختارهای داده‌ی غیرجنریک و الزام به تبدیل آن‌ها به نوع‌های جدید است. برای این منظور می‌توان از Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers استفاده کرد که توضیحات بیشتر آن‌را در مطلب «غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها» پیشتر بررسی کرده‌ایم. به صورت خلاصه، ابتدا بسته‌ی نیوگت آن‌را به صورت یک آنالایزر جدید به فایل csproj. برنامه معرفی می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
    <ItemGroup>
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers" Version="3.3.3">
            <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
            <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
        </PackageReference>
    </ItemGroup>
    <ItemGroup>
        <AdditionalFiles Include="$(MSBuildThisFileDirectory)BannedSymbols.txt" Link="Properties/BannedSymbols.txt"/>
    </ItemGroup>
</Project>
همچنین در اینجا نیاز است یک فایل متنی BannedSymbols.txt را نیز به آن معرفی کرد؛ برای مثال با این محتوا:
# https://github.com/dotnet/roslyn-analyzers/blob/main/src/Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers/BannedApiAnalyzers.Help.md
T:System.Collections.ICollection;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.Hashtable;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.ArrayList;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.SortedList;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.Stack;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.Queue;Don't use a non-generic data structure.
این تنظیمات سبب خواهند شد تا اگر در کدهای ما، ساختارهای داده‌ی غیرجنریکی در حال استفاده بودند، با یک اخطار ظاهر شوند و جهت سخت‌گیری بیشتر، روش تبدیل اخطارها به خطاها را نیز در مطلب «غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها» بررسی کرده‌ایم تا مجبور به اصلاح آن‌ها شویم.


پیشنهاد یک دیکشنری کم دردسرتر!

برای نمونه پس از تنظیمات فوق، مجبور به تغییر تمام hash tableها به دیکشنری‌های جدید جنریک خواهیم شد؛ اما ... اگر اینکار را انجام دهیم، برنامه‌ای که تا پیش از این بدون مشکل کار می‌کرد، اکنون با استثناهای متعدد یافت نشدن کلیدها، خاتمه پیدا می‌کند! چون دیگر دیکشنری‌های جدید، همانند hash tableهای قدیمی، در صورت عدم وجود کلیدی، نال را بازگشت نمی‌دهند.
برای رفع این مشکل و اصلاح انبوهی از کدها با حداقل تغییرات و عدم تکرار TryGetValueها در همه‌جا، می‌توان دسترسی به ایندکس‌های یک دیکشنری استاندارد دات نت را به صورت زیر با ارث‌بری از آن، بازنویسی کرد:
/// <summary>
///     This custom IDictionary doesn't throw a KeyNotFoundException while accessing its value by a given key
/// </summary>
public interface INullValueDictionary<TKey, TValue> : IDictionary<TKey, TValue>
{
    new TValue this[TKey key] { get; set; }
}

/// <summary>
///     This custom IDictionary doesn't throw a KeyNotFoundException while accessing its value by a given key
/// </summary>
public class NullValueDictionary<TKey, TValue> : Dictionary<TKey, TValue>, INullValueDictionary<TKey, TValue>
{
    public new TValue this[TKey key]
    {
        get => TryGetValue(key, out var val) ? val : default;
        set => base[key] = value;
    }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، اگر بجای Dictionary، از NullValueDictionary پیشنهادی استفاده کنیم، دیگر نیازی نیست تا هزاران TryGetValue را در سراسر کدهای برنامه، تکرار و پراکنده کنیم و با حداقل تغییرات می‌توان معادل بهتری را بجای Hashtable قدیمی داشت.