مطالب
معماری module based در TypeScript قسمت اول
در صورت استفاده از TypeScript، قطعا با module‌ها و هدف استفاده‌ی از آن‌ها آشنایی دارید. در این مقاله می‌خواهیم با متداول‌ترین روش‌های بسته بندی آن‌ها آشنا شده و به صورت عملیاتی آن را پیاده نماییم. اولین روش commonjs میباشد. از آنجایی که این روش بیشتر برای برنامه‌های خارج از مرورگر میباشد، به همین قدر معرفی آن بسنده میکنیم. اما دو روش مهم دیگری که در typeScript برای ماژول‌ها اهمیت فراوانی دارند:

1) AMD یا Asynchronous Module Definition
2) در این روش از امکانات توکار کامپایلر typescript برای combine کردن فایل‌ها استفاده میشود

ابتدا AMD را بررسی مینماییم
این روش بدین صورت عمل میکند که هر ماژول، در صورتیکه بطور صریح نیاز به ماژول دیگری داشته باشد، آن را import کرده و به صورت async آن ماژول درخواستی را دریافت مینماید. بهترین ابزار برای انجام اینکار requirejs میباشد و در وبسایت رسمی آن، خودش را اینگونه معرفی کرده است:
RequireJS is a JavaScript file and module loader ، ما عملیات load کردن فایل‌ها را به requirejs واگذار میکنیم.
حال میخواهیم به پیاده سازی AMD با استفاده از typescript و البته requirejs بپردازیم.
بنده برای اینکار از IDE محبوب خود visual studio استفاده خواهم کرد. قطعا شما از IDE/Text editor مورد نظر خود میتوانید استفاده نمایید (البته با کمی تغییرات جزیی در محتوای آموزشی این مقاله).
ابتدا یک پروژه‌ی asp.net از نوع empty را بدون هیچ وابستگی ایجاد کرده و index.html را بدان اضافه مینماییم:

نام پروژه‌ی من AMD و فایل index.html بدان اضافه شده است. فرض کنید یک پوشه‌ی جدید را به نام modules به آن اضافه میکنیم و در آن دو فایل typescript ی را به نام‌های module1.ts و module2.ts، اضافه میکنیم.

محتویات module1 را اینگونه مینویسیم:

export module module1 {
    export abstract class firstCls {
        static f1(str: string) {
            console.log(str);
        }
    }
}

و همچنین module2 به شکل زیر خواهد بود:

import * as Amd from 'module1';

module module2 {
    export class secondCls {
        f2(str: string) {
            Amd.module1.firstCls.f1(str);
        }
    }
}

new module2.secondCls().f2(`amd work's`);

(دقت کنید بعد از کامپایل شدن لفظ import تبدیل به define میشود)

از طریق add - new item فایل tsconfig.json را به مسیر اصلی پروژه اضافه کنید. در صورتی که آن را پیدا نکردید، به صورت دستی فایل آن را ساخته و محتویات زیر را در آن کپی نمایید:

{
  "compilerOptions": {
    "noImplicitAny": false,
    "noEmitOnError": true,
    "removeComments": false,
    "sourceMap": false,
    "target": "es6",
    "module": "amd"
  },
  "exclude": [
    "node_modules"
  ]
}
exclude مسیرهایی هستند که قرار نیست کامپایل شوند. target نوع کد تولید شده را مشخص مینماید (در صورتیکه مرورگر شما از es6 پشتیبانی نمیکند، میتوانید target را به es5 تغییر دهید) و module نیز از نوع amd تعریف میشود. کاری که قرار است انجام دهیم این است که به محض فراخوانی module2 به صورت async ، ماژول module1 را load کرده تا بتوان از آن بهره برد. متاسفانه در حال حاضر هیچ مرورگری به صورت توکار این ویژگی را پشتیبانی نمیکند! به همین دلیل فعلا مجبور به استفاده از ابزار‌های third party همچون requirejs هستیم.

در ادامه به root پروژه رفته و دستور npm init را ارسال کرده تا فایل package.json تولید شود. همچنین برای requirejs نیز دستور زیر را ارسال مینماییم:

npm install requirejs --save-dev

حال requirejs به پروژه‌ی شما اضافه شده است.


برای مدیریت کردن فراخوانی initial module در پوشه‌ی modules که قبلا ساخته بودیم فایل main.js راساخته و کد‌های زیر را بدان اضافه مینماییم.

(لازم به ذکر است این فایل را میتوانیم با استفاده از typescript نوشته و  requirejs definitely typed  را به پروژه اضافه کرده و از مزایای intellisense بودن بهره ببریم)

کد‌های زیر را درون main.js مینویسیم:

require(['modules/module2.js'], modules_module2());

function modules_module2() {
    //additionals config goes here
}

از آنجاییکه ممکن است تعداد وابستگی فایل‌ها زیاد باشد و ترتیب load شدن آن‌ها نیز اهمیت داشته باشد، در این قسمت میتوان configهای بیشتری را همچون sequence در load کردن فایل‌ها، تعریف کرد که میتوانید در وبسایت رسمی requirejs آن را مطالعه بفرمایید.


حال فایل index.html را باز کرده و config برای فراخوانی requirejs, main.js را مینویسیم؛ به صورت زیر:

<h1>Hello requirejs and amd modules</h1>

<!--src means require js address-->
<!--data-main means initial require config-->

<script src="node_modules/requirejs/require.js" data-main="modules/main.js"></script>

<script></script>

پر واضح است که src آدرس فایل require.js و همچنین data-main آدرس initial require config پروژه را مشخص می‌کند.

اکنون پروژه را run کرده و می‌بینید که فایل‌های مورد نیاز به صورت async برای ما load میشوند. اگر از مرورگر کروم استفاده می‌نمایید، بدین صورت میتوانید network و همچنین console را مشاهد نمایید:


مشاهد میکنید که فایل‌های مورد نیاز load شده‌اند و همچنین amd work's در console نمایش داده شده است.

requirejs بدین صورت عمل میکند: بعد از یافتن هر فایل، با استفاده از regex کل فایل را بررسی کرده و به دنبال وابستگی‌های آن فایل میگردد (منظور همان import‌ها میباشد و آن فایل به صورت async لود میشود) و در فایل‌های بعدی نیز همین روال ادامه خواهد یافت. هر چند راهکارهایی برای بهبود کارآیی در آن اندیشیده شده است؛ بدین صورت که اساس کارش با استفاده از singleton میباشد و بعد از require کردن فایلی، هر دفعه که فراخوانی میشود، نیاز به پردازش مجدد ندارد. با این وجود ممکن است در بعضی مواقع و مخصوصا با اشتباهات سهوی برنامه نویسان از کارآیی نرم افزار مطبوع شما بکاهد.


کد‌های این برنامه را میتوانید از اینجا دریافت نمایید (ضمن اینکه وابستگی‌های اضافه‌تری مانند پوشه‌ی node_modules حذف شده‌اند؛ بنابراین npm install فراموش نشود)

دانلود AMD.zip  


در قسمت بعد به امکانات توکار کامپایلر typescript برای معماری ماژول‌ها میپردازیم

نظرات اشتراک‌ها
چه زبان برنامه نویسی‌ای را در ایران برای یادگیری انتخاب کنم؟
این آمار باز کار هست صرفا از دیدگاه فناوری‌های مورد استفاده‌ی در « آگهی‌های روزنامه‌ها » و نه زبان‌های برنامه نویسی. برای مثال ASP.NET و یا Android و خیلی از موارد دیگر در این لیست، فناوری هستند و نه زبان. جاوا اسکریپت هم در تعدادی از کتابخانه‌ها و فناوری‌های ذکر شده مانند nodejs، Ajax، Angular و غیره کاربرد دارد.
نظرات مطالب
Globalization در ASP.NET MVC
با سلام
ضمن تشکر از مطلب بسیار خوبتون
خاصیت DisplayFormat قابلیت استفاده از کلیدهای Resource را ندارد!
لطفا راهنمایی فرمایید که چطور میشه از این خاصیت برای  DisplayFormat  استفاده کرد؟
من می‌خوام برای تاریخ در زبانه فارسی از فرمت  {yyyy-MM-dd}  و در زبانه انگلیسی از
{yyyy-dd-MM}    استفاده کنم.
با سپاس فراوان
مسیرراه‌ها
+AngularJS 2.0
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular
Angular Animation
آپلود فایل
Angular Material 6x
  • ابزارهای توسعه
مطالب
یافتن نام رشته‌ای کامل یک کلاس در دات نت

دو تنظیم زیر را در نظر بگیرید:
<add key="nhibernate-logger" value="NHibernate.Helper.Logging.LoggerFactory, NHibernate.Helper" />
و یا
<add name="StaticContentCacheModule" type="StaticContentCacheModule.StaticCache, StaticContentCacheModule"/>
این نوع موارد را در فایل‌های app.config و یا web.config زیاد می‌توان یافت.
الان فرض کنید کلاس StaticCache مربوط به StaticContentCacheModule فرضی فوق را به صورت دستی به برنامه‌ی خود اضافه کرده‌اید. همچنین سطر فوق را نیز بدون هیچ تغییری در قسمت http modules مربوط به web.config برنامه معرفی نموده‌اید. برنامه را اجرا می‌کنید، اما ماژول ذکر شده کار نمی‌کند! چرا؟
چون نام رشته‌ای متناظر با کلاس StaticCache ایی که اکنون به پروژه‌ی خود اضافه کرده‌اید، با توجه به فضاهای نام پروژه‌ی جدید، کاملا دگرگون شده است. بنابراین، سؤال مهم اینجا است که این نام را بر اساس تنظیمات پروژه‌ی جاری چگونه می‌توان یافت؟
خوشبختانه دات نت فریم ورک، ابزاری توکار را برای تولید این نام رشته‌ای، به همراه دارد:
class Test
{
static void Main()
{
string name = typeof(System.Data.DataView).AssemblyQualifiedName;
Console.WriteLine(name);
}
}
خاصیت AssemblyQualifiedName ذکر شده در مثال فوق، دقیق‌ترین نامی است که می‌توانید در پروژه‌ی خود استفاده نمائید.
خروجی این مثال جهت نمایش نام رشته‌ای معادل کلاس System.Data.DataView به صورت زیر است:
System.Data.DataView, System.Data, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089

سؤال: از کجا متوجه شوم که رشته‌ی فوق واقعا کار می‌کند؟
مقدار متغیر name مثال فوق باید پس از بکارگیری در متد Type.GetType ، حاصلی غیر null را بازگشت دهد.
var name = typeof(System.Data.DataView).AssemblyQualifiedName;
var type = Type.GetType(name);
اگر حاصل نال بود، یعنی همان مشکلی که در ابتدای مطلب ذکر شد: ماژول مشخص شده در web.config برنامه توسط رشته‌ی مورد نظر کار نخواهد کرد.

نکته: اگر قصد معرفی اسمبلی دیگری را به برنامه دارید و این اسمبلی امضای دیجیتال دارد (strong name signature)، باید تمام اطلاعات حاصل را ذکر کنید (مانند مثال فوق که شامل Version ، Public key token و غیره است). در غیر اینصورت (عدم وجود امضای دیجیتال) ذکر دو قسمت اول خروجی خاصیت AssemblyQualifiedName کافی خواهند بود.

نظرات اشتراک‌ها
چرا از آنگولار به ری اکت + ری داکس سوئیچ کردم!
  • تایپ اسکریپت برای برنامه نویسان سی شارپ و کلا خانواده مایکروسافت ایده ال می‌باشد در حالی که این یک گروه خاص و نه اکثریت رو تشکیل میدهند. مسلما برنامه نویس‌های حرفه ای جاوا اسکریپت، خلوص، سادگی و انعطاف پذیری زبان اصلی رو با مزیت‌های جانبی که ترانس پایلرهای گونان ارائه میدهند، عوض نمی‌کنند (برای کار با مرورگر بهتر است). (( بنده به شخصه جاوا اسکریپت رو ترجیح میدهم )). در ضمن انگولار را با جاوااسکریپت هم میتوان استفاده کرد.
  • تزریق وابستگی  به هیچ زبان خاصی وابسته نیست و بطور گسترده در کتابخانه‌ها و فریم ورک‌های جاوا اسکریپتی استفاده میشود. یکی از بهترین و ساده‌ترین پیاده سازی این الگو در زبان جاوا اسکریپت صورت میگیرد.
  • یکی از لدلایل محبوبیت و استفاده از ری اکت نسبت به انگولار کامپوننت‌های ساده و با قابلیت استفاده مجدد می‌باشد که از توابع جاوااسکریتی خالص تولید میشوند. (هر کامپوننت معادل یک تابع است، تست پذیری ساده و سرعت اجرای بالا)^
  • ری اکت یک کتابخانه است و نه یک فریم ورک. این شما هستید که تک تک اجزای سیستم رو با دستی باز انتخاب می‌کنید. این امر برنامه نویس رو به سمت فول استک شدن هدایت می‌کند.

و در آخر یک دلیل عمومی: یکی از وظیفه هایی که بر عهده همه اعضای یک جامعه هست جلوگیری از انحصاری شدن است. چه ری اکت چه انگولار چه وئو و... . جامعه هوشیار برنامه نویسان نه تنها به مایکروسافت و گوگل و فیس بوک، بلکه به هیچ شرکت دیگری اجازه بوجود آوردن انحصار رو نمیدهند.
*** هدف از ارائه این مطالب تنها مقایسه است و نه تبلیغ ***
مطالب
HTML5 Web Component - قسمت اول - معرفی و مفاهیم اولیه
Web Components مجموعه‌ای از تکنولوژی‌هایی می‌باشند که امکان ساخت المان‌های سفارشی با قابلیت استفاده‌ی مجدد و به همراه کپسوله‌سازی ساختار، استایل و عاملیت (Functionality) متناظر با المان ایجاد شده را در اختیار شما قرار می‌دهد. 

A Path to Standard Components

در این سری چند قسمتی، ابتدا روش ساخت Web Components را بدون استفاده از ابزار خاصی بررسی کرده و در ادامه با معرفی Stenciljs، چند کامپوننت سفارشی را طراحی خواهیم کرد.

سه تکنولوژی اصلی مورد استفاده برای ساخت Web Components عبارتند از:

  • Custom Elements
  • Shadow DOM
  • HTML Templates


Custom Elements

مجموعه‌ای از API‌های جاوااسکریپتی هستند که امکان تعریف یکسری المان معتبر HTML را با قالب‌، رفتار و نام سفارشی، فراهم می‌کنند. علاوه بر اینکه می‌توان یک المان سفارشی مستقل (Autonomous custom elements) را تعریف کرد، امکان سفارشی‌سازی و گسترش المان‌های موجود (Customized built-in elements) را نیز خواهیم داشت. 
المان‌های سفارشی تعریف شده را مانند کامپوننت‌های Angular و یا React تصور کنید؛ با این تفاوت که هیچ وابستگی به Angular و یا React ندارند. همچنین امکان استفاده از آنها در انوع و اقسام فریمورک‌های فرانت-اند وجود دارد.
شکل ساده‌ی یک Custom Element، متشکل است از کلاسی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهد و یک نام یکتا که باید حتما دارای یک «-» باشد (kebab-case). برای مثال:
//app.component.js
class AppComponent extends HTMLElement {
  static is = 'app-root'
  connectedCallback(){
    this.innerHTML=`<h1>Hello World!</h1>`
  }
}

customElements.define(AppComponent.is, AppComponent)

//index.html
<app-root></app-root>



در تکه کد بالا، از متد connectedCallback به عنوان یکی از متدهای چرخه‌ی حیات یک المان سفارشی، برای تنظیم innerHTML آن استفاده شده است. سپس با استفاده متد define مربوط به CustomElementRegistry که از طریق window.customeElements قابل دسترسی می‌باشد و با مشخص کردن نام و کلاس مرتبط، المان مورد نظر را ثبت و معرفی کردیم.

برای سفارشی‌سازی یک المان موجود، کار با ارث‌بری از کلاس متناظر با آن المان شروع می‌شود. به عنوان مثال در اینجا قصد داریم با کلیک بر روی لینک‌های موجود در صفحه و قبل از هدایت به آدرس مقصد، یک تأییدیه را از کاربر بگیریم:
//confirm-link.component.js
class ConfirmLinkComponent extends HTMLAnchorElement {
  static is = "confim-link";
  connectedCallback() {
    this.addEventListener("click", e => {
      if (!confirm("Are you sure?")) {
        e.preventDefault();
      }
    });
  }
}
customElements.define(ConfirmLinkComponent.is, ConfirmLinkComponent, {
  extends: "a"
});
<a href="http://google.com" is='confirm-link'>
google.com
</a>
در اینجا در بدنه‌ی متد connectedCallback، مشترک رخداد کلیک المان جاری شده و براساس نتیجه‌ی تأییدیه، تصمیم به ادامه یا لغو رفتار پیش‌فرض آن گرفته‌ایم. برای معرفی این المان جدید، کافی است از طریق آرگومان سوم متد define، مشخص کنیم که قصد گسترش چه المانی را داریم. از این پس اگر لینک‌های موجود را از طریق ویژگی is با "confirm-link" تزئین کرده باشید، شاهد رفتار سفارشی جدید خواهیم بود.

Shadow DOM

جنبه‌ی بسیار مهم Web Components، کپسوله‌سازی می‌باشد که امکان مخفی کردن ساختار، استایل و رفتار متناظر با المان سفارشی را مهیا می‌کند تا با سایر قسمت‌های کد تداخلی نداشته باشد. در این میان Shadow DOM نقش اصلی را برای رسیدن به این سطح از کپسوله‌سازی ایفا خواهد کرد. Shadow DOM به عنوان یک نسخه‌ی کپسوله شده‌ی DOM می‌باشد که امکان کپسوله‌سازی Markup & Styling و همچنین کاهش پیچیدگی استایل‌دهی را مهیا خواهد کرد. می‌توان Shadow DOM را همانند iframe تصور کرد که امکان نشتی استایل‌ها و سلکتورها از Light DOM (همان DOM اصلی) به داخل و از داخل به Light DOM وجود ندارد؛ ولی برخلاف iframe همچنان Shadow Rootهای (المان ریشه Shadow DOM) متناظر، در همان کانتکست DOM اصلی قرار دارند و همچنین در اینجا برای دسترسی به مقادیر المان‌های موجود در Shadow DOM، می‌توان یک API مناسب را در سطح المان سفارشی در نظر گرفت، ولی در مقابل برای همین کار در یک iframe نیاز است تا DOM متناظر با آن را Traverse کنیم که البته به عمد به این صورت طراحی شده است؛ چرا که اهداف دیگری را نیز دنبال می‌کند.

به تصویر زیر توجه نمائید:

برای مشاهده‌ی Shadow DOM متناظر با یکسری المان توکار مانند input.range یا input.date در مرورگر کروم، لازم است به قسمت Developer tools آن مراجعه کرده و سپس با فشردن دکمه‌ی F1 به قسمت تنظیمات آن مراجعه کرده و در قسمت Preferences آن و بخش Elements گزینه "Show user agent shadow DOM" را انتخاب کنید. در اینجا input به عنوان المانی که Shadow DOM به آن متصل شده (attach) نقش Shadow Host را ایفا می‌کند.
برای اتصال یک Shadow DOM به یک المان، به شکل زیر می‌توان عمل کرد:
var div = document.createElement('div');
var shadowRoot = div.attachShadow({mode: 'open'}); //or mode: 'closed'
shadowRoot.innerHTML = '<h1>Hello Shadow DOM</h1>';

متد attachShadow یک Shadow DOM Tree جدید را به div متصل کرده و ارجاعی به shadowRoot آن را برمی‌گرداند. این shadowRoot از طریق خصوصیت host نیز ارجاعی را به میزبان خود دارد. از این پس نیز از طریق خصوصیت div.shadowRoot امکان دسترسی به Shadow DOM ایجاد شده خواهیم داشت. البته به دلیل اینکه در اینجا با حالت 'open' استفاده شده است، این دسترسی به shadowRoot از طریق المان وجود دارد، در غیر این صورت اگر با 'closed' مقداردهی شود، خصوصیت div.shadowRoot مقدار نال خواهد داشت و امکان دسترسی به المان‌های داخلی از طریق جاوااسکریپت ممکن نخواهد بود. 
نکته: 'user-agent' نیز حالتی است که برای المان‌های توکار مانند input.range و ... مورد استفاده قرار می‌گیرد و رفتاری شبیه به حالت 'closed' را دارد.
نکته: امکان اتصال Shadow DOM به المان‌های خاصی از جمله div و یا المان‌های سفارشی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهند (این اتصال در زمان پیاده‌سازی آنها انجام خواهد شد)، وجود دارد.
در زمان استفاده از متد attachShadow، علاوه بر امکان تعیین حالت آن، امکان تنظیم delegatesFocus برای برطرف کردن موضوعات مرتبط با focus در زمان توسعه‌ی المان‌های سفارشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به این صورت که اگر در قسمتی از المان سفارشی که خاصیت و قابلیت focus را ندارد، کلیک شود، focus به اولین المان با قابلیت focus داخل المان سفارشی خواهد رسید و از این پس امکان استایل‌دهی با استفاده از سلکتور custom-element:focus را خواهیم داشت.

مفهوم دیگری وجود دارد تحت عنوان Shadow Boundary که تعیین کننده‌ی مرز بین Light DOM و Shadow DOM و همان لایه‌ی مهیا کننده‌ی کپسوله‌سازی Styling و Markup می‌باشد. در مطالب آتی خواهیم دید که به چه شکلی رخدادهای سفارشی ما قابلیت عبور از این لایه را خواهند داشت.


HTML Templates 

تا قبل از اینکه المان template معرفی شود، از یکی از روش‌های زیر برای استفاده‌ی مجدد از یک قالب HTML عمل می‌کردیم:
1- استفاده از یک المان خاص با ویژگی hidden یا استایل display:none 
  • استفاده از DOM و آگاه بودن مرورگر از وجود آن، عملیات clone را ساده خواهد کرد.
  • محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
  • اگرچه محتوای آن مخفی می‌باشد، با این حال درخواست‌های مرتبط با تصاویر یا اسکریپت‌ها انجام خواهد شد.
<div id="template" hidden>
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</div>

2- استفاده از تگ script با یک type سفارشی
<script id="template" type="text/x-template">
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</script>

<script id="template" type="text/x-kendo-template">
        <ul>
            # for (var i = 0; i < data.length; i++) { #
            <li>#= data[i] #</li>
            # } #
        </ul>
</script>
  • از آنجا که تگ script به صورت پیش‌فرض دارای استایل display:none می‌باشد، محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
  • به دلیل عدم مقداردهی ویژگی type آن با "text/javascript"، مرورگر محتوای آن را به عنوان کد جاوااسکریپت parse نخواهد کرد.
  • استفاده از خصوصیت innerHTML مشکل امنیتی XSS را بدنبال خواهد داشت .
HTML Template ویژگی‌های مثبت هر دو روش قبل را دارد. از طریق کد امکان clone و رندر کردن آن وجود دارد و همچنین کوئری المان‌های داخل آن نیز ممکن نیست:
<template id="template">
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</template>
و برای فعال‌سازی آن از طریق متد cloneNode متناظر با خصوصیت content به شکل زیر عمل خواهیم کرد:
  var template = document.querySelector("template");
  var clonedNode = template.content.cloneNode(true); //deep:true
  document.body.appendChild(clonedNode);
نکته: امکان تعریف قالب‌های تودرتو نیز وجود دارد که در این صورت به شکل جداگانه‌ای باید عملیات فعال‌سازی هر کدام از آنها انجام گیرد.
نظرات مطالب
AngularJS #4
 با سلام. من طبق آموزش‌های شما که واقعا عالیه پیش رفتم و توی یه کار عملی به یه مشکلی خوردم.

فایل اسکریپت من اینه :
var saman = angular.module('SamanApplication', []);

saman.service('loginService', ['$http', function (http) {
    var loginData = [];
    this.login = function () {
        
        http.get('Saman/LogOn/IsLogedIn').success(function (data, status, headers, config) {
            loginData = data;
        });
        return loginData;
    };
}]);

        saman.controller('loginController', function ($scope, loginService) {
            $scope.response = [];
            $scope.click = function () { $scope.response = loginService.login() };
        });

فایل html  هم :
<body ng-app="SamanApplication">
    <div ng-controller="loginController">
        <button ng-click="click()">Test</button>
        {{data}}
    </div>
</body>

اما مشکل اینجاست که بار اول که کلیک میکنم اطلاعات از سرور میاد ولی در {{ِdata}} نمایش داده نمیشه. اما بار دوم که کلیک میکنم نمایش داده میشه !
امکانش هست راهنمایی کنید ؟
مطالب
تعامل با پایگاه داده با استفاده از EntityFramework در پروژه های F# MVC 4
در پست‌های قبلی (^ و^) با  template و ساخت کنترلر و مدل در پروژه‌های F# MVC آشنا شدید. در این پست به طراحی Repository با استفاده از EntityFramework خواهم پرداخت. در ادامه مثال قبل، برای تامین داده‌های مورد نیاز کنترلر‌ها و نمایش آن‌ها در View نیاز به تعامل با پایگاه داده وجود دارد. در نتیجه با استفاده از الگوی Repository، داده‌های مورد نظر را تامین خواهیم کرد. به صورت پیش فرض با نصب Template جاری (F# MVC4) تمامی اسمبلی‌های مورد نیاز برای استفاده از  در EF در پروژه‌های #F نیز نصب می‌شود.

پیاده سازی DbContext مورد نیاز
برای ساخت DbContext می‌توان به صورت زیر عمل نمود:
namespace FsWeb.Repositories

open System.Data.Entity
open FsWeb.Models

type FsMvcAppEntities() = 
    inherit DbContext("FsMvcAppExample")

    do Database.SetInitializer(new CreateDatabaseIfNotExists<FsMvcAppEntities>())

    [<DefaultValue()>] val mutable books: IDbSet<Guitar>
    member x.Books with get() = x.books and set v = x.books <- v
همان طور که ملاحظه می‌کنید  با ارث بری از کلاس DbContext  و پاس دادن ConnectionString یا نام آن در فایل app.config، به راحتی FsMVCAppEntities ساخته می‌شود که معادل DbContext پروژه مورد نظر است. با استفاده از دستور do متد SetInitializer برای عملیات migration فراخوانی می‌شود. در پایان نیز یک DbSet به نام Books ایجاد کردیم. فقط از نظر syntax با حالت #C آن تفاوت دارد اما روش پیاده سازی مشابه است.

اگر syntax زبان #F برایتان نامفهوم است می‌توانید از این دوره کمک بگیرید.

پیاده سازی کلاس BookRepository
ابتدا به کد‌های زیر دقت کنید:
namespace FsWeb.Repositories

type BooksRepository() =
    member x.GetAll () = 
        use context = new FsMvcAppEntities() 
        query { for g in context.Books do
                select g }
        |> Seq.toList
در کد بالا ابتدا تابعی به نام GetAll داریم. در این تابع یک نمونه از DbContext پروژه وهله سازی می‌شود. نکته مهم این است به جای شناسه let از شناسه use استفاده کردم. شناسه use دقیقا معال دستور {}()using در #C است. بعد از اتمام عملیات شی مورد نظر Dispose خواهد شد.
در بخش بعدی بک کوئری از DbSet مورد نظر گرفته می‌شود. این روش Query گرفتن در F# 3.0 مطرح شده است. در نتیجه در نسخه‌های قبلی آن (F# 2.0) اجرای این کوئری باعث خطا می‌شود. اگر قصد دارید با استفاده از F# 2.0 کوئری‌های خود را ایجاد نماید باید به طریق زیر عمل نمایید:
ابتدا از طریق nuget اقدام به نصب package  ذیل نمایید:
FSPowerPack.Linq.Community
سپس در ابتدا Source File خود، فضای نام Microsoft.FSharp.Linq.Query را باز(استفاده از دستور open) کنید. سپس می‌توانید با اندکی تغییر در کوئری قبلی خود، آن را در F# 2.0 اجرا نمایید.
query <@ seq { for g in context.Books -> g } @> |> Seq.toList
حال باید Repository طراحی شده را در کنترلر مورد نظر فراخوانی کرد. اما اگر کمی سلیقه به خرج دهیم به راحتی می‌توان با استفاده از تزریق وابستگی ، BookRepository را در اختیار کنترلر قرار داد. همانند کد ذیل:
[<HandleError>]
type BooksController(repository : BooksRepository) =
    inherit Controller()
    new() = new BooksController(BooksRepository())
    member this.Index () =
        repository.GetAll()
        |> this.View
در کد‌های بالا ابتدا وابستگی به BookRepository در سازنده BookController تعیین شد. سپس با استفاده از سازنده پیش فرض، یک وهله از وابستگی مورد نظر ایجاد و در اختیار سازنده کنترلر قرار گرفت(همانند استفاده از کلمه this در سازنده کلاس‌های #C). با فراخوانی تابع GetAll  داده‌های مورد نظر از database تامین خواهد شد.

نکته : تنظیمات مروط به ConnectionString را فراموش نکنید:
<add name="FsMvcAppExample"
     connectionString="YOUR CONNECTION STRING"
     providerName="System.Data.SqlClient" />
موفق باشید.

نظرات مطالب
سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها
چند نکته‌ی تکمیلی در مورد بهبود تعاریف Shared Module و Core Module

الف) چگونه از import ثانویه‌ی Core Module در سایر ماژول‌ها جلوگیری کنیم؟
Core Module فقط باید در AppModule برنامه import شود و نه در هیچ‌جای دیگری. برای جلوگیری اتفاقی از این مساله می‌توان سازنده‌ای را به شکل زیر به آن اضافه کرد:
@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  declarations: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  providers: [BrowserStorageService, AppConfigService] // global singleton services of the whole app will be listed here.
})
export class CoreModule {
  constructor( @Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) {
    if (core) {
      throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule.");
    }
  }
};
روش کار به این صورت است که خود CoreModule را به سازنده‌ی همان کلاس تزریق می‌کنیم! اگر وهله‌ای از آن قابل دسترسی بود، یعنی Angular پیشتر این ماژول را import کرده‌است. در این حالت با صدور خطایی این مشکل را گوشزد می‌کنیم.
از همین روش برای تشخیص singleton بودن یک سرویس نیز می‌توان استفاده کرد. خودش را به خودش تزریق می‌کنیم! اگر تزریقی صورت گرفت، یک خطا را صادر می‌کنیم.


ب) چگونه از وهله سازی مجدد سرویس‌های تعریف شده‌ی در Shared Module در سایر ماژول‌ها جلوگیری کنیم؟
هدف از قسمت providers در Shared Module تنها ارائه‌ی سرویس‌هایی جهت کامپوننت‌های اشتراکی آن است؛ وگرنه سرویس‌های سراسری برنامه در CoreModule تعریف می‌شوند و این ماژول ویژه نیز تنها یکبار و آن‌هم در AppModule برنامه import خواهد شد. اما در مورد Shared Module اینطور نیست و اگر این ماژول در یک lazy loaded module استفاده شود، سرویس‌های آن طول عمر متفاوتی را پیدا خواهند کرد (هر lazy loaded module یک injector و یک طول عمر خاص خودش را تعریف می‌کند).
در این حالت برای اینکه سرویس‌های Shared Module فقط در AppModule وهله سازی شوند و نه در هیچ‌جای دیگری، روش کار به صورت ذیل است:
- ابتدا آرایه‌ی providers را از تعاریف NgModule آن حذف می‌کنیم.
- سپس متد ویژه‌ای را به نام forRoot، به کلاس آن اضافه خواهیم کرد:
@NgModule({
  imports: [CommonModule],
  declarations: [], // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  exports: [CommonModule], // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */
})
export class SharedModule {
  static forRoot(): ModuleWithProviders {
    // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only.
    return {
      ngModule: SharedModule,
      providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */]
    };
  }
};
متد forRoot به صورت استاتیک تعریف می‌شود و همچنین خروجی از نوع ModuleWithProviders دارد. توسط ModuleWithProviders سبب خواهیم شد، AppModule، این ماژول را به همراه آرایه‌ی providers آن import کند؛ اما سایر ماژول‌ها خیر.
سایر ماژول‌ها چون دسترسی به آرایه‌ی حذف شده‌ی providers این ماژول را ندارند، دیگر نمی‌توانند سرویس‌های آن‌را وهله سازی کنند. اما AppModule با فراخوانی ()SharedModule.forRoot در لیست import خود، تنها یکبار سبب وهله سازی سرویس‌های آن می‌گردد.
بنابراین در اینجا AppModule باید ()SharedModule.forRoot را import کند. سایر ماژول‌ها فقط SharedModule را import می‌کنند (بدون ذکر متد forRoot). به این ترتیب سرویس‌های آن تنها یکبار توسط AppModule در طول عمر برنامه به اشتراک گذاشته می‌شوند و در این حالت تفاوتی نمی‌کند که SharedModule در یک lazy loaded module استفاده شده‌است یا خیر.

روش تعریف متد forRoot توسط سیستم مسیریابی Angular نیز استفاده می‌شود و یک الگوی پذیرفته شده در بین توسعه دهندگان Angular است. برای مثال ()RouterModule.forRoot در AppModule تعریف می‌شود و ()RouterModule.forChild برای سایر ماژول‌ها.

نمونه‌ای از AppModule ، ShardModule و CoreModule