اشتراک‌ها
دوره مقدماتی Microservices در دات نت

In this beginner level course, you will learn the foundational elements of a microservices architecture by incrementally building a real microservices based application with the .NET platform, step by step. 

دوره مقدماتی Microservices در دات نت
مطالب
استفاده از Fluent Validation در برنامه‌های ASP.NET Core - قسمت پنجم - اعتبارسنجی تنظیمات آغازین برنامه
در برنامه‌های ASP.NET Core، امکان دریافت تنظیمات برنامه از منابع مختلفی مانند فایل‌های JSON وجود دارد که در نگارش‌های اخیر آن، امکان اعتبارسنجی اطلاعات آن‌ها به صورت توکار نیز اضافه شده‌است؛ مانند:
services.AddOptions<BearerTokensOptions>()
           .Bind(configuration.GetSection("BearerTokens"))
           .Validate(bearerTokens =>
          {
                 return bearerTokens.AccessTokenExpirationMinutes < bearerTokens.RefreshTokenExpirationMinutes;
          }, "RefreshTokenExpirationMinutes is less than AccessTokenExpirationMinutes. Obtaining new tokens using the refresh token should happen only if the access token has expired.");
اما این امکان در مقایسه با امکاناتی که FluentValidation در اختیار ما قرار می‌دهد، بسیار ابتدایی به نظر می‌رسد. به همین جهت در این قسمت قصد داریم امکانات اعتبارسنجی کتابخانه‌ی FluentValidation را در حین آغاز برنامه، جهت تعیین اعتبار اطلاعات فایل کانفیگ آن، مورد استفاده قرار دهیم.


معرفی تنظیمات برنامه

فرض کنید فایل appsettings.json برنامه یک چنین محتوایی را دارد:
{
  "ApiSettings": {
    "AllowedEndpoints": [
      {
        "Name": "Service 1",
        "Timeout": 30,
        "Url": "http://service1.site.com"
      },
      {
        "Name": "Service 2",
        "Timeout": 10,
        "Url": "https://service2.site.com"
      }
    ]
  }
}

ایجاد مدل‌های معادل تنظیمات JSON برنامه

بر اساس تعاریف JSON فوق، می‌توان به مدل‌های زیر رسید:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class AllowedEndpoint
    {
        public string Name { get; set; }
        public int Timeout { get; set; }
        public Uri Url { get; set; }
    }

    public class ApiSettings
    {
        public IEnumerable<AllowedEndpoint> AllowedEndpoints { get; set; }
    }
}
که نحوه‌ی معرفی آن به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه به صورت زیر است:
namespace FluentValidationSample.Web
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Configure<ApiSettings>(Configuration.GetSection(nameof(ApiSettings)));
و پس از آن در هر قسمتی از برنامه با تزریق <IOptions<ApiSettings می‌توان به اطلاعات تنظیمات برنامه دسترسی یافت.


تعریف شرط‌های اعتبارسنجی مدل‌های تنظیمات برنامه

پس از مدلسازی تنظیمات برنامه و همچنین اتصال آن به <IOptions<ApiSettings، اکنون می‌خواهیم این مدل‌ها، شرایط زیر را برآورده کنند:
- باید مدخل ApiSettings در فایل تنظیمات برنامه وجود خارجی داشته باشد.
- می‌خواهیم AllowedEndpoint‌ها نامدار بوده و هر نام نیز منحصربفرد باشد.
- مقادیر timeout‌ها باید بین 1 و 90 تعریف شده باشند.
- تمام URLها باید منحصربفرد باشند.
- تمام URLها باید HTTPS باشند.

برای این منظور می‌توان تنظیمات زیر را توسط Fluent Validation تعریف کرد:
using System;
using System.Linq;
using FluentValidation;
using FluentValidationSample.Models;

namespace FluentValidationSample.ModelsValidations
{
    public class ApiSettingsValidator : AbstractValidator<ApiSettings>
    {
        public ApiSettingsValidator()
        {
            RuleFor(apiSetting => apiSetting).NotNull()
            .WithMessage("مدخل ApiSettings تعریف نشده‌است.");

            RuleFor(apiSetting => apiSetting.AllowedEndpoints).NotNull().NotEmpty()
            .WithMessage("مدخل AllowedEndpoints تعریف نشده‌است.");

            When(apiSetting => apiSetting.AllowedEndpoints != null,
            () =>
                {
                    RuleFor(apiSetting => apiSetting.AllowedEndpoints)
                        .Must(endpoints => endpoints.GroupBy(endpoint => endpoint.Name).Count() == endpoints.Count())
                        .WithMessage("نام‌های سرویس‌ها باید منحصربفرد باشند.");

                    RuleFor(apiSetting => apiSetting.AllowedEndpoints)
                        .Must(endpoints => !endpoints.Any(endpoint => endpoint.Timeout > 90 || endpoint.Timeout < 1))
                        .WithMessage("مقدار timeout باید بین 1 و 90 باشد");

                    RuleFor(apiSetting => apiSetting.AllowedEndpoints)
                        .Must(endpoints => endpoints.GroupBy(endpoint => endpoint.Url.ToString().ToLower()).Count() == endpoints.Count())
                        .WithMessage("آدرس‌های سرویس‌ها باید منحصربفرد باشند.");

                    RuleFor(apiSetting => apiSetting.AllowedEndpoints)
                        .Must(endpoints => endpoints.All(endpoint => endpoint.Url.Scheme.Equals("https", StringComparison.CurrentCultureIgnoreCase)))
                        .WithMessage("تمام آدرس‌ها باید HTTPS باشند.");
                });
        }
    }
}
که در اینجا نکات زیر قابل ملاحظه هستند:
- چگونه می‌توان از تعریف و وجود یک مدخل فایل JSON، اطمینان حاصل کرد (اعمال RuleFor به کل مدل).
- چگونه می‌توان اگر مدخلی تعریف شده بود، آنگاه برای آن اعتبارسنجی خاصی را تعریف کرد (متد When).
- چگونه می‌توان شرایط سفارشی خاصی را مانند بررسی منحصربفرد بودن‌ها، بررسی کرد (متد Must).


یکپارچه کردن اعتبارسنجی کتابخانه‌ی FluentValidation با اعتبارسنجی توکار مدل‌های تنظیمات برنامه توسط ASP.NET Core

در ابتدای بحث، امکان تعریف متد Validate را که از نگارش ASP.NET Core 2.2 اضافه شده‌است، مشاهده کردید:
services.AddOptions<BearerTokensOptions>()
           .Bind(configuration.GetSection("BearerTokens"))
           .Validate(bearerTokens =>
          {
                 return bearerTokens.AccessTokenExpirationMinutes < bearerTokens.RefreshTokenExpirationMinutes;
          }, "RefreshTokenExpirationMinutes is less than AccessTokenExpirationMinutes. Obtaining new tokens using the refresh token should happen only if the access token has expired.");
می‌توان این متد را با پیاده سازی اینترفیس توکار IValidateOptions نیز به سیستم ارائه داد:
namespace Microsoft.Extensions.Options
{
    public interface IValidateOptions<TOptions> where TOptions : class
    {
        ValidateOptionsResult Validate(string name, TOptions options);
    }
}
و اگر سرویس پیاده سازی کننده‌ی آن‌را با طول عمر Transient به سیستم اضافه کردیم، به صورت خودکار جهت اعتبارسنجی TOptions، مورد استفاده قرار خواهد گرفت. TOptions در این مثال همان ApiSettings است.
در ادامه یک نمونه پیاده سازی جنریک IValidateOptions استاندارد ASP.NET Core را مشاهده می‌کنید:
using System.Linq;
using FluentValidation;
using Microsoft.Extensions.Options;

namespace FluentValidationSample.ModelsValidations
{
    public class AppConfigValidator<TOptions> : IValidateOptions<TOptions> where TOptions : class
    {
        private readonly IValidator<TOptions> _validator;

        public AppConfigValidator(IValidator<TOptions> validator)
        {
            _validator = validator;
        }

        public ValidateOptionsResult Validate(string name, TOptions options)
        {
            if (options is null)
            {
                return ValidateOptionsResult.Fail("Configuration object is null.");
            }

            var validationResult = _validator.Validate(options);
            return validationResult.IsValid
                ? ValidateOptionsResult.Success
                : ValidateOptionsResult.Fail(validationResult.Errors.Select(error => error.ToString()));
        }
    }
}
همانطور که در قسمت دوم این سری این نیز بررسی کردیم، یکی از روش‌های اجرای اعتبارسنجی‌های FluentValidation، کار با اینترفیس IValidator آن است که در اینجا به سازنده‌ی این کلاس تزریق شده‌است. سپس در متد Validate این سرویس، با فراخوانی آن، کار اعتبارسنجی وهله‌ی دریافتی options صورت گرفته و اگر خطایی وجود داشته باشد، بازگشت داده می‌شود.
در آخر روش معرفی آن به سیستم به صورت زیر است:
namespace FluentValidationSample.Web
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Configure<ApiSettings>(Configuration.GetSection(nameof(ApiSettings)));
            services.AddTransient<IValidateOptions<ApiSettings>, AppConfigValidator<ApiSettings>>();
به این ترتیب هرگاه در برنامه یک چنین تعریفی را داشته باشیم که از طریق IOptions، تنظیمات برنامه را دریافت می‌کند:
namespace FluentValidationSample.Web.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;
        private readonly ApiSettings _apiSettings;

        public HomeController(IUsersService usersService, IOptions<ApiSettings> apiSettings)
        {
            _usersService = usersService;
            _apiSettings = apiSettings.Value;
        }
اگر در سیستم یک <IValidateOptions<ApiSettings متناظر با <IOptions<ApiSettings ثبت شده باشد (مانند تنظیمات متد ConfigureServices فوق)، هرگاه که فراخوانی apiSettings.Value صورت گیرد، قبل از هرکاری متد Validate سرویس پیاده سازی کننده‌ی IValidateOptions متناظر، فراخوانی شده و اگر خطای اعتبارسنجی وجود داشته باشد، به صورت یک استثناء بازگشت داده می‌شود؛ مانند:
An unhandled exception occurred while processing the request.
OptionsValidationException: تمام آدرس‌ها باید HTTPS باشند.


کدهای کامل این سری را تا این قسمت از اینجا می‌توانید دریافت کنید: FluentValidationSample-part05.zip
مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
با به پایان رسیدن مرحله‌ی توسعه‌ی ASP.NET Identity 2.x مخصوص نگارش‌های ASP.NETایی که از Full .NET Framework استفاده می‌کنند، نگارش جدید آن صرفا بر پایه‌ی ASP.NET Core تهیه شده‌است و در طی یک سری، نحوه‌ی سفارشی سازی تقریبا تمام اجزای آن‌را بررسی خواهیم کرد. جهت سهولت پیگیری این سری، پروژه‌ی کامل سفارشی سازی شده‌ی ASP.NET Core Identity را از مخزن کد DNT Identity می‌توانید دریافت کنید.


پیشنیازهای اجرای پروژه‌ی DNT Identity

 - ابتدا نیاز است حداقل ASP.NET Core Identity 1.1 را نصب کرده باشید.
 - همچنین بانک اطلاعاتی پایه‌ی آن که به صورت خودکار در اولین بار اجرای برنامه تشکیل می‌شود، مبتنی بر LocalDB است. بنابراین اگر قصد تغییری را در تنظیمات Context آن ندارید، بهتر است LocalDB را نیز بر روی سیستم نصب کنید. هرچند با تغییر تنظیم ActiveDatabase به SqlServer در فایل appsettings.json، برنامه به صورت خودکار از نگارش کامل SqlServer استفاده خواهد کرد. رشته‌ی اتصالی آن نیز در مدخل ConnectionStrings فایل appsettings.json ذکر شده‌است و قابل تغییر است. برای شروع به کار، نیازی به اجرای مراحل Migrations را نیز ندارید و همینقدر که برنامه را اجرا کنید، بانک اطلاعاتی آن نیز تشکیل خواهد شد.
 - کاربر پیش فرض Admin سیستم و کلمه‌ی عبور آن از مدخل AdminUserSeed فایل appsettings.json خوانده می‌شوند.
 - تنظیمات ایمیل پیش فرض برنامه به استفاده‌ی از PickupFolder در مدخل Smtp فایل appsettings.json تنظیم شده‌است. بنابراین تمام ایمیل‌های برنامه را جهت آزمایش محلی می‌توانید در مسیر PickupFolder آن یا همان c:\smtppickup مشاهده کنید. محتوای این ایمیل‌ها را نیز توسط مرورگر (drag&drop بر روی یک tab جدید) و یا برنامه‌ی Outlook می‌توان مشاهده کرد.


سفارشی سازی کلید اصلی موجودیت‌های ASP.NET Core Identity

ASP.NET Core Identity به همراه دو سری موجودیت است. یک سری ساده‌ی آن که از یک string به عنوان نوع کلید اصلی استفاده می‌کنند و سری دوم، حالت جنریک که در آن می‌توان نوع کلید اصلی را به صورت صریحی قید کرد و تغییر داد. در اینجا نیز قصد داریم از حالت جنریک استفاده کرده و نوع کلید اصلی جداول را تغییر دهیم. تمام این موجودیت‌های تغییر یافته را در پوشه‌ی src\ASPNETCoreIdentitySample.Entities\Identity نیز می‌توانید مشاهده کنید و شامل موارد ذیل هستند:

جدول نقش‌های سیستم
    public class Role : IdentityRole<int, UserRole, RoleClaim>, IAuditableEntity
    {
        public Role()
        {
        }

        public Role(string name)
            : this()
        {
            Name = name;
        }

        public Role(string name, string description)
            : this(name)
        {
            Description = description;
        }

        public string Description { get; set; }
    }
کار با ارث بری از نگارش جنریک کلاس IdentityRole شروع می‌شود. این کلاس پایه، حاوی تعاریف اصلی فیلدهای جدول نقش‌های سیستم است که اولین آرگومان جنریک آن، نوع کلید اصلی جدول مرتبط را نیز مشخص می‌کند و در اینجا به int تنظیم شده‌است. همچنین یک اینترفیس جدید IAuditableEntity را نیز در انتهای این تعریف‌ها مشاهده می‌کنید. در مورد این اینترفیس و Shadow properties متناظر با آن، در ادامه‌ی بحث با سفارشی سازی DbContext برنامه بیشتر توضیح داده خواهد شد.


در اولین بار اجرای برنامه، نقش Admin در این جدول ثبت خواهد شد.

جدول کاربران منتسب به نقش‌ها
    public class UserRole : IdentityUserRole<int>, IAuditableEntity
    {
        public virtual User User { get; set; }

        public virtual Role Role { get; set; }
    }
کلاس پایه‌ی جدول کاربران منتسب به نقش‌ها، کلاس جنریک IdentityUserRole است که در اینجا با تغییر آرگومان جنریک آن به int، نوع فیلدهای UserId و RoleId آن به int تنظیم می‌شوند. در کلاس سفارشی سازی شده‌ی فوق، دو خاصیت اضافه‌تر User و Role نیز را مشاهده می‌کنید. مزیت تعریف آن‌ها، دسترسی ساده‌تر به اطلاعات کاربران و نقش‌ها توسط EF Core است.


در اولین بار اجرای برنامه، کاربر شماره 1 یا همان Admin به نقش شماره 1 یا همان Admin، انتساب داده می‌شود.


جدول جدید  IdentityRoleClaim سیستم
public class RoleClaim : IdentityRoleClaim<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual Role Role { get; set; }
}
در ASP.NET Core Identity، جدول جدیدی به نام RoleClaim نیز اضافه شده‌است. در این سری از آن برای پیاده سازی سطوح دسترسی پویای به صفحات استفاده خواهیم کرد. ابتدا یک سری نقش ثابت در جدول Roles ثبت خواهند شد. سپس تعدادی کاربر به هر نقش نسبت داده می‌شوند. اکنون می‌توان به هر نقش نیز تعدادی Claim را انتساب داد. برای مثال یک Claim سفارشی که شامل ID سفارشی area:controller:action باشد. به این ترتیب و با بررسی سفارشی آن می‌توان سطوح دسترسی پویا را نیز پیاده سازی کرد و مزیت آن این است که تمام این Claims به صورت خودکار به کوکی شخص نیز اضافه شده و دسترسی به اطلاعات آن بسیار سریع است و نیازی به مراجعه‌ی به بانک اطلاعاتی را ندارد.

جدول UserClaim سیستم
public class UserClaim : IdentityUserClaim<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual User User { get; set; }
}
می‌توان به هر کاربر یک سری Claim مخصوص را نیز انتساب داد. برای مثال مسیر عکس ذخیره شده‌ی او در سرور، چه موردی است و این اطلاعات به صورت خودکار به کوکی او نیز توسط ASP.NET Core Identity اضافه می‌شوند. البته ما در این سری روش دیگری را برای سفارشی سازی Claims عمومی کاربران بکار خواهیم گرفت (با سفارشی سازی کلاس ApplicationClaimsPrincipalFactory آن).

جداول توکن و لاگین‌های کاربران
public class UserToken : IdentityUserToken<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual User User { get; set; }
}

public class UserLogin : IdentityUserLogin<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual User User { get; set; }
}
دراینجا نیز نحوه‌ی سفارشی سازی و تغییر جداول لاگین‌های کاربران و توکن‌های مرتبط با آن‌ها را مشاهده می‌کنید. این جداول بیشتر جهت دسترسی به حالت‌هایی مانند لاگین با حساب کاربری جی‌میل مورد استفاده قرار می‌گیرند و کاربرد پیش فرضی ندارند (اگر از تامین کننده‌های لاگین خارجی نمی‌خواهید استفاده کنید).

جدول کاربران سیستم
    public class User : IdentityUser<int, UserClaim, UserRole, UserLogin>, IAuditableEntity
    {
        public User()
        {
            UserUsedPasswords = new HashSet<UserUsedPassword>();
            UserTokens = new HashSet<UserToken>();
        }

        [StringLength(450)]
        public string FirstName { get; set; }

        [StringLength(450)]
        public string LastName { get; set; }

        [NotMapped]
        public string DisplayName
        {
            get
            {
                var displayName = $"{FirstName} {LastName}";
                return string.IsNullOrWhiteSpace(displayName) ? UserName : displayName;
            }
        }

        [StringLength(450)]
        public string PhotoFileName { get; set; }

        public DateTimeOffset? BirthDate { get; set; }

        public DateTimeOffset? CreatedDateTime { get; set; }

        public DateTimeOffset? LastVisitDateTime { get; set; }

        public bool IsEmailPublic { get; set; }

        public string Location { set; get; }

        public bool IsActive { get; set; } = true;

        public virtual ICollection<UserUsedPassword> UserUsedPasswords { get; set; }

        public virtual ICollection<UserToken> UserTokens { get; set; }
    }

    public class UserUsedPassword : IAuditableEntity
    {
        public int Id { get; set; }

        public string HashedPassword { get; set; }

        public virtual User User { get; set; }
        public int UserId { get; set; }
    }
در اینجا علاوه بر نحوه‌ی تغییر نوع کلید اصلی جدول کاربران سیستم، نحوه‌ی افزودن خواص اضافه‌تری مانند نام، تاریخ تولد، مکان، تصویر و غیره را نیز مشاهده می‌کنید. به علاوه جدولی نیز جهت ثبت سابقه‌ی کلمات عبور هش شده‌ی کاربران نیز تدارک دیده شده‌است تا کاربران نتوانند از 5 کلمه‌ی عبور اخیر خود (تنظیم NotAllowedPreviouslyUsedPasswords در فایل appsettings.json) استفاده کنند.
فیلد IsActive نیز از این جهت اضافه شده‌است تا بجای حذف فیزیکی یک کاربر، بتوان اکانت او را غیرفعال کرد.


تعریف Shadow properties ثبت تغییرات رکوردها

در #C ارث‌بری چندگانه‌ی کلاس‌ها ممنوع است؛ مگر اینکه از اینترفیس‌ها استفاده شود. برای مثال IdentityUser یک کلاس است و در اینجا دیگر نمی‌توان کلاس دومی را به نام BaseEntity جهت اعمال خواص اضافه‌تری اعمال کرد. به همین جهت است که اعمال اینترفیس خالی IAuditableEntity را در اینجا مشاهده می‌کنید. این اینترفیس کار علامت‌گذاری کلاس‌هایی را انجام می‌دهد که قصد داریم به آن‌ها به صورت خودکار، خواصی مانند تاریخ ثبت رکورد، تاریخ ویرایش آن و غیره را اعمال کنیم.
در Context برنامه، به اطلاعات src\ASPNETCoreIdentitySample.Entities\AuditableEntity مراجعه شده و متد AddAuditableShadowProperties بر روی تمام کلاس‌هایی از نوع IAuditableEntity اعمال می‌شود. این متد خواص مدنظر ما را مانند ModifiedDateTime به صورت Shadow properties به موجودیت‌های علامت‌گذاری شده اضافه می‌کند.
همچنین متد SetAuditableEntityPropertyValues، کار مقدار دهی خودکار این خواص را انجام خواهد داد. بنابراین دیگر نیازی نیست در برنامه برای مثال IP شخص ثبت کننده یا ویرایش کننده را به صورت دستی مقدار دهی کرد. هم تعریف و هم مقدار دهی آن توسط Change tracker سیستم به صورت خودکار انجام خواهند شد.


تاثیر افزودن Shadow properties را بر روی کلاس نقش‌های سیستم، در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید. خواصی که به صورت معمول در کلاس‌های برنامه ظاهر نمی‌شوند و صرفا هدف بازبینی سیستم را برآورده می‌کنند و مدیریت آن‌ها نیز در اینجا کاملا خودکار است.


سفارشی سازی DbContext برنامه

نحوه‌ی سفارشی سازی DbContext برنامه را در پوشه‌ی src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Context و src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Mappings ملاحظه می‌کنید. پوشه‌ی Context حاوی کلاس ApplicationDbContextBase است که تمام سفارشی سازی‌های لازم بر روی آن انجام شده‌است؛ شامل:
 - تغییر نوع کلید اصلی موجودیت‌ها به همراه معرفی موجودیت‌های تغییر یافته:
 public abstract class ApplicationDbContextBase :
  IdentityDbContext<User, Role, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, RoleClaim, UserToken>,
  IUnitOfWork
ما در ابتدای بحث، برای مثال کلاس Role را سفارشی سازی کردیم. اما برنامه از وجود آن بی‌اطلاع است. با ارث بری از IdentityDbContext و ذکر این کلاس‌های سفارشی به همراه نوع int کلید اصلی مورد استفاده، کار معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده انجام می‌شود.

 - اعمال متد BeforeSaveTriggers به تمام نگارش‌های مختلف SaveChanges
protected void BeforeSaveTriggers()
{
  ValidateEntities();
  SetShadowProperties();
  this.ApplyCorrectYeKe();
}
در اینجا پیش از ذخیره‌ی اطلاعات، ابتدا موجودیت‌ها اعتبارسنجی می‌شوند. سپس مقادیر Shadow properties تنظیم شده و دست آخر، ی و ک فارسی نیز به اطلاعات ثبت شده، جهت یک دست سازی اطلاعات سیستم، اعمال می‌شوند.

- انتخاب نوع بانک اطلاعاتی مورد استفاده در متد OnConfiguring
در اینجا است که خاصیت ActiveDatabase تنظیم شده‌ی در فایل appsettings.json خوانده شده و اعمال می‌شوند. تعریف متد GetDbConnectionString را در کلاس SiteSettingsExtesnsions مشاهده می‌کنید. کار آن استفاده‌ی از بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای، جهت انجام آزمون‌های واحد و یا استفاده‌ی از LocalDb و یا نگارش کامل SQL Server می‌باشد. اگر علاقمند بودید تا بانک اطلاعاتی دیگری (مثلا SQLite) را نیز اضافه کنید، ابتدا enum ایی به نام ActiveDatabase را تغییر داده و سپس متد GetDbConnectionString و متد OnConfiguring را جهت درج اطلاعات این بانک اطلاعاتی جدید، اصلاح کنید.

پس از تعریف این DbContext پایه‌ی سفارشی سازی شده، کلاس جدید ApplicationDbContext را مشاهده می‌کنید. این کلاس ‍Context ایی است که در برنامه از آن استفاده می‌شود و از کلاس پایه ApplicationDbContextBase مشتق شده‌است:
 public class ApplicationDbContext : ApplicationDbContextBase
تعاریف موجودیت‌های جدید خود را به این کلاس اضافه کنید.
تنظیمات mapping آن‌ها نیز به متد OnModelCreating این کلاس اضافه خواهند شد. فقط نحوه‌ی استفاده‌ی از آن را به‌خاطر داشته باشید:
        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            // it should be placed here, otherwise it will rewrite the following settings!
            base.OnModelCreating(builder);

            // Adds all of the ASP.NET Core Identity related mappings at once.
            builder.AddCustomIdentityMappings(SiteSettings.Value);

            // Custom application mappings


            // This should be placed here, at the end.
            builder.AddAuditableShadowProperties();
        }
ابتدا باید base.OnModelCreating را ذکر کنید. در غیراینصورت تمام سفارشی سازی‌های شما بازنویسی می‌شوند.
سپس متد AddCustomIdentityMappings ذکر شده‌است. این متد اطلاعات src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Mappings را به صورت خودکار و یکجا اضافه می‌کند که در آن برای مثال نام جداول پیش فرض Identity سفارشی سازی شده‌اند.


در آخر باید AddAuditableShadowProperties فراخوانی شود تا خواص سایه‌ای که پیشتر در مورد آن‌ها بحث شد، به سیستم به صورت خودکار اضافه شوند.
تمام نگاشت‌های سفارشی شما باید در این میان و در قسمت «Custom application mappings» درج شوند.

در قسمت بعدی، نحوه‌ی سفارشی سازی سرویس‌های پایه‌ی Identity را بررسی خواهیم کرد. بدون این سفارشی سازی و اطلاعات رسانی به سرویس‌های پایه که از چه موجودیت‌های جدید سفارشی سازی شده‌ایی در حال استفاده هستیم، کار Migrations انجام نخواهد شد.


کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity می‌توانید ملاحظه کنید.
مطالب
سیستم‌های توزیع شده در NET. - بخش سوم- مهمترین فاکتورها در انتخاب سیستمهای توزیع شده
همیشه نیازمندی‌های ما باعث انتخاب نوع طراحی و پیاده سازی ما می‌شوند و لزوما چیزی که برای ما جذابتر و پیچیده‌تر است، باعث موفقیت سیستمی که طراحی می‌کنیم نمی‌شود. چه بسا که یک انتخاب نادرست و نادیده گرفتن یک یا چند نیازمندی، باعث شود هیچ یک از مواردی که شما برای انتخاب آن نوع طراحی در نظر گرفته بودید، محقق نشوند. هدف من از ارائه این بخش، معرفی مهمترین فاکتورهایی است که شما می‌توانید با استفاده از آنها تصمیم بگیرید که آیا باید سیستم خود را بصورت توزیع شده پیاده سازی کنید یا خیر و شاید بهترین راه برای بدست آوردن درک بهتری از این فاکتور‌ها، ارائه مثالی واقعی از یک سیستم توزیع شده باشد.

یکی از تجربیاتی که من در زمینه طراحی و پیاده سازی سیستم‌های توزیع شده داشته‌ام «سیستم آمارنامه فرآورده‌های دارویی کشور» است. هدف این سیستم، تامین کردن آماری از زنجیره تامین فرآورده‌های دارویی کشور است و در آن همه چیز در قالب رخدادهایی که در این زنجیره اتفاق می‌افتند، بوجود می‌آید. یعنی ما باید تمام رخداد‌ها را  از لحظه‌ای که یک تولید کننده یا وارد کننده، فرآورده را وارد این زنجیره می‌کند، تا لحظه‌ای که فرآورده توسط داروخانه به مشتری تحویل داده می‌شود و از زنجیره خارج می‌شود، ثبت کنیم و در مرحله بعد گزارشات کاملی را از اطلاعات ثبت شده، در اختیار تمام تولید کنندگان، وارد کنندگان، توزیع کنندگان و شعب آنها، داروخانه‌ها، یکسری از ارگانهای دولتی، دانشگاه‌ها و عموم جامعه قرار بدهیم.


نمایی از زنجیره تامین فرآورده‌های دارویی و نحوه فراخوانی سرویس آمارنامه



در این سیستم چالش‌های بسیار مهمی وجود دارند که پس از بررسی‌های انجام شده، برای هر یک راه حلی ارائه خواهد شد:

چالش اول: در دسترس بودن سیستم

در دسترس بودن این سرویس بسیار حیاتی است. یعنی با از دسترس خارج شدن این سرویس، قسمتی از داده‌های اصلی خود را از دست می‌دهیم؛ که باعث می‌شود آمار ارائه شده درست نباشد.

ارائه راه حل:

بدلیل اینکه احتمال از دسترس خارج شدن یک سرور همیشه وجود دارد، این چالش به تنهایی می‌تواند دلیل محکمی برای پیاده سازی سیستم بصورت توزیع شده باشد. برای حل این مشکل می‌توانیم از روش Active/Standby استفاده کنیم. به این صورت که چند کپی از سرویس روی چند سرور داشته باشیم که هر لحظه یکی از این سرور‌ها فعال باشد. با از دسترس خارج شدن سرور Active، یکی از سرور‌های Standby فعال شود و درخواست‌های جدید برای این سرور ارسال شوند.


این روش تنها قابلیت در دسترس بودن سیستم را افزایش می‌دهد و هیچ تاثیری روی کارآیی سیستم ندارد.

 برای رفع مشکل فوق، از روش Replicate روی یک یا چند Cluster استفاده می‌کنیم. یعنی چند کپی از سرویس، روی چند سرور داشته باشیم؛ به این صورت که همه آنها فعال باشند. درخواست‌ها با الگوریتمی که انتخاب می‌کنیم، از طریق Load Balancer بین این Node‌ها پخش می‌شوند. با این روش، هم کارآیی سیستم بالا می‌رود و هم همیشه Nodeهایی وجود دارند که جای Node‌های از دسترس خارج شده را بگیرند.


این روش کارآیی سیستم را افزایش چشمگیری می‌دهد. اما بدلیل اینکه یک Load Balancer داریم، در صورتیکه به هر دلیلی Load balancer از دسترس خارج شود، کل سیستم از دسترس خارج می‌شود.
برای رفع مشکل فوق بصورت ترکیبی، از هر دو روش در قسمتهای مختلف استفاده می‌کنیم که در این روش احتمال از دسترس خارج شدن سیستم به حداقل ممکن می‌رسد و کارآیی سیستم نیز به حداکثر ممکن می‌رسد.



(در هر صورت بهترین راه حل برای این چالش، استفاده از سیستم‌های توزیع شده است.)


چالش دوم: تعداد کاربران و تعداد درخواست بسیار زیاد و همیشه رو به افزایشند

کاربران این سیستم شامل تمام داروخانه‌های کشور، تمام توزیع کنندگان و شعب آنها، تمام تولید کنندگان، تمام وارد کنندگان، دانشگاه‌های مرتبط، یکسری از ارگان‌های دولتی و عموم جامعه هستند. یعنی سیستم شامل تعداد کاربران بسیار زیادی است که چیزی در حدود 15000 کاربر از این مجموعه وظیفه دارند بصورت فعال و متناوب با این سیستم کار کنند. کاربران این سیستم همیشه رو به افزایشند.

به نسبت تعدادکاربران و رو به افزایش بودن آنها، درخواست از این سیستم، هیچگاه قطع نمی‌شود و همیشه رو به افزایش است. با رخ دادن هر Event، یک درخواست برای سیستم ارسال می‌شود. بطور مثال تنها در آخرین مرحله به ازای هر رخداد داروخانه، درخواستی برای سیستم ارسال می‌شود (تنها یکی از رخدادهای داروخانه، رخداد فروش است که با ارائه هر نسخه توسط مشتری اتفاق می‌افتد). با توجه به اینکه در کشور چیزی در حدود 12000 داروخانه وجود دارند، سیستم باید توانایی پاسخ دادن به 12000 درخواست بصورت همزمان و متناوب، آن هم فقط برای رخداد فروش داروخانه‌ها را داشته باشد.

ارائه راه حل:

بدلیل تعداد بسیار زیاد درخواست‌ها و بالا رفتن این تعداد، بصورت لحظه‌ای و حیاتی بودن دسترسی به این سیستم، سیستم باید قابلیت این را داشته باشد که بدون از دسترس خارج شدن، اولا درخواست‌های جاری را پاسخ دهد، دوما همیشه آمادگی لازم را برای افزایش تعداد درخواست‌ها، داشته باشد. یعنی به هیچ وجه Scale-up به‌تنهایی پاسخگوی نیاز ما نیست و برای رفع این مشکل باید از Scale-out کمک بگیریم. یعنی با افزایش تعداد درخواست‌ها، بدون از دسترس خارج شدن سیستم و با کمترین هزینه و پیچیدگی، Node‌هایی به سیستم اضافه کنیم که قسمتی از بار پردازشی در آنها انجام شود.


در این روش ما می‌توانیم به راحتی و با کمترین هزینه، با افزایش تعداد درخواست، Nodeهایی را به Cluster اضافه کنیم تا بار پردازشی اضافی در آنها رفع شود. همچنین برای استفاده بهینه از منابع، با کاهش درخواست، Nodeهایی را از Cluster خارج کنیم. همچنین قابلیت در دسترس بودن این سیستم نیز در بالاترین سطح خود قرار دارد.


چالش سوم: حجم زیاد هر درخواست و زمان زیاد مورد نیاز برای پردازش آن 

روال پاسخ دادن به هر درخواست، شامل دریافت درخواست، گرفتن Log از درخواست، اعمال دسترسی‌های ارسال کننده درخواست، اعتبارسنجی درخواست، پردازش درخواست، ذخیره آن و پاسخ به کاربر  است و بدلیل اینکه هر رخداد می‌تواند شامل اطلاعات بسیار زیادی باشد، انجام همه این اعمال، زمان زیادی را می‌طلبد. همچنین با توجه به تعداد کاربران، تعداد درخواست و حجم داده‌ای که باید ذخیره کنیم - در صورتی که هر درخواست نیز بخواهد در مدت زمان زیادی پردازش شود - سیستم با حجم بسیار زیادی از درخواست مواجه است که هر یک زمانی زیادی را نیز برای پردازش نیاز دارد.

ارائه راه حل: 

در صورت ارائه راه حل نادرست برای حل این چالش، با توجه به تعداد درخواست و داده‌هایی که در سیستم ذخیره شده‌اند، این چالش می‌تواند برای سیستم، مشکلات بسیار زیادی را ایجاد کند. به همین دلیل باید این پردازش بزرگ را به پردازش‌های کوچکتری که قابلیت Concurrency را با کمترین میزان تاخیر دارند و هدف همه آنها پاسخ دادن به کاربر است، تبدیل کنیم.


با تقسیم بندی وظایف و قرار دادن هریک از این وظایف در سخت افزارهای متفاوت، سیستم این قابلیت را دارد که برای کاربر همیشه در دسترس باشد. در کمترین زمان بیشترین تعداد درخواست را بصورت همزمان و با کمترین تاخیر پردازش کند و با افزایش درخواست‌ها، برای هر قسمت می‌توانیم تعداد Node موجود در آن قسمت را افزایش دهیم.


چالش چهارم: حجم بسیار زیاد و رو به افزایش داده‌های سیستم

داده‌های این سیستم ذاتا همیشه و در هر شرایطی رو به افزایش هستند و هیچگاه جریان داده، در این سیستم قطع نمی‌شود. با توجه به تعداد کاربران، تعداد درخواست و نوع داده، ما با حجم داده‌ی بسیار زیادی روبرو هستیم که پایانی ندارند.

ارائه راه حل:

با توجه به حیاتی بودن دسترسی به سیستم و سایر چالش‌هایی که در قسمت‌های قبلی ذکر شد، در صورتیکه حتی تمام قسمتهای قبل را به‌درستی طراحی و پیاده سازی کنیم، اگر برای این چالش راه حل درستی را ارائه ندهیم، تمامی راه حل‌های قبلی که ارائه کردیم، بی فایده می‌باشند. چون با از دسترس خارج شدن Database، کل سیستم از دسترس خارج می‌شود.

برای رفع این مشکل واقعا نمی‌توان از یک سخت افزار استفاده کرد؛ چون دقیقا شبیه به این است که تعداد خودروهای بسیار زیادی که از طریق یک بزرگراه چند بانده حرکت می‌کنند و جریان آنها هیچگاه قطع نمی‌شود، در انتهای مسیر وارد یک پارکینگ شوند. یعنی در انتها باید وارد یک پارکینگ شوند که در هر لحظه ممکن است ظرفیت آن پر شود. گذشته از این برای رفتن به این پارکینگ باید وارد یک صف شوند که زمان انتظار آنها را افزایش می‌دهد. یک سخت افزار همیشه قابلیت از دسترس خارج شدن را دارد. با جریان داده افزایشی، همیشه احتمال پر شدن حافظه‌اش وجود دارد. گذشته از همه اینها به احتمال زیاد قادر به پاسخ دادن به تعداد درخواست‌های بسیار زیادی که هر لحظه ممکن است تعداد آنها بیشتر شود را نیز نداشته باشد.

نتیجه گیری این است که تقریبا تمام چالش‌هایی که برای سرویس وجود داشت، برای Database نیز وجود دارد. به همین دلیل باید Database نیز بصورت توزیع شده پیاده سازی شود:



این طراحی تقریبا تمامی قابلیتهای طراحی سرویسمان را دارد. یعنی با افزایش تعداد درخواست، یا کم شدن فضای ذخیره سازی در هر یک از Nodeها، ما این قابلیت را داریم که Nodeهایی را به آن اضافه کنیم. همچنین بدلیل اینکه داده‌های ما در دو یا چند Node کپی شده‌اند، با از دسترس خارج شدن هر Node همیشه Nodeهایی وجود دارند که جای Node معیوب را بگیرند؛ تا زمانیکه Node معیوب دوباره به سیستم بازگردد.

همانطور که دیدید، هر یک از چالش‌های ذکر شده به تنهایی قابلیت این را دارند که سیستم خود را به‌صورت توزیع شده پیاده سازی کنید. اما نکته بسیار مهمی که باید همیشه در نظر داشته باشید این است که تصمیمات شما همیشه باید با بررسی‌های کامل از جنبه‌های مختلف گرفته شوند. در دنیای واقعی علاوه برفاکتورهایی که هر یک بصورت یک چالش در قسمت بالا ذکر شد، فاکتورهای دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند عاملی برای انتخاب، یا عدم انتخاب سیستمهای توزیع شده باشند. فاکتورهایی که در ادامه مطلب ذکر می‌شوند.


مهمترین فاکتورهای انتخاب سیستمهای توزیع شده:

1- هزینه: هزینه می‌تواند مهمترین فاکتور در انتخاب یک سیستم توزیع شده باشد. هیچ کسی نمی‌خواهد سیستمی را طراحی کند که هزینه طراحی، پیاده سازی و نگهداری آن بیشتر از سود حاصل از آن باشد. یا کمتر پیش می‌آید که گروهی تصمیم بگیرند که وقتی که یک نوع طراحی و پیاده سازی با هزینه کمتر جوابگوی نیازهای آنها است، از نوع طراحی و پیاده سازی استفاده کنند که هزینه بیشتری را برای آنها ایجاد می‌کند؛ حتی در صورتیکه طراحی دوم قابلیت‌های بیشتری را نیز ایجاد کند.

2- در دسترس بودن سیستم: گاهی ممکن است یک لحظه از دسترس خارج شدن سیستم، عواقب جبران ناپذیری را برای کل سیستم به‌وجود بیاورد. در این حالت بهترین انتخاب، سیستم‌های توزیع شده است.

3- تعداد یا نوع کاربران سیستم: تعداد کاربرانی که همیشه رو به افزایشند، می‌تواند فاکتور بسیار مهمی در انتخاب یک سیستم توزیع شده باشد. اما مشکلی که وجود دارد این است که همیشه در ابتدای طراحی این تعداد مشخص نیست. گاهی نیاز است نوع طراحی خود را با توجه به نوع کاربران سیستم انتخاب کنید. بطور مثال سیستم شما نیازهای کاربران یک مکان یا سازمان خاص را رفع می‌کند، یا نیازهای یک جامعه را رفع می‌کند. در صورتیکه سیستم شما نیاز کاربران یک محیط بزرگ را رفع کند، همیشه باید منتظر بالا رفتن میزان کاربران سیستم نیز باشید.

4- تعداد درخواست‌های از سیستم: تعداد درخواست‌ها در اکثر موارد وابستگی بسیار زیادی به تعداد یا نوع کاربران دارد. پوشش دادن تعداد زیاد درخواست، بصورت متناوب و رو به افزایش می‌تواند فاکتور بسیار مهمی در انتخاب یک سیستم توزیع شده باشد.

5- نوع و حجم عملیاتی که انجام می‌دهیم: برخی عملیات ممکن است زمان بسیار زیادی برای اجرا نیاز داشته باشند که می‌تواند روی سیستم ما تاثیر بسیار زیادی بگذارند. برای افزایش کارآیی و پردازش تعداد بیشتر درخواست‌ها، گاهی بهتر است یک عملیات را تبدیل به عملیاتی کوچکتر کرد و هرکدام از این عملیات کوچکتر را در یک سخت افزار جداگانه اجرا کرد.

6- نوع و حجم داده‌هایی که نیاز به ذخیره شدن دارند: نوع داده‌هایی که ذاتا همیشه رو به افزایشند می‌تواند فاکتور بسیار مهمی در انتخاب سیستم‌های توزیع شده باشد. البته این مورد نیز همیشه از ابتدای طراحی مشخص نیست. نوع کاربران شما می‌توانند کمک بسیار بزرگی در انتخاب این فاکتور داشته باشند.

7- کارآیی: با یک طراحی و تقسیم بندی درست در قسمتهای مختلف سیستم می‌توان حجم و تعداد بسیار زیادی از پردازش‌ها را بصورت همزمان اجرا کرد. البته کاملا بصورت انعطاف پذیر؛ به صورتیکه با بیشتر شدن تعداد و حجم پردازش، سیستم بدون از دسترس خارج شدن، قادر به پوشش دادن آنها باشد.

8- امنیت: پردازش شما می‌تواند تقسیم بندی شود. بصورتیکه هر قسمت در سرور جداگانه‌ای که از قبل مشخص نیست، اجرا شود. سروری که حتی به اینترنت هم وصل نیست. با طراحی درست می‌توان امنیت سیستم را بسیار افزایش داد.

9- موقعیت جغرافیایی کاربران: گاهی بدلیل تعداد زیاد کاربران نیاز است درخواست‌های هر کاربر، در نزدیکترین سرور به او پردازش شود. این فاکتور در سیستم‌های بسیار بزرگ دلیل بسیار مهمی در انتخاب سیستمهای توزیع شده‌است.

علاوه بر موارد فوق مواردی را مانند Internet of things یا همان IOT  که پایه و اساس آن سیستم‌های توزیع شده‌است، یا مواردی را مانند Machine learning که می‌تواند بصورت توزیع شده پیاده سازی شود، نیز در نظر بگیرید.

با در نظر گرفتن تمام موارد فوق و شرایط اختصاصی سیستمی که طراحی می‌کنید، سعی کنید بهترین انتخاب را انجام دهید.
مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت سوم - نرمال سازها و اعتبارسنج‌ها
چندی قبل مطلب «نرمال سازی اطلاعات کاربران در حین ثبت نام» را در سایت جاری مطالعه کردید. پیاده سازی یک چنین قابلیتی به صورت توکار در ASP.NET Core Identity پیش بینی شده‌است. همچنین تمام اعتبارسنج‌های نام‌های کاربران، کلمات عبور آن‌ها، ایمیل‌های آن‌ها و غیره را نیز می‌توان سفارشی سازی کرد و بجای سرویس‌های پیش‌فرض آن‌ها معرفی و جایگزین نمود.


سفارشی سازی نرمال سازها

اگر به طراحی جداول ASP.NET Core Identity دقت کنید، تعدادی فیلد اضافی حاوی کلمه‌ی Normalized را هم مشاهده خواهید کرد. برای مثال:


در جدول کاربران، فیلدهای Email و UserName به همراه دو فیلد اضافه‌ی NormalizedEmail و NormalizedUserName وجود دارند.
مقدار دهی و مدیریت این فیلدهای ویژه به صورت خودکار توسط کلاسی به نام UpperInvariantLookupNormalizer صورت می‌گیرد:
 public class UpperInvariantLookupNormalizer : ILookupNormalizer
این کلاس اینترفیس ILookupNormalizer را پیاده سازی کرده و تنها کاری را که انجام می‌دهد، تبدیل نام کاربر، نام نقش‌ها و یا ایمیل کاربر به حالت upper case آن است. اما هدف اصلی از آن چیست؟
همانطور که در مطلب «نرمال سازی اطلاعات کاربران در حین ثبت نام» نیز عنوان شد، برای مثال ایمیل‌های جی‌میل را می‌توان با چندین حالت مختلف ثبت کرد و یک کاربر به این صورت می‌تواند شرط یکتا بودن آدرس ایمیل‌های تنظیم شده‌ی در کلاس IdentityServicesRegistry را دور بزند:
 identityOptionsUser.RequireUniqueEmail = true;
به همین جهت برای سفارشی سازی آن کلاس CustomNormalizer با سفارشی سازی UpperInvariantLookupNormalizer پیاده سازی شده‌است.
چون تنها یک اینترفیس ILookupNormalizer وجود دارد، باید بر اساس محتوای کلیدی که به آن ارسال می‌شود:
   public override string Normalize(string key)
تصمیم‌گیری کرد که آیا ایمیل است یا خیر. چون از این نرمال کننده هم برای ایمیل‌ها و هم برای نام‌ها استفاده می‌شود. سپس می‌توان منطق‌های سفارشی خود مانند حذف نقطه‌های اضافی ایمیل‌ها و یا حذف کاراکترهای اضافی اعمالی به نام‌های کاربری را اعمال کرد.
پس از تدارک کلاس CustomNormalizer، تنها کاری را که باید در جهت معرفی و جایگرینی آن انجام داد، تغییر ذیل در کلاس IdentityServicesRegistry است:
services.AddScoped<ILookupNormalizer, CustomNormalizer>();
services.AddScoped<UpperInvariantLookupNormalizer, CustomNormalizer>();
یکبار CustomNormalizer را به عنوان پیاده سازی کننده‌ی ILookupNormalizer معرفی کرده‌ایم. همچنین یکبار هم سرویس توکار UpperInvariantLookupNormalizer را به سرویس سفارشی خودمان هدایت کرده‌ایم. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که همواره از CustomNormalizer ما استفاده خواهد شد.
بنابراین دیگر نیازی نیست تا در حین ثبت‌نام نسبت به تمیزسازی ایمیل‌ها و یا نام‌های کاربری اقدام کنیم. سرویس ILookupNormalizer در پشت صحنه به صورت خودکار در تمام مراحل ثبت نام و به روز رسانی‌ها توسط ASP.NET Core Identity استفاده می‌شود.


سفارشی سازی UserValidator

ASP.NET Core Identity به همراه یک سرویس توکار اعتبارسنج کاربران است که با پیاده سازی اینترفیس IUserValidator ارائه شده‌است:
 public class UserValidator<TUser> : IUserValidator<TUser> where TUser : class
این سرویس پیش‌فرض و توکار، تنظیمات Options.User.RequireUniqueEmail، Options.User.AllowedUserNameCharacters و امثال آن‌را در مورد نام‌های کاربری و ایمیل‌ها بررسی می‌کند (تنظیم شده‌ی در متد setUserOptions کلاس IdentityServicesRegistry).
بنابراین اگر قصد تهیه‌ی یک IUserValidator جدید را داشته باشیم، از تمام تنظیمات و بررسی‌های پیش فرض سرویس توکار UserValidator فوق محروم می‌شویم. به همین جهت برای سفارشی سازی این سرویس، از خود کلاس UserValidator ارث بری کرده و سپس base.ValidateAsync آن‌را فراخوانی می‌کنیم. با این‌کار سبب خواهیم شد تا تمام اعتبارسنجی‌های پیش‌فرض ASP.NET Core Identity اعمال شده و پس از آن منطق‌های سفارشی اعتبارسنجی خود را که در کلاس CustomUserValidator‌ قابل مشاهده هستند، اضافه می‌کنیم.
        public override async Task<IdentityResult> ValidateAsync(UserManager<User> manager, User user)
        {
            // First use the built-in validator
            var result = await base.ValidateAsync(manager, user).ConfigureAwait(false);
            var errors = result.Succeeded ? new List<IdentityError>() : result.Errors.ToList();

            // Extending the built-in validator
            validateEmail(user, errors);
            validateUserName(user, errors);

            return !errors.Any() ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(errors.ToArray());
        }
در اینجا برای مثال در متد validateEmail سفارشی تهیه شده، لیست یک سری fake email provider اضافه شده‌اند (مدخل EmailsBanList در فایل appsettings.json برنامه) تا کاربران نتوانند از آن‌ها جهت ثبت‌نام استفاده کنند و یا در متد validateUserName سفارشی، اگر نام کاربری برای مثال عددی وارد شده بود، یک new IdentityError بازگشت داده می‌شود.

پس از تدارک کلاس CustomUserValidator، تنها کاری را که باید در جهت معرفی و جایگرینی آن انجام داد، تغییر ذیل در کلاس IdentityServicesRegistry است:
 services.AddScoped<IUserValidator<User>, CustomUserValidator>();
services.AddScoped<UserValidator<User>, CustomUserValidator>();
یکبار CustomUserValidator را به عنوان پیاده سازی کننده‌ی IUserValidator معرفی کرده‌ایم. همچنین یکبار هم سرویس توکار UserValidator را به سرویس سفارشی خودمان هدایت کرده‌ایم. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که همواره از CustomUserValidator ما استفاده خواهد شد (حتی اگر UserValidator اصلی از سیستم تزریق وابستگی‌ها درخواست شود).


سفارشی سازی PasswordValidator

مراحل سفارشی سازی اعتبارسنج کلمات عبور نیز همانند تهیه‌ی CustomUserValidator فوق است.
ASP.NET Core Identity به همراه یک سرویس توکار اعتبارسنج کلمات عبور کاربران است که با پیاده سازی اینترفیس IPasswordValidator ارائه شده‌است:
 public class PasswordValidator<TUser> : IPasswordValidator<TUser> where TUser : class
در این کلاس، از اطلاعات متد setPasswordOptions کلاس IdentityServicesRegistry
        private static void setPasswordOptions(PasswordOptions identityOptionsPassword, SiteSettings siteSettings)
        {
            identityOptionsPassword.RequireDigit = siteSettings.PasswordOptions.RequireDigit;
            identityOptionsPassword.RequireLowercase = siteSettings.PasswordOptions.RequireLowercase;
            identityOptionsPassword.RequireNonAlphanumeric = siteSettings.PasswordOptions.RequireNonAlphanumeric;
            identityOptionsPassword.RequireUppercase = siteSettings.PasswordOptions.RequireUppercase;
            identityOptionsPassword.RequiredLength = siteSettings.PasswordOptions.RequiredLength;
        }
که از فایل appsettings.json و مدخل PasswordOptions آن تامین می‌شود:
"PasswordOptions": {
   "RequireDigit": false,
   "RequiredLength": 6,
   "RequireLowercase": false,
   "RequireNonAlphanumeric": false,
   "RequireUppercase": false
},
جهت اعتبارسنجی کلمات عبور وارد شده‌ی توسط کاربران در حین ثبت نام و یا به روز رسانی اطلاعات خود، استفاده می‌شود.

بنابراین در اینجا نیز ارائه‌ی یک پیاده سازی خام از IPasswordValidator سبب خواهد شد تا تمام اعتبارسنجی‌های توکار کلاس PasswordValidator اصلی را از دست بدهیم. به همین جهت کار را با ارث بری از همین کلاس توکار شروع کرده و ابتدا متد base.ValidateAsync آن‌را فراخوانی می‌کنیم تا مطمئن شویم، مدخل PasswordOptions تنظیمات یاد شده، حتما پردازش خواهند شد. سپس منطق سفارشی خود را اعمال می‌کنیم.
برای مثال در کلاس CustomPasswordValidator تهیه شده، به مدخل PasswordsBanList فایل appsettings.json مراجعه شده و کاربران را از انتخاب کلمات عبوری به شدت ساده، منع می‌کند.

پس از تدارک کلاس CustomPasswordValidator‌، تنها کاری را که باید در جهت معرفی و جایگرینی آن انجام داد، تغییر ذیل در کلاس IdentityServicesRegistry است:
services.AddScoped<IPasswordValidator<User>, CustomPasswordValidator>();
services.AddScoped<PasswordValidator<User>, CustomPasswordValidator>();
یکبار CustomPasswordValidator را به عنوان پیاده سازی کننده‌ی IPasswordValidator معرفی کرده‌ایم. همچنین یکبار هم سرویس توکار PasswordValidator را به سرویس سفارشی خودمان هدایت کرده‌ایم. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که همواره از CustomPasswordValidator ما استفاده خواهد شد (حتی اگر PasswordValidator اصلی از سیستم تزریق وابستگی‌ها درخواست شود).


پردازش نتایج اعتبارسنج‌ها

این اعتبارسنج‌ها در خروجی‌های IdentityResult تمام متدهای ASP.NET Core Identity ظاهر می‌شوند. بنابراین فراخوانی ساده‌ی UpdateUserAsync اشتباه است و حتما باید خروجی آن‌را جهت پردازش IdentityResult آن بررسی کرد. به همین جهت تعدادی متد الحاقی به کلاس IdentityExtensions اضافه شده‌اند تا کارکردن با IdentityResult را ساده‌تر کنند.
   public static void AddErrorsFromResult(this ModelStateDictionary modelStat, IdentityResult result)
متد AddErrorsFromResult خطاهای حاصل از عملیات ASP.NET Core Identity را به ModelState جاری اضافه می‌کند. به این ترتیب می‌توان این خطاها را به کاربر در Viewهای برنامه و در قسمت اعتبارسنجی مدل آن نمایش داد.

   public static string DumpErrors(this IdentityResult result, bool useHtmlNewLine = false)
و یا متد DumpErrors تمام خطاهای موجود در IdentityResult  را تبدیل به یک رشته می‌کند. برای مثال می‌توان این رشته را در Remote validationها مورد استفاده قرار داد.
استفاده‌ی از این متدهای الحاقی را در کنترلرهای برنامه می‌توانید مشاهده کنید.


استفاده‌ی از اعتبارسنج‌ها جهت انجام Remote validation

اگر به RegisterController دقت کنید، اکشن متدهای ValidateUsername و ValidatePassword قابل مشاهده هستند:
  [AjaxOnly, HttpPost, ValidateAntiForgeryToken]
  [ResponseCache(Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)]
  public async Task<IActionResult> ValidateUsername(string username, string email)

  [AjaxOnly, HttpPost, ValidateAntiForgeryToken]
  [ResponseCache(Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)]
  public async Task<IActionResult> ValidatePassword(string password, string username)
این اکشن متدها توسط سرویس‌های
IPasswordValidator<User> passwordValidator,
IUserValidator<User> userValidator,
تزریق شده‌ی به سازنده‌ی کلاس، پیاده سازی شده‌اند. در مورد تامین آن‌ها و سفارشی سازی آن‌ها نیز پیشتر بحث شد. این اینترفیس‌ها دقیقا همان وهله‌های CustomUserValidator و CustomPasswordValidator را در اختیار ما قرار می‌دهند. تنها کاری را که باید انجام دهیم، فراخوانی متد ValidateAsync آن‌ها است. این متد یک خروجی از نوع IdentityResult را دارد. به همین جهت متد DumpErrors را برای پردازش این نتیجه تدارک دیدیم.
به این ترتیب کاربران در حین ثبت نام، راهنمای بهتری را جهت انتخاب کلمات عبور و نام کاربری مشاهده خواهند کرد و این بررسی‌ها نیز Ajax ایی هستند و پیش از ارسال فرم نهایی به سرور اتفاق می‌افتند.

برای فعالسازی Remote validation، علاوه بر ثبت اسکریپت‌های Ajax ایی، خواص کلاس RegisterViewModel نیز از ویژگی Remote استفاده می‌کنند:
  [Required(ErrorMessage = "(*)")]
  [Display(Name = "نام کاربری")]
  [Remote("ValidateUsername", "Register",
AdditionalFields = nameof(Email) + "," + ViewModelConstants.AntiForgeryToken, HttpMethod = "POST")]
  [RegularExpression("^[a-zA-Z_]*$", ErrorMessage = "لطفا تنها از حروف انگلیسی استفاده نمائید")]
  public string Username { get; set; }

یک نکته: برای اینکه Remote Validation را به همراه ValidateAntiForgeryToken استفاده کنیم، تنها کافی است نام فیلد مخفی آن‌را به لیست AdditionalFields به نحوی که مشاهده می‌کنید، اضافه کنیم.


کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity می‌توانید ملاحظه کنید.
مطالب
MVC Scaffolding #1
پیشنیازها
کل سری ASP.NET MVC
به همراه کل سری EF Code First


MVC Scaffolding چیست؟

MVC Scaffolding ابزاری است برای تولید خودکار کدهای «اولیه» برنامه، جهت بالا بردن سرعت تولید برنامه‌های ASP.NET MVC مبتنی بر EF Code First.


بررسی مقدماتی MVC Scaffolding

امکان اجرای ابزار MVC Scaffolding از دو طریق دستورات خط فرمان Powershell و یا صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر در پروژه‌های ASP.NET MVC وجود دارد. در ابتدا حالت ساده و ابتدایی استفاده از صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر را بررسی خواهیم کرد تا با کلیات این فرآیند آشنا شویم. سپس در ادامه به خط فرمان Powershell که اصل توانمندی‌ها و قابلیت‌های سفارشی MVC Scaffolding در آن قرار دارد، خواهیم پرداخت.
برای این منظور یک پروژه جدید MVC را آغاز کنید؛ ابزارهای مقدماتی MVC Scaffolding از اولین به روز رسانی ASP.NET MVC3 به بعد با VS.NET یکپارچه هستند.
ابتدا کلاس زیر را به پوشه مدل‌های برنامه اضافه کنید:
using System;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace MvcApplication1.Models
{
    public class Task
    {
        public int Id { set; get; }

        [Required]
        public string Name { set; get; }

        [DisplayName("Due Date")]
        public DateTime? DueDate { set; get; }

        [DisplayName("Is Complete")]
        public bool IsComplete { set; get; }

        [StringLength(450)]
        public string Description { set; get; }
    }
}
سپس بر روی پوشه Controllers کلیک راست کرده و گزینه Add controller را انتخاب کنید. تنظیمات صفحه ظاهر شده را مطابق شکل زیر تغییر دهید:


همانطور که ملاحظه می‌کنید در قسمت قالب‌ها، تولید کنترلرهایی با اکشن متد‌های ثبت و نمایش اطلاعات مبتنی بر EF Code First انتخاب شده است. کلاس مدل نیز به کلاس Task فوق تنظیم گردیده و در زمان انتخاب DbContext مرتبط، گزینه new data context را انتخاب کرده و نام پیش فرض آن‌را پذیرفته‌ایم. زمانیکه بر روی دکمه Add کلیک کنیم، اتفاقات ذیل رخ خواهند داد:


الف) کنترلر جدید TasksController.cs به همراه تمام کدهای Insert/Update/Delete/Display مرتبط تولید خواهد شد.
ب) کلاس DbContext خودکاری به نام MvcApplication1Context.cs در پوشه مدل‌های برنامه ایجاد می‌گردد تا کلاس Task را در معرض دید EF Code first قرار دهد. (همانطور که عنوان شد یکی از پیشنیازهای بحث Scaffolding آشنایی با EF Code first است)
ج) در پوشه Views\Tasks، پنج View جدید را جهت مدیریت فرآیندهای نمایش صفحات Insert، حذف، ویرایش، نمایش و غیره تهیه می‌کند.
د) فایل وب کانفیگ برنامه جهت درج رشته اتصالی به بانک اطلاعاتی تغییر کرده است. حالت پیش فرض آن استفاده از SQL CE است و برای استفاده از آن نیاز است قسمت 15 سری EF سایت جاری را پیشتر مطالعه کرده باشید (به چه اسمبلی‌های دیگری مانند System.Data.SqlServerCe.dll برای اجرا نیاز است و چطور باید اتصال به بانک اطلاعاتی را تنظیم کرد)

معایب:
کیفیت کد تولیدی پیش فرض قابل قبول نیست:
- DbContext در سطح یک کنترلر وهله سازی شده و الگوی Context Per Request در اینجا بکارگرفته نشده است. واقعیت یک برنامه ASP.NET MVC کامل، داشتن چندین Partial View تغدیه شونده از کنترلرهای مختلف در یک صفحه واحد است. اگر قرار باشد به ازای هر کدام یکبار DbContext وهله سازی شود یعنی به ازای هر صفحه چندین بار اتصال به بانک اطلاعاتی باید برقرار شود که سربار زیادی را به همراه دارد. (قسمت 12 سری EF سایت جاری)
- اکشن متدها حاوی منطق پیاده سازی اعمال CRUD یا همان Create/Update/Delete هستند. به عبارتی از یک لایه سرویس برای خلوت کردن اکشن متدها استفاده نشده است.
- از ViewModel تعریف شده‌ای به نام Task هم به عنوان Domain model و هم ViewModel استفاده شده است. یک کلاس متناظر با جداول بانک اطلاعاتی می‌تواند شامل فیلدهای بیشتری باشد و نباید آن‌را مستقیما در معرض دید یک View قرار داد (خصوصا از لحاظ مسایل امنیتی).

مزیت‌ها:
قسمت عمده‌ای از کارهای «اولیه» تهیه یک کنترلر و همچنین Viewهای مرتبط به صورت خودکار انجام شده‌اند. کارهای اولیه‌ای که با هر روش و الگوی شناخته شده‌ای قصد پیاده سازی آن‌ها را داشته باشید، وقت زیادی را به خود اختصاص داده و نهایتا آنچنان تفاوت عمده‌ای هم با کدهای تولیدی در اینجا نخواهند داشت. حداکثر فرم‌های آن‌را بخواهید با jQuery Ajax پیاده سازی کنید یا کنترل‌های پیش فرض را با افزونه‌های jQuery غنی سازی نمائید. اما شروع کار و کدهای اولیه چیزی بیشتر از این نیست.


نصب بسته اصلی MVC Scaffolding توسط NuGet

بسته اصلی MVC Scaffolding را با استفاده از دستور خط فرمان Powershell ذیل، از طریق منوی Tools، گزینه Library package manager و انتخاب Package manager console می‌توان به پروژه خود اضافه کرد:
Install-Package MvcScaffolding
اگر به مراحل نصب آن دقت کنید یک سری وابستگی را نیز به صورت خودکار دریافت کرده و نصب می‌کند:
Attempting to resolve dependency 'T4Scaffolding'.
Attempting to resolve dependency 'T4Scaffolding.Core'.
Attempting to resolve dependency 'EntityFramework'.
Successfully installed 'T4Scaffolding.Core 1.0.0'.
Successfully installed 'T4Scaffolding 1.0.8'.
Successfully installed 'MvcScaffolding 1.0.9'.
Successfully added 'T4Scaffolding.Core 1.0.0' to MvcApplication1.
Successfully added 'T4Scaffolding 1.0.8' to MvcApplication1.
Successfully added 'MvcScaffolding 1.0.9' to MvcApplication1.
از مواردی که با T4 آغاز شده‌اند در قسمت‌های بعدی برای سفارشی سازی کدهای تولیدی استفاده خواهیم کرد.
پس از اینکه بسته MvcScaffolding به پروژه جاری اضافه شد، همان مراحل قبل را که توسط صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر انجام دادیم، اینبار به کمک دستور ذیل نیز می‌توان پیاده سازی کرد:
Scaffold Controller Task
نوشتن این دستور نیز ساده است. حروف sca را تایپ کرده و دکمه tab را فشار دهید. منویی ظاهر خواهد شد که امکان انتخاب دستور Scaffold را می‌دهد. یا برای نوشتن Controller نیز به همین نحو می‌توان عمل کرد.
نکته و مزیت مهم دیگری که در اینجا در دسترس می‌باشد، سوئیچ‌های خط فرمانی است که به همراه صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر وجود ندارند. برای مثال دستور Scaffold Controller را تایپ کرده و سپس یک خط تیره را اضافه کنید. اکنون دکمه tab را مجددا بفشارید. منویی ظاهر خواهد شد که بیانگر سوئیچ‌های قابل استفاده است.


برای مثال اگر بخواهیم دستور Scaffold Controller Task را با جزئیات اولیه کاملتری ذکر کنیم، مانند تعیین نام دقیق کلاس مدل و کنترلر تولیدی به همراه نام دیگری برای DbContext مرتبط، خواهیم داشت:
Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext
اگر این دستور را اجرا کنیم به همان نتیجه حاصل از مراحل توضیح داده شده قبل خواهیم رسید؛ البته یا یک تفاوت: یک Partial View اضافه‌تر نیز به نام CreateOrEdit در پوشه Views\Tasks ایجاد شده است. این Partial View بر اساس بازخورد برنامه نویس‌ها مبنی بر اینکه Viewهای Edit و Create بسیار شبیه به هم هستند، ایجاد شده است.


بهبود مقدماتی کیفیت کد تولیدی MVC Scaffolding

در همان کنسول پاروشل NuGet، کلید up arrow را فشار دهید تا مجددا دستور قبلی اجرا شده ظاهر شود. اینبار دستور قبلی را با سوئیچ جدید Repository (استفاده از الگوی مخزن) اجرا کنید:
Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext -Repository
البته اگر دستور فوق را به همین نحو اجرا کنید با یک سری خطای Skipping مواجه خواهید شد مبنی بر اینکه فایل‌های قبلی موجود هستند و این دستور قصد بازنویسی آن‌ها را ندارد. برای اجبار به تولید مجدد کدهای موجود می‌توان از سوئیچ Force استفاده کرد:
Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext -Repository -Force
اتفاقی که در اینجا رخ خواهد داد، بازنویسی کد بی‌کیفت ابتدایی همراه با وهله سازی مستقیم DbContext در کنترلر، به نمونه بهتری که از الگوی مخزن استفاده می‌کند می‌باشد:
    public class TasksController : Controller
    {
        private readonly ITaskRepository taskRepository;

        // If you are using Dependency Injection, you can delete the following constructor
        public TasksController()
            : this(new TaskRepository())
        {
        }

        public TasksController(ITaskRepository taskRepository)
        {
            this.taskRepository = taskRepository;
        }
کیفیت کد تولیدی جدید مبتنی بر الگوی مخزن بد نیست؛ دقیقا همانی است که در هزاران سایت اینترنتی تبلیغ می‌شود؛ اما ... آنچنان مناسب هم نیست و اشکالات زیر را به همراه دارد:
public interface ITaskRepository : IDisposable
{
  IQueryable<Task> All { get; }
  IQueryable<Task> AllIncluding(params Expression<Func<Task, object>>[] includeProperties);
  Task Find(int id);
  void InsertOrUpdate(Task task);
  void Delete(int id);
  void Save();
}
اگر به ITaskRepository تولیدی دقت کنیم دارای خروجی IQueryable است؛ به این حالت leaky abstraction گفته می‌شود. زیرا امکان تغییر کلی یک خروجی IQueryable در لایه‌های دیگر برنامه وجود دارد و حد و مرز سیستم توسط آن مشخص نخواهد شد. بهتر است خروجی‌های لایه سرویس یا لایه مخزن در اینجا از نوع‌های IList یا IEnumerable باشند که درون آن‌ها از IQueryable‌ها برای پیاده سازی منطق مورد نظر کمک گرفته شده است.
پیاده سازی این اینترفیس در حالت متد Save آن شامل فراخوانی context.SaveChanges است. این مورد باید به الگوی واحد کار (که در اینجا تعریف نشده) منتقل شود. زیرا در یک دنیای واقعی حاصل کار بر روی چندین موجودیت باید در یک تراکنش ذخیره شوند و قرارگیری متد Save داخل کلاس مخزن یا سرویس برنامه، مخزن‌های تعریف شده را تک موجودیتی می‌کند.
اما در کل با توجه به اینکه پیاده سازی منطق کار با موجودیت‌ها به کلاس‌های مخزن واگذار شده‌اند و کنترلرها به این نحو خلوت‌تر گردیده‌اند، یک مرحله پیشرفت محسوب می‌شود.