سلام؛ در صورتی که بخوایم این روش توی یک ویو مدل بکار ببریم روش کار چه جوری میشه؟
چون من اسم گروپ توی ویو مدل نوشتم نال برگردوند
چون من اسم گروپ توی ویو مدل نوشتم نال برگردوند
خیر. اگر کمی با الگو‌های MVVM ، MVC و امثال آن کار کنید، تهیه مدل جهت این موارد برای شما عادی خواهد شد. چون مجبورید که این‌ها را با حداقل یک کلاس مدل کنید.
در مورد نکته هشتم...
من قبلا هم این نظر خودم رو عنوان کردم. ولی به دلیل رعایت همین نکته هشتم، شما حتی منتشرش هم نکردید!
کاملا قبول دارم که اینجا یک پایگاه کاملا فنی هستش و امتیاز مثبتش هم همینه. اما قبول کنید برای یک برنامه نویس ( یا هر حرفه دیگه ای) علاوه بر نکات فنی، یک سری نکات هم هست که شاید بشه بهش گفت اخلاقیات حرفه، یا ترفندهای حرفه یا ...هر اسم دیگه ای. مثل تجربیاتی که مثلا شما از کار در محیط‌های مختلف به دست آوردید، روش‌های به روز نگه داشتن خود، چگونگی طی کردن مراحل پیشرفت و ..
کاملا قبول دارم که اینجا یک پایگاه کاملا فنی هستش و امتیاز مثبتش هم همینه. اما قبول کنید برای یک برنامه نویس ( یا هر حرفه دیگه ای) علاوه بر نکات فنی، یک سری نکات هم هست که شاید بشه بهش گفت اخلاقیات حرفه، یا ترفندهای حرفه یا ...هر اسم دیگه ای. مثل تجربیاتی که مثلا شما از کار در محیط‌های مختلف به دست آوردید، روش‌های به روز نگه داشتن خود، چگونگی طی کردن مراحل پیشرفت و ..
به نظر من شاید بشه نکات فنی رو از کتاب‌ها دریافت کرد، ولی این نکات که من عنوان کردم حتی اگه نمونه خارج از کشوری هم داشته باشن، شاید کارایی لازم رو در داخل کشور نداشته باشن، یعنی بومی سازی نشدن! و البته این مطالب با مطالب بی فایده ای که بعضی وبلاگ‌ها منتشر می‌کنند و خاطرات و مسایل شخصی خودشون رو در محیط کار مطرح می‌کنند متفاوته.
امیدوارم تونسته باشم منظورم رو بیان کنم.
قسمت اول
4. فشرده سازی HTTP را فعال کنید
اطمینان حاصل کنید که HTTP Compression در تمامی بخش‌های اصلی برنامه شما فعال است. حداقل کاری که میتوانید در این رابطه بکنید این است که خروجی HTML که توسط برنامه شما تولید می‌شود را فشرده سازی کنید. جهت فعال سازی فشرده سازی در برنامه خود بهتر است در اولویت اول از ماژول ویژه ای که جهت این کار در IIS در نظر گرفته شده استفاده کنید. این ماژول تمامی کارها را به صورت خودکار برای شما انجام می‌دهد. اگر دسترسی به IIS جهت فعال سازی آن را ندارید، میتوانید از ماژول‌های ASP.NET که جهت این کار تهیه شده استفاده کنید. میتوانید کمی جستجو کنید و یا خودتان یکی تهیه کنید!
5.تنظیم CacheControlMaxAge
مقدار CacheControlMaxAge را در فایل web.config را طوری تنظیم کنید تا هیچ کاربری هیچ فایل static را دیگر درخواست نکند. مثلا میتوانید این مقدار را بر روی چند ماه تنظیم کنید و البته فراموش نکنید این مقدار را در صفحات پویای خود بازنویسی (override) کنید تا مشکلی در رابطه با کش شدن فرم‌های اصلی برنامه (همانطور که در نکته اول بخش اول ذکر شد) پدید نیاید. البته کش کردن فایل‌های استاتیک برنامه بار مالی نیز برای شما و کاربرانتان خواهد داشت. دیگر هزینه پهنای باند اضافی جهت دانلود این فایل‌ها در هر درخواست برای شما (در سمت سرور) و کاربرانتان (در سمت کاربر) پرداخت نخواهد شد!
6. استفاده از OutputCache
اگر از MVC استفاده می‌کنید، فراموش نکنید که از OutputCache در کنترل‌های MVC استفاده نمایید. اگر سرور شما بتواند اطلاعات را از رم خود بازیابی کند بهتر از آن است که آن را مجدد از دیتابیس واکشی نماید و عملیاتی نیز بر روی آن انجام دهد. البته مدیریت حافظه .NET به صورت خودکار کمبود حافظه را مدیریت کرده و از نشت حافظه جلوگیری خواهد کرد. برای توضیحات بیشتر در این رابطه میتوانید از این مقاله کمک بگیرید.
7. بهره برداری از ORM Profiler
ORM Profiler ها تمامی فعالیت‌های ORM تحت نظر گرفته، دستورات T-SQL ارسالی به بانک اطلاعاتی را واکشی کرده و برای شما نمایش می‌دهند. تعدادی از آنها نیز این دستورات را آنالیز کرده پیشنهاداتی در رابطه با بهبود کارایی به شما ارائه می‌دهند. برای مثال به جای اینکه شما 2000 رکورد را یکی یکی از بانک بازیابی کنید، میتوانید آن را به صورت یک query به بانک ارسال کنید. این موضوع به سادگی توسط ORM Profilerها قابل بررسی است. نمونه ای از این نرم افزارها را میتوانید در این سایت یا این سایت پیدا کنید. البته در صورتی که نمی‌خواهید از نرم افزارهای جانبی استفاده کنید، میتوانید از ابزارهای توکار بانک‌های اطلاعاتی مانند SQL Profiler نیز استفاده کنید (راهنمایی).
در این قسمت، نحوه‌ی استفاده از قابلیت‌های کتابخانه‌ی Quartz.NET را در قالب پرسش و پاسخ ادامه می‌دهیم.
ابتدا یک توضیح کلی:
برای مدیریت وظیفه‌ها در Quartz.NET، در هر جای پروژه میتوانید به صورت ذیل به مدیر وظیفه‌ها دسترسی داشته باشید.
از حالا به بعد، هر جا که در کدها کلمه‌ی scheduler را دیدید، ایجاد آن از طریق خط قبل بوده است.
سعی کنید همیشه هنگام ایجاد اشیا از نوع IJobDetail و ITrigger، از متد WithIdentity (همان طور که در قسمت قبل مشاهده کردید) برای نامگذاری وظایف و triggerها استفاده کنید تا بتوانید بعداً با استفاده از نامشان به آنها ارجاع پیدا کرده و مدیریتشان کنید
1) سوال: چگونه می‌توان در یک زمان دلخواه (مثلاً در زمان کلیک بر روی یک دکمه)، اجرای یک وظیفه را متوقف کرد؟
جواب: برای توقف تمامی وظایف می‌توان از متد ()Shutdown شی scheduler استفاده کرد:
در صورتی که مقدار true را به متد Shutdown پاس دهید، تا زمانی که وظایفی که در وسط اجرای خود هستند کارشان به پایان نرسد، کنترل اجرای برنامه به خط بعد نمی‌رود، اما در صورتی که این متد را بدون پارامتر فراخوانی کنید یا مقدار false را به آن پاس دهید، کنترل اجرای برنامه به دستور بعد می‌رود و وظایف در پشت صحنه به کار خود ادامه می‌دهند. دقت داشته باشید که منظور از ادامه‌ی کار یک وظیفه، ادامه‌ی کار آن در وضعیت جاری خود است. به بیان واضح تر، اگر مرتبه‌ی اجرای یک وظیفه 20 مرتبه بود و در مرتبه‌ی دوم اجرای آن، متد ()Shutdown به هر صورتی فراخوانی شد، مرتبه‌های دیگر به هیچ وجه اجرا نمی‌شوند.
اگر چند وظیفه به طور همزمان در حال اجرا باشند و قصد داشته باشید تا یکی از آنها را متوقف کنید، یکی از دو حالت زیر وجود دارد:
2) سوال: چگونه می‌توان اجرای وظیفه‌ها را به حالت تعلیق در آورد؟
جواب: برای به تعلیق در آوردن اجرای تمامی وظایف، از متد ()StandBy استفاده کنید:
برای ادامه‌ی کار، متد ()Start را مجدداً فراخوانی کنید.
در صورتی که قصد دارید اجرای وظیفه ای خاص را به حالت تعلیق در آورید، از متد ()PauseJob استفاده کنید. نام وظیفه را با ایجاد نمونه ای از کلاس JobKey برای آن مشخص کنید:
برای ادامه‌ی وظیفه، از متد ()ResumeJob استفاده کنید. نام وظیفه را با ایجاد نمونه ای از کلاس JobKey برای آن مشخص کنید:
برای تعلیق اجرای تمامی وظایف، متد ()PauseAll، و برای ادامه‌ی کار تمامی وظایف، متد ()ResumeAll را فراخوانی کنید.
3) سوال: چگونه می‌توان یک وظیفه‌ی در حال اجرا را آپدیت کرد و تغییر مشخصات داد؟
جواب: با استفاده از متد AddJob و تنظیم پارامتر دوم آن به مقدار true:
اگر قبلاً کلاسی با عنوان OldJob برای وظیفه ای با نام job1 تعریف شده است، با استفاده از قطعه کد بالا می‌توان کلاس NewJob را به جای آن معرفی کرد. البته به شرطی که نام وظیفه‌ی جدید با نام وظیفه‌ی قدیم، یکسان باشد. پارامتر دوم متد AddJob مشخص می‌کند که آیا در صورتی که نام وظیفه ای که قرار است در فرایند زمانبندی قرار بگیرد با نام یکی از وظایف موجود یکسان باشد، وظیفه‌ی جدید، جایگزین وظیفه‌ی قدیم شود یا خیر.
4) سوال: چگونه می‌توان یک trigger در حال اجرا را آپدیت کرد و تغییر مشخصات داد؟
جواب: یک trigger جدید ایجاد و با استفاده از متد ()RescheduleJob، جایگزین trigger قدیمی کنید:
نام trigger جدید می‌تواند با نام trigger قدیم یکسان باشد. در تکه کد قبل، triggerیی با نام newTrigger ایجاد و زمان اجرای آن به حال تنظیم شده است. با استفاده از متد ()ForJob و تعیین نام وظیفه، trigger جدید را به وظیفه ای با نام job1 نسبت داده ایم. بازه‌ی زمانی اجرا، هر 5 ثانیه و 21 مرتبه خواهد بود. در متد ()RescheduleJob و در پارامتر اول آن، نام trigger قدیمی را با ایجاد شی ای از کلاس TriggerKey مشخص کرده ایم و به پارامتر دوم، شی ایجاد شده برای trigger جدید را پاس داده ایم.
5) سوال: چگونه می‌توان تعداد دفعات اجرای یک وظیفه را بی نهایت تعیین کرد؟
پاسخ: با استفاده از متد ()RepeatForever در هنگام ایجاد trigger:
6) سوال: چگونه می‌توان تعداد دفعات اجرای تمامی وظایف را به دست آورد؟
پاسخ: با استفاده از متد ()GetMetaData:
متد ()GetMetaData، اطلاعاتی در مورد مدیر وظایف می‌دهد. نوع برگشتی این متد، SchedulerMetaData است. یکی از خصیصه‌های این نوع، NumberOfJobsExecuted نام دارد که تعداد دفعات اجرای تمامی وظایف تا زمان حال را برگشت می‌دهد.
7) سوال: چگونه می‌توان زمان آغاز به کار مدیر زمانبندی را متوجه شد؟
پاسخ: یکی دیگر از خصیصه‌های نوع RunningSince ،SchedulerMetaData نام دارد که بدین منظور استفاده می‌شود.
ادامه دارد...
ابتدا یک توضیح کلی:
برای مدیریت وظیفه‌ها در Quartz.NET، در هر جای پروژه میتوانید به صورت ذیل به مدیر وظیفه‌ها دسترسی داشته باشید.
var scheduler = new StdSchedulerFactory().GetScheduler();
سعی کنید همیشه هنگام ایجاد اشیا از نوع IJobDetail و ITrigger، از متد WithIdentity (همان طور که در قسمت قبل مشاهده کردید) برای نامگذاری وظایف و triggerها استفاده کنید تا بتوانید بعداً با استفاده از نامشان به آنها ارجاع پیدا کرده و مدیریتشان کنید
1) سوال: چگونه می‌توان در یک زمان دلخواه (مثلاً در زمان کلیک بر روی یک دکمه)، اجرای یک وظیفه را متوقف کرد؟
جواب: برای توقف تمامی وظایف می‌توان از متد ()Shutdown شی scheduler استفاده کرد:
scheduler.Shutdown(true);
اگر چند وظیفه به طور همزمان در حال اجرا باشند و قصد داشته باشید تا یکی از آنها را متوقف کنید، یکی از دو حالت زیر وجود دارد:
1) یک وظیفه به چند trigger نسبت داده شده است.در صورتی که قصد دارید وظیفه از تمامی triggerها گرفته شود (معمولاً هم همین رفتار مد نظر است)، از متد DeleteJob استفاده کنید؛ و اگر قصد دارید تا اجرای وظیفه توسط یک trigger مشخص لغو شود و triggerهای دیگر مختص آن وظیفه به کار خود ادامه دهند، از متد UnscheduleJob استفاده کنید. اگر از متد DeleteJob استفاده می‌کنید، نام وظیفه را با ایجاد نمونه ای از کلاس JobKey برای آن مشخص کنید و در صورتی که از متد UnscheduleJob استفاده می‌کنید، نام trigger را با ایجاد نمونه ای از کلاس TriggerKey تعیین کنید.
2) هر وظیفه فقط یک trigger دارد.
scheduler.DeleteJob(new JobKey("job1"));
// or
scheduler.UnscheduleJob(new TriggerKey("trigger1"));
2) سوال: چگونه می‌توان اجرای وظیفه‌ها را به حالت تعلیق در آورد؟
جواب: برای به تعلیق در آوردن اجرای تمامی وظایف، از متد ()StandBy استفاده کنید:
scheduler.Standby();
در صورتی که قصد دارید اجرای وظیفه ای خاص را به حالت تعلیق در آورید، از متد ()PauseJob استفاده کنید. نام وظیفه را با ایجاد نمونه ای از کلاس JobKey برای آن مشخص کنید:
scheduler.PauseJob(new JobKey("job1"));
scheduler.ResumeJob(new JobKey("job1"));
3) سوال: چگونه می‌توان یک وظیفه‌ی در حال اجرا را آپدیت کرد و تغییر مشخصات داد؟
جواب: با استفاده از متد AddJob و تنظیم پارامتر دوم آن به مقدار true:
IJobDetail job = JobBuilder.Create<NewJob>()
.WithIdentity("job1")
.Build();
scheduler.AddJob(job, true);
اگر قبلاً کلاسی با عنوان OldJob برای وظیفه ای با نام job1 تعریف شده است، با استفاده از قطعه کد بالا می‌توان کلاس NewJob را به جای آن معرفی کرد. البته به شرطی که نام وظیفه‌ی جدید با نام وظیفه‌ی قدیم، یکسان باشد. پارامتر دوم متد AddJob مشخص می‌کند که آیا در صورتی که نام وظیفه ای که قرار است در فرایند زمانبندی قرار بگیرد با نام یکی از وظایف موجود یکسان باشد، وظیفه‌ی جدید، جایگزین وظیفه‌ی قدیم شود یا خیر.
4) سوال: چگونه می‌توان یک trigger در حال اجرا را آپدیت کرد و تغییر مشخصات داد؟
جواب: یک trigger جدید ایجاد و با استفاده از متد ()RescheduleJob، جایگزین trigger قدیمی کنید:
ITrigger trigger = TriggerBuilder.Create()
.WithIdentity("newTrigger")
.StartNow()
.ForJob("job1")
.WithSimpleSchedule(x => x.WithIntervalInSeconds(5).WithRepeatCount(20))
.Build();
scheduler.RescheduleJob(new TriggerKey("oldTrigger"), trigger);
نام trigger جدید می‌تواند با نام trigger قدیم یکسان باشد. در تکه کد قبل، triggerیی با نام newTrigger ایجاد و زمان اجرای آن به حال تنظیم شده است. با استفاده از متد ()ForJob و تعیین نام وظیفه، trigger جدید را به وظیفه ای با نام job1 نسبت داده ایم. بازه‌ی زمانی اجرا، هر 5 ثانیه و 21 مرتبه خواهد بود. در متد ()RescheduleJob و در پارامتر اول آن، نام trigger قدیمی را با ایجاد شی ای از کلاس TriggerKey مشخص کرده ایم و به پارامتر دوم، شی ایجاد شده برای trigger جدید را پاس داده ایم.
5) سوال: چگونه می‌توان تعداد دفعات اجرای یک وظیفه را بی نهایت تعیین کرد؟
پاسخ: با استفاده از متد ()RepeatForever در هنگام ایجاد trigger:
ITrigger trigger = TriggerBuilder.Create()
.WithIdentity("trigger1")
.StartAt(startTime)
.ForJob("job1")
.WithSimpleSchedule(x => x.WithIntervalInSeconds(5).RepeatForever())
.Build();
6) سوال: چگونه می‌توان تعداد دفعات اجرای تمامی وظایف را به دست آورد؟
پاسخ: با استفاده از متد ()GetMetaData:
SchedulerMetaData metaData = scheduler.GetMetaData(); int numberOfJobsExecuted = metaData.NumberOfJobsExecuted;
7) سوال: چگونه می‌توان زمان آغاز به کار مدیر زمانبندی را متوجه شد؟
پاسخ: یکی دیگر از خصیصه‌های نوع RunningSince ،SchedulerMetaData نام دارد که بدین منظور استفاده می‌شود.
SchedulerMetaData metaData = scheduler.GetMetaData(); DateTimeOffset? runningSince = metaData.RunningSince;
ادامه دارد...
پیشاپیش از شما دعوت می‌کنم اگر از سایر روش‌های توسعه برنامه‌های موبایل چون Flutter ،React native و ... استفاده می‌کنید نیز این مقاله را مطالعه کنید؛ چرا که ایده کلی و نکات مهم آن می‌تواند برای شما نیز مفید باشد.
زمانیکه شما از طراح، کاری را می‌گیرید و فرضا می‌خواهید در صفحه‌ای از برنامه موبایل، یک لیوان را نمایش دهید، به شما یک فایل png یا svg تحویل داده می‌شود. اگر چه عموما روش‌هایی وجود دارند تا همان فایل را به صورت مستقیم در صفحه برنامه خود استفاده کنید، ولی این کار به چند دلیل توصیه نمی‌شود:
۱- دستگاه‌های مختلف، Resolutionهای متفاوتی دارند و سخت‌افزار بعضا ضعیف موبایل، باید عکس را برای نمایش بهینه، Scale کند که عملی است هدر دهنده پردازنده و حافظه.
۲- حتی وقتی عمل Scale انجام شد، وقتی صفحه مربوطه بسته شود و به صفحه دیگری برویم، در باز کردن دوباره صفحه مربوطه، این عمل هزینه بر مجددا رخ می‌دهد.
برای حل این مشکل، می‌توان دو قدم برداشت:
قدم اول اینکه عکس svg و یا png آن لیوان را در Scaleهای مختلف، از پیش ذخیره کرد. این کار خود دو اشکال دارد. یک اینکه اگر این عمل به صورت دستی انجام شود، احتمال اشتباه بالا می‌رود و انجام این کار برای Android/iOS/Windows و برای Scaleهای مختلف، برای هر عکس، نیاز به ذخیره لااقل یک دو جین عکس دارد. دوم اینکه با ذخیره‌سازی چند باره یک عکس در Scaleهای مختلف، حجم فایل نهایی پروژه بالا می‌رود.
برای خودکاری سازی این فرآیند دستی، در Xamarin Forms، React native و ... ابزارهایی تعبیه شده است که ResizetizerNT نمونه Xamarin Forms آن است که یک عکس svg یا png را از شما گرفته و در Scaleهای مختلف، برای Android/iOS/Windows ذخیره می‌کند و طبیعتا احتمال اشتباه کم می‌شود و کار بسیار ساده می‌شود.
برای حل مشکل سایز خروجی نهایی، در Android و Google Play Store فرمت جدیدی جایگزین apk شده است به نام aab یا Android App Bundle که با توجه به Resolution دستگاهی که در حال دانلود برنامه است، فایلی را برای وی ساخته و می‌فرستد که فقط عکس‌های با Scale مناسب در آن است؛ پس می‌توانیم لااقل در Android نگران حجم نباشیم.
البته تاثیر این‌کار در Performance آنچنان بالاست که بهتر است برای Storeهای متفرقه که از aab پشتیبانی نمی‌کنند و کماکان فقط از apk پشتیبانی می‌کنند نیز کماکان عکس در Scaleهای مختلف ذخیره شود.
در iOS نیز ابزار pngcrunch وجود دارد که عکس‌های png را بهینه و compress می‌کند و در کاهش حجم فایل نهایی مؤثر است. در Xamarin.iOS در قسمت تنظیمات پروژه، در قسمت iOS Build، زدن تیک Checkbox مربوطه با نام Optimize PNG images به معنای درخواست استفاده از این ابزار مفید است.
با این حال، حتی اگر عکس‌ها در Scaleهای مختلفی ذخیره شوند، مرحله‌ای وجود دارد که آن png، به bitmap قابل نمایش تبدیل می‌شود. این عمل نیز هزینه‌بر بوده و زمانیکه شما صفحه ای را بسته و مجددا باز می‌کنید نیز این عمل تکرار می‌شود. همچنین اگر در یک List view پنج آیتم را داشته باشید که یک عکس را دارند، این عمل پنج بار تکرار می‌شود.
در Android ابزاری معرفی شده‌است که Glide نام دارد و این ابزار، مرحله تبدیل png به bitmap قابل نمایش را cache می‌کند و دیگر باز و بسته کردن صفحات، یا استفاده از یک عکس در List view، اشکالی را ایجاد نمی‌کند. در Xamarin Forms با استفاده از GlideX.Forms، میتوانید کاری کنید که در Android این بهینه سازی بسیار مؤثر صورت پذیرد و به Scroll نرم در List view و باز شدن سریع صفحات برسید. در iOS معادل همین کار را کتابخانه مطرح Nuke انجام می‌دهد که برای استفاده از آن در Xamarin Forms میتوانید از این Package استفاده کنید.
مزیت دیگر استفاده از GlideX.Forms و Nuke در این است که اگر جایی از برنامه، عکس‌هایی را از سرور دریافت و نمایش دهید (مثلا عکس مشتری‌ها در لیست مشتریان)، این دو ابزار عکس مربوطه را پس از Scale شدن و تبدیل شدن به Bitmap برای استفاده‌های بعدی Cache می‌کنند و سری بعد که نیاز به نمایش همان عکس می‌شود، به جای Scale شدن مجدد و تبدیل شدن به Bitmap دوباره، فقط از Cache محتوای آماده به نمایش به کاربر نمایش داده می‌شود.
در نهایت شما با چند خط تنظیمات ساده و نصب کردن چند package میتوانید با داشتن یک svg یا png، آن‌را به بهینه‌ترین شکل ممکن در Android/iOS/Windows نمایش دهید.
این پروژه در Github تمامی این موارد را در کنار هم گردآوری کرده‌است که میتوانید از سورس آن نیز برای درک بهتر موارد استفاده کنید.
خطای 500، یعنی internal server error، یعنی بروز استثنایی در کدهای شما (و این مورد نیاز به بررسی دقیقی دارد). در مطلب «بررسی خطاهای ممکن در حین راه اندازی اولیه برنامه‌های ASP.NET Core در IIS» دو روش لاگ کردن آنها ذکر شده‌اند. همچنین روش‌های دیگری هم برای لاگ کردن خطاها توسط «فریم ورک Logging» وجود دارد. به علاوه گاهی از اوقات بررسی محتوای response بازگشتی از سرور هم مفید است؛ یک نمونه. نکته‌ی «شبیه سازی customErrors در نگارش‌های دیگر ASP.NET» هم مفید است.
- در کل زمانیکه خطای 500 internal server error را دریافت می‌کنید، اگر
برنامه را در حالت dotnet run اجرا کرده باشید، تمام خطاهای مرتبط، در
پنجره‌ی کنسولی که باز است، لاگ می‌شوند. اگر از ویژوال استودیو استفاده
می‌کنید، همین خروجی، در پنجره‌ی دیباگ آن هم درج می‌شود. مرور این خطاهای
سمت سرور، برای رفع مشکل الزامی است. همچنین احتمال دارد
خروجی خطاهای سمت سرور، در قسمت مشاهده‌ی محتوای response، در برگه‌ی ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر هم ظاهر شود. آن‌را هم بررسی کنید.
در این مقاله مفاهیم انقیاد داده (Data Binding)، تزریق وابستگی (Dependency Injection)،هدایت گر‌ها (Directives) و سرویس‌ها را بررسی خواهیم کرد و از مقاله‌ی آینده، به بررسی ویژگی‌ها و امکانات AngularJS در قالب مثال خواهیم پرداخت.
انقیاد داده (Data Binding)
سناریو هایی وجود دارد که در آنها باید اطلاعات قسمتی از صفحه به صورت نامتقارن (Asynchronous) با داده‌های دریافتی جدید به روز رسانی شود. روش معمول برای انجام چنین کاری؛ دریافت داده‌ها از سرور است که عموما به فرم HTML میباشند و جایگزینی آن با بخشی از صفحه که قرار است به روز رسانی شود، اما حالتی را در نظر بگیرید که با داده هایی از جنس JSON طرف هستید و اطلاعات صفحه را با این داده‌ها باید به روز رسانی کنید. معمولا برای حل چنین مشکلی مجبور به نوشتن مقدار زیادی کد هستید تا بتوانید به خوبی اطلاعات View را به روز رسانی کنید. حتما با خودتان فکر کرده اید که قطعا راهی وجود دارد تا بدون نوشتن کدی، قسمتی از View را به Model متناظر خود نگاشت کرده و این دو به صورت بلادرنگ از تغییرات یکدیگر آگاه شوند. این عمل عموما به مفهوم انقیاد داده شناخته می‌شود و Angular هم به خوبی از انقیاد داده دوطرفه پشتیبانی می‌کند.
برای مشاهده این ویژگی در Angular، مثال مقاله‌ی قبل را به کدهای زیر تغییر دهید تا پیغام به صورت پویا توسط کاربر وارد شود:
<!DOCTYPE html>
<html ng-app>
<head>
<title>Sample2</title>
</head>
<body>
<div>
<input type="text" ng-model="greeting.text" />
<p>{{greeting.text}}, World!</p>
</div>
<script src="../Scripts/angular.js"></script>
</body>
</html> بدون نیاز به حتی یک خط کد نویسی! با مشخص کردن input به عنوان Model از طریق ng-model، خاصیت greeting.text که در داخل {{ }} مشخص شده را به متن داخل textbox مقید (bind) کردیم. نتیجه می‌گیریم که جفت آکلود {{ }} برای اعمال Data Binding استفاده می‌شود.
حال یک دکمه نیز بر روی فرم قرار می‌دهیم که با کلیک کردن بر روی آن، متن داخل textbox را نمایش دهد.
<!DOCTYPE html>
<html ng-app>
<head>
<title>Sample2</title>
</head>
<body>
<div ng-controller="GreetingController">
<input type="text" ng-model="greeting.text" />
<p>{{greeting.text}}, World!</p>
<button ng-click="showData()">Show</button>
</div>
<script src="../Scripts/angular.js"></script>
<script>
var GreetingController = function ($scope, $window) {
$scope.greeting = {
text: "Hello"
};
$scope.showData = function () {
$window.alert($scope.greeting.text);
};
};
</script>
</body>
</html> به کمک ng-click، تابع showData به هنگام کلیک شدن، فراخوانی می‌شود. window$ نیز به عنوان پارامتر کلاس GreetingController مشخص شده است. window$ نیز یکی از سرویس‌های پیش فرض تعریف شده توسط Angular است و ما در اینجا در سازنده‌ی کلاس آن را به عنوان وابستگی درخواست کرده ایم تا توسط سیستم تزریق وابستگی توکار، نمونه‌ی مناسب آن در اختیار ما بگذارد. window$ نیز تقریبا معادل شی window است و یکی از دلایل استفاده از آن ساده‌تر شدن نوشتن آزمون‌های واحداست.
حال متنی را داخل textbox نوشته و دکمه‌ی show را فشار دهید. متن نوشته شده را به صورت یک popup مشاهده خواهید کرد.
همچنین شی scope$ نیز نمونه‌ی مناسب آن توسط سیستم تزریق وابستگی Angular، در اختیار Controller قرار می‌گیرد و نمونه‌ی در اختیار قرارگرفته، برای ارتباط با View Model و سیستم انقیاد داده استفاده می‌شود.
معمولا انقیاد داده در الگوی طراحی (ModelView-ViewModel(MVVM مطرح است و به این دلیل که این الگوی طراحی به خوبی با الگوی طراحی MVC سازگار است، این امکان در Angular گنجانده شده است.
تزریق وابستگی (Dependency Injection)
تا به این جای کار قطعن بار‌ها و بار‌ها اسم آن را خوانده اید. در مثال فوق، پارامتری با نام scope$ را برای سازنده‌ی کنترلر خود در نظر گرفتیم و ما بدون انجام هیچ کاری نمونه‌ی مناسب آن را که برای انجام اعمال انقیاد داده با viewmodel استفاده می‌شود را دریافت کردیم. به عنوان مثال، window$ را نیز در سازنده‌ی کلاس کنترلر خود به عنوان یک وابستگی تعریف کردیم و تزریق نمونه‌ی مناسب آن توسط سیستم تزریق وابستگی توکار Angular صورت می‌گرفت.
اگر با IOC Containerها در زبانی مثل #C کار کرده باشید، قطعا با IOC Container فراهم شده توسط Angular هم مشکلی نخواهید داشت.
اما یک مشکل! در زبانی مثل #C که همه‌ی متغیر‌های دارای نوع هستند، IOC Container با استفاده از Reflection، نوع پارامترهای درخواستی توسط سازنده‌ی کلاس را بررسی کرده و با توجه به اطلاعاتی که ما از قبل در دسترس آن قرار داده بودیم، نمونه‌ی مناسب آن را در اختیار در خواست کننده می‌گذارد.
اما در زبان جاوا اسکریپت که متغیر‌ها دارای نوع نیستند، این کار به چه شکل انجام می‌گیرد؟
Angular برای این کار از نام پارامتر‌ها استفاده می‌کند. برای مثال Angular از نام پارامتر scope$ می‌فهمد که باید چه نمونه ای را به کلاس تزریق کند. پس نام پارامتر‌ها در سیستم تزریق وابستگی Angular نقش مهمی را ایفا می‌کنند.
اما در زبان جاوا اسکریپت، به طور پیش فرض امکانی برای به دست آوردن نام پارامترهای یک تابع وجود ندارد؛ پس Angular چگونه نام پارامتر‌ها را به دست می‌آورد؟ جواب در سورس کد Angular و در تابعی به نام annotate نهفته است که اساس کار این تابع استفاده از چهار عبارت با قاعده (Regular Expression) زیر است.
var FN_ARGS = /^function\s*[^\(]*\(\s*([^\)]*)\)/m; var FN_ARG_SPLIT = /,/; var FN_ARG = /^\s*(_?)(\S+?)\1\s*$/; var STRIP_COMMENTS = /((\/\/.*$)|(\/\*[\s\S]*?\*\/))/mg;
تابع annotate تابعی را به عنوان پارامتر دریافت می‌کند و سپس با فراخواندن متد toString آن، کدهای آن تابع را به شکل یک رشته در می‌آورد. حال کدهای تابع را که اکنون به شکل یک رشته در دسترس است را با استفاده از عبارات با قاعده‌ی فوق پردازش می‌کند تا نام پارامتر‌ها را به دست آورد. در ابتدا کامنت‌های موجود در تابع را حذف می‌کند، سپس نام پارامتر‌ها را استخراج می‌کند و با استفاده از "," آنها را جدا می‌کند و در نهایت نام پارامتر‌ها را در یک آرایه باز می‌گرداند.
استفاده از تزریق وابستگی، امکان نوشتن کدهایی با قابلیت استفاده مجدد و نوشتن ساده‌تر آزمون‌های واحد را فراهم می‌کند. به خصوص کدهایی که با سرور ارتباط برقرار می‌کنند را می‌توان به یک سرویس انتقال داد و از طریق تزریق وابستگی، از آن در کنترلر استفاده کرد. سپس در آزمون‌های واحد می‌توان قسمت ارتباط با سرور را با یک نمونه فرضی جایگزین کرد تا برای تست، احتیاجی به راه اندازی یک وب سرور واقعی و یا مرورگر نباشد.
Directives
یکی از مزیت‌های Angular این است که قالب‌ها را می‌توان با HTML نوشت و این را باید مدیون موتور قدرتمند تبدیل گر DOM بدانیم که در آن گنجانده شده است و به شما این امکان را می‌دهد تا گرامر HTML را گسترش دهید.
تا به این جای کار با attributeهای زیادی در قالب HTML روبرو شدید که متعلق به HTML نیست. به طور مثال: جفت آکولاد‌ها که برای انقیاد داده به کار برده می‌شود، ng-app که برای مشخص کردن بخشی که باید توسط Angular کامپایل شود، ng-controller که برای مشخص کردن این که کدام بخش از View متعلق به کدام Controller است و ... تمامی Directiveهای پیش فرض Angular هستند.
با استفاده از Directiveها میتوانید عناصر و خاصیت‌ها و حتی رویداد‌های سفارشی برای HTML بنویسید؛ اما واقعا چه احتیاجی به تعریف عنصر سفارشی و توسعه گرامر HTML وجود دارد؟
HTML یک زبان طراحی است که در ابتدا برای تولید اسناد ایستا به وجود آمد و هیچ وقت هدفش تولید وب سایت‌های امروزی که کاملا پویا هستند نبود. این امر تا جایی پیش رفته است که HTML را از یک زبان طراحی تبدیل به یک زبان برنامه نویسی کرده است و احتیاج به چنین زبانی کاملا مشهود است. به همین دلیل جامعه‌ی وب مفهومی را به نام Web Components مطرح کرده است. Web Components به شما امکان تعریف عناصر HTML سفارشی را می‌دهد. برای مثال شما یک تگ سفارشی به نام datepicker می‌نویسید که دارای رفتار و ویژگی‌های خاص خود است و به راحتی عناصر HTML رابا استفاده از آن توسعه می‌دهید. مطمئنا آینده‌ی وب این گونه است، اما هنوز خیلی از مرورگرها از این ویژگی پشتیبانی نمی‌کنند.
یکی دیگر از معادل‌های Web Componentهای امروز را می‌توان ویجت‌های jQuery UI دانست. اگر بخواهم تعریفی از ویجت ارائه دهم به این گونه است که یک ویجت؛ کدهای HTML، CSS و javascript مرتبط به هم را کپسوله کرده است. مهم‌ترین مزیت ویجت ها، قابلیت استفاده‌ی مجدد آن‌هاست، به این دلیل که تمام منطق مورد نیاز را در خود کپسوله کرده است؛ برای مثال ویجت datepicker که به راحتی در برنامه‌های مختلف بدون احتیاج به نوشتن کدی قابل استفاده است.
خب، متاسفانه Web Componentها هنوز در دنیای وب امروزی رایج نشده اند و ویجت‌ها هم آنچنان قدرت Web Componentها را ندارند. خب Angular با استفاده از امکان تعریف Directiveهای سفارشی به صورت cross-browser امکان تعریف عناصر سفارشیه همانند web Componentها را به شما می‌دهد. حتی به عقیده‌ی عده ای Directiveها بسیار قدرتمند‌تر از Web Components عمل می‌کنند و راحتی کار با آنها بیشتر است.
با استفاده از Directiveها میتوانید عنصر HTML سفارشی مثل </ datepicker>، خاصیت سفارشی مثل ng-controller، رویداد سفارشی مثل ng-click را تعریف کنید و یا حتی حالت و اتفاقات رخ داده در برنامه را زیر نظر بگیرید.
و این یکی از دلایلی است که می‌گویند Angular دارای ویژگی forward-thinking است.
البته Directiveها یکی از قدرتمند‌ترین امکانات فریم ورک AngularJS است و در آینده به صورت مفصل بر روی آن بحث خواهد شد.
سرویس‌ها در AngularJS
حتما این جمله را در هنگام نوشتن برنامه‌ها با الگوی طراحی MVC بار‌ها و بار‌ها شنیده اید که در Controllerها نباید منطق تجاری و پیچیده ای را پیاده سازی کرد و باید به قسمت‌های دیگری به نام سرویس‌ها منتقل شوند و سپس در سازنده‌ی کلاس کنترلر به عنوان پارامتر تعریف شوند تا توسط Angular نمونه‌ی مناسب آن به کنترلر تزریق شود. Controllerها نباید پیاده کننده‌ی هیچ منطق تجاری و یا اصطلاحا business برنامه باشد و باید از لایه‌ی سرویس استفاده کنند و تنها وظیفه‌ی کنترلر باید مشخص کردن انقیاد داده و حالت برنامه باشد.
دلیل استفاده از سرویس‌ها در کنترلر ها، نوشتن ساده‌تر آزمون‌های واحد و استفاده‌ی مجدد از سرویس‌ها در قسمت‌های مختلف پروژه و یا حتی پروژه‌های دیگر است.
معمولا اعمال مرتبط در ارتباط با سرور را در سرویس‌ها پیاده سازی می‌کنند تا بتوان در موقع نوشتن آزمون‌های واحد یک نمونه‌ی فرضی را خودمان ساخته و آن را به عنوان وابستگی به کنترلری که در حال تست آن هستیم تزریق کنیم، در غیر این صورت احتیاج به راه اندازی یک وب سرور واقعی برای نوشتن آزمون‌های واحد و در نتیجه کند شدن انجام آزمون را در بر دارد. قابلیت استفاده‌ی مجدد سرویس هم به این معناست که منطق پیاده سازی شده در آن نباید ربطی به رابط کاربری و ... داشته باشد. برای مثال یک سرویس به نام userService باید دارای متد هایی مثل دریافت لیست کاربران، افزودن کاربر و ... باشد و بدیهی است که از این سرویس‌ها می‌شود در قسمت‌های مختلف برنامه استفاده کرد. همچنین سرویس‌ها در Angular به صورت Singleton در اختیار کنترلر‌ها قرار می‌گیرند و این بدین معناست که یک نمونه از هر سرویس ایجاد شده و به بخش‌های مختلف برنامه تزریق می‌شود.
مفاهیم پایه ای AngularJs به پایان رسید. در مقاله بعدی یک مثال تقریبا کامل را نوشته و با اجزای مختلف Angular بیشتر آشنا می‌شویم.
با تشکر از مهدی محزونی برای بازبینی مطلب
برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی راه‌های زیادی وجود داره که خوب این هم یک نوع از اونها هست.
برای این کار با استفاده از Extension Method برای کلاس DateTime تاریخ رو تبدیل می‌کنیم.
برای فرمت‌های‌های نمایشی تاریخ هم می‌بایست به صورت متن به Method بدهید تا تاریخ رو به اون صورتی که می‌خواهید نمایش بدهد، برای نوشتن فرمت‌ها هم میتوانید از این لینک استفاده کنید.
خوب برای این کار ابتدا یک کلاس با نام PersianDateExtensionMethods بسازید و تمام کد زیر رو جایگزین کدهای کلاس کنید:
using System;
using System.Globalization;
using System.Reflection;
namespace System
{
public static class PersianDateExtensionMethods
{
private static CultureInfo _Culture;
public static CultureInfo GetPersianCulture()
{
if (_Culture == null)
{
_Culture = new CultureInfo("fa-IR");
DateTimeFormatInfo formatInfo = _Culture.DateTimeFormat;
formatInfo.AbbreviatedDayNames = new[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" };
formatInfo.DayNames = new[] { "یکشنبه", "دوشنبه", "سه شنبه", "چهار شنبه", "پنجشنبه", "جمعه", "شنبه" };
var monthNames = new[]
{
"فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن",
"اسفند",
""
};
formatInfo.AbbreviatedMonthNames =
formatInfo.MonthNames =
formatInfo.MonthGenitiveNames = formatInfo.AbbreviatedMonthGenitiveNames = monthNames;
formatInfo.AMDesignator = "ق.ظ";
formatInfo.PMDesignator = "ب.ظ";
formatInfo.ShortDatePattern = "yyyy/MM/dd";
formatInfo.LongDatePattern = "dddd, dd MMMM,yyyy";
formatInfo.FirstDayOfWeek = DayOfWeek.Saturday;
System.Globalization.Calendar cal = new PersianCalendar();
FieldInfo fieldInfo = _Culture.GetType().GetField("calendar", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance);
if (fieldInfo != null)
fieldInfo.SetValue(_Culture, cal);
FieldInfo info = formatInfo.GetType().GetField("calendar", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance);
if (info != null)
info.SetValue(formatInfo, cal);
_Culture.NumberFormat.NumberDecimalSeparator = "/";
_Culture.NumberFormat.DigitSubstitution = DigitShapes.NativeNational;
_Culture.NumberFormat.NumberNegativePattern = 0;
}
return _Culture;
}
public static string ToPeString(this DateTime date,string format = "yyyy/MM/dd")
{
return date.ToString(format,GetPersianCulture());
}
}
} در کد بالا ما بااستفاده از متد GetPersianCulture یک کالچر برای تاریخ شمسی و فرمت‌های اون می‌سازیم و در متد ToPeString از اون استفاده و به متد ToString از کلاس DateTime پاس می‌دهیم.
چند مثال هم برای استفاده از متد ToPeString :
var date1 = DateTime.Now.ToPeString("yyyy/MM/dd");
var date2 = DateTime.Now.ToPeString("dddd, dd MMMM,yyyy");
//Output:
//1391/12/13
//یکشنبه, 13 اسفند,1391 نکته : با استفاده از Culture ای که در کلاس بالا در متد GetPersianCulture ساخته می‌شود امکانش هست که خود کلاس DateTime رو به شمسی تبدیل کرد، برای این کار باید به صورت زیر عمل کرد:
Thread.CurrentThread.CurrentCulture = Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = PersianDateExtensionMethods.GetPersianCulture(); var d1 = DateTime.Now.ToString(); //Output : 1391/12/13 11:25:44 ب.ظ
یک نکته‌ی تکمیلی: کتابخانه‌ی «DNTPersianUtils.Core» به همراه نکات این مطلب است؛ مانند:
Thread.CurrentThread.CurrentCulture = PersianCulture.Instance;
یکی از چالش‌هایی که در طراحی زیرساخت برای Domain هایی که تعداد زیادی عملیات CRUD را در back office سیستم خود دارند، داشتن مکانیزمی برای ذخیره سازی اطلاعات Master-Detail یا چه بسا Master-Detail-DetailOfDetail می‌باشد. در ادامه نحوه برخورد با چنین سناریوهایی را در EF Core و همچنین با استفاده از AutoMapper و FluentValidation بررسی خواهیم کرد.
موجودیت‌های فرضی
public abstract class Entity : IHaveTrackingState
{
public long Id { get; set; }
[NotMapped] public TrackingState TrackingState { get; set; }
}
public class Master : Entity
{
public string Title { get; set; }
public ICollection<Detail> Details { get; set; }
}
public class Detail : Entity
{
public string Title { get; set; }
public ICollection<DetailOfDetail> Details { get; set; }
public Master Master { get; set; }
public long MasterId { get; set; }
}
public class DetailOfDetail : Entity
{
public string Title { get; set; }
public Detail Detail { get; set; }
public long DetailId { get; set; }
} DbContext برنامه
public class ProjectDbContext : DbContext
{
public DbSet<Master> Masters { get; set; }
protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
{
base.OnConfiguring(optionsBuilder);
optionsBuilder.UseInMemoryDatabase("SharedDatabaseName");
}
} public interface IHaveTrackingState
{
TrackingState TrackingState { get; set; }
//ICollection<string> ModifiedProperties { get; set; }
}
public enum TrackingState
{
Unchanged = 0,
Added = 1,
Modified = 2,
Deleted = 3
} با استفاده از پراپرتی TrackingState بالا، امکان مشخص کردن صریح State رکورد ارسالی توسط کلاینت مهیا می‌شود. قبلا نیز مطلبی در راستای STE یا همان Self-Tracking Entity تهیه شده است؛ و همچنین نظرات ارسالی این مطلب نیز می‌تواند مفید واقع شود.
DTOهای متناظر با موجودیت‌های فرضی
public abstract class Model : IHaveTrackingState
{
public long Id { get; set; }
public TrackingState TrackingState { get; set; }
}
public class MasterModel : Model
{
public string Title { get; set; }
public ICollection<DetailModel> Details { get; set; }
}
public class DetailModel : Model
{
public string Title { get; set; }
public ICollection<DetailOfDetailModel> Details { get; set; }
}
public class DetailOfDetailModel : Model
{
public string Title { get; set; }
} تنظیمات نگاشت موجودیت‌ها و DTOها
Mapper.Initialize(expression =>
{
expression.CreateMap<MasterModel, Master>(MemberList.None).ReverseMap();
expression.CreateMap<DetailModel, Detail>(MemberList.None).ReverseMap();
expression.CreateMap<DetailOfDetailModel, DetailOfDetail>(MemberList.None).ReverseMap();
}); البته بهتر است این تنظیمات در درون Profileهای مرتبط با AutoMapper کپسوله شوند و در زمان مورد نیاز نیز برای انجام نگاشت‌ها، واسط IMapper تزریق شده و استفاده شود.
تهیه داده ارسالی فرضی توسط کلاینت
var masterModel = new MasterModel
{
Title = "Master-Title",
TrackingState = TrackingState.Added,
Details = new List<DetailModel>
{
new DetailModel
{
Title = "Detail-Title",
TrackingState = TrackingState.Added,
Details = new List<DetailOfDetailModel>
{
new DetailOfDetailModel
{
Title = "DetailOfDetail-Title",
TrackingState = TrackingState.Added,
}
}
}
}
}; ذخیره سازی اطلاعات
در EF Core، متد جدید context.ChangeTracker.TrackGraph برای به روز رسانی وضعیت یک گراف از اشیاء مشابه به اطلاعات ارسالی ذکر شده در بالا، اضافه شده است. این مکانیزم مفهوم کاملا جدیدی در EF Core می‌باشد که امکان کنترل نهایی برروی اشیایی را که قرار است توسط Context ردیابی شوند، مهیا می‌کند. با پیمایش یک گراف، امکان اجرای عملیات مورد نظر شما را برروی تک تک اشیاء، مهیا می‌سازد.
using (var context = new ProjectDbContext())
{
Console.WriteLine("################ Create Master and Details and DetailsOfDetail ##################");
Print(masterModel);
var masterEntity = Mapper.Map<Master>(masterModel);
context.ChangeTracker.TrackGraph(
masterEntity,
n =>
{
var entity = (IHaveTrackingState) n.Entry.Entity;
n.Entry.State = entity.TrackingState.ToEntityState();
});
context.SaveChanges();
} در تکه کد بالا، پس از انجام عملیات نگاشت، توسط متد TrackGraph به صورت صریح، وضعیت موجودیت‌ها مشخص شده است؛ این کار با تغییر State ارسالی توسط کلاینت به State قابل فهم توسط EF انجام شده‌است. برای این منظور دو متد الحاقی زیر را می‌توان در نظر گرفت:
public static class TrackingStateExtensions
{
public static EntityState ToEntityState(this TrackingState trackingState)
{
switch (trackingState)
{
case TrackingState.Added:
return EntityState.Added;
case TrackingState.Modified:
return EntityState.Modified;
case TrackingState.Deleted:
return EntityState.Deleted;
case TrackingState.Unchanged:
return EntityState.Unchanged;
default:
return EntityState.Unchanged;
}
}
public static TrackingState ToTrackingState(this EntityState state)
{
switch (state)
{
case EntityState.Added:
return TrackingState.Added;
case EntityState.Modified:
return TrackingState.Modified;
case EntityState.Deleted:
return TrackingState.Deleted;
case EntityState.Unchanged:
return TrackingState.Unchanged;
default:
return TrackingState.Unchanged;
}
}
} //GetForEditAsync
var masterModel = context.Masters
.ProjectTo<MasterModel>()
.AsNoTracking().Single(a => a.Id == 1);
//Client
var detail1 = masterModel.Details.First();
detail1.Title = "Details-EditedTitle";
detail1.TrackingState = TrackingState.Modified;
foreach (var detail in detail1.Details)
{
detail.TrackingState = TrackingState.Deleted;
//detail.Title = "DetailOfDetails-EditedTitle";
} متدی تحت عنوان GetForEditAsync که یک MasterModel را بازگشت می‌دهد، در نظر بگیرید؛ کلاینت از طریق API، این Object Graph را دریافت می‌کند و تغییرات خود را اعمال کرده و همانطور که مشخص می‌باشد به دلیل اینکه تنظیمات نگاشت بین Detail و DetailModel در ابتدای بحث نیز انجام شده است، این بار دیگر نیاز به استفاده از متد Include نمی‌باشد و این عملیات توسط متد ProjectTo خودکار می‌باشد. در نهایت داده ارسالی توسط کلاینت را دریافت کرده و به شکل زیر عملیات به روز رسانی انجام می‌شود:
using (var context = new ProjectDbContext())
{
Console.WriteLine(
"################ Unchanged Master and Modified Details and Deleted DetailsOfDetail ##################");
Print(masterModel);
var masterEntity = Mapper.Map<Master>(masterModel);
context.ChangeTracker.TrackGraph(
masterEntity,
n =>
{
var entity = (IHaveTrackingState) n.Entry.Entity;
n.Entry.State = entity.TrackingState.ToEntityState();
});
context.SaveChanges();
}
برای بحث اعتبارسنجی هم می‌توان به شکل زیر عمل کرد:
public class MasterValidator : AbstractValidator<MasterModel>
{
public MasterValidator()
{
RuleFor(a => a.Title).NotEmpty();
RuleForEach(a => a.Details).SetValidator(new DetailValidator());
}
}
public class DetailValidator : AbstractValidator<DetailModel>
{
public DetailValidator()
{
RuleFor(a => a.Title).NotEmpty();
RuleForEach(a => a.Details).SetValidator(new DetailOfDetailValidator());
}
}
public class DetailOfDetailValidator : AbstractValidator<DetailOfDetailModel>
{
public DetailOfDetailValidator()
{
RuleFor(a => a.Title).NotEmpty();
}
} با استفاده از متد RuleForEach و SetValidator موجود در کتابخانه FluentValidation، امکان مشخص کردن اعتبارسنج برای Detail موجود در شیء Master را خواهیم داشت.
همچنین با توجه به این که برای عملیات Create و Edit از یک مدل (DTO) استفاده خواهیم کرد، شاید لازم باشد اعتبارسنجی خاصی را فقط در زمان ویرایش لازم داشته باشیم، که در این صورت می‌توان از امکانات RuleSet استفاده کنید. در مطلب «طراحی و پیاده سازی ServiceLayer به همراه خودکارسازی Business Validationها» با استفاده ValidateWithRuleAttribute امکان مشخص کردن RuleSet مورد نظر برای اعتبارسنجی ورودی متد سرویس نیز در نظر گرفته شده است.
منابع تکمیلی
- ChangeTracker.TrackGraph() in Entity Framework Core
- Disconnected entities
- https://msdn.microsoft.com/magazine/mt694083
- https://msdn.microsoft.com/magazine/mt767693
- https://blog.tonysneed.com/2017/10/01/trackable-entities-for-ef-core/
- Tracking Individually Modified Properties
کتابخانه کمکی
کدهای کامل مطلب جاری را از اینجا میتوانید دریافت کنید.