در این قسمت تلاش میکنم در خصوص محیط BIMS (Business Intelligence Management Studio) و همچنین AdventureWorksDW2008R2 توضیحاتی را ارائه کنم. در ابتدا در خصوص طراحی انجام شده در Data Warehouse مربوط به پایگاه دادهی Adventure Works 2008 توضیحاتی ارایه میگردد.
شاید بهترین کار در خصوص آشنایی با یک پایگاه داده نگاه کردن به دیاگرام کلی آن پایگاه داده باشد. بنابر این در ابتدا میبایست یک دیاگرام از پایگاه دادهی AdventureWorksDW2008R2 بسازیم (این کار را در SQL Server Management Studio انجام میدهیم) . قبل از ساخت دیاگرام میبایست کاربر Sa را به عنوان Owner پایگاه داده معرفی کنیم.
برای این منظور ابتدا Properties پایگاه دادهی AdventureWorksDW2008R2 را گرفته و به قسمت Files رفته و با انتخاب دکمهی ... در مقابل Owner و جستجوی کاربر Sa ، اقدام به مشخص کردن مالک پایگاه داده میکنیم. و سپس دکمهی Ok را میزنیم.
مطابق شکل زیر
سپس یک دیاگرام کلی از پایگاه داده تولید میکنیم. مانند شکل زیر
با یک نگاه اجمالی مشخص میگردد که نام تمامی جداول پایگاه دادهی DW یا با کلمهی Dim یا با کلمهی Fact شروع شدهاند.
همان طور که در مقالهی شمارهی یک نیز عنوان شد، چندین روش طراحی DW وجود دارد :
1. ستاره ای
2. دانه برفی
3. کهکشانی
دقت داشته باشید که جداول Fact دارای فیلدهای عددی نیز میباشد که توسط مراحل ETL پر شدهاند و جداول Dimension دارای ابعادی هستند که به شاخصهای موجود در یک جدول Fact معنا میدهند. به عبارت دیگر شاخص میزان فروش اینترنتی، یک Measure میباشد. اما با ارایه دو دایمنشن، به یک واکشی، عملا ما یک Measure داریم که بر اساس آن دو بعد، ماهیت پیدا کرده است. به عنوان مثال میزان فروش اینترنتی بر اساس سال و ماه و روز و براساس کشور خریدار مشخص میشود.
یکی از روشهای تهیهی DW این میباشد که کاربران خبره در هر سیستم، مشخص نمایند چه گزارشاتی مورد نظر آنها میباشد. سپس توسط تیم پشتیبانی آن سیستمها، جداول Fact,Dimension مورد نیاز برای حصول گزارش مربوطه تهیه گردد.
شاید ذکر این نکته جالب باشد که برای توسعهی یک پایگاه دادهی Multidimensional توسط Solution های ماکروسافت نیازی به آشنایی با یک محیط کار ( IDE ) جدید نمیباشد. همان طور هم که در مقالهی قبلی اشاره شد، برای Deploy کردن یک پایگاه دادهی چند بعدی ( Multidimensional ) از خود محیط Visual Studio .Net استفاده میشود. بنابر این آن دسته از برنامه نویسانی که با این محیط آشنا میباشند به راحتی میتوانند به توسعهی پایگاه دادهی چند بعدی بپردازند.
لازم به ذکر میباشد که اساسا هدف من از شروع این سری مقالات ، آموزش MDX Query ها میباشد و نه آموزش BIMS ، با این وجود در این قسمت و در قسمت بعدی، توضیحات مقدماتی کار با BIMS ارایه میگردد و همچنین در فرصت مناسب در خصوص BIMS یک مجموعه مقالهی جامع ارایه خواهم کرد.
در ابتدا اجزا BIMS را برای شما توضیح میدهم و سپس در خصوص ساخت هر کدام از آنها و ترتیب ساخت آنها توضیحاتی ارایه خواهم داد.
مسیر باز کردن برنامهی SQL Server Business Intelligence Development Studio = BIDS در زیر آمده است:
C:\ProgramData\Microsoft\Windows\Start Menu\Programs\Microsoft SQL Server 2012\ SQL Server Data Tools
دقت داشته باشید که در صورت استفاده از نسخهی Sql Server 2008 میبایست مسیر زیر را جستجو نمایید:
C:\ProgramData\Microsoft\Windows\Start Menu\Programs\Microsoft SQL Server 2008 R2
با نگاه کردن به محیط BIMS می توانید پنجرهی Solution Explorer را مشاهده کنید .(در صورت عدم مشاهده، میتوانید این پنجره را از منوی View باز کنید)
در پنجرهی Solution Explorer ابتدا نام Solution و در زیر آن، نام پروژه را خواهیم دید (نام پروژه و نام پایگاه دادهی چند بعدی، مشابه یکدیگر میباشند) و در زیر نام پروژه، موارد زیر را میبینیم:
1. Data Source
2. Data Source View
3. Cubes
4. Dimensiones
5. ….
Data Source : عملا برقرار کنندهی پروژه با Data Warehouse میباشد. دقت داشته باشید که امکان تهیه یک پایگاه دادهی چند بعدی از چندین DW وجود دارد و حتا نوع DW ها میتواند متفاوت باشد (به عبارت دیگر ما میتوانیم چندین DW در RDBMS های متفاوت داشته باشیم و همهی آنها را در یک Multidimensional Database تجمیع کنیم). برای انجام چنین کاری باید چندین Data Source تعریف کنیم.
Data Source View : هر Data Source میتواند دارای چندین تقسیم بندی با مفاهیم Business ی باشد. برای هر کدام از این دسته بندیها میتوانیم یک یا چند Data Source View ایجاد کنیم . به عبارت دیگر ایجاد Data Source View ها سبب خلاصه شدن تعداد جداول Fact , Dimension براساس یک بیزینس خاص میباشد و در ادامه راحتتر میتوانیم Cube ها را تولید کنیم.
نکته: جداول Fact , Dimension در ساختار D ata Warehouse ساخته میشوند.
Cubes : محل تعریف Cube ها در این قسمت میباشد. در سری آموزش SSAS در خصوص نحوهی ساخت Cube ها شرح کاملی ارایه خواهم کرد.
Dimensions : با توجه به این که در روال ساخت Cube ما مشخص میکنیم چه Dimension هایی داریم، یک سری از Dimension ها به صورت پیش فرض در این قسمت قرار میگیرند و البته در صورت تغییر در Data Source View میتوانیم یک Dimension را به صورت دستی در این قسمت ایجاد نماییم و سپس آن را به Cube مورد نظر اضافه نماییم.
دقت داشته باشید که برای ساخت یک پروژه میبایست بعد از ساخت Data Warehouse در برنامهی BIMS اقدام به ساخت یک Data Source کنیم و سپس با توجه به Businessهای موجود در سیستمهای OLTP اقدام به ساخت Data Source Viewهای مناسب کرده و در نهایت اقدام به ساخت Cube کنیم. بعد از انجام تنظیمات مختلف در Cube مانند ساخت Hierarchy , KPI و ... نیاز میباشد که پروژه را Deploy کنیم تا پایگاه دادهی چند بعدی (MDB) ساخته شود.
در قسمت بعدی نحوهی ساخت یک پروژه در SSAS و چگونگی باز کردن یک پایگاه داده را بررسی خواهیم کرد.
نمایش پیامها و اخطارهای یک برنامهی Angular توسط ng2-toasty
در مطلب «ایجاد Drop Down Listهای آبشاری در Angular» در قسمت دریافت اطلاعات drop down دوم از سرور، اگر کاربر مجددا گروه را بر روی حالت «لطفا گروهی را انتخاب کنید ...» قرار دهد، مقدار categoryId به undefined تغییر میکند:
fetchProducts(categoryId?: number) { console.log(categoryId); this.products = []; if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") { return; }
پیشنیازهای کار با کامپوننت Angular2 Toasty توسط یک برنامهی Angular CLI
برای کار با کامپوننت Angular2 Toasty، ابتدا از طریق خط فرمان به پوشهی ریشهی برنامه وارد شده و سپس دستور ذیل را صادر میکنیم:
> npm install ng2-toasty --save
یک نکته: اگر در حین اجرای این دستور به خطای ذیل برخوردید:
npm ERR! Error: EPERM: operation not permitted, rename
پس از آن نیاز است یکی از شیوهنامههایی را که در تصویر فوق ملاحظه میکنید، در فایل angular-cli.json. مشخص کنیم:
"styles": [ "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css", "../node_modules/ng2-toasty/bundles/style-bootstrap.css", "styles.css" ],
سپس باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرد و ماژول این کامپوننت را معرفی نمود:
import { ToastyModule } from "ng2-toasty"; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, ToastyModule.forRoot(),
همچنین در همین قسمت، به فایل قالب src\app\app.component.html مراجعه کرده و selector tag این کامپوننت را در ابتدای آن تعریف میکنیم:
<ng2-toasty [position]="'top-right'"></ng2-toasty>
نمایش یک پیام خطا توسط ToastyService
اکنون که کار برپایی کامپوننت Angular2 Toasty به پایان رسید، کار کردن با آن به سادگی تزریق سرویس آن به سازندهی یک کامپوننت و فراخوانی متدهای info، success ، wait ، error و warning آن است:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty"; export class ProductGroupComponent implements OnInit { constructor( private productItemsService: ProductItemsService, private toastyService: ToastyService) { } fetchProducts(categoryId?: number) { console.log(categoryId); this.products = []; if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") { this.toastyService.error(<ToastOptions>{ title: "Error!", msg: "Please select a category.", theme: "bootstrap", showClose: true, timeout: 5000 }); return; }
- سپس ToastyService به سازندهی کلاس کامپوننت مدنظر تزریق شدهاست تا بتوان از امکانات آن استفاده کرد.
- در ادامه، فراخوانی متد this.toastyService.error سبب نمایش اخطار قرمز رنگی میشود که تصویر آنرا در ابتدای مطلب جاری مشاهده کردید.
- علت ذکر <ToastOptions> در اینجا این است که وجود آن سبب خواهد شد تا intellisense در VSCode فعال شود و پس از آن بتوان تمام گزینههای این متد و تنظیمات را بدون مراجعهی به مستندات آن از طریق intellisense یافت و درج کرد:
مدیریت سراسری خطاهای مدیریت نشده، در یک برنامهی Angular
در برنامههای Angular از این دست کدها بسیار مشاهده میشوند:
this.productItemsService.getCategories().subscribe( data => { this.categories = data; }, err => console.log("get error: ", err) );
به همین منظور کلاس جدیدی را به صورت ذیل در پوشهی src\app اضافه میکنیم:
> ng g cl app.error-handler
installing class create src\app\app.error-handler.ts
import { ErrorHandler } from "@angular/core"; export class AppErrorHandler implements ErrorHandler { handleError(error: any): void { console.log("Error:", error); } }
اکنون نیاز است این ErrorHandler سفارشی را بجای نمونهی اصلی به برنامه معرفی کنیم. برای این منظور به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و تغییرات ذیل را اعمال میکنیم:
import { NgModule, ErrorHandler } from "@angular/core"; import { AppErrorHandler } from "./app.error-handler"; @NgModule({ providers: [ { provide: ErrorHandler, useClass: AppErrorHandler } ]
اکنون برای آزمایش آن، در کدهای سمت سرور مطلب «ایجاد Drop Down Listهای آبشاری در Angular»، یک استثنای عمدی را قرار میدهیم:
[HttpGet("[action]/{categoryId:int}")] public async Task<IActionResult> GetProducts(int categoryId) { throw new Exception();
برای اینکه AppErrorHandler، مورد استفاده قرار گیرد، قسمت err دریافت لیست محصولات را نیز حذف میکنیم (تا تبدیل به یک استثنای مدیریت نشده شود):
this.productItemsService.getProducts(categoryId).subscribe( data => { this.products = data; this.isLoadingProducts = false; }// , // err => { // console.log("get error: ", err); // this.isLoadingProducts = false; // } );
افزودن ToastyService به AppErrorHandler
در ادامه میخواهیم بجای console.log از ToastyService برای نمایش خطاهای مدیریت نشدهی برنامه در کلاس AppErrorHandler استفاده کنیم:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty"; import { ErrorHandler } from "@angular/core"; export class AppErrorHandler implements ErrorHandler { constructor(private toastyService: ToastyService) { } handleError(error: any): void { // console.log("Error:", error); this.toastyService.error(<ToastOptions>{ title: "Error!", msg: "Fatal error!", theme: "bootstrap", showClose: true, timeout: 5000 }); } }
مشکل اول! اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، در کنسول developer tools چنین خطایی ظاهر میشود:
Uncaught Error: Can't resolve all parameters for AppErrorHandler: (?).
import { ErrorHandler, Inject } from "@angular/core"; export class AppErrorHandler implements ErrorHandler { constructor( @Inject(ToastyService) private toastyService: ToastyService ) { }
مشکل دوم! اینبار برنامه را اجرا کنید. سپس گروهی را انتخاب نمائید. مشاهده میکنید که خطایی نمایش داده نشد؛ هرچند در کنسول developer tools میتوان اثری از آن را مشاهده کرد. مجددا گروه دیگری را انتخاب کنید، در این بار دوم است که خطای ارائه شدهی توسط this.toastyService.error ظاهر میشود. توضیح آن نیاز به بررسی مفهومی به نام Zones در Angular دارد.
مفهوم Zones در Angular
زمانیکه متد this.toastyService.error در یک کامپوننت برنامه مورد استفاده قرار گرفت، به خوبی کار میکرد و در همان بار اول فراخوانی، پیام را نمایش میداد. اما با انتقال آن به کلاسAppErrorHandler ، این قابلیت از کار افتاد. علت اینجا است که زمینهی اجرایی این قطعه کد، اکنون خارج از Zone یا ناحیهی Angular است و به همین دلیل متوجه تغییرات آن نمیشود. Zone زمینهی اجرایی اعمال async است و اگر به فایل package.json یک برنامهی Angular دقت کنید، بستهی zone.js، یکی از وابستگیهای همراه آن است.
تغییرات حالت برنامه، توسط یکی از اعمال ذیل رخ میدهند:
الف) بروز رخدادهایی مانند کلیک، ورود اطلاعات و یا ارسال فرم
ب) اعمال Ajax ایی
ج) استفاده از Timers مانند استفاده از setTimeout و setInterval
هر سه مورد یاد شده از نوع async بوده و زمانیکه رخ میدهند، حالت برنامه را تغییر خواهند داد. Angular نیز تنها به این موارد علاقمند بوده و به آنها در جهت به روز رسانی رابط کاربری برنامه واکنش نشان میدهد.
برای مثال this.toastyService.error دارای خاصیتی است به نام timeout: 5000 که در آن، مورد «ج» فوق رخ میدهد؛ یعنی یک Timer پس از 5 ثانیه سبب بسته شدن آن خواهد شد. به همین جهت است که اگر پیش از پایان این 5 ثانیه مجددا درخواست واکشی لیست محصولات یک گروه را بدهیم، خطای مربوطه مشاهده میشود. چون Angular زمینهی اجرایی لازم را فراهم کرده (یا همان Zone در اینجا) و مجبور به واکنش به عملیات async از نوع Timer است.
برای دسترسی به امکانات کتابخانهی zone.js، میتوان از طریق تزریق سرویس آن به نام NgZone به سازندهی کلاس شروع کرد:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty"; import { ErrorHandler, Inject, NgZone } from "@angular/core"; import { LocationStrategy, PathLocationStrategy } from "@angular/common"; export class AppErrorHandler implements ErrorHandler { constructor( @Inject(NgZone) private ngZone: NgZone, @Inject(ToastyService) private toastyService: ToastyService, @Inject(LocationStrategy) private locationProvider: LocationStrategy ) { } handleError(error: any): void { // console.log("Error:", error); const url = this.locationProvider instanceof PathLocationStrategy ? this.locationProvider.path() : ""; const message = error.message ? error.message : error.toString(); this.ngZone.run(() => { this.toastyService.error(<ToastOptions>{ title: "Error!", msg: `URL:${url} \n ERROR:${message}`, theme: "bootstrap", showClose: true, timeout: 5000 }); }); // IMPORTANT: Rethrow the error otherwise it gets swallowed // throw error; } }
چند نکته
1- اگر میخواهید علاوه بر رخدادگردانی سراسری خطاها، این خطاها را به محل اصلی آنها نیز انتشار دهید، نیاز است سطر throw error را در انتهای متد handleError نیز ذکر کنید. در غیر اینصورت، کار در همینجا به پایان خواهد رسید و این خطاها دیگر منتشر نمیشوند.
2- روش دریافت URL جاری صفحه را نیز در اینجا مشاهده میکنید. این اطلاعات میتوانند جهت ارسال به سرور برای ثبت و بررسیهای بعدی مفید باشند.
3- مقدار new Error().stack معادل stack trace جاری است و تقریبا در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی میشود.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس به ریشهی پروژه وارد شده و دو پنجرهی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install >ng build --watch
>dotnet restore >dotnet watch run
NOSQL قسمت سوم
تشکر از مطالب خوبتون
اما چند تا سوال دارم.
1- از این سه تا پایگاه داده که در اخر نوشتید فکر کنم فقط MongoDB مجانی باشه. درسته؟
2- آیا دستورات در همه این پایگاه دادهها به همین صورت است؟
3- آیا همه سرورها و هاستها از این پایگاه دادهها مانند MS SQL پشتیبانی میکنند و یا سرورهای خاص را باید پیدا کرد؟
تشکر
چرا برنامه نویسی موبایل؟
با افزایش روزافزون SmartPhone ها و تبلتها، بازار تکنولوژی به این سمت سوق پیدا کردهاست. از این رو شرکتهای ارائه دهنده نرم افزاری، از این موقعیت استفاده کرده و هر کدام پلتفرم متفاوتی را برای برنامه نویسی بر روی این اسمارت فونها ارائه دادهاند. یکی از بزرگترین دغدغههای امروزه شرکتهای برنامه نویسی و توسعه نرم افزار موبایل، انتخاب درست پلتفرم برای توسعه نرم افزار میباشد. در این مقاله قصد دارم یکی از این پلت فرمها را بررسی کرده و معرفی کنم.
شرکت xamarin کار خود را در سال 2011 با ارایه نسخه Cross Platform پلتفرم .Net به نام Mono آغاز کرد. بعد از ارایه این نسخه از .Net، زامارین به کمک Mono توانست پیاده سازی بر روی Android و IOS را به نامهای MonoForAndroid و MonoTouch ارایه دهد. بعد از این نسخهها برنامه نویسان توانستند بر روی سیستم عاملهای اندروید و آی او اس به صورت Native کد خود را به زبان C# نوشته و آنها را اجرا کنند.
چرا باید از Xamarin استفاده کنم؟
در ادامه مقاله قصد دارم شما را با برخی از ویژگیهای زامارین آشنا کرده و مزایای استفاده از آن را بیان کنم.
Xamarin امکانی را فراهم کردهاست که برنامه نویسان به دو روش متفاوت قادر خواهند بود برنامههای خود را بنویسند:
Xamarin Native :1
زامارین به شما این امکان را میدهد که بتوانید به صورت مستقیم برای هر پلتفرم به صورت جداگانه برنامه نویسی کنید. در اندروید اینکار با Xamarin.Droid و در IOS اینکار با Xamarin.Touch امکانپذیر است. مزیتهای استفاده از این روش عبارتند از:
· بهره گیری از یک زبان برنامه نویسی
همانطور که میدانید یادگیری یک زبان برنامه نویسی هزینهی زیادی را برای یک سازمان و یا یک شخص به همراه دارد. در زامارین این امکان فراهم شدهاست که با استفاده از تنها یک زبان برنامه نویسی مانند C# ، برنامه نویسان بتوانند برای پلتفرمهای مختلف برنامه بنویسند. در نظر داشته باشید که UI در هر پلتفرم به صورت جداگانه پیاده سازی میشود. به طور مثال در اندروید به وسیلهی Android Xml میتوانید ظاهر برنامه خود را پیاده سازی کنید و منطقهای خود را با زبان C# برای تمامی پلت فرمها به صورت یکسان بنویسید.
· تجربه کاربری Native
زامارین به شما این امکان را خواهد داد که با استفاده از کنترلهای Native هر پلتفرم به تجربه کاربری همان پلت فرم دسترسی پیدا کنید و اپلیکیشنی با ظاهر و UX همان پلتفرم بسازید.
· استفاده 100% از امکانات هر پلتفرم
زامارین به دلیل Native بودن این امکان را به برنامه نویسان ارائه میدهد که با استفاده از یک زبان و با بکارگیری Cycle Life مخصوص هر پلتفرم، به 100% امکانات و API های هر پلتفرم دسترسی پیدا کنند.
· Performance
به دلیل اینکه برنامههای زامارین به صورت Native اجرا میشوند Performance بالایی دارند.
· دسترسی به API های موجود در .Net
شما قادر خواهید بود با دانش موجود مانند Entity Framework Code و.. به فریم ورک .Net دسترسی پیدا کرده و از API های درون آن استفاده کنید. زامارین از یکی از پیاده سازیهای .Net Standard استفاده میکند.
· استفاده مجدد از کد
در زامارین قادر خواهید بود که از کدهای خود، استفاده مجدد کرده و این امر سبب مدیریت بهتر بر روی کد، کد نویسی کمتر، هزینه نگهداری کد کمتر، توسعه راحتتر اپلیکیشن و ... میشود.
· تست خودکار
در زامارین شما میتوانید برای کدهای خود تست خودکار نوشته و آنها را به صورت خودکار تست کنید.
· Bind کردن Library های Objective-C و Java
زامارین طوری طراحی شدهاست که دست شما را در هیچگونه شرایطی نخواهد بست. شما میتوانید به صورت مستقیم کدهایی را که به زبان های Java و Objective-C نوشته شدهاند، به پروژه اضافه کرده و هیچگونه نگرانی از بابت کدهای از قبل نوشته شده که به زبانهای Objective-C و Java هستند، نداشته باشید.
· Designer
در زمارین این امکان وجود دارد که در هر پلتفرم از طریق Designer مخصوص به آن پلتفرم، UI خود را طراحی و پیاده سازی کنید.
· Async
در برنامه نویسی غیر همزمان ( Asynchronous Programming ) این امکان وجود دارد که برنامه شما بدون توقف، یک قسمت از کد را اجرا کرده و منتظر اجرای قسمتهای دیگر کد نشود؛ یا به اصطلاح برنامه از حالت Response خارج نشود. در زبانهای Java ، Objective-C و Swift اینکار باید با CallBack و به صورت Manual مدیریت شود؛ اما #C این امکان را فراهم آورده است که به راحتی اینکار را انجام داده و برنامه خود را همیشه در حالت پاسخ دهی نگه دارید.
public async Task<List<FeedItem>> GetFeedItems(DateTime date) { var feed = "http://planet.xamarin.com/feed/"; var response = await httpClient.GetStringAsync(feed); var items = await ParseFeedAsync(response); return items.Where(item => item.Published.Date == date).ToList(); }
· Parallel Programming
در برنامه نویسی موازی( Parallel Programming ) برخلاف برنامه نویسی MultiThread که بر روی یک هسته CPU اجرا میشود، بر روی چندین هسته CPU به صورت موازی اجرا میشود. زامارین از این نوع برنامه نویسی پشتیبانی میکند.
Xamarin.Forms: 2
پس از معرفی Xamarin Forms API شما میتوانید علاوه بر مزیتهایی که در بالا اشاره شد، کدهای Logic خود را با زبان C# و کدهای UI خود را با زبان XAML پیاده سازی کرده و با یک بار نوشتن کد، در پلتفرمهای مختلف خروجی خود را مشاهده کنید. مزیت استفاده از Xamarin Forms عبارتند از:
· استفاده از کد واحد برای پیاده سازی UI و Logic
یکی از بهترین مزیتهایی را که میتوان به آن اشاره نمود این است که شما کافیست یک بار کد خود را بنویسید و Xamarin Forms کد شما را در پلت فرمهای متفاوت پیاده سازی خواهد کرد.
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <TabbedPage xmlns="http://xamarin.com/schemas/2014/forms" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2009/xaml" x:Class="MyApp.MainPage"> <TabbedPage.Children> <ContentPage Title="Profile" Icon="Profile.png"> <StackLayout Spacing="20" Padding="20" VerticalOptions="Center"> <Entry Placeholder="Username" Text="{Binding Username}"/> <Entry Placeholder="Password" Text="{Binding Password}" IsPassword="true"/> <Button Text="Login" TextColor="White" BackgroundColor="#77D065" Command="{Binding LoginCommand}"/> </StackLayout> </ContentPage> <ContentPage Title="Settings" Icon="Settings.png"> <!-- Settings --> </ContentPage> </TabbedPage.Children> </TabbedPage>
برای پیاده سازی UI در Xamarin Forms باید از XAML استفاده کنید. همچنین مانند روش قبلی میتوانید از زبان C# برای پیاده سازی منطق، استفاده نمایید.
با استفاده از Xamarin Forms شما تجربه نوشتن کد Cross Platform را در کنار Native بودن آن خواهید داشت.
· استفاده از یک کنترل مخصوص یک پلتفرم در بین کد ( Embedding )
در Xamarin Forms این امکان وجود دارد که اگر شما خواستید یک کنترل مخصوص IOS را در بین کدهای خود استفاده کنید، بتوانید به راحتی اینکار را انجام دهید.( (Embedding
اگر به تصویر بالا دقت کنید متوجه خواهید شد که در یکسری از کنترلها، تصاویر متفاوت هستند. در نسخه اندروید یک Action Button در قسمت پایین صفحه مشاهده میکنید که در نسخهی IOS آن موجود نیست. یعنی به صورت مستقیم کنترل Action Button که مختص به پلت فرم اندروید میباشد، درون Xamarin Forms استفاده شده است.
· دسترسی به هر پلتفرم به طور مستقیم
شما قادر خواهید بود به طور مستقیم به هر پلت فرم دسترسی پیدا کرده و به طور مثال در هر پلتفرم، UI مخصوص به خود را با Property های مخصوص به خود طراحی کنید.
· UITest و Test Cloud
در Xamarin Forms میتوانید برای UI خود تست نوشته و آنها را به وسیله Xamarin Test Cloud بر روی صدها Device متفاوت تست کنید. (این امکان فقط برای Android و IOS وجود دارد.)
· Life Cycle مشابه در تمامی پلتفرم ها
همانطور که میدانید پلتفرمهای مختلف، Life Cycle های متفاوتی برای مدیریت اپلیکیشن دارند. یکی از مزیتهای استفاده از Xamarin Forms این است که شما میتوانید برای تمامی پلتفرمها بهوسیلهی یک Life Cycle یکسان کد بنویسید.
· Previewer
یکی از بهترین قابلیتهایی که در Xamarin Forms اضافه شدهاست این است که شما قادر خواهید بود به صورت Real Time خروجی فایل XAML خود را به وسیله Previewer مشاهده نمایید.
· Performance Profiler
به وسیله Xamarin Profiler شما میتوانید میزان مصرف حافظه، Performance و ... را در اندروید و IOS اندازه گیری نمایید.
نکات قابل توجه:
Ø استفاده همزمان از Xamarin Forms و Xamarin Native
شما میتوانید کدهای خود را با حداکثر Reusability نوشته و در صورت لزوم با کدهای Xamarin Native ترکیب کنید.
Ø Documentation خیلی خوب
زمارین مستندات جامع و کاملی را در سایت خود گردآوری کرده که میتوانید به راحتی از آن برای فهم تمامی قسمتهای Xamarin استفاده کنید.
- Installation
- Creating a SQL Server Database Project
- Modify Database Schema
- Schema Compare and Update
- Snapshot Project
- Publish
- نصب Sql Server Data Tools
آخرین نسخه این ابزار را از این آدرس دانلود کنید یا زمان نصب Sql Server 2012 گزینه آن را انتخاب کنید
- ایجاد یک پروژه جدید از نوع
SQL Server Database Project
پس از نصب SSDT شما از طریق Visual Studio 2012 Shell که همراه SqlServer 2012 نصب میشود یا با Visual Stadio 2012 یک پروژه جدید از نوع SQL Server Database Project ایجاد کنید.
Server Database Project Project به شما امکان توسعه پایگاه داده Sql Server را با استفاده از محیط یکپارچه Visual Studio با در اختیار گذاشتن ابزارهای همچون navigation, intellisense, validation, debugging, declarative editing و غیره را میدهد. شی پایگاه داده شما در پروژه و فایلهای مجزا ذخیره میشود مثل آن که شما در حال توسعه برنامه #C یا VB.NET هستید. - ورود پایگاه داده موجود به پروژه SQL Server Database
شما میتوانید شمای پایگاه داده موجود یا SQL Server DAC Package File (.dacpac) یا هر T-SQL دیگری را با راست کلیک بر روی پروژه و انتخاب گزینه Import به پروژه خود اضافه و تغییرات لازم را اعمال نماید شکل زیر پنجره Import Database را نشان میدهد:
پنجره Solution Explorer امکانات زیر را در اختیار شما قرارمی دهد:
- اضافه کردن اشیای همچون Table، View و غیره با راست کیلک کردن بر روی پروژه و انتخاب گزینه Add
- ویرایش اشیا موجود با دبل کیلک کردن بر روی اشیا
- مقایسه شمای پایگاه داده با پایگاه داده دیگر و یا Microsoft SQL Server DAC Package File کافیست بر روی پروژه راست کیلک و گزینه Schema Compare را انتخاب نمایید.
- ایجاد یک Snapshot از شمای پایگاه داده در یک Microsoft SQL Server DAC Package File . یک snapshot برای ایجاد یک پایگاه داده یا ورود در پروژه ای دیگر یا در مقایسه دو پایگاه داده کاربرد دارد.
- انتشار پایگاه داده که امکان ایجاد پایگاه داده یر روی یک سرور SQL Server را فراهم مینماید.
- مقایسه شمای دو پایگاه داده با هم
SSDT ابزاری برای مقایسه دو پایگاه داده و بروز رسانی پایگاه داده مقصد از روی شمای منبع از طریق ایجاد یک Script یا به صورت مستقیم را میدهد.
- انتشار پروژه با استفاده از SQL Server Data Tools
این ابزار امکان گسترش پروژه شما بر روی SQL Server 2005, 2008, 2008 R2, 2012, یا SQL Azure instance را میدهد. برای انتشار کافیت از پنجره Solution Explorer بر روی پروژه راست کیلک و گزینه Publish را انتخاب کنید.
- پنجره SQL Server Object Explorer
این پنجره با اتصال به سرور SQL Server امکان دسترسی و مدیریت پایگاه داده را به ما میدهد. علاوه بر دسترسی به اجزای یک پایگاه داده امکان مدیریت پوشههای Security , Server Objects نیز فراهم میباشد. همچنین امکان اتصال به Sql Server Express , localdb نیز وجود دارد.
معماری لایه بندی نرم افزار #3
مشکل از اینجا شروع میشه که شما فکر میکنید همیشه مدل ای که در EF ساختید را باید بدون تغییر در ساختارش به پوسته برنامه برسونید و از پوسته هم دقیقا نمونه ای از همون را بگیرید و به لایههای پایین بفرستید ولی یکی از مهمترین کارهای View Model اینه که این قانون را از این سفتی و سختی در بیاره چون خیلی مواقع هست که شما در پوسته برنامه به شکل دیگه ای از دادهها (متفاوت با اونچه در Model تعریف کردید و EF باهاش کار میکنه) نیاز دارید. مثلا فیلد تاریخ از نوع DateTime در Model و نوع String در پوسته و یا حتی اضافه و کم کردن فیلدهای یک Model و ایجاد ساختارهای متفاوتی از اون برای عملیاتهای Select, Update و ِDelete. لذا لایه سرویس قرار نیست فقط همون کار لایه مخزن را تکرار کنه (به قول شما GetAll). بلکه در زمان لزوم تغییرات لازم که نام بردم را هم رووش اعمال میکنه (که به نظر من آقای خوشبخت هم به خوبی از کلمه Convert در لایه سرویس استفاده کردند.)
اما بحث اینکه ما در لایه مخزن روی EF یک سطح کپسوله میسازیم جای گفتگو داره هرچند من در اون مورد هم با وجد لایه مخزن بیشتر موافقم تا گفتگوی مستقیم لایه سرویس با چیزی مثل EF
نتیجه: فرقی نمیکنه شما از Asp.Net استفاده میکنید یا هر ORM مورد نظرتون. کلاسهای مدل باید در ارتباط با لایه بالاتر خودشون به ویــــو مدل تبدیل بشند و در این الگو این کار در لایه سرویس انجام میشه.
namespace Microsoft.Extensions.DependencyInjection { public interface IServiceCollection : ICollection<ServiceDescriptor>, IEnumerable<ServiceDescriptor>, IEnumerable, IList<ServiceDescriptor> { } }
ServiceProvider و مؤلفههای درونی آن، از یک مجموعه از ServiceDescriptorها برای برنامهی شما بر اساس سرویسهای ثبت شدهی توسط IServiceCollection استفاده میکنند. ServiceDescriptor حاوی اطلاعاتی در مورد سرویسهای ثبت شدهاست. اگر به کد منبع این کلاس برویم، میبینیم پنج Property اصلی دارد که با استفاده از آنها اطلاعات یک سرویس ثبت و نگهداری میشوند. با استفاده از این اطلاعات در هنگام اجرا ، DI Container به واکشی و ساخت نمونههایی از سرویس درخواستی اقدام میکند:
public Type ImplementationType { get; } public object ImplementationInstance { get; } public Func<IServiceProvider, object> ImplementationFactory { get; } public ServiceLifetime Lifetime { get; } public Type ServiceType { get; }
هر کدام از این Property ها کاربرد خاص خود را دارند:
- · ServiceType : نوع سرویسی را که میخواهیم ثبت شود، مشخص میکنیم ( مثلا اینترفیس IMessageService ) .
- · ImplementionType : نوع پیاده سازی سرویس مورد نظرمان را مشخص میکند ( مثلا کلاس MessageService ).
- · LifeTime : طول حیات سرویس را مشخص میکند. DI Container بر اساس این ویژگی، اقدام به ساخت و از بین بردن نمونههایی از سرویس میکند.
- · ImplementionInstance : نمونهی ساخته شدهی از سرویس است.
- · ImplementionFactory : یک Delegate است که چگونگی ساخته شدن یک نمونه از پیاده سازی سرویس را در خود نگه میدارد. این Delegate یک IServiceProvider را به عنوان ورودی دریافت میکند و یک object را بازگشت میدهد.
به صورت عادی، در سناریوهای معمول ثبت سرویسها درون IServiceCollection، نیازی به استفاده از ServiceDescriptor نیست؛ ولی اگر بخواهیم سرویسها را به روشهای پیشرفتهتری ثبت کنیم، مجبوریم که به صورت مستقیم با این کلاس کار کنیم.
می توانیم یک ServiceDesciriptor را به روشهای زیر تعریف کنیم:
var serviceDescriptor1 = new ServiceDescriptor( typeof(IMessageServiceB), typeof(MessageServiceBB), ServiceLifetime.Scoped); var serviceDescriptor2 = ServiceDescriptor.Describe( typeof(IMessageServiceB), typeof(MessageServiceBB), ServiceLifetime.Scoped); var serviceDescriptor3 = ServiceDescriptor.Singleton(typeof(IMessageServiceB), typeof(MessageServiceBB)); var serviceDescriptor4 = ServiceDescriptor.Singleton<IMessageServiceB, MessageServiceBB>();
همانطور که دیدیم، IServiceCollection در
واقع لیست و مجموعهای از اشیاء است که از نمونههای جنریک IServiceCollection ، IList ، IEnumerable و Ienumberabl ارث بری میکند؛ بنابراین میتوان از متدهای تعریف شدهی در این
اینترفیسها برای IServiceCollection نیز استفاده کرد. حالا ما برای اضافه کردن این سرویسهای جدید،
بدین طریق عمل میکنیم:
Services.Add(serviceDescriptor1);
استفاده از متدهای TryAdd()
به کد زیر نگاه کنید :
services.AddScoped<IMessageServiceB, MessageServiceBA>(); services.AddScoped<IMessageServiceB, MessageServiceBB>();
برای جلوگیری از این خطا میتوانیم از متدهای TryAddSingleton() ، TryAddScoped() و TryAddTransient() استفاده کنیم. این متدها درون فضای نام Microsoft.Extionsion.DependencyInjection.Extension قرار دارند.
عملکرد کلی این
متدها درست مثل متدهای Add() است؛ با این تفاوت که این متد ابتدا IServiceCollection را جستجو میکند و اگر برای type مورد نظر سرویسی ثبت نشده بود،
آن را ثبت میکند:
services.TryAddScoped<IMessageServiceB, MessageServiceBA>(); services.TryAddScoped<IMessageServiceB, MessageServiceBB>();
جایگذاری یک سرویس با نمونهای دیگر
گاهی اوقات میخواهیم یک پیاده سازی دیگر را بجای پیاده سازی فعلی، در DI Container ثبت کنیم. در این حالت از متد Replace() بر روی IServiceCollection برای این کار استفاده میکنیم. این متد فقط یک ServiceDescriptor را به عنوان پارامتر ورودی میگیرد:
services.Replace(serviceDescriptor3);
services.RemoveAll<IMessageServiceB>();
معمولا در پروژههای معمول خودمان نیازی به استفاده از Replace() و RemoveAll() نداریم؛ مگر اینکه بخواهیم پیاده سازی اختصاصی خودمان را برای سرویسهای درونی فریم ورک یا کتابخانههای شخص ثالث، بجای پیاده سازی پیش فرض، ثبت و استفاده کنیم.
AddEnumerable()
فرض کنید دارید برنامهی نوبت دهی یک کلینیک را مینویسید و به صورت پیش فرض از شما خواستهاند که هنگام صدور نوبت، این قوانین را بررسی کنید:
- هر شخص در هفته نتواند بیش از 2 نوبت برای یک تخصص بگیرد.
- اگر شخص در ماه بیش از 3 نوبت رزرو شده داشته باشد ولی مراجعه نکرده باشد، تا پایان ماه، امکان رزرو نوبت را نداشته باشد .
- تعداد نوبتهای ثبت شدهی برای پزشک در آن روز نباید بیش از تعدادی باشد که پزشک پذیرش میکند.
- و ...
یک روش معمول برای پیاده سازی این قابلیت، ساخت سرویسی برای ثبت نوبت است که درون آن متدی برای بررسی کردن قوانین ثبت نام وجود دارد. خب، ما این کار را انجام میدهیم. تستهای واحد و تستهای جامع را هم مینویسیم و بعد برنامه را انتشار میدهیم و همه چیز خوب است؛ تا اینکه مالک محصول یک نیازمندی جدید را میخواهد که در آن ما باید قانون زیر را در هنگام ثبت نوبت بررسی کنیم:
- نوبتهای ثبت شده برای یک شخص نباید دارای تداخل باشند.
در این حالت ما باید دوباره سرویس Register را باز کنیم و به متد بررسی کردن قوانین برویم و دوباره کدهایی را برای بررسی کردن قانون جدید بنویسیم و احتمالا کد ما به این صورت خواهد شد:
public class RegisterAppointmentService : RegisterAppointmentService { public Task<Result> RegisterAsync( PatientInfoDTO patientIfno , DateTimeOffset requestedDateTime , PhysicianId phusicianId ) { CheckRegisterantionRule(patientInfo); // code here } private Task CheckRegisterationRule(PatientInfoDTO patientInfo) { CheckRule1(patientInfo); CheckRule2(patientInfo); CheckRule3(patientInfo); } }
در این حالت باید به ازای هر قانون جدید، به متد CheckRegisterationRule برویم و به ازای هر قانون، یک متد private جدید را بسازیم. مشکل این روش این است که در این حالت ما مجبوریم با هر کم و زیاد شدن قانون، این کلاس را باز کنیم و آن را تغییر دهیم و با هر تغییر دوباره، تستهای واحد آن را دوباره نویسی کنیم. در یک کلام در کد بالا اصول Separation of Concern و Open/Closed Principle را رعایت نمیشود.
یک راهکار این است که یک
سرویس جداگانه را برای بررسی کردن قوانین بنویسیم و آن را به سرویس ثبت نوبت تزریق کنیم:
public class ICheckRegisterationRuleForAppointmentService : ICheckRegisterationRuleForAppointmentService { public Task CheckRegisterantionRule(PatientInfoDTO patientInfo) { CheckRule1(patientInfo); CheckRule2(patientInfo); CheckRule3(patientInfo); } } public class RegisterAppointmentService : IRegisterAppointmentService { private ICheckRegisterationRuleForAppointmentService _ruleChecker; public RegisterAppointmentService (RegisterAppointmentService ruleChecker) { _ruleChecker = ruleChecker; } public Task<Result> RegisterAsync( PatientInfoDTO patientIfno , DateTimeOffset requestedDateTime , PhysicianId phusicianId ) { _ruleChecker.CheckRegisterantionRule(patientInfo); // code here } }
با این کار وظیفهی چک کردن قوانین و وظیفهی ثبت و ذخیره سازی قوانین را از یکدیگر جدا کردیم؛ ولی همچنان در سرویس بررسی کردن قوانین، اصل Open/Closed رعایت نشدهاست. خب راه حل چیست !؟
یکی از راه حلهای موجود، استفاده از الگوی قوانین یا Rule Pattern است. برای اجرای این الگو، میتوانیم با تعریف یک اینترفیس کلی برای بررسی کردن قانون، به ازای هر قانون یک پیاده سازی اختصاصی را داشته باشیم:
interface IAppointmentRegisterationRule { Task CheckRule(PatientInfo patientIfno); } public class AppointmentRegisterationRule1 : IAppointmentRegisterationRule { public Task CheckRule(PatientInfo patientIfno) { Console.WriteLine("Rule 1 is checked"); return Task.CompletedTask; } } public class AppointmentRegisterationRule2 : IAppointmentRegisterationRule { public Task CheckRule(PatientInfo patientIfno) {
Console.WriteLine("Rule 2 is checked"); return Task.CompletedTask; } } public class AppointmentRegisterationRule3 : IAppointmentRegisterationRule { public Task CheckRule(PatientInfo patientIfno) { Console.WriteLine("Rule 3 is checked"); return Task.CompletedTask; } } public class AppointmentRegisterationRule4 : IAppointmentRegisterationRule { public Task CheckRule(PatientInfo patientIfno) { Console.WriteLine("Rule 4 is checked"); return Task.CompletedTask; } }
services.AddScoped<IAppointmentRegisterationRule, AppointmentRegisterationRule1>(); services.AddScoped<IAppointmentRegisterationRule, AppointmentRegisterationRule2>(); services.AddScoped<IAppointmentRegisterationRule, AppointmentRegisterationRule3>(); services.AddScoped<IAppointmentRegisterationRule, AppointmentRegisterationRule4>();
public class CheckRegisterationRuleForAppointmentService : ICheckRegisterationRuleForAppointmentService { private IEnumerable<IAppointmentRegisterationRule> _rules ; public CheckRegisterationRuleForAppointmentService(IEnumerable<IAppointmentRegisterationRule> rules) { _rules = rules; } public Task CheckRegisterantionRule(PatientInfoDTO patientInfo) { foreach(var rule in rules) { rule.CheckRule(patientInfo); } } }
کد بالا به
نظر کامل میآید ولی مشکلی دارد! اگر در DI Container برای IAppointmentRegisterationRule یک قانون را دو یا چند بار ثبت کنیم، در هر بار بررسی کردن قوانین، آن را به همان تعداد بررسی میکند و اگر این فرآیند منابع زیادی را به
کار میگیرد، میتواند عملکرد برنامهی ما را به هم بریزد. برای جلوگیری از این مشکل، از متد TryAddEnumerabl()
استفاده میکنیم که لیستی از ServiceDescriptor ها را میگیرد و هر serviceDescriptor را فقط یکبار ثبت میکند:
services.TryAddEnumerable(new[] { ServiceDescriptor.Scoped(typeof(IAppointmentRegisterationRule), typeof(AppointmentRegisterationRule1)), ServiceDescriptor.Scoped(typeof(IAppointmentRegisterationRule), typeof(AppointmentRegisterationRule2)), ServiceDescriptor.Scoped(typeof(IAppointmentRegisterationRule), typeof(AppointmentRegisterationRule3)), ServiceDescriptor.Scoped(typeof(IAppointmentRegisterationRule), typeof(AppointmentRegisterationRule4)), });
- ایجاد صورت حساب پرداخت با استفاده از InvoiceBuilder
- درگاه مجازی
- استفاده از پروکسی
- توکن پرداخت
- تزریق وابستگی
- Logging
var result = _onlinePayment.Request(Gateways.Mellat, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");
var result = _onlinePayment.Request(invoice => { invoice .SetTrackingNumber(123) .SetAmount(25000) .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/") .UseGateway(Gateways.Mellat); });
- تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت افزایشی
- تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت تصادفی
- ایجاد یک تولید کننده کد رهگیری توسط شما
- صورت حساب سفارشی برای امکانات اختصاصی درگاههای بانکی
var result = _onlinePayment.Request(invoice => { invoice .UseAutoIncrementTrackingNumber() .SetAmount(25000) .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/") .UseGateway(Gateways.Mellat); });
var result = _onlinePayment.Request(invoice => { invoice .UseAutoRandomTrackingNumber() .SetAmount(25000) .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/") .UseGateway(Gateways.Mellat); });
public class MyTrackingNumberProvider : ITrackingNumberProvider { public Task<long> ProvideAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken()) { // تولید و برگشت کد در اینجا } }
var result = _onlinePayment.Request(invoice => { invoice .UseTrackingNumberProvider<MyTrackingNumberProvider>() // یا .UseTrackingNumberProvider(new MyTrackingNumberProvider()) // یا .UseTrackingNumberProvider(services => new MyTrackingNumberProvider()) });
services.AddParbad() .ConfigureGateways(gateways => { gateways .AddParbadVirtual() .WithOptions(options => options.GatewayPath = "/MyVirtualGateway"); });
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseMvc(routes => { routes.MapRoute( name: "default", template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"); }); // ثبت درگاه مجازی app.UseParbadVirtualGateway(); }
public void Configuration(IAppBuilder app) { var parbad = ParbadBuilder.CreateDefaultBuilder() .ConfigureGateways(gateways => { gateways .AddParbadVirtual() .WithOptions(options => options.GatewayPath = "/MyVirtualGateway"); }) .Build(); app.UseParbadVirtualGateway(parbad.Services); }
var result = _onlinePayment.Request(Gateways.ParbadVirtualGateway, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");
services.AddParbad() .ConfigureGateways(gateways => { gateways .AddMellat() .WithOptions(options => { options.TerminalId = 123; options.UserName = "abc"; options.UserPassword = "xyz; ) .WithProxy(new Uri("Proxy Server URL"), "UserName", "Password"); });
public class MyTokenProvider : IPaymentTokenProvider { public Task<string> ProvideTokenAsync(Invoice invoice, CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken()) { // تولید و برگرداندن توکن در اینجا } public Task<string> RetrieveTokenAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken()) { // خواندن و برگرداندن توکن در اینجا } }
services.AddParbad() .ConfigurePaymentToken(builder => builder.AddPaymentTokenProvider<MyTokenProvider>(ServiceLifetime.Transient));